Καταραμενες Ψυχες

Η Τάμι θα εξαφανιστεί μετά απο κάποιο κεφάλαιο και μετά...Στο λέω για να σε καθυσηχάσω.
Όσο για τον Λίαμ, ναι τον έκοψε πάνω στο γεύμα του και απλά δεν μιλούσε γιατί δεν ήξερε τι ακριβώς να πεί!
Αχ, ναι τι χαζή που είμαι ενοούσα το Playstation 2 αλλά γιατί εκείνη τη στιγμή που έγραφα την ιστορία, άκουγα στη τηλεόραση μια διαφήμιση για PSP και μπερδεύτηκα...πάω να διορθώσω!


Κεφάλαιο 6.
Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ στο μάθημα γιατί σκεφτόμουν τι, μπορεί να είχανε μεταξύ τους και κοιταζόντουσαν έτσι, ενώ η Τσέλσι με τον Λίαμ, μιλούσαν χαμηλόφωνα και αδιάκριτα στο μάθημα , κάτι συνηθισμένο, αφού συνέχεια μιλάνε και είναι μαζί, ούτε κολλητάρια!
- Τσέλσι, τι λέγαμε πριν λίγο? Είπε στα ξαφνικά ο Καθηγητής
- ...
- Συνέχισε εσύ την συζήτηση με τον διπλανό σου...και μετά από το σχολείο θα μείνεις για να καθαρίσεις το εργαστήριο! Της είπε εκείνος ειρωνικά
- Συγνώμη, δεν θα ξαναμιλήσω! Απολογήθηκε η Τσέλσι.
- Το ξέρω ότι θα ξαναμιλήσεις για αυτό έλα κάτσε εδώ, στη θέση της Κορνέλιας και εσύ Κορνέλια πήγαινε στη θέση της Τσέλσι! Είπε ο Καθηγητής, και χωρίς να φέρει καμιά μας αντίρρηση, αλλάξαμε θέσεις. Δεν ήθελα να φύγω από τη θέση μου αλλά δεν είχα άλλη επιλογή, έπρεπε να ακούσω τον Καθηγητή! Έκατσα δίπλα από τον Λίαμ, και εκείνος μου χάρισε ένα γοητευτικό χαμόγελο που δεν ήξερα τι σημαίνει, του χαμογέλασα και εγώ νευρικά και γύρισα μπροστά μου, για να κοιτάξω τον πίνακα όπου έγραφε ο καθηγητής. Πήρα μια ανάσα και έτσι μύρισα το άρωμα του Λίαμ, ήταν τόσο ωραίο που με ζάλισε. Έκλεισα λίγο τα μάτια μου και ένιωσα λίγο πονο στο κεφάλι. Πονοκέφαλο! Σκέφτηκα, λογικά δεν ήταν από το άρωμα του Λίαμ αλλά ίσως από τα πολλά και διάφορα που σκεφτόμουν, ήθελα μια ασπιρίνη ή ένα καφέ αλλά που να τα βρω αυτά μέσα στη τάξη. Κοίταξα το ρολόι μου, σε μισή ώρα περίπου, θα χτυπήσει το κουδούνι, που να αντέξω όμως!
- Κορνέλια, είσαι καλά? Μου είπε ο Λίαμ, ανήσυχος, ήθελα να του πω εσύ τι βλέπεις ή κάτι τέτοιο αλλά το μόνο που είπα, ήταν ένα “όχι”.
- Κορνέλια είσαι καλά? Άκουσα για δεύτερη φορά αυτήν την έκφραση αλλά από τον καθηγητή. Του έγνεψα αρνητικά και έτσι είπε στον Λίαμ να με συνοδέψει μέχρι το ιατρείο.
- Μπορώ να την πάω εγώ! Πετάχτηκε ηΤάμι και προσφέρθηκε να με πάει.
- Θα την πάει ο Λίαμ...σε αυτόν είπα...πάει και τελείωσε! Είπε ο κύριος, και η Τάμι κατσούφιασε, μάλλον θύμωσε, ανησύχησε, δεν ξέρω και εγώ, πάντως η έκφραση της ήταν περίεργη!

Βγήκα απο το εργαστήριο, σχεδόν ζαλισμένη και ο Λίαμ με στήριξε.
- Θες να σε πάω καλύτερα σπίτι σου? Με ρώτησε εκείνος ανήσυχος.
- Ναι, αυτό λέω και εγώ! Του είπα και εκείνος με πήρε στην αγκαλιά του και με σήκωσε, σαν να είμαι πούπουλο. Άρχισε να κατευθύνεται προς την έξοδο του σχολείου όταν μια φωνή μας σταμάτησε.
- Που πάτε? Γυρίσαμε και είδαμε την Τάμι, η οποία ήρθε τρέχοντας κοντά μου!
- Ας την! Του φώναξε εκείνη αλλά εκείνος δεν την άκουσε.
- Βλέπεις, έχει τα χάλια της, δεν πρέπει να τσακωνόμαστε, αντίθετα, πρέπει να την βοηθήσουμε και να δούμε τι είναι το καλύτερο για εκείνη! Είπε ο Λίαμ ήρεμα.
- ΣΟΥ ΕΙΠΑ ΝΑ ΤΗΝ ΑΦΗΣΕΙΣ! Μην με νευριάσεις γιατί εσύ φταις...μην το παίζεις αθώος και ότι και καλά σε ενδιαφέρει το καλό της! Φώναξε η Τάμι και τον κάρφωσε με το βλέμμα της, τότε με άφησε στην γωνία στηρίζοντας με στο τοίχο. Ο Λίαμ έφυγε, και η Τάμι ήρθε αμέσως κοντά μου και μου έπιασε το χέρι, άρχισε να μουρμουρίζει κάτι που δεν καταλάβαινα...και σιγά-σιγά άρχισα να νιώθω καλύτερα. Όταν πια ένιωθα καλά σηκωθηκα και κοίταξα την Τάμι, περίεργα.
- Πως...πως το έκανες αυτό?
- Θές να μάθεις?
- Εε, για να σε ρωτάω...
- Ενοώ είσαι σίγουρη...όσο κι αν ακουστεί τρελό ή παράλογο αυτο που θα σου πώ?
- Είμαι σίγουρη, θέλω να μάθω, νιώθω ότι μου κρύβεται κάτι, πές μου επιτέλους, δεν θέλω να είμαι στο σκοτάδι...σε παρακαλώ! Την παρακάλεσα και εκείνη πήρε μια βαθιά ανάσα, για να μιλήσει.
- Λοιπόν...εγώ είμαι μάγισσα! Αυτό που είπε ήταν παράλογο, την κοίταζα απο πάνω μέχρι κάτω, προσπαθώντας να καταλάβω αν όντως αυτη που βλέπω μπροστά μου είναι η ξάδερφη μου που είχαμε μεγαλώσει μαζί ή είναι κάποια άλλη, κάποια άγνωστη.
- Και δεν είμαι ξάδερφη σου αλλά αδερφή σου. Συνέχισε να μιλάει και εκεί ήταν το ΣΟΚ για εμένα. Δεν μπορούσα να πιστέψω τίποτα και την κοίταζα χωρίς να πω κουβέντα. Να, που τελικά δεν ήταν ξάδερφη μου αλλά αδερφή μου αλλά πως, ΠΩΣ???
- Ξέρω τώρα αναρωτιέσαι πως, γίνεται να είμασται αδερφές, αλλά είμασται αδερφές...έχουμε το ίδιο αίμα, είναι πολύ νωρίς ακόμα για να μάθεις περισσότερες λεπτομέρειες και πληροφορίες. Με το χρόνο θα μάθεις περισσοτερα μόνη σου-αν πραγματικά θες να μάθεις- και ίσως σου πω και εγω κάτι αλλά προς το παρών αυτα είναι πολλά που σου είπα και αμφιβάλλω αν θα μπορέσεις να τα χωνέψεις και να ΜΗΝ πείς τίποτα πουθενά.
- ...Δεν θα πώ τίποτα πουθενά...αλλά...καλά εντάξει...εγω θα φύγω τώρα, δεν μπορώ να κάτσω σχολείο. Της είπα μπερδεμένη και έφυγα, ενω αυτή με ακολούθησε.
- Μόνη μου, θέλω να φύγω μόνη μου, δεν θα πάω σπίτι, θέλω να πάω κάπου μόνη μου να χαλαρώσω και να σκεφτώ, συγνώμη.
- Καλά να προσέχεις, εγώ συγνώμη που σου τα είπα έτσι όλα απότομα και σε μπέρδεψα. Μου απάντησε η Τάμι λυπημένα και έφυγε.

Αποφάσισα να πάω για βόλτα, κάπου μακριά...δεν ήξερα που, αλλά το πιο πιθανό στο δάσος ή στο βουνό. Σταμάτησα σε ένα περίπτερο και αγόρασα ένα μπουκάλι νερό γιατί διψούσα και συνέχισα το δρόμο μου. Το δάσος είναι κοντά απο το σχολείο και είχα τόσο καιρό να πάω, ίσως και χρόνια. Θυμάμαι που πήγαινα παλιά όταν ήμουν μικρή με την Τάμι και τα άλλα ξαδέρφια μου για να εξερευνήσουμε το δάσος. Η Τάμι και εγώ είχαμε βρεί μια σπηλιά, βασικά η Τάμι την είχε βρεί και έτσι αποφασίσαμε να μην πούμε σε κανέναν για τη σπηλιά, ήταν κάτι σαν στέκι μας, αφου εκεί περνούσαμε τις περισσότερες ώρες της ημέρας-και της νύχτας-! Θυμάμαι όταν το είχαμε σκάσει απο το σπίτι για να πάμε στη σπηλιά. Απο μικρά παιδιά μας άρεσε η περιπέτεια, και το υπερφυσικό, πιστεύαμε στη μαγεία και στα φαντάσματα, να που τώρα όσα φανταζόμουν μικρή, ήταν αληθινά. Σίγουρα ήταν αληθινά? Γιατί να μην μου έλεγε ψέματα η Τάμι ή να μου έκανε καμιά πλακίτσα!

Είχα φτάσει επιτέλους στο δάσος, τα γκρίζα σύννεφα είχαν γίνει πιο πυκνά και ο αέρας εδώ στο δάσος ήταν πιο καθαρός. Το δάσος είχε όλο ανηφόρες, και ανέβαινα μετά βίας γιατί ο κρύος αέρας που ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση με εμπόδιζε να ανεβώ. Ήθελα να πάω εκεί ψηλά στο βουνό και να επισκεφτώ εκείνη την σπηλιά, να θυμηθώ την παιδική μου ηλικία, τότε που περνούσα το χρόνο μου με την Τάμι κάνοντας βλακείες. Γιατί όσο και να μεγαλώνω, θα αναπολώ την παιδική μου ηλικία. Καθώς ανέβαινα, πάτησα στο βρεγμένο γρασίδι και γλίστρησα, έχασα την ισορροπία μου και κατρακύλησα στην κατηφόρα.

Ωωωωωωωωχ! Πάει, έπεσε! Λες να χτύπησε σοβαρά; Αναμένουμε στις οθόνες μας με κομμένη την ανάσα 0_0

(Πάντως, πιο πολύ μας σόκαρε το ότι ήταν αυτή αδερφή της παρά το ότι ήταν μάγισσα xD)

Θα χτυπησει σοβαρα κι για αυτο θα υπαρξη μια αλλαγη...δεν λεω περισσοτερα!
(Εφοσον ειναι αδερφη της...εχουν το ιδιο αιμα... κι ειναι μαγισσα, ολα αυτα συνδεονται καπως μεταξυ τους, θα δειτε στο επομενο κεφαλαιο)

Πότε με το καλό η συνέχεια;

Έχουν περάσει 3 μέρες!:Ρ

Και μένα μου την έδωσε πάρα πολύ η Τάμι...:Ρ

Και εγώ έμεινα πάντως π είναι αδερφή της...Αυτό!!

Πολύ ωραία η συνέχεια κ ελπίζω να έχουμε σύντομα την επόμενη...:Ρ

Πολύ καλό!
Περιμένω συνέχειααα