Βιασμένες Ψυχές

Η καινουργια μου ιστορια. ελπιζω να σας αρεσει...... ειναι καπως... αλλα μιλαει για την σκληροτητα της κοινωνίας στην οποια ζουμε και δεν ξεχωριζει τιποτα.... λογαριαζει μονο τα λεφτα....


Κεφάλαιο 1ο


Ήταν ο πιο νέος καθηγητής μέσα στο σχολείο. Ψηλός, μελαχρινός, με μελί μάτια. Όλες οι μαθήτριες του είχαν μια ιδιαίτερη αδυναμία. Μερικά αγόρια τον θαύμαζαν, ενώ άλλα δεν τον συμπαθούσαν πολύ αφού είχε κερδίσει τις καρδιές των κοριτσιών. Ήταν τόσο καλός με όλους του μαθητές του, τόσο ευγενικός και τόσο προσιτός. Κανείς ποτέ δεν θα τον υποψιαζόταν. Κανείς.

‘Δεν μπορώ να περιμένω για το ταξίδι στο Λονδίνο! Α, είμαι τόσο ενθουσιασμένη.’ αναφώνησε η Ανήλια. Η Ανήλια ήταν μια γλυκιά κοπέλα, με ξανθά ίσια μαλλιά να πλαισιώνουν τους ώμους της, τα γαλανά μάτια της μαρτυρούσαν την ειλικρίνεια που ξεχείλιζε από μέσα της. Ήταν μετρίου αναστήματος αλλά το καλοσμιλεμένο σώμα της, της πρόσθετε παραπάνω ύψος. Όπως και να είχε όλα τα αγόρια της τάξης της είχαν ζητήσει να βγουν για ραντεβού. Η απάντηση ήταν πάντα η ίδια «ΌΧΙ», μερικές φορές το έλεγε με τέτοιο ύφος, θύμιζε τον Μεταξά όταν έλεγε το ΌΧΙ στους κατακτητές. Με τρόμαζε.
‘ Α, και εγώ, θα κάνουμε τρελά ψώνια!!’ ενθουσιάστηκε με την ιδέα η Έλλη. Η Έλλη ήταν πιο ψηλή από εμένα, με περνούσε 5 πόντους. Δεν ήταν και τραγικό, είχε καστανά που έπεφταν σαν χείμαρρος στην πλάτη της, τα μεγάλα σταχτοπράσινα μάτια της, της πρόσθεταν μια ανατολίτικη ομορφιά. Είχε κάψει αρκετές καρδιές, ιδιαίτερα των πρωτοετών. Αλλά η καρδιά της άνηκε στο αγόρι της, τον Παύλο, ο οποίος ήταν ψηλός και ίδιος με την Ανήλια στα χαρακτηριστικά. Μα φυσικά, αφού ήταν αδέρφια και μάλιστα δίδυμα. Ήταν πολύ γοητευτικός, τα είχαν 6 μήνες περίπου. Ήταν πολύ αγαπημένοι, σπάνια μάλωναν και όταν γινόταν αυτό, όλοι έπρεπε να καλυφθούν. Περίπου το ίδιο ήταν και η σχέση της Ανήλιας με τον Μάρκο, ο οποίος έμοιαζε περισσότερο με κόμη. Είχε καστανά μαλλιά, γκριζοπράσινα μάτια, ήταν στο ίδιο ύψος με τον Παύλο και είχε ένα παιδικό γέλιο που πολύ απλά σου άρεσε να το ακούς. Ήταν οι φίλοι μου, οι καλύτεροι μου φίλοι. Τους ήξερα από το δημοτικό, τους λάτρευα.
Εγώ, από την άλλη, είχα κατάμαυρα μαλλιά, μπούκλες, με κυανοπράσινα μάτια, πολλοί έλεγαν πως είχα μεσαιωνική ομορφιά αλλά δεν μου άρεσαν ποτέ οι φιλοφρονήσεις. Εγώ, σε σχέση με την Έλλη και την Ανήλια ήμουν λίγο πιο μικροκαμωμένη, αλλά είχα το πλεονέκτημα να έχω μακριά πόδια, κάτι που έκρυβε την διαφορά ύψους μεταξύ της Έλλης και εμένα, και δεν είχα κάψει καμιά καρδιά. Δεν απογοητευόμουν όμως. Ζήλευα, βέβαια, που ήμουν η μόνη στην παρέα που δεν είχα δεσμό.
‘ Ναι, ωραία θα είναι.’ είπα εγώ, αναπολώντας τις βόλτες στο Picantilly ή στο Soho, να ανεβούμε στο London’s Eye, εκδρομή στην Οξφόρδη και στο Σταντφορντ, το σπίτι του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ.
’ Σσσ, πάμε να φύγουμε γιατί κάποια ονειρεύεται με ανοικτά μάτια!’ ψιθύρισε ο Μάρκος. Οι υπόλοιποι χασκογέλασαν, αλλά εγώ όταν άκουσα τον Μάρκο να μιλάει, ξέχασα τις 7 ονειρεμένες μέρες στο Λονδίνο και γρήγορα έκανα ένα download σε μία λίστα που λέγεται « 9+ 1 τρόποι για να σκοτώσετε τον Μάρκο, και πρόσθεσα πτώση από την γέφυρα του Λονδίνου, μέσα στον Τάμεση! Πανέξυπνο.» Τον κοίταξα απειλητικά και εκείνος με πλησίασε, με βλέμμα γεμάτο ενοχή.
‘ Αφού σε αγαπάω βρε κουτό.’ και μου χαμογέλασε γλυκά ενώ τα λαλάκια του, με χαιρετούσαν ζητώντας συγχώρεση.
’ Φαίνεται, αν μπορούσες να διαλέξεις ανάμεσα σε εμένα και μια τσίχλα, θα διάλεγες την τσίχλα.’ είπα και κοίταξα την Έλλη όλο νόημα.
’ Εγώ? Να διαλέξω την τσίχλα αντί για σένα? Μόνο αν η τσίχλα έχει γεύση μέντα.’ « Προσθέτω στην λίστα μου και άλλον έναν τρόπο Θα μπω κρυφά στο δωμάτιό του και θα βρω όλα τα πορνοπεριοδικά του και θα τα κάψω, τα λατρεύει. Έτσι, θα πεθάνει από κατάθλιψη. Σατανικό!» Του χαμογέλασα γλυκά ενώ μέσα μου γελούσα με την εξυπνάδα μου.
‘ Θα το πάρω ως κομπλιμέντο.’ η Ανήλια αγκάλιασε τον Μάρκο και εκείνος της έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο, πολύ τρυφερά.
Το κουδούνι χτύπησε και πήγαμε προς την τάξη μας. Ευτυχώς, ήμασταν στην ίδια αίθουσα. Καθόμασταν όλη στην ίδια πλευρά για να μην είμαστε πολύ μακριά. Ήμασταν η πιο in παρέα στο λύκειο, οι πιο δημοφιλής.
Μπήκε στην τάξη ο κούκλος καθηγητής, κύριος Οικονομίδης μόνο 28 ετών, δίδασκε ιστορία και γαλλικά.
‘ Καλημέρα σας παιδιά. Πριν ξεκινήσουμε το μάθημα θα ήθελα τα 5 παιδιά που συμμετέχουν στο πολιτιστικό πρόγραμμα για το Λονδίνο να μου απαντήσουν σε κάτι ιδιαιτέρως έξω. Πρώτα, έλα εσύ Παύλο.’ Ο Παύλος και ο κύριος Οικονομίδης βγήκαν έξω από την τάξη και εγώ με τους άλλους τρεις κοιταζόμασταν σαν να μην καταλάβαμε τι έγινε μόλις. Αφού όλοι βγήκαμε έξω και μας ανέκρινε ο κύριος στο αν παίρνουμε κάποια χάπια σε περίπτωση ασθένειας, να είναι σε ετοιμότητα. Άδικα ανησυχήσαμε. Το μάθημα τελείωσε πριν καν το καταλάβουμε και γρήγορα τα παιδιά και εγώ βρεθήκαμε στην γνωστή γωνιακή καφετέρια της γειτονιάς, να πίνουμε τον καθιερωμένο μεσημεριανό καφεδάκι πριν χωρίσουν οι δρόμοι μας.
‘ Μακάρι να τα δωμάτια μας να πέσουν δίπλα το ένα στο άλλο για να μας χωρίζει ένας τοίχος.’ αποκρίθηκε ο Παύλος κοιτώντας την Έλλη, όλο νόημα. Η Έλλη όταν κατάλαβε που το πήγαινε ο Παύλος, τον στραβοκοίταξε και εκείνος έτρεξε να την φιλήσει λέγοντάς της πως δεν το εννοεί. Ο Μάρκος την στιγμή που ο Παύλος έκανε το λάθος να ξεστομίσει δυνατά τις σκέψεις του, ψιθύρισε στο αυτί της Ανήλιας ‘ Και εγώ το εύχομαι!’, η οποία αντέδρασε όπως η Έλλη. Εγώ από την άλλη, γέλασα με την αφέλεια των δυο αγοριών. Είχαν υποσχεθεί πως δεν θα προχωρήσουν, αν δεν κλείσουν τουλάχιστον ένα χρόνο σχέσης. Η Έλλη και ο Παύλος δεν απείχαν και πολύ, τι είναι τέσσερις μήνες? Η Έλλη φοβόταν λίγο, φοβόταν εκείνη την στιγμή. Ήθελε να είναι όλα τέλεια, όπως και κάθε άλλο κορίτσι στην γη. Σε αντίθεση με την Ανήλια, η οποία είχε δρόμο μπροστά της, αφού τα είχε με τον Μάρκο μόλις 3 μήνες. Δεν τους φαινόταν βέβαια, ήταν πλασμένοι ο ένας για τον άλλον, συμπεριφερόντουσαν σαν να είχαν δεσμό 2 χρόνια. Δεν φοβόταν, εκείνη την στιγμή όπου η σχέση τους θα ολοκληρωνόταν, ήξερε πως ο Μάρκος θα την έκανε ξεχωριστή.
’ Αλίμονο σε μας τις ελεύθερες.’ αναστέναξα απογοητευμένη και εντελώς αφηρημένη. Όλοι γύρισαν και με κοίταξαν.
’ Μήπως ζηλεύεις, μήπως θες μια αγκαλίτσα από τον ξάδερφο Μάρκο?’ είπε και έκανε να με αγκαλιάσει ενώ εγώ προσπάθησα να το αποφύγω. ’ Έλα να σου δώσω λίγη αγάπη.’ ξανάπε και μου πίεσε τα μάγουλα κάνοντας με να μοιάζω με ροφό. Η Ανήλια δεν παρεξηγούσε αυτά που έκανε ο Μάρκος σε εμένα και την Έλλη, πιο πολύ σε μένα. Ήμασταν συγγενής εξάλλου και πολύ δεμένοι μάλιστα. Ήμασταν μαζί από την κούνια. Δεν βλέπαμε ο ένας τον άλλον σαν ξαδέρφια αλλά σαν αδέρφια. Μέναμε στην ίδια πολυκατοικία, βασικά ήταν διώροφο και τα σπίτια μας συνδέονταν με εσωτερική σκάλα.
’ Πάρε τα χέρια σου από πάνω μου. Μου κάτσιασες το πρόσωπο’ κλαψούρισα. Η Ανήλια γέλασε και ο Μάρκος γύρισε και τη χάιδεψε τρυφερά στο μάγουλο.
’ Αφού ξέρεις τι αδυναμία σου έχει’ είπε ο Παύλος πειραχτικά. Τον κοίταξα σηκώνοντας το ένα φρύδι ενώ εκείνος μου χαμογέλασε. Ο Παύλος ήταν αφενός πιο ώριμος από τον Μάρκο, αλλά έκανε τις ίδιες βλακείες με εκείνον.
’ Καλά, αλλά αν μου χαλάσει τα υπέροχα μαγουλάκια μου, εσύ θα γίνεις η προξενήτρα μου, και θα κρεμάσεις τον Μάρκο.’ πρότεινα ενώ συγχρόνως το πρόσθετα στην λίστα μου.
’ Το τελευταίο γίνεται και τώρα άμα θες. Η επιθυμία σας, διαταγή μου.’ σήκωσε τα μανίκια του και κοιτούσε τον Μάρκο απειλητικά. Ο Μάρκος δήθεν φοβισμένος σηκώθηκε και άρπαξε τον σερβιτόρο που καθάριζε το διπλανό τραπέζι, χρησιμοποιώντας τον ως όπλο. Ρίξαμε ένα γέλιο! Ευτυχώς που τα παιδιά που είχαν την καφετέρια ήταν φίλοι και δεν θύμωναν με αυτά που κάναμε, αντιθέτως γελούσαν.
Ήρθε η ώρα για να φύγουμε, περπατήσαμε ως ένα σημείο όλοι μαζί, χαιρετηθήκαμε. Τα ζευγαράκια της Αγίας Παρασκευής φιλήθηκαν με πάθος, και ο καθένας έστριψε σε διαφορετική γωνία. Η Έλλη ήταν τυχερή γιατί εκεί που χώριζαν οι δρόμοι μας ήταν το σπίτι της, ο Παύλος και η Ανήλια όντας αδέρφια φεύγανε μαζί, και εγώ με τον Μάρκο όντας ξαδέρφια που έμεναν στον ίδιο χώρο φεύγαμε μαζί. Είχα την πολυτέλεια να απολαύσω prive την βλακεία και την ανωριμότητα του, για ένα ολόκληρο τέταρτο. Δεν μπορώ να πω πως δεν μου άρεσε να βλέπω τον Μάρκο έτσι, όλοι στην παρέα έτσι ήμασταν. Βέβαια, τις 5 τελευταίες μέρες όλοι εκτός από τον Μάρκο φερόμασταν πιο ώριμα, ώστε να αποκαλύψουμε την βλακεία και την ανωριμότητα που φώλιαζε μέσα μας, στην Αγγλία. Λέγαμε « Για να μας θυμούνται ρε αδερφέ!».


‘ Όλα είναι έτοιμα, κύριε. Επιλέξαμε τα 5 παιδιά που θα πάρουμε.’ αποκρίθηκε ο Οικονομίδης στον συνομιλητή του. Η γραμμή αμέσως κόπηκε δείχνοντας στον νέο αλλά και πανούργο καθηγητή την θετική εξέλιξη των πραγμάτων. Χαμογέλασε ειρωνικά και έσβησε τα φώτα.

με μπερδεψε λιγο αλλα ειναι απιθανο σκετη τρελα ποτε το επομενο

τι σε μπερδεψε??

είχε καστανά που έπεφταν σαν χείμαρρος στην πλάτη της,
γρήγορα ένα download σε μία λίστα
θα ήθελα να τα 5 παιδιά που συμμετέχουν
κατι σου ξεφυγε σε αυτα.

αλλα ηταν πολυ ωραιο! θα βαλεις τις αναμνησεις μας απο την αγγλια? και το τελος... σε αφηνει σε πολυ αγωνια. αυτα ειναι τα 5 παιδια? θα τα εκμεταλλευτουν?

θα δεις.... ωχ.... μα γιατι??? κατσε να τα διορθωσω... το πρωτο πρωτο σωστα το γραψα

το μαλλια που πηγα?

περιμενω να δω...

δες

θα δω. μην ανησυχεις

οκ

ωραια. περιμενω συνεχεια. και μια απορια. η ιστορια θα εξελιχθει στην αγγλια?

Πολύ ωραίοοο! Νομίζω θα γίνει πιο ωραίο από το πρώτο. Θα έχει καμία σύνδεση με το προηγούμενο?

απο οσα μου εχει πει (τιποτα δηλαδη) ειναι εντελως διαφορετικη ιστορια. αλλα και εγω πιστευω πως θα γινει πολυ καλυτερο. ειμαι 100% σιγουρη
η συνεχεια του αλλου ξερεις πιο ειναι

αΧΧΧΧ Και μενα μαρεσε!!!!!

παρα πολυ! ανυπομονω για την συνεχεια

εεε raven μιλας για το αγγιγμα ψυχης???/ ειναι αλλη ιστορια αυτη......... η συνεχεια ειναι Kυνηγωντας το Σκοταδι.....



ευχαριστω παντως για τα καλα σας λογια... ναι seansitive vampire στο εξωτερικο.... τωρα δεν εχω αποφασισει αν θα ειναι Λονδινο ή οχι

ααα... οκ! παντως οπου και να ειναι, θα εχεις εμπειριες δικες μας!!!

δεν θα τις χρησιμοποιησω γιατι δεν μου χρειαζονται

ο,τι πεις. δικο σου ειναι το βιβλιο, δικες σου και οι ιδεες!

παντως σαυτο θα δυσκολευτω πολυ

γιατι?

παιδια στο τελος του κεφαλαιου υπαρχουν οι αγνωστες φρασεις

Κεφάλαιο 2ο


Απέμειναν μόνο 7 μέρες μέχρι το πολυπόθητο ταξίδι. Βέβαια αυτό το ταξίδι δεν ήταν το οποιοδήποτε ταξίδι. Εγώ και τα παιδιά είχαμε πάρει μέρος σε έναν διαγωνισμό ανάμεσα στα λύκεια της Ελλάδας, πάνω στο θέμα « Βασιλιάδες της Αγγλίας και τα σημαντικότερα έργα τους». Ήταν ένα είδος quiz, όσο σκέφτομαι τις ατελείωτες ώρες διαβάσματος χαίρομαι που κερδίσαμε. Η άλλη ομάδα ήταν από ένα άλλο σχολείο, εκείνη πήρε τη δεύτερη θέση και θα ερχόταν και αυτή σε αυτό το μοναδικό ταξίδι. Αποτελούνταν από 6 άτομα, ενώ εμείς από 5.
Θα ήταν ωραία εμπειρία. Ανυπομονούσαμε όλοι μας τόσο πολύ που δεν μπορέσαμε να κρατήσουμε την υπόσχεσή μας και να είμαστε ήσυχοι μέχρι να πάμε Αγγλία και να ξεσαλώσουμε εκεί για τα καλά. Τις τελευταίες μέρες εισπράξαμε πολλές παρατηρήσεις μία ωριαία ο καθένας μας και παραλίγο να καλέσουν τους γονείς μας. Αξέχαστη βδομάδα, ρίξαμε πολύ γέλιο.
Αποχαιρετίσαμε τα παιδιά στο σχολείο, τους κάναμε να ζηλέψουν λίγο και φύγαμε για τα σπίτια μας, για να φτιάξουμε βαλίτσες.


Έβαλα όλα τα ρούχα που θα έπαιρνα μαζί μου, τακτοποιημένα και χωρισμένα σε σετάκια και αναλόγως αν θα τα φορούσα πρωί ή βράδυ. Πανέξυπνο. Αν και το έκλεψα από την Έλλη, η οποία ήταν καλή στην οργάνωση. Λίγο αργότερα από την ώρα που κλείδωσα την βαλίτσα μου, χτύπησε το κινητό μου.
‘ Έλα, Έρρικα, Ανήλια εδώ.’ είπα αγκομαχώντας. Ανησύχησα, άκουσα και έναν θόρυβο στο βάθος.
’ Ανήλια? Όλα καλά?’ Τι στο καλό έκανε? Κι άλλο αγκομαχητό ακούστηκε το οποίο συνόδευε μια απρεπή έκφραση. ’Τσ τσ, πιπέρι.’ είπα γελώντας.
‘ Σκάσε μη τα ακούσεις εσύ! Α, αι στο καλό!’ δεν μπορούσα να συγκρατήσω το γέλιο μου όμως έπρεπε να το κάνω.
‘ Τι έπαθες καλέ?’ Η φωνή μου έτρεμε από την προσπάθεια να συγκρατηθώ.
‘ Δεν κλείνει η βαλίτσα!’ είπε αγανακτισμένη από την υπερβολική προσπάθεια. Αγκομαχητά, ξεφυσήματα και βρισιές ακούστηκαν τα επόμενα λεπτά. Την φανταζόμουν να προσπαθεί να κλείσει την βαλίτσα με τα λεπτά της χέρια. Το όμορφο της πρόσωπο να παραμορφώνεται από τον θυμό και την αγανάκτηση.
‘ Γιατί δεν λες στον Παύλο να σε βοηθήσει?’ Τόνισα το προφανές. Ήταν χαζό. Έχεις έναν αδερφό και δεν τον βάζεις να σου κλείσει μια βαλίτσα? Ειδικά ο Παύλος που ήταν και γυμνασμένος, με υπέροχους κοιλιακούς και καλοσχηματισμένα μπράτσα, το κλείσιμο μιας βαλίτσας θα ήταν σαν να σηκώνει στο αέρα την αδερφή του για πλάκα. Ο σχολιασμός του σώματος του Παύλου από μένα ήταν λίγο περίεργο γεγονός για μένα. Βέβαια επισήμαινα μόνο ότι κάθε κορίτσι θα έβλεπε.
‘ Αχ, ναι τον ξέχασα αυτόν.’ είπε γελώντας με την αφηρημάδα της. Ξαφνικά από μέσα ακούστηκε μια θιγμένη φωνή να λέει: ‘Το άκουσα αυτό.’ εκεί ήταν που σκάσαμε στα γέλια ενώ η Ανήλια προσπαθούσε ανάμεσα στο γέλιο της να τον καλοπιάσει για να την βοηθήσει. Ασφαλώς και την βοήθησε, αλλά έτσι είναι ο Παύλος το παίζει δύσκολος στην αδερφή του αλλά την αγαπάει πάρα πολύ. Τους καληνύχτισα και έπεσα για ύπνο. Δεν μπόρεσα να κοιμηθώ καλά το βράδυ από την αγωνία. Τα συναισθήματά μου ήταν ανάμεικτα, ένιωθα χαρά και ανυπομονησία. Ένιωθα σαν να ήμουν ένα μικρό κοριτσάκι που οι γονείς του, μόλις του πήραν την καινούργια Barbie. Επιτέλους μετά από μία ώρα κοιμήθηκα σαν πουλάκι.
Το πρωί η μαμά μου με ξύπνησε βιαστικά μιας και άργησε να χτυπήσει το ξυπνητήρι. Τρέχαμε πανικόβλητες στο δρόμο, εκείνη έβριζε όποιον βρισκόταν στο δρόμο μας, και με κατσάδιαζε που δεν φρόντισα να βάλω μόνη μου ξυπνητήρι. Παρατηρούσα το πρόσωπό της γέμισε ρυτίδες από τον θυμό, τα φρύδια της ενώθηκαν και τα μελί μάτια της μίκρυναν, τα μαλλιά της δεμένα σε έναν ατημέλητο κότσο και η φωνή της την έκαναν να μοιάζει περισσότερο με τη γιαγιά μου.
Φτάσαμε επιτέλους στο αεροδρόμιο. Τα παιδιά με περίμεναν στην είσοδο, το ίδιο και ο κύριος Οικονομίδης ο οποίος μιλούσε στο τηλέφωνο. Χαιρέτησα τη μαμά μου και έτρεξα προς τα παιδιά.
’Άργησες!’ είπε ο Μάρκος. Τον κοίταξα εκνευρισμένη.
’ Άργησα?? Σοβαρά Μάρκο? Σοβαρά? Μένουμε στο ίδιο σπίτι και ούτε καν νοιάστηκες αν έχω ετοιμαστεί!’ τον επέπληξα. Εκείνος κατάλαβε αμέσως πως είχα δίκιο και δάγκωσε τα χείλη του ως ένδειξη συγνώμης. Αυτό όμως δεν διήρκησε για πολύ. Γύρισε και έριξε το κεφάλι του στον ώμο της Ανήλια και μετά με έδειξε με την άκρη του δακτύλου του, όλο θράσος και προσπαθώντας να μας κάνει να γελάσουμε και να ξεχάσουμε αυτή τη στιγμή είπε: ’ Δεν φτάνει που με κράτησες όλο το βράδυ στο δωμάτιό σου και εκμεταλλεύτηκες το κορμί μου, με μαλώνεις και από πάνω.’ η Ανήλια το συνέχισε με περισσότερο αίσθημα.
’ Ώστε τον εκμεταλλεύεσαι? Κοίτα αυτό το αθώο μουτράκι και αυτά τα υπέροχα ματάκια. Θα έπρεπε να ντρέπεσαι.’ τους κοίταξα ενοχλημένη και τους είπα: ’ Δεν είναι όλες οι ώρες ίδιες παιδιά.’
Η Έλλη και ο Παύλος με κοίταξαν με δυσπιστία και μετά στάθηκαν μπροστά στον Μάρκο δείχνοντας του συμπόνια για το υποτιθέμενο κακό που του έκανα.
’ Μην ανησυχείς Μάρκο μέχρι να παντρευτείς θα σου έχει περάσει.’ είπα ειρωνικά και κατευθύνθηκα προς τον κύριο Οικονομίδη. Όταν στάθηκα πίσω του τον άκουσα να μουρμουράει κάτι σε μια άγνωστη γλώσσα για μένα και έκλεισε γρήγορα το κινητό του μόλις με πήρε είδηση.
‘ Συμβαίνει κάτι?’ ρώτησα με περιέργεια. ΄
‘ Όχι, μιας και που είναι ακόμα πολύ νωρίς και θα φύγουμε σε 2 ώρες, ακολουθήστε με.’ Μας οδήγησε με μια άδεια αίθουσα αναμονής αφότου δώσαμε τις βαλίτσες μας, ελέγξαμε τα εισιτήριά μας και περάσαμε από το code bar. Ήταν υπερβολικά ήσυχα εκεί μέσα. Ο κύριος Οικονομίδης κάθισε απέναντί μου και άρχισε να παίζει με το κινητό του. Παραξενεύτηκα που ήρθε ως εδώ μαζί μας. Δεν προοριζόταν ως συνοδός μας, εκείνον θα τον συναντούσαμε στο αεροδρόμιο στην Αγγλία όταν θα φτάναμε. Δεν έδωσα και πολύ σημασία, κοίταξα τα παιδιά και παρατήρησα πως ήμουν μόνη μου με τον κύριο Οικονομίδη. Ο Παύλος και η Έλλη βρισκόντουσαν 5 σειρές πιο πίσω και φιλιόντουσαν, το ίδιο και ο Μάρκος με την Ανήλια. Ζήλεψα. Βέβαια αυτά παθαίνεις όταν δεν έχεις αγόρι. Έτσι, έβγαλα ένα περιοδικό από την τσάντα μου και άρχισα να το ξεφυλλίζω. Μετά από λίγη ώρα παρατήρησα πως 6 ψηλοί, σωματώδης τύποι μπήκαν μέσα. Ήταν όλοι ντυμένοι στα μαύρα και φορούσαν τα ίδια μαύρα γυαλιά ηλίου. Δεν πρόλαβα να δω που πηγαίνανε αφού ο κύριος Οικονομίδης σηκώθηκε και έκλεισε το οπτικό μου πεδίο. Τον κοίταξα αναστατωμένη. Εκείνος με τράβηξε βίαια από το χέρι και με γύρισε ώστε να κοιτάω τον τοίχο. Τα χέρια του ήταν γύρω από τον κορμό μου, πάνω από τα χέρια μου. Μύρισε τα μαλλιά μου και ξαφνικά ένιωσα ένα τσίμπημα στο λαιμό. Πολύ γρήγορα βρέθηκα αναίσθητη.



Άρχισα να συνέρχομαι, ένιωθα το κεφάλι μου βαρύ. Ήταν αδύνατο να σηκωθώ, βρήκα όμως την δύναμη για να το κάνω. Όταν σηκώθηκα από τον καναπέ στον οποίος ήμουν ξαπλωμένη έκανα ένα βήμα μπροστά αλλά ήμουν τόσο ζαλισμένη που σκόνταψα πάνω σε ένα μικρό τραπεζάκι. Γρήγορα κατάλαβα πως βρισκόμουν σε ένα σπίτι, ήταν όλο επενδυμένο με ξύλο από μέσα. Δεν έμοιαζε με τυπικό ελληνικό σπίτι. Υπήρχε ένα μεγάλο τζάκι απέναντί μου, εκείνος ο τοίχος ήταν πέτρινος και η φωτιά έκαιγε. Παρατήρησα πιο πολύ τον χώρο γύρω μου. Είδα μια σκάλα που κατευθυνόταν στον επάνω όροφο. Με αργά και σταθερά βήματα κατευθύνθηκα προς εκεί, όμως μια φωνή με σταμάτησε πριν καν την ανέβω. Δεν αναγνώρισα τι μου πε, αλλά το γεγονός πως δεν ήμουν μόνη μου με τρόμαξε.
‘ Ca hait le dul?’ γύρισα και αντίκρισα προς μεγάλη μου έκπληξη έναν από τους άνδρες στο αεροδρόμιο. Ήταν πιο ψηλός από ότι έδειχνε όταν ήμουν καθισμένη και πιο σωματώδης. Επανέλαβε πάλι εκείνη την περίεργη φράση που είπε άλλη μία φορά. Τι γλώσσα να μίλαγε?
‘ Excuse me? Do you speak english?’ πριν προλάβει να μου απαντήσει κάποιος που κατέβαινε τη σκάλα εκείνη τη στιγμή τράβηξε και τον δύο τη προσοχή.
‘Fag duinn fein Bodach’ είπε ο άνδρας που μόλις κατέβαινε τη σκάλα. Ο Bodach υπάκουσε και έφυγε. Πρέπει να του είπε να μας αφήσει μόνους. Ένα αίσθημα φόβου με κυρίεψε. Έκανα μερικά βήματα πίσω και όταν έφτασε στο τελευταίο σκαλί, τότε είδα τα χαρακτηριστικά του. Ήταν ένας πολύ όμορφος νεαρός, γύρω στα 26, τα μαλλιά του είχαν το χρώμα της άμμου, τα μάτια του ήταν τόσο γαλάζια που νόμιζες πως θα άσπριζαν, φορούσε μια λευκή μπλούζα που σκιαγραφούσε τους κοιλιακούς και κολάκευε τους δικέφαλούς του και ένα τζιν παντελόνι με μαύρα παπούτσια. Με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω. Εγώ ήμουν λίγο πιο ατημέλητη, φορούσα ένα τζιν άσπρο παντελόνι στενό, μια μαύρη μπλούζα και μια μαύρη ζακέτα που τόνιζαν τη σιλουέτα μου. Ανάμεσα στα χείλη του ξεδιπλώθηκε ένα χαμόγελο που με άφησε ξέπνοη και ταυτόχρονα σοκαρίστηκα που αντέδρασα έτσι.
‘Ta tu alainn. Duine ar bith’ είπε απολαμβάνοντας την έκφραση που σχηματίστηκε στο πρόσωπό μου. Τι στο καλό λέγανε? Τι γλώσσα ήταν αυτή? Που βρισκόμουν? Που ήταν οι φίλοι μου? Τόσα πολλά ερωτήματα αλλά δεν είχα την ελπίδα πως αυτός ο άνδρας θα μου απαντούσε εφόσον από ότι έδειχνε δεν θα υπήρχε τρόπος συνεννοήσεις. Κοίταξα γύρω μου μήπως βρω ένα στοιχείο πως οι φίλοι μου ήταν εδώ και πως ήταν καλά. Εκείνος με πλησίασε και με περιεργάστηκε από κοντά. Ένιωθα αμήχανα.
‘ I was just saying how beautiful you are.’ έκπληξη σχηματίστηκε στο πρόσωπό μου. Ώστε μιλούσε αγγλικά. Τώρα θα ήταν πιο εύκολο. Συνέχισε να με κοιτά αφηρημένος.
‘ Where am i? Where are my friends?’ δεν μου απάντησε. Ήρθε πιο κοντά μου. Άγγιξε το πρόσωπό μου και εγώ τραβήχτηκα πιο πίσω. Γέλασε.
‘Rud a bhfuil dheanamh leat.’ είπε και με κοίταξε ακόμα πιο έντονα και περίεργα. Απομακρύνθηκε λίγο και μου έκανε νεύμα να το ακολουθήσω. Ανεβήκαμε τη σκάλα και μπήκαμε σε ένα άλλο δωμάτιο. Έμοιαζε με το σαλόνι αλλά ήταν λίγο πιο μικρό. Εκεί βρισκόντουσαν τα παιδιά λιπόθυμα πάνω στους καναπέδες. Έκανα να πάω κοντά τους αλλά αυτός ο τύπος μου φώναξε να σταματήσω στα αγγλικά. Τον κοίταξα φοβισμένη. Με πήρε από το χέρι και με έβαλε να κάτσω σε μια καρέκλα.
Ύστερα από κάποια ώρα ο Παύλος και ο Μάρκος σηκώθηκαν. Μας κοίταξαν αναρωτώμενοι τι συνέβη.
‘ What’s your name?’μας ρώτησε κοιτάζοντας τα δύο αγόρια εμφανώς ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα.
‘Mark’
‘ Paul’
‘ Errika’ απαντήσαμε ο ένας μετά τον άλλον. Ο ανώνυμος άντρας έβγαλε από την τσέπη του ένα πακέτο τσιγάρα άγνωστης μάρκας, πήρε ένα και το άναψε. Ρούφηξε άπληστα τον καπνό.
‘ And their names?’ είπε δείχνοντας τα δυο αναίσθητα κορίτσια.
‘ Elli and Anilia’απάντησα. Ο Μάρκος και ο Παύλος κάθισαν δίπλα μου, παραμένοντας αμίλητοι. Έπειτα από 5 λεπτά ένας μαυροφορεμένος τύπος μπήκε μέσα ήταν ο Bodach.
‘ Sir, is feidir leat a fhail giotan? Marianne iarrann tu.’
‘Sea’ είπε και σηκώθηκε από το τραπέζι. ‘ Coinnigh suil ar iad. Na lig doibh a fhagail ar an seomra.’
‘ Sea, a dhuine uasail!’ είπε ο Bodach ενώ ο άλλος έφυγε. Ο Bodach έμεινε για να μας προσέχει. Κάτι άσχημο παιζόταν εδώ και έπρεπε να μάθω. Ανησυχούσα πολύ, στο μυαλό μου στριφογύριζε η εικόνα με τον κύριο Οικονομίδη, και μετά όλα όσα έγιναν εδώ.










ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΜΕ ΤΗ ΣΕΙΡΑ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ :

1) Ca hait le dul = που πας?
2) Fag duinn fein Bodach?= Αφησε μας μονους Μποδαχ
3) Tu ta alainn. Duine ar bith= Εισαι ομορφη. Μας κανεις
4) Rud a bhfuil a dheanamh leat = Κατι πρεπει να κανω με σενα.
5) Sir, is feidir leat a fhail giotan?Marianne iarrann tu = Κύριε, μπορειτε να ερθετε λιγο? Η Μαρια σας ζητα.
6) Sea= ΝΑΙ
7) Coinnigh suil ar iad= Προσεχε τους!
8) Na lig doibh a fhagail ar an seomra= Μη τους αφησεις να βγουν απο το δωματιο
9) Sea, a dhuine uasail= Μαλιστα κυριε.

wow!!! ειναι πολυ ωραιο. αλλα μια απορια. τι γλωσσα μιλανε?

και για τα δύο! Είναι πραγματικά πάρα πολύ ωραίο!!!!

μου ειπε οτι ειναι ιρλανδικα. η θυμαμαι λαθος?

Νόμιζα ότι στην Ιρλανδία μιλούσαν αγγλικά... Δηλαδή είναι κάτι σαν διάλεκτος?