Βιασμένες Ψυχές

Έχω πωρωθεί απεριόριστα! Πρέπει να γράψεις κι άλλο κεφάλαιο άμεσα!

Γραψε και αλλο αν δε θες δαγκομενο λεμουδακι

Γραψε κι αλλο ειναι τελεια!!!

ειναι τελεια η ιστορια σου!!!πραγματικα με καθηλωσε!!!γραψε κι αλλο!!!

πότε θα γράψεις κιάλλο? εδώ εγώ πεθαίνω από την περιέργια..κάνε γρήγορα

παρακαλωω...συνεχειααα! Τα χριστουγεννα περασαν

Έτσι όπως το βπέπω πριν διαβάσουμε συνέχεια θα περάσει και το Πάσχα και το καλοκαίρι.

Οι αναγνώστες ζητούν απεγνωσμένα μια συνέχεια!

ΚΑΙ εγω μαζι! θελω συνεχεια!!!

Πολύ ωραίο, ανυπομονώ να μάθω τι θα γείνει στη συνέχεια! Πότε θα το συνεχίσεις?

Όταν ξαναμπεί μάλλον...

Ναι, αλλά δεν την βλέπω να ξαναμπαίνει -.-

χα0χ0α0χα εδω ειμαι.... τωρα που τελειωσαν οι πανελληνιες (εχουν τελειωσει εδω κ κατι βδομαδες αλλα τεσπα) θα το συνεχισω.....


οριστε....... εχω πολυ καιρο να βαλω συνεχεια..... enjoy... ελπιζω να σας αρεσει....


Κεφάλαιο 5ο



Μετά από εκείνη την ημέρα κανένας μας δεν ήταν πια ο ίδιος. Όλοι μας ανησυχούσαμε για το πότε θα πάμε στις δουλείες για τις οποίες μας προόριζαν.
Η Έλλη και ο Παύλος έκαναν έρωτα εκείνη την νύχτα, όταν όλοι είχαν φύγει και εμείς ήμασταν κλειδωμένοι σε ένα αφιλόξενο αλλά ζεστό σπίτι, ένα σπίτι που θα φιλοξενούσε τους εφιάλτες μας για όσο θα μέναμε εδώ.
Στις δύο βδομάδες που πέρασαν είχα σκεφτεί πολλές φορές να αυτοκτονήσω. Θα ήταν πιο εύκολο, δεν θα χρειαζόταν να ζήσω τίποτα από αυτά που επρόκειτο να έρθουν. Μόνη μου παρηγοριά ήταν οι φίλοι μου. Είχαμε πει ότι θα μείνουμε ενωμένοι και θα παλέψουμε.
Ο Μάρκος και ο Παύλος δεν το έδειχναν αλλά ανησυχούσαν για την στιγμή που θα μας έστελναν σε εκείνο το μπαρ όπου θα χορεύουμε γυμνές μπροστά σε αηδιαστικούς άντρες αλλά και σε εκείνα τα ραντεβού με τους πλούσιους, γέρους και σιχαμένους άντρες που αρέσκονται να πηγαίνουν με ανήλικες κοπέλες. Δεν ανησυχούσαν για εκείνους και τον κίνδυνο που είχε η δική τους δουλειά. Δεν τους ένοιαζε. Σκέφτονταν μόνο εμάς.

Ξύπνησα ένα πρωί και στην άκρη του κρεβατιού μου καθόταν ο Ντέκλαν. Δεν με κοιτούσε, κοιτούσε το πάτωμα. Εγώ σηκώθηκα τρομαγμένη και σκεπτόμενη πως ήρθε να με βιάσει πάλι, μετά από δύο βδομάδες που έλειπε.
Γύρισε και με κοίταξε, δεν μπορούσα να καταλάβω τί σκεφτόταν. Με πλησίασε, έκανα ένα βήμα πίσω αλλά δεν είχα άλλο χώρο. Με το ένα του χέρι χάιδεψε το μάγουλο μου και με κοίταξε για μερικά δευτερόλεπτα χωρίς να πει τίποτα. Εγώ ήμουν φοβισμένη.
‘ You are quite the beauty my dear.’ τον έσπρωξα και απομακρύνθηκα από κοντά του. Με κοίταξε θυμωμένος.
‘ Πρώτα με απαγάγεις, μετά με βιάζεις και έχεις και το θράσος να μου κάνεις κομπλιμέντα?’ πήρα στο χέρι μου την βούρτσα μου και του την πέταξα στο κεφάλι. Τον πέτυχα στο μέτωπο. Με αυτή μου την κίνηση τον εξαγρίωσα. Όρμησε καταπάνω μου και εγώ έτρεξα στο μπάνιο για να σωθώ αλλά πριν προλάβω να κλείσω την πόρτα άπλωσε το χέρι του και την άνοιξε πετώντας με στον απέναντι τοίχο. Με έπιασε από τον λαιμό και με κοίταξε με αυτά τα υπέροχα γαλάζια μάτια που τώρα πετούσαν σπίθες. Το δεξί του φρύδι είχε σκιστεί και έτρεχε αίμα. Με γύρισε από την άλλη μεριά ώστε να βλέπω τον τοίχο και άρχισε να ξεκουμπώνει το παντελόνι του και να ανεβάζει το νυχτικό μου ώστε να μπορέσει να με τιμωρήσει με τον δικό του τρόπο. Εγώ άρχισα να τσιρίζω και να προσπαθώ να δραπετεύσω από τα χέρια του αλλά ήταν πιο δυνατός. Έκλαιγα και φώναζα να με αφήσει, τον παρακαλούσα αλλά αυτός δεν άκουγε. Με άφησε στο μπάνιο, σχεδόν λιπόθυμη στο πάτωμα να κλαίω και έφυγε κλείνοντας την πόρτα πίσω του χωρίς να τον νοιάζει πως ένιωθα, πόσο άγριος ήταν, πόσο με πόνεσε.


Ήμασταν στην τραπεζαρία και τρώγαμε πρωινό ώσπου ακούστηκαν φωνές από πάνω, ουρλιαχτά. Καταλάβαμε πως ήταν η Έρρικα εκείνη που φώναζε. Όταν σταμάτησαν, είδαμε τον Ντέκλαν να κατεβαίνει θυμωμένο, αίμα να κυλάει στο πρόσωπό του. Σηκωθήκαμε αμέσως για να πάμε στην Έρρικα, εκείνος μας κοίταξε και είπε στον Budach, τον έμπιστο του ‘ If they go to her room, punish them. You know how.’, ώστε να ακούσουμε και εμείς. Ο Budach κοίταξε κατευθείαν την Ανήλια με ένα πονηρό χαμόγελο και όλοι καταλάβαμε ποία θα ήταν η τιμωρία. ‘ Go! Go to her room, please.’ μας προκάλεσε. Ήταν όλοι τους αγροίκοι. Δεν είχαν αισθήματα. Δεν τους ένοιαζε ο πόνος που προκαλούσαν, δεν είχαν καρδιά.
Τρείς μέρες πέρασαν και η Έρρικα δεν κατέβηκε από το δωμάτιό της, ούτε άφηναν κανέναν από εμάς να μπει μέσα. Ο Budach είχε στηθεί έξω από το δωμάτιό της και τη φύλαγε. Όταν η Ανήλια προσπάθησε να μπει μέσα ο Budach την έπιασε και την στρίμωξε σε μια γωνία έτοιμος να εκπληρώσει την τιμωρία που του είχε αναθέσει ο Ντέκλαν αλλά για καλή τύχη της Ανήλιας ο Παύλος ήρθε να την σώσει σπρώχνοντας τον Budach στον τοίχο και δίνοντας του μια γερή μπουνιά που τον αποπροσανατόλισε για λίγο, όσο χρειαζόταν για να πάρει την Ανήλια, η οποία ήταν σοκαρισμένη, από εκεί.
Το ίδιο απόγευμα ο Ντέκλαν μας κάλεσε όλους, εκτός από την Έρρικα για να μας πει ότι από αύριο ο Μάρκος και ο Παύλος θα έφευγαν για λίγο καιρό ώστε να μάθουν πως γινόταν η δουλειά. Υπήρχαν βέβαια αντιδράσεις και από τις δύο μεριές. Χωρίς τα αγόρια η Έλλη και η Ανήλια θα ήταν ευάλωτες. Ειδικά η Ανήλια, αφού ο Budach την είχε βάλει στο μάτι και σε κάθε ευκαιρία που την έβρισκε μόνη προσπαθούσε να της βάλει χέρι.
‘ If we go away for a few days, send Budach with us.’ απαίτησε ο Μάρκος. Δεν θα άφηνε ποτέ αυτό το κτήνος με την κοπέλα του εδώ. Ο Ντέκλαν γέλασε.
‘ You realize that you are asking me to send away with you my best bodyguard?’ είπε.
‘ I do. But Budach is dangerous around Anilia. If you want us to co-operate send him with us.’ Τελικά ο Ντέκλαν δέχθηκε λέγοντας πως έτσι θα μάθουν από τον καλύτερο και θα γίνουν καλύτεροι στην δουλειά τους. Αλλά αν κάνουν οποιαδήποτε κίνηση, όπως να ζητήσουν βοήθεια ή να το σκάσουν θα έβαζε να βιάσουν και να σκοτώσουν την Έλλη και την Ανήλια μπροστά στα μάτια τους, όταν θα τους έπιανε. Ο Μάρκος και ο Παύλος ένιωθαν πιο σίγουροι με τον Budach μαζί τους παρά εδώ.

Ξύπνησα μες το σκοτάδι με τα μάτια μου να καίνε από τα δάκρυα και τα χέρια μου πονούσαν από τις νυχιές που είχα κάνει προσπαθώντας να πάρω λίγο πόνο από πάνω μου. Κατάλαβα όμως ότι τίποτα δεν θα άλλαζε. Απλά θα έπρεπε να το συνηθίσω. Να συνηθίσω την κακομεταχείριση και όλα όσα επρόκειτο να έρθουν. Σηκώθηκα από το κρεβάτι, έκανα ένα ντους και ετοιμάστηκα για πρωινό ελπίζοντας να μην τον δω.
Όταν κατέβηκα κάτω είδα τον Μάρκο και την Ανήλια να αγκαλιάζονται σφιχτά, όπως τον Παύλο και την Έλλη, και δυο βαλίτσες να είναι στην άκρη.
‘ Τί συμβαίνει εδώ?’ η φωνή μου τους τρόμαξε και τους έκανε να σαστίσουν. Εγώ κοιτούσα μία τα παιδιά και μια τις βαλίτσες. ‘ Ποίος φεύγει?’
‘ Ο Παύλος και ο Μάρκος.’ είπε με σιγανή φωνή η Έλλη, φανερά συντετριμμένη με τον αποχωρισμό της από τον αγαπημένο της.
‘ Γιατί?’
‘ Μας στέλνουν με τον Budach σε ένα μέρος όπου θα μάθουμε πως λειτουργεί ο κόσμος των ναρκωτικών. Ελπίζω όχι για πολύ.’ έσφιξα τις γροθιές μου. Μας χώριζαν. Χωρίς εκείνους θα ήμασταν πιο ευάλωτες, ανυπεράσπιστες, αδύναμες αλλά δεν είχαμε άλλη επιλογή. Θα τους έπαιρναν έτσι και αλλιώς, είτε ήθελαν είτε όχι. Τους αγκάλιασα και τους αποχαιρέτησα. Βγήκαν έξω όπου τους περίμενε ο Budach μέσα σε μια μαύρη mercedes με φιμέ τζάμια. Ο Ντέκλαν ήταν άφαντος. Καλό σημάδι αυτό, δεν ήθελα να τον δω. Όταν η πόρτα έκλεισε πίσω τους ένιωσα την καρδιά μου να βαραίνει, τώρα ήμασταν μόνες μας. Σύντομα θα μας έστελναν και εμάς κάπου, να ευχαριστήσουμε πλούσιους πελάτες και να πουλήσουμε το κορμί μας σε αυτούς για μερικά λεπτά βρώμικου και <<φθηνού>> σεξ.
Χωρίς να μιλήσω στα κορίτσια κατευθύνθηκα στην κουζίνα και πήρα ένα κρουασάν και λίγο χυμό για να φάω. Η Έλλη και η Ανήλια με ακολούθησαν ανήσυχες για το τί είχε συμβεί πριν από τέσσερις μέρες με τον Ντέκλαν στο δωμάτιό μου. Ήμουν σίγουρη ότι είχαν ακούσει τις φωνές μου. Δεν έθιξαν το ζήτημα όμως. Απλά κάθισαν απέναντί μου και με κοιτούσαν ώστε να βεβαιωθούν ότι δεν θα κατέρρεα από στιγμή σε στιγμή.
‘Είμαι καλά.’ είπα μετά από λίγο για να σταματήσουν να με κοιτάνε.
‘ Όχι δεν είσαι.’ είπε η Έλλη. Η Ανήλια συμφώνησε μαζί της σιωπηλά.
‘ Είμαι μια χαρά. Αν θέλετε το πιστεύετε.’ είπα με έντονη φωνή, έτοιμη να ξεσπάσω σε δάκρυα.
‘ Τί έγινε.....εκείνη την μέρα?’ ρώτησε διστακτικά η Ανήλια.
‘ Νομίζω ότι όλοι ακούσατε τί έγινε. Δεν χρειάζεται να ρωτάτε κάθε λίγο.’ φώναξα. Σηκώθηκα από το τραπέζι και άκουσα την Έλλη να φωνάζει το όνομά μου πριν τρέξω προς τις σκάλες.
Μόλις ανέβηκα πάνω στο δωμάτιό μου, είδα τον Ντέκλαν να κάθεται στο κρεβάτι μου. Έκλεισα την πόρτα και τον πλησίασα χωρίς να μιλήσω. Δεν χρειαζόταν να αντισταθώ πια. Αν το έκανα θα έπαιρνε αυτό για το οποίο είχε έρθει με την βία. Δεν τον σταματούσαν οι φωνές μου και τα παρακάλια μου. Άρχισα να ξεκουμπώνω το πουκάμισό μου, εκείνος με κοίταξε για λίγο και μετά με πλησίασε. Τα χέρια μου έτρεμαν. Τα έπιασε και τα κατέβασε στους γοφούς μου, πήρε το πρόσωπό μου στα χέρια του και με έκανε να τον κοιτάξω.
Αυτή την φορά δεν υπήρχε θυμός στο βλέμμα του, μόνο θλίψη και ενοχές. Ναι! Ενοχές. Ένιωθε ενοχές για αυτό που είχε κάνει. Ποτέ δεν περίμενα να δω αυτό το βλέμμα από εκείνον. Τελικά ίσως είχε καρδιά. Χάρηκα για αυτό, ήταν καλό σημάδι. Ίσως δεν θα με έβλαπτε ποτέ ξανά.
‘ Λυπάμαι για ότι έγινε την προηγούμενη φορά. Εσύ με ανάγκασες όμως.’ είπε και έφυγε, αφήνοντάς με στη μέση του δωματίου άφωνη και θυμωμένη. Δεν έφταιγα εγώ που εκείνος ήταν ένα τέρας! Εκείνος με βίασε όταν πρωτοήρθαμε εδώ. Εγώ απλώς υπερασπίστηκα τον εαυτό μου! Ναι, αυτό έκανα.
Τελικά έκανα λάθος. Αυτός ο άντρας δεν έχει καρδιά. Ποτέ δεν είχε και ποτέ δεν θα αποκτήσει. Είναι ανίκανος να αισθανθεί το οτιδήποτε. Αυτός ο άνθρωπος δεν μπορεί να αγαπήσει! Μόνο πόνο και θλίψη προκαλεί! Μόνο!

Καινούργιο κεφάλαιο!!! Να κάτι που δεν περίμενα να ξαναδώ!
Μπράβο, ήταν πολύ καλό! Άντε να ξαναρχίσει να γράφεις σιγά σιγά! Τόσον καιρό το περιμέναμε!
Η συνέχεια θα είναι σύντομα ή θα περιμένουμε πάλι ένα χρόνο;

Σπόιλερ:

ΘΈΛΟΥΜΕ ΣΥΝΈΧΕΙΑΑΑ!!! ΘΈΛΟΥΜΕ ΣΥΝΈΧΕΙΑΑΑΑ!!! ΘΈΛΟΟΥΜΕΕ ΣΥΝΈΧΕΙΑΑΑ!!


Ήτανε καταπληκτική η συνέχεια έχω να πω γι'αυτό βάλε γρήγορα την συνέχεια...

Σπόιλερ:

ναιιι ειναι καταπληκτικοοοο συνεχεια pleaaseeeeeee

Είναι καταπληκτικό!
Χάρηκα πάρα πολύυυυ που έβαλες συνέχεια.

Paramu8enia και Raven ευχαριστω για τις ευχες σας...


εεε.... τωρα θα αρχισω να γραφω παλι γιατι πολυ τα αφησα

Τίποτα δεν κάνει!

Ναιαιαιαιαι γιατί πολύ μας άφησες...


Για πότε λες η συνέχεια;;

οποτε μου ερθει....

χαχα

Όπως είχε πει η Χριστίνα όχι πάλι σε ένα χρόνο!

Άντε γράφεεε!!

Καλά λένε οι άλλες...

Γράψε, ανυπομονώ να μάθω τη συνέχεια!

Μόνο ανυπομονώ?? Εγώ εδώ πέρα θα πεθάνω απ'την περιέργια

Θέλει να μας βασανίζει