Βιασμένες Ψυχές

απλα βαριεμαι να γραψω.... αλλα πρεπει να την τελειωσω...ΚΑΠΟΙΑ στιγμη...

Ναι κάποια στιγμή φέτος! Άντεε θα μας τρελάνεις;;; Θέλουμε συνέχεια!!!

χα0χ0α0χα00χα πρεπει να σας κραταω σε αγωνια... οριστε... οι προσευχες σας βγηκαν αληθινες.



Κεφάλαιο 6ο



Ξύπνησα ιδρωμένη μετά από τον απαίσιο εφιάλτη που είδα. Στην αρχή αρνήθηκα να πιστέψω πως ήταν μόνο ένα κακό όνειρο, έμοιαζε τόσο αληθινό. Ακόμα και η μυρωδιά του φθηνού ποτού και καπνού γαργάλησαν την μύτη μου. Σαν να ήμουν εκεί, σε εκείνο το βρώμικο μπαρ. Νόμιζα ότι το δωμάτιό μου μύριζε σαν αποτσίγαρα και ποτό ή εγώ τρελάθηκα?
Ξανασκέφτηκα όμως το όνειρο αυτό και κατάλαβα ότι το υποσυνείδητό μου μού έλεγε ότι ο χρόνος τελείωνε. Αύριο κιόλας θα μας πήγαιναν στην δουλειά, ενώ ο Παύλος και ο Μάρκος δεν ήταν εδώ δεν είχαμε καμιά ελπίδα για σωτηρία. Κοίταξα το ρολόι, το οποίο έδειχνε πως ήταν έξι το πρωί. Μετά από αυτό το όνειρο σίγουρα δεν θα μπορούσα να κοιμηθώ άλλο. Σηκώθηκα από το κρεβάτι, έβαλα την ρόμπα μου και βγήκα από το δωμάτιο. Πήγα να βρω την Έλλη και την Ανήλια στα δωμάτιά τους μήπως και εκείνες είχαν ξυπνήσει αλλά τις βρήκα να κοιμούνται πολύ βαθιά. Καθώς κατέβαινα τα σκαλιά για να πάω προς την κουζίνα και να ετοιμάσω το πρωινό μου, αφού είναι το πιο σημαντικό γεύμα της ημέρας, άκουσα μια φωνή από το γραφείο, το οποίο βρισκόταν στο τέλος του διαδρόμου. Βρήκα την ευκαιρία λοιπόν, αφού κανείς δεν ήταν στο διάδρομο να κρυφακούσω την συζήτηση του Ντέκλαν.


‘ Φυσικά! Χαίρομαι που το ακούω.’ είπε ευχαριστημένος, προφανώς, με αυτό που άκουσε και που φυσικά εγώ δεν ήξερα. Θα ήταν πολύ πιο εύκολο να υπήρχε και δεύτερο άτομο μέσα στο γραφείο, έτσι θα ήξερα για ποίο πράγμα μιλούσε ο Ντέκλαν.
‘ Σήμερα ξεκινούν στο μπαρ. Ελπίζω να έχουμε τα επιθυμητά αποτελέσματα αλλιώς θα υπάρξουν συνέπειες.’ η φωνή του τώρα ακουγόταν πιο σοβαρή. Τώρα πια είχα γίνει ένα με την πόρτα. Μιλούσε για εμάς! Ήθελα τόσο πολύ να μπουκάρω μέσα και να αρχίσω να τον χτυπάω. Ορκίζομαι ότι μπορούσα να τον σκοτώσω μετά από τον πόνο που προκάλεσε σε όλους μας και ήμουν εντελώς σίγουρη ότι θα προκαλούσε πολύ περισσότερο στην συνέχεια.
‘ Τι εννοείς?’ διαμαρτυρήθηκε. Διέκοψα τον ειρμό των σκέψεών μου και τέντωσα καλά τα αφτιά μου για να ακούσω την συνέχεια.
‘ Μα τα είχα κανονίσει όλα. Πώς μπορείς να ακυρώνεις τώρα τα σχέδιά μας? Τι θα τις κάνω?’ προφανώς είχε εμφανιστεί κάποιο πρόβλημα με την υπόθεσή μας. Υπήρχε ελπίδα σωτηρίας? Μα φυσικά και όχι. Τί σκεφτόμουν? Σιγά μην μας άφηνε έτσι.
‘ Νόμιζα ότι αυτή την κρίση την είχαμε ξεπεράσει. Μία έφοδος δεν μπορεί να μας σταματήσει. Τόσα κορίτσια έχουμε στα μπαρ και δουλεύουν! Γιατί όχι και εκείνες?’ ο τόνος της φωνής του είχε ανέβει και ήταν πλέον ξεκάθαρο ότι οτιδήποτε κι αν άκουσε ο Ντέκλαν από τον συνομιλητή του τον είχε ταράξει, χαλώντας του τα σχέδια για εμάς. Αυτό που δεν ήξερα ήταν αν ήταν για καλό ή για κακό.
’ Μπορεί να βρήκαν ένα-δύο ανήλικα κορίτσια στα μπαρ μας αλλά μη ξεχνάς πως έχουμε εξαγοράσει τους αστυνομικούς στην πόλη για να μην μιλήσουν. Δεν τους είναι αρκετό? Δεν φτάνει που μπορούν να πηδήξουν δωρεάν οποιαδήποτε κοπέλα έχουμε στην διάθεσή μας τώρα θα το παίξουν και μεγάλα αφεντικά?’ Τα μάτια μου είχαν σίγουρα πεταχτεί έξω. Όχι μόνο είχαμε πέσει στα χέρια αδίστακτων κακοποιών αλλά τώρα μάθαινα πως στο κόλπο ίσως βρισκόταν ολόκληρη η λονδρέζικη αστυνομία? Μόλις κατάλαβα πως ποτέ δεν θα γλυτώναμε από τα χέρια αυτών των ανθρώπων.
‘Ποίος τόλμησε να μας αμφισβητήσει?’
‘ Ποίος? Δεν τον έχω ξανακούσει. Είναι καινούργιος?’ είχε μπερδευτεί. Τί στο καλό γινόταν εκεί μέσα. Καλά ήξερα τί γινόταν. Ο Ντέκλαν μάλωνε με κάποιον για εμάς και το πότε ακριβώς θα μας βγάλει στην πιάτσα.
‘ Βρες τον! Μάθε ό,τι μπορείς για εκείνον, αν έχει οικογένεια, παιδιά, αδέλφια, τα πάντα! Όλοι έχουν μια τιμή. Βρες την δική του και εξαγόρασέ τον!’ είπε και έκλεισε το τηλέφωνο. Αμέσως έτρεξα όσο πιο αθόρυβα μπορούσα προς το δωμάτιό μου και έπεσα στο κρεβάτι.
Σαν να το ήξερα, ο Ντέκλαν μπήκε στο δωμάτιό μου, ήρθε πάνω από το κεφάλι μου. Κάθισε λίγα λεπτά εκεί και με κοιτούσε, αυτά τα λεπτά μου φάνηκαν σαν αιώνας. Είχα ιδρώσει ακόμα περισσότερο από όταν είδα εκείνο το όνειρο, νόμιζα ότι με είχε καταλάβει, ότι ήξερε πως κρυφάκουσα την συζήτησή του και τώρα περίμενε στο προσκεφάλι μου για να ανοίξω τα μάτια μου και να με τιμωρήσει. Δεν το έκανα όμως. Όσο κι αν φοβόμουν την οργή του αλλά και μήπως με είχε καταλάβει δεν παραδόθηκα. Συνέχισα να παριστάνω την κοιμισμένη μέχρι που έφυγε. Τότε ξαναβρήκα τον ρυθμό της αναπνοής μου και η καρδιά μου σταμάτησε να χτυπά σαν τρελή, προς στιγμή νόμιζα πως οι χτύποι της καρδιάς μου αντηχούσαν δυνατά στο δωμάτιο και εκείνος μπορούσε να ακούσει τον φόβο μου και την υποκρισία μου. Σηκώθηκα από το κρεβάτι και κατευθύνθηκα προς το μπάνιο. Έπρεπε να κάνω ένα κρύο ντους πριν κατέβω κάτω, παριστάνοντας την αγουροξυπνημένη. Δεν ήθελα να καταλάβει ότι τον άκουσα. Βασικά ήθελα να το συνεχίσω. Αν έκανε τα τηλεφωνήματά του όσο εμείς κοιμόμασταν τότε έπρεπε να συνεχίσω να κρυφακούω. Ίσως μάθαινα τίποτα για τον Παύλο και τον Μάρκο ή ακόμα καλύτερα, για εκείνον τον αστυνομικό που από ότι κατάλαβα ήταν βράχος ηθικής. Αν ήταν έτσι όπως είχα φανταστεί, ίσως θα μπορούσα να μάθω το όνομά του και να τρυπώσω κάποια στιγμή στο γραφείο του Ντέκλαν και να τον βρω, να του ζητήσω βοήθεια.


Κατέβηκα ύστερα από μία ώρα για να μην καταλάβει τίποτα ο Ντέκλαν, ο οποίος είχε ήδη φύγει. Ήλπιζα να μην πήγαινε να βρει τον τύπο στον οποίο ανέθεσε να βρει τον αστυνομικό που έκανε την έφοδο στο μπαρ, γιατί τότε όλο το σχέδιό μου θα γκρεμιζόταν. Είχα αποφασίσει να μην πω ακόμα τίποτα στην Έλλη και την Ανήλια για να μην κάνουν κάτι που θα τα χάλαγε όλα. Πρώτα θα έπρεπε να εξασφαλίσω μια ασφαλή διέξοδο και μετά θα έπαιρνα τα κορίτσια αλλά και τον Παύλο και τον Μάρκο μακριά.
Στην κουζίνα βρήκα την Έλλη και την Ανήλια να τρώνε σιωπηλές με σκυμμένο το κεφάλι. Παράξενο.
‘ Συμβαίνει κάτι?’ ρώτησα ανήσυχη.
‘ Ο Ντέκλαν.’ είπε η Ανήλια φοβισμένη.
‘ Τί σας έκανε?’ ρώτησα σκεπτόμενη ότι τους έκανε κάτι κακό.
‘ Τίποτα. Απλά, νομίζω ότι μας απείλησε.’ είπε δειλά η Έλλη κοιτώντας το πιάτο της, μετατρέποντας την φρυγανιά της σε ψίχουλα για τα περιστέρια.
‘ Δηλαδή?’
‘ Είπε ότι δε θα φύγουμε ποτέ από εδώ. Μόνο νεκρές. Ότι ακόμα κι αν δεν μας πάει να δουλέψουμε στο μπαρ, θα μας βάλει αλλού αλλά να γλυτώσουμε? Όχι, ποτέ! Όσο ζει εκείνος, είπε, εμείς θα είμαστε εδώ. Έρρικα, ήταν τόσο θυμωμένος που σου ορκίζομαι ότι νόμιζα πως θα μας σκότωνε.’ είχε δει πως ήταν ο Ντέκλαν όταν θύμωνε, το είχε νιώσει. Μπορούσα να καταλάβω τον φόβο τους. Ακόμα και εγώ είχα ανατριχιάσει, που δεν ήμουν μπροστά για να το δω. Ίσως είχε έρθει στο δωμάτιό μου για να ξεσπάσει πάνω μου. Ευτυχώς που παρίστανα πως κοιμόμουν.
‘Ποίος τον νευρίασε πρωί-πρωί. Εγώ πάντως νόμιζα ότι θα πέθαινα από τον φόβο μου.’ είπε η Ανήλια πίνοντας λίγο από τον χυμό της. ‘ Τουλάχιστον δε θα πάμε σε αυτό το άθλιο μπαρ, ούτε σήμερα ούτε ποτέ, από ότι κατάλαβα.’
‘ Ναι αλλά θα μας στείλει αλλού!’ επιβεβαιώνοντας τους φόβους μου.
‘ Και που το ξέρεις εσύ? Σου είπε τίποτα?’ ρώτησε ταραγμένη η Έλλη. Η Έλλη τώρα που έλειπε ο Παύλος ένιωθε ευάλωτη, φοβόταν και την σκιά της.
‘ Όχι, τί να μου πει εμένα. Μην είσαι χαζή. Απλά είναι φυσικό. Δεν μας έφερε εδώ για διακοπές. Λογικό είναι να μας βάλει σε άλλο πόστο.’ προσπάθησα να πω ψέματα. Δεν τους είχα κρύψει ποτέ τίποτα αλλά τώρα ήταν για το καλό τους. Πρώτα έπρεπε να βεβαιωθώ ότι ο ανώνυμος και ηθικός αστυνομικός θα παρέμενε έτσι, τουλάχιστον ηθικός γιατί χρειαζόμουν ένα όνομα, ώστε να μας βγάλω από εδώ μέσα. Ήταν το εισιτήριό μας για την ελευθερία και ήλπιζα ότι δεν θα ήμασταν τόσο άτυχοι ώστε να εξαγοραστεί αλλά μπροστά σε οποιοδήποτε ποσό να μην λυγίσει. Οι ηθικοί άντρες στις μέρες μας σπάνιζαν.

Σωστή για τους ηθικούς άντρες στις μέρες μας!

Αλλά γιατί πες μου το γιατί τόσο λίγη η συνέχεια;;;;

Ήτανε τέλεια η συνέχεια παρεμπιπτόντως!

ΠΌΤΕ Η ΣΥΝΈΧΕΙΑΑΑΑΑ;;;;

παντα τοση ειναι....


η συνεχεια ε??? χα0χ0αχ την επομενη σεληνη..!!! χαχ0α0χα

χαιρομαι π σαρεσε παντως

Α ναι;; Δεν το είχα καταλάβει ποτέ...

Κάνε μας την χάρη και γράφε γρήγορααα... (Για τα παιδάκια που περιμένουν με ανυπομονησία! )


Ναι είναι από τα αγαπημένα μου αυτά που διαβάζω... Έπρεπε να ξέρεις ότι έχεις πολλούς θαυμαστές που περιμένουν την συνέχεια!
Συνέχααααα...

χα0χ0α0χα καλα καλααααα....


θα κανω οτι μπορω και να πεισω τον τεμπελικο εαυτο μου να συνεχισει....


θα μπορουσατε επισης να μαζεψετε και υπογραφες για να συνεχισω... χ0α0χα οχι νταξει

Έτσι αυτό είναι το πνεύμα που αναζητάμε!

Θα δημιουργήσω μια μυστική ομάδα για να...

Σπόιλερ:

ασε με γιατι τωρα δε προκειται να ξαναγραψω ποτε...

Γιατί;

ειδα την ταινια αυτη που εγραψα στο αλλο τοπικ....

τοοοοοσσσσσσοοοοοοοο υπεροχη....

πενθω τωρα.... χ0α0αχ

Δενν πάμε καθόλου καλά μου φαίνετααι!!

νταξει μου περασε το πενθος....
θα γραψω..... αυριο, μεθαυριο....

Enjoy!!


Κεφάλαιο 7ο



Μετά το πρωινό, προσπάθησα να αποφύγω τα κορίτσια όσο μπορούσα ώστε να μείνω μόνη στον επάνω όροφο για να βρω έναν τρόπο να τρυπώσω στο γραφείο. Ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου. Πλέον για εμένα, τουλάχιστον, το θέμα ήταν προσωπικό. Θα τον έκανα να πληρώσει. Μπορούσα να τον σκοτώσω με τα ίδια μου τα χέρια. Βέβαια, όπως λένε, όταν κάνεις σχέδια ο θεός γελάει. Έτσι έγινε και με εμένα. Η Έλλη και η Ανήλια δε με άφησαν σε ησυχία. Μετά από εκείνη την ημέρα, που ο Ντέκλαν είχε μπει στο δωμάτιο μου και με είχε βιάσει για άλλη μια φορά, θεώρησαν καθήκον τους να με προσέχουν. Όσο κι αν έλεγε ότι είμαι καλά, ότι δεν χρειάζομαι συνοδεία όλη την ημέρα για να πάω ακόμη και στο μπάνιο μόνη μου, τόσο δε με πίστευαν. Νόμιζαν πως βρισκόμουν σε άρνηση. Πως δεν ήθελα να παραδεχτώ τί είχε γίνει, ότι η ζωή μας είχε καταστραφεί και ότι δεν θα ξαναβλέπαμε ποτέ τους γονείς μας και την πατρίδα μας. Η μόνη λύση για να γλυτώσουμε από τα χέρια αυτών των αδίστακτων ανθρώπων ήταν να πεθάνουμε.
Έτσι όπως καθόμασταν στο σαλόνι, κάνοντας τίποτα, παραξενεύτηκα με το γεγονός πως ήμασταν ολομόναχες στο σπίτι. Απόρησα που δεν είχε βάλει κανέναν μπράβο του να μας φυλάει για να μην αποδράσουμε ή αυτοκτονήσουμε.
‘ Είμαστε μόνες μας στο σπίτι?’ είπε κοιτώντας τριγύρω περιμένοντας να πεταχτεί από στιγμή σε στιγμή κάποιος μπράβος του Ντέκλαν και να μας δείρει ως τιμωρία που τολμήσαμε έστω και να σκεφτούμε να μιλήσουμε.
‘ Από ότι φαίνεται ναι.’ είπε η Ανήλια το ίδιο παραξενεμένη με εμένα, κοιτώντας γύρω της περιμένοντας όπως και εγώ τον άγριο μπράβο να επέμβει. Η Έλλη σηκώθηκε και πήγε προς τα παράθυρα για να δει αν μας φύλαγαν απέξω.
‘ Δεν βλέπω τίποτα έξω, βέβαια το άνοιγμα του παραθύρου δεν μου επιτρέπει να δω αν υπάρχει κανείς έξω. Αλλά μέσα στο σπίτι είμαστε εμείς οι τρεις μόνο.’ είπε θεωρώντας το καλό. Κάθισε στον καναπέ απολαμβάνοντας την ηρεμία. Εγώ όμως δεν είχα πιστέψει στιγμή ότι ήμασταν εντελώς μόνες. Ίσως μέσα στο σπίτι να ήμασταν μόνο εμείς αλλά ήξερα ότι ο Ντέκλαν δεν ήταν τόσο ηλίθιος, φυσικά και θα είχε μπράβους έξω από το σπίτι.
Μείναμε αρκετή ώρα έτσι ώσπου επέστρεψε ο Ντέκλαν. Φάνηκε εκνευρισμένος. Στάθηκε μια στιγμή και μας κοίταξε πριν ανέβη πάνω. Η Ανήλια και η Έλλη ζάρωσαν από τον φόβο τους. Εγώ τον κοίταξα στα μάτια, χωρίς να φοβάμαι. Πραγματικά, πλέον δεν τον φοβόμουν. Τί άλλο να μου έκανε πια? Να με σκότωνε? Μακάρι.
Αναρωτήθηκα αν έμαθε τίποτα για εκείνον τον αστυνομικό. Πως θα μάθαινα όμως εγώ τώρα τί είχε μάθει με την Έλλη και την Ανήλια εκεί. Όπου κι αν πήγαινα με ακολουθούσαν επειδή φοβόντουσαν μη κάνω καμιά τρέλα.
Η ώρα πέρασε. Φάγαμε βραδινό και μόλις τελειώσαμε η Έλλη και η Ανήλια ανέβηκαν πάνω στα δωμάτιά τους για να ξεκουραστούν. Όχι ότι κάναμε και τίποτα ιδιαίτερο όλη μέρα που να μας κάνει να κουραστούμε. Όλη μέρα καθόμασταν στο σαλόνι και χαζεύαμε μέχρι να έρθει και πάλι η ώρα να πάμε για ύπνο. Ούτε τηλεόραση δεν είχαν σε αυτό το σπίτι. Λες και μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε μέσω της τηλεόρασης. Θα βοηθούσε να είχανε όμως για να περάσει η ώρα πιο γρήγορα.
Κάθισα λίγο μόνη μου στο σαλόνι για να απολαύσω μερικά λεπτά μοναξιάς και μετά ανέβηκα στο δωμάτιό μου. Προς μεγάλη μου έκπληξη η πόρτα του γραφείου του Ντέκλαν ήταν ορθάνοιχτη. Στάθηκα μια στιγμή και τον κοίταξα που έβαζε σε ένα ποτήρι λίγο ουίσκι να πιει. Με παρατήρησε κατευθείαν και με φώναξε να μπω στο γραφείο του. Δίστασα στην αρχή αλλά πήγα. Ίσως έβρισκα ένα τρόπο να δω το όνομα του αστυνομικού ή ακόμα καλύτερα να βρω ένα τρόπο για να μπορώ να μπαίνω στο γραφείο του Ντέκλαν όταν αυτός θα λείπει.
‘ Κλείσε την πόρτα’ είπε αυστηρά. Είχε ακόμα εκείνο το νευριασμένο ύφος και εκείνη την στιγμή φοβήθηκα ότι δεν με φώναξε για να συζητήσουμε τις νέες τάσεις της μόδας και το χρηματιστήριο.
‘ Γιατί με φώναξες?’ είπα όσο πιο ήρεμα μπορούσα, προσπαθώντας να κρύψω τον φόβο μου. Άρχισα να παρατηρώ το δωμάτιο. Δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Απέναντι μου βρισκόταν ένα μεγάλο, σκούρο γραφείο με μια μεγάλη, μαύρη και άνετη , προφανώς, πολυθρόνα. Από πίσω υπήρχε μια μεγάλη κόκκινη κουρτίνα, συμπέρανα ότι από πίσω υπήρχε κάποιο παράθυρο. Στα δεξιά μου υπήρχε μια τεράστια βιβλιοθήκη, γεμάτη βιβλία. Στα αριστερά μου υπήρχε ένας μεγάλος δερμάτινος μαύρος καναπές και από πάνω ένας επιβλητικός πίνακας και οι τοίχοι είχαν ένα σκούρο καφέ χρώμα. Το πάτωμα ήταν ξύλινο και στο κέντρο υπήρχε ένα τεράστιο περσικό χαλί.
‘ Εντάξει? Τελείωσες?’ είπε έχοντας ένα χαμόγελο στα χείλη. Δεν είχα παρατηρήσει ότι παρόλο που είχα πει στον εαυτό μου να κοιτάξω διακριτικά το δωμάτιο έκανα σαν ηλίθια μελετώντας το σα να πρόκειται να το ζωγραφίσω.
‘ Ωραία το έχεις φτιάξει.’ είπα τελικά προσπαθώντας να φανώ όσο πιο άνετη γινόταν. Εκείνος άφησε το ποτήρι με το ουίσκι πάνω γραφείο του και με πλησίασε. Ανεπαίσθητα έκανα ένα βήμα πίσω, το παρατήρησε και μου έριξε ένα στραβό αλλά γοητευτικό χαμόγελο. ‘Δεν μου απάντησες. Μήπως με φώναξες για να με ενημερώσεις πότε θα μας στείλεις για δουλειά?’ είπα ψυχρά. Με πλησίασε περισσότερο κάνοντάς με να αισθανθώ άβολα. Δεν ήξερα τι θα μου έκανε αυτή την φορά, ούτε τι να περιμένω.
‘ Σε φώναξα για να δω αν είσαι καλά.’ είπε κοιτώντας με από πάνω μέχρι κάτω κάνοντάς με να νιώσω ακόμα πιο άβολα. Παρατήρησα ότι του άρεσε αυτό που έβλεπε.
‘ Τί σε νοιάζει εσένα αν εγώ είμαι καλά? Για εσένα δεν είμαι παρά ένα κομμάτι κρέας.’ είχα υψώσει την φωνή μου χωρίς να το καταλάβω. Το βλέμμα του πάγωσε, τα χαρακτηρίστηκα του σκλήρυναν. Εγώ κοκάλωσα στη θέση μου ξέροντας ότι μόλις είχα θυμώσει τον ταύρο και αυτό δεν θα μου έβγαινε σε καλό. Έκανα ένα βήμα πίσω αλλά αμέσως με έπιασε από τα μπράτσα και με κόλλησε πάνω του. Τα μάτια του είχαν καρφώσει τα δικά μου και η ανάσα του έπεφτε καυτή πάνω μου. Η καρδιά μου είχε σταματήσει να χτυπάει.
’ Δεν καταλαβαίνεις τίποτα!’ φώναξε. Εκείνη την στιγμή νομίζω τα έκανα πάνω μου. Είχα κάνει λάθος. Τον φοβόμουν. Είχα παγώσει από τον φόβο μου. Το πόδι μου λειτούργησε από μόνο του όταν τον κλώτσησα στο καλάμι. Δεν ήταν βέβαια δυνατή η κλωτσιά αλλά αρκετή για να ξεφύγω από τα χέρια του. Έτρεξα προς την πόρτα αλλά εκείνος με πρόλαβε. Με άρπαξε από τα μαλλιά και με γύρισε για να τον κοιτάξω. ’ Αυτό θα το πληρώσεις’ είπε με σφιγμένα δόντια. Με κόλλησε στην πόρτα και προσπάθησε να με ακινητοποιήσει καθώς εγώ πάλευα να ξεφύγω.
’ Σταμάτα! Σταμάτα, σε παρακαλώ! Μη το κάνεις, σε παρακαλώ. Σταμάτα!’ ούρλιαξα κλαίγοντας. Δεν ήθελα να μου ξανακάνει κακό. Δεν ήθελα να πονέσω, να υποφέρω, να με τιμωρήσει.
Ξαφνικά σταμάτησε. Έμεινε να με κοιτάει με ένα σκληρό βλέμμα ενώ εγώ έτρεμα σύγκορμη από τον φόβο μου και έκλαιγα. Έκανε ένα βήμα πίσω και μου γύρισε την πλάτη. Πέρασε το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του και ξεφύσησε απογοητευμένος. Με μια κίνηση έριξε όλα τα υπάρχοντά του από το γραφείο και φώναξε θυμωμένος. Εκείνη την στιγμή τρόμαξα. Όχι για μένα αλλά για εκείνον. Φοβήθηκα μήπως κάνει κάτι στο εαυτό του. Για ποιον λόγο δεν ξέρω. Κάθισε στο καναπέ το κεφάλι του μέσα στα χέρια του κοιτώντας το πάτωμα.
Τον πλησίασα. Βασικά τα πόδια μου με πήγαν σε εκείνον. Γονάτισα μπροστά του και τον αγκάλιασα. Για μια στιγμή σάστισα με αυτό που έκανα αλλά μετά ένιωσα μια ζεστασιά να κατακλύζει το κορμί μου. Με αγκάλιασε και αυτός σφιχτά, λες και αν δεν κρατιόταν από πάνω μου θα τον παρέσερνε το σκοτάδι.
Εκείνη την στιγμή κατάλαβα. Δεν μπορεί να φερόταν έτσι χωρίς λόγο. Κάποια γυναίκα πρέπει να τον είχε πληγώσει. Για αυτό και ήταν τόσο σκληρός απέναντί μας. Έκανα πίσω για να τον κοιτάξω.
’ Ποια σε πλήγωσε?’ ρώτησα χωρίς να σκεφτώ την αντίδρασή του. Έσμιξε τα φρύδια του και με κοίταξε απορημένος.
’ Από πού το συμπεραίνεις αυτό? Ότι κάποια με πλήγωσε?’ είπε και γύρισε το βλέμμα του αλλού για να μη δω την αλήθεια στα μάτια του.
’ Το κατάλαβα.’ είπα και κάθισα δίπλα του στο καναπέ.
’ Δε σε αφορά.’ μου είπε ψυχρά.
’ Νομίζω ότι με αφόρα. Ειδικά όταν ξεσπάς πάνω μου.’ γύρισε απότομα και με κοίταξε έκπληκτος. ’ Μόνο σε εμένα ξεσπάς. Δεν έχεις ξεσπάσει ποτέ στην Ανήλια ή την Έλλη.’ είπα. Δεν μίλησε. Τον κοίταξα λίγο. Κοίταξα εκείνα τα υπέροχα γαλανά μάτια. Δεν μπορούσα να στρέψω το βλέμμα μου αλλού, με είχε μαγνητίσει. Χωρίς να ελέγχω τις σκέψεις μου, έσκυψα και τον φίλησα. Στην αρχή δίστασε αλλά μετά από λίγο το φιλί μας έγινε πιο έντονο, πιο παθιασμένο. Οι γλώσσες μας μπλέχτηκαν, τα χέρια μας χάιδευαν το κορμί του άλλου. Τα χέρια του μπλέχτηκαν στα μαλλιά μου και τα δικά μου έμειναν καρφωμένα στο στήθος του. Πάνω στην καρδιά του η οποία χτυπούσε μελωδικά.
Μετά από λίγο τραβήχτηκα απρόθυμα από τα χέρια του και το στόμα του. Ένιωσα σοκαρισμένη όταν ανακάλυψα ότι μου άρεσε αυτό που κάναμε. Ένιωσα να καίγομαι μέσα μου, να έχω φουντώσει. Σηκώθηκα όρθια και εκείνος με κοίταξε αρχικά με έκπληξη και μετά με κατανόηση. Κατάλαβε ότι μου άρεσε εκείνο το φιλί. Και εκείνου του άρεσε. Το έβλεπα στα μάτια του.
’ Καλύτερα να μαζέψουμε αυτή την ακαταστασία.’ είπα προσπαθώντας να βρω την αναπνοή μου. Κατευθύνθηκα γρήγορα προς τον σωρό από πράγματα στο πάτωμα και άρχισα να μαζεύω. Εκείνος βγήκε από το δωμάτιο και πήγε κάτω. Αν και ήμουν ακόμα σαστισμένη από εκείνο το φιλί δεν άργησα να δράσω. Στο πάτωμα βρισκόταν ένα βιβλίο, όταν το άνοιξα είχε μέσα ονόματα και τηλέφωνα. Υπέθεσα ότι αν είχε γράψει το όνομα του αστυνομικού θα το είχε στο Α. Ως αστυνόμος τάδε. Για καλή μου τύχη υπήρχε μια καταχώρηση ως αστυνόμος Γουάιτ. Είχε κυκλώσει το όνομα και υπέθεσα ότι αυτός ήταν ο ηθικός αστυνόμος που του είχε χαλάσει την δουλειά. Άρπαξα ένα στυλό από το πάτωμα και πήρα ένα κενό χαρτί που είχε πέσει με τα υπόλοιπα πράγματα και σημείωσα το νούμερο. Δίπλωσα το χαρτάκι και το έκρυψα μέσα στο παπούτσι μου. Με γρήγορες κινήσεις μάζεψα τα πράγματα από το πάτωμα και τα έβαλα όπως- όπως στο γραφείο. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα μπήκε εκείνος μέσα κοιτώντας με έκπληκτος.
’ Τα έβαλες λάθος. Νόμιζα ότι είχε παρατηρήσει καλά τον χώρο όταν μπήκες.’ είπε χαμογελώντας. Το χαμόγελό του ήταν υπέροχο. Με υπνώτιζε. Δεν τον είχα ξαναδεί να χαμογελάει. Του πήγαινε περισσότερο από το σοβαρό ύφος που είχε συνέχεια.
‘ Δεν είμαι τόσο καλή. Δεν έχω φωτογραφική μνήμη.’ είπα χαριτωμένα. Κοίταξε τα χέρια μου, όπου ακόμα κρατούσα το στυλό, χωρίς να προδοθώ τον ακούμπησα πάνω σε ένα βιβλίο και κατευθύνθηκα προς την πόρτα.
‘ Πάω για ύπνο. Καληνύχτα.’ είπε και τεντώθηκα για να του δώσω ένα πεταχτό φιλί στο στόμα. Πήγα στο δωμάτιό μου και έπεσα στο κρεβάτι, αφού άλλαξα. Όσο μάζευα μου ήρθε μια καταπληκτική ιδέα. Θα τον σαγήνευα τόσο ώστε να μπορέσω να πάρω τα κορίτσια από εδώ. Έπρεπε να βρω τον αστυνόμο αλλά ταυτόχρονα έπρεπε να κάνω τον Ντέκλαν να με εμπιστευθεί ώστε να μου δώσει κλειδί για το γραφείο του. Ήταν δύσκολη υπόθεση αλλά θα τα κατάφερνα. Δε θα έμενα εδώ για το υπόλοιπο της ζωής μου. Δεν θα γινόμουν πόρνη.

Φανταστικό!!!
Πολύ ωραία και καλογραμμένη ιστορία.
Ανυπομονώ για τη συνέχεια!

ευχαριστω πολυ

Και εγώ ανυπομονώ πιο πολύ την συνέχεια από εδώ πάρα στην άλλη...'Εγινε ξαφνικά η αγαπημένη μου...!!!

Πάντως αυτή ήτανε η κοπέλα μάλλον που τον πλήγωσε εε;;;

Και είμαι σίγουρη και ότι αυτή κάτι ασθάνεται γι'αυτόν...

σκεφτεσαι δλδ οτι η Ερρικα τον πληγωσε? πως??

Τώρα εξήγησέ μου πώς έγινε αυτό! Δεν περίμενα να αποδειχτεί ευαισθητούλης και καλούλης ο Ντέκλαν! Με τίποτα όμως!

Συνέχεια πότε;

συνεχεια ε?? χμμμ..... οπου να 'ναι..

Το ελπίζω!

χαχαχα.....αλλιως θα πεσεις η καταρα σ πανω μ?

Κάτι τέτοιο! Γι αυτό γράφε! :Ρ

χ0α0χ0αχ...... yes mam'

Έτσι μπράβο!