Βιασμένες Ψυχές

Ρε συ! Ήταν ΤΕΛΕΙΟ! Απλά @μάτο! Το γράψιμό σου έχει βελτιωθεί πάρα πολύ από το προηγούμενο και επίσης ξέρει πολύ καλά πώς να δημιουργείς ένταση και αγωνία!
Μόνο ένα πράγμα που δεν μου φάνηκε και τόσο καλό είναι ότι ο Ντέκλαν εξηγεί το σχέδιό του στα παιδιά. Δεν έιναι άσχημο βέβαια άλλα κάτα κάποιο τρόπο δε μου ακούγεται καλό γιατί μου θυμίζει κάτι σκηνές στις αστυνομικές ταινίες που ο κακός έχει πιάσει τον καλό και πριν τον σκοτώσει του αναλύει το σχέδιό του και τους λόγους που είχε και 1 δευτερόλεπτο πριν τον κάνει σουρωτήρι πλακώνουν οι μπάτσοι και τον πιάνουν.

ηταν ΤΕΛΕΙΟ!!! ανυπομονω για την συνεχεια. οσο για το "too much", μην ανησυχεις. δεν υπαρχει λογος.
τωρα για αυτο που λεει η χριστινα, εγω δεν εχω προβλημα. αν το τελος ειναι αυτο που μου εχεις πει, τοτε... δεν νομιζω να υπαρχει προβλημα, με την τωρα αποκαλυψη, σωστα???
και συμφωνω με την σαντρα. ο ντεκλαν πρεπει να ηταν μαθητης του σλυθεριν. δεν εξηγειται τετοια κακια!!!

άλλα όχι ότι και στο Σλύθεριν θα ήταν από τα καλύτερα παιδάκια.
Και για ποια αποκάλυψη μιλάς εσύ και μας κάνεις κι εμάς να θέλουμε να τη μάθουμε? (μην τολμήσεις και την πεις και μου κάνεις spoiler γιατί η ιστορί αμου αρέσει και δε θέλω να τη χαλάσουμε).
Πότε όμως με το καλό η συνέχεια?

σιγα μην την πω. θα με σφαξει η ειρηνη. εξαλλου θελω να εχετε αγωνια

Κι εγώ θέλω, μη νομίζεις! Άλλα έχω τόση πολλή αγωνία που θέλω τη συνέχεια τώρα!
ΕΙΡΗΝΗΗΗΗΗΗΗΗΗ!!!!!

Dark Princess. έγραψε:

ΦΙλεεεεεεεε....
Λοιπον........
πρωτα απο ολα αυτος ο Ντεκλαν θα σιγουρα θα ηταν μαθητης του Σλυθεριν....
2)Μου εκλεψες την ιδεα....!!!!Ηθελα και εγω να γραψω για μια κοπελα την οποια θα την απαγαγανε και θα την κανανε "του δρομου"
3)Προσωπικα μολις εσπασες το ρεκορ μου....ειχα την εντυπωσει οτι μονο εγω ειμουν τοσοοοοοοο ανωμαλη αλλα τελικα αποδειχτηκε πως δεν υσχιει!(Χωρις παρεξηγηση!!!)
4)Μπραβοοοοοοοοο!!!!!!!Ειναι μαματοοοοοο!!!!Το λατρευω!

χα0χ0α0χα ευχαριστω παρα πολυ σαντρα...


ευχαριστω χριστινα και ευχαριστω φιδι,, εεεεε φιλη μου ευα...χ0α0χα0χα0 πλακα κανω...


κοιτα η αποκαλυψη της πλεκτανης ετσι κι αλλιως θα γινοταν..... αλλα δεν πλακωνουν ουτε οι μπατσοι ουτε τιποτα.... απλα οι 5 πρωταγωνιστες το υπομενουν... μεχρι...................το τελος φυσικααααα!!!! εχω ενθουσιαστει με την ιστορια... και θελω να ειναι αρκετα καλογραμμενη.....



ευχαριστω και παλι... τωρα η συνεχεια δεν ξερω ποτε..

το τελος ειναι αυτο που μου ειπες? η αλλαξες γνωμη? (οπως κανεις παντα)

και δεν ειμαι φιδι. ετσι με λεει μονο ο σπυρος

Τη συνέχεια να μάθεις πότε και να είναι σύντομα! Μην ανησυχςείς είναι πολύ καλογραμμένο και πάρα πολύ καλό! Και αυτό που είπα δεν το είπα για αδυναμία της ιστορίας απλά μου θύμισε έντονα τέτοιες σκηνές...

εχει βελτιωθει οντως παρα πολυ ο τροπος που γραφει. CONGRATULATIONS!

ευχαριστω......

την αληθεια λεμε.
τελικα σου ηρθαν ιδεες σημερα στην γεωμετρια?

μπα.....σκεφτομουν κατι αλλο... αλλα ειμαι σε καλο δρομο..

κριμα για το πρωτο, ωραια για το δευτερο

ναι

Sorry για την καθυστερηση...



Κεφάλαιο 4ο


Έριξε το κορμί του, σαν να ήταν κούτσουρο, στην άλλη πλευρά του κρεβατιού. Αναστέναξε βαθιά και ανασηκώθηκε στο κρεβάτι. Εγώ γύρισα από την άλλη μεριά, γράπωσα την άκρη του μαξιλαριού με το ένα μου χέρι, ενώ με το άλλο έκλεισα το στόμα μου στην προσπάθεια μου να μην αρχίσω να κλαίω.
Η μυρωδιά του τσιγάρου έφτασε στα ρουθούνια μου, εκείνος σηκώθηκε από το κρεβάτι αλλά εγώ έμεινα να κοιτάζω τον τοίχο σαν να περίμενα να μου μιλήσει. Ένιωθα τόσο απαίσια. Ένιωθα άδεια, χωρίς αισθήματα. Ένιωθα σαν να ήμουν παρούσα στην κηδεία μου, να στέκομαι πάνω από το παγωμένο μου σώμα και να με κοιτώ χωρίς καμιά έκφραση στο πρόσωπό μου. Σαν να μην ήμουν εγώ αυτή που έβλεπα μέσα στο φέρετρο.
Άκουσα την πόρτα να κλείνει και ένιωσα να την ανάγκη να τσιρίξω, να κλάψω με λυγμούς, να του φωνάξω: ’ Σε μισώ!’, αλλά ήμουν τόσο κουρασμένη. Κάθε πόντος του κορμιού μου παραπονιόταν, παρακαλούσε για λίγη ξεκούραση. Δεν μπορούσα όμως. Δεν ήθελα να συνεχίσω να είμαι ξαπλωμένη σε αυτό το κρεβάτι, όχι ύστερα από ότι έγινε. Δεν ήθελα να βρίσκομαι μέσα σε αυτό το δωμάτιο, όχι ύστερα από αυτό που πέρασα. Δεν ήθελα το δέρμα μου να αγγίζει αυτά τα σεντόνια, στα οποία είχαν κυλιστεί τα κορμιά μας. Δεν ήθελα να μυρίζω το άρωμά του ανακατωμένο με το άρωμα του απορρυπαντικού στα σεντόνια και του καπνού. Μετά βίας παρατήρησα πως είχα μπήξει τα νύχια μου στον καρπό μου, που όταν τον άφησα είδα βαθιές νυχιές στο δέρμα μου. Σηκώθηκα από το κρεβάτι, μάζεψα τα ρούχα μου και κατευθύνθηκα προς το μπάνιο. Είχα την ανάγκη να κάνω ένα παγωμένο ντους. Να ξεπλύνω από πάνω μου, εκείνον. Ένιωθα το άγγιγμά του και ήθελα να ξεράσω. Το κρύο νερό με έκανε να συνέλθω λίγο, όταν βγήκα από το μπάνιο θυμήθηκα πως είχα ακούσει μια κραυγή, μια κραυγή απελπισίας. Ντύθηκα γρήγορα και βγήκα στον διάδρομο. Ήταν άδειος. Δίπλα από το δωμάτιο που μόλις βγήκα υπήρχε άλλη μια πόρτα, στάθηκα απέναντί της και αφουγκράστηκα τους ήχους που ερχόντουσαν από μέσα. Άκουγα μόνο νερό να τρέχει. Χωρίς δεύτερη σκέψη, άνοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα. Αυτό το δωμάτιο ήταν όπως αυτό που ήμουν εγώ. Τα σκεπάσματα είχαν διαφορετικό χρώμα μόνο. Στο δικό μου δωμάτιο ήταν κρεμ, ενώ σε αυτό ήταν κίτρινα. Δεν μπόρεσα να κρατηθώ. Με δύο βήματα βρέθηκα δίπλα στο κρεβάτι. Τα σεντόνια ήταν ανακατεμένα και στο κέντρο του κρεβατιού υπήρχαν κηλίδες αίματος, σαν τις δικές μου. Αμέσως κατάλαβα ποίος ήταν εδώ μέσα. Κάθισα στο κρεβάτι περιμένοντας την Ανήλια να βγει από το μπάνιο.
Μετά από λίγο εκείνη βγήκε από το μπάνιο. Την κοίταξα παρηγορητικά. Τα μάτια της ήταν κόκκινα από το κλάμα, το γαλανό τους χρώμα είχε χάσει την λάμψη του, και τα μάγουλά της ήταν βρεγμένα. Όχι από το νερό, αλλά από τα δάκρυα. Έτρεξα κοντά της και εκείνη έπεσε στην αγκαλιά μου. Πέσαμε στο πάτωμα αγκαλιασμένες ξεσπώντας σε κλάματα. Τα βρεγμένα της μαλλιά κόλλησαν στο λαιμό μου και στο μάγουλό μου. Μετά από λίγο βρήκα το θάρρος να της πω πως όλα θα πάνε καλά. Εκείνη δεν είπε τίποτα, παρά μόνο έκλαιγε σφίγγοντας με πιο πολύ μέσα στην αγκαλιά της.
’ Ανήλια, τι σου έκανε?’ προσπάθησα να φανώ δυνατή για εκείνη. Ανάμεσα στα αναφιλητά της κατάφερε να αρθρώσει μία πρόταση.
’ Με...... βί.. βίασε.’ είπε ενώ ταυτοχρόνως νέο κύμα δακρύων ερχόταν για να παραμορφώσει το υπέροχο προσωπάκι της.
’ Σσσ, όλα θα πάνε καλά.’ συνέχιζα να λέω. Έκπληκτη κατάλαβα πως δεν το έλεγα για να την καθησυχάσω και να την κάνω να σταματήσει να κλαίει. Το έλεγα για μένα. Γιατί είχα την ανάγκη να το πιστέψω.
’ Όχι! Τίποτα δεν θα πάει καλά, Έρρικα. Δεν βλέπεις? Δεν θα φύγουμε από δω. Δεν είναι ένα κακό όνειρο από το οποίο θα ξυπνήσουμε και θα συνεχίσουμε την ζωή μας. Δεν θα ξαναδούμε ποτέ τους γονείς μας, ούτε την πατρίδα μας. Κανέναν. Αυτοί δεν θα μας αφήσουν.’ άρχισε να φωνάζει η Ανήλια. Με κοιτούσε τρομοκρατημένη. Και εκείνη αυτά που είπε δεν τα είπε για να με κάνει να καταλάβω πόσο μπλεγμένοι ήμασταν, θύμιζε στο εαυτό της πως όλα άλλαξαν.
Ξαφνικά μέσα στο δωμάτιο μπήκε ο Παύλος. Μόλις μας είδε πεσμένες στο πάτωμα να κλαίμε, έτρεξε κοντά μας. Μας αγκάλιασε και τις δύο.
’ Είστε καλά? Τι σας έκαναν?’ είπε προσπαθώντας να ακουστεί δυνατός. Δεν μιλήσαμε. Εγώ δεν ήθελα να μάθει τι έγινε, όχι ότι ήταν και πολύ δύσκολο να καταλάβει κανείς. Ντρεπόμουν. Το ίδιο πρέπει να σκεφτόταν και η Ανήλια. Ο Παύλος μας άφησε από την αγκαλιά του και μας κοίταζε περιμένοντας μια απάντηση. Είχαμε και οι δύο σκυμμένα τα κεφάλια μας. Εγώ προσωπικά ευχόμουν να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Ήθελα με το βλέμμα μου να τρυπήσω το πάτωμα, να πέσω μέσα στην τρύπα και να με καταπιεί το σκοτάδι.
’ Έρρικα?, σήκωσε το κεφάλι μου για να τον κοιτάξω στα μάτια αλλά απέστρεψα το βλέμμα μου αλλού καθώς ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό μου. Το βλέμμα του έγινε ανήσυχο. Γύρισε στην αδερφή του. Σήκωσε το κεφάλι της για να τον κοιτάξει στα μάτια αλλά εκείνη έμεινε να τον κοιτά καταβάλλοντας υπεράνθρωπη προσπάθεια να μην κλάψει μπροστά του. Δεν της άρεσε να την βλέπει αδύναμη. Ο Παύλος πάντα την θαύμαζε επειδή ήταν από τα πιο δυνατά κορίτσια που ήξερε.
’ Η Έλλη?’ ρώτησε.
’ Δεν ξέρω.’ είπα εγώ. ’ Σας αφήνω να μιλήσετε.’
’ Που θα πας?’ το μικρό προσωπάκι της Ανήλιας είχε παραμορφωθεί από την ανησυχία. Της χαμογέλασα γλυκά.
’ Κάτω. Ίσως να είναι εκεί. Αν την δω θα την φέρω εδώ, αλλά καλύτερα να μείνεις εδώ με τον αδερφό σου και να του το πεις.’ Κοίταξα αυτομάτως τον Παύλο. Ήταν πολύ ανήσυχος. Άνοιξα την πόρτα και βγήκα έξω. Άκουσα μια φωνή να έρχεται από κάτω, έτσι έκλεισα την πόρτα σιγά για να μην με ακούσει κανείς. Κατέβαινα τις σκάλες αργά αλλά η φωνή απομακρυνόταν όλο και πιο πολύ. Όταν έφτασα στο τελευταίο σκαλί κατάλαβα σε ποίον άνηκε αυτή η φωνή. Ήταν ο Ντέκλαν. Είχα κοκαλώσει στην θέση μου από το άκουσμα της φωνής του που δεν κατάλαβα για το πότε βρέθηκε μπροστά μου. Με κοίταξε με απάθεια και έφυγε. Μαζί του ήταν ο Bodach, ο οποίος με κοίταξε με ένα θριαμβευτικό ύφος καθώς έκλεινε την πόρτα πίσω του. Άκουσα το κλειδί να γυρνάει. Μας κλείδωσαν μέσα. Ευθύς έτρεξα πάνω και έψαξα όλα τα δωμάτια για την Έλλη και τον Μάρκο. Αφού δεν τους βρήκα πουθενά, γύρισα στο δωμάτιο της Ανήλιας. Προς μεγάλη μου έκπληξη ήταν όλοι εκεί. Όταν μπήκα μέσα ο Μάρκος πετάχτηκε όρθιος και με πλησίασε απορημένος.
’ Πού ήσουν?’
’ Σας έψαχνα.’ μουρμούρισα. Κοίταξα τον Παύλο, ο οποίος καθόταν στο κρεβάτι έχοντας αγκαλιά την Έλλη, με κοιτούσε με οίκτο. Η Ανήλια του είχε πει τα πάντα. Απέστρεψα το βλέμμα μου στην Έλλη, εκείνη δεν ήταν όπως εγώ και η Ανήλια.
’ Τί έγινε με εσάς?’ ρώτησα τον Μάρκο. Εκείνος κοίταξε την Έλλη συμπονετικά και γύρισε προς εμένα.
’ Τίποτα. Δεν κάναμε τίποτα.’ είπε.
’ Δηλαδή Έλλη είσαι ακόμα παρθένα.’ είπα με μια απέχθεια, που πολύ γρήγορα συνειδητοποίησα πως ήταν ζήλεια, γιατί εγώ και η Ανήλια είχαμε βιαστεί.
’ Όχι για πολύ ακόμα. Δεν μας θέλουν αγνές.’ επιβεβαίωσε.
’ Σώπα!’ αναφώνησε η Ανήλια. Ο Μάρκος γύρισε αστραπιαία προς εκείνη. Καθόταν κουλουριασμένη στο κρεβάτι κοιτάζοντας το κενό.
’ Μωρό μου, συγνώμη που δεν ήμουν εκεί για να σε προστατέψω. Συγνώμη που δεν μπόρεσα... να το σταματήσω.’ η Ανήλια χωρίς να του μιλήσει του έριξε ένα βλέμμα κατανόησης.
’ Ανήλια πιο είναι το πρόβλημά σου?’ φώναξε η Έλλη, θυμώνοντας πιο πολύ την Ανήλια.
‘ Έλλη!’ είπε προσπαθώντας να την σταματήσει ο Παύλος.
’ Ρωτάς? Εσύ δεν βιάστηκες όπως εγώ. Εσύ θα κάνεις έρωτα με αυτόν που αγαπάς. Αυτό είναι το πρόβλημά μου.’ φώναξε ενώ ανασήκωνε το κορμί της για να κάτσει πιο βολικά.
’ Ανήλια σε καταλαβαίνω, καταλαβαίνω πως αυτό που περνάς τώρα είναι αβάσταχτο και... ’ η Ανήλια πετάχτηκε διακόπτοντας την Έλλη.
’ Όχι, δεν καταλαβαίνεις γιατί δεν συνέβη σε εσένα.’
’ Σταματήστε!’ φώναξα αγανακτισμένη. ’ Δεν πρέπει να μαλώνουμε, πρέπει να είμαστε ενωμένοι.’ Έκανα να κάτσω στο κρεβάτι αλλά ο Μάρκος με εμπόδισε. Τον κοίταξα απορημένη.
’ Εσένα? Τι σου συνέβη?’ Τα γκριζοπράσινα μάτια του, με κοιτούσαν τόσο εξεταστικά. Προσπαθούσε να καταλάβει γιατί δεν ήμουν τόσο στενοχωρημένη όσο η Ανήλια. Έκανε λάθος όμως. Ήμουν κομμάτια.
’ Εσύ τι λες?’
’ Με τον Ντέκλαν ήσουν?’ Στο άκουσμα του ονόματος του, πάγωσα. Ο Μάρκος το κατάλαβε και με αγκάλιασε.
’ Κατάλαβα!’ μου ψιθύρισε. Τον αγκάλιασα και εγώ. Συγκινημένη από αυτή του την πράξη αλλά και μη μπορώντας πλέον να συγκρατώ τον θυμό μου και τα δάκρυά μου, άρχισα να κλαίω στην αγκαλιά του με αναφιλητά. Η Ανήλια, η Έλλη και ο Παύλος ήρθαν και αυτοί. Η αγκαλιά μας μεγάλωσε και τώρα κλαίγαμε όλοι μαζί. Θρηνούσαμε την μοίρα μας. Θρηνούσαμε την κατάντια μας και το σκοτεινό μας μέλλον.

wow! τελικα αξιζε η τοση καθυστερηση. πληροφοριακα εχεις βελτιωση παρα πολυ το γραψιμο σου

ευχαριστω πολυ....

την αληθεια λεω. συνεχισε ετσι. κανεις φοβερες περιγραφες, εκφραζεις ακριβως τα συναισθηματα και κανεις τον αλλο να μπει στον ρολο του καθε χαρακτηρα ξεχωριστα

Ναι, ήταν πραγματικά τέλειο και όντως έχεις βελτιωθεί πάρα πολύ στον τρόπο που γράφεις! Ο τρόπος με τον οποίο κάνεις τις περιραφές των συναισθημάτων είναι πραγματικά καταπληκτικός!!!
Θέλω να δω συνέχεια (και μάλιστα σύντομα)!

δν νομιζεις οτι το αφησες αυτηη η ιστοριααα;;;; γραψε και σε αυτην την συνεχεια αν μπορεισ...!!!! θελωωω να μαθω την συνεχεια....παντωςς ειναι πλ πλ ωραιαα.....!!!

ααα!! εχω μια ερωτηση: ο Ντεκλαν θα εχει καμια σχεση με την Ερρικα στο μελλον;;

ναι το ξερω οτι την άφησα αλλά θα την τελειωσω καποια στιγμη....χεχεχ

μια μια η ιστοριες. θα μπερδεψεις τις ιδεες σου και μετα την βαψαμε!
αλλα οντως, γραψε και εδω κανενα κεφαλαιο!

εξαλλου θελω να δω τι θα γινει με αυτον τον ηλιθιο Ντεκλαν και την Ερρικα...!!