The Chosen

Κεφάλαιο Πρώτο - Το Κάλεσμα

Ο νεαρός κατευθυνόταν προς την κορυφή του πανύψηλου βουνού περισσότερο με τη δύναμη της σκέψης του παρά με τη δύναμη του σώματος του.
Ένιωθε ξεκούραστος αν και είχε πλήρη επίγνωση των χιλιομέτρων που είχε ως τώρα προσπεράσει καθώς και εκείνων που θα έρχονταν.
Καθώς πλησίαζε τους πρόποδες του πελώριου όρους, ο καιρός άλλαξε. Στον ουρανό μαύρα σύννεφα εμφανίστηκαν και ο αέρας δυνάμωνε με κάθε του βήμα.
Καθώς ο νεαρός άρχιζε να σκαρφαλώνει με εκπληκτική ταχύτητα την πλαγιά του βουνού, η δυνατή βροχή του μαστίγωνε το πρόσωπο και οι αστραπές έσκιζαν στα δυο τον σκοτεινό, τώρα πια, ουρανό.

Επιτέλους, ο νεαρός έφτασε στην κορυφή. Ήταν μουσκεμένος μέχρι το κόκκαλο, και ο δυνατός άνεμος έκανε τα ρούχα του να χτυπάνε πάνω του.
Προχώρησε, πιο αργά αυτή τη φορά, προς μια συστάδα βράχων που είδε στα δεξιά του, ίσως για να βρει καταφύγιο, ίσως γιατί απλά δεν μπορούσε να σκεφτεί τι άλλο να κάνει.
Άκουσε παραξενεμένος ήχους μάχης μέσα απ'τη συστάδα των παράξενων βράχων και προσεκτικά, κρυφοκοίταξε πίσω από έναν.
Δύο άντρες μάχοντας με λύσσα μπροστά στα μάτια του και η όψη τους ήταν τρομερή.
Τα μάτια και των δύο πετούσαν σπίθες καθώς επιτίθονταν ο ένας στον άλλον, και σε κάθε χτύπημα που αντάλλασαν, μία δυνατή βροντη σαν κεραυνός που συνταράσσει τη γη έκανε τη γη να τρέμει.
Ο ένας απ'τους δύο, αυτός που ήταν πιο κοντά στου νεαρό άντρα ήταν ασπρομάλλης με μακριά σκληρά γένια, ντυμμένος με αρθρωτή σιδερόφραχτη πανοπλία. Κρατούσε μία ασπίδα κι ένα μεγάλο σπαθί.
Ο άλλος, ήταν το ίδιο τρομερός στην όψη μα ο νεαρός δεν μπορούσε να δει το πρόσωπό του. Μία κατάμαυρη, επίσης αρθρωτή πανοπλία, σκέπαζε κάθε σημείο του σώματός του, ακτινοβολόντας σε κάθε κεραυνό μία κοκκινωπή λάμψη. Στα χέρια του κρατούσε ένα πανίσχυρο σπαθί για δύο χέρια, μαύρο όπως και η πανοπλία του. Επιτέθηκε στον ασπρομάλλη κατεβάζοντας το σπαθί του με δύναμη.
Ο ασπρομάλλης προσπάθησε να σηκώσει την ασπίδα του για να αποκρούσει το χτύπημα κάνοντας μισό βήμα πίσω για να διατηρήσει την ισορροπία του, όταν σκόνταψε σε μία πέτρα και έπεσε με την πλάτη προς τα πίσω.
Το χτύπημα του μεγάλου μαύρου σπαθιου που προοριζόταν να του κόψει το κεφάλι αστόχησε, μα καθώς η ασπίδα του ασπρομάλλη του έφευγε απ'το χέρι, το σπαθί τον χτύπησε στον καρπό κόβοντάς του το χέρι.
Ο ασπρομάλλης έβγαλε μία δυνατή κραυγή, που πνίγηκε από το ουρλιαχτό ενός ακόμη κεραυνού, και γύρισε το κεφάλι του προς τα πίσω κοιτάζοντας τον νεαρό στα μάτια.
Ο άντρας με τη μαύρη πανοπλία επιτέθηκε ξανά, μα ο ασπρομάλλης απλώς χαμογέλασε στο αγόρι καθώς το μαύρο σπαθί αποζητούσε να του κομματιάσει το κεφάλι...


Ο Κέιλεν ξύπνησε απότομα. Ήταν λουσμένος στον ιδρώτα. Κοίταξε στην άλλη πλευρά του δωματίου και στο αχνό φως της πρώτης ώρας της μέρας είδε να διαγράφεται η λιγνή φιγούρα του αδερφού του.
"Ξύπνησες;" είπε ψιθυριστά.
Ο Νέιθαν γύρισε το κεφάλι και τον κοίταξε.
"Ναι..."
"Είδα... είδα και πάλι το ίδιο όνειρο ξέρεις..." είπε ο Κέιλεν σιγανά. Του το έλεγε σχεδόν κάθε μέρα τις τελευταίες δύο βδομάδες αυτό, μα ο μικρότερος αδερφός του δεν είχε ρωτήσει ούτε μία φορά τι γίνεται σ'αυτό το όνειρο. Ήταν σαν μα μην τον ένοιαζε που ο αδερφός του βασανιζοταν κάθε βράδυ από παράξενα όνειρα. Ο Κέιλεν χαμογέλασε μέσα του. Δεν ήταν καθόλου παράξενο για τον Νέιθαν αυτό.
Ο Νέιθαν έμεινε σιωπηλός για μια στιγμή. Έπειτα σηκώθηκε και άρχισε να ντύνεται βιαστικά. "Ότι πεις", μουρμούρισε καθώς έβαζε την περισκελύδα του.
Ο Κέιλεν τον κοίταξε με απορία. Ο Νέιθαν έμοιαζε ακόμη πιο ψυχρός. Σηκώθηκε και έψαξε να βρει τα ρούχα του κι αυτός.
Καθώς τα δύο αδέρφια έβγαιναν από το δωμάτιο άκουσε τη φωνή του Νέιθαν πίσω του να λέει:
"Θα'θελα να'ξερα ποιοι είναι αυτοί οι δύο τύποι που μονομαχούν... και τι γίνεται στο τέλος..."

Ενδιαφερονννννν....ο Κειλεν εβλεπε το ονειρο και ενω ο Νειθαν δεν ειχε ρωτησει ποτε τι ονειρο εβλεπε ηξερε τι γινετε.......χμμμμμμ παρα πολυ ενδιαφεροννννν ποτε θα βαλεις κι αλλο?????

Μέχρι το τέλος της βδομάδας θα περάσω ένα μεγάλο κομμάτι

Nathaniel έγραψε:

Μέχρι το τέλος της βδομάδας θα περάσω ένα μεγάλο κομμάτι

Μέσα στη μέρα δεν παίζει;

Axxxxxxx μπραβο να βαλειςςςς!!!!!!!!!

"Στη δημιουργία του κόσμου, όταν οι φυλές ήταν ακόμη νέες, οι θεοί δεν ήταν τόσο δυνατοί" άρχισε ο γέροντας.
"Ήταν τότε, όταν οι θεοί έκαναν γνωστή την παρουσία τους στα πλάσματα αυτού του κόσμου και ζήτησαν από αυτα να τον λατρεύουν.
Ως αντάλλαγμα εκείνοι θα του έδιναν δυνάμεις για να τον βοηθούν στην καθημερινή του ζωή.
Τότε, όλοι οι θεοί ήταν σχεδόν ισοδύναμοι με μερικές εξαιρέσεις. Εξαιρέσεις τόσο μικρής διαφοράς στη δύναμη των διαφόρων Θεών που ούτε καν οι ίδιοι δεν την γνώριζαν..." ο γέροντας βολεύτηκε καλύτερα στην καρέκλα του και άναψε την πίπα του.
"Εμφανίστηκαν τότε μαζί με τους Θεούς και οι πρώτοι πιστοί, κι εκείνοι έγιναν οι πρώτοι ιερείς, και έδειξαν τη δύναμή τους στους ομοίους τους και εκείνοι θαμπώθηκαν από αυτήν. Θαμπώθηκαν και πίστεψαν...
Κι έτσι πολλοί από τους θεούς ανήλθαν και σε δύναμη και σε εξουσία, ενώ άλλοι χάθηκαν καθώς δίνοντας την δύναμή τους δεν τους πίστεψε κανείς, και χάθηκαν... και μέσα στην καινούργια τους πρωτόγνωρη δύναμή, οι Θεοί επέλεξαν έναν σκοπό, και από τότε με λίγες... πολύ λίγες εξαιρέσεις, τον ακολουθούν. Δημιουργήθηκε τότε, το κακό και το καλό, και οι θεοί αποφάσισαν να βάλουν τους θνητούς σε αυτό το παιχνίδι, κι έτσι, από τότε, είμαστε μέρος του" Ο γέροντας χαμογέλασε θλιμμένα, και κοίταξε διαπεραστικά το ακροατήριό του.
Παιδιά, νέοι και ενήλικοι ήταν αυτοί που τον παρακολουθούσαν. Ο γερο-βάρδος ήξερε να λέει ιστορίες, και οι παππούδες έλεγαν ότι στα νιάτα του ήταν πολυταξιδεμένος πολεμιστής, κι ότι είχε γνωρίζει βασιλιάδες πολλών βασιλείων.
Ο γέρος χαμογέλασε σε δύο παιδιά, όχι πάνω από δέκα-δώδεκα χρόνων που κάθονταν στην πρώτη σειρά και τον κοιτούσαν με τα μεγάλα τους μάτια. Αδέρφια, σκέφτηκε κρίνοντας από την ομοιότητα στα πρόσωπά τους.
"Οι θεοί, αν και αθάνατοι δεν έχουν αθάνατα σώματα. Έτσι έχει αποφασιστεί από εκείνους που ορίζουν ακόμα και τις τύχες των Θεών!" είπε και ο τόνος της φωνής του ήταν γεμάτος ένταση, κάνοντας τα παιδιά να αναπηδήσουν.
"Οι θνητοί, επιθυμώντας μεγαλύτερη δύναμη άρχισαν να μελετούν συστηματικά τις επιθυμίες των θεών, και ανα τους αιώνες, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που Επιλέχτηκαν να μεταφέρουν την άμεση βούληση των Θεών στους υπόλοιπους θνητούς.
Έτσι, δημιουργήθηκαν τα μοναστήρια και οι πρώτοι ναοί όπου κάθε πιστός μπορεί να πάρει την ευλογία του Θεού του"
Ο γέροντας σταμάτησε να μιλά και για λίγο το βλέμμα του έμεινε μετέωρο.
Ένα από τα δύο παιδιά που είχε παρατηρήσει προηγουμένως, ίσως το μεγαλύτερο από τα δύο, τον κοίταξε στα μάτια.
"Και πως μαθαίνει κάποιος ότι είναι ο Εκλεκτός κάποιου θεού γέροντα;" ρώτησε κοκκινίζοντας.
Ο γέρος κοίταξε το παιδί στα μάτια. Ψηλότερο από τον αδερφό του, με κατάξανθα μαλλιά και σκούρα γαλάζια μάτια, το παιδί δεν απομάκρυνε το βλέμμα του.
Ο βάρδος χαμογέλασε.
"Πολλοί είναι οι τρόποι, παιδί μου... Λέγεται όμως, ότι οι Εκλεκτοί στα νιάτα τους βλέπουνε παράξενα όνειρα."
Το παιδί γούρλωσε τα μάτια του και ο γέροντας χαμογέλασε περισσότερο.
"Εσύ, παιδί μου, βλέπεις τέτοια όνειρα;" ρώτησε απαλά.
"Ε-Εγώ στα όνειρά μου βλέπω κάθε είδους βλακεία!" είπε το παιδί που κοκκίνησε περισσότερο και έσκυψε το κεφάλι.
Ο αδερφός του, που μέχρι τότε καθόταν αδιάφορος για τη συζήτηση του γέρου με το παιδί, ανακάθισε απότομα αποσπώντα την προσοχή του γέρου.
"Θα μας πεις μια ιστορία για τους θεούς, γέροντα;"
Ο γέρος ξαφνιάστηκε. Η φωνή του παιδιού ήταν κρύα, σαν να ρωτούσε από καθήκον κι όχι από περιέργεια όπως συνηθίζουν τα περισσότερα παιδιά.
Τα γκρίζα μάτια του, τόσο όμοια στο σχήμα με του αδερφού του, κοιτούσαν ψυχρά τον γέροντα, χωρίς καθόλου σεβασμό μέσα τους. Τα μαύρα του μαλλιά έπεφταν στους ώμους του κάνοντάς τον να φαίνεται άγριος και λιγάκι άξεστος, αλλά οι κινήσεις του είχαν τη χάρη γαζέλας που τρέχει, ενώ τα μάτια του έπεφταν ερευνητικά πάνω σε κάθε τι που τον περιτριγύριζε.
"Και βέβαια θα σας πω..." είπε ο γέρος σκεπτικά.
"Πριν από πολλούς αίώνες, την εποχή που οι θεοί διάλεγαν ακόμα ποιον σκοπό θα υπηρετήσουν, υπήρχαν δύο θεοί που ήταν αδέρφια. Τα όνόματά τους ήταν Τηρ και Μπέιν.
Ο Τηρ ήταν επιβλητικός θεός, και τα όπλα του ήταν ένα μεγάλο σπαθί και η ασπίδα, ενώ ο Μπέιν κράδαινε ένα τεράστιο πανίσχυρο σπαθί.
Ο Τηρ, εκείνον τον καιρό, αποφάσισε να γίνει ο Θεός της Δικαιοσύνης, γιατί ήταν καλός και τίμιος και δεν τον ενδιέφερε να αποκτήσει μεγαλύτερη εξουσία από αυτήν που ήδη είχε, αλλά να διατηρίσει την ισορροπία τόσο ανάμεσα στους Θεούς, όσο και ανάμεσα στους Θνητούς.
Ευλόγησε τους θνητού και δίνοντάς τους την ευχή του, τους έδωσε τη δύναμη να επιβάλουν τη δικαιοσύνη ανάμεσά τους. Το τάγμα των Παλαδινών του Τηρ είναι γνωστό για την τιμιότητά του περισσότερο από τα άλλα τάγματα αυτών των πολεμιστών-ιερέων σε όλα τα Βασίλεια της Λήθης.
Ο Μπέιν, κατεκλυσμένος από τη δύναμη που του πρόσφεραν οι πιστοί του, ήθελε όλο και μεγαλύτερη εξουσία, κι έτσι έγινε ο Θεός της Τυραννίας, του Μίσους και του Τρόμου.
Έπαιρνε στις τάξεις του κάθε θνητό που μπορούσε να τον υπηρετήσει είτε με τις πολεμικές του είτε με τις μαγικές του ικανότητες.
Έτσι, αυτά τα δύο τόσο διαφορετικά Θεοί-αδέρφια, έγιναν εχθροί.
Λέγεται ότι όταν ο ένας έμαθε την ταυτότητα του άλλου μονομάχησαν. Και η μονομαχία τους έγινε στην κορυφή του ψηλότερου βουνού του τότε κόσμου και ο απόηχός της ακόμη αντηχεί στα αυτιά όσων περνούν από εκείνη την περιοχή.
Ήταν σε εκείνη την μονομαχία που ο Τηρ έχασε το χέρι του και απο τότε δεν κουβαλά πια ασπίδα, αλλά τη Σπάθη της Κρίσης.
Από τότε, τα δύο αυτά αδέρφια, δεν συναντήθηκαν ποτέ, παρα μόνο πολεμούν ο ένας τον άλλον, ο Τηρ προσπαθώντας να φέρει το δίκαιο στον κόσμο και ο Μπέιν καταστρέφοντας τις προσπάθειες του αδερφού του, όταν μπορεί."
Ο Γέροντας τελείωσε την ιστορία του και σήκωσε το βλέμμα στα δύο αδέρφια.
Κανένα από τα δύο δεν ήταν εκεί...

ηταν τελειο. εχεις ταλεντο!
ποτε το επομενο?

θα δειξει παιδια. εχω περασει πολλες ωρες γραφοντας αυτην την ιστορια και θελει λιγο edit...

παντως ειναι φοβερη.
ολα οσα γραφεις για τους θεους ειναι δικη σου εμνευση?

Οχι ακριβώς... η ιστορία είναι ένα campaign που παίξαμε πριν από καιρό με κάτι φίλους στο pen and paper dungeons and dragons.

ειναι ωραιο παντως.
εχω δει και μια ταινια που λεγεται dungeons and dragons και ελεγε οτι βασιζεται σε ενα video παιχνιδι

δεν ειναι video game. ειναι pnp rpg... επιτραπέζιο.

αληθεια? videogame ελεγε.

εκαναν λαθος... το παιχνίδι αυτό έγινε videogame πριν απο 2 ή τρία χρόνια. η ταινίες είναι πολύ πιο παλιές.

εγω ειμαι ασχετη αρα... ο,τι πεις.

οχι έκανα λάθος. το παιχνίδι είναι 35 ετών. κατα καιρούς έβγαιναν video games. απλα επειδη το αυθεντικό είναι επιτραπέζιο, η ταινία είναι βασισμένη στο επιτραπέζιο.

ααα... οκ!

Παρα πολυ ενδιαφερον...!!!!Θλω να δω τι θα γινει.....!

Ευχαριστώ σε λιγάκι θα περάσω άλλο ένα μέρος.

τελεια. ανυπομονω.

Nathaniel έγραψε:

Ευχαριστώ σε λιγάκι θα περάσω άλλο ένα μέρος.

Άντε, πέρασε το "σε λιγάκι". :Ρ

Axxxxxx ωραια!!Ανυπομονω!!!

δικιο εχει η somnium. περασε το "σε λιγακι". ποτε θα το δημοσιευσεις?

Ο Νέιθαν κ ο Κέιλεν προχωρούσαν δίπλα από τη βοϊδάμαξα σφίγγοντας τους μανδύες τους γύρω στο κορμί τους στηριζόμενοι σε ξύλινα ραβδιά.
Από τη θέση του οδηγού της άμαξας, μία χαμογελαστή γυναίκα μέσης ηλικίας κοίταζε τα δύο αγόρια με περηφάνια. Παρ'όλο που τα δύο αδέρφια ήταν ακόμη πολύ νεαρά σε ηλικία, μπορούσαν ήδη να ανταπεξέλθουν στις δουλειές της φάρμας όπως κι ένας ενήλικος.
Η ίδια στεναχωριόταν μονάχα, που δεν μπορούσε να τους προσφέρει όλα όσα θα ήθελε, μα ήξερε ότι δεν έφταιγε η ίδια.
Εκείνη έκανε ότι μπορούσε για να αναθρέψει τα δύο της αγόρια όσο πιο άξια μπορούσε μετά το πρόωρο θάνατο που βρήκε ο άντρας της από τον πυρετό.
Αλλά και τα δύο αγόρια προσπαθούσαν με ζήλο όσο περισσότερο μπορούσαν.
Το κάρο ήταν γεμάτο με φρούτα και λαχανικά που θα πουλούσαν στο εβδομαδιαίο παζάρι της μεγαλούπολης, λίγα χιλιόμετρα μακριά από το χωριουδάκι που η ελλειπής αυτή οικογένεια κατοικούσε, και με τα χρήματα που θα έβγαζαν σκόπευαν να αγοράσουν τα διάφορα απαιτούμενα για την ζωή τους: ρούχα, παπούτσια, ένα καινούργιο δρεπάνι, λίγο παστό, αλλά και σπόρους για τη νέα εποχή, φυσικά.
Ασφαλώς δεν θα ήταν πολλά, αλλά η Μένος ήλπιζε να φτάσουν τα χρήματα και ίσως να περισέψουν και λίγα για να αγοράσει στα παιδιά της ένα ταπεινό δώρο.
Τους άξιζε άλλωστε... χωρίς την επιμονή τους δεν θα κατάφερνε ποτέ μόνη της να τα βγάλει πέρα. Όχι... ήταν περήφανη για τα παιδιά της.
Ξαφνικά ο Κέιλεν έτρεξε μπροστά με τον μανδύα του να ανεμίζει και σταμάτησε στην κορυφή του λόφου που ανέβαιναν τα τελευταία δέκα λεπτά.
"Μητέρα η πόλη!" φώναξε ο μεγαλύτερος γιος της δείχνοντας ευθεία μπροστά προς τα εκεί που η Μένος γνώριζε, αν και δεν μπορούσε να δει από το σημείο που βρισκόταν στην πλαγιά του λόφου, ότι βρισκόταν η πόλη.
"Ναι Κέιλεν το ξέρω, αγόρι μου" του απάντησε χαμογελώντας. "Αλλά θυμήσου τη έχουμε πει..."
"Μάλιστα, μητέρα" είπε το αγόρι σκύβοντας το κεφάλι και επιστρέφοντας με αργό βήμα δίπλα στην άμαξα. "Ποτέ να μην ξεμακραίνουμε από κοντά σου όταν πάμε στην πόλη"
Η Μένος ένευσε σιωπηλά. Από τον Νέιθαν ξέφυγε ένας καγχασμός και σηκώνοντας το κεφάλι αποπήρε τον Κέιλεν.
"Είσαι τόσο υπερβολικά ενθουσιασμένος με όλα που απορώ πως γίνεται να είσαι μεγαλύτερός μου!"
"Καλύτερα έτσι παρά να είμαι συνέχεια κατσούφης!" του ανταπάντησε εκείνος.
"Ελάτε παιδιά, ησυχάστε. Σε λίγο φτάνουμε και θέλω να είστε σοβαροί" ακούστηκε η φωνή της μητέρας τους και τα παιδιά συνέχισαν το δρόμο τους αμίλητα.
Η άμαξα κάλυψε τα τελευταία χιλιόμετρα μέχρι την παράκτια πόλη με το αργό βαρύ μα σίγουρο βήμα των δύο αρσενικών βοδιών να δίνει το ρυθμό.



Στις κεντρικές περιοχές των Βασιλείων της Λήθης, δίπλα στην ανατολική θάλασσα, υπήρχε το μεγαλύτερο εμπορικό λιμάνι εκείνης της περιοχής του κόσμου. Βαθιά Νερά λεγόταν η πόλη του λιμανιού, και ήταν πράγματι μία πολύ μεγάλη πόλη αν και όχι η μεγαλύτερη του κόσμου.
Σ'αυτήν την πόλη δεν υπήρχαν αξιοθέατα και θαυμαστά πράγματα να δει κανείς. Ήταν η ανάγκη και το προνόμιο της θάλασσας και των θαλάσσιων ταξιδιών και το εμπόριου που συντέλεσσε στην ίδρυση αυτής της πόλης και οι τοπικοί άρχοντες σ'αυτό στήριζαν τις ελπίδες τους. Σπάνια, ταξιδιώτες έμπαιναν στην πόλη για να μείνουν, πέρα από λίγους μισθοφόρους που έβρισκαν δουλειά στην σωματοφυλακή κάποιου πλούσιου ευγενή. Συνήθως οι ξένοι έμεναν μερικές μέρες στις ταβέρνες και τα πανδοχεία του λιμανιού μέχρι να σαλπάρει το καράβι για τον μακρινό νότο ή το καλοκαίρι ακόμη και τον βορρά.
Τα τείχη της πόλης ήταν ψηλά και δυνατά, και οι άντρες της φρουράς της πόλης ήταν πάνοπλοι και έτοιμοι να δώσουν ακόμα και τις ζωές τους για να προστατέψουν τους κατοίκους της.
Άλλωστε, απ'ότι έφτανε στα αφτιά των χωρικών στα περίχωρα, οι Φρουρά πληρωνόταν πολύ καλά, μιας και οι περισσότεροι κάτοικοι των Βαθιών Νερών ήταν πλούσιοι έμποροι και όλοι τους σέβονταν για τις υπηρεσίες που πρόσφεραν γιατί εκτός από την εξωτερική φύλαξη της πόλης, λειτουργούσαν και σαν τοπική αστυνομία.
Σπάνια ταξιδιώτες που έμπλεκαν σε καυγάδες ξέφευγαν της άμεσης αντίληψης της Φρουράς και οι τιμωρίες για την άνομη συμπεριφορά τους ήταν πάντοτε σκληρές, μα δίκαιες.
Η πόλη μετρούσε πάνω από πέντε χιλιάδες μόνιμους κατοίκους μα τις περιόδους αυξημένης εμπορική κίνησης όπως ήταν το φθινόπωρο ο πληθυσμός της εκτινασσόταν στα ύψη φτάνοντας ακόμη και τις είκοσι χιλιάδες.
Αυτή ήταν η μεγαλούπολη που κατευθύνονταν τώρα τα δύο αδέρφια με τη μητέρα τους, με όλες τους τις ελπίδες για έναν πιο άνετο χειμώνα, σε μία ξύλινη άμαξα που την έσερναν δύο δυνατά μα κάπως γέρικα βόδια.


Μετά τον τυπικό και συνηθισμένο πλέον έλεγχο στην δυτική πύλη της πόλης, τα δύο αδέρφια σκαρφάλωσαν δίπλα στη μητέρα τους για να μην χαθούν στους γεμάτους κόσμο δρόμους της πόλης μα και για να προσέχουν καλύτερα τα εμπορεύματα της ανοιχτής άμαξας από χέρια που ήταν ιδιαίτερα μακριά και επιδέξια.
Κατα καιρούς η μητέρα τους τους διέτασσε να κάνουν ησυχία καθώς τα δύο παιδιά, δεν μπορούσαν να αντισταθούν στα εμπορικά καταστήματα δεξιά κι αριστερά του δρόμου, ενώ πότε-πότε τους ξέφευγε κάποια κραυγή θαυμασμού και χαράς καθώς η άμαξά τους περνούσε μπροστά από πλανώδιους ζογκλέρ και θαυματοποιούς, που έφτυναν φλόγες απ'το στόμα τους ή έκαναν ταχυδακτυλουργικά κόλπα με μικρά ζώα και φλεγώμενα ραβδιά.

Κατευθύνοντας την άμαξα στην άλλη άκρη της κεντρικής πλατείας που έβλεπε στο λιμάνι, η Μένος πήδηξε από τη θέση του οδηγού. Τα δύο παιδιά, γνωρίζοντας τη δουλειά τους σχεδόν καλύτερα κι από την ίδια έμειναν στη θέση τους.
Ο Νέιθαν και ο Κέιλεν πήγαν δεξιά κι αριστερά της άμαξας και τράβηξαν τους πύρους που κρατούσαν τα πλαϊνά τοιχώματα στη θέση τους, κατεβάζοντάς τα και δημιουργώντας ένα είδος πάγκου. Άπλωσαν τα οπωρολαχανικά κατα είδος πάνω στην άμαξα-πάγκο και κατέβηκαν από την άμαξα κοιτάζοντας τριγύρω τους διάφορους ανθρώπους κάθε είδους να παρελαύνουν στην πλατεία, συχνά σταματώντας να ρίξουν μια ματιά στην άμαξα και να αγοράσουν κάτι που τους φαινόταν αρκετά καλό για το τραπέζι τους.

Αυτήν την τελετουργία τα δύο αδέρφια είχαν μάθει να την κάνουν τα τελευταία τρία χρόνια σχεδόν μηχανικά. Από τότε που πέθανε ο πατέρας τους, μία φορά το μήνα έρχοντας σε αυτό το παζάρι με τη μητέρα τους και πουλούσαν ότι μπορούσαν από τα λίγα προϊόντα που καλλιεργούσαν.
Όμως αυτό, ήταν το τελευτάιο παζάρι πριν απ'το χειμώνα και τα αδέρφια ήξεραν ότι για τουλάχιστον τέσσερις μήνες δεν θα έκαναν άλλο τέτοιο ταξίδι.
Έτσι έπρεπε να ξεπουλήσουν κάθε τι που υπήρχε στην άμαξα για να αντέξουν το χειμώνα και αυτής της χρονιάς.
Όχι ότι στην περιοχή που ζούσαν ο χειμώνας ήταν ιδιαίτερα βαρύς αλλά τα διάφορα πλοία δεν έκαναν τα συνηθισμένα τους ταξίδια, εξαιτίας των πάγων. Ο χειμώνας και η αρχές της άνοιξης ήταν οι χειρότερες εποχές για τους εμπόρους του τόπου τους.

Καθώς η ώρα περνούσε η άμαξα άδειαζε σιγά σιγά, ώσπου λίγο πριν τη δύση του ήλιου δεν υπήρχε τίποτα να πουλήσουν.
Οι τρεις τους, κουρασμένοι μα αρκετά ευχαριστημένοι επανέφεραν την καρότσα της άμαξας στην αρχική της κατάσταση με τα τοιχώματα να σηκώνονται και τους ξύλινους πύρους στη θέση τους, και ανέβηκαν πάνω.
Το αργό βήμα των βοδιών τους έφερε στο συνηθισμένο τους πανδοχείο, ένα αρκετά φθηνό μα ήσυχο μέρος που σύχναζα ντόπιοι κι όχι οι γνωστοί μπεκρήδες ναυτικοί ή οι αξεστοι κυνηγοί της περιπέτειας.
Η μητέρα των αγοριών πήγε να κλείσει ένα δωμάτιο για τη νύχτα ενώ τα δύο αγόρια πήγαν την άμαξα στο στάβλο και αφού ξέζεψαν τα ζώα, τα πάχνισαν και γύρισαν στο πανδοχείο για ένα πιάτο ζεστό φαΐ και λίγη καλά κερδισμένη ξεκούραση.

Το εστιατόριο του πανδοχείου ήταν κατάμεστο από κόσμο. Παραδόξως, τα δύο αγόρια πρόσεξαν πολλούς παράξενους τύπους με πανοπλίες και όπλα να τρώνε και να πίνουν καθώς προχωρούσαν στο τραπέζι που καθόταν η μητέρα τους. Κάθισαν λιγάκι αμήχανοι από την πολυκοσμία και άρχισαν να τρώνε κοιτάζοντας τη μητέρα τους μετά από κάθε κουταλιά σούπας.
"Ναι ναι... ξέρω" απάντησε εκείνη στα βλέμματά τους "πολλή κίνηση απόψε. Μάλλον θα έχουν γεμίσει οι ταβέρνες του λιμανιού για να έρθουν εδώ. Ελπίζω να μη γίνει κάποια φασαρία, αλλά για καλό και για κακό κάντε γρήγορα για να πάμε γρήγορα για ύπνο. Έτσι κι αλλιώς αύριο μας περιμένει ο μακρύς δρόμος της επιστροφής"
"Μητέρα, δεν θα κάνουμε τα ψώνια μας αύριο πριν φύγουμε;" ρώτησε ο Κέιλεν απορημένος.
"Θα σηκωθούμε πολύ πρωί και θα έχουμε τελειώσει με τα ψώνια μας πριν έρθει το μεσημέρι. Θέλω να είμαστε στο σπίτι μας για το βραδινό μας φαγητό" απάντησε εκείνη χαμογελώντας στο απελπισμένο βλέμμα του αγοριού. Αυτό σήμαινε ότι δεν θα είχαν χρόνο να ρίξουν ούτε μία ματια στην πόλη.
"Συγνώμη, κυρία" ακούστηκε μία αντρική φωνή. Και οι τρεις τους γύρισαν για να αντικρύσουν έναν πανύψηλο γεροδεμένο άντρα με τα μακτιά ξανθά μαλλιά του να πέφτουν πάνω στους αρματωμένους ώμους του, ενώ τα πράσινα μάτια του έλαμπαν στο φως της αίθουσας.
Στη μέση του είχε ζωσμένο ένα μακρύ σπαθί ενώ η καλογυαλισμένη πανοπλία του τον έκανε να φαίνεται ακόμη πιο ρωμαλέος απ'ότι ήταν. Στο προστήθαιο της πανοπλίας του ήταν σκαλισμένο ένα σύμβολο που κανένα από τα αγόρια δεν αναγνώρισε: Ένα σφυρί που στη λαβή του είχε δεμένη μία κόκκινη κορδέλα ενώ πάνω στην κεφαλή του σφυριού ισορροπούσε μία πλάστιγγα.
"Κύριε, εγώ και οι γιοι μου είμαστε κουρασμένοι και θα θέλαμε λίγη ξεκούραση. Σας παρακαλώ, λοιπόν, να φύγετε. Δεν ενδιαφέρομαι για τις όποιες προτάσεις σας" είπε η Μένος σηκώνοντας τα φρύδια μα έπειτα κοκκάλωσε κοιτάζοντας το πρόσωπο του πολεμιστή που είχε γίνει κατακόκκινο μετά το υπονοούμενό της.
Ο άγνωστος άνδρας έπεσε στο ένα γόνατό του κάνοντας την πανοπλία του να τρίξει και καρφώνοντας τη μύτη του σπαθιού του μπροστά του έβαλε και τα δύο του χέρια στη λαβή σκύβοντας το κεφάλι. "Σας ζητώ συγνώμη κυρία. Δεν είχα σκοπό να σας φέρω σε δύσκολη θέση. Ήθελα απλώς να σιγουρευτώ για την ασφάλειά σας, και να σας προσφέρω τις υπηρεσίες μου. Οι καιροί είναι επικύνδινοι και σκέφτηκα ότι μία γυναίκα με δύο παιδιά χωρίς κάποιον άντρα να την προστατεύει θα βρισκόταν σε κύνδινο. Δεν ήθελα να σας προσβάλλω"
Η Μένος έμεινε κυριολεκτικά με ανοιχτό το στόμα ενώ τα δύο παιδιά κοιτούσαν τον άντρα με την περιέργια ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους.
"Σ-Συγνώμη, κύριε πολεμιστή, δεν ήθελα να προκαλέσω αυτή σας την αντίδραση. Σηκωθείτε σας παρακαλώ, μας κοιτάζει όλο το μαγαζί! Καθίστε σε μία καρέκλα σαν άνθρωπος!" είπε η μητέρα των αγοριών κι εκείνη κατακόκκινη τώρα.
Ο άντρας με μία ρευστή κίνηση σηκώθηκε και θηκάρωσε το σπαθί του. Σήκωσε το χέρι του στην πλάτη του και τράβηξε μία μεγάλη ασπίδα που είχε κρεμασμένη και την ακούμπησε δίπλα στην άδεια καρέκλα του τραπεζιού τους. Έπειτα με τόση αξιοπρέπεια όση θα μπορούσε να μαζέψει ποτέ οποιοσδήποτε άνθρωπος, κάθισε στην καρέκλακαι έβγαλε τα δερμάτινα γάντια με την μεταλική ενίσχυση.
Ο Νέιθαν κάλυψε το πρόσωπό του με τα χέρια του, ενώ ο Κέιλεν κοίταζε τον άντρα γοητευμένος από τις κινήσεις του. Η Μένος μπορούσε να δει ότι ο Νέιθαν σιγογελούσε κρίνοντας από το λαμπύρισμα των ματιών του.
Έστρεψε το κεφάλι προς τον άντρα δίπλα της και τον ρώτησε όσο πιο απαλά μπορούσε φοβούμενη μία ακόμη παράξενη αντίδραση από μέρους του.
"Πως θα μπορούσα να σας βοηθήσω;"
Εκείνος χαμογέλασε εγκάρδια με τις γραμμές γύρω απ'τα μάτια του να τραβιούνται πριν στρέψει τα μάτια του στα δικά της.
"Θα βρείτε την ιστορία μου κάπως δύσκολη να την πιστέψετε, κυρία" είπε με τη βαθιά φωνή του. "Θα ήθελα όμως να ξέρετε ότι το τάγμα μου δεν αρέσκεται στο ψέμα."
"Μα πείτε μου σας παρακαλώ" είπε θορυβημένη εκείνη.
"Λοιπόν... να πως έχει η κατάσταση... Τον τελευταίο καιρό, ο Νέιθαν και ο Κέιλεν βλέπουν το ίδιο παράξενο όνειρο ξανά και ξανά, και οι Γηραιοί του Τάγματός μου, με έστειλαν να τους ενημερώσω για αυτά."
"Τι; Τι όνειρα και ποιοι Γηραιοί; Τι είναι αυτά που λέτε κύριε; Και πως ξέρετε τα ονόματα των παιδιών μου;"
"Οι Γηραιοί του Τάγματός μου ασφαλώς... Ανήκω στους Παλαδινούς του Θεού της Δικαιοσύνης, του Μείζονα Θεού Τηρ. Και τα όνειρα δεν είναι πραγματικά όνειρα."
"Και τότε τί είναι;" είπε εκείνη σίγουρη πως όλα αυτά ήταν μία φάρσα. Κοίταξε τα δύο της παιδιά που είχαν τα μάτια τους καρφωμένα πάνω στον ξένο.
Εκείνος τράβηξε το βλέμμα της και με φωνή γεμάτη σεβασμό απάντησε:
"Μα... το Κάλεσμα!"

Χαχαχα έλα ρε Ρέα, χαλάρωσε... μόλις το πέρασα. :P

Α ναι... την καληνύχτα μου. Πρέπει να φυγω Θα τα πούμε όμως και περιμένω με αγωνία τη γνώμη σας