The Chosen

Nathaniel έγραψε:

Χαχαχα έλα ρε Ρέα, χαλάρωσε... μόλις το πέρασα. :P

Α ναι... την καληνύχτα μου. Πρέπει να φυγω Θα τα πούμε όμως και περιμένω με αγωνία τη γνώμη σας

Οyasumi και αύριο να βάλεις κομμάτι. :P

ηταν πολυ ωραιο, αλλα εχω δυο αποριες.
1. μονο ο Κέιλεν δεν εβλεπε τα ονειρα?
2. σε ποια ηλικια ειναι τα αγορια?

Στο πρώτο μέρος του κεφαλαίου, θα δεις ότι ο Νέιθαν χωρίς να του έχει πει ο Κέιλεν κάτι για το όνειρο, γνώριζε τι συνέβαινε σε αυτό. Είναι στην προεφηβεία.

Κεφάλαιο 2ο - Το Τάγμα της Δικαιοσύνης

"Μα δεν καταλαβαίνω..." ψέλλισε η Μένος ενώ σκεφτόταν ότι ο πολεμιστής μπροστά της είχε υποστεί πολλά χτυπήματα στο κεφάλι τα τελευταία χρόνια, "τι σχέση έχουν τα παιδιά μου με το Τάγμα σας;"
"Ακόμη δεν μας έχετε πει το όνομά σας, ξένε" είπε ο Νέιθαν με τα σοβαρά του ματια να τον κοιτάζουν εξεταστικά.
"Ω μα βέβαια, εκλιπαρώ την συγνώμη σας. Ονομάζομαι Ιτάριε Λάιτμπρινγκερ. Είμαι απόγονος μίας παλιάς οικογένειας παλαδινών, που το γενναιαλογικό της δέντρο φτάνει τις απαρχές των Βασιλείων της Λήθης."
"Και πόσο καιρό μας ψάχνετε;" ο Νέιθαν ήταν τώρα όλο και πιο εχθρικός απέναντι στον ξένο. Τα μάτια του ήταν γεμάτα ένταση καθώς κοιτούσε διαπεραστικά τον παλαδινό.
"Μόλις τα τελευταία δεκαπέντε λεπτά."
"Είσαι τρελός! Απ'όσο ξέρω καμία σέχτα πολεμιστών δεν έχει έδρα στα Βαθιά Νερά όπως και καμία σέχτα μάγων ή κλεφτών. Πως μπορεί να μας ψάχνεις το τελευταίο τέταρτο;"
Η Μένος είδε οτι ο Νέιθαν είχε βάλει το χέρι του στο πίσω μέρος της ζώνης του, σφίγγοντας προφανώς, το μικρό μαχαίρι που είχε για να κόβει ρίζες και διάφορα χόρτα στη διάρκεια των ταξιδιών τους στην πόλη.
"Νέιθαν! Ηρέμησε!" είπε επιτακτικά για να δώσει ένα τέλος σε ότι σκεφτόταν να κάνει ο μικρότερος γιος της κοιτάζοντας τα γκρίζα μάτια του που έλαμπαν από αποφασιστικότητα. Έπειτα γύρισε στον ξένο που είχε θορυβηθεί αρκετά από τις προσβολές του νέου.
"Κύριε, άθελά μου, σας πρόσεξα όταν πρωτομπήκα στην αίθουσα. και έχουμε πάνω από μισή ώρα που έχουμε καθίσει για φαγητό σε αυτό το τραπέζι, κι εγώ είμαι εδώ περισσότερη ώρα από τους γιους μου. Σας παρακαλώ πολύ, μην υποτιμάτε την νοημοσύνη μας. Αν είστε κλεφτης, μπορείτε να φύγετε, δεν έχουμε τίποτα πολύτιμο πάνω μας."
"Κυρία αν ήσαστε άντρας θα σας είχα προκαλέσει σε μονομαχία για αυτή σας την αναίδεια" η φωνή του άντρα ήταν υπερβολικά σοβαρή για να προσπαθήσει να τον διαψεύσει εκείνη. "Οι Γηραιοί, για τους οποίους προείπα, έχουν τρόπους να επικοινωνήσουν μαζί μου αν το θέλουν πραγματικά πολύ. Ρωτήστε τα παιδιά σας αν βλέπουν αυτά τα όνειρα. Ρωτήστε τα και αν με διαψεύσουν δεν θα σας ξαναενοχλήσω, αν όμως έχω δίκιο, αναρωτηθείτε πως θα μπορούσα εγώ, ένας άντρας που βλέπετε για πρώτη φορά στη ζωή σας γνωρίζει για τα όνειρά τους. Θα δείτε βαθιά μέσα σας ότι δεν θα μπορούσα παρά να λέω την αλήθεια."
Η Μένος γύρισε στα δύο αγόρια που είχαν χαλαρώσει κάπως τώρα. Ο Κέιλεν είχε χαμηλώσει το βλέμμα του στο πιάτο του ενώ ο Νέιθαν την κοιτούσε στα μάτια απολογητικά.
"Είναι αλήθεια Μητέρα. Ο Κέιλεν κι εγώ βλέπουμε παράξενα όνειρα. Ένα για την ακρίβεια, αλλά πάντα σταματάει στο ίδιο σημείο και κανείς μας δεν ξέρει τι γίνεται στο τέλος."
"Αλήθεια είναι..." είπε ο Κέιλεν και κοίταξε τη μητέρα του για να ρίξει αμέσως το βλέμμα του στο πιάτο του και πάλι.
"Είδατε λοιπόν κυρία;" ο Ιτάριε είχε ένα ύφος απόλυτου θριάμβου στο πρόσωπό του και κοίταζε τα δύο παιδιά σχεδόν... περήφανα!
"Ωραία, κύριε, λέγατε την αλήθεια. Τι θέλετε να γίνει τώρα;" τον ρώτησε και ανακάθισε στη θέση της.
"Όπως σας είπα, ανήκω στο Τάγμα της Δικαιοσύνης, του Θεού Τηρ, κυρία" ο ξένος κάθισε πιο αναπαυτικά. "Για αμέτρητους αιώνες, το Τάγμα μας δέχεται στις τάξεις του τους Εκλεκτούς του Θεού. Όχι ότι είμαστε πολλοί" είπε και χαμογέλασε θλιμμένα, "αλλά κατα καιρούς εμφανίζονται νέοι Εκλεκτοί που το Τάγμα μας είναι υποχρεωμένο να εκπαιδεύσει και να τους μάθει τους τρόπους μας. Καθώς φαίνεται τα δύο αγόρια από εδώ είναι και οι δύο Εκλεκτοί του Θεού. Θα μπορούσα να μάθω το όνομα του πατέρα;" ρώτησε δείχνοντας ιδιαίτερο ενδιαφέρον για αυτήν την πληροφορία.
"Ο σύζυγός μου έχει πεθάνει κύριε. Το όνομά του ήταν Νάροβαλ. Και ήταν γεωργός" είπε η Μένος τονίζοντας την τελευταία λέξη.
Κοιτάζοντας το πρόσωπο του παλαδινού, δεν διέκρινε κανένα σημάδι ταραχής ή αναγνώρισης. "Λοιπόν, σας λέει κάτι το όνομα;"
Εκείνος έκανε μία αόριστη κίνηση με το χέρι και είπε άνετα "Είναι πολλοί αυτοί του Τάγματός μου για να θυμάμαι όλα τους τα ονόματα. Κυρία, ας μη μακρυγορούμε. Η αλήθεια είναι μία. Οι γιοι σας έχουν κληθεί από τον Μονόχειρα Θεό. Είναι υποχρέωσή μας να τους εκπαιδεύσουμε αν δεχτούν την αποστολή τους. Η Παράδοση του Τάγματος ορίζει να σας δώσω τουλάχιστον μία βδομάδα να σκεφτείτε την πρότασή μας. Εγώ θα σας δώσω δύο. Θα έρθω να σας βρω όταν έθει η ώρα" ο Ξένος σηκώθηκε και κρέμασε την ασπίδα του στον ώμο του. "Είθε το Φως να ορίζει και να προστατεύει κάθε σας βήμα" ευχήθηκε και κίνησε προς την πόρτα.
"Μου ζητάτε να σας δώσω τα παιδιά μου;" φώναξε η Μένος καθώς ο ξένος απομακρυνόταν κάνοντας αρκετούς θαμώνες του πανδοχείου να την κοιτάξουν.
"Δεν ζητώ τίποτε από εσάς κυρία μου. Ζητώ από τον Κέιλεν και τον Νέιθαν να πάρουν μία απόφαση. Είτε να συνεχίσουν τη ζωή τους όπως είναι, είτε να προσπαθήσουν να αλλάξουν την αδικία που κυριαρχεί σ'αυτόν τον κόσμο. Καλή σας νύχτα" είπε και με γοργό βήμα έφυγε από την αίθουσα.
Η Μένος σωριάστηκε στην καρέκλα της και κοίταξε τα δύο της παιδιά. Ο Νέιθαν άπλωσε το χέρι του και την άγγιξε απαλά στον ώμο. "Μη φοβάσαι μητέρα. Δεν θα πάμε πουθενά" τη διαβεβαίωσε χαμογελώντας.
Ο Κέιλεν δίπλα του συνέχισε να περιεργάζεται το πιάτο του χωρίς να χαμογελάει.

Μάλλον ο Κέιλεν θέλει να την κάνει...

αχχχ ειναι τελειοοοο το εχω λατρεψει... ναι συμφωνω με την somnium ο Κειλεν θελει να παει.... τον εχω ψυχολογησει εγω...

ανυπομονω για την συνεχειαα

κι εγω συμφωνω με τα κοριτσια. αλλιως γιατι δεν εκανε καμια κινηση? παντως ανυπομονω για την συνεχεια... ποτε θα την εχουμε?

Δεν συνηθίζω να ρίχνω spoilers στις ίδιες μ τις ιστορίες :P

Τώρα θα το περάσω το επόμενο

Είχαν περάσει μερικές μέρες από την παράξενη συνάντηση της μικρής οικογένειας με τον Ιτάριε Λάιτμπρινγκερ, και η οικογένεια, πίσω στο σπίτι τους στο μικρό χωριό είχε ξαναβρεί τους ρυθμούς της.
Με τα χρήματα που είχαν εξοικονομήσει από την πώληση των αγαθών τους, η Μένος αγόρασε στα δύο παιδιά από ένα ζευγάρι δερμάτινες μπότες και χοντρούς μανδύες για τον χειμώνα.
Οι δουλειές στο σπίτι με το λαχανόκηπο προχωρούσαν γοργά καθώς θα'πρεπε να έχουν κάνει τις προετοιμασίες τους πριν να πέσει το πρώτο χιόνι.

Το πρωινό της όγδοοης μέρας μετά το περιστατικό στο πανδοχείο, βρήκε τα δύο αδέρφια στο μικρό στάβλο του περιβολιού τους.
Ο Κέιλεν καθάριζε τα παχνιά, ενώ ο Νέιθαν που τα χέρια του έπιαναν περισσότερο σε μερεμέτια και επιδιορθώσεις, επισκεύαζε τη σκεπή του ξύλινου σταύλου για να κρατηθούν τα ζώα όσο πιο ζεστά και στεγνά γινόταν.
Όχι ότι είχαν τόσο πολλά ζώα. Δύο βόδια, που τους έδιναν το γάλα και περισσότερη κοπριά απ'όση χρειάζονταν για τον λαχανόκηπο, ένα άλογο, μερικές κότες και το ετήσιο γουρούνι τους.
Και καλά που δεν είχαν περισσότερα, σκεφτόταν κατα καιρούς ο Νέιθαν, αρκετή δουλειά έχουμε και με αυτά.

Στη βδομάδα που πέρασε από την επίσκεψή τους στα Βαθιά Νερά, τα δύο αδέρφια έμεναν σε απόσταση το ένα από το άλλο.
Την επόμενη μέρα της συνάντησης, ο Νέιθαν πέρασε το πρωινό του διαβεβαιώνοντας τη μητέρα του ότι δεν είχε να πάει πουθενά, ότι θα έμενε μαζί της να την προσέχει και εκείνη παρά την ανησυχία της του χαμογελούσε καθησυχάζοντάς τον κάθε φορά.
Ο Κέιλεν έμενε σιωπηλός και μακριά από τον μικρότερο αδερφό του. Ήταν σαν τα δύο αδέρφια να είχαν τσακωθεί, τόσο τυπικά φερονταν ο ένας στον άλλον.
Παρ'όλ'αυτά, και ο Νέιθαν και ο Κέιλεν, συνέχισαν να βλέπουν το ίδιο ακριβώς όνειρο κάθε βράδυ.
Κι έτσι, πέρασαν οι μέρες για τη μικρή οικογένεια και κανένας δεν μιλούσε για τη συνάντηση με τον ξένο, ούτε και για τα όνειρα ώσπου η μέρα που ο ξένος είχε υποσχεθεί, έφτασε.

Το άλογό του ήταν ακούραστο, μα ο παλαδινός, προχωρούσε αργά απολαμβάνοντας τη μέρα. Ο βαρύς οπλισμός του με τα διακριτικά του Τηρ, δεν θα του φαινόταν χρήσιμος εδώ, μπορούσε να το καταλάβει πριν ακόμα μπει στο ταπεινό χωριουδάκι.
Αχ... αυτή είναι η ευχή του κάθε παλαδινού... όταν ο κόσμος θα είναι απαλλαγμένος από κάθε κακό, να αφήσει στην άκρη την πανοπλία και το σπαθί του και να ζήσει στη χάρη του θεού του φροντίζοντας να κάνει πιο υποφερτή την καθημερινότητα των συνανθρώπων του.
Μπαίνοντας στο χωριό, μπορούσε να δει χωρικούς να τον κοιτάζουν περίεργα, γυναίκες που η ομορφιά τους δεν είναι άνω του μετρίου να σχολιάζουν την παρουσία του, μα η δουλειά του δεν ήταν με αυτούς. Συνέχισε το δρόμο του περήφανα, όπως άξιζε σε κάποιον της τάξης του, και βγήκε από το χωριό κατευθυνόμενος στο μοναχικό σπιτικό της οικογένειας που γύρευε.

Ο Νέιθαν κουβαλούσε τον γεμάτο με νερό κουβά στο σπίτι. Ήταν αρκετά βαρύ φορτίο για το μπόι του, αλλά ο νεαρός έκανε αυτή τη δουλειά από μικρό παιδί, δεν τον πτοούσε λίγο επιπλέον βάρος. Το κορμί του ήταν ήδη καλοσχηματισμένο, με τους μυς να ξεχωρίζουν κάτω από τη χλωμή του επιδερμίδα.
"Έυ νεαρέ Νέιθαν!" μία αντρική φωνή ακούστηκε πίσω του.
Ο νεαρός γύρισε να κοιτάξει τον ίδιο ενοχλητικό ξένο που είχε αντιπαθήσει στην ταβέρνα του πανδοχείου των Βαθιών Νερών και άφησε τον κουβά πλησιάζοντάς τον πριν μπει στην ιδιοκτησία τους.
"Δεν είστε ευπρόσδεκτος εδώ, κύριε! Σας παρακαλώ να φύγετε αμέσως!" είπε ο νεαρός με ψυχρή σταθερή φωνή.
"Ίσως εσύ να μην θελήσεις να με ακολουθήσεις νεαρέ, αλλά ο αδερφός σου μπορεί να έχει άλλη άποψη. Οδήγησέ με στη μητέρα σου αμέσως!" πρόσταξε ο ξένος με έναν αέρα τόσο ευγενή που το παιδί δεν μπόρεσε παρα να υπακούσει.
Γύρισε, αφήνοντας τον κουβά με το νερό εκεί που ήταν και χάθηκε μέσα στο σπίτι. Επανεμφανίστηκε λίγο αργότερα με τη μητέρα και τον αδερφό του να τον ακολουθούν.
Ίσως να είναι η μόνη όμορφη γυναίκα σε ακτίνα πολλών μιλίων, σκέφτηκε ο παλαδινός θαυμάζοντας τα μεταξένια μαλλιά της Μένος και το λυγερό κορμί της.
"Καλημέρα κυρία!" φώναξε ο Ιτάριε χαμογελαστός. Ξεπέζεψε, μάζεψε τον κουβά από κάτω και τον μετέφερε ως το σπίτι αφήνοντάς τον μπροστά στα πόδια του Νέιθαν.
"Ήρθατε όπως υποσχεθήκατε βλέπω, κύριε" είπε ήρεμα εκείνη.
"Μάλιστα κυρία. Ήρθα και αν πάρω την απάντηση που λιγότερο από της πιθανές επιθυμώ να πάρω, θα φύγω μόνος και δεν θα με ξαναδείτε στη ζωή σας."
"Και ποια είναι αυτή η απάντηση, κύριε;"
"Δεν είναι στο χέρι σας να τη δώσετε, κυρία. Το Κάλεσμα απευθύνθηκε στους γιους σας, όχι σε εσάς."
"Μα είναι μικρά παιδιά!" διαμαρτυρήθηκε εκείνη αναστατωμένη.
"Είναι αρκετά μεγάλοι ώστε να τους επιλεξει ο Τηρ, κυρία. Και εκείνος ξέρει καλύτερα"
"Μάλιστα... Και τώρα τι κάνουμε;" ρώτησε παραιτημένη.
Ο Ιτάριε πηγε ως τις τσάντες της σέλας του και τράβηξε από μέσα δύο μικρά δέματα τυλιγμένα σε λευκό βελούδινο πανί.
Έπειτα πλησίασε τα δύο αδέρφια και γονάτισε αφήνοντας τα δύο δέματα μπροστά του. Κοίταξε τα δύο παιδιά στα ματια και το χαμόγελο δεν έφυγε από τα μάτια του, κι ας ήταν τώρα σοβαρή η έκφρασή του.
"Αυτή η στιγμή, έχει οριστεί από καιρό" είπε με τη βαθιά του φωνή στον Κέιλεν και τον Νέιθαν. "Αν επιλέξετε να περπατήσετε στο μονοπάτι της Δικαιοσύνης, κανείς δεν θα μπορεί να σταθεί μπροστά στη δύναμη που θα αποκτήσετε από τον Τηρ, με σκοπό να φέρετε αυτή τη Δικαιοσύνη σε κάθε άκρη του κόσμου. Αν όχι, κανείς από το τάγμα μου δεν θα σας ενοχλήσει ξανά, εκτός κι αν το φέρουν έτσι οι συνθήκες. Και στις δύο περιπτώσεις, θα κοιμάστε χωρίς όνειρα πια. Το Κάλεσμα είτε θα απαντηθεί, είτε θα ανακληθεί!"
"Δεν πρόκειται να-" πήγε να πει ο Νέιθαν αλλά ο Ιτάριε τον κοίταξε με ένα βλέμμα που τον έκανε να σωπάσει.
Ο παλαδινός πήρε το ένα από τα δύο δέματα στα χέρια του και το ξετύλιξε ευλαβικά, αποκαλύπτοντας ένα μεταγιόν από καθαρό ασήμι. Το σφυρί με την κορδέλα που στην κεφαλή του ισορροπούσε η πλάστιγγα. Το ίδιο που εκείνος φορούσε στην αρματωσιά του.
"Αν επιλέξεις να ακολουθήσεις τη Δικαιοσύνη, πάρε το Σύμβολο!" είπε και έτεινε το χέρι του προς τον Κέιλεν.
Ο Νέιθαν και η Μένος τον κοιτούσαν μη πιστεύοντας στα μάτια τους καθώς ο Κέιλεν, άπλωνε αργά το χερι και έπαιρνε το μενταγιόν. Το μενταγιόν άρχισε να λάμπει με ένα λευκό φως καθώς ο νεαρός περνούσε το κορδόνι πάνω από το κεφάλι του αλλά μόλις το σύμβολο αφέθηκε στο λαιμό του, μία απαλή λευκή αύρα έμεινε γύρω του και σε λίγο εξαφανίστηκε κι αυτή.
"Συγνώμη μητέρα. Αλλά αυτό είναι που θέλω να κάνω στη ζωή μου" πριν προλάβει ν'αποσώσει τα λόγια του, το δεξί του μάτι δέχτηκε τη σφιχτή γροθιά του αδερφού του, ρίχνοντάς τον κάτω.
Ο Νέιθαν έφτυσε τον Κέιλεν στα μούτρα και πριν γυρίσει την πλάτη του στον παλαδινό και στον προδότη αδερφό του, κλότσησε μακριά το δεύτερο δέμα που ήταν ακόμη μπροστά του οσο πιο δυνατά μπορούσε.


Ο ήλιος έπεφτε για ύπνο καθώς ο Ιτάριε έφευγε από το μικρό χωριό με τον νέο του μαθητευόμενο να τον ακολουθεί με ζωηρό βήμα λίγα μέτρα πίσω του. Ο Κέιλεν είχε φορέσει το μανδύο που του είχε δώσει η μητέρα του και στο μπογαλάκι του είχε λίγο φαγητο.
Είχε κλάψει η μητέρα του, αλλά καταλάβαινε του είχε πει.

Λίγα χιλιόμετρα έξω από το χωριό, σε ένα λόφο στην αντίθετη κατεύθυνσή από αυτήν που ο παλαδινός οδηγούσε τον Κέιλεν, οι φιγούρες μιας εικοσάδας πάνοπλων ανθρωπόμορφων πλασμάτων διαγραφονταν σκοτεινές.
Μερικές από αυτές, περίπου οι μισές, ήταν πάνω σε ζώα που έμοιαζαν με λύκους, μόνο που ήταν τεράστια και τα σαγόνια τους γυάλιζαν από τη λύσσα. Ο αρχηγός τους, πιο μεγαλόσωμος από τους άλλους κοιτούσε το μικρό χωριό και στα μάτια του καθρεπτίζονταν ο θάνατος.

wow! πολυ ωραιο. το φανταζομουν οτι ο κέιλεν θα ακολουθουσε. φαινοταν εξ'αρχης.
ποτε η συνεχεια?

Χμ... Αυτό μάλιστα... ^^ Καλύτερο ^^

ωραια. λιγη δραση.
και ξαναρωταω, ποτε η συνεχεια?
περιμενουμε με ανυπομονησια

Κοιτάξτε... αυτές τις μέρες περνάω σχεδόν καθημερινά κι ένα κομμάτι. Δυστυχώς όμως δεν είναι ότι ευκολότερο γιατί δεν έχω τόσο πολύ χρόνο. Σήμερα θα περάσω άλλο ένα, αλλά το επόμενο, λογικά θα μπει από δευτέρα.
Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια

O Νέιθαν είχε φύγει απ'το σπίτι.
Είχε τρέξει για πολλή ώρα, μέχρι που τον πόνεσαν τα πόδια του και σουβλιές διαπερνούσαν το στήθος του, αλλά εκείνος συνέχισε να τρέχει αγνοώντας τα.
Ο θυμός, έκανε τα αφτιά του να βουίζουν μέχρι που εξαντλημένος σωριάστηκε στη μέση ενός χωραφιού. Ο ήλιος κόντευε να δύσει τώρα πια μα ο Νέιθαν έκλεισε σφιχτά τα μάτια του προσπαθώντας να ξαναβρεί την αναπνοή του.
Πιο ήρεμος τώρα, κοίταξε το λυκόφως του ουρανού, βαθύ γαλάζιο διάσπαρτο από το ασθενικό φως χιλιάδων αστεριών, που - τι παράξενο! - άρχισαν να θολώνουν μπροστά στα ίδια του τα μάτια!
Το παιδί, έφερε το χέρι του στα μάτια και τα έτριψε σαν να 'θελε να διώξει την θολούρα, μα ξαφνιάστηκε όταν ένιωσε την παλάμη του να υγραίνεται.
Καθώς τα μάτια του ξαναγύρισαν στον ουρανό, ο Νέιθαν δεν έκανε καμιά προσπάθεια να σταματήσει τα δάκρυά του.


Ο Κέιλεν κρατούσε σφιχτά στο χέρι του το Σύμβολο, ενώ το βλέμμα του στρεφόταν συχνά προς την κατεύθυνση που είχε φύγει τρέχοντας ο Νέιθαν. Ο μεγαλώσωμος παλαδινός, καθόταν απέναντί του, στην άλλη πλευρά της δυνατής φωτιάς που είχαν ανάψει για τη νύχτα και τον παρατηρούσε σιωπηλά.
"Ξέρω ότι είναι δύσκολο Κέιλεν, αλλά αν ήταν εύκολο, αναρωτήσου! θα είχε καμιά πραγματική αξία;" είπε απαλά ο Ιτάριε.
Ο Κέιλεν κοίταξε τον μεγαλύτερο άντρα στα μάτια.
"Που θα με πας τώρα;"
"Α, μα θα επισκεφθούμε το μέρος όπου θα αρχίσεις την εκπαίδευσή σου" απάντησε χαμογελώντας εκείνος.
"Και που είναι αυτό;"
"Αυτό... είναι κάπως δύσκολο να το εξηγήσω... μπορώ όμως να σου πω, ότι λίγο πιο βόρεια από τα Βαθιά Νερά, υπάρχει ένας δρόμος που μπορεί να σε πάει εκεί."
"Μάλιστα," ο Κέιλεν δεν έκανε καμία προσπάθεια να αποσπάσει περισσότερες πληροφορίες από τον Ιτάριε. Δεν τον ενδιέφερε άλλωστε τόσο πολύ το που θα πήγαινε. "και μόλις τελειώσω την εκπαίδευσή μου σε αυτό το μέρος;"
"Βιάζεσαι νεαρέ" απάντησε πρόσχαρα εκείνος. "Αλλά πιστεύω ότι σου αξίζει μία σωστή απάντηση μετά από τα όσα πέρασες σήμερα. Μόλις οι σοφοί άνθρωποι εκείνου του μέρους αποφασίσουν ότι έχεις τελειώσει με την εκπαίδευσή σου, θα έρθω να σε πάρω εγώ. Και θα αρχίσει η πραγματική σου εκπαίδευση."
Ο Κέιλεν δεν ρώτησε κάτι άλλο. Οι αινιγματικές απαντήσεις που έπαιρνε από τον Ιτάριε δεν τον βοηθούσαν και πολύ στην κατάσταση που βρισκόταν.
Κοίταξε τη φωτιά, ονειροπολώντας στις παράξενες φιγούρες που εμφανίζονταν μέσα στο παιχνίδισμα της φλόγας.


Ο Νέιθαν σηκώθηκε λίγο πριν το τελευταίο φως σβήσει στον ορίζοντα και πήρε το δρόμο του γυρισμού.
Δεν έτρεχε πια. Το βήμα του είχε μία αποφασιστηκότητα που δεν είχε προηγουμένος, μία σιγουριά, που με κάθε βήμα που τον έφερνε πιο κοντά στο σπίτι του, γινόταν όλο και πιο έντονη.
Εκείνος, δεν θα άφηνε τη μητέρα του μόνη της. Δεν θα πρόδιδε την οικογένειά τους, σκέφτηκε και σήκωσε τα μάτια του προς το μικρό χωριό, μερικά χιλιόμετρα μπροστά του.
Στο σκοτάδι που είχε πέσει σαν πέπλο να καλύψει τα σπίτια, μπορούσε να δει ένα δυνατό κόκκινο φως που δυνάμωνε λεπτό προς λεπτό.
Ο Νέιθαν έριξε κάτω το κεφάλι και άρχισε να τρέχει έντρομος προς το σπίτι με το λαχανόκηπο και το μικρό στάβλο.


Η εικοσάδα των πολεμιστών Ορκ, ξεχύθηκε στο μικρό χωριό, σαρώνοντας τα πάντα στο πέρασμά της.
Ο αρχηγός τους, ένας μεγαλώσωμος Ορκ, φορούσε έναν αλυσιδωτό θώρακα με σιδερόφραχτους ώμους, ενώ στην πλάτη του είχε περασμένο έναν τεράστικο διπλό πέλεκι που μπορούσε να χειριστεί κανείς με δύο χέρια. Γαύγιζε διαταγές, στην λαρυγγική γλώσσα των Ορκ, στους υποτελείς του, κι εκείνοι, γνωρίζοντας την βάναυση φύση αυτών των διαταγών ήταν κάτι περισσότερο από χαρούμενοι να υπακούσουν.
Σε λιγότερο από μία μόλις ώρα, το μικρό χωριουδάκι είχε παραδοθεί στις φλόγες με τους περισσότερους άντρες νεκρούς και τους υπόλοιπους δεμένους πάνω σε ανοιχτά κάρα μαζί με τα γυναικόπαιδα.
Ο αρχηγός, διέταξε τους μισούς του άντρες να τον περιμένουν εκεί, προσέχοντας τους πολύτιμους σκλάβους, και έστειλε τους υπόλοιπους στην αγροικία που φαινόταν λίγο έξω από το χωριό...

Ο Νέιθαν έφτασε στο σπίτι του την ώρα που ο στάβλος λαμπάδιαζε από τις φλόγες.
Ξέπνοος, μα υπερβολικά αγχωμένος για να το σκέφτεται, όρμησε μέσα στο σπίτι με το μαχαίρι του στο χέρι και τα μάτια να ψάχνουν δεξιά κι αριστερά.
"Μητέρα!" φώναξε και έτρεξε στο πάνω πάτωμα ανοίγοντας πόρτες στο διάβα του.
Καθώς έμπαινε στο υπνοδωμάτιο της μητέρας του, μία κραυγή που του πάγωσε το αίμα, ακούστηκε από την αυλή τους.
Κατέβηκε τρία τρία τα σκαλοπάτια, και βγήκε στην αυλή για να παρακολουθήσει το χειρότερο θέαμα της ζωής του.
Ένα τέρας που ήταν πιο ψηλό και πιο μυώδες από κάθε τι που είχε δει στην ζωή του τραβούσε την μητέρα του από τα μαλλιά, σέρνοντάς την στο χώμα, ενώ με το άλλο του χέρι, κράδαινε ένα μεγάλο κυρτό οδοντωτό σπαθί.
Ο Νέιθαν όρμησε προς το τέρας, που ήταν πολύ απασχολημένο για να προσέξει τη σκοτεινή μορφή που πηδούσε στην πλάτη του και κάρφωνε ένα μικρό, μα καλά ακονισμένο μαχαίρι στο λαιμό του, μία, δύο και ύστερα μία τρίτη φορα.
Ο ορκ, τίναξε από πάνω του τον μικρόσωμο διάβολο και χτυπώντας με την ανάστροφη του χεριού του το πρόσωπο της Μένος, πλησίασε απειλητικά τον ημιαναίσθητό αντίπαλό του.
Ο Νέιθαν, είδε τον ορκ να τον πλησιάζει αργά, είδε τα μάτια του κακόβουλου πλάσματος να τον κοιτάζουν με μίσος, μα τη στιγμή που το τέρας είχε σχεδόν φτάσει τον Νέιθαν, ο τελευταίος είδε τα χέρια του τέρατος να σφίγγουν το λαιμό του, ενώ τα μάτια του είχαν μία έκφραση καθαρής απορίας.
Μην καταλαβαίνοντας τη ήταν αυτό που τον εμπόδιζε να αναπνεύσει, ο ορκ άνοιξε το στόμα του για να πάρει ανάσα, και αίμα πλημμύρισε το σαγόνι και το στήθος του πλάσματος, πριν πέσει στα γόνατα και απο κει να σωριαστεί στο χώμα νεκρός.
Ο Νέιθαν πετάχτηκε όρθιος και έπιασε τη μητέρα του από τους ώμους προσπαθώντας να τη σηκώσει μα εκείνη ήταν υπερβολικά αδύναμη.
"Μητέρα, πρέπει να φύγουμε από εδώ, μπορεί να υπάρχουν κι άλλοι!"
"Νέιθαν! Τρέξε, φύγε μακριά!"
"Όχι χωρίς εσένα μητέρα! Ποτέ χωρίς εσένα!"
"Νέιθαν, λυπάμαι γιε μου, μα μέχρι εδώ ήταν για εμένα" Η Μένος ανάσαινε βαριά, με προσπάθεια.
Ο Νέιθαν κοίταξε χαμηλά και είδε μία λιμνούλα αίματος να σχηματίζεται στο έδαφος γύρω από τη μητέρα του. Η πληγή στην κοιλιά της δεν ήταν ευδιάκριτη πια, μέσα σε όλο αυτό το αίμα.
"Μητέρα!" φώναξε ο Νέιθαν καθώς το κεφάλι της μητέρας του έπεφτε αδύναμα προς τα πίσω και η τελευταία ανάσα της έφευγε από τα χείλη της.
Το αγόρι αγκάλιασε το σώμα της μητέρας του σφιχτά και έκλαψε μέχρι που το σκοτάδι τον αγκάλιασε το ίδιο τρυφερά όπως εκείνος αγκάλιαζε εκείνην...


Στην άκρη του φλεγόμενου χωριού, μία μοναχική φιγούρα ενός άντρα τυλιγμένου σε έναν μαύρο βελούδινο μανδύα φάνηκε να περπατά αργά, σχεδόν τελετουργικά, πλησιάζοντας τους ορκ και το κάρο με τους αιχμαλώτους. Σε κάθε του βήμα, δεξιά κι αριστερά, τα ήδη φλεγώμενα σπίτια έμοιαζαν να ανατινάζονται προκαλώντας μεγαλύτερες ζημιές.
Ο άνδρας έφτασε μερικά βήματα μακριά απο τους ορκ, πριν γίνει αντιληπτός από τον αρχηγό τους, που έπεσε στο ένα πόδι χαμηλώνοντας το κεφάλι στο χώμα μπροστά του. Οι υπόλοιποι ορκ τον μιμήθηκαν βιαστικά.
"Το αγόρι;" ρώτησε η σκοτεινή φιγούρα με φωνή πιο ψυχρή κι από τον βορινό άνεμο του χειμώνα.
"Το ψάχνουμε, αφέντη!" η προσπάθεια του ορκ να μιλήσει την Κοινή Γλώσσα ήταν αξιοσημείωτη.
"Βρες το, Ουρθγκρομ. Δεν θα ανεχτώ να αποτύχεις αυτή τη φορά!" ο άντρας ύψωσε την παλάμη του προς στον ορκ, κι εκείνος σφίχτηκε και ούρλιαξε σαν να περνούσε χιλιάδες βασανιστήρια. Ο πόνος σταμάτησε όταν το χέρι του άντρα έπεσε στο πλευρό του.
Στα δεξιά του, δύο ορκ έκαναν την εμφάνισή τους σέρνοντας από τους ώμους ένα παιδί, κάπου δέκα χρονών.
Μόλις έφτασαν μερικά μέτρα μακριά από τον άντρα με τον μανδύα, άφησαν τον αιχμάλωτό τους να πέσει στο χώμα και γονάτισαν όπως έκαναν πριν και οι υπόλοιποι.
"Τον βρήκαμε αφέντη" είπε ο ένας τους.
"Γυρίστε τον. Θέλω να δω το πρόσωπό του."
Οι δύο ορκ τσακίστηκαν να υπακούσουν.
"Ποιος ευθύνεται για αυτό;" η ψυχρή φωνή του άντρα δεν άφησε κανένα συναίσθημα να φανεί, αλλά οι δύο ορκ έπεσαν απότομα με την κοιλιά στο έδαφος σαν μια αόρατη δύναμη να τους είχε χτυπήσει από πίσω.
"Ρώτησα, ποιος ευθύνεται για αυτό!" επανέλαβε ο άντρας δίχνοντας τους μώλωπες στο πρόσωπο και στα χέρια του Νέιθαν που ήταν ακόμη αναίσθητος.
"Δεν... δεν γνωρίζουμε, αφέντη" έσκουξε ο ένας από τους δύο ορκ.
Ο άντρας έσκυψε και πήρε τον Νέιθαν στην αγκαλιά του. Καθώς γύριζε την πλάτη και απομακρύνονταν απο το ζευγάρι των ορκ που του έφεραν το αγόρι σε τέτοια χάλια, τα κεφάλια τους φούσκωσαν και πριν προλάβουν να κραυγάσουν από τον οξύ πόνο, αίμα και κομμάτια μυαλού σκόρπισαν στη γύρω περιοχή.
"Φεύγουμε. Ουρθγκρομ, μπορείς να κρατήσεις τους σκλάβους. Να τους κάνεις ότι θέλεις. Αυτή είναι η ανταμοιβή σου"
Με αυτά τα τελευταία λόγια, ο άντρας έκανε ένα βήμα μπρος και στον ορκ φάνηκε λες και ο αφέντης του πέρασε μέσα απ'τη σκιά του και εξαφανίστηκε μαζί με το αγόρι.


Την ώρα της αυγής, οι τελευταίες φλόγες είχαν σβήσει, μα το μικρό χωριό είχε ισοπεδωθεί.
Ο Κέιλεν, πολλά χιλιόμετρα μακριά σηκωνόταν απο την κουβέρτα που είχε απλώσει στο χώμα για κρεβάτι. Έχοντας αποδεχτεί απόλυτα το μέλλον που του επιφύλλαττε η ζωή που είχε διαλέξει την προηγούμενη μέρα, μάζεψε τα πράγματά του και μαζί με τον Ιτάριε ξεκινούσε για το μέρος που θα άρχιζε την εκπαίδευσή του.

Splatter. Yayz!

wow!
σε σχεση με αυτο που ειπες πριν για τον χρονο, σε καταλαβαινω απολυτα. μην βιαστεις για το επομενο.
(και κατι ακομα, το ολο θεμα της ιστοριας με τους εκλεκτους και τις μαχες... μου θυμιζει ενα βιβλιο που ειχα διαβασει και ηταν τελειο!)

Τι καταπληκτική ιστορία! Μου αρέσουν πολύ τέτοιου είδους!!!
Και στην αρχή να φανταστείς νόμιζα ότι δε θα ήταν καλή, άλλα τελικά είναι ΤΕΛΕΙΑ!!!

νομιζες? τι θα πει νομιζες?

Ε, είχα διαβάσει τις πρώτες 5 γραμμές περίπου και μου φάνηκε ότι δε θα μου άρεσε...
Ζητώ ταπεινα συγγνώμη από το συγγραφέα και όλους τους fan για τη λανθασμένη εντύπωση που είχα. Το διάβασα και αναθεώρησα την άποψή μου αυτή. Επίσης, υποβάλω την αίτηση μέλους για το fan club!!!
Ήταν πραγματικά φανταστική η ιστορία!!!!

ετσι μπραβο. για να συμορφωνομαστε σιγα σιγα

εντάξει! Συμορφώθηκα και ανυπομονώ για τη συνέχεια!!!

κι εγω. αλλα υπομονη.

πολυ ωραιο ειναι, μαρεσει πολυ


αλλα εχω μια απορια.....βασικα εχω μπερδευτει λιγο... ποσο χρονων ειναι τα αγορια????

κι εγω το ιδιο ρωτησα. στην προεφηβια

δηλαδη?