The Chosen

Το θέμα είναι ότι θυμάται... και ρίχνει το φταίξιμο στον Κέιλεν.
Ευχαριστώ πολύ Sensitive, για τα σχόλια

τι πραγμα? και θελει να τον σκοτωσει? τι βλακας! και η ειρωνεια ειναι οτι κληθηκε απο τον τηρ και τελικα υπηρετει το κακο. και να μαντεψω, καποια στιγμη θα βρεθουν αντιμετωποι και ο νειθαν θα θελει εκδικηση ενω ο κειλεν απλα θα προσπαθει να εξηγηθει και να αμυνθει χωρις να τον βλαψει?
οσο για τα σχολια, την αληθεια λεω

Είναι πάρα πολύ ωραίο. Έχες μεγάλο ταλέντο στο γράψιμο!
Περιμένω για τη συνέχεια!

και ποιος δεν την περιμενει?

Αυτοί που δεν την έχουν διαβάσει και δεν ξέρουν τι χάνουν!!! :Ρ

οταν θα το διαβασουν θα μαθουν και τοτε θα ανυπομονουν κι αυτοι...

Κοίτα, το θέμα είναι ότι ο κώδικας του Κέιλεν δεν είναι και τόσο πονόψυχος όσο φαίνεται. Ναι, υπερασπίζεται το καλό, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχει πρόβλημα να σκοτώσει κάποιο κακοποιό πλάσμα αν δεν σηκώνει λύτρωση.
Επίσης, ο Νέιθαν, δεν υπηρετεί το κακό. Είναι μέρος του. Δεν θέλει δικαιολογία (όπως εκδίκηση) για να σκοτωσει έναν paladin.

Ο Νέιθαν είχε μόλις διώξει την Χελκατ από την Υλική Διάσταση στέλνοντάς τη στην Άβυσσο. Για πρώτη φορά μετά από δέκα χρόνια ήταν πραγματικά ελεύθερος, και για πρώτη φορά στη ζωή του τόσο δυνατός.
Και ήταν πράγματι δυνατός. Ήξερε ότι μπορούσε άνετα να νικήσει την αξιολύπητη παρέα του Κέιλεν με τη βοήθεια του δαίμονα, μα σκοπός του δεν ήταν αυτός.
Ο Νέιθαν άνοιξε το σακίδιό του και έβγαλε έναν χάρτη. Έναν χάρτη που έδειχνε την περιοχή βόρεια της Πύλης του Μπάλντουρ μέχρι την οροσειρά που ονομαζόταν Ραχοκοκκαλιά του Κόσμου, δίπλα στην Κοιλάδα του Παγωμένου Ανέμου.
Τα μάτια του έτρεξαν στον χάρτη και βρήκαν το σημείο που ο Κέιλεν και τα τσιράκια της Αλούστριελ βρίσκονταν και μετά υψώθηκαν βόρεια, σε έναν μικρό λόφο, που στην πλαγιά του υπήρχε ένα μικρό χωριό.
Ο λόφος ήταν αρκετά ψηλός σύμφωνα με τον χάρτη και το χωριό αν και μικρό, αρκετά πλούσιο, μιας και οι κάτοικοί του ήταν εκείνοι οι γεωργοί και κτηνοτρόφοι που προμήθευαν την Πύλη του Μπάλντουρ με μαλλί, φρούτα και κρέας και άλλα αγαθά.
Ο Νέιθαν τύλιξε το χάρτη και τον τοποθέτησε πίσω στο σακίδιο.
Σηκώθηκε από το βράχο που καθόταν μέσα στο ήρεμο δάσος, και πήρε το δρόμο για τα δυτικά, στα βραχώδη βουνά, για να βρει υποτακτικούς κατάλληλους για το σχέδιό του.


"Τι λόγο είχαν να μας επιτεθούν;" ρώτησε ο Ίανμορν κοιτάζοντας τα πτώματα που είχαν στοιβάξει στην άκρη του δρόμου.
"Μάλλον τώρα δεν θα μάθουμε ποτέ έτσι δεν είναι;" απάντησε η Ζέλμα και ανέβηκε στο άλογό της. "Η μέρα είναι ακόμη νέα. Ας προχωρήσουμε λίγα χιλιόμετρα ακόμη πριν βρούμε ένα ήρεμο μέρος χωρίς σημάδια πρόσφατης μάχης και αίματος για να ξεκουραστούμε"
Ο Κέιλεν κοίταξε το σωρό των πτωμάτων. Στο πρόσωπό του καθρεπτίζονταν ανάμεικτα συναισθήματα απέχθειας και θλίψης.
"Ας πηγαίνουμε"


Λίγες ώρες αργότερα είχαν προχωρήσει αρκετά στο δρόμο, μα όλοι, ακόμη και ο Γουίλγουορντ ήταν σιωπηλοί. Η Ελέστελ κοιτούσε τον ουρανό που σιγά σιγά έχανε το φως του με τον ήλιο να προχωρά αργά μα σταθερά προς το δυτικό του κρεβάτι.
Στη σιγαλιά του ηλιοβασιλέματος, η φωνή της ξωτικιάς υψώθηκε, πιάνοντας ένα τραγούδι του Όμορφου Λαού, υμνώντας τα αστέρια και τον απέραντο ουρανό, που ήταν η πρώτη εικόνα που καλοσώρισε τα ξωτικά στον κόσμο και χάρη στην μαγική τους επίδραση τα αιωνόβια αυτά πλάσματα κάνουν τον κόσμο ακόμη πιο όμορφο.
Και η συντροφιά, ακούγοντας τη φωνή της ξωτικιάς να ανεβαίνει ως τα αστέρια, χαμογέλασαν, και αναμνήσεις πιο όμορφων ημερών ήρθαν να τους κατακλείσουν - ακόμη και τον ξεροκέφαλο Γουίλγουορντ - και η καρδιές τους αλάφρυναν από τη σφαγή που είχαν αναγκαστεί να προκαλέσουν.
Κι όταν το τραγούδι σταμάτησε, τους φάνηκε πως τα άστρα φώτιζαν λιγότερο από πριν, μα η ζεστασιά στο στήθος τους είχε μείνει.
"Είναι δύσκολο να αφαιρείς ζωές ανθρώπων, ακόμη και μετά από τόσα χρόνια" παρατήρησε ο Ίανμορν.
"Είναι δύσκολο να αφαιρείς ζωές γενικότερα, φίλε μου" απάντησε ο Κέιλεν "αλλά αναγκαίο μερικές φορές"
"Ας κατασκηνώσουμε εδώ για απόψε" άκουσαν την Ελέστελ να λέει δείχνοντας ένα ξέφωτο ανάμεσα στα δέντρα, όχι περισσότερο από δέκα μέτρα μέσα στο δάσος.
Κατεύθυναν τα άλογά τους προς τα 'κει και λίγα λεπτά αργότερα μία φωτιά είχε φουντώσει στη μέση της κατασκήνωσης.
"Είναι αλήθεια ότι εσείς οι παλαδίνοι μεγαλώνεται σε μοναστήρια;" ρώτησε ο Γουίλγουορντ τον Κέιλεν.
"Ναι, αλήθεια είναι"
"Και που βρίσκονται αυτά τα μοναστήρια;" ρώτησε ο Ίανμορν με περιέργεια. "Στα ταξίδια μου έχω επισκεφτεί πολλά μοναστήρια αλλά δεν έχω συναντήσει κανένα μοναστήρι παλαδινών.
"Δεν μου επιτρέπεται να αποκαλύψω την τοποθεσία του. Δεν είναι όμως σε αυτήν τη Διάσταση" απάντησε ο Κέιλεν κοφτά.
"Και σε αυτά τα μοναστήρια υποθέτω ότι δεν έχετε και πολλές γυναίκες, έτσι δεν είναι;" γέλασε ο Γουίλγουορντ κάνοντας τον νεαρό παλαδίνο να κοκκινήσει.
Η Ζέλμα χτύπησε με την παλάμη της τον αγενή πολεμιστή στο σβέρκο.
"Σκάσε πια άθλιε!" τον κατσάδιασε και πήγε να καθίσει δίπλα στον Κέιλεν.
"Μα," συνέχισε ο Γουίλγουορντ χωρίς να πτοηθεί "δεν έχεις πάει ποτέ με γυναίκα;"
Ο Κέιλεν γύρισε και κοίταξε τον πολεμιστή στα μάτια.
"Δεν θα τολμούσα ποτέ να συζητήσω κάτι τέτοιο μπροστά στις κυρίες" απάντησε με σταθερή φωνή. "Θα σε προκαλούσα αυτή τη στιγμή, κύριε, αν δεν ήξερα ότι σε έχει στείλει η Αρχόντισσά μου"
Ο Γουίλγουορντ βολεύτηκε καλύτερα στις κουβέρτες του και γυρίζοντας την πλάτη στον Κέιλεν είπε "Δεν θα προλάβαινες καν να τραβήξεις το σπαθί σου"

ειναι και οι δυο... θα αλληλοσκοτωθουν στο τελος, τουλαχιστον αυτην την εντυπωση μου δημιουργει η ιστορια. εσυ ξερεις καλυτερα...
ηταν πολυ ωραιο παντως!
το σημειο που λες: Η Ελέστελ κοιτούσε τον ουρανό που σιγά σιγά έχανε το φως του με τον ήλιο να προχωρά αργά μα σταθερά προς το δυτικό του κρεβάτι. ηταν πολυ ωραιο, ποιητικο!

Είναι πολύ ωραίο!!!!!
Και πραγματικά τον βλέπω στο τέλος τον Κέιλεν αν όχι σκοτωμενο τουλάχιστον με ένα χέρι μείον (όπως έγινε με το θεό).
Περιτό να πουμε ότι περιμένουμε τη συνέχεια!

εγω εχω την εντυπωση οτι ειτε θα αλληλοσκοτωθουν, ειτε θα συμφιλιωθουν, ειτε θα τραβηξει ο καθενας το δρομο του χωρις να εχουν καν μιλησει... βεβαια κανω απλα υποθεσεις.

Το πρώτο νομίζω είναι πιο πιθανό, άλλα θα δούμε στο τέλος (που πρϋποθέτει να μα ςέχει βάλει πρώτα το προηγούμενα κεφάλαια!)...

αν και ανυπομονω για το τελος, δεν θελω να ερθει γρηγορα γιατι αυτο σημαινει οτι η ιστορια θα ειναι μικρη, κατι που απο οτι φαινεται δεν ισχυει. αρα καλυτερα το τελος να αργηηηησει ακομα, με την προυποθεση τα ενδιαμεσα κεφαλαια να ειναι πολλαααααα και τοσο ωραια οσο τα μεχρι στιγμης δημοσιευμενα.
αληθεια, ποτε η συνεχεια?

Η οροσειρά στα ανατολικά των βορείων περιοχών της Πύλης του Μπάλντουρ ήταν μία μάζα από απόκρημνους βράχους που οι κορυφές τους χάνονταν στα χαμηλότερα στρώματα του συνήθως συννεφιασμένου ουρανού.
Έμοιαζαν με ένα φράγμα φτιαγμένο από τους θεούς, οδοντοτές στήλες που έκοβαν την ανάσα και στον πιο γενναίο επίδοξο αναριχητή.
Οι χιονισμένες κορυφές, παρέμεναν λευκές κατα τι διάρκεια και των τεσσάρων εποχών του χρόνου, ενώ συχνά χιονοστιβάδες που δημιιουργούνταν ακόμη και ύπο τις πιο αθώες συνθήκες - όπως ένα ψιλόβροχο ή ακόμη και το κρώξιμο ενός πουλιού.
Προς τα εκεί κάλπαζε ο Νέιθαν, πάνω στον μαύρο επιβήτορά του, με την φροντισμένη κατάμαυρη πανοπλία του με τα καρφιά στους ώμους και το ανάγλυφο κεφάλι ενός λιονταριού με κόκκινα μάτια στο προστήθειό του να τρίζει ρυθμικά με τον τριποδισμό του αλόγου.
Ο Νέιθαν φορούσε την περικεφαλαία με το μαύρο λοφίο και την προσωπίδα από αδαμαντίτη κρύβοντας το πρόσωπό του. Ήξερε ότι η περιοχή δεν ευνοούσε τα πλάσματα ανθρώπινης καταγωγής, πόσο μάλλον έναν άξιο εκπρόσωπο του γένους των ανθρώπων.
Ο πρώην μέντοράς του, του είχε μιλήσει για αυτά τα βουνά. Λεγόταν ότι πολλά χρόνια πριν δράκοντες κατοικούσαν εδώ, όμως κανείς από τους χωρικούς της γύρω περιοχής δεν είχε δεί ή έστω ακούσει για κάποιον εδώ και πολλά χρόνια.
Αλλά ο Νέιθαν δεν ενδιαφερόταν για τους δράκοντες.
Ήδη από την απόσταση που βρισκόταν, μία απόσταση που συνεχώς λιγόστευε με κάθε πήδημα του αλόγου, μπορούσε να δει σπηλιές που δεν ήταν πολύ ψηλότερα από τους πρόποδες της οροσειράς.
Και ήξερε ότι εκεί μέσα μπορούσε να βρει τους υποτακτικούς που χρειαζόταν για να φέρει το σχέδιό του εις πέρας.


"Υπολογίζω ότι σε δύο μέρες θα έχουμε φτάσει στο Χάιλαντ" είπε η Έλεστελ στους υπόλοιπους αφού συμβουλεύτηκε τον χάρτη της.
"Και επιτέλους θα βρούμε ένα κανονικό κρεβάτι για να κοιμηθούμε. Ορκίζομαι ότι τη νύχτα πέρασε από πάνω μου μία ολόκληρη φωλιά μυρμηγκιών!" είπε ο Ίανμορν ξύνοντας τον αυχένα του.
"Και γιατί παραπονιέσαι;" πετάχτηκε ο Γουίλγουορντ με ένα χαμόγελο, "Δεν κοιμήθηκες και με την Ζέλμα!"
Το αναμενόμενο ξέσπασμα γέλιου των δύο πολεμιστών δεν ήρθε ποτέ.
Τους σταμάτησε μία γαντοφορεμένη γροθιά που έκλεισε πρώτα το μάτι του Γουίλγουορντ και μετά τσαλάκωσε τη μύτη του Ίανμορν.
"Είσαι άδικη" παραπονέθηκε ο Γουίγουορντ στη Ζέλμα τρίβοντας το μαυρισμένο μάτι του.
"Δεν είναι σωστό να μιλάτε έτσι σε μία κυρία" είπε ο Κέιλεν που ίππευε λίγο πιο μπροστά από τους τρεις πολεμιστές, δίπλα στην Ελέστελ.
Ο Γουίλγουορντ άφησε την Ζέλμα να απομακρυνθεί με το άλογό της από κοντά του πριν πει σιγανά.
"Ποια κυρία;"


Ο Νέιθαν είχε αφήσει το άλογό του στο τέλος του μονοπατιού. Η βραχώδης πλαγιά δεν ήταν κατάλληλη για το ζώο του. Συνέχισε έτσι πεζός μέχρι που έφτασε στην πρώτη σκοτεινή σπηλιά που είχε επιλέξει λίγα λεπτά προηγουμένως.
Άπλωσε το χέρι του μπροστά, προς το βάθος της σπηλιάς με την παλάμη του προς τα έξω και τα δάχτυλά του ενωμένα και έκλεισε τα μάτια του.
Δεν μπορούσε να νιώσει καμία αύρα καλού στη βαθιά τρύπα μπροστά του.
Χαμήλωσε το χέρι του και ανοίγοντας τα μάτια του, τίναξε ψηλά και τα δύο του χέρια.
Την κίνησή του ακολούθησε η εμφάνιση του Χελκατ, που στάθηκε μπροστά του κοιτάζοντάς τον.
"Γράαβερ, ψάχνω κάποιον κατάλληλο για να με βοηθήσει. Βρες τον για εμένα, και φερ'τον μου εδώ!"
"Όπως επιθυμείς, Αφέντη" η ανατριχιαστική φωνή του δαίμονα φάνηκε να έρχεται από πολύ μακριά.
Το Χελκατ φάνηκε να εκρήγνυται και κομμάτια φωτός χάθηκαν στο βάθος της σπηλιάς.
Χαμογελαστός ο Νέιθαν, τράβηξε το τεράστιο σπαθί από την πλάτη του και κάθισε οκλαδόν περιμένοντας.


Κάτω από την ψηλότερη κορυφή της ανατολικής οροσειράς, σε μία αίθουσα λαξευμένη στον γρανίτη, καθόταν ένας μάγος που κάποτε ανήκε στην ανθρώπινη φυλή σε έναν θρόνο φτιαγμένο από το κρανίο ενός κόκκινου δράκοντα.
Φορούσε έναν μακρύ κόκκινο μανδύο και έναν μαύρο χιτώνα μα ήταν ξυπόλητος. Τα πόδια του όμως ήταν λίγο πιο μεγάλα από των περισσότερων ανθρώπων, και τα μακρυά γαμψόνυχα στα ακροδάχτυλά του μπορούσαν να κάνουν το πέτρινο έδαφος της θολωτής σπηλιάς να ραγίσει.
Στα χέρια του, γαμψόνυχα όμοια με αυτά των ποδιών του γρατζούνιζαν στο απαλό άγγιγμά τους το κρανίο του δράκοντα ενώ από την πλάτη του ξεφύτρωνε ένα κόκκινο ζευγάρι δερμάτινα φτερά που το άνοιγμά τους ξεπερνούσε τα πέντε μέτρα.
Τα μάτια του, κόκκινα και με κάθετες κόρες δεν είχαν βλέφαρα, και μπορούσαν να δουν στο σκοτάδι της σπηλιάς το ίδιο εύκολα όπως και σε μία ηλιόλουστη μέρα, ενώ τα μακριά κοκκινόμαυρα μαλλιά του σκέπαζαν τα μυτερά του αφτιά.
Σαν άνθρωπος πριν από πολλά χρόνια είχε βρει μία σπηλιά στα ρίζα του βουνού και από περιέργεια προσπάθησε να την εξερευνήσει, όταν ξαφνικά ανακάλυψε αυτήν την αίθουσα.
Τότε ήταν πολύ διαφορετική από σήμερα. Πριν από πενήντα χρόνια, αυτή η αίθουσα αστραποβολούσε από τον τεράστιο θησαυρό του πελώριου κόκκινου ερπετού, και δεν του είχε φανεί τόσο μεγάλη, μιας και ο ίδιος ο δράκοντας ήταν αρκετά μεγάλος ώστε ακόμη και ξαπλωμένος καθώς ήταν πάνω στους σωρούς από χρυσάφι και πολύτιμα πετράδια να τη γεμίζει.
Ο νεαρός άνθρωπος, τότε, είχε φανεί κάτι ανάμεσα σε γενναίος και ηλίθιος και πλησίασε το θηρίο χωρίς να σκεφτεί στιγμή να το βάλει στα πόδια αρπάζοντας ότι χωρούσε στις τσέπες του από τον θησαυρό.
Αντίθετά εκείνος ξύπνησε το δράκοντα φωνάζοντας δυνατά για να τον ακούσει και του ζήτησε ένα δώρο που φέρθηκε τίμια.
Ο μεγάλος κόκκινος, φάνηκε να εντυπωσιάζεται από την γενναιότητα του νεαρού και αποφάσισε να διασκεδάσει λιγάκι μαζί του πριν τον καταπιεί.
Μα καθώς οι ώρες περνούσαν με τον δράκοντα να βρίσκει όλο και πιο ενδιαφέροντα τον περίεργο νεαρό, αποφάσισε να τον κάνει μαθητή του.
Κι έτσι τώρα, πενήντα χρόνια αργότερα ο νεαρός εκείνος άνδρας ήταν πια κάτι διαφορετικό. Ένας δράκοντας σε σώμα ανθρώπου ή ένας άνθρωπος με δυνάμεις δράκοντα θα ήταν μία αρκετά ακριβής περιγραφή.
Ο μάγος χαμογέλασε καθώς θυμήθηκε ακόμη μία λεπτομέρεια της ζωής του.
Όταν ο δράκοντας του είχε διδάξει όσα μπορούσε, εκείνος τον δολοφόνησε με την ίδια τη μαγεία που είχε μάθει από τον δράκοντα.
Ξαφνικά στη μέση της σπηλιάς εμφανίστηκε μία σφαίρα φωτός που τύφλωσε τον μάγο που είχε συνηθίσει πια στο σκοτάδι.
"Τι είσαι εσύ;" ρώτησε και η φωνή του βγήκε δυνατή και επιβλητική, γεμάτη περηφάνεια και αλαζονεία.
Μα η σφαίρα φωτός το ίδιο απότομα όπως όταν εμφανίστηκε χάθηκε από τα μάτια του.
Θορυβημένος ο μάγος σηκώθηκε από τον θρόνο του και τινάζοντας τα φτερά του έκανε ένα μεγάλο άλμα ως την άλλη άκρη της σπηλιάς που βρισκόταν η σήραγγα που οδηγούσε έξω από το βουνό.

"Αφέντη" η φωνή του Γράαβερ έβγαλε τον Νέιθαν από τις σκέψεις του.
"Μίλα"
"Βρήκα περισσότερες από τριάντα φυλές ορκ"
"Οδήγησέ με σε αυτούς"
"Αφέντη μου, βρήκα και κάτι ακόμη"
"Μίλα!"
"Υπάρχει ένας μάγος σε μία τεράστια σπηλιά, αφέντη μου" είπε το Χελκατ.
"Θα μπορούσε να μας σταθεί εμπόδιο;"
"Τίποτα δεν θα στεκόταν εμπόδιο μπροστά σου, αφέντη"
"Τότε δεν με ενδιαφέρει"
"Αφέντη, τον αναγνώρισα. Αναγνώρισα την ιδιότητά του."
"Τι μου κρύβεις Χελκατ;" ρώτησε ο Νέιθαν με την απειλή να κρέμεται στη φωνή του.
"Είναι Dragon Disciple*."
Ο Νέιθαν σκέφτηκε για μία στιγμή τις πιθανότητες και ένα πλατύ χαμόγελο φώτισε το χλωμό του πρόσωπο.


*Σ.τ.Σ. Μερικοί όροι, στην ελληνική γλώσσα ακούγονται άσχημοι. Έτσι χρησιμοποιώ τους πρωτότυπους. Κυριολεκτικά σημαίνει Ακόλουθος Δράκοντα ή Μαθητής Δράκοντα.

Είναι αρκετά μεγάλη ιστορία
Ελπίζω μόνο, να σας αρέσει μέχρι το τέλος.

αν συνεχισει ετσι να εισαι σιγουρος!
ηταν πολυ ωραιο. ανυπομονω να μαθω την ιδεα που καρφωθηκε στο μυαλο του νειθαν. θα τον υποταξει?

Θα δεις σύντομα. Θα περάσω το επόμενο κομμάτι σε λίγο

τι καλα! ολα μαζι!

Το Χάιλαντ, το χωριό δίπλα στο λόφο, αριθμούσε περίπου εκατόν πενήντα οικογένειες.
Η ιστορία του έλεγε ότι πριν από δύο αιώνες περίπου, είχε φτάσει σε εκείνον τον λόγο ένας από τους μάγους της Πύλης του Μπάλντουρ, που ήταν πολύ ταξιδεμένος και είχε κουραστεί από τους πολέμους και τις μάχες.
Έχτισε με την μικρή περιουσία που είχε κάνει στα ταξίδια του ένα μεγάλο σπίτι, το μόνο πετρόχτιστο κτίριο του χωριού και όρισε τον τόπο του με ένα μικρό τείχος.
Καθώς τα χρόνια περνούσε η ασφάλεια που ένιωθαν οι άνθρωποι γύρω από τους μάγους, οδήγησε μερικές οικογένειες ανθρώπων να έρθουν και να εγκατασταθούν με την άδειά του δίπλα του, δημιουργώντας έτσι τα θεμέλια του οικισμού που με τον καιρό εξελίχθηκε.
Σήμερα το Χάιλαντ, προστατευόταν από ένα τείχος δεκαπέντε περίπου ποδιών, φταγμένο από πέτρα, ενώ ο λόφος πίσω από το χωριό έδινε μία επιπλέον επιλογή, σε περίπτωση που το χωριό έπεφτε θύμα επιδρομής. Τα γυναικόπαιδα θα μπορούσαν να ξεφύγουν.
Αλλά οι χωρικοί του Χάιλαντ δεν φοβόντουσαν κάτι τέτοιο. Όλοι οι άντρες μπορούσαν να χειριστούν κάποιο όπλο στην ανάγκη και οι δυνάμεις του χωριού μετρούσαν τριακόσιους άντρες από τους οποίους οι τριάντα ήταν εκπαιδευμένοι στρατιώτες.


Ο Νέιθαν έσκυψε για να αποφύγει τα νύχια από τη γροθιά που του έριξε ο μάγος-δράκοντας και κάνοντας ένα βήμα μπροστά χτύπησε με την κορυφή του κράνους του το μέτωπό του.
Ο μάγος ζαλισμένος έκανε μερικά βήματα πίσω για να βρει την ισορροπία του και κοίταξε τον χαλαρό αντίπαλό του να κραδαίνει το σπαθί του και με τα δύο χέρια.
"Θα μου φανείς χρήσιμος μάγε" είπε ο Νέιθαν χαμογελώντας στον μάγο-δράκοντα.
Επιτέθηκε υψώνοντας το σπαθί του.
Ο μάγος κούνησε τα χέρια του μπροστά του με τις παλάμες ανοιχτές προς τον Νέιθαν και μία σφαίρα από υγρή φωτιά εκσφενδονίστηκε προς τον ανίερο πολεμιστή, αλλά η φωτιά φάνηκε να χάνεται καθώς πλησίαζε τον Νέιθαν ώσπου το μόνο που έμεινε από την μαινόμενη φωτιά ήταν μία αιωρούμενη τουλούπα καπνού.
Ο Νέιθαν κατέβασε το σπαθί του προς το κεφάλι του μάγου και τον χτύπησε με την πλατιά πλευρά της λεπίδας του, αρκετά δυνατά ώστε να τον ρίξει αναίσθητο στο έδαφος της σπηλιάς.
"Γράαβερ!"
"Στις διαταγές σου, Αφέντη!"
"Μάζεψε όλους τους Ορκ στους πρόποδες του βουνού. Σε δύο ώρες ξεκινάμε"


Μισή ώρα αργότερα ο μάγος-δράκοντας άρχισε να ξυπνά μόνο για να βρει τον εαυτό του δεμένο και φιμωμένο από τον Νέιθαν που στεκόταν από πάνω του με το σπαθί στο χέρι.
"Άκουσέ με μάγε, και βάλ'το καλά στο μυαλό σου αυτό που θα σου πω" είπε ο Νέιθαν και η φωνή του ακούστηκε σαν το νερό που πέφτει πάνω στο κρύσταλλο στην αχανή αίθουσα.
"Σκοπεύω να πάρω ένα χωριό που βρίσκεται όχι πολύ μακριά από εδώ. Και εσύ, μαζί με τα βρωμερά Ορκ αυτών των βουνών, θα με βοηθήσεται να το καταφέρω. Θα σου επιτρέψω να μιλήσεις. Μα μάθε ότι είμαι γνώστης της μαγικής τέχνης και αν τολμήσεις να πεις το παραμικρό στη γλώσσα της μαγείας θα πεθάνεις άμεσα. Όσο για το άλλο σου όπλο, δεν θα προλάβεις καν να εισπνεύσεις."
Ο Νέιθαν τράβηξε το μαντήλι από το στόμα του μάγου-δράκοντα σκίζοντάς το.
"Είσσαι άνθρωποςςς!" Η συριστική φωνή του αιχμαλώτου του διασκέδασε τον Νέιθαν που σιγογέλασε.
"Κι εσύ είσαι σχεδόν σαύρα. Αλλά εγώ χρειάζομαι εσένα, και εσύ θες να ζήσεις. Δίκαιη συναλλαγή δε νομίζεις;"
"Τι θεςςς να κάνω;"
"Ποιο είναι το όνομά σου μάγε;"
"Με λένε Βολκάνουςςς"
"Τι πρωτότυπο!" κορόιδεψε ο Νέιθαν και τράβηξε τον Βολκάνους από το λαιμό στήνοντάς τον στα πόδια του. "Θα γίνεις ο διοικητής του στρατού μου. Μόλις η επιδρομή τελειώσει, θα είσαι ελεύθερος. Σύμφωνοι;" ρώτησε ζυγιάζοντας εύλογα το μεγάλο του σπαθί μπροστά στα μάτια του μάγου.


Οι πέντε σύντροφοι από τη Σιλβέριμουν, έφτασαν στο Χάιλαντ νωρίς το απόγευμα της μέρας που η Ελέστελ τους είχε υποσχεθεί.
Στην Νότια πύλη του τείχους τους περίμεναν δύο σκοποί στην εξωτερική πλευρά της πύλης, ενώ μπορούσαν να δουν τουλάχιστον δύο τόξα να τους σημαδεύουν από ψηλά, στο τείχος.
Μπήκαν στην πόλη χωρίς απρόοπτα. Οι παλαδίνοι ήταν ευπρόσδεκτοι σε κάθε τίμια πόλη των βασιλείων, ενώ το όνομα της Ασημένιας Κυράς, της Αλούστριελ, μπορούσε να ανοίξει πολλές πύλες.
"Ακούσατε τι είπε ο φύλακας, το μόνο μέρος για ύπνο είναι το μέγαρο στο κέντρο του χωριού" είπε η Ζέλμα στους υπόλοιπους ενώ ώθησε το άλογό της να μπει επικεφαλης.
"Είναι έντιμοι άνθρωποι οι κάτοικοι του Χάιλαντ" παρατήρησε η Ελέστελ, "και δεν είναι η πρώτη φορά που τους επισκέπτομαι"
"Τότε ξέρεις σε ποιανού το σπίτι θα μείνουμε;" ο καχύποπτος με τους οικοδεσπότες Ίανμορν κοίταξε την ξωτικιά εξεταστικά.
"Ναι. Είναι ο μοναδικός άνδρας στην πόλη που θα μπορούσε να ονομαστεί άρχοντας, αν και ο ίδιος έχει γεννηθεί και μεγαλώσει εδώ. Είναι ο απόγονος του μάγου που εξαιτίας του χτίστηκε αυτό το χωριό"
"Άρα είναι μάγος;"
"Ναι, είναι μάγος. Η οικογένειά του βγάζει μάγους εδώ και διακόσια χρόνια. Είναι ένα είδος άτυπης συμφωνείας ανάμεσα στους κατοίκους της πόλης και στην οικογένειά τους."
"Τι εννοείς;" ρώτησε ο Κέιλεν.
"Η οικογένεια των Φάιρφλας θα προστατεύει τους χωρικούς, και οι χωρικοί θα προστατεύουν εκείνους."
"Μάλιστα. Ας πηγαίνουμε λοιπόν. Θέλω να γνωρίσω αυτόν τον άνθρωπο"


Ο Νέιθαν βρισκόταν στην κορυφή του λόφου και αγνάντευε μοναχός του τους πέντε συντρόφους να μπαίνουν μέσα στα τείχη του χωριού. Πίσω του, από την άλλη μεριά του λόφου, περισσότερα από χίλια πεντακόσια Ορκ είχαν σταθεί να ξεκουραστούν από το μεγάλο κύκλο που τους επέβαλε να κάνουν ο ανηλεής αρχηγός τους για να μην γίνουν αντιληπτά από τους κατοίκους του χωριού.
Ο Νέιθαν έστρεψε την πλάτη του στο χωριό και κατευθύνθηκε προς τον Βολκάνους που τον περίμενε ανάμεσα στις γραμμές των Ορκ.
"Λοιπόν αφέντη, τι είδεςςς;"
"Είδα το θάνατό τους. Και είδα και τον δίκό σου αν αποτύχεις. Θα τους σκοτώσεις όλους εκτός από τον παλαδίνο. Κατάλαβες;"
Η απειλή έμεινε να αιωρείται καθώς ο Νέιθαν γύριζε προς τους ορκ πολεμιστές του.
"Τη νύχτα θα επιτεθούμε!" γαύγισε προς τα φοβισμένα ορκ και απομακρύνθηκε για να βρει λίγη ανάπαυση πρωτού πέσει ο ήλιος.

ηταν πολυ ωραιο!
θελει να πεθανουν ολοι εκτος απο τον κειλεν? θελει να εχει ο ιδιος την τιμη? να προλαβει να ζητησει εξηγησεις? να του δειξει το μισος, την απεχθεια και την δυναμη του? κατι τετοιο μου ερχεται στο μυαλο διαβαζοντας το!

"Όμορφο σπίτι" παρατήρησε ο Ίανμορν καθώς οι πέντε τους μπήκαν στον κήπο του μεγάλου πέτρινου αρχοντικού.
"Αρκετά όμορφο για αυτό το χωριουδάκι, εννοείς" ο Γουίλγουορντ κοιτούσε τριγύρω του με απάθεια.
"Ναι, γιατί ο δικός σου πισινός έχει συνηθίσει τα χρυσοκεντημένα σεντόνια στο παλάτι της Αλούστριελ και δεν αντέχει το σκληρό μετάξυ αυτού του σπιτιού, σωστά;" η Ζέλμα επανέφερε τον Γουίλγουορντ στην πραγματικότητα με τον ωμό της τρόπο, όπως πάντα.
Εκείνη τη στιγμή, από την δρύινη πόρτα του σπιτιού βγήκε ένας άντρας και έτρεξε να τους υποδεχτεί.
Ο ξένος φορούσε έναν καφετί χιτώνα με ασημένια κεντήματα στα στιφώματά που αναπαριστούσαν φύλλα κισσού, ενώ τα κορακίσια του μαλλιά έπεφταν στους ώμους του χωρίς καμία τάξη. Καθώς πλησίαζε οι σύντροφοι ήταν σε θέση να δουν στον δείκτη του δεξιού του χεριού ένα μεγάλο ασημένιο δαχτυλίδι.
"Καλώς ορίσατε στο ταπεινό σπιτικό μου! Ονομάζομαι Κόλμπεν Φάιρφλας και είμαι ο έβδομος άρχοντας αυτού του χωριού" χαμογέλασε και με μία πληθωρική κίνηση του χεριού του τους προσκάλεσε στα ενδώτερα του σπιτιού.
"Είθε η μικρή σας πόλη να ανθίζει μέχρι το τέλος του κόσμου, άρχοντα Φάιφλας" απάντησε ο Κέιλεν και πλησίασε για να σφίξει το χέρι του οικοδεσπότη τους.
"Το όνομά μου είναι Κέιλεν Λάιτμπρινγκερ. Οι φίλοι μου και εγώ είμαστε απεσταλμένοι της Αρχόντισας της Πόλης του Ασημένιου Φεγγαριού, και ερχόμαστε από την Πύλη του Μπάλντουρ στο δρόμο της επιστροφής για τη Σιλβέριμουν" είπε ο Κέιλεν και έδειξε τους συντρόφους του. Τα μάτια του Κόλμπεν σταμάτησαν για μια στιγμή στο έξυπνο πρόσωπο της ξωτικιας πριν συναντήσουν αυτά του Κέιλεν.
"Περάστε! Τα δωμάτιά σας ετοιμάζονται. Οι υπηρέτες μου έχουν ήδη φροντίσει για τα ζώα σας και ένα γεμάτο τραπέζι σας περιμένει!"
Ακολούθησαν τον Κόλμπεν μέσα στο αρχοντικό. Περνώντας τη μεγάλη σάλα υποδοχής, ο Κόλμπεν τους οδήγησε μέσα από μία εβένινη πόρτα σε ένα σαλόνι διακοσμημένο με πορτραίτα όπου τους περίμεναν αναπαυτικά καθίσματα και αναψυκτικά.
"Στους τοίχους μπορείτε να δείτε τους προγόνους μου" είπε ο Κόλμπεν δείχνοντας επτά πορτραίτα ανδρών με χιτώνες. "Κρατάνε όλοι το ίδιο ραβδί όπως θα προσέξατε" συνέχισε ο άδρας "το είχε βρει ο Ράιγκεν, ο πρώτος της οικογένειάς μας που ίδρυσε αυτή τη μικρή πόλη, σε ένα από τα ταξίδια του κοντά στη Μίραμπαρ. Εκείνος και μία ομάδα από Ρέιντζγουότσερς αντιμετώπισαν τον Ηφαίστους, έναν από τους γηραιούς κόκκινους Δράκοντες" το σχόλιο απέσπασε επιφωνήματα θαυμασμού ακόμη κι από τον Γουίλγουορντ.
"Ναι, και αυτό ήταν η ανταμοιβή του. Βρισκόταν ανάμεσα στους θησαυρούς του δράκοντα" είπε χαμογελώντας περήφανα ο Κόλμπεν.
"Ο πρόγονός σου ήταν πολύ γενναίος" είπε με θαυμασμό ο Κέιλεν κοιτάζοντας το πορτραίτο με τον ασπρομάλλη μάγο.
"Από 'κει προέρχεται και η περιουσία της οικογένειάς σου;" ρώτησε η Ζέλμα
"Ποια περιουσία; Το σπίτι και οι υπηρέτες είναι δώρα των ανθρώπων του Χάιλαντ και διαφόρων εμπόρων που περνούν κατά καιρούς από το χωριό μας. Η οικογένειά μου κατα καιρούς βοηθά πολύ κόσμο, και δέχεται διάφορα δώρα ευγνωμοσύνης από αυτούς." ο Κόλμπεν κοίταξε τους καλεσμένους του και κούνησε το χέρι του σαν να ήθελε να διώξει κάποια ανεπιθύμητη σκέψη "Ελάτε, το φαγητό είναι έτοιμο και εσείς είστε σίγουρα κουρασμένοι από το ταξίδι"

πολυ ωραιο!!!
αλλα μου φανηκε πως ο κολμπεν κρυβει καποιο μυστικο!!!

Δεν ξέρω... ίσως. Ευχαριστώ Θα τα πούμε ξανά αύριο

ok!!!

O ήλιος έβαψε την κορυφή του λόφου με όλες τις αποχρώσεις του κόκκινου και του κίτρινου καθώς για άλλη μία φορά προχωρούσε προς το τέλος του ημερήσιου ταξιδιού του.
Η Ελέστελ καθόταν στο παράθυρο του δωματίου που ο οικοδεσπότης τους, ο Κόλμπεν Φάιρφλας είχε παραχωρήσει στην Ζέλμα και στην ίδια. Το βλέμμα της περιφερόταν στην πλαγιά του λόφου μα το μυαλό της βρισκόταν πολύ πιο μακριά. Δεν μπορούσε να καταλάβει και η ίδια το γιατι, μα τους τελευταίους μήνες, έπιανε τον εαυτό της να αναπολεί τις δασώδεις περιοχές των παιδικών της χρόνων.
Βήματα, ελαφριά μα σίγουρα, την έβγαλαν από την ονειροπώλησή της. Η Ζέλμα είχε μπει στο δωμάτιο.
"Είχες δίκιο τελικά, το λουτρό αυτού του σπιτιού είναι το ίδιο απολαυστικό με αυτό που είχαμε στην Σιλβέριμουν" είπε η γυναίκα στεγνώνοντας τα μαλλιά της με μία πετσέτα.
Η Ελέστελ χαμογέλασε μελαγχολικά. Αυτή η γυναίκα δεν έχει καθόλου ντροπή μέσα της, σκέφτηκε κοιτάζοντας το γυμνό κορμί της Ζέλμα όπου σταγόνες νερού γυάλιζαν στο τελευταίο φως του ήλιου σαν μαργαριτάρια. Η ίδια είχε φορέσει μία μεταξωτή ρόμπα που της είχε δώσει μία υπηρέτρια μόλις βγήκε από το μπάνιο.
"Σίγουρα είναι μία από τις πολυτέλειες αυτού του σπιτιού" είπε γυρίζοντας το βλέμμα της στο ύπαιθρο, "αλλά δεν μπορεί να παραβγεί την ομορφιά των κρυστάλλινων πηγών του Μεγάλου Δάσους ή την καθαγιασμένη λίμνη στο Άλσος του Μούσι"
Η Ζέλμα τελείωσε με το στέγνωμα των μαλλιών της και άρχισε να στεγνώνει το σώμα της. Κάποιος παρατηρητής θα μπορούσε να καταλάβει ότι αυτή η γυναίκα είχε μεγαλώσει αποκλειστικά ανάμεσα σε άντρες, πολεμιστές της παλιάς σχολής, που μετά από κάθε μεγάλη περιπέτεια ή κατά τη διάρκειά της απολάμβαναν ένα καλό φαγοπότι και βραδιές ακοαλσίας όσο και μία αιματηρή μάχη με λεγεώνες εχθρών.
Το διάλειμμα από την περιπέτεια και την αδρεναλίνη που πρόσφερε αυτό το πολυτελές λουτρό αν και δεν ήταν χάσιμο χρόνου, σίγουρα δεν ήταν η απόλαυση που θα διάλεγε.
Η Ελέστελ βγήκε από τις σκέψεις της το ίδιο απότομα σαν να της είχαν ρίξει ένα κουβά παγωμένο νερό στην πλάτη της.
"Ζέλμα, φόρεσε την πανοπλία σου. Θα έχουμε προβλήματα σύντομα" είπε δείχνοντας τις καμπουριασμένες φιγούρες της στρατιάς των ορκ που κατέβαιναν την πλαγιά.