Vampirisious-Book 1

Σημείωση: Επειδή τα κεφάλαια 1-10 έχουν ανέβει στο άλλο forum, θα ανεβάζω ένα κάθε βράδυ. Από το 10 και μετά, ένα την βδομάδα.

Πρόλογος

Πως νιώθει κανείς όταν είναι γυμνός;

Είχε μουδιάσει ολόκληρη από το σοκ. Τα ρούχα της ήταν γεμάτα αίμα (και δεν ήταν καν δικό της) Κάποια την βοηθούσε να ντυθεί, όμως εκείνη ένιωθε πως όλα αυτά ήταν μακρινά, σαν να έβλεπε έναν εφιάλτη όπου δεν μπορούσε να παρέμβει, μονάχα παρακολουθούσε.
Ένας υπηρέτης εμφανίστηκε στην πόρτα. Με μουντή και επαγγελματική φωνή, ανακοίνωσε:
''Ήρθε η ώρα'' Και, μετά από αυτά τα λόγια, εξαφανίστηκε από το δωμάτιο. Εκείνη έριξε μια τελευταία ματιά στο είδωλό της στον καθρέφτη: ποτέ άλλοτε το πρόσωπό της δεν ήταν τόσο χλωμό. Φοβόταν, όμως δεν ήθελε να το παραδεχτεί ούτε στον ίδιο της τον εαυτό. Πίεσε τα μέλη της να κινηθούν, την καρδιά της να συνεχίσει να χτυπά για λίγο ακόμα.
Έπρεπε να κάνει κάτι που δεν είχε ξανακάνει στην ζωή της: να φανεί δυνατή, να συνεχίσει να πορεύεται, όλο και πιο κοντά προς το σημείο χωρίς επιστροφή.
Ο αέρας λυσσομανούσε, κάνοντας τα φύλλα των δέντρων και την προσεκτικά καλλιεργημένη βλάστηση να λικνίζονται ρυθμικά στους ρυθμούς του. Αυτή την ώρα της ημέρας, το νεκροταφείο παρέμενε άδειο. Κανένας δεν ήθελε να ενοχλήσει τους νεκρούς, μα ένας από αυτούς έπρεπε να ξυπνήσει από τον λήθαργό του.
Λίγα μέτρα παρακάτω, εκείνος στήριζε το βάρος του σε μια από τις ταφόπλακες. Παρόλο ότι η στάση του ήταν χαλαρή, τα γκρίζα του μάτια την κοιτούσαν γεμάτα ανησυχία.
''Δεν χρειάζεται να το κάνεις αυτό'' είπε με αυστηρή φωνή. Εκείνη τον πλησίασε και έπιασε το πάλλευκο, παγωμένο χέρι του, αυτό το χέρι που με τόση τρυφερότητα και στοργή την είχε αγγίξει τόσες φορές στο παρελθόν.
''Πρέπει να το κάνω. Δεν έχω άλλη επιλογή'' Φαινόταν πως με κόπο συγκρατούσε τα δάκρυά της και μισούσε τον εαυτό της που δεν μπορούσε να του κρύψει την αγωνία και την ανησυχία της. Με το ελεύθερό του χέρι, ακούμπησε το μάγουλό της.
''Το ξέρεις ότι σ' αγαπώ, έτσι δεν είναι;'' Αυτό έκανε την καρδιά της να σκιρτήσει και την ένιωσε να γεμίζει ολόκληρη από αυτές τις λέξεις. Του χάρισε ένα χαμόγελο.
''Το ξέρω'' Αποτράβηξε το χέρι της από το δικό του και τον κοίταξε για τελευταία φορά ''Αντίο'' είπε με φωνή πνιγμένη από συγκίνηση.
Ένιωσε την καρδιά της να σκίζεται στα δυο, να ματώνει μέσα της. Το μόνο που ήθελε ήταν να γυρίσει πίσω, να τον σφίξει στην αγκαλιά της και να του πει πως τον αγαπάει από τα βάθη της ψυχής της. Το σώμα της δεν την υπάκουγε, μονάχα κινούνταν προς μια μόνο κατεύθυνση...

Κεφάλαιο 1ο

Το Χάλογουϊν μου άρεσε για τρεις κυρίως λόγους: Πρώτον, γιατί μου αρέσουν τα θρίλερ και οτιδήποτε έχει να κάνει με την φρίκη και το τρόμο. Ακόμα, θεωρείται πως η ημέρα αυτή είναι μια από τις ελάχιστες μέρες που μπορεί να επιτευχθεί επαφή με τον κόσμο των πνευμάτων και, γενικότερα, οποιαδήποτε δραστηριότητα που έχει να κάνει με το υπερφυσικό είναι στο ζενίθ. Ο τελευταίος και, θα έλεγα, ο σημαντικότερος λόγος απ' όλους τους λόγους που αναφέρθηκαν είναι ότι αυτή την ξεχωριστή μέρα είναι επίσης και τα γενέθλιά μου.

Θα έλεγε κανείς ότι χάρη σε αυτή την τόσο ξεχωριστή ημερομηνία, ο τρόπος που γιόρταζα τα γενέθλιά μου πάντοτε ήταν το ίδιο ξεχωριστός. Πράγματι, έτσι ήταν τα περισσότερα γενέθλια που γιόρτασα. Ωστόσο, ένα πάρτι έμελε να κάνει την διαφορά: αυτό το πάρτι που όλοι στην ηλικία μου αγωνιούν να γιορτάσουν μέχρι τελικής πτώσεως, το οποίο σηματοδοτούσε το ''πέρασμα'' από την εφηβεία στην ενηλικίωση, εκεί όπου όλοι το έχουν ωραιοποιήσει τόσο πολύ που σχεδόν το έχουν ανάγει σε επιστήμη.

Ορίστε, ήρθαν και επήλθαν τα δέκατα έκτα γενέθλια μου. Και τι κατάλαβα; Το πάρτι μου μπορεί να έκανε πάταγο: ήρθε σχεδόν όλο το σχολείο, ανάμεσά τους και άτομα που δεν ήθελα με τίποτα να έρθουν, τα έκαναν όλα γυαλιά καρφιά, με αποτέλεσμα το λιγότερο που έπαθαν οι γονείς μου είναι να τους πιάσει υστερία, το καλύτερο όμως σας το άφησα για το τέλος. Μπαίνοντας στο δωμάτιό μου για να μην αντικρίζω πλέον το χάος, έπεσα πάνω σε μια τρυφερή σκηνή: το αγόρι μου να φιλιέται με μια άλλη που ούτε καν γνώριζα. Χωρίς να χάσω χρόνο, του έδωσα ένα ηχηρό χαστούκι, τον έλουσα με ένα σωρό κοσμητικά επίθετα τα οποία ούτε καν θυμάμαι πλέον και το υπόλοιπο βράδυ το πέρασα στο νοσοκομείο. Πως έγινε αυτό;

Πάνω στην φυγή μου από τον ''σκληρό κόσμο και την πεζή πραγματικότητα'' κατέφυγα στην παιδική χαρά, όπου και έκατσα σε ένα παγκάκι. Εκεί με βρήκε ο Γκάμπριελ, ένα κάθαρμα που ο μόνος σκοπός που έχει στην ζωή του είναι να κάνει την δική μου κόλαση και είπε να έρθει και στο πάρτι μου, έτσι, ''για να μου ευχηθεί'', όπως είχε ο ίδιος πει. Είχε πιει αρκετά και μόλις με είδε ήταν σαν να είδε ο ταύρος το κόκκινο πανί: άρχισε να μου την λέει και να με σπρώχνει. Εγώ του έλεγα να σταματήσει, εκείνος όμως δεν με άκουσε. Το αποτέλεσμα; Έπεσα κάτω από το παγκάκι και ακριβώς πάνω σε μια αρκετά μεγάλη πέτρα, χτυπώντας το αριστερό μου χέρι, το οποίο χρειάστηκε αρκετά ράμματα και ένα καλό γύψο. Μπορεί να ακούγεται οξύμωρο, ωστόσο, όταν ήρθε η επόμενη μέρα του θαυμάσιου πάρτι μου και, σκεπτόμενη τα μύρια κακά της μοίρας μου, έβαλα τα γέλια. Η τύχη δεν φαίνεται να είναι ένα από τα δυνατά χαρτιά μου.

Αυτά που μόλις σας εξιστόρησα μπορεί να σας φαίνεται ως ο ''ορισμός του απόλυτου χάους'' ή η ''τέλεια ατυχία'' και μπορεί και να έχετε δίκιο. Καθώς ετοιμαζόμουν, ευχόμουν φέτος τα γενέθλιά μου να ήταν λιγότερο...επεισοδιακά, για αυτό και κάλεσα μερικούς φίλους να βγούμε έξω και να τους κεράσω ένα ποτό. Τίποτα το φαντασμαγορικό και ήταν αλήθεια ότι, μετά το περσινό φιάσκο, οι γονείς μου θα μου επέτρεπαν να ξανακάνω πάρτι...σε κανέναν αιώνα από τώρα, και λίγα λέω.

Προσπαθούσα να βάλω σωστά το eyeliner και να μην μουτζουρωθώ, όταν άκουσα μια φωνή που, υπό άλλες συνθήκες θα με έκανε να τιναχτώ από την τρομάρα:
''Άντε! Θα τελειώσεις καμιά φορά; Είπαμε, να βγούμε νύχτα, αλλά πόσο να αργήσουμε πια;'' Η φωνή της Κάσσιντυ ακούστηκε ανυπόμονη πίσω από την πόρτα.
''Σχεδόν τελείωσα'' η απάντησή μου σε ουδέτερο τόνο, ένα τόνο που, όπως μου έλεγε, της την έδινε.

Η ανυπομονησία της Κάσσιντυ ήταν παροιμιώδης, το ίδιο και η διάθεσή της για φλερτ, κάτι για το οποίο όλοι στην παρέα την πειράζαμε γιατί την έβαζε σε πολλούς μπελάδες. Δεν πέρασαν πολλά λεπτά και, όπως το υπολόγισα, όρμησε μέσα στο δωμάτιο σαν σίφουνας. Γύρισα και την κοίταξα. Είχε επιλέξει να ντυθεί σέξι δαιμόνισσα και, για να πούμε και του στραβού το δίκιο, της πήγαινε απόλυτα αυτό το κουστούμι: είχε ισιώσει και είχε πιάσει ψηλά τα ξανθοκάστανα μαλλιά της, είχε χρησιμοποιήσει σκιές σε πορτοκαλί και σκούρο κόκκινο που έδιναν αλλοτινή λάμψη στα γαλανά της μάτια και το φόρεμά της ήταν και αυτό σκούρο κόκκινο, με ένα αβυσσαλέο ντεκολτέ για να τονίζει τα πλούσια στήθη της. Για να μην αναφέρω τις ψηλοτάκουνες, κόκκινες γόβες της.
''Μωρό μου, και άλλες φορές είσαι όμορφη, αλλά σήμερα είσαι διαολεμένα σέξι'' είπα με αργή και αισθησιακή φωνή. Ένα πονηρό χαμόγελο φάνηκε στα χείλη της. Ήξερε ότι όποτε της έκανα τέτοιου είδους σχόλια, το έκανα για να αποφύγω τον εξάψαλμο από εκείνη. Ήταν το προσωπικό μας αστείο.
''Αγάπη μου, μην προσπαθείς να με τουμπάρεις. Για να σε δω...''

Μετά από αρκετή σκέψη, είχα αποφασίσει να ντυθώ μάγισσα, κάτι διόλου πρωτότυπο, ωστόσο δεν είχα ντυθεί ποτέ και ήθελα να δω πως είναι. Η αμφίεσή μου αποτελούνταν από ένα απλό, μαύρο μακρυμάνικο φόρεμα που είχα πάντα, μια μαυρομάλλα περούκα την οποία δεν είχα ιδιαίτερο πρόβλημα να φορέσω χάρη στα κοντά μου μαλλιά και ένα ραβδί που έμοιαζε με αυτό του Χάρι Πόττερ, το οποίο έκανα και αρκετή προσπάθεια για να το βρω. Η Κάσσιντυ χαμογέλασε ικανοποιημένη και είπε:
''Αν σήμερα το βράδυ δεν μαγέψεις κάποιον με την σκοτεινή σου γοητεία, τότε θα αρχίσω πλέον να αμφιβάλλω για τους άντρες'' Προσπαθώντας να συγκρατήσω το γέλιο μου, είπα:
''Αυτό δεν πρόκειται να γίνει ακόμα και αν είχες δυο ζωές, Κάσσιντυ!'' Χαμήλωσα το κεφάλι μου ''Αυτό άλλωστε θα έπρεπε να το λέω εγώ, όχι εσύ''
''Ει, να σου πω'' είπε εκείνη, αναγνωρίζοντας που μπορεί να το πήγαινα ''Ξέχνα τον επιτέλους τον Ρόμπερτ. Ήταν ηλίθιος και σου φέρθηκε σαν να ήσουν σκουπίδι. Δεν αξίζει πλέον ούτε να τον θυμάσαι''
''Εύκολο να το λέει κανείς, δύσκολο όμως στην πράξη. Όταν τον βλέπεις κάθε τρεις και λίγο στον διάδρομο χεράκι-χεράκι με αυτήν την Κέιλιν. Και τι αέρας, Θεέ μου! Ε, φυσικά, αφού είναι...''
''Γράψ' τους και εσύ κανονικότατα στα παλιά σου τα παπούτσια! Αυτή είναι μια από τις μαζορέτες του σχολείου και νομίζει ότι είναι η Βασίλισσα της Αγγλίας και αυτός δεν είναι παρά ένας ακόμα καραγκιόζης που έτρεξε πίσω από μια φούστα'' Τα φρύδια της έδειχναν να σμίγουν από ενόχληση ''Δεν του αξίζεις, σε καμία περίπτωση και δεν αξίζει να σκας για αυτόν κιόλας''

Την αγκάλιασα σφιχτά. Μπορεί να είχε πολλά ελαττώματα, ένα από τα πλεονεκτήματά της, ωστόσο, ήταν ότι ήξερε να σου πει αυτό ακριβώς που ήθελες να ακούσεις όταν ήσουν στεναχωρημένη. Εκείνη αποτραβήχτηκε κάποια στιγμή και είπε, δείχνοντας με απειλητικά με την τρίαινα που είχε:
''Τι θα γίνει, drama queen; Θα περιμένουν πολύ ακόμα οι άλλοι κάτω; Είπαμε, είσαι η εορτάζουσα, η μέρα σου ανήκει, αλλά αν δεν κατέβεις, πηγαίνουμε και μόνοι μας'' Την ακολούθησα σιωπηλά προς την πόρτα. Δεν μπορούσε να διαφωνήσει κανείς μαζί της εκείνη την στιγμή. Τώρα ήταν η ''Κάσσιντυ εν δράση'', ικανή να γκρεμίσει κτίρια, να βασανίσει κάποιον χωρίς ενδοιασμούς και να σπάσει το φράγμα του ήχου με την φωνή της.

Όταν κατεβήκαμε την σκάλα με την Κάσσιντυ, όλοι όσοι βρίσκονταν στο σαλόνι γύρισαν να μας κοιτάξουν ''Ευτυχώς δεν θα έχουμε ανεπιθύμητους καλεσμένους'' σκέφτηκα με θυμηδία. Όλους όσους είχα καλέσει είχαν έρθει: η Λίλυ, η κολλητή μου. Την ήξερα από το δημοτικό και έτυχε να είμαστε μαζί σε όλα τα χρόνια της ‘’σχολικής μας ζωής’’ Ήξερα ότι θα ντυνόταν κάτι το ασυνήθιστο και δεν έπεσα έξω: είχε ντυθεί ''Νεκρή Νύφη'' από το ομώνυμο έργο του Τιμ Μπάρτον. Ο φίλος της, Τζάρεντ, την ''συνόδευε'', κατά κάποιο τρόπο, ντυμένος ως το τέρας του Φρανκενστάϊν. Η Λίλυ δεν το έβλεπε, αλλά κάτι μου έλεγε ότι ο Τζάρεντ ήταν τσιμπημένος μαζί της εδώ και πολύ καιρό, όμως εκείνη δεν έλεγε να του δώσει μια ευκαιρία. Στον καναπέ κάθονταν και οι τελευταίοι μου καλεσμένοι: η Έβελιν, επίσης φίλη μου από το λύκειο, όπου φορούσε ένα μεσαιωνικό κουστούμι με μια εκπληκτική βενετσιάνικη μάσκα. Δίπλα της καθόταν το αγόρι της, ο Μάικ και ήταν ντυμένος ως μασκοφόρος εκδικητής. Στην αρχή, δεν τον είχαμε πάρει με καλό μάτι γιατί ακούγονταν διάφορα για εκείνον, με τον καιρό όμως μας κέρδισε και μπήκε για τα καλά στην παρέα μας.

Επιφωνήματα θαυμασμού ακούστηκαν από όλους. Η Λίλυ και η Έβελιν έσπευσαν να μου πούνε πόσο όμορφη ήμουν και πόσο μου πήγαιναν τελικά τα μακριά μαλλιά, όταν ακούστηκε άξαφνα η φωνή του Μάικ:
''Λούνα! Αν δεν ήμουν δεσμευμένος με αυτή την υπέροχη λαίδη που στέκεται στο πλάι σου, θα ομολογούσα ότι μου έχεις κλέψει την καρδιά'' είπε, σαν να έπαιρνε σάρκα και οστά ο ίδιος ο Ζορό στο σαλόνι μου. Όλοι γέλασαν όταν το άκουσαν αυτό. Η Έβελιν του είπε με φυσικότητα, κοιτάζοντας τον γλυκά στα μάτια:
''Λόρδε μου, αν δεν μου είχατε ορκιστεί αιώνια πίστη και αφοσίωση, θα υποπτευόμουν ότι μόλις την πέσατε σε άλλη γυναίκα'' Ο Μάικ σήκωσε ψηλά τα χέρια του και είπε:
''Ήτανε λάθος μου, καλή μου. Δεν θα ξανακάνω ποτέ ένα τέτοιο μοιραίο λάθος. Εσύ είσαι αυτή που αγαπώ'' Ακούγοντάς το αυτό, η Έβελιν τον πλησίασε και του έδωσε ένα τρυφερό φιλί στα χείλη. Βλέποντας τους, ένιωσα μέσα μου ένα τσίμπημα ζήλιας. Ευτυχώς, το φιλί τους ήταν σύντομο, αλλιώς η σκηνή θα ήταν ακατάλληλη για παιδάκια σαν και εμάς. Αφού ανταλλάξαμε ακόμα μερικές φιλοφρονήσεις για τις στολές του καθενός, πήγαμε στο αμάξι της Κάσσιντυ, η οποία επέμενε ότι μπροστά έπρεπε να κάτσουμε εμείς οι δυο και πίσω όλοι οι υπόλοιποι. Όταν πήγαν τάχα να διαμαρτυρηθούν, τους διέκοψε λέγοντας τους ότι θα τους έβαζε να κάτσουν στο πορτμπαγκάζ. Όταν το είπε αυτό, το ύφος της έδειχνε να το εννοεί και όλοι στράφηκαν για να την κοιτάξουν. Βλέποντας το αυτό, γέλασε και αρχίσαμε να γελάμε και εμείς, παρασυρόμενοι από το χειμαρρώδες της γέλιο. Ύστερα από λίγο, μπήκαμε μέσα στο αυτοκίνητο και κατευθυνθήκαμε προς το μπαρ.

πολυ ωραιο!!μ'αρεσει πολυ!!

Σ' ευχαριστώ πολύ, να'σαι καλά Μέχρι το δέκα, κάθε βραδάκι θα έχετε φρέσκο κεφαλαιάκι

WOW!!! Πολύ καλό!!!! Πραγματικά τώρα που το διάβασα νιώθω ότι δεν πιάνω μία μπροστά στο ταλέντο σου!!! Άλλα μη χαίρεσια, μέχρι να τελειώσω την ιστορία μου δεν πρόκειται να σταματήσω να γράφω και να σας βασανίζω! :Ρ
ΛΑΤΡΕΨΑ τον πρόλογο. Μου φάνηκε τόσο σκοτεινά υπέροχος! Ααααχ... Θα ήθελα να μείνω κολλημένη να βλέπω συνεχώς αυτή τη σκηνή...
Επίσης μου άρεσε και η σκηνή με τον Μάικ και την Έβελιν. Είχε πολύ πλάκα!
Μου άρεσε και η εικόνα που έβαλες στην αρχή.
Ανυπομονώ να δω τη συνέχεια!!!
Άσχτο άλλα η καινούργια εικόνα στην υπογραφή σου μου αρέσει κι αυτή πάρα πολύ. Μου θυμίζει favole.

Έλα τώρα, μην το λες αυτό! Και η δική σου ιστορία μου αρέσει πάρα πολύ (βασάνισέ μας εσύ όσο θες, εμείς αντέχουμε ) Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια Χαίρομαι που σου άρεσε

Σπόιλερ:

συμφωνω με την raven σε ολα οσα ειπε!!

ηταν φοβερη. εχεις ενα καταπληκτικο και συναμα μοναδικο τροπο να περιγραφεις τα πραγματα. και το πλουσιο λεξιλογιο σου βοηθαει πολυ.
αλλα εχω μια απορια. ο προλογος ειναι σαν το λυκοφως? μια σκηνη απο την συνεχεια της ιστοριας?
και γιατι μετα τα 10 πρωτα κεφαλαια, θα ειναι καθε βδομαδα και ενα? δεν τα εχει γραψει ακομα?

Εγώ νομίζω ότι ο πρόλογος είναι κάτι που έχει συμβεί στο παρελθόν. Γιατί λέει ότι τη ντύνει η υπηρέτρια κλπ. και είναι γραμμένο στο τρίτο πρόσωπο.
Επίσης, να σου πω και κάτι άλλο. Την ιστορία θα τη διάβαζα ακόμα κι αν ήταν η μεγαλύτερη πατάτα (που είμαι σίγουρη πως δεν είναι) μόνο και μόνο για αυτόν τον υπέροχο πρόλογο. Οι εικόνες που δημιουργείς είναι τόσο ζωντανές και δυνατές που τις βλέπω αντί να τις διαβάζω.

Για τον πρόλογο κορίτσια δεν μπορώ να πω γιατί θα είναι μεγάλο spoiler

Sensitive Vampire: Με την αναφορά του Λυκόφως, με αποτελείωσες! :P Ναι, μετά από το δέκα, δεν έχω τελειώσει άλλο κεφάλαιο και θα ήθελα λίγο μέχρι να σκεφτώ τι θα γίνει παρακάτω

Με την ησυχία σου καλέ, εμείς δε βιαζόμαστε (άλλα αν μας το αργήσεις πολύ θα έρθουμε κάτω από το σπίτι σου και θα φωνάζουμε. Επίσης αν έχεις αμάξι θα απειλούμε ότι θα στο κάψουμε αν δεν τελειώσεις γρήγορα)!
Και πράγματι καλύτερα να μην πεις για τον πρόλογο γιατί κάτι ακόμοα που μου αρέσει είναι το μυστήριο σε αυτόν...

ναι καλε..απλα πες μας που μενεις...δεν θυμαμαι οταν το ειπες!!και κατι αλλο:ποτε θα βαλεις το επομενο κεφαλαιο;

Raven: Πάλι καλά που έχω πόρτα ασφαλείας, δηλαδή και δεν έχω αυτοκίνητο
Vampire Girl: Αύριο βράδυ η συνέχεια

Καλά, δεν πειράζει που δεν έχεις αυτοκίνητο... Και η πόρτα δεν είναι και τόσο πρόβλημα. Είμαι σίγουρη πως τα παράθυρά σου δε θα είναι τόσο ασφαλέιας!!!
Ανυπομωνώ για τη συνέχεια!!!

AЯianЯhod.ЬЩ.22 έγραψε:

Για τον πρόλογο κορίτσια δεν μπορώ να πω γιατί θα είναι μεγάλο spoiler

Sensitive Vampire: Με την αναφορά του Λυκόφως, με αποτελείωσες! :P Ναι, μετά από το δέκα, δεν έχω τελειώσει άλλο κεφάλαιο και θα ήθελα λίγο μέχρι να σκεφτώ τι θα γίνει παρακάτω

ναι. αν ειναι για spoiler καλυτερα να μην πεις τιποτα ακομα. και συμφωνω με την χριστινα. δημιουργεις τοσο ζωντανες εικονες που σε ταξιδευουν

να μαντεψω οτι δεν σου αρεσει το λυκοφως? ως παραδειγμα το εφερα μονο γιατι αυτο μου ηρθε στο μυαλο εκεινη την στιγμη. αν ειχα υποθεσει αυτο που σκεφτηκε η χριστινα θα χρησιμοποιουσα το αγγελοι ή την αγγελικη σιωπη ως παραδειγμα

Σπόιλερ:

Τι απόγευμα, τι βράδυ...Ορίστε το επόμενο κεφάλαιο

Κεφάλαιο 2ο

Κάτω από το χλωμό φως του φεγγαριού, σε κάθε αυλή του κάθε σπιτιού, υπήρχε μια κολοκύθα στολισμένη αποκλειστικά για το Χάλογουϊν. Καθώς η Κάσσιντυ έστριψε στον αυτοκινητόδρομο 80, ήξερα που ήθελε να μας πάει. Εμείς μέναμε λίγο πιο έξω από την Ομάχα και χρειαζόμασταν οπωσδήποτε ένα μεταφορικό μέσο για να πηγαίνουμε στο σχολείο κάθε μέρα, για αυτό και όλοι είχαμε δίπλωμα οδήγησης, εκτός από την Έβελιν που είχε φοβία με τα αυτοκίνητα: έλεγε πως είναι μικρά φέρετρα που της στερεύουν το οξυγόνο και δεν την αφήνουν να αναπνεύσει ελεύθερα. Αυτό βέβαια για την Λίλυ δεν αποτελούσε και ιδιαίτερο πρόβλημα. Εκείνη θα ήθελε να ζει σε ένα φέρετρο, αν αυτό ήταν δυνατό.

Δεν μας πήρε πολύ ώρα για να φτάσουμε στο κέντρο της Ομάχα. Προτιμούσαμε το κέντρο για τις εξορμήσεις μας γιατί εκεί είχε κάποια μπαρ που έβαζαν μουσική της αρεσκείας μας. Εκτός αυτού, η Κάσσιντυ με διαβεβαίωσε ότι, εφόσον γνώριζε έναν μπάρμαν που δούλευε εκεί σε ένα ‘’φοβερό μπαρ’’, όπως χαρακτηριστικά το περιέγραψε, θα μας έκανε έκπτωση, μιας και ήμασταν νέοι πελάτες. Ήλπιζα μόνο να μην είναι μια ακόμα από τις υπερβολές της.

Αφού βρήκε ένα μέρος για να παρκάρει το αυτοκίνητό της, περπατήσαμε για λίγο στο κέντρο. Πάντοτε μου έκανε εντύπωση πως όλοι αυτοί οι διαφορετικοί πολιτισμοί μπορούσαν να συνυπάρχουν και αυτή η σχέση να μην φθείρεται με την πάροδο των χρόνων. Όποτε βλέπαμε ένα οποιοδήποτε μπαρ, σταματούσαμε και την ρωτούσαμε αν ήταν αυτό, εκείνη όμως κουνούσε αρνητικά το κεφάλι, με ένα χαμόγελο το οποίο δεν μπορούσα να προσδιορίσω από που πήγαζε. Κάποια στιγμή, έστριψε σε μια γωνία και είδαμε ένα φθαρμένο κτίριο με μια ροζ ταμπέλα νέον να αναβοσβήνει ξέφρενα. ''Το μαγικό ραβδί'', έτσι λεγόταν το μπαρ.
''Λοιπόν'' είπε εκείνη κεφάτα, κάνοντας μια πλατιά χειρονομία ''πως σας φαίνεται;''
''Σαν καταγώγιο'' πετάχτηκε η Έβελιν, κοιτάζοντάς την με δυσπιστία. Ο Μάικ πέρασε προστατευτικά το χέρι του πίσω από τους ώμους της και είπε:
''Τι έγινε; Η πριγκίπισσα μου καταδέχεται μόνο τα μεγάλα σαλόνια;''
''Δεν είναι αυτό, απλά...'' κόμπιασε εκείνη, μη γνωρίζοντας πως να κρύψει την δυσαρέσκειά της.
''Ω, ελάτε τώρα!'' είπε κεφάτα η Κάσσιντυ ''δεν είναι τόσο κακό όσο φαίνεται εξωτερικά. Είναι καλό μπαράκι! Άσε δε που θα έχουμε και έκπτωση στα ποτά, μην το ξεχνάτε αυτό'' είπε, δείχνοντας εμένα, προφανώς για να τους θυμίσει ότι εγώ θα πλήρωνα τα ποτά. Έστρεψε το βλέμμα της προς την Λίλυ: ''Εσύ τι νομίζεις, Λίλυ;''
Η Λίλυ, που κοιτούσε τόση ώρα το μέρος σαν να βρισκόταν μπροστά στην προσωπική της Ντίσνεϋλαντ, είπε, με μια κατάνυξη στο βλέμμα:
''Έτσι θέλω να είναι το σπίτι των ονείρων μου..''
''Με μια φωτεινή, μισοχαλασμένη επιγραφή νέον απ' έξω;'' την πείραξα εγώ.
''Που σίγουρα θα γράφει: ''Καλώς ορίσατε στο προσωπικό μου Σανατόριο'' είπε αστειευόμενος ο Τζάρεντ. Όλοι στην παρέα ξεκαρδιστήκαμε στα γέλια, η Λίλυ όμως έδειχνε να το ξανασκέφτεται: ''Τώρα που το λες, δεν είναι και τόσο κακή ιδέα'' είπε εκείνη, πυροδοτώντας ένα νέο κύμα γέλιου. Η Κάσσιντυ είχε ήδη πλησιάσει προς την πόρτα και φώναξε ανυπόμονα:
''Ε, τι θα γίνει; Εδώ έξω θα την βγάλουμε όλη τη νύχτα;'' Όλοι την ακολουθήσαμε χωρίς άλλες καθυστερήσεις.

Δεν είχε άδικο όταν έλεγε ότι ο χώρος μέσα ήταν καλύτερος απ' ότι του φαινότανε εξωτερικά. Με το που έμπαινες, είχε κάτι σκαλοπάτια που σε κατέβαζαν ένα επίπεδο πιο κάτω, σαν να ήταν υπόγειος ο χώρος. Από τα μεγάφωνα ακούγονταν δυνατά η μουσική, κυρίως ροκ και μέταλ προελεύσεως, κάτι το οποίο μας ευχαρίστησε όλους. Ο dj ήταν ένας ροκάς γύρω στα είκοσι τέσσερα, με μαζεμένο, μαύρο μαλλί, μαύρο ντύσιμο και ένα χέρι γεμάτο βραχιόλια και καρφιά. Ήταν ο μόνος που δεν είχε μεταμφιεστεί. Υπήρχε επίσης χώρος για να καθίσεις, αλλά και μια αρκετά μεγάλη πίστα για όσους ήθελαν να χορέψουν. Ο χώρος, που έδειχνε να φωτίζεται κάπως από τις κόκκινες και πορτοκαλί αποχρώσεις στους τοίχους, καθώς και από τις αφίσες, κυρίως νέων συγκροτημάτων, που ήταν κολλημένες στους τοίχους,. Εντύπωση μου έκανε το ότι ορισμένες εξ' αυτών ήταν ενυπόγραφες και επίσης ακέραιες (πράγμα σπάνιο να το βρεις σε ένα μπαρ σαν και αυτό)

Η Κάσσιντυ περπατούσε με άνεση στον χώρο, σαν να της ανήκε το μέρος και κάθισε με χάρη σε μια από τις καρέκλες του μπαρ. Εμείς καθίσαμε όπως-όπως στις καρέκλες, σαν να ήμασταν κυνηγημένοι. Έκανε νόημα σε έναν ψηλό, γεροδεμένο τύπο γύρω στα είκοσι οχτώ. Πρέπει να είχε καστανοκόκκινα μαλλιά, δεν μπορούσα να το διακρίνω καλά όμως λόγο του σκοταδιού αλλά και γιατί φορούσε ένα κόκκινο μαντήλι στα μαλλιά. Δεν φορούσε μπλουζάκι, έτσι μπορούσα να δω ότι στο στήθος του είχε ένα τατουάζ με έναν αετό. Εκ πρώτης όψεως, τον βρήκα ιδιαίτερα γοητευτικό. Η Κάσσιντυ του χαμογέλασε ναζιάρικα και είπε, όλο εγγύτητα:
''Μπλέιζ, ξακουστέ πειρατή των επτά θαλασσών, για έλα κατά 'δω'' Εκείνος άφησε το πανί που καθάριζε τον πάγκο και ήρθε κατευθείαν για να την χαιρετήσει.
''Βρε, βρε, για δες ποια ήρθε ξανά από τα μέρη μας'' της είπε καλοπροαίρετα και της έδωσε ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο ''Πως και από εδώ και μάλιστα με τέτοια αμφίεση; Δεν μας έχεις συνηθίσει σε τέτοια'' Η Κάσσιντυ γέλασε αχνά και είπε:
''Είναι Χάλογουϊν, μωρό μου. Μπορούμε να βγάζουμε προς τα έξω τον πραγματικό μας εαυτό'' είπε πονηρά και του έκλεισε το μάτι. Την επόμενη στιγμή, τον πλησίασε, με τα χείλη της να ακουμπούν φευγαλέα στο αυτί του και είπε, αρκετά δυνατά λόγο της μουσικής: ''Να σου πω, μωρέ. Θέλω μια χάρη. Η φίλη μου από' δω'' Έκανε νόημα και έδειξε εμένα. Εκείνος γύρισε να με κοιτάξει με απροκάλυπτο ενδιαφέρον '' έχει τα γενέθλιά της σήμερα και θέλει να μας κεράσει όλους. Ξέρω ότι δεν κάνει να πίνουμε και τα συναφή, αλλά μήπως θα μπορούσαμε να κάνουμε μια εξαίρεση σε αυτή την περίπτωση;'' Εκείνος συνέχισε να με κοιτάζει, αγνοώντας επιδεικτικά όλους τους υπόλοιπους και είπε στην Κάσσιντυ, συνεχίζοντας να κοιτάζει εμένα:
''Οι φίλες σου δεν μας κάνουν συχνά την τιμή να μας επισκέπτονται. Χρόνια πολλά...'' είπε και έτεινε το χέρι, προφανώς περιμένοντας με να συστηθώ.
''Λούνα'' είπα, οι λέξεις μου όμως χάθηκαν από την βαβούρα της μουσικής γιατί μου ζήτησε να το επαναλάβω. Όταν το άκουσε τελικά, ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπό του:
''Λούνα'' επανέλαβε εκείνος ''Ωραίο όνομα. Σου ταιριάζει'' Γύρισε στον συνάδελφό του και φώναξε: ''Νέιθαν! Κέρασε όλα τα παιδιά από ένα ποτό. Το ''Χάλογουϊν Γκερλ'' από εδώ έχει γενέθλια σήμερα'' Εκείνος πέταξε ένα ''Χρόνια Πολλά'' πίσω από τον πάγκο, αλλά ήταν απασχολημένος με το να παίρνει παραγγελίες από τους υπόλοιπους της παρέας. Έτσι, ο Μπλέιζ βρήκε την ευκαιρία για να μου πιάσει την κουβέντα.
''Λοιπόν, Χάλογουϊν Γκερλ; Τα πόσα κλείνεις;''
''Έκλεισα τα δεκάξι και μπαίνω στα δεκαεπτά''
''Πρόσεξε, Μπλέιζ'' πετάχτηκε η Κάσσιντυ, με ένα πονηρό χαμόγελο που θα ορκιζόμουν ότι έφτανε μέχρι τα αυτιά ''Θα σε πάνε μέσα για αποπλάνηση ανηλίκου''
Τόση ώρα, με κοίταζε με αμέριστη προσοχή, τόσο που το βλέμμα του με έκανε να κοκκινίσω. Και ναι, κυρίες και κύριοι! Ακόμα και αν φαίνεται απίστευτο, υπάρχουν ακόμα κοπέλες που κοκκινίζουν. Κοίταξε απρόθυμα την Κάσσιντυ και, σταυρώνοντας τα χέρια του στο στήθος του, είπε, λες και ήταν απόλυτα φυσιολογικό:
''Μήπως ξέχασες, κατά τύχη, πως και εσύ δεν είσαι ενήλικη;'' Ο Μάικ από την άκρη της μπάρας έσπευσε να απαντήσει:
''Δεν έχει ανάγκη να το θυμάται. Στα τρία ποτά, τα δυο τα χτυπάει τζάμπα'' Οι υπόλοιποι προσπαθούσαν να συγκρατήσουν τα γέλια τους από το υπονοούμενο του Μάικ. Η αλήθεια είναι ότι η Κάσσιντυ ήταν αρκετά τσαούσα και πεταχτή, με μια γλώσσα όμως που τσακίζει κόκκαλα. Ο Μάικ ήταν χαλαρός και άνετος τύπος, αλλά δεν γούσταρε τις ‘’δήθεν γκόμενες’’ όπως συνήθιζε να λέει. Όπως ήταν φυσικό, υπήρχε μια αντιπαλότητα μεταξύ τους και ο Μάικ ώρες-ώρες δεν έχανε χρόνο να την πειράξει. Και η Κάσσιντυ όμως ποτέ δεν έχανε χρόνο να του απαντήσει. Τίναξε περήφανα την κοτσίδα της προς τα πίσω και είπε με στόμφο:
''Οι υπηρεσίες μου αξίζουνε πολύ περισσότερο από ένα ποτό'' Ο Μάικ γέλασε και σήκωσε ψηλά το μπουκάλι βότκα που κρατούσε, σαν να έκανε πρόποση:
''Καλά, αυτό και αν είναι ευρέως γνωστό'' Η Έβελιν του έχωσε μια δυνατή αγκωνιά και η Κάσσιντυ τον έλουσε με ένα σωρό κοσμητικά επίθετα για το πόσο μικρό μόριο διέθετε και για τις επιδόσεις του στο κρεβάτι. Εγώ απλώς παρατηρούσα τον χώρο γύρω μου ευχόμενη να σταματούσαν τους διαπληκτισμούς και ήμουν ιδιαίτερα χαρούμενη εκείνη την στιγμή που η μουσική ήταν αρκετά δυνατή ώστε να μου ξεφεύγουν και κάνα-δύο φράσεις από τους ‘’καθώς πρέπει’’ διαπληκτισμούς τους. Παρατηρούσα τον κόσμο γύρω μου και τις αμφιέσεις που είχε επιλέξει ο καθένας. Πάντα πίστευα ότι στο Χάλογουϊν, ανάλογα με την στολή που επέλεγε κάποιος, αυτό αντικατόπτριζε κατά κάποιο τρόπο και ένα κομμάτι του χαρακτήρα του.

Εκεί που το βλέμμα μου κινούνταν αδιάφορα στο πλήθος, ξαφνικά σταμάτησε.

Στο βάθος της αίθουσας στεκόταν ο πιο όμορφος άντρας που είχα δει στην ζωή μου. Δεν λέω, ο Μπλέιζ ήταν όντως γοητευτικός και με το παραπάνω, όμως η γοητεία που εξέπεμπε αυτός ο άντρας ήταν μυστηριώδης, απόκοσμη και άκρως αισθησιακή. Απόρησα πώς μια τόσο επιβλητική παρουσία δεν την είχα προσέξει απ' όταν μπήκαμε στο μπαρ. Στεκόταν όρθιος, πανύψηλος σαν κυπαρίσσι, με τα μακριά, μαύρα του μαλλιά να καλύπτουν τους ώμους του και με μια μάσκα να καλύπτει το μισό του πρόσωπο. Ήταν ολοφάνερο ότι είχε ντυθεί το Φάντασμα της όπερας και, ειλικρινά, δεν μπορούσα να φανταστώ κάποιον άλλο που να του ταιριάζει αυτή η στολή τόσο πολύ. Έμοιαζε σαν να έχει βγει από άλλη εποχή. Τόση ώρα, κοιτούσε κάπου πέρα, μακριά από το παράθυρο, ωστόσο γύρισε απότομα το κεφάλι του, σαν να ένιωσε το απροκάλυπτο βλέμμα μου και με κοίταξε ευθέως στα μάτια. Είχε επιλέξει τόσο ανοιχτόχρωμους φακούς επαφής που τα μάτια του έμοιαζαν με δυο γυάλινες μπάλες. Δεν μπορούσα να μην τα συγκρίνω με τα δικά μου, συνηθισμένα καστανά μάτια...

Η φωνή του Μπλέιζ ήχησε δυνατή πάνω από την μουσική και επανέφερε την προσοχή μου σε εκείνον, βγάζοντάς με από την ονειροπόλησή μου:
''Πως και δεν σε έχω ξαναδεί στα μέρη μας, Λούνα;'' είπε, σαν την συνέχεια μιας συζήτησης που τόση ώρα υποτίθεται ότι παρακολουθούσα ''Δεν μας καταδέχεσαι;''
Η Κάσσιντυ με χτύπησε φιλικά στον ώμο και είπε, σαν να μιλούσε για ένα μωρό: ''Είναι από τα καλά κορίτσια. Δεν πίνει, δεν καπνίζει, γυρίζει νωρίς το βράδυ στο σπίτι'' Σε ευχαριστώ πολύ, Κάσσιντυ, που μόλις με έκανες ρεζίλι μπροστά στον ξένο άνθρωπο, κάνοντάς με να αισθανθώ ακόμα πιο άβολα. Προς ανακούφισή μου, ο Μπλέιζ με κοίταξε με ένα βλέμμα θαυμασμού και είπε:
''Περίφημα! Μου αρέσουν τα καλά κορίτσια. Είναι δύσκολο να τα βρεις πλέον. Τυχαίνει να σπανίζουν στις μέρες μας''
''Πως είσαι τόσο σίγουρος ότι είμαι καλό κορίτσι;'' τον πείραξα, ανταποδίδοντας απροκάλυπτα το βλέμμα του. Ήθελα να εξασκήσω τις ικανότητες μου στο φλερτ, τις οποίες τις είχα βάλει σε ένα ντουλάπι και τις έτρωγε τόσο καιρό η σκόνη ''Κοίτα με, έχω μεταμφιεστεί σε μάγισσα. Οι άνθρωποι στον Μεσαίωνα τις έκαιγαν. Δεν συζητάμε καν για την εμπιστοσύνη''
''Οι άνθρωποι τότε είχαν μικροαστικές αντιλήψεις'' είπε βαρύθυμα εκείνος ''Ήταν τόσο τυφλωμένοι από τα ''πρέπει'' της κοινωνίας και της θρησκείας που δεν έβλεπαν τίποτα πέρα από αυτό. Ήταν τόσο στενόμυαλοι που δεν καταδέχονταν τίποτε διαφορετικό από αυτούς'' Ένα πλατύ χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπό μου. Σίγουρα δεν περίμενα τέτοια απάντηση.
''Ενδιαφέρον. Και τι κάνει συνήθως ένας ‘’γραμματιζούμενος’’ μπάρμαν σαν και εσένα; Δίνει οδηγίες σε όποιον έχει χάσει τον δρόμο του, ''σταμπάρει'' όσους μπαίνει στο μαγαζί; Δίνει συμβουλές για ραγισμένες καρδιές;'' Το γέλιο του ήταν ζεστό, αληθινό και τον έκανε να φαίνεται ακόμα πιο γοητευτικός:
''Ενίοτε, ναι, το κάνουμε και αυτό'' είπε με κάποια συστολή ''Απ' όλα διαθέτει το κατάστημα'' Συνέχισε να με κοιτάζει με απροκάλυπτο ενδιαφέρον. Είχε σκούρα καστανά μάτια και η αλήθεια είναι ότι μου άρεσαν τα σκουρόχρωμα μάτια: μου θύμιζαν σκούρα κάρβουνα που όταν πάρουν την φωτιά του πόθου ή του ενδιαφέροντος δείχνουν να σιγοκαίνε.
Η Κάσσιντυ, βλέποντας το τρυφερό μας τετ-α-τετ, ξερόβηξε αμήχανα και είπε: ''Εμένα με συγχωρείτε. Έχω μια δουλίτσα που πρέπει να τελειώσω'' Όταν είπε ''δουλίτσα'' όλοι καταλάβαμε που το πήγαινε και οι μπηχτές από την υπόλοιπη παρέα δεν έλειψαν.

Όσο περνούσε η ώρα και συνεχίσαμε την κουβέντα με τον Μπλέιζ, όπου συμμετείχε καμιά φορά και η Λίλυ, συνειδητοποίησα ότι ήταν καλός ομιλητής και ευχάριστος τύπος. Και αρκετά γενναιόδωρος, αφού με κερνούσε το ένα ποτό μετά το άλλο. Είχα σκοπό να αρνηθώ το κέρασμα, αλλά έκανε καλές μαργαρίτες. Όσο για το ότι δεν πίνω, αυτό και αν ήτανε ψέμα. Ήταν τα γενέθλιά μου. Είχα κάθε λόγο να πιω και να το γλεντήσω.

Η Έβελιν με τον Μάικ είχαν σηκωθεί από ώρα για να χορέψουν, το ίδιο και η Κάσσιντυ, που είχε βρει έναν τύπο που ήταν ντυμένος φακίρης και χόρευε απροκάλυπτα μαζί του. Η Λίλυ δεν ήθελε να σηκωθεί να χορέψει, παρά τις παρακλήσεις του Τζάρεντ και εγώ, φυσικά, δεν είχα παρτενέρ, ακόμα και αν ήθελα να χορέψω. Το βλέμμα μου πήγε προς την πίστα με ένα μάλλον παραπονιάρικο ύφος. Δεν μπορούσα να κρύψω εύκολα τα συναισθήματά μου και πάντα μισούσα τον εαυτό μου για αυτή την αδυναμία μου. Κάποια στιγμή, ο dj έβαλε το Do you read me? του Ρόρυ Γκάλαχερ.
''Πω! Το λατρεύω αυτό το τραγούδι!'' αναφώνησα χωρίς να το καταλάβω. Ο Μπλέιζ με κοίταξε για λίγα λεπτά χωρίς να λέει τίποτα. Άξαφνα, είπε με επιτακτικό τόνο:
''Σήκω!''
''Ορίστε;'' ρώτησα, κάπως παραξενεμένη.
''Δεν είπες ότι σου αρέσει αυτό το τραγούδι; Έλα, δεν θα το παίζουν και όλη την νύχτα!'' Προσπάθησα να διαμαρτυρηθώ, αλλά οι διαμαρτυρίες μου έπεσαν στο κενό. Η φωνή του συναδέλφου του ακούστηκε πίσω από την μπάρα:
''Μεγάλη η χάρη σου, κοπελιά. Ο Μπλέιζ βγήκε από την μπάρα. Αυτό θα το γράψουν οι τοπικές εφημερίδες'' Η απάντηση του Μπλέιζ ήταν μια γροθιά στον ώμο, κάτι που φυσικά δεν τον έκανε να σταματήσει τα πειράγματα. Βγήκε από την μπάρα και πήρε το χέρι μου με μια απαλή κίνηση, οδηγώντας με προς την πίστα.
''Μα, δεν ξέρω να χορεύω και τόσο καλά'' είπα, νιώθοντας να με καταβάλει το άγχος και ο πανικός ''Θα τα κάνω θάλασσα''
''Μην σκας'' ψιθύρισε εκείνος καθησυχαστικά στο αυτί μου και πέρασε το ένα του χέρι γύρω από την μέση μου ''Απλώς άφησε τον εαυτό σου ελεύθερο''

Ευτυχώς, δεν στεκόμασταν στο κέντρο της πίστας, όπου και ήταν μαζεμένος και ο περισσότερος κόσμος, αλλά κάπου ελαφρώς πιο απόμερα, όπου μπορούσαμε να χορεύουμε με άνεση. Στην αρχή, ένιωθα το σώμα μου αμήχανο και μαγκωμένο, όσο όμως τα χέρια του έβρισκαν αφορμές για να με αγγίξουν και ένιωθα επάνω μου το γυμνό του στέρνο, ένιωσα να χαλαρώνω και να απελευθερώνομαι. Δεν είχα κάνει πολύ καιρό χορό, ωστόσο ήταν σαν να έβγαιναν αβίαστα οι κινήσεις μου από μέσα μου, εντελώς φυσικά. Χορεύαμε μαζί, το ένα τραγούδι μετά το άλλο και ένιωθα να περνάω τόσο καλά...Ξαφνικά, ένιωσα σαν να με έλουσε κάποιος με παγωμένο νερό, μουδιάζοντας τις αισθήσεις μου.

Μόλις είχε μπει στο μπαρ ο Ρόμπερτ με την συνοδεία της κοπέλας του, Κέιλιν.

πωπω. αυτον τον ρομπερτ θελω να τον σκοτωσω. χαλαει παντα τα γενεθλια της. θα σταματησει ποτε αραγε? και περνουσε τοσο καλα η καημενη η λουνα.
και κατι μου λεει οτι ο τυπος "φαντασμα της οπερας", θα παιξει σημαντικο ρολο αργοτερα. οπως και ο μλειζ
και μακαρι να τα φτιαξουν η λιλυ με τον τζαρεντ

τι ωραιο!αναμενουμε αυριο την συνεχεια!!

Και να' ταν ο μόνος ενοχλητικός σε αυτή την ιστορία...

Εντάξει, δεν βλάπτει να το πω, αλλά θα το βάλω σε spoiler anyway...

Σπόιλερ:

Vampire Girl: Αύριο αναμένεται η συνέχεια και, αν είστε ''καλά κορίτσια'' μπορεί να έχει και δυο συνέχειες

Σπόιλερ:

2;;; :<3:

Σπόιλερ:

2? wow!!! τελειο! βεβαια μπορει να τιςδιαβασω αυριο το πρωι γιατι δινω αυριο και δεν εχω ανοιξει βιβλιο (τι καλα!!!)
αρα ο ρομπερτ θα ειναι κατι σαν το κακο της υποθεσης? εννοω εχει καποιο μυστικο που δεν πρεπει να μαθευτει? και η κοπελα του ειναι και αυτη μεσα στο κολπο? τα ειχε με την λουνα μονο για την βασανισει?
ο,τι μου κατεβει το πεταω

Δεν πειράζει που πετάς ότι σου κατέβει! Κι εγώ θα πετάξω κάτι τώρα... μήπως αυτός ο τύπος που είναι σαν το φάντασμα της όπερας είναι ο νεκρός που ξύπνησε αυτή στον πρόλογο?
Και πράγματι αυτός ο Ρόμπερτ είναι να θες να τον σκοτώσεις! Σαν να έχει βάλει σκοπό της ζωής του να βασανίζει τη Λούνα και να της χαλάει τα γενέθλια!
(Btw, τώρα που το θυμήθηκα πολύ ωραία ονόματα!)

και εγω κατι τετοιο σκεφτηκα. και αφου ειχε πει οτι εχει καποια σχεση και με νεκροταφεια η ολη ιστορια, νομιζω οτι φαντασμα-νεκρος που αναστηθηκε-νεκροταφειο καπως συνδεονται. και ολα αυτα συνδεονται με την λουνα

Ναι... Τυχερή ή καημένη η Λούνα άραγε?

και αν ισχυει οντως αυτο που σκεφτηκες οτι ο προλογος ηταν μια σκηνη απο το παρελθον, τοτε μηπως και εδω παιζει θεμα μετενσαρκωσης?

υποθεσεις κανω. δεν ειμαι σιγουρη για τιποτα

Μπορεί... Κι εγώ κάτι τέτοιο σκεφτόμουν.