Vampirisious-Book 1

Αχχχχχ.....στο εχω ξαναπει,αλλα δεν βλαπτει να στο πω μια ακομα φορα....μαρεσει τρελα η ιστορια σου.....Τοσο η πλοκη οσο και οι περιγραφες που κανεις!!!!

Και ετσι επειδη ειμαι πολυ κακια και θελω να σκασετε απο την ζηλεια σας......εχω διαβασει μεχρι και το δεκατο κεφαλαιο!!!!!

Δε ζηλεύουμε και τόσο! Θα τα διαβάσουμε κι εμείς!!!

Πράγματι, θα φτάσουμε και εκεί, αργά ή γρήγορα...

Nothing is made to remain the same...

Κεφάλαιο 8ο

Το ζεστό νερό από το ντουζ μπόρεσε να επαναφέρει λίγο τους άκαμπτους μύες μου. Μόλις βγήκα από το μπάνιο, σκούπισα τα μαλλιά μου με μανία με μια από τις πετσέτες μου, άφησα την μεγάλη πετσέτα με την οποία είχα τυλίξει το σώμα μου πάνω στο καλοριφέρ για να στεγνώσει και έψαξα μέσα στην ντουλάπα μου για κάτι πρόχειρο να φορέσω.

Αφού ντύθηκα βιαστικά και έπιασα τα μαλλιά μου σε δυο κοτσιδάκια, κατέβηκα σφυρίζοντας την σκάλα, φόρεσα το αδιάβροχο μπουφάν μου, πήρα τις σακούλες της γιαγιάς στο χέρι και βγήκα έξω, κλειδώνοντας την πόρτα.

Προτού προλάβω να σκεφτώ πως θα έφτανα στο σπίτι της γιαγιάς μου με τέτοια βροχή και με ένα τόνο σακούλες στο χέρι, το αμάξι μου με περίμενε παρκαρισμένο στην συνηθισμένη του θέση. Το στόμα μου άνοιξε ασυναίσθητα από την έκπληξη. Θα ορκιζόμουν ότι την τελευταία φορά που το είχα δει σήμερα ήταν σε εκείνο το αναθεματισμένο σοκάκι. Ποιος το είχε φέρει ως εδώ;

Επειδή η βροχή ήταν πολύ έντονη, αποφάσισα, πρώτα απ’ όλα, να βάλω τις σακούλες στο πορτμπαγκάζ. Άρπαξα το κλειδί, που βρισκόταν ήδη στην μίζα και, αφού τις άφησα όπως-όπως, έκλεισα με δύναμη το καπάκι. Έκατσα στην θέση του οδηγού και πήγα να βάλω μπρος, όταν είδα ένα σημείωμα στην θέση του συνοδηγού. Ήταν γραμμένο με έντονα, καλλιγραφικά γράμματα:

‘’Δεν σκότωσε η περιέργεια τη γάτα, αλλά η άγνοια.
Να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά’’

Μάλιστα. Αυτό και αν ήταν κατατοπιστικό! Και μετά με κατηγορούσαν για τις δικές μου περιγραφές-τηλεγραφήματα. Τουλάχιστον, μπορούσα να δώσω και ένα στοιχείο στον άλλο να καταλάβει σε τι αναφέρομαι. Τι συμπέρασμα έπρεπε να βγάλω λοιπόν από αυτό το μήνυμα; Ήταν απλά ένας γρίφος ή μήπως μια προειδοποίηση;

Έχωσα βιαστικά το σημείωμα στην τσέπη μου και ξεκίνησα για το σπίτι της γιαγιάς μου.


Έκανα λίγη ώρα παραπάνω να φτάσω στον προορισμό μου λόγω της βροχής, αλλά όφειλα να είμαι προσεκτική. Δεν θα ήθελα να με κατηγορήσουν πάλι για αφέλεια αν τράκαρα, ας πούμε, σε καμιά κολόνα. Εφόσον πάρκαρα κάπου κοντά στο σπίτι της γιαγιάς μου, έβγαλα της σακούλες από το πορτμπαγκάζ και ασφάλισα το αυτοκίνητο.

Μπαίνοντας μέσα, είδα τον Μπέντζαμιν να κάθεται στο καθιστικό και να γράφει τα μαθήματά του, έχοντας δίπλα του μια φέτα αλειμμένη με φυστικοβούτυρο και ένα ποτήρι γάλα. Μόλις με είδε, σκούπισε τα χείλη του με μια χαρτοπετσέτα και είπε με ευθυμία:
‘’Γεια σου, απρόσεκτη αδερφή’’
Γέλασα, ένα προσποιητό, για την ακρίβεια γέλιο και είπα:
‘’Πολύ αστείο, σπόρε. Η γιαγιά που είναι;’’ Ήπιε λίγο ακόμα από το γάλα του, που ήδη είχε φτάσει στα μισά και, αφού έδειξε την κουζίνα, είπε κιόλας:
‘’Στην κουζίνα’’ Μόλις κατάπιε, έδειξε το ποτήρι που κρατούσε: ‘’Α! Γυρνώντας, θα μου φέρεις λίγο ακόμα γάλα; Και πες στην γιαγιά να μου κάνει ένα τοστ’’
Πήγα στην κουζίνα χωρίς να πω τίποτα. Δεν είχα παράπονο, πάντως. Τουλάχιστον, στο σπίτι της γιαγιάς έτρωγε απ’ όλα.

Η κουζίνα ήταν αρκετά μεγάλη και μοντέρνα, κυρίως σε γήινες αποχρώσεις. Άφησα τις σακούλες μου κάτω στο πάτωμα και έριξα μια φευγαλέα ματιά στην γιαγιά μου.

Το όνομά της είναι Άλις. Είναι εβδομήντα χρονών και πολύ καλοστεκούμενη. Σε αντίθεση με άλλες γιαγιάδες, εκείνη αρνείται πεισματικά να βάψει τα μαλλιά της. Επίσης, έχει κάτι όμορφα, γαλάζια μάτια για τα οποία θα έδινα το παν να τα έχω. Απ’ ό, τι φαίνεται, όμως, ο αδερφός μου στάθηκε πιο τυχερός. Σαν χαρακτήρας, δεν ήταν τόσο αυστηρή όσο φαινόταν, υπήρχαν όμως φορές που ήταν όσο αυστηρή φαινόταν να είναι.

Καθότανε ατάραχη στην καρέκλα της και έπινε καφέ, μόλις όμως με είδε, τα γαλάζια της μάτια γέμισαν σκιές οργής. Τότε μου ήρθε μια ιδέα ότι μπορεί και να μην ήταν τόσο ήρεμη όσο φαινόταν. Σηκώθηκε, πήγε να πλύνει τα πιάτα και είπε, χωρίς να με κοιτάζει:
‘’Άργησες’’ Μια έμμεση κατηγορία.
‘’Συγνώμη γιαγιά’’ προσπάθησα να απολογηθώ ‘’Πήγα στο σουπερμάρκετ για να πάρω ό, τι μου ζήτησες και έγινα μούσκεμα από την βροχή. Έπρεπε να γυρίσω στο σπίτι για να αλλάξω κιόλας’’
‘’Καλά έκανες’’ είπε με αυστηρότητα ‘’Ήδη χτύπησες το κεφάλι σου. Μόνο η πνευμονία σου έλειπε’’ Αναστέναξα.
‘’Γιαγιά…’’ πήγα να πω. Εκείνη όμως άφησε τα πιάτα που έπλενε και γύρισε να με κοιτάξει, με τα γαλάζια της μάτια να πετούν σπίθες.
‘’Πες μου, πως έγινε και χτύπησες; Και σε ποιο νοσοκομείο πήγες; Σου έκαναν αξονική; Καμιά ακτινογραφία μήπως;’’
‘’Όχι, όχι, δεν χρειάστηκε να μου κάνουν αξονική. Ο γιατρός που με εξέτασε…’’ Αν μπορούσε ο Μπλέιζ με έναν χρόνο στην Ιατρική να χαρακτηριστεί ως γιατρός ‘’είπε ότι δεν είναι τίποτα το σοβαρό’’
‘’Ναι…’’ επέμεινε εκείνη ‘’αλλά ακόμα δεν μου εξήγησες πως χτύπησες. Και όσο περισσότερο αποφεύγεις να μου πεις, τόσο περισσότερο ανησυχώ’’
Χαμήλωσα το βλέμμα μου και είπα με σιγανή φωνή:
‘’Να, μαλώσαμε με τον Γκάμπριελ’’ Μπορούσα να της το πω αυτό, τουλάχιστον. Τα υπόλοιπα ήταν μυθοπλασία. Δεν χρειαζόταν να μάθει κιόλας ότι αποπειράθηκε να με βιάσει ‘’ Είχαμε βιολογία σήμερα και άρχισε να με κυνηγάει γύρω-γύρω από τον πάγκο μου. Σε κάποια φάση, γλίστρησα και έπεσα προς τα πίσω και χτύπησα το κεφάλι που στον πάγκο’’
Καθώς θυμήθηκα το χτύπημα στο κεφάλι μου, το χέρι μου πήγε ασυναίσθητα εκεί. Το βλέμμα της έδειχνε να μαλακώνει κάπως.
‘’Πάλι αυτός ο Γκάμπριελ… Μα καλά, δεν έχει άλλο σκοπό στην ζωή του πέρα από το να ενοχλεί εσένα;’’ Είπε με αγανάκτηση.
‘’Είναι σαν να βλέπει ο ταύρος το κόκκινο πανί’’ είπα και χαμογέλασα.
‘’Και να θέλει να δει κόκκινο, που μπορεί; Αφού είσαι συνεχώς ντυμένη μες στα μαύρα’’

Ακούγοντάς το αυτό, γέλασα και άρχισε να γελά και εκείνη μαζί μου. Οι γονείς μου μου έλεγαν καμιά φορά να φορέσω και κανένα άλλο χρώμα, εκείνη όμως δεν μου είχε κάνει ποτέ κανένα ανάλογο σχόλιο. Δεν έδειχναν να την ενοχλούν τόσο οι ενδυματολογικές μου επιλογές όσο η αφηρημάδα μου, πολλές φορές. Εκείνη ξερόβηξε και είπε, με σοβαρό τόνο:
‘’Όπως και να έχει, κορίτσι μου, δεν θα ήταν καλύτερα να πεις κάτι στην διευθύντρια του σχολείου; Να έχει το νου της, τουλάχιστον. Αυτός έχει πειραγμένο εγκέφαλο! Ποιος ξέρει για ποιο πράγμα είναι ικανός!’’
‘’Δεν νομίζω ότι χρειάζεται, γιαγιά’’ Με τέτοιο ξύλο, σκέφτηκα από μέσα μου, δεν θα εμφανιστεί στο σχολείο για αρκετές μέρες ‘’Δεν νομίζω ότι μετά από αυτό θα με ξαναενοχλήσει’’
Εκείνη έπιασε τον ώμο μου και είπε:
‘’Να έχεις τα μάτια σου δεκατέσσερα, κοριτσάκι μου’’ Δεν μπορούσα να μην κάνω συνειρμό με το σημείωμα που είχα δει νωρίτερα.
Ξάφνου, ακούσαμε μια φωνή από το καθιστικό:
‘’Ει! Τι θα γίνει με το τοστ και το γάλα μου;’’

Ακούγοντάς το αυτό, γελάσαμε και οι δυο και προσπαθήσαμε να εξυπηρετήσουμε όσο πιο γρήγορα γινόταν τον ‘’μικρό μας αφέντη’’


Την επόμενη μέρα, όπως το φαντάστηκα, ο Γκάμπριελ έλειπε από το σχολείο. Όταν μπήκα στην τάξη, το μάτι μου έπεσε πάνω στον Τόμι Λι Τζέιμς, που όλοι όμως τον αποκαλούσαν Σνέϊπ. Πρέπει να ήταν ένα από τα πιο βαριεστημένα άτομα στο σύμπαν, ο τρόπος έκφρασής του όμως ήταν μοναδικός.
‘’Καλημέρα, Σνέϊπ!’’ είπα εύθυμα εγώ. Εκείνος κούνησε απροσδιόριστα το κεφάλι του, σαν να διαφωνούσε κάθετα με αυτό.
‘’Που την είδες;’’ Είπε και αμέσως σκυθρώπιασε ‘’Αν αρχίζει με λογοτεχνία και συνεχίζεται με Έκθεση σερί, τότε…’’ και άφησε την φράση του μετέωρη.
‘’Να σου θυμίσω ότι είναι μαθήματα επιλογής και εσύ τα επέλεξες’’ είπα, μη μπορώντας να συγκρατήσω το γέλιο μου.
‘’Ναι, γιατί που να ήξερα τι με περιμένει;’’ είπε βαρύθυμα εκείνος και γύρισε να κοιτάξει μπροστά του, πνίγοντας παράλληλα ένα χασμουρητό. Συνέχιζα να γελάω, όταν ένιωσα ένα σκούντημα στον ώμο. Γύρισα και είδα την Λίλυ να με κοιτάζει ευθέως στα μάτια.
‘’Δεν έχει καλημέρα για εμάς, σκοτεινή μου αχτίδα;’’ Της χαμογέλασα.
‘’Πως και δεν έχει, Λίλυ μου;’’ Την χάιδεψα στον ώμο ‘’Πως είσαι σήμερα;’’
‘’Μια χαρά’’ Με ένα νεύμα του κεφαλιού της έδειξε τον Σνέϊπ ‘’Μίλησες κιόλας στον Σνέϊπ;’’
‘’Φειδωλός στα λόγια του, όπως πάντα’’ παρατήρησα.
Γελάσαμε συνωμοτικά και οι δυο.
‘’Να σου πω. Άκουσες τι έπαθε η κυρία Κατερπίλαρ;’’ Όταν είχες ένα τέτοιο επίθετο, δεν μπορούσες να μην το σχολιάσεις.
‘’Τι έπαθε; Μεταμορφώθηκε σε πεταλούδα;’’ Εκείνη συνοφρυώθηκε.
‘’Μάλλον σε τέρας της κολάσεως θα έλεγα’’ Παραξενεύτηκα με την σοβαρή της στάση.
‘’Γιατί το λες αυτό;’’ Ρώτησα.
‘’Α, δεν τα έμαθες; Πήγε να βάλει φωτιά στο τζάκι της και, αντί για οινόπνευμα, έριξε βενζίνη. Κάηκε ολόκληρη. Τώρα είναι στην εντατική’’ Σκέπασα με το χέρι μου το στόμα μου για να μην φωνάξω. Όταν ένιωσα τον σφυγμό μου να επανέρχεται σε φυσιολογικά επίπεδα, είπα, νιώθοντας θλίψη για την καημένη την κυρία Κατερπίλαρ:
‘’Πω, αλήθεια; Πραγματικά, λυπάμαι που το ακούω αυτό. Μπορεί και να μην ήταν και η καλύτερη καθηγήτρια που είχαμε, αλλά σίγουρα σε κανέναν άνθρωπο δεν αξίζει κάτι τέτοιο’’
Μια πονηρή λάμψη φάνηκε στα μάτια της:
‘’Απ’ όσο άκουσα, θα έρθει κάποιος για να την αντικαταστήσει’’ είπε και ένα πονηρό χαμόγελο χαράχτηκε στα χείλη της.
‘’Για πες’’ την παρότρυνα ‘’Τον έχει δει κανείς;’’ Έγνεψε αρνητικά το κεφάλι της.
‘’Δεν το νομίζω. Ποιος ξέρει, θα δείξει. Μπορεί και να είναι κάποιος γέρος, παράξενος που φυσάει συνεχώς την μύτη του’’ είπε και γέλασε.
‘’Ή κάποιος που θα έχει τόσο παράξενη προφορά που δεν θα καταλαβαίνεις λέξη από όσα μας λέει ή διαβάζει’’ συμπλήρωσα γελώντας, παίρνοντας μέρος στο αστείο. Θα συνεχίζαμε κι άλλο τις εικασίες, μέχρι που κάποιος μας ειδοποίησε ότι έρχεται στην αίθουσα και όλοι κάναμε ησυχία.

Και, μόλις είδα ποιος είναι, ένιωσα να στερεύει όλους δι’ όλου το οξυγόνο από το στήθος μου.

Να μαντέψω ότι ο καινούργιος καθηγητής είναι ο Ντράκο?
Και τη συνέχεια εννοείται πως τη θέλουμε γρήγορα! Όχι αργά!
Είναι παρα πολύ ωραίο!!!!!!

εχω δυο κεφαλαια να σχολιασω. λοιπον. η ιστορια ειναι φοβερη. βαζω στοιχημα οτι μετα το ξυλο που εφαγε ο γκαμπριελ ουτε που θα την ξαναπλησιασει.
και καλα, αυτη τωρα παιζει με 2 αντρες? ο ενας μετα τον αλλο εμφανιζονται. λες και το κανουν επιτηδες. ο καλος και ο κακος που προσπαθουν να την κατακτησουν.
και εμενα μου αρεσε η σκηνη που της συστηθηκε (επιτελους). μπορεις να με αποκαλεις... ντρακο. μου θυμιζει χαρυ ποτερ το ονομα. οπως και το σνειπ. και η υποκληση ηταν ολα τα λεφτα. τζεντλεμαν ο κυριος.
οσο για τον μυστηριωδη καθηγητη.... και εγω νομιζω οτι ειναι ο ντρακο. για να χαθηκε ολος ο αερας απο τα πνευμονια της, δεν θα μπορουσε να ειναι κανενας αλλος. αληθεια αυτος ποσο υποτιθεται πως ειναι? (ποσο λεει τουλαχιστον)
σχεση καθηγητη-μαθητριας θα εχουμε? αυτο δεν απαγορευεται απο τους κανονισμου του σχολειου?
ειναι λες και την παρακολουθει. οπου παει... να τος μπροστα της ξαφνικα. και τωρα... αν ειναι οντως αυτος ο καθηγητης, τοτε θα τον βλεπει και καθημερινα στο μαθημα

ανυπομονω για την συνεχεια.

σαντρα, αν ηθελες να με κανεις να ζηλεψω, τα καταφερες περιφημα

Εδώ παίζει μετά να έχουμε σχέση ξυπνημένου-από-τους-νεκρούς με ζωντανή και ο καθηγητής με τη μαθήτρια σε πείραξε?

σιγα. αυτο πλεον εχει γινει συνηθεια (με την καλη εννοια)

Σωστό κι αυτό...

Raven-Εντάξει μωρέ, μην ανησυχείς, θα κάνω όσο πιο γρήγορα μπορώ...

Sensitive Vampire-Ε μα, είδες; Και να θέλει να ησυχάσει, δεν μπορεί
Βασικά, το Σνέιπ το πήρα από το Harry Potter, το άλλο είναι εντελώς τυχαίο
Για σκέψου να ήσουν εσύ στην θέση της! Λίγο είναι; Αν μου συνέβαινε εμένα αυτό, θα ήμουν κάπως: <=έτσι :P Εκείνος λέει ότι είναι 25...Τώρα ποια είναι η πραγματική του ηλικία...

Μην ανησυχείς...Το πολύ σε δυο μέρες θα έχετε διαβάσει και εσείς το δέκατο

Ευχαριστώ και τις δυο για τα καλά σας λόγια

Ωραία πολύ χαιρόμαστε που θα τα διαβάσουμε κι εμείς!!!!!

ναι. ανυπομονουμε.

και εγω στην θεση της ετσι θα ημουν. και θα ειχα και δικιο. να μαντεψω οτι μολις μπει στην ταξη θα την κοιταξει?

Σπόιλερ:

μα και να θελει να αγιασει η κοπελα δεν την αφηνει. παντου ειναι απο πισω της. που να γνει τιποτα με τον μπλειζ μετα

16 με 25. δεν εχουν και μικρη διαφορα ηλικιας. αλλα αν λαβουμε υποψιν την κανονικη (οποια κι αν ειναι), τοτε παω πασο

και κατι τελευταιο. επιτηδες προσληφθηκε στο σχολειο αυτος?

καλα...σιγουρα ο ντρακο ειναι!αλλα η ιστορια θα εξελιχθει super,μαντευω!!!

με χιλια

Το κεφάλαιο 9 είναι εδώωω...

Κεφάλαιο 9ο

‘’Η καμπάνα ήχησε μουντά, γεμίζοντας τον απομονωμένο αυτό τόπο με σκιές του παρελθόντος. Εκείνη έδεσε πιο σφιχτά την μπέρτα της στο σώμα της. Ήθελε να προστατευτεί από το κρύο, να μην νιώθει τον τρόμο, που ήταν διάχυτος στην ατμόσφαιρα, καλυμμένος προσεκτικά ωστόσο με ένα αίσθημα ευλαβικής κατάνυξης. Εκείνος παραμόνευε πίσω από την ομίχλη. Σύντομα, άρχισε να βρέχει και εκείνη έβγαλε την κατάμαυρη ομπρέλα της από την τσάντα της, κοιτάζοντας παράλληλα γύρω της με δέος.

Το μοναστήρι ήταν άδειο από κόσμο εκείνη την συγκεκριμένη ώρα της ημέρας, ωστόσο ψαλμοί των μοναχών από τον όρθρο θα μπορούσα να αναστήσουν ακόμα και νεκρούς. Και πάνω που έδειχνε να χάνεται πότε στην πυκνή ομίχλη, πότε στην βλάστηση και στις απόκοσμες ψαλμωδίες, ακούστηκε ένα σύρσιμο πίσω από τους θάμνους.

Και τότε εμφανίστηκε ο μεγαλοπρεπής, μαυροφορεμένος άντρας, ο πομπός των ψυχών στον κάτω κόσμο, με τα σκούρα μαλλιά του να ανεμίζουν και τα διάφανα μάτια του να κοιτάζουν πότε με καλοσύνη και απορία και πότε σε απόλυτη παραφροσύνη. Οι απόκοσμες αντιθέσεις του αυτές, οι δυο αντίθετοι πόλοι μιας έλξης, την τραβούσαν κοντά του, σαν πεταλούδα στην φωτιά και εκείνη δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να τα σταματήσει όλα αυτά…’’

Το κείμενο αυτό το είχε γράψει η Λίλυ πολύ καιρό προτού εκείνο το βράδυ που γνώρισα έναν μυστηριώδη άντρα με μάσκα και ήρθε να ταράξει συθέμελα την ζωή μου, εκείνη τη στιγμή, ωστόσο, οι λέξεις αυτές ξανάρθαν με ορμή στην μνήμη μου.

Διότι ο Ντράκο ήταν ο νέος μας καθηγητής. Και στεκόταν μπροστά μου, με σάρκα και οστά.

Δεν θα ήταν υπερβολή αν έλεγα ότι όλα τα βλέμματα ήταν καρφωμένα πάνω του. Κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί ότι ένας τέτοιος άνθρωπος θα μας έκανε μάθημα. Όλοι περιμέναμε κάποιον μεγάλο σε ηλικία, ‘’στραγγισμένο’’ από κάθε ενέργεια και διάθεση για ζωή και με μια αίσθηση να φλυαρεί ακατάπαυστα. Πίστεψα μέχρι και για μια στιγμή ότι η ίδια η διευθύντρια μας έκανε πλάκα!

Η διευθύντρια, όμως, η οποία προφανώς δεν το συνήθιζε να κάνει τέτοιου είδους πλάκες, ήταν στο κατόπι του και τον κοίταζε με απέραντο θαυμασμό. Εκείνος το μόνο που έκανε ήταν να αφήσει αδιάφορα τον χαρτοφύλακα στην έδρα του.

Ήταν ντυμένος με ένα απλό, μαύρο κουστούμι, ένα άσπρο σακάκι με απλή γραβάτα και ένα ζευγάρι καλογυαλισμένα παπούτσια. Είχε τα μαλλιά του πιασμένα σε έναν ψηλό κότσο που αναδείκνυε τις έντονες γωνίες του προσώπου του και τόνιζε τα μάτια του.

Όταν τον είδα να μπαίνει από την πόρτα, ήθελα να εξαφανιστώ, να ανοίξει η γη να με καταπιεί, να τρέξω να σωθώ, κάτι που ήταν πολύ σύνηθες για μένα. Πρόσεξα, ωστόσο, τον τρόπο με τον οποίο τον κοιτούσαν όλες οι άλλες κοπέλες και μια τρελή σκέψη μου πέρασε από το μυαλό: ότι ήθελα να με προσέξει και να δει ότι με έχει στην τάξη του. Ήθελα να δω πως θα αντιδράσει.

Δεν έκανα απότομες κινήσεις ή αξιοπρόσεκτες φιγούρες. Απλώς ίσιωσα το σώμα μου, τέντωσα περήφανα το λαιμό μου και κάρφωσα το βλέμμα μου, θαρρετά αυτή την φορά, επάνω του. Εκείνος έδειχνε να μην έχει την προσοχή του συγκεντρωμένη κάπου συγκεκριμένα, μονάχα ‘’βολιδοσκοπούσε’’ το νέο του τμήμα και τους καινούριους του μαθητές. Κάποια στιγμή, το βλέμμα του θαρρώ πως έπεσε επάνω μου, αλλά η ματιά ήταν φευγαλέα, σχεδόν αδιάφορη.

Ένιωσα να με κυριεύει ένα κύμα απογοήτευσης.

Η κυρία Αλλάνα Γουέλς χτύπησε με δύναμη μια φορά το χέρι της στην έδρα, έτσι έπαψε και η οχλοβοή που επικρατούσε στην αίθουσα. Ήταν μια γυναίκα γύρω στα τριάντα, μετρίου αναστήματος, με κοντά, καστανά μαλλιά και πράσινα μάτια. Τα ρούχα της και το φέρσιμό της έδειχναν πόσο συντηρητική και αυστηρή ήταν. Έβηξε λιγάκι για να καθαρίσει τον λαιμό της και είπε:
‘’Παιδιά, εφόσον πλέον έχω την προσοχή σας, έχω να σας κάνω μια ανακοίνωση: Η καθηγήτρια σας, η κυρία Κατερπίλαρ, είχε ένα τρομερό ατύχημα και δεν θα μπορέσει να συνεχίσει να σας διδάσκει’’ Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό της, κάτι εξαιρετικά σπάνιο για αυτή ‘’Από εδώ και στο εξής, θα σας αναλάβει ο κύριος Νίκολας Λόκχαρτ. Ο κύριος Λόκχαρτ κατάγεται από την Ρουμανία και είναι ένας κορυφαίος καθηγητής στο είδος του. Βασιζόμαστε επάνω του, ως σύλλογος καθηγητών και ως εκπαιδευτικοί και πιστεύουμε ότι θα τιμήσει επάξια το όνομα του σχολείου μας’’
Μετά από αυτά, έκανε κάποια βήματα πίσω και κόντεψε να παραπατήσει, εφόσον τον κοιτούσε συνεχώς στα μάτια. Ορισμένοι συμμαθητές μου γέλασαν στα κρυφά. Εκείνη ανασκουμπώθηκε αμέσως και είπε, με κάποια συστολή:
‘’Λοιπόν, σας αφήνω να κάνετε την δουλειά σας. Έχω και εγώ πολλές δουλειές να κάνω’’ Και, με αυτά τα λόγια, βγήκε με έναν εντελώς αδέξιο τρόπο από την αίθουσα.

Όταν έφυγε η διευθύντρια, εκείνος έκανε τάχα πως καθαρίζει τον λαιμό του και είπε, με συνωμοτικό ύφος:
‘’Νομίζω ότι η διευθύντριά σας τα παραλέει λίγο. Πάντοτε οι… συστάσεις της είναι τόσο εντυπωσιακές;’’ Οι περισσότεροι, ακούγοντας το αυτό, γελάσανε και ο Στίλμαν, ένας συμμαθητής μου, έσπευσε να απαντήσει:
‘’Μπα, όχι. Συνήθως το κάνει αυτό μόνο αν οι καθηγητές της ‘’γυαλίσουν’’ το μάτι’’ Η παρέα του, που βρισκόταν ακριβώς από πίσω του, γέλασε συνωμοτικά. Ο Ντράκο έσμιξε τα μάτια του, του έριξε ένα έντονο βλέμμα και είπε:
‘’Και εσένα πως σε λένε; Βλέπεις, δεν σας γνωρίζω ακόμα και πρέπει να γίνουν και κάποιες συστάσεις’’ Ο Στίλμαν είπε το όνομά του δυνατά και πρόσθεσε:
‘’Να το θυμάστε αυτό! Είμαι αυτός που θα σας φέρνει και λίγη χαρά και ζωντάνια όταν το μάθημα γίνεται υπερβολικά… βαρύ και ασήκωτο για τις πρώτες ‘’πρωινές’’ ώρες’’ Ο Ντράκο χαμογέλασε, ένα καλοσυνάτο παρά κοροϊδευτικό χαμόγελο και είπε:
‘’Να είσαι σίγουρος ότι θα το θυμάμαι’’ Φυσικά, σκέφτηκα από μέσα μου, με την οργή να συνεχίζει να σιγοβράζει. Είναι ικανός να θυμηθεί όλα τα υπόλοιπα ονόματα, αλλά είναι ικανός να ξεχάσει εμένα. Για εκείνον, ήμουν αόρατη, τόσο απλά.

Εκείνη την στιγμή, έκανε το γύρο της έδρας, πήρε το πλάνο της τάξης και άρχισε να εκφωνεί τα ονόματά μας. Όταν έφτασε στο δικό μου, όλοι άρχισαν να κοιτάζουν δεξιά και αριστερά. Είχαν συνηθίσει τόσο πολύ το ‘’Λούνα’’ που πολλές φορές ξεχνούσαν το πραγματικό μου όνομα. Ούτε και εγώ όμως το είχα προσέξει γιατί, όση ώρα γινόταν αυτή η διαδικασία, η προσοχή μου είχε αφαιρεθεί τελείως. Η σκουντιά της Λίλυ από πίσω μου με επανέφερε στην πραγματικότητα.

Εκείνος επανέλαβε:
‘’Λενόρ Σαντοβάλ’’ Σήκωσα απρόθυμα το χέρι μου. Για μια στιγμή, είδα μια λάμψη αναγνώρισης, όσο και ενδιαφέροντος στα μάτια του. Εκείνος κοίταξε ξανά το χαρτί που κρατούσε στα χέρια του:
‘’Λενόρ… Αρκετά σπάνιο όνομα’’ σχολίασε. Σταύρωσα τα χέρια μου μπροστά από το στήθος μου.
‘’Δεν μου αρέσει’’, η ‘’στεγνή’’ μου απάντηση. Δεν ήθελα να ανοίξω ψιλοκουβεντούλα μαζί του για το όνομά μου όταν ο ίδιος δεν ήταν ειλικρινής με το δικό του. Είχα όμως ξεχάσει την ικανότητά του να δημιουργεί συζητήσεις από το ‘’φαινομενικό’’ τίποτα.
‘’Κι όμως…’’ επέμεινε εκείνος, καρφώνοντάς με με τα διάφανα του μάτια ‘’το όνομά σου παρουσιάζει μεγάλο λογοτεχνικό ενδιαφέρον. Έχεις διαβάσει μήπως το αντίστοιχο ποίημα του Έντγκαρ Άλαν Πόε;’’

Κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου. Ακουστά τον είχα τον ποιητή. Θα ορκιζόμουν μάλιστα ότι κάπου στην βιβλιοθήκη του σπιτιού μας είχαμε ένα βιβλίο με ποιήματά του, ωστόσο ποτέ μέχρι εκείνη την στιγμή δεν έτυχε να το διαβάσω. Δεν κατάλαβα για ποιο λόγο το σχόλιό του με έκανε να αισθανθώ λες και με το ότι δεν είχα διαβάσει το ποίημα αυτό έκανα κάποιο μεγάλο έγκλημα.

Μάλλον θα έφταιγε η ματιά του, που ήταν λιγάκι επικριτική. Όταν μίλησε, ο τόνος του ήταν απαλός, αλλά ήμουν σίγουρη ότι υπήρχε κάποιο υπονοούμενο από πίσω:
‘’Θα σου πρότεινα να το διαβάσεις. Ξέρεις, τα ονόματα υποδηλώνουν πολλά για το άτομο που τα φέρει’’
Τον είδα να κάνει μεταβολή και να κάνει ξανά τον κύκλο γύρω από την έδρα, χωρίς να έχει σκοπό, προφανώς, να προσθέσει κάτι άλλο, αποφάσισα, ωστόσο να μην αφήσω αυτή την ευκαιρία να πάει χαμένη. Εφόσον εκείνος δεν έδειχνε να θυμάται, όφειλα να του το θυμίσω εγώ:
‘’Α, και για να ξέρετε…’’ είπα με έναν συγκροτημένο τόνο, παρά την οργή που ένιωθα μέσα μου ‘’Το όνομά μου είναι Λούνα. Όλοι έτσι με ξέρουν σε αυτό το σχολείο’’
Περίμενα ότι θα έλεγε κάτι, οτιδήποτε.

Ωστόσο, εκείνος συνέχισε να γυρίζει γύρω από την έδρα και να εκφωνεί ονόματα.


Αυτές οι δυο ώρες ένιωσα να περνάνε και εκνευριστικά αργά και εκνευριστικά γρήγορα. Αυτό που βοήθησε να κυλήσει πιο γρήγορα η ώρα ήταν η ευχάριστη ατμόσφαιρα, η ροή του μαθήματος και το γενικό ‘’κουτσομπολιό’’ Η Λίλυ, στα μηνυματάκια που ανταλλάσσαμε μεταξύ μας, δεν σταμάταγε να αναφέρει πόσο ‘’σοφιστικέ, με χιούμορ και απίστευτα σέξι’’ ήταν ο νέος μας καθηγητής. Σπάνια συμπαθούσε τόσο πολύ ένα άτομο.

Αυτό που έκανε τις ώρες να περνάνε βασανιστικά αργά ήταν το βλέμμα του, ο τρόπος που κρατούσε το βιβλίο, ο τρόπος που σούρωνε τα χείλη του όταν έψαχνε να βρει τις σελίδες. Λεπτομέρειες, θα έλεγε κανείς, ωστόσο έδειχνα να απορροφώμαι σε αυτές και, για κακή μου τύχη, να μην μπορώ να στρέψω την προσοχή μου κάπου αλλού.

Με χαρά επίσης διαπίστωσα ότι έκανε πολύ καλό μάθημα. Δεν μπορούσα να περιγράψω το πώς ή το ‘’γιατί’’, πάντως ο λόγος του ήταν πλούσιος και έδινε σε όλους την ευκαιρία να συμμετέχουν, ακόμα και σε εμένα. Δεν είναι ότι δεν μου άρεσε να συμμετέχω, απλά η συμμετοχή μου ήταν καλύτερη στα γραπτά απ’ ό, τι στα προφορικά, όλοι οι καθηγητές μου είχαν να το λένε αυτό. Εκείνος όμως φάνηκε πρόθυμος να με βοηθήσει, αυτό όμως δεν με έκανε να αισθανθώ καλύτερα.

Μόλις χτύπησε το κουδούνι για το πρώτο, μεγάλο διάλειμμα, άρπαξα την τσάντα μου και βγήκα με ορμή από την αίθουσα. Όση ώρα περπατούσα στον διάδρομο, δεν μπορούσα να σταματήσω την ορμή των σκέψεών μου.

Μου είχε πει ψέματα. Για όλα. Πιθανόν να γνώριζε ότι θα δίδασκε και σε αυτό το σχολείο. Αυτό όμως του έδινε την ευκαιρία να παίζει μαζί μου; Μήπως δεν ήμουν η μόνη μαθήτρια που έχαιρε την… βαθύτατη εκτίμησή του; Καθ’ όλη την διάρκεια του μαθήματος, δεν είδα καμία περίεργη συμπεριφορά από μέρους του, εκτός από το ότι ορισμένες συμμαθήτριές μου γυρνούσαν γύρω του όπως οι μέλισσες γύρω από το μέλι.

Όπως και να είχε, εκείνος είχε φερθεί σαν να μην γνωριζόμασταν καν. Άδικα είχα θυμώσει. Ίσως να ήταν καλύτερα να είμαστε απλά δυο ξένοι και τίποτα περισσότερο. Αυτό όμως με ενοχλούσε περισσότερο από όσο μπορούσα να παραδεχτώ.

Προτού προλάβω να σκεφτώ τίποτα άλλο, ένιωσα ένα σκούντημα στην πλάτη. Γύρισα και είδα την Κάσσιντυ να χαμογελάει πλατιά. Από πίσω της ήταν η Έβελιν.

Η Κάσσιντυ ήταν έντονα βαμμένη και φορούσε ένα στενό τζιν με στρας, ένα τοπάκι που τόνιζε τα πλούσια στήθη της και μπότες με τακούνι, ενώ η Έβελιν είχε, ως συνήθως, πιο αθλητικό στιλ. Τα μαλλιά της είχαν γίνει και πάλι κατσαρά. Με τόση υγρασία που είχε χθες το βράδυ, ήμουν σχεδόν βέβαιη ότι αυτό θα συνέβαινε.
‘’Καλά, σαν δεν ντρέπεσαι λέω ‘γω!’’ είπε και παρίστανε πως ήταν τάχα θυμωμένη ‘’Μετά από ένα τέτοιο δώρο, δεν με πήρες έστω να μου πεις ούτε ένα ευχαριστώ;’’ Κούνησα αδιάφορα τους ώμους:
‘’Τι παραλήρημα είναι και αυτό πρωί-πρωί;’’ είπα με προσποιητή έκπληξη. Εκείνη επέμεινε και μου έδειξε κιόλας με τις ανάλογες χειρονομίες:
‘’Ψηλός, γύρω στο 1.80, με καστανοκόκκινα μαλλιά, λίγο σέξι μουσάκι και θεϊκό σώμα. Ακόμα δεν σου θυμίζει τίποτα;’’ Άκουσα την Έβελιν να βαριανασαίνει και είπε με έκπληξη:
‘’Τι; Ήρθε να σε βρει ο Μπλέιζ; Εδώ, στο σχολείο;’’ Για μια στιγμή, κοίταζε και τις δυο μας σαν χαμένη.
‘’Για την ακρίβεια, ήρθε να με βρει μετά το σχολείο’’ παραδέχτηκα εγώ και ένιωσα τα μάγουλά μου να κοκκινίζουν. Η Κάσσιντυ είπε, με ένα πλατύ χαμόγελο:
‘’Χα! Όταν μιλήσαμε στο τηλέφωνο, δεν πίστεψα ότι θα έρθει τελικά. Αλλά χάρηκα που ήρθε τελικά! Αυτό σημαίνει ότι δεν είναι κότα!’’
Είχαμε φτάσει πλέον στο προαύλιο του σχολείου. Καθίσαμε στην συνηθισμένη μας θέση και είπα, πιο ψιθυριστά αυτή την φορά:
‘’Άλλη φορά, θα σου φώναζα και θα έλεγα πόσο τρελή είσαι, αλλά αυτή την φορά…’’ Χαμήλωσα το κεφάλι και είπα, χωρίς να την κοιτάζω ‘’μου άρεσε η έκπληξη’’ Όφειλα τουλάχιστον να το παραδεχτώ αυτό. Προτού προλάβει η Κάσσιντυ να με βομβαρδίσει με ερωτήσεις, η Έβελιν είπε, κοιτάζοντας με δέος προς το παράθυρο του τρίτου ορόφου:
‘’Λούνα, αυτός δεν είναι ο νέος καθηγητής των Αγγλικών;’’ Τόσο εγώ όσο και η Κάσσιντυ γυρίσαμε να κοιτάξουμε προς το παράθυρο.
‘’Ναι, αυτός είναι’’ είπα, όσο πιο αδιάφορα μπορούσα.
‘’Και το λες έτσι απλά;’’ παρατήρησε η Κάσσιντυ, γουρλώνοντας τα μάτια της. Γύρισε προς το παράθυρο και είπε, με ένα βλέμμα και μια φωνή που ήξερα πλέον πολύ καλά: ‘’Είναι πρώτης τάξεως μανάρι, αυτό έχω να πω. Τι λες και εσύ, Έβελιν;’’
Η Έβελιν ανέστρεψε το κεφάλι της και είπε απλά:
‘’Θα ήταν ακόμα καλύτερος αν δεν ήμουν δεσμευμένη’’
‘’Ω, έλα τώρα’’ είπε η Κάσσιντυ και κούνησε τους γοφούς της με νόημα πέρα-δώθε ‘’Εγώ άνετα θα τον έπαιρνα στην έδρα, αν μου δινόταν η ευκαιρία’’
‘’Κάσσιντυ!’’ αναφώνησα άθελά μου και την σκούντηξα στον ώμο. Ήξερα ότι άλλες μπορεί να έμεναν απλά στα λόγια. Εκείνη ωστόσο το εννοούσε. Και, για κάποιο λόγο, αυτό με πείραξε.
‘’Καλά, σταματάω!’’ είπε εκείνη γελώντας ‘’Πω, έμπλεξα με παρθεναγωγείο!’’ Τώρα ήταν η σειρά μας να γελάσουμε. Όταν σταματήσαμε να γελάμε, η Έβελιν με ρώτησε:
‘’Εσύ τι γνώμη έχεις για τον νέο καθηγητή;’’
Χωρίς να τις κοιτάζω, το βλέμμα μου καρφώθηκε σε εκείνον, σαν να ήθελα, με κάποιον τρόπο να με ακούσει και εκείνος, παρότι γνώριζα ότι κάτι τέτοιο ήταν αδύνατον και είπα:
‘’Νομίζω ότι είναι κάποιος με πολλά μυστικά κρυμμένα. Σε ανθρώπους σαν και αυτόν, δεν ξέρεις αν θα ήταν καλύτερο να ανακαλύψεις κάτι ή να μείνει για πάντα κρυμμένο στο σκοτάδι’’

Σαν να είδα μια παράξενη λάμψη στα μάτια του, αλλά ήταν πολύ μακριά και δεν ήμουν σίγουρη για αυτό που είδα. Μετά από λίγες στιγμές, απλά χάθηκε από τα μάτια μας.

Τέλειοοοο!!!!! Φανταστικό!!! Πολύ μυστήριο!
Και αυτό το κείμενο που είχε γράψει η Λίλυ που έχεις βάλει στην αρχή μου θύμισε την ατμόσφαιρα του προλόγου. Μήπως έχει καμία σχέση?

Thaaank you

Όσο γι' αυτό που λες, η Λίλυ τα γράφει αυτά εν αγνοία της, αλλά έχουν κάποια σχέση με τον πρόλογο...

το ήξερα!!!!

ΔΕΝ θα το ήξερες αν δεν στο έλεγα εγώ...

Πλάκα κάνω φυσικά ...Τώρα με βάζεις σε σκέψεις...Μήπως να ανεβάσω και το 10ο κεφάλαιο τελικά;;;

Τώρα τα ρωτάνε τα αυτονόητα? Φυσικά και να το ανεβάσεις!!!

πωπω... ηταν φοβερο. τελικα ψεματα της ειπε για το ονομα? για αυτο ειχε πει μπορεις να με αποκαλεις ντρακο? η μηπως αυτο δηλωνει καποια οικιοτητα που θα ηθελε να εχουν? παντως βαζω στοιχημα οτι ακουσε ολα οσα ειπε για το ατομο του.
ανυπομονω για την συνεχεια

Χμ...Δεν ξέρω...Μάλλον αυτή η κίνηση θα του προξενήσει κάποια προβληματάκια στο μέλλον... Του γύρισε λιγάκι μπούμερανγκ...

Αύριο έρχεται η συνέχεια...

Σπόιλερ:

γιατι οχι σημερα? pleaseeee!!!!

ποια κινηση? το ψεμα?

ναιιι..!την συνεχεια!τελειο,καταπληκτικο,μυστηριοδες..δεν υπαρχουν λογια να το περιγραψω....!!!