Vampirisious-Book 1

να και κατι αλλο στο οποιο συμφωνουμε

Sensitive Vampire

Σπόιλερ:

Σας ευχαριστώ Ε, και εφόσον με πιέζετε τόσο πολύ, τι να κάνω; Ας το ανεβάσω... :P

Κεφάλαιο 10ο

Μετά το διάλειμμα, η ώρα μου φάνηκε ότι πέρασε αιφνιδιαστικά γρήγορα.

Ίσως γιατί έκανα και μαθήματα που μου άρεσαν και με ενδιέφεραν για την μετέπειτα επαγγελματική μου πορεία και εξέλιξη. Και ήθελα να είμαι και καλά προετοιμασμένη, όσο να' ναι. Ο καθηγητής του ελεύθερου και γραμμικού σχεδίου μας ανέθεσε να κάνουμε δυο εργασίες και μας έδωσε διορία δυο βδομάδες για να τις παραδώσουμε ολοκληρωμένες. Πάλι καλά που μας έδωσε χρόνο, για να μπορέσω να μαζέψω όλα τα υλικά που μου ήταν απαραίτητα, καθώς επίσης και να σκεφτώ και το θέμα. Όσον αφορούσε τις εργασίες μου, ήμουν τελειομανής. Δεν μου άρεσαν οι προχειροδουλειές. Η εργασία του γραμμικού σχεδίου ήταν να κάνεις την κάτοψη μιας πολυκατοικίας, ενώ του ελεύθερου να ζωγραφίσεις ένα αστείο πορτραίτο κάποιου προσώπου.

Ποιος ξέρει; Μπορεί και να ζωγράφιζα τον αδερφό μου με χλαμύδα και περικεφαλαία. Αυτό και αν θα ήταν προχωρημένο.

Μόλις χτύπησε το κουδούνι, πήγα στις τουαλέτες για να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπό μου και να αλλάξω, μιας και δεν ήταν κανένας στις γυναικείες τουαλέτες. Ήταν μια ιδιαίτερα ζεστή μέρα για τα δεδομένα της εποχής και ένιωθα την πλάτη μου να λούζεται στον ιδρώτα. Μπήκα σε μια από αυτές που φαινόταν πιο καθαρή από τις υπόλοιπες, άλλαξα την μπλούζα και το φανελάκι μου και έπλυνα το πρόσωπό μου και τα χέρια μου στον νιπτήρα. Σκουπίστηκα με μια πετσέτα, σήκωσα το βλέμμα και κοίταξα στον καθρέφτη.

Από πίσω μου στεκόταν ο Ρόμπερτ, με μια εντελώς χαλαρή στάση και εγώ απόρησα πως στο καλό τόση ώρα δεν τον πήρα χαμπάρι.

''Δεν ξέρω αν το κατάλαβες, αλλά εδώ είναι οι τουαλέτες των κοριτσιών'' είπα με αδιάφορο ύφος.
''Το ξέρω'' είπε νωχελικά εκείνος και συνέχισε να με κοιτάζει μέσα από τον καθρέφτη. Δίπλωσα την πετσέτα μου και την έβαλα μέσα στην τσάντα μου.
''Αν ψάχνεις την...Κέιλιν...'' είπα με κόπο, γιατί συνήθως δεν αναφερόμουν σε εκείνην χωρίς να προσθέσω κάποιον χαρακτηρισμό ''δεν είναι εδώ. Κάνει τα μαγικά της με τις άλλες μαζορέτες στο γυμναστήριο''
''Και αυτό το ξέρω'' απάντησε φειδωλά εκείνος. Μου φάνηκε ότι είδα ένα μισό χαμόγελο να σχηματίζεται στο πρόσωπό του.
''Ωραία. Και τι θέλεις τότε;’’ Τον κοίταξα καλά-καλά ‘’Μην μου πεις ότι έγινες ματάκιας τώρα στα πίσω-πίσω;'' τον πείραξα εγώ. Εκείνος άρχισε να γελάει αμήχανα. Κάποτε μου είχε εκμυστηρευτεί ότι του άρεσε όταν τον πείραζα, αυτή την φορά, ωστόσο, κάτι στο γέλιο του με έκανε να πιστέψω ότι δεν ένιωθε τόσο άνετα όσο θα ήθελε να δείχνει. Και η στάση του στην συνέχεια επιβεβαίωσε τις υποψίες μου:
''Ξέρεις...'' άρχισε διστακτικά εκείνος ''θέλω να σου μιλήσω'' Όχι, αυτό δεν ήθελα να το ζήσω. Άρπαξα απότομα την τσάντα μου και είπα, εξίσου απότομα:
''Εγώ όμως δεν θέλω να σε ακούσω'' του πέταξα και πήγα να τον προσπεράσω, εκείνος όμως μου έφραξε τον δρόμο και με άρπαξε σφιχτά από τον ώμο:
''Σε παρακαλώ. Μια ερώτηση μόνο'' είπε, με την στάση του το ίδιο άκαμπτη και ανυποχώρητη με την δική μου. Για λίγα δευτερόλεπτα, απομείναμε να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλον. Τον κοίταζα και σκεφτόμουν αν θα άξιζε ο κόπος να τον ακούσω. Από την άλλη, όμως, δεν θα ήθελα να κάνω υποθέσεις μετά για το τι μπορεί να ήθελε από εμένα.
''Εντάξει'' είπα βιαστικά ''Αλλά κάνε γρήγορα. Έχω να πάρω και τον αδερφό μου από το σχολείο'' Εκείνος τότε άφησε σιγά-σιγά τον ώμο μου, σαν να βεβαιωνόταν ότι δεν θα το έσκαγα. Στήριξε το βάρος του στον τοίχο, σταύρωσε τα χέρια του στο στήθος του και είπε, κοιτάζοντάς με με τον ίδιο τρόπο που με κοίταζε τότε, όταν είχαμε συναντηθεί τυχαία στο μπαρ.
''Με αυτόν τον τύπο, που σε είδα να χορεύεις στο μπαρ, όταν συναντηθήκαμε τυχαία στα γενέθλιά σου...''
''Τον Μπλέιζ εννοείς;'' συμπλήρωσα.
''Ναι, μάλλον αυτόν θα εννοώ'' είπε μαγκωμένα εκείνος ''Με αυτόν τον τύπο τέλος πάντων...τα 'χετε;'' Άρχισα να εκνευρίζομαι. Ώστε για αυτό επρόκειτο. Καλά το είχα καταλάβει.
''Να σου πω...'' είπα δεικτικά και άρχισα να κοπανάω τον δείκτη μου πάνω στο στέρνο του ''λίγο αργά δεν θυμηθήκαμε να το παίξουμε ''ζηλιάρης πρώην'', μεσιέ;'' Εκείνος ξεφύσηξε λίγο, μια κίνηση που έκανε όταν εκνευριζόταν και είπε, με μια ηρεμία δυσανάλογη της νευρικότητάς του:
''Δεν είναι θέμα ζήλιας. Αυτό που θα σου πω, στο λέω για το καλό σου: αυτός ο τύπος δεν κάνει για σένα''
''Δεν έχεις κανένα δικαίωμα να μου λες με ποιον ταιριάζω εγώ, 'νταξει;'' του πέταξα επιθετικά.
''Απλά...'' είπε εκείνος, φανερά αμήχανα ''ήλπιζα ότι μετά από εμένα θα έκανες μια πιο...ασφαλή επιλογή'' Αυτό και αν ήταν έκπληξη! Ο Ρόμπερτ μου έδινε μαθήματα για τις σχέσεις. Ας γελάσω!
''Και ποια θεωρείς εσύ, δηλαδή, ως ''ασφαλή επιλογή;'' Εσένα, ας πούμε;'' είπα κοροϊδευτικά. Τον είδα να σκύβει το κεφάλι του και να κοιτάζει το πάτωμα, όμως εγώ το σήκωσα έτσι ώστε να με κοιτάζει στα μάτια και είπα, όσο πιο ψυχρά και αδιάφορα μπορούσα:
''Άκουσε με, Ρόμπερτ, μια και καλή: το τι κάνω με τις σχέσεις μου ή την ζωή μου είναι δικός μου λογαριασμός. Εσύ δεν έχεις κανένα δικαίωμα να δίνεις συμβουλές σε κανέναν, όταν δεν μπορείς να διορθώσεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Πήγαινε λοιπόν πίσω στην Κέιλιν, που είστε και πλασμένοι ο ένας για τον άλλον και παράτα μας εμάς''

Χωρίς να περιμένω την αντίδρασή του, βγήκα γρήγορα από τις τουαλέτες.


Ο αδερφός μου, όσο ήμασταν στο αυτοκίνητο, ήταν υπερβολικά ευδιάθετος και ομιλητικός, την στιγμή που από τα νεύρα μου και τον εκνευρισμό μου δεν ήθελα να βλέπω άνθρωπο ζωγραφιστό. Μου έλεγε για δυο νέα παιδιά, δίδυμα, που μόλις ήρθαν στην τάξη του και το πόσο cool και απίστευτα παιδιά ήταν. Μιλούσε τόσο έντονα και τόσο γρήγορα από τον ενθουσιασμό του που με έπιασε πονοκέφαλος. Λίγο πριν φτάσουμε σπίτι, του φώναξα, ουρλιάζοντας σχεδόν, να το βουλώσει επιτέλους. Εκείνος αμέσως σκυθρώπιασε και, μόλις φτάσαμε στο σπίτι, ανέβηκε στο δωμάτιό του και κοπάνησε με δύναμη την πόρτα, χωρίς να μου πει λέξη. Όση ώρα έκανα το φαγητό, μου πέρασαν κάπως τα νεύρα και συνειδητοποίησα ότι μπορεί να ήμουν λίγο απότομη μαζί του. Στο κάτω-κάτω της γραφής, δεν έφταιγε εκείνος που ο Ρόμπερτ ήταν ηλίθιος. Ανέβηκα διστακτικά στο δωμάτιό του, χτύπησα απαλά την πόρτα και είπα, με ήρεμη φωνή:
''Μπέντζαμιν. Άνοιξε την πόρτα. Σου έφερα το αγαπημένο σου φαγητό: τσίζμπεργκερ με μπόλικο κέτσαπ και τηγανητές πατάτες''
''Δεν τα θέλω'' απάντησε πεισματικά εκείνος ''Μπορεί να έχεις βάλει κάτι μέσα με σκοπό να με δηλητηριάσεις'' Απέμεινα με το στόμα ανοιχτό. Που στο καλό μάθαινε ένα παιδί οχτώ χρονών τέτοιες εκφράσεις;
''Να σου πω: συγνώμη για το ξέσπασμά μου στο αυτοκίνητο. Ήμουν λιγάκι...υπερβολική''
''Γιατί δεν λες ''υστερική'' καλύτερα;'' φώναξε εκείνος.
''Εντάξει, υστερική'' παραδέχτηκα εγώ ''Σου ζητώ συγνώμη, απλά...είχα μια δύσκολη μέρα, αυτό είναι όλο''
''Και όποτε έχεις εσύ μια δύσκολη μέρα, εγώ θα την πληρώνω;'' είπε με παράπονο στην φωνή του.
''Υπόσχομαι ότι αυτό δεν πρόκειται να ξανασυμβεί. Τι άλλο θες να κάνω για να με πιστέψεις;'' Άξαφνα, άνοιξε την πόρτα, με μια σκυθρωπή έκφραση στο πρόσωπό του.
''Θα μου δώσεις το PS3 για μια βδομάδα, όπως επίσης και το PSP'' είπε εκείνος πεισματικά και με κοίταξε, παρακλητικά αυτή την φορά:
''Σκληρά παζάρια κάνουμε, σπόρε;'' είπα και τον έδειξα με το δάχτυλο. Εκείνος κούνησε αδιάφορα τους ώμους:
''Τι να κάνουμε; Αυτό είναι το τίμημα της αδερφότητας...και της σιωπής μου'' είπε με νόημα εκείνος.

Όταν ήταν πιο μικρός, είχαμε ιδρύσει μια μυστική αδερφότητα την οποία έπρεπε να προστατεύουμε ''πάση θυσία'' Όσο περνούσαν τα χρόνια, ο αδερφός μου άλλαζε συχνά και προτιμήσεις ως προς το επάγγελμα που θα ακολουθούσε: την μια ήθελε να γίνει αστροναύτης, την άλλη σούπερ ήρωας και την άλλη κουρσάρος των επτά θαλασσών. Φυσικά, ο όρκος της αδερφότητας δεν μου επέτρεπε να πω λέξη για όλα αυτά στους κυριότερους εχθρούς της: τους γονείς.
Τον κοίταξα καλά-καλά για λίγο, κρατώντας ακόμα τον δίσκο με το φαγητό στο χέρι:
''Καλά, εντάξει. Αλλά έτσι και δω ότι το παρακάνεις, αναιρείται η συμφωνία'' Το πρόσωπό του φωτίστηκε και έδειξε αυτοστιγμής να ξεχνάει τα μούτρα που μου κρατούσε μόλις πριν από λίγο.
''Άσε τον δίσκο στο γραφείο μου'' είπε με στόμφο, λες και ήταν ο αρχηγός του σπιτιού. Εγώ τον άφησα, κοιτάζοντάς τον με μισό μάτι, κάτι που τον έκανε να γελάσει.
''Μην τα κάνεις όλα άνω-κάτω και μετά αναγκαστώ να τα καθαρίσω εγώ...'' είπα, αφήνοντας επίτηδες την φράση μου ατελείωτη. Εκείνος έγνεψε καταφατικά, τρώγοντας μια μεγάλη μπουκιά από το τσίζμπεργκερ και με έδιωξε από το δωμάτιό του, λέγοντάς μου παράλληλα να κλείσω και την πόρτα. Κούνησα αποδοκιμαστικά το κεφάλι μου. ''Κάνε παιδιά, να δεις καλό'' σου λένε μετά. Έχε χάρη που ήθελα να έχω ''καθαρό ποινικό μητρώο'' μέχρι να επιστρέψουν οι γονείς μου, αλλιώς δεν επρόκειτο να υποκείψω στον εκβιασμό του. Το ότι ξέχασα μια μέρα να τον πάρω από το σχολείο ήταν αρκετά βαρύ ως ''αδίκημα'' Δεν θα ήθελα να τους δώσω και άλλες αφορμές για καυγά.

Εφόσον έκλεισα την πόρτα, πήγα στο δωμάτιό μου και άνοιξα τον υπολογιστή μου. Περίμενα εδώ και κάτι μέρες μια μέρα να κατέβει μια ταινία που ήθελα να δω, χώρια που έπρεπε να βρω στοιχεία για μια άσκηση στο Art and Design. Επίσης, φευγαλέα θυμήθηκα ότι είχα καιρό να δω τα εισερχόμενα του ηλεκτρονικού μου ταχυδρομείου. Αποφάσισα να ξεκινήσω από αυτό. Πληκτρολόγησα βιαστικά τον ''Κωδικό πρόσβασης'', τον οποίο και εγώ η ίδια ορισμένες φορές απορούσα πως τον θυμόμουν, τόσο δύσκολος που ήταν, όταν άκουσα το τηλέφωνο να χτυπάει. Το σήκωσα μετά το τρίτο χτύπημα.
''Εμπρός;'' είπα κεφάτα.
''Γεια σου, Λούνα'' Αυτή η κρυστάλλινη, καθάρια φωνή, ο τρόπος που έλεγε το όνομά μου...Ένιωσα να μου κόβεται η ανάσα.
''Ντράκο;'' είπα, με κάποια αβεβαιότητα.
''Βλέπω ότι εκπλήσσεσαι'' είπε εκείνος, με τον γνωστό, μυστικιστικό τρόπο που τον χαρακτήρισε.
''Δεδομένων των συνθηκών, είναι να μην εκπλήσσομαι;'' είπα, δηλώνοντας το προφανές ''Τέλος πάντως, γιατί μου τηλεφωνείς;'' του είπα, κάπως ψυχρά και απόμακρα. Εκείνος, μιμούμενος την έκφραση της φωνής μου, είπε:
''Όπως είπες και εσύ, με βάση τα νέα δεδομένα, εμείς οι δύο κρίνεται απαραίτητο να μιλήσουμε'' Ξάφνου, μια σκέψη πέρασε από το μυαλό μου:
''Αν θες να μιλήσουμε, τότε να μιλήσουμε από κοντά. Δεν είμαι διατεθειμένη να το λύσω αυτό από το τηλέφωνο''
''Δεν νομίζω ότι αυτό είναι απαραίτητο'' είπε αμυντικά εκείνος.
''Πολύ ωραία'' είπα απότομα ''Τότε δεν έχουμε τίποτα να πούμε. Αντίο'' Λίγο πριν κλείσω το ακουστικό, τον άκουσα να λέει ''Στάσου'' Έβαλα ξανά το ακουστικό στο αυτί μου.
''Ας συναντηθούμε. Λοιπόν, είμαι σε μια μάντρα αυτοκινήτων λίγο πιο έξω από την Όμαχα'' Άκουγα για λίγο τις οδηγίες για το που ακριβώς είναι και το πως θα φτάσω εκεί και έκλεισε λέγοντας:
''Τα λέμε'' και έκοψε απότομα την συνομιλία.

Μόλις έκλεισα και εγώ το ακουστικό, τινάχτηκα από το κρεββάτι μου και έτρεξα με ταχύτητα φωτός προς την ντουλάπα μου. Εκείνη την στιγμή, κανένα ρούχο μου δεν μου φαινόταν αρκετά καλό. Μετά από κάποια λεπτά, που φάνηκαν να περνούν απελπιστικά γρήγορα, κατέληξα σε μια μαύρη μπλούζα γεμάτη με άσπρες αράχνες, ένα απλό τζιν και ένα ζευγάρι κόκκινες μπαλαρίνες, την μόνη υπερβολή που επέτρεπα στην γκαρνταρόμπα μου. Άρπαξα απότομα την εξίσου πορφυρή τσάντα που είχα και το μπουφάν μου, καθώς επίσης και το κινητό μου, το mp3 μου, ένα κουτί τσίχλες και, φυσικά, τα κλειδιά μου. Μόλις με είδε ο αδερφός μου να τρέχω έτσι αλαφιασμένη στον διάδρομο, φώναξε:
''Λούνα, που πας;'' Αυτό μου έκοψε κάπως την φόρα. Γύρισα πίσω και του είπα βιαστικά:
''Να, ξέχασα κάτι για το σχολείο...'' Ή που σχετίζεται με το σχολείο, καλύτερα, σκέφτηκα από μέσα μου ''και πάω να το πάρω. Θα κάνω όσο πιο γρήγορα μπορώ. Εγώ θα κλειδώσω την πόρτα. Μην ανοίξεις σε κανέναν άλλο, εκτός και αν είναι η γιαγιά. Εντάξει; Άντε, σε αφήνω γιατί βιάζομαι'' Χωρίς να κοιτάξω δεύτερη φορά πίσω μου, κατέβηκα τα σκαλιά σαν σίφουνας, σκεπτόμενη αν έκανα καλά που συμφωνούσα να τον συναντήσω.

πο..νταξει τωρα ποροθηκα!

Είναι απλά ΤΕΛΕΙΟ!!! Έχεις απίστευτο ταλέντο!!! Ανυπομονούμε για τη συνέχεια!!!

Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια

Τώρα για το 11 θα δούμε πότε θα το ανεβάσω...

Αααα, όχι θα δούμε! Θα το ανεβάσεις σύντομα! (καλά, δε σε πιέζω γιατί θα πρέπει να ανεβάσω κι εγώ και θα με πιέζεις κι εσύ οπότε άστο)

ηταν τελειο. στον βαμπιρικο κυκλο, ε? και γιατι αραγε της εδωσε αυτο το ονομα? καλα ειπα εγω για οικιοτητα. και καλα τωρα μετα την συμπεριφορα του, θελει να μιλησουν... υποπτο! τι να θελει αραγε να της πει? και καλα, αυτη στο τηλ γιατι τον ειπε ντρακο και οχι νικολας? αφου τωρα ξερει το ονομα του. θα ειναι μεγαλη ειρωνια παντως στο σχολειο να ειναι τυπικοι και να του μιλαει και στον πληθυντικο και μετα να συναντιουνται στα κρυφα, γιατι εχουν κατι να πουν... και ουε που σκεφτηκε να τον ρωτησει που στο καλο βρηκε το τηλ της. τα αρχεια του σχολειου ειναι απορρητα, υποτιθεται. οχι οτι τα χρειαζεται για να τον βρει, αλλα σιγουρα μια δικαιολογια θα την χρειαστει. και οχι μονο για τον τηλ. αλλα για ολη την συμπεριφορα του...

ανυπομονω για την συνεχεια

Ναι, πράγματι, τώρα που το λες, το να μη ρωταέι τίποτα είναι λίγο παράξενο...

βασικα οταν και η ιδια σκεφτεται καποια πραγματα της φαινονται παραξενα, αλλα οταν ειναι κοντα του ξεχναει να ρωτησει.

μολις τωρα διαβασα ολα τα κεφαλαια... πολυ μαρεσει η ιστορια σου και ο τροπος που γραφεις... ελπιζω να εχουμε συντομα νεο κεφαλαιο

επιτελους το τελειωσες?

ναι..... αλλα ειχα και παρεμβολες ενδιαμεσα...

αν μια απο αυτες ημουν εγω, τοτε sorry. ας μην μου απαντουσες

παντως ανυπομονω για την συνεχεια

ελπίζω να είναι σύντομα

me too

Σας ευχαριστώ όλες για τα καλά σας λόγια... Τελείωσα και εγώ το 11ο κεφάλαιο και σαν το παραδίνω ζεστό-ζεστό

Κεφάλαιο 11ο

Όλα ήταν ήσυχα στην μάντρα αυτοκινήτων. Αυτή η άπνοια που υπήρχε, σε συνδυασμό με τον μεσημεριανό ήλιο, σου έδινε την εντύπωση ότι ήσουν πρωταγωνιστής στην ταινία ''Μια φορά στο Μεξικό'' Από ώρα σε ώρα, περίμενα να αρχίσει το πιστολίδι και να δω τους ''καουμπόϊ'' σε πλήρη δράση.

Και, όλως τυχαίως, ο Ντράκο ήταν ντυμένος λες και είχε μόλις διαβάσει τις σκέψεις μου: καθόταν όρθιος και παρακολουθούσε με αμείωτο ενδιαφέρον κάτι παλιοσίδερα να γίνονται σπαράλια από ένα μηχάνημα. Φορούσε κοντομάνικη, μαύρη μπλούζα με την στάμπα των Whitesnake επάνω, ένα απλό, ξεφτισμένο τζιν, καθώς επίσης και κάτι φθαρμένες μπότες και ένα καουμπόϊκο καπέλο.
''Τι καιρό κάνει εκεί στον νότο, καουμπόϊ;'' Εκείνη την στιγμή, ήθελα να τον πειράξω. Δεν ήθελα να είμαστε ο ''καθηγητής και η μαθήτρια'' Ήθελα να είμαστε απλά δυο άνθρωποι που αποφάσισαν να συναντηθούν και να μιλήσουν. Όμως, τι ειρωνεία, για αυτήν ακριβώς την ''λεπτομέρεια'' βρισκόμασταν εκείνη την στιγμή και οι δυο σε αυτό το μέρος, που ακόμα και οι μύγες απαξιούσαν να επισκεφτούν.
Το βλέμμα του όταν έπεσε πάνω μου ήταν επικριτικό, απόλυτα σοβαρό.
''Ας τα αφήσουμε αυτά και ας μπούμε κατευθείαν στο θέμα'' είπε με αυστηρότητα. Τον κοίταξα καλά-καλά και σταύρωσα αμυντικά τα χέρια μου στο στήθος μου.
''Μάλιστα, κύριε'' είπα κοροϊδευτικά. Ας έβαζε όση απόσταση ήθελε στην σχέση μας, καθόλου δεν με ένοιαζε. Εκείνη την στιγμή, με είχε εκνευρίσει σε τέτοιο βαθμό που δεν θα με ένοιαζε ακόμα και αν η μάντρα έπαιρνε φωτιά εκεί όπου στεκόμασταν. Το βλέμμα του μαλάκωσε και στο πρόσωπό του εμφανίστηκε ένα βεβιασμένο χαμόγελο:
''Έτσι μπράβο. Τώρα είναι καλύτερα έτσι'' Ένιωσα να μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι.
''Πείτε μου, κύριε, πως θα θέλατε να σας αποκαλώ; Κύριο ''Λόκχαρτ'' ή μήπως το ''Ντράκο'' είναι πιο ταιριαστό;'' Τα μάτια του έμοιαζαν να φαίνονται πιο διάφανα και από τα λίγα σύννεφα που υπήρχαν στον ουρανό.
''Άκουσε να σου πω...'' είπε με αυστηρότητα και σαφήνεια εκείνος ''τέτοια αστειάκια κομμένα, εντάξει;''
''Ναι, πάρα πολύ ωραία!'' ξέσπασα εγώ ''Εσύ μπορείς να παριστάνεις τον ''γόη'' και τον ωραίο, να φοράς μια μασκούλα και να το παίζεις φαντεζί και γεμάτος μυστήριο, να αφήνεις υπόνοιες σχετικά με την ύπαρξή σου (για τις οποίες δεν ξέρουμε ποιες αληθεύουν και ποιες όχι) και μετά να εξαφανίζεσαι χωρίς ίχνος, αλλά και χωρίς προφανή λόγο. Το θεωρείς δίκαιο αυτό και, αν ναι, πόσο δίκαιο είναι τελικά;'' Μόλις τελείωσα τον ‘’μονόλογο’’ που δεν μπορούσα ούτε να ελέγξω ούτε να σταματήσω από τα νεύρα μου, κινήθηκε μηχανικά από την θέση του και με έπιασε από τον καρπό:
''Θα μπορούσα να σου το έχω πει από το τηλέφωνο, εφόσον όμως έτσι το ήθελες, έτσι θα γίνει'' Με έφερε πιο κοντά του και με κοίταξε ευθέως στα μάτια με έναν τρόπο που έκανε τα γόνατά μου να λυγίζουν ''Ξέχνα όλα όσα συνέβησαν μεταξύ μας. Τίποτα από αυτά δεν συνέβησαν. Εσύ είσαι μια μαθήτρια και εγώ ένας καθηγητής, τίποτα παραπάνω'' Για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, ένιωσα κάτι σαν ηλεκτρικό ρεύμα να διαπερνάει το κορμί μου, όμως αυτό δεν κράτησε παρά μόνο για ένα λεπτό. Απότομα, τράβηξα τον καρπό μου με δύναμη και απομακρύνθηκα ώστε να του ανταποδίδω επιθετικά το βλέμμα. Εκείνος, για κάποιο λόγο, απέμεινε να με κοιτάζει έκπληκτος:
''Δεν κατάλαβα: ποιος είσαι εσύ που θα μου πεις τι μπορώ ή τι δεν μπορώ να ξεχάσω; Πολύ θα το ήθελες, ε, ''κύριε Τέλειε;'' '' Είπα κοροϊδευτικά ''Όμως δεν θα σου κάνω την χάρη! Δεν ξέρω αν συνηθίζεις να κάνεις ό, τι κάνεις με τις νέες μαθήτριες και δεν με ενδιαφέρει να μάθω κιόλας, αλλά δεν θα είμαι άλλο ένα από τα θύματά σου, αυτό είναι σίγουρο’’ Προσπάθησα να κρατήσω την ψυχραιμία μου και να μην ξεστομίσω τις επόμενες λέξεις, εκείνη την ώρα όμως ένιωθα να είναι κάτι πάνω από τις δυνάμεις μου ‘’Παρατήστε με όλοι σας πια επιτέλους! Ποιος σας είπε ότι μπορείτε να παίζετε μαζί μου;’’

Έκανα μεταβολή και άρχισα να κινούμαι προς το αυτοκίνητό μου και εκείνος δεν έκανε την παραμικρή κίνηση για να με σταματήσει.


Μόλις μπήκα στο αυτοκίνητο, άναψα την μηχανή και έβαλα στο cd player ένα από τα cd που χαρακτήριζα ως ''cd έκτακτης ανάγκης'' Έβαλα πρώτη και ξεκίνησα για το σπίτι, με το Shout at the devil να ακούγεται στην διαπασόν. Τραγουδούσα και εγώ με όλη την δύναμη της φωνής μου γιατί ένιωθα την ανάγκη να ξεσπάσω κάπως τα νεύρα της σημερινής μέρας.

Πρώτα ο καθηγητής μου, που αποδεικνύεται ότι είναι παράλληλα και ο ''μυστηριώδης Ντράκο'', που τόσο μου είχε κάνει εντύπωση, μου ζήτησε να ξεγράψω έτσι απλά όλα όσα συνέβησαν μεταξύ μας, λες και για εκείνον δεν ήμουν τίποτα άλλο πέρα από ένα επιπρόσθετο βάρος. Επιπλέον, ο Ρόμπερτ έκανε υποδείξεις σχετικά με ποιον θα έπρεπε και ποιον δεν θα έπρεπε να βγαίνω. Δεν μπορούσα να το πιστέψω! Από πότε είχαν την εντύπωση ότι μπορούσαν να καθορίσουν το τι θα κάνω με την δική μου ζωή; Ποτέ δεν φέρθηκα έτσι και σε κανέναν, ούτε καν στους φίλους μου. Εκείνοι για ποιο λόγο ακριβώς πίστευαν ότι μπορούσαν να με κατευθύνουν και να με ελέγξουν;

Μετά από κάμποσα τραγούδια ''οργισμένου μέταλ'', ένιωθα τα νεύρα μου σε ελαφρώς καλύτερη κατάσταση. Φτάνοντας στο σπίτι, πάρκαρα όπως-όπως και βγήκα φουριόζα από το αυτοκίνητο, κοπανόντας με δύναμη την πόρτα. Ασφάλισα το αμάξι και, αφού μπήκα στο σπίτι, παράτησα την τσάντα με δύναμη στο πάτωμα. Ο αδερφός μου, που κρατούσε στα χέρια του το PSP και έπαιζε το ''Χρονικό της Νάρνια 2'' σε lego, γύρισε και με κοίταξε, παραξενεμένος:
''Είσαι καλά;'' Ρώτησε, αφήνοντας για λίγο το παιχνίδι στην άκρη.
''Μια χαρά, γιατί;'' απάντησα σχεδόν αυτόματα.
''Γιατί σήμερα όποια πόρτα βρίσκεις μπροστά σου, την κοπανάς. Και αυτό το κάνεις μόνο όταν είσαι πολύυυ νειριασμένη'' επισήμανε ο μικρός και με κοίταξε με νόημα.
''Ναι, σπόρε, έχεις δίκιο'' παραδέχτηκα με έναν βαρύ αναστεναγμό ''Σήμερα αυτή η μέρα πάει από το κακό στο χειρότερο'' Χωρίς να πω τίποτα άλλο, κινήθηκα προς το ψυγείο και αποφάσισα να κάνω ένα κέικ. Ξαφνικά, ένιωσα την ανάγκη να φάω ένα γλυκό. Καθώς έψαχνα στο ψυγείο για τα υλικά που χρειαζόμουν και τα ακουμπούσα ένα προς ένα στον πάγκο της κουζίνας, χτύπησε το κουδούνι. Είδα τον αδερφό μου με την άκρη του ματιού μου να σηκώνεται και να ανοίγει την πόρτα. Από την φωνή, κατάλαβα και ποιος ήταν.

Η Λίλυ μπήκε χαρωπά στην κουζίνα, με τα μαύρα της βραχιόλια να κουδουνίζουν περίεργα. Το στιλ ντυσίματός της ήταν πιο βικτωριανό, με μια μαύρη, μακριά φούστα, ένα απλό, μαύρο, μακρυμάνικο μπλουζάκι και από πάνω έναν κορσέ σε μοβ αποχρώσεις. Τα νύχια της ήταν στολισμένα με λογιών-λογιών νεκροκεφαλές και φορούσε επίσης φακούς επαφής στο χρώμα του αμέθυστου, που έκανε μια έντονη αντίθεση με τα μαύρα της μαλλιά.
''Hola, chica. Είδα φως και μπήκα'' Άρπαξε ένα μήλο από το μπολ που υπήρχε μπροστά της και άρχισε να το μασουλάει. Μόλις είδε τα υλικά που είχα μπροστά μου και ετοιμαζόμουν να ρίξω στο μπολ, είπε με νόημα: ''Ωχ, όχι. Πάλι είχες μια άσχημη μέρα;''
''Που το κατάλαβες;'' είπα και κρατήθηκα για να μην γελάσω.
''Μα, θέλει και ερώτημα; Μόνο όταν περνάς δυσκολίες εσύ φτιάχνεις γλυκά'' Άρχισα να γελάω. Εκείνη μου έπιασε το χέρι: ''Έλα, πες τα όλα στην μανούλα. Δεν πρόκειται να τα πει σε κανέναν'' είπε με ένα χαμόγελο.
''Μπα, δεν τρέχει τίποτα'' είπα, προσπαθώντας να αποφύγω την ερώτηση. Εκείνη μου έριξε ένα εξεταστικό βλέμμα και είπε:
''Τώρα παιδιά είμαστε; Νομίζεις ότι δεν σε ξέρω; Έλα, πες τα μου όλα εδώ και τώρα'' Έσπασα τα αυγά, ξεχωρίζοντας το ασπράδι από τον κρόκο και τα έριξα στο μπολ, καθώς και λίγο αλεύρι.
''Δεν μπορώ να σου πω τώρα'' είπα, χαμηλώνοντας την φωνή μου και έδειξα διακριτικά τον αδερφό μου, που φαινόταν μεν ότι έπαιζε αμέριμνος, αλλά ο νους του και τα αυτιά του σίγουρα θα ήταν στην κουζίνα.
''Καλά'' ένευσε εκείνη, δείχνοντας ότι έπιασε το νόημα και σηκώθηκε με χάρη από την καρέκλα ''Θα είμαι επάνω στην κρύπτη σου, ψαχουλεύοντας τα πράγματά σου και μαθαίνοντας όλα τα βρώμικα μυστικά σου'' Από τον τρόπο που το είπε, με έπιασε νευρικό γέλιο.
''Πρόσεξε'' την προειδοποίησα ''Θα αμολύσω τους λύκους μου να σε φάνε'' Η Λίλυ δεν έδειχνε το παραμικρό σημάδι φόβου.
''Έχω ετοιμάσει τις ασημένιες σφαίρες. Άλλωστε, έτσι θα μπορέσουμε να δούμε ποιος είναι και ο ποιος δυνατός από τους δυο’’ είπε με στόμφο, ρίχνωντάς μου παράλληλα ένα παιχνιδιάρικο βλέμμα. Την χτύπησα φιλικά στον ώμο και την είδα να ανεβαίνει στις σκάλες, ενώ έβγαζα λίγο γάλα από το ψυγείο.

Ακουλούθησα πιστά την συνταγή και, μέσα σε μια ώρα περίπου, το κέικ ήταν έτοιμο. Το μεγαλύτερο μέρος του ήταν σοκολάτα, φρόντισα ωστόσο να αφήσω ένα μέρος του χωρίς σοκολάτα για την Λίλυ. Προτιμούσε την βανίλια από την σοκολάτα και αυτό δεν μπορούσα να το καταλάβω, παρά τα τόσα χρόνια φιλίας που μας έδεναν. Λάτρευα την σοκολάτα, υπερβολικά πολύ θα έλεγα. Δεν μπορούσα να καταλάβω πως μπορούσε να μην αρέσει σε κάποιον η σοκολάτα. Εφόσον έκοψα λίγα κομμάτια για εμένα και τον αδερφό μου, ο οποίος με διαβεβαίωσε ότι το κέικ μου ήταν ''άπαιχτο'', έκοψα και δυο κομμάτια για την Λίλυ, που τα ‘’συνόδεψα’’ με ένα φυσικό χυμό πορτοκάλι. Ανοίγοντας την πόρτα του δωματίου μου, είδα ότι η Λίλυ είχε βγάλει τα παπούτσια της, τα οποία ήταν παρατημένα σε μια γωνία και άκουγε ένα τραγούδι των Blind Guardian.
''Τι νέα από τον Χάνσι;'' την πείραξα εγώ. Με κοίταξε με νόημα.
''Ιερόσυλη! Μην μιλάς έτσι για εκείνον, στο απαγορεύω'' Άφησα τον χυμό και το πιατάκι στο γραφείο μου ''Σε ευχαριστώ, αγαπητή μου'' είπε, σαν να είμασταν και οι δυο πρωταγωνίστριες στον ''Δράκουλα’’
''Παρακαλώ, ''σκοτεινοτάτη'' '' απάντησα σε παρόμοιο τόνο με τον δικό της. Εκείνη γέλασε ελαφρώς και τσίμπησε ένα κομματάκι από το κέικ. Έκατσα στο κρεβάτι μου αντίκρυ της και περίμενα να δω πως θα της φανεί. Γύρισε την καρέκλα της και, από την έκφρασή της, κατάλαβα ότι της άρεσε.
''Αυτό...'' φώναξε με ενθουσιασμό και έδειξε το κέικ ''είναι αριστούργημα! Τελικά, όταν έχεις δύσκολη μέρα, κάνεις θαύματα''
''Δεν θα το έλεγα'' είπα και έσκυψα το κεφάλι.
''Ωχ όχι'' είπε εκείνη και τσούλησε με την καρέκλα προς το κρεβάτι μου ''Για πες μου τελικά, τι έγινε;'' είπε, σε πιο ήπιο τόνο.

Πόσο θα ήθελα να της πω για τον Ντράκο. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, απλά και μόνο για να το βγάλω από μέσα μου. Αν όμως μπορούσα παλιότερα να της έχω μιλήσει ήδη πιο ανοιχτά, αυτή την φορά τα πράγματα είχαν αλλάξει: άλλο είναι να εκμυστηρεύεσαι στην κολλητή σου κάτι για ένας ''μυστηριώδη άγνωστο'' Όταν ο άγνωστος αυτός όμως δεν είναι άλλος από τον καθηγητή σου, αν έλεγα το οτιδήποτε...αυτό μπορεί να έβλαπτε και τους δυο μας.
''Ο Ρόμπερτ ήρθε και με βρήκε σήμερα στις τουαλέτες'' ξεφούρνισα εγώ. Ήταν καλύτερο από το να μην της πω τίποτα. Ακόμα και αυτό είχε συμβάλει κάπως στην σημερινή αναστάτωση που ένιωθα. Το βλέμμα της Λίλυ ήταν γεμάτο κατανόηση.
''Και; Τι σου είπε;'' ρώτησε εκείνη, κοιτάζοντάς με με σοβαρότητα και ανησυχία. Η Λίλυ ήξερε καλύτερα από τον καθένα πόσο με είχε πληγώσει η προδοσία του, πόσο είχα κλάψει εκείνη την περίοδο. Την στιγμή που χρειαζόμουν μια φίλη περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ήταν ίσως η μόνη που μου στάθηκε πραγματικά. Η Έβελιν μόλις τα είχε φτιάξει με τον Μάικ και εν είχε χρόνο για δράματα και η Κάσσιντυ ακόμα και αν ήθελε, δεν ήξερε πως να μου συμπαρασταθεί. Εκείνη συνήθως ήταν η ''πέτρα του σκανδάλου'', αυτή που τους απατούσε και μετά τους παρατούσε σύξιλους. Δεν είχε βρεθεί ποτέ στην θέση μου, οπότε δεν μπορούσε να με καταλάβει. Η Λίλυ όμως είχε περάσει είχε περάσει από ορισμένες δύσκολες καταστάσεις και από περίεργες σχέσεις και μπορούσε να καταλάβει πως αισθανόμουν.
''Με ρώτησε αν τα έχουμε με τον Μπλέιζ και πως ο Μπλέιζ δεν κάνει για μένα'' Η Λίλυ κοπάνησε το χέρι της στο γραφείο.
''Άκου θράσος!'' είπε εκείνη, φανερά εκνευρισμένη ''Δεν έχει κανένα λόγο για να σου το πει αυτό''
''Αυτό ακριβώς του είπα και εγώ. Ωστόσο...μήπως το έκανε για το καλό μου;''
''Ανοησίες!'' φώναξε εκείνη ''Αυτός μόνο την πάρτη του κοιτάει! Παρόλα αυτα...'' είπε και κούνησε σκεφτικά το κεφάλι ''Υπάρχει μια πιθανότητα να σε γουστάρει ακόμα''
''Μπα, δεν το νομίζω'' Απέρριψα αυτή την προοπτική ''Μάλλον το κάνει από κτητικότητα'' Η Λίλυ κούνησε αρνητικά το δάχτυλό της.
''Κι όμως...μάλλον έχει ακόμα αισθήματα για σένα'' Μετά από αυτό, ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη της ''Αργά το σκέφτηκε πάντως! Άργησε πάρα πολύ'' Γέλασα και συμφώνησα μαζί της.
''Δεν πιστεύω μετά από αυτό να ''μετανοήσεις'' και να τρέξεις γονατιστή κοντά του;'' είπε γελώντας εκείνη.
''Φυσικά και όχι!'' τόνισα και άρχισα να γελάω, σκεπτόμενη αυτή την προοπτική. Έσκυψα και ψιθύρισα στο αυτί της ''Τώρα ειδικά που έχω και το τηλέφωνο του Μπλέιζ...'' Τα μάτια της Λίλυ άστραψαν από ενδιαφέρον.
''Πότε έγινε αυτό; Όταν μας είχε φέρει από το μπαρ την ημέρα των γενεθλίων σου;'' Τότε και εγώ της διηγήθηκα όλα όσα είχαν συμβεί στο πάρκινγκ και το πως με είχε ‘’σώσει’’ ο Μπλέιζ από τον Γκάμπριελ και εκείνη μασουλούσε λαίμαργα το κέικ ακούγοντας την αφήγησή μου σαν να έβλεπε ταινία, κάτι που με έκανε να χαμογελάω συνέχεια. Η αφήγηση τελείωσε από εκεί που με άφησε στο σούπερ μάρκετ.
Η αρχική της αντίδραση ήταν να βρίσει τον Γκάμπριελ. Στην συνέχεια, έκανε τάχα ότι οσμύζεται κάτι και είπε με στόμφο:
''Χμ...Μου μυρίζεται ένα νέο ειδύλλιο στον αέρα'' Από τον τρόπο που το είπε, με έπιασε νευρικό γέλιο. Έτσι ήταν πάντοτε η Λίλυ. Με μια και μόνο φράση μπορούσε να πει ό, τι χρειαζόταν να αναλύσω μέσα σε χίλιες λέξεις.
''Και εσύ, αστυνόμε Σαίνη; Κανένα νέο ειδύλλιο στον ορίζοντα;'' την πείραξα εγώ. Ήπιε λίγο από την πορτοκαλάδα της, αφήνοντας λίγο μοβ κραγιόν πάνω στο ποτήρι και είπε, κουνώντας αδιάφορα τους ώμους:
''Μπα, τα ίδια, όπως τα ξέρεις. Δεν έχουμε όλοι την πολυτέλεια, βλέπεις, να ζούμε καθημερινά μια σαπουνόπερα'' Ακούγοντας το αυτό, γέλασα λίγο. Τον τελευταίο καιρό, τα αισθηματικά μου έδειχναν να ταιριάζουν περισσότερο με αυτό τον χαρακτηρισμό.
''Τι θα γίνει τώρα; Θα ακούσουμε κανένα καλό τραγουδάκι; Πολύ νέκρα έπεσε!'' είπε άξαφνα εκείνη, μη θέλωντας, προφανώς να επεκτείνει αυτή την συζήτηση.

Το υπόλοιπο απόγευμα πέρασε με διάφορα παιχνίδια, μπόλικη μουσική και μια ταινία θρίλερ που λατρέψαμε και οι δυο. Όταν έφυγε τελικά η Λίλυ, έλεγξα τον αδερφό μου για να δω αν είχε διαβάσει όλα τα μαθήματά του και ασχολήθηκα λιγάκι με τις εργασίες μου. Πρόσεξα ότι, στα εισερχόμενα, υπήρχε και ένα μήνυμα από τους γονείς μου. Μου έλεγαν ότι ήταν καλά και ότι αυτόν τον υπολογιστή τον βρήκαν με πολύ κόπο. Με διαβεβαίωσαν ότι μπορούσα να τους πάρω στο τηλέφωνο που μου είχαν δώσει ανά πάσα στιγμή και ότι τους είχαμε λείψει πάρα πολύ. Τέλος, έγραφαν ότι μπορεί να έχουν πολύ δουλειά, αλλά θα προσπαθούσαν να επιστρέψουν το συντομότερο δυνατό.

Αφού διάβασα το μήνυμά τους, έκλεισα τον υπολογιστή μου, νιώθοντας ότι μου έλειπαν πιο πολύ από ποτέ. Άνοιξα το παράθυρό μου και κοίταξα το φεγγάρι, νιώθοντας δέος και μια ξαφνική έμπνευση. Έβγαλα το μπλοκάκι μου και άρχισα να σημειώνω κάποιους στίχους, στους οποίους αργότερα θα έβρισκα την κατάλληλη μελωδία στην κιθάρα. Και πάνω που έγραφα στο μπλοκάκι μου για φεγγάρια, αστέρια και ταξίδια μακρινά, την είδα.

Μια σκιά.

wow!!! τι σκια ηταν αραγε αυτη? μηπως ο μυστηριωδης καθηγητης? την παρακολουθει για να δει πως αντεδρασε μετα την συναντηση τους? να δει αν θα πει τιποτα σε κανεναν? η μηπως απο απορια για ο,τι συνεβει?

αν καταλαβα καλα, αυτος προσπαθησε να την υποβαλει ωστε να τα ξεχασει ολα και ανακαλυψε αν και λιγο αργα οτι αυτη εχει ανοσια? αλλα αν ισχυει αυτο εχω δυο αποριουλες.

1. πως θα καταφερνε να την υποβαλει απο το τηλεφωνο?
2. γιατι επεδειωξε να τα ζησουν ολα αυτα (και εννοω τις συναντησεις, τα πειραγματα κτλ) και μετα θελησε να την κανει να τα ξεχασει? αναποφασιστος ειναι. και δεν νομιζω να μην ηξερε ποια θα ειχε μαθητρια του. αυτο μου φαινεται απιθανο. εκτος βεβαια και αν εμαθαν καποιοι (οι αρχηγοι ας πουμε) του βαμπιρικου κυκλου στον οποιο ανηκει οτι εμπλεξε λιγακι με μια θνητη, και τον απειλησαν.

αλλα μονο υποθεσεις κανω. τιποτα παραπανω.

ανυπομονω για την συνεχεια

Μερικές φορές, ma chère, τα φαινόμενα απατούν Μπορεί και αυτή η απειλητική σκιά στην τελική να δείχνει το αναμενόμενο, μπορεί όμως και όχι...(αυτό θα αποκαλυφθεί εν καιρό )

Όσο για την υποβολή, δεν την είχε χρησιμοποιήσει ξανά στην Λούνα, άρα δεν ήξερε ότι έχει ''ανοσία''
1.Ήξερε ότι η Λούνα, παρά τα όσα συνέβησαν, δεν θα μιλούσε και ήλπιζε ότι, αν μιλούσαν στο τηλέφωνο, θα μπορούσε να την πείσει. Την υποβολή ήθελε να την κάνει για να είναι τελείως σίγουρος.
2. Όσον αφορά το δεύτερο, υπάρχει ένας ''συσχετισμός'', ας το πούμε, ''με βαμπιρικούς κύκλους'', κάτι που θα δούμε αρκετά αργότερα...

Αύριο έρχεται η συνέχεια

το ξερω οτι δεν την εχει ξαναχρησιμοποιησει στην λουνα. πιστευω οτι θα φαινοταν. για αυτο ειπα οτι το ανακαλυψε λιγακι αργα (καλο αυτο. απετυχε το σχεδιο δρασης του)

αυριο η συνεχεια? wow! τελεια!!! great!!!

για να δουμε τι ειναι αυτη η μυστηριωδης σκια. αν οπως λες μπορει να δειχνει το αναμενομενο, μποριε και οχι, θα ηθελα πολυ να δω τι στο καλο ειναι. γιατι μπορει να μην ειναι και τιποτα. κατι για το οποιο αμφιβαλλω

Ε μα! Αμάν πια! Επειδή είσαι ένας μυστηριώδης, πανέμορφος βρικόλακας με ένα σωρό δυνάμεις σημαίνει ότι θα πετυχαίνουν και όλα σου τα σχέδια;;;

Αυτό για την σκιά δεν θα αποκαλυφθεί στο επόμενο κεφάλαιο...

Σπόιλερ:

δικιο εχεις. επειδη εχεις μια καποια δυναμη δεν σημαινει οτι εισαι και θεος και μπορεις να κανεις οτι θες αλλα αυτος μαλλον κατι τετοιο νομιζει.
εχω την εντυπωση οτι η συζητηση τους ηταν η σταγονα που ξεχειλισε το ποτηρι στην ηδη τσιτωμενη διαθεση της λουνα. και κατα τυχη την πληρωσε αυτος

ανυπομονω να δω τι στο καλο ειναι αυτη η σκια. και ποιες θα ειναι οι μεγαλες ανακαλυψεις και αποκαλυψεις. εκτος απο το ποιος ειναι αυτος φυσικα

Ίσως και οι βρικόλακες αυτή την εντύπωση έχουν...Έχουν, ας πούμε, την υποβολή...Και να μην είχανε, πχ, καθόλου υπερδυνάμεις, η υποβολή τους φτάνει και περισσεύει Για να δούμε τώρα που ξέρει ότι στην Λούνα δεν πετυχαίνει η υποβολή τι θα κάνει

Ναι, πράγματι, έτσι είναι! Πήγαινε γυρεύοντας κι αυτός να τ'ακούσει :P

Σπόιλερ:

καλα τελειο!η σκια πρεπ ει να ειναι ο ντρακο.μαλλον την εχει πατησει μαζι της και παρ'ολο ου τς ειπε ολα αυτα νοιαζεται για αυτην!

Merci, sweety! (κάτι με έχει πιάσει με τα γαλλικά σήμερα, mamma mia :P) Ότι την έχει ''πατήσει'' γενικώς είναι σίγουρο...Τώρα από που και τι θα του'ρθει...Θα δείξει