Vampirisious-Book 1

οχχ...κατι κακο ετοιμαζεται εναντιον του ντρακο!τον καημενο!οχι τι λεω καλα να αθει με αυτα που εκανε στην λουνα!

αν δεν την ειχε πατησει θα ηταν παντου μπροστα της, οπυ σταθει και οπου βρεθει? δεν νομιζω.
αρα σιγουρα την εχει πατησει γερα. να δουμε πως θα την ξεπατησει.

και να δουμε τι θα κανει τωρα που ξερει οτι ο,τι συμβαινει, θελει δεν θελει, δεν μπορει να την κανει να το ξεχασει. μπροστα της χανει μια απο τις δυναμεις του. την πιο χρησιμη αυτη τη στιγμη, αν θες τη γνωμη μου.

οσο για την σκια, αν ειναι αυτος ειναι μαλλον γιατι του εξαψε το ενδιαφερον η ανοσια του. αλλα και παλι. αν δεν ειναι αυτος... ισως να ειναι καποιος αλλος απο τους ''βαμπιρικους κυκλους'' που την παρακολουθει, για να σιγουρευτει οτι δεν αποτελει κινδυνο.

μαλλον πολλες υποθεσεις κανω

και για να δουμε απο που θα το'βρει, ο εξυπνακιας

Χίλια σόρρυ, αλλά σήμερα μου έτυχαν διάφορα και δεν μπόρεσα να το ανεβάσω εγκαίρως Ορίστε (αν και αργά) το κεφάλαιο 12...

Σπόιλερ:

Κεφάλαιο 12ο

Εκείνη την στιγμή, δεν σκεφτόμουν ούτε φερόμουν λογικά. Μπορεί και να το είχα φανταστεί όλο αυτό, κι όμως...Η σκιά ήταν εκεί, απειλητική και πανύψηλη και, όσο πήγαινε, πλησίαζε όλο και περισσότερο. Πως ήταν δυνατόν να βλέπω την σκιά ενός ατόμου, με το φεγγάρι στο απόγειό του χωρίς να μπορώ να δω και το σώμα σε αυτόν που ανήκε; Η σκιά έδειχνε να πλησιάζει ασφυκτικά κοντά μου, σε σημείο να μην μπορώ να δω τίποτα πέραν από αυτή. Και, άξαφνα, όπως αστράφτει το φλας της μηχανής, έτσι και χάθηκε για να δώσει την θέση της σε ένα γνώριμο πρόσωπο.

''Κατά φωνή'' ψιθύρισα και άθελά μου χαμογέλασα, τόσο επειδή πράγματι χαιρόμουν που τον έβλεπα όσο και από ανακούφιση. Ο Μπλέιζ μου ανταπέδωσε το χαμόγελο, ρίχνοντάς μου ένα παράξενο βλέμμα.
''Με περίμενες, δηλαδή;'' ρώτησε εξίσου ψιθυριστά και μου έκλεισε το μάτι.
''Τώρα ό, τι και αν απαντήσω, χαμένη θα βγω. Αν πω ''όχι'', θα είμαι αγενής, ενώ αν πω ''ναι'', θα το πάρεις επάνω σου'' του είπα, κοιτάζοντάς τον καλά-καλά ''Εσύ ποια απάντηση θες να ακούσεις;'' Ένα πονηρό χαμόγελο φώτισε το πρόσωπό του.
''Διπλωματική απάντηση, αλλά εγώ επιλέγω πάντα την αλήθεια. Κι ας έχω φάει πολλές φορές το κεφάλι μου εξαιτίας αυτού''
''Γιατί το λες αυτό;'' ρώτησα από περιέργεια και στήριξα το βάρος μου στο μπαλκόνι. Το βλέμμα του σοβάρεψε κάπως.
''Γιατί, πολλές φορές, αν και θες να μάθεις την αλήθεια, όταν την ακούς, τότε δεν σου αρέσει'' Έγνεψα καταφατικά, σκεπτόμενη πόσο δίκιο είχε τελικά. Άξαφνα, το πλατύ του χαμόγελο επέστρεψε, λες και δεν είχε φύγει ποτέ από το πρόσωπό του ''Τι θα γίνει τώρα; Τόση ώρα μιλάμε ψιθυριστά, λες και κάνουμε κανένα έγκλημα. Δεν θα κατέβεις για λίγο κάτω;''
Έκανα τάχα πως το σκέφτομαι για να τον πικάρω.
''Δεν ξέρω. Ποιος είναι ο κωδικός;'' είπα και τρεμόπαιξα αθώα τα βλέφαρά μου. Εκείνος είπε, με πονηρό ύφος:
''Αν δεν κατέβεις κάτω τώρα, θα έρθω να σε κατεβάσω εγώ με το ζόρι''
''Αποκλείεται. Δεν υπάρχει περίπτωση να το κάνεις'' τον πείραξα εγώ.
''Πας στοίχημα;'' Με προκάλεσε εκείνος.
''Ό, τι θες ότι δεν θα το κάνεις'' συνέχισα να τον προκαλώ.

Μόλις το είπα αυτό, εκείνος έτρεξε, καλύπτοντας την απόσταση που μας χώριζε και άρχισε να σκαρφαλώνει τον τοίχο. Δεν ήξερα πως στο καλό το κατάφερνε αυτό, εφόσον δεν υπήρχαν εξοχές για να πιαστεί, ούτε κάποιο αναρριχόμενο φυτό. Με έπιασε πανικός.
''Μπλέιζ, τι κάνεις;'' ψιθύρισα έντρομη εγώ ''Κατέβα κάτω! Θα χτυπήσεις!''
''Σου έδωσα μια υπόσχεση'' είπε κεφάτα εκείνος ''Να σε κατεβάσω κάτω. Και εγώ κρατάω τις υποσχέσεις μου'' Προς έκπληξή μου, τον έβλεπα να συνεχίσει να σκαρφαλώνει ακάθεκτος τον τοίχο.
''Εντάξει, εντάξει'' είπα βιαστικά ''Κατεβαίνω. Μην κάνεις καμιά βλακεία στο μεταξύ'' Μόλις το είπα αυτό, τον είδα να κάνει μια ανάποδη τούμπα και να προσγειώνεται λες και ήταν ήρωας σε ταινία δράσης.
''Επιδειξία!'' μουρμούρισα από μέσα μου προτού κλείσω το παράθυρό μου και χαμογέλασα. Εντάξει, η ''επίδειξη'' αυτή με είχε εντυπωσιάσει, αλλά φοβόμουν κιόλας μήπως, ανεβαίνοντας τον τοίχο, χτυπούσε κιόλας. Άρπαξα την φαρδιά, γκρίζα ζακέτα μου και την έβαλα πάνω από τις πιτζάμες μου και φόρεσα επίσης και τις παντόφλες μου. Πέρασα, νυχοπατώντας σχεδόν, τον διάδρομο για να μην κάνω θόρυβο και ξυπνήσω τον αδερφό μου, κατέβηκα την σκάλα και πήρα τα κλειδιά του σπιτιού από το τραπεζάκι του σαλονιού.

Βγαίνοντας έξω, τον είδα να χαμογελάει κατεργάρικα, κάτι που τον έκανε να φαίνεται σαν μικρό παιδί. Οι καστανοκόκκινες μπούκλες του ήταν πιο τιθασευμένες από την προηγούμενη φορά που τον είχα δει και μου φαίνεται ότι είχε ξυριστεί και λίγο. Φορούσε μια απλή, γκρίζα φόρμα, μια μακρυμάνικη σκούρα μπλε μπλούζα μιας γνωστής μάρκας που δεν μπορούσα να θυμηθώ και αθλητικά παπούτσια.
''Τι έγινε, Kapitän;'' τον πείραξα εγώ ''Δεν έχετε δουλειά σήμερα και ήρθατε να θαυμάσετε τις πιτζάμες μου;''
''Άφησα στο πόδι μου τον Νέιθαν για λίγο. Θα πάω αργότερα'' με διαβεβαίωσε εκείνος με ένα χαμόγελο ''Προτού πάω στην δουλειά όμως, ήθελα να σας δω για λίγο πρώτα'' Με πονηρή έκφραση, πρόσθεσε: ''Εσάς και τις πιτζάμες σας'' Και έκανε τόσο δρόμο από το κέντρο της Όμαχα για να έρθει στο σπίτι μου μόνο και μόνο για να με δει; Δεν το πίστεψα απόλυτα, βέβαια, αλλά δεν το σχολίασα κιόλας. Αντ’ αυτού, είπα:
''Πρόσεξε μην μου τις κλέψεις μόνο! Είναι συλλεκτικό κομμάτι'' Αυτό τον έκανε να γελάσει. Το βλέμμα του με περιεργάστηκε για λίγο και είπε:
''Πάντως, σου πηγαίνει το κόκκινο''

Και μόλις τώρα ταίριαζε και με το χρώμα που είχαν πάρει τα μάγουλά μου! Χαμήλωσα λιγάκι το βλέμμα μου, μη ξέροντας τι να του πω. Έμεινα για λίγο σιωπηλή και, όταν μίλησα, μου φάνηκε ότι κόμπιασα λίγο:
''Ξέρεις...Δεν νομίζω να σε ευχαρίστησα που...με βοήθησες να γλιτώσω στο πάρκινγκ από εκείνο το σκουλήκι τον Γκάμπριελ. Σε ευχαριστώ'' Το βλέμμα του σκοτείνιασε λίγο από θυμό.
''Δεν κάνει τίποτα. Αρκεί να είσαι καλά'' είπε σοβαρά εκείνος.
''Καλά είμαι'' τον διαβεβαίωσα βιαστικά. Δεν ήθελα να ανησυχεί για μένα ''Εσένα όμως τι σε έπιασε απόψε;'' ρώτησα γελώντας ''Δεν ήξερα ότι είσαι πρωταθλητής στο παρκούρ'' Άρχισε να γελάει, ένα πλούσιο και γάργαρο γέλιο.
''Με το παρκούρ δεν έχω καμία σχέση, αλλά με την ορειβασία, ναι, θα μπορούσες να το πεις αυτό''
''Έκανες ορειβασία;'' ρώτησα, εντυπωσιασμένη ακόμα από την θύμηση του πόσο επιδέξια σκαρφάλωσε τον τοίχο.
''Για πολλά χρόνια'' παραδέχτηκε εκείνος ''Ακόμα πηγαίνω για ορειβασία καμιά φορά, όταν δεν ''αναλώνομαι’’ στα ποτά και τα ξενύχτια'' Φυσικά. Με την δουλειά που έκανε, σίγουρα θα τηρούσε ένα άστατο ωράριο για πολλές από τις ασχολίες του. Έβηξε λίγο και ρώτησε, με μια δόση ελπίδας καθώς με κοίταζε: ''Το τηλέφωνό μου το ‘χεις, έτσι;'' Για αυτό είχε έρθει ως εκεί και μάλιστα μες στην νύχτα; Για να ικανοποιήσει τον εγωισμό του;
‘’Και, για να’ χουμε καλό ερώτημα, μεσιέ, από που το βρήκες;’’ Ρώτησα, κοιτάζοντάς τον με περιέργεια. Εκείνος κούνησε απλά το κεφάλι και είπε απλά, σαν να δήλωνε το προφανές:
‘’Η φίλη σου η Κάσσιντυ μου το έδωσε’’ Μάλιστα. Η Κάσσιντυ είχε ‘’παραλείψει’’ να το αναφέρει αυτό στην προηγούμενη συζήτησή μας. Εκείνη την στιγμή, το ότι τον ρώτησα ενώ θα έπρεπε κανονικά να το ξέρω αυτό με έκανε να αισθάνομαι πολύ αμήχανα.
''Δεν είμαι και σίγουρη για αυτό, αλλά θα το πω ούτως ή άλλως'' είπα επιφυλακτικά εγώ ''Το ότι μου έδωσες το τηλέφωνό σου δεν μου δίνει το περιθώριο της ''ελεύθερης επιλογής;'' Ξέρεις, να σε πάρω εγώ άμα το θελήσω;'' Ένα μισό, πονηρό χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπό του, κάνοντας τον ακόμα πιο γοητευτικό στα μάτια μου.
''Δεν το είπα για να σε πιέσω, απλά ήθελα να ξέρω αν το έχεις ακόμη'' Πάλι καλά. Το τελευταίο πράγμα που χρειαζόμουν ήταν κάποιον για να με πιέζει να βγαίνουμε. Το ότι το άκουγα αυτό από τα χείλη του ήταν μια ανακούφιση.

Έκανε μια παύση και συνέχισε, λίγο διστακτικά αυτή τη φορά: 'Και αν είσαι διατεθειμένη να βγεις μαζί μου καμιά φορά...εκτός και αν ήδη βγαίνεις με κάποιον άλλον'' Το ότι το ρωτούσε αυτό μου φάνηκε απολύτως λογικό. Ήθελε να ξέρει αν έτρεχε κάτι με κάποιον άλλο και αν ήμουν διατεθειμένη να γνωριστούμε καλύτερα. Απέμεινα σιωπηλή για λίγο και είπα, με σιγουριά αυτή την φορά:
''Όχι, δεν βγαίνω με κανέναν άλλο αυτή την περίοδο. Όσο για το αν θα ήθελα να βγούμε...'' Δίστασα λίγο, μη ξέροντας πως να του το πω αυτό ''δεν μπορώ να υποσχεθώ τίποτα αυτή την στιγμή'' Τον είδα να κατσουφιάζει λίγο, αλλά προσπαθούσε να το κρύψει. Τον πλησίασα και ακούμπησα το χέρι μου στον ώμο του ''Μην με παρεξηγείς'' του είπα με ήρεμη φωνή ''Απλά θέλω λιγάκι τον χρόνο μου όταν είναι να αποφασίσω κάτι...ακόμα και αν η απόφαση είναι φαινομενικά μικρή'' Τα σκούρα του μάτια έπεσαν επάνω μου σαν την φωτιά. Με εξέταζε προσεκτικά για λίγο. Φαινόταν σαν να ήταν έτοιμος να πει τόσα πολλά, σαν τα μάτια του να ήταν έτοιμα να μου μιλήσουν, ωστόσο δεν πρέπει να ομολόγησε κάποια από τις μύχιες σκέψεις του.
''Αρκεί αυτό για την ώρα'' είπε απλά και μου έπιασε το χέρι. Ήμουν βέβαιη πως αυτό που του είπα δεν αρκούσε, αλλά φαινόταν διατεθειμένος να περιμένει ''Μόνο να προσέχεις, εντάξει;'' είπε, κοιτάζοντας με με τρυφερότητα. Ένευσα καταφατικά και του χαμογέλασα. Μου ανταπέδωσε το χαμόγελο. Ξάφνου, έριξε μια φευγαλέα ματιά στο ρολόι του σφύριξε:
''Πω-πω. Πέρασε η ώρα. Πρέπει να πάω στην δουλειά'' Πήγε να κάνει μεταβολή και να φύγει, όταν μια σκέψη πέρασε από το μυαλό του ''Αν θέλεις, μπορείς να έρθεις μαζί μου, να βγεις λιγάκι, να ξεσκάσεις'' Ξαφνιάστηκα ευχάριστα από την πρόταση αυτή.
''Μα, αν με περιμένεις, δεν θα αργήσεις στην δουλειά σου;''
''Μην ανησυχείς. Κάτι θα βρω να πω στον Νέιθαν'' είπε κεφάτα ο Μπλέιζ και χαμογέλασε. Η πρότασή του ξάφνου έμοιαζε να είναι άκρως δελεαστική, χώρια του ότι εκείνη την νύχτα με είχε πιάσει η ‘’γνωστή’’ αϋπνία μου και, όσο και να προσπαθούσα, αποκλείεται να κοιμόμουνα.
''Καλά, εντάξει'' είπα ''Αλλά μόνο για λίγο, γιατί αύριο έχω σχολείο'' Χαμογέλασε πλατιά από ενθουσιασμό και του είπα, κοιτάζοντάς τον έντονα στα μάτια: ''Αυτό όμως δεν είναι ραντεβού, έτσι;'' Είπα, με επιφυλακή αυτή την φορά. Ήταν το αόρατο όριο: ήμασταν δυο φίλοι που θα πίναμε ένα ποτάκι, τίποτα περισσότερο.
''Όχι, δεν είναι'' με διαβεβαίωσε εκείνος με ένα χαμόγελο. Η αποδοχή στα μάτια του μου έδωσε να καταλάβω (ή να ελπίζω, τουλάχιστον) ότι το έπιασε το νόημα.

Έκανα μεταβολή, μπήκα στο σπίτι και ανέβηκα βιαστικά πάνω στο δωμάτιό μου για να ετοιμαστώ.

Δεν ξερω αν κανω λαθος, αλλα εχω την εντυπωση ότι δεν ηταν ο μπλειζ η σκια. Ή ότι αν ηταν οντως δικη του η σκια, αυτος δεν είναι απλα ενας συνηθισμενος νεος. Μπορει και αυτό που λεω να απεχει πολύ από την πραγματικοτητα. Αλλα αυτό σκεφτηκα με το που διαβασα το κεφαλαιο. Και δεδομενου το ότι ειπες ότι το μυστηριο της σκιας θα αργησει λιγακι να λυθει. Αλλα και παλι. Δεν είναι λογικο ενας απλος ανθρωπος να περπαταει και να φαινεται μονο η σκια του. Αλλα αυτή είναι απλα η αποψη μου. Μπορει κα να ειναι τελειως λαθος.

Οσο για το ‘’καλεσμα’’, μηπως θα συναντησει καποιον ανεπιθυμητο στο μπαρ που θα παει? Όπως την προηγουμενη φορα? Ωραια θα ηταν…

Τωρα για την συζητηση τους… δεν εχω να πω κατι. Αυτή η δυσαρεσκεια για την απαντηση της ηταν λογικη. Αν και με κεντρισε λιγακι αυτό με τις μυχες σκεψεις που δεν επρεπε να αποκαλυφθουν. Μπορει να μην σημαινει και τιποτα. Αλλα εχω μαθει ότι σε τετοια βιβλια ακομα και το φαινομενικα ασημαντο, εχει μια δεουσα σημασια τελικα.

Αυτά!!! Ανυπομονω για την συνεχεια

Εγώ έχω να ρωτήσω: Μήπως ο Μπλέιζ είναι κι αυτός υπερφυσικός? Γιατί το να σκαρφαλώνει τοίχους έτσι δε μου φαίνεται και πολύ φυσιολογικό ακόμα κι αν έχει κάνει ορειβασία.
Πιστεύω επίσης πως η σκιά δεν ήταν δικιά του...

και εγω το ιδιο πιστευω. απο την πρωτη στιγμη δεν μου φανηκε φυσιολογικος. δεν ξερω γιατι. πες απλο ενστικτο

Η σκιά όχι, δεν είναι δικιά του, αυτό είναι το μόνο που μπορώ να πω για την ώρα...

Σπόιλερ:

For whom the bell tolls???(ανεπιθύμητος) Let's find out...

Κεφάλαιο 13ο

Όταν βγήκα από το σπίτι, ο Μπλέιζ με κοίταζε σαν να με έβλεπε για πρώτη φορά.

Το βλέμμα του από την μια με έκανε να αισθάνομαι αμήχανα, από την άλλη όμως αυτό ήταν και μια ικανοποίηση. Είχα φορέσει ένα απλό, μαύρο φόρεμα με σχήμα v στο ντεκολτέ, ένα δικτυωτό καλσόν και μαύρες μπότες με τακούνι. Φορούσα ένα ανκ στον λαιμό μου, κάτι σκουλαρίκια αράχνες, είχα κάνει smokey eyes είχα πιάσει ψηλά τα μαλλιά μου σε ένα χτένισμα της στιγμής που βγήκε πιο καλό απ' ό, τι υπολόγιζα.

Ο Μπλέιζ με κοίταζε έντονα, σχεδόν με έγδυνε με το βλέμμα του και αυτό με έκανε να νιώθω ερωτικά: ότι είμαι ελκυστική και ποθητή. Ότι είμαι γυναίκα. Παρά την επιμονή του όμως να πάμε με το αυτοκίνητό του, τελικά αποφασίσαμε από κοινού να πάει ο καθένας με το δικό του αυτοκίνητο λόγω του ότι εκείνος, λόγω της δουλειάς του, μπορεί να χρειαζόταν να καθίσει μέχρι τα ξημερώματα στο μαγαζί του και εγώ είχα σκοπό να πάω εκεί μόνο για ένα ποτό και να φύγω.

Θυμόμουν καλά τον δρόμο από την προηγούμενη φορά που είχαμε πάει στο κλαμπ. Κάποια στιγμή, μια τρελή ιδέα μου ήρθε στο μυαλό. Όταν σταματήσαμε και οι δυο στο φανάρι, τον προκάλεσα σε έναν αγώνα δρόμου.
''Νόμιζα ότι θα το παίζαμε εκ του ασφαλούς απόψε'' είπε με θυμηδία στην φωνή του.
''Αυτά τα λες γιατί φοβάσαι μην χάσεις!'' του είπα εγώ για πλάκα και χαμογέλασα.
''Μην με προκαλείς, μικρή'' είπε, με ένα ελαφρύ μειδίαμα στο πρόσωπο.
''Λοιπόν, αυτοί είναι οι κανόνες: αν κερδίσω, θα με κεράσεις ένα ποτό. Αν χάσω, θα σου κάνω μια χάρη'' Το φανάρι έγινε πράσινο. Χωρίς να περιμένω αν θα δεχτεί ή όχι, έβαλα πρώτη στα γρήγορα και τον προσπέρασα, δεν πήγα όμως και πολύ μακριά γιατί με έφτασε σχεδόν αμέσως. Τρέχαμε με φρενήρη ταχύτητα και, αν και ο δρόμος ήταν κάπως στενός και είχε κάποιες επικίνδυνες στροφές, στο τέλος φτάσαμε. Αυτός που τερμάτισε πρώτος ήταν ο Μπλέιζ.

Κατέβηκα από το αυτοκίνητο και εκείνος κρατιόταν για να μην θριαμβολογήσει:
''Σου το είπα να μην με προκαλέσεις'' είπε με ύφος νικητή εκείνος.
''Αν δεν ήταν η τελευταία στροφή, τυχεράκια, θα σε είχα νικήσει'' είπα και γύρισα πεισματικά το κεφάλι. Εκείνος είπε γελώντας:
''Ναι, καλά, όσοι χάνουν, μετά ψάχνουν να βρουν δικαιολογίες για το τι έφταιξε'' Μου έριξε ένα βλέμμα θαυμασμού και πρόσθεσε: ''Πάντως, για κορίτσι, οδηγείς πολύ καλά. Είσαι καλή αντίπαλος''
''Δεν νομίζω να είσαι προκατελειμένος απέναντι στην γυναικεία οδήγηση;'' τον ρώτησα και χαμογέλασα γλυκά. Εκείνος σχημάτισε ένα φωτοστέφανο με το δάχτυλό του πάνω από το κεφάλι του και είπε με αθώο ύφος:
''Εγώ; Ποτέ!'' Αυτό με έκανε να γελάσω.
''Τώρα σε πίστεψα'' είπα με πείσμα, αμφισβητώντας ανοιχτά τα λεγόμενά του. Την ίδια στιγμή, το μάτι μου έπεσε στην πόρτα του κλαμπ που ήταν μισάνοιχτη ''Τι λες; Δεν μπαίνουμε μέσα;'' Ο Μπλέιζ προχώρησε μπροστά, άνοιξε την πόρτα και μου έκανε νόημα να περάσω.
''Παρακαλώ'' είπε με ευγένεια. Καθώς κατεβαίναμε τις σκάλες, σχολίασα:
''Αυτή είναι μια κίνηση που κάνεις για όλες τις συνοδούς σου;'' είπα, γυρνώντας ελαφρώς το κεφάλι μου για να βλέπω τις εκφράσεις του προσώπου μου. Τον είδα με την άκρη του ματιού μου να χαμογελάει συγκρατημένα:
''Ανάλογα την συνοδό'' απάντησε αινιγματικά εκείνος και, χωρίς να πούμε κάτι παραπάνω, μπήκαμε στο κλαμπ.

Ο χώρος δεν ήταν τόσο γεμάτος όσο την προηγούμενη φορά που είχα έρθει, κάτι που με έκανε να αισθανθώ ανακούφιση. Ο Μπλέιζ έφερε το χέρι του στην μέση του και ήταν σαν να με οδηγεί μέσα στον κόσμο. Όταν φτάσαμε στο μπαρ, έκατσα σε ένα σκαμπό σταυροπόδι και άφησα το παλτό μου σε μια καρέκλα. Ο Μπλέιζ πήγε από την άλλη πλευρά της μπάρας και φώναξε στον συνάδελφό του, Νέιθαν, που σέρβιρε ένα κόκτειλ:
''Παλιόφιλε! Γύρισα!'' Ο Νέιθαν σήκωσε ελαφρώς το κεφάλι του. Από το ύφος του φαινόταν ότι ήταν εκνευρισμένος.
''Άντε ρε Μπλέιζ! Που ήσουν τόση ώρα; Από όταν έφυγες, έχω ξεπατωθεί στην δουλειά'' Εκείνος τον χτύπησε ελαφρά στον ώμο και είπε με κέφι:
''Είδες; Δεν μπορείτε να ζήσετε χωρίς εμένα'' Για να προσθέσει με νόημα στην συνέχεια: '' Άλλωστε, είχα και άλλες ''εξωτερικές'' δουλειές'' Ο Νέιθαν μουρμούρισε κάτι και ο Μπλέιζ ανταπάντησε με έναν ψίθυρο που δεν μπόρεσα να ακούσω λόγω της μουσικής. Ο Μπλέιζ άξαφνα γύρισε το κεφάλι του και είπε, κοιτάζοντας με έντονα:
''Νέιθαν, θυμάσαι την Λούνα, έτσι;'' Ο Νέιθαν κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. Όταν την ανέφερε ως ''Χαλογουίν Γκερλ'' τότε μια λάμψη αναγνώρισης φάνηκε στα μάτια του:
''Α, ναι, τώρα θυμήθηκα! Χωρίς την περούκα, είσαι πράγματι πολύ διαφορετική'' Τον ευχαρίστησα σιωπηλά και εκείνος συνέχισε την δουλειά του πίσω από τον πάγκο ενώ ο Μπλέιζ με πλησίασε και στήριξε το βάρος του στην μπάρα.
''Λοιπόν, μικρή; Τι θα ήθελες να πάρεις;'' με ρώτησε με ένα κατεργάρικο ύφος.
''Μια μπύρα μεγάλη'' είπα χαμογελώντας ''Α, και κάτι άλλο: μην με λες μικρή'' Η δική μου, ''διακριτική'' επισήμανση. Τα μάτια του στριφογύρισαν πονηρά για λίγο:
''Λυπάμαι, αλλά έχασες το στοίχημα'' Έφερε το πρόσωπό του λίγο πιο κοντά στο δικό μου ''Μπορώ να σε φωνάζω όπως θέλω'' Πλησίασα το κεφάλι μου λίγο πιο κοντά στο δικό του:
''Μην τολμήσεις!'' είπα και τον κοίταξα σοβαρά στα μάτια. Πλησίασε και εκείνος το πρόσωπό του στο δικό μου τόσο κοντά που τα χείλη μας βρίσκονταν σε απόσταση αναπνοής.
''Γιατί;'' είπε εκείνος, ψιθυρίζοντας αισθησιακά ''Τι θα κάνεις;'' Μισόκλεισε τα μάτια του και ήταν έτοιμος να με φιλήσει. Ένιωσα την καυτή του ανάσα πάνω από τα χείλη μου, όταν ο Νέιθαν φώναξε:
''Ει, Μπλέιζ! Τηλέφωνο! Τόση ώρα σε φωνάζω, αλλά εσύ τίποτα. Λένε πως είναι επείγον!'' Απρόθυμα, εκείνος απομακρύνθηκε από κοντά μου, προτού χαθεί όμως μες στην αποθήκη, γύρισε προς τα πίσω, μου έριξε ένα ακόμα έντονο βλέμμα και μου χαμογέλασε.


Η ώρα πέρασε ευχάριστα και η μπύρα ήταν εξίσου ωραία. Όταν ήρθε η ώρα για να φύγω, πίεσα τον Μπλέιζ να μου πει τι χάρη θα ήθελε δεδομένου ότι κέρδισε το στοίχημα, αλλά δεν είπε λέξη. Το μόνο που είπε ήταν ότι ''θα το μάθαινα, αργά ή γρήγορα'' Πριν φύγω, με τράβηξε κοντά του και με φίλησε στο μάγουλο, ψιθυρίζοντάς μου στο αυτί πόσο όμορφη ήμουν. Τον φίλησα και εγώ στο μάγουλο και τον καληνύχτισα, νιώθοντας να κοκκινίζω σαν το παντζάρι.

Είχε πάει ήδη δυο η ώρα και έπρεπε να γυρίσω στο σπίτι και, ευτυχώς, δεν είχα ζαλιστεί από το ποτό και μπορούσα μια χαρά να οδηγήσω. Το αυτοκίνητό μου ήταν παρκαρισμένο αρκετά πιο μακριά από το κλαμπ, σε έναν ημιυπαίθριο, ανοιχτό χώρο που δεν είχε και τον καλύτερο φωτισμό. Περπατούσα στους δρόμους και χαιρόμουν που δεν συνάντησα πολύ κόσμο.

Η αλάνα μέσα στο μισοσκόταδο έμοιαζε σαν μια μαύρη τρύπα που ακροβατούσες επάνω της και, αν παραπατούσες, μπορεί και να έπεφτες μέσα. Με αργά και σταθερά βήματα, έψαχνα να βρω που ακριβώς είχα παρκάρει το αυτοκίνητό μου, όταν ένιωσα μια παρουσία από πίσω μου. Όταν γύρισα, δεν ήταν κανένας. Συνέχισα να περπατάω, πιο γρήγορα αυτή την φορά, όταν ένιωσα μια ριπή ανέμου από τα πλάγια. Θα ορκιζόμουν ότι κάτι κρύφτηκε μέσα στις σκιές. Ψαχούλεψα με το χέρι μου, αλλά και πάλι δεν άγγιξα τίποτα. Όταν γύρισα προς τα δεξιά, τσίριξα από τον φόβο μου.
''Εκπλήσσεσαι που με βλέπεις;'' είπε εκείνος με ένα αινιγματικό χαμόγελο.
''Κανονικά, θα έπρεπε να έχω αρχίσει να το συνηθίζω'' είπα και έφερα το χέρι μου στο στήθος. Βλέποντας τα εβένινα μαλλιά του και τα διάφανα μάτια του, ένιωσα πιο προστατευμένη, πιο ήσυχη.

Ή μήπως δεν έπρεπε να αισθάνομαι έτσι; Όποτε βρισκόμουν μαζί του, ένιωθα ασφαλής, ότι τίποτα κακό δεν θα μπορούσε να μου συμβεί. Ήταν όμως πράγματι έτσι; Έδειχνα να αποροφώμαι τόσο από την παρουσία του, που δεν αναρωτήθηκα ποτέ πως μπορούσε να με βρει ανά πάσα στιγμή ή την μυστηριώδη του ικανότητα να εμφανίζεται και να εξαφανίζεται εν ριπή οφθαλμού. Όταν συναντηθήκαμε στην μάντρα των αυτοκινήτων, έχασα τον αυτοέλεγχό μου σε τέτοιο βαθμό που έφυγα με περισσότερα ερωτηματικά παρά απαντήσεις. Ήξερα ότι απόψε μπορεί να μην έπαιρνα απάντηση σε όλα τα ερωτήματα που έκαιγαν μέσα μου, ωστόσο ένα από τα ερωτήματά μου έπρεπε να απαντηθεί οπωσδήποτε.
''Εκείνος οσμίστηκε για λίγο τον αέρα και είπε, με έναν ελαφρώς επικριτικό τόνο:
''Έπινες;'' Σταύρωσα αμυντικά τα χέρια μου στο στήθος μου:
''Ναι, έπινα'' παραδέχτηκα απότομα ''Τι είσαι; Κανένας μπάτσος και θα μου κάνεις αλκοτέστ;'' Δεν θα μπορούσε να είναι μπάτσος όμως, όοοχι...Ήταν ο νέος μου καθηγητής. Πως μπορούσε κανείς να το ξεχάσει αυτό; Εκείνος με κοίταξε με μια κοφτερή ματιά, σαν ένα ακατέργαστο κομμάτι μετάλλου.
''Το τι κάνεις στην ζωή σου δεν με αφορά'' είπε κοφτά εκείνος.
''Μπα; Αλήθεια; Ε τότε γιατί με παίρνεις από πίσω κάθε τρεις και λίγο;'' είπα με σαρκασμό. Εκείνος απέμεινε για λίγο σιωπηλός και, όταν απάντησε, το έκανε με έναν μηχανικό, σχεδόν άψυχο τρόπο:
''Αυτή την φορά όντως σε ακολούθησα. Οι προηγούμενες ήταν τυχαίες'' Η στάση του αυτή έσπειρε μέσα μου τον σπόρο της αμφιβολίας, αυτό όμως δεν σήμαινε ότι πίστευα και απόλυτα αυτά που έλεγε. Αποφάσισα, ωστόσο, να μην μείνω και πολύ σε αυτό γιατί ένιωθα ότι, όσο και αν επέμενα, εκείνος θα ισχυριζόταν το αντίθετο.
''Πολύ ωραία!'' είπα ειρωνικά εγώ ''Και γιατί με ακολούθησες αυτή την φορά;''

Άξαφνα, εκείνος εμφανίστηκε μπροστά του και με άρπαξε από το μπράτσο, όχι τόσο δυνατά ώστε να με πονάει, αλλά αρκετά ώστε να μην μπορώ να του ξεφύγω. Με φωνή σιγανή, σχεδόν παρακλητική, είπε:
''Γιατί θέλω απαντήσεις''
''Και εγώ το ίδιο'' απάντησα στον ίδιο τόνο. Ήταν τόσο κοντά μου και μπορούσα να δω καθαρά τα χαρακτηριστικά του προσώπου του κάτω από το φως του φεγγαριού. Τα μάτια του ήταν σαν δυο ηλεκτροφόρα σωματίδια έτοιμα να εκραγούν, αυτό όμως με γέμιζε με δέος αντί για φόβο. Το άλλο του χέρι έπιασε και το άλλο μου μπράτσο.
''Και σαν τι μπορεί να θέλεις να μάθεις εσύ;'' είπε με έναν τόνο σκληρό, σχεδόν επιτακτικό, λες και αυτά που ήθελε να μάθει από μένα ήταν αναντίρρητα πιο σημαντικά από τις δικές μου ερωτήσεις. Τον κοίταξα ευθέως στα μάτια και ήταν σαν να κοιτάζω στην ίδια την άβυσσο. Και τότε τον ρώτησα αυτό που ήθελα εξ αρχής να τον ρωτήσω:
''Γιατί; Γιατί τα κάνεις όλα αυτά; Γιατί με βασανίζεις;'' 'Ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη του, αλλά δεν υπήρχε τίποτα παρήγορο σε αυτό γιατί αυτό το χαμόγελο ήταν παγωμένο και απόμακρο.
''Το πραγματικό ερώτημα, Λούνα, είναι άλλο...ποιος βασανίζει ποιον; Ποιος είναι το θύμα και ποιος ο θύτης σε αυτή την ιστορία;''

Και έτσι χάθηκε για ακόμα μια φορά μες στις σκιές, σαν το φύσημα του ανέμου.

βρε μπας και ο μπλειζ ειναι λυκανθροπως και εχουμε μια μαχη μεταξυ του υπερφυσικου;;ή μηπως ο μπλειζ ειναι βρικολακας που θα διεκδικησει την λουνα;;περιμενουμε την συνεχεια!

Κι εμένα να σου πω την αλήθεια ο Μπλέιζ μου κάνει για λυκάνθρωπος. Βρικόλακας δεν νομίζω...
Πάντως το κεφάλαιο είναι πάρα πολύ ωραίο!!!!! Ανυπομονώ για τη συνέχεια!!!

Σας ευχαριστώ και πάλι. Όσο για τον Μπλέιζ, σχετίζεται, ας πούμε, με το υπερφυσικό αλλά δεν είναι ο ίδιος υπερφυσικός...
New chapter comiiing (αν και είναι λίγο μικρό, αλλά δεν πειράζει...)

Κεφάλαιο 14ο

Καθ' όλη την διάρκεια της διαδρομής, προσπαθούσα να καταλάβω τι ακριβώς σήμαιναν τα λόγια του, μα όσο και αν προσπάθησα, δεν μπόρεσα να τα καταφέρω. Εκείνη την ώρα ήρθαν στο νου μου τα λόγια του Max Payne: ''Υπήρχε ένα τυφλό σημείο στο κεφάλι μου, ένα κενό όμοιο με σφαίρα εκεί όπου θα έπρεπε να βρίσκονται οι απαντήσεις. Πείτε το άρνηση'' Εγώ το έλεγα κούραση και νύστα. Από ένα σημείο και μετά, επέβαλα στον εαυτό μου να πάψει να το σκέφτεται τόσο πολύ. Ήταν μια πολύ κουραστική και γεμάτη μέρα. Το πρωί ήμουν σίγουρη ότι θα σκεφτόμουν πιο καθαρά τα πράγματα.

Όταν έφτασα στο σπίτι, όλα ήταν όπως ακριβώς τα είχα αφήσει: ο αδερφός μου κοιμόταν στο δωμάτιό του, το σπίτι ήταν ήσυχο και τακτοποιημένο και το καλοριφέρ σιγόκαιγε στην γωνία, δίνοντας μια γλυκιά ζεστασιά σε όλο το σπίτι. Έβγαλα τις μπότες μου, το καλσόν μου και το φόρεμά μου και πήγα στο μπάνιο για να ξεβαφτώ και να πλύνω τα δόντια μου. Είχα μείνει με τα εσώρουχα και σκέφτηκα να βάλω τις πιτζάμες μου, αλλά ήμουν τόσο κουρασμένη που έβαλα το ξυπνητήρι, έπεσα στο κρεβάτι όπως ήμουν, σκεπάστηκα με τις κουβέρτες μου και με πήρε σχεδόν αμέσως ο ύπνος. Το όνειρο που είδα έμοιαζε οικείο με τα όσα είπαμε με τον Ντράκο στο πάρκινγκ, μόνο που έβλεπα όσα γεγονότα διαδραματίστηκαν μέσω ενός ανεστραμμένου καθρέφτη.

Ο άνεμος ήταν παγωμένος και το χιόνι είχε την χάλκινη λάμψη του φεγγαριού. Το πορφυρό μου φόρεμα ανέμιζε απαλά και απολάμβανα το πως ανακατεύονταν τα μαλλιά μου και γέμιζαν απαλές νιφάδες χιονιού. Ο χορός των μεταμφιεσμένων θα ξεκινούσε όπου να' ναι και έπρεπε να φτάσω στην ώρα μου. Μια λαοθάλασσα από βενετσιάνικες μάσκες δέσποζαν στον χώρο και έδιναν μια απόκοσμη λάμψη στην απλή αυτή γιορτή. Μου άρεσε ο χορός των μεταμφιεσμένων. Με την μάσκα μπορούσα να είμαι όποια θέλω, να αλλάζω πρόσωπα, να είμαι ελεύθερη. Δεν χρειαζόταν να κρύβομαι, ούτε να φοβάμαι τίποτα και κανέναν. Τα βιολιά ηχήσανε χαρμόσυνα και αυτό σήμαινε ότι η γιορτή είχε αρχίσει. Ένας άχαρος νεαρός ήρθε και μου ζήτησε να χορέψουμε. Παρόλο ότι δεν ήθελα να χορέψω μαζί του, δέχτηκα με ένα ψεύτικο χαμόγελο. Ήξερα ότι ήταν στην γιορτή και ήξερα ότι παρακολουθούσε τα πάντα. Και εγώ ήθελα να το δει αυτό.

Ενώ χορεύαμε αρκετή ώρα με τον νεαρό, με μια μαγική σχεδόν στροφή βρέθηκα άξαφνα στην αγκαλιά του, την τόσο γνώριμη αλλά και τόσο ξένη αγκαλιά του. Χόρευε επιδέξια πάνω στην πίστα, με χάρη, με στροβίλιζε σαν να είμαι ένα πούπουλο. Έσκυψε πάνω στο αυτί μου και είπε με αυστηρότητα τόσο στην έκφραση όσο και στην φωνή:
''Που είχες χαθεί τόση ώρα;'' Έσκυψα από την άλλη μεριά και είπα, με ένα πονηρό ύφος:
''Γιατί; Σου έλειψα;'' Εκείνος κόλλησε το σώμα του πιο πολύ από το επιτρεπτό, με αποτέλεσμα πολλά βλέμματα να πέφτουν επικριτικά επάνω μας.
''Κάθε ώρα, κάθε λεπτό που περνάει, μου λείπεις...'' Τα μάτια του ήταν σαν έναν συννεφιασμένο ουρανό που ήταν έτοιμος να βρέξει. Πόση απέραντη θλίψη είχαν τα μάτια του, με πόσο πόνο ειπώθηκαν αυτά τα λόγια.
''Ψεύτη'' ψιθύρισα αισθησιακά στο αυτί του, λες και διόλου δεν με ένοιαζε που υπέφερε εκείνος.

Το τραγούδι, που τόση ώρα ήταν σαν να ήταν σε σίγαση, δυνάμωσε απότομα και μας επανέφερε και τους δυο στην πραγματικότητα. Κάναμε την απαραίτητη υπόκλιση και πήγα να ξεφύγω μακριά του, όταν ένιωσα το χέρι του να σφίγγει το μπράτσο μου σαν μέγγενη. Τότε έσκυψε και ψιθύρισε στ' αυτί μου:
''Θα σε συναντήσω στον κήπο σε πέντε λεπτά'' είπε και απομακρύνθηκε, σαν να μην συνέβαινε τίποτε. Ήθελα να τον κάνω να υποφέρει και το ότι τον έβλεπα να υποφέρει τόσο πολύ μου πρόσφερε ικανοποίηση. Ακόμα δεν ήξερα γιατί ασχολιόμουν μαζί του. Θα μπορούσα απλά να φύγω και να τον αφήσω να περιμένει στον κήπο, αλλά γιατί να του κάνω αυτή την χάρη όταν με την παρουσία μου μπορούσα να τον κάνω να πονάει πιο πολύ, ξέροντας ότι δεν θα γίνω ποτέ δική του;

Βγήκα έξω στον κήπο και έκανα αμέριμνη έναν περίπατο, θαυμάζοντας το πάλλευκο χιόνι που κάλυπτε σχεδόν τα πάντα. Τον είδα να στέκεται απέναντι από έναν κορμό, με το βλέμμα του να κοιτάζει χωρίς στην πραγματικότητα να βλέπει. Όταν αντιλήφθηκε την παρουσία μου, σήκωσε το βλέμμα του και με κοίταξε ευθέως στα μάτια.
''Πονάω...'' ψιθύρισε, ένας αχνός, αδύναμος ψίθυρος ''και υπομένω'' Χωρίς προειδοποίηση, φώναξε: ''Αλλά μέχρι πόσο θα χρειαστεί να υποφέρω;''
''Πάψε'' φώναξα έντρομη εγώ ''Θες να μας ακούσει κανένας;''
''Και αν ναι, τι; Θα αμαυρωθεί η τέλεια εικόνα σου;'' είπε με ειρωνεία και πικρία εκείνος. Οι επόμενες λέξεις του ήταν σαν μαχαιριά στην καρδιά μου ''Ορισμένες φορές, εύχομαι να μην σε είχα ερωτευτεί. Δεν έχεις καρδιά, δεν έχεις ψυχή'' Απέμεινα να τον κοιτάζω. Είχα μείνει άφωνη, αλλά αυτό δεν κράτησε πολύ.
''Αλήθεια; Αυτό πιστεύεις;'' είπα, σαν να είχε χαθεί κάθε ίχνος ζωής μέσα μου, για να συμπληρώσω με ορμή και οργή όλα όσα ένιωθα όλον αυτό τον καιρό: ''Μάθε ότι και καρδιά έχω και ψυχή! Νομίζεις ότι και για μένα είναι εύκολο; Πονάω, πονάω όσο εσύ και ακόμα παραπάνω...'' Δάκρυα άρχισαν να κυλάνε στο πρόσωπό μου ''Εσύ φταις για όλα! Μακάρι να μην είχες έρθει στην Βερόνα εκείνο το καλοκαίρι. Να μην γνωριζόμασταν ποτέ, τίποτα από όλα αυτά να μην είχε συμβεί'' Άρχισα να χτυπάω με τις γροθιές μου το στήθος του και εκείνος έμεινε αλύγιστος σαν βράχος.
''Εύχομαι να μην ήμουν δέσμια της αγάπης σου, να μην σε ερωτευόμουνα ποτέ. Γιατί η ψυχή μου πονάει από αυτή την αλήθεια, ναι, η ψυχή που ορκίζεσαι ότι δεν έχω!'' ούρλιαξα εγώ και σκούπισα με την ανάστροφη του χεριού μου τα δάκρυά μου. Σήκωσα αγέρωχα το κεφάλι μου και είπα:
''Θα το μετανιώσεις, Νικoλάι. Θα σε στοιχειώνει αυτή η αγάπη στην αιωνιότητα της καταραμένης ψυχής σου. Τον τρόπο θα τον βρω''

Έκανα μεταβολή και έφυγα τρέχοντας, με την φούστα μου να λερώνεται και να βρέχεται από το χιόνι.


Προσπάθησα να κρατηθώ από αυτό το όνειρο λίγο ακόμα, να ξεδιαλύνω το μυστήριο, να μάθω όσα περισσότερα μπορούσα, ο επίμονος ήχος του ξυπνητηριού όμως δεν με άφησε. Άνοιξα τα μάτια μου και προσπάθησα να συνηθίσω στο αχνό φως του δωματίου, στην αίσθηση ότι ήμουν ξύπνια. Σηκώθηκα απρόθυμα από το κρεβάτι μου και πήγα να κάνω ένα ντους. Εφόσον ντύθηκα και έφτιαξα βιαστικά την τσάντα μου, ξύπνησα τον Μπέντζαμιν, τον βοήθησα να ετοιμαστεί για το σχολείο και έφτιαξα πρωινό και για τους δυο μας. Μόλις τελειώσαμε, μπήκαμε και οι δυο στο αυτοκίνητο και έβαλα στο cd player τραγούδια των Led Zeppelin και των Pink Floyd. Όταν ήταν πιο μικρός, δεν ήθελε ούτε καν να ακούσει αυτή την μουσική, με τον καιρό όμως την συνήθιζε και πολλές φορές μου έκανε ερωτήσεις για τα τραγούδια, τα συγκροτήματα και την μουσική γενικότερα. Όταν φτάσαμε στο σχολείο του, με αγκάλιασε και μου έδωσε ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο.
''Γεια σου Λούνα'' είπε κεφάτα εκείνος.
''Καλά να περάσεις, σπόρε'' μουρμούρισα εγώ και του χάιδεψα το κεφάλι. Μόλις τον είδα να μπαίνει μέσα στο σχολείο του, συνέχισα και εγώ για το δικό μου σχολείο.

Η διαδρομή αυτή μου έδωσε λίγο χρόνο για να σκεφτώ. Αν υποθέσουμε ότι ο Ντράκο είχε δίκιο και ότι οι αρχικές μας συναντήσεις ήταν καθαρά θέμα τύχης, τότε γιατί επέμενε τόσο πολύ να τα ξεχάσω όλα; Δεν ήταν ότι κάναμε και κανένα έγκλημα. Ήμασταν δυο άνθρωποι που συναντήθηκαν τυχαία. Δεν υπήρχε κάτι επιτηδευμένο σε αυτό, σωστά; Μήπως φοβόταν μην το μάθουνε στο σχολείο; Σαφώς και καλά έκανε να φοβάται. Αν μαθεύονταν αυτό, τότε εκείνος θα έπρεπε να αλλάξει πολιτεία, ακόμα όμως και αν δεν μπορούσε να βρει δουλειά στην Όμαχα, όπου και αν πήγαινε, αυτό το παράπτωμα θα ήταν μια μαύρη κηλίδα στον φάκελό του και αυτό δεν θα ήθελα ποτέ να του συμβεί. Αυτό που ήθελα από εκείνον ήταν κάποιες εξηγήσεις, εξηγήσεις που ήξερα ότι δεν ήταν διατεθειμένος να δώσει.

Πως ήταν όμως δυνατόν μια τόσο αινιγματική ρήση (γιατί απάντηση δεν την λες) να ήταν η αφορμή για ένα τέτοιο όνειρο; Αυτό το όνειρο φαινόταν ασύνδετό με όλα, κι όμως, κατά κάποιο τρόπο, ένιωθα ότι συνδέονταν με κάτι που δεν μπορούσα να προσδιορίσω.

Όταν έφτασα στο σχολείο, πάρκαρα κάπως άτσαλα το αυτοκίνητό μου ακριβώς δίπλα από το αυτοκίνητο της Λίλυ, η οποία φαινόταν να έχει μόλις φτάσει. Το ντύσιμό της ήταν παρεμφερές με μιας gothic lolita. Δεν μπορούσα να σκεφτώ σε ποιον άλλον θα μπορούσε να ταιριάζει πιο πολύ αυτό το ντύσιμο. Εφόσον την χαιρέτισα και προχωρούσαμε μαζί, συζητώντας περί ανέμων και υδάτων, το βλέμμα μου σταμάτησε σε μια μηχανή που ήταν παρκαρισμένη στο πάρκινγκ: μια κατάμαυρη Ducati Diavel Carbon! Απέμεινα με το στόμα ανοιχτό.
''Ποιανού είναι αυτή η μηχανή;'' ρώτησα και δεν μπορούσα να πάρω το βλέμμα μου από πάνω της. Η Λίλυ χαμογέλασε πονηρά και είπε με μειλίχιο τρόπο:
''Δεν τα' μαθες; Είναι του νέου μας καθηγητή. Εδώ έχει βουίξει όλο το σχολείο'' Που να ήξερα εκείνη την στιγμή ότι αυτό δεν θα ήταν το επικρατέστερο θέμα συζήτησης του σχολείου.

Με πολύ κόπο, προσπάθησα να αποστρέψω το βλέμμα μου από αυτή την θεσπέσια μηχανή και πήρα τον δρόμο για την τάξη.

Και, μέσα σε ένα διάλειμμα, άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου...

wow!!! δεν ξερω τι λετε για τον μπλέιζ, αλλα εγω ειχα πει εξ αρχης οτι αυτος δεν ειναι ενας απλος ανθρωπος. εχει καποια βαθια σχεση με το υπερφυσικο. αλλα δεν ξερω τι.

και το τηλεφωνημα που δεχτηκε δεν μου φανηκε και πολυ αθωο. ''ειναι επειγον...'' τι στο καλο θα μπορουσε να ειναι τοσο επειγον? εγω το λεω. αυτο το τηλεφωνημα κατι κρυβει απο πισω. ενα μεγαλο μυστικο καλα κρυμμενο στον χρονο. αλλα θα δειξει...

οσο για τον ντρακο... νομιζω τελικα οτι εδω παιζει θεμα μετενσαρκωσης. κατι σαν στο παρελθον ας πουμε αυτοι να ηταν ερωτευμενοι και εξαιτιας του πονου αυτη να τον καταραστηκε να την ερωτευεται ξανα και ξανα για παντα. πως αλλιως να εξηγηθει το ονειρο, το οποιο κατα την γνωμη μου δεν ειναι ενα απλο ονειρο, αλλα κατι σαν μια πυλη με το παρελθον που μολις ανοιξε, και το γεγονος οτι της ειπε ποιος ειναι ο θυτης και ποιος το θυμα? σαν να της λεει πριν αιωνες εσυ μας εδεσες για παντα για να υποφερω εγω ξανα και ξανα. ασε που τωρα που το σκεφτομαι, μπορει για το ονειρο να μην φταιει μονο η αναφορα που εκανες εκεινος... αλλα μηπως αυτος της το εστειλε κατα καποιον τροπο? για να την κανει να δει καποια πραγματα υποσυνειδητα? να ψαξει μονη για τις απαντησεις που τοσο πολυ ζηταει? η παλι θα μπορουσε καποιος αλλος να της το ''εστειλε''. καποιος που θελει να τον τιμωρησει ή που θελει να την κανει να αμφιβαλλει για αυτον.

δεν ξερω. πολλα τα ερωτηματα... πολλες οι υποθεσεις... και μια η απαντηση... μια η αληθεια...
παντως ανυπομονω για την συνεχεια!

και κατι τελευταιο. τι εννοεις με την τελευταια προταση?

:<3:

Σπόιλερ:

πρεπει να ειναι κατι που συνεβει στο παρελθον.κατι σχετικα με μετενσαρκωση

χαχα. στα λογια μου ερχεσαι

αφου εβαλα το . συμφωνω μαζι σου!

το ξερω.

Είναι ΤΕΛΕΙΟΟΟ!!!! Πραγματικά το όνειρο είναι τόσο υπέροχο!!!! Μου άρεσε τόσο πολύ η ατμόσφαιρά του και αυτά που έλεγαν!!!
Και συμφωνώ με την Εύα για αυτά που είπε!

Εύα-Εννοείται πως το τηλεφώνημα δεν ήταν και τόοοσο αθώο...

Σπόιλερ:

Τι εννοώ με την τελευταία πρόταση; Θα το καταλάβεις από το ακόλουθο κεφάλαιο και τα αστεράκια :P

Χριστίνα: Believe it or not, έχω δει πολλές φορές τέτοια όνειρα και είπα να βάλω ένα αντίστοιχο και στην ιστορία. Ναι, και εγώ λατρεύω αυτού του είδους την ατμόσφαιρα

Κεφάλαιο 15ο

Θα με ρωτήσετε όμως γιατί το λέω αυτό; Θα σας πω τρεις λέξεις: κατάρρευση, μπουνιά, τιμωρία. Όλα αυτά φαίνονται ασύνδετα μεταξύ τους, έτσι δεν είναι;
Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα από την αρχή:

Όλα άρχισαν την προτελευταία ώρα του διαλείμματος. Ηλιόλουστη μέρα, αν και λίγο κρύα λόγω της εποχής, καλή παρέα και φιλική διάθεση. Τα μόνα αρνητικά που μπορούσα να σκεφτώ εκείνη την στιγμή ήταν η νύστα μου και το ότι είχαμε λογοτεχνία την τελευταία ώρα με τον πολυαγαπημένο μας καθηγητή που γυρνούσε μέσα στα σκοτάδια, εμφανιζόταν ξαφνικά και σου έκοβε τα ήπατα. Μέχρι και το μενού είχε μέσα μερικές από τις αγαπημένες μου λιχουδιές και ήταν από τις λίγες φορές που ήταν καλά μαγειρεμένες. Και ενώ έλεγα ότι δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερα, τότε ήρθαν τα πάνω κάτω.

Καθόμασταν στο συνηθισμένο μας τραπέζι με την Λίλυ και την Έβελιν. Η Έβελιν μας εκμυστηρευόταν ότι τα πράγματα με τον Μάικ δεν πήγαιναν καθόλου καλά τον τελευταίο καιρό και ότι ήταν πολύ ψυχρός και απόμακρος όταν ήταν μαζί της, σαν να της έκρυβε κάτι. Ένιωθε ότι κάτι πήγαινε στραβά, κάτι που δεν μπορούσε να προσδιορίσει και η καημένη κατηγορούσε τον εαυτό της. Από την άκρη του ματιού μου, είδα την αυτού εξοχότητα, την Κέιλιν. Παραξενεύτηκα στην αρχή που δεν είδα τον Ρόμπερτ να τρέχει σαν σκυλάκι από πίσω της, αλλά δεν της έδωσα και ιδιαίτερη σημασία, όταν κάποια στιγμή την είδα να κατευθύνεται προς το τραπέζι μας. Για να ερχόταν αυτή προς το τραπέζι μας, κάτι ήθελε να κάνει. Η κατάσταση μύριζε μπαρούτι.

Μόλις στάθηκε ελάχιστα εκατοστά μακριά από το τραπέζι μας, σηκώθηκα όρθια και είπα απειλητικά:
''Αν θες να κάνεις κάτι, Κέιλιν, απλά ξέχασέ το. Μεταβολή και δίνε του γιατί δεν σε βλέπω καλά''
Τότε πρόσεξα ότι κρατούσε ένα iPod στα χέρια της. Παραξενεύτηκα γιατί δεν μου φαινόταν από τους ανθρώπους που άκουγαν μουσική. Δεν την είχα δει ποτέ να ενδιαφέρεται καν για την μουσική, κάτι που έβρισκα όχι απλώς παράξενο, αλλά εξωπραγματικό. Εκείνη χαμογέλασε, ένα όλους δι' όλου κακιασμένο χαμόγελο και είπε με στόμφο:
''Για δες, για δες τι έχουμε εδώ. Μα αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον''
''Τι; Βλέπεις μήπως το νέο video clip του Justin Bieber;'' χλεύασα εγώ.
''Τουναντίον, χρυσή μου'' συνέχισε με τον μοναδικό της, σπαστικό τρόπο ''Αυτό θα θέλατε να πληρώσετε για να το δείτε. Το θέαμα παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον'' Όλες μαζί την κοιτάξαμε με κατάπληξη. Για μια στιγμή, πέρασε από το μυαλό μου μήπως έπαιρνε ναρκωτικά κρυφά μαζί με τις coca cola διαίτης που έπινε αχόρταγα στα διαλείμματα.
''Αν θες να σπάσεις πλάκα μαζί μας'' είπα επιθετικά εγώ ''Διάλεξες την λάθος στιγμή για να το κάνεις'' Αυτό το αναθεματισμένο χαμόγελο δεν έλεγε να φύγει από το πρόσωπό της.
''Είναι το πιο καυτό κουτσομπολιό της ημέρας. Όλοι το ξέρουν. Εσείς να είστε οι τελευταίοι που θα το μάθετε; Κρίμα, πολύ κρίμα''
''Δεν ενδιαφερόμαστε για τα ανόητα κουτσομπολιά σου'' είπε η Λίλυ, η οποία ήταν φανερό ότι εκνευρίστηκε ''Καλά λέει η Λούνα: Δίνε του γιατί έχεις αρχίσει να μου δίνεις και εμένα στα νεύρα''
''Μα τότε πράγματι δεν γνωρίζετε!'' καύχασε εκείνη και γέλασε ''Εκπληκτικό! Πρέπει όντως να ζείτε σε άλλον πλανήτη''
''Εμείς μπορεί να ζούμε σε άλλο πλανήτη, αλλά εσύ είσαι το ούφο'' είπε η Λίλυ και χαμογέλασε πονηρά. Εγώ και η Έβελιν κρατιόμασταν για να μην σκάσουμε στα γέλια.
''Τέλος πάντων'' είπε εκείνη, ελαφρώς ενοχλημένη από την στάση μας. Δεν της άρεσε να αντιμιλάνε οι υπήκοοί της ''Το θέμα είναι ότι αυτό αφορά εσένα, Έβελιν''
Και οι δύο μας κοιτάζαμε έκπληκτες πότε την μια και πότε την άλλη. Η Έβελιν είπε, εξίσου έκπληκτη με εμάς:
''Εμένα; Μα τι μπορεί να είναι;'' Η Κέιλιν χαμογέλασε αινιγματικά:
''Δεν πάει το μυαλό σου; Όχι;'' Τώρα πλέον μας είχε εξάψει την περιέργεια. Όταν την αποπήραμε, σκεφτήκαμε ότι θα ήταν καμιά βλακεία. Εφόσον όμως αφορούσε την Έβελιν, που ήταν από τα πιο καλά κορίτσια που ξέρω, έπαυε να είναι κάτι ασήμαντο. Η Κέιλιν αναστέναξε από την ''ανικανότητά'' μας να βρούμε με τι μπορεί να σχετίζεται το βίντεο.
''Κρίμα'' είπε, με ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπό της ''Γιατί αυτό είναι πολύ διασκεδαστικό. Έχει γίνει ανάρπαστο πλέον στο σχολείο. Δες και μόνη σου''

Και, με αυτά τα λόγια, άφησε το iPod στην Έβελιν και έφυγε. Εγώ και η Λίλυ φέραμε πιο κοντά τις καρέκλες μας ώστε να βλέπουμε και εμείς το βίντεο. Η Έβελιν πάτησε βιαστικά το play με κομμένη την ανάσα. Έδωσε το ένα ακουστικό του iPod σε εμένα και το άλλο το έβαλε στ' αυτί της. Η Λίλυ απλώς έβλεπε την σκηνή, αλλά δεν της χρειάστηκε ο ήχος από ένα σημείο και μετά για να καταλάβει.

Ήταν τραβηγμένο από τα αποδυτήρια του σχολείου. Φαινόταν ότι ήταν τραβηγμένο με κάμερα κινητού τηλεφώνου, αλλά αυτός που το τράβηξε πρέπει να είχε σταθερό χέρι. Έδειχνε την Κάσσιντυ να φτιάχνει τις κάλτσες της και να κουμπώνει τα κουμπιά του πουκαμίσου της, όταν εμφανίστηκε ο Μάικ. Η Κάσσιντυ προσπάθησε να τον αποφύγει, εκείνος όμως της άρπαξε το μπράτσο με δύναμη.
''Για έλα εδώ'' είπε επιτακτικά εκείνος.
''Ορίστε, τι με θέλεις;'' του είπε εκείνη με ένα ύφος σαν να τον δούλευε ψιλό γαζί. Εκείνος άρχισε να φωνάζει και να ωρύεται:
''Τι μαλακίες είναι αυτές που λες στην Έβελιν; Το 'χεις χάσει τελείως;''
''Εγώ να βοηθήσω προσπαθούσα'' είπε με αθώο (τάχα) ύφος εκείνη. Εκείνος φάνηκε να εξοργίζεται όλο και περισσότερο.
''Με το να τις βάζεις διάφορες ιδέες; Κοίτα, έχω ανεχτεί πολλές μαλακίες από 'σένα, αλλά μην το παρατραβάς...''
''Α ναι;'' είπε κοροϊδευτικά εκείνη ''Νομίζεις ότι εγώ δεν ανέχομαι πολλές μαλακίες από εσένα και από τον οποιοδήποτε άλλο; Επειδή απλά μια κοπέλα είναι σέξι, δεν σας δίνει αυτό το δικαίωμα για να της φέρεστε λες και είναι πόρνη''
''Ναι, πες μου τώρα ότι θίχτηκες κιόλας'' είπε στον ίδιο κοροϊδευτικό τόνο εκείνος ''Μόνη σου τα προκαλείς όλα αυτά, οπότε μην προσπαθείς να πεις ό, τι σου κατέβει στο κεφάλι απλά και μόνο για να τα μπαλώσεις''
Εκείνη εξοργίστηκε και άρχισε να λέει με ύφος: ''Και ναι ρε φίλε, γουστάρω το σεξ. Και ναι, όταν το κάνω με κάποιον που γουστάρω, το απολαμβάνω ακόμα περισσότερο'' Τον κοίταξε σαν να μην ήταν τίποτα περισσότερο από σκουπίδι και είπε:''Αλλά που να το ξέρεις εσύ αυτό; Από αυτά που μου λέει η ''καλή'' σου, μάλλον ''παίζεις'' μόνος σου...''
''Κόφτο. Κουβέντα μην πεις παραπάνω, βρομιάρα τσ**λα'' είπε απότομα εκείνος, η Κάσσιντυ όμως συνέχισε ακάθεκτη:
''Ένα συρτάρι γεμάτο πορνοπεριοδικά και έναν σκληρό γεμάτο τσ*ντες πρέπει να' χεις, πάω στοίχημα. Και λίγο πριν πας για ύπνο, τον παίζεις και λίγο για να ανακουφιστείς. Αφού δεν σε παίζει η καλή σου...''
Εκείνος τότε την άρπαξε απότομα, κόλλησε τα χέρια της στον τοίχο με το ένα του χέρι και με το άλλο άνοιξε το πουκάμισό της και άρχισε να της χουφτώνει το στήθος.
''Είπα, βρομιάρα π**νη, μην με προκαλείς άλλο, γιατί θα σε γ***σω ανάποδα''
''Ε...μα...τι κάνεις εκεί;'' είπε η Κάσσιντυ έκπληκτη και τον κοίταζε με γουρλωμένα μάτια. Το φούσκωμα στο παντελόνι του άρχισε να γίνεται πιο έντονο.
''Ω, πες μας τώρα πως δεν θέλεις'' Της σήκωσε την φούστα και έβαλε το χέρι του μέσα στο εσώρουχό της. Κοφτά βογκητά ηδονής άρχισαν να βγαίνουν από το στόμα της, βογκητά που πρόδιδαν ότι οι ενστάσεις της δεν ήταν και τόσο ισχυρές όσο η ίδια νόμιζε.
''Δεν...είναι...σωστό...'' ψέλλισε με κόπο εκείνη, όμως οι διαμαρτυρίες της έδειχναν να κάμπτονται σιγά-σιγά.
''Από πότε σε νοιάζει τι είναι σωστό και τι όχι;'' είπε απότομα εκείνος ''Τελείωσε, είσαι η δική μου, προσωπική τσ**λα και θα τιμωρηθείς σκληρά για όλες τις βρωμιές που ξεστόμισες προηγουμένως'' είπε με πηχτή και βραχνή φωνή που φαινόταν πόσο ερεθισμένος ήταν. Κόλλησε τα χείλη του στα δικά της και εκείνη του το ανταπέδωσε με λύσσα. Όταν άφησε τα χέρια της ελεύθερα, τον αγκάλιασε σφιχτά και άρχισε να τρίβεται ολόκληρη επάνω του. Απότομα, την άδραξε από την μέση και την έβαλε να ξαπλώσει στον πάγκο με τα πόδια ανοιχτά...

Η Έβελιν τότε σταμάτησε το βίντεο. Δεν άντεχε να βλέπει άλλο. Αλλά ούτε και εμείς, εδώ που τα λέμε. Είχαμε μείνει με το στόμα ανοιχτό από την έκπληξη. Η Έβελιν έδειχνε να είναι σε κατάσταση σοκ.
''Έβελιν; Έβελιν;'' είπα και την σκούντηξα. Ανησυχούσα από την στάση της. Είχε μείνει εμβρόντητη, ακίνητη σαν άγαλμα, με το βλέμμα να κοιτάζει στο κενό. Μετά από λίγα λεπτά που φάνηκαν να κρατάνε μια αιωνιότητα, σηκώθηκε τόσο απότομα από την καρέκλα της που αναποδογύρισε και άρχισε να τρέχει. Όλη η καφετέρεια γύρισε να μας κοιτάξει. Εμείς τρέξαμε στο κατόπι της, ανήσυχες για το τι μπορούσε να κάνει.

Μόλις είδε τον Μάικ, τον πλησίασε πιο γρήγορα και από σίφουνα. Εκείνος ήταν με τους χαμένους τους φίλους του και κάπνιζαν τσιγάρο στα κρυφά. Άρα ήξερε που θα τον έβρισκε. Μόλις την είδε εκείνος είπε, γεμάτος ανησυχία:
''Εβελιν, τι συμβ...'' Δεν πρόλαβε να τελειώσει την φράση του γιατί η Έβελιν του άστραψε ένα ηχηρό χαστούκι.
''Τολμάς να με ρωτάς τι συμβαίνει, ε, κ*θίκι;'' ούρλιαξε η Έβελιν ''Πως ήταν το πήδημα με την καλύτερή μου φίλη;'' Ο Μάικ την κοίταζε σαν χαμένος, ενώ οι φίλοι του τον κοίταζαν σαν να έφταιγαν και εκείνοι. Ήταν ολοφάνερο: ήξεραν ''Καλό πρέπει να ήταν, γιατί σε αυτό η Κάσσιντυ είναι ασυναγώνιστη. Δεν πιστεύω να έχεις κανένα παράπονο...'' Ο Μάικ πήγε να πει κάτι, αλλά τον διέκοψε. Ήταν έξαλλη από θυμό:
''Έτσι και με ξαναπλησιάσεις, παλιοκ*θίκι, θα βλαστημήσεις την ώρα και την στιγμή που γεννήθηκες. Και εσύ και η άλλη η τσ**λα. Εντάξει; Άντε μου στο διάολο, παλιομ**κα'' Και, λέγοντας αυτά, έκανε μεταβολή και συνέχισε να περπατάει τόσο γρήγορα που με το ζόρι την φτάναμε.

Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα την Έβελιν να βγαίνει εκτός εαυτού και να βρίζει σε τέτοιο βαθμό, αλλά την δικαιολογούσα απόλυτα. Αυτή την στιγμή, τα λόγια ήταν περιττά και όσο και να θέλαμε δεν θα μπορούσαμε να την συνετίσουμε, αλλά...Ξάφνου, θυμήθηκα τι είχε γίνει όταν είχα δει τον Ρόμπερτ μαζί με την Κέιλιν. Δεν ήθελα να σκοτώσω μόνο τον Ρόμπερτ, αλλά και τους δυο...
Άρπαξα την Λίλυ από το μπράτσο και της είπα:
''Λίλυ, άκουσέ με: δεν πρέπει σήμερα η Έβελιν να συναντηθεί με την Κάσσιντυ με κανένα τρόπο''
''Μα πως;'' είπε έκπληκτη η Λίλυ ''Δεν πρέπει να δώσει ένα μαθηματάκι σε αυτή την ξιπασμένη;''
''Άκου με που σου λέω'' είπα γεμάτη ανησυχία ''Η Έβελιν αυτή την στιγμή είναι εκτός εαυτού. Δεν ξέρουμε τι μπορεί να κάνει''

Η Λίλυ δεν έδειχνε να συμφωνεί απόλυτα, παρόλα αυτά συνεχίσαμε να τρέχουμε από πίσω της, προσπαθώντας να μην σκεφτόμαστε το χειρότερο...

Πολύ ενδιαφέρον το κεφάλαιο! Είναι κατά κάποιο τρόπο ένα πολύ ρεαλιστικό κομμάτι που κάνει την ιστορία να δείχνει πιο πραγματική ακόμα κι αν έχει υπερφυσικό θέμα!
Όσο γι αυτό που είπες πριν, μήπως μπορείς να μου δανείσεις κι εμένα κανένα από τα όνειρά σου? Ειλικρινά δεν έχω δει ποτέκάτι τόσο καλό και όλες τις τελευταίες μέρες αυτά που βλέπω είναι χάλια! :Ρ

wow!!! ηταν πολυ ωραιο. αληθεια γιατι το εκανε αυτο ο μαικ? χαζος ηταν? της μουρλης εγινε!!! η μηπως καποιος τον αναγκασε να το κανει? γιατι η κειλεν δεν μου φαινεται και πολυ αθωα

και σφου επεσα κοντα με το θεμα της μετενσαρκωσεης, τοτε ειμαι χαρουμενη
μηπως εχει να κανει απλα με ενα αιωνιο δεσιμο?

Χριστίνα: Ναι, ευχαρίστως να σου τα δανείσω :P Ορισμένες φορές, είναι σαν να βλέπω κινηματογραφική ταινία και, πολλές φορές, δεν βγάζω άκρη

Εύα: Ο Μάικ, αν και δεν το είπε ποτέ ανοιχτά, γούσταρε την Κάσσιντυ (στην αρχή, η ίδια η Λούνα λέει ότι πείραζαν συνεχώς ο ένας τον άλλον) και το είχε σαν απωθημένο πάντα να κάνει κάτι μαζί της. Αργότερα βέβαια θα καταλάβει το λάθος του και θα προσπαθήσει να τα ξαναφτιάξει με την Έβελιν, αλλά θα είναι πολύ αργά. Όσο για την Κέιλιν, δεν χρειάζεται να την αναγκάσει κάποιος. Αυτή η φυσική κακία μάλλον είναι έμφυτη

Δεν θα το έλεγα και τόσο ''αιώνιο δεσμό'' Πιο πολύ σαν ''αιώνια κατάρα...''

Τα επόμενα κεφάλαια μάλλον μετά το Σαββατοκύριακο θα τα ανεβάσω (αν προλάβω να τα τελειώσω, γιατί έχω και κάτι εργασίες να κάνω...)

Καλά, με την ησυχία σου με τα κεφάλαια, μην πιέζεσαι. Έτσι κι αλλιώς έχουμε κι εμείς εξετάσεις στο σχολείο και εγώ προσωπικά από τη Δευτέρα θα γράφω κάθε μέρα, άρα μάλλον δεν θα έχω και πολύ χρόνο να μπαίνω.

αυτες οι 2 βδομαδες θα ειναι θανατος

Σας ευχαριστώ για την κατανόηση Ξέρω ότι και εσείς γράφετε, γι' αυτό σας εύχομαι κάθε επιτυχία.

Πως μπόρεσα να τελειώσω το 16ο ακόμα απορώ :P Για να μην απορείτε και εσείς, λέω να το ανεβάσω...

Κεφάλαιο 16ο

Η Έβελιν, όσο θυμωμένη και αν ήταν εκείνη την στιγμή, ήταν πάντα λογική και συνετή κοπέλα και γι' αυτό, όταν την συμβουλεύσαμε να μην φερθεί παρορμητικά και να μην κάνει κινήσεις που αργότερα μπορεί να μετάνιωνε, μας άκουσε, γι' αυτό και δεν πήγε να βρει και την Κάσσιντυ. Αντ' αυτού, έκανε μεταβολή και πήγε κανονικά στο μάθημά της. Δεν ήταν εντελώς καλά, το βλέπαμε αυτό, ωστόσο τόσο εγώ όσο και η Λίλυ επαναπαυτήκαμε από το γεγονός ότι μέχρι την τελευταία ώρα δεν είχαν κοινά μαθήματα με την Κάσσιντυ και δεν υπήρχε περίπτωση να συναντηθούν.

Η Κέιλιν είχε δίκιο για ένα πράγμα: το είχε μάθει πλέον όλο το σχολείο. Αυτο διαπίστωσα και εγώ όταν κάθισα στην συνηθισμένη μου θέση στο μάθημα Ιστορίας της Τέχνης. Η καθηγήτρια ήταν μια συμπαθητική γυναίκα, ψιλόλιγνη, με όμορφο πρόσωπο και μοβ, ασήμετρα μαλλιά. Η ιστορία, στην οποιαδήποτε ''μορφή'' της, δεν μου άρεσε, όμως εκείνη είχε μεταδοτικότητα και το μάθημα μαζί της δεν ήταν ποτέ βαρετό. Προσπαθούσα να παρακολουθήσω με κάθε τρόπο, ωστόσο αυτό δεν ήταν δυνατόν: δεχόμουν συνεχώς χαρτάκια, από άτομα που υπό άλλες συνθήκες δεν θα ήθελαν καν να μου μιλήσουν. Όλοι ήθελαν να μάθουν τι συνέβη όταν έμαθε η Έβελιν ότι ο Μάικ την απάτησε με την Κάσσιντυ, εγώ όμως πήρα τα χαρτάκια ένα προς ένα και, εφόσον ζήτησα άδεια από την καθηγήτρια, τα πέταξα όλα απροκάλυπτα στον κάδο των αχρήστων. Αυτό, ευτυχώς, τους έκανε να σταματήσουν και την υπόλοιπη ώρα παρακολούθησα ανενόχλητη το μάθημα.

Την τελευταία ώρα της Λογοτεχνίας, είδα με την άκρη του ματιού μου τον Ντράκο στον διάδρομο, λίγο πριν να αρχίσει το μάθημα: είχε αφήσει για πρώτη φορά λυτά τα μαλλιά του και ήταν ντυμένος όλους δι' όλου στα μαύρα, σωστός μηχανόβιος. Ήταν περικυκλωμένος από ένα σωρό κορίτσια, τα οποία των ρωτούσαν για Σαίξπηρ, Φάουστ και Έμιλυ Μπροντέ. Αμφέβαλλα αν αυτά τα κορίτσια είχαν καμία σχέση με τους προαναφερθέντες συγγραφείς και, από τις ερωτήσεις που έκαναν, επιβεβαιώθηκαν οι υποψίες μου. Ο Ντράκο, ωστόσο, ήταν ευγενικός με όλες και απαντούσε υπομονετικά σε κάθε ερώτηση. Μπήκα στην αίθουσα και έκατσα στην θέση μου. Θαύμασα πάντως την υπομονή του. Αν ήμουν στην θέση του και μου έκαναν αντίστοιχες ερωτήσεις, δεν ξέρω πόσο υπομονή θα μπορούσα να επιδείξω.

Μπήκε στην αίθουσα και παρατήρησα ότι δεν κουβαλούσε τον χαρτοφύλακά του, όπως άλλες φορές, αλλά μια απλή, μαύρη τσάντα την οποία άφησε στην έδρα. Με αυτό το ντύσιμο, δεν έμοιαζε σαν καθηγητής μας. Έμοιαζε σαν να είναι ένας από μας. Εντάξει, δεν θα έκανε ποτέ παρέα με τις μαζορέτες και θα ήταν πάντα αντισυμβατικός, αλλά εκείνον δεν έδειχνε να τον πειράζει αυτό. Όταν όμως έβγαλε το βιβλίο του και μας χαιρέτισε με τον συνηθισμένο του τρόπο, αυτή η ψευδαίσθηση χάθηκε αμέσως.

Κάναμε τον πρώτο κύκλο από την Κόλαση του Δάντη, όπου ο Δάντης περιδιάβενε στο προαύλιο της κολάσεως, που ήταν ένα μέρος της κόλασης όπου πήγαιναν οι αβάπτιστοι και οι ενάρετοι ειδωλολάτρες. Οι αβάπτιστοι δεν δέχτηκαν τον Χριστό μέσω του βαπτίσματος, άρα τους έλειπε η ελπίδα για κάτι ανώτερο, πέραν της λογικής...

Ένιωσα ένα σκούντημα στον ώμο. Γύρισα πίσω και είδα την Λίλυ να σκύβει κοντά στο αυτί μου για να μου μιλήσει.
''Η Έβελιν είναι εντάξει. Δεν νομίζω ότι υπάρχει λόγος ανησυχίας'' ψιθύρισε σιγανά.
''Δεν είμαι και τόσο σίγουρη για αυτό'' απάντησα στον ίδιο τόνο ''Θα πρέπει να προσέχουμε ώστε αυτές οι δυο να μην συναντηθούν, μέχρι να ηρεμίσει η Έβελιν, τουλάχιστον''
Η Λίλυ συμφώνησε,κουνώντας το κεφάλι της. Ένα χαμόγελο φάνηκε στα χείλη της ''Έγραψα ένα νέο κεφάλαιο για την ιστορία''
''Αλήθεια;'' ψιθύρισα όλο χαρά εγώ ''Θα ήθελα να το διαβάσω'' Η Λίλυ μου το έδωσε προσεκτικά από κάτω από το θρανίο της και εγώ το πήρα στα γρήγορα και το έβαλα πάνω από το τετράδιό μου ώστε να μην φαίνεται ότι έκανα κάτι άλλο, που ήταν και εκτός του μαθήματος. Τα γράμματα της Λίλυ ήταν καλλιγραφικά και περιποιημένα πάνω στο χαρτί και, αν έκρινα από τις λίγες μουτζούρες, αυτό το κεφάλαιο πρέπει να το είχε γράψει στο σπίτι της. Όσον αφορούσε την ιστορία, βρισκόμασταν λίγες μέρες αργότερα, μετά από ένα μονότονο πρόγραμμα νηστείας, προσευχής και λειτουργιών, όπου μια γρια τσιγγάνα ήρθε στο μοναστήρι:

''Η Αουγκούστα, με την άκρη του ματιού της, παρατήρησε την παράξενη αυτή γυναίκα: τα μαλλιά της τα κάλυπτε ένα κόκκινο μαντίλι και το μαύρο της φουστάνι έφτανε μέχρι τους αστραγάλους της. Είχε παράξενα, σμαραδγένια μάτια και η κάτω σειρά των δοντιών της ήταν όλους δι' όλου χαλασμένη. Στο ένα της πόδι φορούσε ένα ασημένιο βραχιόλι. Η τσιγγάνα έπιανε μια προς μια τις μοναχές για να τις μιλήσει, εκείνες όμως ή την απόπαιρναν αμέσως ή της έλεγαν να πάει μέσα στον ναό να προσευχηθεί για την σωτηρία της ψυχής της. Ισχυριζόταν ότι έβλεπε το μέλλον, αλλά κανένας δεν την πίστευε.
Καθώς η Αουγκούστα περπατούσε βιαστική στον περίπολο της εκλησσίας για να προλάβει την μεσημεριανή λειτουργία, η γριά τσιγγάνα την έπιασε από τον ώμο και την κοίταξε με αυτά τα φοβερά, σμαραγδένια της μάτια:
''Εσύ δεν είσαι σαν τις άλλες'' είπε εκείνη με μια φωνή σχεδόν απόκοσμη ''Τι γυρεύεις εδώ; Για άλλα η μοίρα σε έχει ορίσει...''
''Την μοίρα μας (αν υπάρχει κάτι τέτοιο) την ξέρει μονάχα ο Θεός'' είπε η Αουγκούστα με σιγουριά ''Αυτά είναι του διαβόλου. Αν θες να βρεις καταφύγιο στο μοναστήρι, καλό θα είναι να πάψεις να σκορπάς παντού τέτοιου είδους ανοησίες'' Πήγε να κάνει μεταβολή για να φύγει, όταν η γριά της είπε απότομα:
''Εγώ μόνο να σε προειδοποιήσω θέλω'' Αυτό κίνησε την περιέργειά της. Γύρισε να την κοιτάξει και ρώτησε:
''Να με προειδοποιήσεις; Για ποιο πράγμα;'' Τα μάτια της ζάρωσαν και το μέτωπό της γέμισε λογιών λογιών ρητίδες:
''Αυτοί οι ''δαίμονες'' που είπες νωρίτερα, αυτοί σε κυνηγούν'' είπε απλά εκείνη ''Μπορεί να μην ξέρω την μοίρα, αλλά ξέρω να διαβάζω τα σημάδια''
''Δεν με φοβίζει αυτό που λες'' είπε θαρρετά η Αουγκούστα, παρόλο ότι τα λόγια της της προκάλεσαν φόβο ''Έχω σύμμαχό μου την πίστη μου, την νηστεία και την προσευχή για όπλα μου...''
''Άκουσέ με σε αυτό που λέω'' είπε με βεβαιότητα η τσιγγάνα ''Αυτοί οι δαίμονες δεν έχουν φραγμούς. Διψούν, όλο διψούν και η δίψα τους αυτή είναι καταραμένη. Και αν δε κυνηγούν, να εύχεσαι ο Θεός σου να σε βοηθήσει, γιατί δεν ξέρω αν θα μπορέσεις να γλιτώσεις''
Λέγωντας αυτά, η γρια έκανε κάτι που η Αουγκούστα θα θυμόταν σε ολόκληρη την ζωή της...''

Άξαφνα, μου φάνηκε πως όλη η τάξη ήταν υπερβολικά ήσυχη. Σήκωσα το κεφάλι μου για να δω για ποιο λόγο συνέβαινε αυτό, όταν είδα τον Ντράκο να στέκεται πάνω από το κεφάλι μου και να κοιτάζει το χαρτί που διάβαζα.
''Θα μπορούσαμε να μάθουμε τι σας έχει απορροφήσει τόσο πολύ και δεν έχετε παρακολουθήσει σχεδόν καθόλου το μάθημα;'' ρώτησε εκείνος. Ο τόνος του είχε μια συγκροτημένη ευγένεια, φαινόταν ωστόσο ότι είχε εκνευριστεί. Να πάρει! Με είχε πιάσει στα πράσα! Ντράπηκα τόσο που του έδωσα το χαρτί με χαμηλωμένο το κεφάλι χωρίς να πω λέξη.
Εκείνος το πήρε στα χέρια του και απέμεινε σιωπηλός για λίγο να το διαβάζει. Έριξα μια ματιά στην Λίλυ, που φαινόταν και εκείνη να τα έχει χάσει. Όλη η τάξη συνέχισε να κοιτάει μια εμένα και μια τον Ντράκο. Όταν το διάβασε, μου φάνηκε ότι κάπως σκοτείνιασε το πρόσωπό του, αλλά μπορεί να ήταν και η ιδέα μου, εφόσον επανήλθε στην συνηθισμένη του αβρότητα.
''Εσύ το έγραψες αυτό;'' με ρώτησε, με μια δόση περιέργειας. Εγώ απάντησα μαγκωμένα, ευχόμενη να με κατάπινε η γη εκείνη ακριβώς την στιγμή:
''Όχι. Η Λίλυ το έγραψε'' Το βλέμμα του πέταξε από μένα στην Λίλυ.
''Φαινότανε πως έχεις ταλέντο στην έκφραση, αλλά αυτό...'' είπε και έδειξε το χαρτί ''ξεπερνά ακόμα και τις προσδοκίες μου'' Λέγωντάς το αυτό, το άφησε στην έδρα.
''Λοιπόν'' είπε εκείνος, μένωντας σκεπτικός για λίγο ''Λίλυ, έχεις έναν παραπάνω βαθμό στην έκθεση'' Η Λίλυ, μόλις το άκουσε αυτό, χαμογέλασε πλατιά ''Αλλά...'' Ωχ! Καθόλου δεν μου άρεσε αυτό το ''αλλά..'' ''θα έχετε και οι δυο από μια εργασία παραπάνω από τους υπόλοιπους μαθητές σε κάθε μάθημα. Μια στην Έκθεση και μια στην Λογοτεχνία''
Ξεφύσηξα από εκνευρισμό και το σημείωσα στο τετράδιό μου. Εκείνος ήρθε και στάθηκε πάνω από το θρανίο μου και είπε, με έναν ελαφρώς πειρακτικό τόνο:
''Μήπως έχεις αντίρρηση για αυτό, Λούνα;'' Εγώ κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου. Ήμουν τόσο εκνευρισμένη που δεν ήμουν σίγουρη για το πως θα ακουγόταν η φωνή μου εκείνη την στιγμή. Εκείνος, όταν πήγε ξανά πίσω στην έδρα του είπε, απευθυνόμενος αυτή την φορά προς όλη την τάξη:
''Δεν υπάρχει τίποτα το επιλήψιμο στο να διαβάζει κανείς λογοτεχνικά κείμενα. Άλλωστε, και εγώ λογοτεχνία διδάσκω. Ωστόσο να φροντίζετε άλλες ασχολίες σας, που είναι εκτός μαθήματος, να τις ασκείτε εκτός της τάξεως. Αλλιώς θα υπάρξουν και οι ανάλογες τιμωρίες. Είναι κατανοητό αυτό;''
Ένα ομόφωνο ''ναι'' αντήχησε σε όλη την τάξη. ''Φυτά!'' σκέφτηκα από μέσα μου, αν και αυτό δεν ήταν απολύτως αλήθεια. Όλοι συμπαθούσαν τον Ντράκο και ήταν σίγουρο πως κανείς δεν ήθελε να έχει προβλήματα μαζί του. Κανένας εκτός από μένα, όπως φαινόταν. Γιατί να πρέπει να πληρώσω εγώ και η Λίλυ για κάτι τόσο ασήμαντο; Ρώτησα την Λίλυ αν ήθελε να πάμε να του μιλήσουμε μετά το μάθημα για να μας μειώσει, έστω, την ''ποινή'', εκείνη όμως αρνήθηκε. Όσο και αν επέμενα, εκείνη συνέχισε να αρνείται. Οπότε και εγώ κάποια στιγμή σταμάτησα να επιμένω, αλλά η τόσο επίμονη άρνησή της μου φάνηκε λιγάκι παράξενη.

Όταν τελείωσε το μάθημα, πήρα τον δρόμο για τις τουαλέτες, όταν άκουσα από μέσα κάποιον που έκλαιγε με αναφιλητά. Με την άκρη του ματιού μου είδα πως ήταν η Έβελιν...

Και από πίσω της στεκόταν ο Γκάμπριελ.

Τι της εκανε? Την βιασε? Μπα… πηγε να την παρηγορησει ταχα μου? Η να την κοροιδεψει?

Η αντιδραση του ντρακο παντως ηταν περιεργη. Λες και εχει ξανακουσει για αυτην την σκηνη. Λες και την εχει ζησει

Τι να σου πω...Είναι πολύ φρέσκια ακόμα η σκηνή...Τώρα την γράφω, να φανταστείς :P Πάντως, ό, τι και αν ήθελε να κάνει, δεν θα το καταφέρει, να είσαι σίγουρη

Όσο για τον Ντράκο, δεν την είχε ζήσει ο ίδιος, αλλά γνώριζε για αυτή την σκηνή, γι'αυτό αντέδρασε και έτσι...