Vampirisious-Book 1

Ρε τον μ***κα τον Γκάμπριελ! Είμαι σίγουρη πως έχει κάτι να κάνει με αυτό.
Η σκηνή καταπληκτική στο κείμενο!!! Θα ήθελα κάποια στιγμή αν το γράψεις αυτόνομο να το διαβάσω όλο! Έχεις καταπληκτικό ταλέντο! Πολύ ωραίο λόγο, υπέροχο! Είναι σαν να διαβάζω κάτι από επαγγελματία και μάλιστα πολύ καλό επαγγελματία. Φυσικά και το υπόλοιπο είναι πάρα πολύ ωραίο και έχει κι αυτό ωραίο λόγο αλλά τα κείμενα της Λίλυ απλά είναι τέλεια!!! (με έπιασε λίγο παραλήρημα από τον ενθουσιασμό ή μου φάινεται?)

Είδες; Δεν κάθεται και αυτός ήσυχος σε μια γωνίτσα...Όλο πηγαίνει γυρεύοντας για μπελάδες

Αυτές τις σκηνές που γράφω αρχικά είχα στο μυαλό μου να τις γράψω σαν μια αυτόνομη ιστορία, μόνο που τροποποίησα ορισμένα πράγματα για να ταιριάζει με αυτή την ιστορία

Σπόιλερ:

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια Ειλικρινά, χαίρομαι όταν ακούω τέτοια σχόλια γιατί και εμένα μου αρέσει να γράφω και το ευχαριστιέμαι διπλά αν αρέσει και σε σας!

Φυσικά και μας αρέσει!!! Λέω αν δεν έχει πάρει κανένας τη θέση να μου απονείμω τον τίτλο του Νο.1 φαν σου!!!
Και ανυπομονώ να διαβάσω την άλλη ιστορία!!!

Α, δεν ξέρω...Πολλοί διεκδικούν αυτόν τον τίτλο...Σκέφτομαι να οργανώσω τουρνουά και ας κερδίσει ο καλύτερος Πλάκα κάνω! Φυσικά, για να είμαι δίκαιη, θα τον μοιράσω Και εγώ είμαι fan της ιστορίας που γράφεις και περιμένω συνέχεια...

Σπόιλερ:

Τη συνέχεια τη δημοσίευσα και αυτή τη στιγμή γράφω το επόμενο κεφάλαιο που είναι από τα πιο σημαντικά.
Πότε είναι το τουρνουά για τον τίτλο?

Σπόιλερ:

Τιιι;;;; Και δεν το είδα;;;; Πάω αμέσως να την διαβάσω!
Όσο για αυτό δεν το έχω κανονίσει ακόμα, αλλά άμα θέλετε κανονίζεται (θα είναι μια μάχη μέχρι τελικής πτώσεως :P)

Όσο για αυτό, μην ανησυχείς. Και αν όλα πάνε καλά, αύριο θα έχετε την συνέχεια

κα-τα-πλη-κτι-κο!!!

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ

Μάχη μέχρι τελικής πτώσης? Χμμμ, καλό μου ακούγεται! Τι όπλα επιτρέπονται?
Και: ΓΙΟΥΠΙΙΙΙ!!! ΣΥΝΕΧΕΙΑΑΑΑ!!!!

Όλα επιτρέπονται...Από kunai μέχρι μπαζούκας και δεν συμμαζεύεται...

ωραία!!! (me): (the others):

ναι καλα. να ξερεις οτι θα παλεψω και εγω σκληρα για την θεση. και εννοειται οτι περιμενω οχι μονο το επομενο κεφαλαιο, αλλα και το επομενο βιβλιο

Κορίτσια, μην μαλώνετε! Για εμένα, είστε όλες πρώτες στην καρδιά μου!

Ορίστε το 17ο κεφάλαιο... Σόρρυ, αλλά μου βγήκε λιγάκι μεγάλο...

Κεφάλαιο 17ο

Μόνο που τον είδα, ένιωσα το αίμα να παγώνει στις φλέβες μου. Αυτός δεν είχε έρθει καθόλου στο σχολείο μετά από εκείνο το περιστατικό με το πάρκινγκ. Το ότι τον έβλεπα τώρα, μου φαινόταν λες και επανέρχονταν ένα φάντασμα από το παρελθόν για να με στοιχειώσει.

Σκέφτηκα να περάσω κατευθείαν στην επίθεση γιατί ήξερα τι μέρος του λόγου είναι, αλλά είπα να περιμένω λίγο να δω τι θα κάνει και, αν χρειαζόταν, να επέμβω.

Η Έβελιν έκλαιγε με λυγμούς και αναφιλητά. Η καημένη! Όταν ήταν μαζί μας, δεν είχε χύσει ούτε ένα δάκρυ. Δεν μπορούσα ούτε καν να φανταστώ με πόσο κόπο συγκρατούσε αυτά τα δάκρυα. Ο Γκάμπριελ είπε, αγγίζοντας φευγαλέα μια τούφα από τα μαλλιά της:

''Έβελιν; Εσύ είσαι;'' Εκείνη αναπήδησε από τον φόβο της.

''Γκάμπριελ! Με τρόμαξες!'' Σκούπισε βιαστικά τα μάτια της.

''Έκλαιγες;'' ρώτησε εκείνος και σκούπισε το πρόσωπό της. Αυτό έκανε την Έβελιν να κλαίει περισσότερο από πριν. Δεν μπορούσε να μιλήσει. Τότε, εκείνος την έφερε κοντά του και την έσφιξε στην αγκαλιά του. Εκείνη πήγε να διαμαρτυρηθεί, μετά από λίγο όμως έμεινε παραδομένη στην αγκαλιά του και συνέχισε να σιγοκλαίει.

''Ησύχασε'' είπε εκείνος και συνέχισε να της χαϊδεύει τα μαλλιά ''Μην ανησυχείς. Θα διώξω τις στεναχώριες σου μακριά. Τίποτα δεν θα σε ενοχλήσει ξανά'' Και, χωρίς προειδοποίηση, κόλλησε τα χείλη του στα δικά της. Είδα πως γούρλωσε τα μάτια της από την έκπληξη και προσπάθησε να ξεφύγει από την αγκαλιά του, αλλά εκείνος ήταν πιο δυνατός. Προσπάθησε να την γδύσει, να χώσει τα χέρια του κάτω από την μπλούζα της...

Δεν χρειάστηκε να δω τίποτα περισσότερο για να παρέμβω. Πήγα από πίσω του και τον χτύπησα στην πλάτη. Όταν γύρισε, του έχωσα μια δυνατή μπουνιά και εκείνος έπεσε στο πάτωμα, φωνάζοντας από πόνο και κρατώντας την μύτη του. Η Έβελιν μαζεύτηκε στην γωνία και συνέχισε να κοιτάζει την σκηνή με γουρλωμένα μάτια. Τότε εγώ έπεσα πάνω του και συνέχισα να του χώνω μπουνιές με μανία. Πρόσεξα ότι είχε ένα απλανές βλέμμα, σαν να ξυπνούσε μόλις από κάποιο όνειρο και να τα' χε τελείως χαμένα, ωστόσο αυτό ήταν κάτι που δεν μου επέτρεψε η οργή μου να δω ξεκάθαρα εκείνη την στιγμή.

Κάποια στιγμή, μου φάνηκε ότι ένιωσα μια παρουσία πίσω μου. Πριν καταλάβω τι συνέβαινε, ο Ντράκο με είχε σηκώσει στον αέρα με το ένα χέρι και με το άλλο είχε ακινητοποιήσει τον Γκάμπριελ, σαν το βάρος μας να μην σήμαινε τίποτα για εκείνον. Είχε καλοσχηματισμένο σώμα και λογικό είναι να πάει το μυαλό κάποιου ότι ασχολείται με τον αθλητισμό, αυτή η δύναμη ωστόσο έμοιαζε...υπεράνθρωπη και απόκοσμη, αν ήταν δυνατόν. Και οι τρεις είχαμε μείνει με το στόμα ανοιχτό και τον κοιτάζαμε.

''Ποιος από τους δυο σας θα είχε την ευγενή καλοσύνη να μου εξηγήσει τι συνέβη εδώ πέρα;'' είπε με συγκροτημένη οργή εκείνος. Εκείνη την στιγμή, έμοιαζε με εκδικητικό άγγελο που θα έστελνε στα Τάρταρα τον Γκάμπριελ. Δεν μπόρεσα να μην σκεφτώ ότι με αυτό το ύφος το αντρίκειο και θυμωμένο ήταν τόσο σέξι εκείνη την στιγμή. Γύρισε να με κοιτάξει και μου φάνηκε ότι είδα ανησυχία στο βλέμμα του, ανησυχία πραγματική.

''Λούνα;'' ρώτησε εκείνος, προφανώς περιμένοντας από μένα να εξηγήσω, εγώ όμως τον κοίταζα μόνο και δεν μίλαγα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ένιωσα ένα αίσθημα ικανοποίησης που ανησυχούσε για την ασφάλειά μου. Άξαφνα, με άφησε να πέσω μαλακά στο πάτωμα και άρπαξε τον Γκάμπριελ, που είχε γεμίσει όλο το πρόσωπό του μελανιές και αίματα:

''Εσένα δεν σε έχω ξαναδεί. Πως ονομάζεσαι;'' Εκείνος απάντησε αδύναμα, με το κάτω του χείλος να τρέχει αίμα:

''Γκάμπριελ Γουέμπ'' Ο Ντράκο τον κοίταξε με απέχθεια και είπε, προσπαθώντας να συγκρατήσει τον θυμό του:

''Μήπως, Γκάμπριελ, έκανες τίποτα που μπορεί και να μετανιώσεις;'' Άξαφνα, ακούσαμε την Έβελιν να γελάει και γυρίσαμε να την κοιτάξουμε.

''Ποιος, αυτός;'' είπε, μη μπορώντας να συγκρατήσει το γέλιο της ''Αυτός δεν μετανιώνει για τίποτα στην ζωή του'' είπε οργισμένα, δείχνοντάς τον με το δάχτυλο. Ο Ντράκο του έριξε μια ακόμα ματιά, πιο πολύ εξεταστική αυτή την φορά:

''Τουλάχιστον'' είπε συγκροτημένα εκείνος, προσπαθώντας να κρύψει το χαμόγελό του ''πήρες το μάθημά σου''

''Ναι'' σκέφτηκα από μέσα μου ''Δεν το έμαθε σωστά την προηγούμενη φορά και είπε να το εμπεδώσει'' Προσπάθησα να μην δείξω πόσο με διασκέδασε αυτή η σκέψη. Ο Ντράκο τον άφησε να πατήσει και πάλι στο έδαφος και τον βοήθησε να στηριχτεί στον ώμο του.

''Λοιπόν, τώρα πρέπει να πας στο ιατρείο του σχολείου για να περιποιηθεί κάποιος τα τραύματά σου'' Γύρισε και με κοίταξε με μια σκληρή και επίπεδη ματιά, σαν να έπεφτε κατευθείαν επάνω μου ένα στιλέτο ''Όσο για σένα, είσαι τιμωρημένη. Πήγαινε στην αίθουσα και περίμενέ με εκεί''

Ακούγοντάς το αυτό, διαμαρτυρήθηκα αμέσως ''Πως; Μα δεν μπορείτε να μου το κάνετε αυτό! Δεν είναι...''

''Κατανοώ τους λόγους για τους οποίους έπραξες όπως έπραξες, αλλά η βία γεννά μόνο βία'' είπε με σκληρότητα ''Δεν ακούω κουβέντα. Όταν τελειώσω με τον Γκάμπριελ, θέλω να σε βρω στην αίθουσα. Είναι κατανοητό αυτό;'' Έγνεψα καταφατικά. Δεν μπορούσα να κάνω και αλλιώς. Όταν σε έβαζαν τιμωρία, δεν μπορούσες να αρνηθείς ή να διαπραγματευτείς. Απλά πήγαινες τιμωρία. Αυτοί ήταν οι κανόνες.

Τον είδα να κουβαλάει με προσοχή τον Γκάμπριελ και, μόλις έκλεισε η πόρτα πίσω του, είπα στην Έβελιν, που είχε σηκωθεί και έριχνε λίγο νερό στο πρόσωπό της:

''Έβελιν, θέλω να σε παρακαλέσω, αν μπορείς, να πάρεις τον αδερφό μου από το σχολείο. Αν ξεχάσω πάλι να τον πάρω, ποιος ξέρει το τι θα ακούσω...''

''Ξέχασες να πάρεις τον αδερφό σου από το σχολείο; Πότε;'' αναφώνησε εκείνη με έκπληξη

''Ω, είναι μεγάλη ιστορία'' είπα βιαστικά ''Θα στα πω κάποια άλλη στιγμή. Για την ώρα, μπορείς να πάρεις τον αδερφό μου από το σχολείο;'' Εκείνη με κοίταξε για ένα λεπτό σκεπτική και τελικά έγνεψε καταφατικά. Μόλις το άκουσα αυτό, αναπήδησα από την χαρά μου και, αυθόρμητα, την αγκάλιασα:

''Αχ, σε ευχαριστώ πολύ! Δεν ξέρεις τι χάρη θα σου χρωστάω'' Εκείνη με σταμάτησε με ένα νεύμα και είπε σοβαρά:

''Δεν κάνει τίποτα. Εγώ σε ευχαριστώ. Αν δεν ήσουν εσύ τώρα, δεν ξέρω και εγώ τι θα έκανα'' Λέγοντάς το αυτό, είδα τα μάτια της να βουρκώνουν ξανά.

''Έλα τώρα, μην κλαις, πάει αυτό. Πέρασε'' είπα και την αγκάλιασα, αυτή την φορά για να την παρηγορήσω. Εκείνη έκλαψε σιωπηρά για λίγο και ψιθύρισε στ' αυτί μου:

''Αυτό μπορεί να πέρασε, το άλλο όμως δεν πρόκειται να περάσει ποτέ'' Ύστερα είπε πιο δυνατά, με τα δάκρυα να την πνίγουν:''Γιατί μου το έκανε αυτό; Γιατί;''

''Γιατί ήταν ηλίθιος'' είπα απλά εγώ και της χάιδεψα τα μαλλιά. Δεν ήθελα να το περάσει αυτό κανένας άλλος και να πως αυτός ο φόβος μου βγήκε αληθινός. Τώρα έβλεπα την Έβελιν να υποφέρει και δεν μπορούσα να κάνω κάτι για να την παρηγορήσω. Τι να της έλεγα; Ότι θα το ξεχάσει; Αυτό ήταν σαν πυρακτωμένο σίδερο που σου μπήγουν στην καρδιά και σου αφήνει σημάδι. Μπορεί κάποτε το τσούξιμο και ο πόνος να φεύγουν, όμως το σημάδι μένει εκεί, ανεξίτιλο.

Εφόσον είδα ότι εκείνη ήταν λίγο καλύτερα και είχε σταματήσει το κλάμα, της είπα για πλάκα:

''Άντε, τι θα γίνει; Θα πάρεις τον αδερφό μου από το σχολείο ή όχι;'' Εκείνη γέλασε, αλλά το γέλιο της ακούστηκε λιγάκι πνιγμένο. Λίγο πριν φύγει, της ζήτησα να με πάρει τηλέφωνο μόλις έφταναν σπίτι και της είπα ότι θα την έπαιρνα τηλέφωνο το βράδυ για να δω πως ήταν. Εκείνη έγνεψε θλιμμένα, πήρε τα πράγματά της και έφυγε.

Όσο για μένα, πήρα και εγώ την τσάντα μου και πήγα στην αίθουσα που κάναμε μάθημα. Περίμενα τον Ντράκο για αρκετή ώρα. Όταν τελικά ήρθε, ο Γκάμπριελ ήταν μαζί του. Τον έβαλε επιτακτικά να καθίσει σε μια καρέκλα και είπε, αφού μας ζήτησε να τον περιμένουμε και να μην κάνουμε καμιά άλλη ανοησία, βγήκε στον διάδρομο.

Το πρόσωπο του Γκάμπριελ ήταν η μεγαλύτερη ικανοποίηση που θα μπορούσα να νιώσω εκείνη την στιγμή. Μόνο που τον έβλεπα (το πρησμένο από τις μελανιές πρόσωπο, το σκισμένο φρύδι και κάτω χείλος, τις μελανιές στα χέρια) άξιζε και η τιμωρία μου και ό, τι άλλο είχε βάλει ο Ντράκο στο μυαλό του ως ''ανάλογη τιμωρία'' Όταν γύρισε να με κοιτάζει, πρόσεξα ότι είχε δεμένο και το αριστερό του χέρι. Με κοίταξε, με έναν τρόπο περίεργο και είπε:

''Από πότε ξέρεις να πολεμάς, μυγόφτυμα;'' Ύψωσα περήφανα το κεφάλι μου.

''Από μικρή κάνω κικ μπόξινγκ'' δήλωσα ξερά και σταύρωσα τα χέρια μου στο στήθος ''Γιατί; Έχεις κανένα πρόβλημα με αυτό;''

Εκείνος έγνεψε βιαστικά αρνητικά το κεφάλι και γύρισε μπροστά του. Πρώτη φορά έβλεπα κάτι σε εκείνον και μου άρεσε: φόβο. Επιτέλους, είχα καταφέρει να τον κάνω να αισθανθεί, έστω και στο ελάχιστο, όλον αυτό τον φόβο που ένιωθα τόσα χρόνια εξαιτίας του.

Όταν ήμασταν στο δημοτικό ακόμα, ο Γκάμπριελ έκανε τα πάντα για να με κάνει να υποφέρω. Κάθε μέρα, θα έβρισκε και κάτι καινούριο: πότε θα μου έπαιρνε το κολατσιό, πότε θα με μείωνε μπροστά στους φίλους του ή σε όλους, πότε θα με έβριζε και θα μου τράβαγε τα μαλλιά χωρίς λόγο. Όσο μεγαλώναμε όμως, τόσο ''χόντραινε'' και το παιχνίδι του. Μέχρι που κάποια μέρα είπα:''Φτάνει άλλο!'' Δεν μπορούσα να ζω μια ζωή με τον φόβο. Έπρεπε κάτι να κάνω, να ξέρω πως να αμυνθώ και να προστατέψω τον εαυτό μου. Τότε ήταν που άρχισα κικ μπόξινγκ. Ο δάσκαλός μου, όταν είχα πρωτοξεκινήσει, μου είχε πει:

''Όσο στέκεσαι ακίνητος και δεν κάνεις τίποτα, θα συνεχίσεις να τις τρως. Ο αντίπαλος, την αδράνειά σου την εκλαμβάνει ως παραίτηση. Μην τα παρατάς! Πολέμησε! Πολέμησε ως το τέλος και θα δεις ότι, όταν πολεμάς το ''τέρας'' που έχεις απέναντί σου, ξεπερνάς και τους φόβους σου'' Δεν περίμενα πως τα λόγια του κάποια μέρα θα έβγαιναν αληθινά, να όμως που κάτι τέτοιο συνέβαινε.

Η πόρτα άνοιξε και ο Ντράκο μπήκε μέσα, κοιτάζοντας επικριτικά πότε τον έναν και πότε τον άλλον. Μας κοίταζε απλά λίγο, με το θυμό να καθρεφτίζεται στο βλέμμα του σαν νερό που σιγόβραζε και μετά από λίγο είπε:

''Λοιπόν, εφόσον αρνείστε και οι δυο να μου πείτε τι συνέβη, θα πρέπει να βρούμε έναν άλλο τρόπο'' Γύρισε και κοίταξε εμένα ''Μίλησα με την διευθύντριά σας σήμερα. Της ζήτησα να είναι επιεικής μαζί σας. Εκείνη όμως ξέρετε τι μου είπε;'' Έκανε μια παύση, μάλλον γιατί περίμενε να πούμε κάτι, αλλά κανένας από τους δυο δεν μίλησε. Ύστερα από λίγο, συνέχισε:''Μου είπε να είμαι αμείλικτος και να κάνω εισήγηση στο συμβούλιο των καθηγητών να σας αποβάλλουν και τους δυο'' Ε, βέβαια! Δεν περίμενα και τίποτα καλύτερο από εκείνη! Όλοι ξέραμε πόσο σκύλα μπορεί να είναι ''Εγώ όμως, προσωπικά, της ζήτησα να σας δώσει μια δεύτερη ευκαιρία''

Τον κοίταξα επιφυλακτικά και σταύρωσα τα χέρια μου στο στήθος μου. Και τι ήθελε τώρα, δηλαδή; Συγχαρητήρια; Και γιατί να αποβληθώ εγώ για χάρη του Γκάμπριελ; Δεν μας άφησε ούτε καν να μιλήσουμε στην καθηγήτρια! Πήρε την κατάσταση στα χέρια του και εμάς μας άφησε στην απέξω, κάτι που δεν μου άρεσε καθόλου.

Εκείνος, σαν να μην είχε πάρει χαμπάρι την ενόχλησή μου, συνέχισε:''Σκεφτόμουν, όση ώρα έκαναν ράμματα στον Γκάμπριελ...'' Έκανε μια παύση και με κοίταξε με δύο μάτια όμοια με στιλέτα ''Ελπίζω να το άκουσες αυτό, Λούνα''

''Το άκουσα, το άκουσα, δεν είμαι κουφή!'' είπα εκνευρισμένη εγώ και γύρισα το κεφάλι μου από την άλλη. Εκείνος ήρθε και στάθηκε μπροστά μου και είπε, εξίσου ενοχλημένος:

''Δεν μου αρέσει ο τόνος σου''

''Ούτε και ο δικός σας'' του πέταξα εγώ ''Ποιον ''άλλο τρόπο'' περιμένετε να βρούμε; Μήπως να φιληθούμε σταυρωτά και να συμφιλιωθούμε κιόλας;''

''Αυτό αποκλείεται!'' Πετάχτηκε ο Γκάμπριελ.

''Είδατε;'' είπα με ένα χαμόγελο και τον έδειξα με το δάχτυλο ''Μέχρι και το μελανιασμένο κρέας από 'δω συμφωνεί''

''Σταμάτα τις βλακείες, Λούνα γιατί αλλιώς...'' είπε με θράσος εκείνος και έκανε να σηκωθεί

''Αλλιώς τι, ρε;'' φώναξα έξαλλη εγώ ''Για πρόσεχε, κακομοίρη μου, γιατί θα τις φας για άλλη μια φορά!''

''Καθίστε και οι δυο κάτω αμέσως!'' φώναξε ο Ντράκο ''Αρκετά!'' Καθίσαμε υπάκουα και οι δυο κάτω. Εκείνος πήγε στην θέση του και, αφού ξεφύσηξε και πέρασε τα δάχτυλά του μέσα από τα μαλλιά του, είπε με στωικότητα και ηρεμία:

''Βγάλτε και οι δυο μια κόλλα χαρτί. Θα γράψετε μια έκθεση'' Για ένα λεπτό, τον κοιτάξαμε και οι δυο έκπληκτοι.

''Πλάκα μας κάνεις;'' είπε ο Γκάμπριελ και, για πρώτη ίσως φορά στα χρονικά, συμφωνούσα μαζί του. Ο Ντράκο, ωστόσο, δεν φαινόταν να αστειεύεται.

''Βγάλτε την κόλλα και θα σας εξηγήσω'' Αφού έβγαλα μια κόλλα από την τσάντα μου και ένα στυλό, ήμουν περίεργη να δω το θέμα της έκθεσης. Μόλις είδε ότι και οι δυο βγάλαμε μια κόλλα χαρτί, είπε με ηρεμία:

''Το θέμα της έκθεσης είναι...Γράφετε;'' Αρχίσαμε και εμείς να γράφουμε ''Ο Καθρέφτης του άλλου. Να βρείτε τα θετικά στοιχεία στον αντικρινό σας''

''Τιιι;'' αναφώνησα εγώ μόλις το άκουσα αυτό. Αυτό ήταν εξωφρενικό! ''Δεν μπορείτε να μας βάζετε να γράψουμε ένα τέτοιο θέμα! Και σε τι θα βοηθήσει αυτό, άλλωστε;''

''Για πρώτη φορά, θα συμφωνήσω με το σάϊκο από 'δω'' είπε ο Γκάμπριελ με ένα μισό χαμόγελο.

''Εσύ, Γκάμπριελ, βούλωσέ το!'' είπα ενοχλημένη εγώ.

''Λούνα, Λούνα, σε παρακαλώ'' είπε με εκνευριστική ηρεμία εκείνος ''Γράψε το θέμα χωρίς πολλά λόγια. Α, και μην ξεχνάς να αναφέρεις κυρίως τα θετικά στοιχεία του Γκάμπριελ''

''Αν υπήρχε και κανένα, πολύ ευχαρίστως να το έγραφα!'' φώναξα εγώ από αγανάκτηση. Ο Γκάμπριελ χαμογέλασε και είπε με έπαρση, με ένα ύφος που με έκανε να θέλω να τον πετάξω από το παράθυρο:

''Οι υπόλοιπες κοπέλες δείχνουν να διαφωνούν μαζί σου''

''Σοβαρά;'' είπα κοροϊδευτικά εγώ ''Πότε γινόταν αυτό; Πριν ή μετά την ανακάλυψη ότι είσαι ανώμαλος;''

''Παιδιά, ο χρόνος περνάει και, αν δεν γράψετε αυτή την έκθεση, δεν θα μπορέσετε να βοηθηθείτε'' είπε ο Ντράκο με έναν ελαφρώς κεφάτο τόνο.

Με τα πολλά, μας έπεισε ότι αυτό ήταν κάτι σαν ένα είδος ''ομαδικής θεραπείας'' Εφόσον γράψαμε την έκθεση, συζητήσαμε για λίγο στην τάξη και επαναλάβαμε το ''ραντεβού'' για την επόμενη ημέρα. Αμφέβαλλα για το αν οι μέθοδοί του είχαν αποτέλεσμα, αλλά είπα να μην πω τίποτα περισσότερο και επιβαρύνω την θέση μου.

Ήταν αργά το απόγευμα όταν βγήκα από το σχολείο και ένιωθα λες και μόλις βγήκα από της φυλακής τα σίδερα. Δεν πρόλαβα να χαρώ την ελευθερία μου όμως για πολύ.

Γιατί στις πύλες του σχολείου με περίμεναν οι γονείς μου.

Ζητάς συγγνώμη που σου βγήκε μεγάλο?
Είναι πολύ καλό!!!!
Πάντως η καημένη η Λούνα όλο σε μπελάδες μπλέκει. Είναι λες και την κυνηγάει η γκαντεμιά! Δηλαδή πρώτα τιμωρία γιατί πλάκωσε στο ξύλο έναν που ήθελε να βιάσει τη φίλη της και μέτα έρχονται οι γονείς της στο σχολείο? (Συν όλα τα υπόλοιπα των προηγούμενων κεφαλαίων)

ολο σε μπελαδες μπλεκει η καημενη. και οι γονεις της... λες να ειναι αυστηροι?

παντως ο γκαμπριελ δεν νομιζω να πηγε απο μονος του εκει. καποιος τον ειχε υποβαλλει. το θεμα ειναι ποιος. και πως γινεται παντα να εμφανιζεται ο ντρακο? σαν αγγελος τιμωρος, οπως ειπε και η λουνα.

και μια απορια. οι τουαλετες ειναι και για τα αγορια και για τα κοριτσια μαζι?

καλα πολυ ωραιο!και ρεαλιστικο!!

πολύ καλό!! Μπραβο σου

Χριστίνα- Ναι, είδες; Άμα είναι γκαντέμης ο άνθρωπος, τι να πεις;

Εύα- Αυτό θα το μάθεις τώρα σε αυτό το κεφάλαιο Ο Γκάμπριελ, όντως, είχε ''υποβληθεί'' αυτή την φορά. Σαφώς υπάρχει λόγος που ο Ντράκο εμφανίζεται πάντα την κατάλληλη στιγμή! Είναι μια από τις ''κρίσιμες'' αποκαλύψεις που θα δούμε παρακάτω

Vampire Girl& Rose_ELen@.Ever-Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια

Άντε, lucky girls! Παρά τις υποχρεώσεις, κατάφερα να τελειώσω και το 18ο κεφάλαιο Ιδού!

Κεφάλαιο 18ο

Είχα επιθυμήσει τόσες φορές τον ερχομό των γονιών μου τον τελευταίο καιρό, που ορισμένες φορές ήταν σαν να τους έβλεπα μπροστά μου: χαρούμενους και χαμογελαστούς, να με σφίγγουν στην αγκαλιά τους και να μου λένε πόσο πολύ του έλειψα. Οι γονείς μου όμως κάθε άλλο παρά χαρούμενοι ήταν. Άντ' αυτού, ήταν θυμωμένοι και τα πρόσωπά τους σαν να σκίαζε ένα μεγάλο σύννεφο. Να πάρει, είχαν έρθει την πιο ακατάλληλη στιγμή! Είχα παλέψει πολύ σκληρά για να κερδίσω ξανά την χαμένη εμπιστοσύνη τους. Δεν ήθελα να νομίζουν ότι είμαι ανεύθυνη, ότι γύρισα στα ίδια. Τους ήξερα καλά όμως τους γονείς μου και, από το ύφος τους, έκρινα ότι δεν θα δέχονταν να ακούσουν το οτιδήποτε είχα να τους πω.

Μόλις βρέθηκα σε απόσταση αναπνοής απέναντί τους, έκανα την αναμενόμενη ερώτηση:
''Μαμά; Μπαμπά; Πότε ήρθατε;'' Εκείνοι με κοίταξαν με ένα βλέμμα που ένιωθα λες και παρέλυε τα νεύρα μου και η μητέρα μου είπε, με ψυχρό τόνο:
''Γυρίσαμε λίγο νωρίτερα απ' ό, τι υπολογίζαμε. Είπαμε να σας κάνουμε έκπληξη, αλλά τελικά μας την έκανες εσύ...''
''Μαμά...'' πήγα να δικαιολογηθώ εγώ, όμως εκείνη με διέκοψε.
''Μπες γρήγορα στο αμάξι. Γυρίζουμε σπίτι'' Σκέφτηκα να τους πω ότι δεν χρειαζόταν, ότι μπορούσα να πάρω το αυτοκίνητό μου, ωστόσο με μια φευγαλέα ματιά διαπίστωσα ότι έλειπε από το πάρκινγκ. Μάλλον οι γονείς μου επίτηδες το πήγανε στο σπίτι ώστε να μπορούν να μου κάνουν άνετα τον εξάψαλμο στο αμάξι τους. Όταν μπήκα όμως και κάθισα στο πίσω μέρος του καθίσματος, δεν μου είπαν απολύτως τίποτα. Αυτό ήταν, κατά κάποιο τρόπο, χειρότερο, αποφάσισα, ωστόσο, να διατηρήσω αυτή την σιωπή. Αυτή η σιωπή ήξερα βέβαια ότι ήταν η νηνεμία πριν την καταιγίδα. Περίμενα απλά την καταιγίδα να ξεσπάσει.

Μετά από τρία τέταρτα της ώρας περίπου, φτάσαμε στο σπίτι. Ο μπαμπάς μου πάρκαρε κάπως άτσαλα το αυτοκίνητο στο γκαράζ και, μόλις έσβησε την μηχανή, βγήκα από το αυτοκίνητο και μπήκα στα γρήγορα μέσα στο σπίτι. Είδα με την άκρη του ματιού μου την Έβελιν να κάθεται μαζί με τον Μπέντζαμιν και να του διαβάζει ένα παραμύθι. Μόλις μας είδε, έσπευσε να σηκωθεί και, κοιτάζοντάς με με ένα ένοχο ύφος, είπε:΅
''Βοήθησα τον αδερφό σου να κάνει τα μαθήματά του όσο εσύ ήσουν...ξέρεις'' Η μητέρα μου της είπε, εντελώς ευγενικά:
''Σε ευχαριστούμε, κορίτσι μου. Άντε, πήγαινε στο σπίτι σου τώρα. Σίγουρα θα έχεις και εσύ πολύ διάβασμα''
''Ναι'' παραδέχτηκε κάπως ντροπαλά εκείνη ''Έχω λιγάκι διάβασμα, είναι η αλήθεια. Καλύτερα να πηγαίνω'' Και, με αυτά τα λόγια, άρπαξε την τσάντα της, χαιρέτισε τον Μπέντζαμιν και τους γονείς μου και έκανε να φύγει, όταν ο πατέρας μου είπε:
''Χαιρέτησε την φίλη σου, Λούνα, και μόλις τελειώσετε, έλα στην κουζίνα να μιλήσουμε'' Μετά από αυτό, και οι δυο πήγαν στην κουζίνα. Η Έβελιν με έπιασε από το μπράτσο και ψιθύρισε, με παρακλητικό ύφος:
''Χίλια συγνώμη, Λούνα. Δεν έπρεπε να το πω αυτό στους γονείς σου, ε; Σε έβαλα σε μπελάδες''
''Δεν πειράζει, Έβελιν'' είπα εγώ και την χτύπησα φιλικά στον ώμο ''Άλλωστε, θα το μάθαιναν αργά ή γρήγορα. Δεν υπήρχε περίπτωση να την γλιτώσω'' Εκείνη χαμήλωσε το κεφάλι:
''Νιώθω τόσο απαίσια!'' είπε εκείνη και ήταν έτοιμη να βάλει τα κλάματα. Την έπιασα από τους ώμους και την ταρακούνησα:
''Ει! Να σου πω: δεν φταις εσύ γι' αυτό. Σε παρακαλώ, μην κλαις. Άλλωστε...'' είπα εγώ με ένα χαμόγελο ''μπορεί να με στείλουν και εσώκλειστη σε σχολείο ή κατευθείαν σε αναμορφωτήριο. Αυτές είναι εμπειρίες!'' Η Έβελιν ωστόσο δεν το βρήκε καθόλου αστείο αυτό.
''Μην τα λες αυτά γιατί με κάνεις να αισθάνομαι χειρότερα'' είπε σοβαρά εκείνη. Εγώ την έσπρωξα με τρόπο προς την πόρτα και είπα, λιγάκι απότομα:
''Έλα, πήγαινε τώρα. Έχω να ακούσω και έναν εξάψαλμο. Δεν θέλω να χάσω το σόου'' Εκείνη με κοίταξε με θλιμμένο βλέμμα και μου έδειξε με το χέρι της:
''Θα σου τηλεφωνήσω το βράδυ, εντάξει;'' Έγνεψα καταφατικά και είπα:
''Εντάξει. Καλό απόγευμα να' χεις'' Εκείνη δεν είπε τίποτα άλλο και άρχισε να περπατάει γρήγορα. Έκλεισα με πάταγο την πόρτα.

Πήρα τότε μια βαθιά ανάσα κα πήγα στην καταδίκη μου: την κουζίνα. Όταν μπήκα στην κουζίνα, η μητέρα μου καθόταν με σταυρωμένα τα χέρια και ο πατέρας μου ήταν όρθιος και με κοίταξε με ένα βλέμμα αποδοκιμασίας.
''Πόση ώρα έκανες να την χαιρετήσεις πια αυτή την φίλη σου;'' είπε εκείνος, φανερά εκνευρισμένος. Καλά, δεν μου έκανε εντύπωση. Ο πατέρας μου ήταν πάντα νευρικός άνθρωπος.
''Θα ήταν αγένεια να μην την χαιρετήσω'' είπα ξερά, προσπαθώντας να ελέγξω τον εκνευρισμό μου. Ο πατέρας μου σταύρωσε και αυτός τα χέρια του στο στήθος του και είπε:
''Μπορείς να μας εξηγήσεις επιτέλους τι συμβαίνει; Τι έγινε, γυρίσαμε πάλι στις παλιές, καλές εποχές;'' είπε κοροϊδευτικά εκείνος.

Μου την έδινε στα νεύρα που κάθε φορά, για ό, τι και αν συνέβαινε, μου το κοπάναγαν αυτό μες στην μούρη. Εντάξει, στο γυμνάσιο δεν ήμουν καλή μαθήτρια και δεν με ένοιαζε το σχολείο, στο λύκειο όμως άλλαξα. Δεν το έβλεπαν και εκείνοι αυτό; Δεν μπορεί να μου το έλεγαν αυτό! Δεν μπορεί να ήταν τόσο άδικοι απέναντί μου! Αν και ήξερα ότι δεν θα με ωφελούσε σε τίποτα αυτό, απάντησα φωνάζοντας:
''Μπορείτε επιτέλους να σταματήσετε αυτό το τροπάριο; Πιπιλάτε συνέχεια την ίδια καραμέλα, ξανά και ξανά''
''Ναι, αλλά δεν βλέπουμε και εμείς να αλλάζεις'' φώναξε η μητέρα μου ''Πάλι τα ίδια κάνεις!''
''Α, ναι; Σοβαρά;'' φώναξα εγώ. Ένιωθα τα μάτια μου να τσούζουν. Ήμουν έτοιμη να κλάψω. Πως μπορούσαν να είναι τόσο άδικοι απέναντί μου; ''Εντάξει, το παραδέχομαι ότι έκανα λάθη και το ξέρω ότι δεν είμαι και η τέλεια κόρη, αλλά αυτή είμαι και καλά θα κάνετε να το αποδεχτείτε αυτό''
''Καλά θα κάνουμε να το αποδεχτούμε αυτό;'' φώναξε εξοργισμένη η μητέρα μου ''Αντί να κάνεις κάτι για να βελτιωθείς, εσύ κοιτάς πως να δεχτούμε, τι; Τα χάλια σου;'' Ακούγοντάς το αυτό, δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια μου.
''Μην αρχίζεις τώρα με τα ψεύτικα δάκρυα!'' είπε με πικρία ο πατέρας μου ''Τι προσπαθείς; Να μας συγκινήσεις;''
''Δεν είναι ψεύτικα δάκρυα!'' ούρλιαξα εγώ και άρχισα να κλαίω με λυγμούς ''Δεν είναι ψεύτικα!'' Πόσο περισσότερο μπορούσαν να με πληγώσουν; Ο ψυχρός τόνος της μητέρας μου το επιβεβαίωσε:
''Την τιμωρία πάντως δεν πρόκειται να την γλιτώσεις'' Δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω και τα έβαλα με τον εαυτό μου γι' αυτό.
''Ένα μήνα από αυτό το σπίτι δεν θα βγεις!'' συμπλήρωσε ο πατέρας μου ''Θα είσαι σπίτι-σχολείο, σχολείο-σπίτι μέχρι να δούμε κάποια βελτίωση''
''Και μην νομίζεις ότι, επειδή λείπουμε πολλές ώρες από το σπίτι ότι θα μπορείς να συνεχίσεις να κάνεις ό, τι σου κατέβει. Η γιαγιά σου θα μας τα λέει όλα με το νι και με το σίγμα'' Σηκώθηκα απότομα από την καρέκλα μου. Τόσα αντικρουόμενα συναισθήματα που δεν μπορούσα να τα ελέγξω. Κάλυψα το πρόσωπό μου με το χέρι μου και ανέβηκα τρέχοντας στην σκάλα:
''Λούνα;'' φώναξε έξαλλος ο πατέρας μου ''Που πας; Δεν τελειώσαμε ακόμα! Λούνα!''
''Άφησέ την, Ντάνιελ!'' είπε κάπως πιο μαλακά η μητέρα μου.

Έκλεισα με δύναμη την πόρτα πίσω μου, έπεσα μπρούμυτα στο κρεβάτι μου και συνέχισα να κλαίω. Μακάρι να μπορούσα να τους εξηγήσω. Ένιωθα τόσο άσχημα εκείνη την στιγμή που το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να κλαίω με λυγμούς. Κάποια στιγμή, άκουσα ένα σύρσιμο στην πόρτα και ήμουν σίγουρη ότι ήταν ο Μπέντζαμιν.
''Λούνα;'' είπε και εκείνος με δάκρυα στα μάτια. Του έκανα νόημα να έρθει κοντά μου και, μόλις ήρθε, τον έσφιξα με δύναμη στην αγκαλιά μου.
''Γιατί, βρε Μπέντζαμιν; Γιατί είπαν αυτά τα φοβερά πράγματα; Γιατί με πλήγωσαν έτσι; Γιατί;'' Και συνέχισα να κλαίω με λυγμούς, όπως έκλαιγε και εκείνος. Όταν κάπως σταμάτησα να κλαίω, πήγα και έριξα λίγο νερό στο πρόσωπό μου και τον διαβεβαίωσα πως ήμουν καλύτερα. Εκείνος έφυγε, αλλά, προτού φύγει, με αγκάλιασε για άλλη μια φορά και μου είπε πως δεν ήθελε να στεναχωριέμαι. Εκείνη την στιγμή, που όλος ο κόσμος έδειχνε εχθρικός και κακός, ο αδερφός μου φαινόταν ως ο μόνος μου σύμμαχος και τον ευχαριστούσα θερμά για αυτό.


Κάποια στιγμή, είδα ότι μου είχε τελειώσει το μελάνι για το σχέδιο και έπρεπε να πάω να πάρω γιατί ήθελα να τελειώσω την εργασία μου το Σαββατοκύριακο. Ντύθηκα στα γρήγορα και κατέβηκα νυχοπατώντας στις σκάλες. Ευτυχώς, οι γονείς μου ήταν στο δωμάτιό τους και τακτοποιούσαν τα πράγματά τους. Άρπαξα βιαστικά την τσάντα και το μπουφάν μου και βγήκα έξω στο νυχτερινό αέρα.

Το βιβλιοπωλείο δεν βρισκόταν και πολύ μακριά από το σπίτι μου, αλλά ήταν σε έναν δρόμο περίεργο. Εκεί που τον έβλεπες άδειο, άξαφνα τον έβλεπες γεμάτο από λογής-λογής κόσμο...και τι κόσμο. Εκείνη τη στιγμή, ευχήθηκα να μην συναντήσω κανέναν περίεργο εκεί τριγύρω και, πράγματι, όταν πήγα στο βιβλιοπωλείο, δεν συνάντησα κανέναν. Πήρα μελάνι, κάποια άλλα πράγματα που χρειαζόμουν και ένα βιβλίο της Αγκάθα Κρίστι και τα έχωσα με κρυφή χαρά στην τσάντα μου. Πλήρωσα τον βιβλιοπώλη, τον χαιρέτησα ευγενικά και πήρα τον δρόμο του γυρισμού.

Ο δρόμος ήταν σχεδόν έρημος και παντού επικρατούσε μια απόκοσμη ησυχία. Ένα παγωμένο αεράκι φύσηξε ξανά και εγώ έσφιξα πιο γερά το μπουφάν μου με το ένα μου χέρι. Καθώς περπατούσα, συνάντησα ένα αγόρι περίπου στην ηλικία μου. Είχε ξανθά μαλλιά και γαλαζοπράσινα μάτια και ήταν αρκετά πιο ψηλός από μένα. Μου έκανε εντύπωση το ότι ήταν τόσο επίσημα ντυμένο. Φορούσε ένα κρεμ κουστούμι με ασορτί γραβάτα και παπούτσια. Μόλις με είδε, μου χαμογέλασε γλυκά και είπε με περίσσεια ευγένεια:
''Συγνώμη, να σε ρωτήσω: Μήπως σου βρίσκεται ένα τσιγάρο;'' Δεν ήταν δα και η πρώτη φορά που μου ζητούσαν να τους δώσω ένα τσιγάρο. Έτσι, απάντησα και εγώ, στον ίδιο ευγενικό τόνο:
''Με συγχωρείτε, αλλά δεν καπνίζω'' είπα και τον προσπέρασα. Δεν πρόλαβα να κάνω δέκα βήματα όταν εμφανίστηκε άξαφνα μπροστά μου. Αναφώνησα από έκπληξη και έφερα το χέρι μου ασυναίσθητα στο στήθος μου. Άρχισε μέσα μου να κρούει ο κώδωνας του κινδύνου.
''Κύριε'' είπα, πιο αυστηρά αυτή την φορά ''Σας είπα ότι δεν έχω τσιγάρα'' Μήπως ήταν ληστής; Μήπως ήθελε να με κλέψει; Ο νους μου τώρα πήγαινε όλο στο κακό. Εκείνος χαμογέλασε και είπε, με κεφάτη φωνή:
''Αυτό μπορώ να το καταλάβω. Αυτό που στην ουσία θέλω από σένα είναι άλλο'' Ε όχι! Δεύτερος ανώμαλος σε μια μέρα; Ήρθε η ώρα να βγάλω το άχτι μου, μου φαίνεται!
''Για έλα! Κόπιασε αν σου βαστάει'' είπα και πήρα αμυντική στάση με σκοπό, αν με πλησίαζε, να περάσω κατευθείαν στην επίθεση ''Θα σου κάνω την μούρη κρέας!'' Ένα γέλιο βγήκε από το στόμα του, τόσο σατανικό που έκανε το αίμα στις φλέβες μου να παγώσει. Εκείνος τότε κινήθηκε αστραπιαία από πίσω μου και μου άρπαξε τον καρπό. Προσπάθησα να ξεφύγω, αλλά δεν μπορούσα να κουνηθώ καθόλου. Με έπιασε πανικός. Εκείνος είπε με κέφι:
''Ησύχασε, λουλουδάκι μου. Το μόνο που θέλω είναι το αίμα σου'' Το αίμα μου; Μα, τι ήταν αυτά που έλεγε;
''Άσε με να φύγω! Δεν πας καλά!'' τσίριξα εγώ και προσπαθούσα να ξεφύγω, αλλά οι προσπάθειές μου ήταν μάταιες. Τότε, εκείνος ήρθε ξανά μπροστά μου και άρπαξε τον καρπό μου. Αυτή την φορά το βλέμμα του ήταν έντονο, ο τόνος της φωνής του σοβαρός:
''Λυπάμαι, καλή μου, αλλά δεν θα σε αφήσω να ξεφύγεις'' Έσκυψε πάνω στον καρπό μου πιο κοντά, όλο και πιο κοντά...

Απότομα, έχωσε τους κυνόδοντές του στον καρπό μου. Ούρλιαξα από τον πόνο. Δεν θυμάμαι να έχω πονέσει περισσότερο σε όλη μου την ζωή.

Ήμουν σοκαρισμένη. Αυτός ο τύπος ήταν βρικόλακας. Αληθινός βρικόλακας, από αυτούς που βλέπουμε στα βιβλία και διαβάζουμε σε ταινίες. Όχι, δεν ήταν δυνατόν! Αυτά τα πλάσματα δεν υπήρχαν σε αυτή την ζωή, δεν θα έπρεπε να υπάρχουν σε αυτή την ζωή. Και όμως, ό, τι ζούσα ήταν αληθινό: ο πόνος στο χέρι μου, το αίμα μου που έρεε ζεστό και εκείνος, να το πίνει αχόρταγα και να πίνει κι άλλο, όλο και περισσότερο...

Ώσπου κάποια στιγμή, άξαφνα σταμάτησε. Έπιασα τον καρπό μου με το άλλο χέρι για να σταματήσω την αιμορραγία και τον είδα να πισωπατάει σοκαρισμένος. Γύρισε στο πλάι και άρχισε να ξερνάει αίμα, το δικό μου αίμα και να γρυλίζει ακατάληπτα. Όταν σταμάτησε να ξερνάει, με κοίταξε με ένα απορημένο βλέμμα, με έδειξε με το δάχτυλο και είπε:
''Πως; Δηλητηριασμένο...αίμα''

Και, προτού να καταλάβω τι ακριβώς συνέβαινε, ο βρικόλακας κείτονταν νεκρός στην άσφαλτο.

Καλά να πάθει!!! (γέλαω σαν βλαμμένο τώρα αλλά ήταν ωραία α κατάληξη!)
Λοιπόν, η τελευταία σκηνή είναι τέλεια! Και όλο το υπόλοιπο φυσικά είναι πάρα πολύ καλό και ρεαλιστικό (όπως πάντα!)!!!!! Μου αρέσει πάρα πολύ και ανυπομονώ για τη συνέχεια!!!!

Σπόιλερ:

Yeeeeah!!! Εμ τι, έτσι ατιμώρητος θα έμενε;;; (και η Λούνα έμαθε επίσης ότι υπάρχουν βρικόλακες στην πραγματικότητα ) Αύριο, αν μπορέσω, θα ανεβάσω την συνέχεια

Σπόιλερ:

μακάρι να μπορέσεις να το ανεβάσεις αύριο ! ήταν πόλυ καλό αν και σύντομο(!) ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΕΤΣΙ

Ναι, αύριο τη συνέχεια!!!!!
Του άξιζε του μ***κα να πεθάνει! Άκου να θέλει της πιει το αίμα (αλλά και πάλι, πιστεύω πως η γκαντεμιά την κυνηγάει!).
Και σ' ευχαριστώ πολύ για τη γνώμη σου. Ελπίζω να έχεις δίκιο και να μου βγει καλό...

Τι στο καλο πηρε και το αιμα της δηλητηριαστηκε? Η μηπως το γεγονος ότι δεν μπορουν να την υποβαλουν, βασιζεται ακριβως σε αυτό? Ότι εχει δηλαδη καποιο ειδος ασπιδας απεναντι στα υπερφυσικα οντα?

Αυτος ηθελε να την σκοτωσει ή απλως να τραφει και μετα να την κανει να ξεχασει?

Θα συνδεσει αυτό το γεγονος με τον ντρακο? Παντως δεν νομιζω να το πει πουθενα.

Ασχετο, αλλα οι γονεις της μου την εσπασαν παρα πολύ. Αμαν δηλαδη. Οι ανθρωποι αλλαζουν. Γιατι δεν το δεχονται? Και επισης ο ενας ξεχωριζει από τον άλλο. Δεν μπορουν να είναι ολοι ετσι όπως θελουν. Αλλα από ότι φαινεται είναι κλειστόμυαλοι και δεν μπορουν να το δεχτουν. Και λειπουν και συνεχεια, και στην τελικη νομιζουν ότι ξερουν τα παιδια τους?

Εύα-Το ότι δεν μπορούν να της ''υποβληθούν'' και αυτό που είπε ο βρικόλακας για ''δηλητηριασμένο αίμα'' συνδέονται Ο βρικόλακας αυτός ήθελε να τραφεί από το αίμα της τόσο που δεν κρατήθηκε. Αν δεν είχε αυτή την ''σαν ασπίδα'' μπορεί και να την σκότωνε κιόλας. Θα της περάσει από το μυαλό κάποια στιγμή, αλλά θα υπάρξει και η ανάλογη διάψευση.

Νομίζω ότι το βασικότερό τους λάθος ήταν που δεν της έδωσαν τον χώρο και τον χρόνο να τους εξηγήσει. Ήταν και προκατειλημμένοι και από το παρελθόν και σου λέει: ''Αυτή, πάει, γύρισε στα ίδια!'' Ίσως και λόγο του επαγγέλματος θα ήθελαν να είναι ένα διαφορετικό άτομο και με διαφορετικούς στόχους, επιβάλλοντας στην κόρη τους τα δικά τους θέλω χωρίς να την ρωτάνε αν συμφωνεί αυτό με αυτά που θέλει εκείνη. Σε αυτό που είπες έχεις πολύ δίκιο: ένας γονιός που λείπει συνεχώς από το σπίτι δεν μπορεί να πει με σιγουριά ότι ξέρει τα παιδιά του. Τα παιδιά μεγαλώνουν. Δεν μένουν πάντα ''μικρά παιδιά''

Σόρρυ για την καθυστέρηση. Χωρίς άλλα λόγια, ανεβάζω το 19ο κεφάλαιο...

Κεφάλαιο 19ο

Για αυτόν τον θάνατο όμως δεν ευθυνόμουν εγώ, όπως ήταν και το αναμενόμενο. Ούτε και το αίμα μου νομίζω ότι ήταν η αιτία. Γιατί, λίγο πριν πέσει στο έδαφος, πήγε να πιάσει το στήθος του. Τα μάτια του γύρισαν ανάποδα και το μόνο που μπορούσες να δεις είναι το ασπράδι. Και αίμα, παντού αίμα, πολύ περισσότερο από ό, τι πίστευα ότι μπορεί να έχει ένας βρικόλακας.

Γιατί ο βρικόλακας παλουκώθηκε...από αλλουνού τα χέρια.

Η γυναίκα που τον είχε παλουκώσει πρέπει να ήταν γύρω στα εικοσιπέντε. Είχε μακριά μαλλιά στο χρώμα του ρουμπινιού και μάτια καταγάλανα. Ήταν μέτρια σε ύψος και με κανονικό βάρος σώματος. Φορούσε μια μακριά καμπαρτίνα, ένα απλό, μαύρο φόρεμα και έναν μοβ κορσέ από πάνω που έδενε με μαύρα λουριά, ψηλοτάκουνες γόβες και ένα γκοθιάρικο περιδέραιο που θα σκότωνα αν ήταν δυνατόν για να το αποκτήσω. Ήταν σαν μια σκοτεινή κούκλα με απόκοσμη ομορφιά και μου φάνηκε ότι κοιτούσα περισσότερο εκείνη και λιγότερο το ''χάος'' τριγύρω μου.

Εκείνη έστριψε λίγο το παλούκι, που στην ουσία ήταν μακρύ σαν κοντάρι και είπε με μια, όπως μου φάνηκε, σαδιστική χαρά:

''Φάε χώμα, μωρό μου'' Ο τρόπος που το είπε ήταν τόσο ψυχρός, τόσο υπολογιστικός, σαν να μην την ένοιαζε καθόλου.

''Τον...παλούκωσες'' Πάλεψα να πω, προσπαθώντας ακόμα να χωνέψω τα όσα έβλεπαν τα μάτια μου. Η κυρία με το σκοτεινό, μοβ μακιγιάζ χαμογέλασε και είπε με λίγη κακία:

''Ακριβώς. Πουλιά στον αέρα πιάνεις!'' Αυτό φαίνεται ότι έπιασε κάπως και με θορύβησε:

''Ει!'' φώναξα από ενόχληση ''Δεν έχω ξαναδεί βρικόλακα στην ζωή μου, 'νταξει; Τα 'χω χαμένα'' παραδέχτηκα λιγάκι απρόθυμα.

''Δεν νομίζω ότι αυτή είναι η πρώτη φορά'' είπε με σοβαρό ύφος εκείνη.

''Τι θες να πεις;'' ρώτησα εγώ, αβέβαιη για το αν ήθελα στ' αλήθεια να μάθω.

''Κάνω περιπολίες εδώ στην περιοχή'' Αν συνέβαινε αυτό στην πραγματικότητα, απόρησα πως δεν την είδα. Κάνει ''μπαμ'' από μακριά. Σαν να διάβασε τις σκέψεις μου, είπε: ''Μην νομίζεις ότι θα με έβλεπες και ποτέ. Πρέπει να μένουμε καλά κρυμμένοι από τους θνητούς, αν θέλουμε να τους προστατεύουμε''

''Να μείνετε κρυμμένοι; Ποιοι;'' ρώτησα από περιέργεια. Η σκοτεινή κυρία χαμογέλασε πλατιά, ένα χαμόγελο με μια τέλεια οδοντοστοιχία και είπε με στόμφο:

''Σελέστ Μόρτεσεν, κυνηγός βρικολάκων στις υπηρεσίες σας!'' Για λίγο, απέμεινα να την κοιτάζω, προσπαθώντας ακόμα να χωνέψω ότι τα όσα συνέβαιναν δεν ήταν μέρος κάποιου ονείρου ή σατανικού σχεδίου. Εκείνη με κοίταξε για λίγο με δυσπιστιά: ''Καλά, σε δάγκωσε βρικόλακας, έχει γεμίσει εδώ ο κόσμος αίματα και εσύ αδυνατείς να με πιστέψεις;''

''Όχι, σε πιστεύω'' Βιάστηκα να απαντήσω γιατί δεν ήθελε να νομίζει ότι την δούλευα μπροστά στην μούρη της ''Απλά ακόμα προσπαθώ να πιστέψω...το απίστευτό'' Εκείνη τράβηξε το παλούκι και...δεν πρόλαβα να γυρίσω το κεφάλι μου, είδα ξεριζωμένη την καρδιά του βρικόλακα. Άξαφνα, νομίζω ότι με έπιασε ναυτία.

''Έχεις δίκιο'' παραδέχτηκε η Σελέστ ''Και εγώ έτσι ήμουν στην πρώτη μου αποστολή. Μετά συνήθισα όμως'' Εκείνη γέλασε, σαν να έλεγε ένα προσωπικό αστείο ''Τι σου είναι η δύναμη της συνήθειας, ε;'' Έγνεψα καταφατικά, αλλά με το ζόρι κρατιόμουν για να μην κάνω εμετό.

Οι γονείς μου πολλές φορές μου είχαν πει ότι, τα πρώτα έτη, δεν άντεξαν πολλές φορές το θέαμα και έκαναν εμετό. Αργότερα, όταν πήραν την ειδικότητα, αυτό το αίσθημα λένε ότι υποχώρησε τελείως, ο πατέρας μου ωστόσο, που δούλευε κάποια χρόνια στο νεκροτομείο και συνδέονταν καμιά φορά κάποιες υποθέσεις του με υποθέσεις της αστυνομίας, καθόντουσαν στην κουζίνα με την μητέρα μου και περιέγραφαν την όλη διαδικασία. Η μάνα μου τότε τον φώναζε ''κοράκι'' και όχι και άδικα, βέβαια. Δεν μπορούσα να καταλάβω πως μπορούσαν να φάνε μετά κανονικά φαγητό και, βλέποντάς αυτόν τον βρικόλακα σε αυτή την κατάσταση, απορούσα πως μπορούσα να τον κοιτάζω ακόμα. Η Σελέστ μου ζήτησε να μην κουνηθώ, αν και να ήθελα δεν μπορούσα να το κάνω εφόσον ένιωθα σαν να έχω παραλύσει. Έβγαλε το κινητό της από την τσέπη της και, αν και η καμπαρτίνα άνοιξε λίγο, πρόσεξα ότι ήταν γεμάτη από λογιών λογιών μικρά μαχαιράκια. Πληκτρολόγησε στα γρήγορα το νούμερο και απομακρύνθηκε λίγο από κοντά μου για να τηλεφωνήσει. Αυτό μου έδωσε την ευκαιρία να αποστρέψω το βλέμμα μου. Έστρεψα το βλέμμα μου σε μια γλάστρα γεμάτη μαργαρίτες. Ναι, ναι. Και οι μαργαρίτες καλός αντιπερισπασμός είναι.

Μόλις τελείωσε το τηλεφώνημά της, είπε με κέφι:

''Εντάξει, κανονίστηκε''

''Που τηλεφώνησες;'' ρώτησα όλο περιέργεια εγώ.

''Μα για να κανονίσω για το πτώμα, φυσικά. Τι, έτσι θα τον αφήναμε;'' είπε κοροϊδευτικά εκείνη.

''Τι θα το κάνετε το πτώμα, τελικά;'' Μάλλον πήγαινα γυρεύοντας για να κάνω εμετό μια και καλή, αλλά ήμουν πράγματι περίεργη να μάθω κιόλας. Μου φάνηκε πως στριφογύρισε τα μάτια της και είπε:

''Πάντως όχι στον πάτο του ωκεανού. Mην σε απασχολεί αυτό. Ξέρουμε εμείς τι θα το κάνουμε'' Με έπιασε προσεκτικά από τον ώμο και είπε, σαν να μιλούσε σε μικρό παιδί: ''Έλα, πάμε. Θα σε συνοδεύσω εγώ στο σπίτι σου'' ''Ευτυχώς που δεν είναι μακριά,'' σκέφτηκα. Σκέφτηκα κάποια στιγμή να αρνηθώ, αλλά σκέφτηκα να αφήσω στην άκρη τους εγωισμούς. Ένας βρικόλακας μόλις μου είχε επιτεθεί. Δεν ήθελα να το διακινδυνεύσω. Περπατάγαμε μόνες στον δρόμο, που δεν είχε και πολύ κόσμο, μες στην σιωπή. Κάποια στιγμή, αποφάσισα να σπάσω την σιωπή:

''Λοιπόν, Σελέστ...'' Εκείνη με διέκοψε.

''Α, σε παρακαλώ. Μπορείς να με αποκαλείς και ''Μαύρη Χήρα''...ή Κθούλου'' Καλά, το πρώτο ήταν αρκετά αντιπροσωπευτικό, το δεύτερο όμως μου έκανε εντύπωση και γι' αυτό ρώτησα:

''Κθούλου; Γιατί;''

''Δεν θες να ξέρεις'' απάντησε εκείνη με ένα αινιγματικό χαμόγελο. Είδα ότι αστειεύεται και γέλασα. Αυτό ήταν το κακό στην περίπτωσή μου. Ότι δεν ήξερα. Για τους βρικόλακες ήξερα κάποια πράγματα (ό, τι μάθαινα, δηλαδή, από το διαδίκτυο, τα βιβλία και τις ταινίες) αλλά δεν ήξερα αν είναι αρκετά και για τους κυνηγούς βρικολάκων δεν ήξερα απολύτως τίποτα.

''Υπάρχουν και άλλοι κυνηγοί βρικολάκων;'' Τα γαλανά της μάτια θαρρείς και άστραφταν στο σκοτάδι έτσι όπως με κοίταζε.

''Υπάρχουν'' είπε απλά ''Αλλά δεν περιμένεις να πω πόσοι είμαστε και που είμαστε'' Έδειξε ολόγυρά της ''Και οι τοίχοι έχουν αυτιά, που λέει ο λόγος''

''Ναι, σωστά'' Είχε δίκιο. Οι βρικόλακες καραδοκούσαν παντού. Κάτι όμως που είχε πει νωρίτερα ήρθε ξανά στο μυαλό μου σαν αλάληψη ''Είπες ότι έκανες περιπολία στην περιοχή. Μήπως σε προσλαμβάνουνε να το κάνεις;'' Δεν ξέρω γιατί, αλλά το ότι την προσέλαβε κάποιος εκείνη την ώρα ήταν το πιο λογικό. Πως αλλιώς θα μπορούσε να με βρει; Η Σελέστ γέλασε δυνατά, δείχνοντας ότι το έβρισκε αυτό φοβερά αστείο:

''Αν με προσέλαβαν; Γλυκιά μου, αν μάθαινες τι μισθό παίρνω, θα έκλαιγες! Και σίγουρα αυτά τα δάκρυα δεν θα ήταν από χαρά'' Άρα έκανα λάθος! Χαιρόμουν που έκανα λάθος, κατά βάθος, γιατί αυτό που μόλις πέρασε από το νου μου...δεν ήθελα ούτε να το σκέφτομαι. Έτσι, άλλαξα θέμα:

''Αυτός γιατί με κυνηγούσε;''

''Δεν ξέρω'' είπε ειλικρινά εκείνη και ανασήκωσε τους ώμους ''Αν κρίνω από το αίμα σου, έχεις αρνητικό Ρέζους στο αίμα, σωστά;'' Παραδέχτηκα πως όντως είχα και ρώτησα έκπληκτη που το κατάλαβε, αλλά αρνήθηκε να απαντήσει. Την ρώτησα τότε τι σήμαινε αυτό που είπε με το ρέζους και εκείνη είπε, με ύφος λέκτορα στο πανεπιστήμιο:

''Οι βρικόλακες προτιμούν τα άτομα που έχουν Ρέζους θετικό γιατί περιέχει το αντιγόνο D, κάτι που λείπει από τον οργανισμό τους. Φυσικά, οι περισσότεροι έλκονται περισσότερο από την ομάδα αίματος που είχαν όταν ήταν θνητοί, ακόμα όμως και αυτοί που είχαν αρνητικό Ρέζους προτιμούν αυτούς που έχουν θετικό γιατί είναι πιο ''χορταστικό'' για αυτούς'' Αυτό το είπε με μια δόση απέχθειας που ξεπέρασε γρήγορα και συνέχισε:

''Σε εσένα όμως...'' Άρπαξε τον καρπό μου και του έριξε μια εξεταστική ματιά ''Χμ, δεν μπόρεσε να κρατηθεί'' Και είπε, φωναχτά αυτή την φορά ''Τι ομάδα αίματος έχεις;''

''ΑΒ'' απάντησα απλά.

''ΑΒ; Και αρνητικό κιόλας;'' είπε, γουρλώνοντας τα μάτια της ''Εμ πες μου έτσι! Με την ομάδα αίματος που έχεις, απορώ πως δεν σε κυνήγαγε ένας στρατός βρικολάκων''

''Α, ωραία'' είπα γελώντας ''Καλά που μου το είπες. Ησύχασα τώρα'' Εκείνη έκανε ένα αδιάφορο νεύμα με το χέρι της και είδα ότι είχε μακριά, περιποιημένα και μαύρα, φυσικά, νύχια. Αυτή η γυναίκα θα έπρεπε να είναι εξώφυλλο στο Gothic Beauty. Ήταν η προσωποποίηση της γοτθικής κουλτούρας. Τίναξε πίσω τα ρουμπινένια της μαλλιά και είπε με στόμφο:

''Θνητοί, αχάριστοι! Ό, τι και να κάνουμε για σας, χαμένο πηγαίνει!'' Έτσι όπως το είπε, ήταν σαν να απέκλειε τον εαυτό της από αυτή την ''κατηγορία'' Μπήκα σε πειρασμό να την ρωτήσω, ήξερά όμως πως, όπως και πριν, θα αρνούνταν να απαντήσει.

''Ξέρεις...είπα διστακτικά εγώ ''Πριν τον...σκοτώσεις'' είπα με λίγο κόπο, γιατί ένιωθα πως το ''ξεκοιλιάσεις'' ήταν πιο ταιριαστό ''είπε κάτι για ''δηλητηριασμένο'' αίμα. Τι λες να σήμαινε αυτό;'' Είδα πως έσμιξε τα φρύδια της, προσπαθώντας να σκεφτεί:

''Μήπως έχεις αλλεργία στην φαινυλαλανίνη;''

''Την φαινυλαλανίνη;'' αναφώνησα εγώ ''Αν είχα, δεν θα το ήξερα τόσα χρόνια; Κάθε φορά που θα έτρωγα κάτι με πρωτεϊνη μέσα, θα ήμουν έναν βήμα πιο κοντά στον χάρο!''

Τότε είδα πως φτάσαμε στο σπίτι μου. Δεν ήταν δίκαιο. Η διαδρομή ήταν μικρή και ήθελα να μάθω κι άλλα, ωστόσο έπρεπε να ανέβω στο δωμάτιό μου σαν να μην συνέβαινε τίποτα. Την ευχαρίστησα βιαστικά και πήγα να μπω στο σπίτι, την άκουσα όμως να με φωνάζει:

''Ει, κοπελιά!'' Την πλησίασα και μου έδωσε στο χέρι το κινητό που κρατούσε πριν από λίγο:

''Τι κάνεις καλέ;'' είπα έκπληκτη εγώ ''Μου δίνεις το κινητό σου;'' Εκείνη πήγε να κάνει μεταβολή, σαν να μην σήμαινε τίποτα αυτό που έκανε και είπε απλά:

''Αν έχεις μπελάδες, πίεσε το πλήκτρο με την δίεση και πάρε με'' Λίγο πριν φύγει, γύρισε και μου είπε:

''Α, και που 'σαι; Μακριά από σκοτεινά σοκάκια! Εξαιτίας σου μερικοί δουλεύουν υπερωρίες''

Και, λέγοντας αυτά, έφυγε, με την καμπαρτίνα της να ανεμίζει.

το ηξερα οτι το δηλητηριασμενο αιμα και η ανοσια στην υποβολη σχετιζονταν. βασικα το ειχα φανταστει.

οταν ειπε οτι δεν ηταν η πρωτη φορα που συναντησε βρικολακα εννοουσε τον ντρακο, σωστα?
και αυτη η αλλεργια στην φαινυλαλανίνη τι σχεση εχει? εννοω γιατι να αποτελει προβλημα για τους βρικολακες? και γιατι το ΑΒ αρνητικο ειναι τοσο ελκυστικο?

τελικα οντως αυτη η κοπελα ολα πανω της τα τραβαει. θελω να δω την αντιδραση του ντρακο παντως, αν δει το δαγκωμα στο χερι της
αληθεια, τα σημαδια για ποσο καιρο μενουν?