Vampirisious-Book 1

ΤΕΛΕΙΟΟΟΟΟ!!!!! Απλά καταπληκτικό!!!!! Αυτή η Σελέστ είναι wow! Και έχει και πολλή πλάκα. Αλλά γιατί Κθούλου? Βγάζει πλοκάμια??? Κρίμα και μου άρεσε...
Φυσικά ανυπομονώ για τη συνέχεια!!!

τι ειναι το κθουλου?

Δεν ξέρω ακριβώς αλλά νομίζω είναι κάτι σαν σατανικός θεός που μοιάζει με χταποδοκαλαμαρο-κάτι (σε πιο μεγάλο φυσικά) και περιμένει κοιμισμένος με τα φιλαράκια του να έρθουν τα αστέρια στη σωστλη θέση για να ξυπνήσει και να επιβάλει το χάος.

ααα... καταλαβα νομιζω
τρομαχτικο

Τρομακτίκο, ε? Εγώ να πω την αλήθεια (φίλοι του Lovecraft, σας παρακαλώ μη με σκοτώσετε) το βρίσκω αστείο.

Εύα-Ίσως να μην εννοούσε μόνο τον Ντράκο...Ίσως σύντομα δούμε και άλλους βρικόλακες στην πορεία

Η φαινυλαλανίνη είναι ένα από τα 20 αμινοξέα που υπάρχουν στις πρωτείνες. Υπάρχουν άτομα που δεν μπορούν να την διασπάσουν, με αποτέλεσμα να συσσωρεύεται στον οργανισμό και να προκαλεί πολλά προβλήματα. Εκτός των άλλων, προκαλούν τοξικότητα στο αίμα και γι' αυτό ο επιστημονικός όρος είναι ''δηλητηριασμένο αίμα'' Δεν το ρώτησε λοιπόν τυχαία αυτό η Σελέστ

Το ΑΒ- είναι τόσο ελκυστικό γιατί είναι μια αρκετά σπάνια ομάδα αίματος

Είναι ανάλογα με το δάγκωμα, νομίζω και πόσο βαθιά την δάγκωσε...

Χριστίνα- Το nickname το διάλεξε με την ''καταστροφολογική'' του σημασία, σαν μια φοβερή και τρομερή Vampire Hunter που είναι και όχι λόγω της εμφάνισής της, προς Θεού!

Ααα, οκ... Είπα κι εγώ την καημένη να είναι τόσο όμορφη και μετά να γίνεται πλοκάμιας. :Ρ
Άσχετο τελείως, αλλά θα έρθεις στη συνάντηση?

Πήγαινε στον πίνακα ανακοινώσεων και θα το δεις. Το θέμα λέγεται 2η επίσημη συνάντηση μελών.

Α, τώρα το είδα, ευχαριστώ

Το επόμενο κεφάλαιο μάλλον σήμερα το βραδάκι (καθυστέρησα το προηγούμενο. Πρέπει κάπως να σας αποζημιώσω )

ΝΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙ!!!!!!!!

ανυπομονουμε

12, η ώρα του βρικόλακα...Μιας και τώρα γύρισα στο σπίτι, ας ανεβάσω το κεφάλαιο 20 (σόρρυ, αλλά μου βγήκε πιο μεγάλο απ' ό, τι υπολόγιζα...)

Κεφάλαιο 20ο

Όταν μπήκα στο σπίτι, με χαρά διαπίστωσα ότι δεν είχε πάρει κανείς χαμπάρι την απουσία μου: οι γονείς μου ήταν στο δωμάτιο και έβλεπαν ένα ντοκιμαντέρ για τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα και ο αδερφός μου ήταν στο δωμάτιό του και έπαιζε με κάτι στρατιωτάκια, σε συνδυασμό με όλα τα υπόλοιπά του παιχνίδια. Μπήκα αθόρυβα στο δωμάτιό μου και έκλεισα απαλά την πόρτα πίσω μου. Άφησα την τσάντα μου να πέσει στο πάτωμα και πήγα να ξεπλύνω λίγο το ξεραμένο πια αίμα από το χέρι μου. Η πληγή φαινόταν άσχημη, αλλά δεν με πονούσε πολύ μέχρι που έβαλα λιγάκι οινόπνευμα επάνω και κόντεψα να πεταχτώ μέχρι το ταβάνι. Δάγκωσα τα χείλη μου για να μην φωνάξω και έδεσα τον καρπό μου με έναν επίδεσμο. Ευτυχώς που ήταν χειμώνας και φορούσαμε ακόμα μακριές μπλούζες. Έτσι, θα μπορούσα να το καλύψω κάπως και να μην φαίνεται.

Καθώς έπλυνα λιγάκι το μανίκι της μπλούζας μου για να φύγει το αίμα από πάνω, σκεφτόμουν την συνάντησή μου με αυτή την παράξενη γυναίκα. Παραδέχομαι ότι ήμουν πολύ τυχερή που βρέθηκε στον δρόμο μου. Αν δεν ήταν εκείνη, θα ήμουν το γεύμα ενός βρικόλακα. Μπορεί το αίμα μου για εκείνον να μην ήταν ''πόσιμο'', ωστόσο ποιος μου εγγυιούταν ότι δεν θα ξαναπροσπαθούσε; Ευτυχώς λοιπόν που ήταν εκεί και του ξερίζωσε την καρδιά! Εντάξει, μπορεί οι τρόποι της ''εκτέλεσής'' της να ήταν ανορθόδοξοι, έως και σαδιστικοί και πρωτόγονοι θα έλεγα, να είχε έναν περίεργο τρόπο όταν σε κοίταζε και όταν σου μιλούσε, λες και όλοι οι θνητοί ήταν υποδεέστεροι από εκείνη, παρόλα αυτά όμως την συμπαθούσα. Ήλπιζα όμως να μην ξαναχρειαστώ την βοήθειά της, να μην έχω ξανά καμία ατυχή συνάντηση με κανέναν βρικόλακα.

Αυτός ο διαχωρισμός (θνητοί-αθάνατοι) με φόβιζε και με συνάρπαζε ταυτόχρονα. Ήταν κάτι τόσο οικείο, κάτι που το βλέπαμε τόσο συχνά στην φαντασία, να όμως που αυτό δεν ήταν και τόσο ''φανταστικό:'' υπήρχαν βρικόλακες και μάλιστα ζούσαν ανάμεσά μας, στην αφάνεια, όλον αυτόν τον καιρό. Θα μπορούσα να συνεχίσω την αναζήτησή μου στο διαδίκτυο ή σε βιβλία σχετικά με τους βρικόλακες για να διευρύνω τις γνώσεις μου, αποφάσισα όμως μετά από λίγο ότι θα ήταν προτιμότερο να ρωτήσω την Σελέστ, μιας και εκείνη θα ήξερε καλύτερα απ' όλους τα πάντα σε σχέση με αυτά τα πλάσματα της νύχτας.

Άπλωσα την μπλούζα μου έξω στην κρεμάστρα για να στεγνώσει, έκανα ένα ντουζάκι και διάβασα λίγο το βιβλίο που είχα αγοράσει μέχρι να με πάρει ο ύπνος.

Το Σαββατοκύριακο ήταν εξίσου βαρετό. Δεν μπορούσα να βγω, φυσικά, μιας και ήμουν τιμωρημένη, οπότε το μόνο που έκανα ήταν να κάνω μαθήματα κιθάρας, να διαβάζω μαθήματα για το σχολείο και να βλέπω παράξενα όνειρα. Το πρώτο που είδα ήταν ότι πετούσα από 'δω και από 'κει, ντυμένη με μια φαντασμαγορική στολή και σώζοντας κόσμο, κάτι στο οποίο δεν έδωσα και ιδιαίτερη σημασία. Το άλλο όνειρο όμως ήταν κάτι που δεν ήθελα να ξαναδώ ποτέ στην ζωή μου.

Ήμουν σε έναν χώρο όπου ήταν μισοσκότεινος και ένα υπόκωφο βουητό ακουγόταν από κάπου μακριά. Αναγκάσθηκα να περάσω από ένα πέρασμα σαν τούνελ και βρέθηκα σε ένα δωμάτιο. Το δωμάτιο ήταν κομψό και εντυπωσιακό, γεμάτο λογιών-λογιών ρούχα και μπιζού και αξεσουάρ και ένα κομοδίνο με έναν μεγάλο καθρέφτη να είναι κολλημένο στον τοίχο. Κάθισα στην καρέκλα, έβγαλα την περούκα μου και την άφησα στο ομοίωμα της κούκλας που είδα δίπλα μου, πήρα ένα υγρό μαντηλάκι και άρχισα να ξεβάφομαι. Ήμουν τόσο απορροφημένη με αυτό που έκανα, που όταν είδα την αντανάκλασή του στον καθρέφτη, αναστέναξα βαριά και έφερα ασυναίσθητα το χέρι μου στο στήθος μου.

''Με συγχωρείς, δεν ήθελα να διακόψω'' είπε εκείνος με ένα χαμόγελο και με κοίταξε μέσα από τον καθρέφτη. Τα μαλλιά του ήταν μέχρι τους ώμους του, αρκετά πιο κοντά απ' ό, τι είχα συνηθίσει να τον βλέπω. Το βλέμμα του ήταν τόσο έντονο που ένιωθα να με λιώνει μέσα από τον καθρέφτη ''Απλά μου αρέσει να σε κοιτάζω'' είπε εκείνος απροκάλυπτα. Γύρισα και τον κοίταξα προκλητικά και είπα:

''Σου αρέσει να με κοιτάς μόνο; Δεν θέλεις να με αγγίξεις;'' Εκείνος τότε με πλησίασε στα γρήγορα και με άρπαξε από την μέση, κοιτάζοντάς με με αυτά τα μάτια, που ήταν όμοια θαρρείς με καταιγίδες και είπε με φωνή όλο πάθος:

''Αν θέλω να σε αγγίξω, λέει; Θέλω να σου κάνω τόσα, μα τόσα πράγματα...'' και άφησε μετέωρη την φράση του. Εγώ ψιθύρισα πάνω από τα χείλη του:

''Α ναι; Και σαν τι θέλεις να μου κάνεις;''

Σαν να ήταν αυτή η πρόσκληση που μου ζητούσε, κόλλησε τα χείλη του απότομα επάνω στα δικά μου. Άρχισα να κινούμαι στον ρυθμό τους, να γίνομαι ένα με αυτά, να ανταποδίδω με πάθος το φιλί του. Εκείνος, βαριασαίνοντας, έβαλε τα χέρια του στους γλουτούς μου και εγώ τύλιξα τα πόδια μου γύρω από την μέση του. Εκείνος με κόλλησε πάνω στον καθρέφτη και συνέχισε να με φιλάει και ένιωθα σαν να καιγόμουν. 'Ηθελα όλο και περισσότερα: να βάλει τα χέρια του κάτω από τα φουστάνια μου και να με αγγίξει όπως ποτέ ξανά, εκείνος όμως έφερε τα χέρια του στον λαιμό μου. Αφού με κοίταξε έντονα για λίγο, είπε, με μάτια που έδειχναν καθαρά πόσο πολύ με ήθελε:

''Τζούλια, με αγαπάς;'' Αυτό με ξάφνιασε. Δεν μου είχε ξανακάνει αυτή την ερώτηση, ήξερα όμως τι θα απαντήσω. Ήξερα από την πρώτη στιγμή που τον γνώρισα:

''Ναι. Σε αγαπώ. Πολύ. Τόσο που δεν ξέρω αν μπορώ να το αντέξω'' Έφερε το δάχτυλό του στα χείλη μου για να με κάνει να σωπάσω και είπε, με έναν υπερβολικά ήσυχο τόνο:

''Μην φοβάσαι. Θα είμαστε μαζί...μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος'' Τότε τον είδα να δαγκώνει τον καρπό του και να μου δίνει και εμένα να πιω με το ζόρι το αίμα του. Προσπάθησα να αποτραβηχτώ, να διαμαρτυρηθώ, όμως δεν μπόρεσα. Ήταν πιο δυνατός από μένα, υπερβολικά δυνατός. Και τότε τα χέρια του, αυτά τα χέρια που τόσο ήθελα να με αγγίξουν άρχισαν να σφίγγουν τον λαιμό μου περισσότερο, όλο και περισσότερο. Το οξυγόνο χάνονταν από τους πνεύμονές μου και η ζωή μου έφευγε αργά, πολύ αργά...

Πετάχτηκα από το κρεβάτι μου, το οποίο ήταν μούσκεμα στον ιδρώτα. Ασυναίσθητα, έφερα τα χέρια μου στον λαιμό μου και τον άγγιξα. Ο σφυγμός μου ήταν λίγο επιταχυμένος λόγο του ονείρου που είχα δει, ανέπνεα, η καρδιά μου εξακολουθούσε να χτυπάει. Ήμουν ζωντανή. Έριξα μια ματιά στο ρολόι: πέντε και μισή. Ο πατέρας μου θα πρέπει να είχε φύγει ήδη για την κλινική και άκουγα βήματα στον διάδρομο, πράγμα που σήμαινε ότι η μητέρα μου ετοιμαζόταν επίσης να φύγει. Επειδή είδα πως δεν μπορούσα να ξανακοιμηθώ, έκανα ένα μπάνιο, στέγνωσα τα μαλλιά μου και άλλαξα σεντόνια στο κρεβάτι μου. Προσπάθησα λίγο να συνεχίσω το βιβλίο από εκεί που το είχα σταματήσει, να ζωγραφίσω, να κάνω κάτι, οτιδήποτε για να ξεχαστώ, όμως το μυαλό μου γύριζε συνέχεια εκεί. Κάθισα στο περβάζι μου και περίμενα στο παράθυρο μέχρι να δω την ανατολή του ηλίου. Εφόσον κάθισα εκεί για αρκετή ώρα, ο ήλιος πρόβαλε περήφανος μέσα από πορτοκαλιές, κίτρινες και ροζ αποχρώσεις, φωτίζοντας ολόκληρο τον ουρανό όπως ακριβώς και αν θα παρακολουθούσα το ηλιοβασίλεμα, αυτή η φαντασίωση όμως γρήγορα χάθηκε, εφόσον ο ήλιος άλλαζε όλο και πιο γρήγορα θέση.

Κατέβηκα κατευθείαν κάτω για να έχω το πρωινό έτοιμο, έστω και μια φορά νωρίτερα από το κανονικό. Μετά από αυτό, όλα τα υπόλοιπα φάνηκαν να γίνονται σε εγρήγορση και ούτε που κατάλαβα για πότε έφτασα στο σχολείο.


Η αυλόπορτα του σχολείου, για πρώτη φορά στα χρονικά, ήταν ορθάνοιχτη και μπήκα εύκολα μέσα και βρήκα σχεδόν αμέσως θέση να παρκάρω. Κοίταξα γύρω μου. Υπέροχα! Τόσο νωρίς, μόνο εγώ και οι καθηγητές ήμασταν στο σχολείο! Είχα φτάσει υπερβολικά νωρίς! Μα, αν ήταν δυνατόν, δεν μπορούσα να βρω ένα μέτρο! Ή πολύ νωρίς θα πήγαινα στο σχολείο ή την ώρα που θα χτυπούσε το κουδούνι για να μπούμε μέσα. Άθελά μου, πρόσεξα ότι η μηχανή του Ντράκο ήταν εκεί, που σήμαινε ότι ήταν και αυτός εκεί, μαζί με όλους τους άλλους σπασίκλες καθηγητές. Και το αυτοκίνητο της Λίλυ ήταν παρκαρισμένο κάπου εκεί κοντά. Αποφάσισα να κάνω μια βόλτα και να την ψάξω.

Περιέργως, δεν ήταν στον διάδρομο, όπως συνήθως, αλλά στο προαύλιο. Είχε βγάλει το μπλοκάκι της και κάτι έγραφε. Για την Λίλυ, ήμουν σίγουρη ότι έγραφε την συνέχεια της ιστορίας της. Αυτό μου κίνησε αμέσως την περιέργεια να μάθω τι έγινε παρακάτω. Κάθισα δίπλα της και εκείνη έκρυψε το μπλοκάκι της. Την σκούντηξα απαλά στον ώμο και είπα, πιο κεφάτα απ' ό, τι αισθανόμουν:

''Σταμάτα επιτέλους να κρύβεις το πηγαίο ταλέντο σου! Ας το μάθουν όλοι!'' Εκείνη συνέχισε να κρύβει το μπλοκάκι της και να με κοιτάζει με καχυποψία:

''Μην κοιτάς ακόμα! Δεν το έχω τελειώσει'' Η Λίλυ είχε μια παραξενιά: δεν ήθελε να μου δείχνει ούτε μια σειρά από τα κεφάλαια που έγραφε, αν δεν τα είχε ολοκληρώσει πρώτα, δεν είχε κάνει τις απαραίτητες διορθώσεις, δεν ήταν τέλεια η μορφή, λεπτομέρειες στις οποίες δεν έδινα και ιδιαίτερη σημασία, για εκείνη όμως φαίνονταν ότι κάτι τέτοιο ήταν ζήτημα ζωτικής σημασίας. Έτσι και εγώ δεν την πίεσα περισσότερο:

''Εντάξει, θα περιμένω, τι να κάνω; Αν και θέλω πολύ να μάθω την συνέχεια...''είπα και στριφογύρισα παιχνιδιάρικα τα μάτια. Εκείνη γέλασε και με χτύπησε φιλικά στον ώμο:

''Σύντομα, φίλη μου. Θα το μάθεις σύντομα αυτό'' Με κοίταξε για λίγο και είπε, με ένα βλέμμα που έδειχνε ότι με συμπονούσε για την κατάστασή μου:

''Πως τα πας, κρατούμενη του Αλκατράζ;'' Αυτό μου προξένησε γέλιο και είπα, με έναν ελαφρύ και ανέμελο τρόπο:

''Μια χαρά, δεν είναι και τίποτα σπουδαίο. Μπορώ να τα καταφέρω'' Η Λίλυ έκανε μια γκριμάτσα, σαν να μου είχε κρύψει κάτι, αλλά να μην ήξερε πως να μου το πει. Σαν να το μάντεψα, εκείνη είπε, κάπως διστακτικά:

''Να, είναι κάτι που δεν σου το είπα και αισθάνομαι τύψεις. Να, το Σάββατο...'' Έκανε μια παύση ''Σου είχα πει πως θα πάω στην χαζή την θεία μου, έτσι;''

'Ναι, το θυμάμαι αυτό'' Η θεία της Λίλυ ήταν εκνευριστική. Δούλευε σε ένα περιοδικό ως αρχισυντάκτης του τμήματος της μόδας και ήξερε τα πάντα για την μόδα και το ντύσιμό της ήταν ανάλογο: δεν μπορούσε να φοράει κάτι που δεν ήταν μέσα στην μόδα. Αντίθετα, την Λίλυ δεν την ένοιαζε και τόσο η μόδα που είχε στο μυαλό της η θεία της και είχαν τσακωθεί για αυτό πολλές φορές στο παρελθόν. Το να πάει έστω και μια μέρα στην θεία της...δεν μπορούσα να σκεφτώ κάτι χειρότερο για εκείνη. Άντε και να της χάριζε κάποιος ένα ροζ, χνουδωτό και χαριτωμένο λαγουδάκι.

Εκείνη σταύρωσε τα δάχτυλά της και είπε αμήχανα:

''Δεν ήταν αλήθεια. Δεν πήγα στην θεία μου. Πήγαμε στο κλαμπ του Μπλέιζ με τον Τζέρεμι'' Την κοίταξα για λίγο καλά-καλά. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί αυτό ήταν τόσο εγκληματικό, γι΄ αυτό την ρώτησα:

''Ε; Και που είναι το κακό σε αυτό;''

''Απλά, να...Δεν ήθελα να διασκεδάζω εγώ και να το ξέρεις εσύ που είσαι τιμωρημένη στο σπίτι. Αυτό μου φάνηκε πολύ άσχημο'' Αυτή ήταν μια πολύ γλυκιά σκέψη. Την αγκάλιασα και της είπα γλυκά:

''Δεν θα με πείραζε καθόλου, βρε συ. Τι να με πειράξει; Επειδή εγώ είμαι τιμωρημένη, πρέπει να τιμωρηθούν και όλοι οι υπόλοιποι;'' Και την ρώτησα, όλο περιέργεια ''Πως πέρασες;''

Το πρόσωπό της φωτίστηκε: ''Ήταν τέλεια! Είχαν έρθει κάποια ανερχόμενα συγκροτήματα και κάνανε κάτι σαν διαγωνισμό. Είχαν αξιόλογα τραγούδια, όχι τίποτα βλακείες. Και πολύ τζάμπα ποτό'' Αυτό μου προξένησε λιγάκι εκνευρισμό! Γιατί όλα τα καλά συμβαίνουν όταν είσαι τιμωρημένος; Η ζήλια μου πρέπει να ήταν γραμμένη σε όλη την φάτσα μου. Η Λίλυ, σαν μόλις να είχε θυμηθεί κάτι σημαντικό, είπε: ''Α, ο Μπλέιζ με ρώτησε για σένα''

Την ρώτησα το τι ήθελε να μάθει και η Λίλυ μου είπε ότι ρώτησε απλά αν ήμουν καλά και γιατί δεν είχα έρθει. Αυτό το Σαββατοκύριακο, είχα ξεχάσει εντελώς να πάρω τον Μπλέιζ. Θα μπορούσα να τον πάρω με την πρόφαση ότι ήθελα να μάθω πως θα πληρωθεί αυτό το στοίχημα, αλλά δεν ήμουν σίγουρη ότι ήθελα να το κάνω. Όσο η Λίλυ περιέγραφε τα συγκροτήματα, τα τραγούδια, τις συναυλίες και τα τοιαύτα, μίλησε λίγο και για τον ''σκοτεινό πρίγκιπα'', κάτι σαν την αντιστοιχία του ''τέλειου άνδρα'' αλλά από την ''σκοτεινή πλευρά'' που έβλεπε πάντα η Λίλυ τα πράγματα. Όταν μου ζήτησε να συμπληρώσω κάτι, ήμουν τόσο απορροφημένη στην θύμηση του χθεσινοβραδινού εφιάλτη που άθελά μου μουρμούρισα:

''Να μην με πνίξει στον ύπνο μου'' Η Λίλυ δεν το άκουσε όμως και μου ζήτησε να το επαναλάβω και εννοείται ότι επανέλαβα κάτι τελείως διαφορετικό. Λίγο πριν πάει η καθεμία στην τάξη της, έμαθα ότι η Έβελιν δεν αισθανόταν καλά και δεν μπορούσε να έρθει σήμερα στο σχολείο. Εφόσον σημείωσα νοητά στο μυαλό μου να την πάρω ένα τηλέφωνο μετά το σχολείο, το κουδούνι χτύπησε και η καθεμιά πήγε στο μάθημά της.

Μπορεί να μην είχα κανένα θεωρητικό μάθημα για σήμερα, μόνο τα μαθήματα της ''κατεύθυνσης'', όταν τελείωσε το σχολείο ήρθα αντιμέτωπη με την σκληρή πραγματικότητα: είχα μια τιμωρία να εκτίσω και ο ''τιμωρός'' ήταν εκείνος. Εκείνος που δεν ήθελα να τον δω. Όχι σήμερα. Όμως, λίγο πριν μπω στην τάξη, τον είδα: ήταν έξω στο προαύλιο και μιλούσε στην γυμνάστρια του σχολείου. Η Τζέιν ήταν μια από τις ελάχιστες νέες καθηγήτριες και ήταν γύρω στα 25. Ήταν ψηλή, με όμορφο σώμα, μακριά, καστανά μαλλιά πιασμένα σε μια ψηλή αλογοουρά και μάτια σμαραγδένια. Πολλά αγόρια στο σχολείο είχαν διαλέξει το μάθημα της γυμναστικής μόνο και μόνο για να χαζεύουν το στήθος της όταν μάζευε τις μπάλες από το πάτωμα, ήμουν σίγουρη για αυτό. Ο Ντράκο είχε σκύψει υπερβολικά πολύ κοντά της και εκείνη του ψιθύριζε κάτι στο αυτί. Τον είδα να γελάει. Πρώτη φορά τον έβλεπα να γελάει τόσο ξέφρενα για κάτι, αλλά δεν θα έπρεπε να μου κάνει εντύπωση. Όλοι οι άντρες γύρω από την Τζέιν φέρονταν σαν ηλίθιοι.

Μόλις με είδε, όμως, το βλέμμα του σοβάρεψε. Της είπε κάτι, δυνατά αυτή την φορά, αλλά δεν το άκουσα γιατί ήδη ήμουν αρκετά μακριά. Άρχισε να κινείται προς το μέρος μου, αλλά εγώ κινήθηκα πιο γρήγορα και μπήκα στην τάξη.

Ήταν άδεια και μου έκανε εντύπωση αυτό. Που ήταν και αυτό το κάθαρμα ο Γκάμπριελ; Άφησα την τσάντα μου στο θρανίο και περίμενα υπομονετικά. Δεν πέρασε και πολύ ώρα μέχρι να μπει και εκείνος στην τάξη. Κρατούσε ένα βιβλίο στα χέρια του, κάτι που μου φάνηκε παράξενο γιατί, όταν τον είδα στο προαύλιο, δεν κρατούσε τίποτα. Τότε, εκείνη την στιγμή, σκέφτηκα να χρησιμοποιήσω τα ίδια του τα λόγια εναντίον του. Δεν ξέρω για ποιον λόγο και γιατί, μπορεί να ήταν και βλακεία ή απερισκεψία εκ μέρους μου, παρόλα αυτά αποφάσισα να το κάνω και ό, τι έβγαινε:

''Με συγχωρείτε, δεν ήθελα να διακόψω. Απλά μου αρέσει να κοιτάζω'' Στο πρόσωπό του μου φάνηκε ότι είδα κάποια σημάδια αναγνώρισης. Ήταν δυνατόν; Ήταν δυνατόν να γνώριζε κάτι για το όνειρό μου; Εκείνος τότε με κοίταξε έντονα και είπε, φανερά ενοχλημένος:

''Αυτό, ξέρεις, με άλλα λόγια, λέγεται και ''αγένεια'' και ''αδιακρισία'' ''

''Δεν νομίζω να ήταν και τόσο μεγάλη αγένεια από την στιγμή που πρόκειται για ένα δημόσιο ''θέαμα'''' είπα με λίγο στόμφο εγώ και σταύρωσα τα χέρια μου στο στήθος μου. Εκείνος χαμογέλασε πονηρά και είπε:

''Μπα; Είδες τίποτα ενδιαφέρον σε κοινή θέα που θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μου;'' Τον πονηρό! Ήξερε ότι ήξερα, με είχε δει να κοιτάζω και τώρα φερόταν σαν να μην έτρεχε τίποτα. Αν ήθελε να το παίξει έτσι, θα έπαιζα και εγώ το ''παιχνιδάκι'' του.

''Μπα, δεν θα το έλεγα. Μόνο κάτι σαλιαρίσματα, τίποτα το ιδιαίτερο'' είπα με όσο πιο αδιάφορη φωνή μπορούσα. Το χαμόγελό του έγινε πιο πλατύ:

''Έτσι λες;'' είπε πονηρά εκείνος. Αυτό με εκνεύρισε απίστευτα. Απότομα, άρπαξα την τσάντα μου και είπα:

''Αυτό είναι μέρος της τιμωρίας μου, κύριε;'' Και συνέχισα, στον ίδιο ψυχρό τόνο ''Αν θέλετε να κάνετε κάτι ''εποικοδομητικό'' με εμένα, όπως ας πούμε να μου διδάξετε κάτι, να το κάνετε, ειδάλλως καλύτερα θα ήταν να πηγαίνω'' Και χωρίς άλλα λόγια, πήγα προς την πόρτα με γοργό βήμα. Προτού βγω έξω, όμως, εκείνος με άρπαξε από τον καρπό και με κόλλησε στον τοίχο, κοιτάζοντάς με έντονα με αυτά τα μάτια στο χρώμα του καπνού και είπε, αρκετά σιγανά:

''Αυτή η μυρωδιά...με έχει πάρει από την ώρα που μπήκα μες στην αίθουσα'' Με το άλλο του χέρι, πήρε το τραυματισμένο μου χέρι και μου ξετύλιξε τον καρπό. Αφού τον εξέτασε για λίγο, είπε, με το βλέμμα του να γίνεται πιο σκοτεινό: ''Ποιος στο έκανε αυτό;''

''Ένας σκύλος...με δάγκωσε'' Αυτή η εξήγηση ήταν η μόνη που έβγαζε νόημα εκείνη την στιγμή. Θα έπρεπε να μου αρέσει τόσο που με είχε κολλήσει στον τοίχο και είχε ακινητοποιήσει τα χέρια μου; Κανονικά όχι, όμως μου άρεσε και δεν ήθελα να σταματήσει. Εκείνος κούνησε αρνητικά το κεφάλι του:

''Όχι...Αυτό δεν είναι σκύλος. Κάτι άλλο σε δάγκωσε'' Αυτό σαν να με συνέφερε κάπως. Αποτίναξα το χέρι του, τον κοίταξα με βλέμμα που ήλπιζα να πετάει σπίθες και είπα:

''Και τι σας νοιάζει, κύριε; Αυτό είναι πλέον ένα με το χώμα. Ashes to ashes, dust to dust...''

Άφησε για λίγο τα χέρια μου να πέσουν και απομακρύνθηκε, κοιτάζοντάς με από την κορυφή μέχρι τα νύχια και, την επόμενη στιγμή, με άρπαξε ξανά από το ''καλό'' μου χέρι και άρχισε να με σέρνει στον διάδρομο. Πανικόβλητη και σοκαρισμένη, ρώτησα:

''Συγνώμη, που με πάτε;'' Εκείνος απλά απάντησε:

''Στο γραφείο της διευθύντριας. Έλα και χωρίς πολλές αντιρρήσεις''

Θα μπορούσα να παλέψω, να ξεφύγω από την κατάσταση, να προσπαθήσω να το σκάσω, ωστόσο τον άφησα να με σύρει σχεδόν μέχρι το γραφείο της διευθύντριας για να δω τι με περιμένει.

καταπληκτικο!!!!μ'αρεσε παρα παρα πολυ!

λοιπον. εχω μια μικρη απορια. τι εννοει με το ''αυτο ειναι ενα με το χωμα''?

φανταζομαι οτι το ονειρο που ειδε εχει να κανει παλυ με το παρελθον και ειναι σαν και το προηγουμενο που εχει? και καλα τωρα, αν τοτε την ειχε μεταμορφωσει (γιατι αυτο μου φανηκε πως εκανε), τοτε πωε γινεται να χωριστηκαν?

και γιατι την παει στην διευθυντρια? ειναι λες και θελει να της προξενησει ολο και περισσοτερα προβληματα. αμαν πια αυτο το πλασμα (γιατι ανθρωπο δεν το λες)

σε όλα.

Vampire Girl- !!!

Εύα- Είπε ''αυτό'' αντί για ''αυτός'' γιατί δεν ήθελε να καταλάβει ο Ντράκο ότι γνώριζε για την ύπαρξη των βρικολάκων, κάτι που δεν πέτυχε γιατί εκείνος το κατάλαβε ούτως ή άλλως από το δάγκωμα στο χέρι της.

Ήταν σαν το προηγούμενο, ναι...

Σπόιλερ:

Όσο για αυτό, θα το μάθεις στο επόμενο κεφάλαιο

Τ-Ε-Λ-Ε-Ι-Ο !!!!!! !!!! φοβερες εξελίξεις! πάντως απο οτι εχω καταλαβει , σου αρεσει να μας κρατας σε αγωνια

Rose_ELen@.Ever-Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια

Όσο για αυτό, θα μπορούσα να σας αποκαλύψω ας πούμε τι θα γίνει παρακάτω σε όλο το έργο, αλλά μετά δεν νομίζω να είχε νόημα να το διαβάσετε. Τουλάχιστον (κρίνοντας και από τον εαυτό μου σαν αναγνώστη) από την μια θέλω να μαθαίνω τι γίνεται, αλλά από την άλλη ένα μέρος του ''μυστηρίου'' και της ''μαγείας'', αν θέλετε, χάνεται. Και αυτό δεν θα ήταν κρίμα, τόσο για μένα όσο και για σας. Γιατί μην νομίζετε ότι λειτουργώ με ''πατέντες'' Έχω μεν μια βασική ιδέα, αλλά τα υπόλοιπα μου ''βγαίνουν'' στην πορεία (βλέποντας και κάνοντας, κάπως έτσι :P)

χαχαχαχ! δικιο εχεις, ειναι καλυτερα ετσι, καλα κανεις και δεν αποκαλυπτεις και μην αποκαλυψ εις! αλλα παρολαυτα ΕΧΩ ΑΓΩΝΙΑ!!!!!!!!!!!

Να δούμε τώρα πότε θα καταφέρω να τελειώσω το 21ο κεφάλαιο Ελπίζω να το τελειώσω γρήγορα

και εμεις το ιδιο!!

καλα ελεος. τι βλακας. απετυχε? αμαν δηλαδη. ειχε την ευκαιρια του και την εχασε. ανυπομονω για το επομενο κεφαλαιο, οπως ειναι λογικο

και συμφωνω και σε αυτο που ειπες για την αγωνια. και εμενα μου αρεσει να μαθαινω εκ των προτερων τι γινεται, αλλα χανεται η μαγεια. για αυτο και θελω να μαθαινω κατι στην πορεια, διαβαζοντας το