Vampirisious-Book 1

την δευτερα? και εγω που φευγω αυριο το πρωι?
θα δω αν μπορω να το διαβασω απο το pc της θειας μου, αλλα δεν ειμαι σιγουρη!

Εντάξει, δεν πειράζει Θα το διαβάσεις μόλις γυρίσεις

βαλεεε συνεχεια !!! θελουμε συνεχιεα!!!

ναι!!συνεχεια!!

Το κεφάλαιο είναι έτοιμο Σας το παραδίνω

Σπόιλερ:

Κεφάλαιο 33ο

Η βροχή έπεφτε ακατάπαυστα, κάνοντας τα πάντα να δείχνουν πως βουλιάζαν στην ίδια θλίψη με την δική μου. Μαύρες ομπρέλες παντού ολόγυρά μου, σαν μαύρες φτερούγες που μπορεί να παρείχαν προστασία από την βροχή, όχι όμως και για το κρύο που απειλούσε να περονιάσει όχι μόνο το σώμα μου, αλλά και την ψυχή μου. Ένιωθα τα μάτια μου υγρά να ανακατεύονται με τις στάλες τις βροχής. Έβγαλα ένα μαντήλι, που είχε επάνω τα αρχικά μου και σκούπισα βιαστικά τα μάτια μου. Μου το είχε κάνει δώρο η γιαγιά μου. Και αυτό ήταν κάτι που μου προξένησε περισσότερα δάκρυα.

Εφόσον βρισκόμουν στην κηδεία της.

Τέσσερις άντρες, σοβαροί και αγέλαστοι, μετέφεραν άτσαλα το φέρετρό της μέχρι το προκαθορισμένο σημείο ταφής. Ήθελα να τους πω να προσέχουν, να μην της φέρονται με τόση ασέβεια, όμως το μόνο που έβγαινε από τα χείλη μου ήταν οι σιωπηλοί μου θρήνοι, απόηχοι του πόνου που φώλιαζε στην καρδιά μου. Μέσα στην πομπή, τον παρατήρησα. Πως θα μπορούσα να μην το κάνω, άλλωστε, εφόσον ήταν ντυμένος στα άσπρα; Όταν με πλησίασε, τον επέπληξα για την ανάρμοστη συμπεριφορά του και την έλλειψη σεβασμού προς την γιαγιά μου, όμως εκείνος μου εξήγησε πως, σε ορισμένες ανατολικές χώρες, το λευκό ήταν το χρώμα του πένθους. Δεν είχα άλλη δύναμη να τσακωθώ μαζί του. Δεν είχα δύναμη για τίποτα πια.

Όταν η κηδεία τελείωσε, απομακρύνθηκα από όλους αυτούς που θα έπιναν τον καφέ τους, θα έτρωγαν το κουλουράκι τους και θα προσπαθούσαν να πείσουν τους άλλους για το πόσο λυπούνταν που πέθανε η γιαγιά μου. Εφόσον δεν είχα γονείς, εκείνη πρακτικά με μεγάλωσε. Τα καλά λόγια δεν επρόκειτο να την φέρουν πίσω. Όλο αυτό ήταν άσκοπο, ανώφελο. Πήγα στο μαυσωλείο που φυλάσσονταν τα λείψανα των γονιών μου για να βρω καταφύγιο, με την φούστα μου να μαζεύει λάσπες και χαλίκια από το νοτισμένο από την βροχή χώμα.

Καθώς γονάτισα μπροστά στο μνήμα των γονιών μου και προσευχόμουν, άκουσα ένα σύρσιμο. Γύρισα προς την πηγή του ήχου και πάγωσα.

Ήταν η γιαγιά μου. Ήταν ζωντανή. Έτρεξα να την αγκαλιάσω. Δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι ήταν ζωντανή! Τότε μου είπε ότι έπρεπε να βιαστούμε, ειδάλλως θα μας έβρισκε εκείνος. Δεν χρειάστηκε να ρωτήσω ποιος ή το γιατί, επειδή ήταν απλό: βρισκόταν μπροστά μας. Ο Ντράκο. Ασυναίσθητα, μπήκα μπροστά για να προστατέψω την γιαγιά μου, όμως εκείνος ήταν πιο γρήγορος από μένα: την άρπαξε από το λαιμό και την στράγγιξε. Όταν σήκωσε το κεφάλι του, τα μάτια του γυάλιζαν επικίνδυνα και το λευκό του κουστούμι είχε γίνει κόκκινο από το αίμα. Ούρλιαξα, φώναξα, χτυπήθηκα, όμως η αλήθεια ήταν μια:

Η γιαγιά μου ήταν νεκρή. Για δεύτερη φορά.

Αυτή την φορά, τα μάτια μου απλώς άνοιξαν απότομα. Ούτε κρύος ιδρώτας, ούτε δάκρυα, τίποτα. Ανακάθισα απλώς στο κρεββάτι μου, με το βλέμμα καρφωμένο στο κενό. Κάποια στιγμή, το φως στο κομοδίνο μου άναψε και είδα τον Ντράκο να κάθεται σκεπτικός στην πολυθρόνα να με κοιτάζει.
''Λούνα...Είσαι καλά;'' ρώτησε γεμάτος ανησυχία εκείνος.
''Σκότωσες την γιαγιά μου'' είπα απλά εγώ. Αυτό, χωρίς να το περιμένω, τον τάραξε, αλλά δεν ήθελε να το αφήσει να φανεί.
''Ήταν μονάχα ένα όνειρο, Λούνα'' είπε αμυντικά εκείνος. Τον κοίταξα ευθέως στα μάτια.
''Έτσι θα έλεγα αν ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα ένα τέτοιο όνειρο'' Χαμογέλασα, ένα καθόλου φιλικό χαμόγελο ''Όμως είναι κάτι που συνεχώς κάνει κύκλους και γυρίζει. Και όλοι οι δείκτες δείχνουν προς τα εσένα'' Χωρίς να μπορώ να το ελέγξω, φώναξα: ''Και αυτό τυχαίο είναι;''
''Θα ξυπνήσεις τους γονείς σου, Λούνα και μετά θα έχεις φασαρίες'' είπε, κάπως πειθήνια, εκείνος. Κατέβασα και εγώ τους τόνους, αλλά η φωνή μου ήταν σίγουρα νευρική και ανυπόμονη:
''Μου είπες κάποτε ότι δεν είμαι έτοιμη'' Προσπάθησα να χρησιμοποιήσω τα πιο πειστικά επιχειρήματα που είχα για να τον πείσω: ''Ε λοιπόν, κάνεις λάθος: είμαι! Θέλω να μάθω τι συμβαίνει! Αυτά τα όνειρα, οι δυνάμεις μου, ακόμα και το κυνήγι των βρικολάκων...Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι φυσιολογικά!'' και πρόσθεσα, σε πιο ήπιο τόνο με σκοπό να τον συνετίσω ''Είπες κάποτε ότι θες να με προστατέψεις. Κάπου διάβασα ότι η γνώση είναι δύναμη. Αν ξέρω, σίγουρα θα μπορώ να προστατέψω τον εαυτό μου...'' Με διέκοψε με ένα νεύμα και είπε, με τον συνηθισμένο, μυστικιστικό του τρόπο:
''Όσοι αυξάνουν την γνώση, αυξάνουν και την θλίψη'' Τον κοίταξα λες και τα λόγια του με είχαν κεραυνοβολήσει και είπα, χωρίς να μπορώ να το πιστέψω:
''Αυτό έχεις μόνο να πεις;''
''Τι άλλο θες να σου πω;'' συνέχισε την αμυντική του στάση εκείνος.
''Οτιδήποτε!'' αναφώνησα εγώ ''Όλοι, ακόμα και τα όνειρά μου, μου δηλώνουν να μην σε εμπιστευτώ'' Αυτό που είπα ήταν λες και ήλπιζα να πει κάτι εκείνος για να μου αλλάξει γνώμη ''Δώσε μου ένα λόγο. Έναν λόγο για να σε εμπιστευτώ και θα είμαι πρόθυμη να το κάνω'' Εκείνος δεν μίλησε, μονάχα παρέμεινε σιωπηλός να κοιτάζει ενοχικά το πάτωμα.
''Κατάλαβα'' Μάλλον αυτή που δεν ήμουν άξια εμπιστοσύνης ήμουν εγώ, αλλά δεν ήθελα να το ακούσω αυτό από τα χείλη του. Δεν ήθελα να ακούσω τίποτα άλλο από εκείνον εκείνη την στιγμή. Ένα πράγμα μόνο ήθελα.
''Φύγε. Θέλω να μείνω μόνη μου να σκεφτώ''

Περίμενα ότι θα έλεγε κάτι, οτιδήποτε για να σπάσει την άβολη αυτή σιωπή, όμως εκείνος απλά έφυγε και με άφησε με την σιωπή και ένα σωρό όνειρα-φαντάσματα να με στοιχειώνουν.


Η επόμενη μέρα στο σχολείο δεν ήταν καλύτερη, ούτε με βοήθησε να ξεχαστώ. Όταν είσαι στην χειρότερη φάση που μπορείς να είσαι, φερ' ειπείν: μετά από ένα μια μάχη βρικολάκων για το τομάρι σου, ένα ξενύχτι δίχως προηγούμενο και μηδαμινό ύπνο, το λιγότερο που θέλεις είναι να απαντάς στις ερωτήσεις των καθηγητών οι οποίοι, περιέργως, ενδιαφέρθηκαν όλοι να σχολιάσουν τις εργασίες μου. Όταν ήρθε η ώρα του μεσημεριανού, η Λίλυ με περίμενε στο τραπέζι, όμως, όπως γινόταν συχνά τώρα τελευταία, έκρυβε επιμελώς το κινητό της κάτω από το τραπέζι και έστελνε συνεχώς μηνύματα, αδιαφορώντας για την ύπαρξή μου. Δεν είχαμε πολλά κοινά μαθήματα και αυτός ο λίγος χρόνος που περνούσαμε μαζί ήταν πολύτιμος, ωστόσο εκείνη προτιμούσε να τον περνάει στο κινητό της παρά να μιλήσει μαζί μου. Κάποια στιγμή, της είπα ότι πάω στην τουαλέτα, για να πάρω σαν απάντηση από μέρους της ένα πονηρό γελάκι και ένα συνεχόμενο βόμβο δαχτύλων να πιέζουν τα κουμπιά του κινητού με μανία.

Λίγο προτού φτάσω στην τουαλέτα, ένα χέρι με άρπαξε και τράβηξε μέσα. Προτού καταλάβω καλά-καλά τι συνέβαινε, ο Ντράκο με είχε κολλήσει στον τοίχο και με φιλούσε με πάθος, με χείλη αχόρταγα και ελαφρώς παγωμένα. Όσο και αν προσπαθούσα να ξεφύγω, εκείνος με κολλούσε πιο πολύ στον τοίχο, κάνοντας την επαφή μεταξύ μας άκρως αισθησιακή και επικίνδυνη. Ένιωσα την γλώσσα του να μπαίνει βαθιά στο στόμα μου και παραδόθηκα δίχως αναστολές, κολλώντας το σώμα μου πάνω στο δικό του και αφήνοντας στην άκρη του μυαλού μου τα όσα μας χώριζαν.

Κάποια στιγμή, τα χείλη του τραβήχτηκαν από τα δικά μου και, όσο και αν ήθελα να απομακρυνθώ από κοντά του, απλά έμεινα κολλημένη στην θέση μου, με εκείνον να συνεχίζει να βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής και να με κάνει να θέλω να με φιλήσει ξανά και ξανά.
''Γιατί το έκανες αυτό;'' είπα, αν και η φωνή μου ακούστηκε πιο πολύ ξέπνοη παρά αυστηρή. Ένα πονηρό χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπό του.
''Αυτός ήταν ο τρόπος μου να σου πω...συγνώμη'' Και τι τρόπος! Σαν να έβαλε βόμβα και να ανατίναξε το λογικό μου. Ωστόσο, όσο και αν μου άρεσαν τα φιλιά του και η στενή επαφή μας κόντρα στον τοίχο, δεν μπορούσα να αγνοήσω την πραγματικότητα.
''Αν είναι αυτό κάποιο είδος παιχνιδιού, πήγαινε καλύτερα να παίξεις με την Τζέιν'' Στο άκουσμα του ονόματός της, είδα ότι η έκφρασή του σοβάρεψε.
''Εκείνη δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα κατοικίδιο, μια μαριονέτα'' είπε κάπως ψυχρά εκείνος ''Εσύ όμως...'' Το βλέμμα του έγινε πιο έντονο, γεμάτο φλόγα και η φωνή του γέμισε με πάθος ''Με παρασύρεις να κάνω πράγματα που ούτε καν είχα φανταστεί'' Αυτό πρέπει να έκανε την καρδιά μου να χτυπήσει πιο γρήγορα. Σχεδόν την ένιωσα να βουίζει μες στ' αυτί μου. Ωστόσο, δεν ήμουν έτοιμη να το δεχτώ αυτό έτσι απλά μετά τα χθεσινοβραδινά.
''Δηλαδή, θες να πεις ότι δεν της ήπιες το αίμα; Ότι δεν εκμεταλλεύτηκες την κατάσταση;'' Για ποιο λόγο το ρωτούσα τώρα αυτό; Τι με ένοιαζε τι έκανε ή τι δεν έκανε με την Τζέιν; Κανονικά, θα έπρεπε να επιμείνω ώστε να ξεκαθαρίσει την θέση του και να απαντήσει στις ερωτήσεις που του είχα θέσει χθες το βράδυ, ένα κομμάτι του εαυτού μου όμως πέθαινε από περιέργεια για να μάθει την απάντηση.
Εκείνος έφερε το πρόσωπό του πιο κοντά στο δικό μου και ψιθύρισε αισθησιακά πάνω από το πρόσωπό μου, κάνοντάς με να ανατριχιάσω:
''Ναι, της ήπια το αίμα. Αλλά δεν καταλήξαμε μαζί στο κρεββάτι, αν αυτό θες να ρωτήσεις, έστω και έμμεσα'' Αυτό με γέμισε ικανοποίηση, αν και δεν ήξερα κατά πόσο έλεγε αλήθεια ή όχι.
''Πως και έτσι;'' Αυτή η ερώτηση δεν ήταν καθόλου τυχαία και ήθελα να δω τι θα απαντούσε. Έτσι, πίστευα ότι θα μπορούσα να κρίνω αν έλεγε αλήθεια ή όχι.
Εκείνος πήρε μια από τις λίγες ξανθιές τούφες που είχα και άρχισε να παίζει με αυτή με τα δάχτυλά του.
''Η Τζέιν δεν με...εμπνέει, ας πούμε, για κάτι τέτοιο. Δεν είναι του τύπου μου'' Χαμογέλασε, ένα ειλικρινές και ζεστό χαμόγελο που με έκανε να θέλω να χαμογελάσω και εγώ από ανακούφιση.
Ξάφνου, τον είδα να γυρίζει το κεφάλι του σαν να είχε ακούσει κάτι και είπε μια βιάση: ''Επιστρέφω σε λίγο'' και κρύφτηκε σε μια από τις τουαλέτες, κλειδώνοντας την πόρτα πίσω του. Αυτό με γέμισε ανησυχία περισσότερη από όση ήμουν έτοιμη να ομολογήσω.

Αυτή που μπήκε με ύφος χιλίων καρδιναλίων στην τουαλέτα ήταν η Κέιλιν.
''Βρε-βρε'' είπε κεφάτα εκείνη ''Σαν πολύ καιρό δεν έχω να σε μειώσω εσένα;''
''Κέιλιν!'' είπα εγώ, χωρίς ίχνος φιλικότητας στην φωνή μου ''Απορώ πως δεν έχει αποπειραθεί να σε δολοφονήσει κανένας άλλος εκτός από εμένα. Όχι τίποτα άλλο, αλλά για να με γλιτώσει από τον κόπο'' Έβγαλε από την τσάντα της ένα καθρεφτάκι και άρχισε να διορθώνει το μακιγιάζ της.
''Ω, έλα τώρα'' είπε ανάλαφρα εκείνη ''Δεν σου έλειψα καθόλου όλες αυτές τις μέρες;''
''Καθόλου'' παραδέχτηκα, χωρίς ίχνος δισταγμού ''Θα μπορούσα να ζήσω άνετα και χωρίς εσένα!'' Εκείνη γύρισε να με κοιτάξει, με το ένα μάτι μισοφτιαγμένο και είπε κάπως στυφά:
''Έλα τώρα, παραδέξου το: δίνω νόημα στην βαρετή ζωή σου''
''Εσένα περίμενα για να αποκτήσει νόημα η ζωή μου!'' της πέταξα κοροϊδευτικά εγώ. Εκείνη γύρισε αδιάφορα και συνέχισε να βάφεται. Εφόσον με είδε να την παρατηρώ μέσα από τον καθρέφτη, είπε, με μια αγένεια που μόνο εκείνη διέθετε:
''Τι θα γίνει τώρα; Άλλη δουλειά δεν έχεις, μόνο θα στέκεσαι εκεί πέρα και θα με κοιτάς μια ώρα σαν χάνος; Δίνε του!'' Ήμουν έτοιμη να την βρίσω, αλλά σταμάτησα με την σκέψη και μόνο ότι ο Ντράκο ήταν σε μια από αυτές τις τουαλέτες. Αυτή την φορά, είχα λερωμένη την φωλιά μου. Αποφάσισα πως ήταν καλύτερα να βγω μόνη μου από τις τουαλέτες. Ο Ντράκο ήταν βρικόλακας, τι στο καλό; Θα έβρισκε έναν τρόπο για να μην τον πάρει κανείς χαμπάρι.

Προτού καν ανοίξω την πόρτα, η Κέιλιν γύρισε και μου είπε, ρίχνοντάς μου ένα βλέμμα όλο νόημα:
''Α, και για να ξέρεις...Ο δικός σου έχει βελτιωθεί πολύ στο κρεββάτι'' Κατάπια όλες τις απαντήσεις που ήθελα να ρίξω στην αυτάρεσκη μούρη της και βγήκα σαν σίφουνας από τις τουαλέτες.


Οδηγούσα στον λεωφορειόδρομο, με το You Give Love a Bad Name στην διαπασών. Είχα αποφασίσει να δανειστώ ένα βιβλίο από την βιβλιοθήκη προτού περάσω να πάρω τον αδερφό μου, μιας και σήμερα σχολάσαμε νωρίτερα. Καθώς οδηγούσα αμέριμνη όμως, ένιωσα ολόκληρο το αυτοκίνητο να γέρνει προς μια μεριά και στην συνέχεια να μην κινείται καθόλου. Βγήκα αλαφιασμένη από το αυτοκίνητο για να ελέγξω το τι συνέβαινε. Τα δυο λάστιχα της δεξιάς μεριάς είχαν σκάσει από κάτι μικροσκοπικές πινέζες. Πως ήταν δυνατόν να τις δεις; Χρειαζόσουν μεγεθυντικό φακό! Όποιος και αν έκανε αυτή την φάρσα, σίγουρα θα είχε σκάσει στα γέλια, όμως αυτό δεν σήμαινε ότι γελούσα και εγώ! Έβγαλα το κινητό από την τσέπη που το είχα, για να διαπιστώσω πως δεν είχε μπαταρία. Τέλεια! Προσπάθησα να καλέσω την οδική βοήθεια, όμως το κινητό στο τέλος δεν άντεξε και έκλεισε.

Περίμενα να περάσει κάποιο αυτοκίνητο, να προσπαθήσω έστω κάνω οτοστόπ, απέρριψα όμως αυτή την ιδέα γιατί δεν ήθελα να έχει χειρότερη κατάληξη το όλο θέμα από ό, τι ήδη είχε. Άρπαξα τα προσωπικά μου αντικείμενα από το αυτοκίνητο, το ασφάλισα και άρχισα να περπατάω μέσα στην εθνική, μέσα σε έναν ήλιο που δεν σε ζέσταινε καθόλου και ένα κρύο που σου περόνιαζε τα κόκαλα. Δεν πρόλαβα να κάνω λίγα μέτρα, όταν άκουσα μια μηχανή να πλησιάζει.
''Προβλήματα με το αυτοκίνητο;'' είπε ο Ντράκο κεφάτα. Δεν τον είχα ξαναδεί πάνω στην μηχανή του και απέμεινα να τον κοιτάζω.
''Βλέπω πως μπόρεσες να ξεφύγεις από τις γυναικείες τουαλέτες'' είπα, χωρίς να μπορέσω να συγκρατήσω το χαμόγελό μου.
''Δεν ήταν δα και τόσο δύσκολο'' μου είπε με νόημα και μου έκλεισε το μάτι.
''Και πως ξεφορτώθηκες την Κέιλιν;'' ρώτησα όλο κέφι εγώ ''Αν μου πεις ότι την σκότωσες και πέταξες το κουφάρι της στον ωκεανό, να είσαι σίγουρος ότι δεν θα στεναχωρηθώ καθόλου'' Ένα ηχηρό γέλιο βγήκε από μέσα του, ζεστό και αληθινό. Όταν σταμάτησε να γελάει για λίγο, είπε, μεταξύ σοβαρού και αστείου:
''Δεν χρειάστηκε να συναντηθούμε. Μέχρι την ώρα που χτύπησε το κουδούνι, εκείνη διόρθωνε το μακιγιάζ της στον καθρέφτη'' Κούνησα πέρα-δώθε το κεφάλι μου.
''Ψεύτικη κούκλα Μπάρμπι!'' είπα, γεμάτη εκνευρισμό. Αυτό εξασφάλισε άλλο ένα γέλιο από την μεριά του. Το βλέμμα του περιπλανήθηκε για λίγο στα πράγματα που κρατούσα ανά χείρας:
''Άσε με να μαντέψω: σκασμένο λάστιχο και η μπαταρία σου έχει πέσει κατακόρυφα;'' Προσπάθησα να αλαφρύνω την ατμόσφαιρα.
''Ναι, σιγά το πράγμα! Εγώ δεν έχω λάστιχα! Και εσύ δεν φοράς το κράνος σου, απ' ό, τι βλέπω'' η δική μου παρατήρηση, αν και μου άρεσε να βλέπω τα μαλλιά του χυτά στους ώμους του. Ένα πηχτό γέλιο βγήκε από μέσα του.
''Δεν το χρειάζομαι'' είπε, λες και αυτό που μόλις είχα πει το έβρισκε τόσο αστείο.
''Πόσες κλίσεις σου έχουν κόψει, ''καουμπόι;'' '' Όσο άνετος ή έξυπνος και αν ήθελε να το παίζει, δεν νομίζω ότι οι αθάνατοι θα ήθελαν να πληρώνουν κάθε λίγο και λιγάκι κλίσεις.
''Καμία'' είπε σοβαρά εκείνος και μου έριξε ένα βλέμμα όλο νόημα. Υποβολή, εντάξει, το 'πιασα.
Συνέχισα να περπατάω, με εκείνον να με ακολουθεί σιγά-σιγά με την μηχανή. Μετά από μερικές στιγμές σιγής, είπε:
''Θες να σε πάω κάπου;'' Τίναξα περήφανα το κεφάλι μου.
''Όχι, ευχαριστώ, θα περπατήσω'' Όσο δελεαστική και αν ήταν η σκέψη του να με πάει κάπου με την μηχανή, δεν ήθελα να του χρωστάω χάρη. Συνέχισα να περπατάω, αποφασισμένη να μην του δώσω σημασία, όταν άκουσα την μηχανή του να σβήνει. Γύρισα και τον είδα να κατεβαίνει από την μηχανή.
''Τι κάνεις;'' ρώτησα έκπληκτη εγώ.
''Ξαφνικά, μου ήρθε και εμένα η όρεξη για λίγο περπάτημα'' είπε κεφάτα εκείνος. Συνοφρυώθηκα.
''Δεν χρειάζομαι συνοδεία, ξέρεις. Μπορώ να πάω και μόνη μου να βρω ένα τηλέφωνο που να λειτουργεί'' είπα, κάπως κοφτά και ξερά εγώ. Πήγα πάλι να συνεχίσω τον δρόμο μου, όταν εκείνος με έπιασε από τον καρπό και μου είπε, με έναν ελαφρώς επιτακτικό τόνο:
''Θα έρθω μαζί σου, είτε το θέλεις είτε όχι'' Ένιωσα ένα τσίμπημα θυμού μέσα μου.
''Είπα πως δεν χρειάζεται'' επέμεινα εγώ.
''Εγώ νομίζω πως χρειάζεται'' Ούτε και εκείνος φαινόταν έτοιμος να υποχωρήσει ''Πάμε'' είπε και άρχισε να με τραβά από το χέρι. Στην αρχή, προσπαθούσα να ξεφύγω, όμως στο τέλος σκέφτηκα ότι φερόμουν επιπόλαια, σαν παιδί και σταμάτησα να παλεύω. Απλώς περπατούσαμε μες στην λωρίδα, με το χέρι του να σκεπάζει απαλά το δικό μου και να μου παρέχει προστασία. Ήταν μια ωραία αίσθηση.

Κάποια στιγμή, έλεγξα το κινητό μου για τυχόν τηλεφωνήματα, ελπίζοντας να αντέξει για λίγα λεπτά ακόμα το κινητό μου. Ευτυχώς, άνοιξε, ωστόσο η μπαταρία μου ήταν ανύπαρκτη. Τα μάτια μου γούρλωσαν αντικρίζοντας την οθόνη. 30 αναπάντητες κλήσεις από την Λίλυ και 25 μηνύματα που έλεγαν ακριβώς το ίδιο πράγμα: Πάρε με. Για να με πάρει τόσες φορές τηλέφωνο και να μου στείλει τόσα μηνύματα σήμαινε ότι ήταν πολύ επείγον. Έκλεισα ξανά το κινητό μου και ζήτησα από τον Ντράκο να δανειστώ το κινητό του και μου το έδωσε. Ήταν ένα κινητό αφής, τελευταίας τεχνολογίας. Πληκτρολόγησα αβέβαια τον αριθμό της, μιας και τον θυμόμουν απ' έξω, εκείνος όμως με διαβεβαίωσε ότι το κινητό του είχε απόκρυψη αριθμού. Μετά από δυο χτυπήματα, η Λίλυ απάντησε:
''Εμπρός;''
''Έλα, Λίλυ. Εγώ είμαι'' είπα, με κάπως απολογητικό τόνο.
''Λούνα;'' είπε, κάπως ανήσυχα ''Επιτέλους! Με πήρες!'' συνέχισε, όλο ανακούφιση για να δώσει την θέση της στην ανησυχία ''Συνέβη κάτι τρομερό''
''Ναι, αυτό το κατάλαβα και από τα μηνύματα και τις αναπάντητες που μου έκανες. Τι συνέβη;'' Η φωνή της ήταν δυσοίωνη και εντελώς μακάβρια. Τα νέα με χτύπησαν σαν κεραυνός εν αιθρία.
''Η Έβελιν...αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει''

wow!!! ηταν απιθανο... ο ντρακο ειναι μια κρυο, μια ζεστη. οχι οτι η λουνα παει πισω. η κειλιν παλι... τι ηλιθια!!! τα νευρα μου!
και τι ονειρα ειναι αυτα που βλεπει η λουνα. εχουν καποιο βαθυτερο νοημα??? σιγουρα!
και η χαζη η εβελιν γιατι πηγε να αυτοκτονησει? για ενα αγορι? αμαν!
και η λιλυ με ποιον μιλαει συνεχεια και γραφει την λουνα?

εννοειται πως θελουμε να μας πει τα spoiler! και το ρωτας???

ειδες που τελικα το διαβασα αν και ειμαι στην κρητη? βρηκα υπολογιστη στην θεια μου! οχι που θα αφηνα!!!

οο..τελειο!οτι ειπε η ευα σνφωνω απολυτος.οπως και με τις αποριες.
και φυσικα θελουμε τα spoiler!!

που θα μου παει... θα βρω και εγω υπολογιστη στις διακοπες να διαβαζω την ιστοριαα σ...!! μου αρεσε καταπληκτικαα....!!! και φυσικα συντομα περιμενουμε συνεχειαα!! ανυπομονούμε!!!!

και φυσικα αν θες και εσυ μας βαζεις κανενα σποιλερ...!! αν και θα σου λεγαμε να βάλεις..!! και αυτη ειναι προσταγη... πλακιτσααααααα...!!!

Σας ευχαριστώ όλους σας για τα καλά σας λόγια Καινούρια κεφάλαια θα έχετε ή από τέλη Αυγούστου ή από αρχές Σεπτεμβρίου, μιας και αύριο θα πάω διακοπές. Οποιαδήποτε σχόλια και αν κάνετε, αν δεν προλάβω να απαντήσω σήμερα, θα απαντήσω μετά τις διακοπές

Επειδή η Εύα τα είπε λίγο-πολύ όλα και εξέφρασε την κοινή γνώμη ( ) θα βρείτε απάντηση νομίζω στα spoiler που ακολουθούν

=> Η Λούνα, μετά από όσα έχουν συμβεί, είναι επιφυλακτική ως προς το να τον εμπιστευτεί. Και ο Ντράκο είναι μια κρύο, μια ζέστη, όπως θα πει παρακάτω για κάτι ''μεγαλύτερο και σημαντικότερο από εσένα και από μένα'' που είναι μέρος των μεγάλων αποκαλύψεων για το τέλος
=> Τα ''όνειρα'' που συνδέονται με το ''παρελθόν'' της Λούνας και είναι τα πιο σημαντικά είναι: αυτό στην Βενετία στο κεφάλαιο 14 και ο θάνατος της γιαγιάς της στο κεφάλαιο 33. Όλα τα υπόλοιπα είναι προειδοποιήσεις...
=> Οι φίλοι της θα βγουν και πάλι στο προσκήνιο και, αυτή την φορά, θα γίνουν ''μπίλιες'' ανά μεταξύ τους.
=> Ο λόγος που αυτοκτόνησε η Έβελιν δεν είναι αυτός που φαίνεται και θα παίξει καθοριστικό λόγο για τα γεγονότα.
=> Η Σελέστ θα βάλει άθελά της την Λούνα σε μεγάλο κίνδυνο και...
=> Οι επιθέσεις θα αυξηθούν σε τέτοιο βαθμό όπου η Λούνα θα κλιθεί να πάρει μια σημαντική απόφαση.

Αυτά από μένα. Αν δεν ξαναμπώ, σας εύχομαι να έχετε ένα καλό καλοκαίρι και να περνάτε πάντα καλά! Φιλιά!!! all!!! BB!

αχουτοοο μωεε...!! και μας θα μας λειψειςςςς και σε πλ!!

αντε εγω παντως ανυπομονωωω πλλλλ πλλλ πλλλλ!!! Ρ

καλες διακοπες και ευχαριστουμε για τα σποιλερ!!!και εμεις σ'αγαπαμε!

τωρα ανυπομονω ακομα περισσοτερο για την συνεχεια!
και φυσικα και εμεις σε αγαπαμε! και καλες διακοπες! καλα να περασετε ολοι!!!

υπέροχο κεφαλαιο ! ευχαριστούμε για τα spoilers and we love u too

Πες μου, είναι τυχαίο που όποτε λείπω εσύ ανεβάζεις κεφάλαια? (Μα πόσο γρουσούζα είμαι πια?)

Πολύ ωραία ήταν και τα τρία!!!
Σε αυτό που βλέπει ότι πέθανε η γιαγιά της, ποια γιαγιά είναι? Είναι αυτή που είχε ήδη πεθάνει ή αυτή που ζει. Ή είναι κάποια άλλη από προηγούμενη ζωή (ή κάτι τέτοιο) αφού λέει πως έχουν πεθάνει οι γονείς της ενώ στην πραγματικότητα ζούνε?
Και η Έβελιν αυτοκτόνησε (δηλαδή πάει, πέθανε κλπ) ή απλά αποπειράθηκε και ζει?

Και τώρα νομίζεις ότι εγώ ικανοποιήθηκα με τα σπόιλερ, ε? Δε μου φτάνουν, θέλω να γράψεις κι άλλο! Και θέλω να γράψεις ΤΩΡΑ!!!! (Φυσικά και δε σε πιέζω, τι λες τώρα? Με τη ησυχία σου!)
Και καλές διακοπές! Σου εύχομαι να σου φέρουν έμπνευση (και εύχομαι το ίδιο και για μένα)

Επανήλθα, σε ένα σύντομο ''διάλειμμα'' από τις διακοπές μου Διάβασα τα σχόλια όλων σας και σας ευχαριστώ πάρα, μα πάρα πολύ για την στήριξη που μου δείχνετε

Χριστίνα: Τι να κάνω; Τότε μου ήρθε, τότε τα ανέβασα (ίσως να είσαι και λίιιγο γρουσούζα, αλλά όχι περισσότερο από μένα, μην ανησυχείς :P)


Αυτή που βλέπει στο όνειρό της είναι από προηγούμενη ζωή, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το γεγονός είναι ασύνδετο με το σήμερα. Σε εκείνη την ζωή, οι γονείς της είχαν πεθάνει. Σε αυτή την ζωή, οι γονείς της ναι μεν ζουν, αλλά δεν ασχολούνται μαζί της, μιας και λείπουν πολλές ώρες από το σπίτι, οπότε την μεγαλώνει (εντός εισαγωγικών) η γιαγιά της.

Αποπειράθηκε δεν λέμε συνήθως για κάποιον που προσπάθησε να αυτοκτονήσει, αλλά δεν πέθανε και ζει στην τελική; Αν τα είχε καταφέρει, θα έλεγα ότι αυτοκτόνησε, τελεία και παύλα

Όχι καλέ, τι λες τώρα; Να με πιέζεις; Αστειεύεσαι; -.- Πρόσεξε μην σου κάνω ψυχολογικό πόλεμο κι εσένα για να μάθεις

Σπόιλερ:

Ευχαριστώ πολύ, επίσης Χαίρομαι που ξεπέρασες αυτό το grande ''κόλλημα'' που είχες με την ιστορία σου και ελπίζω να διαβάσω την συνέχεια σύντομα

Σπόιλερ:

Καλό καλοκαίρι να έχεις και καλά να περνάς

και εγω θα ηθελα παραπανω spoiler αλλα τι να κανουμε????
εγω σκεφτομαι, αν τα καταφερω, τωρα που θα γυρισω, και οταν θα κανω διαλειμμα απο το διαβασμα (πανελληνιες,τι να γινει?), να κατσω να διαβασω καποια βιβλια απο την αρχη, να θυμηθω ο,τι εχω ξεχασει!

αδυμονουμε για την συνεχεια! οποτε μπορεσεις βεβαια. γιατι λογω διακοπων... καταλαβαινω οτι ειναι καπως δυσκολο!

Είμαστε στο τέλος σχεδόν, βρε Εύα μου. Τι να κάνω; Να σας πω το τέλος προτού το γράψω;

Έχω κάτι στο μυαλό μου, αλλά θέλω να σας ρωτήσω πρώτα. Η απάντησή σας μπορεί να είναι καθοριστική για την εξέλιξη των γεγονότων.

Να γράψω και δεύτερο βιβλίο ή όχι; Και στις δυο περιπτώσεις θα γίνει η αποκάλυψη του τι τρέχει με την Λούνα, αλλά θα γίνει με τελείως διαφορετικό τρόπο. Η αλήθεια είναι ότι έχω σκεφτεί τόσα για την ιστορία που δεν χωράνε (αν θέλετε) σε ένα και μόνο βιβλίο. Θα μπορούσα να γράψω μόνο ένα, αλλά εσείς θα μου πείτε τι θέλετε. Αυτή την ιστορία δεν την γράφω μόνο για εμένα, αλλά και για εσάς

Περιμένω να ακούσω την γνώμη σας και τις απαντήσεις σας και μετά θα ανεβάσω το καινούριο κεφάλαιο

Εμένα πρέπει να την ξέρεις ήδη τη γνώμη μου: Όσο περισσότερα κεφάλαια από το δικό σου τόσο καλύτερα!
Μου αρέσει πάρα πολύ η ιστορία και η ιδέα και είμαι σίγουρη ότι θα βγει πολύ καλή σε δύο βιβλία! (Άντε, να τα εκδόσεις κιόλας να τρέξουμε οι φαν να τα πάρουμε! ;Ρ)
Και φυσικά ανυπομονώ για το επόμενο κεφάλαιο!!! Μου είχε λέιψει το καλοκαίρι!

εγώ επειδή είμαι και πολύ φαν σου βρε παιδί μου... λέω να γράψεις και δεύτερο βιβλίο....

μην τα έχεις όλα σε ένα... γράψε και δεύτερο..! αρκεί μην τελειώσει τόσο γρήγορα η ιστορία σου... Γι'αυτό μείνε κοντά μας και άλλο και γράψε και δεύτερο βιβλίο. (δεν είναι και μόνο αυτός ο λόγος).

και ο άλλος ο λόγος είναι αυτό που είπες ο,τι έχεις σκεφτεί τόσα πολλά που δεν θα χωράνε στο πρώτο βιβλίο...!!!

λοιπόν Αrgy σου έχω μια συμβουλή ακόμη....

Κάνε αυτό που νιώθεις ο,τι είναι καλύτερο!!

και εγω σαν φαν σου, σου προτεινω να γραψεις και δευτερο βιβλιο. και τριτο αν θες.
αφου εχεις τοσες πολλες ιδεες ειναι καλυτερο να μην τις περιορισεις για να χωρεσουν σε ενα. και που ξερεις? μπορει στην πορεια να σου ερθουν κι αλλες.
αλλα συμφωνω με την μαρια. κανε οτι σου λεει η καρδια σου.

και φυσικα ανυπομονω για την συνεχεια. μου ελλειψε το καλοκαιρι

Σας ευχαριστώ τόσο για την υποστήριξή σας Εντάξει, εφόσον επιμένετε τόσο πολύ, θα γράψω και δεύτερο βιβλίο, κατέληξα

Υ.Γ. Αύριο θα έχετε ένα ολοκαίνουριο κεφάλαιο (ή σήμερα το βράδυ, αν έχω όρεξη να κάνω τις απαραίτητες διορθώσεις )

Τέλεια!!! Δύο βιβλία λοιπόν!!!
Αυτές οι διορθώσεις όμως είναι πολύ σπαστικές! Και βαρετές... Και αν δεν μπορείς να αποφασίσεις κάτι και γράφεις-σβήνεις συνέχεια (όπως κάποια εδώ μέσα, όνοματα δε λέμε, τον εαυτό μου δεν θίγουμε) είναι άστα να πάνε!
Αλλά ανυπομονώ για το επόμενο κεφάλαιο!!!

Σπόιλερ:

Ναι, ρε γαμώτο! Και σπαστικές και βαρετές! Η αναμονή όμως τελείωσε. Ορίστε το επόμενο κεφάλαιο

Σπόιλερ:

Κεφάλαιο 34ο

Μόλις το άκουσα αυτό, ένιωσα την καρδιά μου να σταματάει επιτόπου. Διέκοψα βιαστικά την συνομιλία, ρωτώντας απλά σε ποιο νοσοκομείο βρισκόταν και είπα απλά ότι θα ερχόμουν εκεί όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Ευτυχώς που ο Ντράκο είχε ακούσει την συνομιλία μας και δεν ζήτησε περαιτέρω εξηγήσεις. Ήθελα να πάω πάση θυσία στο νοσοκομείο και εκείνος με έφερε με την μηχανή του, παρά τις ασθενείς αντιρρήσεις μου. Επίσης, τηλεφώνησα και στους γονείς μου για να τους ενημερώσω. Εκείνοι ανησύχησαν τόσο πολύ που μου ζήτησαν να τους πάρω αμέσως τηλέφωνο μόλις έβρισκα την ευκαιρία. Ευτυχώς επικεντρώθηκαν σε αυτό και δεν χρειάστηκε να βρω χίλιες δυο δικαιολογίες για το μικρό μου ''ατύχημα'' στον λεοφωρειόδρομο.

Το ''Ιατρικό Κέντρο της Νεμπράσκα'' φαινόταν από μακριά ότι ήταν ένα μοντέρνο κτίριο, ένα μέρος μέσα και έξω αποστειρωμένο όπου ήσουν βέβαιος ότι θα έκαναν το καλύτερο δυνατό για να σε γιατρέψουν. Γνωρίζοντας, παρόλα αυτά, ότι εκεί μέσα βρίσκονταν η φίλη μου, ένιωσα να με κατακλύζει ένα αίσθημα αποστροφής, αρρώστιας και πλήρους εξαθλίωσης. Καθ' όλη την διάρκεια της διαδρομής, ένιωθα τρομερή αγωνία για την φίλη μου και για την κατάσταση στην οποία βρισκόταν. Αν ήταν καλά και την έβλεπα να ανοίγει τα μάτια της, το πρώτο πράγμα που θα έκανα είναι να της ζητήσω συγνώμη που δεν της στάθηκα όταν εκείνη με χρειαζόταν περισσότερο από ποτέ.

Όταν εισήλθα επιτέλους στο κτίριο, είδα ότι η αίθουσα υποδοχής ήταν γεμάτη από νοσοκόμες, γιατρούς και συγγενείς ασθενών. Αμέσως, ζήτησα οδηγίες από μια καλοκάγαθη νοσοκόμα με μάτια που έμοιαζαν να ανήκουν πιότερο σε ένα παιδί παρά σε μια ενήλικη γυναίκα. Υπέδειξε ότι η Έβελιν βρισκόταν στο δωμάτιο 543, στον έκτο όροφο. Την ευχαρίστησα και, αφού πήρα το ασανσέρ και αναγκάστηκα να στριμωχθώ με όλο το συρφετό, έφτασα στον έκτο όροφο. Ρώτησα την πρώτη νοσοκόμα που βρήκα που ακριβώς βρισκόταν το δωμάτιό της και εκείνη έδειξε με το δάχτυλό της προς ποια κατεύθυνση έπρεπε να πάω, κάτι εξαιρετικά χρήσιμο. Είναι πολύ εύκολο για μένα να χαθώ, βλέπετε. Έχω ελλειπή ως μηδαμινή αίσθηση του προσανατολισμού.

Έξω από το δωμάτιό της, στις καλογυαλισμένες καρέκλες κάθονταν η Λίλυ με τον φίλο της, Τζάρεντ. Μου έκανε εντύπωση ότι ήταν πιασμένοι χέρι-χέρι, αυτό όμως που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση ήταν ότι λίγες θέσεις παρακάτω κάθονταν η Κάσσιντυ με τον Μάικ. Ναι, καλά καταλάβατε: το πρώην αγόρι της που την απάτησε χωρίς να σκεφτεί κανέναν και τίποτα άλλο πέρα από τον εαυτό του. Μόνο που τους έβλεπα εδώ, ειδικότερα όταν πιθανότατα εκείνοι έφταιγαν για την απόπειρα αυτοκτονίας της Έβελιν, ένιωθα να μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι, αλλά συγκρατήθηκα. Γύρισα προς την Λίλυ και την ρώτησα πως ήταν η Έβελιν. Μου είπε ότι ήταν πλέον εκτός κινδύνου και το μόνο που περιμέναμε ήταν να συνέλθει από την νάρκωση και να μην απορρίψει το σώμα της το αίμα. Ακόμα, με ενημέρωσε ότι η οικογένειά της ήταν κάτω στην καφετέρια και έπαιρναν καφέδες για όλους.

Κάποια στιγμή, την είδα να σκύβει προς το μέρος της Κάσσιντυ και να την τσιμπά δυνατά στον ώμο. Εκείνη έβγαλε μια στριγκλιά και έτριψε το πονεμένο της ώμο με μια, όπως μου φάνηκε, αστεία έκφραση στο πρόσωπό της.
''Τι κάνεις;'' είπα όσο πιο αυστηρά μπορούσα εγώ, αν και κρατιόμουν για να μην γελάσω.
''Υπομονή. Δεν βλέπεις;'' Έδειξε την Κάσσιντυ με το δάχτυλο και άρχισε να ρουθουνίζει σαν γουρούνι. Η Κάσσιντυ της έριξε ένα βλέμμα όλο μίσος και μετά με κοίταξε, με ολοφάνερη ταραχή όσο και ενόχληση.
''Τι έγινε, Λούνα; Τώρα κάνεις πως δεν με βλέπεις;'' Και εγώ που νόμιζα ότι μόνο η Κέιλιν θεωρούσε ότι είναι η βασίλισσα του σύμπαντος! Τι ήθελε να κάνω; Να επευφημήσω τις πράξεις της κιόλας;
''Έχεις μεγάλο θράσος να μιλάς όταν έρχεσαι στο νοσοκομείο μαζί με τον πρώην της καλύτερης μου φίλης'' Ήμουν θυμωμένη εκείνη την στιγμή και χαιρόμουν που τους είδα να μαζεύονται και οι δυο στις θεσούλες τους ''Τι θέλεις, ε;'' της πέταξα ''Να κάνουμε σαν να μην συνέβη τίποτα και να σας δεχτούμε πίσω με ανοιχτές αγκάλες;'' Στο πρόσωπό της Κάσσιντυ πήρε την θέση μια έκφραση που θα μπορούσα να πω ότι έμοιαζε μέχρι και πληγωμένη.
''Από την Λίλυ μπορεί να περίμενα τα πάντα. Από εσένα όμως δεν περίμενα μια τέτοιου είδους συμπεριφορά'' Έκανε λες και την είχα απογοητεύσει εγώ και όχι το αντίστροφο. Πάντοτε αυτό έκανε όταν ήθελε να περάσει το δικό της και εγώ πάντα την πίστευα σαν χαζή (ή απλά δεν ήθελα να χαλάσει η φιλία μας) Όλα όσα είχα μέσα μου όλον αυτό τον καιρό άρχισαν να ξεσπάνε σαν μπουρίνι:
''Μην μου αρχίζεις τώρα τις ανωτερότητες και τέτοιου είδους βλακείες! Πάντοτε έκανες ό, τι σου κατέβαινε στο κεφάλι και οι άλλοι σε συγχωρούσαν, πιθανότατα γιατί πίστευαν ότι, όποια λάθη κάνεις, τα κάνεις λόγω αφέλειας και επιπολαιότητας. Το να κλέβεις όμως το αγόρι της φίλης σου δεν είναι απλώς αφέλεια, αλλά ''εγκληματική αμέλεια'' Έκανες όσα έκανες χωρίς να υπολογίζεις τις συνέπειες, όπως πάντα!'' Έδειξα τον Μάικ με το δάχτυλο ''Και εσύ...Ελπίζω να ντρέπεσαι για τον εαυτό σου, Μάικ, γιατί χάρη σε εσένα πιθανότητα να μην ζούσε πλέον η Έβελιν''
''Ούτε ξέρεις πως αισθάνομαι, εντάξει;'' ξέσπασε εκείνος. Δεν κατάλαβα! Εμ φταίχτης, εμ κι από πάνω; Προτού προλάβω να απαντήσω, η Λίλυ του πέταξε κατάμουτρα:
''Ναι, πες μας κιόλας ότι σε θίξαμε, μ**νόδουλε''
''Εσύ τώρα τι πετάγεσαι, μωρή;'' τσίριξε η Κάσσιντυ.
''Σκάσε και εσύ, μωρή ξεκ**αρα, που τον έβαλες καλά-καλά μέσα στο βρακί σου και δεν θες να στην λένε και από πάνω, τσόκαρο, ε τσόκαρο!'' Πρώτη φορά άκουγα την Λίλυ να μιλάει έτσι στην Κάσσιντυ. Τόσο μίσος είχε για εκείνη άραγε; Η Κάσσιντυ σηκώθηκε και στάθηκε επάνω της, με τα μάτια της να δείχνουν λες και φωσφωρίζουν στο σκοτάδι και είπε απειλητικά:
''Πρόσεξε τα λόγια σου γιατί θα μαλλιοτραβηχτούμε'' Σηκώθηκε και η Λίλυ, κοιτάζοντάς την ψυχρά κατάματα και απαντώντας, στον ίδιο, απειλητικό τόνο:
''Δεν έχω να προσέξω τίποτα. Αν η Έβελιν είχε πεθάνει εξαιτίας σου, δεν επρόκειτο να σου το συγχωρήσω ποτέ! Αντ' αυτού, θα σε έστελνα να την συναντήσεις μια ώρα αρχύτερα και να της ζητήσεις συγνώμη για αυτό που έκανες!''

''Αρκετά! Σταματήστε!'' ούρλιαξα εγώ. Δεν το άντεχα άλλο όλο αυτό. Με φωνή πιο ήρεμη, συνέχισα, προσπαθώντας να είμαι η φωνή της λογικής. Περιέργως, δεν με διέκοψε κανένας:''Αυτό που κάνουμε δεν βοηθάει τίποτα και κανένα. Όλοι φέρουμε μερίδιο ευθύνης'' Έδειξα με το δάχτυλο την Κάσσιντυ και τον Μάικ ''Εσείς γιατί την πληγώσατε ανεπανόρθωτα...'' Με το χέρι μου, έδειξα όλους εμάς τους υπόλοιπους ''και εμείς που δεν της σταθήκαμε αρκετά σε αυτή την δύσκολη στιγμή'' Στενάχωρα βλέμματα και θλιμμένες όψεις με περιεργάζονταν σιωπηλά. Επεξεργάζονταν, προφανώς τα όσα έλεγα ''Δεν προσπαθώ να το παίξω ανώτερη'' είπα με ταπεινότητα. Κόμπιασα, σκεπτόμενη για το αν θα έπρεπε να πω τις επόμενες λέξεις. Πήρα μια βαθιά ανάσα και αποφάσισα να το κάνω, ελπίζοντας ότι αυτό θα τους έκανε να αναλογιστούν έστω και λίγο το πόσο κακό έχουν κάνει, όχι μόνο στην Έβελιν, αλλά και σε όλους μας.
''Χάρη σε αυτό, κατάλαβα ένα πράγμα: ότι δεν θα μπορέσουμε να είμαστε πια όπως παλιά. Και αυτό με πληγώνει''
Δεν άντεχα να βλέπω άλλο την μεταμέλεια στα πρόσωπά τους ούτε τα διστακτικά βλέμματα που έριχναν ο ένας στον άλλον. Μπήκα κατευθείαν στο δωμάτιο της Έβελιν.

Το δωμάτιο της Έβελιν ήταν καθαρό και τακτοποιημένο, με ένα μεγάλο μπουκέτο λουλούδια να βρίσκεται σε ένα βάζο ακριβώς δίπλα από το κρεβάτι της, καθώς επίσης και κάτι κουτάκια με δώρα που βρίσκονταν πάνω στο μοναδικό τραπεζάκι που υπήρχε. Στιγμιαία, αισθάνθηκα τύψεις που δεν της πήρα κάτι, αλλά έτσι όπως το έμαθα που μυαλό για κάτι τέτοιο; Ο βόμβος της καρδιάς της ακουγόταν σταθερός. Είχε ένα σωληνάκι στην μύτη της για οξυγόνο και δυο φιάλες με αίμα να κρέμονται πάνω από το κεφάλι της, όπως και ένα φάρμακο, διάφανο μεν αλλά πηχτό. Βλέποντάς την σε αυτή την κατάσταση, ένιωσα τα μάτια μου να βουρκώνουν. Κάθισα στην καρέκλα δίπλα από το κρεβάτι της και της έπιασα προσεκτικά το χέρι. Σηκώθηκα λίγο και της χάιδεψα τα μαλλιά, αυτές τις ατίθασες, κοκκινωπές μπούκλες, με τις άκρες των δαχτύλων μου.

Ξάφνου, ένα σύρσιμο με έκανε να συνειδητοποιήσω πως δεν ήμουν μόνη μου στο δωμάτιο. Ήταν παρόμοιο με αυτό του Ντράκο και, προς στιγμήν, νόμιζα ότι ήταν εκείνος, όταν όμως φάνηκε μέσα στο ημίφως του δωματίου, αμέσως κατάλαβα το λάθος μου. Ήταν ο βρικόλακας που είχε οργανώσει εκείνον τον στρατό εναντίον μου, με τα μαλλιά του σε ένα ελαφρώς ατημέλητο στιλ και με ανοιχτοκάστανα μάτια του να σπιθίζουν παιχνιδιάρικα. Για ένα λεπτό, θα ορκιζόμουν ότι έμοιαζε κάπως στον Atsushi Sakurai, έναν γιαπωνέζο τραγουδιστή που λάτρευε η Λίλυ χάρη στο Trinity Blood. Η Λίλυ μπορεί να έκανε κωλοτούμπες άμα τον έβλεπε, εγώ όμως είχα κακό προαίσθημα.
''Τι συγκινητικό'' είπε, με μια μελιστάλαχτη φωνή που με έκανε να ανατριχιάσω ''Αυτό θα μπορούσε να ραγίσει την καρδιά μου...αν, βεβαίως, συνέχιζε να χτυπά''
''Τι γυρεύεις εσύ εδώ...Σέγκριμ, είπαμε;'' του πέταξα επιθετικά.

Εκείνος τίναξε αδιάφορα πίσω το κεφάλι του και προσπάθησε να αλλάξει θέμα:

''Η περιβολή του γιατρού μου ταιριάζει γάντι, δεν συμφωνείς και εσύ;'' Σωστά. Πάνω στην ταραχή μου, δεν το πρόσεξα αυτό. Τώρα η ταραχή μου πλέον ήταν ασύλληπτη.

''Άσε τις υπεκφυγές και απάντησε στην ερώτησή μου'' Τόνισα την κάθε φράση ξεχωριστά ''Τι δουλειά έχεις εσύ στο δωμάτιο της φίλης μου;'' Η ανάλαφρη έκφραση που είχε έδωσε την θέση της σε ένα πιο σοβαρό και συγκροτημένο ύφος.

''Ηρέμησε, Λούνα. Δεν υπάρχει λόγος να είσαι νευριασμένη''

''Υπάρχει και πολύ σοβαρός μάλιστα'' φώναξα εγώ. Δεν ήταν δυνατόν να το πίστευε αυτό που έλεγε. Αυτός ο βρικόλακας είχε οργανώσει έναν ολόκληρο στρατό για να με αποκτήσει. Αν λάβουμε υπόψη μας μόνο αυτό, ποιος ξέρει τι είναι ικανός να κάνει για να αποκτήσει αυτό που θέλει;

Μια παιδαριώδης έκφραση έκανε πάλι την εμφάνισή της στα τέλεια χαρακτηριστικά του ''Το άγχος σκοτώνειειει'' είπε, με θυμηδία στην φωνή του. Έπαιζε μαζί μου. Νόμιζε ότι όλο αυτό ήταν παιχνίδι. Ένα πολύ άσχημο και επικίνδυνο παιχνίδι.

Γι' αυτό το λόγο, αποφάσισα να ''μπλοφάρω'' λίγο.

''Και εσύ πας γυρεύοντας να πεθάνεις'' είπα με προσποιητή άνεση και αυτοπεποίθηση. Έβγαλα από την θέση μου το κινητό της Σελέστ και του είπα, με επιδεικτικό τρόπο ''Το βλέπεις αυτό; Ένα κουμπί να πατήσω και έχουν έρθει δέκα κυνηγοί βρικολάκων να σε ξεπαστρέψουν''

Προτού προλάβω να ανοιγοκλείσω τα μάτια μου, εκείνος κινήθηκε αστραπιαία, μου άρπαξε το κινητό και το κομμάτιασε με τα χέρια του. Απέμεινα να κοιτάζω πότε την μεταλλική μάζα που έπεσε με πάταγο στο πάτωμα και πότε την θανάσιμη έκφραση στο πρόσωπό του.

''Αν είναι κάποιος σε θέση ισχύος εδώ πέρα, αυτός είμαι εγώ'' ένας συριγμός που έφερε ρίγη στην ραχοκοκκαλιά μου ''Και αν κάποιος δικαιούται να εξαπολύει απειλές, αυτός είμαι μόνο εγώ. Κατανοητό;'' Ένευσα θετικά. Αυτή η έκφραση και αυτή η φωνή με είχαν κάνει να παγώσω από τον φόβο. Αν ήμουν μόνη μου, θα του πήγαινα κόντρα, θα πήγαινα γυρεύοντας. Όμως δεν μπορούσα να το κάνω αυτό. Όχι όταν διακυβεύονταν η ζωή της Έβελιν.

Όταν παρατήρησε την παραίτηση στην στάση μου και στην έκφρασή μου, χαμογέλασε και είπε με ικανοποίηση ''Περίφημα'' Αυτό το χαμόγελο όμως δεν με έπειθε. Ήταν όλους δι' όλου ψεύτικο.

Με αργά βήματα, τον είδα να φτάνει στο παράθυρο και να ατενίζει τον περιποιημένο κήπο, τους ασθενείς και τους γιατρούς που πηγαινοέρχονταν εντός και εκτός του κτιρίου, καθώς και το απέναντι κτίριο, που πρέπει να ήταν το ογκολογικό. Πόσες λεπτομέρειες έβλεπαν αυτά τα αθάνατα μάτια που δεν μπορούσαν να δουν τα δικά μου; (όχι ότι θα μπορούσα να παρατηρήσω πολλές λεπτομέρειες, λόγω της μυωπίας) Όταν μίλησε, η φωνή του ακούστηκε παράξενη, χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω το γιατί:

''Είσαι ενδιαφέρουσα περίπτωση, Λούνα. Σπάνια, το δίχως άλλο. Δεν γνωρίζω τι είναι αυτό που κάνει το αίμα σου τόσο δυνατό και ούτε και με ενδιαφέρει να μάθω'' Τότε, απέστρεψε το βλέμμα του από το παράθυρο και γύρισε να με κοιτάξει ''Είναι βέβαιο πως είσαι δυνατή. Και εγώ χρειάζομαι αυτή την δύναμη που κρύβεις μέσα σου'' Τόσο άμεση προσέγγιση. Ήταν το ακριβώς αντίθετο του Ντράκο: εκείνος ήταν μυστικοπαθής, μηχανορραφούσε κρυφά πίσω από τις πλάτες των άλλων, ενώ ο Σέγκριμ άνοιγε τα χαρτιά του από την πρώτη κιόλας στιγμή...με συνοπτικές διαδικασίες.

''Δεν είναι κάτι που έρχεται...αυτόματα. Είναι σε πολύ πρώιμο στάδιο'' παραδέχτηκα αυθόρμητα εγώ, χωρίς να μπω πρώτα στην διαδικασία να σκεφτώ πόσο μεγάλη βλακεία ήταν αυτό που μόλις έκανα. Έπρεπε να του πω ότι είχα ήδη πρόσβαση σε αυτή την δύναμη συνεχώς. Αυτό σήμαινε ότι θα μπορούσα να περάσω στην αντεπίθεση, να είμαι απειλή για εκείνον. Εγώ και η μεγάλη γλώσσα μου!

Ο Σέγκριμ ξαναγέλασε. Δεν μπορούσα να ξεχωρίσω αν το έκανε επειδή το έβρισκε αστείο ή λόγω της αφέλειας μου. Όπως και να 'χε, ο τρόπος που μίλησε δεν ήταν επικριτικός, όμως ήταν σαν να μιλούσε σε ένα μικρο παιδί, πράγμα που με εκνεύρισε έτι περισσότερο:

''Αχ, Λούνα. Ειλικρινά, πιστεύεις ότι θα έβαζα έναν ολόκληρο στρατό βρικολάκων να πολεμήσει για χάρη σου αν ήσουν ακόμα μια κοινή, ασήμαντη θνητή; Η απάντησή σου δηλώνει την άγνοιά σου επί του θέματος''

''Γιατί δεν με διαφωτίζεις εσύ, τότε;'' έκανα κοροϊδευτικά εγώ και σταύρωσα τα χέρια μου στο στήθος μου. Πραγματικά, δεν ήθελα να μάθω, δεν με ενδιέφερε κιόλας. Το μόνο που ήθελα ήταν να τον πετάξω έξω από το δωμάτιο, ούτως ώστε να μην μπορέσει να πειράξει την Έβελιν. Εκείνος όμως έδειχνε να έχει διάθεση για αυτή την ''κουβεντούλα'' Το διασκέδαζε. Έκατσε στην πολυθρόνα με άνεση και είπε με πραότητα και ειλικρίνεια:

''Μάλιστα...Να σε διαφωτίσω λοιπόν...'' Πήρε μια κοφτή ανάσα.

''Η φυλή στην οποία ανήκω εγώ είναι μια...ιδιαίτερη φυλή. Θεωρείται καταραμένη και άσπιλη από πολλούς βρικόλακες. Είμαστε οι Caitiff και δεν ανήκουμε πουθενά γιατί δεν ειδικευόμαστε σε κάποια συγκεκριμένη υπερδύναμη'' Με κοίταξε πιο έντονα στα μάτια αυτή την φορά και με περισσότερη προσήλωση ''Αυτό, όπως καταλαβαίνεις, δεν μας κατατάσσει στους στρατιώτες. Για την ακρίβεια, δεν ανήκουμε καν στην ''σκακιέρα'' ''

''Ωραία. Και εμένα τι με ενδιαφέρουν όλα αυτά;'' έκανα αδιάφορα εγώ. Εκείνος σηκώθηκε από την καρέκλα και με πλησίασε.

''Έμαθα πως η υποβολή δεν πιάνει σε εσένα'' Όταν το άκουσα αυτό, ξαφνιάστηκα. Νόμιζα ότι ήταν κάτι που μόνο ο Ντράκο γνώριζε. ''Διαβάζοντας'' την σαστισμένη έκφρασή μου και μαντεύοντας τις σκέψεις μου , είπε, ''Μου το είπε ένα πουλάκι'' Ένα πονηρό χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπό του. Ναι, ήταν γοητευτικός όταν χαμογελούσε, αλλά αυτό δεν είναι επί της παρούσης. Η έκφρασή του μπορεί να ήταν πειθήνια όσο μιλούσε, η στάση του όμως ήταν γεμάτη αλαζονεία και υπεροψία:

''Λόγω του ότι αυτό το...''κόλπο'' δεν πιάνει σε εσένα, σκέφτηκα απλά ότι έπρεπε να το δεις για να πεισθείς'' Να δω ποιο πράγμα; Ψίλοι μπήκαν στ' αυτιά μου, που λέμε ''Ω ναι, η φίλη σου ήταν μια ήρεμη μαριονέτα στα χέρια μου που έκανε ό, τι της έλεγα εγώ'' Δεν μπορούσα να το πιστέψω: όχι μόνο το ότι είχε χρησιμοποιήσει την φίλη μου για να φτάσει σε εμένα, αλλά και πόσο αδιάφορος και άνετος ακουγόταν λέγοντάς τα όλα αυτά ''Την κακομοίρα! Δεν μπόρεσε να αντέξει τον χωρισμό αυτό και την διττή προδοσία από την φίλη της και από τον σύντροφό της και αυτοκτόνησε! Πόσο...βολικό''

Άρα, η Έβελιν δεν είχε αποπειραθεί να αυτοκτονήσει εξαιτίας του Μάικ και της Κάσσιντυ, αλλά εξαιτίας ενός διεστραμμένου, μανιακού βρικόλακα που είχε σχεδιάσει τα πάντα, μέχρι και την παραμικρή λεπτομέρεια. Τώρα, ήθελε να γίνω συνεργός στα σχέδιά του, όποια κι αν ήταν αυτά. Ένιωσα να μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι.

''Έτσι και την αγγίξεις, θα σε σκοτώσω, κάθαρμα'' φώναξα εξοργισμένη εγώ. Εκείνος κούνησε αρνητικά τον δείκτη και είπε με στωικότητα:

''Όχι, όχι, γλυκιά μου! Να λείπουν οι χαρακτηρισμοί στον μέλλοντα αφέντη σου'' Ώστε αυτό ήταν το σχέδιό του: ήθελε να με μετατρέψει σε βρικόλακα, να ανήκω και εγώ στην φυλή του. Ένα άτομο με τέτοιο δυναμικό, όπως εγώ, θα μπορούσε να ανατρέψει τις ισορροπίες και μια φυλή σαν τους Caitiff, από ''μη μετρήσιμους'' να τους κάνει ''υπολογίσιμους''

''Δεν πρόκειται να γίνεις ποτέ αφέντης μου εσύ!'' είπα δεικτικά, νιώθοντας να αηδιάζω μόνο και στην σκέψη ''Κτήνος, τέρας!''

Τίποτα στην έκφρασή του ή στην κίνησή του δεν δήλωνε τις προθέσεις του. Όταν έφτασε στο κρεβάτι της Έβελιν, μπορούσα να περιμένω μόνο το χειρότερο. Η φωνή του ήταν πιο παγερή και από τον χειρότερο χειμωνιάτικο άνεμο:

''Σε αυτή την περίπτωση, θα δεις να ανεβαίνει μια τραγωδία μπρος στα μάτια σου'' Τα χέρια του κινήθηκαν προς το λαιμό της. Πόσο γαλήνια κοιμόταν, ανίδεη καθώς ήταν για τον κίνδυνο που καραδοκούσε ''Η πρώτη πράξη ξεκινά με την δολοφονία της φίλης σου'' Ήταν έτοιμος να την στραγγαλίσει μπροστά στα μάτια μου χωρίς περιστροφές. Αυτό με έκανε να συνέλθω ''Ατουταλέρ'' Οι λέξεις βγήκαν ορμητικά από τα χείλη μου, προτού συμβεί το αναπόφευκτο:

''Περίμενε!'' Τα χέρια του πάγωσαν, αλλά δεν απομακρύνθηκαν από τον λαιμό της. Το μυαλό μου ''στροφάριζε'' ασταμάτητα, ψάχνοντας μια διέξοδο, οποιαδήποτε διέξοδο ''Χρειάζομαι χρόνο να σκεφτώ''

''Ναι, αλλά εγώ δεν έχω χρόνο για χάσιμο'' έκανε βαριεστημένα εκείνος και συνέχισε να σφίγγει τον λαιμό της. Οι χτύποι της καρδιάς της, όπως άκουγα στο μηχάνημα, άρχιζαν να επιταχύνονται και μετά να επιβραδύνονται. Όλα κρέμονταν από μια κλωστή.

''Μια βδομάδα. Δώσε μου μια βδομάδα'' Ξέσφιξε εντελώς την λαβή του και απομακρύνθηκε από την Έβελιν. Αμέσως, αισθάνθηκα ανακούφιση.

''Τι διαφορά έχει μια βδομάδα;'' έκανε ενοχλημένος εκείνος και σταύρωσε τα χέρια του στο στήθος του ''Θα μπορούσες τώρα κιόλας να έρθεις μαζί μου. Θα δεις ότι δεν είμαι τόσο τέρας όσο με παρουσιάζεις''

''Όχι, είσαι χειρότερο'' είπα από μέσα μου. Εκείνη την στιγμή, άξαφνα, μου ήρθε μια ιδέα. Πήρα το πιο υποταγμένο ύφος που υπάρχει και τον πλησίασα με αργές κινήσεις.

''Αυτή την στιγμή, δεν έχω τίποτα να σου προσφέρω. Ενώ, αν μου δώσεις τον χρόνο που σου ζητάω, θα σου προσφέρω κάτι που δεν θα μπορείς να του αντισταθείς'' Αυτό φάνηκε να του κινεί την περιέργεια και με παρότρυνε να συνεχίσω.

''Έχεις ακουστά το όνομα Ντράκο;'' Μια λάμψη αναγνώρισης φάνηκε στα μάτια του.

''Και τι με αυτό;'' έκανε αδιάφορα.

''Τον γνωρίζω'' Αποφάσισα να μοιραστώ μαζί του αυτή την πληροφορία, να το παίξω κορώνα-γράμματα ''Δείχνει να θέλει κάτι από μένα, κάτι...πολύτιμο που ξέρει πως να το πάρει'' Ήμουν σίγουρη γι' αυτό. Σε αυτό το σημείο, αποφάσισα να μπλοφάρω. Να δείξω ότι είμαι με το μέρος του. Προσπάθησα να κάνω την φωνή μου σιγανή και αισθησιακή, παρόλο ότι φοβόμουν ακόμα για την ασφάλεια της φίλης μου ''Θα τον πείσω να μου πει τι είναι αυτό που θέλει από εμένα (που το πιθανότερο είναι να έχει σχέση με τις δυνάμεις μου) και θα το στρέψουμε εναντίον του''

Στα μάτια του άστραψε κάτι σαν εμμονή, σαν μανία. Με πλησίασε και χάιδεψε τρυφερά το μάγουλό μου.

''Και τότε...θα είσαι δικιά μου'' Πόσο ήθελα να του πετάξω κατάμουτρα ότι τον σιχαινόμουν και ήθελα να φύγει όσο πιο μακριά μου γινόταν. Αλλά κατάπια τα λόγια μου και είπα:

''Θα έρθω μαζί σου...Με την προϋπόθεση να μην πάθει κακό κανένας από τους δικούς μου ανθρώπους''Με περιεργάστηκε για ελάχιστα λεπτά. Αυτή η παύση μου έκοψε την ανάσα. Όλα πλέον εξαρτώνταν από την απάντησή του.

''Έγινε'' είπε τελικά. Εξέπνευσα από ανακούφιση. Τον είδα να κάνει σιγά-σιγά τον κύκλο του δωματίου και να πλησιάζει την πόρτα ''Δεν ξέρω αν το κατάλαβες, Λούνα, αλλά μόλις συμμάχησες με τον διάβολο. Άπαξ και αθετήσεις την υπόσχεσή σου,ούτε που φαντάζεσαι τι σε περιμένει'' Αυτή η απειλή ειπώθηκε με χαμόγελο, παρόλα αυτά δεν έπαυε να είναι μια απειλή. Προτού χαθεί στον διάδρομο, είπε:

''Τα λέμε στην κόλαση, μωρό μου''

Όταν έφυγε, μπορούσα πλέον να ανασάνω. Ένιωθα πως δεν με βαστάνε τα πόδια μου. Έκατσα σε μια καρέκλα δίπλα στην Έβελιν και της κράτησα το χέρι. Εκείνη άνοιξε τα μάτια της και με κοίταξε με ένα βλέμμα γεμάτο καλοσύνη.

''Λούνα;'' είπε εκείνη, κάπως αδύναμα. Έπεσα στην αγκαλιά της και άρχισα να κλαίω από ανακούφιση.

''Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο χαίρομαι που είσαι ζωντανή''

Που είμαστε και οι δυο μας ζωντανές. Ακόμα.

Δεν έχω λόγια για το κεφάλαιο! Ήταν καταπληκτικό!!! ΑΠΛΑ ΤΕΛΕΙΟ!!!!
Κι αυτός ο βρικόλακας! Τον μ***κα!!! Θέλει σκότωμα!
Αναρωτιέμαι τι θα κάνει η Λούνα για να του ξεφύγει! (aka ανυπομονώ όσο δεν μπορείς να φανταστείς για τη συνέχεια!)

Thank yououou!!!

Την έχει στριμώξει για τα καλά την Λούνα...Που να δεις και παρακάτω

(μια-μια τις διορθώσεις. Είμαι και από ταξίδι και η διόρθωσή μου είναι άρπα κόλλα :P)