Vampirisious-Book 1

Αυτό θα το δείτε σήμερα στο 24ο κεφάλαιο

αχ...παιζεις με την υγεια μας!!!χαχαχαχα

Για να μην παίζω άλλο με την υγεία σας, σας παραδίνω το 24ο κεφάλαιο

Κεφάλαιο 24ο

Υψηλό ανάστημα και λεπτή κορμοστασιά, μάτια πεσμένα πράσινα στο χρώμα των λιμνάζοντων υδάτων, ανοιχτοκάστανα μαλλιά μέχρι τους ώμους και πάλλευκο δέρμα. Αυτή η γυναίκα σίγουρα ήταν βρικόλακας και, αν έκρινα από τα ρούχα της, πρέπει να προερχόταν από ευγενική καταγωγή. Ήταν ντυμένη τόσο αρχοντικά που εμείς οι δυο ''ωχριούσαμε'' μπροστά της.

Η Σελέστ άφησε μάλλον απρόθυμα τον Σπάικ και εκείνος αμέσως υποκλίθηκε μπροστά της. Αυτή ήταν η αρχόντισσα αυτού του οίκου; Ήθελα πολύ να κάνω αυτή την ερώτηση, αλλά το βρήκα φρόνιμο να μείνω σιωπηλή για την ώρα.

''Μιλένα'' είπε η Σελέστ με κάποια δόση ειρωνείας στην φωνή της ''Ήλπιζα να μην σε συναντήσουμε απόψε''

''Έκανα μια ερώτηση'' είπε ορθά-κοφτά η Μιλένα, αγνοώντας επιδεικτικά το σχόλιο της Σελέστ ''Και περιμένω μια απάντηση''

''Ο πορτιέρης σας δεν μας αφήνει να περάσουμε. Ισχυρίζεται ότι ο αφέντης σας μου έχει απαγορεύσει την είσοδο'' Άρα δεν ήταν αυτή η αρχόντισσα αυτού του οίκου. Ένα επικίνδυνο χαμόγελο χαράχτηκε στο πρόσωπο της Μιλένα.

''Είναι σωστά ενημερωμένος. Γιατί εγώ έπεισα τον αφέντη να σας απαγορεύσει την είσοδο'' Η Σελέστ σταύρωσε τα χέρια της αμυντικά στο στήθος της και είπε, ρίχνοντάς της ένα άγριο βλέμμα:

''Ο αφέντης σου νομίζει ότι είναι συνετή αυτή η κίνηση; Γιατί μπορεί να γίνω μια θανάσιμη εχθρός για όλους εσάς'' Η Μιλένα την πλησίασε και της είπε, με αυτό το απειλητικό χαμόγελο να παραμένει στο πρόσωπό της:

''Παράξενο που το αναφέρεις αυτό. Ήσουν ποτέ σύμμαχός μας και δεν το θυμάμαι;'' Το χαμόγελό της έσβησε, η φωνή της έγινε σιγανή, απειλητική ''Τόσο καιρό σε βλέπω να τριγυρνάς ανάμεσα στα πόδια μας, εσένα, που έχεις σκοτώσει χιλιάδες από εμάς. Ήταν τόσο ενοχλητικό, τόσο σιχαμερό όλο αυτό...Εφόσον όμως οι σκοτωμοί για εμάς είχαν σταματήσει, ήταν μια καλή κίνηση και ήμουν ευχαριστημένη'' Τα μάτια της άρχισαν να παίρνουν λάμψεις οργής ''Όμως έκανες κάτι που δεν θα επιτρέψω να περάσει έτσι''

''Και τι μπορεί να είναι αυτό;'' έκανε αδιάφορα εκείνη και συνέχισε να την κοιτάει με τον ίδιο εχθρικό τρόπο. Το πρόσωπο της Μιλένα φαίνεται να αλλάζει όψεις από την οργή και να χάνεται η πρότερη αρχοντία του.

''Θυμάσαι τον βρικόλακα που σκότωσες λίγες μέρες πριν; Ξανθά μαλλιά, γαλάζια μάτια, γοητευτικό χαμόγελο;'' Στα μάτια της Σελέστ είδα την αναγνώριση, ότι θυμήθηκε δηλαδή ποιος ήταν και μαζί της και εγώ: μιλούσε για τον βρικόλακα που είχε τραφεί από μένα και τον σκότωσε η Σελέστ για να μου σώσει την ζωή. Μόλις είδε το βλέμμα που ανταλλάξαμε μεταξύ μας είπε, πνιγμένη από οργή:''Ήταν...πολύ σημαντικός για εμένα''

''Θες να πεις ότι ήταν εραστής σου;'' είπε η Σελέστ με ένα χαμόγελο και χωρίς καθόλου τακτ. Τα μάτια της Μιλένα νόμιζα ότι θα πεταχτούν από τις κόγχες τους.

''Ήταν πολύ πιο σημαντικός από αυτό. Ήταν ο σύντροφος της ζωής μου'' Βλέποντάς την, δεν θα μπορούσα ποτέ να το μαντέψω αυτό. Εκείνος φαινόταν να είναι περίπου στην ηλικία μου και η γυναίκα αυτή, αν και καλοστεκούμενη, έδειχνε να πλησιάζει τα σαράντα. Ωστόσο, δεν έπρεπε να ξεχνάω ότι είχα να κάνω με βρικόλακες και ότι για εκείνους η εξωτερική εμφάνιση δεν συμβάδιζε με την πνευματική τους ηλικία.

''Λυπάμαι, αλλά δεν ζήτησα το βιογραφικό του πριν τον σκοτώσω'' έκανε με πλήρη αναισθησία εκείνη, εξοργίζοντας την περισσότερο.

''Έχεις συνειδητοποιήσει τι έχεις κάνει; Ναι, για εσένα μπορεί να μην είναι τίποτα παραπάνω από ένας ακόμα βρικόλακας, αλλά για εμένα ήταν τα πάντα''

''Οι πεθαμένοι με τους πεθαμένους και οι ζωντανοί με τους ζωντανούς'' είπε η Σελέστ, τηρώντας την αγέρωχη στάση της. Η Μιλένα ήρθε και στάθηκε ακριβώς μπροστά της. Φαινόταν έτοιμη να την στραγγαλίσει.

''Έχουν δίκιο γι'αυτό που λένε για σένα. Δεν είσαι τίποτα περισσότερο από μια στυγνή δολοφόνο βρικολάκων!''

''Και τι θέλεις να κάνω, Μιλένα;'' ξέσπασε εκείνη ''Να σου πω ότι λυπάμαι; Είναι καθήκον μου να προστατεύω τους θνητούς και ο δικός σου ούτε καν χρησιμοποίησε την υποβολή. Όλα έγιναν χωρίς την έγκριση του θύματος. Έπρεπε να παρέμβω'' Το πρόσωπό της Μιλένα άξαφνα επανήλθε στην προτέρα του κατάσταση. Επέστρεψε στην θέση της κοντά στην είσοδο και είπε, χωρίς ίχνος συναισθήματος:

''Το είχα πει στον Σανγκ, αλλά δεν ήθελε να με ακούσει. Μόνο μπελάδες θα μας έφερνες και αυτό εξακολουθείς να κάνεις'' Λίγο πριν μπει μέσα, την κοίταξε με βλέμμα που θαρρείς και έσταζε αίμα και είπε ''Την επόμενη φορά που θα έρθεις εδώ, θα γυρίσεις γονατιστή να ζητήσεις συγνώμη και μπορεί να αφήσω τον Σανγκ να σου επιτρέψει ξανά την είσοδο''

''Πάνω από το πτώμα μου, ψυχωτική σκύλα!'' ούρλιαξε η Σελέστ. Ένα σατανικό χαμόγελο ακούστηκε προτού κλείσει την πόρτα, μαζί με μια απειλή:

''Αυτό θα το δούμε...Χήρα''



Η Σελέστ σχεδόν με έσυρε έξω, με τον πορτιέρη να χαμογελά χαιρέκακα, προφανώς για τα όσα είχε δει. Όταν βγήκαμε έξω, ένας κρύος και τσουχτερός αέρας με χτύπησε στο πρόσωπο. Έσφιξα λιγάκι το παλτό που είχα δανειστεί από την Σελέστ και, μετά από λίγα λεπτά σιγής, είπα:

''Αυτό δεν πήγε όπως προγραμμάτισες, να υποθέσω;'' διαπίστωσα εγώ. Τα γαλάζια της μάτια ήταν πιο παγωμένα και από τον κρύο, νυχτερινό ουρανό.

''Αν νομίζει η Μιλένα ότι με αυτή την κίνηση μου έκοψε όλες τις γέφυρες, κάνει μεγάλο λάθος'' μουρμούρισε εκείνη από εκνευρισμό ''Έχω πολλούς άσσους ακόμα στο μανίκι μου''

''Γιατί ήρθαμε απόψε εδώ;'' ρώτησα εγώ, μια ερώτηση που ήθελα εδώ και ώρα να κάνω, εκείνη ωστόσο μου έκανε νόημα να σωπάσω και κοίταξε τριγύρω.

''Τον νιώθω'' είπε απλά ''Είναι κάπου εδώ κοντά'' Την είδα να ψάχνει μέσα από το παλτό της, προτού προλάβει όμως να κάνει την παραμικρή κίνηση, στεκόταν μπροστά μας.

Ο Ντράκο.

Αυτό ήταν άσχημο, αυτό ήταν πολύ άσχημο. Δεν έπρεπε να με δει ο Ντράκο απόψε σε αυτό το μέρος, δεν έπρεπε να γνωρίζει ότι είχα την προστασία μιας κυνηγού βρικολάκων. Να όμως που πλέον η κάλυψη που είχα πήγε χαμένη! Η Σελέστ έβγαλε από το παλτό της ένα ασημένιο Beretta 92FS και τον σημάδεψε. Παρατήρησα ότι επάνω του είχε χαραγμένο ένα φίδι που κατέληγε στην ουρά του σαν κύκλος, όμως δεν ήξερα τη μπορεί να σήμαινε αυτό. Τα μάτια της τον κοίταζαν πονηρά και ένα χαμόγελο χαράχτηκε στο πρόσωπό της:

''Βρε, βρε, τι έχουμε εδώ; Ποιος θα μου το 'λεγε ότι σήμερα θα συναντούσα τον μεγαλειώδη Ντράκο;'' Εγώ απέμεινα έκπληκτη να τους κοιτάζω και τους δυο.

''Συγνώμη...τον γνωρίζεις;'' είπα, νιώθοντας ένα σφίξιμο στο λαιμό. Εκείνη, χωρίς να πάρει το βλέμμα της από πάνω του, είπε:

''Προσπάθησα να τον σκοτώσω αμέτρητες φορές στο παρελθόν, όμως πάντα και με κάποιον τρόπο ξέφευγε. Στον οργανισμό μας έχει γίνει κάτι σαν θρύλος και τώρα τον έχω εδώ, μια ανάσα μακριά μου...'' Με κοίταξε φευγαλέα ''Το ερώτημα είναι εσύ πως τον ξέρεις;''

''Αυτό δεν σε αφορά'' είπε ψυχρά εκείνος και την κοίταξε με έναν τρόπο παρόμοιο με της Μιλένα. Η Σελέστ του ανταπέδωσε το βλέμμα και είπε, όλο κακία:

''Πολύ θα ήθελα να σε δω να πίνεις από το αίμα της και μετά να πεθαίνεις από δηλητηρίαση, αλλά το να σε σκοτώσω με τα ίδια μου τα χέρια είναι μια ακόμα πιο θελκτική ιδέα'' Ο Ντράκο χαμογέλασε, ένα χαμόγελο σίγουρο, γεμάτο αυτοπεποίθηση:

''Όμως δεν μπορείς να το κάνεις, έτσι;'' είπε, διασκεδάζοντας με την ιδέα ''Ρώτησέ την άμα θες: δεν προσπάθησα ποτέ να την πειράξω με κανέναν τρόπο, ούτε να πιω το αίμα της παρά την θέλησή της, έτσι δεν είναι; Πρέπει να έχεις μια αφορμή για να με σκοτώσεις''

''Τι είναι αυτά που λέει;'' ρώτησα, αδυνατώντας να καταλάβω. Δεν έφτανε μόνο το γεγονός ότι ήταν βρικόλακας; Αν ίσχυαν και αυτά που έλεγε, θα έπρεπε να πάει το κεφάλι του στον οργανισμό και σε χρυσή πιατέλα μάλιστα. Κανένας από τους δυο όμως δεν φάνηκε πρόθυμος να απαντήσει στην ερώτησή μου. Η Σελέστ, προς μεγάλη μου έκπληξη, έβαλε το όπλο της μέσα στο παλτό της και είπε συγκροτημένα:

''Νομίζω ότι την γλίτωσες...για απόψε'' Και συνέχισε, κοιτάζοντάς τον με νόημα:''Αλλά ούτε να σκεφτείς να κάνεις καμιά ανοησία, έτσι;'' Ένα πλατύ χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπό του.

''Βεβαίως'' είπε εύθυμα εκείνος και, κοιτάζοντας μια εμένα και μια εκείνη, είπε:

''Λούνα, Χήρα, να έχετε ένα όμορφο βράδυ'' Και, μετά από αυτό, έκανε μεταβολή και μπήκε μέσα στο κτίριο.

Η Σελέστ με άρπαξε από το χέρι και συνέχισε να με τραβολογάει, εγώ όμως τράβηξα το χέρι μου, ξεφεύγοντας από την λαβή της, και την κοίταξα άγρια.

''Θα μου πεις επιτέλους τι συμβαίνει απόψε ή θα συνεχίσεις να με τραβολογάς;'' Ένα πλατύ χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπό της, λες και δεν φαινόταν καθόλου ο εκνευρισμός που προσπαθούσε να καλύψει.

''Έλα μαζί μου. Πρέπει να γλιτώσουμε λίγο χρόνο''

''Γιατί; Μας κυνηγάει κανένας;'' Η φωνή της Σελέστ, όσο περπατούσε, ακούστηκε καθαρή σαν κρύσταλλο:

''Αν δεν το κατάλαβες, έχει κηρυχτεί ένα κυνήγι εναντίον μου. Πολύ πιθανόν αυτή η σκύλα να έχει στείλει ήδη τους δικούς της για να με καθαρίσουν. Αν το ήξερα ότι θα συνέβαινε αυτό, δεν θα σε έφερνα εδώ σήμερα''

''Δεν χρειάζεται να αισθάνεσαι άσχημα'' είπα και το εννοούσα ''Δεν μπορούσες να το ξέρεις. Αυτά συμβαίνουν'' Δεν ένιωθα άνετα, αλλά ήθελα να κάνω την ερώτηση, παρόλο ότι δεν ήξερα αν ήθελα να πάρω απάντηση ''Γιατί ήρθαμε εδώ απόψε;'' Το πρόσωπό της ήταν ανήσυχο, το ίδιο και το βλέμμα της:

''Για τον Ζακ. Είναι ένα από τα ανώτερα στελέχη του οίκου. Εκείνος θα σου έλυνε όσες απορίες είχες για τους βρικόλακες''

''Νόμιζα ότι θα συναντούσαμε τον αρχηγό του οίκου''παραδέχτηκα εγώ. Η Σελέστ κούνησε σκεπτική το κεφάλι της.

''Τον Σανγκ να εύχεσαι να μην τον συναντήσεις! Ποτέ και για κανέναν λόγο''

''Γιατί το λες αυτό;'' Πλατάγισε την γλώσσα της και τα μάτια της έμοιαζαν σαν δυο σκούρες μπλε μπάλες μέσα στο ημίφως.

''Αυτό το στέκι, όπως σου είχα πει, είναι το στέκι των ''ευγενών'' Τον αρχηγό δεν τον συναντάς αν δεν συντρέχει κάποιος πολύ σοβαρός λόγος. Αν τον συναντήσεις, θα είναι σαν να κοιτάζεις κατάματα τον θάνατο, αυτό σου λέω μόνο'' Ήθελα να ζητήσω περισσότερες διευκρινήσεις, ωστόσο κάτι στην στάση της και στο βλέμμα της ήταν αποτρεπτικά. Σκέφτηκα ότι ήταν καλύτερα να επανέλθω στο προηγούμενο θέμα συζήτησης.

''Και αυτός ο Ζακ θα σου έδινε τις πληροφορίες που ήθελα έτσι απλά;'' ρώτησα με δυσπιστία. Την είδα να ανασηκώνει τα φρύδια της:

''Γιατί το λες αυτό;''

''Γιατί, όπως φαίνεται μέχρι τώρα, οι σχέσεις σου με τους βρικόλακες είναι θανάσιμες με την κυριολεκτική σημασία της έννοιας. Σχέσης ζωής ή θανάτου'' Εκείνη γέλασε, ένα γέλιο που έδειχνε να μειώνει κάπως την ένταση στο πρόσωπό της.

''Αυτός έπεισε τους άλλους να μου επιτρέψουν την είσοδο στην αξιολύπητη λέσχη τους. Μόλις με είδε, μου είπε ότι ένα πλάσμα σαν και εμένα δεν έπρεπε να μένει κοντά του γιατί του αποσπούσε την προσοχή'' Και, σκουντώντας με λίγο, είπε με ευθυμία:

''Αν δεν ήταν ένας από αυτά τα απέθαντα καθάρματα, μπορεί και να τον έβρισκα μέχρι και γοητευτικό'' Δεν θα φανταζόμουν ποτέ ότι η Σελέστ θα έβρισκε κάποιον βρικόλακα γοητευτικό! Νόμιζα ότι όλους τους έβλεπε σαν τις κούκλες για τα χτυπήματα! Αυτό έφερε στο νου μου ακόμα μια ερώτηση:

''Γιατί δεν σκότωσες τον Ντράκο; Είχες την ευκαιρία στα χέρια σου...Γιατί τον άφησες να ξεφύγει;'' Προσπάθησα να το πω όσο πιο αδιάφορα μπορούσα, άσχετα του ότι καιγόμουνα να μάθω. Αναστέναξε και είπε, με ένα ύφος κάπως ''δασκαλίστικο:''

''Όσο και να ήθελα να τον σκοτώσω, δεν μπορώ να το κάνω χωρίς να υπάρχει κάποια αφορμή. Έχουμε έναν κανονισμό στον οργανισμό μας: να μην σκοτώσουμε έναν βρικόλακα χωρίς αιτία. Αν αρχίζαμε να σκοτώνουμε αυθαίρετα, αυτό θα προξενούσε την οργή των βρικολάκων. Θα μπορούσε να είναι μέχρι και αιτία πολέμου, κάτι που προσπαθούμε να αποφύγουμε πάση θυσία''

Ήθελα να την ρωτήσω περισσότερα γι' αυτό, όταν είδα ότι φτάσαμε μπροστά σε ένα αμάξι: μια μαύρη Lotus Elise. Και ήταν δικιά της!

Αυτή η γυναίκα σίγουρα είχε γούστο.

Οδηγούσε με τον ίδιο φρενήρη τρόπο με τον οποίο οδηγούσε την μηχανή, όφειλα να ομολογήσω όμως ότι ήταν καλή οδηγός. Όταν φτάσαμε, η Σελέστ πάρκαρε το αυτοκίνητό της σε μια αλάνα και συνεχίσαμε με τα πόδια, με το φεγγάρι να έχει φτάσει ήδη στο απόγειό του και το κρύο να είναι πιο τσουχτερό από ποτέ. Βρεθήκαμε μπροστά από ένα κτίριο, εξ' ολοκλήρου ντυμένο με μαύρη επένδυση και μικροσκοπικά φώτα στο εσωτερικό τους που έφεγγαν σαν αστέρια. Μια επιγραφή έκαιγε με μεγάλα, κόκκινα γράμματα:
Society of Doom. Έβγαζε μάτι ότι ήταν κλαμπ που σύχναζαν οι απέθαντοι φίλοι μας. Ευτυχώς αυτή την φορά δεν υπήρχε πορτιέρης, οπότε η Σελέστ άνοιξε την πόρτα και μπήκαμε μέσα.

Δεν ήμουν διόλου προετοιμασμένη γι' αυτό που αντίκρισαν τα μάτια μου: ναι, έμοιαζε εξωτερικά με ένα κλαμπ όπως και όλα τα άλλα, ωστόσο μέσα, πέρα από τους σκούρους τοίχους, το ημίφως και την μεταλ μουσική στην διαπασών μπορούσες ολοκάθαρα να δεις τα πάντα να συμβαίνουν μπροστά στα μάτια σου: εδώ μπορούσες να δεις θνητούς και αθάνατους κάθε ηλικίας, θνητούς να χορεύουν με τους αθάνατους, έναν χώρο που έμοιαζε να φλερτάρει με τον θάνατο, δεδομένου ότι η μοίρα ορισμένων θνητών σε αυτή την αίθουσα ήταν δεδομένη, βρικόλακες καθισμένους στους καναπέδες να πίνουν αχόρταγα αίμα, βρικόλακες στο μπαρ με ένα ποτήρι στο χέρι που σίγουρα ήταν γεμάτο αίμα.

Όλα γίνονταν με τόση ελευθερία (σε μορφή ασυδοσίας) που το θέαμα μου είχε προκαλέσει αντικρουόμενα συναισθήματα: από την μία φόβο και αηδία και από την άλλη, όσο και αν μου φαίνονταν αδιανόητα τα όσα έβλεπα, δεν μπορούσα να σταματήσω να κοιτάζω. Ήταν σαν να βλέπω μια ταινία πορνό, μόνο που από αυτήν την συγκεκριμένη ταινία, έλειπε η σεξουαλική πράξη. Όταν βρεθήκαμε σε έναν στενό και σκοτεινό διάδρομο όπου είχε λίγη ησυχία, είπα αυτό που ήθελα να πω από την ώρα που μπήκαμε μέσα:
''Φοβερό! Αυτοί οι βρικόλακες έπιναν αίμα χωρίς να υπολογίζουν τίποτα. Καημένοι θνητοί!'' Η Σελέστ κούνησε αρνητικά το κεφάλι της.
''Μην τους λυπάσαι. Όσο απίστευτο και αν ακούγεται, πολλοί από αυτούς βρίσκονται εδώ οικειοθελώς'' Δεν μπορούσα να καταλάβω πως μπορούσε ένας θνητός να κάτσει να του πιει ένας βρικόλακας το αίμα! Γι' αυτό και ρώτησα:
''Μα οι περισσότεροι από αυτούς δεν χρησιμοποιούν την υποβολή;''
''Δεν χρειάζεται να την χρησιμοποιήσουν'' είπε στεγνά ''Είναι γκουλ. Είναι εθισμένα στις ουσίες που εκκρίνουν οι βρικόλακες όταν τους δαγκώνουν. Πολύ ισχυρές. Πιο δυνατές και από το πιο ισχυρό ναρκωτικό!'' Άρα αυτά τα άτομα ήταν εθισμένα στο δάγκωμα των βαμπίρ και το επιθυμούσαν όπως ένας ναρκομανής ζητάει την δόση του. Για κάποιο λόγο, τους λυπόμουν.

Ο διάδρομος κατέληγε σε μια φθαρμένη πόρτα που φωτιζόταν με ένα κόκκινο φωτάκι. Μπήκαμε μέσα, όμως ήμουν αβέβαιη για το τι μπορεί να μας περίμενε στην άλλη μεριά της πόρτας. Αν έκρινα από αυτό το μέρος...

Όλα ήταν πιθανά.

WOW!!! Πολύ ενδιαφέρον το νέο κεφάλαιο!!! Πραγματικά καταπληκτικό!!! Και περιμένω να δω τι θα γίνει σε αυτό το ωραίο μέρος που πήγαν! Φαντάζομαι θα γίνει λίγο χαμός, ε?

ηταν ολα φοβερα. για να πω την αληθεια, εγω πιστευα οτι αυτος που ρωτησε τι συμβαινει ηταν ο ντρακο. οχι οτι αργησε να εμφανιστει.
νομιζω οτι η λουνα εχει αρχισει να πλησιαζει στην λυση του μυστηριου σχετικα με το παρελθον που τους συνδεει, οποιο κι αν ειναι αυτο.
αλλα μου φανηκε περιεργο που ο ντρακο αντεδρασε τοσο ηρεμα οταν καταλαβε οτι εκεινη ηξερε την αληθεια. περιμενα να εξοργηστει λιγακι.
και κατι τελευταιο. ο μπλειζ εχει καμια σχεση με την μαγεια. γιατι εμφανιζει πραγματα απο το πουθενα

Χριστίνα: Ε, λίγο χαμός να μην γίνει;

Εύα: Αυτή την εντύπωση είχε αρχικά και η Vampire Girl και, ειλικρινά, δεν μου είχε περάσει καν από το μυαλό. Το ότι της απαγορεύτηκε η είσοδος σε ένα από τα σημαντικότερα ''κλαμπ'' της ελίτ κοινωνίας των βρικολάκων και το κυνήγι εναντίων της Σελέστ θα προξενήσει προβλήματα στην Λούνα.

Η αλήθεια είναι ότι έχει δρόμο ακόμα μπροστά της. Θα προηγηθούν πρώτα κάποια γεγονότα για να πει ότι πλησιάζει στην αλήθεια.

Ο Ντράκο αντέδρασε ήρεμα γιατί μάλλον έχει ακόμα κάποιους άσσους κρυμμένους στο μανίκι του Ή μήπως έτσι νομίζει;

Έχει κάποια σχέση με το υπερφυσικό, όχι τόσο με την μαγεία...

αρα με λιγα λογια ο ντρακο τρεφει αυταπατες
ή ειναι πολυ εξυπνος και πολυμηχανος

ανυπομονω να δω τι προεβληματα θα της προξενησει αυτο το κυνηγι, οπως και την συμπεριφορα της λουνας και του ντρακο στο σχολειο, τωρα που εκεινη ξερει τι ειναι

Σε ένα βιβλίο που διάβαζα για τον Πόε, σε κάποιο σημείο έλεγε ότι ''αυτά που έλεγε δεν μπορούσαν να ξεχωρίσουν αν είναι προϊόν ιδιοφυΐας ή παράνοιας'' Ποιος ξέρει τι ισχύει σε αυτή την περίπτωση;

Μάλλον από αύριο θα αρχίσω να δουλεύω τα επόμενα κεφάλαια, οπότε λογικά θα τα δεις αυτά (ελπίζω μόνο να τα τελειώσω όσο πιο γρήγορα γίνεται )

δεν ξερω αν οι ασοι που πιστευει ο ντρακο οτι εχει στο μανικι του ειναι αληθινοι ή οχι, αλλα εχω την υποψια, οτι η λουνα ουτως η αλλως δεν θα κατσει με σταυρωμενα χερια να περιμενει την καταστροφη. θα παλεψει. και την ''ανοσια'' που εχει, θα της ειναι πιο ευκολο.
τουλαχιστον αυτο πιστευω

ανυπομονω για την συνεχεια

Φυσικά και όχι και, αυτή την φορά που ξέρει την επίδραση που μπορεί να έχει η εμφάνιση και μόνο του Ντράκο επάνω της (που είναι και μια από τις υπερδυνάμεις που κατέχει) θα το παλέψει και θα μάθει όσα περισσότερα μπορεί σχετικά με την φύση του, την clan στην οποία ανήκει ως βρικόλακας αλλά και τον ίδιο...

τι εννοεις την επιδραση που εχει πανω της?

''Όλα όσα έβλεπα και ήταν μπροστά μου αυτόν τον καιρό: την υπεράνθρωπη δύναμη και ταχύτητα, τον τρόπο που μιλούσε, αυτά τα απόκοσμα, γκρίζα μάτια, το πάλλευκο δέρμα. Γιατί όλον αυτόν τον καιρό, έβλεπα τα σημάδια μόνο, δεν τα κατανοούσα! Μόνο στην παρουσία του, έδειχνα να τα ξεχνάω όλα αυτά. Πως συνέβαινε αυτό; Ήταν ίσως λόγω της ανθρώπινης φύσης μου ή ήταν κάποια από τις δυνάμεις που διέθετε;'' Το αναφέρω και στο κεφάλαιο 22

καλα....τωρα τι να πω...ήταν σαν να με ρουφηξε η ιστορια και να τα ζουσα μπροστα στα ματια μου!!συγχαρητηρια!

Χαίρομαι που σε ''ρούφηξε'' η ιστορία Ὴθελα να πετύχω όσο περισσότερο μπορούσα την παραστατικότητα Ετοιμάσου, γιατί στο επόμενο κεφάλαιο, θα γίνει ένας ψιλοχαμός

τωρα με παρελυσες....χαχαχαχα

περιμένουμε με ανυπομονησία

ααα... καταλαβα την επιδραση που εννοεις.

τωρα και εγω εχω αγωνια. ποτε λες να το ανεβασεις?
αχ ποσο μου αρεσει οταν γινεται χαμος!!!!!

Λέω σήμερα το βράδυ, αν προλάβω να το τελειώσω

Και εμένα μου αρέσει όταν γίνεται χαμός

ωραια. ανυπομονω!!!

Επιτέλους! Τελείωσα το κεφάλαιο 25 και μετά χαράς σας το παραδίνω!

Κεφάλαιο 25ο

Το εσωτερικό του δωματίου ήταν τόσο μυστικιστικό με το εξωτερικό του: καναπέδες σε μπορντό και σκούρες μοβ αποχρώσεις, στρωμένα, κόκκινα χαλιά στο πάτωμα, βαριές κουρτίνες παρόμοιου χρώματος. Παντού τριγύρω επικρατούσε το κόκκινο. Υπήρχαν άνθρωποι και βρικόλακες που καθόντουσαν υπομονετικά στους καναπέδες, όπως επίσης και άτομα που στέκονταν όρθια. Όλοι σχεδόν είχαν παρόμοιο, ροκ στιλ και η πλειοψηφία είχε τατουάζ και σκουλαρίκια. Η Σελέστ μου έκανε νόημα να την ακολουθήσω και αυτό ακριβώς έκανα. Όταν σταματήσαμε να ψάχνουμε αυτό που δεν ήξερα ακόμα τι ήταν, ήμασταν μπροστά σε έναν βρικόλακα που, στα δεξιά του και στα αριστερά του κάθονταν δυο πολύ όμορφες θνητές γυναίκες.

Ο βρικόλακας αυτός ήταν ντυμένος με μαύρα ρούχα και στα χέρια του είχε περιβραχιόνια με καρφιά. Ήταν ψηλός και καλοστεκούμενος, με μαύρα, μακριά μαλλιά που τα είχε πιασμένα σε μια ψηλή αλογοουρά σαν των σαμουράι και παράξενα μάτια στο χρώμα του αμέθυστου. Όφειλα να ομολογήσω ότι είχε κάποια ασυνήθιστη γοητεία. Μόλις αντιλήφθηκε την παρουσία μας, τα βιολετένια του μάτια σπίθισαν παιχνιδιάρικα από ενδιαφέρον:

''Απ' ό, τι φαίνεται, σήμερα είμαι πολύ τυχερός ή πολύ άτυχος''

''Ποιες είναι αυτές, γλυκέ μου;'' ρώτησε μελιστάλαχτα μια από τις κοπέλες, συγκεκριμένα η μελαχρινή. Η ξανθιά το μόνο που έκανε ήταν να χαζογελάει και να κοιτάζει στο διάστημα. Υπέθεσα ότι είχε ήδη τραφεί από αυτή, γι' αυτό και βρισκόταν σε αυτή την κατάσταση. Ρίχνοντας ένα βλέμμα όλο νόημα προς την Σελέστ, είπε:

''Ξέρετε καθόλου από χαρτομαντεία; Όταν σου τύχει η ντάμα μπαστούνι, δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν: είτε θα έρθει η καταστροφή ή ο θάνατος. Τα λέω καλά, Χήρα;'' Η Σελέστ γέλασε και είπε με ευθυμία.

''Αψεγάδιαστο το επιχείρημά σου. Πως θα μπορούσα να το αντικρούσω;'' Κοιτάζοντας τις κοπέλες με νόημα, είπε, κοιτάζοντάς τον σοβαρά: ''Μπορώ να σου μιλήσω;'' Εκείνος είπε, με ένα συγκεκριμένο χαμόγελο:

''Μπορώ να κάνω άνετα δυο πράγματα ταυτόχρονα''

''Θέλω να έχω την αμέριστη προσοχή σου'' είπε η Σελέστ, με ένα χαμόγελο που θα μπορούσες να πεις μέχρι και απειλητικό. Το χαμόγελό του σαν να έσπασε κάπως. Γύρισε προς την μελαχρινή.

''Μωρό μου, πήγαινε. Και πάρε και την φίλη σου μαζί. Θα τα πούμε σε λίγο, έτσι;'' Εκείνη έσκυψε απροκάλυπτα και τον φίλησε και, ρίχνοντας ένα απειλητικό βλέμμα σε μας, είπε:

''Καλά, αλλά μην με ξεχάσεις, έτσι;'' Εκείνος, αφού την διαβεβαίωσε ότι δεν επρόκειτο να την ξεχάσει, πήρε κάπως άτσαλα την φίλη της, σχεδόν σέρνοντάς την στον διάδρομο. Το βλέμμα του γύρισε πάλι προς τα εμάς και είπε, διασκεδάζοντας το:

''Δεν νομίζω ότι υπάρχουν άλλες κενές θέσεις, γι' αυτό...καθίστε'' είπε, δείχνοντας τον καναπέ. Πρώτη έκατσε η Σελέστ και κάθισε ακριβώς ανάμεσά μας.

''Ήταν απαραίτητο αυτό;'' είπε, κάπως ενοχλημένος εκείνος ''Πρώτη φορά φέρνεις μια φίλη σου εδώ, να μην την γνωρίσω;''

''Άστα αυτά, Ναθάνιελ! Γνωρίζω πολύ καλά την αδυναμία σου για νέο αίμα'' Ένα πλατύ χαμόγελο φάνηκε στο πρόσωπό του, τόσο που φάνηκαν μαζί και οι κυνόδοντες του. Μόλις τους είδα, ένιωσα ένα ρίγος. Ο Ναθάνιελ είπε, με έναν παιχνιδιάρικο τόνο:

''Άφησέ με τουλάχιστον να συστηθώ στην φίλη σου. Θα είμαι κύριος, το ορκίζομαι!'' Η Σελέστ τον κοίταξε σαν να μην τον πολυπίστευε, παρόλα αυτά έκανε λίγο στην άκρη.

''Ναθάνιελ Βόρις. Είμαι ο ιδιοκτήτης αυτού του κλαμπ. Σε αυτό το μέρος όλοι με ξέρουν ως ''Xάνιμπαλ,'' ό, τι ακούσεις όμως για μένα να ξέρεις ότι είναι φήμες και μόνο φήμες''

Μου έδωσε το χέρι του και το έσφιξα. Δεν είχα ξαναγγίξει πιο σκληρό και παγωμένο χέρι, όμως θα έπρεπε να το περιμένω. Στην λέσχη των ευγενών βρικολάκων, το ότι συναντούσες τον αρχηγό του οίκου σήμαινε θάνατο. Σε αυτή την περίπτωση, δεν μου φάνηκε ότι ίσχυε το ίδιο. Ο ιδιοκτήτης του κλαμπ ήταν τόσο ευγενικός και προσιτός που σε έκανε αυτομάτως να αισθάνεσαι άνετα. Έπρεπε ωστόσο να κρατώ τις επιφυλάξεις μου. Πριν έρθουμε, η Σελέστ μου τόνισε: ''Όσο ευγενικοί και καλοί και αν φαίνονται, μην ξεχνάς ότι είναι βρικόλακες. Αυτό τα λέει όλα''

''Λούνα. Χάρηκα για την γνωριμία'' Ο Ναθάνιελ γέλασε και με κοίταξε από την κορυφή μέχρι τα νύχια.

''Είναι ολοφάνερο ότι δεν είσαι καλή στα ψέματα, Λούνα'' Πρέπει αυτή η επιφυλακτική μου στάση να φαινόταν από μίλια μακριά. Η Σελέστ έσπευσε να με δικαιολογήσει:

''Μην την παρεξηγείς, απλά είναι καινούρια σε...όλο αυτό'' Τα βιολετιά μάτια του έπεσαν επάνω μου σαν σύννεφο καπνού:

''Ενδιαφέρον. Και τι σε φέρνει στα καταραμένα μέρη μας, Λούνα;''

''Θέλω κάποιες απαντήσεις'' είπα ευθέως εγώ.

''Σχετικά;'' ρώτησε εκείνος και με κοίταξε με ενδιαφέρον.

''Με εσάς, με την φύση σας...Με το ποιοι είστε, τέλος πάντων'' Ο Ναθάνιελ έσκασε στα γέλια.

''Γλυκιά μου'' είπε καλοσυνάτα ''Το να ψάχνεις την απόλυτη αλήθεια για εμάς είναι σαν να ψάχνεις ψύλλο στα άχυρα'' Αυτό δεν με πτόησε.

''Θα ήθελα να προσπαθήσω'' είπα σοβαρά εγώ. Η Σελέστ πρόσθεσε, χαμογελώντας:

''Το νου σου, Ναθάνιελ! Την βλέπω πολύ αποφασισμένη'' Μου έριξε ένα βλέμμα και είπε με κάποιο σκεπτικισμό:

''Ναι...Αυτή η κοπέλα μου αρέσει. Έχει τσαγανό'' Χαμογέλασε ενθαρρυντικά: ''Λοιπόν μικρή, θα ήθελες να σου προσφέρω κάτι προτού αρχίσουμε την ανάκριση; Μια τεκίλα; Μια μαργαρίτα; Ένα ΑΒ αρνητικό;'' Τον κοίταξα με γουρλωμένα τα μάτια.

''Πως ήξερες την ομάδα αίματος μου;'' Τα μάτια του σπίθισαν παράξενα και είπε με σοβαρότητα:

''Δεν νομίζω να υπάρχει κάποιος αθάνατος μέσα σε αυτό το κλαμπ που να μην το μύρισε. Σε προκαλεί να το δοκιμάσεις'' Η παράξενη αυτή έκλαμψη χάθηκε για να δώσει την θέση της σε ένα ενθαρρυντικό χαμόγελο ''Λοιπόν; Τι να σου προσφέρω;''

''Μπορεί να ακουστεί περίεργο, αλλά...Θα ήθελα να πιω ρούμι'' είπα με ένα χαμόγελο. Ο Ναθάνιελ, μόλις το άκουσε αυτό, έσκασε στα γέλια και με χτύπησε μια φορά παλαμάκια. Μια σερβιτόρα εμφανίστηκε και είπε εύθυμα:

''Σκάρλετ, φέρε ένα μπουκάλι βότκα και δυο μπουκάλι ρούμι. Drink up me hearties, yo-ho!'' Άθελα μου, έσκασα και εγώ στα γέλια. Η σερβιτόρα δεν είπε τίποτα. Απλώς στραβομουτσούνιασε, για να έρθει ούτε ένα λεπτό αργότερα με τρία ποτήρια γεμάτα πάγο και τα μπουκάλια που ζήτησε. Με τους βρικόλακες είχες πάντα ταχύτατο σέρβις. Εφόσον γέμισε τα ποτήρια μας και μας τα πρόσφερε, είπε:

''Τι θέλεις να ρωτήσεις, γλύκα;'' είπε και ήπιε σχεδόν μονορούφι το δικό του. Προσπάθησα να κάνω μια ανασυγκρότηση στις σκέψεις μου, να αρχίσω από το μηδέν. Πίνοντας λίγο από το πότο μου, ρώτησα, αν και δεν ήμουν απόλυτα αν έστεκε η σκέψη μου:

''Πριν έρθουμε εδώ, περάσαμε από κάπου'' Απέφυγα να αναφέρω το που ''Και όσους βρικόλακες είδα, ήταν ντυμένοι στην τρίχα. Εδώ όλοι είστε ντυμένοι διαφορετικά. Αυτό έχει σχέση με την κοινωνική τάξη στην οποία ανήκετε;''

''Όχι μόνο με την κοινωνική τάξη, αλλά πολλές φορές και με την φυλή'' Τον κοίταξα καλά-καλά.

''Θες να πεις ότι υπάρχουν πολλές και διάφορες φυλές βρικολάκων;''

''Βεβαίως'' απάντησε με ένα χαμόγελο εκείνος ''Όσες είναι και οι φυλές των ανθρώπων, άλλες τόσες φυλές βρικολάκων υπάρχουν. Με την διαφορά ότι δεν κατατασσόμαστε σε αυτές με βάση τα φυλετικά χαρακτηριστικά, αλλά τις κοινές μας ιδιότητες και δυνατότητες'' Τον κοίταξα, προσπαθώντας να μαντέψω.

''Εσύ σε ποια φυλή ανήκεις;'' Το χαμόγελό του ήταν περήφανο και εκτυφλωτικό:

''Brujah. Όσοι με βλέπουν για πρώτη φορά, νομίζουν ότι είμαι Toreador, όμως σε διαβεβαιώ ότι είμαι Brujah. Οι περισσότεροι εδώ μέσα ανήκουμε σε αυτή την φυλή'' Ώστε αυτό το παιχνίδι που είχαμε παίξει έστω και στιγμιαία με την Λίλυ στο internet καφέ δεν ήταν βασισμένο σε μυθοπλασίες, αλλά στην πραγματικότητα. Οι επόμενές μου λέξεις βγήκαν με θέρμη:

''Ιδεολόγοι, που παλεύουν για τις ιδέες και τα ιδανικά τους και είναι πιο ευάλωτοι να εκπέσουν στο Beast Within; Και ποια είναι η στάση σας προς την πολιτική, ακριβώς;'' Η τελευταία ερώτηση δεν ήταν τυχαία, ο Ναθάνιελ όμως έγνεψε αρνητικά και ήπιε λίγο από το μπουκάλι του.

''Δεν θέλεις να πιάσουμε τα πολιτικά τώρα, γλύκα. Η πολιτική των βρικολάκων είναι πιο νωθρή και σάπια και από εκείνη των ανθρώπων'' Δεν τον είδα πρόθυμο να το συζητήσει αυτό το θέμα περισσότερο, γι' αυτό και άλλαξα θέμα:

''Ξέρεις κάποιον ονόματι Ντράκο μήπως;'' Στα μάτια του Ναθάνιελ φάνηκε η αναγνώριση.

''Και ποιος δεν τον ξέρει;'' έκανε τάχα αδιάφορα και συνέχισε να πίνει από το μπουκάλι ''Το θέμα είναι από που τον ξέρεις εσύ και γιατί θέλεις να μάθεις;'' Η Σελέστ με κοίταξε και αυτή με ενδιαφέρον, δεδομένου ότι ήθελε και εκείνη να μάθει, μιας και είχα αρνηθεί να της απαντήσω όταν με ρώτησε.

''Το από που τον ξέρω είναι μια μεγάλη ιστορία'' Την οποία δεν είχα όρεξη να διηγηθώ εκείνη την στιγμή, ήλπιζα να το σέβονταν αυτό ''Θα ήθελα όμως να ξέρω κάποια πράγματα'' Σκέφτηκα ότι ο Ναθάνιελ θα αρνούνταν να μου απαντήσει, ωστόσο αυτό, προς μεγάλη μου χαρά, δεν συνέβη.

''Είναι ένας από αυτούς τους λασποαίματους, τους καταραμένους τους Tremere'' Άρχισε εκείνος ''Στην αρχή, ήταν απλά ένας Toreador, ωστόσο έμαθε να εξασκεί την μαγεία χάρη σε κάποια από αυτούς τους αναθεματισμένους!'' Κούνησε σκεπτικά το κεφάλι του ''Κανείς δεν ξέρει γιατί άλλαξε φυλή ή γιατί κάνει ό, τι κάνει. Αυτό που ξέρουμε στα σίγουρα είναι ότι έχει ιδιοτελή κίνητρα και ότι δεν μπορείς να τον εμπιστευτείς''

Ήθελα να μου πει κι άλλα, να έλυνα επιτέλους το μυστήριο που περιέβαλε την ύπαρξή του, όταν ήρθε μια παράξενη γυναίκα από πάνω μας. Ήταν καλυμμένη όλους δι' όλου και το μόνο που φαίνονταν ήταν τα καστανά της μάτια.

''Είναι η σειρά σας'' είπε απλά και χάθηκε μέσα στο πλήθος. Εμείς σηκωθήκαμε από τις καρέκλες μας και το ίδιο και ο Ναθάνιελ, ο οποίος μας φίλησε και τις δυο στο μάγουλο και είπε:

''Χάρηκα που τα είπαμε, κορίτσια'' Εμείς κάναμε να φύγουμε, όταν ένιωσα το χέρι του να με αδράζει από τον ώμο. Ήρθε από πίσω μου. Νόμιζα ότι θα με δάγκωνε, εκείνος όμως απλά έσκυψε και μου είπε στ' αυτί:

''Να προσέχεις, Λούνα. Άτομα σαν τον Ντράκο είναι αδίστακτα. Δεν θα σταματήσουν μπροστά σε τίποτα για να αποκτήσουν αυτό που θέλουν''


Το δωμάτιο ήταν το ακριβώς αντίθετο από τον χώρο υποδοχής: επικρατούσε το σκούρο μπλε και, όταν έμπαινες μέσα σε αυτό, ένιωθες λες και βουτάς σε βαθύ ωκεανό. Ο χώρος ήταν γεμάτος με κεριά τα οποία έφεγγαν με γαλάζιες φλόγες. Ένα στρογγυλό τραπέζι βρισκόταν στην μέση του δωματίου και στην καρέκλα καθόταν μια μικροκαμωμένη, νέα γυναίκα με άσπρα μαλλιά και κόκκινα μάτια. Διαπίστωσα ότι είχε βάψει το πάνω μέρος του σώματός της με body paint σε έντονα, μπλε χρώματα, και από κάτω μια πολύ μακριά φούστα. Έμοιαζε λες και ήταν γοργόνα. Στο πλάι της στεκόταν η γυναίκα που μας είχε καλέσει να μπούμε μέσα.

Η Σελέστ μίλησε πρώτη.

''Όρακλ. Είναι χαρά και τιμή μας που μας δέχτηκες απόψε'' Η γυναίκα με τα πάλλευκα μαλλιά κούνησε σκεπτικά το κεφάλι.

''Χήρα. Ακόμα θρηνείς τον άντρα σου, βλέπω. Μαύρα μπορεί να μην φοράς, όμως κλαις και θλίβεσαι για μια αγάπη χαμένη. Το κρίμα το έχεις στον λαιμό σου και ας μην έφταιγες εσύ'' Τι ήταν αυτά που έλεγε; Η Σελέστ, ακούγοντάς τα, φάνηκε να στεναχωριέται, αλλά προσπάθησε να μην το δείξει.

''Δεν ήρθαμε για εμένα εδώ σήμερα'' είπε κάπως ψυχρά εκείνη ''Η κοπέλα από εδώ ζητά απαντήσεις'' Τα φλογισμένα μάτια της έπεσαν πάνω μου σαν την φωτιά.

''Το φεγγάρι έχει πολλές φάσεις, Λενόρ'' Εντυπωσιακό! Πως μπορούσε να ξέρει το όνομά μου; Εκείνη συνέχισε ακάθεκτη ''Το δικό σου φεγγάρι όμως για πάντα θα είναι μισό''

''Γιατί το φεγγάρι της θα είναι πάντα μισό;'' ρώτησε η Σελέστ, σαν να μιλούσε σε παιδί. Η Όρακλ δεν έδειχνε να την ακούει, δεν έδειχνε καν να βρίσκεται πνευματικά εκεί. Παραμιλούσε.

''Αυτή. Η Σκιά. Είναι εκεί και δεν σε αφήνει να δεις τον ήλιο. Όποιος βαδίζει σε δρόμο που φωτίζει το φεγγάρι, χάνεται για πάντα στο σκοτάδι. Εκεί! Θαμμένη σε έναν μακρινό τάφο ενός μακρινού μέρους, βρίσκεται η κατάρα που σε βαραίνει αιώνες τώρα. Η δύναμή σου μπορεί και να είναι η μεγαλύτερη αδυναμία σου. Πρόσεξε τους ασπάλαθους. Να προσέχεις ακόμα και την σκιά σου. Αίμα, πόσο πηχτό αίμα! Οι δεσμοί αίματος θα σπάσουν. Η αλήθεια θα αποκαλυφθεί''

Άξαφνα, σταμάτησε και έπιασε το κεφάλι της. Η φρενίτιδα έφυγε από το βλέμμα της, η ματιά της έγινε και πάλι φυσιολογική. Εγώ όμως ήμουν τρομοκρατημένη από όσα άκουσα και δεν ήξερα τι να πιστέψω. Η γυναίκα που στεκόταν δίπλα στην Όρακλ είπε, με ήρεμη φωνή:

''Η Όρακλ κουράστηκε και δεν θα σας πει τίποτα περισσότερο. Καλό θα ήταν να πηγαίνατε''

Δεν χρειαζόταν να το πει και δεύτερη φορά. Άνοιξα την πόρτα με πάταγο και βγήκα από αυτό το, αποπνικτικό πλέον, δωμάτιο.



Όταν βγήκαμε στον καθαρό αέρα, πήρα μια ανάσα ανακούφισης. Η Σελέστ μου έριξε ένα ανήσυχο βλέμμα.

''Ήταν πολλά αυτά για ένα βράδυ, ε;'' Της έριξα ένα κουρασμένο βλέμμα.

''Ποιος θα μου το 'λεγε ότι η βραδιά θα κατέληγε σε μια τρελή μάγισσα που ξεστομίζει ασυναρτησίες για να τρομάζει τον κόσμο;'' Παλιότερα, αν μου μιλούσε κάποιος για μάγους, μάγισσες και προφητείες, θα έλεγα ότι έλεγε ασυναρτησίες. Δεδομένων όμως των όσων είχα δει όλο αυτό το διάστημα,η προοπτική να μπορούσε αυτή η γυναίκα πράγματι να προβλέψει το μέλλον με τρομοκρατούσε. Η Σελέστ ακούμπησε το χέρι της στον ώμο μου και είπε:

''Αυτή η γυναίκα ήταν Malkavian, μια από τους ''τρελούς βρικόλακες,'' όπως τους αποκαλούν. Δεν λέω, η ζωή της δεν ήταν ρόδινη και ήταν πολύ πιθανό να τρελαθεί στο τέλος, ωστόσο δεν υπάρχει άλλος, θνητός ή αθάνατος, που να μπορεί να προβλέψει το μέλλον όπως αυτή. Είναι απλά χαρισματική'' Την κοίταξα ξανά. Ένιωθα πολύ κουρασμένη και αναστατωμένη.

''Θέλω να πάμε στο σπίτι σου'' είπα απλά. Εκείνη την στιγμή, ήταν το μόνο που ήθελα. Η Σελέστ δεν είπε τίποτα και πήραμε το δρόμο για το αυτοκίνητό μας.

Λίγο πριν φτάσουμε στα μισά της διαδρομής, όμως, μια πεντάδα από βρικόλακες ήρθε σε στενό κλοιό και δεν μας άφηνε να κινηθούμε. Αυτός που φαινόταν για αρχηγός τους, ένας άνδρας μετρίου αναστήματος με καστανά μαλλιά και μάτια, είπε κεφάτα:

''Πάτε κάπου, πιτσουνάκια μου;''

''Αυτό δεν σε αφορά, μόμολο'' είπε ψυχρά η Σελέστ και πήγε να τους προσπεράσει, αλλά ένας από αυτούς την σταμάτησε.

''Όχι, ομορφούλα, δεν θα σε αφήσουμε να φύγεις'' είπε απλά ο τύπος με την περίεργη μύτη ''Θέλουμε να σου δείξουμε κάτι'' Όλοι μαζί άρχισαν να γελάνε πονηρά και να κοιτάζονται με νόημα. Άρχισα να εκνευρίζομαι, η Σελέστ όμως έδειχνε μια ατάραχη ηρεμία. Ξάφνου, έκανε πως οσμίζεται κάτι.

''Σας μυρίζει κάτι;'' Οι βρικόλακες την κοίταξαν λες και κάτι δεν πήγαινε καλά με το μυαλό της.

''Να σου πω, μας δουλεύεις;'' είπε εκνευρισμένος ένας από αυτούς που ήταν πιο κοντός και από τον αρχηγό τους.

''Κι όμως'' συνέχισε ακάθεκτη εκείνη ''Μυρίζω καπνό. Και, ως γνωστόν, όπου υπάρχει καπνός...''

Όλοι οι βρικόλακες γονάτισαν και άρχισαν να ουρλιάζουν. Ο αρχηγός τους καιγόταν μπροστά στα μάτια μας. Όταν κάηκε τελείως, συμπλήρωσε, με ένα επικίνδυνο χαμόγελο στο πρόσωπό της ''Υπάρχει και φωτιά'' Το μόνο που έμεινε από τον αρχηγό τους ήταν στάχτες. Εκείνη συνέχιζε να τους βασανίζει, όταν άξαφνα είπε:

''Λούνα, πιάσε!'' Και μου πέταξε ένα...

''Κατάνα; Σοβαρολογείς τώρα;'' είπα και δεν μπορούσα να μην χαμογελάσω.

''Βιάσου, μικρή'' είπε με κόπο η Σελέστ ''Δεν νομίζω ότι θα μπορέσω να τους κρατήσω για πολύ ώρα'' Πήρα μια στάση άμυνας και έκανα την προσευχή μου να μπορούσα να τους καταφέρω έστω και ένα χτύπημα. Τι και αν είχα πάρει μαθήματα αυτοάμυνας; Μπροστά στους βρικόλακες, θα ήταν άχρηστα.

Δεν πέρασε πολύ ώρα και οι βρικόλακες σηκώθηκαν με κόπο από το έδαφος. Στο πρόσωπό τους καθρεφτιζόταν η οργή. Τότε, σε κλάσματα δευτερολέπτου, η Σελέστ έβγαλε από το παλτό της δυο σπαθιά μεσαίου μεγέθους. Ενώ πολεμούσε τους δυο βρικόλακες με τα σπαθιά της, τον τρίτο τον πολέμησε με τις δυνάμεις της. Ένα κύμα φωτιάς έπεσε πάνω του και τον κατέκαψε. Η Σελέστ δεν σταμάτησε ούτε λεπτό όμως: συνέχισε να χτυπάει, με ταχύτητα και ακρίβεια, σαν να ήταν η καλύτερη ξιφομάχος.

Είχε ξεχάσει όμως έναν από τους βρικόλακες, όπως και εγώ. Μου έκανε εντύπωση πως δεν τον είχα προσέξει νωρίτερα, φαινόταν όμως να είχε την ικανότητα να εμφανίζεται από το πουθενά. Με άρπαξε από πίσω και με αιφνιδίασε. Προσπάθησα να παλέψω με νύχια και με δόντια, όμως δεν γινότανε τίποτα. Έσκυψε πάνω από το αυτί μου και μου είπε:

''Εσένα θα σε κρατήσω για την δική μου ευχαρίστηση'' Και πήγε να με δαγκώσει στον λαιμό. Η Σελέστ το είδε, όμως δεν φαινόταν να μπορεί να με βοηθήσει εκείνη την στιγμή. Έπρεπε να κάνω κάτι, οτιδήποτε, έπρεπε να ξεφύγω...

Ένιωσα μια δύναμη να με κατακλύζει, μια δύναμη που δεν είχα νιώσει ποτέ ξανά. Του έριξα μια αγκωνιά και εκείνος πετάχτηκε ένα μέτρο μακριά μου. Απέμεινα έκπληκτη να τον κοιτάζω να πέφτει στο έδαφος. Εκείνος σηκώθηκε και κινήθηκε αστραπιαία προς το μέρος μου, όχι όμως αρκετά γρήγορα, γιατί μπόρεσα να αποφύγω την επίθεσή του, όπως και την επόμενη και την επόμενη. Δεν ήξερα πως το έκανα αυτό ή από που έβρισκα αυτή την δύναμη, όμως δεν με ένοιαζε εκείνη την στιγμή να μάθω. Κράδαινα το σπαθί μου, αν και λίγο άτσαλα, γιατί δεν είχα ξαναπιάσει σπαθί στην ζωή μου, εκείνος όμως απέφευγε την λεπίδα κάθε φορά. Κάποια στιγμή πήγε να με αφοπλίσει, όμως του έριξα μια κλωτσιά σε ένα σημείο όπου ήταν σίγουρο ότι θα έχανε την ισορροπία του.

Παραπάτησε για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου και αυτό μου αρκούσε. Πρώτα τον χτύπησα στον ώμο, μετά του έκοψα τα πόδια, με αποτέλεσμα να γονατίσει μπροστά μου και στο τέλος του έκοψα το κεφάλι. Αυτός που μου είχε επιτεθεί ήταν νεκρός.

Είδα την Σελέστ να αποκεφαλίζει και τον τελευταία βρικόλακα, με την τουαλέτα της γεμάτη στο αίμα, που την έκανε να φαίνεται πιο σκούρα μπρος στο φως του φεγγαριού και, με μάτια γουρλωμένα, είπε:

''Πως το έκανες αυτό;''

''Δεν έχω ιδέα!''

Μακάρι να ήξερα.

wow!!! τελικα ο ντρακο δεν ειναι τοσο αθωος οσο φαινεται. και δεδομενου οτι δεν φαινεται καθολου αθωος... σκουρα τα πραγματα. αλλα αυτη η προφητεια ηταν το κατι αλλο. ασχετο αλλα μου ηταν λιγο δυσκολο να βγαλω ακρη απο αυτα που ελεγε, γιατι ηταν ολα καπως κωδικοποιημενα, να φανταστω?

η σκια για την οποια μιλουσε ειχε να κανει και με την σκια που ηταν εξω απο το παραθυρο της την μερα που πηγε ο μπλειζ σπιτι της?

και αυτο με τους ασπαλαθους. μου θυμιζει ενα ποιημα που καναμε φετος στο σχολειο (που κατα τυχη επεσε και στος εξετασεις ). αλλα γιατι της ειπε να τους προσεχει? μηπως εννοουσε κατι σχετικα με τον πονο? με την δυστυχια? με την τιμωρια?

οσο για αυτο με το φεγγαρι... ... τι να πω? μηπως το οτι θα μεινει για παντα στο σκοταδι σημαινει την μεταμορφωση της, αν μεταμορφωθει τελικα? ή το οτι θα ερωτευτει εναν επικυνδυνο βρικολακα, τον οποιο ολοι εχουν βαλλει στο ματι?

επισης, αυτο που ειπε για το σωμα της. ειχε καμια σχεση και με τα ονειρα που εβλεπε και με την συνδεση που εχει με τον ντρακο απο το παρελθον?

οσο για την σκηνη της μαχης... μαλλον η λουνα μετα απο αυτο θα μπει στο στοχαστρο. γιατι λογικα ολο και καπως θα μαθευτει. κοντα σε μπαρ γεματο βρικολακες βρισκονται. αυτο εννουσε η μαντισσα οταν ειπε οτι οι δυναμεις της μπορει να ειναι η μεγαλυτερη αδυναμια της? οτι θα την κυνηγησουν για αυτες? αραγε ο ντρακο ξερει για ολες αυτες τις δυναμεις της? μπααα... μηπως αυτες ειναι που θα αναιρεσουν τους ασους που εχει κρυμμενους στο μανικι του, που λεγαμε?

και τελος αυτο με το αιμα. θα γινει καμια μαχη? μηπως η λουνα παιζει σημαντικο ρολο στον κοσμο των βρικολακων? και το οτι οι δεσμοι αιματος θα σπασουν εχει να κανει με την οικογενεια της? θα φυγει? η μηπως εχει να κανει με την πιθανη μεταμορφωση της, αν κατι τετοιο συμβει. ή μηπως εχει να κανει με την σκηνη στον προλογο? αλλα βεβαια αυτη η σκηνη μαλλον συνεβει στο παρελθον, αλλα και παλι. κανεις δεν ειπε οτι δεν μπορει να ξανασυνβει.

στο τελος ηταν ο χαμος που ελεγες? οντως! μεγαλος και πολυ αποκαλυπτικος χαμος!!!

ανυπομονω να μαθω περισσοτερα για τον ντρακο και για τις απιστευτες δυναμεις τις λουνας...

ποτε η συνεχεια? ΔΗΛΩΝΩ ΜΕΓΑΛΗ ΦΑΝ!!!!!

Νομίζω ότι σας είχα πει και παλιότερα ότι οι προθέσεις του δεν είναι και τόσο αγνές Συνήθως, οι βρικόλακες αυτής της φυλής (Malkavian) έτσι μιλάνε. Είναι κάτι σύνηθες γι'αυτούς. Εδώ μια προοικονομία είχαμε όλη κι όλη και έπρεπε να φτάσω στο τέλος του παιχνιδιού για να καταλάβω τι σημαίνει! :P

Επειδή όμως δεν θέλω να σας βασανίσω τόσο πολύ, θα σας δώσω λίγα hints για τον μύθο:

Σπόιλερ:

Όσο για το αίμα, θα μου επιτρέψεις να μην αποκαλύψω τίποτα για την ώρα γιατί αποτελεί ''κομβικό σημείο'' για την πλοκή (σόρρυ )

Να είσαι σίγουρη ότι αυτό θα μαθευτεί και, μετά από αυτό, πολλοί θα ''ενδιαφερθούν'' για την περίπτωσή της και θα θελήσουν να χρησιμοποιήσουν τις δυνάμεις της προς όφελός τους Όταν είπε αυτό για τις δυνάμεις της, εννοούσε και αυτό Και είναι δυνατόν ακόμα και να ανατρέψουν τα σχέδια του Ντράκο, για τα οποία, μέχρι τώρα τουλάχιστον, τηρεί σιγήν ιχθύος

Πραγματικά ΧΑΜΟΣ!!! Και πάρα πολλές αποκαλύψεις!!!
Αυτό που έλεγε με τους ασπάλαθους πάντως κι εμένα μου θύμισε τη φετινή λογοτεχνία.
Να σε ρωτήσω κάτι λίγο άσχετο: Αυτές οι φιλές που αναφέρεις είναι εμπνευσμένες από μια σειρά βιβλίων και ένα role play που λέγεται η μεταμφίεση ή κάπως έτσι και είναι με βρικόλακες? Γιατί θυμάμαι πως είχα δει κάποια από τα ονόματα (αν και δεν θυμάμαι αν ήταν ακριβώς ίδια) στους τίτλους της σειράς.

Και όχι αναίτια, βέβαια! Γιατί και εγώ θεωρητική ήμουν και το έχω κάνει το εν λόγω ποίημα

Τις φυλές (clans) τις πήρα από ένα παιχνίδι, το Vampire: The Masquerade Bloodlines. Έχει κυκλοφορήσει επίσης και σε σειρά βιβλίων νομίζω (World of Darkness Series) και κάθε βιβλίο εμπεριέχει πληροφορίες για την ιστορία της κάθε φυλής. Αυτόν τον διαχωρισμό τον βρήκα πολύ κατατοπιστικό και ήθελα ούτως ή άλλως να βάλω κάτι τέτοιο στην ιστορία από την αρχή, οπότε ήρθε και έδεσε!

Εμείς το ποίημα το κάναμε φέτος στη γενικής.
Νομίζω πάντως πως μιλάμε για το ίδιο πράγμα αν και δεν ήξερα ακριβώς τους τίτλους. Δεν τα έχω διαβάσει βέβαια για να ξέρω αλλά τα είχα δεί πριν από μερικά χρόνια σε ένα διαφημιστικό ένος εκδοτικού οίκου που ειδικεύεται στα βιβλία φαντασίας.