Vampirisious-Book 1

Δεν είναι αυτό...Δεν είναι ότι είχε την ευκαιρία, δηλαδή, και την έχασε...Δεν την άφησε να φύγει...Προσπάθησε να την μετατρέψει σε βρικόλακα, αλλά εκείνη πέθανε (παρακάτω θα εξηγήσει το γιατί συνέβη αυτό)

Λοιπόν, θα ανεβάσω και το 21ο κεφάλαιο και μπορεί να κάνω καιρό να ξανανεβάσω άλλο λόγω εξεταστικής. Ζητώ την κατανόησή σας, φανταστικοί μου αναγνώστες (σλουρπ, σλουρπ!!! :P)

Κεφάλαιο 21ο

Το γραφείο της διευθύντριας ήταν σαν μαυσωλείο-μόνο που τα μαυσωλεία ήταν πιο καλόγουστα από αυτό. Δεν ήθελα ούτε καν να σχολιάσω το λαχανί χρώμα στην μοκέτα, τον πορτοκαλί τοίχο από πίσω, τα φυτά εσωτερικού χώρου γεμάτα αγκάθια και δυο αγάλματα από την αρχαία Ελλάδα (της Αφροδίτης της Μήλου και της Νίκης της Σαμοθράκης, μόνο που ήταν πιο μικροκαμωμένα από τα αυθεντικά. Η διευθύντρια έλεγε και ξανάλεγε με καμάρι πως, όταν τα είχε επισκεφτεί στο Μουσείο του Λούβρου, δεν μπορούσε να πάρει τα μάτια της από πάνω τους και γι' αυτό παρήγγειλε δυο απομιμήσεις για το γραφείο της. Τα αγάλματα αυτά σαφώς και ήταν πολύ όμορφα, όμως στον χώρο επικρατούσαν τόσα έντονα χρώματα που τα αγάλματα, με την φυσική τους ομορφιά και απλότητα, έδειχναν παράταιρα και αταίριαστα και, γιατί όχι, μέχρι και άσχημα θα μπορούσες να τα πεις.

Κάθισα με το ζόρι στην βυσσινί καρέκλα που βρίσκονταν από την μεριά του ''εξεταζόμενου'' και εκείνη έκατσε στην δική της, σιέλ καρέκλα. Πραγματικά, βλέποντας και τις καρέκλες νόμιζα ότι είχε αχρωματοψία. Έπρεπε να είχε αχρωματοψία, δεν εξηγούνταν αλλιώς! Ήμουν νευρική γιατί δεν ήξερα τι έπρεπε να περιμένω, ο Ντράκο, ωστόσο, αφού με έσυρε καλά-καλά μέχρι εδώ, έκατσε όρθιος και μπορεί να είχε σταυρώσει τα χέρια του στο στέρνο του, ωστόσο ήταν η προσωποποίηση της αβρότητας και της ηρεμίας. ''Φυσικά!'' σκέφτηκα εγώ ''Δεν έχεις εσύ τίποτα να φοβάσαι. Εσύ απλά με έριξες στο στόμα του λύκου!'' Και την διευθύντριά μου, όμως, δεν την έβλεπα και πολύ εκνευρισμένη. Αυτό με γέμισε υποψίες. Δεν ήξερα αν θα έπρεπε να ηρεμίσω ή αν θα έπρεπε να ανησυχώ περισσότερο.

Εφόσον κοίταξε κάποια χαρτιά που υπήρχαν στο γραφείο της, τα άφησε, σταύρωσε τα δάχτυλά της ανά μεταξύ τους και με κοίταξε με συμπόνια:

''Χρυσό μου κορίτσι!'' είπε με καλοσύνη και ευγένεια ''Τι ήταν αυτό που έπαθες!'' Απέμεινα να την κοιτάζω με δυσπιστία. Αυτή ήταν η διευθύντριά μου; Η στρίγγλα, ο δράκοντας, το φίδι; Τι της είχαν κάνει; Μήπως, κατά τύχη, είχε δίδυμη αδερφή; Κι άλλες φορές είχα έρθει στο γραφείο της, όμως ποτέ άλλοτε δεν μου είχε μιλήσει με τόση καλοσύνη και ευγένεια.

''Για ποιο πράγμα μιλάτε;'' ρώτησα με κάποιον δισταγμό. Εκείνη με κοίταξε με συμπόνια και μου χαμογέλασε. Χριστέ μου, πρώτη φορά την έβλεπα να χαμογελάει. Το θέαμα μπορούσε να χαρακτηριστεί έως και τρομακτικό.

''Κορίτσι μου, δεν χρειάζεται να το κρύβεις πια'' είπε εκείνη με ένα ενθαρρυντικό χαμόγελο, παροτρύνοντάς με, προφανώς, να είμαι ανοιχτή ως προς τα συναισθήματά μου ''Ξέρουμε τι συνέβη με εσένα και τον Γκάμπριελ'' Η έκπληξή μου εκείνη την στιγμή δεν μπορούσε να περιγραφεί.

''Ξέρετε;'' επανέλαβα μηχανικά εγώ και ένιωσα σαν να ζαλίζομαι και να χάνεται η γη κάτω από τα πόδια μου. Ο Ντράκο είδε ότι πήγα να πέσω και με κράτησε γερά από το μπράτσο. Με μια φωνή, είπα και οι δυο:

''Είσαι καλά;'' Τότε θυμήθηκα ότι δεν είχα κοιμηθεί καλά και δεν είχα φάει όλη την ημέρα. Από την στεναχώρια μου τόσο για την άδικη τιμωρία των γονιών μου όσο και για τον απόηχο αυτού του απαίσιου ονείρου, ένιωσα ότι έκλεισε το στομάχι μου και δεν κατέβαινε μπουκιά. Τότε, η διευθύντρια πήρε τηλέφωνο στο κυλικείο και παρήγγειλε μια πορτοκαλάδα και ένα κρουασάν. Σηκώθηκε από την θέση της, μου έβαλε λίγο κρύο νερό από τον ψύκτη που είχε στο γραφείο της και μου το έδωσε, λέγοντας μου με τρυφερότητα:

''Δεν έφαγες τίποτα σήμερα, ε; Γι' αυτό και ένιωσες αδυναμία'' Έγνεψα καταφατικά. Όσο περνούσε η ώρα, έβρισκα την στάση της όλο και πιο ειλικρινή, όλο και πιο καλόβουλη. Ίσως τελικά να μην ήταν τόσο κακιά όσο έδειχνε. Ο Ντράκο συνέχισε να με κρατάει από το μπράτσο, αβέβαιος για το αν θα έπρεπε ακόμα να με αφήσει.

''Καλά είμαι'' ψιθύρισα εγώ, αν και η φωνή μου ήταν λιγάκι αδύναμη ''Μπορείς να με αφήσεις'' Εκείνος με κοίταξε με δυσπιστία, αλλά παρόλα αυτά με άφησε. Ήπια λίγο νερό και ένιωσα ότι συνήλθα κάπως. Η διευθύντρια έκατσε ξανά στην καρέκλα της και είπε με σοβαρό ύφος:

''Μετά το περιστατικό της περασμένης Παρασκευής, ένιωσα απερίγραπτη οργή. Στο δικό μου το σχολείο, τέτοια περιστατικά δεν χωρούσαν. Στάθηκα μόνο στο επεισόδιο βίας αυτό καθ' αυτό και δεν σας έδωσα τον χώρο ή τον χρόνο για να απολογηθείτε και σας ζητώ συγνώμη για αυτό'' Πρέπει να είδε την έκπληξη στο πρόσωπό μου και είπε, σαν να διάβασε τις σκέψεις μου:''Μην νομίζετε ότι, επειδή είμαστε εκπαιδευτικοί, είμαστε αλάνθαστοι. Κάνουμε και εμείς λάθη και καλό είναι να το αναγνωρίζουμε αυτό''

''Και πως...αλλάξατε γνώμη; Πως καταλάβατε ότι κάνατε λάθος;'' Η διευθύντρια με κοίταξε με ένα καλοσυνάτο βλέμμα που δεν είχα ακόμα συνηθίσει και είπε:

''Από ένα τηλεφώνημα. Και η συνομιλία με τον συνομιλητή αυτόν ήταν πολύ διαφωτιστική'' Έφερε πιο κοντά την καρέκλα στο γραφείο της ''Η φίλη σου, η Έβελιν Μίτσελ, είχε έρθει να με βρει στο γραφείο και μου είπε ότι την προστάτεψες, ότι ο Γκάμπριελ Γουέμπ αποπειράθηκε να την βιάσει'' Έτσι εξηγούνταν γιατί δεν είχε έρθει σήμερα στο σχολείο ''Αρχικά, δεν την πίστεψα γιατί ο Γκάμπριελ ποτέ δεν είχε δώσει τέτοιο δικαίωμα στο σχολείο. Ήταν παράδειγμα προς μίμηση'' Ο τρόπος που μιλούσε για εκείνον με έκανε να αηδιάζω, δεδομένου ότι εγώ προσωπικά γνώριζα τον Γκάμπριελ μόνο απ' την ανάποδη. Εκείνη έβλεπε μόνο το ''προσκήνιο'' και έχανε, φαίνεται, το ''παρασκήνιο'' ''Μετά από εκείνο το τηλεφώνημα όμως, όπου ενημερώθηκα για την απόπειρα του βιασμού εναντίον σου, δεν μπορούσα να μην πάρω την κατάσταση στα χέρια μου''

Εκείνη την στιγμή, μια από τις κοπέλες που δούλευαν στο κυλικείο έφεραν την πορτοκαλάδα και το κρουασάν που είχε παραγγείλει για μένα η διευθύντρια και τα άφησε πάνω στο γραφείο, αγνόησα ωστόσο και τα δυο γιατί πιο σημαντικό για μένα εκείνη την στιγμή ήταν να μάθω τι απέγινε ο Γκάμπριελ και ποιος έκανε αυτό το τηλεφώνημα. Γι' αυτό το λόγο, ρώτησα:

''Τι εννοείτε ότι ''πήρατε'' την κατάσταση στα χέρια σας;''

''Ο Γκάμπριελ αποβλήθηκε από το σχολείο, Λούνα'' απάντησε ο Ντράκο, που τόση ώρα ήταν σιωπηλός. Έτσι εξηγούνταν που δεν τον είχα δει στην αίθουσα της τιμωρίας σήμερα. Το ότι δεν θα ξανάβλεπα ποτέ την φάτσα του δεν με λύπησε ούτε στο ελάχιστο. Κρατιόμουν μάλιστα για να μην πετάξω από την χαρά μου. Η διευθύντρια εκείνη την στιγμή είπε, με ένα χαμόγελο:

''Φάε όμως λίγο κρουασάν και πιες λίγη πορτοκαλάδα για να πάρεις δυνάμεις'' Εξακολουθούσα να μην έχω όρεξη, ωστόσο ήπια βιαστικά μια γουλιά από την πορτοκαλάδα και δάγκωσα λίγο την άκρη του κρουασάν για να μην την προσβάλω. Εκείνη την στιγμή, από την χαρά και την ανακούφιση, θα έκανα ό, τι μου ζητούσαν, ακόμα και να χορέψω καντρίλιες. Τελικά ρώτησα, μη μπορώντας να κρύψω το χαμόγελο από το πρόσωπό μου:

''Ποιος σας πήρε τηλέφωνο;'' Η διευθύντρια κάτι κοίταξε από πίσω μου και, με ένα νεύμα, έδειξε και είπε:

''Δες και μόνη σου'' Το χαμόγελό μου έγινε πιο πλατύ. Έπρεπε να το περιμένω.

Στο κατώφλι της πόρτας στεκόταν ο Μπλέιζ. Δεν τον είχα ξαναδεί ποτέ άλλοτε ντυμένο έτσι: φορούσε ένα κλασσικό, μαύρο κουστούμι, άσπρα γάντια και ασορτί άσπρα, καλογυαλισμένα παπούτσια. Μέχρι και τις καστανοκόκκινες μπούκλες του είχε χτενισμένες προς τα πίσω και είχε περιποιηθεί και το μουσάκι του. Αν δεν τον ήξερα, θα έλεγα ότι αυτό ήταν ανέκαθεν το στιλ του. Του πήγαινε τόσο πολύ. Ήταν σαν ηθοποιός βγαλμένος από ταινία του '30! Εκείνος πέρασε στο γραφείο της διευθύντριας με άνεση, όταν είδε όμως τον Ντράκο, η άνεσή του σαν να κάμφθηκε λίγο. Και ο Ντράκο όμως δεν πήγαινε πίσω: τον κοίταζε έντονα, με τα γκρίζα του μάτια να πετάνε σπίθες. Μόνο που τους έβλεπες, μπορούσες να αισθανθείς την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα που υπήρχε. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ένιωσα ένα ρίγος να με διαπερνάει.

Ο Μπλέιζ, εφόσον μας χαιρέτησε επίσημα και τους δυο, πλησίασε την διευθύντρια, η οποία είχε σηκωθεί όρθια για να τον υποδεχτεί.

''Αγαπητή μου!'' είπε με ευγένεια ο Μπλέιζ. Έσκυψε και της φίλησε το χέρι ''Χαίρομαι που επιτέλους έχουμε την ευκαιρία να συναντηθούμε από κοντά''

''Μα ήταν απαραίτητο, νομίζω'' είπε η διευθύντρια με υπερβολική θέρμη και ένα χαμόγελο μέχρι τ' αυτιά. Γρήγορα όμως το έκρυψε, μάλλον επειδή εμείς βρισκόμασταν μπροστά και είπε με σοβαρότητα:''Πρόκειται για την ασφάλεια μιας μαθήτριας του σχολείου μας'' Ο Μπλέιζ απάντησε, μιμούμενος τον τόνο της:

''Ασφαλώς! Χαίρομαι που βρέθηκα στο κατάλληλο σημείο την κατάλληλη στιγμή''

''Έχετε απόλυτο δίκιο'' συμφώνησε με ένα χαμόγελο εκείνη ''Ω, μα, τι αγένεια εκ μέρους μου. Καθίστε'' Εκείνος κάθισε σε μια καρέκλα δίπλα μου και, κάποια στιγμή που δεν κοίταζε η διευθύντρια, μου έκλεισε συνωμοτικά το μάτι ''Θα θέλατε να σας προσφέρουμε κάτι; Δεν είναι κόπος!''

''Όχι, όχι, σας ευχαριστώ πολύ'' είπε ευγενικά εκείνος γνέφοντας αρνητικά. Πρόσεξα με την άκρη του ματιού μου τον Ντράκο να τον κοιτάζει με εχθρότητα που προσπαθούσε να κρύψει. Η διευθύντρια σταύρωσε πάλι τα δάχτυλά της και είπε με την ίδια σοβαρότητα:

''Σας παρακαλώ, πείτε μας: τι συνέβη στο πάρκινγκ του σχολείου εκείνη την ημέρα;'' Την είδα να κουνάει νευρικά το κεφάλι της και να λέει με στόμφο ''Γιατί και μόνο που σκέφτομαι ότι ο χώρος ''δράσης'' ήταν το πάρκινγκ του σχολείου, κάτι με πιάνει'' Ναι, όλοι το βλέπαμε από τις κινήσεις του σώματός της ότι κάτι έπαθε. Κρατήθηκα για να μην βάλω τα γέλια από αυτή την σκέψη ''Υποτίθεται ότι είναι ένας χώρος που πρέπει να παρέχει ασφάλεια στα παιδιά, καταλαβαίνετε...'' Το ότι μιλούσε με αυτό τον τρόπο ξανά ήταν παρήγορο: ένιωθα ότι είχα μπροστά μου ξανά την διευθύντριά μου και όχι την Λόρεν από το ''Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι!'' Ο Μπλέιζ είπε με στωικότητα και σταθερότητα:

''Σαφώς, αλλά μην ξεχνάτε ότι το κακό μπορεί να συμβεί οπουδήποτε. Αν έρθει η κακιά η ώρα και στιγμή''

''Πόσο δίκιο έχετε, κύριε Γουάιτ, πόσο δίκιο!'' είπε με στόμφο και πάθος εκείνη. Είχα εκπλαγεί! Ποτέ δεν συμφωνούσε με κανέναν και για τίποτα. Πάντα θα έλεγε ''ίσως'', ''ναι μεν, αλλά'', ''μπορεί και να μην είναι όλα όπως τα λέτε'', πάντα θα έβρισκε κάτι για να διαφωνήσει. Υπέθεσα ότι μάλλον είχε συμπαθήσει τον Μπλέιζ υπερβολικά πολύ. Άξαφνα, ο Ντράκο είπε, με συγκροτημένη ευγένεια:

''Πείτε μας όμως για το περιστατικό. Μην μας αφήνετε σε αγωνία!'' είπε με, όπως μου φάνηκε, κάποια ειρωνεία στην φωνή του. Ο Μπλέιζ είπε, κοιτάζοντάς τον έντονα για λίγο, σαν να ήθελε να σηκωθεί από την θέση του και να τον σπάσει στο ξύλο ένα πράγμα:

''Βεβαίως'' Γύρισε και κοίταξε ξανά την διευθύντρια, αποφεύγοντας να με κοιτάξει: ''Ήταν μεσημέρι, την ώρα, υποθέτω, που σχολνάνε οι μαθητές σας από το σχολείο. Εγώ ήρθα έρθει στο σχολείο με σκοπό να ζητήσω περισσότερες πληροφορίες για την εγγραφή της ανιψιάς μου στο σχολείο'' Δεν μπορούσα να πω. Μέχρι εδώ καλά τα πήγε. Η συνέχεια όμως δεν μου πολυάρεσε: ''Όταν έφτασα, είδα την μαθήτριά σας να βρίσκεται στο χώμα και να παλεύει να ξεφύγει από εκείνον τον...Γκάμπριελ'' Δεν είχαν γίνει έτσι ακριβώς τα πράγματα, αλλά μάλλον το έλεγε αυτό για να έχω ένα άλλοθι ''Τι να κάνω, κυρία μου;'' είπε, κουνώντας τους ώμους του προς τα πάνω ''Έπρεπε κάτι να κάνω. Κατέβηκα από το αυτοκίνητο, τον άρπαξα από τον γιακά και...Μου επιτρέπετε;''

''Ελεύθερα'' είπε η διευθύντρια.

''Του έσπασα τα μούτρα!'' είπε έτσι στην ψύχρα εκείνος. Τον είδα να την κοιτάζει με ένα βλέμμα έντονο, σχεδόν ερωτικό ''Ξέρω τι θα πείτε. Θα πείτε ότι είμαι ένας βάρβαρος, ένας αγροίκος και θα έχετε δίκιο για αυτό...'' και, λέγοντάς το αυτό, της έπιασε το χέρι. Δεν μπορούσα να πιστέψω την σκηνή που έβλεπα μπροστά στα μάτια μου: τον Μπλέιζ να την πέφτει στην διευθύντριά μου και εκείνη να τον κοιτάζει σαν μαγεμένη. Κρατήθηκα για να μην βάλω τα γέλια, ο Ντράκο όμως κοίταζε ανέκφραστος την σκηνή, σαν να μην συγκινούνταν καθόλου. Η διευθύντρια είπε, με μια αισθησιακή φωνή που με έκανε να αηδιάσω:

''Ω, μην το λέτε αυτό! Δεν θα πίστευα ποτέ κάτι τέτοιο για σας'' Σκηνή από Άρλεκιν, σκηνή από Άρλεκιν! Κρατήσου για να μην λυθείς στα γέλια! Ο Μπλέιζ συνέχισε, στο ίδιο ύφος, σαν εμείς οι δυο να μην ήμασταν παρόντες:

''Όμως έπρεπε να υπερασπιστώ την τιμή αυτής της αθώας κοπέλας. Σαν άνδρας, αυτό ήταν το καθήκον μου, αυτό έπρεπε να πράξω''

''Έχετε απόλυτο δίκιο'' είπε με στόμφο η διευθύντρια. Κόντευε να του κόψει το χέρι από το πολύ το σφίξιμο ''Όλα αυτά, πάει, πέρασαν! Ο νεαρός τιμωρήθηκε παραδειγματικά''

''Αλήθεια;'' είπε ο Μπλέιζ με προσποιητή έκπληξη ''Πόσο χαίρομαι'' Και, κοιτάζοντάς την έντονα στα μάτια, είπε: ''Το ήξερα ότι είχα ενώπιόν μου μια συνετή και γνωστική γυναίκα γεμάτη δύναμη, αυθορμητισμό και αυτοπεποίθηση'' Η διευθύντρια άξαφνα αποτράβηξε το χέρι της από το δικό μου, σαν να συνειδητοποίησε μόλις ότι ήμασταν παρόντες εμείς οι δυο.

''Τα παραλέτε'' είπε εκείνη με ένα ντροπαλό χαμόγελο.

''Πιστέψτε με'' είπε με τόση σοβαρότητα που με έκανε ακόμα και εμένα να το πιστέψω ''Το εννοώ'' Εκείνος σηκώθηκε από την θέση του, κάτι που έκανε τόσο η διευθύντρια όσο και εμείς και είπε: ''Λοιπόν, αν δεν με χρειάζεστε κάτι άλλο, με συγχωρείτε, αλλά πρέπει να πηγαίνω'' Η διευθύντρια τον διαβεβαίωσε ότι δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα και, αφού με κοίταξε με νόημα, μου είπε:

''Είσαι τυχερή, Λούνα, που ο κύριος Γουάιτ βρέθηκε στον δρόμο σου. Αν δεν ήταν εκείνος, ποιος ξέρει τι θα είχε συμβεί'' Ως προς αυτό, συμφώνησα. Άλλωστε, δεν είχε και τόσο άδικο. Ο Μπλέιζ, εφόσον της φίλησε ξανά το χέρι, την χαιρέτησε, χαιρέτησε εμένα επίσημα, σαν να μην με ήξερε προσωπικά και, αφού αγνόησε παντελώς τον Ντράκο, έκανε μεταβολή και βγήκε από το γραφείο. Σύντομα, τον ''ακολουθήσαμε'' και εμείς, εφόσον η διευθύντρια μας έδιωξε κακήν-κακώς από το γραφείο, λέγοντας ότι είχε ''Πολλές δουλειές να κάνει'' Ο Ντράκο και εγώ βγήκαμε μαζί από το γραφείο και συνεχίσαμε να περπατάμε ο ένας δίπλα στον άλλο χωρίς να μιλάμε. Όταν στρίψαμε στην γωνία, είδαμε τον Μπλέιζ να στηρίζει το βάρος του στον τοίχο. Μόλις με είδε, μου χαμογέλασε, αλλά το χαμόγελό του ήταν κάπως σφιγμένο, μάλλον εξαιτίας του Ντράκο που περπατούσε δίπλα μου. Εκείνος τον αγνόησε ωστόσο επιδεικτικά και ήρθε κοντά μου.

''Πως σου φάνηκε η παράστασή μου;'' είπε εκείνος, με ένα πιο πλατύ χαμόγελο αυτή την φορά.

''Τι να πω;'' απάντησα, με ειλικρινή ενθουσιασμό ''Έδωσες ρέστα!'' Εκείνος γέλασε και είπε εύθυμα:

''Χαίρομαι που μου το λες αυτό'' και πέρασε το χέρι του γύρω από την μέση μου. Αυτό με έκανε να αισθανθώ πολύ άσχημα και σίγουρα πρέπει να είχα κοκκινίσει, όμως δεν είπα τίποτα εκείνη την στιγμή.

''Πάμε;'' είπε εκείνος, με πιο σοβαρό ύφος αυτή την φορά. Έγνεψα καταφατικά. Δεν μπορούσα να μιλήσω. Ένιωθα έναν κόμπο στον λαιμό. Γύρισα ελάχιστα το κεφάλι μου πίσω και είδα τον Ντράκο να μας κοιτάζει με μια απροσδιόριστη έκφραση προτού κάνει μεταβολή και φύγει. Δεν ξέρω γιατί, όμως αισθάνθηκα πολύ άσχημα για αυτό.

Όταν πλέον βρισκόμασταν αρκετά μακριά όπου πίστευα ότι θα μπορούσε να μας ακούσει κάποιος, απομακρύνθηκα από κοντά του και τον κοίταξα με ένα άγριο βλέμμα, μη μπορώντας να συγκρατήσω τον θυμό μου.

''Δεν μου λες, γιατί το έκανες αυτό;'' Εκείνος έκανε τάχα τον αδιάφορο.

''Ποιο; Ότι παρέστησα τον σωτήρα σου;'' Του έριξα ένα βλέμμα όλο νόημα και είπα απότομα:

''Δεν εννοώ αυτό! Εννοώ γιατί το έκανες αυτό πριν με το χέρι! Τι ήθελες να πετύχεις με αυτό;''

''Εσένα γιατί σε πείραξε τόσο πολύ;'' είπε εξίσου απότομα και σταύρωσε τα χέρια του στο στέρνο του, κοιτάζοντάς με έντονα. Καλή ερώτηση αυτή. Εφόσον έμεινα για λίγο σιωπηλή, είπα, κομπιάζοντας λίγο:

''Ο κύριος Λόκχαρτ είναι καθηγητής μου εδώ στο σχολείο. Δεν είμαι και το καλύτερο υπόδειγμα μαθήτριας όταν με πιάνει από την μέση ένας παντελώς άγνωστος. Υποτίθεται ότι είμαστε άγνωστοι, το ξέχασες; Και τι θα γίνει τώρα αν πει κάτι στην διευθύντρια;'' Το βλέμμα του και η στάση του μαλάκωσαν κάπως.

''Έχεις δίκιο. Ήταν υπερβολικό αυτό που έκανα, αλλά ο τρόπος που σε κοίταζε...'' Περίμενα να πει κάτι περισσότερο, ωστόσο εκείνος είπε απλά ''Άστο αυτό''

Συνεχίσαμε να περπατάμε σιωπηλοί για λίγο, μέχρι που αποφάσισα να αλαφρύνω λίγο την ήδη επιβαρημένη ατμόσφαιρα:

''Μάλιστα. Η ηθοποιία. Άλλο ένα ''κρυφό στοιχείο'' από το βιογραφικό σου'' Ένα πλατύ χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπό του:

''''Κρυφό;'' Δεν το νομίζω! Τέτοιο ταλέντο είναι δύσκολο να το κρύψει κανείς''

''Σοβαρά'' είπα με ενθουσιασμό καθώς θυμόμουν την σκηνή ''Την έκανες λιώμα την διευθύντριά μου. Σίγουρα θα σε βλέπει στα όνειρά της μέχρι να πεθάνει΄΄ Εκείνος, κοιτάζοντάς με με δυο μάτια όμοια με αναμμένα κάρβουνα, είπε:

''Σε αλληνής τα όνειρα θέλω να τρυπώσω. Και να μείνω εκεί για όσο με θέλει εκείνη'' Αμάν! Τι δήλωση-βόμβα ήταν αυτή; Εκείνη την στιγμή, καθώς θυμήθηκα πάλι τον εφιάλτη μου, ένιωσα ένα ρίγος και μουρμούρισα:

''Τα όνειρά μου είναι ένα...άλλο θέμα'' Βλέποντας την αντίδρασή μου, με κοίταξε με ανησυχία:

''Γιατί το λες αυτό;'' Εκείνη την στιγμή, φτάσαμε στο αυτοκίνητό μου. Ασυναίσθητα, πήγα να ψάξω τα κλειδιά στην τσάντα μου, όταν διαπίστωσα ότι την είχα ξεχάσει νωρίτερα στην τάξη.

''Να πάρει!'' Πραγματικά, εκείνη την στιγμή, εκνευρίστηκα με την αφέλειά μου ''Ξέχασα την τσάντα μου στην τάξη!''

''Θέλεις να πάω να σου την φέρω;'' προσφέρθηκε με ευγένεια εκείνος.

''Όχι, μην μπαίνεις σε κόπο. Θα πάω εγώ'' είπα και του χαμογέλασα ευγενικά. Πήγα να κάνω μεταβολή, όταν του είπα για να τον πειράξω: ''Α, και σταμάτα να κάνεις τον λόρδο. Με τρομάζεις!'' Εκείνος γέλασε, ένα ηχηρό και γάργαρο γέλιο και είπε:

''Και τι να κάνω;''

''Να είσαι απλά ο εαυτός σου΄΄ του είπα με ένα χαμόγελο. Εκείνος μου το ανταπέδωσε.

Έκανα μεταβολή και άρχισα να πηγαίνω στα γρήγορα πάλι πίσω στο σχολείο. Ήλπιζα να μην την είχαν βρει και την είχαν πάει στα ''Απολεσθέντα'', γιατί ήταν σε άλλο κτίριο και θα έκανα την διπλάσια ώρα για να την πάρω.

Περνώντας στον διάδρομο, σε ένα απόμερο σημείο κοντά στις τουαλέτες, άκουσα κάτι ψιθύρους. Όσο πλησίαζα, οι ψίθυροι αυτοί γίνονταν και πιο ξεκάθαροι: μια αντρική και μια γυναικεία φωνή. Αλλά σε ποιους ανήκε, εφόσον το σχολείο ήταν σχεδόν άδειο; Σκέφτηκα αρχικά να προσπεράσω απλά, πως ήταν μεγάλη αδιακρισία από μέρους μου και πως αυτό δεν ήταν σωστό, στο τέλος ωστόσο νίκησε η περιέργεια. Περπάτησα σιγά-σιγά, στις μύτες των ποδιών μου και στάθηκα κρυμμένη στην γωνία. Τα μάτια μου γούρλωσαν από την έκπληξη! Ο Ντράκο είχε κολλήσει στον τοίχο την Τζέιν, την γυμνάστρια του σχολείου.

Η κοινή λογική υπαγόρευε να φύγω, πως θα εξευτελιζόμουν τελείως αν με έπιαναν να κοιτάζω, όμως κάτι με έκανε να μένω ακίνητη στην θέση μου. Δεν θα έκαναν πολύ ώρα. Αυτοί κάποια στιγμή θα τελείωναν τα...σαλιαρίσματα, θα έφευγαν (από την άλλη μεριά, ως ήλπιζα) και εγώ θα έπαιρνα την τσάντα μου και θα έφευγα. Ήταν τόσο απλό. Η Τζέιν χαχάνιζε σαν ηλίθια και του χάιδευε τους ώμους:

''Νίκολας, δεν ήξερα ότι έχεις τόσα πολλά ταλέντα'' είπε εκείνη και συνέχιζε να χαχανίζει. Ο Ντράκο της είπε με αισθησιακή φωνή και με ένα μισό χαμόγελο:

''Έχω. Όπως και πολλά άλλα που ούτε καν φαντάζεσαι!''

''Ου!'' αναφώνησε εκείνη από ενθουσιασμό ''Θα ήθελα να μου δείξεις'' Εκείνος την κοίταξε ακόμα πιο έντονα και κόλλησε το σώμα του πιο πολύ στο δικό της, λες και ήταν έτοιμος να την λιώσει και είπε:

''Αν είσαι ήσυχη, θα το απολαύσεις και εσύ αυτό'' Εκείνη τον κοίταξε με ένα βλέμμα σαν χαμένο και είπε, εντελώς μηχανικά:

''Ναι, ναι. Θα είμαι πολύ ήσυχη και θα το απολαύσω αυτό'' Εκείνος έσκυψε κοντά στον λαιμό της. Νόμιζα ότι θα την φιλούσε εκεί και μου έκανε εντύπωση που δεν την φίλησε πρώτα στο στόμα, όμως το θέαμα με άφησε άφωνη. Οι κυνόδοντές του φάνηκαν, κοφτεροί, αστραφτεροί και πάνω απ' όλα θανάσιμοι και τρύπησαν αχόρταγα την τρυφερή σάρκα στον λαιμό της. Εκείνη έβγαλε ένα μικρό βογκητό πόνου, αυτό όμως δεν κράτησε και πολύ και εκείνη συνέχισε να βογκάει, αυτή την φορά από ευχαρίστηση. Και εκείνος έπινε αχόρταγα το αίμα της, έπινε όλο και περισσότερο...

Κρύφτηκα πάλι στην γωνία μου και έβαλα το χέρι μου στο στόμα μου για να μην ουρλιάξω.

Ο Ντράκο ήταν ένας από αυτούς. Ήταν βρικόλακας.

καλα η σκηνη με την διευθηντρια ξεκαρδιστικη!!η σκηνη με τον ντρακο να πινει αιμα συγκλονιστηκη!!ι ταλεντα εχουμε το φορουμ αυτο!!μπραβο!!αντε και την συνεχεια!

Σ' ευχαριστώ πολύ, να'σαι καλά Λυπάμαι που θα σε απογοητεύσω, αλλά τα υπόλοιπα μάλλον θα αργήσουν Γκρρρ....Μισώ την εξεταστική!

και εγω την μισω!!σε καθυστερει!!

Είναι απλά καταπληκτικό! Εκεί με τη διευθύντρια πήγα να πεθάνω στα γέλια!!!
Και η σκηνή με τον Ντράκο είναι τέλεια!
Ανυπομονώ για το επόμενο!!!! (Και δεν πειράζει να το αργήσεις, εγώ εδώ θα είμαι φέτος) Αλλά κι εγώ μισώ την εξεταστική που δε σε αφήνει να γράψεις!

Εκείνη την σκηνή με την διευθύντρια την σκεφτόμουν πολύ έντονα και επειδή τρέφω και μια αδυναμία στο να κάνω τέτοιου είδους ''παρωδίες'' στιλ Άρλεκιν, είπα να γράψω μια τέτοια σκηνή. Την σκηνή με την αποκάλυψη του ότι ο Ντράκο είναι βρικόλακας (εμείς το βλέπαμε, ναι, αλλά η πρωταγωνίστρια δεν το ήξερε :P) και επειδή η Λούνα είναι και λίγο ''Άπιστος Θωμάς'', έπρεπε να δει για να το πιστέψει

Κάτσε καλέ, δεν θα αργήσω και τόοοσο πολύ πια! Το πολύ μέχρι την Παρασκευή, να έχει τελειώσει αυτό το μάθημα-παλούκι που έχω να δώσω Αχ, δεν μπορείς να φανταστείς! Ούτε μπάνιο δεν έχω κάνει ακόμα! Ηλίθια εξεταστική!!!

Αχ, εμένα να δεις πως μου αρέσουν αυτές οι παρωδίες!!!
Α, εντάξει τότε! Εγώ νόμιζα πως θα σου έπερνε πολύ περισσότερο...

οκ..αντεχουμε!!οσο για τα μπανια και εγω δεν εχω κανει κανενα ακομα...

wow!!! ηταν πολυ ωραιο. το λατρεψα.

οντως η σκηνη στο γραφειο ηταν για τρελα γελια. αλλα απο οτι γανηκε ο ντρακο και ο μπλειζ απο καπου γνωριζονταν. λες και ειχαν ενα κοινο παρελθον.

οσο για την σκηνη με την αποκαλυψη... αν δεν ειχε προηγηθει η σκηνη με την δικη της αιμοποσια το προηγουμενο βραδυ... και εφοσον η λουνα ειναι απιστος θωμας... δεν θελω να φανταστω τι θα πιστευε. απλα ελπιζω ο ντρακο να μην σκοτωσει την γυμναστρια

Χριστίνα: Δεν είναι ότι δεν έχω διαβάσει, προς Θεού, απλά θέλω να γράψω κιόλας σίγουρα, καταλαβαίνεις

Vampire Girl: Να 'ξερες πόσο θα το 'θελα κι εγώ

Εύα: Ναι, θα μπορούσες να πεις ότι είχαν κοινό παρελθόν

Δεν είναι ότι δεν πίστευε γενικά στους βρικόλακες. Ήξερε την ύπαρξη των βρικολάκων χάρη σε αυτόν που σκότωσε η Σελέστ (τον οποίο σκότωσε και μπροστά στα μάτια της, τι άλλη απόδειξη ήθελε; ) Απλά για τον Ντράκο σκέφτηκα ότι θα ήταν καλύτερο να το δει για να ''απομυθοποιηθεί'' λίγο την εικόνα που έχει για εκείνον. Πρώτα τον έβλεπε σαν ''μυστηριώδη ὰγνωστο'' , μετά σε αυτόν τον παρανομαστή προστέθηκε και ''καθηγητής'' Ε, δεν έπρεπε να γίνει κάτι για να ''απομυθοποιηθεί'' λίγο στα μάτια της; (με αυτή την έννοια του είπα)

ποπο εξελίξεις!!!! καλα πολύ τελειο AЯianЯhod.ЬЩ.22!! ! παω να διαβασω και της Raven τωρα !!!

ανυπομονω λοιπον να δω αυτο το κοινο παρελθον.
και εχεις δικιο. καιρος ειναι να ''απομυθοποιηθεί'' λίγο στα μάτια της

Αυτό με την απομυθοποίηση δεν το είχα σκεφτεί αλλά έχεις δίκιο!

Ελπίζω το Σαββατοκύριακο, αν όχι την Παρασκευή, να έχω έτοιμο το επόμενο κεφάλαιο

Ωραία!!!!!

Σπόιλερ:

Είναι το εξακοσιοστό εξηκοστό έκτο ποστ...Τυχαίο; Δεν νομίζω! :P Μάλλον όχι, γιατί θα απολαύσετε δυο ολοκαίνουρια κεφάλαια

Κεφάλαιο 22ο

Εκείνη την στιγμή, η αλήθεια ήρθε επάνω μου και με χτύπησε σαν χαστούκι στο πρόσωπο. Όλα όσα έβλεπα και ήταν μπροστά μου αυτόν τον καιρό: την υπεράνθρωπη δύναμη και ταχύτητα, τον τρόπο που μιλούσε, αυτά τα απόκοσμα, γκρίζα μάτια, το πάλλευκο δέρμα. Γιατί όλον αυτόν τον καιρό, έβλεπα τα σημάδια μόνο, δεν τα κατανοούσα! Μόνο στην παρουσία του, έδειχνα να τα ξεχνάω όλα αυτά. Πως συνέβαινε αυτό; Ήταν ίσως λόγω της ανθρώπινης φύσης μου ή ήταν κάποια από τις δυνάμεις που διέθετε; Όλη την ύπαρξή του πάντοτε την περιέβαλλε ένα μυστήριο. Ναι, γνώριζα πλέον ότι ήταν βρικόλακας, όμως όλα τα υπόλοιπα αποτελούσαν μυστήριο για μένα. Έπρεπε να μάθω περισσότερα για εκείνον, με όποιον τρόπο μπορούσα, πάση θυσία. Αργότερα όμως. Τώρα προείχε να πάρω την τσάντα μου.

Ο ήχος που έκανε όταν έπινε από τον λαιμό της συνέχισε να αντηχεί στα αυτιά μου. Το ότι ήξερα ότι προερχόταν από εκείνον μου φάνηκε, εκείνη την στιγμή, ποταπό και φρικαλέο, τόσο που ήθελα να κλείσω τα αυτιά μου. Όμως δεν το έκανα. Συνέχισα καρτερικά να περιμένω μέχρι να τελειώσει, αν και φοβόμουν μήπως την σκοτώσει. Είχα ήδη δει τον θάνατο ενός βαμπίρ. Δεν ήθελα να είμαι μάρτυρας ενός ακόμα φόνου. Προς ευχάριστη έκπληξή μου, όμως, κάποια στιγμή σταμάτησε και, όπως είδα, δεν την είχε σκοτώσει. Εκείνη τον κοίταζε με ένα βλέμμα λάγνο και ονειροπόλο. Έπινε για πάνω από πέντε λεπτά. Σίγουρα εκείνη πρέπει να αισθανόταν κάποια αδυναμία. Ο Ντράκο την κόλλησε ξανά στον τοίχο και είπε σκληρά:

''Τσιμουδιά για αυτό σε κανέναν, έτσι; Και βάλε κάτι για να το καλύψεις. Κανένα φουλάρι, ας πούμε'' Εκείνη έγνεψε καταφατικά, σαν καλό δουλικό και άρχισε να περπατάει, παραπατώντας ελαφρώς από την αδυναμία. Ώστε αυτή ήταν η λεγόμενη ''υποβολή;'' Πολύ χρήσιμη υπερδύναμη για έναν βρικόλακα πάντως, ε; Κάνεις μια σκανταλιά; Ούτε γάτα, ούτε ζημιά!

Παραξενεύτηκα που δεν με είχε πάρει χαμπάρι τόση ώρα. Βρικόλακας δεν υποτίθεται ότι ήταν; Δεν μπορούσε να αισθανθεί την παρουσία κάποιου άλλου θνητού στον χώρο; Μια φευγαλέα σκέψη πέρασε από το μυαλό μου: και αν όντως δεν μπορούσε; Τι να σήμαινε άραγε αυτό; Τον είδα να κάνει μεταβολή και να φεύγει. Περίμενα λίγο μέχρι να φύγει και, μόλις είδα ότι είχε απομακρυνθεί αρκετά, πήγα να κάνω μια ''παράκαμψη'' από πίσω του. Και τότε, εκεί που όλα έδειχναν ότι θα μπορούσα να κάνω μια ''ηρωική έξοδο'', έπεσε το κινητό μου από την τσέπη μου.

Αυτός ο ήχος ήταν αρκετός για να σημάνει συναγερμό στην προσοχή του. Προτού προλάβω καν να πάρω δεύτερη ανάσα, εκείνος στεκόταν μπροστά μου, βρίσκοντας εμένα γονατισμένη στο πάτωμα να προσπαθώ να μαζέψω την μπαταρία, το καπάκι και όλο το υπόλοιπο κινητό. Τα μάτια του, αντί για γκρίζα, έμοιαζαν σχεδόν άσπρα και από τα πλάγια των χειλιών του έτρεχε λίγο αίμα. Όταν τον είδα έτσι, φοβήθηκα τόσο που ήθελα να το βάλω στα πόδια. Εκείνος στάθηκε επάνω μου σαν πύργος και είπε άγρια:

''Τι κάνεις εσύ εδώ;''

''Γύρισα για να πάρω την τσάντα μου'' είπα και ο φόβος μου ήταν έκδηλος στην φωνή μου. Εκείνος με άρπαξε από τον λαιμό και με κόλλησε στον τοίχο. Δεν με έσφιγγε τόσο ώστε να με πονάει, αλλά με είχε ακινητοποιήσει πλήρως και, ήμουν σίγουρη, αν προσπαθούσα να ξεφύγω, θα με στραγγάλιζε δίχως δισταγμό.

''Πολύ νωρίς...Όλα γίνονται πολύ νωρίς...'' μουρμούρισε μέσα από τα δόντια του.

''Πολύ νωρίς;'' φώναξα εγώ. Δεν ήμουν πλέον φοβισμένη, ήμουν έξαλλη ΄΄Πολύ νωρίς για πιο πράγμα; Τι είναι αυτά που λες;''

''Γιατί; Άμα σου πω, θα καταλάβεις;'' είπε ειρωνικά εκείνος.

''Δοκίμασέ με και θα δεις'' τον προκάλεσα εγώ. Εκείνος γύρισε αλλού το κεφάλι του για λίγο και, όταν γύρισε να με κοιτάξει, τα μάτια του σαν να άρχιζαν να επανέρχονται στην προτέρα κατάστασή τους.

''Δεν έχει νόημα'' είπε εκείνος με έναν τόνο απελπισίας στην φωνή του ''Όλα πήγαν στραβά. Ήδη με συνάντησες και μπήκαν εμπόδια ανάμεσά μας. Ήδη ξέρεις ότι είμαι βρικόλακας, όμως δεν καταλαβαίνεις τίποτα! Όλα χάθηκαν'' είπε εκείνος, σαν να τον έπνιγε η απελπισία. Εγώ δεν μπορούσα να καταλάβω τίποτα από αυτά που έλεγε. Τότε εκείνος αύξησε την πίεσή που ασκούσε πρωτύτερα και είπε, μια προσταγή που έκρυβε φόβο και έναν πόθο κρυφό ταυτόχρονα ''Κοίτα στα μάτια μου. Κοίτα βαθιά μέσα στα μάτια μου και πες μου αν βλέπεις τίποτα''

Τον κοίταζα και εγώ στα μάτια, όσο ποτέ άλλοτε, απομνημονεύοντας τις ίριδες και το χρώμα των ματιών του, προσπαθώντας να μάθω αυτό που μου ζητούσε. Τότε, μου ήρθε κάτι σαν παρόρμηση, μια δύναμη που δεν μπορούσα να την ελέγξω: το αίμα, αυτό το αίμα που έτρεχε στην άκρη των χειλιών του. Με καλούσε. Εκείνος σαν να το κατάλαβε και να χαλάρωσε την λαβή του. Τότε, έπιασα το πρόσωπό του με τα δυο μου χέρια και πήρα την σταγόνα αίματος που κυλούσε στα χείλη του με την άκρη της γλώσσας μου. Αυτή η παρόρμηση, ωστόσο, γρήγορα χάθηκε και στο στόμα μου αυτή η γεύση, που πριν ήταν επιθυμητή, τώρα έγινε ανεπιθύμητη. Εκείνος τότε με άφησε και εγώ έκανα αυτό που ήθελα να κάνω εξ αρχής.

Έτρεξα για να ξεφύγω.



Ακόμα και όταν ήξερα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να έρθει να με βρει, όλα τα έκανα βιαστικά, σχεδόν μηχανικά και πάντα τρέχοντας: άρπαξα την τσάντα μου και βγήκα από το σχολείο σαν να με κυνηγούσε όχι ένας, αλλά ένα τάγμα βρικολάκων. Στάθηκα σε μια γωνία για να πάρω μια ανάσα. Από τι προσπαθούσα να ξεφύγω; Αυτή την φορά, δεν με είχε φοβίσει τόσο ο Ντράκο όσο ο εαυτός μου. Γιατί αντέδρασα έτσι στην θέα του αίματος; Δεν το φοβόμουν, φυσικά. Ποτέ δεν φοβήθηκα το αίμα! Όποτε μου έπαιρναν αίμα, μάλιστα, κοιτούσα και την σύριγγα και το πως έτρεχε το αίμα από το σωληνάκι και την γέμιζε. Ποτέ όμως δεν ήθελα να το πιω ή κάτι τέτοιο. Εκείνη την στιγμή τι με είχε πιάσει; Και τι ακαταλαβίστικα ήταν αυτά που μου έλεγε ο Ντράκο;

Εκείνη μόλις την στιγμή, μια σκέψη πέρασε από το μυαλό μου: και αν τα όσα μου είπε νωρίτερα συνδέονταν με τα παράξενα όνειρα που είχα τον τελευταίο καιρό; Ήταν δυνατόν κάτι τέτοιο; Μια αγάπη από προηγούμενη ζωή (ή ζωές, για την ακρίβεια; ) Βέβαια, εγώ πρέπει να ήμουν πάντοτε η θνητή γιατί σε κάθε όνειρο ήμουν διαφορετική, ενώ εκείνος έδειχνε να είναι παντού και πάντα ο ίδιος, παγωμένος στο χρόνο (κάτι απόλυτα λογικό, εφόσον ήταν βρικόλακας) Αυτή η ''προοπτική'', αν μπορούσες να την αποκαλέσεις έτσι, με φόβιζε. Πάντοτε ήμουν άτομο της λογικής και πίστευα ότι ο κάθε άνθρωπος ήταν ο κύριος της μοίρας του. Αυτό παραήταν ουτοπικό και δεν ήμουν διατεθειμένη να αρχίσω τώρα να πιστεύω στην ''μοίρα'' και το ''πεπρωμένο'' Κάποια εξήγηση πρέπει να υπάρχει, κάποια λογική εξήγηση και δεν θα αργήσω να την βρω.

Όταν έφτασα στο πάρκινγκ, ο Μπλέιζ με περίμενε με υπομονή. Όταν με είδε, πρέπει να κατάλαβε το πόσο ταραγμένη και συγχυσμένη ήμουν γιατί με κοίταξε με ανησυχία και αμέσως ρώτησε:

''Χριστέ μου! Λούνα, είσαι καλά;'' Πόσες φορές θα άκουγα σήμερα αυτή την φράση; Είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι!

''Καλά είμαι'' είπα με έναν τόνο που δεν έπειθε καν ούτε τον ίδιο μου τον εαυτό. Άξαφνα, οι επόμενες λέξεις βγήκαν βιαστικά από το στόμα μου γιατί μπορεί, αν αργούσα να το πω, να μην το έλεγα και ποτέ: ''Ξέρεις, πριν έρθω σκεφτόμουν κάτι...'' Ο Μπλέιζ αμέσως ρώτησε, με περίσσιο ενδιαφέρον:

''Τι σκεφτόσουν;''

''Θες μήπως να βγούμε καμιά φορά;'' Πραγματικά, δεν ξέρω γιατί το είπα και δεν ήταν κιόλας η πρώτη προτεραιότητα των σκέψεών μου, απλά δεν έβρισκα άλλον τρόπο να τον ευχαριστήσω για ό, τι έκανε σήμερα. Δεν ξέρω αν ήταν οικειοθελής κίνηση ή εσπευσμένη, πάντως ήξερα σίγουρα ότι, εκείνη την στιγμή και δεδομένης της σύγχυσής μου, ήμουν σίγουρη για αυτό που έλεγα. Ο Μπλέιζ με κοίταξε με ένα βλέμμα όλο ελπίδα και είπε, με ένα πονηρό χαμόγελο:

''Εννοείς σαν ''ραντεβού;'' ''

''Ακριβώς'' απάντησα με ένα χαμόγελο. Το δικό του χαμόγελο έγινε δυο φορές πιο πλατύ από το δικό μου.

''Πραγματικά, χαίρομαι που το ακούω αυτό και χαίρομαι που το αποφάσισες επιτέλους! Να το κανονίσουμε όσο πιο σύντομα μπορούμε!'' Δεν μπορούσα όμως να συμμεριστώ τον ενθουσιασμό του γιατί μου φάνηκε ότι, στο βάθος, ο Ντράκο στέκονταν και μας κοιτούσε. Αυτό με έκανε να νιώσω πάλι φόβο.

''Οπωσδήποτε'' είπα κάπως μαγκωμένα, προσπαθώντας να κρύψω τον φόβο μου από εκείνον. Καταλαβαίνοντας την απότομη αλλαγή της διάθεσης και της συμπεριφοράς μου, με τράβηξε μαλακά κοντά του και με έσφιξε στην αγκαλιά του. Η μυρωδιά από την κολόνια του μπορεί να ήταν έντονη αλλά ευχάριστη. Ένιωσα να γεμίζει τις αισθήσεις μου και να με γεμίζει με ένα αίσθημα ασφάλειας.

''Μην ανησυχείς, Λούνα'' μου ψιθύρισε εκείνος στο αυτί, χαϊδεύοντας μου παράλληλα τα μαλλιά ''Θα σε προστατεύω πάντα. Τίποτα κακό δεν θα αφήσω να σου συμβεί''

Αυτό με έκανε να θέλω και εγώ να ανταποδώσω την αγκαλιά του, κάτι που και έκανα. Ένιωσα τις μεγάλες του πλάτες να λιώνουν στο άγγιγμά μου. Το σφίξιμό του χαλάρωσε κάπως. Με κοίταξε βαθιά μες στα μάτια με δυο μάτια που έκαιγαν και έφερε το πρόσωπό του κοντά στο δικό μου, τόσο κοντά που νόμιζα ότι θα με φιλήσει. Εκείνος όμως μου φίλησε απλώς το μάγουλο και με άφησε. Λίγο πριν φύγει, μου έπιασε την παλάμη, την κράτησε για λίγο και έκανε μεταβολή, συνεχίζοντας να με κοιτάζει με βλέμμα έντονο. Μπήκα και εγώ στο αυτοκίνητό μου, όταν ένιωσα κάτι να με γαργαλάει στο μανίκι. Τίναξα το χέρι μου και ένα μικροσκοπικό πραγματάκι έπεσε κοντά στο λεβιέ ταχυτήτων.

Ήταν ένα βραχιόλι με περίτεχνο σχέδιο που στο κούμπωμά του είχε ένα ματωμένο ρόδο. Το φόρεσα και θαύμασα το πόσο αυτό το μικρό πραγματάκι μπορούσε να κρύβει τόση ομορφιά μέσα του. Δεν είχε πέσει όμως μόνο αυτό από το μανίκι μου, αλλά και ένα σημείωμα. Το σήκωσα και αυτό και το διάβασα.

''Όταν το φοράς, θέλω να με θυμάσαι. Ελπίζω να το φοράς πάντα'' Πολύ πιθανόν, εφόσον μου άρεσε πάρα πολύ. Συνέχισα να διαβάζω:

''Να προσέχεις. Μπλέιζ

Υ.Γ. Α, και να πάρεις και κανένα τηλέφωνο, ε; Μην το ξεχνάμε αυτό!''

Διαβάζοντας την τελευταία πρόταση, έβαλα τα γέλια και, παράλληλα, έβαλα μπρος για το σπίτι.



Μετά από πολύ κόπο, έπεισα τους γονείς μου να με αφήσουν να πάω στην δανειστική βιβλιοθήκη. Ήταν τόσο κουρασμένοι όταν γύρισα σπίτι που δεν σκέφτηκα καν να τους εκμυστηρευτώ τα όσα συνέβησαν στο σχολείο. Η μητέρα μου είχε δυο πολύ δύσκολες γέννες από το πρωί και ο πατέρας μου έλεγε κάτι συνεχώς για ''αλλαντίαση'', ''βρουκέλλωση'' και ''κακή συγκυρία της τύχης'' Οι γονείς μου μπορεί να με έβαλαν τιμωρία, ήξερα όμως ότι, αν τους έλεγα ότι θα πήγαινα στο βιβλιοπωλείο ή στην δανειστική βιβλιοθήκη για να κάνω εργασίες για το σχολείο, ποτέ δεν θα μου έλεγαν όχι.

Η βιβλιοθήκη ήταν αρκετά γεμάτη. Ο μόνος χώρος που μπορούσες να μιλήσεις δυνατά ήταν το χολ. Η βιβλιοθηκάριος μου ζήτησε την κάρτα μου και της την έδωσα. Μου έδωσε επίσης και ένα κλειδί για τον χώρο φύλαξης των προσωπικών αντικειμένων, καθώς επίσης και την κάρτα για το τραπέζι μου. Χάρη σε αυτή την κάρτα, που έγραφε ''Κατειλημμένο'' μπορούσες να κάνεις κάτι σαν κράτηση στο τραπέζι σου, λες και ήσουν σε εστιατόριο. Δεν το αρνιόμουν, μπορούσε να είναι και ένα καλό ''μέτρο'' σε περίπτωση που η βιβλιοθήκη γέμιζε ξαφνικά με κόσμο.

Εφόσον έβγαλα από την τσάντα μου, τα γυαλιά μου, το mp3 μου και το μπλοκ για τις σημειώσεις μου, μπήκα στο αναγνωστήριο, όπου επικρατούσε άκρα του τάφου σιωπή, σε τέτοιο βαθμό που ακόμα και καρφίτσα να έπεφτε στην αίθουσα, θα ήταν σαν να έπεφτε χειροβομβίδα. Βρήκα ένα τραπέζι και, αφού άφησα το ταμπελάκι στο τραπέζι, άρχισα να ψάχνω αυτό που μου ήταν απαραίτητο για τις εργασίες μου. Βρήκα μια ανάλυση της Κόλασης του Δάντη για την εργασία στην Λογοτεχνία, έναν τόμο σχετικά με την ζωγραφική από τον 15ο μέχρι τον 18ο αιώνα για την Ιστορία της Τέχνης και ένα βιβλίο Αρχιτεκτονικής για το γραμμικό σχέδιο. Τα βιβλία δεν ήταν διόλου μικρά και στρώθηκα σχεδόν αμέσως στην δουλειά.

Διάβαζα και σημείωνα για τόση ώρα που άρχισα να χάνω την αίσθηση του χρόνου. Κάποια στιγμή, ένιωσα να κουράζομαι και να βαριέμαι. Αποφάσισα να κάνω ένα διάλειμμα και να ψάξω για κανένα πραγματικά ενδιαφέρον βιβλίο. Ήξερα ότι, εκείνη την στιγμή, δεν θα με βοηθούσε αυτό απόλυτα να ξεφύγω, αλλά ήταν και αυτή μια ''διέξοδος'' Στάθηκα κάμποσο στο τμήμα της κατηγορίας βιβλίων μυστηρίου και θρίλερ, που ήταν και του άμεσου ενδιαφέροντός μου, όταν είδα με την άκρη του ματιού μου την Σελέστ να κάθεται σε μια απομακρυσμένη θέση από τα άλλα τραπέζια. Είχε κάτι βιβλία-τόμους και φαινόταν να είναι απορροφημένη. Ήμουν τυχερή που την συναντούσα γιατί ήθελα να την ρωτήσω πολλά και ήμουν σίγουρη ότι αυτό το κινητό ήταν μόνο για έκτακτη ανάγκη. Δεν ήθελα να την ενοχλήσω, παίρνοντάς την τηλέφωνο, χωρίς να συντρέχει κάποιος σοβαρός λόγος. Αποφάσισα να πάω να την χαιρετήσω. Στα χέρια της κρατούσε το πέμπτο βιβλίο από την σειρά βιβλίων Wheel of time, μιας σειράς επικής φαντασίας του Ρόμπερτ Τζόρνταν. Ήταν πιο απλά ντυμένη, με αθλητικά παπούτσια, τζιν και μια μπλούζα της οποίας το σλόγκαν δεν μπόρεσα να μην σχολιάσω:

''I'm with stupid;'' είπα εγώ, ψιθυριστά για να μην μας κάνουν και παρατήρηση κιόλας. Εκείνη απάντησε στον ίδιο τόνο, με ένα απροσδιόριστο χαμόγελο:

''Η αλήθεια πονάει, έτσι;''

''Ξέρεις και καμιά αλήθεια που να μην πονάει;'' Βλέποντάς την απλώς να ξεφυλλίζει αυτό το τεράστιο βιβλίο, την παρατήρησα σιωπηλά για λίγο και είπα: ''Κάνεις έρευνα αγοράς;''

Εκείνη με κοίταξε με ένα βλέμμα όλο απορία και είπε, λες και ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα του κόσμου: ''Όχι, το διαβάζω'' Της έριξα ένα βλέμμα όλο δυσπιστία:

''Πλάκα μου κάνεις; Αυτό λέγεται ''ξεφύλλισμα'' στην καθομιλουμένη'' Εκείνη συνέχισε να μιλάει σοβαρά:

''Αλήθεια, το διαβάζω κανονικά το βιβλίο, απλά έχω γρήγορους ρυθμούς ανάγνωσης'' Αυτό δεν ήταν απλώς ''γρήγοροι ρυθμοί ανάγνωσης'' Η κοπέλα, αν διάβαζε, διάβαζε με ταχύτητες φωτός!

''Ωραία. Άμα το διαβάζεις, απόδειξέ το μου!'' την προκάλεσα εγώ.

''Και πως θα το κάνω αυτό;'' είπε αδιάφορα εκείνη.

''Θα σου κάνω κάποιες ερωτήσεις που, αν έχεις διαβάσει τα βιβλία ή είσαι φαν της σειράς, αποκλείεται να μην τα απαντήσεις'' Μπορεί να μην ήξερα πολλά πράγματα για την σειρά, όμως ήμουν καλά ενημερωμένη χάρη στην Λίλυ. Εκείνη άφησε το βιβλίο και, κοιτάζοντάς με, με τα γαλανά της μάτια να πετάνε σπίθες, είπε:

''Είμαι όλη αυτιά'' Φαινόταν σίγουρα αποφασισμένη.

''Πρώτη ερώτηση'' είπα ορθά-κοφτά εγώ ''Σε ποιο βιβλίο βιάζουν έναν από τους πρωταγωνιστές της σειράς;''

''Τον Ματ στο έβδομο βιβλίο'' απάντησε χωρίς δισταγμό εκείνη και συνέχισε ακάθεκτη το διάβασμα. Δεν θα τα παρατούσα όμως τόσο εύκολα, γι' αυτό και της έκανα μια ακόμα πιο δύσκολη ερώτηση:

''Εντάξει. Εφόσον αυτή σου φάνηκε εύκολη, για απάντησέ μου σε τούτη: Ποιος σκότωσε τον Ασμοντέαν;'' Εκείνη μου έριξε ένα βλέμμα λες και της έκανα πλάκα!

''Η Γκρέανταλ'' Βλέποντας την σαστισμένη μου έκφραση, είπε: ''Δεν θα έπρεπε λογικά να μου κάνεις πιο δύσκολες ερωτήσεις;''

Απέμεινα να την κοιτάζω με ανοιχτό το στόμα και έγνεψα αρνητικά. Αυτές ήταν όντως δύσκολες ερωτήσεις και τις απάντησε στο λεπτό. Αυτή την φορά την πίστευα και δεν χρειαζόμουν άλλη απόδειξη. Εκείνη, βλέποντας την παραίτησή μου αυτή, είπε, με έναν κάπως απαξιωτικό τόνο:''Θνητοί! Πόσο στενόμυαλοι μπορεί να είστε;''

''Με συγχωρείς'' είπα με στόμφο ''Αλλά δεν έχω ξαναδεί άνθρωπο να διαβάζει με ταχύτητα φωτός όπως εσύ. Ήθελα να το τσεκάρω'' Εκείνη γέλασε, δυνατά αυτή την φορά, κάτι που έκανε τα διπλανά τραπέζια να μας κάνουν παρατήρηση. Η Σελέστ εκνευρίστηκε και μουρμούρισε κάτι μέσα από τα δόντια της. Μετά από μια σύντομη παύση, είπα:

''Πως πέρασες την μέρα σου;'' Εκείνη, εφόσον διάβαζε παράλληλα και συμμετείχε στην συζήτηση, είπε:

''Φανταστικά! Ήμουν στην σχολή όλη την μέρα σχεδόν και, αφού με ψοφήσανε καλά-καλά στις προπονήσεις, είπα να έρθω εδώ για να βγάλει το πτώμα μου μούχλα'' Αυτό το μακάβριο σχόλιο με έκανε να σκάσω στα γέλια ''Εσύ;'' με ρώτησε, κοιτάζοντάς με με ένα συνωμοτικό και πονηρό συνάμα βλέμμα.

''Ομοειδής περίπτωση. Έχω να κάνω κάτι εργασίες'' Έσκυψα πιο κοντά στο αυτί της και ψιθύρισα, ακόμα πιο σιγά: ''Έχω ερωτήσεις''

Άξαφνα, σηκώθηκε από την καρέκλα της και είπε: ''Πάμε''

''Ορίστε;'' Ήταν τόσο απότομο αυτό που με ξάφνιασε ''Να πάμε που;''

''Θέλεις απαντήσεις;'' είπε απλά εκείνη με ένα χαμόγελο ''Ε λοιπόν έχω υπόψη μου το κατάλληλο μέρος για να τις πάρεις...''

Κεφάλαιο 23ο

''Που πάμε;''

Την ερώτηση αυτή την άφηνε να αιωρείται στον αέρα όσο μαζεύαμε τα πράγματά μας, όμως φάνηκε απρόθυμη να απαντήσει. Όταν βγήκαμε από την βιβλιοθήκη και επιτέλους μπορούσαμε να μιλάμε σαν άνθρωποι και όχι σαν να είχαμε λαρυγγίτιδα, βρήκα την ευκαιρία να επαναλάβω την ερώτηση. Εκείνη συνέχισε να περπατάει γρήγορα και με το ζόρι την έφτανα.

''Δεν είπες πριν ότι ήθελες απαντήσεις; Σε αυτό το μέρος σίγουρα θα τις βρεις''

''Ναι, αλλά ποιο είναι αυτό το μέρος;'' επέμεινα εγώ

''Ω, έλα τώρα. Δεν θες να σε αφήσω λιγάκι σε αγωνία;'' Της έριξα ένα ανυπόμονο βλέμμα όλο νόημα ''Μάλλον όχι'' διαπίστωσε απλά. Αναστέναξε ''Εφόσον είσαι τόσο περίεργη, θα σου πω'' Την είδα να βγάζει ένα κλειδί από την τσάντα της. Περίμενα να έχει αυτοκίνητο. Αντ' αυτού, στεκόμασταν μπροστά σε μια μηχανή, και τι μηχανή! Μια Ducati Monster 796! Ήθελα να την αγγίξω μόνο και μόνο για να δω πως είναι αληθινή.

''Αυτή η μηχανή είναι δική σου;'' ρώτησα, γουρλώνοντας τα μάτια. Δεν μπoρούσα να μην ρωτήσω, αν και ήταν προφανές ότι η μηχανή μου απέσπασε λιγάκι την προσοχή. Η Σελέστ την χάιδεψε για λίγο και είπε όλο καμάρι:

''Ο Μαύρος Πάνθηρας; Ναι, είναι το μωρό μου'' Εμ βέβαια! Η ''Μαύρη Χήρα'' θα είχε έναν ''Μαύρο Πάνθηρα'' Δεν περίμενα να έχει, λόγου χάρη, το ''Ροζ Κοτσύφι'' ''Για να επανέλθουμε όμως στην ερώτησή σου...'' είπε με κάποιο μυστικισμό: ''Να ξέρεις ότι έχει έναν βαθμό επικινδυνότητας'' Αυτό μου έκανε εντύπωση.

'' ''Βαθμό επικινδυνότητας'' λέγοντας...;'' Η φωνή της ήταν ενθουσιώδης, αν και το βλέμμα της έκρυβε κάποια ανησυχία:

''Ετοιμάσου, μικρή, γιατί θα σε πάω στο υπόγειο στέκι των βρικολάκων. Και της ελίτ, παρακαλώ'' Αυτό με εξέπληξε. Παντού είχε πάει το μυαλό μου! Το ''υπόγειο στέκι'' αυτών των πλασμάτων της νύχτας δεν ήταν ένα από τα μέρη που μπορούσα να σκεφτώ, για την ακρίβεια, δεν μου πέρασε καν από το μυαλό.

''Και, συγνώμη κιόλας, δεν θέλω να αμφισβητήσω την κρίση σου, αλλά αυτό δεν είναι...επικίνδυνο για μένα; Δεν θα έπρεπε κανονικά εσύ να με αποτρέψεις από αυτή την επιλογή για χάρη της ασφάλειάς μου;'' έκανα την προφανή ερώτηση. Πόσο συνετό ήταν άραγε να βάζεις το πρόβατο μέσα στην φωλιά των λύκων; Αναλογιζόμενη ότι το πρόβατο αυτό ήμουν εγώ, ανατρίχιασα μόνο και στην σκέψη. Η Σελέστ με χτύπησε φιλικά στον ώμο και είπε εύθυμα:

''Έλα μωρέ, τι ανησυχείς; Εγώ θα είμαι συνεχώς στο πλευρό σου. Άλλωστε...'' Το βλέμμα της έγινε απειλητικό, το ίδιο και η φωνή της ''Αν τολμήσει κάποιος να σε πειράξει, θα έχει να κάνει μαζί του. Και, πίστεψέ με, είμαι πολύ σκληρή για να πεθάνω!'' Αυτό με έκανε να πέσω ξερή από τα γέλια.

''Εντάξει. Πάμε τώρα, Μπρους Γουίλς;'' είπα με κάποια ευθυμία. Στην πραγματικότητα, δεν αισθανόμουν καθόλου άνετα. Αισθανόμουν λες και ετοιμαζόμουν να κάνω μια βουτιά σε βαθιά και επικίνδυνα νερά και κάτι μέσα μου αμφέβαλλε για το αν θα έβγαινα ακέραιη ή ζωντανή από όλο αυτό.

Η Σελέστ φόρεσε το κράνος της, ανέβηκε στην μηχανή της και μου έδωσε και εμένα ένα δεύτερο κράνος που είχε μαζί της. Το φόρεσα βιαστικά, ανέβηκα με λίγη δυσκολία, λόγω του ποταπού μου ύψους και κάθισα από πίσω της. Εκείνη ποδοπάτησε κυριολεκτικά το πετάλι της μηχανής και, αφού γύρισε τους μοχλούς της κάνα-δυο φορές, άρχισε να μουγκρίζει, που σημαίνει ότι είχε βάλει μπρος στην μηχανή, μια αίσθηση διόλου οικεία, μιας και εγώ οδηγούσα κατά κόρον το αυτοκίνητό μου. Στην αρχή, η ιδέα να ανέβω στην μηχανή δεν με ενθουσίαζε και πολύ, όσο περνούσε όμως η ώρα, τόσο πιο πολύ μου άρεσε. Η ταχύτητα, ο αέρας που μαστίγωνε το πρόσωπό σου, η αίσθηση της ελευθερίας που σου χάριζε ήταν κάτι που δεν μπορούσες να νιώσεις στον ίδιο βαθμό με το αυτοκίνητο.

Μετά από μισή ώρα άγνωστης διαδρομής σε μέρη της Όμαχα που δεν είχα ξαναδεί, σταμάτησε μπροστά από μια κάπως απόμερη πολυκατοικία. Την κοίταξα με δυσπιστία.

''Αυτό είναι το μέρος;'' Εκείνη έβγαλε το κράνος της και είδα ένα πονηρό χαμόγελο να σχηματίζεται στο πρόσωπό της.

''Φυσικά και όχι, χαζούλα! Αυτό είναι το σπίτι μου''

''Και τι δουλειά έχουμε στο σπίτι σου;'' Εκείνη μου έριξε ένα επικριτικό βλέμμα, προφανώς επειδή αδυνατούσα να το καταλάβω από μόνη μου και είπε με έναν, όπως μου φάνηκε, ανυπόμονο τρόπο:

''Συγνώμη! Θα πάμε στην ελίτ των βαμπιρικών κύκλων ντυμένες έτσι;'' είπε, καταδεικνύοντας τα ρούχα μας ''Δεν πρέπει να φορέσουμε κάτι ανάλογο;'' Εμένα ποσώς με ενδιέφερε να ντυθώ επίσημα ή ανεπίσημα. Το μόνο που ήθελα ήταν να ξεμπερδεύω με αυτό, γι' αυτό και είπα, με κάπως βαριεστημένο τρόπο:

''Δεν θα έπρεπε να μας νοιάζει περισσότερο να προμηθευτούμε με παλούκια και σκόρδα, ας πούμε, και λιγότερο για τις στιλιστικές μας επιλογές;'' Εκείνη χαμογέλασε απλά και είπε:

''Θα φροντίσουμε και για αυτό'' Και συνέχισε, τονίζοντας τις λέξεις: ''Όσο για τα σκόρδα, ξέχασε τα! Το πολύ-πολύ να κάνουν το πτώμα του βρικόλακα να βρωμάει χειρότερα και από έναν τόνο σκουπίδια'' Η αναισθησία με την οποία μιλούσε για τους βρικόλακες ακόμα με εξέπληττε, αλλά δεν έπρεπε να ξεχνώ πόσο εξοικειωμένη ήταν με τα γεγονότα που ακόμα εγώ προσπαθούσα να χωνέψω: υπήρχαν βρικόλακες, εκείνη ήταν κυνηγός βρικολάκων και καθήκον της ήταν να τους εξολοθρεύει και αυτό ήταν κάτι που το είχε αποδεχτεί πλέον.

''Οπότε τα σκόρδα δεν πιάνουν...'' παρατήρησα στωικά εγώ.

''Εντάξει, το μυρίζουν σίγουρα ακόμα πιο έντονα από ό, τι οι θνητοί, οπότε το πολύ-πολύ που μπορείς να κάνεις είναι να τους εκνευρίσεις. Πέρα από αυτό, δεν έχουν άλλη επίδραση επάνω τους'' είπε απλά εκείνη. Έβγαλε τα κλειδιά του σπιτιού της και άνοιξε την εξώπορτα. Μπήκε μέσα και εγώ την ακολούθησα σιωπηρά από πίσω. Αφού κάλεσε το ασανσέρ, μπήκαμε και οι δυο μέσα και πάτησε το κουμπί του τρίτου ορόφου. Υπήρχε μόνο ένα διαμέρισμα σε όλον τον όροφο και ήταν σίγουρο ότι ήταν το δικό της. Είχε πόρτα ασφαλείας και σύστημα συναγερμού, κάτι που δεν μου έκανε εντύπωση. 'Άνοιξε την πόρτα και, δείχνοντας το σπίτι της με μια πλατιά χειρονομία, είπε:

''Καλωσόρισες στο αρχοντικό μου''

Ήταν αδύνατον, νομίζω, να μπεις σε αυτό το σπίτι και να μείνεις αδιάφορη. Δεν ήξερα που να πρωτοπέσει το μάτι μου: στα αναρίθμητα αρωματικά και μη κεριά που υπήρχαν σε κάθε γωνιά του σαλονιού, οι άνετοι, μαύροι καναπέδες, οι κουρτίνες σε μοβ χρώμα με μαύρα τριαντάφυλλα και στους ασορτί, λιλά και λίγο πιο σκούρους, μοβ τοίχους, στον μοβ, γκοθιάρικο πολυέλαιο που υπήρχε στο ταβάνι ή στα αναρίθμητα βιβλία που υπήρχαν σχεδόν παντού; Πραγματικά, δεν υπήρχε γωνιά που να μην υπάρχουν στοίβες βιβλία. Φοβόσουνα να τα ακουμπήσεις για να μην πέσουν επάνω σου ή επάνω στο σκρίνιο ή επάνω στην πλάσμα τηλεόραση, σαν ένα τεράστιο ντόμινο. Εκείνη, βλέποντας τον δισταγμό μου, είπε:

''Κάτσε να πάρω λίγο τα πράγματά σου να είσαι πιο άνετη'' Και, αφού πήρε το παλτό και την τσάντα μου, τα τοποθέτησε σε έναν παράξενο, μαύρο καλόγερο που υπήρχε πίσω από την πόρτα, το μόνο σημείο τάξης στον χώρο.

''Πολύ ωραίο σαλόνι'' παρατήρησα εγώ ''Αλλά να...'΄ είπα με κάποιον δισταγμό ''Δεν σε πειράζει η όλη ακαταστασία;''

Δεν ήταν ότι ήμουν υπερβολικά τακτική, κάθε άλλο, απλά ζούσα σε ένα σπίτι όπου οι γονείς μου συνεχώς μας τόνιζαν ξανά και ξανά την σημασία της τάξης σε ένα σπίτι, κάτι που λίγο-πολύ είχαν περάσει και σε μας με τα χρόνια. Εντάξει, τα δωμάτιά μας δεν ήταν πάντα τακτικά, αλλά οι ''κοινόχρηστοι χώροι'' του σπιτιού ήταν πάντοτε τακτοποιημένοι. Το θεωρούσαν μεγάλη προσβολή να ερχόταν κάποιος στο σπίτι και να μην έχει που να καθίσει, ας πούμε. Η Σελέστ όμως δεν πρέπει να ήταν τέτοιος άνθρωπος. Κούνησε αδιάφορα τους ώμους και είπε:

''Ακαταστασία; Ποια ακαταστασία; Εγώ δεν βλέπω καμία ακαταστασία εδώ'' είπε, διασκεδάζοντάς το.

''Έλλειψη αποθηκευτικού χώρου;'' υπέθεσα εγώ.

''Προφανώς'' είπε λιγάκι στεγνά ''Δεν έχουμε όλοι την πολυτέλεια να μένουμε σε μονοκατοικία, ξέρεις'' Την κοίταξα, λιγάκι έκπληκτη...''Πως το κατάλαβα ότι μένεις σε μονοκατοικία;'' είπε, μαντεύοντας τις σκέψεις μου ''Στην περιοχή όπου ζεις, είναι σίγουρο ότι θα έμενες σε μονοκατοικία'' Χαμογέλασε εγκάρδια και είπε: ''Θα ήθελες να σου προσφέρω κάτι; Ένα χυμό; Μια σόδα; Ένα ποτήρι κρασί;''

''Ένα ποτήρι κρασί'' είπα εγώ. Ναι, ένα ποτήρι κρασί ήταν ό, τι έπρεπε. Μόλις την είδα να μπαίνει στην κουζίνα, έβγαλα το κινητό μου από την τσάντα μου και πήρα τηλέφωνο την Έβελιν. Της ζήτησα σαν χάρη να έλεγε, σε περίπτωση που με έψαχναν οι γονείς μου, πράγμα απίθανο, εφόσον θα τους έπαιρνα πρώτα τηλέφωνο να τους ειδοποιήσω, ότι θα έμενα στο σπίτι της απόψε. Εκείνη με ρώτησε για ποιο λόγο και της υποσχέθηκα ότι θα της τα έλεγα όλα στο σχολείο. Μου είπε ότι δεν επρόκειτο να έρθει και εγώ την ευχαρίστησα για όσα είπε στην διευθύντρια. Εφόσον με διαβεβαίωσε επίσης ότι ήταν καλά, έκλεισα το τηλέφωνο. Το έβαλα πάλι πίσω στην τσάντα και κάθισα στον καναπέ της.

Το χαμηλό τραπεζάκι του σαλονιού, εκτός από τα αναμενόμενα κεριά, ήταν γεμάτο και με ξύλινες σφαίρες, παλούκια και διάφορα άλλα, μικροσκοπικά μαχαιράκια. Υπέθεσα ότι στην ντουλάπα της θα βρίσκονταν και το ''βαρύ πυροβολικό'' Η Σελέστ δεν έκανε πολύ ώρα. Μου πρόσφερε το ποτήρι μου και έκατσε στην πολυθρόνα απέναντί μου, κρατώντας ένα ποτήρι που σίγουρα ήτανε βότκα, και μάλιστα σκέτη. Ήπιε αμέριμνη μια γουλιά και είπα, προσπαθώντας να συγκρατήσω το γέλιο μου:

''Άσε με εμένα, εσύ δεν ανησυχείς μήπως μεθύσεις;'' Δεν ήξερα και πολλά για το επάγγελμα ενός κυνηγού, αλλά δεν θα έπρεπε να είναι γενικά όσο πιο νηφάλιος γίνεται; Η Σελέστ κούνησε βαριεστημένα πέρα-δώθε το ποτήρι της και είπε:

''Όσο γι' αυτό, μην ανησυχείς! Και ένα μπουκάλι βότκα να πιω, δεν υπάρχει περίπτωση να μεθύσω''

''Ναι καλά, τώρα σε πίστεψα!'' η αυθόρμητη αντίδρασή μου. Εκείνη απλά κούνησε αδιάφορα τους ώμους.

''Πίστεψέ με, είχα συμμετέχει και σε έναν διαγωνισμό μια φορά με κάτι φίλους. Εκείνο το βράδυ κέρδισα του κόσμου τα λεφτά...και ένα βαρέλι μπύρας'' Ο τρόπος που τόνισε την φράση της, λες και η μπύρα ήταν πιο σημαντική από το χρηματικό έπαθλο, με έκανε να σκάσω στα γέλια. Το βλέμμα της σοβάρεψε κάπως, το ίδιο και ο τόνος της φωνής της.

''Πήρες τηλέφωνο να ενημερώσεις τους γονείς σου ότι θα αργήσεις;'' Προφανώς είχε ακούσει την συνομιλία μου με την Έβελιν από την κουζίνα ή, τουλάχιστον, ένα μέρος της.

''Περίπου. Πήρα μια φίλη μου για να με καλύψει (ότι, και καλά, θα κοιμηθώ στο σπίτι της)'' Δεν το έκανα με το σκεπτικό ότι θα με φιλοξενήσει στο δικό της και γι' αυτό έσπευσα να της εξηγήσω: ''Επειδή νόμισα ότι θα αργήσουμε, γι' αυτό...'' Εκείνη με διέκοψε.

''Δεν υπάρχει πρόβλημα. Φυσικά και μπορείς να μείνεις στο σπίτι μου. Άλλωστε...'' είπε, κλείνοντας μου πονηρά το μάτι ''Μάλλον θα το ξενυχτίσουμε απόψε;'' Γιατί ο νους μου πήγε πάλι στην ολονυχτία του νεκρού που κάνουμε πριν από τις κηδείες; Ένιωσα τόσο έντονο τρέμουλο που ήπια σχεδόν μονορούφι το κρασί μου. Η Σελέστ απλώς με παρατηρούσε, πίνοντας αργά το δικό της, χωρίς να λέει τίποτα.

Κάποια στιγμή, εφόσον έριξε μια φευγαλέα ματιά στον χώρο, είπε.

''Δεν είναι πολύ σκοτεινό το δωμάτιο; Ας ρίξουμε λιγάκι φως...'' Και, με ένα νεύμα του χεριού της, όλα αυτά τα κεριά άναψαν. Αυτό με έκανε να αναπηδήσω από την θέση μου.

''Ουάου! Πως το έκανες αυτό;'' ρώτησα, κοιτάζοντας εκστασιασμένη το πλέον ολόφωτο σαλόνι. Εκείνη είπε, με ένα απροσδιόριστο χαμόγελο.

''Εύκολο είναι, άλλα όχι και τόσο εύκολο όσο στις ταινίες! Ούτε καν αναλογίζονται την ενέργεια που απαιτείται για κάτι τέτοιο''

''Δηλαδή...είσαι μάγισσα'' διαπίστωσα, ακόμα έκπληκτη από το κόλπο με τα κεριά. Εκείνη έριξε απότομα το βάρος της προς τα πίσω και είπε, σε μια χαλαρή στάση:

''Όχι με τον παλιό, παραδοσιακό τρόπο του Σάλεμ και, προς Θεού, όχι σαν τις ''Μάγισσες!'' Έχουν διαστρεβλώσει παντελώς την πραγματικότητα. Οι μάγισσες δεν είναι μόνο ξόρκια, γκλαμουράτοι γκόμενοι και χύτρες ταχύτητας'' Φαινόταν πραγματικά να αποδοκιμάζει τους μύθους και τους θρύλους και τον τρόπο με τον οποίο τους παρουσιάζουνε στο ευρύ κοινό και καταλάβαινα εν μέρη την αγανάκτησή της. Ήταν σαν να είσαι ένα γνωστό πρόσωπο της επικαιρότητας και να βγαίνει κάποιος να διαστρεβλώνει γεγονότα που αφορούν την ζωή σου και το ποιος είσαι. Αυτό όμως ήταν και, κατά την γνώμη μου, το μεγαλύτερό τους πλεονέκτημα και γι' αυτό μπορούσαν να μένουν στην αφάνεια και να ζουν, ελεύθεροι, κατά κάποιο τρόπο από τις προκαταλήψεις τις κοινωνίας. Το ότι συμφωνούσα μαζί της εκείνη την στιγμή δεν σήμαινε ότι δεν ήθελα να μάθω τι τελικά ίσχυε.

''Μάλιστα. Ούτε ξόρκια, ούτε Σάλεμ, ούτε χύτρες ταχύτητας. Ποια είναι η αλήθεια, τελικά;'' Εκείνη ήπιε λίγο ακόμα από το ποτό της και είπε χαμογελώντας:

''Αυτό δεν είναι επί της παρούσης. Άλλωστε, είναι μεγάλη ιστορία και βαριέμαι να την εξηγώ'' Άφησε το ποτό της στο τραπεζάκι, το οποίο είχε αδειάσει όλο, και πρόσθεσε, με έναν πρόσχαρο και ανάλαφρο τρόπο: ''Ήρθε η ώρα για τις ετοιμασίες.Όπου να' ναι θα αρχίιισει το πάρτι!'' Σηκώθηκα και εγώ από την καρέκλα μου, άφησα το ποτήρι μου στο τραπέζι και την ακολούθησα.

Το δωμάτιό της παρουσίαζε μια παρόμοια εικόνα με το σαλόνι και, αν ήταν δυνατόν, ήταν ακόμα πιο σκοτεινό: τρεις τοίχοι ήταν βαμμένοι σε σκούρο μοβ και ένας σε μαύρο χρώμα, μια κουρτίνα με σχέδια και χρώμα όμοιο με τους τοίχους, ένα κρεββάτι με μαύρα κάγκελα, ένα γραφείο από μαύρο ξύλο και ένα λάπτοπ τελευταίας τεχνολογίας και έναν μαύρο πολυέλαιο στο ταβάνι. Εντύπωση επίσης μου έκαναν δυο πίνακες με εικόνες από την σειρά της Victoria Frances Favole και μια νεκροκεφαλή (ήλπιζα ψεύτικη) που είχε στο κομωδίνο της. Άνοιξε την ντουλάπα της έμεινα έκπληκτη από την γκαρνταρόμπα της. Σίγουρα η Λίλυ θα πέθαινε να είχε τα μισά από τα ρούχα της Σελέστ (για να μην πω και όλα!) Εκείνη έβγαλε στα γρήγορα μια κόκκινη, πανέμορφη τουαλέτα παρόμοια με αυτές της Αν Μπολέιν και ένα ακόμα σκούρο μπλε φόρεμα, τόσο σκούρο που άνετα θα μπορούσε κάποιος να το περάσει για μαύρο.

''Λοιπόν, εγώ θα φορέσω αυτό...'' είπε και έδειξε την κόκκινη τουαλέτα ''Και εσύ θα φορέσεις αυτό. Νομίζω ότι τα σκούρα χρώματα, εκτός του ότι είναι επιλογή σου να τα φοράς, σου πηγαίνουν κιόλας''

''Είναι απαραίτητο αυτό;'' είπα με κάποια δυσαρέσκεια.

''Εννοείται, εφόσον το λέω εγώ!'' είπε επιτακτικά εκείνη. Εγώ χαμογέλασα και είπα απλά:

''Μάλιστα, Μεγαλειοτάτη''

''Έτσι μπράβο!'' αναφώνησε εκείνη και συνέχισε, με πονηρό ύφος:''Θα σου έβαζα να μου καθάριζες τα παπούτσια για τιμωρία, αλλά έχει χάρη'' Ένα συγκροτημένο γέλιο βγήκε από μέσα μου, αναλογιζόμενη καθώς ήμουν για ποιον λόγο ετοιμαζόμασταν και που είχαμε να πάμε.

Τον περισσότερο χρόνο της προετοιμασίας τον σπατάλησε για χάρη μου: με βοήθησε να βαφτώ, έκανε τα μαλλιά μου μπούκλες, μέχρι και ένα από τα κοσμήματά της μου δάνεισε, που πίστευα ότι πήγαινε τέλεια και με το βραχιόλι που μου είχε χαρίσει ο Μπλέιζ. Όταν ετοιμάστηκε και εκείνη, μπορεί να έκανε τον μισό χρόνο από μένα, αλλά ήταν μια κούκλα. Θανάσιμη κούκλα, εφόσον προμηθεύτηκε πρώτα όλα τα απαραίτητα για την προστασία μας. Μου έδωσε και εμένα μια καλτσοδέτα και ένα στιλέτο για παν ενδεχόμενο. Λίγο πριν φύγουμε, πήρα τηλέφωνο στους γονείς μου για να τους ειδοποιήσω ότι θα έμενα στην Έβελιν εκείνο το βράδυ και εκείνοι το δέχτηκαν αυτό χωρίς αντιρρήσεις. Κατεβήκαμε κάτω από το σπίτι, όπου μας περίμενε μια λιμουζίνα,όπως επίσης και ένας νεαρός με ξανθά μαλλιά και γαλάζια μάτια, που προφανώς ήταν ο σοφέρ. Μου θύμισε τον Ρόμπερτ και, μόνο γι' αυτό, ήθελα να του σπάσω τα μούτρα. Μόλις μπήκαμε μέσα, δεν κρατήθηκα να μην ρωτήσω:

''Έλα τώρα! Λιμουζίνα; Δεν σκέφτηκες να είσαι λίιιγο διακριτική, ας πούμε;'' Η Σελέστ με κοίταξε λες και αυτό που μόλις άκουσε ήταν αδιανόητο.

''Μα να μην ξέρουν ότι τους επισκέπτομαι; Κρίμα είναι!'' Κούνησα αποδοκιμαστικά το κεφάλι μου, το μόνο σημάδι της δυσαρέσκειάς μου και δεν έκανα κανένα άλλο σχόλιο.

Η λιμουζίνα μας άφησε σε ένα πολυσύχναστο δρόμο της Όμαχα. Με το που κατεβήκαμε από την λιμουζίνα, ένιωσα επάνω μας καρφωμένα εκατοντάδες μάτια, κάτι που με έκανε να αισθανθώ απέραντη αμηχανία. Όσο περπατούσαμε, η Σελέστ μου έλεγε τι έπρεπε να κάνω.

''Άκου να δεις: αυτό το μέρος είναι ένα από τα μέρη όπου συχνάζει η ''ελίτ'' των βρικολάκων ή αλλιώς, οι ''γαλαζοαίματοι,'' όπως θέλουν να τους αποκαλούν. Είναι γενικά πιο ισχυροί από τους κοινούς βρικόλακες, γι' αυτό να θυμάσαι: να μην τους κοιτάς στα μάτια παραπάνω απ' όσο χρειάζεται, να μην κάνεις απότομες κινήσεις και, για κανέναν λόγο, να μην τους προκαλέσεις σε καβγά. Μπορεί να σε υποτιμήσουν, να σου φωνάξουν, να σε χλευάσουν, να πουν το οτιδήποτε για σένα. Εσύ προσπάθησε να είσαι όσο πιο ευγενική γίνεται! Μην ξεχνάς με ποιους έχεις να κάνεις'' Έγνεψα καταφατικά και απλώς την ακολούθησα.

Λίγα μέτρα πιο κάτω, βρισκόταν ένα όμορφο κτίριο που έμοιαζε με μέγαρο ή μουσείο. Η Σελέστ χτύπησε τρεις φορές την πόρτα, η οποία άνοιξε με ένα αποκρουστικό τρίξιμο. Προχωρήσαμε λίγα μέτρα πιο κάτω, μέσα από έναν φαρδύ διάδρομο γεμάτο κεριά, μικροσκοπικά κάδρα με στοιχεία νεκρής φύσης (ξεραμένα φύλλα και κλαδιά και μαραμένα τριαντάφυλλα συγκεκριμένα) και λογιών-λογιών ταπετσαρίες για να φτάσουμε μπροστά σε μια πόρτα. Ο πορτιέρης ήταν ψηλός, γεροδεμένος, με καστανά μαλλιά και μαύρο ντύσιμο. Φορούσε γυαλιά ηλίου.

''Σπάικ, αγόρι μου!'' είπε εύθυμα η Σελέστ.

''Χήρα!'' είπε εύθυμα εκείνος ''Είσαι πολύ...θελκτική απόψε'' είπε και της έριξε ένα βλέμμα από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Από τον όρο ''θελκτική'' και μόνο υπέθεσα ότι ήταν βρικόλακας. Η Σελέστ χαχάνισε και είπε εύθυμα:

''Πολύ θα ήθελες μια σταγονίτσα, ε; Κάνε όρεξη, φιλαράκι'' Εκείνος σοβάρεψε απότομα και, ρίχνοντάς μου ένα βιαστικό βλέμμα, είπε:

''Εν πάση περιπτώσει...Έχω εντολές να μην σε αφήσω να περάσεις'' Η Σελέστε πετάρισε τάχα αθώα τα βλέφαρά της

''Ω, έλα τώρα, Σπάικ! Θα είμαι καλό κορίτσι'' Εκείνος έγνεψε αρνητικά.

''Λυπάμαι, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να περάσεις'' Και πρόσθεσε με αυστηρότητα ''Σου προτείνω καλύτερα να πηγαίνεις'' Άξαφνα, η Σελέστ έβγαλε ένα παλούκι από το πίσω μέρος του φορέματός της και τον άρπαξε από τον γιακά:

''Άκου με να σου πω, Σπάικ'' Το όνομά του το είπε σαν να τον έφτυνε κατάμουτρα ''Ανέχομαι τις μαλακίες του αφεντικού σου εδώ και τόσα χρόνια. Λοιπόν, ή θα περάσουμε ή αποχαιρέτα μια για πάντα την απέθαντη ζωή σου, γιατί με έχεις εκνευρίσει αφάνταστα!'' Ο Σπάικ σήκωσε ψηλά τα χέρια του παραδομένος και είπε, κάπως μαγκωμένα:

''Το ξέρεις ότι εγώ μόνο εντολές εκτελώ. Δεν είναι ανάγκη να με σκοτώσεις''

''Α ναι;'' είπε εκείνη, με την φωνή της να στάζει αίμα ''Εγώ νομίζω ότι ένα απέθαντο κάθαρμα λιγότερο σε αυτόν τον κόσμο είναι ένα καλό κίνητρο για να το κάνω''

Άξαφνα, από πίσω της ακούστηκε μια φωνή:

''Τι συμβαίνει εδώ;''

να μαντεψω;;ειναι ο "αρχηγος";
καλα τελειο!!!

Αν μπορούσες να με δεις την ώρα που διάβαζα (και τώρα εδώ που τα λέμε) θα έβλεπες κάτι τέτοιο:
Είναι ΤΕΛΕΙΟ!!!! Γράφεις πραγματικά καταπληκτικά!!! Μακάρι να μορούσα κι εγώ να γράψω σαν εσένα! Και να μην αναφέρω βέβαια τις φανταστικές ιδέες!

Vampire Girl: Δεν το νομίζω...Ωστόσο, να είσαι σίγουρη ότι αυτή η συνάντηση θα είναι κάπως...επεισοδιακή...

Χριστίνα: Σε ευχαριστώ πάρα πολύ Και εσύ γράφεις ωραία, έχεις πολύ ωραίες ιδέες και φαίνεται ότι έχεις όρεξη και ταλέντο στο γράψιμο Ανυπομονώ και εγώ να δω τι θα γίνει παρακάτω με την ιστορία σου

Την αλήθεια λέω! Το βρήκα φανταστικό!!!

Σπόιλερ:

Τώρα γράφω την συνέχεια και να είστε σίγουρες ότι αναμένονται και άλλες ανατροπές και εξελίξεις για την συνέχεια

Σπόιλερ:

Ανυπομονώ να τις δω τις ανατροπές!!!!!

μηπως ειναι ο ντρακο;;;