Vampirisious-Book 1

Εντάξει καλέ, δε σε πιέζω! Καταλαβαίνω το χάλι με τις διορθώσεις... Κι εγώ δεν μπορώ να κάτσω να διορθώσω, βαριέμαι ελεϊνά! Αλλά πρέπει αλλιώς θα είναι χάλια! Και είμαι τόσο διχασμένη ανάμεσα στις ιδέες μου που δεν ξέρω τι να κάνω, αλλά αυτά δεν είναι της παρούσης...

Άντε να δω το επόμενο λοιπόν!!!

Αυτά τα ποιήματα στο blog είναι δικά σου??? Είναι απίστευτα! Έχεις πάρα πάρα πολύ ταλέντο! Μακάρι να είχα το μισό!

Και εγώ έχω γράψει κάποια κεφάλαια απανωτά. Άντε να τα διορθώσω τώρα, πφφφ Ειδικά με αυτή την ιστορία, είχα διχαστεί πολύ και εγώ, γι' αυτό και αποφάσισα στο τέλος να γράψω 2 βιβλία, μπας και ξεκαθαρίσει λίγο ''το τοπίο''

Σπόιλερ:

Ναι, εγώ τα έγραψα Περνούσα την φάση της ''καταραμένης ποιήτριας'' τότε Σε ευχαριστώ πάρα πολύ! (και εσύ έχεις ταλέντο, μην ακούω τέτοια! )

Σπόιλερ:

Σπόιλερ:

Μια χαρά τα πας για καταραμένη ποιήτρια! Θα ήθελα να τα δω σε τραγούδια αυτά τα ποιήματα! Πάντως όσο ταλέντο και να έχω εμένα δε με πιάνει καμιά τέτοια κατάρα δυστυχώς. Το πολύ πολύ να με πιάσει μάτι κια μετά να έχω πονοκέφαλο και τα χάλια μου, αλλά κατάρα έμπνευσης και στίχων δεν...

Σπόιλερ:

Σπόιλερ:

Και εμένα μια φάση ήταν. Δεν βλέπω να μου ''ξανάρχεται'' κάτι τέτοιο Χμ, έχω και κάτι φανταστικά που δεν έχω ανεβάσει...Μπορεί και να τα ανεβάσω

Σπόιλερ:

Σπόιλερ:

Να τα ανεβάσεις τα άλλα τα φανταστικά!!!

Σπόιλερ:

Σπόιλερ:

Καλά, τα άλλα δεν νομίζω ότι είναι και τόσο καλά, αλλά θα τα ανεβάσω anyway

Σπόιλερ:

Σίγουρα θα είναι μια χαρά!!!!

Σπόιλερ:

καταπληκτικοοο το καινουργιο κεφαλαιοο!!

και φυσικα ανυπομονουμε για το επομενο σου!!!

και ξανα!

Σπόιλερ:

Ορίστε τα καινούρια κεφάλαια

Σπόιλερ:

Κεφάλαιο 35ο

''Πόσο γρήγορα μπορείς να βρεις κάποιον άμα στο ζητήσει κάποιος;''


''Ο κόσμος λέει και μια καλησπέρα, έτσι, για τους τύπους'' με πείραξε η Σελέστ.

''Καλησπέρα'' είπα, κάπως βιαστικά και τρεχάτα ''Λοιπόν, σχετικά με το πως βρίσκεις κάποιον άμα χρειαστεί...'' Ολιγόλεπτη παύση από την άλλη άκρη της γραμμής. Μάλλον σκεφτόταν αυτό που της ''ξεφούρνισα'' έτσι στα ξαφνικά, τι μπορεί να αποσκοπούσα λέγοντάς κάτι τέτοιο, γιατί σίγουρα δεν το ανέφερα τυχαία, έτσι, στα ξαφνικά.

''Εξαρτάται. Ο οργανισμός έχει τα μέσα, ωστόσο αυτό εξαρτάται από το ποιον ψάχνεις'' Η φωνή της ακούστηκε αδύναμη και λιγάκι παραιτημένη από την καχυποψία. Υπέθεσα ότι σε αυτό μεγάλη ευθύνη έφερε ο φόρτος εργασίας της, μα δεν είχα καιρό για να συζητήσω περαιτέρω γι' αυτό.

''Θέλω να μου βρεις την διεύθυνση κατοικίας του Ντράκο'' Φαντάστηκα τα φρύδια της να ανασηκώνονται από την έκπληξη. Ούτε και από την φωνή της μπορούσε να αποκρύψει την έκπληξή της.

''Έχεις τίποτα που θα με βοηθήσει; Κάτι από το οποίο θα μπορούσα να ξεκινήσω την έρευνά μου;'' Η φωνή της ήταν κάπως απόμακρη, άκρως επαγγελματική. Σίγουρα ήταν κουρασμένη, γι' αυτό και εγώ θα μιλούσα χωρίς περιστροφές.

''Είναι καθηγητής στο σχολείο μου'' είπα, προσπαθώντας να κρατήσω ουδέτερο τον τόνο της φωνής μου.

''Καθηγητής σου;'' αναφώνησε εκείνη ''Να πάρει, Λούνα! Αυτό εννοούσες όταν διαβεβαίωνες τον Ναθάνιελ ότι τον γνωρίζεις; Και πότε ακριβώς σκόπευες να μου το πεις;'' Ήταν νευριασμένη που της το είχα κρύψει αυτό και είχε και κάθε λόγο άλλωστε, όμως το έκανα για να την προστατέψω. Το έκανα όταν νόμιζα ότι ο Ντράκο ήταν η μεγαλύτερη απειλή. Πλέον ήξερα πόσο λάθος έκανα.

''Σελέστ, πίστεψέ με. Δεν επρόκειτο να σου ζητήσω ποτέ κάτι τέτοιο αν δεν ήταν κάτι σημαντικό. Να σου ζητήσω την διεύθυνση ενός βρικόλακα τον οποίο μόλις λίγες μέρες πριν άφησες να ξεφύγει λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων;''

''Και γιατί μου ζητάς κάτι τέτοιο τώρα; Μήπως κάτι άλλαξε στην πορεία;'' Η ερώτησή της ήταν κατατοπιστικότατη, και ήμουν σίγουρη ότι και η ίδια κάτι θα είχε υποπτευθεί.

''Βρες μου εσύ την διεύθυνσή του και θα σου πω σε περίπτωση που βρω κάτι επιλήψιμο'' Ήθελα να της πω περισσότερα, όχι: ήθελα να της τα πω όλα, άλλα όσα λιγότερα γνώριζε για το παράτολμο σχέδιό μου, τόσο λιγότερες ήταν και οι πιθανότητες να με αποτρέψει από την υλοποίησή του. Όχι ότι αυτό δεν προσπαθούσε να κάνει και τώρα, με πιο...ὲμμεσο και εκλεπτυσμένο τρόπο.

''Λούνα, περιττό να σε ενημερώσω το πόσο επικίνδυνο είναι αυτό που πας να κάνεις. Αυτό πολύ πιθανόν το γνωρίζεις ήδη. Νομίζω όμως ότι, προτού σε βοηθήσω, καλό θα ήταν να γνωρίζω κάποια πράγματα'' Είχε κάθε δικαίωμα να το ρωτήσει αυτό, όμως δεν μπορούσα να της πω τίποτα για την ώρα.

''Θα τα μάθεις όλα εν καιρώ'' είπα και ευχόμουν από μέσα μου να μην ακούστηκα υπερβολικά απότομη ''Δέχεσαι να με βοηθήσεις ή όχι;'' Κι άλλη παύση από την άλλη μεριά της συνομιλίας.

''Εντάξει. Θα σε βοηθήσω'' είπε στην τελική εκείνη ''Αλλά μετά θα μου τα πεις όλα. Πρέπει να ξέρω τι είναι αυτό που πρέπει να πολεμήσουμε'' Ήταν λογικό και επόμενο να επιμείνει. Ήμουν σίγουρη ότι θα το κάνει. Το λιγότερο που μπορούσα να κάνω για την ώρα ήταν να συμφωνήσω να της τα πω όλα κάποια στιγμή.


Τερμάτισα την κλίση λες και κάποιος με κυνηγούσε.


Το δωμάτιό μου έδειχνε πιο μικρό απ' ό, τι συνήθως. Οι τοίχοι έκλειναν γύρω μου, λες και ήθελαν να με πνίξουν. Που είχα μπλέξει, Θεέ μου; Μέσα σε μια στιγμή, είχαν έρθει τα πάνω-κάτω και όλα πλέον ακροβατούσαν σε ένα τεντωμένο σχοινί.

Ο Σέγκριμ απειλούσε να βλάψει όλα τα αγαπημένα μου πρόσωπα αν δεν τον συνεργούσα σε αυτόν τον βδέλυγο και ποταπό σκοπό του. Είχε την εντύπωση ότι με αυτή την απειλή θα με κάνει να τον ακολουθήσω πιστά; Αν το πίστευε πραγματικά αυτό, έκανε μεγάλο λάθος. Δεν υπήρχε περίπτωση να καθίσω σε μια άκρη και να δω τα αγαπημένα μου πρόσωπα να σφαγιάζονται για χάρη του οράματος ενός παρανοικού.

Εφόσον γνώριζα πως ο Ντράκο ήταν ένας ''σύνδεσμος'' με τις δυνατότητές μου, αλλά και με το παρελθόν μου, ήμουν πρόθυμη να τον χρησιμοποιήσω. Θα μπορούσα, βέβαια, να παριστάνω την ''αφελή και παράφορα ερωτευμένη νεανίδα,'' να συνάψω σχέση μαζί του και να προσπαθήσω να τον πείσω να μου πει όλα όσα γνωρίζει. Όχι ότι θα με πείραζε να παίξω αυτόν τον ρόλο, ωστόσο θα έχανα πολύτιμο χρόνο, χρόνο που δεν είχα. Έτσι, αποφάσισα να επισπεύσω τα πράγματα: να βρω που μένει, να μπω στο σπίτι του και να ψαχουλέψω τα πράγματά του μια μέρα που εκείνος θα έλειπε από το σπίτι.

Το εγχείρημά μου ήταν παράτολμο και το γνώριζα αυτό, όπως γνώριζα πολύ καλά ότι τα περιθώρια στένευαν και δεν είχα και πολλές επιλογές. Έπρεπε κάπως να δράσω.


Την επόμενη μέρα, στο σχολείο, αποφάσισα να φερθώ τελείως φυσιολογικά, σαν να μην χτύπαγε η καρδιά μου σαν τρελή για την επιτυχία ή την αποτυχία της έρευνας της Σελέστ. Πάρκαρα στην συνηθισμένη μου θέση, τακτοποίησα τα πράγματα στο ντουλαπάκι μου και έψαξα να βρω την Λίλυ. Εκείνη καθόταν αμέριμνη στο προαύλιο, μασουλώντας κάτι Mars Mellows και κουνώντας πάνω-κάτω τα πόδια της στον αέρα.

''Θες λίγα;'' με ρώτησε με γεμάτο το στόμα, τείνοντας μου την σακούλα.

''Δεν θέλω να πεθάνω'' έκανα μια γκριμάτσα τάχα αποστροφής και αηδίας. Με κοίταξε καλά-καλά.

''Με αυτά δεν πεθαίνεις, αλλά πας στον παράδεισοοο'' έκανε εύθυμα εκείνη, κάτι που μου προξένησε απανωτά γέλια. Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Έπρεπε να την ρωτήσω. Είχα αγωνία για το πως είναι.

''Τι κάνει η Έβελιν;'' Η έκφρασή και των δυο μας σοβάρεψε αμέσως.

''Είναι εκτός κινδύνου'' Θυμός σκίασε τα χαρακτηριστικά της. Οι εκφράσεις της ήταν το ίδιο σπασμωδικές και νευρικές ''Αν μπορούσα να τους πιάσω στα χέρια μου αυτούς τους δυο! Αυτοί φταίνε για όλα''

''Δεν είμαι και τόσο σίγουρη γι' αυτό'' μουρμούρισα μέσα από τα δόντια μου. Δεν περίμενα να το ακούσει, εκείνη όμως το άκουσε και είπε, γεμάτη νεύρα:

''Τι θες να πεις; Το παραδέχτηκε και η ίδια! Είπε ότι, μετά από αυτό, έπεσε σε κατάθλιψη και, όσο ήταν κλεισμένη στο σπίτι, σκεφτόταν μόνο αυτό. Θεώρησε ότι η ίδια ήταν τόσο μεγάλη αποτυχία , ότι δεν θα μπορούσε να την αγαπήσει ποτέ κανείς και γι' αυτό θέλησε να βάλει τέλος στην ζωή της'' Χτύπησε το χέρι στο τραπέζι ''Για δύο άχρηστους!'' Κάποιοι περαστικοί μας έριξαν μερικές απορημένες ματιές.


Έπρεπε να το περιμένω ότι, χάρη στην υποβολή, η Έβελιν θα έλεγε όλα αυτά που ήθελε ο Σέγκριμ να πει. Είχε δίκιο, ήταν το τέλειο έγκλημα. Τι μου έμενε εμένα λοιπόν, εφόσον ο λεγόμενος ''θύτης'' αποδέχτηκε την ''ενοχή'' του να συμφωνήσω στα λεγόμενά του; Αποφάσισα να αλαφρύνω λίγο την ατμόσφαιρα και να μην ρίξω άλλο λάδι στην φωτιά (και παράλληλα να μάθω αν οι υποψίες μου για εκείνους τους δυο ήταν βάσιμες ) Πήρα μια σκανταλιάρικη έκφραση και, βλεφαρίζοντας θεατρινίστικα τα μάτια μου, είπα:

''Μου φάνηκε ή σε είδα να πιάνεσαι χεράκι-χεράκι με τον Τζάρεντ;'' Αν είναι δυνατόν! Την είδα να κοκκινίζει μέχρι τ' αυτιά. Έμεινα με το στόμα ανοιχτό ''Είναι αλήθεια, έτσι; Τα φτιάξατε!''

''Ναι'' παραδέχτηκε, χαμηλώνοντας το κεφάλι από ντροπή ''Είναι αλήθεια''

''Πως έγινε;'' έκανα όλο ενθουσιασμό εγώ ''Θέλω να τα μάθω όλα!''

''Δηλαδή, δεν είσαι θυμωμένη μαζί μου;'' είπε, με κάποια μεταμέλεια εκείνη.

''Γιατί να είμαι θυμωμένη; Το είχα υποψιαστεί, άλλωστε'' παραδέχτηκα εγώ.

''Η αλήθεια είναι ότι σε είχα παραμελήσει λιγάκι τον τελευταίο καιρό. Συγνώμη''

''Άσ' τα τώρα αυτά και λέγε'' Εκείνη γέλασε, μερικώς από ανακούφιση και συμμεριζόμενη τον ενθουσιασμό μου.

''Πριν από δυο βδομάδες, βρήκα ένα σημείωμα στο ντουλαπάκι μου. Κάποιος μου ζητούσε να τον συναντήσω κοντά στην παραλία στις οχτώ και είχε την υπογραφή: ''Ο σκοτεινός σου πρίγκιπας''

Όπως καταλαβαίνεις, αυτό μου κίνησε την περιέργεια και πήγα στην παραλία την ώρα που έγραφε το σημείωμα. Περπάτησα αρκετά και σταμάτησα μπροστά σε μια ευρύχωρη σπηλιά. Ήταν γεμάτη αρωματικά κεριά και ροδοπέταλα. Εκείνος στεκόταν εκεί, αμίλητος, φορώντας μια μάσκα. Όταν του την έβγαλα, με έκπληξη διαπίστωσα ότι ήταν ο Τζάρεντ. Μου εκμυστηρεύτηκε ότι, τόσο καιρό, ήταν ερωτευμένος μαζί μου. Στην αρχή, ήμουν τόσο μπερδεμένη! Τόσο καιρό, νόμιζα ότι ήμασταν μόνο φίλοι'' Τα μάτια της πήρε μια ονειροπόλα έκφραση ''Όμως μετά έσκυψε και με φίλησε. Κανένας δεν με είχε κάνει να αισθανθώ τόσο όμορφα στην ζωή μου. Μάλλον βρήκα τον σκοτεινό μου πρίγκιπα...χωρίς να το γνωρίζω''

Ένα πλατύ χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπό μου. Την αγκάλιασα και της είπα ότι ήμουν πολύ χαρούμενη για εκείνη. Από την αρχή ήμουν βέβαιη ότι ο Τζάρεντ την είχε ερωτευτεί και χάρηκα που επιτέλους το είδε και εκείνη. Ήμουν, βέβαια, λιγάκι ενοχλημένη που δεν μου το είπε από την αρχή, ωστόσο αυτό δεν σήμαινε ότι έπαυα να χαίρομαι γι' αυτήν


Με την άκρη του ματιού μου, είδα την Κέιλιν να μας πλησιάζει και να μας κοιτάζει σαν να είμαστε ανάξιες λόγου:

''Τι πάθατε εσείς και κάνετε σαν χαζοχαρούμενες πρωί-πρωί;''

''Δεν σε αφορά και άλλη φορά, όταν θες να πεις κάποια ''χαζοχαρούμενη'' να κοιτάξεις στον καθρέφτη καλύτερα'' είπε η Λίλυ με επιθετικότητα.

''Δεν ήρθα για σένα, ηλίθια!'' της πέταξε η Κέιλιν, αγριοκοιτάζοντας την ''Έχω ένα μήνυμα για την φίλη σου'' Αυτό με έκανε να απορήσω.

''Για εμένα; Τι είδους μήνυμα;'' Με πλησίασε, τόσο πολύ ώστε να με κοιτάζει ευθέως στα μάτια και είπε, με τις λέξεις να μένουν χαραγμένες στην μνήμη μου:

''Μην προσπαθείς άδικα να ξεφύγεις. Γιατί, σίγουρα, ό, τι και να κάνεις, την μοίρα σου δεν θα μπορέσεις να αποφύγεις''

Κεφάλαιο 36ο

Ένας παγωμένος αγέρας μαστίγωσε το πρόσωπό μου. Έσφιξα το φουλάρι μου καλά γύρω από τον λαιμό μου. Αυτό μπορούσε να με προφυλάξει από το κρύο, όχι όμως και από κάτι άλλο που δεν μπορούσα να αποφύγω: τον φόβο.

Εφόσον είχα ολοκληρώσει τα καθήκοντά μου μετά από τον ερχομό μου από το σχολείο, σαν καλό κορίτσι που ήμουν, αποφάσισα να το κάνω: να πάω στο σπίτι του Ντράκο. Η Σελέστ είχε ήδη βρει την διεύθυνση, νωρίτερα από όσο θα μπορούσα να ελπίζω. Το μόνο που είχα να κάνω ήταν να το πάρω απόφαση.


Και η ώρα είχε φτάσει. Ήταν ή τώρα ή ποτέ.

Το σπίτι του εξωτερικά ήταν όπως αυτά τα σπίτια που βλέπουμε στα θρίλερ, ξέρετε, αυτά που τα βλέπεις από μακριά και είσαι σίγουρος ότι πολύ πιθανόν να είναι στοιχειωμένο και τα στοιχειά το βράδυ να πίνουν τσάι και θα παίζουν την ψυχή σου στην μπιρίμπα; Ένα διώροφο κτίριο σε έναν λόφο λίγο πιο έξω από την Όμαχα, με τον αέρα να λυσσομανά πάνω από την σκεπή με τα σκουρόχρωμα κεραμίδια και τις πέτρες που φαινόταν να κρύβουν ένα σωρό μυστικά που μονάχα ο ιδιοκτήτης τους μπορούσε να αποκαλύψει. Νομίζω ότι πήρατε μια ιδέα.

Έκανα το γύρο του σπιτιού, ευχόμενη να μην ήταν μέσα και, αν ήταν, να μην με είχε δει από το παράθυρο, να μην με είχε ακούσει ή κάτι τέτοιο. Δεν υπήρχε περίπτωση, φυσικά, να μπω από την μπροστινή πόρτα και η πίσω πόρτα ήταν κλειδωμένη. Έλεγξα αν έχει κάνει μήπως το κόλπο με το ''κλειδί κάτω από την γλάστρα,'' όσο και αν ήξερα ότι παραήταν προσεκτικός για να κάνει ένα τόσο μεγάλο λάθος. Και ενώ σκεφτόμουν να εγκαταλείψω την προσπάθεια και να φύγω, το βλέμμα μου έπεσε στο πεζούλι και πάνω στο παράθυρο του πάνω πατώματος.

Ήταν αρκετά ψηλά και το να το ανέβω χωρίς σκάλα ήταν κάπως ριψοκίνδυνο, παρόλα αυτά δεν έβλαπτε μια προσπάθεια. Με ένα σάλτο, βρέθηκα ψηλά, για να πέσω ακριβώς από το ίδιο ύψος. Προσπάθησα ξανά και απέτυχα. Αυτή η διαδικασία επαναλήφθηκε κάμποσες φορές, ώσπου στο τέλος με έπιασαν τα νεύρα μου. Ένιωσα το αίμα μου πραγματικά να βράζει μέσα στις φλέβες μου. Αυτή την φορά, έβαλα όλη μου την δύναμη σε ένα και μόνο άλμα.

Τα χέρια μου έφτασαν το πεζούλι. Με γρήγορες κινήσεις, για να μην χάσω την ισορροπία μου, άνοιξα το παράθυρο και μπήκα, επιτέλους, μες στο ''αβαείο του Ντράκο'' Αν ήμουν σίγουρη ότι έλειπε, μπορεί και να γελούσα σατανικά με το κατόρθωμά μου, δεν ήθελα όμως να το ρισκάρω. Άλλωστε, δεν μπορούσε να θεωρηθεί ως ''νίκη'' Δεν είχα βρει κάτι το επιλήψιμο...ακόμα.

Η ζέστη μες στον χώρο ήταν ευχάριστη μετά από τόση ώρα προσπάθειας έξω στο κρύο. Έκλεισα το παράθυρο και κινήθηκα στον διάδρομο. Είχα αποφασίσει να ρίξω μια ματιά στα δωμάτια, όταν άκουσα την φωνή του Ντράκο να λέει:

''Δυστυχώς, αυτό δεν το γνωρίζω. Πάντως, φέρτε μου το καλύτερο κρασί που διαθέτετε. Είμαι ένας άνθρωπος που εκτιμά τα...φίνα πράγματα στην ζωή''

Να πάρει! Περίφημα! Τελικά, ο Ντράκο ήταν στο σπίτι! Και τι θα του έλεγα αν με έπιανε στα πράσα; ''Είδα φως και μπήκα;'' Θα μπορούσε να με καταγγείλλει κάλλιστα στην αστυνομία μόνο και μόνο για να με εκδικηθεί επειδή δεν συμβιβάστηκα με τους ηλίθιους κανόνες του. Βέβαια! Όταν μπαίνω εγώ στο σπίτι του, είναι κλοπή. Όταν μπαίνει εκείνος στο δικό μου, το κάνει για να με προστατέψει. Πως μπορεί κανείς να προβάλει κάποια ένσταση σε ένα ατράνταχτο επιχείρημα σαν κι αυτό;

Κατέβηκα τις υπέροχες, μαρμάρινες σκάλες και βρέθηκα ευθύς στο καθιστικό. Έμεινα άφωνη από το πόσο καλαίσθητο και γουστόζικο ήταν. Οποιοσδήποτε και αν ερχόταν σπίτι του, θα έβλεπε από την πρώτη στιγμή την αγάπη του για την καλαισθησία, την άνεση και τις καλές τέχνες. Μεγάλα παράθυρα φώτιζαν ολόκληρο τον χώρο, ένα εκ των οποίων σκεπάζονταν από βαριές, μπορντό κουρτίνες. Εντύπωση μου έκαναν οι αναρίθμητοι πίνακες ζωγραφικής, καθώς και κάποια μουσικά όργανα που βρίσκονταν σε μια γωνιά: ένα πιάνο, ένα τσέλο, ένα φλάουτο και μια κατάμαυρη Epiphone Les Paul 100! Ήθελα τόσο πολύ να την πάρω στα χέρια μου και να παίξω κάποιο κομμάτι, οποιοδήποτε κομμάτι.

Ωστόσο, δεν είχα ώρα για να κάθομαι να χαζεύω το καθιστικό. Έπρεπε να προχωρήσω, μακριά από την ζεστασιά του αρχοντικού τζακιού που έπνιγε, θαρρείς, ολόκληρο το σπίτι. Προχωρώντας, βρέθηκα τόσο στην τραπεζαρία όσο και στην κουζίνα. Μου έκανε εντύπωση που ένας βρικόλακας είχε μπει στον κόπο να βάλει κουζίνα και τραπεζαρία στο σπίτι του, το ότι δεν έτρωγε ανθρώπινο φαγητό δεν σήμαινε απαραίτητα, ας πούμε, ότι δεν διοργάνωνε δεξιώσεις στο σπίτι του ή κάτι τέτοιο. Και το τζάκι που ήταν αναμμένο επίσης μου έκανε εντύπωση. Οι βρικόλακες δεν νομίζω ότι είναι...οπαδοί της ζέστης.

Στην άκρη του διαδρόμου, βρέθηκα εμπρός σε μια κλειστή πόρτα. Την άνοιξα και είδα πως ήταν το γραφείο του.


Ωραία. Εδώ όλο και κάτι θα βρίσκαμε.

Διέφερε ελαφρώς από όσους χώρους του σπιτιού είχα δει ως τώρα. Ήταν λιγάκι πιο μοντέρνος. Σαφώς και διέθετε αντίκες και πίνακες ζωγραφικής, καθώς και αναρίθμητα βιβλία, όπως ήταν αναμενόμενο, το γραφείο, παρόλα αυτά, διέθετε ένα μοντέρνο πορτατίφ, ένα GPS, ένα handsfree και έναν υπολογιστή τελευταίας τεχνολογίας. Καθώς φαινόταν, το γραφείο του ήθελε να εμπεριέχει τα καλύτερα ''στοιχεία'' τόσο του παρόντος όσο και του παρελθόντος.

Αμέσως, άρχισα το ψάξιμο, γρήγορα όμως άρχισα να απογοητεύομαι: το μόνο που υπήρχε στα συρτάρια του και στο ντουλαπάκι στην άκρη του δωματίου ήταν εργασίες για το πανεπιστήμιο σε διάφορες γλώσσες, διατριβές και ένα ατελείωτο χαρτομάνι. Και ενώ ήμουν έτοιμη να τα παρατήσω μια και καλή και να φύγω, ένιωσα κάτι να τρίζει κάτω από το πόδι μου.

Στην αρχή, μου φάνηκε πως ήταν η ιδέα μου, όμως το τρίξιμο κάτω από το πόδι μου συνεχίστηκε. Έσκυψα και έλεγξα το σημείο. Υπήρχε ένα κομμάτι που ήταν αδύνατον να το δεις με γυμνό μάτι και μπορούσε να γίνει μια πολύ καλή κρυψώνα. Και δεν έπεσα έξω: μέσα σε αυτή την τρύπα υπήρχε ένα γκρίζο, μεταλλικό κουτί. Φύσηξα την σκόνη από το καπάκι και το τίναξα λίγο με το χέρι μου. Θα ήθελα να μπορούσα να το πάρω όλο μαζί μου, ωστόσο δεν είχα την τσάντα μου μαζί μου πάνω στην ''φούρια'' μου να φτάσω στο σπίτι του εγκαίρως προτού το μετανιώσω. Βλαστήμησα από μέσα μου γι' αυτή μου την απροσεξία, αλλά τι μπορούσα να κάνω τώρα για να το αλλάξω αυτό; Ό, τι έγινε, έγινε.


Αναγκαστικά, το άνοιξα, με το κουτί να διαμαρτύρεται, κάνοντας ένας τσιριχτό ήχο. Ενστικτωδώς, κοίταξα πίσω μου. Αν ήμουν στο σπίτι οποιουδήποτε ανθρώπου, δεν νομίζω ότι θα ήταν και τόσο δύσκολο να ''ψαχουλέψω,'' στο σπίτι όμως ενός βρικόλακα δεν μπορούσες να είσαι και τόσο σίγουρος, ειδικά όταν αυτός ήταν μέσα. Είχαν άριστη ακοή, έτσι δεν είναι; Και ο Ντράκο μπορεί να μην μπορούσε να νιώσει την παρουσία μου, δεν θα μπορούσε όμως να με ακούσει και να καταλάβει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά; Περίμενα για λίγα αγωνιώδη λεπτά, μέχρι να με βρει και να τελειώσουν όλα, αυτό όμως δεν συνέβη. Δεν ακουγόταν τίποτα άλλο πέρα από την δική μου, κοφτή αναπνοή.


Ωραία. Ας τελειώναμε με αυτό.

Για άλλη μια φορά, απογοητεύτηκα. Το κουτί ήταν γεμάτο σουβενίρ και αναμνηστικά από ταξίδια. Άντε και κανέναν ταξιδιωτικό οδηγό. Τίποτα το ενδιαφέρον. Σκέφτηκα να το παρατήσω εκεί όπου το βρήκα και να μην του ρίξω δεύτερη ματιά, αμέσως όμως άλλαξα γνώμη. Και αν περιείχε κάτι, οτιδήποτε που θα μπορούσε να μου φανεί χρήσιμο; Προσπέρασα κάτι καμπανούλες, κάτι ψεύτικα κόκαλα, κάτι φτερά και κλαδιά και άλλα τέτοια ασήμαντα, μέχρι που έφτασα στον πάτο του κουτιού. Εκεί υπήρχε ένα χοντρό σημειωματάριο, ελαφρώς κιτρινισμένο από τον καιρό και με μια ελαφριά μυρωδιά μούχλας. Το άνοιξα με λαχτάρα για να βρω ένα στοιχείο, οτιδήποτε...Όμως δεν μπορούσα.


Γιατί ό, τι ήταν γραμμένο σε αυτό το σημειωματάριο ήταν γραμμένο στα ρουμάνικα!

Δεν μπόρεσα να μην ξεφυσήξω από αγανάκτηση. Χάθηκε να το έγραφε σε μια γλώσσα με εκατομμύρια ομιλητές, όπως είναι τα αγγλικά ή τα ισπανικά; Μπορούσα να μιλήσω άπταιστα και τις δυο γλώσσες. Ήταν ανάγκη να είναι γραμμένο στα ρουμάνικα; Παρόλα αυτά, το έχωσα στην τσέπη του σακακιού μου. Καλύτερα μια κωδικοποιημένη πληροφορία παρά να μην έχεις καμία πληροφορία.

Έβαλα τα πράγματα στην θέση τους ακριβώς όπως τα είχε αφήσει ο Ντράκο και ετοιμάστηκα να βγω ακριβώς με τον τρόπο που μπήκα: από το παράθυρο. Ανέβηκα δυο-δυο τα σκαλιά και ήμουν έτοιμη να το ανοίξω, όταν άκουσα ένα γέλιο πίσω από την μεσαία πόρτα του διαδρόμου. Ένα γυναικείο γέλιο. Από στιγμή σε στιγμή, η πόρτα θα άνοιγε, το ένιωθα. Κρύφτηκα κατευθείαν πίσω από την βαριά κουρτίνα στο διπλανό παράθυρο και περίμενα.

Το γέλιο ακουγόταν όλο και πιο δυνατό, όμως δεν μπορούσα να ξεχωρίσω τις ομιλίες από εκεί που βρισκόμουν. Η πόρτα άνοιξε και έμεινα άφωνη με το θέαμα που αντίκρισα:


Η Τζέιν, με ανακατεμένα μαλλιά και ένα λευκό πουκάμισο γεμάτο αίματα.

''Μην μου πεις ότι τα έχεις κάνει όλα αυτά!'' είπε εκείνη, πνιγμένη θαρρείς από τα γέλια. Ο Ντράκο εμφανίστηκε από πίσω της φορώντας μόνο το μποξεράκι του.

''Το να ταξιδεύεις είναι αναζωογονητικό. Δεν υπάρχει καλύτερη διαφυγή από ένα ταξίδι'' Η φωνή του φαινόταν κάπως απόμακρη, γεμάτη νοσταλγία. Εκείνη τον πλησίασε, με τις μύτες των δαχτύλων της να ανασηκώνονται. Παρατήρησα ότι κάτω από το πουκάμισο δεν φορούσε εσώρουχο.

''Είσαι τόσο μυστηριώδης'' είπε με παθιάρικη φωνή και έκανε κύκλους με το δείκτη της πάνω από το γυμνό του στέρνο ''Θέλω να σε μάθω πολύ, πολύ καλύτερα'' Έβαλε το δάχτυλό της μέσα στο στόμα της και το έγλειψε, κοιτάζοντάς τον με νόημα στα μάτια. Βλέποντάς την, δεν ήταν δύσκολο να καταλάβει κανείς τι εννοούσε. Ο Ντράκο έπιασε τους καρπούς της και της είπε, με κάπως επιτακτική φωνή:

''Πήγαινε να κάνεις μπάνιο και έλα να με βρεις'' Εκείνη έγλειψε δυο δάχτυλα και άρχισε να...παίζει με τον εαυτό της. Μπροστά του. Άθελά μου, απέστρεψα το βλέμμα μου. Για λίγες στιγμές, δεν ακουγόταν τίποτα παρά μόνο τα δικά της, κοφτά βογγητά ηδονής. Όταν μίλησε, υπήρχε κάτι σαν ζωώδης πόθος στην φωνή της:

''Να ξέρεις ότι, όσο θα είμαι στο μπάνιο, αυτό ακριβώς θα κάνω και θα σκέφτομαι εσένα'' Τον κοίταξε με πόθο και ηδονή στα μάτια, δίνοντάς του μια ξεκάθαρη εικόνα του τι ακριβώς έκανε και συμπλήρωσε με νάζι: ''Αν θες, έλα και εσύ να με...βοηθήσεις λιγάκι'' Μετά από αυτό, ευτυχώς έβγαλε τον σκασμό και μπήκε στο μπάνιο. Περίμενα ότι ο Ντράκο θα έμπαινε ξανά μέσα στο δωμάτιο, έκανα όμως μεγάλο λάθος: εκείνος κινήθηκε προς την κατεύθυνση που κρυβόμουν τόση ώρα. Ήλπιζα να μην με δει με όλη μου την ψυχή, αυτές οι ελπίδες ωστόσο παρέμειναν άκαρπες.

Άνοιξε ελαφρώς την κουρτίνα και έκανε ''Μπου!'' με ένα ελαφρύ χαμόγελο να χαράσσεται στα χείλη του ''Σε τρόμαξα;'' Υπήρχε τόση ευθυμία στην φωνή του, τόσο μεγάλη άνεση, σε αντίθεση με εμένα, που είχα ντραπεί και κοκκινίσει στο έπακρο. Προσπάθησα να ελέγξω την φωνή μου, αλλά απέτυχα παταγωδώς.

''Τρ-τρόμαξες. Πιο πολύ μ-μ-με αηδίασες, θα έλεγα'' Στο βλέμμα του υπήρχε κάτι που δεν μπορούσα να προσδιορίσω.

''Δεν νομίζω ότι αηδίασες και τόσο πολύ. Μάλλον άναψες για τα καλά εκεί πίσω. Ούτε μια φορά δεν σε είδα να αποστρέφεις το βλέμμα σου'' Αυτό με έκανε να χαμηλώσω τα μάτια μου και να ντραπώ ακόμα περισσότερο.

''Ετοιμαζόμουν να φύγω'' του πέταξα επιθετικά εγώ. Κάτι υπήρχε πάλι στην έκφρασή του, κάτι σκοτεινό και ύπουλο.

''Μα γιατί να φύγεις από τώρα;'' είπε, με κάποια πικρία ''Μπορείς να έρθεις στην παρέα μας, άμα θέλεις''Δεν πίστευα ότι αυτό είχε μόλις βγει από το στόμα του.

''Είσαι γελοίος'' του πέταξα εγώ, μη μπορώντας να κρύψω την αηδία και την ντροπή που ένιωθα. Τίναξα την κουρτίνα από πάνω μου και πήγα να φύγω, όταν με έπιασε σκληρά από τον καρπό και με γύρισε ώστε να τον κοιτάζω ευθέως στα μάτια.

''Μακάρι να ήσουν εσύ στην θέση της'' Στα γκρίζα του μάτια υπήρχε πείνα και ηδονή. Το είχα διακρίνει αυτό στον τρόπο που τον κοίταζε την Τζέιν, εμένα όμως μου φαινόταν ότι με κοιτούσε δυο φορές πιο έντονα ''Δεν ξέρεις πόσο δύσκολο μου είναι αυτό''

''Αυτό δυσκολεύομαι να το πιστέψω. Όχι άδικα, βέβαια'' είπα ψυχρά και ευχήθηκα να μπορούσα να τον παγώσω με το βλέμμα μου, ακριβώς όπως το βλέμμα της Μέδουσας. Τα χέρια του ανηφόρισαν στους ώμους μου και ύστερα φυλάκισε το πρόσωπό μου μέσα στις χούφτες του.

''Ξέρω τι νομίζεις για μένα τώρα, τι μπορεί να σκέφτεσαι για μένα τώρα, αλλά αυτή δεν έχει καμία αξία'' Ένιωθα ότι θα χαθώ μέσα στην λίμνη των λιωμένων ασημιών του ''Για μένα σημασία έχεις εσύ. Μόνο εσύ'' Ακούγοντάς το αυτό, άρχισα να παλεύω για να του ξεφύγω. Δεν ήθελα να ακούσω άλλο. Δεν μπορούσα να ακούσω άλλα ψέματα.

''Άφησέ με, Ντράκο και σταμάτα τα παιχνίδια'' Εκείνος έσφιξε την λαβή του όλο και περισσότερο ''Άσε με είπα!'' τσίριξα και άρχισα να κλοτσάω και να βαράω όπου έβρισκα.

Τα χείλη του σκέπασαν ορμητικά τα δικά μου, σαν πεινασμένες θάλασσες. Προσπαθούσα να ξεφύγω με όλη μου την δύναμη, παρόλο ότι το φιλί του με τρέλαινε. Με πολύ κόπο, κατάφερα να ξεφύγω, αρκετά ώστε να του δώσω δυο ηχηρά χαστούκια για την ταπείνωση που αναγκάστηκα να υποστώ, εκείνος όμως δεν πτοήθηκε και συνέχισε να με φιλάει, με περισσότερο πάθος αυτή την φορά. Η γλώσσα μου σκέπασε την δική μου και κάθε φωνή της λογικής είχε χαθεί (το ότι ήταν ημίγυμνος στο σπίτι του, ας πούμε, και η γκόμενά του ήταν στο μπάνιο και μπορεί να μας έπιανε στα πράσα ανά πάσα στιγμή) Με φόβο όμως ανακάλυψα ότι μου άρεσε να τον έχω στην αγκαλιά μου, να με φιλάει με τόσο πάθος και να διαλέγει εμένα αντί για εκείνη. Πως μπορούσε πάντοτε με ένα φιλί να με κάνει να τα ξεχνάω όλα;

Τα δάχτυλά του ταξίδεψαν επάνω από τους ώμους μου και άρχισαν να μου ξεκουμπώνουν το μπουφάν, με την γλυκιά του γλώσσα να με βασανίζει με ποικίλους τρόπους. Ήμουν σίγουρη ότι θα το πετάξει στο πάτωμα, αυτό όμως δεν συνέβη. Σταμάτησε το φιλί μας και κούνησε κάτι μπροστά στα μούτρα μου, σαν να με χλεύαζε.

Το σημειωματάριο. Να πάρει η ευχή!

Άρα, δεν ήταν αλήθεια, δεν μπορεί να ήταν αλήθεια. Όλα όσα είπε ήταν ψέματα μόνο και μόνο για να πετύχει τον σκοπό του. Ένιωθα σαν να μου είχε ξεριζώσει κάποιος την καρδιά με γυμνό χέρι. Η ματιά του ήταν σκληρή και απόλυτα κατηγορηματική, σαν να ήταν έτοιμος μόλις να με καρφώσει με κάνα μαχαίρι.

''Νομίζεις ότι δεν σε κατάλαβα όταν μπήκες μέσα; Σε κατάλαβα από την πρώτη στιγμή''

''Εφόσον με κατάλαβες από την πρώτη στιγμή, γιατί δεν έκανες τίποτα για να με σταματήσεις;'' είπα και ύψωσα περήφανα το κεφάλι μου, ευχόμενη να μην κοκκινίσω. Εγώ ήμουν το κορόιδο για άλλη μια φορά. Πόσο βολικό για εκείνον! Ο Ντράκο φαινόταν λες και προσπαθούσε να συγκρατήσει την οργή του.

''Ήθελα να δω μέχρι που μπορείς να φτάσεις'' Χτύπησε παλαμάκια και είπε κοροϊδευτικά ''Συγχαρητήρια! Όχι μόνο μπήκες στο σπίτι μου χωρίς την άδειά μου, αλλά τόλμησες να αγγίξεις και κάτι που είναι ιερό για εμένα'' Είδα το κεφάλι του να γυρίζει απότομα και ένα κακιασμένο χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη του ''Η Τζέιν τελείωσε το μπάνιο της, οπότε, αν δεν θες να είσαι μάρτυρας άλλων, παρόμοιων σκηνών, καλό θα ήταν να τελειώσεις αυτό που άρχισες'' Και, με ένα νεύμα, έδειξε το παράθυρο.

Δεν χρειάστηκα και ειδική πρόσκληση. Πήδηξα από το παράθυρο, προσγειώθηκα στο γρασίδι και πήγα να ξεκινήσω για το σπίτι.

Ωχ τα πράγματα έχουν αρχίσει να γίνονται ΠΟΛΥ άσχημα!
Κι αυτή η Τζέιν αμάν! Παντού ξεφυτρώνει!
Πότε θα μας ανεβάσεις κι άλλο κεφάλαιο???

Είδες; Αμάν πια!

Σπόιλερ:

Σήμερα το βραδάκι

Σπόιλερ:

Τώρα δηλαδή?

Σπόιλερ:

Χαχα! Ναι, τώρα

Κεφάλαιο 37ο

''Τι πράγμα;'' έκανε όλο έκπληξη η Σελέστ όταν της διηγήθηκα τα όσα διαδραματίστηκαν στο σπίτι του Ντράκο.


Ο καναπές της ήταν αναπαυτικός και η σοκολάτα γάλακτος που μου έφτιαξε ήταν ό, τι έπρεπε μετά από τόσο ξαφνικό κρύο που με περίμενε στο σπίτι του Ντράκο. Και να ήταν το μόνο πράγμα που με περίμενε! Δεν με ενόχλησε το ότι εκείνος ήταν στο σπίτι, ότι με έπιασε στα πράσα, ούτε καν που μου πήρε το σημειωματάριο και βρισκόμουν γι' άλλη μια φορά εκεί από όπου ξεκίνησα. Αυτό που με ενόχλησε πιο πολύ απ' όλα ήταν ότι έγινα μάρτυρας αυτής της ταπεινωτικής σκηνής: να βλέπω τους δυο τους με τα εσώρουχα και την Τζέιν να συμπεριφέρεται σαν τσ**λα, κάτι που ήταν και αναμενόμενο, δηλαδή.

''Δεν νομίζω να παρέλειψα τίποτα. Όλα έγιναν όπως ακριβώς ειπώθηκαν'' είπα με μια δόση πικρίας. Εκείνη τουλάχιστον τα άκουγε, δεν χρειαζόταν να τα ζήσει κιόλας. Όσο όμως και αν ένιωθα αποστροφή μόνο και στην σκέψη των δυο τους στο κρεβάτι και της δικής μου παροιμιώδης αφέλειας, ήταν μια ''μορφωτική'' εμπειρία. Με έκανε να ξυπνήσω, να δω τα πράγματα ξεκάθαρα: ο Ντράκο μου είχε πει ψέματα για ακόμα μια φορά. Το μόνο που έψαχνε και εκείνος ήταν ο ''θησαυρός'' που έκρυβα μέσα μου και θα έκανε τα πάντα για να τον κρατήσει για τον εαυτό του. Δεκάρα δεν έδινε για εμένα. Όσο για το ότι ουδεμία σχέση είχε με την αχαρακτήριστη Τζέιν...Αυτό ήταν ένα ακόμα μεγαλύτερο ψέμα.

''Δεν μπορώ να το πιστέψω!'' αναφώνησε εκείνη, γεμάτη εκνευρισμό ''Εντάξει, δεν θα σχολιάσω το γεγονός ότι μπούκαρες μες στο σπίτι του χωρίς οργανωμένο σχέδιο'' Μου έριξε ένα κοφτό και επίμονο βλέμμα, σαν να με κατηγορούσε ''Αλλά δεν περίμενα και εκείνος να κάνει κάτι τέτοιο, να σε ταπεινώσει με αυτό τον τρόπο! Τι ηλίθιος!''

''Εύχομαι να μπορούσα να τον κάνω να πληρώσει με το ίδιο νόμισμα'' Ασυναίσθητα, έσφιξα τις γροθιές μου ''Ξέρω όμως πόσο λάθος είναι αυτό και δεν προτίθεμαι να φτάσω σε τέτοιο σημείο. Δεν το αξίζει'' Εκείνη μου έσφιξε το χέρι και με κοίταξε με ένα καλοσυνάτο βλέμμα.

''Έχεις δίκιο. Δεν αξίζει'' Είδα το δέρμα της να σφίγγεται από ένταση και αμηχανία ''Ξέρω πως δεν είναι η ώρα και ο χρόνος, ωστόσο, αν θες να μου εξηγήσεις τι ακριβώς συμβαίνει με εσάς τους δυο, ίσως κατανοούσα καλύτερα τα αίτια του προβλήματος'' Με κοίταξε μες στα μάτια, με τα γαλανά της μάτια καθάρια, σχεδόν διάφανα ''Δεν μπορεί να φέρθηκες τόσο παρορμητικά χωρίς λόγο. Κάποιος λόγος πρέπει να υπήρχε''

Αποφάσισα να της μιλήσω. Δεν είχε άλλο νόημα η σιωπή. Χαιρόμουν που μιλούσα σε κάποιον γι' αυτό. Επιτέλους, μπορούσα να εκφράσω με άνεση όσα συναισθήματα καταπίεζα και άφηνα να με κατατρώει μέσα μου. Όταν τελείωσα, εκείνη έγνεψε καταφατικά το κεφάλι, σαν να κατάλαβε επιτέλους, σαν να συμπληρώθηκε μόλις το κομμάτι του παζλ.

''Και εσύ αποφάσισες να μάθεις τον λόγο που σε έχει από κοντά, να μην βρίσκεσαι άλλο στο σκοτάδι'' Δεν θέλησα να την διορθώσω και να επισημάνω ακριβώς τον λόγο που...επισπεύσθηκε η έρευνά μου, ο οποίος δεν ήταν άλλος από τον Σέγκριμ.

''Ακριβώς'' συμφώνησα και βλαστημούσα από μέσα μου για αυτό. Θα ήταν καλύτερο αν της το έλεγα, το καλύτερο που θα μπορούσα να κάνω. Όμως δεν το έκανα. Κάτι μέσα μου έλεγε να μην το πω, χωρίς να ξέρω το γιατί. Η Σελέστ έτριψε κάπως αφηρημένα το πηγούνι της και μίλησε, με κάποιο σκεπτικισμό.

''Σε σχέση με το βιβλίο που σου είχε δώσει ο Ντράκο, πάντως, γνωρίζω κάποιον που μπορεί να ξέρει τι σημαίνει'' Αυτό μου κίνησε το ενδιαφέρον και ρώτησα ευθύς ποιος ήταν.

''Είναι ένας από τους συνιδιοκτήτες του club Freak Show όπου συχνάζουν (τι έκπληξη) οι Nosferatu'' Δεν μπορούσα να φανταστώ πιο ταιριαστό όνομα για το ''στέκι'' τους από αυτό.

''Ωραία!'' είπα με περισσότερο ενθουσιασμό απ' ό, τι ένιωθα ''Πότε θα πάμε;'' Μου έκοψε την φόρα με ένα νεύμα.

''Δεν θα πάμε, θα πάω. Ο Τζόκερ μπορεί να μην είναι ένας από αυτούς, όμως είναι το ίδιο ύπουλος και αδίστακτος'' Η φωνή της ήταν παρακλητική, η έκφρασή της φανερά μετανιωμένη ''Το ''κυνήγι'' που ''κρέμεται'' σαν εκκρεμές πάνω από το κεφάλι σου; Αυτό ήταν δική μου απερισκεψία. Αν δεν είχες έρθει μαζί μου, δεν θα κινδύνευε σήμερα η ζωή σου. Όχι στον ίδιο βαθμό, τουλάχιστον''

''Μα θέλω να έρθω!'' έκανα πεισματάρικα εγώ ''Μην ξεχνάς ότι δεν είμαι καμιά αδύναμη...'' Και πάλι με έκοψε στην μέση της φράσης μου.

''Δεν είναι όπως στο στέκι των ''καθώς-πρέπει-βρικολάκων,'' εκεί όπου πίνουν το αίμα σε κοκτέιλ και το βγάζουν ''Δίμετρη ξανθιά'' για να φαίνεται πιο σικ. Εκεί πέρα θα σου σπάσουν τον λαιμό χωρίς αφορμή, μόνο και μόνο επειδή είσαι ένα μίασμα ανθρώπου'' Έπρεπε να επιμείνω. Έπρεπε να πάω μαζί της.

''Μην ξεχνάς όμως ότι εγώ έχω το βιβλίο'' Σαν να της έλεγα ότι, αν δεν ερχόμουν μαζί, δεν είχε βιβλίο. Η ματιά της ήταν ψυχρή και επικριτική.

''Το οποίο θα μου το δώσεις, θα πάω εκεί πέρα και αποστολή εξετελέσθη'' Άνοιξε διάπλατα την παλάμη της, περιμένοντας προφανώς να της το δώσω.

''Δεν το έχω μαζί μου. Είναι στο σπίτι'' Εκείνη χαμογέλασε, ένα βεβιασμένο χαμόγελο.

''Ωραία. Πήγαινε στο σπίτι, φέρ' το μου και όσα καλούδια μάθω για αυτό θα τα συζητήσω μαζί σου αργότερα. Πως σου φαίνεται αυτό;'' Χάλια, πως να μου φανεί; Αυτό αφορούσε εμένα! Ήθελα και εγώ να είμαι παρούσα, ακόμα και αν ήταν επικίνδυνο. Δεν είπα όμως τίποτα από όλα αυτά. Το μόνο που είπα ήταν:

''Μια χαρά'' Μια ξερή, χωρίς ενθουσιασμό φράση. Το χαμόγελό της έγινε πιο πλατύ. Η Σελέστ ήταν ανυποχώρητη στο σχέδιό της.

Το ίδιο και εγώ.

Επέστρεψα στο σπίτι της με βαριά καρδιά και της έδωσα το βιβλίο στο χέρι. Ωστόσο, δεν ανησυχούσα. Είχα ένα αντίγραφο ακριβώς μέσα στην τσάντα μου.

Ήταν εκτυφλωτική, με την μακριά, μαύρη τουαλέτα της, τον κίτρινο κορσέ της με την μαύρη δαντέλα, τα ασορτί κίτρινα παπούτσια και την τσάντα. Φορούσε ένα μικροσκοπικό καπέλο από αυτό που φοράνε οι gothic lollitas, καθώς επίσης και δαντελένια γάντια. Το σκουρόχρωμο μεικ απ της και το αλαβάστρινο δέρμα της την έκαναν να φαίνεται σχεδόν εξωπραγματική.

Και εγώ όμως είχα αλλάξει τα ρούχα μου. Μπορεί να μην ήμουν ''υπερπαραγωγή'' όπως εκείνη, αλλά έκανα ό, τι καλύτερο μπορούσα: κοντό, μαύρο, μακρυμάνικο φουστάνι με κάτι φρου φρου στην φούστα, διχτυωτό καλτσόν, γόβες και το τσαντάκι με το πολυπόθητο αντίγραφο. Νομίζω ότι ήμουν κατάλληλα ντυμένη για την περίσταση.

Το σχέδιό μου ήταν απλό: θα της έδινα το βιβλίο, εκείνη θα είχε την εντύπωση ότι με ξεφορτώθηκε και μετά θα έμπαινα στο αυτοκίνητό μου, που ήταν παρκαρισμένο λίγο πιο κάτω και θα την ακολουθούσα. Κρύφτηκα πίσω από έναν τοίχο με ελάχιστο φως και περίμενα. Την είδα να μπαίνει καμαρωτή-καμαρωτή μέσα σε μια μπορντό Porsche. Πάνω που πήγα να κάνω μεταβολή για το αυτοκίνητό μου (προσεκτικά, μη τυχόν και με πάρει χαμπάρι) την άκουσα να αναφωνεί από έκπληξη:

''Τι πράγμα; Πότε συνέβη αυτό;'' Μιλούσε στο κινητό της. Την είδα να βγαίνει από το αυτοκίνητο ''Και εμένα γιατί δεν με ενημέρωσε κανείς;''

Μια νέα ιδέα σχηματιζόταν στο νου μου. Θα την ακολουθούσα...αλλά όχι με το δικό μου αυτοκίνητο. Ήταν τόσο απορροφημένη με την συνομιλία της που δεν με πρόσεξε καν από πίσω της. Άνοιξα σιγανά την πίσω πόρτα και ξεγλίστρησα το ίδιο αθόρυβα μες στο αυτοκίνητο. Έμεινα στο πάτωμα και κουλουριάστηκα σαν μπάλα, όσο το δυνατόν πιο πολύ για να μην με δει από τους καθρέφτες.

Μετά από λίγα λεπτά συνομιλίας, εκείνη μπήκε στην θέση του οδηγού και πάτησε τέρμα το γκάζι. Φοβήθηκα ότι από στιγμή σε στιγμή θα αντιλαμβανόταν τον ''εισβολέα'' στο αυτοκίνητό της από τους καθρέφτες και θα τον γυρνούσε και πάλι πίσω, αυτό όμως δεν συνέβη παρά μόνο όταν φτάσαμε στον προορισμό μας.


Δεν είχα την αίσθηση του που ακριβώς βρισκόμουν. Το μόνο που ήξερα ήταν ότι τα μέλη μου διαμαρτύρονταν μετά από αυτή την άβολη στάση. Μετά από τόσο δρόμο, φτάσαμε επιτέλους. Αφού πάρκαρε το αυτοκίνητο, έκανα την...εμφάνισή μου. Είδα να γουρλώνουν τα μάτια της μέσα από τον καθρέφτη.

''Βγες έξω. Τώρα!'' έκανε απότομα εκείνη. Υπάκουσα αμέσως, ευγνώμων που θα ξεμούδιαζαν τα μέλη μου.

''Δεν μου λες, πόσες φορές έπρεπε να σου πω να μην έρθεις μαζί μου; Δεν το κατάλαβες με την μια;'' Ήταν θυμωμένη μαζί μου και με το δίκιο της. Έτριψα τον πονεμένο μου σβέρκο και είπα, με κάποια μεταμέλεια:

''Με συγχωρείς, αλλά πρέπει να μάθω'' Τα μάτια της έμειναν να με κοιτάζουν για μερικές, μακρές στιγμές.

''Δεν θα σου το έλεγα αυτό αν δεν ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου, ας πούμε'' Στο βλέμμα της υπήρχε ανησυχία και φόβος ''Δεν το έκανα από καπρίτσιο, ούτε για να σου πάω κόντρα. Το έκανα για να σε προστατέψω''

''Το ξέρω'' είπα με απαλή και σιγανή φωνή και της χάιδεψα τον ώμο ''Όμως πρέπει να ξέρω. Νομίζετε ότι είμαι αδύναμη, αλλά δεν είμαι. Έχω δύναμη. Και πρέπει να μάθω να την χρησιμοποιώ για να μπορώ να προστατέψω τον εαυτό μου και να μην χρειάζομαι συνέχεια βοήθεια από τους άλλους'' Στην αρχή, τα μάτια της με κοιτούσαν με δυσπιστία, γρήγορα όμως αποδέχτηκαν το γεγονός. Ένα πλατύ χαμόγελο φάνηκε στο πρόσωπό τους.

''Ας τους δείξουμε τι αξίζουμε!'' έκανε εύθυμα εκείνη και εγώ έβγαλα για πλάκα μια ινδιάνικη πολεμική ιαχή, κάτι που έκανε και τις δυο μας να σκάσουμε στα γέλια και να μειωθεί η ένταση ανάμεσά μας.

Τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά, το μαγαζί ήταν ένα ρημαδιό: παλιό, εγκαταλελειμμένο, έδειχνε να σαπίζει στις πύλες της κολάσεως, με τους δαίμονες να τριγυρίζουν με άνεση τριγύρω. Μου φάνηκε σαν να μπήκα στην φωλιά τερμιτών που, από στιγμή σε στιγμή, θα κατέτρωγαν τις σάρκες μου. Προσπάθησα να ελέγξω τον εαυτό μου, όμως το σώμα μου διαμαρτύρονταν και ένιωθα ρίγη να απλώνονται παντού στο κορμί μου. Με έπιασε σύγκρυο. Η Σελέστ με ταρακούνησε από τους ώμους και είπε, με ολοφάνερη ανησυχία στην φωνή της:

''Κοίτα, το ξέρω ότι η πρώτη φορά είναι φρικιαστική, όμως καλά θα κάνεις να συνέλθεις. Δεν μας συμφέρει να δείχνεις σαν ψάρι έξω από το νερό, το 'πιασες;'' Μου έκλεισε το μάτι ''Να θυμάσαι ότι μπορεί να αλλάξουν οι ρόλοι και να είσαι εσύ ο κυνηγός αντί για το θήραμα. Στο χέρι σου είναι'' Έγνεψα απλώς καταφατικά, αν και ένιωθα την γη να χάνεται κάτω από τα πόδια μου. Εκείνη σχεδόν με έσυρε να καθίσω και παρήγγειλε για μένα μια βότκα λεμόνι για εμένα και μια τεκίλα για εκείνη. Κοίταξε ολόγυρά της, σαν το γεράκι που κυνηγά να πιάσει κανένα τρωκτικό και είπε, χωρίς να με κοιτάζει:

''Εγώ θα ψάξω για τον Τζόκερ. Εσύ μείνε εδώ, εντάξει;'' Δεν ήξερα που αλλού να πάω, γι' αυτό και συμφώνησα χωρίς αντιρρήσεις.

Το βλέμμα μου πλανήθηκε λιγάκι στον χώρο, που ήταν φτιαγμένος συνονθύλευμα από σαβούρες: κάτι παλιοσίδερα χρησίμευαν για ντεκόρ στον χώρο, τα λάστιχα γίνονταν εύθυμες κορδέλες, μπαλάκια από ξύλινα μάτια παρουσιάζονταν στο μπιλιάρδο, που παίζονταν με στέκες φτιαγμένες από πάσης φύσεως υλικά. Και οι βρικόλακες ταίριαζαν απόλυτα σε αυτό το σαπισμένο κλίμα: δέρμα που έδειχνε να πρασινίζει κάτω από τους λαμπτήρες, μάτια εξ ολοκλήρου κόκκινα ή μαύρα ή καφέ και ρούχα ξεσκισμένα, σε ένδειξη πιο πολύ ότι έβαζαν και κάτι επάνω τους παρά να ντυθούν για να δείχνουν (έστω) λιγότερο αποκρουστικοί.

Αμέσως, μετάνιωσα για την αμφίεση μου. Εδώ ξεχώριζα σαν την μύγα μες στο γάλα. Κατέβασα στα γρήγορα την βότκα μου και ήλπιζα ότι η Σελέστ θα ερχόταν από στιγμή σε στιγμή. Μια φωνή με έκανε σχεδόν να πνιγώ.

''Χάθηκες, κοριτσάκι;'' Ασυναίσθητα, το κεφάλι μου γύρισε προς τον ήχο αυτής της φωνής.

Σπόιλερ:

Κι άλλος "κακός" στον ορίζοντα! Αυτή η τελευταία ατάκα σίγουρα δεν είναι καλού!
Πολύ ωραίο το κεφάλαιο!
Αλλά μου φάνηκε περίεργο που τελικά συμφώνησε η Σελέστ. Νόμιζα ότι θα την πήγαινε σηκωτή σπίτι της και θα έκανε κάτι για να μη βγει από εκεί ακόμα κι αν το χτυπήσει βόμβα!

Ναι, σωστά μάντεψες! Αυτός μόνο καλός δεν είναι

Προτού πάει στο club, είχε ήδη ένα σχέδιο. Εφόσον όμως είχαν ήδη φτάσει εκεί, δεν μπορούσε να κάνει πίσω γιατί ήδη θα είχαν αντιληφθεί την παρουσία τους (οι Nosferatu έχουν μεγαλύτερη ''όξυνση'' των αισθήσεων δεδομένου ότι είναι πιο κοντά στο Beast Within (στα ζωώδη ένστικτά τους δηλαδή ) Σκέφτηκε: ''Έχω που έχω ένα σχέδιο, ας το αναβαθμίσω και λίγο'' :P

Σπόιλερ:

Α, οκ! Τώρα εξηγείται λοιπόν! Αλλά μου φαίνεται πως κάποια στιγμή η Σελέστ θα θυμώσει ΠΟΛΥ με τη Λούνα και μετά...

Σπόιλερ:

3 ολοκαινουργια κεφαλαια για μας επρεπε να βαλεις και αλλο ενα να δουμε γρηγορα την συνεχειαα!! πωω πωωω μου αρεσεεε παρα πλ!! ο Ντρακο σιγα-σιγα αρχιζει να μου την δινει! και η Τζειν παρα πλ απο την αρχηη!!! πωωω η Σελεστ ειναι παρα πλ καλη! και δειχνει κατανοηση προς την Λουνα και αυτο βεβαια ητανε το σωστοοο...!!

εμ οσον αφορα γι'αυτον που ειπε:''Χάθηκες, κοριτσάκι;'' θα ειναι πλ βλ*κ*ς!!!

ανυπομονωωω για το επομενο κεφαλαιο σου!

Σπόιλερ:

και για τις δυο σου ιστοριες!!!

Χριστίνα:

Σπόιλερ:

Μαρία: Αν την δίνει σε εσένα μια, στην Λούνα την δίνει 10! Φαντάσου μόνο να ήσουν στην θέση της Αφού ήδη είχε έρθει η Λούνα μαζί της, τι να έκανε, εφόσον δεν μπορούσαν να γυρίσουν πίσω; Ναι. Αυτός είναι κάθαρμα σκέτο

Αύριο θα έχετε την συνέχεια (εκτός απροόπτου, οπότε μάλλον μεθαύριο :P)

Σπόιλερ:

χαχα ! αν και ο Ντρακο τα κανει αυτα, νομιζω οτι κατα βαθος την αγααπαειι την Λουνα! και οτι σε καποια στιγμη στην ιστορια σου σιγουρα θα την σωσειι...!! απλα ετσι νομιζω οχι τιποτε αλλο.. οσο για την Τζειν να μν την δω μπροστα μου!

Σπόιλερ:

Σε αυτή την περίπτωση, ο Ντράκο το έκανε για να την εκδικηθεί που μπήκε στο σπίτι του χωρίς να του το ζητήσει (δίκαιο δεν είναι, αλλά αυτό ισχύει σε αυτή την περίπτωση :P Νομίζω ότι κανένας δεν θα ήθελε να έχει δίπλα του έναν άνθρωπο σαν την Τζέιν, 'nuff said

Σπόιλερ:

Και εγώ είμαι περήφανη, αντίστοιχα που έχω αναγνώστριες σαν κι εσάς

Χμ καταλαβα για τον Ντρακο! και κατανοω για αυτη του την πραξη αλλα μεχρι ενα σημειο!! δεν μπορει να λεει ψεμματαααα στην Λουνα μας! αντε! ο βλ*κ*ς!!!

Σπόιλερ:

και εμεις σε αγαπαμε πλ συγγραφεαα μας! ειμαστε περηφανοι για σενα!!!

και οταν βγει σε ταινια το βιβλιο σου! μν μας ξεχασεις!! ειμαστε καλοι ηθοποιοι! Ρ

Θα μπορούσε να της το έχει πει από την αρχή και να έχει πάρει το σημειωματάριο με το ζόρι, αλλά ήθελε να την βασανίσει λίγο πριν το πάρει στα χέρια του

Σπόιλερ:

Σπόιλερ:

Να σας ξεχάσω; Αποκλείεται! Θα έχετε πρωταγωνιστικούς ρόλους

ναι ο Ντρακο παντα θελει να κανει βασανιστηρια! το κακομοιρο κοριτσακι τι εχει να τραβηξειι!! Ρ

Σπόιλερ:

Σπόιλερ:

Ετσιι τετοιαα να ακουμε! ( αν και εσυ βεβαια θα πρεπει να παιξεις την Λουναα!!!