Vampirisious-Book 1

Είναι σαδιστής, δεν υπάρχει άλλη εξήγηση

Σπόιλερ:

Λες να το κάνω εγώ; Να μην δώσουμε αυτή την ''χαρά'' σε κάποιον άλλον; :P

αυτο ξανα πες το!

Σπόιλερ:

λεω να το κανεις εσυ επειδη θα ξερεις καλυτερα την πρωταγωνιστρια παρα καποιος αλλος!! χαχαχα

Ότι την ξέρω, την ξέρω...Αυτό να λέγεται :P

Καινούριο κεφαλαιάκι

Κεφάλαιο 38ο

Αυτός ο άντρας δεν έμοιαζε σε τίποτα με τους Nosferatu που έβλεπα ως τώρα: ήταν κοντύτερος και πιο κοκαλιάρης, και θα μπορούσες να τον χαρακτηρίσεις μέχρι και όμορφο, αν έπαιρνες υπόψη σου τα ξανθά μαλλιά που έφταναν μέχρι τους ώμους του και τα ασημένια του μάτια.

Αν εξαιρούσες τις ουλές σε όλο του το πρόσωπο.

Το ένστικτό μου έλεγε ότι ήμουν ή πολύ τυχερή ή πολύ άτυχη όσον αφορά αυτή την συνάντηση. Αυτός ο άντρας πρέπει να ήταν ο Τζόκερ. Δεν ήθελα να ξέρω ούτε πως απέκτησε το όνομά του ούτε τις ουλές του. Το μόνο που ήθελα ήταν να μάθω επιτέλους κάτι, οτιδήποτε για να μην βρίσκομαι συνεχώς στο σκοτάδι. Έπρεπε να έχω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και τις δυνάμεις μου αν ήθελα να τα βγάλω πέρα.

Και να πάρω αυτό που θέλω. Μια και καλή.

Σήκωσα περήφανα το κεφάλι και τον κοίταξα πονηρά στα μάτια.

''Μάλλον βρέθηκα, για του λόγου του αληθές'' Εννοώντας, σαφώς, εκείνον. Με κοίταξε εξεταστικά, ζυγίζοντας προσεκτικά τα λόγια μου.

''Τι γυρεύεις εσύ εδώ, μπουκίτσα;'' Έδειξε τον χώρο γύρω του ''Αυτοί εδώ οι ''λύκοι'' θα σε κάνουν μια χαψιά''

''Δεν τους φοβάμαι'' είπα και ήλπιζα να φαινόμουν θαρραλέα στα μάτια του, τα πολύπειρα μάτια του όμως αμέσως είδαν την απάτη.

''Φοβάσαι, λουκουμάκι μου. Ο φόβος σου ''μυρίζει'' από χιλιόμετρα μακριά'' Τα ''χαριτωμένα'' υποκοριστικά που μου έδινε δεν τα έβρισκα καθόλου χαριτωμένα. Πλησίασε και ψιθύρισε στο αυτί μου με τέτοιο τρόπο που με έκανε να ανατριχιάσω ''Ο φόβος είναι το καλύτερο αφροδισιακό για έναν βρικόλακα, το ξέρεις αυτό;'' Έγνεψα καταφατικά. Τέτοια αρπακτικά σαν τους βρικόλακες να τρέφονται από τον φόβο. Καμία εντύπωση δεν μου έκανε. Η ματιά του σκλήρυνε, η φωνή του επίσης.

''Για αρχή, πες μου τι πραγματικά γυρεύεις εδώ και μπορούμε να συζητήσουμε το ενδεχόμενο να βγεις από εδώ μέσα...ζωντανή'' Άρπαξε μια από τις λίγες μακριές τούφες μου και την μύρισε. Τα μάτια του στένεψαν και ένα πονηρό χαμόγελο χαράχτηκε στα χείλη του ''Μπορεί να μην είσαι η ωραιότερη κοπέλα που υπάρχει, αλλά θέλω να ρουφήξω μέχρι και την τελευταία σου σταγόνα'' Ξεροκατάπια. Με έλουσε κρύος ιδρώτας.

Εκείνος έγειρε το κεφάλι μου προς τα πίσω και με κοίταξε, με μάτια όμοια με λιωμένο ασήμι ''Θα τα ομολογήσεις όλα, κούκλα μου. Στο κρεβάτι μου'' Ήθελε να χρησιμοποιήσει την υποβολή επάνω μου για να μάθει τα πάντα. Ήξερα ότι ήταν ριψοκίνδυνο, αποφάσισα όμως να το κάνω ούτως ή άλλως. Τον κοίταξα με λάγνο βλέμμα, δείχνοντας πλήρως υποταγμένη στην θέλησή του και έκανα, μιμούμενη όσους είχα δει να είναι υποχείρια στην θέληση βρικολάκων:

''Ναι, θα τα πω όλα. Μόνο κάνε με δική σου'' Τον τράβηξα επάνω μου, αναγκάζοντάς τον να σκύψει πιο κοντά μου ''Σε θέλω τόσο πολύ'' Δώστε μου το όσκαρ εδώ και τώρα για αυτό το φοβερό ρεσιτάλ ηθοποιίας! Εκείνος έφερε ένα δάχτυλο στα χείλη μου, σφραγίζοντας τα και είπε συγκροτημένα, προσπαθώντας να κρύψει την έξαψη και τον πόθο του:

''Ήρεμα, κουκλίτσα μου. Έχουμε τον χώρο μας άμα θέλουμε να κάνουμε τα...δικά μας''

Με έπιασε από το χέρι, με βοήθησε να σηκωθώ και μου έκανε νόημα να τον ακολουθήσω. Περνώντας μέσα από τα τραπέζια και τους χώρους αναψυχής αυτών των εκτρωμάτων της φύσης, σου ερχόταν να κάνεις εμετό. Φτάσαμε σε ένα ασανσέρ το οποίο φύλαγε ένας φρικιαστικός Nosferatu. Μπήκαμε μέσα και εκείνος πάτησε το κουμπί του δευτέρου ορόφου.

Δεν ήξερα τι ακριβώς έπρεπε να κάνω, δεδομένου ότι δεν μπορούσε κανένας να χρησιμοποιήσει την υποβολή επάνω μου. Ούτε καν ήμουν ο τύπος της γυναίκας που έμπαινε σε ένα μπαρ, την έπεφτε σε έναν άντρα και μετά κατέληγαν να κάνουν αχαλίνωτο σεξ στις τουαλέτες, αλλά έπρεπε να προσπαθήσω. Πολλά πράγματα εξαρτώταν από αυτό ''Παίξε τον ρόλο σου'' σκέφτηκα ''Να μείνεις προσηλωμένη στον στόχο σου. Όλα αυτά είναι το μέρος ενός σχεδίου''

Ρίχτηκα κυριολεκτικά επάνω του. Αυτή την φορά, δεν έκανε καμία προσπάθεια να με συγκρατήσει. Κόλλησα το στόμα μου στο δικό του, σε ένα ξέφρενο, γεμάτο πάθος φιλί. Είχε περισσότερο πόθο παρά συναίσθημα, περισσότερη ορμή και γλώσσα απ' ότι είχα συνηθίσει. Δεν ήταν και τελείως άσχημα και εκείνος φιλούσε ωραία.

Με σήκωσε στα χέρια του σε κλάσματα του δευτερολέπτου και εγώ τύλιξα τα πόδια μου γύρω από την μέση του. Έτσι άτσαλα και παρορμητικά που φερόμουν, φοβόμουν ότι θα καταλάβαινε πόσο άπειρη ήμουν. Εκείνος όμως, περιέργως, φαινόταν να έχει περισσότερη υπομονή από εμένα (ίσως λόγω εμπειρίας) Σταμάτησε να με φιλάει μόνο όταν άνοιξε την πόρτα του διαμερίσματός του. Δεν πρόλαβα να μπω μέσα και με κόλλησε στον τοίχο, συνεχίζοντας να με φιλάει με ακόμα περισσότερο πάθος και τα χέρια του να ταξιδεύουν παντού στο κορμί μου. Προσπαθούσα να μείνω προσηλωμένη στον στόχο μου, να μην ξεχάσω τον λόγο για τον οποίο βρισκόμουν εδώ, μα το σώμα μου με πρόδιδε, ανταποκρινόμενο στα πολύπειρα χάδια του. Ακόμα και αυτή η αίσθηση του κινδύνου με είχε εξιτάρει. Έπρεπε να είμαι προσεκτική. Κάτι μέσα μου μου έλεγε ότι μπορεί και να πέθαινα αν δεν έβγαινα ζωντανή από εκεί, ωστόσο ήξερα ότι το αίμα μου...

Το αίμα μου...

Τα χέρια του μπήκαν μέσα από το φόρεμά μου και άρχισαν να χουφτώνουν τα στήθη μου πάνω από το σουτιέν, διακόπτοντας την ροή των σκέψεών μου.

''Δεν το έχεις ξανακάνει ποτέ, έτσι;'' Έγνεψα αρνητικά. Τον κοίταξα με ευθύτητα και ειλικρίνεια μες στα μάτια. Θεέ μου, τι τεράστιες που ήταν οι κόρες των ματιών του. Ευχήθηκα αυτό να μην τον απωθούσε. Ανακουφίστηκα όταν τον είδα να χαμογελάει. Όταν μίλησε, φαινόταν λες και με ήθελε περισσότερο απ' ό, τι με ήθελε πριν.

''Θα σου τα δείξω όλα, αν και εσύ είσαι καλό κορίτσι και μου τα πεις όλα πρώτα'' Έσκυψε και άρχισε να πιπιλάει τον λαιμό μου ''Για κάθε σωστή απάντηση, θα έχεις και μπόνους'' Είναι δύσκολο να συγκεντρωθείς όταν σε διεγείρει ο άλλος σε τέτοιο βαθμό, αλλά ό, τι και αν γινόταν, δεν έπρεπε να πιει το αίμα μου. Αυτό θα ήταν καταστροφή και όλο αυτό το ''θέατρο'' θα ήταν άνευ λόγου και αιτίας.

''Γνωρίζεις κάποιον ονόματι Ντράκο;'' Σήκωσε το κεφάλι του από τον λαιμό μου και μου έδωσε ένα πεταχτό φιλί στα χείλη. Οι κυνόδοντες του είχαν πεταχτεί έξω και μου γρατζούνισαν ελαφρά το κάτω χείλος.

''Εμείς οι δυο είμαστε, όπως λένε οι Ιταλοί ''una faccia, una razza'' '' Με φιλούσε στον ώμο και με χούφτωσε, κάποια στιγμή, στο δεξί οπίσθιο ''Προδότες και σκυλιά του κερατά που δεν μπορεί να εμπιστευτεί κανείς''

''Είναι το αγόρι μου'' Το χαμόγελό του έγινε πιο πλατύ και με κόλλησε σχεδόν απάνω του.

''Το αγόρι σου; Και πως και δεν έχει γίνει τίποτα μεταξύ σας;'' Μου έδωσε ένα αισθησιακό, παρατεταμένο φιλί ''Πόσο ηλίθιος μπορεί να είναι;'' ψιθύρισε πάνω από τα χείλη μου. Πήρα μια ανάσα και ήλπιζα να μην καταλάβει ότι έλεγα ψέματα.

''Είναι μπερδεμένο'' παραδέχτηκα και ας ήταν ένα μέρος μόνο της αλήθειας.

Προτού το καταλάβω, είχαμε και οι δυο βρεθεί στο κρεβάτι. Μου έβγαλε το φόρεμά μου και εγώ έμεινα με τα μαύρα, δαντελωτά μου εσώρουχα. Συνέχισε να με φιλάει και εγώ ήμουν στα πρόθυρα της παράδοσης. Ήμουν αναψοκοκκινισμένη, ερεθισμένη και πλήρως αποσυντονισμένη. Πως μπορούσα όμως να ξεχνάω ότι ήταν ικανός να φτάσει τα πράγματα μέχρι τα άκρα; Δεν είχα σκοπό να χάσω την παρθενιά μου από ένα κτήνος σαν και του λόγου του.

Σταμάτησε να με φιλάει και με κοίταξε, μετά βίας ελέγχοντας τον εαυτό του:

''Γιατί δεν κάνεις το δύσκολο απλό και να μου πεις απλά τι τρέχει με εσάς τους δυο;''

''Υπάρχει μια τρίτη στην μέση. Έχει μπει ανάμεσά μας. Ήρθα σήμερα εδώ για να βρω κάποιον να την ξεπαστρέψει'' Αυτό πρέπει να ακουγόταν πειστικό και αρκετά καλό ως δικαιολογία όσον αφορά το ότι δεν είχαμε ολοκληρώσει ακόμα την υποτιθέμενη σχέση μας με τον Ντράκο ''Ο Ντράκο είναι δικός μου και μόνο δικός μου'' είπα, σαν σφραγίδα των λεγομένων μου. Εκείνος έσκυψε και με φίλησε με τέτοιο τρόπο που με έκανε να βογκάω ανεξέλεγκτα.

''Κι άλλα...Πες μου κι άλλα'' μου ψιθύρισε αισθησιακά στ' αυτί , δείχνοντας να ευχαριστιέται αυτό το παιχνίδι.

''Άσε εμένα από επάνω και θα σου δείξω'' του έκανα πονηρά και τον κοίταξα με νόημα στα μάτια. Εκείνος μου χαμογέλασε και υπάκουσε. Όταν ανέβηκα επάνω του, φυλάκισα τα χέρια του πάνω από το κεφάλι του και του χίμηξα κανονικά. Τα χέρια του εύκολα ξέφυγαν από την λαβή μου και πήγαν να ξεκουμπώσουν το σουτιέν μου. Τότε εγώ βρήκα την ευκαιρία και σε κλάσματα δευτερολέπτου έβγαλα την λεπίδα που είχα κρυμμένη στην μπότα μου και τον σημάδεψα στην καρδιά. Πάγωσε.

''Γιατί δεν μου λες εσύ καλύτερα αυτά που θέλω να μάθω για να πατσίσουμε;'' Ήταν ολοφάνερα σοκαρισμένος.

''Η υποβολή...δεν έπιασε σε εσένα...''

''Μπίνγκο!'' έκανα εύθυμα εγώ, σαν να τον κορόιδευα για την αφέλειά του.

''Μα πως;'' Με κοίταζε με ανάμεικτο θαυμασμό και θυμό. Απέφυγα να του απαντήσω.

''Πρώτον, θέλω να μάθω κάτι...Και μετά θα σε αφήσω, χωρίς να πάθεις κανένα κακό'' Εκείνος, μόλις το άκουσε αυτό, γέλασε ανοιχτά μέσα στην μούρη μου.

''Στ' αλήθεια πιστεύεις ότι μπορείς να μου κάνεις κάτι με αυτό, κοριτσάκι;'' έκανε κοροϊδευτικά εκείνος.

''Δεν είμαι ούτε κοριτσάκι, ούτε λουκουμάκι ούτε καμία άλλη από αυτές τις μ*λακιες που ανέφερες προηγουμένως'' Πλησίασα το χέρι μου πιο κοντά στο στήθος του, εκεί ακριβώς που βρισκόταν η καρδιά του ''Και αν ξέφυγα από την υποβολή σου, φαντάσου τι άλλο μπορώ να σου κάνω''

Τα μάτια του στένεψαν, η έκφρασή του σοβάρεψε. Επιτέλους, έδειχνε να με παίρνει στα σοβαρά.

''Λέγε'' είπε απλά εκείνος. Πήρα μια βαθιά ανάσα.

''Τι ξέρεις για ένα κυνήγι που έχει κηρυχτεί για χάρη μιας θνητής με παράξενες δυνάμεις;'' Τα μάτια του άστραψαν από ενδιαφέρον.

''Γιατί ρωτάς εμένα; Πως μπορείς να εμπιστευτείς έναν προδότη;'' Το βλέμμα του ήταν σαν αυτό της γάτας που είχε χύσει το μπολ με το γάλα και χαιρόταν κιόλας γι' αυτό.

''Μίλα εσύ και θα δω αν θα σε εμπιστευτώ εγώ'' Το χέρι μου παρέμεινε σταθερό στο στήθος του. Στα μάτια του υπήρξε μια λάμψη όταν με κοίταξε.

''Να γιατί ήρθες εδώ σήμερα!'' Γέλασε, ένα γάργαρο και βροντερό γέλιο ''Είπα και εγώ! Αυτή η ιστορία ακουγόταν πολύ...κοινότυπη για να είναι δική σου''

''Θα μου πεις για να τελειώνουμε καμιά φορά;'' Η ανυπομονησία μου πρέπει να ήταν έκδηλη στην φωνή μου. Εκείνος κούνησε αδιάφορα τους ώμους του.

''Το μόνο που ξέρω είναι ότι έχει σπάνιο αίμα και ότι απορροφά τις δυνάμεις των βρικολάκων ή κάτι τέτοιο...'' Έκοψε την φράση του στην μέση και με κοίταξε με γουρλωμένα μάτια ''Ε όχι! Εσύ είσαι ο ''πομπός;'' '' Χαμογέλασε πλατιά, σαν να μην το πίστευε.

''Ναι, γιατί; Δεν σου γεμίζω το μάτι;'' Το γέλιο του μιλούσε από μόνο του.

''Είναι σαν να με ρωτάς αν υπάρχει Άη Βασίλης!'' είπε γελώντας εκείνος. Το χέρι μου πλησίασε ακόμα πιο κοντά στην καρδιά του. Πάλι καλά που του κόπηκε το γέλιο.

''Μόνο αυτό γνωρίζεις;'' Εκείνος σοβάρεψε αμέσως και έγνεψε καταφατικά.

''Σε αυτή την περίπτωση...δεν θα σε χρειαστώ άλλο''

Το στιλέτο μου καρφώθηκε βάναυσα στο στήθος του και το λευκό σεντόνι πνίγηκε στο αίμα.

ουυυυυυυυυυυ!!! Μπραβοο Λουναααα!! μου αρεσεεεεεε!!! ητανε πολυυυ υπεροχοοο!! και γρηγορααα θελουμεε συνεχειαα!! :ΡΡ

Θα την έχετε σύντομα την συνέχεια (Αυτό το κεφάλαιο ήταν ξαφνικό, ακόμα και για μένα Τελευταία στιγμή σκέφτηκα να την βάλω αυτή την ιδέα )

ΠΟΛΥ καλή η ιδέα της τελευταίας στιγμής μπορώ να πω! Τη λάτρεψα τη σκηνή!

Πολύ χαίρομαι Άντε, σας δίνω και το επόμενο κεφάλαιο, μιας και το διόρθωσα μόλις τώρα

Κεφάλαιο 39ο

Εφόσον σκουπίστηκα από τα αίματα και καθάρισα λιγάκι τριγύρω, έψαξα το διαμέρισμά του. Βρήκα κάτι έγγραφα στο γραφείο του που πρέπει να είχαν κάποιον σύνδεσμο με το ''αρχηγείο'' των Ventrue. Φαίνεται πως ο ''Τζόκερ'' δεν ήταν τόσο αδαής όσο ισχυριζόταν. Εφόσον πήρα όλα όσα χρειαζόμουν, ντύθηκα και έλεγξα άλλη μια φορά αν εκείνος βρισκόταν στην θέση του.

Ακίνητος σαν πτώμα. Αν και δεν έπρεπε, χαμογέλασα με αυτό το μακάβριο αστείο.

Έκλεισα την πόρτα πίσω μου και έχωσα, μαζί με άλλα και τα κλειδιά του διαμερίσματός του στην τσάντα μου. Κατέβηκα τις σκάλες αντί για το ασανσέρ για ευνόητους λόγους. Ευτυχώς, αυτό με έβγαζε κοντά στο τραπέζι μου και έτσι δεν υπήρχε περίπτωση να με δει εκείνος ο φρουρός.

Προτού φτάσω στο τραπέζι μου, ένα χέρι με άδραξε από τον καρπό και με έκανε να στριφογυρίσω. Προς στιγμήν, φοβήθηκα ότι ήταν ο Τζόκερ και είχε ξυπνήσει από την ''χειμερία νάρκη'' Αλλά ήταν ο Ντράκο. Και φαινόταν εξοργισμένος.

''Δεν μου λες, τι δουλειά έχεις εσύ εδώ μέσα;'' Όπως το περίμενα. Ήταν πραγματικά εξοργισμένος.

''Δεν κατάλαβα. Δεν θυμάμαι να πρέπει να σου δίνω αναφορά για το που πάω και τι κάνω'' Σταύρωσα αμυντικά τα χέρια μου στο στήθος μου. Ναι, ήθελα να τον φέρω εκτός εαυτού, μπας και καταλάβαινε πως ένιωσα εγώ που τον έπιασα στα πράσα σε αυτή την ντροπιαστική σκηνή με την Τζέιν.

''Παιδί μου, έχεις τάσεις αυτοκτονίας;'' Με κοίταζε σαν να είχε αμφιβολίες για το πόσο λογική και συνετή είμαι. Η αλήθεια ήταν ότι και εγώ σήμερα την ίδια απορία είχα ''Ξέρεις τι σημαίνει να είσαι σε ένα μέρος σαν και αυτό;'' συνέχισε ακάθεκτος το κήρυγμα.

''Μπορεί. Και αν ναι, τι μ' αυτό;'' τον ειρωνεύτηκα ανοιχτά εγώ.

Εκείνη την στιγμή, άρχισε να ακούγεται από το μεγάφωνο το ''Always'' των Bon Jovi. Προτού προλάβω να σκεφτώ το οτιδήποτε, με έσυρε σε μια πίστα που χορεύανε και άλλα...ζευγάρια, θα μπορούσε να τα πει κανείς, αλλά το θέαμα δεν ήταν και το καλύτερο.

Υπό άλλες συνθήκες, το να βρίσκομαι στην αγκαλιά του και να χορεύουμε μαζί θα ήταν το καλύτερο που μπορούσα να σκεφτώ. Πόσο ήθελα να τα ξεχάσω όλα και να αφεθώ απλώς στην αγκαλιά του! Αυτό όμως θα ήταν το χειρότερο που μπορούσα να κάνω.

''Μόνη σου ήρθες εδώ;'' Χορεύαμε με χάρη και άνεση, σαν η πίστα να ήταν δικιά μας και να μας ανήκε, κατά κάποιον τρόπο.

''Όχι. Ήρθα με την Σελέστ'' Κοίταξε ολόγυρά του, ψάχνοντας την.

''Και που βρίσκεται αυτή την στιγμή;''

''Δεν ξέρω'' απάντησα με κάθε ειλικρίνεια εγώ. Και δεν την είχα πάρει ούτε ένα τηλέφωνο. Μέγα λάθος.

''Η ''προστάτιδα'' σου δεν κάνει και πολύ καλά την δουλειά της'' δήλωσε στεγνά.

''Την κάνει μια χαρά, αν θες να ξέρεις'' του πέταξα επιθετικά εγώ. Δεν έφταιγε εκείνη για την δική μου απερισκεψία.

Η μουσική συνέχισε να παίζει, τα σώματά μας τόσο κοντά το ένα με το άλλο. Τα μάτια του ήταν σαν δυο διάφανοι καθρέφτες.

''Να ήξερες μόνο πόσο ανησύχησα αυτή την φορά. Φοβήθηκα ότι κάτι κακό θα σου συνέβαινε'' Η ανησυχία του ήταν πέρα για πέρα αληθινή. Το έβλεπα στα μάτια του, στην φωνή του, στον τρόπο που με έσφιξε στην αγκαλιά του.

''Να μην ανησυχείς. Όλα θα πάνε καλά'' Χαμογέλασα και εκείνος μου ανταπέδωσε το χαμόγελο.

Απότομα, η μουσική κόπηκε στην μέση και μια φωνή ακούστηκε από τα μεγάφωνα.

''Καλησπέρα, κυρίες και κύριοι'' Δεν μπορεί. Αυτή η φωνή...

Ο Τζόκερ.

Ένιωσα να με λούζει κρύος ιδρώτας. Ο Ντράκο πρέπει να κατάλαβε την ανησυχία μου και με έσφιξε ακόμα πιο πολύ στην αγκαλιά του.

''Θα ήθελα την προσοχή σας'' Υπήρχε ένας κυνισμός στην φωνή του ''Όλοι θα προσέξαμε την θνητή κοπέλα με το ακαταμάχητο αίμα που μπήκε απόψε στο κλαμπ μας'' Τα μάτια όλων άστραψαν επικίνδυνα, σαν συμφωνία των λεγομένων του ''Για αυτό ακριβώς σας μιλάω. Όλοι γνωρίζουμε ότι υπάρχει μια παρόμοια κοπέλα την οποία κυνηγάμε όλοι για να την πιάσουμε. Αυτή η κοπέλα τυχαίνει να στέκεται στο κέντρο ακριβώς αυτής της πίστας''

Όλα άρχισαν να κινούνται πιο αργά, σαν να ήμασταν όλοι στην ''Εμμονή της μνήμης'' του Νταλί. Μόνο τα λιωμένα ρολόγια έλειπαν από το ''σκηνικό'' Εκατοντάδες μάτια είχαν στυλωθεί επάνω μου. Η φωνή του ήταν και η χαριστική βολή, αυτό που τους έκανε να ξεπαγώσουν από την άκαμπτη θέση όπου βρίσκονταν.

''Πιάστε την''



Ήταν σαν κάποιος να ξεπάγωσε απότομα την σκηνή και να πάτησε το play. Δύο τύποι που χόρευαν με τις κοπέλες τους κινήθηκαν προς το μέρος μου, ο Ντράκο όμως τους έχωσε μια μπουνιά και τους έστειλε στην άκρη του μπαρ, με έναν υπόκωφο θόρυβο θραυσμάτων να γεμίζει τον αέρα. Από εκεί και έπειτα επήλθε το χάος: διάφοροι τύποι να προσπαθούν να με πιάσουν, ο ένας μετά τον άλλον και στο τέλος να πλακώνονται μεταξύ τους, αντικείμενα να σπάνε και να πετάγονται στον αέρα ή να χρησιμοποιούνται ως όπλα. Αυτό που μου έκανε εντύπωση στους Nosferatu ήταν ότι βασίζονταν περισσότερο στο ζωώδες τους ένστικτο και την σωματική τους επιρροή παρά στα όπλα που χρησιμοποιούσαν. Ο καυγάς απλώθηκε σε όλο το κλαμπ λες και είχε πάρει φωτιά, με εμένα σε συνεργασία με τον Ντράκο να τους σπάμε στο ξύλο σαν να ήμασταν πρωταγωνιστές σε ταινία του Bruce Lee.

Από τις φωνές και την γενικότερη ''αναταραχή,'' τον άκουσα να φωνάζει πως έπρεπε να βγω από το κλαμπ ανά πάσα στιγμή γιατί τα πράγματα άρχιζαν να σκουραίνουν. Και είχε απόλυτο δίκιο. Όσο πήγαινε η ώρα, έδειχναν πιότερο να ''αυξάνονται και να πληθύνονται'' παρά να μειώνεται ο αριθμός τους.

Μια σειρήνα ήχησε, πιο δυνατή από οτιδήποτε άλλο.

Φωτιά.

Αυτό επέφερε την πλήρη σύγχυση. Ενώ πρωτύτερα κινούνταν όλοι προς μια κατεύθυνση, άρχισαν να σκορπίζονται από 'δω και από εκεί για να σώσουν την ζωή τους. Η φωτιά ήταν ένας από τους πιο αποτελεσματικούς τρόπους να σκοτώσεις έναν βρικόλακα. Όπως επίσης και έναν άνθρωπο.

Έπρεπε να βγω από εκεί μέσα.

Κάλυψα το στόμα μου με το μανίκι μου. Καπνός άρχισε να γεμίζει το δωμάτιο και οι φλόγες όπου να' ναι θα κατέπνιγαν τα πάντα. Οι περισσότεροι Nosferatu είχαν ξεφύγει, ωστόσο ήταν και κάποιοι που δεν τα κατάφεραν εξαιτίας της οροφής, η οποία κατέρρευσε και καταπλάκωσε μερικούς.
Με το ζόρι έκανα στην άκρη την τελευταία στιγμή για να μην με καταπλακώσουν τα μπάζα. Είχα μουδιάσει ολόκληρη από το σοκ.

Ο Ντράκο με είχε σπρώξει την τελευταία στιγμή προς την άλλη μεριά. Μου φώναζε, αλλά εγώ είχα πανικοβληθεί από όσα έβλεπα να συμβαίνουν τριγύρω μου. Με άρπαξε και με ταρακούνησε από τους ώμους.

''Λούνα, ξεκόλλα'' φώναξε, με ένα φόβο να σκιάζει τα μάτια του ''Αν δεν ξεκολλήσεις τώρα, δεν θα βγεις από εδώ μέσα ζωντανή'' Δεν θα έβγαινα από εκεί μέσα...ζωντανή; Αυτό σαν να με ταρακούνησε κάπως. Πρόσταξα στα μέλη μου να κινηθούν προς την πλησιέστερη έξοδο, με τον Ντράκο να με ακολουθεί από πίσω. Όλα κινούνταν εκπληκτικά γρήγορα, οι φλόγες κατέτρωγαν τα πάντα.

Η πόρτα είχε κολλήσει και δεν έλεγε να ξεκολλήσει. Ακόμα και ο Ντράκο δεν μπορούσε να την κάνει να ανοίξει.

''Τι θα κάνουμε τώρα;'' ρώτησα πανικόβλητη. Εκείνος κοίταξε με μανία τριγύρω, σαν να έψαχνε μια διέξοδο, οποιαδήποτε διέξοδο. Όταν γύρισε να με κοιτάξει, ήταν λες και...

Λες και αυτή ήταν η τελευταία φορά που θα με έβλεπε.

''Λούνα, ανέβα στην πλάτη μου και μην με αφήσεις για κανένα λόγο''

''Ντράκο...'' Πήγα να φέρω αντίρρηση, εφόσον έβλεπα ότι δεν ήταν σίγουρος και ο ίδιος. Θα αναγνώριζε το πόσο δύσκολο ήταν αυτό το εγχείρημα, η σκληρή, απότομη και ακλόνητη αποφασιστικότητά του όμως με έκαναν να σωπάσω.

''Απλώς καν' το χωρίς αντιρρήσεις. Θέλω να με εμπιστευθείς μόνο για μια φορά στην ζωή σου, 'ντάξει;'' Ένευσα καταφατικά. Στην παρούσα φάση, δεν είχα και άλλη επιλογή, άλλωστε. Χωρίς πολλά λόγια, ανέβηκα στην πλάτη του.

Ανέβηκε με άνεση στα θραύσματα και έφτασε στον επάνω όροφο, εκεί όπου βρισκόταν το διαμέρισμα του Τζόκερ, από όπου φαίνεται να ξεκίνησε και η φωτιά. Τα πάντα φαίνονταν ασταθή. Ένα λάθος βήμα και θα πέφταμε πάλι κάτω. Είδα γύρω μου το μοντέρνο διαμέρισμά του μισοδιαλυμένο από την φωτιά. Έριξα μια κλεφτή ματιά στο κρεβάτι, όμως κανένα ίχνος ζωής του...

Ένα σπρώξιμο μας έστειλε και τους δυο στον τοίχο, με τον Ντράκο να με καταπλακώνει με το βάρος του. Έπεσα με πάταγο κάτω και ένιωσα το κεφάλι μου να γυρίζει. Προς στιγμήν, ένιωσα να χάνω τον κόσμο, αλλά αυτή η αίσθηση γρήγορα χάθηκε και σηκώθηκα αμέσως στα πόδια μου.

Ο Τζόκερ μας κοιτούσε με ένα ημίτρελο ύφος. Το μισό του πρόσωπο ήταν καμένο. Άθελά μου, απέστρεψα το βλέμμα μου.

''Ντράκο, πόσο χαίρομαι που σε βλέπω'' έκανε εκείνος με ένα χαμόγελο που με έκανε να παγώσω. Κάτω από το μισό, καμένο του πρόσωπο μπορούσες να δεις την γνάθο του λες και του έκανες ακτινογραφία.

''Τζόκερ, άφησέ μας να φύγουμε. Αυτό είναι μια τρέλα!'' Ήταν το ίδιο απελπισμένος με εμένα. Η έκφρασή του Τζόκερ έγινε πιο σοβαρή, το χαμόγελό του έσπασε κάπως.

''Και να σε αφήσω να φύγεις με κάτι δικό μου;'' Κούνησε αρνητικά τον δείκτη του ''Όχι, όχι. Αυτό δεν θα το επιτρέψω'' έκανε με ένα ύφος μεταξύ σοβαρού και αστείου. Οι κυνόδοντες του Ντράκο πετάχτηκαν και γρύλισε απειλητικά.

''Δεν θα μπορέσεις να την αποκτήσεις ποτέ'' Οι κυνόδοντες του Τζόκερ πετάχτηκαν και αυτοί απειλητικοί. Την μια στιγμή γελούσε απειλητικά και την άλλη τον άρπαξε από τον λαιμό, τον κόλλησε στον τοίχο και ούρλιαξε με μανία μες στην μούρη του:

''Θα το μετανιώσεις που έμπλεξες μαζί μου'' Ο Ντράκο τον κλώτσησε με δύναμη και με τα δυο του πόδια και εκείνος χτύπησε με δύναμη το πάτωμα. Παραλίγο να ανοίξει τρύπα και να βρεθεί στον πρώτο όροφο.

Άλλη μια έκρηξη ακούστηκε και ένα νέο σύννεφο καπνού πότισε την ατμόσφαιρα. Έκοψα ένα κομμάτι ύφασμα από το κρεββάτι του Τζόκερ, που ήταν ποτισμένο από ξεραμένο πλέον αίμα, και το έδεσα γύρω από τον λαιμό μου.

''Λούνα'' φώναξε ο Ντράκο, κοιτάζοντάς με με έκδηλη αγωνία τόσο στην έκφρασή του όσο και στην φωνή του ''Στο παράθυρο. Τώρα'' Το παράθυρο ήταν η μόνη διαφυγή. Πήγα να τρέξω για να ξεφύγω, όμως το χέρι του Τζόκερ με πρόφτασε και με πέταξε ξανά στον τοίχο. Ένιωσα το παλιό μου τραύμα στο κεφάλι να ανοίγει ξανά και το αίμα άρχισε να τρέχει.

''Δεν έχεις να πας πουθενά, Λούνα'' Το όνομά μου το πρόφερε σαν να με έφτυσε κατάμουτρα ''Θα καθίσεις εδώ και θα δεις τον αγαπημένο σου να πεθαίνει''

Ο Ντράκο ούρλιαξε, έξαλλος από θυμό, τον άρπαξε από τον λαιμό και άρχισε να του χώνει μπουνιές μες στα μούτρα. Ο Τζόκερ ξέφυγε σε κλάσματα δευτερολέπτου από εκείνον και άρχισε να απαντάει με κλωτσιές και γροθιές, τεχνικά άρτιες. Και ο Ντράκο φαινόταν να έχει διδαχτεί κάποια πράγματα όσον αφορά τις πολεμικές τέχνες, αλλά ο Τζόκερ φαινόταν πιο έμπειρος. Αυτό δεν φαινόταν καθόλου καλό. Και η φωτιά έκανε τα πράγματα όλο και χειρότερα. Όσο πήγαινε και δυνάμωνε. Ούτε καν το χειροποίητο μαντήλι που είχα δεμένο γύρω από τον λαιμό μου δεν βοηθούσε.

Η μάχη συνεχιζόταν για αρκετά λεπτά, με τους αντιπάλους να έρχονται σε ισοπαλία. Κανένας δεν φαινόταν να έχει το πάνω χέρι. Αυτό κάπως έπρεπε να τελειώσει, αλλιώς θα τελειώναμε εμείς...

Το βλέμμα μου πήγε στην φωτιά.

Ο Ντράκο φάνηκε να προσέχει πού πήγε το βλέμμα μου και μου έριξε ένα βλέμμα λες και μου έδινε το πράσινο φως. Ευχόμουν μόνο να σκεφτόμασταν το ίδιο πράγμα.

Έτρεξα καταπάνω στον Τζόκερ, αυτή την φορά χώνοντας του μια γροθιά που τον έκανε να γονατίσει. Απέστρεψε το βλέμμα του από τον Ντράκο και το στύλωσε με έκπληξη επάνω μου.

''Λοιπόν, νόμιζα ότι δεν είσαι τίποτα περισσότερο από μύγα στον τοίχο, αλλά τελικά είσαι μια μεγάλη ενόχληση'' Πήγε να μου επιτεθεί με μανία, αλλά εγώ απέφυγα το χτύπημα του και το επόμενο και το επόμενο...Όσο περισσότερο θύμωνε τελικά, τόσο δεν έβλεπε μπροστά του. Πήγε να μου χώσει μια κλωτσιά και εκεί βρήκα το ''πάτημα'' για να κάνω την κίνησή μου:

Με μια ύπουλη κίνηση, τον έκανα να χάσει την ισορροπία του και ο Ντράκο ήρθε από πίσω του και τον έσπρωξε κατευθείαν μες στην φωτιά.

Εκείνος ούρλιαζε μανιασμένα. Η φλόγες κατέτρωγαν την σάρκα του ώστε να φαίνονται όργανα, κόκαλα, κρανίο, τένοντες, μέχρι που δεν έμεινε τίποτα άλλο παρά μόνο στάχτη. Αυτή θα ήταν μια ανάμνηση που θα έμενε βαθιά χαραγμένη στην μνήμη μου.

''Λούνα;'' Η φωνή του Ντράκο με έκανε να γυρίσω σαν υπνωτισμένη. Μια παράξενη έκφραση φάνηκε στο πρόσωπό του.

''Τα λέμε στην άλλη πλευρά''

Και, μετά από αυτά τα λόγια, με άρπαξε και με πέταξε από το παράθυρο.

Ουαουυυ!! εχω μεινει! μπραβο στον Ντρακοοο!! μου αρεσε παρα πολυ σε αυτην την σκηνη ο Ντρακο που και καλα ανησυχει! αυτος ο Τζοκερ ομως με εκνευριζε παρα πλ τρ τελευταιιιααα!! καλα τον εκανε η Λουνα και ο Ντρακοο!! μπουαχχαχαχαχαχα!!!

σε αυτην την σκηνη: "Ο καυγάς απλώθηκε σε όλο το κλαμπ λες και είχε πάρει φωτιά, με εμένα σε συνεργασία με τον Ντράκο να τους σπάμε στο ξύλο σαν να ήμασταν πρωταγωνιστές σε ταινία του Bruce Lee." πωπω ειδικα στο τελευταιο γελασα! χαχα! ειχε πλ φαση!
γτ το φανταζεσαι και λες οτι θες λες! Ρ

Μπραβο σου και παλι καλη μας συγγραφεααα!! μας εξεπληξες και παλι με αυτην την ιστορια σου!!

Μπράβοοο! Τέλειο κεφάλαιο!!!
Αλλά ρε παιδί μου όλο ξύλο πέφτει!!! (Θα γινόταν Η ΤΕΛΕΙΑ ταινία δράσης! )
Όμως έχουμε πάρα πολύ καιρό να δούμε τον Μπλέιζ. Πού χάθηκε αυτή η ψυχή?

Μαρία: Ο Ντράκο πως να μην ανησυχεί; Δεν ήθελε να γίνουν και οι δυο τους ψητά για μπάρμεκιου

Εκείνη την στιγμή που το έγραφα, σκεφτόμουν αυτές τις παρακμιακές ταινίες που είναι όλο ξύλο και στριφογυριστές κλωτσίες

Η συνέχεια σας φυλάει και άλλες εκπλήξεις, χιχιιι

Χριστίνα: Thaaanks!

Και αυτή η Λούνα όλο σε καβγάδες πάει και μπλέκει Ούτε οι καουμπόηδες στην Άγρια Δύση δεν κάνουν έτσι

Έννοια σου και θα έχουμε νέα του σύντομα

χαχαχα ελεος!! συμφωνω παντως με Χριστινα ο Μπλειζζ λειπειι πολυ καιροο!! :Ρ και ειχα αρχισει να τον συμπαθω!

παντως αυτο με τις κλωτσιες και ολα αυτα ειχε πολυ φασηη...!! χαχα :Ρ

τελεια ανυπομονουμε για το επομενο κεφαλαιο! :Ρ

Καουμπόηδες στην άγρια δύση? Seriously?

Περιμένουμε λοιπόν για καινούργιο κεφάλαιο ΚΑΙ νέα του Μπλέιζ!

Ναι, είχε φάση. Προτού ξεσπάσει η φωτιά :P

Λοιπόν, ορίστε το επόμενο κεφάλαιο. Νέα του Μπλέιζ θα έχετε στο 42-43, όπως το υπολογίζω.

Κεφάλαιο 40ο

Όταν άνοιξα τα μάτια μου, βρισκόμουν ξαπλωμένη κάτω από ένα δέντρο, με την Σελέστ από πάνω μου να με κοιτάζει ψυχρά και υπολογιστικά. Πρώτη φορά με κοίταζε με αυτό τον τρόπο και ομολογώ πως είχα παγώσει από τον φόβο μου.

''Κανονικά, θα έπρεπε να έχουμε ξεκουμπιστεί από 'δω χωρίς να πάρουμε ανάσα, αλλά σκέφτηκα ότι θα ήθελες να το δεις αυτό'' Σηκώθηκα, αν και ένιωσα μια ξαφνική ζάλη. ''Τσέκαρα'' τα πλευρά μου και το σώμα μου. Δεν υπήρχε πόνος, δεν υπήρχαν τραύματα...μα πως;

Τότε μόνο θυμήθηκα ότι το παράθυρο ήταν ήδη σπασμένο, αλλά δεν υπήρχαν τραύματα επάνω μου. Κανονικά, δεν θα έπρεπε να έχω τραύματα από την πτώση; Η Σελέστ, σαν να διάβασε την απορία αυτή στα μάτια μου είπε, με κάποιο κυνισμό στην φωνή.

''Θεραπεύτηκες. Εξαιρετικά γρήγορα. Μιλάμε για θαύμα!'' Δεν είχα όρεξη να απαντήσω στην ειρωνεία αυτή και επικέντρωσα το βλέμμα μου στο μαγαζί, το οποίο συνεχίζονταν να τυλίγεται στις φλόγες.

''Κάλεσε κανένας την πυροσβεστική;'' Όχι τίποτα άλλο, αλλά ώστε να μην εξαπλωθεί η φωτιά και σε άλλες κατοικήσιμες εκτάσεις και περιοχές.

''Άσ' τους να καούνε λιγάκι ακόμα. Είναι ευχάριστο θέαμα'' Ο τρόπος που εκφράστηκε, το βλέμμα της, έχοντας επίγνωση των όσων συνέβαιναν...

''Εσύ έβαλες την φωτιά'' Το μισό της χαμόγελο και η γεμάτη ικανοποίηση έκφρασή της ήταν η επιβεβαίωση ''Γι' αυτό και εξαφανίστηκες τόση ώρα'' Την κοίταξα σαν να την έβλεπα για πρώτη φορά ''Τα είχες σχεδιάσει όλα, έτσι;'' Όταν με κοίταξε, φάνηκε η ανησυχία που προσπαθούσε να κρύψει.

''Σε έπαιρνα τηλέφωνο. Σου έστειλα άπειρα μηνύματα να βγεις από εκεί μέσα το συντομότερο δυνατό. Όμως εσύ τι έκανες; Δεν έλεγξες καν το κινητό σου!'' Η αλήθεια ήταν πως δεν το σκέφτηκα. Άρα έφερα και εγώ ένα μερίδιο ευθύνης ''Όταν γύρισα, σε είδα να χορεύεις με τον Ντράκο και, όταν άκουσα στο μεγάφωνο τον Τζόκερ να ζητά το κεφάλι σου σε χρυσή πιατέλα, κατάλαβα ότι κάτι είχε πάει πολύυυ στραβά'' Κοπάνησε απότομα τα χέρια της στους γοφούς της ''Πήγα να ψάξω να σε βρω, αλλά αυτοί οι ηλίθιοι έβγαιναν σαν τα μαμούδια. Αναγκάστηκα στο τέλος να επισπεύσω αυτή την φωτιά και να στείλω τον ''φύλακα-άγγελό'' σου να σε παραλάβει''

''Αυτό ήταν το σχέδιό σου;'' Δεν το ήθελα, αλλά η φωνή μου ακούστηκε γεμάτη θυμό και αγανάκτηση.

''Μιας και ήρθες εσύ, είπα να αυτοσχεδιάσω και λίγο'' έκανε εκείνη με ξιπασία, κοιτάζοντας αδιάφορα τα τέλεια νύχια της. Αυτό με εκνεύρισε περισσότερο.

''Ξέρεις ότι εξαιτίας σου κινδυνεύει ο Ντράκο;'' Το βλέμμα της έπεσε επάνω μου σαν παγωμένος κρύσταλλος.

''Δεν χαίρεσαι;'' έκανε ειρωνικά εκείνη ''Θα γλιτώσεις από έναν αιμοδιψή ψιχάκια που σε ακολουθεί παντού''

''Δεν είναι ψυχάκιας!'' φώναξα άθελά μου εγώ ''Ρίσκαρε την ζωή του για χάρη μου'' Και, με βιάση, συμπλήρωσα ''Πρέπει να τον βοηθήσουμε'' Η Σελέστ με κοίταξε σαν να μην πίστευε αυτά που άκουσε.

''Δεν κατάλαβα'' είπε με ύφος εκείνη ''Γιατί να ρισκάρω τις ζωές και των δυο μας για το τίποτα;''

''Γιατί ο Ντράκο ξέρει τι συμβαίνει με εμένα'' Ήξερα ότι μόνο με λογικά επιχειρήματα θα πείθονταν, με κανέναν άλλο τρόπο και για κανέναν άλλο λόγο ''Αν πεθάνει, χάνεται και ο μόνος σύνδεσμος μου με την αλήθεια'' Η Σελέστ με κοίταξε με ένα απροσδιόριστο ύφος.

''Δεν είναι ο μόνος. Υπάρχει και κάποιος άλλος που είναι πιθανόν να γνωρίζει την αλήθεια'' Ήμουν έτοιμη να ρωτήσω ποιον, αλλά τα μάτια μου στυλώθηκαν στην έκρηξη που ακούστηκε από το εσωτερικό του κτιρίου. Ήταν τόσο ισχυρή που ήμουν σίγουρη ότι κανένας δεν θα επιζούσε από αυτήν. Η ανάσα μου κόπηκε. Τα μάτια μου έτσουζαν.

Ο Ντράκο ήταν νεκρός.

Ήμουν έτοιμη να βάλω τα κλάματα, όταν γύρισα και τον είδα μπροστά μου, με το πρόσωπό του μουτζουρωμένο και λερωμένο. Τα ρούχα του μύριζαν καμένο και ορισμένα μέρη του σώματός του είχαν καεί επίσης.

''Θεέ μου! Είσαι ζωντανός'' Έκλεισα το χέρι μου με το στόμα μου. Αν δεν ήταν μπροστά η Σελέστ, θα έπεφτα στην αγκαλιά του ''Πονάς;'' ρώτησα, προφανώς εννοώντας τα τραύματά του.

''Θα θεραπευτεί και αυτός, μην στεναχωριέσαι'' είπε όλο ειρωνεία και του έριξε ένα βλέμμα γεμάτο περιφρόνηση ''Τουλάχιστον, έκανες και κάτι σωστά. Την προστάτεψες'' Νομίζω ότι αυτός ήταν ο τρόπος της να λέει ''Ευχαριστώ'' στους μισητούς και αντιπαθητικούς, για εκείνη, βρικόλακες. Ο Ντράκο την αγνόησε και γύρισε να με κοιτάξει με ένα επικριτικό βλέμμα.

''Δεν έπρεπε να έχεις έρθει εδώ απόψε''

''Για πρώτη φορά, θα συμφωνήσω με τον κύριο με το καψαλισμένο κουστούμι'' έκανε εύθυμα εκείνη και τον έδειξε με το δάχτυλο. Εκείνος γύρισε και την κοίταξε με ένα αγριωπό βλέμμα, λέγοντας, εξίσου άγρια:

''Τι στο διάολο σκεφτόσουν και τίναξες το μέρος στον αέρα, μου λες;'' Η Σελέστ κούνησε αδιάφορα τους ώμους και είπε, με ένα πλατύ, περιπαιχτικό χαμόγελο:

''Ήθελα να κάνω ένα μπάρμπεκιου και δεν είχα ποιον να καλέσω'' Η ειρωνεία αυτή έδειχνε να εξαγριώνει τον Ντράκο.

''Το ξέρεις ότι έθεσες σε κίνδυνο την ασφάλειά της;'' Εκείνη τον κοίταξε απαξιωτικά και έκανε, με ύφος ντίβας:

''Δεν δέχομαι κριτική από ένα ρόλο στον φούρνο'' Μπήκα ανάμεσά τους για να τους σταματήσω:

''Μπορείτε να σταματήσετε για ένα λεπτό; Καλή η κόντρα σας, δεν λέω, αλλά δεν είναι της παρούσης'' Η Σελέστ με άρπαξε από τον καρπό και είπε βιαστικά:

''Σωστά. Λοιπόν, Ντράκο, δεν χαρήκαμε καθόοολου που είσαι ζωντανός (εγώ δηλαδή) όμως τώρα είναι καιρός να πάμε σε ένα ασφαλέστερο μέρος. Adiós!'' Ο Ντράκο την σταμάτησε προτού προλάβει να κάνει βήμα.

''Η Λούνα θα είναι πιο ασφαλής μαζί μου'' είπε και την κοίταξε με ένα ανυποχώρητο ύφος. Εκείνη αντιγύρισε το βλέμμα του. Δεν φαινόταν έτοιμη να παραδοθεί.

''Ναι, αλλά δεν είμαι εγώ αυτή που παρολίγον να το κάνει με τον Τζόκερ μόνο και μόνο επειδή εσύ αρνείσαι να της πεις την αλήθεια'' Ο Ντράκο μου έριξε ένα υποτιμητικό και συνάμα σαστισμένο βλέμμα, σαν να είχα μόλις διαπράξει εσχάτη προδοσία.

''Ώστε τόσο εύκολα πουλάς την ηθική σου;'' είπε, όλο πικρία εκείνος. Τίναξα το χέρι της Σελέστ από πάνω μου, τον πλησίασα και του έχωσα δυο ηχηρά χαστούκια.

''Το ποια είναι η τιμή της ηθικής μου το γνωρίζω μόνο εγώ!'' Τον έδειξα με τον δείκτη μου, με τον θυμό να βράζει μέσα μου και τα λόγια του να με καίνε σαν πυρακτωμένο σίδερο ''Δεν θα μου κάνεις κριτική εσύ για την ηθική μου, όταν κυλιέσαι στο κρεββάτι με αυτή την τσ**λα. Το κατάλαβες;''

Δεν του έδωσα την ευκαιρία να αντιδράσει, δεν χρειαζόταν άλλωστε. Πήρα την Σελέστ αγκαζέ και πήγαμε στο αυτοκίνητό της.

Είχα κάνει την επιλογή μου.



Φτάσαμε ποδοπατώντας έξω από το σπίτι μου και αναγκαστήκαμε να κρυφτούμε πίσω από κάτι θάμνους. Το μέρος ήταν περικυκλωμένο από ένα σωρό κουστουμαρισμένους βρικόλακες που επικοινωνούσαν με ασύρματους πομπούς. Υπέθεσα ότι ήταν σωματοφύλακες.

''Το σπίτι είναι περικυκλωμένο. Τι κάνουμε τώρα;'' Δεν ήθελα να φανεί, αλλά με είχε πιάσει πανικός με όλα αυτά που μου συνέβησαν: επικίνδυνα παιχνίδια στο κρεβάτι του εχθρού μου, φωτιά, οι βρικόλακες είχαν ανακαλύψει και την διεύθυνση του σπιτιού μου. Αν δεν ήταν τώρα η κατάλληλη ώρα να με πιάσει πανικός, πότε ήταν; Η Σελέστ έγλειψε τα χείλη της και είπε, με μια φωνή όλο ειρωνεία:

''Αχ, το χρυσό μου! Πέρασε κιόλας στην αντεπίθεση''

''Δεν πιστεύω να εννοείς πως το έκανε ο Ντράκο'' Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο πιο απίθανο μου φαινόταν. Τα φρύδια της ανασηκώθηκαν σαν δυο τόξα.

''Ό, τι και αν λέω για εκείνον, τουλάχιστον είναι διακριτικός. Αυτό του το αναγνωρίζω. Δεν θα έκανε ποτέ κάτι τέτοιο'' Απόρησα.

''Τότε ποιος το έκανε;'' Τα μάτια της έγιναν δυο επικίνδυνες σχισμές.

''Η Μιλένα, αυτή η αδυσώπητη σκύλα που μου έχει δημιουργήσει τόσα προβλήματα χάρις στον πόλεμο που κήρυξε εναντίον μου'' Ήταν νευριασμένη και ήμουν σίγουρη ότι πολύ θα ήθελε να την έχει μπροστά της για να την στραγγαλίσει.

''Τι κάνουμε τώρα;'' ρώτησα, γεμάτη αβεβαιότητα και αμφιβολία.

''Δεν μπορείς να μείνεις στο σπίτι σου'' είπε σχεδόν αυτόματα εκείνη, λες και ήταν αυτονόητο ''Θα έρθεις να μείνεις στο δικό μου'' Άρχισε να με τραβάει για να φύγουμε, αλλά εγώ την σταμάτησα.

''Στάσου! Και η οικογένειά μου;'' Δεν μπορούσα να τους αφήσω έτσι απροστάτευτους, με απέθαντους σωματοφύλακες πάνω από το κεφάλι τους.

''Θα το φροντίσω'' είπε με ψυχρό και επαγγελματικό τόνο ''Να πηγαίνουμε όμως προτού μας πάρουν χαμπάρι;'' Συνέχισε να με τραβάει για να φύγουμε, αλλά και πάλι την σταμάτησα.

''Χρειάζομαι κάποια πράγματα'' Μου έριξε ένα βλέμμα του στιλ ''Δεν σε πιστεύω!'' και ρώτησε, γεμάτη ανυπομονησία:

''Όπως;'' Έκανα έναν γρήγορο υπολογισμό μέσα στο μυαλό μου.

''Κινητό, πιτζάμες, τα βιβλία του σχολείου και την τσάντα μου, καμιά οδοντόβουρτσα'' Έβγαλε έναν επιδεικτικό αναστεναγμό και είπε, προσπαθώντας να μην δείξει πως, κατά βάθος, το έβρισκε αστείο:

''Μάλιστα. Θα ρισκάρουμε τις ζωές μας για μια οδοντόβουρτσα''

''Ξέρεις τι σημαντική είναι η οδοντόβουρτσα μαζί με την οδοντόκρεμα;'' αστειεύτηκα εγώ ''Καταπολεμά πλάκα, ουλίτιδα, τερηδόνα...''Διέκοψε με ένα νεύμα τον ''παραλογισμό'' μου.

'Εντάξει, θα στη φέρω'' Και μουρμούρισε μέσα από τα δόντια της ''Gosh, ακούγεσαι σαν μανιακή!'' Αυτό με έκανε να γελάσω, αλλά φρόντισα να μην το κάνω πολύ δυνατά μη τυχόν και μας άκουγαν. Πήγε να μπει μέσα στο σπίτι, αλλά την σταμάτησα.

''Α, και κάτι άλλο: το αποσμητικό μου μην ξεχάσεις'' Με κοίταξε με ένα ύφος ''Ω, έλα τώρα!'' παρόλα αυτά χαμογέλασε και είπε, με περισσότερη ευθυμία στην φωνή:

''Δεδομένων των όσων άκουσα για την οδοντόβουρτσα, καλύτερα να μην ρωτήσω'' Με χτύπησε φιλικά στον ώμο και είπε, πιο σοβαρά αυτή την φορά ''Πήγαινε τώρα και περίμενέ με στο αυτοκίνητο. Φρόντισε να μην σε δει κανένας. Αρκετούς μπελάδες είχαμε για μια μέρα, έτσι;'' Ένευσα καταφατικά και έκανα αυτό που μου ζήτησε.

Περίμενα αρκετή ώρα, είναι η αλήθεια. Όταν γύρισε, είχε μια μεγάλη σακούλα στο χέρι...και αρκετές πιτσιλιές από αίμα στον κιτρινωπό κορσέ της. Έβαλε την σακούλα στο πορτμπαγκάζ, έκατσε στην θέση του οδηγού και έβγαλε έναν βαθύ αναστεναγμό.

''Αααχ! Κρίμα, Λούνα, έχασες ένα πάρτι...μούρλια'' Και πρόσθεσε, με πιο σοβαρό ύφος αυτή την φορά ''Πάλι καλά που ο τοίχος σου είναι σκούρος κόκκινος. Δεν θα φαίνεται η διαφορά'' Φοβόμουν να ρωτήσω ποιον βρικόλακα ακριβώς είχε...ξεκοιλιάσει μέσα στο δωμάτιό μου και έτσι βρήκα συνετό να μην την ρωτήσω.

Έκανε πέντε με έξι τηλεφωνήματα στην σειρά, δυο εκ των οποίων ήταν τόσο για να καλέσει ειδική φρουρά από τον οργανισμό να φυλάει το σπίτι μου όσο και ειδικό συνεργείο καθαρισμού (επίσης από τον οργανισμό) Όταν φτάσαμε στο σπίτι της, έκανα ένα μπανάκι για να φύγουν από πάνω μου οι μουτζούρες και η μυρωδιά του καμένου, έπλυνα τα ρούχα μου στο χέρι και στο τέλος σωριάστηκα κατάκοπη στον καναπέ της Σελέστ και με πήρε ο ύπνος.



Όταν άνοιξα τα μάτια μου, ένα ευχάριστο φως έλουζε ολόκληρο το καθιστικό...

Ολόκληρο το καθιστικό; Πετάχτηκα από τον καναπέ και έριξα μια ματιά στο ρολόι. Εννέα και τέταρτο. Να πάρει! Είχα χάσει την πρώτη ώρα. Ήμουν έτοιμη να πεταχτώ από την θέση μου και να τρέχω πανικόβλητη για να ετοιμαστώ, όταν το βλέμμα μου έπεσε σε ένα σημείωμα πάνω στο τραπέζι, γραμμένο με όμορφα, περιποιημένα γράμματα:

''Αν θες μετά από όλα αυτά που συνέβησαν να πας στο σχολείο, είσαι τρελή. Οι πηγές μου λένε ξεκάθαρα να ξεκουραστείς και να αδράξεις την μέρα'' Μάλιστα. Εμμέσως πλην σαφώς, με ενημέρωνε πως και το σχολείο ήταν περικυκλωμένο από βρικόλακες. Τέλεια. Παρακάτω το σημείωμα επέμενε να την συναντήσω σε μια καφετέρια στο κέντρο της πόλης και μου έδινε σαφείς οδηγίες για το που έπρεπε να πάω. Φόρεσα και εγώ τα μαύρα All Star μου, μια κόκκινη μπλούζα με μαύρες λεπτομέρειες και ένα τζιν. Ευτυχώς που η Σελέστ είχε προνοήσει και είχε φέρει τόσα πολλά μαζί της, λες και θα μετακόμιζα στο σπίτι της. Πήρα την τσάντα μου, έχωσα βιαστικά μέσα τα έγγραφα που πήρα από το γραφείο του Τζόκερ χθες το βράδυ, καθώς και μερικά σκαλιστά μαχαιράκια για την ασφάλειά μου και έκλεισα την πόρτα πίσω μου, φροντίζοντας να κλειδώσω με τα κλειδιά που μου είχε αφήσει η Σελέστ.

Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα, χωρίς να είναι ιδιαίτερα ζεστή. Λόγω του ότι δεν είχα το αυτοκίνητό μου μαζί μου, αναγκάστηκα να πάρω τον ηλεκτρικό και το μετρό. Και τα δυο ήταν ασφυκτικά γεμάτα και, δεδομένου ότι είχα συνηθίσει τις μετακινήσεις μου με το αυτοκίνητό μου, όλη αυτή η βαβούρα του κόσμου με έκανε να περιφέρομαι τριγύρω σαν άχαρο ζόμπι, πράγμα απολύτως λογικό. Ούτε καφέ δεν είχα πιει ακόμα, που να ανοίξει το μάτι; Έφτασα νωρίτερα από ό, τι είχα υπολογίσει στον σταθμό και περίμενα.

Παρακολουθούσα τον κόσμο να έρχεται και να επέρχεται. Στην αρχή, πρόσεχα τις λεπτομέρειες, στην συνέχεια όμως άρχισα να βαριέμαι και το μόνο που έβλεπα ήταν μπλούζες, μαλλιά, τσάντες, παπούτσια να περνάνε αδιάφορα μπροστά από τα μάτια μου. Έβγαλα το κινητό μου και της έστειλα μήνυμα για να ξέρει που ακριβώς να με βρει και όμως καταφέραμε να χαθούμε. Οικτίρισα τον εαυτό μου για την βιασύνη μου να φτάσω στην ώρα μου, σε κάποια φάση! Γιατί δεν μου είπε ότι αργεί στα ραντεβού της, να ερχόμουν κι εγώ με το πάσο μου; Δεν ήταν δίκαιο!

Μετά από την καθυστέρηση μιας ολόκληρης ώρας, η κυρία κατέφθασε με ύφος χιλίων καρδιναλίων!

''Που ήσουν τόση ώρα, παιδάκι μου;'' αναφώνησα, κατάφωρα εκνευρισμένη εγώ ''Έχεις ιδέα του πόση ώρα περιμένω;'' Μου έριξε ένα τάχα σαστισμένο βλέμμα και είπε, με ένα προσποιητό, ''ψωνίστικο'' ύφος:

''Δεν φτάνει που σου έκανα την ΤΙΜΉ να έρθω τελικά, μου την λες κι από πάνω;'' Δεν κάνεις πλάκα σε έναν άνθρωπο που σε περιμένει μια ώρα και κοντεύει να βγάλει ρίζες στον σταθμό''
''Συγνώμη κιόλας, μεγαλειότατη, για την παράλογη απαίτησή μου, αλλά για να δούμε τι θα έκανες εσύ αν ήσουν στην θέση μου'' Πρέπει να ήταν ολοφάνερος ο εκνευρισμός μου. Τον εκνευρισμό μου και τον θυμό μου δεν μπορούσα να τα κρύψω με τίποτα. Με κοίταξε με απολογητικό ύφος και είπε, όλο μεταμέλεια:

''Έχεις δίκιο, σου ζητώ συγνώμη, αλλά να'' Έδειχνε να διστάζει λιγάκι να το παραδεχτεί αυτό ''Δεν είμαι και τόσο καλή στο να φτάνω στην ώρα μου. Πάντα αργώ''

''Καλά'' έκανα κάπως απότομα εγώ και κρατήθηκα για να μην χαμογελάσω ''Πάρε μου έναν καλό καφέ και ένα καλό πρωινό και συγχωρείσαι'' Της έκλεισα με νόημα το μάτι.

''Έγινε'' είπε εύθυμα εκείνη και με αγκάλιασε.

Αφού περπατήσαμε λιγάκι, βρεθήκαμε σε μια ροκ καφετέρια που λεγόταν Underground. Εντύπωση μου έκαναν τα αναρίθμητα, κορνιζαρισμένα poster μεγάλων και αγαπημένων μου καλλιτεχνών, καθώς και μια ηλεκτρική κιθάρα που ήταν κρεμασμένη στον τοίχο και ήταν παρόμοια με την δική μου. Η Σελέστ παρήγγειλε έναν καπουτσίνο γλυκό χωρίς γάλα και εγώ έναν φρέντο καπουτσίνο και το πιο πλουσιοπάροχο πρωινό που διέθετε το μενού. Ο σερβιτόρος επέστρεψε γρήγορα με τους καφέδες και ένα πιάτο γεμάτο πατατάκια, τοστ με ζαμπόν και τυρί, τυροπιτάκια και μια μεγάλη, καλοψημένα φέτα με βούτυρο και μαρμελάδα. Όλα φαίνονταν πολύ νόστιμα και έπεσα σχεδόν με τα μούτρα, τρώγοντας με όρεξη. Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο πολύ πεινούσα. Ήπια παράλληλα μια γουλιά από τον καφέ μου.

''Συχωρεμένη;'' ρώτησε με ένα πλατύ χαμόγελο εκείνη.

''Ο καφές είναι πολύ καλός. Άξιζε τελικά η αναμονή'' Η Σελέστ γέλασε εγκάρδια και είπε απλά ''Χαίρομαι'' Με παρότρυνε να φάω και μου είπε να μην μιλήσω πριν καταπιώ την μπουκιά μου.

''Εντάξει, μαμά'' Την πείραξα εγώ. Σκεπτόμενη την οικογένειά μου, αμέσως ρώτησα ''Η οικογένειά μου είναι καλά, έτσι;''

''Ναι, μια χαρά είναι'' απάντησε κατευθείαν η Σελέστ, προφανώς για να μην με τρώει η αγωνία. Άρχισα να δαγκώνω νευρικά το καλαμάκι μου.

''Αυτή δεν είναι εκδρομούλα, έτσι; Ούτε καν κοπάνα'' Η πρώτη φορά που έκανα κοπάνα από το σχολείο και δεν ήταν καν επειδή το ήθελα, επειδή έτσι ''μου την βάρεσε,'' επειδή μπούχτισα από το σχολείο ''Το σχολείο είναι και αυτό περικυκλωμένο από αυτούς τους ''κουστουμάτους,'' έτσι;'' Δεν μου απάντησε. Το βλέμμα της ήταν καρφωμένο έξω από το παράθυρο.

''Και δεν είναι το μόνο'' Ακολούθησα το βλέμμα της.

Όταν λες ότι δεν μπορεί να υπάρξει κάτι χειρότερο, εκείνο έρχεται και σε βρίσκει από μόνο του.

Ωραίο κεφάλαιο!
Έσκασα στα γέλια στη συζήτηση μεταξύ Σελέστ και Ντράκο! Ήταν τέλεια!
Κι άλλο χειρότερο τη βφήκε τη Λούνα? Αμάν πια! Αυτή η κοπέλα είναι σαν μαγνήτης μπελάδων!

με την Χριστινα εειπε οσα ηθελα να πω και εγω..!! πωπω Argy με εκανες τρ να εχω πλ αγωνια για το τι θα γινει στο επομενο κεφαλαιο!!! σαν δεν ντρεπεσαι να κανεις τους φαν σου να περιμενουν σαν λυσασμεναα σκυλια! ( το ειπα καπως, αλλα αξιζει ο κοπος) ΡΡ

χμμμμ.... ητανε απλα υπεροχο! και ο Ντρακο βρε παιδι μ πολυ αχαριστος! ουστ!

θελουμε γρηγορα την συνεχεια!!

Σαν λυσσασμένα σκυλιά...Πολύ καλό Να θυμηθώ να το βάλω αυτό παρακάτω σε κάποιο από τα κεφάλαια

Όπως τα είπες, Χριστίνα μου. Αυτή η κοπέλα είναι μαγνήτης μπελάδων. Όμως μην ανησυχείς. Αυτή είναι η προτελευταία επίθεση του βιβλίου. Μετά θα έχουμε μια...σχετική ηρεμία

Αυτό το κεφάλαιο ακόμα το γράφω, είναι η αλήθεια Θα το τελειώσω ή απόψε το βράδυ ή αύριο το μεσημέρι

χαχαχα αφου σε εμπνεουμε τοσο πολυ θα σου λεμε διαφορα!

πφφ μου αρεσαν λιγο οι επιθεσεις ειχαν φαση!

αντε ανυπομονουμεε!!!

ανυπομονούμε!

Αλλά πέφτω από τα σύννεφα! Δε θα έχει πολλές ακόμα επιθέσεις για το βιβλίο?! Μα πώς είναι δυνατόν?

καλε μην μου πεις οτι ειναι και εξω απο την καφετερια οι ''κουστουματοι''...καημενη λουνα!!

Μαρία: Να μου λέτε. Είμαι πάντα ανοιχτή σε νέες προτάσεις

Χριστίνα: Ε, είπα να αφήσω και κάτι και για το δεύτερο βιβλίο

Κατερίνα: Όχι...Είναι κάτι πολύ χειρότερο...

Όσο για το κεφάλαιο, κάτι μου έτυχε και θα καθυστερήσει λίγο

οκ μν ανησυχεις!! εμεις θα σε περιμενουμε με το καλοοο!!

Πόσο χειρότερο όμως πια μπορεί να τύχει? Να την περιμένει κάποιος κύριος Χάρος για παράδειγμα?

Θα δείτε, θα δείτε

Θα δούμε! Περιμένουμε υπομονετικά οι καλοί σου οι φαν!

ελεος... ειχα να διαβασω γυρω στα 7 κεφαλαια και μου βγηκαν τα ματια εξω. ολα το ενα μετα το αλλο. ποσο να αντεξει ο ανθρωπος?

τι να πρωτοσχολιασω? την τζειν και το ποσο τζο*λα ειναι??? την συμπεριφορα του ντρακο που την μια θελει να την εκδικηθει που πηγε απιτι του χωρις την αδεια του και του πηρε και κατι ''πολυτιμο'' για εκεινον, και την αλλη το παιζει σωτηρας? και μετα νευριαζει επειδη η λουνα για να παρει τις πληροφοριες που ηθελε την επεσε σε αυτον τον αλλο το βρικολακα, τον τζοκερ. δεν κοιταει τα δικα του χαλια καλυτερα???
Ότι μεσα στο μπαρ εγινε κυριολεκτικα της μουρλης??? Ο χριστος και η παναγια δηλαδη. Την μια είναι στο δωματιο του τζοκερ και την εχει μισογδυσει στο κρεβατι του, μετα τον απειλει και τον παλουκωνει, μετα εμφανιζεται ο ντρακο και χορευουν, μετα ξαναζωντανευει ο τζοκερ και βαζει να την κυνηγησουν, μετα ξεσπαει η φωτια, μετα παλευουν ο ντρακο με τον τζοκερ. Ελεος! χαχα
το οτι η λουνα βαζει την ζωη της συνεχεια σε κινδυνο? τις απιστευτες δυναμεις της? πολυ θα ηθελα να μαθω τι αλλο μπορει να κανει.
την σελεστ? η οποια πηγε και εβαλε φωτια στο μπαρ???
ασχετο αν διασκεδασα τρελα με τις συζητησεις της μια με τον ντρακο και μετα με την λουνα στο σταθμο και στην καφετερεια.
η μηπως την στρατια βρικολακων που την κυνηγαει???
και να μην ξεχασω την εβελιν που εκανε την αποπειρα αυτοκτονιας... και μαλιστα λόγω υποβολης. και φυσικα την συμφωνια της λουνας με εκεινο τον αιμοδυψη βρικολακα, τον Σεγκριμ. Τι ηλιθιος αυτος ο τυπος. Αλλα ηταν καπως που συσχετισε τον εαυτο του με τον ντρακο. Εμενα δεν μου φαινονται και πολύ ιδιοι.
ααα... ειναι και η προειδοποιηση της κειλιν? Την οποια φυσικα καποιος την εβαλε να την πει…

δεν είναι και λιγα. Και ειδικα οτνα σου ερχονται όλα μαζι


ανυπομονω για την συνεχεια