Vampirisious-Book 1

Λογικό να σου πεταχτούν τα μάτια έξω μετά από τόσο καιρό που έχεις να διαβάσεις καινούρια κεφάλαια (αλήθεια, που χάθηκες; Είχες διάβασμα; )

Ο Ντράκο δεν είχε κανένα δικαίωμα να το πει αυτό στην Λούνα όταν και εκείνος δεν είναι ''καθαρό μαντήλι,'' έχεις δίκιο σ' αυτό :/
Ναι, έγινε λιγάκι χαμός μέσα στο μπαρ Δεν ήταν ''προσχεδιασμένο'' Μου βγήκε εκείνη την ώρα στο γράψιμο.
Αν δεν το έκανε, δεν θα είχαν γίνει όλα αυτά, ε; Έ, στα επόμενα θα είναι λίιιγο πιο συνετή. Όσο για τις ''άλλες δυνάμεις'' της, θα μάθουμε περισσότερα στο δεύτερο βιβλίο (την αλήθεια θα την μάθετε σε αυτό, μην ανησυχείτε! )
Όχι, δεν είναι ίδιοι. Αλλά αυτό είπε στην Λούνα για να σπείρει μέσα της αμφιβολίες (όχι ότι τα κατάφερε, αλλά προσπάθησε τουλάχιστον )

Η συνέχεια θα αργήσει λίγο, αλλά να είστε σίγουρες ότι θα την έχετε

και διαβασμα ειχα και ειχε παθει κατι ο υπολογοστης και δεν ανοιγε και δεν ειχαμε και internet. ολα μαζι ετυχαν και εγω εμεινα πισω στις εξελιξεις

ευτυχως που δεν ειναι ιδιοι. δεν θα το ηθελα με τιποτα. και αντε να μαθουμε πια τι ειναι αυτη η λουνα. εγω μεγαλη αγωνια.

Κρίμα Χαίρομαι όμως που το έφτιαξες

Θα το μάθετε, μην ανησυχείτε. Όλα θα έρθουν στην ώρα τους

και εγω χαιρομαι που επιτελους ξαναμπηκα.

ανυπομονω!!!!

Ορίστε τα κεφάλαια και συγνώμη για την καθυστέρηση Ελπίζω να εξιλεωθώ τώρα :P

Κεφάλαιο 41ο

''Χριστέ μου!'' ούρλιαξα εγώ.


Ο καθένας θα ούρλιαζε αν ήταν στην θέση μου. Αν κοίταζε έξω από το παράθυρο της καφετέριας και αντίκριζε...

Ζόμπι. Έναν ολόκληρο στρατό από πειναλέα ζόμπι.

''Τα ζόμπι νόμιζα ότι βγαίνουν κυρίως το βράδυ και μόνο στις ταινίες'' Η Σελέστ κοίταζε πότε τα ζόμπι και πότε εμένα.

''Αυτά φαίνεται ότι παραστράτησαν από το νεκροκρέββατο τους'' Πως γίνεται να παραστρατήσει ένα ζόμπι από το νεκροκρέββατο του έτσι απλά; Κάποιος κρυβόταν πίσω από αυτό και αυτός ο κάποιος δεν φοβόταν να χρησιμοποιήσει ''ριψοκίνδυνες'' μεθόδους.

Έριξα μια ματιά γύρω μου να δω μήπως περνούσαν περαστικοί από το πεζοδρόμιο και αντίκριζαν αυτό το...αποτρόπαιο θέαμα.

Κανένας απολύτως. Και μέσα στην καφετέρια ήμασταν μόνες μας, μονάχα εμείς και ο ιδιοκτήτης. Η Σελέστ έβγαλε από το παλτό της ένα Colt Anaconda) και εμένα μου έδωσε...

''Ένα τσεκούρι;'' Η Σελέστ γέλασε κεφάτα.

''Έλα τώρα. Θα είναι σαν να παίζεις Left for Dead σε 3D''

''Αυτό ξεπερνά τις προσδοκίες ενός απλού 3D. Αυτό είναι που λέμε ''the real deal'' '' Η Σελέστ με χτύπησε φιλικά στον ώμο για να με καθησυχάσει.

''Μην ανησυχείς. Τα ζόμπι τα νικάς πιο εύκολα από αυτά τα απέθαντα καθάρματα. Ξέρω εγώ που σου λέω'' Θα έχει σκοτώσει άπειρα στο παρελθόν, ε; Και εμένα γιατί δεν με καθησύχαζε αυτό; Γιατί δεν είχα σκοτώσει ποτέ αληθινό ζόμπι στην ζωή μου, να γιατί!

Ο ιδιοκτήτης πέρασε από μπροστά μας, με μια καραμπίνα ανά χείρας. Ήταν μυώδης, με αναρίθμητα τατουάζ, με ανοιχτά, σμαραγδένια μάτια και πολύ μακριά, ίσια καστανά μαλλιά.

''Έτοιμος, Τζόνι;'' Εκείνος όπλισε το όπλο του με μια κίνηση και σύρισε σαν φίδι:

''Αρχίζει το σόου''

Άνοιξε ελάχιστα την πόρτα ώστε να μπουν λίγα από δαύτα. Τους τίναξε τα μυαλά στον αέρα χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Η Σελέστ φώναξε κάποια στιγμή πάνω από τους πυροβολισμούς:

''Να θυμάσαι, Λούνα. Το κεφάλι. Ο στόχος σου να είναι μόνο το κεφάλι'' Εκείνα άρχισαν τότε να την πλησιάζουν και είδα με την άκρη του ματιού μου να κρατάει στο δεξί της χέρι ένα κατάνα. Με το αριστερό της χέρι τα πυροβολούσε στο κεφάλι και με το δεξί τους το έκοβε κιόλας. Δραστική και σίγουρη λύση.

Κάποια στιγμή, πέταξαν κάτι και έσπασαν την τζαμαρία. Άρχισαν να έρπονται κυριολεκτικά μέσα, στηριζόμενοι για κάλυψη πότε στα τραπέζια και πότε στις καρέκλες. Πλησίαζαν όλο και περισσότερο και, άθελά μου, κράτησα πιο σφιχτά την λαβή του τσεκουριού που κρατούσα. Τόσο ο Τζόνι όσο και η Σελέστ ήταν απασχολημένοι με το να κόβουν κεφάλια και εγώ έπρεπε να προστατέψω μόνη μου τον εαυτό μου. Αποφάσισα λοιπόν να ''μπω'' πιο αποφασιστικά στην μάχη.

Άρπαξα ένα από τα βάζα σε ένα από τα τραπέζια και το έφερα στο κεφάλι του ενός, ενώ με το άλλο χέρι, με κοφτές και γρήγορες κινήσεις, έκοβα το κεφάλι ενός δεύτερου. Ένα τρίτο πήγε να μου επιτεθεί από πίσω, ωστόσο το άρπαξα από τον ώμο, το έριξα κάτω, το στραγγάλισα και μετά του έκοψα και το κεφάλι για να είμαι σίγουρη. Όποια κάλυψη και αν χρησιμοποιούσαν, εγώ ήμουν εκεί για να την χαλάσω, όσο και αν προσπαθούσαν να με πιάσουν, εμπιστευόμουν το καλό μου τσεκουράκι για να κόβω κεφάλια. Από ένα σημείο και μετά, άρχισα να χάνω το μέτρημα. Πόσα είχα σκοτώσει εγώ, πόσα είχαν σκοτώσει εκείνοι.

Στο τέλος, δεν έμεινε κανένα. Το μόνο που έδειχνε πλέον μια υποψία της παρουσίας τους ήταν το μαγαζί, που ήταν γεμάτο αίματα και διαμελισμένα μέρη του σώματος. Όσο ήμουν στην μάχη και εν κινήσει, δεν το είχα προσέξει αυτό, αλλά τώρα, βλέποντας αυτό το αποτρόπαιο θέαμα, ήθελα να κάνω εμετό. Η Σελέστ έριξε μια εξεταστική ματιά στα πτώματα και είπε με νόημα στον Τζόνι:

''Μαύρη μαγεία'' Τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα από την έκπληξη.

''Είσαι σίγουρη;'' Εκείνη έγνεψε καταφατικά.

''Δεν θα το έλεγα αν δεν ήμουν σίγουρη'' Το βλέμμα της πετούσε από το ένα ''σκαλπ'' στο άλλο ''Αρχάριος στην μαγεία, βέβαια, αλλά για να σηκώσει έναν τέτοιο στρατό, θα ήθελε και κάποια βοήθεια'' Αυτό είχα σκεφτεί αρχικά και εγώ, αλλά δεν ήθελα να το πω. Όπως επίσης το ότι ήταν υπερβολικά παράξενο στο κέντρο της πόλης να μην περνάνε από αυτό το σημείο ούτε άνθρωποι, ούτε αυτοκίνητα, ούτε τίποτα.

Όποιος κι αν το έκανε, ήταν καλά οργανωμένος.

Ο Τζόνι μας έριξε μια ματιά και είπε, με την βαριά και μπάσα φωνή του: ''Πρέπει να αλλάξετε. Ελάτε, στο πίσω μέρος έχω κάτι ρούχα φυλαγμένα ειδικά για κάτι τέτοιες...περιπτώσεις'' Η προνοητικότητα ήταν το παν, αλλά δεν ήθελα να εκφράσω ανοιχτά το σχόλιό μου μήπως και τον προσβάλλω.

Προτού ανέβουμε την σκάλα που οδηγεί στο πάνω πάτωμα, είδαμε ότι και από την πίσω πόρτα έμπαιναν ζόμπι. Από παντού.

Να πάρει!

''Τρέξτε επάνω και βρείτε ένα μέρος διαφυγής'' φώναξε, ενώ συγκρατούσε την πόρτα ''Εγώ θα τους καθυστερήσω'' Η Σελέστ ένευσε καταφατικά και έτρεξε αμέσως προς στην σκάλα, με εμένα να τρέχω πανικόβλητη από πίσω της.

Όταν ανεβήκαμε επάνω, διαπιστώσαμε ότι είχαν φτάσει ήδη μέχρι εκεί και είχαν γραπωθεί από τα περβάζια. Ήταν έτοιμα να μπούνε μέσα. Η Σελέστ ξαναέβγαλε το σπαθί της από το θηκάρι του και είπε, με καθαρό πανικό στην φωνή της:

''Άκουσέ με: θα περάσεις τον διάδρομο, θα κάνεις δεξιά και μετά θα βρεις μια πόρτα που γράφει ''Έξοδος'' από πάνω. Αυτή οδηγεί σε ένα υπόγειο γκαράζ. Μπες σε μια μπλε Ferrari. Τα κλειδιά είναι μέσα στο αυτοκίνητο. Αν δεν κατέβω σε δέκα λεπτά το λιγότερο, εξαφανίσου. Το 'πιασες;'' Δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή να σχολιάσω την μπλε Ferrari, απλώς έγνεψα καταφατικά και ακολούθησα την ''διαδρομή'' αυτή όπως ακριβώς μου είχε υποδείξει εκείνη. Από πίσω μου, άκουγα τον ήχο γυαλιού που σπάει και απαίσια γρυλίσματα. Είχαν ήδη μπει μέσα.

Πέρασα τον διάδρομο και, προτού κάνω δεξιά, όλα συνέβησαν αστραπιαία.

Η πόρτα όπου πρέπει να ήταν οι τουαλέτες άνοιξε και ένας άντρας με είχε ακινητοποιήσει στον τοίχο, κλείνοντας μου το στόμα.

Ο Σέγκριμ.


Αναγκάστηκα να ακούσω τον μονόλογο του, έναν μονόλογο που θαρρείς και δεν είχε τέλος.

''Γεια σου Λούνα. Με θυμάσαι; Είμαι αυτός που συμφώνησες να πας μαζί του, να σε μετατρέψει σε βρικόλακα και μετά να γίνει αφέντης σου; Ασφαλώς θα με θυμάσαι'' Δεν μου άρεσε ούτε ο σαρκασμός στην φωνή του ούτε το υφάκι του, αλλά έπρεπε να το υποστώ ''Λοιπόν, δεν είμαι ικανοποιημένος'' έκανε με μια σκυθρωπή έκφραση ''Γιατί; Γιατί δεν μου είπες ολόκληρη την αλήθεια'' Έγλειψε τους κυνόδοντες του επιδεικτικά και γέλασε, ένα διόλου αληθινό γέλιο ''Έχεις κρυμμένους άσσους στο μανίκι σου, Λούνα. Σ' αυτό δεν συνίσταται ούτε συνεπάγεται ένα δίκαιο παιχνίδι, ελπίζω να το καταλαβαίνεις αυτό'' Κοίτα ποιος μιλούσε για δίκαιο παιχνίδι! Αν δεν ήταν τέτοια η κατάσταση, μπορεί και να έβαζα τα γέλια. Το μόνο που έκανα, που μπορούσα να κάνω, στην τελική, ήταν να τον κοιτάζω με σταθερό βλέμμα. Ήλπιζα να μπορούσα να τον σκοτώσω με το βλέμμα μου, αλλά δεν μπορείς να τα έχεις και όλα σ' αυτή την ζωή.

Αναστέναξε τάχα και άγγιξε φευγαλέα μια τούφα από τα μαλλιά μου, κοιτώντας με με μισό βλέμμα.

''Πως να στο πω; Οι κυνηγοί βρικολάκων...περιπλέκουν λιγάκι τα πράγματα, σωστά; Θέλω να...βγάλεις το πιόνι σου από το παιχνίδι'' Για ποιο πιόνι μιλούσε; Πρέπει να διάβασε τα μάτια μου, γι' αυτό απάντησε στην νοερή απορία μου ''Μα ασφαλώς αναφέρομαι στην κοκκινομάλλα που σε υπερασπίστηκε με τόσο ζήλο κάτω στο δικό μου ''κουκλοθέατρο'' '' Ώστε αυτός ήταν υπεύθυνος γι' αυτή την επίθεση. Τώρα εξηγούνταν όλα! Η έκφρασή του ήταν θανάσιμη όσο μιλούσε. Αυτό με φόβισε ''Δεν με νοιάζει πως θα το κάνεις, αρκεί να το κάνεις'' Αυτή η αίσθηση όμως γρήγορα χάθηκε. Χαμογέλασε και είπε κεφάτα, σίγουρος ότι συμφωνούσα αναντίρρητα στα όσα είπε προτύτερα ''Θα βρισκόμαστε σε επαφή, Λούνα. Και μην ξεχνάς πως, αν δεν συμμορφωθείς στους δικούς μου κανόνες, σε περιμένει μόνο ο θάνατος. Ελπίζω να έγινα πλήρως κατανοητός''

Και, πιέζοντας τα μαγουλά μου με το ελεύθερό του χέρι, είπε με σιγανή και απειλητική φωνή:

''Μην με ξανακάνεις να κάνω κάτι τέτοιο. Να φερθείς έξυπνα...αν θέλεις το καλό σου, φυσικά. Αλλιώς ξέρεις τι σε περιμένει''

Με άφησε ελεύθερη και εξαφανίστηκε, χτυπώντας παράλληλα με δύναμη τα δάχτυλά του μεταξύ τους.


Όταν βγήκα από το μπάνιο, τα πόδια μου έτρεμαν και, από μια γρήγορη ματιά που έριξα σε έναν από τους καθρέφτες, πρέπει να είχα ασπρίσει ολόκληρη. Ήθελε να απομακρύνω την Σελέστ για να μην έχω κανενός είδους βοήθεια. Ήθελε να κόψει τις διόδους μου ώστε να μην έχω άλλη λύση. Τι έπρεπε να κάνω τώρα; Να συνεχίσω να βασίζομαι στην Σελέστ, όταν και η ίδια πλέον κινδύνευε διπλά εξαιτίας μου ή να κάνω αυτό που μου είπε ο Σέγκριμ σαν το ''καλό και υπάκουο κορίτσι'' που ήθελε να είμαι;

Το ερώτημα αυτό συνέχισε να ταλανίζει το μυαλό μου, όταν είδα την Σελέστ να στέκεται μες την μέση του ορόφου, αποσβολωμένη.

''Να πάρει!'' είπε, με ολοφάνερη έκπληξη ''Αυτά τα ζόμπι πέσανε σαν φρούτα! Έτσι στα ξαφνικά, σωριαστήκανε στο πάτωμα'' Γύρισε και με κοίταξε με νόημα, δείχνοντας προς το παράθυρο ''Λούνα...'' έκανε απότομα εκείνη.

''Υπάρχει κάτι που πρέπει να σου πω'' η δική μου, τελεσίδικη φωνή.

Αυτό δεν χωρούσε άλλη καθυστέρηση.

Κεφάλαιο 42ο

Περπατούσα στον διάδρομο με αργά και προσεκτικά βήματα. Κανένα φως αναμμένο, κανένα ίχνος ζωής.

Για ένα λεπτό, αναρωτήθηκα αν όντως βρίσκονταν στο σπίτι. Πρέπει να ήταν, επειδή η μηχανή του ήταν παρκαρισμένη μέσα στο γκαράζ. Ευτυχώς, εκεί βρήκα και μια σκάλα και ανέβηκα με άνεση από το παράθυρο, χωρίς να χρειάζεται να κάνω ακροβατικά, όπως την προηγούμενη φορά. Αυτή την φορά, το κρύο μες στο σπίτι ήταν ακριβώς το ίδιο με έξω από το σπίτι, ίσως και περισσότερο. Μάλλον την προηγούμενη φορά, το τζάκι είχε ανάψει για να μην κρυώσει η αγαπητή μας Τζέιν! Τελικά, ίσως να ίσχυε ότι οι βρικόλακες απεχθάνονταν την ζέστη.

Το δωμάτιό του βρίσκονταν τελικά στην άκρη του διαδρόμου. Άνοιξα την πόρτα και το μόνο που μπορούσα να δω ήταν πηχτό σκοτάδι. Ξάφνου, άκουσα την φωνή του:

''Πρέπει να σε καλωσορίσω σαν φιλοξενούμενη ή να σου δείξω τον δρόμο προς την έξοδο;''

''Δεν χαίρεσαι που με βλέπεις;'' είπα παιχνιδιάρικα και ναζιάρικα εγώ. Η φωνή του αυτή την φορά ακούστηκε παράξενη:

''Προβληματίζομαι πιο πολύ από την επίσκεψή σου, είναι η αλήθεια'' Άνοιξε το φως δίπλα στο κομοδίνο του. Είδα ότι ήταν ξαπλωμένος με άνεση στο κρεββάτι, είχε πιασμένα τα μαλλιά του σε έναν χαλαρό κότσο, ότι φορούσε ένα μαύρο μποξεράκι και ότι βαστούσε ένα βιβλίο στο χέρι ''Σε τι θα μπορούσα να σε εξυπηρετήσω;'' είπε, μιμούμενος τον δικό μου τόνο και κοιτάζοντάς με με ένα έντονο βλέμμα.

''Ήρθα να σε ευχαριστήσω που με έσωσες από την φωτιά'' Το βλέμμα του γύρισε τάχα αδιάφορα στο βιβλίο που κρατούσε.

''Δεν νομίζω ότι αυτό είναι απαραίτητο'' Έβγαλα προκλητικά την καπαρντίνα που φορούσα και την άφησα να πέσει αργά στο πάτωμα.

''Κι όμως. Αν δεν είχες έρθει εσύ, πιθανότατα να μην κατάφερνα να βγω από εκεί μέσα...ζωντανή'' Και συνέχισα, με πιο αισθησιακή φωνή, τονίζοντας την κάθε λέξη ''Σου είμαι πολύ, πολύ ευγνώμων''

''Εξέφρασες, νομίζω, την ευγνωμοσύνη σου'' είπε αυστηρά εκείνος ''Μήπως είναι ώρα να πηγαίνεις;'' Μου έδειξε την πόρτα με ένα νεύμα, σαν να με έδιωχνε. Όμως εγώ δεν είχα καμία πρόθεση να φύγω. Όχι ακόμα. Έκανα έναν γύρω στο δωμάτιο, λες και δεν τον άκουσα και είπα, ευχόμενη να ''τσιμπήσει'' στο ''δόλωμα'' που θα του έριχνα:

''Όταν είπα στον Τζόκερ πως είμαστε ζευγάρι, είπε ότι είσαι ηλίθιος που δεν έχεις κάνει ακόμα κάτι μαζί μου'' Δεν σχολίασε καν την λέξη ''ζευγάρι'' Το βλέμμα του απλά καρφώθηκε επάνω μου και είπε, λες και αυτά που έλεγε είχαν διφορούμενη σημασία:

''Δεν χρειάζεται να μου πει ο Τζόκερ κάτι που γνωρίζω ήδη'' Έπαιζα με τα σχοινάκια που κρατούσαν καλά δεμένη την πορφυρή ρόμπα μου και τα κουνούσα γύρω-γύρω με τα δάχτυλά μου.

''Θες να σου δείξω τι είδε εκείνος το βράδυ εκείνο και δεν μπορούσε να αντισταθεί;'' τον προκάλεσα ανοιχτά. Εκείνος άφησε το ρημαδιασμένο το βιβλίο τελικά στο κομοδίνο, πλάι σε ένα σωρό άλλα βιβλία. Σταύρωσε τα χέρια του στο στήθος του και ένα πονηρό χαμόγελο χαράχτηκε στα χείλη του.

''Για δείξε μου. Γιατί σίγουρα αυτά που φοράς κάτω από αυτή την ρόμπα δεν τα έχω ξαναδεί'' Αυτό μου έκοψε κάπως την φόρα.

''Θες να πεις ότι έχεις ψάξει τα συρτάρια μου;'' αναφώνησα από την έκπληξη, αν και ούτε εγώ κατάλαβα γιατί μου έκανε τόσο εντύπωση. Εκείνος, παρόλα αυτά, φάνηκε να το διασκεδάζει.

''Μην μου μιλάς λες και είμαι κανένας ανώμαλος. Κάθε άντρας θέλει να έχει έστω και μια ιδέα για τα εσώρουχα μιας γυναίκας'' Δεν ήμουν άντρας για να κατανοήσω αυτή την ''ανάγκη,'' η σκέψη όμως του ότι ο Ντράκο είχε ψάξει το συρτάρι με τα εσώρουχά μου με έκανε να κοκκινίζω μέχρι τ' αυτιά. Δεν ήταν όμως ώρα για ντροπές.
''Θες να πάρεις μια...γεύση;'' Ήμουν θυμωμένη που είχε ψάξει τα συρτάρια μου και είχε δει τα εσώρουχά μου και ήθελα να βγάλω αυτό το ηλίθιο και αυτάρεσκο γελάκι από το πρόσωπό του ''Ορίστε''

Κάτω από την κατακόκκινη αυτή ρόμπα φορούσα έναν μαύρο κορσέ με κόκκινο, μπροκάρ μοτίβο. Τον στόλιζε μαύρο κέντημα στα τελειώματα, ενώ έδενε στο πίσω μέρος με μια μαύρη, σατέν κορδέλα. Επίσης, φορούσα ζαρτιέρες με μαύρα, λουστρίν πέδιλα με λίγο τακουνάκι και ένα ασορτί στρινγκ. Ο Ντράκο με κοίταζε, με γουρλωμένα τα γκρίζα μάτια του, που μέσα στο ημίφως του δωματίου έμοιαζαν υπέροχα: γεμάτα πείνα, ορμή και πάθος για εμένα. Τον πλησίαζα, τονίζοντας τις κινήσεις του σώματός μου και είπα παιχνιδιάρικα, κοιτάζοντάς τον ευθέως στα μάτια:

''Τι έγινε; Μας αρέσει αυτό που βλέπουμε;'' Έκατσα σταυροπόδι στην άκρη του κρεβατιού.

''Σήκω, ντύσου και φύγε από το δωμάτιο τώρα'' είπε εκείνος με αυστηρή φωνή, χωρίς ωστόσο να αποστρέψει το βλέμμα του από πάνω μου ''Δεν περιμένεις να εμφανίζεσαι έτσι μπροστά σε κάποιον χωρίς αυτό να επιφέρει κάποιες συνέπειες, έτσι;'' Πλησίασα το σώμα μου πιο κοντά στο δικό του. Περίμενα ότι εκείνος θα συνέχιζε το κήρυγμα ''περί ηθικής'' και θα αποτραβιόταν, αλλά τίποτα τέτοιο δεν συνέβη. Παίρνοντας θάρρος από αυτό, έσκυψα και του ψιθύρισα προκλητικά στ' αυτί:

''Σε ενοχλεί που ο Τζόκερ είχε τα κότσια να κάνει αυτό που δεν τολμάς να κάνεις εσύ;'' Ήξερα ότι δεν έπρεπε να το τραβήξω στα άκρα, ωστόσο ήθελα τόσο πολύ να τον κάνω να λυγίσει ''Θες να σου αφηγηθώ τα γεγονότα με κάθε λεπτομέρεια;'' Χαμογέλασα πονηρά ''Εντάξει, θα σου τα πω όλα'' Φρόντισα να τα αφηγηθώ όλα, με όλες τις ''πικάντικες'' λεπτομέρειες ''Στην αρχή, τον φίλησα εγώ για να μην καταλάβει ότι δεν με είχε ''υποτάξει'' στην θέλησή του, όσο όμως περνούσε η ώρα, δεν χρειαζόταν να προσπαθώ τόσο πολύ, εφόσον ανταποκρινόταν μια χαρά στα χάδια μου και στα φιλιά μου. Με φίλαγε με πάθος, με άγγιζε παντού και, αν μου είχες πει από πριν την αλήθεια, θα καταλήγαμε να κάνουμε άγριο, παθιασμένο σεξ στο κρεββάτι και σε όποιο άλλο έπιπλο του διαμερίσματος βρίσκαμε εύκαιρο''

Εν ριπή οφθαλμού, με άρπαξε και με κόλλησε επάνω του, τραβώντας με δυνατά από τους ώμους. Με κόλλησε στο κρεββάτι, ακινητοποιώντας με, φιλώντας με άγρια, με πάθος. Μου κόπηκε η ανάσα.

''Αν γινόταν αυτό, θα τον σκότωνα με τα ίδια μου τα χέρια'' Υπήρχε κάτι στην φωνή του που διέγειρε την φαντασία μου. Ένα σωρό εικόνες σχηματίστηκαν στο μυαλό μου, εικόνες που ήταν λες και είχαν κολλήσει στον αμφιβληστροειδή και δεν έλεγαν να φύγουν με τίποτα από εκεί. Ο Ντράκο πλησίασε τα χείλη του πιο κοντά στα δικά μου και, αφού πήρε το κεφάλι μου προσεκτικά με τα δυο του χέρια, λες και ήταν πούπουλο, είπε, με φωνή γεμάτη επιθυμία και πόθο:
''Απόψε είσαι δική μου. Μόνο δική μου''

Τα χείλη του κόλλησαν ξανά πάνω στα δικά μου, με μια πείνα και έναν ενθουσιασμό όπως ποτέ άλλοτε. Η γλώσσα του από την μία μου χάριζε ηδονή και από την άλλη με βασάνιζε, παρατείνοντας το φιλί μας, μέχρι που οι γλώσσες μας γίνονταν ένα, μέχρι που έχανα την αίσθηση του χώρου και του χρόνου. Τα χέρια του ταξίδευαν παντού στο κορμί μου, λες και δεν χόρταινε να με αγγίζει, να με έχει στην αγκαλιά του. Δεν μπορούσα να το κρύψω. Είχα αφεθεί στα χέρια του.

Ξαφνικά και χωρίς καμία προειδοποίηση, το βλέμμα του έγινε ψυχρό και έπεσε επάνω μου σαν ακατέργαστο ατσάλι. Τα χέρια του ήταν τραχιά και απότομα. Με δυο κινήσεις, έσκισε τα εσώρουχά μου. Ὰθελά μου, στρίγγλισα και αποτραβήχτηκα στην άλλη μεριά του κρεβατιού. Πρέπει να τον κοιτούσα με γουρλωμένα μάτια, γιατί πράγματι ένιωθα σαν να πετάγονται έξω από τις κόγχες τους. Εκείνος σηκώθηκε ήρεμα από το κρεββάτι, αγνοώντας παντελώς την γύμνια μου και κοιτάζοντας τον τοίχο μπροστά του. Όταν μίλησε, φαινόταν πως με το ζόρι κρατούσε την ψυχραιμία του:

''Μην πεις τίποτα άλλο. Αρκεί. Πήρες αυτό για το οποίο ήρθες. Μπορείς να πηγαίνεις'' Τον κοίταξα δειλά στα μάτια και βεβαιώθηκα. Ήξερε. Και εγώ ήξερα σε τι αναφερόταν. Έσκυψα και φόρεσα την ρόμπα μου, νιώθοντας τελείως ταπεινωμένη και εξευτελισμένη. Πήρα και την καπαρντίνα μου και λίγο πριν φύγω από την πόρτα, τον άκουσα να σφυρίζει. Γύρισα και τον είδα να κουνάει προκλητικά τα εσώρουχά μου στον αέρα σαν λάβαρα.
''Α, και να μην το ξεχάσω'' έκανε ειρωνικά εκείνος ''Θα τα κρατήσω αυτά σαν...ενθύμια. Αν θες τόσο πολύ να τα πάρεις πίσω, την επόμενη φορά θα έρθεις να τα ζητήσεις χωρίς την κάλυψη της ρόμπας''

Βγαίνοντας, κοπάνησα με όλη μου την δύναμη την πόρτα πίσω μου. Μου φάνηκε ότι βγήκε από την θέση της και έπεσε με έναν εκκωφαντικό γδούπο στο πάτωμα, αλλά δεν γύρισα καν πίσω να κοιτάξω.


''Όλα καλά;'' ρώτησε η Σελέστ από την θέση του οδηγού. Έστρωσα νευρικά τα μαλλιά μου με τα δάχτυλά μου.

''Θα δείξει'' έκανα νευρικά εγώ και ξεφύσησα ''Το πήρες τουλάχιστον;''
Το έβγαλε από το παλτό της και το κούνησε επιδεικτικά ''Όλο δικό σου'' Το σημειωματάριο του Ντράκο βρισκόταν πλέον στα χέρια μου. Αυτό σήμαινε ότι ο κόπος όλων μας δεν πήγε χαμένος.

''Σε κατάλαβε;'' Το βλέμμα της είχε από πίσω του κρυμμένη την ένδειξη ''Ου ψευδομαρτυρήσεις''

''Προς το τέλος, πρέπει να το κατάλαβε ότι όλο αυτό το ''νουμεράκι'' έγινε γι' αυτό το σκοπό, αλλά ήταν πια αργά'' Ένα πλατύ χαμόγελο φώτισε σκανταλιάρικα το πρόσωπό της, σαν να έβλεπε ότι δεν φορούσα τίποτα πίσω από την ρόμπα.

''Πάντως, φαίνεται ότι του άρεσαν πολύ τα εσώρουχα''

''Just shut up and drive'' είπα τραγουδιστά εγώ και εκείνη έσκασε στα γέλια. Έβαλε μπρος το αυτοκίνητο (μια κίτρινη Chevrolet Corvette που υπέθεσα ότι ήταν του Τζόνι, που καθόταν σιωπηλός στο πίσω κάθισμα) και βγήκε στην λεωφόρο σαν να έτρεχε σε αγώνα ταχύτητας. Πήρε από τα χέρια μου το σημειωματάριο και το έδωσε σε εκείνον, κοιτάζοντάς τον μέσα από τον κεντρικό καθρέφτη.

''Ο Τζόνι ξέρει κάποιον που θα μεταφράσει το σημειωματάριο σε τέσσερις μέρες το πολύ'' είπε, κρατώντας το βλέμμα της σταθερά στον δρόμο ''Μέχρι τότε, πρέπει απλώς να βρούμε μόνοι μας ό, τι μπορούμε, έτσι δεν είναι;'' Την είδα να στρίβει προς την έξοδο. Νόμιζα ότι πηγαίναμε στο κλαμπ του Ναθάνιελ.

''Που πηγαίνουμε;''

''Σπίτι'' απάντησε η Σελέστ, λες και ήταν κάποια εξωφρενική ερώτηση ''Δεν μπορείς να εμφανιστείς έτσι'' Χαμογέλασε πονηρά
''Αν και για βρικόλακες μιλάμε! Το απαραίτητο dress code για εκείνους είναι να εμφανιστείς γυμνή'' Ακούγοντάς το αυτό, γέλασα, κάπως νευρικά είναι η αλήθεια, αφού ακόμα στριφογύριζαν στο μυαλό μου τα όσα είχαν συμβεί στο σπίτι του Ντράκο. Όταν φτάσαμε στο σπίτι της, μου έδωσε ένα υπέροχο, σμαραγδένιο φόρεμα με ασορτί σκουλαρίκια και με βοήθησε να βαφτώ και να φτιάξω τα μαλλιά μου. Όταν ''τελείωσε'' με την όλη διαδικασία, έμοιαζα σαν νεράιδα που είχε ξεπηδήσει από παραμύθι.

Όταν φτάσαμε στο κλαμπ, βλέποντας την κόκκινη πινακίδα νέον να δίνει μια απόκοσμη αίσθηση στον χώρο, όπως πάντα, μπήκαμε κατευθείαν μέσα με άνεση και χάρη. Σχεδόν αμέσως αναγνώρισα τον Ναθάνιελ, να κάθεται σε ένα μπαρ στολισμένο με παράξενα φωτάκια, σαν απόκοσμο, χριστουγεννιάτικο δέντρο, με την ψηλή του, παράξενη αλογοουρά και τα ίδια, σαγηνευτικά μάτια σαν δίδυμες, βιολετιές φωτιές. Τον πλησιάσαμε και οι δυο με αποφασιστικότητα και, μόλις μας είδε, ένα πλατύ χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπό του.

''Σελέστ, Λούνα, καλώς ήρθατε στο σανατόριο των αισθήσεων'' Μιλούσε εύθυμα, με κέφι ''Τι μπορώ να κάνω για σας, ma douce, aimée peu?''

''Μικρό και γλυκό είναι το μάτι σου!'' του πέταξε η Σελέστ. Γύρισα και την κοίταξα. Πρώτη φορά την έβλεπα να μιλάει τόσο απότομα στον Ναθάνιελ. Νόμιζα ότι τα πρωτεία ως τώρα τα κατείχε ο Ντράκο.

''Χήρα, ηρέμησε. Τι έχεις πάθει;'' Αυτό το ξέσπασμα ήταν τόσο ξαφνικό που ούτε καν η ίδια δεν το περίμενε.

''Συγνώμη, όμως είχα μια άσχημη μέρα'' Τότε μόνο παρατήρησα πόσο κόκκινα ήταν τα μάτια της, πόσο σφιγμένα ήταν τα χείλη της ''Να μου λείπουν οι γλυκανάλατοι, ''βαμπιρικοί'' χαιρετισμοί'' συμπλήρωσε, με μια δόση κακίας στην φωνή της. Είδα τα φρύδια του Ναθάνιελ να σμίγουν από ενόχληση, ίσως και κάποια δυσφορία.

''Μάλλον το να σε εκνευρίσει κάποιος δεν είναι και η πιο σοφή κίνηση''

''Αν αυτός ο κάποιος δε είναι βρικόλακας, είναι σαν να πηγαίνει γυρεύοντας'' Για να έκανε ''επίδειξη,'' κατά κάποιον τρόπο, των δυνάμεών της, κάτι που δεν συνήθιζε, πρέπει να είχε θυμώσει πολύ, κάτι που μου φάνηκε πολύ παράξενο. Όση ώρα ήμασταν στο αυτοκίνητο, ήταν μια χαρά. Είδα τα μάτια του Ναθάνιελ να στριφογυρίζουν επιδεικτικά (μάλλον επειδή ήθελε να κάνει φανερή την δική του ενόχληση) και είπε, κάπως ειρωνικά:

''Η αγάπη σου για εμάς είναι διάχυτη στον αέρα'' Τα χαρακτηριστικά του μαλάκωσαν κάπως. Τώρα απλώς μας κοίταζε προσεκτικά, πότε την μια και πότε την άλλη ''Το ερώτημα ωστόσο παραμένει: τι θα μπορούσα να κάνω για εσάς;'' είπε και περίμενε στωικά την απάντησή του. Η Σελέστ έβγαλε έναν φάκελο με όλα τα στοιχεία που είχαμε συλλέξει μέχρι τώρα και του τον έδειξε.

'' ''Κυνήγι θησαυρού'' δεν έχουμε; Εμείς τυχαίνει να έχουμε τον ''χάρτη'' για το που μπορείτε να τον βρείτε'' Τα μάτια του Ναθάνιελ άστραψαν από ενδιαφέρον. Γύρισε και κοίταξε γύρω του και, όταν αποφάνθηκε ότι κανένας άλλος δεν τους είχε άκουσε πέρα από τον μπάρμαν, είπε:

''Δεν νομίζω ότι αυτή η συζήτηση μπορεί να γίνει εδώ. Ακολουθήστε με''

Και αυτό ακριβώς κάναμε. Τον ακολουθήσαμε, προσπερνώντας γραφικές σκηνές στο διάβα μας με ανθρώπους που υποτίθεται ότι διασκέδαζαν, αλλά στην ουσία φλέρταραν με τον ίδιο τον θάνατο.

Ίσως όλοι εδώ μέσα, στην τελική, να φλερτάραμε με τον θάνατο.

εχωω μεινει...τοσο πολλα γεγονοντα μεσα σε μια μεραα;;;;!!! ουαου! τελεια τα 2 κεφαλαια! ξεπερασες το οριο της τελειοτητας!

λοιπον αυτο που εχω να πω για το πρωτο κεφαλαιο ειναι στην αρχη αυτο με τα ζομπι με ανατριχιασες εντελως... και τρομαξα! ασε ειχα αγωνια αν θα την τσακωσουν τα ζομπι! φαντασου σκηνικο: 2 ζομπι να την παρουν απο τα ποδια και αλλα δυο απο τα χερια και να την κουβαλαγαν! αστο καλο ομως δν συνεβει παλι καλα!

οσο για τον παλιο Σέγκριμ ειναι πλ μπιμπ! ο βλακας νομιζει οτι μπορει να τα εχει ολα! ο παλιομαλ***ς! επρεπε να τον σκοτωσει η Λουνα! αφου εχει δυναμεις μπορει! αντε! δν πειραζει ομως θα δουμε τι θα παθει..!!

στο τελος απο το πρωτο κεφαλαιο απο οτι καταλαβα τα ειπε ολα η Λουνα στην Σελέστ;;; Λογικα ναι...

λοιπον οσο αναφορα για το δευτερο κεφαλαιο που μας εδωσες ητανε πλ εξαισιοοο!!! μου αρεσε η σκηνη με τον Ντρακο και με τν Λουνα! (ΟΛΑ) λοιπον του αξιζε του Ντρακο γτ: μια του και μια της αντε! αλλα και παλι εξευτελιστηκε και λιγο η Λουνα! πωω θα δουμε ομως τι θα συμβει στην συνεχεια!

οσον αφορα την Σελέστ τρ τι επαθε και εχει νευρα? μηπως ερωτικη απογοητευση; η κατι σχετικα με την Λουνα που εμαθε? η αυτα που μαλλον εμαθε απο την Λουνα οτι θα θυσιασει τον ευατο της στον Σέγκριμ;;;; οεο;; θα το δουμε πιστευω στην συνεχεια! αλλα εγω πιστευω οτι η Σελέστ την Λουνα την έχει σαν αδερφή και ανησυχεί πάρα πολυ γι'αυτην! αυτο λεω για την Σελέστ! οσο για τον Ναθάνιελ δεν τον σχολιαζω τ βλακας και αυτος;; αλλα να σου πω παιζει να ειναι ερωτευμενος με την Σελεστ γτ πλ προσβλήθηκε απο τα λογια της! καλα ενταξει λεμε ειναι βρικολακας αλλα στην Σελεστ καπως της μιλαει!! αλλα ενταξει μπορει να ειναι και της φαντασιας μου αυτα! αλλα δεν πειραζει για καλο γινονται αυτα!!!

εχω και μια αλλη ερωτηση: ο Ντρακο δεν γνωριζει για την συμφωνια: Λούνας-Σέγκριμ???

λοιπον θα στα ξαναπω! μου αρεσαν παραααααα ΠΟΛΥΥΥ!!!ΑΝΥΠΟΜΟΝΩΩΩΩ ΝΑ ΜΑΘΩΩ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ!!! (στα γραψα στα κεφαλαια για να σου πω ποσο πλ ανυπομονωωω αντε!

γρηγορα η συνεχεια!! (αν μπορεις φυσικα)

λιγα σου εγραψα μωρε! αντε η πρωτη μου φορα ειναι δεν θα το ξανα κανω!

Αντεεε μαριιι ανυπομονωωω παντα στα καλυτερα τα κοβεις! αντε !!

Hey! 'Ηθελα να γράψω κι εγώ κανένα σχόλιο! Τώρα δεν έχει μέινει τίπτα να πω!

Θα πω μόνο τα γνωστά: Μου άρεσε πάρα πάρα πάρα πάρα πολύ!!!! Ήταν ΤΕΛΕΙΑ!!!
Φυσικά, εννοείται ότι ανυπομονώ για τη συνέχεια που ελπίζω να δούμε σύντομα!!!

αν θες μπορεις να πεις και τα ιδια? καλα ε ειπα οσο ηθελες να πεις εσυ;; δεν το περιμενα...

Τι να πω; Με σκλαβώνετε πραγματικά και οι δυο με τα καλά σας λόγια! Χαίρομαι πάρα, μα πάρα πολύ που σας άρεσαν τα κεφάλαια

Ήταν γεμάτη ημέρα, τι να πεις; Χαχαχα! :P

Δεν περίμενες ότι τα πράγματα θα ήταν τόσο άσχημα όσο είχε υπονοήσει η Λούνα ότι θα είναι, έτσι δεν είναι; :P Να όμως που δεν ήταν καν υπερβολή. Ήταν η πάσα αλήθεια Το είχα σκεφτεί αυτό το σκηνικό, όμως μόνο σε περίπτωση που δεν θα υπήρχε κανένας να την βοηθήσει, καταλαβαίνεις

Μην ανησυχείς. Θα πάρει αυτό που του αξίζει και αυτός

Ο Σέγκριμ ξεκαθάρισε στην Λούνα ότι πρέπει να παίξει δίκαια. Ε λοιπόν και εκείνη έκανε το ακριβώς αντίθετο. Και χάρη σε αυτό, ο Σέγκριμ θα πιαστεί σαν ποντίκι στην φάκα

Αν δεν της είχε σκίσει τα εσώρουχα, θα πανηγύριζε κυριολεκτικά για την νίκη της. Μπορεί αυτό το περιστατικό να ''σκίασε'' κάπως την ''νίκη'' της, ωστόσο δεν παύει να είναι μια νίκη. Άντε γιατί σαν πολλές ''νίκες'' έχει ήδη στο ενεργητικό του ο Ντράκο, παραπάνω από όσες αξίζει.

Όπως θα δούμε παρακάτω, είχε νεύρα επειδή νόμιζε ότι ο Ναθάνιελ κρύβεται πίσω από την επίθεση των ζόμπι. Και νευρίασε επειδή νόμιζε ότι ήταν κάτι σαν ''φίλοι'' (αν όχι φίλοι, σύμμαχοι) και το θεώρησε ως προδοσία. Σαφώς και νοιάζεται και ανησυχεί πολύ για αυτήν και θέλει να είναι καλά και να είναι ασφαλής. Το ότι την βλέπει να τρέχει πανικόβλητη από 'δω κι από 'κει λόγω των βρικολάκων νομίζεις ότι της αρέσει; Κάνει πάντα το καλύτερο για να την προστατεύσει. Ερωτευμένος παίζει να ήταν παλιά μαζί της, πάντοτε όμως ήταν φίλοι και έγινε αυτή η παρεξήγηση (που θα λυθεί, δηλαδή, don't worry :P )

Όχι, αυτό δεν το γνωρίζει και αυτό θα παίξει καθοριστικό ρόλο στο τέλος.

Χαχαχααα...Και πάλι σε ευχαριστώ και εσένα και την Χριστίνα (δεν πειράζει, Χριστίνα μου, το post απευθύνεται και σε σένα, εννοείται )

Θα κάνω ότι καλύτερο μπορώ, στο υπόσχομαι

Και εγώ ένα τηλεγράφημα. Τίποτα σπουδαίο


Και καλά κάνω, μαρί. Άντε

Α, και για να σας τσουρουφλίσω λίγο περισσότερο:

Σπόιλερ:

Μα τι τηλεγράφημα ήταν αυτό? Μετά βίας μιά πρόταση!

Σίγουρα θα κάνεις ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ με τη συνέχεια!!!

Άντε να δούμε αυτές τις αποκαλύψεις!!!

σωστο δν το περιμενα! κριμα ειναι παντως η Λουναα!

Ω!! ανυπομονω να δω την φατσα του Σέγκριμ απο την παγιδα θα του βαλει η Λουνα και οι υπόλοιποι !! Ρ

χμμ καταλαβα και με τον Νρακο τι εγν!

πως τα πετυχα για τον Ναθάνιελ! πωωπωπωπ νομιζω οτι τρεφει ακομα συναισθηματα γι'αυτην! δεν μπορει να τελειωσε ετσι αυτο το ρομανς... λοιπον οσον αφορα για τα νευρα της αλληνης πιστευω οτι θα καταλαβει τελικα οτι δεν ητανε αυτος!

ωραια!!! ανυπομονω να μαθω τι θα ειναι!

εννοειται τοι απευθυνεται και στην Χριστινα! ειπαμε δν ειμαι μονο εγω...

να κανεις!

θα δεις τρ τι θα σου βαλω στο τελος!

σαν δεν ντρεπεσαιιι....

Υ.Σ (1) σαν δν ντρεπεσαιιιιιι θες να μας τσουρουφλίσεις! <== ετσι θα γινουμε στο τελος με τις πολλες αποκαλυψεις σου!!

Υ.Σ(2) και εμεις στα βαλα ολα για να εχεις ποικιλια! και μν ανυσηχεις!!!! '

και με τα υπολοιπα που ειπε η Χριστινα!

Χριστίνα: Είπα να μην πω πολλά για να σας κρατήσω σε αγωνία

Μαρία: Λιγάκι ήθελα να σας τσουρουφλίσω, μωρέ. Δεν πιστεύω να μου κρατάτε κακία; Όσο για το κεφάλαιο, θα προσπαθήσω να κάνω όσο πιο γρήγορα μπορώ

Εμείς να σου κρατάμε κακία που θες να μας τσουρουφλήσεις? Θα δεις τι θα πάθεις! Φυσικά και όχι χρυσή μου! Φυσικά και όχι! You know that

Σπόιλερ:

Έλα, στο επόμενο κεφάλαιο θα τα μάθετε όλα, υπομονήηη

εγω τωρα τι να πω? τα ειπαν ολα οι προλαλησασες...

παντως αν και περιμενα να στησει καποια παγιδα στον σεγκριμ, εγω νομιζα οτι θα την εστηνε και με την βοηθεια του ντρακο.

και χαρηκα που μια φορα νικησε και η λουνα. αντε γιατι πολυ αερα ειχε παρει αυτος τελευταια.

και οντως μια του και μια της. εμ τι? μονο αυητος θα παιζει με την τζειν???

και για να πω την αληθεια μου, εγω θελω να λυθει η παρεξηγηση σελεστ-ναθανιελ και θα ηθελα τρελα να τους δω να γινονται ζευγαρι. αν εξαιρεσεις οτι η σελεστ κυνηγαει βρικολακες...

και οσο για τα ζομπι... κι εγω φρικιασα λιγο, αλλα μου αρεσε. ναι ναι... το ξερω οτι ειμαι αναποδη. δεν χρειαζεται να μου το ξαναπειτε...

αυτα ειναι ολα νομιζω

ανυπομονω για την συνεχεια και για τις νεες ''αποκαλυψεις'' και ''ανακαλυψεις''.

Ο Ντράκο είναι και αυτός μέρος του σχεδίου, κατά κάποιον τρόπο, αλλά το σχέδιο ενδείκνυται να έχει επιτυχία αν οι αντιδράσεις του είναι αυθόρμητες. Γι' αυτό και η Λούνα συνειδητά δεν του έχει πει κάτι (και επειδή δεν τον εμπιστεύεται, ε βέβαια, μετά από την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του και τα παιχνιδάκια του με την Τζέιν, λογικό δεν είναι; )

Για ζευγάρι δεν ξέρω, δεν το έχω σκεφτεί, αλλά θα δείξει στο μέλλον

Χαίρομαι που, παρόλο ότι το βρήκατε φρικιαστικό, το βρήκατε ταυτόχρονα και συναρπαστικό :P

Ε μα, καιρός είναι, έτσι δεν είναι; Θα θέλατε να τελειώσει το βιβλίο χωρίς να μάθετε;

Και για του λόγου το αληθές, ορίστε και το 43ο κεφάλαιο, μιας και το τελείωσα μόλις τώρα

Κεφάλαιο 43ο

Το γραφείο του Ναθάνιελ ήταν ευρύχωρο, άνετο και μοντέρνο, με ξύλινη επένδυση και ένα έντονο κόκκινο και καφετί στους τοίχους. Υπέδειξε δυο άνετες καρέκλες και μας προέτρεψε να καθίσουμε. Κάθισε και εκείνος μετά από εμάς, με το βλέμμα του καρφωμένο στην Σελέστ.

''Εντάξει, Σελέστ'' Η ενόχλησή του ήταν ολοφάνερη ''Θα μου πεις τι συμβαίνει; Σε ξέρω εδώ και χρόνια και ένα πράγμα που ξέρω καλά για εσένα είναι ότι ποτέ δεν επιτίθεσαι στον άλλον χωρίς να υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος από πίσω''

''Μην κάνεις πως δεν ξέρεις, Ναθάνιελ'' φώναξε εκείνη και τον έδειξε με το δάχτυλο ''Ένας στρατός ζόμπι μας επιτέθηκε μες το καταμεσήμερο. Τι ήθελες να δείξεις με αυτό;'' Φάνηκε πραγματικά έκπληκτος. Και πως να μην ήταν, εφόσον δεν ευθύνονταν εκείνος για την επίθεση;

''Αν γνώριζα ποιος ήταν πίσω από αυτό, ειλικρινά θα φρόντιζα αυτός ο μπάσταρδος να το πληρώσει'' Τώρα ήταν η σειρά της Σελέστ να εκπλαγεί.

''Περίμενε. Θες να πεις ότι δεν ήσουν εσύ;''

''Όχι, δεν ήταν αυτός'' πετάχτηκα εγώ. Ήξερα ότι δεν ήταν σωστό αυτό, αλλά δεν είχα άλλη επιλογή. Ήξερα ότι δεν έφταιγε ο Ναθάνιελ και δεν μπορούσα να καρφώσω τον Σέγκριμ έτσι απλά. Οπότε το μυαλό μου πήγε στο πιο ''εύκολο στόχο''

''Πως το ξέρεις αυτό;'' ρώτησε το αναμενόμενο εκείνη. Πήρα μια κοφτή ανάσα και μίλησα, λες και οι λέξεις έκαιγαν στα χείλη μου:

''Επειδή τον είδα. Αυτός που το έκανε ήταν ο Ντράκο'' Η Σελέστ το μόνο που είχε δει ήταν μια σκιά, αλλά δεν χρειαζόταν και τίποτα άλλο για να πειστεί.

''Πάλι αυτός ανάμεσα στα πόδια μας!'' είπε εκείνη, γεμάτη αγανάκτηση. Ο Ναθάνιελ με ρώτησε, κοιτάζοντάς με με σταθερό βλέμμα:

''Τον γνωρίζω τον Ντράκο αιώνες τώρα και ξέρω ότι δεν θα έκανε ποτέ κάτι τόσο ακραίο. Είσαι σίγουρη ότι ήταν αυτός;'' Έγνεψα καταφατικά το κεφάλι μου, από φόβο μήπως καταλάβαινε από το τρέμουλο της φωνής μου ότι έλεγα ψέματα. Το μόνο που έκανε ήταν να μουρμουρίσει ''Περίεργο. Πολύ περίεργο''

Κανένας δεν μίλησε για λίγο. Κάποια στιγμή, είδα την Σελέστ να ψαχουλεύει την τεράστια τσάντα της και να βγάζει ένα αντίγραφο του βιβλίου που μου είχε δώσει ο Ντράκο, καθώς επίσης και αντίγραφα από τα στοιχεία που είχα βρει στο γραφείο του Τζόκερ.

''Έχουμε κάποια στοιχεία μαζί μας σχετικά με την Λούνα. Θα θέλαμε να τους ρίξεις μια ματιά'' είπε απλά και του τα έδωσε στο χέρι. Αμέσως, το βλέμμα του έπεσε πάνω στο βιβλίο του Ντράκο.

''Αυτό το βιβλίο το έχω διαβάσει πριν από πολύ καιρό''

''Ποιος σου το έδωσε;'' ρώτησε απροκάλυπτα και γεμάτη ενδιαφέρον η Σελέστ. Σαφώς και η δική μου περιέργεια δεν πήγαινε πίσω. Ο Ναθάνιελ φαινόταν διστακτικός, σκεπτόμενος για το αν θα έπρεπε να μας το πει ή όχι. Τελικά, μετά από λίγα λεπτά σιωπής, είπε, με έναν τρόπο που δεν μπορούσα να καταλάβω αν φανέρωνε θλίψη ή θυμό:

''Η Έλενορ Νικολέττι. Η δημιουργός του Ντράκο'' Αυτό κίνησε και στις δυο μας την περιέργεια.

''Μήπως αυτή η Έλενορ έχει κάποια σχέση με την ''νεκρή νύφη'' για την οποία κοντέψατε να αλληλοσκοτωθείτε εσύ και ο Ντράκο;'' Αυτή ήταν μια πολύ εύστοχη παρατήρηση. Εγώ το είχα ξεχάσει εντελώς αυτό το περιστατικό. Εφόσον μας διαβεβαίωσε ότι αυτή η ίδια ήταν η ''νεκρή νύφη,'' η Σελέστ στήριξε το ένα της χέρι στο γραφείο του, ρίχνοντάς του ένα περιπαικτικό βλέμμα και λέγοντας παιχνιδιάρικα:

''Τι περιμένεις λοιπόν; Θα μας πεις; Λατρεύω τις ιστορίες μίσους και πάθους!'' Ήλπιζα με όλη μου την ψυχή ότι ο Ναθάνιελ δεν θα εξαγριώνονταν από την συμπεριφορά της, ακόμα και αν το έκανε για να τον ''πειράξει,'' κατά κάποιο τρόπο. Φαινόταν να είναι ο μόνος αθάνατος μας σύμμαχος, μέχρι στιγμής. Ανακουφίστηκα όταν τον είδα να χαμογελάει, έστω και αν αυτό το χαμόγελο ήταν νοσταλγικό και κάπως θλιμμένο.

''Με την Έλενορ γνωριστήκαμε σε μια δεξίωση του κόμη Βοντεμόν της Λορραίνης, περίπου το 1428. Ήταν τόσο όμορφη και έδειχνε πάντα τόσο εύθραυστη, λες και ήταν φτιαγμένη από πορσελάνη'' Από τον τρόπο που μιλούσε, κατάλαβα πως έτρεφε συναισθήματα για εκείνην και δεν έπεσα έξω ''Την ερωτεύτηκα με την πρώτη ματιά, αλλά εκείνη έβλεπε στο πρόσωπό μου έναν καλό σύμμαχο και φίλο'' Φανταζόμουν πόσο πολύ θα πληγωνόταν από αυτό. Κάτι στην φωνή του, στην έκφρασή του το έδειχναν περισσότερο απ' ότι εκείνος ήθελε να φανεί ''Όπως και να' χε, παρέμενα στο πλευρό της σιωπηρά για πάρα πολλά χρόνια και την έβλεπα να κάνει την μια λανθασμένη επιλογή πίσω από την άλλη.

Όταν γνώρισε τον Ντράκο, γοητεύτηκε αμέσως από την οξύτητα στο πνεύμα του και την απαράμιλλη γοητεία του, όπως μου είχε εκμυστηρευτεί'' Στο νου μου ήρθε η πρώτη φορά που γνωρίστηκα με τον Ντράκο και καταλάβαινα απόλυτα τα συναισθήματά της. Συνέχισε, με μια πίκρα και ένα παράπονο στην φωνή: ''Ήταν ο πρώτος θνητός που ερωτεύτηκε ποτέ. Την προειδοποίησα να προσέχει, πως ο Ντράκο δεν ήταν αυτό που φαίνονταν, όμως δεν με άκουγε και την έβλεπα όλο και κάθε μέρα να πέφτει στις καλά μελετημένες παγίδες του.

Άρχισε τότε να απομακρύνεται από κοντά μου. Όταν τον μετέτρεψε σε βρικόλακα, ήταν η αρχή του τέλους'' Τα χείλη του σφίχτηκαν, σχηματίζοντας ένα λεπτό τόξο ''Εκείνος έμαθε ό,τι μπορούσε να μάθει από εκείνη και μια μέρα, καθώς εκείνη κοιμόταν γλυκά στο φέρετρό της, την παλούκωσε στην καρδιά, ακινητοποιώντας την και την έκαψε ζωντανή'' Ακούγοντας το αυτό, άθελά μου αναφώνησα και έφραξα με το ένα μου χέρι το στόμα μου. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ο Ντράκο θα ήταν ικανός για κάτι τόσο ποταπό και φρικαλέο. Το βλέμμα του Ναθάνιελ έπεσε σαν αστροπελέκι πάνω μου και είπε σοβαρά, τονίζοντας την κάθε λέξη:''Τα είδα όλα. Από το παράθυρο. Αυτή η φρικαλέα πράξη δεν λέει να φύγει από το μυαλό μου'' Πόσο πόνο θα αισθανόταν εκείνη την στιγμή, βλέποντας την αγαπημένη που ποτέ δεν είχε γίνει δική του χάρη στον Ντράκο να γίνεται στάχτη; Δεν μπορούσα ούτε να διανοηθώ πως μπορεί να ένιωσε εκείνη την στιγμή. Αλλά υπήρχε και χειρότερο ''Και, λες και αυτό δεν ήταν αρκετό, πέταξε τις στάχτες της από το λιμάνι του Τίλμπουρι''

Όπως ήταν λογικό, η Σελέστ εξέφρασε την απορία που κανονικά θα ετοιμαζόμουν να εκφράσω εγώ, αν δεν ένιωθα έναν κόμπο να με πνίγει ξαφνικά στον λαιμό:
''Γιατί ο Ντράκο να κάνει κάτι τέτοιο; Και μάλιστα στην ίδια του την δημιουργό;''

''Επειδή την χρησιμοποίησε, μιας και η αθάνατη αγαπημένη του είχε ήδη αρνηθεί να τον μετατρέψει σε βρικόλακα. Αυτό που σκότωσε την Έλενορ, στην ουσία δεν ήταν το παλούκι του Ντράκο, αλλά η αφελής της καρδιά'' Καμία από τις δυο μας δεν μίλησε. Δεν είχαμε τι να πούμε, αν και η Σελέστ δεν φάνηκε να εκπλήσσεται ιδιαίτερα. Ποτέ δεν της ενέπνεε εμπιστοσύνη ο Ντράκο. Και, με όλα αυτά που άκουγα και εγώ πλέον, θεωρούσα τον εαυτό μου αφελή (το λιγότερο) που τον πίστεψα κάποτε, έστω και για λίγο.

Ρίχνοντας μια ματιά στα υπόλοιπα έγγραφα, η έκφρασή του έγινε και πάλι φυσιολογική. Μίλησε ανάλαφρα, σαν να μην είχαμε κάνει καν αυτή την κουβέντα.
''Τα υπόλοιπα έγγραφα είναι πληροφορίες των Ventrue σχετικά με το άτομό σου'' Έδειξε εμένα ''Φαίνεται ότι έχουν συγκεντρώσει έναν εξαιρετικά μεγάλο αριθμό πληροφοριών. Επίσης, φαίνεται ότι ο Τζόκερ συνεργαζόταν στενά με τον αδερφό του για να σε βρούνε. Τον δίδυμο αδερφό του, τον Σέγκριμ''

''Ο Σέγκριμ είναι ο δίδυμος αδερφός του Τζόκερ;'' Αυτό δεν το περίμενα με τίποτα.

''Ήταν, για να είμαστε ακριβείς'' Σωστά. Τα νέα στα ''κυκλώματα'' των βρικολάκων ταξίδευαν γρήγορα σαν τον άνεμο. Η έκφρασή του ήταν προβληματισμένη όταν μίλησε ''Μπορεί να καταφέρατε να παγιδέψετε τον Τζόκερ, χρειάζεστε ωστόσο ό, τι βοήθεια βρείτε εύκαιρη. Ο Σέγκριμ φαίνεται για τύπος με πολλές διασυνδέσεις'' Η Σελέστ τον κοίταξε παιχνιδιάρικα και είπε, με πονηριά και μαεστρία:

''Εσύ είσαι μαζί μας, ''Σέρλοκ'' ή εναντίον μας;'' Ο Ναθάνιελ χαμογέλασε πλατιά και φάνηκε μια σειρά από κατάλευκα δόντια. Την κοίταξε έντονα στα μάτια, λέγοντας με ζέση:

''Μπορείτε να υπολογίσετε σε εμένα'' Εκείνη σηκώθηκε και το ίδιο έκανα και εγώ, με έναν εντελώς μηχανικό τρόπο. Μπορεί το σώμα μου να βρισκόταν εκεί, αλλά το μυαλό μου ήταν ακόμα ''κολλημένο'' στα όσα είχαμε μάθει για την Έλενορ. Η Σελέστ τον διαβεβαίωσε πως, αν δεν ενημέρωνε πρώτα εκείνη για οτιδήποτε νεότερο μάθαινε, θα του ξερίζωνε την καρδιά και θα του την έδινε να την φάει για κολατσιό. Ο Ναθάνιελ γέλασε πηχτά, λες και το έβρισκε αστείο αυτό και είπε, με πονηριά στο μάτι:

''Θα μου κάνεις στενό μαρκάρισμα, δηλαδή;''

''Δεν φαντάζεσαι πόσο στενό'' Και βγήκε, χωρίς να κοιτάξει πίσω της, εγώ όμως που κοίταξα, τον είδα να χαμογελάει πονηρά.

Ποιος ξέρει τι είχε μέσα στο μυαλό του;


Μπήκαμε στο αυτοκίνητο, με την Σελέστ να είναι κεφάτη και γεμάτη όρεξη για κουβέντα. Εγώ το μόνο που έκανα ήταν να γνέφω καταφατικά το κεφάλι μου και να κοιτάζω αφηρημένα έξω στο παράθυρο. Δεν το έκανα επίτηδες, απλώς στο νου μου στριφογύριζε, ξανά και ξανά, η Έλενορ. Ό, τι έκανε σε εκείνη, θα μπορούσε κάλλιστα να κάνει και σε εμένα. Ένας αδίστακτος αθάνατος, δίχως όρια και αναστολές. Το ραδιόφωνο έπαιζε παράλληλα κάτι χαζά τραγούδια που μόνο που τα άκουγα μου ερχόταν να κόψω τις φλέβες μου. Η Σελέστ πρέπει να ένιωθε το ίδιο και πήγε να αλλάξει κανάλι, όταν άξαφνα άκουσε (και οι δυο ακούσαμε) αυτό:

''Διακόπτουμε το πρόγραμμά μας για μια έκτακτη είδηση:

Η Λούνα Σάντοβαλ, μια δεκαεπτάχρονη μαθήτρια από την Όμαχα, εξαφανίστηκε πριν από δυο μέρες, όπως αναφέρει η τοπική εφημερίδα της περιοχής ''Breaking News'' Δυο ημέρες πριν την εξαφάνισή της, η νεαρή μαθήτρια είχε ισχυριστεί ότι θα επισκεπτόταν στο νοσοκομείο την φίλη της και αργότερα θα διέμενε στο σπίτι της φίλης της. Όταν οι γονείς του κοριτσιού πήραν τηλέφωνο στο σπίτι της φίλης της, εκείνη φαινόταν να μην έχει ιδέα για την ''υποτιθέμενη'' συνάντησή τους.

Κατά τα φαινόμενα, η κοπέλα έφυγε από το νοσοκομείο γύρω στις 8.30 το βράδυ, αλλά δεν επέστρεψε ποτέ πίσω στο σπίτι της.
Η αστυνομία έχει αρχίσει ήδη εξονυχιστικές έρευνες στην γύρω περιοχή και είναι αποφασισμένη να διαλευκάνει αυτή την υπόθεση. Ηθελημένα η νεαρή μαθήτρια εξαφανίστηκε ή μήπως πρόκειται για απαγωγή ή, ακόμα χειρότερα, για φόνο; Για νεότερα, θα διακόψουμε ξανά την ροή του προγράμματός μας'' Βλακωδώς, άρχισε να παίζει το Trouble της Pink.

Ήταν αλήθεια. Την είχαμε πατήσει άσχημα τώρα.

ο ντρακο σκοτωσε την δημιουργο του? τι ηλιθιος!!! καημενη έλενορ... αυτη τον ερωτευτηκε και αυτος την προδωσε. και ποια ειναι αυτη η αθανατη αγαπημενη του???

αν και τωρα αρχισα να εχω μια ολιγον τρελη ιδεα. μηπως η λουνα ειναι η δημιουργος του η οποια γυριζει συνεχεια ως ανθρωπος για να τον κανει να την ερωτευεται και να τον ταλαιπωρει επειδη τη σκοτωσε???

αν και δεν νομιζω να την σκοτωσε στα καλα καθουμενα. κατι προηγηθηκε.

ωστε λοιπον ο σεγκριμ ειναι διδυμος αδερφος του τζοκερ. λογικο μου ακουγεται. και οι 2 το ιδιο μαλ**ες ειναι.

καλα μωρε, η λουνα δεν γυρισε σπιτι της και ξεχασε να βρει μια δικαιολογια??? να μου πεις βεβαια πως με οσα εγιναν σιγα μην ειχε αυτο στο μυαλο της, αλλα και παλι. ας κραταει και λιγο τα προσχηματα

αυτα. μου αρεσε παρα πολυ!!! και επιτελους μαθαμε κατι για το ασχημο και αμαρτωλο παρελθον του ντρακο

ωωωωω ναι συμφωνωωωωω απολυταααα με τη αλλη απο πανωω!! πωωπωπωπωπω μου αρεσει πλ αυτο το κεφαλαιοοο!!! πωπωπω!! ανυπομονωω να μαθωω τι θα γινει!!!!

εσυ με ολους συμφωνεις

ε τι να κανωω με προλαβαινεται!

(απο κει φαινεται οτι ειμαι καλος και δικαιος ανθρωπος!) εχω εντιμοτητα ωρεεε!!

Έχω να πω ότο το κεφάλαιο ήταν απλά ΤΕΛΕΙΟ (όπως πάντα άλλωστε! )

Καημένη Έλενορ... Τη λυπήθηκααα. Φαινόταν να είναι πολύ ωραίος χαρακτήρας για την ιστορία και έκανε πολύ για ρομαντική ιστορία. Μήπως αυτή ήταν εκείνη που ετοιμαζόταν να ξυπνήσει έναν νεκρό στην εισαγωγή? Ή λέω βλακείες?

Και τώρα νομίζουν ότι έχουν απαγάγει τη Λούνα ή το έχει σκάσει! Την έχει ΠΟΛΥ άσχημα! Αναρωτιέμαι τι θα κάνει για να τα μπαλώσει!
Και είπες ότι θα τσακωθεί και με τη Σελέστ, οπότε... <--- έτσι τη βλέπω να καταλήγει, είτε από τον Ντράκο, είτε από τον Σέργκιμ ή από τους γονείς της. Θα δέιξει....

θα τσακωθει με την σελεστ??? γιατι???

Έτσι μου είχε πει η κακιά η γλώσσα της συγγραφέος λίγα κεφάλαι πιο πριν... Γιατί δεν ξέρω...

απαπαπαπαπαπα

Εύα: Όσο για αυτό (επειδή με ρώτησε και μια φίλη μου) να ξεκαθαρίσω κάτι: ό, τι γράφει το βιβλίο που έδωσε ο Ντράκο στην Λούνα, αφορά την Έλενορ. Ό, τι γράφει το σημειωματάριό του, αφορά αυτή την ''αθάνατη αγαπημένη'' και θα ξεκαθαρίσει στο δεύτερο βιβλίο

Ο Χριστός και η Παναγία! Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο κοντά είσαι! Αυτό όμως σε διαβεβαιώ ότι θα το μάθεις με σιγουριά στο επόμενο κεφάλαιο

Με έκανες να λυθώ στα γέλια! Να λοιπόν ποιοι είναι ''ούνα φάτσα, ούνα ράτσα'' :P

Μπορεί να μην τους ενημέρωσε και να μην τους πήρε και τηλέφωνο. Μπορεί όμως και κάποιος να έβαλε το χεράκι του σε όλο αυτό...

Καιρός του ήταν κι αυτουνού, άντε! Χαίρομαι που σου άρεσε!

Το Μαράκι είναι καλός και έντιμος άνθρωπος μωρέεε! Άχου, μου ήρθε τώρα να σου κάνω μια ''ηλεκτρονική αγκαλίτσα''

Σπόιλερ:

Χριστίνα: very much!

Μπορεί να κάνει ένα μια guest εμφάνιση παρακάτω Ναι, ακόμα και σαν βρικόλακας, ήταν γενικά καλή και είχε ευγενική ψυχή. Και ναι, γι' αυτήν επρόκειτο στην εισαγωγή

Η αστυνομία τουλάχιστον σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξε χάρη στις καταθέσεις ορισμένων...προσώπων. Χμ...Κάτι έχει στο νου της, έννοια σου Χαχα, ναι, ανοίγει συνεχώς μέτωπα, στο τέλος την βλέπω μόνιμη κάτοικο στο ΚΑΤ

Και επειδή το ξεφούρνισες, Χριστίνα, θα σας αφήνω να τσουρουφλίζεστε ως το τέλος