Vampirisious-Book 1

Άχου τι ωραία!!! Ανυπομονώ για την guest star εμφάνιση!

Μη μου πεις ότι κατάθεσαν κάτι πολύ καλά βαμπιράκια που θέλουν το καλύτερο για εκείνη!

Εγώ φταίω που το ξεφούρνισα? Αφού ΕΣΥ μου το είχες ποει ξεκάθαρα πιο πριν! Μην τα φορτώνεις σε μένα τώρα!
Και τώρα θες να μας ξανα-τσουρουφλίσεις!

Περιμένω να δω το επόμενο κεφάλαιοοοοο!!!!!

Θα είναι ή σε αυτό ή στο επόμενο κεφάλαιο, ανάλογα πως θα μου βγει σε έκταση

Μα φυσικά και θέλουν το καλύτερο για εκείνη! Γιατί είσαι καχύποπτη; :P

Χαχα! Έλα βρε, πλάκα σου έκανα Όσο για αυτόν τον ''καβγά'' θα δείτε τι θα γίνει

Το ετοιμάζωωω, χιχιιι

χαχα ανυπομονουμε τρελα! εχω αγωνια! με εχεις τσουρουφλισει για τα καλα μου φαινεται!

θα σου εβαζα ενα σποιλερ τρ αλλα δεν μπορω να βαλω και δν ξερω το γτ! ετσι λοιπον σου λεω ανοιχτα!!

Ευχαριστωωω για την "ηλεκτρονικη σου αγκαλιτσα" παρε μια και απο μενα (ετσι να λιωσεις!! )

το αλλιως αστο μετα το κεφαλαιο που προκειται να μας βαλεις!

ωστε θα εχουμε μια guest star εμφανιση???
ανυπομονω να την δω και αυτη, αλλα και τον τσακωμο της λουνας με την σελεστ.

αραγε ποιοι καλοθελητες και εγκαρδιοι φιλοι της λουνας κατεθεσαν τετοιο πραγμα??? μα τοσο πολυ θελουν πια να την γλυτωσουν απο τους μπελαδες???

επεσα κοντα??? wow!!! ειλικρινα δεν το περιμενα... στην τυχη το ειπα. απλα μια σκεψη εκανα. απλα επειδη οταν σου ειχα πει για μετενσαρκωση, ειχες πει οτι δεν ειναι αυτο ακριβως. και τωρα που εμαθα και για την Έλενορ, μου ηρθε αυτο...

τωρα παντως μας τσουρουφλισες για τα καλα. ανυπομονω για την συνεχεια!!!

Βάλε μας τη συνέχειααα!!!

Ναι, θα την δεις και θα μάθουμε και κάτι ακόμα για το παρελθόν της Έλενορ

Είδες για τι καλόκαρδους ανθρώπους μιλάμε; Όλοι θα θέλαμε να τους διώξουμε μακριά μας να τους έχουμε δίπλα μας -.-

Όχι, σε αυτό το θέμα δεν έχει σχέση η Έλενορ. Τέλος πάντων, δεν θα πω πολλά, εφόσον στο επόμενο κεφάλαιο θα μάθετε τελικά τι συμβαίνει με την Λούνα

Κάνω ό, τι καλύτερο μπορώ, αλλά δίνω και ένα μάθημα την Δευτέρα, οπότε συγχωρέστε με αν καθυστερήσει κάπως το κεφάλαιο

κατι ακομα για το παρελθον της??? ενδιαφερον!!!

οταν λες οτι θα την δουμε, επιζω να μην σηκωθει απο τον ταφο...

με την ησυχια σου...

Σπόιλερ:

Εγώ πιστεύω ότι μπορεί να δούμε τι συμβαίνει μέσα από κάποιο περίεργο όνειρο-κομμάτι της προηγούμενης ζωής της.

Ναι καλέ! Μη βιάζεσαι! Καταλαβαίνουμε!

κι εγω σαν μια αναμνηση η μια αναδρομη στο παρελθον το περιμενω

Σωστή η μαντεψιά της Χριστίνας Πως θα γινόταν να σηκωθεί από τον τάφο; Μην ξεχνάτε ότι την έκαψε και πέταξε τις στάχτες της, οπότε δεν υπήρχε τέτοια περίπτωση

Σπόιλερ:

Μάντεψα σωστάαα!!!

Σπόιλερ:

καλε για πλακα ειπα οτι σηκωθηκε απο τον ταφο.
παντως με τους βρικολακες ποτε δεν ξερεις...

Σπόιλερ:

Όχι, εντάξει, η συγκεκριμένη δεν θα πάθει νεκρανάσταση, σας το υπογράφω αυτό

Σπόιλερ:

οκ τοτε... μηπως τοτε θα παθει κανεις αλλος???
ολο ελπιδα εγω ρωταω...

Σπόιλερ:

Χμ... Μπορεί...:P

Σπόιλερ:

γιουπι!!!

Σπόιλερ:

με ολες σας δεν εχω να πω τπτ αλλο!

καλη επιτυχιααα!!!!

και ανυπομονωωω για την συνεχεια! και με το πασοο σου! εδω ειμαστε εμεις!

καλε διαβασα τα τελευταια 4 κεφαλαια!!τι γεγονοτα ηταν αυτα;;;μας εκαψες μωρη!αντε να βαλεις συνεχεια γιατι αλλιως δεν μας βλπω καλα!

Χαχαχααα...Και καλά σας έκανα :P

Λοιπόν, ήρθε η στιγμή της αλήθειας Ετοιμαστείτε

Κεφάλαιο 44ο

Το δωμάτιό μου φάνταζε τόσο οικείο και ταυτόχρονα πιο ξένο από ποτέ. Έριξα μια βιαστική ματιά στον φρεσκοβαμμένο, κόκκινο τοίχο, σε συνδυασμό με τους υπόλοιπους μοβ, τις αφίσες από τα συγκροτήματα και τα κάδρα μου, το γραφείο μου, την βιβλιοθήκη με τα πολυαγαπημένα μου βιβλία, τις δεκάδες μινιατούρες. Όλα ήταν παλιά και ταυτόχρονα καινούρια, μα ήταν όλα αγαπημένα, φορτωμένα με χιλιάδες αναμνήσεις. Πως μπορούσα έτσι απλά να εγκαταλείψω το σπίτι μου, τους γονείς μου, την οικογένειά μου; Χωρίς καν να προλάβω να τους πω ένα αντίο; Έπρεπε να το κάνω όμως. Και έπρεπε να κάνω όσο λιγότερο θόρυβο ήταν δυνατόν ώστε να μην με πάρουν είδηση.

Έβγαλα όσο αθόρυβα γινόταν την βαλίτσα μου από την ντουλάπα και άρχισα να τακτοποιώ τα πράγματά μου. Τα πρώτα πράγματα που έβαλα στην βαλίτσα ήταν η ταυτότητα και το διαβατήριό μου, το βιβλιάριο υγείας, η κάρτα μέλους από την βιβλιοθήκη και λίγα χρήματα που είχα παρατημένα κάπου στο συρτάρι. Όταν άρχισα να διπλώνω τις μπλούζες και τα παντελόνια μου και να τα βάζω στην βαλίτσα με τάξη, το παράθυρο άνοιξε απότομα και μια ριπή αέρα με χτύπησε θαρρείς σε όλο μου το σώμα. Ένιωθα σαν κάποιος να κάνει σβούρες και σβούρες γύρω μου σαν αερικό, μέχρι που κάποια στιγμή σταμάτησε. Δεν χρειαζόταν να γυρίσω για να ξέρω ποιος είναι.

''Τα ''παράδοξα'' τελικά με παίρνουν από πίσω'' Είδα τον Ντράκο με την άκρη του ματιού μου να με αγριοκοιτάζει, σε μια αμυντική και επιδεικτική πόζα.

''Τι γυρεύεις εσύ εδώ;'' Να μου λείπει τώρα ο έλεγχος! Πέρασα ήδη υπεραρκετά για μια και μόνο μέρα και τα νεύρα μου ήταν τεντωμένα. Πήρα μια βαθιά ανάσα και είπα, προσπαθώντας μάταια να τα συγκρατήσω κάπως:

''Σε περίπτωση που το ξέχασες, αυτό είναι το δωμάτιό μου. Ήρθα να μαζέψω κάποια πράγματα. Και αν δεν παρακολουθείς ειδήσεις, σε ενημερώνω πως δεν μου έφταναν οι στρατοί βρικολάκων, ζόμπι και, όπως πάνε τα πράγματα, και φαντασμάτων, με κυνηγάει και η αστυνομία''

''Πρέπει να σου μιλήσω'' Υπήρχε μια διαλλακτικότητα στην στάση του: η φωνή του έγινε πιο ήπια, το πρόσωπό του μαλάκωσε κάπως. Ήταν όμως πολύ αργά. Δεν μπορούσα να ελέγξω τον θυμό μου και τα νεύρα μου.

''Να χαρείς, Ντράκο, δεν έχω την όρεξή σου τώρα! Πέρασα μια παραπάνω από γεμάτη μέρα: δέχτηκα επίθεση από ζόμπι, αναγκάστηκα να φερθώ σαν π*ρνη για να πάρω ένα σημειωματάριο στα ρουμάνικα και μόλις έμαθα από τον Ναθάνιελ ότι μπορεί και να είσαι ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι. Αν θέλω να μιλήσουμε; Η απάντηση είναι όχι'' Δεν ήθελα να ακουστεί τόσο κατηγορηματική η απάντησή μου, για ένα πράγμα όμως που ήμουν βέβαιη είναι ότι, κάθε φορά που ήθελε να μου μιλήσει ο Ντράκο, κάτι πιθανότατα είχε πάει πολύ στραβά. Εκείνος σταύρωσε τα χέρια του στο στήθος του και μου μίλησε, λες και μιλούσε σε παιδί:

''Μπορεί αυτό το ''παραλήρημα'' να σταματήσει;'' Τώρα τα είχα πάρει πραγματικά στο κρανίο.

'' ''Παραλήρημα'' αποκαλείς οτιδήποτε δεν σε συμφέρει να ακούσεις; Σοβαρά τώρα, Ντράκο, από τότε που έμαθα για την ύπαρξή σας, μόνο μπελάδες με βρήκανε. Θέλω να μείνετε όλοι μακριά μου'' Του γύρισα την άκρη και συνέχισα να πετάω, στην κυριολεξία, τις διπλωμένες μπλούζες μου στην βαλίτσα.

''Κι όμως'' είπε με πονηριά εκείνος, σαν να περίμενε να τσιμπήσω το ''δόλωμα'' που μου ''πέταξε'' με τόση χάρη '' Εγώ μπορώ να σου προσφέρω κάτι που δεν μπορεί να σου προσφέρει κανένας άλλος''΄

''Ντροπή; Εξευτελισμό; Ταπείνωση;'' απάντησα κυνικά εγώ και ευχόμουν να φύγει από το δωμάτιο. Ήμουν τόσο έξαλλη μαζί του, που νόμιζα ότι θα του πετούσα την βαλίτσα στο κεφάλι έτσι όπως ήταν. Εκείνος παρέμεινε σιωπηλός για λίγες στιγμές. Όταν απάντησε, η φωνή του είχε μια χροιά ασυνήθιστη για εκείνον. Θα μπορούσα να πω μέχρι και...

''Την αλήθεια'' Ειλικρινή. Τα μάτια μου πετάρισαν από την έκπληξη.

''Ποια αλήθεια;''

''Σχετικά με εσένα. Με τις δυνάμεις σου'' Γύρισα να τον κοιτάξω και, για πρώτη φορά, έβλεπα ένα σταθερό και ειλικρινές βλέμμα που δεν είχα ξαναδεί μέχρι τώρα επάνω του.

''Σοβαρά; Θα μου πεις την αλήθεια; Χωρίς περιστροφές;'' Όσο και αν δεν το ήθελα, η φωνή μου πρόδωσε την ελπίδα και την ανυπομονησία μου ''Μόνο μίλα πιο σιγά γιατί θα μας ακούσουν οι γονείς μου και θα καταλάβουν πως είμαι εγώ'' ψιθύρισα γελώντας. Εκείνος δεν έδειχνε να συμμερίζεται τον ενθουσιασμό μου.

''Δεν έχουμε άλλα περιθώρια για λάθη, Λούνα. Ο χρόνος όσο πάει και λιγοστεύει. Άλλωστε...'' είπε, με ένα μισό, πονηρό χαμόγελο ''Έχω σαγηνεύσει τόσο τους γονείς σου όσο και τον αδερφό σου ώστε να μην μπουν στο δωμάτιό σου. Κανένας δεν θα μας διακόψει'' Η ελπίδα όσο πήγαινε και φούντωνε μέσα μου.

''Δεν το πίστευα ποτέ ότι θα έφτανε αυτή την στιγμή'' Και πρόσθεσα βιαστικά, γεμάτη ανυπομονησία ''Που να σε πάρει, Ντράκο, το καλό που σου θέλω να μου τα πεις όλα!''

Έκατσα στην άκρη του κρεβατιού και εκείνος έκατσε σε μια καρέκλα απέναντί μου. Πέρασε τα δάχτυλά του μέσα από αυτά τα μακριά, κατάμαυρα μαλλιά που τόσο ήθελα να αγγίξω εκείνη την στιγμή για κάποιον ανεξήγητο λόγο και άρχισε την εξιστόρηση του.

Επιτέλους. Η στιγμή της αλήθειας.

''Πριν από δεκάδες χιλιάδες χρόνια, ο κόσμος ήταν απλός, χωρίς διαμάχες μεταξύ θνητών και αθανάτων. Κάποτε, μπορούσαμε να κυκλοφορούμε ελεύθεροι, χωρίς να ντρεπόμαστε, με την εμφάνιση, ωστόσο, του Χριστιανισμού ως θρησκεία, άρχισε και η αντίστροφη μέτρηση, ένας δρόμος προς το σκοτάδι...'' Τον διέκοψα γιατί, αν συνέχιζε έτσι, ξημερώσαμε (όχι ότι απείχε και πολύ το ξημέρωμα, αλλά τέλος πάντων)

''Οι γνωστές εποχές του Μεσαίωνα, της τυφλής ''πίστης και υποταγής'' και της γκιλοτίνας, ναι, κάτι έχω υπόψη μου. Πάμε παρακάτω;'' Ο Ντράκο στραβομουτσούνιασε λίγο, αλλά ποσώς με ενδιέφερε. Ήθελα να μάθω την αλήθεια για εμένα. Αν ήταν να μάθω για τον Μεσαίωνα, μπορούσα να διαβάσω μια εγκυκλοπαίδεια, στην τελική.

''Ασφαλώς'' είπε, χωρίς να μπορέσει να κρύψει απόλυτα την δυσαρέσκειά του. Παρόλα αυτά, συνέχισε ''Το ίδιο ισχύει και με την χρήση της μαγείας, η οποία πάντοτε ήταν απαγορευμένη, γιατί θεωρούνταν σατανική, ότι ασκούνταν από ανίερους ανθρώπους...''

''Ενδιαφέρον το μάθημα ιστορίας και πολιτισμού, Ντράκο, αλλά μήπως να περάσουμε στο δια ταύτα;'' είπα, προσπαθώντας να τον εμποδίσω να πλατειάσει. Εκείνος, κατανοώντας επιτέλους πόσο ανυπομονούσα να μάθω την αλήθεια, άρχισε επιτέλους να μπαίνει στο ''ψητό''

''Η οικογένειά σου προέρχονταν αρχικά από μια πολύ αδύναμη γενιά. Οι ''αναίμακτοι,'' έτσι τους φωνάζανε. Φυματίωση, σύφιλη, χολέρα, όποια ασθένεια και αν φανταστείς, μάστιζε την οικογένειά σας για πολλά, πολλά χρόνια'' Έγειρε το σώμα του μπροστά και το πρόσωπό του απείχε ελάχιστα από το δικό μου ''Μέχρι που κάποιος πρόγονός σας θέλησε να αλλάξει τα πράγματα, να πάψουν πλέον όλοι στον συγγενικό σας κύκλο να είναι αδύναμοι και ασθενικοί, να γίνουν άνθρωποι με δύναμη και εξουσία. Γι' αυτό και έκαναν μια συμφωνία''

''Με τον διάβολο;'' μάντεψα άθελά μου εγώ, αν και μόνο που το ανέφερα, ανατρίχιασα. Βρικόλακες υπήρχαν, ζόμπι υπήρχαν, αν μου έλεγε ότι υπήρχε και ο διάβολος, δεν θα μου έκανε καμία εντύπωση. Και αν έκαναν συμφωνία μαζί του; Ακόμα χειρότερα.

''Περίπου'' είπε εκείνος και, ω, τι παράξενο, δεν με καθησύχασε διόλου αυτό. Σταύρωσε τα δάχτυλά τους ανά μεταξύ τους και είπε, με μια στωικότητα στην φωνή που με εξέπληξε ''Συναίνεσαν να γίνουν μέρη ενός ''πειράματος,'' που στην ουσία ήταν ένας πιο ήπιος τρόπος για να πεις ''αιώνια κατάρα'' ''

''Αιώνια κατάρα;'' ψιθύρισα, νιώθοντας την ανάσα μου να κόβεται. Θυμήθηκα ένα όνειρο που είχα δει κάποτε, με μια κοπέλα ονόματι Τζούλια, με την φωνή της γεμάτη αγανάκτηση να δηλώνει:

''Θα το μετανιώσεις, Νικoλάι. Θα σε στοιχειώνει αυτή η αγάπη στην αιωνιότητα της καταραμένης ψυχής σου. Τον τρόπο θα τον βρω'' Η ίδια κοπέλα την οποία ο Ντράκο διαβεβαίωνε ότι θα είναι μαζί για πάντα, όταν εννοούσε όμως στον θάνατο, όχι στην ζωή. Ο Ντράκο συνέχισε, χωρίς να μου αφήνει χρόνο να επεξεργαστώ αυτά που έλεγε, να συνέλθω, να αναπνεύσω:

''Μια από τις οικογένειες κάθε φορά επιλέγονταν. Αυτή που είχε τον δυνατότερο, αυτός που ήταν πιθανότερο να επιβιώσει'' Η φωνή του ήταν απόμακρη και ψυχρή, σαν να την ακούς μέσα από μια θολή, κρυστάλλινη σφαίρα ''Μέσω ενός τελετουργικού, θα ήξεραν αν όντως ήταν ο κατάλληλος. Έτσι, θα άρχιζε η ''εμφύτευση,'' η ''επώαση'' και η ''γέννηση'' ''

Τι ήταν αυτά που έλεγε; Το μυαλό μου πήγε σε κάτι κακό. Κάτι πολύ κακό. Ένιωθα το στομάχι μου γεμάτο με κάμπιες που λες και θα το τρυπούσαν και θα έβγαιναν έξω από αυτό (εκεί με παρέπεμψε η περιγραφή του)

''Δεν καταλαβαίνω. Αυτή η ''διαδικασία'' σε τι ακριβώς αναφέρεται;'' Ο σφυγμός μου σφυροκοπούσε στ' αυτιά μου. Όταν μίλησε, η φωνή του ήταν δυσοίωνη, σαν χιλιάδες καμπάνες που χτυπούσαν πένθιμα. Ήταν η ώρα να καταρρεύσει οριστικά ο χάρτινος κόσμος μου.

''Δυο ψυχές σε ένα σώμα''


Την στιγμή που το έμαθα, αυτομάτως ευχήθηκα να μην είχα μάθει ποτέ την αλήθεια, μα ήταν πια αργά. Ένιωθα όλα να καταρρέουν γύρω μου και να συνθλίβονται, σαν χάρτινα καράβια σε φουρτουνιασμένη θάλασσα. Πως ζούσα μια ζωή μες στο ψέμα, χωρίς να γνωρίζω την αλήθεια;

''Δύο ψυχές σε ένα σώμα'' Οι λέξεις του, τρομακτικές. Ακόμα αντηχούσαν στ' αυτιά μου. Ένιωσα ένα δάκρυ να κινδυνεύει να κυλήσει το μάγουλό μου. Ο Ντράκο, ακόμα και αν πρόσεξε πόσο ταραγμένη ήμουν, συνέχισε, λες και είχε βάλει να παίζει μια χιλιοπαιγμένη κασέτα:

''Η μια ψυχή είναι δική σου, φυσικά. Η άλλη ανήκει σε ένα βρικόλακα άνω των χιλίων ετών''

''Όχι. Δεν μπορεί να είναι αλήθεια. Λες ψέματα!'' φώναξα εγώ, από οργή, φόβο, αγανάκτηση. Τα έλεγε όλα αυτά για να με τρομάξει, έτσι; Ήταν ένα ακόμα από τα ''κόλπα'' του να με φέρει στα νερά του. Η φωνή του ήταν ήπια και σταθερή όταν μιλούσε:

''Σου λέω την πάσα αλήθεια, Λούνα'' Αυτό δεν μου άφηνε το περιθώριο να αμφισβητήσω τα λεγόμενά του '' Όχι άλλες υπεκφυγές, όχι άλλα ψέματα. Ζήτησες την αλήθεια και την πήρες'' Την αλήθεια και την πήρα; Για τον Ντράκο μιλάμε! Αποκλείεται να ήταν αυτή όλη η αλήθεια! Έπρεπε να μάθω περισσότερα.

''Περίμενε. Και εκείνη η ''αθάνατη'' αγαπημένη σου;'' Αυτό τον έπιασε εξ' απήνης αρχικά, ωστόσο φάνηκε απρόθυμος να μιλήσει γι' αυτό.

''Δεν χρειάζεται να μιλήσω'' Οι κινήσεις των χεριών του ήταν νευρικές και απότομες ''Έχεις το σημειωματάριό μου. Ό, τι θες να μάθεις σχετικά με αυτό, βρίσκεται εκεί μέσα'' Αποφάσισα να μπλοφάρω λίγο.

''Πολλά μαθαίνεις από ένα σημειωματάριο στα ρουμάνικα''

''Έχεις στείλει να το μεταφράσουν, έτσι δεν είναι;'' έκανε εκείνος, κοιτάζοντάς με περιπαιχτικά, προκαλώντας με να το αρνηθώ αν τολμούσα ''Για να δούμε πόσο καλή δουλειά θα κάνει ο μεταφραστής'' Και αυτό το ήξερε; Μα τι λέω, για τον Ντράκο μιλάμε! Προτού συμβεί κάτι, εκείνος το γνώριζε πρώτος απ' όλους. Προτού αποτρελαθώ εντελώς, σκεπτόμενη ότι είχε μέσα στο σώμα μου όχι μόνο άλλη μια ψυχή, αλλά και έναν πομπό για να την βρίσκει, άλλαξα θέμα:

''Οπότε το αίμα μου...''

''Ήταν αρκετά δυνατό για να την κρατήσει μέχρι τώρα'' Και συνέχισε, λες και μάντεψε ποια θα ήταν η επόμενη ερώτησή μου ''Ήμουν φύλακας αυτής της ψυχής για πολλούς αιώνες. Ήταν καθήκον της οικογένειάς μου'' Ένα ενθαρρυντικό χαμόγελο φάνηκε στο πρόσωπό του ''Τα πας πολύ καλύτερα από όλες τις άλλες, Λούνα. Έχεις φτάσει σε σημείο να χρησιμοποιείς τις δυνάμεις της, κάτι που δεν μπορούσε να κάνει κανένας άλλος μέχρι τώρα'' Κάτι δεν μου ''κολλούσε'' σε όλη αυτή την υπόθεση. Δεδομένου ότι γνώριζα αρκετά για τον Ντράκο πλέον, αυτό που μόλις είπε με έκανε καχύποπτη. Ο Ντράκο; ''Φύλακας-άγγελός'' μου; Χωρίς να έχει κάποιο όφελος από αυτό; Δεν νομίζω.

''Υπάρχει κάτι που δεν μου λες. Όσα μου είπες ως τώρα, πολύ ''ιδανικά'' μας τα παρουσίασες'' Μια καινούρια σκέψη ''ξεπήδησε'' στο μυαλό μου ''Τι γίνεται κάθε φορά που χρησιμοποιώ τις δυνάμεις...της;'' Αυτός ήταν ο σωστός ''όρος'' ''Χάνω χρόνια από την ζωή μου;'' Και πρόσθεσα βιαστικά, με έναν πανικό στην φωνή μου ''Θα πεθάνω, έτσι δεν είναι;'' Εκείνος έσφιξε το χέρι μου μέσα στις χούφτες του.

''Όχι, όχι, δεν θα πεθάνεις'' Τα μάτια του έδειχναν λες και τα σύννεφα έχουν φύγει μακριά, μια απατηλή υπόσχεση. Στον ''ουρανό'' των ματιών του, δεν υπήρχε συννεφιά. Στον δικό μου έβρεχε καταρρακτωδώς ''Έχεις γύρω σου τόσους ανθρώπους για να σε προστατέψουν'' Αποτραβήχτηκα.

''Αδίκως'' είπα, νιώθοντας έναν κόμπο στον λαιμό ''Κάθε φορά που χρησιμοποιώ τις δυνάμεις της, πεθαίνω''

''Δεν πεθαίνεις κάθε φορά που κάνεις χρήση των δυνάμεών της!'' φώναξε εκείνος, λες και προσπαθούσε να με συνεφέρει, ωστόσο εγώ ήμουν χαμένη σε ένα κυκεώνα καινούριων σκέψεων.

''Η Όρακλ είχε δίκιο. Το μισό φεγγάρι, ο κρυμμένος ήλιος, η κατάρα...Για όλα ευθύνεται αυτή, έτσι;'' είπα, μη μπορώντας να ελέγξω τον θυμό μου για αυτή την βρικόλακα που ελλόχευε ύπουλα μέσα μου ''Και το κυνήγι; Όλοι αυτοί που με κυνηγάνε, τα γνωρίζουν αυτά;'' Αν όντως γνωρίζανε, θα ήταν λες και οι γάτες έπαιζαν με το ποντίκι, μέχρι να το δουν πιασμένο στην φάκα. Το βλέμμα του Ντράκο ήταν γεμάτο ανησυχία τώρα.

''Εκείνοι έχουν την εντύπωση ότι απορροφάς τις δυνάμεις των βρικολάκων, κάτι που, φυσικά, δεν ισχύει'' Μιλούσε με κάποια περιφρόνηση για τους άλλους βρικόλακες, λες και ήταν ανώτερος και πιο έξυπνος από αυτούς ''Αυτό που πραγματικά συμβαίνει το γνωρίζουμε μόνο εμείς οι δυο'' Ναι καλά, ας το πιστέψουμε τώρα αυτό, αλλά δεν ήθελα να το πω αυτό ανοιχτά για να μην σταματήσει. Ήταν η πρώτη και ίσως η τελευταία φορά που μου έλεγε κάτι αληθινό. Προσπάθησα να παρατείνω τον χρόνο μαζί του, να μάθω όσα περισσότερα μπορούσα.

''Τα όνειρα...'' Προσπάθησα να βάλω τις χαοτικές σκέψεις μου σε μια σειρά και να διατυπώσω μια λογική πρόταση ''Όλα όσα έβλεπα όλον αυτόν τον καιρό, ήταν σημάδια. Από εκείνη'' Ήταν περίεργο να αναφέρω κάτι που αφορούσε εμένα σε τρίτο πρόσωπο. Αυτό πάντως δεν περίμενε με τίποτα να το ακούσει και με κοίταζε με γουρλωμένα μάτια ''Δεν μου έλεγαν να μην σε εμπιστευτώ. Μου έδειχναν τον τρόπο που θα έχανα την ζωή μου'' Έσκυψα το κεφάλι μου, ώστε να μην φαίνονται τα κοκκινισμένα μάτια μου. Ήμουν έτοιμη να κλάψω ''Θα πεθάνω αν εκείνη βγει από το σώμα μου'' Η φωνή μου έτρεμε όσο το σκεφτόμουν, το ίδιο και τα χέρια μου ''Θα ξεσκίσει την σάρκα μου, θα καταρρακώσει την ψυχή μου για να ελευθερωθεί, έτσι δεν είναι;'' Το σταθερό και σοβαρό του ύφος και η ματιά του, γεμάτη θλίψη και οδύνη, μου έδειχναν πόσο δίκιο είχα.

''Αυτό είναι το μέρος της κατάρας που προσπαθούν να λύσουν οι δικοί σου αιώνες τώρα'' Υπήρχε κάτι τελεσίδικο στην φωνή του, κάτι που έκανε την καρδιά μου να ραγίσει ''Όταν βρεις το κανονικό σου σώμα, δεν θα υπάρχεις. Θα είναι σαν να μην υπήρξες ποτέ'' Δάκρυα άρχισαν να κυλάνε στα μάτια μου, σιωπηρά δάκρυα γεμάτα δηλητήριο ''Είναι αναπόφευκτο''

Για λίγα λεπτά, απέμεινα εκεί πέρα και συνέχισα να κλαίω. Ο Ντράκο δεν έκανε καμία κίνηση προς το μέρος μου, ούτε για να με παρηγορήσει ούτε για να με σταματήσει, απλά με κοίταζε με περίλυπο ύφος, λες και εκείνος είχε κάποια άλλη να δανείζεται το σώμα του, λες και εκείνος ήταν στην τελική που θα πέθαινε. Σκούπισα τα μάτια μου, σηκώθηκα απότομα και συνέχισα να πετάω τα πράγματά μου άτσαλα στην βαλίτσα.

''Τι νομίζεις ότι κάνεις;'' έκανε απορημένος εκείνος.

''Φεύγω'' Έκανα θυμωμένα εγώ, σκουπίζοντας παράλληλα τα μάτια μου ''Δεν με νοιάζει τι λες, αν οι πιθανότητες είναι εναντίον μου, αν υπάρχει μια ''ωρολογιακή βόμβα'' μέσα μου. Εγώ θα αλλάξω την μοίρα μου'' είπα με πείσμα ,αυτοπεποίθηση και αναπτερωμένο ηθικό ''Και θα το κάνω με οποιοδήποτε κόστος'' Όσο πιο πολύ το έλεγα, τόσο πιο πολύ το πίστευα ''Δεν χρειάζεται να ανησυχείς πλέον για μένα. Δεν είμαι δική σου ευθύνη'' του πέταξα κατάμουτρα. Τον πλησίασα, με εκείνον να με κοιτάζει με παγερή έκφραση και είπα κάτι που ήθελα να του πω από την πρώτη στιγμή που τον είδα να μπαίνει στο σπίτι μου: ''Α, και κάτι άλλο. Τσακίσου και φύγε από το σπίτι μου. Τώρα''

Ήταν σαν να τον χτύπησε ένα ρεύμα και, μεμιάς, βρέθηκε εκτός σπιτιού. Χαμογέλασα χαιρέκακα. Αν ήξερα πόσο εύκολο ήταν, θα το είχα κάνει εξ' αρχής. Πλησίασα στο παράθυρο, ενθουσιασμένη που θα έβλεπα την ηττημένη του έκφρασή. Η έκφρασή του, ωστόσο, ήταν περισσότερο σοβαρή και θλιμμένη παρά πικραμένη. Αυτό κάπως μετρίασε την χαρά μου. Τον είδα να κοιτάζει από το παράθυρο με αυτά τα πανέμορφα, γκρίζα του μάτια και να λέει σιγανά:

''Κάποτε μου είχες πει ότι, αν γνώριζες, θα μπορούσες να προστατέψεις τον εαυτό σου. Ελπίζω τώρα να κάνεις το σωστό''

Καθώς τον έβλεπα να φεύγει, αναρωτιόμουν:

Τελικά είχα κάνει την σωστή επιλογή;

Τι κεφάλαιο ήταν αυτό??? Απίστευτες αποκαλύψεις!!!

Αλλά δεν κατάλαβα γιατί η Λούνα έπρεπε να φύγει απ' το σπίτι της. Εντάξει, καταλαβαίνω ότι θέλει να ξεφύγει από τα ζόμπι και τους άλλους βρικόλακες, αλλά γιατί να πρέπει να φύγει? Αφού μια χαρά τους σκότωνε?

Και οι αποκλύψεις... Καλά χαμός, πραγματικά!
Πρώτα απ' όλα, το ότι έχει μέσα την άλλη (η Έλενορ έιναι?) και μπορεί να χρησιμοποιεί τις δυνάμεις της! Εγώ περιμένα να σου πω την αλήθεια ότι οι δυνάμεις είχαν να κάνουν με άλλο πράγμα και όχι με το ότι είχε μέσα της την ψυχή του βρικόλακα.
Και τώρα μαθαίνουμε ότι είναι ΠΟΛΥ πιθανό να πεθάνει!

Όμως, πώς έγινε αυτό το τελετουργικό που ένοωνοτναι από ανθρώπους όπως οι γονείς της που ζουν στο σύγχρονο κόσμο είναι γιατροί, άρα λογικά και άνθρωποι που δεν πιστεύον σε μάγια κλπ?

Άσε που άφησε τον Ντράκο! Εντάξει, δε λέω, δεν της είχες κάνει και λίγα, αλλά αν όντως μπορούσε να την προστατέψει? Εγώ πιστεύω πάντως πως δεν έκανε καλή επιλογή που τον έδιωξε (κι ας έφταιγε εκείνος).

Και τώρα μένει να βρει τρόπο να σπάσει την κατάρα κια να μην πεθάνει ΚΑΙ να κάνει κάτι με τον Σέργκιμ! Και δεν έχει πει και στους άλλους ότι είναι αυτός πίσω από τις επιθέσεις...

Και εννοείται ότι μετά από ένα τέτοιο κεφάλαιο ΑΝΥΠΟΜΟΝΩ για τη συνέχεια!
Ελπίζω να την έχει έτοιμη γιατί αλλιώς... Φυσικά μη βιαστείς καθόλου! Με την ησυχία σου!

Σπόιλερ:

Χαχαχα, ε, σας το είπα! Ήταν η στιγμή της αλήθειας Δεν θα σας άφηνα εγώ με την αγωνία μέχρι το επόμενο βιβλίο

Θα δεις προς το τέλος για ποιο λόγο έφυγε από το σπίτι της Σας είπα, έχει οργανωμένο σχέδιο. Τώρα ειδικά που ξέρει, δεν θα αφήσει τα πράγματα στην τύχη τους Στο κεφάλαιο 47 περίπου θα δείτε τι ακριβώς σχεδίαζε να κάνει

Αυτό θα αποκαλυφθεί παρακάτω στο όνειρό της Και είναι ίσως η μόνη που μπορεί να κάνει χρήση των δυνάμεών της, όπως μας ενημερώνει ο Ντράκο. Αυτό σίγουρα κάτι σημαίνει

Ναι, είναι πολύ πιθανόν να πεθάνει αν βγει αυτή η βρικόλακας από μέσα της. Είναι σαν να είναι άρρηκτα συνδεδεμένες οι ψυχές τους

Αυτό θα το μάθετε στο επόμενο βιβλίο. Πολλά πράγματα είναι μέσα στο σημειωματάριο του Ντράκο, τα οποία θα τα μάθετε αρκετά παρακάτω

Ίσως να το έκανε πάνω στον θυμό της, παρόλα αυτά ήταν εν μέρη λογική η αντίδρασή της. Αν της είχε πει την αλήθεια από την αρχή, δεν θα τον έδιωχνε μακριά της. Θα του έδειχνε περισσότερη εμπιστοσύνη, δεν θα έφτανε σε σημείο να είναι τόσο επιφυλακτική μαζί του.

Πάλι καλά που μας έκανες τις αποκαλύψεις τώρα!

Πειρμένω λοιπόν για το 47 (και για το 45 και το 46 βέβαια) Θέλω να δω τι θα κάνει!
Τώρα που έφυγε από το σπίτι, οι γονείς της θα νομίζουν ότι έχει πεθάνει?

Φυσικά σημναίνει κάτι! Άρα, αφού πρόκειται να δει κάποια πράγματα σε όνειρο, τότε μάλλον είναι η Έλενορ, έτσι? Γιατί είχα μαντέψει και μου είχες πει ότι το είχα βρει...

Σε έχω ικανή να τη σκοτώσεις! Απ' ότι έχω καταλάβει, δεν πρέπει να είσα πολύ φαν το happy end, άρα μου φαίνεται πολύ πιθανό ότι στο τέλος του δεύτερου βιβλίου θα κλαίμε μια από τις καλύτερες ηρωίδες σε τέτοιου είδους ιστορίες...

Άντε, να τα μάθουμε αυτά τα πράγματα! Σε πόσα κεφάλαια σκέφτεσαι να τελειώσεις αυτό το βιβλίο? (Όχι ότι θέλω να τελειώσει, απλά ρωτάω για να ξέρω)

Δεν είπα ότι είχε απόλυτο άδικο, αλλά και πάλι πιστεύω ότι έπρεπε να το σκεφτεί λιγο καλύτερα. Φυσικά, έφταιγε κι αυτός που δεν της έλεγε τίποτα, αλλά από τη στιγμή που της είπε, ίσως θα έπρεπε να τον κρατήσει από κοντά για να τη βοηθάει, χωρίς βέβαια να του δείχνει και τυφλή εμπιστοσύνη.

Όπως σου είπα, αυτό θα το αποκάλυπτα ούτως ή άλλως Αλλά, μιας και θα υπάρξει και δεύτερο βιβλίο, ο τρόπο είναι τελείως διαφορετικός με αυτόν που είχα φανταστεί

Όχι καλέ! Εκείνη την έχουν ακόμα για εξαφανισμένη. Δεν ξέρουν ακόμα αν ζει ή αν πέθανε, το ότι πήρε όμως τόσο τα πράγματά της όσο και το αυτοκίνητό της, θα είναι σαν αποδεικτικό στοιχείο για την αστυνομία ότι είναι ακόμα ζωντανή

Να σου πω την αλήθεια, δεν έχω σκεφτεί ακόμα το τέλος και δεν θέλω να το σκεφτώ ακόμα. Θα δω πως θα μου βγει στο γράψιμο και πως θα εξελιχθεί η ιστορία και ανάλογα θα πράξω

Άλλα τέσσερα κεφάλαια έχω σκεφτεί να γράψω πάνω-κάτω

Ναι, κανονικά, αυτό θα έπρεπε να κάνει και θα συνειδητοποιήσει ότι ίσως βιάστηκε να πάρει αυτή την απόφαση

Αφού θα είναι απόδειξη πως είναι ζωντανή, θα την ψάχνουν?

Οκ, αφού λες ότι δεν το έχεις σκεφτεί, μη σου βάζω κακιές ιδέες!
Θα περιμένω να δω τι θα γίνει!

Σχετικά σύντομα δηλαδή θα τελειώσει...

Ναι, θα την ψάχνουν

Τώρα πια είναι αργά, μουχαχααα

Ναι, όπου να 'ναι, θα τελειώσει