Vampirisious-Book 1

Κι άλλοι μπελάδες δηλαδή, λες και δεν της έφταναν οι υπόλοιποι!

Ωχ, να πάρει!

'Αντε, περιμένουμε για τα επόμενα κεφάλαια!

εχω μεινει??? εχω μεινει??? και ξανα ρωτω εχω μείνει;;;

αυτη η σκηνηηη με σκλαβωσε! αυτη η αληθεια που μαθαμε μαζι με την Λουνα μας εξεπληξε!

πωπωωπ τοσες εξελιξεις δεν τις περιμενα! δλδ! αυτο το κεφαλαιο ητανε γεματο με αληθειες που ελεγε ο Ντρακο?? πως το επαθε?

παντως συμφωνω μαζι με την Χριστινα οτι μπορει αυτη η βρικολακας που ειναι μεσα στο σωμα της αλληνης παιζει να ειναι η Ελινορ... π ζηταει κιολας εκδικηση? απο τον Ντρακο? ααα γι'αυτο σε εκεινο το ονειρο που εδειχνε ο Ντρακο να την σκοτωνει το εβαλε αυτη.. ναι ναι αυτη ητανε γτ φοβαται η Ελινορ μηπως η Λουυνα της παρει τον Ντρακο που τον θελει μονο για τον εαυτο της! η φυσικα θελει να παρει εκδίκηση!!!

κριμα οι γονεις της! τι τους κανει η Λουνα!!!

χμμμ μπραβοοο κοριτσαραα μ ! πλ ωραιαιαιααιαιαιοοοοοοοοοο κεφαλαιοοο ανυπομονωωωωωωωω πλ να μαθω την συνεχεια!! μα παρα πλ! αντε συνεχα το γρηγορα! Δεν ανυπομονω να τελειωσει το βιβλιο σου αυτο γτ ανυπομονωωωω να δω πολλες συνεχειες! ( τι κακια θα μου πεις οτι ειμαι... ) αυτααααα δεν σε κουραζω αλλο..

Μου φαίνεται ότι έχεις μείνει

Χαίρομαι που και σας σκλάβωσε και σας εξέπληξε Πάντως δεν μπορείτε να πείτε! Ήσασταν σχετικά κοντά

Ίσως να σκέφτηκε ότι, εφόσον είχε που είχε στα χέρια της το σημειωματάριο, τουλάχιστον να άκουγε την αλήθεια καλύτερα από εκείνον για να μην έβγαζε αυθαίρετα συμπεράσματα

Δυστυχώς, δεν μπορώ να σας πω κάτι σχετικά με αυτό γιατί είναι μεγάλο spoiler, σας υπόσχομαι όμως ότι θα το μάθετε σίγουρα στο επόμενο κεφάλαιο

Εκείνοι που την ''κάρφωσαν'' στην αστυνομία και τώρα έχει και αυτούς πάνω από το κεφάλι της; Μία τους και μία της :P

Και τις δυο σας για τα καλά σας λόγια! Ναι, καταλαβαίνω την αγωνία σας να μάθετε την συνέχεια και φυσικά δεν θα είναι η μόνη συνέχεια που θα δείτε από εμένα Όσον αφορά το επόμενο κεφάλαιο, δεν ξέρω πότε ακριβώς θα το τελειώσω, αλλά θα κάνω το καλύτερο δυνατό, όπως πάντα

αυτο λεω και εγω..

ειμασταν πλ κονταα..αλλα δν φτασαμε στην κορυφη!

χμμ ναι ειναι ο Ντρακο που φαινεται οτι "ντρεπόταν" να μιλήσει για το παρελθον του!

χμμ καταλαβαα!! δν πειραζει ελπιζουμε να μαθουμε στην συνεχεια!

χαχαχαχα εχεις απολυτο δικιο σε αυτο..


τπτ την αληθεια λεμε! παλι καλα που μας καταλαβαινεις!!

με το πασο σου εμεις εδω ειμαστεεε!!!

εγω που το διαβασα τωρα και ειμαι καπως ετσι: τι να πω???

οτι και να πω λιγο ειναι...

λοιπον, κι εγω πιστευω οτι μεσα της ειναι ελενορ και της στελνει ολα αυτα τα ονειρα για να δει και το παρελθον που την ακολουθει και ισως τι θα πρεπει να αποφυγει αν θελει να επιβιωσει...

τους γονεις της, τους λυπαμαι αν και ηταν σκληροι μαζι της καποτε.

αλλα για να πω την αληθεια μου, με μπερδεψε λιγο το ολο θεμα με την ενωση των δυο ψυχων μεσα σε ενα θνητο σωμα. απο ποια οικογενεια καταγεται, δηλαδη??? και πως γινεται να γεννηθηκε με δυο ψυχες, αν δεν συμφωνησουν και οι γονεις της σε αυτο??????

βεβαια θελω τρελα να μαθω οχι μονο ποια βρικολακας ειναι μεσα της, αλλα και γιατι ειναι η μονη απο την γενια της που εχει την ικανοτητα να εκμεταλλευεται την δυναμη που της δινει το γεγονος οτι συνυπαρχει με μια αρχαια, και μαλλον νεκρη, βρικολακα...

και τωρα που το σκεφτομαι, για αυτο δεν μπορει να σαγηνευτει. γιατι κανεις βρικολακας δεν μπορει να υποβαλει εναν αλλο. και ο ντρακο αν και ηξερε οτι εχει δυο ψυχες, δεν ηξερε οτι μπορει να χρησιμοποιει τις δυναμεις της, και για αυτο ξαφνιαστηκε οταν δεν μπορουσε να την υποβαλει και οταν αρχισε να πολεμαει ανετα τους βρικολακες...

παντως ανυπομονω να μαθω γιατι φευγει απο το σπιτι της, ποιοι ειναι αυτοι που την ''καρφωσαν'', τι θα κανει με τον σεγκριμ, γιατι θα μετανιωσει που εδιωξε τον ντρακο (πολυ ωραια σκηνη παρεπιπτοντως), τι εχει μεσα τον σημειωματαριο-ημερολογιο, και γενικα ολη την συνεχεια...

ηταν απλα ενα τελειο κεφαλαιο και οι αποκαλυψεις σε αφηναν αγωνη!

!!!!! Χαίρομαι πάρα, μα πάρα πολύ που σου άρεσε (δίκιο δεν είχα που έλεγα ότι ήσουν πολύ κοντά; )

Χμ...Μπορεί να ισχύει αυτό που λέτε. Μπορεί και όχι. Θα δείτε στο επόμενο κεφάλαιο

Οι γονείς της θα συνεχίσουν να είναι σκληροί μαζί της, νομίζω. Δύσκολα αλλάζουν οι άνθρωποι :/

Ο Ντράκο το άφησε αυτό επίτηδες στον αέρα, είδες; Για την οικογένεια από την οποία κατάγεται θα μάθει περισσότερα στο δεύτερο βιβλίο.

Αν και θα το μάθει και αυτό παρακάτω, μπορώ να σας πω ότι το τελετουργικό αυτό έγινε κάνα-δυο φορές στην αρχή. Μετά η οικογένεια ήταν ''σημαδεμένη'' και η ψυχή διάλεγε μόνη της το σώμα στο οποίο θα ''κατοικούσε'' Σαφώς και οι γονείς της δεν συμφώνησαν σε αυτό, αλλά, επειδή είχαν συμφωνήσει οι πρόγονοί τους, ήταν σαν να συμφωνούσαν και οι ίδιοι.

Αυτό ακριβώς. Δεν γνώριζε ότι μπορεί να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις της και γι' αυτό ξαφνιάστηκε τόσο πολύ

Θα τα μάθεις φυσικά και αυτά! Όλα στην ώρα τους Και σε ευχαριστώ και πάλι για τα καλά σου λόγια

Μαρία: Ντρέπεται να μιλήσει για το παρελθόν του; Πλάκα κάνεις; Δεν υπάρχει πιο κρυψίνους άτομο από αυτό :P

βασικα προσπαθω να καταλαβω που ακριβως επεσα κοντα.
γιατι εγω δεν ειπα κατι για αιωνια καταρα και φυλακα-αγγελο, αλλα οτι η ελενορ ειναι που γυριζει μεσα απο σωμα θνητων και τον παιδευει.
εκτος βεβαια και αν ειναι οντως η ελενορ και το κοντα πηγαινε στο οτι κατοικει στο σωμα της λουνας ενας αρχαιος βρικολακας.

δηλαδη οταν και αν την ξαναβρουν, αντι να χαρουν και να την εχουν ''αγαπη μου, ψυχη μου'' ολη την ωρα, θα συνεχισουν να ειναι βλακες??? καλα να παθουν τοτε που το εσκασε. τους αξιζε...

δηλαδη αυτο που λες ειναι οτι ενα πνευμα καθε φορα διαλεγει εναν απογονο αυτης της οικογενειας που θεωρει ''δυνατο'' και τον ''καταλαμβανει''? και ειναι παντα το ιδιο πνευμα ανα τους αιωνες? και παντα ο ντρακο ερωτευεται αυτο το ατομο επειδη εχει μεσα του το πνευμα αυτο???

σιγα μη και δεν κατι φλου ο ντρακο. με τοσα μυστικα που εχει, και αυτα που της αποκαλυψε ειναι απιθανα. ενας αμυθητος θησαυρος...

ωω συγκλονιστικα απο τοσους προϋπολογισμούς! η αληθεια να λεγεται! :Ρ

λοιπον εννοω και καλα οτι "ντρεπεται" γτ δν λεει και τοσα πολλα ο ατιμος! με το τσιγκι του τα βγαζει η Λουνα! :Ρ

Είχες πέσει κοντά ως προς την μετεμψύχωση και ότι στο σώμα της Λούνας κατοικεί ένας βρικόλακας, αυτό εννοούσα

Δεν ξέρεις...Μπορεί και οι δρόμοι τους να μην συναντηθούν ποτέ ξανά

Ναι, αυτό ακριβώς εννοώ. Το πνεύμα είναι ίδιο, το σώμα που λειτουργεί ως ''ξενιστής'' αλλάζει. Όσο για το αν το ερωτεύεται το άτομο ή όχι, θα δείξει παρακάτω

Πάλι καλά, δεν λες! Αυτή η στιγμή της αλήθειας είναι μοναδική και μπορεί να μην επαναληφθεί (τόσο σπάνια ήταν! :P)

Μαρία: Με τόσους ''προϋπολογισμούς'' φαντάζομαι ότι αντιλαμβάνεσαι πόσα έχω ακόμα στο μυαλό μου μέχρι να φτάσουμε στο τέλος

Πάντως σίγουρα δεν μπορούμε να τον χαρακτηρίσουμε ''ανοιχτό βιβλίο'' Θα ήταν σαν να μιλάμε για κάποιο άλλο άτομο

τι τελειο;;ενας βρικολακας στο σωμα της; πεθαινει;; :Ο συνεχεια αγαπη!

Μετά από διπλό κόπο, ορίστε το 45ο κεφάλαιο Enjoy!

Κεφάλαιο 45ο

Όταν ο Μπλέιζ άνοιξε την πόρτα και με είδε να στέκομαι στο κατώφλι του, με μια βαλίτσα στο χέρι, έδειχνε λες και δεν μπορούσε να το πιστέψει. Τα μαλλιά του ήταν βρεγμένα, με παιχνιδιάρικες, καστανοκόκκινες μπούκλες που μύριζαν σαμπουάν και καθαριότητα και είχε μια πετσέτα περασμένη γύρω από την μέση του, αφήνοντας το στέρνο του ακάλυπτο. Είχα καιρό να τον δω και τώρα μόλις συνειδητοποιούσα πόσο μου είχε λείψει, κάτι όμως στην έκφρασή του μου έλεγε ότι μου κρατούσε κακία που είχα χαθεί από την ζωή του για τόσο καιρό.

''Γεια'' Δεν βρήκα κάτι καλύτερο να πω. Ντρεπόμουν που τόσο καιρό του είχα δώσει υποσχέσεις που όχι μόνο δεν κράτησα, αλλά εξαφανίστηκα κιόλας χωρίς να αφήσω ίχνος πίσω μου. Ποιος ξέρει τι θα σκεφτόταν για μένα! Το βλέμμα του, όπως και ο τόνος της φωνής του, ήταν κάπως σοβαρός όταν μίλησε:

''Πως βρήκες την διεύθυνση;'' Λογικό ήταν να μην είναι και ιδιαίτερα ''θερμός'' μαζί μου, η συμπεριφορά του όμως μετά από τέτοια, γεμάτη μέρα ήταν και η σταγόνα που ξεχείλιζε το ποτήρι. Μου ερχόταν να βάλω τα κλάματα.

''Μου την έδωσε η Σελέστ'' είπα και εξέπνευσα αργά, ευχόμενη να μην έκλαιγα, όχι τώρα. Θα ήταν η χειρότερη στιγμή για να κλάψω, θα ήταν το χειρότερο που θα μπορούσα να κάνω. Το βλέμμα του έπεσε πάνω στην βαλίτσα μου.

''Βαλίτσα είναι αυτή;'' είπε και την έδειξε, χαμογελώντας.

''Ναι, βαλίτσα'' είπα, ευχόμενη να ακουγόμουν ανάλαφρη, δίχως έγνοιες ''Φεύγω'' Στηρίχτηκε στην κάσα της πόρτας, κοιτάζοντάς με έντονα, με αυτά τα σκουρόχρωμα μάτια του να καίνε σαν κάρβουνα.

''Για που το 'βαλες;'' Τον κοίταξα επίμονα στα μάτια, ευχόμενη να μην ακουγόμουν μελοδραματική. Δεν ήξερα αν έκανε να του τα πω όλα αυτά, αλλά ένιωσα την ανάγκη να τα πω έστω σε κάποιον.

''Το έσκασα από το σπίτι μου. Έμεινα στο σπίτι της Σελέστ για κάποιο χρονικό διάστημα, αλλά τσακωθήκαμε άσχημα και τώρα δεν έχω που αλλού να πάω'' Έκρυψα το κεφάλι μου από ντροπή και σήκωσα την βαλίτσα μου, αποφεύγοντας συστηματικά να τον κοιτάξω.

''Τέλος πάντων, δεν είναι δικό σου πρόβλημα αυτό'' Και πρόσθεσα, με μια ευθυμία που δεν αισθανόμουν ''Θα βρω μια άκρη, μην ανησυχείς. Τα ξαναλέμε'' Έκανα μεταβολή και πήρα τον δρόμο για το αμάξι μου, όταν εκείνος άξαφνα με άρπαξε και με αγκάλιασε από τους ώμους.

''Θα έπρεπε κανονικά να σε πάρω με τον βούρδουλα που τόσο καιρό με ξέχασες, μικρή μου ανόητη'' ψιθύρισε στο αυτί μου, με μια φωνή μου με έκανε να αναριγήσω ''Ωστόσο, χαίρομαι που σε ξαναβλέπω. Και δεν θα σε αφήσω να φύγεις έτσι απλά''

''Δεν θέλω να σου γίνω βάρος'' Ο δικός μου, ξέπνοος ψίθυρος. Άφησα κάτω την βαλίτσα μου και του χάιδεψα τα χέρια, η ''γλυκιά'' αυτή στιγμή όμως δεν κράτησε για πολύ. Άξαφνα, αναφώνησε, αποτραβήχτηκε από κοντά μου και έπιασε την πατούσα του.

''Πρόσεχε που αφήνεις την βαλίτσα σου! Με ξέκανες!'' έκανε εκείνος παραπονιάρικα και έτριψε την πατούσα του με μια πονεμένη έκφραση. Το ήξερα ότι δεν έπρεπε, αλλά με έπιασαν κάτι γέλια, άλλο πράγμα! Σήκωσε την βαλίτσα από το χορτάρι και μπήκε στο σπίτι, μουρμουρίζοντας μέσα από τα δόντια του ''Λες και έχει πέτρες μέσα! Απορώ πως δεν μου έσπασε τα δάχτυλα αυτή η φονική βαλίτσα!''

''Νομίζεις ότι είναι εύκολο πράγμα να το σκας από το σπίτι σου;'' είπα, προσπαθώντας να συγκρατήσω τα γέλια μου, χωρίς μεγάλη επιτυχία βέβαια. Εκείνος μου έριξε ένα τάχα αγριεμένο βλέμμα, αλλά αμέσως μετά χαμογέλασε. Ευτυχώς, ο πάγος έσπασε. Πάλι καλά που δεν του έσπασα και το πόδι, στην τελική.

Το πρώτο πράγμα που πρόσεξα μόλις μπήκα στο σπίτι του ήταν πως σαλόνι του ήταν σύγχρονο και μοντέρνο, ακριβώς το σαλόνι ενός εργένη που ήταν πλέον αυτόνομος και ζούσε με πάθος την κάθε στιγμή της ζωής του. Υπέθεσα ότι, πιθανότατα, θα ζήτησε την βοήθεια κάποιας διακοσμήτριας για να επιλέξει εκείνη τα χρώματα, τα έπιπλα και τις ταπετσαρίες, σύμφωνα πάντα με το δικό του γούστο.

Κάθισα σε έναν από τους άνετους, δερμάτινους καναπέδες. Τον άκουσα μέσα από την κουζίνα να φωνάζει αν ήθελα να μου προσφέρει κάτι και εγώ του ζήτησα έναν εσπρέσο γλυκό με γάλα. Με την άκρη του ματιού μου, είδα ότι είχε μια από αυτές τις καφετιέρες που κάνουν όποιον καφέ βάλει ο νους σου και ζήλεψα γιατί στο σπίτι δεν είχαμε ποτέ μια καφετιέρα της προκοπής. Μάλιστα, η Λίλυ είχε κατονομάσει αυτή την ειδική ιδιότητα του σπιτιού ως την ''κατάρα της καφετιέρας''

''Να ήταν και η μόνη'' σκέφτηκα με λίγη πίκρα, μια σκέψη που κράτησα για τον εαυτό μου.

Ο Μπλέιζ επέστρεψε μετά από λίγο, με δυο κούπες καφέ στο χέρι. Φαινόταν πως είχε κάνει μια στάση από το δωμάτιό του, γιατί ήταν ντυμένος με μια μαύρη φόρμα, ένα άσπρο μπλουζάκι και ένα ζευγάρι καθαρές, άσπρες κάλτσες. Κάθισε δίπλα μου στην πολυθρόνα και με ρώτησε τι συνέβη ακριβώς, κοιτάζοντάς με με έκδηλη ανησυχία στα μάτια του. Αποφάσισα ότι δεν είχε πλέον άλλο νόημα να το κρύβω. Έπρεπε να μιλήσω επιτέλους σε κάποιον για όλα, χωρίς περιστροφές. Και αυτό ακριβώς έκανα: του μίλησα για τον Ντράκο, την στενότερή μας ''επαφή'' στο σχολείο, για το πως συναντηθήκαμε με την Σελέστ, το ατελείωτο κυνήγι των βρικολάκων, ακόμα και για τον Σέγκριμ. Ήθελα να του πω και για την κατάρα μου και έβλεπα πως ήθελε να μάθει, αλλά άθελά του άρχισε να χασμουριέται. Είχα ξεχάσει ότι τέτοια ώρα πιθανότατα να είχε γυρίσει από την δουλειά. Θα πρέπει να ήταν εξαντλημένος. Πλησίασε στο παράθυρο και έριξε ένα βλέμμα στον απέραντο ουρανό:

''Ξημερώνει'' είπε, με ένα χαμόγελο να τρεμοπαίζει στα χείλη του ''Με συγχωρείς, Λούνα, όμως είμαι πολύ κουρασμένος, όπως πρέπει να είσαι και εσύ. Ξεκουράσου λίγο και τα ξαναλέμε το απογευματάκι, έτσι;'' Ήρθε από πάνω μου και μου χάιδεψε το κεφάλι. Εγώ τον ακολούθησα στο δωμάτιό του, ψάχνοντας μες στην ντουλάπα για σεντόνια και μαξιλάρια. Εκείνος ξάπλωσε στο κρεβάτι, με καλημέρισε (κάτι που βρήκα χαριτωμένο αν και παράδοξο) και έπεσε για ύπνο. Το κεφάλι του έπεσε βαρύ στα μαξιλάρια και τα βλέφαρά του έκλεισαν σχεδόν αμέσως, βαριά από την κούραση. Βγήκα από το δωμάτιό του με ένα χαμόγελο στα χείλη

Εμένα πάντως δεν έλεγε να μου έρθει ο ύπνος. Ήπια τον καφέ μου σχεδόν μονορούφι, παρακολούθησα για λίγο τηλεόραση, έπαιξα Plants and zombies στο laptop που είχα φέρει μαζί μου, έκανα λίγη εξερεύνηση στο σπίτι, προσπάθησα να διαβάσω ένα βιβλίο, που από την νύστα μου ήταν σαν να ξεφυλλίζω περιοδικό και, αφού έφαγα κάτι πρόχειρο που έφτιαξα για μεσημεριανό, έπεσα ξερή στον καναπέ, βλέποντας ένα ακόμα όνειρο.

Ένα όνειρο που θα διατάρασσε την όποια ηρεμία μου είχε απομείνει.


Βρέθηκα ολομόναχη σε ένα νεκροταφείο, φορώντας ένα μακρύ, λινό νυχτικό και περπατώντας ξυπόλυτη πάνω στο γρασίδι. Η σκηνή έμοιαζε οικεία και ας μην είχα ξαναβρεθεί ποτέ σε αυτό το νεκροταφείο. Η ομίχλη σκέπαζε τα πάντα και άφηνε ένα πέπλο μυστηρίου να αιωρείται στα δέντρα, στον αέρα, ανάμεσα στους τάφους. Νυχοπατώντας, περιπλανήθηκα για λίγο ανάμεσα στα μνήματα, δίχως λόγο και δίχως σκοπό. Μετά από λίγες στιγμές περπατήματος, βρέθηκα μπροστά σε ένα μικρό παρεκκλήσι. Η πόρτα ήταν ορθάνοιχτη και έτσι μπήκα μέσα δίχως δεύτερη σκέψη.

Τα βικτωριανά, βιτρό τζάμια ήταν σαν έργα τέχνης και, με την σιγανή λάμψη των κεριών, πότισαν όλον τον χώρο θαρρείς με χιλιάδες χρώματα, σαν μια ξεχειλισμένη παλέτα. Δεν υπήρχε κανείς που να κάθεται σε κάποια από τις θέσεις, οπότε υπέθεσα πως ήμουν μόνη μου μες στο εκκλησάκι. Το άγαλμα της Παναγίας είχε ορθάνοιχτα τα χέρια του μπροστά στην Αγία Τράπεζα και με καλωσόριζε, από την θέση που στεκόμουν όμως μου φάνηκε ότι το είδα να δακρύζει και μπορούσα να καταλάβω για ποιον λόγο.

Πάνω στον βωμό της εκκλησίας βρισκόταν απιθωμένο το σώμα μιας κοπέλας.

Πλησίασα διστακτικά, μη γνωρίζοντας αν ήθελα να το δω αυτό, αλλά κάτι σαν μια υποκινούμενη δύναμη με παρότρυνε να κοιτάξω.

Η κοπέλα είχε μακριά, κατάξανθα μαλλιά και είχε ένα στεφάνι από λουλούδια στα μαλλιά. Φορούσε ένα μακρύ, άσπρο φόρεμα σαν νυφικό και τα χέρια της ήταν σταυρωμένα στο στήθος της, εκεί όπου φαινόταν σαν να βαστούσε ένα λευκό τριαντάφυλλο. Η κοπέλα φαινόταν να έχει μια μαγευτική, απόκοσμη ομορφιά. Δεν φαινόταν πως είχε πεθάνει, μα λες και περίμενε το φιλί ενός πρίγκιπα για να ξυπνήσει. Ήμουν τόσο απορροφημένη από αυτή την εικόνα, που η φωνή που άκουσα από πίσω μου έκανε το σώμα μου να εκτιναχθεί ενστικτωδώς από την έκπληξη:

''Ήταν τόσο, μα τόσο νέα για να πεθάνει. Η κακομοίρα! Δεν πρόλαβε να χαρεί την θνητή ζωή της!''

Γύρισα πίσω μου για να κοιτάξω και είδα την ίδια κοπέλα που ήταν ξαπλωμένη πάνω στον βωμό να με κοιτάζει, με ένα σταθερό βλέμμα από τα παγωμένα, γαλάζια μάτια της. Το βλέμμα μου πήγε ξανά στον βωμό και είδα την κοπέλα να μην το έχει κουνήσει από την θέση της. Μάλλον βρισκόμουν σε κάποιο όνειρο (δεν υπήρχε άλλος τρόπος να εξηγήσω το πως την έβλεπα σε δυο μέρη ταυτόχρονα) Ήμουν τόσο απορροφημένη από τα όσα ''ζούσα,'' που φαινόταν πως ξέχασα πως όλα αυτά δεν ήταν παρά ένα όνειρο. Ή μήπως όχι;

''Είναι λυπηρό'' Ήταν το μόνο που μπορούσα να πω. Ήξερα πως δεν υπήρχαν λέξεις για να την παρηγορήσω ''Τι της συνέβη;'' Την κοίταξα καλά-καλά και διόρθωσα κάπως την φράση μου ''Τι σου συνέβη;'' Η γυναίκα που βρισκόταν στο πλάι μου φορούσε ένα μαύρο, μακρύ φόρεμα και δεν φορούσε στεφάνι στα μαλλιά της. Εκείνη απάντησε, με το βλέμμα καρφωμένο στον βωμό μπροστά της:

''Αυτή η γυναίκα που βλέπεις μπροστά σου ήταν αφελής και ανόητη, που πίστευε κάποτε σε λόγια και υποσχέσεις'' Η φωνή της ήταν σιγανή και ήρεμη, τραγουδιστή αλλά και ατάραχη, ακόμα και όταν περιέγραφε τις χειρότερες τραγωδίες της ζωής της. Με κοίταξε, με ένα βλέμμα που λες και μιλούσε στην ψυχή μου ''Είμαι η Έλενορ. Υποθέτω ότι με έχεις ακουστά'' Ένευσα καταφατικά και πήγα να μιλήσω, αλλά εκείνη μου έκανε νόημα να σωπάσω.

Με βήμα αργό βήμα και έκφραση μετανιωμένη, εμφανίστηκε ένας άντρας, που υπέθεσα ότι ήταν βρικόλακας. Έμοιαζε στον Ντράκο, αλλά είχε λιγότερο αδρά χαρακτηριστικά και ένα πιο στρογγυλό πρόσωπο, κοντά, μαύρα μαλλιά και μια πιο ήπια έκφραση στα μάτια, μάτια τα οποία σκίαζε βαθιά θλίψη και οδύνη. Έσκυψε πάνω από το μνήμα της και είπε, με μεταμέλεια στην φωνή του:

''Έλενορ; Εγώ είμαι. Εύχομαι να με ακούς όπου και αν βρίσκεσαι'' Έπιασε το χέρι της μέσα στις χούφτες του λες και ήταν για εκείνον το πιο πολύτιμο πράγμα στον κόσμο ''Έκανα λάθος, ένα λάθος που θα το μετανιώνω σε όλη μου την ζωή. Δεν έπρεπε να σε αφήσω να το κάνεις αυτό, δεν έπρεπε. Το μόνο που θέλω είναι να ξυπνήσεις και να μου πεις ότι με συγχωρείς. Μόνο αυτό ζητώ και ο Θεός ας αποφασίσει τι θα κάνει με την καταραμένη μου ψυχή'' Η Έλενορ, σαν να ανταποκρίθηκε στο κάλεσμά του, άνοιξε τα μάτια της και κοίταξε ολόγυρά της σαν να ήταν χαμένη σε ένα μέρος που έβλεπε για πρώτη φορά.

''Πιέρ; Εσύ είσαι; Τι συνέβη;'' Εκείνος ήταν πλημμυρισμένος από χαρά. Έπεσε στην αγκαλιά της και δεν έκανε σαν να μην μπορούσε να το πιστέψει:

''Έλενορ, είσαι καλά; Ω, δόξα το Θεό! Νόμιζα ότι δεν θα τα καταφέρεις'' Εκείνη φαινόταν ακόμα μπερδεμένη.

''Ο Τζάκιμα; Που είναι ο αδερφός μου ο Τζάκιμα;'' Το χαμόγελο του έσπασε κάπως.

''Μάλλον θα τον είδες, καλή μου, γιατί κόντεψες να πεθάνεις. Ο Τζάκιμα είναι νεκρός'' Εκείνη σηκώθηκε από τον βωμό και δεν πρόσεξε πως το λευκό τριαντάφυλλο έπεσε από τα χέρια της.

''Νεκρή'' μουρμούρισε ''Θα έπρεπε να είμαι νεκρή ως τώρα. Γιατί ζω ακόμα;'' Ο Πιέρ την έπιασε από τους ώμους και την ακινητοποίησε. Την έκανε να τον κοιτάξει ευθέως στα μάτια.

''Δεν μπορούσα να σε αφήσω να το κάνεις αυτό. Δεν μπορούσα να σε αφήσω να πεθάνεις. Σου έδωσα το φιλί μιας καινούριας ζωής, μιας ζωής προς την αθανασία'' Εκείνη έπιασε ξαφνικά τον λαιμό της και άρχισε να βήχει.

''Τι είναι αυτή η αίσθηση που έχω; Τι είναι αυτό που νιώθω στον λαιμό μου;'' Η φωνή του ακούστηκε απόμακρη, εκείνος ήταν ολοφάνερα θλιμμένος που έπρεπε να της το πει αυτό, αλλά δεν είχε άλλη επιλογή.

''Δίψα. Για αίμα'' Εκείνη πισωπάτησε και τον κοιτούσε με γουρλωμένα μάτια. Άρχισε να φωνάζει:

''Sinä! Olet yksi niistä valkoinen demoneja!'' Οι λέξεις ηχούσαν ολοκάθαρες στο μυαλό μου, αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω τι σημαίνουν, μπορούσα μόνο να έχω μια αμυδρή ιδέα από τις απαντήσεις που έδινε ο Πιέρ.

''Δεν είμαι δαίμονας. Είμαι αυτός που ήμουν πάντα. Και σε αγαπάω με όλη την δύναμη της ψυχής μου'' Πήγε να την πλησιάσει, όμως εκείνη αποτραβήχτηκε.

''Pysy kaukana minusta!'' σύρισε εκείνη και συνέχισε, κοιτάζοντάς τον με αηδία και αποστροφή ''Mene takaisin helvettiin, minne kuulut!''

Άρχισε να τρέχει προς την είσοδο της εκκλησίας, με τον Πιέρ να τρέχει ξωπίσω της και να φωνάζει συνεχώς το όνομά της. Έριξα μια ματιά στην Έλενορ που είχα δίπλα μου και την είδα να στέκεται, ακίνητη σαν την πέτρα.

''Τι συνέβη;'' ρώτησα εγώ, γεμάτη ανησυχία. Εκείνη γύρισε, μου χαμογέλασε θλιμμένα και είπε απλά:

''Ας περπατήσουμε''

Την ακολούθησα σιωπηρά. Βγήκαμε έξω από το παρεκκλήσι, με την πάχνη να γίνεται τόσο έντονη και ο αέρας τόσο πυκνός που το ένιωθες στο πετσί σου και, αφού περπατήσαμε για λίγο ανάμεσα στους τάφους, βρήκαμε ένα παγκάκι. Εγώ κάθισα, αλλά η Έλενορ προτίμησε να σταθεί όρθια. Είχε σταυρωμένα τα χέρια της μπροστά στο στήθος της και κοιτούσε κάτι πέρα από την ομίχλη. Όταν μίλησε, η φωνή της ακουγόταν καθάρια μέσα στην τόση ησυχία και συνάμα τόσο απόκοσμη, γεμάτη πόνο και θλίψη:

''Αυτό που είδες να ''εκτυλίσσεται'' μπροστά στα μάτια σου δεν ήταν παρά η υπέρτατη θυσία. Η οικογένειά μου με είχε πείσει πως αυτό ήταν το σωστό, αλλά όλα αυτά δεν ήταν πέρα από μια καλοστημένη παγίδα'' Τα γαλάζια της μάτια στυλώθηκαν σοβαρά επάνω μου, κατέχοντας θαρρείς όλη την θλίψη του κόσμου ''Ήθελαν να με χρησιμοποιήσουν, να βγάλουν αυτό το πνεύμα από μέσα μου για να αποκτήσουν δύναμη, όμως το πλήρωσαν ακριβά'' Η φωνή της παρέμενε ήρεμη, μα το βλέμμα της ήταν ψυχρό σαν πάγος ''Μετά την μεταμόρφωσή μου σε βρικόλακα, βρήκα όλους τους υπεύθυνους και τους σκότωσα, έναν προς έναν'' Δεν μπορούσα ούτε να την κατηγορήσω ούτε και να την δικαιολογήσω γι' αυτό που έκανε. Δεν ξέρω κι εγώ τι θα έκανα αν ήμουν στην θέση της.

''Η οικογένειά σου θέλησε να σε θυσιάσει;'' Αυτό από μόνο του ήταν τρομερό. Την είδα να κάνει μικρούς κύκλους στο χορτάρι και να κοιτάζει τα πελώρια, ψηλά δέντρα.

''Μου είπαν ότι μόνο αυτό θα έλυνε τάχα την κατάρα που βαραίνει την οικογένειά μας για γενεές ολόκληρες'' Φαινόταν έτοιμη να κλάψει ''Όμως όλα αυτά έγιναν για το δικό τους όφελος. Μόνο ο Πιέρ φάνηκε να νοιάστηκε πραγματικά και με έσωσε πριν περάσω το κατώφλι του θανάτου'' Όταν μίλησε για τον Πιέρ, το βλέμμα της γέμισε νοσταλγία και συμπάθεια, ίσως και λίγο φόβο.

''Αυτό μας κάνει...συγγενείς;'' Ένα καλοσυνάτο χαμόγελο φάνηκε στο πρόσωπό της.

''Είμαστε συγγενείς, με μια συγγένεια βαθιά όσο η χαρακιά που κάνει ο χρόνος''

''Άρα σε βάραινε η ίδια κατάρα με εμένα'' Έκανα όλο ελπίδα εγώ ''Μήπως ξέρεις πως θα την λύσω;''

''Δυστυχώς όχι'' Απογοήτευση με κυρίευσε. Μια καινούρια σκέψη πέρασε από το μυαλό μου.

''Εφόσον μας βαραίνει η ίδια κατάρα, δεν μπορεί να είσαι εσύ ο βρικόλακας που ''κατοικεί'' στο σώμα μου'' Έγνεψε αρνητικά ''Ξέρεις ποιος είναι;'' Τα μάτια της ήταν σαν δυο μικροσκοπικά διαμάντια, τα μαλλιά της το μόνο ίχνος φωτός σε αυτή την πηχτή ομίχλη.

''Ορκίστηκα να μην το πω'' είπε εκείνη με κάποιο δισταγμό ''Αλλά μπορώ να σου δείξω'' Ήμουν έτοιμη να ρωτήσω με ποιον τρόπο, όταν την είδα να με πλησιάζει με γοργά βήματα. Αλλά δεν έφτασε ποτέ σε εμένα.

Κάποιος την είχε πιάσει από τον λαιμό και την είχε ανασηκώσει από το έδαφος.

Ο Ντράκο.

''Πάλι εσύ μπλέκεσαι στα πόδια μου;'' Πήγε να πει κάτι, αλλά δεν μπορούσε να μιλήσει. Το χέρι του της έσφιγγε τον λαιμό σαν μέγγενη ''Σκάσε. Μην μιλήσεις! Αυτές ήταν οι τελευταίες σου κουβέντες'' ούρλιαξε μανιασμένα εκείνος.

Η ομίχλη έφυγε και το τοπίο ξεκαθάρισε: ένας γκρεμός και από κάτω ένας απέραντος, σκουρόχρωμος ωκεανός. Πήγα να τους πλησιάσω για να τους σταματήσω, αλλά υπήρχε κάτι σαν αόρατο τοίχος και με σταματούσε. Το μόνο που μπορούσα να κάνω είναι να παρακολουθώ τα δρώμενα. Κάθε λέξη του Ντράκο ακουγόταν ξεκάθαρη στ' αυτιά μου, αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω τι έλεγε.

''Fiindcă aşa cum n-are plăcere Atotputernicul Dumnezeu al milei lui mare pentru a ţine lui însuşi sufletul fratelui nostru drag aici plecat,

ne angajăm, prin urmare, trupul său la pământ'' Η Ὲλενορ άρχισε να ουρλιάζει, ο Ντράκο ωστόσο συνέχισε ακάθεκτος:

pamantul in pamant,

cenuşă în cenuşă,

praf de praf''

Με το που τελείωσε την φράση του, το σώμα της έγινε στάχτη μπροστά στα μάτια μου, στάχτη που την σκόρπισε και την παρέσυρε ο άνεμος.

επιτελους ξαναεμφανιστηκε ο μπλειζ. τον ειχα πεθυμησει παρα μα παρα πολυ!!! και τι καλουλης που ειναι. παρα τον τροπο με τον οποιο την ειχε αντιμετωπισει στην τελευταια τους συναντηση στο μπαρ του, οταν η λουνα ειχε μαθει οτι ειναι ενα ειδος βρικολακα, τωρα την δεχεται πισω με μεγαλη του χαρα, την φιλοξενει στο σπιτι του και μαλιστα καθεται και ακουει ολα οσα εχουν γινει παρα την νυστα και την κουραση του...ειναι γλυκας!!!

βεβαια παρολο που αναφερει οτι η λουνα τσακωθηκε με την σελεστ, δεν μας λεει τον λογο. και ποτε προλαβαν να τσακωθουν εφοσον ειμαστε ακομα στην ιδια μερα που αυνεβησαν ολα. η επιθεση, η αποπλανηση, η αληθεια...

επιτελους εμφανιστηκε η ελενορ. καιρος ηταν!!! αυτη η σκηνη που περιεγραψες αρχικα, με τον πιερ και αυτη που εγινε βρικολακας, ηταν η συνεχεια του προλογου??? και αυτος που στο προλογο ηταν πισω της και της ειπε οτι δεν επρεπε να κανει αυτη την θυσια ηταν ο πιερ???
αρα ο ντρακο δημιουργηθηκε απο την ελενορ χρονια αργοτερα.
και αυτη η σκηνη που εκτυληχθηκε μεταξυ του ντρακο και της ελενορ ηταν απο το παρελθον??? το πραγματικο τελος της ελενορ? για αυτο η λουνα δεν μπορουσε να επεμβει??? και ο ντρακο εκανε μαγια, σωστα??? αν και πιστευω πως δεν σκοτωσε ετσι απλα την ελενορ. κατι ειχε προηγηθει.
αντε να μεταφρασουν το ημερολογιο-σημειωματαριο του για να μαθουμε επιτελους και εμεις τα καημενα κατι απο τα διαδραματιζομενα γεγονοτα του παρελθοντος.

παντως και αυτος εμφανιστηκε την πιο ακαταλληλη στιγμη. πανω που θα μαθαιναμε ποιος βρικολακας κατοικει ανα τους αιωνες μεσα στα σωματα ολων αυτων των θνητων...
και κατι μου λεει οτι η εμφανιση του οφειλεται στο οτι με τις δυναμεις του εισεβαλε στο ονειρο της και οχι στο οτι ειχε σχεδιασει η ελενορ να της δειξει το τελος της. ειδικα εκεινη την στιγμη.

αρα δεν ειναι η ελενορ μεσα στην λουνα. και μαλιστα οχι μονο αυτο, αλλα ειναι και συγγενεις και μαλιστα γευτηκαν την ιδια μοιρα! αυτο δεν το περιμενα με τιποτα!!!

και τωρα καταλαβα που ακριβως επεσα κοντα. γιατι πριν δεν ημουν και απολυτα σιγουρη.

αυτα τα λιγα!!! το κεφαλαιο ηταν απλα απιθανο!!! το λατρεψα!!! και φυσικα ανυπομονω τρελα για την συνεχεια!!!!

Θα αιτιολογήσει στο πρώτο κεφάλαιο του δεύτερου βιβλίου γιατί έκανε έτσι (για τις φαν του Μπλέιζ, έχω να σας πω ότι ο Μπλέιζ θα έχει μεγαλύτερο ρόλο στο δεύτερο βιβλίο )

Όπως καταλαβαίνετε, η ραδιούργα συγγραφέας (ναι, εγώ είμαι αυτή :P) άφησε ένα ''αφηγηματικό κενό,'' θα ''γεμίσει'' στο κεφάλαιο 47

Ναι, ήταν η συνέχεια του προλόγου και δικαιολογεί για ποιον λόγο έπρεπε να θυσιαστεί η Έλενορ. Ναι, αυτός ήταν ο Πιέρ, ο δημιουργός της. Ο Ντράκο πρέπει να δημιουργήθηκε από την Έλενορ διακόσια χρόνια μετά τουλάχιστον. Ήταν από το παρελθόν και ήταν ανάμνηση της Έλενορ (γι' αυτό μπορούσε να ακούσει καθαρά τις φράσεις, αλλά δεν μπορούσε να τις μεταφράσει και δεν μπορούσε να επέμβει ) Κατά κάποιο τρόπο. Αυτό είναι ένα ''κομμάτι'' που λένε στις κηδείες (χους ην και εις χουν απελεύσει) Προς το τέλος, αυτό με τον Ντράκο ήταν περισσότερο συμβολικό, η σκηνή όμως με την Έλενορ στον βωμό ήταν αληθινή

Θα μάθετε. Και θα έρχεστε ένα βήμα πιο κοντά στην αλήθεια

Πάντα δεν εμφανίζεται την πιο ακατάλληλη στιγμή; -.- Χμ...Μπορεί και να ισχύει αυτό που λες...Μπορεί και όχι :P

Η αλήθεια είναι ότι ακόμα δεν έχω κάποια συγκεκριμένη εικόνα του βρικόλακα που κατοικεί μέσα στο σώμα της. Αυτό που ήξερα σίγουρα ήταν ότι δεν θα ήταν η Έλενορ.

Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε, κοπέλα μου! I love you! Και σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια (στο βάζω αυτό ολογράφως γιατί κάτι έπαθε και δεν μου βγάζει τα emotions :P)

αυτα ρουμανικα ηταν;;να ρωτησω εναν φιλο μου τι σημαινουν!! ευκαιρια να του μιλησω κι ολας χαχαχαχαχ....

καλα το κεφαλαιο τελειο.

ο μπλειζ οπως παντα,καλοκαρδος <3

το ονειρο :Ο η ελενορ;; συγγενης με την λουνα; τι να πω;

και αυτος ο Ντρακο πια!!

συνεχεια!

Καλά, ταλαιπώρησε τον αν θες και στους άλλους θα δώσω την μετάφραση :P

Σπόιλερ:

Φαντάζομαι πως και εσύ θα χαίρεσαι που θα έχει μεγαλύτερο ρόλο στο δεύτερο βιβλίο :P

Η συνέχεια είναι στα σκαριά

τα ματακια μ δν αντεχουν να δουν και αλλα! τοσες πληροφορειες (παλι)

καλα ο Μπλειζζζ ειναι τοσο κουτσικος!

λοιπον οσα ηθελα να πω τα ειπε η Ευα! -.-΄ ( ενταξει μπορω να πω οτι με διευκόλυνε

ενταξει τρ τελευταια σου λεω λιγα! κριμα!!!

ααα δν καταλαβα κτ ο Ντρακο που εμφανιστηκε ετσι στα ξαφνικα στο ονειρο δν ητανε μερος του ονειρου α? (ακυροο)

Θα μαθουμε συντομα να φανταστω για τον τσακωμο της Σελεστ και Λουνας ετσι ε?

Και φυσικα αυτο το κεφαλαιο ητανε ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ ανυπομονωωωωωωω για την συνεχεια γρηγοραα!!!

οσο για αυτο που ειπες για τις φατσες μου εγινε και σε μενα αυτο και πηγαινω προεπισκοπηση! αλλα και παλι σποιλερ δν μπορω να βαλω κατι επαθε! ....-.-'

Σας είχα προειδοποιήσει για τις αποκαλύψεις που θα έρχονταν Σας ήρθαν λίγο απότομα όλα μαζί, ε; Που να δείτε στο τέλος τι έχει να γίνει

Ναι μωρέ, καλούτσικος είναι ^.^

Έλα βρε συ, μην το λες αυτό! Και μόνο που αφήνεις comment, εγώ χαίρομαι

Όχι, δεν ήταν μέρος του ''σχεδίου'' Πάλι απρόσκλητος ήρθε -.- Το συνηθίζει άλλωστε -.-

Ναι καλέ! Τι, κρυφό το έχουμε;

Να 'σαι καλά, Μαράκι μου!!! Σε ευχαριστώ!!!

Σπόιλερ:

Καλά, ε! Έμεινα με το καφάλαιο! Ήταν τόσο ΤΕΛΕΙΟΟΟΟ!!!

Επιτέλους ξαναείδαμε τον Μπλέιζ! Καιρός ήταν! Μας είχε λείψει ο γλυκούλης!

Και η σκηνή με το όνειρο ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ! Σαν να ήμουν εκεί ήταν! Είχε τόσο ζωντανές εικόνες που ήταν καλύτερο και από ταινία! (Βέβαια, θα μου πεις, αφού ήταν η συνέχεια του προλόγου, φυσικά και θα μου άρεσε! )

Τώρα όλα τα υπόλοιπα λίγο πολύ τα είπαν ήδη (είχα δουλειές σήμερα και δεν πρόλαβα να μπω να σχολιάσω πρώτη )

Ανυπομονώ να δω τη συνέχεια!!!

Σπόιλερ:

βασικα εγω μπερδευτηκα λιγακι τωρα.

ο ντρακο εμφανιστηκε μεσα στο ονειρο της λουνας:
α)συμβολικα, δηλαδη για να την διδαξει κατι?
β)απροσκλητος οπως συνηθως???
γ)η ως αληθινο γεγονος που οντως συνεβει???

Σπόιλερ:

Άχουουου!!! Σε ευχαριστώ!!!

Βρε κορίτσια, αφού σας έλειψε, γιατί δεν είπατε τίποτα, να τον επαναφέρουμε στο προσκήνιο;

Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε Η αλήθεια ήταν ότι την δούλεψα αρκετά την σκηνή για να έχω αυτό το αποτέλεσμα

Έχεις υποχρεώσεις, οπότε σε καταλαβαίνω απόλυτα, don't worry

Εύα: Κάτι μεταξύ του α και του β (ξέρω, σε φώτισα τώρα, αλλά αυτό θα αποκαλυφθεί αργότερα )

Σπόιλερ:

Στο είχα πει εγώ ότι μου είχε λείψει

Φυσικά και μου άρεσε πάαααρα πολύ! Πάντως, η σκηνή είναι πραγματικά τόσο ζωντανή που φαίνεται σαν να μην έχει δουλευτεί καθόλου (δεν το λέω για κακό αυτό φυσικά. Εννοώ ότι βγαίνει πολύ φυσική). Στην αρχή εκεί που περπατάει με το νυχτικό ξυπόλητη στο νεκροταφείο, δεν είναι λίγο σαν μια σκηνή από ένα δικό σου όνειρο? Γιατί θυμάμαι να είχες γράψει κάτι παρόμοιο κάποια στιγμή...

Το ξέρω ότι καταλαβαίνεις! Απλά δεν είχα τι να πω επειδή όλα τα είχα πει οι άλλες.

Σπόιλερ:

Ναι, αλλά δεν μου είπατε να γράψω καμία σκηνούλα που να περιλαμβάνει και εκείνον μέσα Άλλη φορά, να είστε πιο συγκεκριμένες :P

Ήθελα να την κάνω όσο πιο ζωντανή και παραστατική μπορούσα. Και το ότι μου λες αυτό με κάνει να χαίρομαι ακόμα περισσότερο Ξυπόλητη και με νυχτικό δεν ήμουν, αλλά είχα δει ένα παρόμοιο όνειρο, η αλήθεια ήταν αυτή. Μόνο που το όνειρό μου παραήταν τρομακτικό Εδώ προσπάθησα να δώσω μια πιο ήρεμη ''νότα''

Χαχαχααα...Έλα, δεν πειράζει, την άλλη φορά

Σπόιλερ:

Εχθές τελείωσα το 46 και ήρθε η ώρα να το διαβάσετε και εσείς

Κεφάλαιο 46ο

Κάθε φορά που ξυπνούσα από ένα από αυτά τα αφύσικα όνειρα, ξυπνούσα με καινούρια συναισθήματα. Αυτή τη φορά ήμουν θυμωμένη.

Πραγματικά θυμωμένη.

Με την κατάρα, την ζωή μου, που ξαφνικά πήρε την κάτω βόλτα, τους γονείς μου, που βρήκαν την πιο ακατάλληλη στιγμή να δείξουν την αγάπη τους για μένα, τώρα που κανονικά έπρεπε να σωπάσουν, όπως έκαναν πάντα.

Όλοι και όλα ήταν εναντίον μου. Τι θα έκανα τώρα; Ειδικά τώρα, που ήξερα την αλήθεια; Τι έπρεπε να κάνω; Μακάρι να ήξερα.

Άρχισα να πασπατεύω νευρικά τα μαλλιά μου με τα χέρια μου και τα μαλλιά μου έγιναν τόσο άχαρα που στο τέλος έμοιαζαν πιο πολύ με σφουγγαρίστρα παρά με μαλλιά. Πήγα στο μπάνιο, πήρα την βούρτσα και άρχισα να τα χτενίζω με μανία. Ξεφύσησα, έβρεξα λίγο το πρόσωπό μου μπας και έφευγε αυτή η χλωμή έκφραση που είχα και έριξα μια θλιμμένη ματιά στον καθρέφτη και τις μαύρες πιτζάμες μου με τον Snoopy από πάνω. Όταν αποφάσισα ότι αρκετή κατάληψη είχα κάνει στο μπάνιο, βγήκα και έριξα μια ματιά προς το δωμάτιό του Μπλέιζ: είχε γείρει προς την αριστερή μεριά του κρεβατιού και κοιμόταν του καλού καιρού, με τα σκεπάσματα να είναι ανάκατα από κάτω του.

Έκλεισα αθόρυβα την πόρτα πίσω μου και κατευθύνθηκα προς το ψυγείο. Πήρα μια σοκολάτα στο ένα μου χέρι και μια πορτοκαλάδα στο άλλο και βγήκα έξω στον κήπο. Είχε βραδιάσει για τα καλά. Δεν ήξερα καν τι ώρα ήταν, δεν είχα ρίξει ούτε μια ματιά στο ρολόι της κουζίνας. Κάθισα σε μια μεγάλη, αναπαυτική κούνια, κουνώντας την πέρα-δώθε με τα γυμνά μου πόδια, μασουλώντας αχόρταγα την σοκολάτα μου και πίνοντας παράλληλα λίγο από τον χυμό μου. Κανονικά, δεν θα έπρεπε να την κάνω αυτή την γουρουνιά, αλλά ένιωθα λες και μου έπεσε κατακόρυφα το σάκχαρο. Άλλωστε, υπήρχαν σοβαρότερα πράγματα που με απασχολούσαν. Τα παραπανίσια κιλά δεν ήταν ένα από αυτά.

Είχα τελειώσει με την σοκολάτα μου και έπινα και τις τελευταίες γουλιές από τον χυμό μου, όταν άκουσα πάνω από το κεφάλι μου μια γνωστή και ανεπιθύμητη φωνή:

''Η σοκολάτα είναι γλυκιά, αλλά εσύ είσαι ακόμα πιο γλυκιά'' Σήκωσα το κεφάλι μου και τον κοίταξα, με περισσότερο θάρρος από όσο ένιωθα:

''Κλισέ και λιγάκι γλοιώδες το σχόλιό σου. Μου ήρθε να ξεράσω'' Ο Σέγκριμ χαμογέλασε πλατιά, με την κάτασπρη οδοντοστοιχία του να φαίνεται αδαμάντινη κάτω από το ελάχιστο φως του φεγγαριού.

''Μπορεί να μην διαβάζω τις δικές σου σκέψεις, αλλά αυτή ακριβώς την απάντηση περίμενα από σένα'' Αυτή την στιγμή ήλπιζα να μπορούσε, μόνο και μόνο για να ξέρει πόσο βρισίδι είχε φάει από μέσα μου, συγκεντρώθηκα όμως σε αυτό που μου είπε. Το ότι δεν μπορούσε να διαβάζει την σκέψη μου ήταν σωτήριο: αν γνώριζε τι ακριβώς είχα στο νου μου, το σχέδιό μου θα ήταν χαμένο από χέρι.

''Φυσικά και δεν ήρθες μέχρι εδώ για να με πιάσεις γκόμενα'' του είπα, έξω από τα δόντια και χωρίς περιστροφές. Ένα απροσδιόριστο χαμόγελο τρεμόπαιξε στα χείλη του.

''Θέλω οι γυναίκες που έχω δίπλα μου να είναι πλήρως υποταγμένες στην θέλησή μου'' Όταν το άκουσα αυτό, άθελά μου έσκασα στα γέλια, αν και ύστερα η φράση ''φαλλοκρατικό γουρούνι'' δεν άργησε να σχηματιστεί στο μυαλό μου. Εκείνος έκανε, πειρακτικά και με νάζι ''Σου είχα πει ότι θα ερχόμουν σε επαφή μαζί σου, Λούνα. Η αλήθεια είναι όμως ότι με παίδεψες λίγο μέχρι να σε βρω'' Αυτό το σφίξιμο στο στομάχι επέστρεψε. Ένιωθα την πορτοκαλάδα που μόλις ήπια να γίνεται χολή στο στομάχι μου και μια πικρίλα να γεμίζει το στόμα μου.

''Και γιατί αυτό;'' Εκείνος έβγαλε ένα πακέτο τσιγάρα από το μπουφάν του, έβγαλε ένα τσιγάρο και το άναψε. Ο καπνός ξεχύθηκε από το στόμα του και χάθηκε στον αέρα μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτων.

''Γιατί έκανες όλα όσα σου είπα, αλλά τα έκανες πολύ γρήγορα'' Μου ήρθε να ξεφυσήσω από ανακούφιση, αλλά δεν έπρεπε να επαναπαυτώ. Αυτό μπορεί να κινούσε τις υποψίες του ή, ακόμα χειρότερα, να έκανα καμιά ανεπανόρθωτη απροσεξία.

''Έτσι είμαι εγώ. Αργώ να πάρω μπρος, αλλά άπαξ και πάρω μια απόφαση, είναι οριστική και αμετάκλητη'' είπα, με χιούμορ και δήθεν ανάλαφρη διάθεση. Εκείνος χαμογέλασε, γεμάτος ικανοποίηση.

''Ο θνητός σου φίλος δεν έχασε χρόνο να σε φιλοξενήσει'' είπε, δείχνοντας προς το σπίτι του Μπλέιζ. Δεν μπήκα στον κόπο, φυσικά, να τον διορθώσω.

''Παρόλο που είχαμε απομακρυνθεί για λίγο καιρό, μου φέρθηκε πολύ καλά'' Και ήταν αλήθεια. Και η χειρότερη ανταμοιβή για εκείνον θα ήταν να τον δώσω ''στεγνά'' σε έναν άδοξο μπάσταρδο σαν τον Σέγκριμ. Εκείνος συνέχισε να καπνίζει και να κοιτάζει τον νυχτερινό ορίζοντα.

''Δεν μπορούμε να το αναβάλουμε άλλο, Λούνα'' Έκανε με σοβαρότητα εκείνος.

''Σωστά. Δεν γίνεται να το αναβάλουμε άλλο'' συμφώνησα, νιώθοντας έναν κόμπο στον λαιμό. Εκείνος έκατσε δίπλα μου στην κούνια και, αφού μου άνοιξε την χούφτα, μου έδωσε ένα χαρτάκι.

''Τι είναι αυτό;'' Ένα μισό χαμόγελο φώτισε το πρόσωπό του.

''Το μέρος όπου θα πεθάνεις και θα αναγεννηθείς σε μια νέα ζωή'' Χτύπησε με τον πήχη του το χαρτί και είπε, με δηκτικότητα στην φωνή ''Μην το χάσεις. Σε θέλω εκεί σε δυο μέρες'' Τράβηξε μια απίστευτα μεγάλη ρουφηξιά από το τσιγάρο του, τελειώνοντας το. Όταν ξεφύσησε τον καπνό, μου θύμισε Fireball Jutsu, δηλαδή κάτι σαν μια τεράστια μπάλα φωτιάς. Προτού φύγει, με κοίταξε χαμογελώντας και είπε:

''Α, και πες στον φίλο σου να σε φέρει μέχρι εκεί. Μπορεί και να μας χρειαστεί''

Μετά από αυτά τα λόγια, ήταν σαν να άνοιξε η γη και τον κατάπιε. Σηκώθηκα μηχανικά και πέταξα το περιτύλιγμα της σοκολάτας και το χάρτινο κουτάκι στα σκουπίδια. Άρχισε να ψιχαλίζει, αλλά δεν έδωσα σημασία. Έκατσα ακίνητη στην μέση της αυλής, κοιτάζοντας τα πυκνά, μαβιά σύννεφα που σκέπαζαν τον ουρανό. Η ψιχάλα έγινε πιο δυνατή, όμως και πάλι δεν έκανα τίποτα για να προστατευτώ. Μετά από λίγο, η βροχή είχε αρχίσει για τα καλά και εγώ άρχισα να βρέχομαι και να γίνομαι μούσκεμα. Ένιωθα τις πιτζάμες μου να κολλάνε πάνω στο σώμα μου, το ίδιο και τα μαλλιά μου. Αυτή η βροχή ήταν λυτρωτική. Αυτή η βροχή ευχήθηκα για μια και μόνο στιγμή να με έπαιρνε κάπου μακριά, σε ένα μέρος όπου δεν θα είχα καν γεννηθεί, ώστε να κάνω τόσους ανθρώπους γύρω μου να υποφέρουν.

Η πόρτα κοπάνησε δυνατά και ο Μπλέιζ βγήκε έξω, διασχίζοντας το γρασίδι με μεγάλες δρασκελιές. Ήρθε μπροστά μου και φώναξε, για να ακουστεί πάνω από την δυνατή βροχή:

''Λούνα, τι στο...'' Προτού προλάβει να τελειώσει την φράση του, τον αγκάλιασα.

''Άσε με να μείνω στην αγκαλιά σου. Μόνο για λίγο'' μουρμούρισα στ' αυτί του. Με αγκάλιασε και εκείνος, αδιαφορώντας πλέον για την βροχή.

''Μπορείς να μείνεις όσο θέλεις'' μουρμούρισε γλυκά στ' αυτί μου και εγώ έγειρα το κεφάλι μου στον ώμο του και χώθηκα πιο βαθιά στην αγκαλιά του.

Μετά από λίγες στιγμές, εκείνος αποτραβήχτηκε από την αγκαλιά μου και σχεδόν με έσυρε μέσα στο σπίτι. Μου υπαγόρευσε ρητά να καθίσω σε μια καρέκλα και εκείνος εξαφανίστηκε για λίγο, για να επιστρέψει με μια πετσέτα τόσο μεγάλη όσο η υδρόγειος. Άρχισε να σκουπίζει τα νερά της βροχής από επάνω μου και να με κοιτάζει έντονα στα μάτια. Εγώ έπιασα το ελεύθερό του χέρι και το κράτησα ζεστό κάτω από το μάγουλό μου, σφαλίζοντας τα μάτια μου. Όταν τα άνοιξα ξανά, το πρόσωπό του βρίσκονταν ελάχιστα εκατοστά μακριά από το δικό μου.

''Τι συνέβη εκεί έξω;'' ψιθύρισε ξέπνοα πάνω από τα χείλη μου. Ήμασταν και οι δυο τόσο βρεγμένοι και τόσο πολύ κοντά που άρχισα να διεγείρομαι μόνο και στην σκέψη.

''Ο Σέγκριμ. Μου είπε που θα εξελιχθεί η ''σκηνή του δράματος'' '' Του έδωσα το χαρτάκι, που είχα προφυλάξει από την βροχή ώστε να μην βραχεί. Ένα πονηρό χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπό του.

''Boys Town. Αν και γραφικό, δεν με εκπλήσσει το γεγονός ότι διάλεξε αυτό το συγκεκριμένο σημείο στο συγκεκριμένο μέρος. Τόσο απομονωμένο, τόσο ασφαλές''

''Αυτό μπορεί να μας συμφέρει'' είπα, με ένα χαμόγελο στα χείλη.

''Σίγουρα μας συμφέρει. Εκεί θα κάνουμε άφοβα τα ''μαγικά'' μας'' είπε, χαμογελώντας ακόμα πιο πλατιά ''Όλα θα πάνε μια χαρά, μην ανησυχείς'' Το είπε, προφανώς, για να με καθησυχάσει. Χαμογέλασα και εγώ, ευχόμενη από τα βάθη της καρδιάς μου να είχε δίκιο. Έδειξε μια τις πιτζάμες μου και είπε ''Πρέπει να κάνεις μπάνιο'' Έγνεψα θετικά και σηκώθηκα. Προτού φτάσω στον διάδρομο, γύρισα, τον κοίταξα με ναζιάρικο βλέμμα και είπα, με εξίσου ναζιάρικη φωνή:

''Θες να έρθεις και εσύ μαζί μου;'' Τα μάτια του θαρρείς και πετάχτηκαν έξω από τις κόγχες σου. Βλέποντας το αυτό, έσκασα στα γέλια.

''Για κάτσε φρόνιμα μην σου τις βρέξω!'' έκανε, τάχα απειλητικά εκείνος. Εγώ συνέχισα την πλάκα, στο ίδιο, ναζιάρικο ύφος:

''Αχ ναι, θέλω τόοοσο πολύ να μου τις βρέξεις'' Τα μάτια του γούρλωσαν εις διπλούν, αλλά όχι για πολύ αυτή την φορά. Άρπαξε ένα μαξιλάρι και μου το πέταξε. Εγώ το απέφυγα με ευκολία, έχοντας σκάσει από τα γέλια.

''Μπάνιο. Τώρα'' συνέχισε εκείνος, κοιτάζοντας με με πονηρό βλέμμα.

Εγώ του έβγαλα κοροϊδευτικά την γλώσσα και μπήκα στο μπάνιο, με το ζεστό νερό να προκαλεί ένα ελαφρύ, ευχάριστο μυρμήγκιασμα στα μέλη μου. Ευτυχώς, μες στο μπάνιο υπήρχαν πετσέτες γιατί είχα ξεχάσει να πάρω μαζί μου. Όταν βγήκα από το μπάνιο, φόρεσα ένα μοβ baby doll και πήγα στο δωμάτιο του Μπλέιζ, περιμένοντας τον όση ώρα έκανε μπάνιο. Όταν βγήκε, είχε μια πετσέτα περασμένη γύρω από την μέση του και φορούσε ένα άρωμα ζεστό και αντρίκειο που νόμιζες πως γέμισε όλο το σπίτι. Με κοίταξε καλά-καλά από πάνω μέχρι κάτω και, αφού με έδιωξε γιατί έπρεπε να ντυθεί για να πάει στην δουλειά του, με φώναξε και πάλι όταν τελείωσε. Φορούσε ένα μαύρο πουκάμισο, ένα τζιν και καλογυαλισμένα παπούτσια.

''Θα κοιμηθείς μαζί μου σήμερα'' Τον κοίταξα με γουρλωμένα μάτια.

''Τι εννοείς;'' Το μυαλό μου έμπαινε σε ''επικίνδυνες οδούς''

''Εδώ, στο κρεββάτι'' Δεν μπορεί να εννοούσε...''Ο Σέγκριμ βρήκε που μένω. Πρέπει να σε προστατέψω'' Α, είπα κι εγώ. Έσφιξε την ζώνη γύρω από την μέση του και άρχισε να στρώνει τα μαλλιά του με λίγη στρώση ζελέ ''Προσπάθησε να κοιμηθείς λίγο. Πρέπει να κοιμήθηκες ελάχιστα'' Πράγματι, με το που το είπε, άρχισε να με καταβάλει η κούραση. Χώθηκα κάτω από τα σκεπάσματα και ο ύπνος δεν άργησε να με πάρει. Προτού αποκοιμηθώ, ένιωσα ένα φιλί στο μέτωπό μου και έναν γλυκό ψίθυρο στο αυτί μου.

''Καληνύχτα'' Όταν άνοιξα τα μάτια μου, εκείνος είχε ήδη φύγει.

Τι ωραία! Σχολιάζω πρώτηηη!!!

Λοιπόον... Φυσικά και μου άρεσε πολύ το κεφάλαιο!

Τώρα κάτι αρχίζει να φαίνατι από το σχέδιο. Έτσι όπως το βλέπω, μπορεί να πάνε να τον σκοτώσουν! Πάντως, πιστεύω ότι κάπως θα του τη σκάσουν. Αλλά θα είναι μόνοι τους στο σχέδιο ή θα είναι και η Σελέστ? Βέβαια, λες ότι τσακώθηκαν, αλλά μήπως δεν τσακώθηκαν πραγματικά και είναι κι αυτό μέρος του σχεδίου για να φιλοξενήσει ο Μπλείζ τη Λούνα?

Αλήθεια, αν η Λούνα, που έχει μέσα της την ψυχή του βρικόλακα μεταμορφωθεί τι θα γίνει? Θα είναι δυο βρικόλακες σε ένα ή θα πεθάνει?

Αυτά τα ολίγα! Περιμένω για τη συνέχειαααα!!!

Γιούπι!!!

Αχ, κοπέλα μου, δεν μπορώ να σου πω. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί ούτως ή άλλως θα αποκαλυφθεί στο επόμενο κεφάλαιο Πάντως, έχεις πέσει πολύ κοντά

Η Λούνα δεν μπορεί να μετατραπεί σε βρικόλακα όσο έχει μέσα της αυτό το πνεύμα. Η ίδια η κατάρα δεν το επιτρέπει, γι' αυτό και έστω και αν προσπαθήσει, θα πεθάνει, ένας ακαριαίος θάνατος.

Θα το δουλέψω λίγο σήμερα και θα δω πως θα μου βγει. Τελευταίο κεφάλαιο, παίδες

και εγω σχολιαζω δευτερη.

τα περισσοτερα τα ειπε ηδη η χριστινα.

και εγω εχω μια περιεργη αισθηση απο σημερα το πρωι οτι η λουνα και η σελεστ δεν τσακωθηκαν στα αληθεια, αλλα της ειπε για τον σεγκριμ και επειδη αυτος της ειχε ζητησει να απομακρυνει την σελεστ, προφασιστηκαν αυτον τον ''τσακωμο'' για να του ριξουν σταχτη στα ματια.

εφοσον ομως δεν μπορει να μεταμορφωθει οσο εχει μεσα της το πνευμα του βρικολακα, τοτε τι θελει να την κανει ο σεγκριμ? να την σκοτωσει και μετα να την μεταμορφωσει, που θα εχει φυγει η ''αλλη ψυχη''? γιατι δεν νομιζω να αγνοει την καταρα...

ο ντρακο θα ανακατευτει καθολου σε ολα αυτα???

ανυπομονω να δω τι στο καλο του εχουν στησει. και πως θα τον ξεφορτωθουν προς το παρον ή για παντα.

παντως ο μπλειζ ειναι γλυκας! τοσο καλος και προστατευτικος απεναντι της. και μαλιστα, παρολο που ολοφανερα την θελει, δεν κανει τιποτα που θα την φερει σε δυσκολη θεση, σε αντιθεση παντα με τον ντρακο...

αυτα τα λιγα και απο εμενα...
η ιστορια ειναι απλα απιθανη!!!

περιμενω με αγωνια το τελευταιο κεφαλαιο.
μηπως θα το σταματησεις στο σημειο πριν την θυσια???