Vampirisious-Book 1

Θέμα: Απ: Vampirisious-Book 1 Τρι Ιουν 28, 2011 4:40 am

Μακάρι να μπορούσα να το κάνω αυτό, αλλά δυστυχώς γράφω αργά και, όπως είπα και στην Εύα, έχω κουραστεί πολύ με την εξεταστική, την πίεση και το διάβασμα και χρειάζομαι λίγη ξεκούραση... Vampirisious-Book 1 - Σελίδα 11 839712

Θέμα: Απ: Vampirisious-Book 1 Τρι Ιουν 28, 2011 4:41 am

Καλά, εντάξει, καταλαβαίνουμε... Απλά μου αρέσει πάρα πολύ η ιστορία σου και θέλω να τη διαβάζω.
Αλήθεια, έχεις σκεφτεί να την εκδόσεις? Είναι πάρα πολύ καλή και σίγουρα απείρως καλύτερη από διάφορες βλακείες που βγαίνουν.

Θέμα: Απ: Vampirisious-Book 1 Τρι Ιουν 28, 2011 4:46 am

Το ξέρω και το κατανοώ απόλυτα αυτό, απλά ήθελα να σας το πω αυτό να το έχετε υπόψη σας Vampirisious-Book 1 - Σελίδα 11 611715

Να σου πω την αλήθεια, δεν είχα σκεφτεί να την εκδόσω την ιστορία αυτή, ειλικρινά... inlove

Θέμα: Απ: Vampirisious-Book 1 Τρι Ιουν 28, 2011 2:34 pm

Να αρχίσεις να το σκέφτεσαι τότε. Vampirisious-Book 1 - Σελίδα 11 220813

Θέμα: Απ: Vampirisious-Book 1 Τρι Ιουν 28, 2011 7:37 pm

να αρχισεις να το σκεφτεσαι.

δεν ειναι αναγκη το φιλι να ερθει νωριτερα. ολα στον καιρο τους Vampirisious-Book 1 - Σελίδα 11 13873

Θέμα: Απ: Vampirisious-Book 1 Τρι Ιουν 28, 2011 7:41 pm

Καθίστε να τελειώσω πρώτα την ιστορία και βλέπουμε Vampirisious-Book 1 - Σελίδα 11 860197

Σπόιλερ:

Θέμα: Απ: Vampirisious-Book 1 Τρι Ιουν 28, 2011 7:43 pm

τοτε μην το επισπευσεις. μπορουμε να κανουμε 5 κεφαλαια υπομονη. εδω καναμε τοσα και τοσα... στα 5 θα κολλησουμε?

Θέμα: Απ: Vampirisious-Book 1 Τρι Ιουν 28, 2011 7:44 pm

Το καλό πράγμα αργεί να γίνει... Vampirisious-Book 1 - Σελίδα 11 860197

Θέμα: Απ: Vampirisious-Book 1 Τρι Ιουν 28, 2011 7:45 pm

αντε να γινει ομως Vampirisious-Book 1 - Σελίδα 11 441842

Θέμα: Απ: Vampirisious-Book 1 Τρι Ιουν 28, 2011 7:55 pm

Θα γίνει

Ειδικά τώρα, που αναβλήθηκε και το μάθημα που έδινα... Vampirisious-Book 1 - Σελίδα 11 220813

Θέμα: Απ: Vampirisious-Book 1 Τρι Ιουν 28, 2011 7:58 pm

ωραια. και ποτε τελειωνεις με την εξεταστικη?

Θέμα: Απ: Vampirisious-Book 1 Τρι Ιουν 28, 2011 8:01 pm

Τώρα, λόγω της αναβολής του μαθήματος, τελειώνω στις 4 Ιουλίου...

Θέμα: Απ: Vampirisious-Book 1 Τρι Ιουν 28, 2011 8:02 pm

παναγια μου. και ποσα ακομα δινεις???

Θέμα: Απ: Vampirisious-Book 1 Τρι Ιουν 28, 2011 8:05 pm

Έχω ακόμα δυο μαθήματα να δώσω: Χρήση Φωτογραφίας και Ανάπτυξη του Παιδιού...Το πρώτο εύκολο είναι...Το δεύτερο θέλει αρκετό διάβασμα Vampirisious-Book 1 - Σελίδα 11 959103

Θέμα: Απ: Vampirisious-Book 1 Τρι Ιουν 28, 2011 8:08 pm

καλη επιτυχια τοτε!!!
και καλα αποτελεσματα! Vampirisious-Book 1 - Σελίδα 11 13873

Θέμα: Απ: Vampirisious-Book 1 Τρι Ιουν 28, 2011 8:10 pm

Να' σαι καλά Vampirisious-Book 1 - Σελίδα 11 913911

Θέμα: Απ: Vampirisious-Book 1 Τρι Ιουν 28, 2011 8:10 pm

Θέμα: Απ: Vampirisious-Book 1 Δευ Ιουλ 11, 2011 4:09 pm

Welcome home, darling
Did you miss me?
Wish to dwell in dear love?

Ξέρω ότι το καθυστέρησα πολύ και ξέρω ότι σαν έλειψε και θέλετε να μάθετε την συνέχεια. Γι' αυτό και θα ανεβάσω τρία ολοκαίνουρια κεφάλαια!!! Vampirisious-Book 1 - Σελίδα 11 13873

Κεφάλαιο 27ο

Τι στο καλό γύρευε ο Ντράκο στο σπίτι μου;

Ήμουν τόσο θυμωμένη μαζί του που το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να του πω κατάμουτρα να σηκωθεί να φύγει από το σπίτι μου. Όμως δεν μπορούσα να το κάνω αυτό, όοοχι! Εκείνος καθόταν με άνεση στον καναπέ μας, παίρνοντας το πιο αθώο βλέμμα του κόσμου. Αν δεν το ήξερα, θα έλεγα ότι είναι άγιος, όμως ήξερα πόσο μακριά από την ''αγιότητα'' απείχε! Εκείνη την στιγμή, πρόσεξα ότι κρατούσε στα χέρια του ένα άλμπουμ γεμάτο με φωτογραφίες απ' όταν ήμουν μωρό.

''Κοιτάξτε!'' είπε εύθυμα η μητέρα μου, δείχνοντας προς ένα σημείο του album ''Εδώ η Λούνα μας είναι μωρό και κάνει το πρώτο της μπάνιο στην θάλασσα''

''Κύριε Λόκχαρτ;''είπα κοφτά, σαν να είχα μόλις μπει στο δωμάτιο. Οι γονείς μου με κοίταξαν χαμογελώντας, ένα χαμόγελο αφύσικο.

''Ήρθες, κόρη μου;'' είπε η μάνα μου με ένα κάπως θολό βλέμμα ''Να, τα λέγαμε εδώ με τον κύριο Λόκχαρτ μέχρι να γυρίσεις από το σχολείο'' Ωχ! Αυτό ακουγόταν ύποπτο.

''Και γιατί ήρθε ο κύριος Λόκχαρτ στο σπίτι μας;'' ρώτησα, σταυρώνοντας αμυντικά τα χέρια μου στο στήθος.

''Μα για τα ιδιαίτερα σας φυσικά, αγάπη μου. Δεν το θυμάσαι;'' ρώτησε η μητέρα μου και κοίταζε πότε τον έναν και πότε τον άλλο. Προσποιήθηκα ότι θυμόμουν.

''Α, ναι, σωστά. Τα ιδιαίτερα'' Γύρισα και, αφού κοίταξα με νόημα τον Ντράκο του στιλ ''Δεν ξέρεις πόσο πολύ θέλω να σε σκοτώσω αυτή την στιγμή και να σε περιλούσω με το τσάι που πίνεις'' είπα:

''Πηγαίνετε στο δωμάτιό μου και έρχομαι και εγώ σε λίγο να αρχίσουμε το μάθημα'' Ήμουν σίγουρη, ωστόσο, ότι το ''μάθημα'' θα ήταν το τελευταίο πράγμα που θα κάναμε. Εκείνος άφησε την κούπα του στο τραπέζι, σηκώθηκε και θα ορκιζόμουν ότι είδα ένα αδιόρατο χαμόγελο στο πρόσωπό του πριν αρχίσει να ανεβαίνει την σκάλα. Τότε, άρπαξα την μάνα μου χαλαρά από το μπράτσο και της είπα, περισσότερο αυστηρά από όσο σκόπευα:

''Μαμά, μπορώ να σε ρωτήσω κάτι;'' Την είδα να σαστίζει.

''Φυσικά, παιδί μου! Μα τι...'' Δεν πρόλαβε να τελειώσει την φράση της γιατί εγώ την έσυρα ήδη μέσα στην κουζίνα ''Λούνα, θα μου πεις τι έχεις πάθει;'' γρύλισε η μητέρα μου, τρίβοντας το μπράτσο της.

''Πως ανοίξατε στον...κύριο Λόκχαρτ;'' ρώτησα, ίσως πιο επιθετικά από ό, τι ήθελα. Η μητέρα μου με κοίταξε πάλι με βλέμμα σαστισμένο.

''Τι εννοείς πως ανοίξαμε, Λούνα; Ο καθηγητής σου είναι!'' είπε, κοιτάζοντάς με αυστηρά ''Μας είπε για την τιμωρία σου και πως συμφωνήσατε να κάνετε ιδιαίτερα. Τι έπρεπε να κάνω; Να του ζητήσω να φύγει;'' Η πρώτη αυθόρμητη αντίδραση ήταν ''ναι,'' αλλά συγκρατήθηκα. Αυτό σήμαινε ότι δεν χρειάστηκε καν να χρησιμοποιήσει την υποβολή. Αυτό ήταν άσχημο! Τώρα πια θα είχε πρόσβαση στο σπίτι μου όποτε ήθελε. Αποφάσισα, ωστόσο, να μην πω τίποτα περισσότερο και επιβαρύνω την θέση μου.

''Εντάξει, μαμά'' είπα ήρεμα, αν και ένιωθα το αίμα μου να βράζει ''Έχω μάθημα τώρα. Τα λέμε μετά''

''Λούνα'' φώναξε εκείνη. Γύρισα να την κοιτάξω. Ένα γαλήνιο χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπό της. Να πάρει, είχε αρχίσει να με τρομάζει αυτό το χαμόγελο! ''Φώναξέ μας άμα χρειαστείς κάτι, έτσι;'' Πίεσα τον εαυτό μου να χαμογελάσει και δεν ξέρω αν το πέτυχα απόλυτα. Απλά ένευσα καταφατικά το κεφάλι και ανέβηκα την σκάλα για το δωμάτιό μου.

Η πόρτα έκλεισε πίσω μου και βρέθηκα αντιμέτωπη με την ''γυμνή αλήθεια:'' βρισκόμασταν στο δωμάτιό μου με τον Ντράκο και ήμασταν μόνοι μας. Πραγματικά μόνοι μας, αν εξαιρούσες ίσως τους γονείς μου στο σαλόνι και τον αδερφό μου. Μόνο και στην σκέψη αυτού, ένιωθα να κοκκινίζω και ήλπιζα να μην μπορούσε να μαντέψει τις σκέψεις μου. Τουναντίον: εκείνος στέκονταν απλώς και περιεργαζόταν τον χώρο μου, η προσωποποίηση της άνεσης. Βλέποντας την αλαζονική του στάση, ήθελα να τον πετάξω κλοτσηδόν από το δωμάτιό μου, αλλά συγκρατήθηκα. Πρέπει να υπήρχε κάποια εξήγηση για την παρουσία του στο σπίτι μου. Το καλό που του ήθελα να υπήρχε κάποια σοβαρή εξήγηση.

Τον έβλεπα να περιεργάζεται τις διάφορες μινιατούρες που υπήρχαν πάνω στο ράφι με τα βιβλία, καθώς επίσης και να τα πασπατεύει και να κοιτάζει τους τίτλους των βιβλίων. Το βλέμμα του έπεσε επίσης στους μπορντό τοίχους μου, που ήταν στολισμένοι με κάδρα που απεικόνιζαν τριαντάφυλλα, έναν κήπο και ένα τοπίο με νεκρή φύση που μου είχε κάνει εντύπωση. Η μητέρα μου έλεγε ότι καλό θα ήταν να διαλέξω ένα πιο ήπιο και ουδέτερο χρώμα και πως κάθε φορά που έμπαινε στο δωμάτιό μου, την έπιανε πονοκέφαλος, όμως εμένα μου άρεσε αυτό το χρώμα: έμοιαζε σαν ένα ποτήρι γεμάτο από φίνο κρασί. Το κρεββάτι μου, που είχα αφήσει άστρωτο, περιέργως ήταν στρωμένο και σκεπασμένο με μια κουβέρτα γεμάτη από άσπρες και μαύρες πεταλούδες.

''Χμ...ενδιαφέρον'' τον άκουσα να μουρμουρίζει μέσα από τα δόντια του.

''Τι; Που σου δόθηκε η ευκαιρία για άλλη μια φορά να ψαχουλέψεις τόσο τα πράγματά μου όσο και την προσωπική μου ζωή; Νόμιζα ότι θα το είχες βαρεθεί αυτό μέχρι τώρα'' Ο σαρκασμός και η απογοήτευση που ένιωθα ήλπιζα να ήταν ολοφάνερα στην φωνή μου. Ακόμη όμως και αν ήταν, εκείνον δεν έδειχνε να τον νοιάζει. Ένα πονηρό χαμόγελο χαράχτηκε στο πρόσωπό του.

''Όχι, δεσποινίς μου! Δεν έχω βαρεθεί ούτε στο ελάχιστο και να ξέρεις ότι δεν είμαι άτομο που βαριέται εύκολα'' Γιατί δοκίμαζε την υπομονή μου; Ξεφύσηξα από εκνευρισμό και είπα, προσπαθώντας να διατηρήσω σταθερό τον τόνο της φωνής μου:

''Πρώτον, σου απαγορεύω να με λες ''δεσποινίς'' Εκτός του ότι είναι όρος που παραπέμπει στον Μεσαίωνα, μου την δίνει στα νεύρα. Και δεύτερον...'' Τον πλησίασα περισσότερο ώστε να βρισκόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο και είπα επιθετικά, τονίζοντας τις λέξεις: ''Πως τολμάς να έρχεσαι απρόσκλητος στο σπίτι μου; Το θράσος σου δεν έχει όρια!'' Άρπαξε ένα βιβλίο από την βιβλιοθήκη μου και συγκεκριμένα το ''Έγκλημα και Τιμωρία'' και άρχισε να το ξεφυλλίζει.

''Μα δεν μπήκα απρόσκλητος στο σπίτι σου!'' Φαινόταν να το διασκεδάζει. Μου ήρθε να χώσω μια μπουνιά στο όμορφο προσωπάκι του, έτσι, μπας και ξεκουμπιστεί από εκεί αυτή η αλαζονική του έκφραση ''Με προσκάλεσαν και μπήκα μέσα'' είπε, λες και ήταν το πιο απλό πράγμα στον κόσμο.

''Ξέρεις πολύ καλά τι εννοώ, μην μου το παίζεις τώρα ''αθώα περιστερά!'' είπα και ήμουν σίγουρη ότι έβγαιναν καπνοί από τ' αυτιά μου. Η ματιά του, από το βιβλίο, έπεσε σκληρή επάνω μου σαν λεπίδα.

''Ειλικρινά, Λούνα, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ταράχτηκες τόσο!'' είπε με ένα ίχνος θυμού στην φωνή του. Επιτέλους, έσπασε αυτή η αλαζονική μάσκα έστω και για λίγο. Δεν κρατήθηκα να μην χαμογελάσω χαιρέκακα.

''Δεν μπορείς να καταλάβεις; Τόσο παράλογο σου φαίνεται;'' είπα, ευχόμενη με την στάση μου να τον εκνευρίσω έστω και λίγο όσο είχα εκνευριστεί εγώ. Η ματιά του όμως γύρισε ξανά στο βιβλίο. Παρότι ήταν ένα εξαιρετικό βιβλίο, μου 'ρθε εκείνη την στιγμή να το πετάξω από το παράθυρο. Ξεφύλλιζε τις σελίδες και είπε, με τον συνήθη, ύποπτα αδιάφορο τόνο του:

''Έκανες μεγάλη εντύπωση χθες το βράδυ. Έγινες γνωστή εν μια νυκτί. Με την κυριολεκτική έννοια του όρου'' Αυτό με έπιασε απροετοίμαστη. Εντάξει, μας είχαν στήσει ενέδρα και μπήκαμε κατευθείαν στην αντεπίθεση, αλλά οι επιθέσεις βρικολάκων κατά θνητών δεν ήταν κάτι το συνηθισμένο; Δεν περίμενα να σχολιαστεί καν. Περίμενα να περάσει στα ψιλά γράμματα, γι' αυτό και ρώτησα, γεμάτη δυσπιστία:

''Σοβαρά;'' Εκείνος είπε, με έναν κάπως δασκαλίστικο τρόπο, πότε κοιτώντας το βιβλίο και πότε εμένα:

'' ''Η θνητή που τα βάζει με τους αθάνατους'' Αστειεύεσαι; Είναι ένα πολυσυζητημένο και καυτό θέμα της επικαιρότητας'' Σταύρωσα τα χέρια μου και τον κοίταξα καλά-καλά.

''Αυτό είναι άσχετο με το θέμα'' Το ζήτημα εδώ δεν ήμουν εγώ, αλλά αυτός.

''Σε διαβεβαιώ, όμως, πως δεν είναι, όσο και αν σου φαίνεται περίεργο'' Έκλεισε το βιβλίο με πάταγο με το ένα του χέρι και εγώ βλεφάρισα ενστικτωδώς από την έκπληξη. Η συγκροτημένη του στάση ανήκε πλέον στο παρελθόν. Φαινόταν ενοχλημένος, περίπου το ίδιο όσο και εγώ, όχι: φαινόταν έξαλλος ''Θες να μάθεις γιατί ήρθα στο σπίτι σου; Για να σε προστατέψω, γι' αυτό''Ήθελα να κάνω κάποιο σχόλιο για αυτό, αλλά δεν ήθελα να του διακόψω τον ''οίστρο'' ''Όταν με είδες στο εστιατόριο χθες το βράδυ, είχα πάει γιατί με είχε καλέσει ο αρχηγός. Το δεξί του χέρι τον είχε ενημερώσει για τον θάνατο του εραστή της και για μια θνητή με ασυνήθιστο αίμα. Διαισθάνθηκε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά μαζί σου'' Παράξενο, γιατί καθ' όλη την διάρκεια του διαπληκτισμού της με την Σελέστ, δεν έδειχνε να με προσέχει καν. Αυτό όμως δεν σήμαινε ότι δεν έκανε προσπάθειες για να μην δείχνει ότι με είχε προσέξει...και μάλιστα πολύ. Τα μάτια του πήραν μια έκφραση που δεν μπορούσα να προσδιορίσω.

''Με ρώτησε αν γνώριζα τίποτα για σένα και, φυσικά, έβαλα τα δυνατά μου για να τους πείσω ότι ήσουν ένα απολύτως κοινό και φυσιολογικό κορίτσι σαν όλα τα άλλα'' Σήκωσε τα χέρια του ψηλά στον αέρα από αγανάκτηση και είπε, με διάχυτο θυμό στην φωνή του: ''Εσύ όμως έπρεπε να ανακατευτείς, έτσι; Και να τους δώσεις και την επιβεβαίωση που τόσο ζητούσαν'' Ακούγοντάς τα όλα αυτά, ξαφνιάστηκα. Περίμενα να ακούσω οτιδήποτε άλλο από εκείνον...εκτός από αυτό.

''Εφόσον ισχύει αυτό και δεν ήθελες πια να με βάλεις σε τόσους πολλούς μπελάδες, γιατί δεν προσπάθησες να με ''σαγηνεύσεις'' με το δολοφονικό σου βλέμμα και να μου αλλάξεις τα μυαλά;'' είπα, σε μια ισχνή υπεράσπιση προς τον εαυτό μου, παρότι με τα λεγόμενά του πλέον δεν φαινόταν αρκετή. Τα μάτια του δεν ήταν τίποτα περισσότερο από δυο ασημένιες σχισμές.

''Γιατί προσπάθησα να το κάνω αυτό ήδη δυο φορές στο παρελθόν...και απέτυχα'' Άλλο ένα σάστισμα από την μεριά μου.

''Μα...πότε έγινε αυτό;'' Όσο και αν προσπάθησα από μόνη μου, δεν κατόρθωσα να προσδιορίσω χρονικά αυτές τις δυο απόπειρες. Νόμιζα ότι δεν θα έλεγε περισσότερα γι' αυτό, εκείνος ωστόσο συνέχισε:

''Την πρώτη φορά ήταν στην μάντρα των αυτοκινήτων, θυμάσαι; Όπου...''

''Προσπάθησες να διαγράψεις την μνήμη μου...''συμπλήρωσα ξέπνοη εγώ, καθώς θυμόμουν το περιστατικό. Εκείνος, παρά το σάστισμα μου, συνέχισε, σε μια πρωτοφανή για εκείνον δόση αληθοφάνειας:

''Και την άλλη όταν είδα το δάγκωμα στο χέρι σου αυτουνού του...Πως τον έλεγαν; Τζούλιαν;'' Το μυαλό μου δούλευε πυρετωδώς. Δεν μπορούσα βέβαια εκείνη την περίοδο να φανταστώ κάτι τέτοιο, δεδομένου ότι δεν ήξερα το τι ήταν, όμως τώρα που γνώριζα πλέον, όλα ήταν ξεκάθαρα. Αυτά τα δυο γεγονότα έδιναν μια νέα διάσταση σε κάτι που δεν είχα διαπιστώσει παρά εκείνη μόλις την στιγμή.

''Άρα, η υποβολή σε εμένα δεν πιάνει...'' Πόσο συναρπαστικό ήταν αυτό; Κανένας δεν θα μπορούσε να ''παίξει'' με το μυαλό μου και αυτό με χαροποιούσε. Δεν θα ήθελα να είμαι ακόμα μια θνητή μαριονέτα στα χέρια των αθανάτων. Ο Ντράκο μου έριξε ένα βλέμμα όλο νόημα και είπε, με λογική και συνετή φωνή:

''Ακριβώς γι' αυτό το λόγο κρίνεται αναγκαίο το να σε προστατέψω! Δεν το βλέπεις; Θα σε κυνηγήσουν γι' αυτές τις δυνάμεις σου και δεν θα ησυχάσουν μέχρι να σε κάνουν δική τους'' Τι εννοούσε με αυτό;

''Δική τους, εννοείς...'' είπα, προφανώς περιμένοντας περισσότερες εξηγήσεις.

''Βρικόλακα, Λούνα. Μια από αυτούς'' είπε στεγνά, με ένα οργισμένο ύφος ''Όμως δεν θα τους αφήσω να σε βλάψουν. Δεν θα το επιτρέψω κάτι τέτοιο'' Το βλέμμα του μαλάκωσε, ο τόνος του έγινε πιο τρυφερός. Αν δεν είχα μάθει ό, τι είχα μάθει για εκείνον το προηγούμενο βράδυ, ο τόνος του και το βλέμμα γεμάτο συμπόνια θα με είχαν πείσει. Μετά από αυτά που έμαθα, όμως, όφειλα να είμαι επιφυλακτική.

''Ξέρεις, έμαθα κάποια πράγματα για σένα'' είπα εγώ, σαν να μην είχα ακούσει λέξη από όσα είχε πει. Ήθελα να δω πως θα αντιδρούσε όταν τα άκουγε. Ένα αδιόρατο χαμόγελο φάνηκε στο πρόσωπό του.

''Από ποιον; Τον Ναθάνιελ;'' είπε με στόμφο και φαινόταν να κρατιέται για να μην γελάσει ''Μετά από τόσους αιώνες, δεν πάει να παραμένει ένας επαναστάτης χωρίς αιτία'' είπε με έναν αποδοκιμαστικό τρόπο ''Μην πιστέψεις ούτε ένα λεπτό το λαμπερό του χαμόγελο και τις απόψεις το περί μιας ''Ελεύθερης Δημοκρατικής Ενότητας'' των βρικολάκων. Όλο αυτό είναι ένα καλά στημένο θέατρο που παίζει κάθε φορά που θέλει να προσηλυτίσει κάποιον στην χαμένη παρέα του'' Σκληρή και δριμύτατη κριτική τόσο προς τον ίδιο και την φυλή του Ναθάνιελ όσο και στην ιδεολογία που πρέσβευαν. Αναρωτιόμουν τι να πίστευε άραγε για την φυλή του. Είχε την ίδια αρνητική γνώμη και γι' αυτό άλλαξε; Πως μπορεί να είχε κάποιος αρνητική γνώμη για την φυλή στην οποία ανήκει;

''Μου είπε ότι άλλαξες φυλή. Είναι δυνατόν κάτι τέτοιο;''

''Δεν είναι και αδύνατον'' απάντησε εκείνος με μυστικιστικό τρόπο. Ρουθούνισα από ενόχληση.

''Τι σόι απάντηση είναι αυτή;'' επέμεινα εγώ. Εκείνος είπε απλά:

''Όταν θέλει κάποιος κάτι, μπορεί και να το πετύχει'' Αποφάσισα να αλλάξω θέμα, δεδομένου ότι δεν φαινόταν πρόθυμος να εκμυστηρευτεί περισσότερα γι' αυτό το θέμα:

''Ανέφερε επίσης κάτι για ''ιδιοτελείς σκοπούς''...'' Τον είδα να σηκώνει ερωτηματικά τα φρύδια και να με κοιτάζει λες και του έκανα πλάκα:

''Ο κάθε βρικόλακας έχει ''ιδιοτελείς σκοπούς'' Αυτό δεν είναι κάτι καινούριο ή σοκαριστικό'' Μάλιστα. Τζίφος και εδώ.

''Με συμβούλευσε, επίσης, να μην σε εμπιστεύομαι'' Χα! Για να δούμε τι θα πεις τώρα για την υπεράσπισή σου. Εκείνος με κοίταξε με ένα έντονο ύφος που με έκανε να ανατριχιάσω.

''Εσύ τι πιστεύεις;'' είπε με φωνή που αντηχούσε σαν χάλκινη καμπάνα.

''Δεν νομίζω να πιστεύεις ότι θα σου πω από την στιγμή που δεν μου λες τίποτα για το οτιδήποτε'' Ήταν ένας άγνωστος στην αρχή με μια μάσκα που ξαφνικά έγινε γνωστός ως ο ''βρικόλακας καθηγητής'' μου. Δεδομένου αυτού και όσων γνώριζα πλέον για εκείνον, δεν είναι να απορεί κανείς που ήμουν επιφυλακτική και καχύποπτη απέναντί του, σωστά; Εκείνος έβγαλε από το πουθενά κάτι και μου το έδωσε.

''Ορίστε. Πάρ' το'' Το πήρα στα χέρια μου. Η απορία ήταν έκδηλη τόσο στο πρόσωπό μου όσο και στην φωνή μου.

''Τι είναι αυτό;''

''Αν η όρασή σου δεν έχει πειραχτεί με κάποιον τρόπο, μπορείς ξεκάθαρα να δεις πως πρόκειται για ένα βιβλίο'' Μου ήρθε να τον βρίσω και να του πω ξεκάθαρα τι θα μπορούσε να πειραχτεί σε εκείνον αν συνέχιζε με τέτοιου είδους σχόλια.

''Ναι, χαίρω πολύ, αλλά γιατί μου το δίνεις αυτό;'' Σε τι θα μπορούσε να ωφελήσει; Ένα βιβλίο χωρίς τίτλο, μόνο με ένα εξώφυλλο εξ' ολοκλήρου σκούρο μπλε. Λογικό δεν ήταν να ρωτάω; Το βλέμμα του ήταν πονηρό, το χαμόγελό του το ίδιο.

''Δες το σαν...εργασία για το σπίτι΄΄ Συνοφρυώθηκα.

''Τότε είναι που δεν πρόκειται να το διαβάσω'' είπα, ρίχνοντάς του ένα βλέμμα όλο νόημα. Εκείνος απλώς κούνησε αδιάφορα τους ώμους του.

''Κρίμα. Εσύ θα χάσεις'' Αυτό έξαψε την περιέργειά μου, ωστόσο δεν πρόλαβα να πω τίποτα περισσότερο. Πήρε το ''Έγκλημα και Τιμωρία'', θεωρώντας δεδομένη την άδειά μου να δανείζεται βιβλία από την βιβλιοθήκη μου ό, τι ώρα ήθελε και είπε, με ένα ύφος όλο άνεση:

''Λοιπόν, εγώ πρέπει να πηγαίνω'' Προτού φύγει, με κοίταξε με δυο μάτια συννεφιασμένα και είπε, όλο σοβαρότητα: ''Βάλε το καλά στο μυαλό σου, Λούνα: κινδυνεύεις. Και μπορεί να χρειαστείς την βοήθειά μου αργά ή γρήγορα, είτε το θέλεις είτε όχι''

Κεφάλαιο 28ο

Το κοίταξα για κάμποσα λεπτά, αναρωτούμενη τον λόγο για τον οποίο μου το έδωσε. Ένα βιβλίο χωρίς τίτλο στο εξώφυλλο. Ποια η χρησιμότητά του; Για να το μάθω, όμως, δεν υπήρχε άλλη λύση από το να το ανοίξω. Το άνοιξα και εγώ λοιπόν στα γρήγορα, με την περιέργειά μου να χτυπάει κόκκινο. Στην εσωτερική σελίδα βρισκόταν και ο τίτλος. Ήταν γραμμένος στα λατινικά, μπορούσα ωστόσο εύκολα να τον μεταφράσω: Ad lacrimas Virginis Mariae, Τα Δάκρυα της Παναγίας. Παρατήρησα ότι οι τίτλοι των κεφαλαίων, η αρίθμηση των σελίδων καθώς και ορισμένα από τα κομμάτια του βιβλίου ήταν γραμμένα στα λατινικά. Δεν είχα την διάθεση ούτε να τα ερμηνεύσω ούτε να ψάξω περισσότερο για να δω τι σήμαιναν τα κομμάτια, οπότε άρχισα να διαβάζω και εγώ αυτά που μπορούσα να καταλάβω.

Όταν έφτασα στον πρόλογο, έμεινα με το στόμα ανοιχτό: ήταν ίδιος με αυτόν που είχε γράψει η Λίλυ! Η όλη ιστορία, δηλαδή, κινούνταν στα ίδια πλαίσια με την δική της, όχι: ήταν η ίδια ιστορία! Ήταν δυνατόν η Λίλυ να την είχε αντιγράψει; Το απέκλεισα αμέσως αυτό το ενδεχόμενο! Την γνώριζα την Λίλυ πολλά χρόνια και αν ήξερα ένα πράγμα στα σίγουρα για εκείνη, ήταν ότι τις ιστορίες της τις έγραφε μόνη της. Με τίποτα η Λίλυ δεν θα έκανε κάτι τέτοιο, ακόμα και αν στέρευε όλους δι' όλου από ιδέες.

Έψαξα να βρω κάτι σχετικό με την ημερομηνία που εκδόθηκε το βιβλίο, ωστόσο δεν υπήρχε καμία ένδειξη. Αν έκρινα πάντως από τα κιτρινισμένα φύλλα, πρέπει να ήταν πολύ παλιό. Ορισμένες σελίδες, μάλιστα, ήταν πλαστικοποιημένες. Ποιος θα έκανε πλαστικοποίηση στις σελίδες ενός βιβλίου; Άρα, το βιβλίο ήταν όντως σημαντικό. Ακόμα όμως αδυνατούσα να καταλάβω για ποιο λόγο μου το είχε δώσει ο Ντράκο, άφησα όμως αυτά τα ερωτήματα στην άκρη και επικεντρώθηκα στο να το διαβάσω.

Η ιστορία είχε να κάνει με μια μοναχή, την Αουγκούστα, με ένα σκοτεινό παρελθόν, που την είχε βάλει στο μάτι ένας βρικόλακας και την έβρισκε κάθε φορά που έβγαινε από το μοναστήρι (προφανώς επειδή δεν μπορούσε να μπει σε ένα μέρος αγιασμένο) Με κομμένη την ανάσα, διάβαζα τα κεφάλαια ένα προς ένα, σαν να ήμουν εγώ η πρωταγωνίστρια αυτής της ιστορίας και όλα συνέβαιναν σε εμένα.

Δεν περίμενα ότι θα μπορούσα να το τελειώσω μέσα σε μια μέρα, όμως τελικά τα κατάφερα. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να ψάξω περισσότερο την σημασία των τίτλων καθώς και ορισμένων κομματιών στα λατινικά για να μην έκανα από μόνη μου κάποιο λάθος στην μετάφραση. Αφού έπλυνα τα δόντια μου και έβαλα κάτι γαλάζιες πιτζάμες που βρήκα τυχαία στο συρτάρι, χώθηκα κάτω από τα σκεπάσματα και περίμενα να με πάρει ο ύπνος.

Βρέθηκα σε ένα πανέμορφο δάσος, όπου το φεγγάρι μεσουρανούσε στα μισά του νυχτερινού ουρανού και φώτιζε τον δρόμο μου. Ήμουν ξυπόλυτη και μπορούσα να νιώθω το χώμα τις γης, το πυκνό γρασίδι και τα νυχτολούλουδα, που μόλις άνοιγαν τα πέταλά τους. Τα βήματά μου με οδήγησαν σε μια λίμνη και, χωρίς να το σκεφτώ, έβγαλα την άσπρη νυχτικιά που φορούσα και έκανα μπάνιο γυμνή μέσα στην λίμνη. Το νερό ήταν ζεστό και ένιωθα τους μύες μου να χαλαρώνουν, όταν άκουσα ένα σύρσιμο. Προτού προλάβω να καταλάβω τι συνέβαινε, ο Ντράκο είχε μπει και αυτός στην λίμνη, επίσης γυμνός. Τα μαύρα του μαλλιά έλαμπαν κάτω από το φως του φεγγαριού, όπως και το στέρνο και η πλάτη του από τις σταγόνες του νερού. Ξεροκατάπια και προσπάθησα να φύγω αθόρυβα, χωρίς να με πάρει χαμπάρι, εκείνος όμως με κατάλαβε και τα ασημένια του μάτια στυλώθηκαν επάνω μου και με κοίταζαν λες και γνώριζαν κάθε πιθαμή του κορμιού μου. Ένιωσα να κοκκινίζω.

''Με συγχωρείς. Δεν ήξερα ότι είσαι εδώ'' ψέλλισα εγώ, χωρίς να μπορώ να καταλάβω γιατί θα έπρεπε να απολογούμαι. Εκείνος είδε ότι έκανα μπάνιο γιατί εγώ είχα μπει πρώτη στην λίμνη, στο κάτω-κάτω ''Καλύτερα να πηγαίνω'' είπα, προσπαθώντας να κρύψω τα φλογισμένα μου μάγουλα και πήγα να βγω από την λίμνη, εκείνος όμως με έπιασε απαλά από τον καρπό.

''Γλυκιά μου Λενόρ, δεν έχεις να πας πουθενά'' Αυτό κανονικά θα ακουγόταν ως προσταγή, ο τρόπος όμως που το είπε, τρυφερός, με τόσο πάθος, με έκανε να ριγήσω σύγκορμη. Με έφερε πιο κοντά του και τα σώματά μας λίγο έμενε να αγγίξουν το ένα το άλλο. Μόνο μια ανάσα μας χώριζε. Ένα απαγορευμένο φιλί.

''Φυσικά και έχω'' είπα εγώ, βαριανασαίνοντας ''Πρέπει να φύγω μακριά σου. Είσαι επικίνδυνος'' Εκείνος με έφερε πιο κοντά του και άρχισε να χαϊδεύει και να μυρίζει τα μαλλιά μου. Γιατί μου το έκανε αυτό και, ενώ το μυαλό μου ούρλιαζε να μείνω μακριά του, το σώμα μου ήθελε να το αγγίξει με αυτά τα χέρια που τώρα χάιδευαν απαλά τα μαλλιά μου; Οι κόρες των ματιών του έγιναν τεράστιες και φαινόταν με κόπο να συγκρατεί τον εαυτό του.

''Αυτό δεν σε τράβηξε εξαρχής σε εμένα; Αυτό δεν ήταν που έλειπε από την ζωή σου; Ο κίνδυνος...'' Με κοίταξε με δυο μάτια όμοια με ξυράφια και είπε, με σιγανή και άκρως δελεαστική φωνή: ''Έλα μαζί μου. Μπορούμε να είμαστε μαζί. Για πάντα. Ας αφήσουμε πίσω μας το παρελθόν και ας κοιτάξουμε το μέλλον'' Όλα αυτά ακούγονταν τόσο όμορφα...σχεδόν ιδανικά. Ωστόσο, υπήρχε κρυμμένη μια απειλή από πίσω τους, μια προειδοποίηση. Μια φωνή μέσα στο κεφάλι μου ψιθύρισε: ''Λούνα, άνοιξε τα μάτια σου. Δες πέρα από την απάτη αυτή. Δες την αλήθεια''

Μετά από αυτά τα λόγια, όλα άλλαξαν: το τοπίο γύρω μου χάθηκε και έμεινε μόνο ένα λευκό φόντο. Το σώμα του Ντράκο άλλαξε: έγινε ακόμα πιο κρύο και μαρμάρινο από ό, τι θυμόμουν, τα μάτια του έγιναν κάτασπρα. Μέσα από τα δόντια του πετάχτηκαν οι κυνόδοντες του. Και το χειρότερο; Ήμουν μέσα σε μια λίμνη...από αίμα. Άρχισα να ουρλιάζω και να παλεύω να βγω από αυτή την λίμνη. Η φωνή μέσα στο κεφάλι μου έλεγε, γεμάτη ειρωνεία: ''Αυτόν τον ψεύτικο παράδεισο σου υπόσχεται. Αυτή είναι η φύση μας, Λούνα: είμαστε τέρατα και τέρατα θα παραμείνουμε ως την αιωνιότητα'' Συνέχισα να κολυμπάω και να παλεύω να βγω κάπου, οπουδήποτε, αρκεί να βγάλω αυτό το κολλώδες πράγμα από πάνω μου, όταν ένιωσα δυο χέρια να με πιάνουν από τους αστραγάλους.

''Που νομίζεις ότι πηγαίνεις, Λούνα;'' ούρλιαξε με μανία η φωνή στο κεφάλι μου ''Αν χαθώ εγώ, στάχτη θα γίνεις και εσύ μαζί μου''

''Άφησέ με'' ούρλιαξα, γεμάτη οργή και αγανάκτηση ''Βγες από το κεφάλι μου!'' Και συνέχισα να παλεύω με τα κύματα, που ήταν όλο και πιο ορμητικά και με τα χέρια που με τραβούσαν κάτω, όλο και πιο κάτω. Ο Ντράκο φώναξε πολλές φορές το όνομά μου και προσπάθησε να κολυμπήσει προς το μέρος μου, αλλά όσο και να προσπαθούσε να με πλησιάσει, τόσο εγώ χανόμουν...

Χανόμουν για πάντα μέσα σε μια πηχτή άβυσσο σκότους και αίματος...

Όταν άνοιξα τα μάτια μου, ο κόσμος φαινόταν θολός. Έπρεπε να περάσουν κάποια δευτερόλεπτα για να προσαρμοστώ στο οικείο και ασφαλές περιβάλλον του δωματίου μου. Έπιασα τον λαιμό μου και μέτρησα τον σφυγμό μου για να βεβαιωθώ ότι όντως ανέπνεα. Τα μαξιλάρια μου, όπως και εγώ, ήταν μούσκεμα από τον ιδρώτα. Σκούπισα το μέτωπό μου με την ανάστροφη του χεριού μου και απλώς στάθηκα ακίνητη στο κρεββάτι μου, καταβάλλοντας φιλότιμες προσπάθειες να μην με πιάσει πανικός.

''Εφιάλτης;'' Η φωνή του μέσα στο σκοτάδι με έκανε να τιναχτώ από το κρεββάτι μου και να ουρλιάξω, το ουρλιαχτό μου ωστόσο χάθηκε μέσα στην παλάμη του χεριού του που μου έφραζε το στόμα.

''Τι δουλειά έχεις εσύ στο δωμάτιό μου τέτοια ώρα;'' Ήμουν έξω φρενών μαζί του! Δεν φτάνει που είχε άδεια για να μπαίνει στο σπίτι μου, τώρα θα τον είχαμε και μόνιμο πελάτη εδώ πέρα; Εκείνος χαμογέλασε και είπε, με απαράμιλλη ηρεμία:

''Είπα ότι θα σε προστατέψω, θυμάσαι; Και αυτό ακριβώς κάνω!'' Εκείνος ήμουν σίγουρη ότι μπορούσε να δει μέσα στο σκοτάδι, εγώ όμως όχι και γι' αυτό άναψα το πορτατίφ που βρισκόταν στο κομοδίνο μου. Φορούσε μια γκρίζα φόρμα και ένα μπλουζάκι με το λογότυπο των Ghostbusters. Οι αθάνατοι είχαν διεστραμμένη αίσθηση του χιούμορ, τελικά. Κρατούσε επίσης στα χέρια του τον ''Φόνο του Ρότζερ Ακρόιντ'' και το είχε φτάσει ήδη στα μισά.

''Πότε θα πάψεις να ψαχουλεύεις την βιβλιοθήκη μου;'' είπα, νιώθοντας το αίμα στις φλέβες μου να βράζει από οργή. Το χαμόγελό του ήταν περιπαιχτικό.

''Να μην την ''στολίζεις'' με ενδιαφέρον υλικό. Τι να σου κάνει μετά και ο άλλος; Θα ενδώσει στον πειρασμό!'' Τότε μόλις σκέφτηκα ότι ήμουν γεμάτη ιδρώτα και ότι καλό θα ήταν να έκανα ένα ντουζάκι. Δεν ήθελα ούτε καν να σκέφτομαι πόσο χάλια φαινόμουν εκείνη την στιγμή.

''Αν δεν σε πειράζει, θα ήθελα να κάνω ένα μπάνιο'' είπα όσο πιο ψυχρά μπορούσα και ήλπιζα να καταλάβει το ανεπαίσθητο ''Φύγε'' που κρυβόταν πίσω από τις λέξεις. Κάθε άλλο: εκείνος σηκώθηκε κάπως αργόσυρτα από την καρέκλα και είπε, με ένα πονηρό χαμόγελο στο πρόσωπό του:

''Μπορείς και να κάνεις την ''προετοιμασία'' εδώ, άμα θες. Δεν έχω κανένα πρόβλημα'' Να γδυθώ μπροστά του; Δεν σφάξανε!

''Κάνε όρεξη, Ντράκο!'' του πέταξα με εχθρότητα εγώ. Εκείνος, προς μεγάλη μου έκπληξη, γέλασε, όμως το γέλιο του μου φάνηκε κάπως ψεύτικο.

''Εαν θες την ''ιδιωτικότητα'' σου, κάπως θα πρέπει να πληρώσεις γι' αυτή. Και αυτό...'' είπε, δείχνοντας τις πιτζάμες μου ''είναι μια δίκαιη ανταλλαγή. Δεν κατάλαβα; Για να φύγει δηλαδή ο Ντράκο από το δωμάτιό μου, κάθε φορά έπρεπε να κάνω στριπτίζ;

''Έχεις πολύ θράσος ακόμα και να μου ζητάς κάτι τέτοιο!'' του πέταξα επιθετικά εγώ και τον κοίταξα, ελπίζοντας να μπορούσα να τον σκοτώσω με το βλέμμα μου. Εκείνος με πλησίασε, μου έπιασε τον καρπό και ψιθύρισε στο αυτί μου με σιγανή και αισθησιακή φωνή:

''Ναι, αλλά σου αρέσει. Παραδέξου το!''

''Καθόλου και κάνεις λάθος'' είπα, αν και δεν ήταν και απόλυτα αλήθεια. Εκείνος αρκέστηκε απλώς στο να χαμογελάσει.

''Τέλος πάντων...Θα αρκεστώ για την ώρα στην εξιστόρηση του εφιάλτη που τόσο σε αναστάτωσε. Είναι εντάξει αυτό;'' Κανονικά, δεν θα έπρεπε να του το πω, όμως δεν είχα μιλήσει και σε κανέναν για αυτά τα όνειρα που πλέον είχαν αρχίσει να με κάνουν να φρικάρω. Ένιωσα την ανάγκη να το πω σε κάποιον.

''Αυτό ακούγεται...δίκαιο'' παραδέχτηκα κάπως απρόθυμα. Εκείνος κύλισε την καρέκλα πιο κοντά στο κρεββάτι μου και με κοίταζε μόνο προσεκτικά. Αισθάνθηκα λιγάκι αμήχανα κάτω από το βλέμμα του, ωστόσο δεν μπορούσα να πάρω τα ματια μου από τα δικά του.

''Ελπίζω μόνο να μην μου ''φυτεύεις'' αυτά τα όνειρα στο κεφάλι, έτσι;'' ξεφούρνισα εγώ χωρίς να το σκεφτώ. Μπράβο, Λούνα, ιδιοφυές! Ακόμα και αν το έκανε, τι σε διαβεβαιώνει ότι θα σου το πει; Το σαστισμένο του βλέμμα όμως μου έδειξε ότι δεν γνώριζε τίποτα, το ίδιο και η απάντησή του:

''Για ποια όνειρα μιλάς; Έχεις δει και άλλα, παρόμοια όνειρα;'' Τον κοίταξα καλά-καλά. Φαινόταν ειλικρινής.

''Δηλαδή, δεν είναι κάποια...υπερδύναμη που έχετε εσείς οι βρικόλακες;'' είπα με κάποια αβεβαιότητα. Η απάντησή του ήταν σοβαρή και μετρημένη:

''Έχω ακούσει βρικόλακες που μπορούν να το κάνουν, όμως αυτή δεν είναι μια από τις δυνάμεις μου'' Συνέχισε να με κοιτάζει, με κάποια ανησυχία:

''Πόσο καιρό τα βλέπεις αυτά τα όνειρα;''

Τότε, είπα στο περίπου όσα είχα δει, καλύπτοντας επιμελώς την δική του παρουσία και βάζοντας στην θέση του άλλους, τυχαίους βρικόλακες. Προσπάθησα στο τέλος να το εκλογικεύσω, θεωρώντας πως όλα αυτά ήταν μηνύματα από το υποσυνείδητο. Όταν τελείωσα, η έκφρασή του ήταν σκεπτική.

''Λες να σημαίνουν κάτι αυτά τα όνειρα;''

''Αυτό είναι σίγουρο'' είπε με βεβαιότητα εκείνος ''Ωστόσο, πρέπει να το ψάξω περισσότερο'' Μια νέα σκέψη ήρθε ξαφνικά στο μυαλό μου.

''Θεωρείς πως κάποιος άλλος μου στέλνει αυτά τα όνειρα; Ξέρεις...σαν σημάδι;'' Τα μάτια του έδειχναν να φωτίζονται κάπως από αυτή την προοπτική.

''Δεν είναι και απίθανο'' είπε με σκεπτικισμό εκείνος, επεξεργάζοντας προφανώς αυτή την νέα παράμετρο στο μυαλό του ''Ας μην καταλήξουμε όμως από τώρα σε βιαστικά συμπεράσματα'' Συμφώνησα μαζί του και τον είδα να αφήνει το βιβλίο στο κομοδίνο και να σκαρφαλώνει στο παράθυρό μου.

''Λοιπόν, εγώ πρέπει να πηγαίνω'' είπε εκείνος, με ένα πονηρό χαμόγελο. Προτού φύγει, γύρισε και μου είπε:

''Α, διάβασε και το ''Καθαρτήριο'' για αύριο. Μπορεί να σας εξετάσω'' Ένευσα καταφατικά και εκείνος εξαφανίστηκε μέσα στην νύχτα.

Ήταν καλό να έχεις πληροφορίες εκ των έσω.

Κεφάλαιο 29ο

Το ότι με χτυπούσε ο κρύος, μεσημεριανός αέρας του πάρκινγκ θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν ''θαύμα'' Η σημερινή μέρα στο σχολείο όντως μου είχε φανεί ατελείωτη και ανυπομονούσα να τελειώσει. Η ''προειδοποίηση'' του Ντράκο/καθηγητή Λόκχαρτ είχε πιάσει τόπο γιατί όντως μας εξέτασε στο συγκεκριμένο κομμάτι και ήμουν, ίσως, η μόνη καλά διαβασμένη. Η Λίλυ, μετά το τέλος του μαθήματος είπε, μεταξύ σοβαρού και αστείου, ότι ήμασταν συνεννοημένοι σήμερα. Που να ήξερε πόσο κοντά στην αλήθεια είχε πέσει.

Περπατούσα αμέριμνη, όταν άρχισε να χτυπάει το ''Master of Puppets'' στο κινητό μου. Ωχ, η μαμά μου. Ποτέ δεν είχε καλά νέα όταν με έπαιρνε στο κινητό. Θα μου έλεγε ότι ο Μπέντζαιν απήχθη από εξωγήινους, ότι έπρεπε να ταΐσουμε ένα λόχο πληγέντων από σεισμό ή ότι του τέλος του κόσμου πλησιάζει και όλα αυτά τα ευχάριστα. Η φωνή της ακουγόταν κοφτή και λαχανιασμένη,σαν να έτρεχε:

''Λούνα, άκου με κορίτσι μου'' Τι σας είπα; Όταν άρχιζε και με αυτή την φράση, ήταν σίγουρο πλέον ''Άκουσες καθόλου τι έγινε στις ειδήσεις;''

''Όχι, μαμά'' είπα με κάθε ειλικρίνεια ''Είμαι στο σχολείο, θυμάσαι;''

''Ναι, το ξέρω'' είπε γεμάτη άγχος και βιασύνη εκείνη ''Έγινε ένα ατύχημα σε ένα κτίριο κοντά στο κέντρο. Ισχυρή έκρηξη και φωτιά. Ανάμεσα σε αυτούς που τραυματίστηκαν, είναι και δυο έγκυες μητέρες'' Πήρε μια ανάσα ''Ο πατέρας σου θα λείπει τουλάχιστον μέχρι αύριο το απόγευμα από το σπίτι, όσο για μένα...''Έκανε μια παύση ''Δεν ξέρω πόσο θα πάρουν οι γέννες. Είναι δύσκολες περιπτώσεις, πάντως...''Το σήμα άρχισε να κόβεται και η μητέρα μου πάλευε να ακουστεί ''Πάρε τον Μπέντζαμιν από το σχολείο και πηγαίνετε στην γιαγιά, εντάξει;''

''Μαμά, εγώ πρέπει να κάνω κάτι εργασίες. Χρειάζομαι το διαδίκτυο και η γιαγιά δεν έχει''

''Εντάξει, εντάξει'' είπε βιαστικά και κάπως αδιάφορα εκείνη. Τον ήξερα αυτόν τον τόνο. Ήταν γεμάτη άγχος τώρα και δεν έβλεπε μπροστά της ''Άσε τον Μπέντζαμιν στην γιαγιά και εσύ κάνε την εργασία σου με την ησυχία σου'' Προτού προλάβω να πω το οτιδήποτε, την άκουσα σχεδόν να τσιρίζει μέσα σε μια ξαφνική οχλοβοή ''Σε αφήνω τώρα γλυκιά μου γιατί ήρθε η μια από τις δυο εγκυμονούσες. Σε φιλώ πολύ καρδιά μου. Γεια'' Και, έτσι απότομα, κόπηκε η σύνδεση.

Όταν έφτασα στο αυτοκίνητο, πήγα να βγάλω τα κλειδιά μου για να βγάλω την ασφάλεια του αυτοκινήτου, όταν για άλλη μια φορά χτύπησε το τηλέφωνο. Τι στο καλό; Ήταν η μέρα μου σήμερα; Έριξα μια ματιά στην οθόνη του κινητού. Τα μάτια μου γούρλωσαν βλέποντας το όνομα στην οθόνη. Ταλαντεύτηκα για το αν θα έπρεπε να απαντήσω. Αν απαντούσα, θα το μετάνιωνα. Αν δεν απαντούσα, το ίδιο. Ήταν μονόδρομος. Χωρίς άλλη καθυστέρηση, πίεσα το πλήκτρο της απάντησης.

''Ναι;'' Ήξερα ποιος ήταν, αλλά πάντα έτσι απαντούσα στο τηλέφωνο. Η ζεστή και βελούδινη φωνή του ακούστηκε απροσδόκητα ευχάριστη:

''Είχαμε πει ότι θα κανονίζαμε κάτι εμείς οι δυο...Δεν πιστεύω να το ξέχασες;'' Για να με έπαιρνε τηλέφωνο, μάλλον (δηλαδή, ήταν σίγουρο) πως το είχα παραμελήσει. Αμέσως, αισθάνθηκα ενοχές.

''Μπλέιζ, σου ζητώ συγνώμη'' Ειλικρινά το εννοούσα ''Απλά συνέβησαν διάφορα και...'' Εκείνος με διέκοψε:

''Δεν υπάρχει λόγος να απολογείσαι. Απλώς θέλω να ξέρω αν ισχύει ακόμα αυτό που είχαμε πει. Ελπίζω να μην το μετάνιωσες'' Η φωνή του ήταν από την μια κατηγορηματική και από την άλλη φαινόταν η έντονη επιθυμία του να βγούμε. Δεν τον αδικούσα, εφόσον του το είχα υποσχεθεί.

''Όχι, όχι, δεν το μετάνιωσα'' τον διαβεβαίωσα εγώ. Πράγματι δεν το είχα μετανιώσει. Ο Μπλέιζ ήταν ό, τι πιο κοντά στο φυσιολογικό θα μπορούσα να έχω. Ένα απλό ραντεβού με ένα κανονικό αγόρι. Δεν ήταν και τόσο κακό αυτό, έτσι;

Εκείνος είπε, αυτή την φορά με έναν πιο εύθυμο τόνο: ''Επειδή κατάλαβα ότι δεν είσαι και πολύ του προγραμματισμού, τι θα έλεγες να βγούμε...απόψε κιόλας, γύρω στις εφτά;'' Το σκέφτηκα για λίγο. Είχα σκοπό σήμερα να τελειώσω επιτέλους την εργασία μου στο ελεύθερο και το γραμμικό σχέδιο. Η αλήθεια ήταν, όμως, ότι βαριόμουνα να το κάνω. Τι στο καλό; Είχα άλλες τρεις μέρες. Δεν θα προλάβαινα; Γι' αυτό και είπα, χωρίς να μπορέσω να συγκρατήσω το χαμόγελό μου:

''Κάτσε να εγκαταλείψω τον αδερφό μου στην γιαγιά μου και το απόγευμα είμαι όλη δική σου'' Τον φαντάστηκα να χαμογελάει πονηρά από την άλλη άκρη της γραμμής:

''Μου αρέσει όπως ακούγεται αυτό''

''Επ! Για συμμαζέψου, Μπλέιζ!'' τον πείραξα εγώ. Τον άκουσα να γελάει.

''Συμμαζεμένος είμαι'' είπε με κάθε αθωότητα εκείνος ''Να περάσω να σε πάρω από το σπίτι σου;'' Συμφώνησα, δεδομένου ότι σε περίπτωση που γυρνούσαν οι γονείς μου, δεν θα ήταν καλό να δουν το αυτοκίνητό μου να λείπει (όχι ότι θα ήταν καλύτερα να δουν την κόρη τους να λείπει, αλλά λέμε τώρα) Χωρίς να έχω τι άλλο να πω, προσπάθησα να τελειώσω όπως-όπως την συνομιλία μας.

''Εντάξει, τα λέμε στις εφτά. Φιλάκια!''

''Ανυπομονώ να συναντηθούμε'' είπε εκείνος με μια μελιστάλακτη φωνή και η κλήση τερματίστηκε.

Εφόσον άφησα τον Μπέντζαμιν στην γιαγιά μου και της εξήγησα την όλη κατάσταση με τους γονείς μου, πήγα στο σπίτι και προσπάθησα να τελειώσω όσο περισσότερο μπορούσα τις εργασίες μου. Όταν έγινε έξι η ώρα, τότε άρχισα να ετοιμάζομαι. Δεν ήμουν σίγουρη για το τι έπρεπε να φορέσω, δεδομένου ότι δεν είχα καμία πληροφορία για το που θα πηγαίναμε. Κατέληξα στο τέλος σε μια ημιεπίσημη εμφάνιση με μια μαύρη, ριχτή μπλούζα, ένα τζιν με στρασάκια και μποτάκια, με δυο σκουλαρίκια ονειροπαγίδες, το ανκ που μου είχε κάνει δώρο η Λίλυ σε κάποια από τα γενέθλιά μου και διακριτικό βάψιμο. Έλεγξα το είδωλό μου στον καθρέφτη και, εφόσον κατέληξα στο ότι ήταν όλα εντάξει, κατέβηκα τα σκαλιά και πήρα την τσάντα μου. Ο Μπλέιζ με περίμενε ήδη έξω με το αυτοκίνητο. Μόλις με είδε, μου χάρισε ένα πλατύ χαμόγελο και εγώ μπήκα απλά και έκατσα στην θέση του συνοδηγού.

''Γεια'' είπα και τον φίλησα και στα δυο μάγουλα. Το ίδιο έκανε και εκείνος και με κοίταξε για λίγο με θαυμασμό.

''Στις ομορφιές σου είσαι, Λούνα'' είπε, με ένα κατεργάρικο ύφος ''Ή μήπως έχουμε πολύ καιρό να συναντηθούμε;''

''Και τα δυο'' είπα με θεατρινίστικο ύφος εγώ, κάτι που τον έκανε να γελάσει. Ένα πράγμα που πρέπει να ξέρετε για μένα είναι ότι δεν είμαι καλή στο να λαμβάνω κομπλιμέντα και, όποτε μου κάνει κάποιος ένα κομπλιμέντο, συνήθως δεν ξέρω πως να απαντήσω. Μου βγαίνει ή να το πάρω στην πλάκα ή να το σχολιάσω με σαρκασμό, όπως έγινε τώρα.

''Η αυτοπεποίθησή σου, βλέπω, χτυπάει κόκκινο σήμερα, ε;'' είπε ο Μπλέιζ, συγκρατώντας κάπως το γέλιο του.

''Μαθαίνω από τους γύρω μου'' είπα και στριφογύρισα πέρα-δώθε τα μάτια μου, κάτι που με έκανε να εισπράξω άλλο ένα γέλιο από την μεριά του.

''Ναι, αυτό είναι αλήθεια'' είπε απλά. Μετά από ελάχιστα λεπτά σιγής, ρώτησα:

''Είμαι κατάλληλα ντυμένη; Θέλω να πω, δεδομένου του ότι δεν είχα καμία πληροφορία για το που θα πάμε...'' Εκείνος με περιεργάστηκε για λίγο προτού βάλει μπρος στην μηχανή.

''Μια χαρά είσαι'' με διαβεβαίωσε με ένα γοητευτικό χαμόγελο ''Άλλωστε, δεν υπάρχει περίπτωση να σου πω από τώρα που πηγαίνουμε. Θέλω να είναι έκπληξη'' Έκανα τάχα πως με ενοχλούσε αυτό.

''Τι να πω; Η περιέργεια με σκοτώνει, αλλά νομίζω ότι θα το αντέξω'' Η αλήθεια ήταν ότι τώρα ήμουν ακόμα πιο περίεργη να μάθω το που πηγαίναμε, όμως ο Μπλέιζ δεν μου έδωσε καμία πληροφορία. Το είπε και το' κανε, ο κακούργος!

Όταν φτάσαμε στο μέρος που είχε βάλει στο μυαλό του, δεν μπόρεσα να μην αναφωνήσω:

''Λούνα παρκ;'' Πρέπει να το κοίταζα με απόλυτη έκσταση στο πρόσωπό μου και εκείνος έδειχνε να συμμερίζεται τον ενθουσιασμό μου.

''Ma douce, petit péché'' είπε μελιστάλακτα εκείνος. Του έριξα ένα βλέμμα όλο απορία.

''Δεν έχω ιδέα το τι είπες, αλλά ό, τι και αν είπες, δεν μου άρεσε'' είπα με κάθε ειλικρίνεια εγώ. Με κοίταξε με ένα κάπως έκπληκτο βλέμμα.

''Πρέπει να είσαι το μόνο κορίτσι που συναντάω που απεχθάνεται τα γαλλικά'' είπε, με έκδηλη την έκπληξη στην φωνή του.

''Για όλα υπάρχει μια πρώτη φορά'' και χαμογέλασα πονηρά.

Μόνο αργότερα θα έβλεπα πως τα λόγια μου αυτά θα επαληθεύονταν.

Όσο περνούσε η ώρα, τόσο συνειδητοποιούσα ότι δεν ήθελα να τελειώσει αυτό το ραντεβού. Ίσως για πρώτη φορά μετά από τόσο καιρό να αισθανόμουν ότι περνάω καλά, χωρίς να σκέφτομαι τις συνέπειες. Όταν φύγαμε από το λούνα παρκ, ένιωθα πως όλα ήταν πιο όμορφα, πιο χαρούμενα. Τον ρώτησα που θα πηγαίναμε μετά και μου είπε ότι μου το φυλούσε για έκπληξη. Μπήκα στο αυτοκίνητο χωρίς να κάνω ερωτήσεις. Βρεθήκαμε στο τέλος σε ένα ψηλό σημείο από όπου μπορούσες να δεις την Όμαχα. Τα σπίτια, τα φώτα, όλα έμοιαζαν μακρυνά, αλλά και τόσο στενά συνδεδεμένα στον καμβά του ίδιου ουρανού.

''Τι όμορφα που είναι!'' αναφώνησα εγώ και κοίταζα εκστασιασμένη την θέα.

''Ναι, είναι πολύ όμορφη'' είπε ο Μπλέιζ, όμως αντί να κοιτάζει την θέα, κοίταζε εμένα.

''Αυτό που κοιτάς δεν είναι η θέα'' είπα και ένιωσα να κοκκινίζω. Εκείνος πλησίασε το σώμα του πιο πολύ στο δικό μου.

''Το ξέρω'' και η ανάσα του βγήκε πηχτή λόγω του κρύου και μου μαστίγωσε το πρόσωπο. Πήγα να απομακρυνθώ, εκείνος όμως με έπιασε από τον καρπό και με έφερε πιο κοντά του. Ένιωθα πιο ζεστά, τα σώματά μας να συνδέονται με έναν αλλόκοτο τρόπο, τα χείλη μας να τα χωρίζει μια ανάσα. Και ξαφνικά, τον ένιωσα να απομακρύνεται. Όταν είδα τον λόγο, άθελά μου ούρλιαξα.

Αυτά τα ανθρωπόμορφα τέρατα είχαν πρασινωπό δέρμα, δόντια που εξείχαν από το στόμα τους, μυτερά αυτιά και κόκκινα μάτια. Ήταν πλήρως παραμορφωμένα, αλλά πρέπει κάποτε να ήταν άνθρωποι, ένας άντρας και μια γυναίκα, δεν μπορούσα όμως ούτε καν να τους κοιτάξω. Ένιωθα αποστροφή και αηδία.

''Λοιπόν, τι έχουμε εδώ;'' είπε η γυναίκα με μια απαίσια ψιλή φωνή ''Ένα ζευγαράκι. Τι λες και εσύ, Μπέρνι;''

''Συμφωνώ, Τζέσι'' είπε ο άντρας με μια φωνή βγαλμένη από την κόλαση ''Κάποτε ήμασταν και εμείς έτσι και μπορούσαμε να κυκλοφορούμε αγκαλιά, να φιλιόμαστε...''

''Να μην κρυβόμαστε'' συμπλήρωσε η παραμορφωμένη γυναίκα.

''Π-π-ποιοι εί-είστε εσείς;'' προσπάθησα να πω με όσο πιο ήρεμη φωνή μπορούσα, αλλά ένιωθα να παραλείω από τον φόβο. Η γυναίκα γέλασε, ένα υγρό και σατανικό γέλιο και είπε, με κάποια ειρωνεία:

''Ποιοι είμαστε; Ποιοι είμαστε;'' Τα μάτια της γούρλωσαν, η έκφρασή της παραμορφώθηκε όλο και περισσό

Θέμα: Απ: Vampirisious-Book 1 Δευ Ιουλ 11, 2011 5:09 pm

Ωχ και ζόμπι τώρα? Vampirisious-Book 1 - Σελίδα 11 954599

Άξιζε τον κόπο η καθυστέρηση για τα κεφάλαια! Ήταν τέλεια! Ειδικά το όνειρο!!! inlove

Όπως σου έχω ξαναπεί αυτή την ιστορία με την καλόγρια θέλω να τη δω γραμμένη (και θα προτιμούσα να μην έχει λατινικά μέσα γιατί δεν έχω ίδεα και οι μεταφράσεις μου είναι για τα πανηγύρια, ή καλύτερα τα show φρικιών και τεράτων Vampirisious-Book 1 - Σελίδα 11 860197

)
Άσχετο, αλλά εγώ φέτος ανακάλυψα ότι τα γαλλικά είναι απαίσια! Vampirisious-Book 1 - Σελίδα 11 860197

Θέμα: Απ: Vampirisious-Book 1 Δευ Ιουλ 11, 2011 5:17 pm

Βασικά, δεν ήταν ζόμπι. Όπως θα δούμε παρακάτω, είναι μια φυλή βρικολάκων ονόματι Nosferatu που είναι τελείως παραμορφωμένη. Αυτοί αναγκάζονται να ζούνε, λόγω της αποκρουστικής τους εμφάνισης σε μέρη όπου δεν μπορούν να τους δούνε άνθρωποι.

Σε ευχαριστώ Vampirisious-Book 1 - Σελίδα 11 627167

Αν σου άρεσαν αυτά, έχω την υποψία ότι το 30 θα σου αρέσει ακόμα περισσότερο Vampirisious-Book 1 - Σελίδα 11 860197

Σπόιλερ:

Θέμα: Απ: Vampirisious-Book 1 Δευ Ιουλ 11, 2011 5:25 pm

Α, μάλιστα. Κάτι έχω ακούσει και γι αυτούς τους βρικόλακες. Αλλά το πράσινο μου έκανε μόνο για ζόμπι. (Μπλιαχ, αηδία που θα είναι οι πράσινοι!)
Περιμένω να δω λοιπόν και το 30, και το 31 και το 32 και... Vampirisious-Book 1 - Σελίδα 11 935979

Σπόιλερ:

Θέμα: Απ: Vampirisious-Book 1 Δευ Ιουλ 11, 2011 5:33 pm

Βασικά, ήταν χειρότερο από το εκρού-του-νεκρού και πρασίνιζε κάπως (ναι, είναι όντως αποκρουστικοί)

Χαχαχααα...Θα βάλω λοιπόν και εγώ τα δυνατά μου για να συνεχίσω να γράφω και να την τελειώσω την ιστορία κάποια στιγμή... Vampirisious-Book 1 - Σελίδα 11 860197

Σπόιλερ:

Θέμα: Απ: Vampirisious-Book 1 Δευ Ιουλ 11, 2011 5:39 pm

Ένα έχω πω! ΜΠΛΙΑΧ!!!!

Έτσι μπράβο! Εγώ θα περιμένω!

Σπόιλερ:

Θέμα: Απ: Vampirisious-Book 1 Δευ Ιουλ 11, 2011 5:42 pm

Δεν θέλω να σου ανάψω φωτιές, αλλά πολύ πιθανόν να τελειώσω σε λιγάκι το 30... Vampirisious-Book 1 - Σελίδα 11 860197

Σπόιλερ:

Και, όπως είχα υπολογίσει, το 30 είναι έτοιμο!!! Vampirisious-Book 1 - Σελίδα 11 13873

Κεφάλαιο 30ο

Τα μάτια μου πρέπει να ήταν ορθάνοιχτα από την κατάπληξη. Αυτό ήταν κάτι που δεν περίμενα να δω ποτέ στην ζωή μου.
Τα δυο τέρατα βρίσκονταν δέκα μέτρα μακριά μου. Περιεργάστηκα τον σωτήρα μου από την κορυφή μέχρι τα νύχια: μακριά, μαύρα μαλλιά μέχρι την μέση του, δυο μυώδη, θυμωμένα, μαύρα φτερά στην πλάτη του και δυο κατακόκκινα μάτια. Εξακολουθούσε να είναι ο Μπλέιζ: φορούσε το ίδιο παντελόνι και τα ίδια αθλητικά παπούτσια, μόνο που το στέρνο του πλέον ήταν γυμνό. Άθελά μου, αποτραβήχτηκα σε μια γωνία και παρακολούθησα την υπεράνθρωπη του δύναμη και ταχύτητα, το πόσο εύκολα απέκρουε τα χτυπήματά τους, το πως έμοιαζε με έναν από τους αγγέλους εκδικητές για τους οποίους είχα διαβάσει τόσα πολλά. Με δυο τελειωτικές κινήσεις, συνέθλιψε τα κρανία τους και ξερίζωσε τις καρδιές τους, ένα μείγμα πράσινης γλίτσας και πορφυρού κόκκινου. Αμέσως απέστρεψα το βλέμμα.
Όταν τον κοίταξα ξανά, τα μαύρα, μακριά μαλλιά έδιναν την θέση τους σε καστανοκόκκινες μπούκλες και τα κόκκινα μάτια στο συνηθισμένο, σκούρο καστανό τους χρώμα. Έριξα μια ματιά στην καταξεσκισμένη μπλούζα και το μπουφάν του και μετά σε εκείνον. Πήγε να με πλησιάσει, αλλά εγώ αποτραβήχτηκα.
''Τι είσαι;'' ρώτησα, αβέβαιη για το αν θα έπρεπε να τον αφήσω να με πλησιάσει.
''Λούνα, έλα τώρα'' είπε με απαλή φωνή εκείνος ''Εγώ είμαι...'' Άρπαξα ένα κούτσουρο που ήταν αρκετά αιχμηρό και τον σημάδεψα.
''Τι είσαι; Κάποιο είδος δαίμονα; Μείνε μακριά μου!'' φώναξα εγώ, πλημμυρισμένη από φόβο ανακατεμένο με οργή. Εκείνος μου έριξε ένα πονεμένο βλέμμα, με τα χέρια του ακόμα να στάζουν αίματα και είπε κάπως ψυχρά:
''Το ήξερα πως αν το έβλεπες αυτό, θα με μισούσες. Έχεις κάθε λόγο να με μισείς. Είμαι ένα τέρας όπως αυτά'' είπε, δείχνοντας τα άψυχα πλέον σώματα αυτών των πλασμάτων. Αμέσως, μετάνιωσα για τον τρόπο που φέρθηκα. Τον πλησίασα και του χάιδεψα τον ώμο.
''Μπλέιζ, συγνώμη. Απλά με όλα αυτά τα υπερφυσικά, έχω φρικάρει'' Εκείνος γύρισε και με κοίταξε με μάτια γεμάτα πόνο.
''Το ξέρω, όμως...'' Με κοίταξε με μάτια όλο ελπίδα ''Πες μου ότι δεν με μισείς. Πες μου ότι δεν είμαι για σένα ένα ακόμα από αυτά τα τέρατα'' Έμεινα για λίγο σιωπηλή και αυτό ήταν σαν να επιβεβαίωνε τους φόβους του. Βιάστηκα να δικαιολογηθώ:
''Δεν είναι αυτό, όμως χρειάζομαι χρόνο'' Και, προτού το σκεφτώ, ξεστόμισα ''Δεν είσαι όμως ένα από αυτά τα τέρατα, είσαι;'' To βλέμμα του ήταν ψυχρό, το ίδιο και ο τόνος της φωνής του:
''Και αν σου πω ναι, Λούνα, τι θα κάνεις; Θα αρχίσεις να φωνάζεις για βοήθεια;'' Και, όταν είδε ότι δεν απάντησα, φώναξε: ''E, αυτό θα κάνεις;'' Μου φάνηκε ή στα μάτια του είδα έναν τόνο κόκκινου όταν τα έλεγε αυτά; Αυτό με έκανε να τραβηχτώ ενστικτωδώς μακριά του. Εκείνος αναστέναξε και είπε, με ένα παράπονο στην φωνή του:
''Έλα. Θα σε πάω σπίτι''

Αυτή η διαδρομή ήταν άβολη και η ατμόσφαιρα στο αυτοκίνητο γενικώς ηλεκτρισμένη. Τον είδα να κάνει όπισθεν και οι ρόδες τσίριξαν απότομα στο οδόστρωμα. Δεν έριξε ούτε ένα βλέμμα πίσω του, όπως έκανε συνήθως. Μάλλον πρέπει να ήταν πολύ θυμωμένος. Αφού ξεντύθηκα και ξεβάφτηκα, ξάπλωσα στο κρεββάτι μου και προσπάθησα να ανακαλέσω στο μυαλό μου όλες τις καλές στιγμές που περάσαμε σήμερα (και να αποδιώξω όλες τις δυσάρεστες)
Στο τέλος, έκλεισα τα μάτια μου και παραδόθηκα σε έναν βαθύ ύπνο.

Είδα ότι ήμουν καθ’ οδόν για το μάθημα. Η αίθουσα ήταν άδεια και το μόνο που φαινόταν ήταν το αχνό φως του σούρουπου να ξετρυπώνει δειλά από το παράθυρο. Εκείνος στεκόταν όρθιος μπροστά από την έδρα, κρατώντας ένα βιβλίο στο χέρι. Δεν φορούσε γραβάτα ή σακάκι, όπως συνήθως, ούτε τα μαλλιά του ήταν πιασμένα σε αλογοουρά. Ήταν χυτά στους ώμους του και το πουκάμισό του ήταν μισάνοιχτο, όπου έβλεπα περήφανο να προβάλλει το στέρνο του.
Για κάποιο λόγο που δεν μπορούσα να προσδιορίσω, ήμουν ντυμένη πολύ προκλητικά: είχα πιασμένα κοτσιδάκια τα μαλλιά μου και φορούσα τα μαύρα γυαλιά της μυωπίας, ένα πουκάμισο όπου από μέσα φαινόταν ξεκάθαρα ένα σκούρο μοβ σουτιέν και μια καρό φούστα τόσο κοντή που αν έσκυβα, θα φαινόταν στα σίγουρα το εσώρουχό μου.
Μόλις μπήκα στην αίθουσα, εκείνος σήκωσε τα μάτια του από το βιβλίο που κρατούσε και μου έριξε ένα φευγαλέο βλέμμα, που την επόμενη στιγμή έγινε απίστευτα έντονο.
‘’Με ζητήσατε, κύριε καθηγητά;’’ Είπα με ναζιάρικη φωνή. Εκείνος δεν έλεγε να πάρει το βλέμμα του από πάνω μου, ωστόσο είπε επικριτικά:
‘’Αυτή η εμφάνιση σίγουρα δεν είναι για σχολείο. Δεν ντράπηκες να βγεις έτσι έξω στον δρόμο;’’ Άρχισα να τον πλησιάζω, τονίζοντας ιδιαίτερα τις κινήσεις των γοφών μου.
‘’Ναι’’ παραδέχτηκα αισθησιακά ‘’Πέθανα από ντροπή. Ωστόσο το έκανα αυτό… για σένα’’
Κάθε ίχνος ντροπής μέσα μου είχε χαθεί. Είχα βαρεθεί να το παίζω καλό κορίτσι. Τόσο καιρό είχα ένα σωρό φαντασιώσεις μαζί του. Τον ήθελα και ήταν μπροστά μου. Και εγώ δεν έκανα τίποτα για αυτό. Τι είχε τέλος πάντων η Τζέιν παραπάνω από μένα;
‘’Δεν έπρεπε να το κάνεις αυτό’’ είπε με ψυχρή φωνή και γύρισε με δυσκολία αλλού το βλέμμα του. Ήμουν τόσο κοντά του που τον είχα στριμώξει στην έδρα. Έσκυψα στο αυτί του, με το στήθος μου να τρίβεται ελαφρά στο μπράτσο του:
‘’Αλήθεια;’’ Ψιθύρισα σιγανά ‘’Και τότε γιατί δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω μου; Εμένα δεν μου φαίνεται χαμένος κόπος…’’
‘’Πήγαινε να ντυθείς γρήγορα!’’ με διέκοψε με σκληρότητα εκείνος ‘’Και να μην εμφανιστείς ξανά αν δεν είσαι ευπρεπώς ντυμένη’’ Προσπάθησε να ξεφύγει, εγώ όμως έφερα το χέρι μου στο στέρνο του και τον σταμάτησα. Έσκυψα μπροστά και μύρισα το άρωμά του, χαϊδεύοντας παράλληλα το στέρνο του.
‘’Ξέχνα τις ευπρέπειες τώρα. Εδώ είμαστε εσύ και εγώ…και η φωτιά που καίει ανάμεσά μας’’ Ο πόθος άρχισε να φουντώνει μέσα του (το κατάλαβα από το φούσκωμα στο παντελόνι του) όμως εκείνος συνέχισε να αντιστέκεται:
‘’Αν δεν το κάνεις, θα σε αναφέρω και θα αποβληθείς άπαξ και διαπαντός’’ συνέχισε με σκληρή φωνή εκείνος. Έκανα τάχα πως με πείραξε αυτό.
‘’Να πάρει! Έχεις δίκιο, ήμουν ένα τόσο κακό κορίτσι. Τιμώρησέ με εδώ και τώρα!’’ Και, λέγοντάς το αυτό, κόλλησα τελείως το σώμα μου πάνω στο δικό του. Τα χέρια μου άρχισαν να ξεκουμπώνουν το πουκάμισό του αργά-αργά ‘’Πρέπει να χαλαρώσεις λίγο’’ συνέχισα να τον πειράζω ‘’Είσαι τόσο σφιγμένος’’
Άξαφνα, άρπαξε απότομα τους καρπούς μου και με στριφογύριζε. Τώρα είχαν αλλάξει οι θέσεις. Οι κόρες των ματιών του είχαν γίνει τεράστιες και στο πρόσωπό του ολόκληρο καθρεφτιζόταν ο πόθος του για μένα.
‘’Πρέπει να σταματήσεις’’ μου είπε εκείνος σαν να με παρακαλούσε ‘’Αλλιώς θα το μετανιώσεις’’ Με μια κίνηση, κόλλησα ξανά το σώμα μου πάνω στο δικό του και χαμογέλασα πονηρά. Έφερα το πρόσωπό μου κοντά στα χείλη του και ψιθύρισα:
‘’Δεν με νοιάζει’’ Και κόλλησα τα χείλη μου στα δικά του. Όλα τα συναισθήματα που ένιωθα τόσο καιρό έβγαιναν στην επιφάνεια: πόθος, προσμονή, δίψα για εκείνον. Είχα ανάγκη τα χάδια του και τα φιλιά του, τα χρειαζόμουν για να πάψει πλέον να με γεμίζει με αμφιβολία το βλέμμα του, αυτό το τόσο μυστήριο βλέμμα.
Την επόμενη στιγμή, βρισκόμουν πάνω στην έδρα, με εκείνον να ανταποδίδει αχόρταγα τα φιλιά μου και τα μακριά και επιδέξια του δάχτυλα να βάζουν φωτιά στο κορμί μου. Άνοιξε τόσο απότομα το πουκάμισό μου που σκίστηκε λίγο, όπως επίσης και τον στηθόδεσμο μου. Πήρε με την γλώσσα του την μια θηλή μου και άρχισε να την ρουφάει αχόρταγα, ενώ το χέρι του κατηφόρισε και μπήκε μέσα στο εσώρουχό μου.
Γοργά βογγητά άρχισαν να ανεβαίνουν στο στήθος μου, έτσι όπως ήμουν πλημμυρισμένη από ηδονή. Και την ηδονή διαδέχτηκε ένας ξαφνικός πόνος: εκεί όπου βρισκόταν το στόμα του, με είχε δαγκώσει. Στην αρχή, ο πόνος με έκανε να τα χάσω, μετά όμως άρχισα να αισθάνομαι όμορφα, τόσο όμορφα. Και ο κόσμος γύρω μου άρχισε σιγά-σιγά να σβήνει…
Πετάχτηκα απότομα από το κρεβάτι μου, καταϊδρωμένη και αναψοκοκκινισμένη. Μια γρήγορη ματιά στο ρολόι μου έδειχνε ότι είχα παρακοιμηθεί και ότι ήταν πολύ πιθανό να χάσω το μάθημα. Πετάχτηκα σαν σούστα από το κρεββάτι μου και άρχισα να ντύνομαι όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Όταν τελείωσα, πέταξα από την βιασύνη μου κάποια πράγματα στην τσάντα μου και άρχισα να τρέχω για να προλάβω.

Δεν ήταν η μέρα μου σήμερα και αυτό ήταν ολοφάνερο τόσο από την απροσεξία και την αφηρημάδα μου όσο και από τις απαντήσεις που έδινα στο μάθημα. Έκανα λάθη που, υπό άλλες συνθήκες, δεν θα έκανα ποτέ, ωστόσο τόσο ο γρίφος για την κρυφή ταυτότητα του Μπλέιζ όσο και αυτό το όνειρο είχαν καταλάβει εντελώς τις σκέψεις μου σε σημείο ψύχωσης. Δεν μου έφταναν όλα τα άλλα όνειρα, δηλαδή, θα άρχιζαν τώρα και οι φαντασιώσεις; Τόσο πολύ μου άρεσε να βασανίζομαι;
Το λυτρωτικό κουδούνι χτύπησε, το μαρτύριο μου όμως δεν έμελλε να τελειώσει ακόμα. Είχα μάθημα με τον Ντράκο και, για να πω την αλήθεια, ήταν το τελευταίο άτομο, έστω και αθάνατο, που ήθελα να δω σήμερα. Πήρα μια αποφασιστική ανάσα και είπα στον εαυτό μου, αν και δεν ήμουν απόλυτα σίγουρη, ότι θα περνούσε και αυτό ανώδυνα.
Τον είδα από μακριά να στέκεται όρθιος στην μέση της αίθουσας και να διαβάζει ένα βιβλίο. Ήταν τόσο παράξενο, μα η στάση του μου θύμιζε το όνειρο που είχα δει. Ένιωσα να κοκκινίζω και ήλπιζα να μην καταλάβει το τι σκεφτόμουν. Μόλις αντιλήφθηκε την παρουσία μου, σήκωσε το βλέμμα του από το βιβλίο και με κοίταξε προσεκτικά:
''Άργησες, Λούνα'' παρατήρησε απλά. Προσπάθησα να ελέγξω την αναπνοή μου. Δεν είχα καταλάβει τόση ώρα ότι είχα λαχανιάσει από το τρέξιμο.
''Συγνώμη που άργησα'' είπα ξέπνοα εγώ ''αλλά καθώς φαίνεται όλα μου πάνε στραβά σήμερα'' Εκείνος μου έριξε ένα ψυχρό βλέμμα που με έκανε να παγώνω χειρότερα και από τον ιδρώτα στην πλάτη μου και είπε με αυστηρότητα:
''Εντάξει. Να φροντίσεις, όμως, να μην επαναληφθεί, έτσι;'' Ο τρόπος που το είπε με έκανε έξω φρενών! Δεν έφταναν όλα τ’ άλλα που περνούσα τον τελευταίο καιρό, θα τα άκουγα και από πάνω; Κοπάνησα το χέρι μου στην έδρα, έκανα έναν στρατιωτικό χαιρετισμό και είπα, μιμούμενη τον ψυχρό του τόνο:
''Μάλιστα, κύριε'' Τα μάτια του δεν ήταν τίποτα περισσότερο από δυο επικίνδυνες σχισμές.
''Για άλλη μια φορά, δεν μου αρέσει ο τόνος σου'' με προειδοποίησε εκείνος.
''Λυπάμαι που δεν τον εγκρίνεις'' είπα, εξοργισμένη πλέον από την στάση του ''αλλά δεν θα σου ζητάω και την άδεια για να είμαι θυμωμένη κιόλας'' Εκείνος έκλεισε το βιβλίο και το ακούμπησε στην έδρα, σαν να μην είχα πει απολύτως τίποτε.
''Απλά μια παρατήρηση σου έκανα'' είπε αδιάφορα εκείνος ''Σε κανέναν καθηγητή δεν αρέσουν οι αργοπορημένοι μαθητές''
''Α ναι;'' χλεύασα εγώ ''Και σε κανέναν μαθητή να ανέχεται αυτές τις...ηλιθιότητες...'' Για να μην πω τίποτα πιο βαρύ ''από τους καθηγητές'' του πέταξα επιθετικά εγώ ''Για πες μου, Ντράκο'' είπα, με ολοφάνερη την ειρωνεία στην φωνή μου ''ως ποιο βαθμό με βλέπεις σαν μαθήτριά σου, όταν μόλις χθες ήσουν στο δωμάτιό μου;''Tα μάτια του άστραψαν από θυμό:
''Μίλα πιο σιγά'' με προειδοποίησε εκείνος.
''Εγώ να μιλήσω πιο σιγά ή εσύ να πάψεις να είσαι υποκριτής;''συνέχισα στο ίδιο ειρωνικό τόνο εγώ. Εκείνος σταύρωσε τα χέρια του στο στήθος του και μου έριξε ένα εξεταστικό βλέμμα. Προσπάθησε ανεπιτυχώς να με συνετίσει:
''Λούνα, πρέπει να καταλάβεις ότι...''
''Να καταλάβω τι;'' Ήμουν τόσο θυμωμένη που, χωρίς να το καταλάβω, άρχισα να φωνάζω ''Ότι στο σχολείο θες να είσαι ο καθηγητής μου και ότι εκτός σχολείου θες να είσαι ο προσωπικός μου φύλακας;''
''Μην το παρατραβάς, Λούνα και σταμάτα να...''είπε αμυντικά εκείνος, σουφρώνοντας τα χείλη του από ενόχληση, όμως δεν τον άφησα να ολοκληρώσει την φράση του. Ήμουν εκτός εαυτού πλέον. Άρχισα με το χέρι μου να τον σκουντάω και να τον σπρώχνω.
''Κουράστηκα πια από όλες αυτές τις υπερφυσικές μ**κίες'' ξέσπασα εγώ ''Βαρέθηκα πια να μου λέτε ότι ένας πέλεκυς βρίσκεται πάνω από το κεφάλι μου. Και πάνω απ' όλα...'' Η φωνή μου έσπασε. Δάκρυα κινδύνευαν να κυλήσουν στα μάγουλά μου ''βαρέθηκα να είσαι την μια κρύο και την άλλη ζέστη. Θέλω να μάθω επιτέλους τι θέλεις από μένα''Εκείνος άρπαξε απότομα τον καρπό μου και είπε, με την επιτακτική φωνή του καθηγητή:
''Θα σταματήσεις να φέρεσαι σαν παιδί και να με ακούσεις;''Κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου με μανία και είπα με πάθος:
''Όχι, δεν θα σταματήσω. Θα συνεχίσω να φωνάζω''Και αυτό ακριβώς έκανα. Συνέχισα να φωνάζω με όλη την δύναμη της φωνής μου, αδιαφορώντας για τις συνέπειες ''Στο διάολο να πάνε όλα. Κουράστηκα να σε καλύπτω'' Βηματισμός από τακούνια ήταν αυτός που ακουγόταν στο διάδρομο; Από τον τρόπο που τα τακούνια ηχούσαν στο δάπεδο, υπέθεσα ότι ήταν η κυρία Γουέλς, η διευθύντρια του σχολείου ''Α, η κυρία Γουέλς!'' αναφώνησα, όλο χαρά εγώ ''Κυρία...'' Δεν πρόλαβα να τελειώσω την φράση μου.
Προτού το καταλάβω, εκείνος με κόλλησε στον τοίχο, κρατώντας τους καρπούς πάνω από το κεφάλι μου. Το σώμα του ήταν πολύ κοντά στο δικό μου. Ένιωσα να μου κόβεται η ανάσα.
‘’Τι έγινε;’’ Ψιθύρισε, και εκείνος ξέπνοος ‘’Σου κόπηκε η μιλιά; Δεν θέλεις να φωνάξεις;’’ Συνέχισε με σαρκασμό. Ακούγοντάς το αυτό, άρχισα να φωνάζω ξανά, πιο δυνατά αυτή την φορά.
Τότε, τα χείλη του συνάντησαν απότομα τα δικά μου.
Στην αρχή, πάλεψα για να του ξεφύγω, αν και μου ξέφυγαν μερικά βογγητά, εκείνος όμως συνέχιζε να με φιλάει με έναν τρόπο που έκαναν τα γόνατά μου να λυγίζουν. Σύντομα, έπαψα να παλεύω να ξεφύγω από την αγκαλιά του. Τα χείλη του με ρουφούσαν, αχόρταγα και παθιασμένα και με έκαναν να πετάω στον έβδομο ουρανό. Ασυναίσθητα, τα χέρια μου ανέβηκαν στον σβέρκο του και έπιασαν την κοτσίδα του. Με γρήγορες κινήσεις, την έλυσα και ένιωσα τα μαλλιά του ελεύθερα στα χέρια μου. Βύθισα τα δάχτυλά μου στα μαλλιά του και ένιωσα την γλώσσα του να εισβάλλει απότομα στο στόμα του.
Το φιλί του μου άρεσε τόσο που δεν θα ήθελα με τίποτα να σταματήσει, ωστόσο κάποια στιγμή απομακρύνθηκε απρόθυμα. Στο βλέμμα του υπήρχε θυμός, ενόχληση και εξίσου δυνατός πόθος. Ένα πονηρό χαμόγελο φάνηκε στο πρόσωπό του.
''Έπρεπε κάπως να σου κλείσω το στόμα, μικρή'' Έτσι όπως το είπε, ένιωσα τέτοια προσβολή, που του έχωσα ένα ηχηρό χαστούκι, που έκανε αντίλαλο κιόλας στην άδεια αίθουσα. Γύρισε το πρόσωπό του ξανά προς το μέρος μου και έπιασε το μάγουλό μου. Χωρίς να το καλοσκεφτώ, είπα:
''Άστα τώρα αυτά και φίλησέ με''
Και, πριν προλάβει να αντιδράσει, κόλλησα τα χείλη μου ξανά στα δικά του. Ήξερα ότι είναι λάθος. Είχα αριθμήσει μέχρι και τους λόγους για τους οποίους αυτό που έκανα ήταν λάθος. Ήξερα επίσης ότι θα το μετάνιωνα αργότερα, μα εκείνη την στιγμή δεν με ένοιαζε. Το σώμα του ήταν κρύο πάνω στην αναψοκοκκινισμένη επιδερμίδα μου, μια αίσθηση που με γέμισε με έξαψη. Τα χείλη του ανταποκρίθηκαν στο φιλί μου με περισσότερη θέρμη από ό, τι πριν, το σώμα μου κολλούσε πάνω στο δικό του σαν να είχε την δική του βούληση. Κάποια στιγμή, με πήρε αγκαλιά και με ξάπλωσε στην έδρα, συνεχίζοντας να με φιλάει αχόρταγα. Ήθελα να με αγγίξει, παντού, ήθελα να με κάνει δική του πάνω στην έδρα εδώ και τώρα.
Ξαφνικά, άκουσα έναν δίσκο να πέφτει με πάταγο στο πάτωμα...

Θέμα: Απ: Vampirisious-Book 1 Δευ Ιουλ 11, 2011 8:02 pm

Δίκιο είχες! Μου άρεσε το κεφάλαιο!!!! Vampirisious-Book 1 - Σελίδα 11 13873

Καλέ τι όνειρα βλέπει αυτή? Και γίνονται και παραγματικότητα! Vampirisious-Book 1 - Σελίδα 11 935979

Αλλά επιτέλους φιλήθηκαν!!!! inlove

Ποιος να ήταν άραγε αυτός με το δίσκο? Vampirisious-Book 1 - Σελίδα 11 120947

» Black Forest Witch-Book 2
» Dark Queen Rises-Book 3