Darkness...

Βλάκες! Ηλίθιοι! Μες στην προκατάληψη! Τι τους έκανε δηλαδή η καημένη η Λενόρ?
Και τώρα που το σκέφτομαι, πώς κατέληξε η μητέρα της Λενόρ μαζί της σε εκείνη τη βάρκα? Δεν υποτίθεται πως θα έπρεπε να περνάνε μια χαρά στη χώρα τους, στα δεντράκια τους και τα λουλουδάκια τους? Μήπως είχε γίνει κάτι και τις είχαν εξορίσει?

Σπόιλερ:

Συμφωνώ! Κοντά έχεις πέσει

ορίστε και η συνέχεια....


Κεφάλαιο 3ο : Σκοτεινά Ξωτικά
Τα Σκοτεινά Ξωτικά περπατούν σ’ αυτή τη γη, δυο αιώνες τώρα. Τα πρώτα Σκοτεινά ξωτικά δεν γεννήθηκαν, δημιουργήθηκαν….
Ήταν κι εκείνα κάποτε Ξωτικά σαν όλα τα άλλα, όταν όμως άρχισαν να εξασκούν τη μαύρη μαγεία, άλλαξαν. Ο δεσμός τους με τη φύση κόπηκε, και έχασαν την ικανότητα τους να δαμάζουν τα τέσσερα στοιχεία της φύσης. Η εμφάνιση τους παραμορφώθηκε, το δέρμα τους από αλαβάστρινο, έγινε γκριζομπλέ και τα όμορφα ξανθά μαλλιά τους έγινες ανοιχτά γκρίζα ή μαύρα. Τα Σκοτεινά ξωτικά είχαν αρχίσει να πληθαίνουν και για αυτό τα Ξωτικά τους εξόρισαν από τη χώρα που ζούσαν μέχρι τότε όλοι μαζί ειρηνικά.
Οι δώδεκα αρχικές οικογένειες έφτασαν σε ένα μεγάλο σύμπλεγμα νησιών το οποίο ονόμασαν Χώρα του Λυκόφωτος και ίδρυσαν στο μεγαλύτερο νησί, την πρωτεύουσα τους τη Σκοτεινή.
Οι οικογένειά μας ζει στα προάστια της Σκοτεινής, σ’ ένα ευρύχωρο σπίτι δίπλα στο Απέραντο Δάσος.
Ένα σημαντικό στοιχείο στον τρόπο ζωής των Σκοτεινών Ξωτικών είναι η εκπαίδευσή τους. Τα παιδιά από 5 έως 18 χρονών φοιτούσαν στο σχολείο της επιλογής τους. Το καλύτερο σχολείο είναι αυτό της πρωτεύουσας στο οποίο φοίτησε ολόκληρη οικογένεια μου.
Εκτός από γραφή ανάγνωση και ιστορία, στο σχολείο μας μαθαίνουμε κι άλλα πράγματα, όπως ξιφομαχία, τοξοβολία, πάλη, Σκοτεινή μαγεία και άλλα. Όταν οι μαθητές γίνονται δεκαπέντε χρονών μαζί με τα βασικά τους μαθήματα, παίρνουν και δυο ειδικεύσεις. Για παράδειγμα, εγώ ειδικεύτηκα στα Στιλέτα και τη Σκοτεινή Μαγεία. Η Λενόρ διάλεξε Τοξοβολία και Σιδηρουργία. Μπορεί να μην είχε μεγάλη φυσική δύναμη, ήταν όμως καλή με τις χειρονακτικές δουλειές και ειδικά με το μέταλλο. Δούλευε στο σιδηρουργείο του κυρίου Βόνσνικ στον ελεύθερο της χρόνο. Δούλευα και εγώ εκεί μερικές φορές, ήμουν αρκετά καλή, προτίμησα όμως να εκπαιδευτώ στην Σκοτεινή Μαγεία.
Την μισούσα, αν ήταν στο χέρι μου δεν θα υπήρχε καν, η Σκοτεινή Μαγεία είναι σατανική. Πολλές φορές στο μάθημα άδειαζα με αυτά που μαθαίναμε. Ήθελα όμως να μάθω να χρησιμοποιώ τη Μαγεία κι αυτός ήταν ο μόνος τρόπος. Η Λενόρ τη σιχαινόταν όσο και εγώ, δεν την είχε χρησιμοποιήσει ποτέ. Έτσι κι αλλιώς εκείνη ήταν άρρηκτα δεμένη με τη φύση, μπορούσε να ελέγχει τα τέσσερα στοιχεία, και η Μαγεία της πήγαζε μόνο από εκεί.
Προσπαθούσε να μου μάθει και εμένα πώς να ελέγχω τα στοιχεία. Ήταν όμως δύσκολο. Η Λενόρ μπορούσε να σηκώνει ολόκληρες μπάλες νερού από τα 5 της, εγώ κατάφερα να δαμάσω τη φωτιά μετά από εννέα χρόνια συνεχής προσπάθειας. Στην αρχή βέβαια είχα χαρεί. Έπειτα όμως η Λενόρ μου είπε με μισή καρδιά πως η φωτιά θεωρούταν το πιο καταστροφικό στοιχείο ανάμεσα στα Ξωτικά , και λίγα από αυτά μπορούσαν να την δαμάσουν. Στεναχωρήθηκα….
Μια ζωή καταραμένοι, αυτή τη ζωή είχαν διαλέξει να ζήσουν οι πρόγονοι μας όταν αποφάσισαν να εξασκήσουν τη Μαύρη Μαγεία.
Αυτό που με ενοχλούσε ήταν ότι εκείνοι διάλεξαν εμείς όμως δεν είχαμε τη δυνατότητα της επιλογής. Ποτέ δεν την είχαμε, ήμασταν καταραμένοι πριν ακόμα γεννηθούμε. Εκείνοι είχαν διαλέξει για μας, Εκείνοι μας καταράστηκαν…
«Μην μιλάς έτσι Λέικ» μου είπε η μητέρα μου, συγκλονισμένη, όταν εξέφρασα τις απόψεις μου. Το πρόσωπο της είχε πανιάσει. Ο πατέρας μου απλά με είχε κοιτάξει συγκαταβατικά και λίγο λυπημένα χωρίς να μιλήσει.
Ήμασταν καταραμένοι και δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα για αυτό…

Ωραία και η συνέχειααα!!!!
Κοντά έπεσα, ε? Θα μάθουμε τι έχει γίνει ή θα μείνουμε με την απορία?

εννοείται πως θα μάθετε, αλλά αργεί ακόμα!

Πραγματικα συνχαρητιρια.
Ειναι απλα φανταστικο!
Δεν θα καταφερνα ποτε να γραψω κατι τοσο καλο!!!

!!!!!!!!! Και οι δικές σου ιστορίες είναι πολύ καλες

Καταραμένοι λόγο της μαύρης μαγείας;;; Έλα μωρέ; Γιατί το λες τώρα αυτό, Λέικ;;;

Πολύ ενδιαφέρον το κεφάλαιο και αδημονώ για την συνέχεια

Ειναι καταραμένοι, πάει και τελείωσε!!!

Αφού αδημονείς, να την ανεβάσω τότε!

Αυτο για την Argy, που αδημονεί!

Κεφάλαιο 4ο : Το ξέσπασμα
Δεν είχα ξανασυναντήσει Σκοτεινό Ξωτικό που να είχε τις ίδιες απόψεις με εμένα, μέχρι που γνώρισα καλύτερα τον Χόραν Βόνσνικ…
Ήταν μια καταστροφική μέρα, πριν τρία χρόνια στα δεκαπέντε μου. Οι γονείς μου μόλις είχαν τσακωθεί άσχημα επειδή κάποιοι συμμαθητές του αδερφού μου τον είχαν δει να με τη Λενόρ, καθώς γύριζαν από το σχολείο και άρχισαν να τους κοροϊδεύουν, ένας μάλιστα τους επιτέθηκε. Ο Ιβάν τραυματίστηκε, στην προσπάθειά του να την προστατέψει, ευτυχώς δεν ήταν τίποτα σοβαρό και έγινε γρήγορα καλά. Η Λενόρ όμως το πήρε πολύ βαριά, έκλεγε όλη μέρα κλεισμένη στο δωμάτιο που μοιραζόμασταν, δεν δεχόταν να μιλήσει ούτε σε εμένα.
Της είχαν ξανά επιτεθεί, αλλά μόνο λεκτικά. Επιπλέον, το ότι τραυματίστηκε ο Ιβάν την έκανε να νιώθει ενοχές. Για αυτό και εγώ μισούσα τα Σκοτεινά Ξωτικά, γιατί ήταν όλοι αλαζόνες, εγωιστές και περιφρονούσαν οτιδήποτε διαφορετικό. Όταν θα μεγαλώναμε, θα έπειθα τη Λενόρ να επιστρέψει στη Χώρα του Φωτός, στη γη των Ξωτικών. Θα πήγαινα και εγώ μαζί της, μόνο που δεν νομίζω πως θα ήμουν καλοδεχούμενη.
Αυτά σκεφτόμουν καθώς καθόμουν στην πίσω αυλή και άφηνα επιτέλους τα δάκρυα μου, να κυλήσουν ανεξέλεγκτα. Όταν ξαφνικά ο Χόραν ήρθε και κάθισε δίπλα μου, άρχισα να σκουπίζω βιαστικά τα δάκρυα μου, όμως εκείνος με πρόλαβε. Μου τα σκούπιζε απαλά, ενώ εμένα μου είχε κοπεί η ανάσα. Τότε μόνο συνειδητοποίησα πόσο όμορφος ήταν, άρχισα να παρατηρώ τα ατημέλητα σκούρα μπλε μαλλιά του και το δέρμα του που έλαμπε αμυδρά στο σεληνόφως. Τα ανοιχτά γκρίζα μάτια του με παρατηρούσαν κι εκείνα.
Προσπάθησα να δω τον εαυτό μου μέσα από τα λαμπερά του μάτια. Ένα δεκαπεντάχρονο κορίτσι, με πυκνά κατάμαυρα μαλλιά ως τη μέση μέσα στα οποία υπήρχαν μερικές ασημένιες πινελιές, σκούρα γκρίζα μάτια και γυμνασμένο σώμα με καμπύλες. Τουλάχιστον έτσι με περιέγραφε η Λενόρ. Κι η αλήθεια είναι πως δεν είχα ιδέα τι έβλεπε εκείνος, είχα καταλάβει όμως πως ότι κι αν ήταν αυτό, του άρεσε….
Μετά από λίγο με ρώτησε αν ήμουν καλά. Άργησα να του απαντήσω, κι όταν απάντησα του αράδιασα όλες της προηγούμενες σκέψεις μου. Για εμάς τα Σκοτεινά Ξωτικά που ήμασταν καταραμένοι και αναγκασμένοι να ζούμε στο σκοτάδι. Για την προκατάληψη και την εχθρότητα που εισπράτταμε καθημερινά από τους γύρω μας, μόνο και μόνο επειδή ένα Ξωτικό ήταν μέλος της οικογένειάς μας. Στο τέλος ράγισα και άρχισα να κλαίω με λυγμούς στην αγκαλιά του. Με παρηγορούσε και μου ψιθύριζε στο αυτί πως όλα θα πάνε καλά και πως συμφωνούσε μαζί μου. Καθίσαμε έτσι για πολύ ώρα, όλη η αγανάκτηση, η οργή και η αδικία που με έπνιγε είχαν συσσωρευτεί μέσα μου τα τελευταία δέκα χρόνια. Επιτέλους τα είχα βγάλει από μέσα μου, είχα ξεσπάσει και τώρα ένιωθα πολύ καλύτερα.
Εκείνο το ξέσπασμα έφερε εμένα και τον Χόραν πιο κοντά. Από εκείνη τη μέρα μιλάγαμε καθημερινά. Ανταλλάσαμε γράμματα και εγώ άρχισα να δουλεύω στο σιδηρουργείο, όπου δούλευε εκείνος και ο πατέρας του, μαζί με τη Λενόρ. Δεν με ένοιαζε που ήταν πέντε χρόνια μεγαλύτερος, είχαμε πολλά κοινά και περνάγαμε καλά μαζί.
Δεν έπρεπε βέβαια να μάθουν για τη σχέση μας οι γονείς μας και σίγουρα όχι ο αδερφός μου. Μόνο η Λενόρ ήξερε και με κάλυπτε κάθε φορά που ήθελα να μείνω μόνη μαζί του. Η αλήθεια είναι πως δεν αγαπούσα αληθινά τον Χόραν, μου άρεσε πολύ όμως, όπως επίσης μου άρεσε και η περιπετειώδης, μυστική και παθιασμένη σχέση που είχαμε. Μου άρεσαν οι βόλτες μας στην παραλία, η συζητήσεις μας, οι αγκαλιές μας, τα φιλιά μας. Ήθελα να κρατήσει αυτή η σχέση, όμως το σκοτεινό τέλος της πλησίαζε γρήγορα, σαν μαύρο σύννεφο που φέρνει τη καταιγίδα…

Μα, χρυσή μου Λέικ, άστους να λένε και να φωνάζουν! Τι μας νοιάζει τι λένε οι άλλοι :P

Αχ, κεφάλαιο ειδική παραγγελία για μένα;;; Με συγκινείς (αλήθεια τώρα)

Τι ωραίοοο!!! Τι γλυκό!!! Πράγματι, την βρήκε σε δύσκολη στιγμή και την παρηγόρησε και, λόγω του ότι η σχέση τους ήταν κρυφή, αυτή ήταν και η ''μαγεία'' της, ας το πούμε. Το απαγορευμένο είναι πιο γλυκό

Αχ, γιατί όμως είχε η σχέση τους σκοτεινό τέλος;;; Κάτι πολύ κακό πρέπει να συνέβη...

Κράτα τις απόψεις σου για τον εαυτό σου, και άσε τη Λέικ ήσυχη!!! χαχαχαχα!!





Κακό ήταν το τέλος όντως...όχι ότι το έχω πολύ-σκεφτει αλλά όλο και κάτι μακάβριο θα βρω στο τέλος!!!!

Εχμ, καλή μου, θέλεις να ζήσει η πρωταγωνίστρια σου, έτσι; Μην τα λες αυτά γιατί δεν ξέρει τι την περιμένει

Σπόιλερ:

Χμ...Κάτι μου ήρθε στο μυαλό...Να σου το στείλω σε pm ή να το γράψω εδώ;

σε πμ καλυτερα!

Οοοοκ

Ωραιοτατο!!!!!
Αχχχχ.......αλλο ενα μακαβριο τελος μας περιμενει!!Τι ωραιααααα!!!!!!!! (Να μην αισθανομαι και εγω ασχημα που γραφω τετοιες ιστοριες [μακαβριες] )

!!
Γράφεις όμως κι εσύ κάτι ιστορίες...μαύρες κατάμαυρες!! Το "Προσεχε τι εύχεσε" ειδικα ήταν πολυ μαύρο!!αλλά μου άρεσε πολύ

Γιατί να αισθάνεσαι άσχημα, Σάντρα μου; Ποιος ο λόγος;;; Αφού και σε εμάς αρέσουν τα μακάβρια τέλη Έτσι τις θέλουμε τις ιστορίες μας: μαύρες και άραχνες!!!

Σπόιλερ:

Χαχαχαχαχαχαχα ναι και που να δειτε τι ετοιμαζω για το "Τα παραμυθια δεν εχουν παντα ομορφο τελος"
Χιχιιχιχιχιιχιιχιχιχιχ

Σπόιλερ:

καταλάβα...δεν τη βλεπω καλα την Περσεφώνη....

Τιιιιιιιι;;;; (να, ακόμα δεν ήρθες, φωτιές μας άναψες :P)

Σπόιλερ:

Μονο Περσεφωνη??
Επειδη ειμαι καλο κοριτσι σας αποκαλυπτω κατι...
Εμφανιζονται δυο ακομα κοριτσια
Η Κασαντρα και η Πανδωρα.
και μερικοι αλλοι τυποι...
(Ονοματα παντως εεε???? )

Σπόιλερ:

Παναγία μου, τι ονόματα! Ακούγονται...καταστρεπτικά. Οι κυρίες μάααλλον (βλέπε σίγουρα) θα φέρουν την καταστροφή και θα κάνουν ένα ωραίο μπάχαλο μέσα στην ιστορία! Και οι άλλοι τύποι θα περιπλέξουν τα πράγματα...Μέσα έπεσα;

Σπόιλερ: