Darkness...

Ωραία τα ονόματα, αλλά έχουν και τα 3 τραγικό παρελθόν! Κορίτσια σαν αποχαιρετώ προς το παρόν γιατί είμαι στο τελευταίο κεφάλαιο του Beastly! (είναι υπέροχο :<3: ) !!!!!

και btw, σταματηστε να μου κάνετε spam!!!!!!!! <3

Οκκ συγνωμηη......
Καλο διαβασμααα!!!
Και περιμενουμε συνεχειααα!!!!!

Δεν πειράζει κοριτσάρες!! Τη συνέχεια θα πάω να τη γράψω σε λίγο

Σπόιλερ:

Σε πολύ λίγο;;; Να είμαστε σε stand by mode;;;

Σπόιλερ:

συγνώμη κόριτσια, αλλά δεν το χω ξεκινήσει καν, και πρέπει να το διαβάσει και η "διορθωτρια" μου πρώτα.... θα το έχετε αύριο όμως!

Έχεις και διορθώτρια;;; Προχωρημένη σε βρίσκω! (εγώ γιατί να κάνω τις διορθώσεις μόνη μου;;; Δεν είναι δίκαιοοο!!! )

χαχαχαχα δεν είναι ακριβώς διορθώτρια η κοπέλα, απλα τα διαβάζει μου λέει τη γνώμη της και μου λέει που αν έχω κάνει κάποιο λάθος!

Άστα αυτά! Την εκμεταλλεύεσαι για να κάνει εκείνη όλες τις διορθώσεις και εκείνη να μένει στην αφάνεια! Shame on you! :P

Σπόιλερ:

Να τη και η συνέχεια


Κεφάλαιο 5ο : Σκοτεινό τέλος
Η μυστική σχέση ανάμεσα σε εμένα και του Χόραν είχε φτάσει πια στους τέσσερεις μήνες. Τα πράγματα κυλούσαν χαλαρά μεταξύ μας, όμως εγώ ένιωθα πως τον ερωτευόμουν όλο και περισσότερο. Ευτυχώς τα αισθήματα ήταν αμοιβαία. Ο Χόραν ήταν πολύ γλυκός μαζί μου, αλλά η πιθανότητα να μας ανακαλύψουν κρεμόταν από πάνω μας σαν θανατική απειλή.
Εκείνος θα διέτρεχε μεγαλύτερο κίνδυνο από ότι εγώ. Εγώ απλά θα αναγκαζόμουν από τους γονείς μου να μετακομίσω σε κάποιο απόκρημνο, χωμένο στους βράχους χωριό. Αφού πρώτα η μητέρα μου θα με είχε χαστουκίσει και κοιτάξει υποτιμητικά και ο πατέρας μου θα μου έλεγε πόσο τον απογοήτευσα. Όλα αυτά θα με πονούσαν αλλά θα τα άντεχα, γιατί θα είχα τη Λενόρ πλάι μου. Ο Χόραν όμως ρίσκαρε να χάσει τη φιλία του αδερφού μου, για χάρη μου. Οι δυο τους ήταν φίλοι από παιδιά. Και ήμουν σίγουρη ότι ο Ιβάν θα γινόταν έξαλλος και θα ένιωθε προδομένος αν το μάθαινε.
Ένα απόγευμα που εγώ υποτίθεται πως το περνούσα σπίτι με τη Λενόρ διαβάζοντας. Πήγα βόλτα με τον Χόραν στις παρυφές του Απέραντου Δάσους. Αρχικά είχαμε πάει εκεί για να με βοηθήσει ο Χόραν να εξασκηθώ στην ξιφασκία. Έτσι, λοιπόν ξεκινήσαμε να ξιφομαχούμε. Στο τέλος όμως καταλήξαμε να κυλιόμαστε και να φιλιόμαστε παθιασμένα ανάμεσα στις ρίζες των δέντρων. Ήμουν τόσο ευτυχισμένη εκείνη τη στιγμή. Το αγόρι που μου άρεσε με κρατούσε σφιχτά στην αγκαλιά του και εγώ ένιωθα τόσο χαρούμενη….
Τη στιγμή όμως έμελε να καταστρέψει μία κραυγή. Γυρίσαμε κι οι δυο ταυτόχρονα προς το μέρος που ακούστηκε ο ήχος, άκουσα τον Χόραν να παίρνει μια κοφτή ανάσα μόλις αντίκρισε τη Λούντβιλ. Ήμουν και εγώ σοκαρισμένη και την κοιτούσα με ορθάνοικτα μάτια όπως ακριβώς με κοιτούσε κι εκείνη.
Η Λούντβιλ ήταν στην ηλικία του Χόραν και τρελά ερωτευμένη μαζί του, από την εποχή που πήγαιναν σχολείο. Οι γονείς τους ήταν φίλοι και γείτονες. Εκείνη είχε πάντα μια ψύχωση με τον Χόραν κι όλοι την θεωρούσαν τρελή. Αυτό γινόταν εν μέρει λόγο των πάλλευκων ματιών της και των μαύρων άγριων μαλλιών της και εν μέρει επειδή ακολουθούσε εδώ και χρόνια το Χόραν σαν πιστό ζώο. Εκείνος δεν της έδινε σημασία, της φερόταν φιλικά αλλά του ήταν παγερά αδιάφορη. Κρίμα που δεν ίσχυε το ίδιο και για εκείνη, τον αγαπούσε ακόμα, τρελά.
Δεν είχα ακόμα συνέλθει από το σοκ, όταν η Λούντβιλ έβγαλε ένα μυτερό στιλέτο από τη ζώνη της και το κάρφωσε με δύναμη στην καρδιά της. Έβγαλε μια δυνατή πονεμένη κραυγή που σπάραξε την καρδιά μου και ταρακούνησε το δάσος, πριν πέσει νεκρή στο έδαφος…
Τρέξαμε και οι δυο προς το μέρος της, ήταν όμως πολύ αργά. Πριν προλάβουμε να κάνουμε οτιδήποτε κατέφτασαν τρέχοντας οι γονείς μου, η μητέρα του Χόραν και οι γονείς της Λούντβιλ με τη μικρή αδερφή της, την Έιβα. Οι τρεις τους ούρλιαξαν όταν είδαν την κόρη τους πεθαμένη. Κανείς δεν φαινόταν να είχε προσέξει την ύποπτη παρουσία μας εκεί. Όταν ξαφνικά η μητέρα μου μας ρώτησε τι στο καλό κάναμε εδώ. Και ενώ εγώ ήμουν έτοιμη να δώσω μια ακίνδυνη και αθώα απάντηση, η Έιβα πετάχτηκε και τα κατέστρεψε όλα.
«Έχουν σχέση» είπε κατηγορηματικά εκείνη δείχνοντας προς το μέρος μας. «Η Λούντβιλ το είχε καταλάβει αλλά δεν ήταν σίγουρη, γι αυτό και τους ακολούθησε σήμερα εδώ, ποιος ξέρει τη αντίκρισε που την έκανε να αυτοκτονήσει» συνέχισε εκείνη με τρεμάμενη φωνή.
Πάει τελείωσε, το τέλος είχε έρθει και οι συνέπειες θα ήταν τρομερές, σκέφτηκα…
Ο Χόραν τσακώθηκε με τον αδερφό μου και δεν έχουν ξανά μιλήσει από τότε. Οι οικογένεια της Λούντβιλ συνέχισε να μας κατηγορεί. Οι γονείς μου δεν πρόλαβαν να με στείλουν σε άλλη πόλη γιατί ο Χόραν εγκατέλειψε τη Σκοτεινή λίγες μέρες μετά. Χωρίς ούτε καν ένα αντίο. Δεν τον ξανάδα και δεν ξανά επικοινώνησα μαζί του. Οι σχέσεις μας με την οικογένειά του σχεδόν κόπηκαν και η οικογένεια μας έπεσε ακόμα πιο πολύ στα μάτια των συμπολιτών μας.
Εγώ ένιωθα φοβερές τύψεις, με κατέτρωγαν οι ενοχές, και για πολύ καιρό δεν μπορούσα να κοιτάξω τα μέλη της οικογένειας μου, τους Βόνσνικ και την οικογένεια της Λούτβιλ στα μάτια. Το μόνο που έκανα ήταν να κλαίω κλεισμένη με το δωμάτιό μου. Η Λενόρ ήταν το μοναδικό μου στήριγμα, μου στάθηκε όταν οι υπόλοιποι αρνούνταν να με κοιτάξουν. Δεν θα τα κατάφερνα χωρίς εκείνη δίπλα μου…
Τον Χόραν τον ξέχασα γρήγορα μετά από λίγους μήνες , ήταν για μένα παρελθόν. Τη Λούντβιλ όμως δεν την ξέχασα ποτέ…
Ούτε το σκοτεινό τέλος που έδωσε στην ιστορία μας…

ΠΩΠΩ... τα διαβασα τωρα ολα τα κεφαλαια μαζι και εμεινα αφωνη... ηταν απιθανο! γραφεις καταπληκτικα! εγω οτε δεν θα καταφερω να γραψω ετσι!
και τελικα οντως καταφερες να δωσεις ενα μακαβριο τελος στην ιστορια τους. αλλα εχω μια απορια. καταλαβαινω γιατι τα σκοτεινα ξοτικα ειναι προκατειλημμενα απεναντι στα ξοτικα και τα μισουν και δεν υα θελον στην γη τους, και το αντιστοιχο. αλλα γιατι η σχεση 2 σκοτεινων ξοτικων να κατακρινεται?
και ακομα περιμενω να δω τι θα γινει στην σκοτεινη πλευρα! (οταν τελειωσει η αναδρομη στον παρελθον, φυσικα )
ολα αυτα τα σκεφτεται λιγο πριν πεθανει, υποτιθεται?
και ποιοι ηταν οι διωκτες τους? και γιατι τις κυνηγουσαν?

ευχαριστώ

στο τέλος με βοήθησε πολύ και η Argy

οι σχέση τους κατακρίθηκε γιατί αυτή ήταν μόλις 15, αυτός ήταν 20 και ήταν και κολλήτος του αδερφου της, αυτά πανω κάτω!!
για τους διώκτες θα το μάθεται πιο κάτω όταν τελειώσει με το flashback!

ααα... για αυτο κατακριθηκε?
σιγα μωρε! υπαρχουν και χειροτερα. για 5 χρονακια κανουν ετσι? τι προκαταληψη!

κι εγω το διαβασα και ειναι παρα πολυ ωραιο και οντως γραφεις καταπληκτικα.... περιμενουμε συνεχεια

ευχαριστώ πολύ κορίτσια θα την ανεβασω τώρα τη συνέχεια!!!

Κεφάλαιο 6ο : Απομεινάρια
Είχαν περάσει τέσσερεις μήνες από το θάνατο της Λούντβιλ και την ξαφνική φυγή του Χόραν. Τα πράγματα είχαν καθησυχάσει, η σχέση μου με τους γονείς μου σιγά, σιγά αποκατασταινόταν και εγώ ένιωθα όλο και καλύτερα… Τρία χρόνια μετά, στα δεκαοχτώ μου, δεν μου έλειπε καν. Το μόνο που είχε απομείνει από εκείνον ήταν σκίτσα του.
Ζωγράφιζε και σκίτσαρε υπέροχα. Αφότου έφυγε, πολλές φορές χάζευα τα σκίτσα του, τα οποία τις περισσότερες φορές απεικόνιζαν εμένα, τον αδερφό μου, ένα σκίτσο του απεικόνιζε και τη Λενόρ.
Εκείνη τη στιγμή μου ήρθαν στο μυαλό όλα τα σκίτσα του, που είχα κρυμμένα στο συρτάρι μου. Θυμήθηκα ένα όμορφο σκίτσο που έδειχνε εμένα.
Στεκόμουν όρθια με τα ασημόμαυρα μαλλιά μου χυμένα στην πλάτη μου, είχα το ένα μου πόδι μπροστά από το άλλο, το κεφάλι μου ήταν γερμένο χαμηλά στο πλάι. Το ένα μου χέρι ήταν λυγισμένο κάτω από το θώρακα μου, και κρατούσε χλαρά ένα μαστίγιο. Ενώ το άλλο μου χέρι χρησιμοποιούσε για βάση το άλλο μου και ακουμπούσε σχεδόν στην δεξιά πλευρά του προσώπου μου. Σε εκείνο το χέρι κρατούσα τα φονικά στιλέτα μου, τα οποία ήταν σαν προέκταση των δακτύλων μου, και έμοιαζαν με γαμψά νύχια αρπακτικού. Οι λεπίδες τους ήταν λείες και κοφτερές, το παραμικρό άγγιγμα ήταν οδυνηρό και ματωμένο. Φορούσα λιγοστά ρούχα, ένα μαύρο δερμάτινο κορμάκι με μεταλλική επένδυση, ψιλές μαύρες μπότες μέχρι το γόνατο και γύρω από το δεξί μου μηρό μέχρι και το γόνατό μου ήταν σφικτά τυλιγμένα δερμάτινες λωρίδες στις οποίες διέκρινα μερικά στιλέτα καλά κρυμμένα. Η αλήθεια είναι ότι φαινόμουν πολύ όμορφη.
Θυμήθηκα και ένα σκίτσο της Λενόρ. Εκείνη και ο Χόραν ήταν απλοί γνωστοί αλλά ήμουν σίγουρη πως απλά δεν μπόρεσε να συγκρατηθεί μπροστά στην αγγελική ομορφιά της.
Την είχε ζωγραφίσει σε μία φυσική στάση, στην οποία εκείνη ήταν ανφάς και κοιτούσε με ανέκφραστο ύφος και μισάνοιχτα χείλη κάτι πέρα μακριά. Τα μάτια της στο χρώμα του ζαφειριού έλαμπαν και τα κατάξανθα μαλλιά της, ανέμιζαν. Εκείνη δεν φορούσε τα λιγοστά ρούχα που φορούσα εγώ και όλα τα νέα Σκοτεινά Ξωτικά, αλλά ένα όμορφο εφαρμοστό, ροζ μπλουζάκι, που άφηνε ακάλυπτη την κοιλιά της και από κάτω μια απαλή ροζ φούστα μεχρι λίγο πιο κάτω από το γόνατο. Ήταν πανέμορφη.
Όμως αυτά τα σκίτσα δεν ήταν παρά απομεινάρια των παλιών μας εαυτών, τώρα πια όλα είχαν αλλάξει. Ήμασταν κι οι δυο διαφορετικές, εγώ μισοπεθαμένη και η Λενόρ σε μια παρόμοια κατάσταση, ήμουν σίγουρη..

Το ανέαβασες βλέπω!
Είναι πολύ ωράιο!!!

!! το επόμενο θα 'ναι ακόμα πιο ενδιαφέρον!

Τι ωραία!!!!!

ηταν πολυ ωραιο!
εδω τελειωνει η αναδρομη στο παρελθον?

στο επόμενο..... ετοιμαστείτε.....!

τι καλα! ανυπομονουμε!

Δεν σχολίασα δυο ολόκληρα κεφάλαια! Ντροπή μου! :P

Κεφάλαιο 5ο-Καλά, πιο πολλά θα χάσει αυτή από τον Χόραν, μην τρελαθούμε κιόλας -.- Και συγνώμη, τόσα χρόνια σχέση, τόσος έρωτας και μια τραγική αυτοκτονία στην μέση και τον ξέχασε μέσα σε λίγους μήνες; Όση στήριξη και αν είχε, θα της έπαιρνε σίγουρα περισσότερο καιρό. Και πως στο καλό εμφανίστηκαν όλοι αυτοί; -.- Από το πουθενά; (DAMN STALKERSSS!!! !)

Και αυτό με την ηλικία είναι λίγο κάπως γιατί, σε κάτι έργα εποχής που έχω, ο άντρας μπορεί και να ήταν 20 χρόνια μεγαλύτερος από την γυναίκα. Τα 5 χρόνια τους πείραξαν;;; :P

Σπόιλερ:

Κεφάλαιο 6ο-Και πάλι, πως γίνεται να υπήρξε ανάκαμψη στην σχέση με τους γονείς της μετά από 4 μήνες; Εγώ νόμιζα ότι θα της το χτυπάνε μέχρι να κάνει παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα :P (άσχετο: η περιγραφή που έκανες νομίζω ότι ταιριάζει απόλυτα με το άβαταρ που έβαλες :P) Και η Λενόρ τι έπαθε και είναι μισοπεθαμένη; Όλα η Λέικ τα τραβάει! :P