Darkness...

Λέω ότι η Λενόρ είναι μισοπεθαμένη, επειδή έχει πέσει στα χέρια των διωκτών τους, γι αυτό...βέβαια αυτό μπορεί να μην ισχύει....

ουαου!!!!! καταπληκτικηη ιστοριαααα!!! και μην ανυσηχεις!! θα την διαβασουν και αλλοι!!! αναμενουμε την συνεχεια οπωσδηποτεε!!! μην μας ξεχασεις!!!

εγω πιστευω οτι δεν ισχυει! η λενορ δεν νομιζω να ειναι μισοπεθαμενη.

και τωρα που το ειπε η argy το παρατηρησα κι εγω. οντως η περιγραφη της λεικ στην ζωγραφια ειναι ιδια με το αβαταρ σου. να μαντεψω οτι απο εκει την εμπνευστηκες?

όντως από εκεί την εμπνεύστηκα!!!! μην ανυσηχητε δεν σας ξεχνώ

ωραια!
γιατι ανυπομονουμε!

ναιιιιιι συμφωνω με την ευααα!!!!!

συγνωμη που το άργησα


Κεφάλαιο 8 : Ματωμένο ταξίδι

Καθώς σκεφτόμουν τη Λενόρ πεθαμένη, η καρδιά μου σφίχτηκε, και ένας λυγμός ανέβηκε στα χείλη μου, δεν ακούστηκε ποτέ, ήταν όμως εκεί και σιγόκαιγε παρέα με τα υπόλοιπα δάκρυά μου.
Σιγά, σιγά άρχισα να θυμάμαι το πώς φτάσαμε εδώ…
Όταν τελειώσουν την εκπαίδευσή τους τα Σκοτεινά Ξωτικά, στα δεκαοχτώ τους, κάποια από αυτά στέλνονται σε αποστολές, ώστε να αποδείξουν την αξία, το θάρρος, το κουράγιο και τις ικανότητες τους. Δεν πηγαίνουν όλα σε αποστολές, μόνο αυτά που θέλουν να εξασκήσουν ένα επάγγελμα το οποίο απαιτεί τα παραπάνω προσόντα, ή απλά επειδή θέλουν να αποκτήσουν δόξα και τιμή.
Έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε εγώ και η Λενόρ πριν τρεις εβδομάδες περίπου, την αποστολή μας. Εγώ έλεγα σε όλους πως το έκανα επειδή στο μέλλον ήθελα να γίνω δασκάλα των Στιλέτων, αλλά βαθιά μέσα μου, ένα κομμάτι μου το έκανε για να αποκαταστήσει την τιμή της οικογένειάς μου. Η Λενόρ ήρθε γιατί δεν ήθελε να με αφήσει μόνη και επειδή ήθελε και εκείνη να αποδείξει την αξία της.
Δυο βδομάδες διασχίζαμε το Απέραντο Δάσος, το οποίο δεν έχει τελειωμό και κατευθυνόμασταν δυτικά προς το σύμπλεγμα των νησιών της Παγωνιάς. Μέχρι τότε δεν είχαμε συναντήσει πολλούς κίνδυνους. Μόνο μια φορά την πρώτη εβδομάδα μας επιτέθηκε μια αγέλη λυσσασμένων τσακαλιών, τα οποία είχαν ένα κέρατο την κορυφή του κεφαλιού τους και προσπαθούσαν να μας καρφώσουν με αυτό. Τα σκοτώσαμε σχετικά εύκολα και φάγαμε δύο από αυτά. Συνεχίσαμε το ταξίδι για άλλη μία βδομάδα, όταν τους είδαμε.
Στέκονταν εκεί με τα κερασφόρα, κακομούτσουνα πρόσωπα τους να μας κοιτάζουν μοχθηρά, το μπόι τους έφτανε τα δύο μέτρα και κρατούσαν δίκοπους πέλεκες και στα δυο τους χέρια ήταν τρεις. Ποτέ μου δεν είχα δει τα Σκοτεινά Τέρατα με τα μάτια μου, μόνο σε βιβλία ιστορίας. Θυμήθηκα το μάθημα που είχαμε κάνει πριν τέσσερα χρόνια γι’ αυτά.
«Τα Σκοτεινά Τέρατα, δημιουργήθηκαν από το Τάγμα των Σκοτεινών Αρχόντων, είναι στην ουσία τα κατοικίδια τους. Είναι φτιαγμένα από Σκοτεινή Μαγεία και είναι θανατηφόρα, λίγα πράγματα μπορούν να σκοτώσουν ένα Τέρας, για παράδειγμα φοβούνται το νερό και το υπερβολικό φως.», θυμάμαι τα λόγια της κυρίας Κορξ, σαν να τα άκουσα χτες. Το Τάγμα των Σκοτεινών Αρχόντων ήταν κάποια αρχαία Σκοτεινά Ξωτικά λάτρες της Σκοτεινής Μαγείας και την χρησιμοποιούσαν ασύστολα. Ήταν μοχθηροί και προκαλούσαν φόβο στα περισσότερα Σκοτεινά Ξωτικά, οι αποτρόπαιες πράξεις τους ήταν γνωστές σε όλους.
Το παράξενο ήταν ότι τα Τέρατα αυτά βρίσκονταν εδώ, έτοιμα να σφάξουν δύο κορίτσια, μακριά από τους αφέντες τους. Τι μπορεί να έκαναν εδώ, στο Απέραντο δάσος; Οι Σκοτεινοί Άρχοντες δεν ήταν εδώ τριγύρω, θα μύριζα τη Σκοτεινή Μαγεία που απέπνεαν. Άρα τι δουλειά είχαν εδώ; Τα Τέρατα δεν μπορούν να το σκάσουν από τους αφέντες τους. Είναι δεμένοι μαζί τους. Οπότε τα Τέρατα ήταν εδώ για κάποιο λόγο, κάποιος τα είχε στείλει για να μας δολοφονήσουν και να αφήσουν τα κατακρεουργημένα πτώματα μας να φαγωθούν από τα αγρίμια τους δάσους.
«Τρέχα, με το σινιάλο μου», ψιθύρισα στη Λενόρ. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα ανταλλαγής δολοφονικών βλεμμάτων με τα τέρατα, σφύριξα ρυθμικά δυο φορές και αρχίσαμε να τρέχουμε μανιασμένες. Τα Τέρατα μας επιτέθηκαν αστραπιαία, μόλις που πρόλαβα να δω ότι το τσεκούρι του ενός καρφώθηκε στο σημείο που βρισκόμουν πριν από λίγα δευτερόλεπτα. Καταφέραμε να τους ξεφύγουμε. Εγώ πετούσα στιλέτα και μπάλες φωτιάς, ενώ η Λενόρ τους έριχνε βέλη και νερό. Τρέχαμε για τρεις μέρες με ελάχιστη ξεκούραση και λιγοστό φαγητό. Όταν το τέταρτο βράδυ η Λενόρ αποκοιμήθηκε στη σκοπιά. Ανοίξαμε ταυτόχρονα τα μάτια μας, για αντικρίσουμε τα παραμορφωμένα μάτια τους και να μυρίσουμε τις αποπνικτικές ανάσες τους. Ήταν μόνο δύο, είχα καταφέρει να εξοντώσω τον ένα χτες, πετώντας του να στιλέτο κατευθείαν στη βάση του λαιμού του. Τώρα όμως ήμασταν καταδικασμένες. Δεν είχαμε κάνει παραπάνω από δύο χιλιόμετρα όταν το βέλος καρφώθηκε στην πλάτη μου και το αφόρητο κάψιμο μου έκοψε την ανάσα. Το κάψιμο… είχε εξαφανιστεί. Ο φρικτός πόνος δεν ήταν πια εκεί. Το φως μου επανερχόταν με αργούς ρυθμούς και σιγά, σιγά εγκατέλειπα τη σκοτεινή πλευρά. Δεν ήξερα όμως τι θα έβρισκα εκεί που πήγαινα, φοβόμουν και αναρωτιόμουν, «Είναι αυτό το τέλος;»…

είναι;;; αυτο θα το δουμε φυσικα στην συνέχεια!! που φυσικά δν θέλουμε να μας την αργήσεις αν μπορεις! ανυπομονωω τι θα γινει...!! ειμαι σε μια ταση αγωνιας!!!

Τέλεια!!! Είναι πάρα πολύ ωραίο!!!
Τις καημένες... Αναρωτιέμαι αν αυτά τα τέρατα τα έχει βάλει κάποιος για να τις κυνηγήσουν και να τις σκοτώσουν και γι αυτό είναι εκεί χωρίς τους αφέντες τους. Αλλά μήπως το έχουν σκάσει αφού τους έχουν "φάει" τους αφέντες?
Σου έστειλα ένα πράγμα που βρήκα περίεργο στο Pm, αλλά τώρα θυμήθηκα και κάτι άλλο: τα τσακάλια αφού ήταν λυσασμένα αυτές γιατί τα έφαγαν? Η λύσα είναι νομίζω κάτι σαν αρρωστια και μάλλον δεν είναι και πολύ καλό πράγμα να φας κάτι λυσασμένο. Δεν ξέρω βέβαια αν αυτό ισχύει, απλά μια θεωρία είναι. Μου φαίνεται όμως λογικό και γι αυτό το λέω...

σας ευχαριστώ ! όσο για τη συνέχεια, είμαι διακοπές και δεν πολύ βρίσκω χρόνο, αν και θα προσπαθήσω να μην το αργήσω. Όσο για τη λύσσα περισσότερο το έλεγα μεταφορικά....

πωπω τα καημενα τα κοριτσια....καλα οκ τους επιτεθηκαν αλλα σιγουρα ειχαν διαταγη να τις σκοτωσουν για να τις κυνηγουσαν τοσες μερες.......περιμενουμε συνεχεια....

ηταν φοβερο! και εγω τις λυπαμαι. γιατι να τις κυνηγησουν? αν και εχουν την εντυπωση οτι το βελος δεν ηταν θανατηφορο, και τωρα που θα ξυπνησει θα ειναι μαζι με την λενορ, αιχμαλωτες των σκοτεινων τερατων και καθ'οδον για τους αφεντες τους.

βεβαια ειναι μονο μια υποθεση!

μμμμ... δεν εχεις πεσει και πολυ κοντα.....θα δειτε....

κριμα... να σκεφτω κατι αλλο τοτε?
μηπως εχει να κανει με τον πρωην της? η με τα ξωτικα (οχι τα σκοτεινα)?

Ενδιαφέρον... Ανυπομονώ να δω τι θα γίνει στην συνέχεια

Μετά απο χρόνια και ζαμάνια κατάφερα να γράψω καινούριο κεφάλαιο.....λοιπόν Enjoy!

Μέρος 2ο :
DARK LOVER
Κεφάλαιο 1ο: Κακή αρχή

Στην αρχή, ήταν απλά ένα αμυδρό φως, το οποίο στη συνέχεια μεγάλωνε και με ζέσταινε όλο και περισσότερο. Τα μάτια μου πάλευαν απεγνωσμένα να ανοίξουν και η καρδιά μου παλλόταν δυνατά από άγχος, φόβο αλλά και προσμονή. Όταν κατάφερα τελικά να τα ανοίξω, κατάλαβα πως ήταν νύχτα και ότι κάποιος κρατούσε ένα πυρσό κοντά στο πρόσωπό μου. «Βασανιστήρια», σκέφτηκα τρομοκρατημένη. Προσπάθησα να κουνηθώ, άλλα μάταια και η πλάτη μου πονούσε ακόμα από το βέλος όπου είχα δεχτεί.
«Ηρέμησε» μου είπε ψυχρά μια υπέροχη φωνή. Εστίασα το βλέμμα μου πίσω από τον πυρσό, σε αυτόν που τον κρατούσε. Δεν μπορούσα να τον δω καθαρά, αλλά στο σκοτάδι φαινόταν όμορφος. Τα μαλλιά του ήταν μαύρα και έφταναν λίγο πιο πάνω από τους ώμους, είχε δυο λεπτά κοτσιδάκια μπροστά στο κάθε του αυτί και ήταν και τα δυο δεμένα με ασημένια κλωστή. Τα μάτια του, από ό, τι έβλεπα, είχαν καστανό χρώμα και ήταν ελαφρώς σχιστά στις άκρες και τραβηγμένα προς τα πάνω, όπως εκείνα των Ξωτικών. Το πρόσωπο του ήταν μεν λεπτό αλλά δυσανάλογο με αυτό των Ξωτικών. Τι πλάσμα ήταν άραγε;…
«Είμαι ο Βάιαν» μου είπε, στον ίδιο ψυχρό τόνο. Πρέπει να τον κοιτούσα σαν χαζή γιατί το επανέλαβε, πιο αργά αυτή τη φορά.
«Λενόρ», ψέλλισα.
«Είναι καλά, μην ανησυχείς. Ο αδερφός μου την φροντίζει» μου απάντησε εκείνος.
Έκανα να σηκωθώ αλλά εκείνος με έσπρωξε και κόλλησα στην θέση μου.
«Αν δεν κάτσεις ήρεμη θα σε ναρκώσω» Ο τόνος του μπορεί να ήταν ήρεμος, αλλά ήταν απειλητικός ταυτόχρονα, κάτι που επέφερε ένα ρίγος στην ραχοκοκκαλιά μου. Αγνόησα την προειδοποίησή του και σηκώθηκα ξανά, με περισσότερη φόρα αυτή τη φορά. Με έσπρωξε κάτω, άγρια όπως είχε υποσχεθεί και μου έχωσε στο στόμα ένα φλασκί με ένα πικρό υγρό. Προσπάθησα να μην το καταπιώ αλλά εκείνος συνέχισε να το πιέζει βάναυσα στο στόμα μου. Η επίδραση του υπνωτικού υγρού άρχισε να ξεδιπλώνεται μέσα μου και με κατέβαλλε σιγά, σιγά μια αίσθηση σαν να έφευγα από το σώμα μου. Αγωνίστηκα μάταια να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά.
Το τελευταίο πράγμα που άκουσα πριν βυθιστώ σε έναν γαλήνιο ύπνο χωρίς όνειρα, ήταν η παγερή φωνή του Βάιαν που έλεγε, «Εγώ σε προειδοποίησα»….

Δηλαδή δεν έχουν πεθάνει και τις κρατάνε αιχμάλωτες???
Εγώ περίμενα να πεθάνει τουλάχιστον η Λέικ. Δεν περίμενα με τίποτα να ζήσει...
Είναι πολύ καλό όμως! Περιμένω να δβ και τη συνέχειαααα!!!!

αιχμάλωτες δεν τις λες...θα δειτε στο επόμενο κεφάλαιο, το οποίο θα ανεβάσω σύντομα....

Ωραιάαα!!!!

Τι καλά! Ανυπομονούμε

εγω πιστευα οτι καμια δεν θα πεθανει. εξαλλου η λεικ αφηγειται. πως γινεται να πεθανει ο αφηγητης στην αρχη?
εγω νομιζω οτι αυτοι οι 2 θα ερωτευτουν. ανυπομονω για την συνεχεια

Εύα πουλιά στον αέρα πιάνεις...αν και ήλπιζα να μην ήταν τόσο προφανές! :Ρ