Μαύρη Πανσέληνος

Σπόιλερ:

Original και Μαρία: Συνέχεια ελπίζω σύντομα

Μάνια: Καλά, εσύ πρέπει να γίνει μέντιουμ! Πέτυχες αρκετά. Η σχέση των λυκανθρώπων με την μαύρη μαγεία τώρα... Απλά σκέψου πως κάποιοι όταν ακούν για μαγεία σκέφτονται κατευθείαν σατανικά πράγματα. Αυτό έγινε και σε αυτή την περίπτωση: κυκλοφόρησε η φήμη πως επειδή και τις δύο φορές υπήρχε πανσέληνος στο ηλιοστάσιο, είχε να κάνει πιο πολύ με μαγεία παρά με επιστήμη. Και επειδή η εκκλησία όταν ακούει για μαγεία ανάβει τις φωτιές... ε, καταλαβαίνεις, έτσι βγήκε.

Argy: Αν όντως έμοιαζε σαν να ήταν μάθημα, τότε χαίρομαι. Υποτίθεται πως τα βιβλία αυτά είναι σχολικά, οπότε πρέπει να έχουν λίγο το ύφος. Δυσκολεύτηκα να γράψω το υποτιθέμενο κείμενο σαν να είναι μέσα από βιβλίο και δεν ήμουν σίγουρη αν πέτυχε. Οπότε
Και η πανσέληνος που όλοι περιμένετε δεν αργεί καθόλου

Ανυπομονούμε να δούμε την Ακουστή πανσέληνο! ναιιι!!

Όντως θύμιζε σαν ήτανε σχολικό βιβλίο! Μπράβο π το πέτυχες!

Αααα ωραία ανυπομονούμε!

αχααα ωστε ετσι...^_^ χεχε

παθαινω για την συνεχεια και αλλο μυστηριο...
εμ μα ναι η μαυρη μαγεια δεν εχει να κανει μδε τον σατανισμο??????

Πάλι καλά που δεν αργεί η πανσέληνος ανυπομονώ πολύ και αυτή η Ρέι αν άφηνε την Άμπερλυ να διαβάσει τη λίστα με τα ονόματα ίσως έβρισκαν τα ονόματα των προγόνων τους.
(Ναι όντως θύμιζε σχολικό βιβλίο το πέτυχες!)

Μάνια: Ναι, έχει να κάνει τις πιο πολλές φορές. Για εδώ τώρα... θα δεις τι γίνεται

Original: Ακριβώς αυτό. Θα έβλεπαν τα ονόματα των προγόνων τους (Ευχαριστώ! Είχα άγχος για το αν το πέτυχα ή όχι )

Μαρία: Επόμενο ή μεθεπόμενο κεφάλαιο η πανσέληνος. Κάνε υπομονή!

Εντάξει μόνο για σένα θα κάνω!

Αχααα ωραια θα δωωωω...^_^

Και ναι μονο και μονο επειδη εισαι εσυ θα κανουμε υπομονη για τα κεφαλαιαααα....^_^

Άχου! Σας ευχαριστώωω
Και επειδή είμαι πολύ καλός άνθρωπος, αποφάσισα να μην περιμένετε πολύ και να σας βάλω το κεφάλαιο από τώρα. Enjoy!

7ο κεφάλαιο

Το χιόνι είχε σταματήσει να πέφτει από το μεσημέρι και τώρα, ο ουρανός είχε ανοίξει πάλι. Σε λίγη ώρα ο ήλιος θα έδυε. Κάποιες απ’ τις μαθήτριες ήταν ακόμα έξω και έπαιζαν χιονοπόλεμο. Δεν μπορούσα να καταλάβω πώς τις είχαν αφήσει. Δε θα έπρεπε να απαγορεύεται κάτι τόσο ευχάριστο;
Αναστέναξα και έφυγα απ’ το παράθυρο για να κάτσω στο κρεβάτι. Θα ήθελα τόσο πολύ να βγω κι εγώ έξω, να κάνω έστω μια βόλτα στη χιονισμένη αυλή… Σαν δώρο για τα γενέθλιά μου, ίσως; Αλλά, βέβαια, δεν υπήρχε περίπτωση να με αφήσουν. Σήμερα ήταν η δεύτερη μέρα της τιμωρίας μας και επειδή ήταν Κυριακή, είχαν αρκεστεί στο να μας κρατήσουν μέσα αντί να μας βάλουν να κάνουμε δουλειές. Αλλά αυτή τη στιγμή θα προτιμούσα να είχα να κάνω δουλειές για να μπορέσω να βγω λίγο έξω.

Η πόρτα που άνοιγε με ξύπνησε. Είχε σκοτεινιάσει, αλλά το φεγγάρι δεν είχε βγει ακόμα.
«Ήρθε ένα γράμμα για σένα», είπε η Αδερφή Μάργκαρετ, κάνοντάς με να αποστρέψω το βλέμμα μου απ’ το παράθυρο και να κοιτάξω εκείνη. Ήρθε και μου έδωσε το φάκελο. «Έστειλαν και στην Άμπερλυ σήμερα», συνέχισε καθώς καθόταν στο κρεβάτι μου. Δεν ήξερα τι να της πω έτσι απλά περιεργάστηκα το φάκελο. Η θεία Άμαρι ήταν αυτή που μου είχε στείλει, μάλλον για να με βρίσει που είχα παραβεί τους κανονισμούς. Δεν πίστεψα στιγμή πως ήθελε να μου ευχηθεί. Πάντα με κοίταζε περίεργα στα γενέθλιά μου. Πάντα, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, με απέφευγε. Τουλάχιστον είχα την ησυχία μου για μια μέρα. Τα τελευταία χρόνια έβγαινα με τον Πίτερ για να γιορτάσουμε. Καθώς τα γενέθλιά μου ήταν 21 Δεκεμβρίου, ήταν όλα στολισμένα και μας άρεσε να κάνουμε βόλτα και μετά να πηγαίνουμε σε κάποια καφετέρια για ζεστή σοκολάτα και μετά για κάστανα. Μια φορά είχαμε πάει και σε ένα παγοδρόμιο και μετά είχαμε παίξει χιονοπόλεμο…
«Ε, απλά ήθελα να σου πω», άρχισε κάπως αμήχανα η Αδερφή Μάργκαρετ, επαναφέροντάς με στο παρόν. «Για απόψε…» Μήπως ήθελε να μου ευχηθεί; Να είναι η μοναδική που σκέφτηκε τα γενέθλιά μου;
«Ναι;»
Έκλεισε τα μάτια της. «Τους είπα πως αυτό που κάνουν είναι άδικο, πώς δεν ξέρουν… Αλλά δε με άκουσαν. Πραγματικά, λυπάμαι. Απλά, θέλω να θυμάσαι πως προσπάθησα. Και για τις δυο σας».
Γιατί μου ζήταγε συγγνώμη για σήμερα συγκεκριμένα; Ήμασταν τιμωρημένες όλα τα Χριστούγεννα και, όσο σκληρή κι αν ήταν η τιμωρία, είχε λογική.
Ανασήκωσα του ώμους μου. «Δεν πειράζει», είπα. «Δεν υπήρχαν και πολλές ελπίδες να σας ακούσουν, έτσι κι αλλιώς».
Εκείνη χαμογέλασε αχνά. «Ίσως και να έχεις δίκιο», έκανε καθώς σηκωνόταν. «Εγώ απλά προσπάθησα και ακόμα κι αν δεν πέτυχα, θέλω να ξέρεις πως είμαι αντίθετη με αυτό που θα κάνουν. Δεν πιστεύω πως θα μπορούσες ποτέ να κάνεις όλα όσα λένε».
Έκλεισε την πόρτα πίσω της και με άφησε να αναρωτιέμαι. Αυτό που θα κάνουν; Τι σκόπευαν να κάνουν;
Απώθησα τη σκέψη και άνοιξα το γράμμα. Άναψα το φως για να διαβάσω τι έλεγε.

Ρέιτσελ,
Ελπίζω να είσαι καλά. Σου γράφω για να σε προσκαλέσω να περάσεις μαζί μου τις διακοπές των Χριστουγέννων έτσι ώστε να γιορτάσουμε κανονικά. Περίμενέ με αύριο, στις 6.00 το πρωί στην πύλη της Σχολής. Λυπάμαι που δεν μπόρεσα να έρθω σήμερα, αλλά είχα κάποιες υποχρεώσεις.

Θα σε δω σύντομα!
Με αγάπη,
θεία Αμαριλλίς

Υ.Γ: Έχω ήδη ειδοποιήσει τη διεύθυνση της Σχολής ότι θα φύγεις αύριο για να σε γλιτώσω απ’ τον κόπο.

Δε με έβριζε που παραβίασα τους κανονισμούς; Ήθελε να περάσουμε μαζί τα Χριστούγεννα; Με αγάπη; Αμαριλλίς;
Θα έπρεπε να θέλει να με σκοτώσει. Και να με αποφύγει όσο γινόταν πιο πολύ, όχι να θέλει να περάσει χρόνο μαζί μου. Και σίγουρα δε με αγαπούσε. Και τέλος, απεχθανόταν το όνομα Αμαριλλίς. Πάντα ήθελε να τη φωνάζουν Άμαρι.
Ενώ σκεφτόμουν το γράμμα, η πόρτα άνοιξε ξανά. Αυτή τη φορά όμως ήταν η Ηγουμένη μαζί με τρεις άντρες που κουβαλούσαν τις αλυσίδες που είχα δει στην αποθήκη. Το ύφος της Ηγουμένης ήταν σατανικό και αυτό με έκανε να πιστεύω πως τις αλυσίδες δεν τις είχαν για να μου κλείσουν την πόρτα ή το παράθυρο.
Η Ηγουμένη ένευσε στους άντρες κι εκείνοι άρχισαν να προχωρούν προς το μέρος μου. Κόλλησα όσο πιο πίσω μπορούσα στο κρεβάτι, αν και ήξερα πως αυτό δεν ωφελούσε. Ήμουν κατατρομαγμένη. Η ανάσα μου ήταν λαχανιασμένη και η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή. Δεν είχα πού να πάω για να ξεφύγω. Οι τρεις άντρες και η Ηγουμένη στέκονταν μπροστά στην πόρτα και ακόμα κι αν προλάβαινα να βγω απ’ το παράθυρο, θα γλιστρούσα απ’ τον πάγο που είχε πιάσει.
Καθώς ένας απ’ αυτούς, ο πιο δυνατός, όπως μου φαινόταν, προσπάθησε να με πιάσει για να με κρατήσει στη θέση μου, εγώ έκανα το μόνο πράγμα που μπορούσα. Του έδωσα μια γροθιά στη μύτη. Δεν ήταν πολύ δυνατή, αλλά τουλάχιστον, δεν το περίμενε. Ξεγλίστρησα από κάτω του και έκανα να πάω προς την πόρτα, αλλά με έπιασε ένας άλλος, με πήγε στο κρεβάτι και με κράτησε όσο μπορούσε πιο ακίνητη. Προσπαθούσα ακόμα να ξεφύγω, αλλά όσο πιο πολύ κουνιόμουν, τόσο περισσότερο πονούσα. Οι άλλοι δύο πήραν την αλυσίδα και άρχισαν να την τυλίγουν γύρω μου. Ο πόνος που ένιωθα ήταν αφόρητος. Ήταν σαν να με πονούσε πιο πολύ η αλυσίδα παρά εκείνοι. Την ένιωθα να καίει το δέρμα που όπου ακουμπούσε. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα παρά να ουρλιάξω και να προσπαθήσω μάταια να τους ξεφύγω.
Δεν κατάφερα όμως τίποτα. Σύντομα είχαν τελειώσει και με είχαν αφήσει μόνη στο δωμάτιο κλειδώνοντας την πόρτα.
Προσπάθησα να ελευθερωθώ απ’ τις αλυσίδες, αλλά πονούσα υπερβολικά για να καταφέρω κάτι. Κάθε κίνησή μου συνοδευόταν και από μια κραυγή. Ήθελα να μείνω σιωπηλή, να μην τους δώσω την ικανοποίηση να με ακούσουν να υποφέρω. Δάγκωνα τόσο πολύ τη γλώσσα μου, που ένιωθα τη γεύση του αίματος στο στόμα μου. Αλλά δεν ήθελα να ουρλιάξω πάλι. Για πρώτη φορά εδώ και χρόνια όμως, έκλαιγα από πόνο.
Όταν δεν έδινα τόση σημασία στον πόνο μου, μπορούσα να ακούσω τις κραυγές της Άμπερλυ απ’ το άλλο δωμάτιο στο τέλος τους διαδρόμου. Ήθελα να πάω να τη βοηθήσω. Μέσα σε αυτό το διάστημα που είχαμε περάσει μαζί, είχε γίνει κάπως σαν τη μικρή μου αδερφή κι ας ήταν μεγαλύτερη από μένα. Όμως δεν μπορούσα ούτε να κουνηθώ απ’ τη θέση μου.
Για πόση ώρα θα μας κρατούσαν έτσι;

Το φως του φεγγαριού έμπαινε απ’ το παράθυρό μου καθώς ο πόνος δυνάμωνε με το δευτερόλεπτο. Τώρα δεν ήταν μονάχα στα σημεία που ακουμπούσαν οι αλυσίδες, ήταν παντού. Μόνο που οι αλυσίδες με έκαιγαν ενώ το υπόλοιπο σώμα μου πάγωνε.
Δεν μπορούσα πια να συγκρατήσω τα ουρλιαχτά μου.
Αλλά κάποια στιγμή σταμάτησα. Δεν είχα πλέον τη δύναμη ούτε να φωνάξω. Αλλά πονούσα ακόμα. Περισσότερο από πριν, αν αυτό ήταν δυνατόν.
Και ξαφνικά, ένιωσα μια νέα δύναμη μέσα μου, άγνωστη ως τώρα.
Δεν είχα σταματήσει να πονάω, βέβαια, οι αλυσίδες ακόμα με έκαιγαν. Τώρα όμως ήμουν πιο δυνατή, τώρα μπορούσα να ξεφύγω.

Να ξεφύγεις, παιδί μου! Να φύγεις μακριά από αυτές τις σαδίστριες τις καλόγριες και το δείπνο με την Αμαριλλίδα 0_0 Run to the hills. RUN FOR YOUR LIFE!
(Μακάρι να το κάνουν και οι δυο τους και να γλιτώσουν)

Ανυπομονώ να μάθω την συνέχειαααα

θα ξεφύγει... Τώρα για το δείπνο, δε θα το γλιτώσει, αλλά δε θα είναι ακριβώς αυτό που λέμε κλασικό δείπνο... Αφού θα έχει για κυρίως πιάτο τη θεία

Η συνέχεια γράφεται και σύντομα θα την ανεβάσω

την θεία θα έχει ως κυρίως πιάτο?
αλλά δεν την πολυλυπάμαι...

λοιπόν, το διάβασα χθες βράδυ και έχω να πω ότι μου άρεσε πάρα πολύ...
πωρώθηκα με λίγα λόγια...
θέλω να δω τι θα τους κάνουν ειδικά όταν φτάσει η ''επικίνδυνη'' στιγμή...

αλλά γιατί όλες τις αποφεύγουν? λες και όλοι ξέρουν αυτό που αυτές αγνοούν...
οι καλόγριες μου την έδωσαν στα νεύρα... θέλω όσο τίποτα να τις πιάσω και....
''μην ζωγραφίζεις'', ''μην μιλάς'', ''μην χασμουριέσαι''...
έλεος δηλαδή. αυτές δεν είναι άνθρωποι του θεού, αλλά του σατανά

και τώρα που το σκέφτομαι... εφόσον είναι απόγονοι εκείνων των παιδιών που συμμετήχαν στο πείραμα, μήπως οι γονείς τους δεν είναι νεκροί, αλλά τις πήραν από αυτούς για να ζήσουν μία φυσιολογική, λέμε τώρα, ζωή?

και μία αποριούλα. μπερδεύτηκα λιγάκι στο θέμα με το πείραμα...
τι τους έκαναν δηλαδή για να τους μετατρέψουν σε ''όπλα'', που τελικά τους έκανε και βίαιους?

και εκνευρίστηκα και τρελά με τον υποτιθέμενο κολλητό της...

Να φανταστώ ότι οι αλυσίδες είναι ασημένιες?

Καλύτερα να είχε για κυρίως πιάτο την Ηγουμενή.

χμ μου αρεσε παρααα πολυ...!!!!!!

η θεια ομως κυριως πιατο? Κυνδυνευειε το ξερει και θελει να την παρει μαζι της...??

Θα φαει και τον διθεν κολλητο της το Πιτερ?

χμμ επισης αυτη η μερα ειναι η μερα της μεταμορφωσης? η μαλλον πλησιαζει η μερα της μεταμορφωσης? διοτι ειπε πως ενιωθε μια μεγαλη δυναμη που ποτε δεν ειχε ξανανιωσει.....

επισης θα καταφερει να ξεφυγει και να σωσει καιθ την αμπελρυ?

ποποοοο ηταν τελειααα....φφ περιμενω την συνεχειαααααα....!!!!!!!

Εύα: Ευχαριστώωωω

Η επικίδυνη στιγμή έχει φτάσει.

Τις αποφέυγουν επειδή τις θεωρούν επικίνδυνες.
Και οι καλόγριες είναι όντως λίγο πλάσματα του σατανά.

Δε λέω τίποτα! Θα δεις μετά μόνη σου

Κι αυτό θα το δεις στη συνέχεια. Δε θες να στο χαλάσω, έτσι;

Ο "κολητός" της θα πληρώσει. Γι αυτό να είσαι σίγουρη!

Original: Ναι, ασημένιες είναι.

Κυρίως πιάτο την Ηγουμένη; Λες να τη φάει κι αυτή;

Μάνια: Θα δεις στο επόμενο κεφάλαιο τι γίνεται με το γράμμα.

Αυτή ήταν η μέρα της μεταμόρφωσης. Τα υπόλοιπα για τη μεταμόρφωση θα τα δεις στο επόμενο κεφάλαιο.

Η συνέχεια πολύ σύντομα. Ίσως αύριο ή σήμερα το βράδυ all!!!

αχ τι καλαααα....^_^

παντως δεν καταλαβαινω γιατι δνε τις εχουν πει τι ειναι....ουτε εγω εχω καταλαβει λιγο πολυ τι ειναι.....αλλα περιμενω αγωνιοδως την συνεχεια ^_^

Σπόιλερ:

Θα δεις σύντομα γιατί τους το έχουν κρύψει. Και θα καταλάβεις επίσης πολύ σύντομα τι ακριβώς είναι.

Σπόιλερ:

αχα βεβαια δεν νομιζω οτι ειναι ακριβως λυξκανθρωποι...αλλα που θα παει θα το μαθω...!!!! ^_^

Σπόιλερ:

Έχω να πω Ουάου! αυτό το κεφάλαιο ήτανε ωραίο!!

Λοιπόν αυτά που έχω να πω, είναι ότι ακόμα δεν ξέρουμε γιατί συμπεριφέρθηκε έτσι ο Πίτερ;
Η Θεία της νομίζω ότι κινδυνεύει!

Πότε θα μάθουμεεεεε την συνέχειαα;;;
(ήθελα να ρωτήσω και κάτι άλλο αλλά το ξέχασα...)

Α και με καλύψανε τα κοριτσόπουλα από πάνω!

Περιμένουμε συνέχεια!!!

Είπα ότι θα έβαζα καινούργιο κεφάλαιο σήμερα, δεν το είπα;

8ο κεφάλαιο

Οι αλυσίδες δεν μπορούσαν να με κρατήσουν πλέον. Δεν ήμουν εγώ. Κι όμως ήμουν... Τι σημασία είχε η μορφή; Ήμουν η Ρέιτσελ, η μάγισσα, αλλά και ο λύκος.
Ήμουν δυνατή τώρα. Μπορούσα να ξεφύγω από τη φωτιά. Αλλά δεν το έκανα αμέσως.
Κάποιος ήρθε, ένα γνώριμο πρόσωπο, παραμορφωμένο απ’ την απόκοσμη γαλάζια λάμψη που κυριαρχούσε παντού.
Δεν την αναγνώριζα. Ίσως να ήταν αυτή που έφταιγε. Απελευθερώθηκα απ’ τις αλυσίδες μου και όρμησα πάνω της, σκίζοντας το λαιμό της με τα δόντια μου.

Τι ζωντανό όνειρο! Εφιάλτης, αν ήθελα να είμαι ακριβής. Γιατί μόνο σε εφιάλτη θα μπορούσα να σκοτώσω την Αδερφή Μάργκαρετ, τη μόνη καλόγρια που δε με μισούσε. Τώρα καταλάβαινα ποια ήταν… Στο όνειρό μου δεν την αναγνώριζα.
Τεντώθηκα πάνω στα κρύα πλακάκια. Ή τουλάχιστον, θα έπρεπε να είναι κρύα. Εγώ όμως δεν κρύωνα. Αντιθέτως, ένιωθα μια ευχάριστη ζεστασιά να βγαίνει από μέσα μου, έτοιμη να με υπηρετήσει.
Αυτή η παράξενη σκέψη με έκανε να ανοίξω τα μάτια μου. Ήταν ακόμα σκοτεινά έξω.
Η καρδιά μου έχασε ένα χτύπο. Βρισκόμουν ξαπλωμένη, γυμνή, στο πάτωμα του δωματίου μου. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Ήμουν καλυμμένη με αίμα. Δεν ήταν δικό μου, όμως, σίγουρα. Ήταν…
Γύρισα από την άλλη και είδα το σώμα της Αδερφής Μάργκαρετ να κείτεται λίγα εκατοστά πιο πέρα, μέσα σε μια λίμνη αίματος. Τα ρούχα της ήταν σκισμένα και υπήρχε ένα τραύμα στο λαιμό της. Ένα μοιραίο τραύμα που είχα προκαλέσει εγώ…
Δεν ήταν όνειρο, λοιπόν. Είχε συμβεί στ’ αλήθεια. Ήμουν πράγματι όλα αυτά που είχα αισθανθεί πως ήμουν.
«Θεέ μου», ψιθύρισα καθώς ανασηκωνόμουν. Τι είχα κάνει;
Έριξα μια ματιά στο δωμάτιο. Οι αλυσίδες ήταν ακόμα πάνω στο ξέστρωτο κρεβάτι, ενώ κομμάτια απ’ τη στολή της Σχολής βρίσκονταν πεταμένα εδώ κι εκεί.
Πήγα στο μπάνιο με μεγάλη προσπάθεια και κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Μετά βίας μπορούσα να με αναγνωρίσω. Τα ανοιχτά καστανά μαλλιά μου ήταν μπλεγμένα και είχαν ξεραμένο αίμα πάνω τους, ενώ τα πράσινα μάτια μου ήταν γεμάτα ενοχή και ανησυχία. Εκτός από το αίμα, έβλεπα και σημάδια πάνω στο σώμα μου, που έμοιαζαν με εγκαύματα και βρίσκονταν στα σημεία που η αλυσίδα είχε έρθει σε επαφή με το δέρμα μου. Ήταν απαίσια, αλλά τουλάχιστον, δεν πονούσαν όσο θα έπρεπε.
Ένιωθα τόσο βρώμικη. Περισσότερο επειδή είχα κάνει ό,τι είχα κάνει, παρά επειδή ήμουν πασαλειμμένη με αίμα. Μπήκα στο ντους και άνοιξα το καυτό νερό.
Όταν μετά από αρκετή ώρα ένιωσα πως δεν είχε νόημα να μείνω άλλο, βγήκα επιτέλους έξω. Έβαλα ένα παντελόνι, ένα άσπρο πουλόβερ, τις μπότες και το παλτό μου και πέταξα ό,τι άλλο δικό μου υπήρχε στη βαλίτσα. Θα έφευγα. Δεν μπορούσα να μείνω άλλο εδώ, όχι μετά απ’ αυτό που έκανα.
Ήταν ακόμα πολύ νωρίς και δεν είχε ξυπνήσει κανένας. Τόσο το καλύτερο. Δε θα χρειαζόταν να κρυφτώ από κανέναν.
Η πύλη της Σχολής δεν ήταν μακριά, αλλά το χιόνι με εμπόδιζε να περπατήσω γρήγορα. Τα μαλλιά μου ήταν ακόμα λίγο υγρά, αλλά δεν κρύωνα τόσο όσο θα έπρεπε με αυτόν τον καιρό. Δε θα μπορούσε να με νοιάζει λιγότερο όμως αν θα αρρώσταινα ή όχι. Αυτό που έπρεπε να κάνω ήταν να φύγω από ‘δω όσο πιο σύντομα γινόταν. Όσο κι αν ήξερα ότι θα μου άξιζε ό,τι κι αν μου έκαναν μόλις ανακάλυπταν την Αδερφή Μάργκαρετ, φοβόμουν.
Κάποιος ξεφύσησε κοντά μου και με έκανε να σηκώσω τα μάτια μου απ’ το έδαφος. Ήταν μια ψηλή κοπέλα, ίσως ένα ή δύο χρόνια μεγαλύτερη από μένα, με μαύρες μπούκλες πιασμένες ψηλά και χρυσά μάτια. Θυμός ήταν αποτυπωμένος στο λεπτό πρόσωπό της.
«Καταδέχτηκες να έρθεις επιτέλους;» είπε ενώ με κοίταζε περιφρονητικά.
«Τι;» ρώτησα αδύναμα κοιτώντας την Άμπερλυ που στεκόταν δίπλα της και έλαμπε από χαρά, αν και έδειχνε κάπως κουρασμένη.
«Τι “τι”; Το γράμμα που έλεγε να έρθεις στην πύλη της Σχολής στις έξι το πρωί δεν το έλαβες; Ξέρεις τι ώρα είναι τώρα;»
«Εεε…»
«Έξι και μισή! Πες μου, τι έκανες τόση ώρα; Η…»
«Άμπερλυ», βοήθησε η Άμπερλυ.
«Ναι, αυτή τέλος πάντων, ήρθε στη ώρα της». Ξεφύσησε πάλι. «Ό,τι έγινε, έγινε», είπε λίγο πιο ήρεμα. «Ακολουθήστε με!»
«Μια στιγμή! Υποτίθεται πως η θεία μου θα ερχόταν να με πάρει. Δεν έλεγε πουθενά ότι θα ερχόσουν εσύ για να πάρεις και τις δυο μας».
«Εγώ έστειλα το γράμμα ιδιοφυία!»
«Εσύ; Γιατί;»
«Είναι και ηλίθια, την τύχη μου», μουρμούρισε μέσα απ’ τα δόντια της και μου γύρισε πάλι την πλάτη για πάει σε ένα αυτοκίνητο που ήταν παρκαρισμένο λίγο πιο πέρα.
«Ηλίθιο είναι το μάτι σου!» της φώναξα.
Αυτή τη φορά, με κοίταξε με ένα βλέμμα που μπορούσε να σκοτώσει. «Ωραία! Μην ακολουθείς την ηλίθια, λοιπόν. Μείνε εδώ. Να δω τι θα κάνεις όταν σε πιάσουν οι καλόγριες και σε κάνουν μπάρμπεκιου!»
Την κοίταξα απορημένη. Πώς ήξερε τι είχα κάνει για να μου πει ότι όταν με έπιαναν οι καλόγριες θα με έκαιγαν ζωντανή; «Πώς ξέρεις για…;»
«Δεν είσαι μοναδική, ξέρεις», είπε χωρίς να μου έχει λύσει την απορία το ελάχιστο. «Αν θες, έλα μαζί μου. Αν δε θες, κάτσε να γίνεις ψητή. Εμένα το ίδιο μου κάνει». Γύρισε ξανά μπροστά και διέσχισε την απόσταση που τη χώριζε απ’ το αυτοκίνητο. Η Άμπερλυ την ακολούθησε χωρίς να διαμαρτύρεται. Δεν ήθελα να πάω μαζί της, αλλά δεν έβλεπα άλλη επιλογή. Μπήκα κι εγώ στο αυτοκίνητο και κάθισα δίπλα στην Άμπερλυ.
«Άλλαξες γνώμη, βλέπω», είπε ειρωνικά καθώς έμπαινε στη θέση του οδηγού. Της έριξα ένα θυμωμένο βλέμμα μέσα απ’ τον καθρέφτη, αλλά δεν απάντησα. «Εσύ, πώς-σε-λένε, γιατί δεν της λες όσα σου είπα πριν;» είπε μετά στην Άμπερλυ.
«Έχει όνομα!» πετάχτηκα. «Τη λένε Άμπερλυ, όχι “πώς-σε-λένε”».
«Τέλος πάντων… Άμπερλυ, ή όπως αλλιώς, πες της! Εγώ οδηγώ τώρα, δεν μπορώ να ασχολούμαι».
«Καλά», έκανε σιγανά η Άμπερλυ πριν προλάβω να πω στην άλλη ότι αφού η ίδια είχε έρθει να μας πάρει απ’ τη Σχολή, έπρεπε να μας δώσει κάποιες εξηγήσεις. Κοίταξε κάτω και χωρίς να σηκώσει το βλέμμα της, άρχισε: «Θυμάσαι το τελευταίο κεφάλαιο ιστορίας που διαβάσαμε;»
«Το πείραμα».
«Ναι, ε… Λοιπόν, η Νεφέρ μου είπε πως… Είμαστε… ξέρεις, απόγονοι των πρώτων… που συμμετείχαν; Και αυτό που έγινε χτες… Το ένιωσες, έτσι;»
Τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα από έκπληξη ενώ ένευα καταφατικά. Ώστε αυτό ήταν. Γι αυτό μας απέφευγαν. Γι αυτό μας έδεσαν χτες, 21 Δεκεμβρίου, τη μέρα του Χειμερινού Ηλιοστασίου. Γιατί ήξεραν… Και η Αδερφή Μάργκαρετ μου είχε πει πως δεν ήθελε να μας δέσουν. Η ενοχή μου γι αυτό που είχα κάνει έγινε ακόμα πιο έντονη.
«Οι καλόγριες πώς το ήξεραν;» ρώτησα.
«Το ήξεραν. Τους το είπαν… εσένα η θεία σου κι εμένα οι νονοί μου». Αυτό θα μπορούσε να εξηγήσει πολλά για τη συμπεριφορά της θείας Άμαρι απέναντί μου.
«Και αυτοί πώς το ήξεραν;»
«Δεν ξέρω…» ψιθύρισε. «Η Νεφέρ είπε ότι θα μας λύσουν όλες τις απορίες όταν θα συγκεντρωθούμε όλοι μαζί. Πολλοί είναι ήδη εκεί, έτσι είπε».
«Λες να βρούμε συγγενείς; Και πού είναι το “εκεί”;»
Η Άμπερλυ κούνησε αρνητικά το κεφάλι. «Είπε πως όλοι της οικογένειάς μας που είναι σαν κι εμάς είναι νεκροί. Και…»
«Νέα Υόρκη πάμε», μας πληροφόρησε η Νεφέρ, κάνοντάς μας τη μεγάλη τιμή να μας μιλήσει. «Σε έξι ώρες περίπου θα έχουμε φτάσει στον προορισμό μας».

New York, μάντεψε: τρεις νέοι, αρχικοί λυκάνθρωποι σου 'ρχονται.

Θα γίνει ΧΑΜΌΣ! :Ο

Μόνο τρεις; Έχουν να έρθουν πολλοί περισσότεροι από τρεις

Μην μου πεις ότι το τσούρμο με τις καλόγριες θα τις κυνηγάει...0_0 Μαζί με άλλους, υπερφυσικούς παράγοντες...

Αυτό δεν το είχα σκεφτεί, αλλά θα είχε πλάκα. (Σκέφτομαι εγώ τώρα κάτι εξαγριωμένες καλόγριες με τσεκούρια XD)

''Γύρνα πίσω, παραστρατημένο κοράσιο! Πρέπει να σε δέσουμε, να σε φιμώσουμε, να σε βάλουμε να κάνεις αγγαρείες με το ζόρι και να προσεύχεσαι χωρίς να το θέλεις. Πως φεύγεις τώρα που η διασκέδαση αρχίζει;'' xD