Μαύρη Πανσέληνος

Να κάνουν φιλανθρωπίες για να δείξουν πως έχουν καλή ψυχή και μετά να πάνε να σκοτώσουν τους λυκανθρώπους.

μα είναι φανερό πως δεν έχουν καλή ψυχή...
άλλο το ''φαίνεσθαι'' και άλλο το ''είναι''.
και αυτές στους έξω απλά ''φαίνονται'' καλές

Ξέχασες την ιστορία και δεν γράφεις???

Όχι, δεν την είχα ξεχάσει, απλά είχα κολλήσει πολύ και δεν ήξερα τι να κάνω. Αλλά τώρα μάλλον ξεκόλλησα (ας ελπίσω) και... ορίστε, καινούργιο κεφάλαιο.
Ελπίζω να σας αρέσει.

9ο κεφάλαιο

Δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι ο προορισμός μας θα ήταν ένα τεράστιο, πολυτελές ξενοδοχείο. Βρισκόταν σε ό,τι μου φαινόταν πως ήταν το κέντρο της πόλης. Το ξενοδοχείο λεγόταν “Τέσσερις Εποχές” και πρέπει να είχε τουλάχιστον τριάντα ορόφους.
Η Νεφέρ, με τη συνηθισμένη της ευγένεια, μας οδήγησε σε ένα σαλόνι στο ισόγειο, όπου κάθονταν μονάχα ένα ζευγάρι με ένα μικρό μελαχρινό κορίτσι και έναν ηλικιωμένο άντρα.
«Γύρισα με τις δύο», ανακοίνωσε η Νεφέρ μόλις μπήκαμε μέσα.
Οι δύο άντρες σήκωσαν τα κεφάλια τους για να μας ρίξουν μια ματιά και μετά επέστρεψαν στη συζήτησή τους. Το κοριτσάκι έφυγε τρέχοντας από το δωμάτιο ενώ η γυναίκα σηκωνόταν.
«Μητέρα», είπε η Νεφέρ όταν η γυναίκα μας πλησίασε αρκετά. Τώρα έβλεπα ότι έμοιαζαν πολύ. Είχαν και οι δύο τα ίδια μαύρα μαλλιά και λεπτό πρόσωπο, αλλά η Νεφέρ ήταν πιο ψηλή και δεν είχε τα γκριζογάλανα μάτια της μητέρας της.
«Νεφέρ», είπε με επίσημο, σχεδόν ψυχρό τόνο.
«Ο Σεζάρ;»
«Έφυγε πολύ νωρίς το πρωί. Πήγε να φέρει τους Σέιντ και την Στιλ», απάντησε το ίδιο ανέκφραστα.
«Tο βράδυ;»
«Δεν ξέρω. Έφυγε πριν ξυπνήσουμε αλλά η Κέιτ είπε ότι τον άκουγε. Εσύ;».
«Έκανα όπως μου είπες: άδειο σπίτι, κλειδώθηκα μέσα, κανένας δεν κατάλαβε τίποτα, κανένας δεν πέθανε», έκανε η Νεφέρ βαριεστημένα.
«Από σένα όχι. Αλλά δεν μπορώ να πω το ίδιο και γι αυτές», είπε εκείνη κοιτώντας εμάς. Εγώ χαμήλωσα ντροπιασμένη και ακόμα πιο ένοχη το βλέμμα μου, ενώ η Άμπερλυ έβγαλε μια πνιχτή κραυγή. «Αυτές είναι απ’ το μοναστήρι, σωστά;»
«Ναι. Άμπερλυ Μπράντον, αλεπού, και Ρέιτσελ Ρις, λύκος».
«Μάλιστα. Ποια απ’ τις δύο, λοιπόν;»
Πήρα μια βαθιά ανάσα και σήκωσα το βλέμμα μου για να συναντήσω το δικό της. Δεν ήθελα να κατηγορήσει την Άμπερλυ, αν και έδειχνε τόσο αθώα που δεν πίστευα πως θα μπορούσε κανένας να την κατηγορήσει ποτέ για κάτι τέτοιο.
Η γυναίκα με κοίταξε εξεταστικά για μερικά δευτερόλεπτα και μετά είπε: «Ρέιτσελ. Θα πρέπει να μιλήσουμε γι αυτό αργότερα. Αλλά πρώτα, εσύ και η Άμπερλυ πρέπει να έχετε κάποιες απορίες. Καθίστε».
Μας έδειξε τον πιο κοντινό καναπέ και κάθισε κι εκείνη. Μόνο η Νεφέρ έμεινε όρθια.
«Θα ήθελα να πάω να ξεκουραστώ τώρα, αν δεν υπάρχει πρόβλημα», είπε.
«Αφού ο Σεζάρ πήγε να φέρει τους υπόλοιπους, δεν υπάρχει πρόβλημα», απάντησε εκείνη. Η Νεφέρ έφυγε χωρίς να ρίξει μια ματιά πίσω της, αφήνοντάς μας μόνες με τη μητέρα της.
«Το όνομά μου είναι Σεσίλια Γκρέι και ήμουν, και ακόμα είμαι αν και έχω πάψει να μεταμορφώνομαι, παιδί της Μαύρης Πανσελήνου», είπε μετά γυρνώντας προς το μέρος μας. «Ελπίζω η Νεφέρ να σας εξήγησε κάποια πράγματα γι αυτό και για εσάς».
«Μας είπε τι είμαστε», αποκρίθηκα. «Αλλά αυτό που δεν καταλαβαίνω γιατί δε μας το είχε πει κανένας τόσα χρόνια;»
«Τι εννοείς όταν λες ότι δε στο είπε κανένας; Η θεία σου δε σου μίλησε;»
«Η θεία μου δε μου μιλούσε ποτέ εκτός κι αν ήθελε να με διατάξει ή να μου πει πως έκανα κάτι κακό. Και, εδώ που τα λέμε, γιατί έμενα με τη θεία μου; Πού είναι οι γονείς μου;» Ήξερα ήδη την απάντηση σε αυτό, αλλά ήλπιζα να έπαιρνα μερικές ακόμα λεπτομέρειες για το θάνατό τους.
«Είναι νεκροί, όπως και πολλών άλλων σαν κι εσάς», απάντησε η κυρία Γκρέι.
«Γιατί όμως; Είχα ρωτήσει τη θεία μου, αλλά πάντα μου έδινε πολύ αόριστες απαντήσεις».
«Εμένα, η νονά μου, μου είχε πει ότι ήταν ατύχημα».
«Δεν ήταν ατύχημα», απάντησε. «Ήταν φόνος».
«Τι;!» φώναξα.
«Τους σκότωσαν επειδή ήξεραν τι ήταν».
Αυτό δε μου έλεγε και πολλά. Πότε τους είχαν σκοτώσει και ποιοι; Θα ήθελα μια λίγο πιο ξεκάθαρη απάντηση γι αυτό το θέμα, αλλά ο τόνος της Σεσίλια Γκρέι έδειχνε ξεκάθαρα πως δεν ήθελε άλλες ερωτήσεις. Και τόσα χρόνια, είχα μάθει να μη ρωτάω όταν δεν έπρεπε.
«Αυτό σημαίνει πως κινδυνεύουμε κι εμείς;» έκανε ανήσυχα η Άμπερλυ.
«Δυστυχώς, ναι. Κυρίως λόγω όσων έγιναν στο μοναστήρι. Αλλά, σου εγγυώμαι πως όσο είσαι εδώ, δεν πρόκειται να πάθεις τίποτα. Τώρα… γιατί δεν πας κι εσύ να ξεκουραστείς για να μιλήσω λίγο με τη Ρέιτσελ; Μπέκι!» Μια γυναίκα με στολή καμαριέρας εμφανίστηκε σχεδόν από το πουθενά. «Πήγαινε την Άμπερλυ σε ένα από τα κενά δωμάτια στον εικοστό ή τον εικοστό πρώτο όροφο».
«Βεβαίως, κυρία», απάντησε η Μπέκι με δουλική έκφραση. «Ελάτε μαζί μου, δεσποινίς».
Η Άμπερλυ σηκώθηκε κοιτάζοντάς με με ένα ύφος σαν να είχα σκοτώσει κάποιον δικό της αντί για την Αδερφή Μάργκαρετ και έφυγε μαζί με την Μπέκι.
«Λοιπόν, Ρέιτσελ…» άρχισε μόλις η Άμπερλυ απομακρύνθηκε αρκετά.
«Δεν το έκανα επίτηδες!» τη διέκοψα για να απολογηθώ. «Ήταν ατύχημα, αλήθεια! Δεν ήθελα να τη σκοτώσω!»
«Σε πιστεύω. Αλλά αυτό δεν μπορεί να αναιρέσει την πράξη σου. Σκότωσες μία καλόγρια και σαν να μην έφτανε αυτό, την άφησες να κολυμπάει στο αίμα, στο δωμάτιό σου. Θα μπορούσες τουλάχιστον να το είχες φροντίσει λίγο καλύτερα αυτό το θέμα. Το ξέρεις ότι τώρα η αστυνομία ψάχνει και εσένα και την Άμπερλυ;»
Κούνησα το κεφάλι μου. Δεν είχα ιδέα. Πίστευα πως οι καλόγριες θα έρχονταν από μόνες τους για να πάρουν εκδίκηση χωρίς να μπλέξουν την αστυνομία.
Η κυρία Γκρέι αναστέναξε. «Θα πρέπει να φροντίσουμε το θέμα το συντομότερο δυνατόν».
«Τι θα κάνουμε, δηλαδή;»
«Εσείς για την ώρα δε θα κάνετε τίποτα. Και δε χρειάζεται να πω πως δεν μπορείτε να φύγετε από το ξενοδοχείο, τουλάχιστον μέχρι να κανονιστούν όλα».
Ένευσα. Δεν ήθελα να μένω κλεισμένη μέσα, αλλά ήξερα πως ήταν το πιο λογικό πράγμα να κάνω εκείνη τη στιγμή.
«Φαντάζομαι πως κι εσύ θα θες να ξεκουραστείς, έτσι;»
Ανασήκωσα τους ώμους μου.
Η κυρία Γκρέι σηκώθηκε και μου έκανε νόημα να την ακολουθήσω. Βγήκαμε απ’ το σαλόνι και πήγαμε στο χολ, μπροστά από την κύρια είσοδο.
«Ντέλια! Ένα δωμάτιο στον δέκατο πέμπτο ή δέκατο έκτο αμέσως!» διέταξε την κοπέλα που καθόταν στη ρεσεψιόν. Εκείνη έτρεξε αμέσως σε ένα μικρό διπλανό δωμάτιο και μου έδωσε το κλειδί για το δωμάτιο 1623.
«Ευχαριστώ», πρόλαβα να αρθρώσω πριν η κυρία Γκρέι με σπρώξει ως το ασανσέρ.
«Το δείπνο είναι στις οχτώ», είπε καθώς πατούσε το κουμπί με τον αριθμό 16. «Aν θες μπορείς να κατέβεις. Αν όχι, θα βρεις αρκετά πράγματα για να καλύψεις τις ανάγκες σου στο δωμάτιό».
Αυτό το τελευταίο, με έκανε να αναρωτηθώ κάτι ακόμα. «Γιατί ήρθαμε εδώ; Ποιος το κανόνισε όλο αυτό;» ρώτησα. «Δεν είναι παρακινδυνευμένο;»
«Ο σύζυγος μου, εγώ και μερικοί ακόμα σαν κι εμάς κανόνισαν τα πάντα. Και πίστεψέ με, με αυτούς που ξέρουμε, δε θα υπάρξει κανένα πρόβλημα. Και σίγουρα όχι στο ξενοδοχείο μου!»
Δικό της ήταν λοιπόν το μέρος; Ποιοι ακριβώς ήταν αυτοί που ήξερε και δε θα είχαμε πρόβλημα;
Δεν πρόλαβα να τη ρωτήσω γιατί φτάσαμε στον όροφό μου και σχεδόν με έσπρωξε έξω. Αυτό με έκανε να νιώσω την επιθυμία να τη σπρώξω εγώ από τις σκάλες. Και αυτή και την κόρη της!
Πήγα με γρήγορο βήμα ως το δωμάτιό μου και κλειδώθηκα μέσα. Παρόλα τα νεύρα που είχα, δεν μπορούσα να μη θαυμάσω την πολυτέλειά του. Ήταν πολύ μεγάλο. Διπλάσιο τουλάχιστον από το δωμάτιό μου στο σπίτι και τριπλάσιο από εκείνο στη Σχολή. Αν και δεν είχε υπερβολές στη διακόσμηση, όλα πάνω του δήλωναν πως ήταν ακριβά και διαλεγμένα με προσοχή.
Αποφάσισα να κάνω ένα μπάνιο και μετά να κοιμηθώ. Ήμουν τόσο κουρασμένη που πίστευα πως με το που θα ξάπλωνα θα με έπαιρνε ο ύπνος, αλλά, φυσικά, έκανα λάθος. Μόλις τα μάτια μου έκλεισαν, εικόνες της νεκρής καλόγριας εισέβαλαν στο μυαλό μου και δεν έλεγαν να φύγουν. Έτσι, έκατσα ακίνητη στο κρεβάτι κοιτώντας το ταβάνι για να ξεκουραστώ όπως μπορούσα. Απ’ έξω, άκουγα φωνές και πόρτες να ανοιγοκλείνουν, αλλά δεν έδινα σημασία. Η ώρα πέρασε και, αν και πεινούσα, δεν ήθελα να κατέβω κάτω και να δω κανέναν, γιατί τότε θα έπρεπε να τους δώσω λεπτομέρειες για το τι είχε συμβεί στο μοναστήρι.
Σταδιακά, όλοι οι ήχοι άρχισαν να μειώνονται μέχρι που έσβησαν. Πρέπει να είχε περάσει πολλή ώρα και είχα βαρεθεί. Αφού όμως, απ’ ό,τι μπορούσα να ακούσω, δεν υπήρχε και πολύς κόσμος στους διαδρόμους, ίσως και να μπορούσα να κάνω καμιά βόλτα.
Βγήκα ήσυχα από το δωμάτιο και άρχισα να περπατάω στους διαδρόμους και να ανεβοκατεβαίνω σκάλες. Δεν υπήρχαν πολλά πράγματα που άξιζε να δει κανείς, βέβαια, εκτός από τους πίνακες στους τοίχους.
Δεν καθόμουν να κοιτάξω κανέναν για πολλή ώρα και να τον αναλύσω, αλλά ένας που βρισκόταν στον δέκατο τρίτο όροφο μου τράβηξε την προσοχή. Ήταν μια κοπέλα, ντυμένη με ρούχα που πρέπει να ήταν στη μόδα πριν από αιώνες, που έμπαινε σε μια λίμνη. Πίσω της στεκόταν ένας λευκός λύκος και στο φόντο ξεχώριζε μέσα από τα δέντρα το ολόγιομο φεγγάρι. Εκτός του ότι ήταν πολύ όμορφος πίνακας και με πολλές λεπτομέρειες, με έκανε να σκεφτώ και κάτι ακόμα. Άραγε υπήρχε λόγος που βρισκόταν εδώ; Σαν μήνυμα, ίσως;
Εκείνη τη στιγμή, μια πόρτα άνοιξε. Έριξα μονάχα μια κλεφτή ματιά για να δω ότι αυτοί που ανάγκαζαν να φύγω ήταν ένα αγόρι και μια κοπέλα. Ένιωσα την ανάγκη να τρέξω, αλλά αν έτρεχα, θα προσέλκυα περισσότερη προσοχή απ’ όση ήθελα. Έτσι, συμβιβάστηκα στο να κάνω πως περπατάω βιαστικά προς το ασανσέρ. Ευτυχώς, εκείνοι πήγαιναν προς την αντίθετη κατεύθυνση, πράγμα που σήμαινε πως θα μπορούσα να αποφύγω τη συνάντησή μας, παρόλο που θα χρειαζόταν να διασταυρωθώ μαζί τους.
Τουλάχιστον, έδειξαν να μη με προσέχουν. Συζητούσαν έντονα για κάτι που η κοπέλα είχε καταλάβει ενώ εκείνος όχι. Έκανα να περάσω από δίπλα τους, αλλά δεν υπολόγισα σωστά την απόσταση έτσι όπως ήμουν με χαμηλωμένο το κεφάλι, και έπεσα πάνω του. Από τη φορά που είχα, κόντεψα να πέσω στο πάτωμα, αλλά εκείνος πρόλαβε την τελευταία στιγμή να με συγκρατήσει.
Χωρίς να σηκώσω το κεφάλι μου για να τον δω, μουρμούρισα ένα “συγγνώμη” και έκανα να φύγω.
«Μια στιγμή!» είπε και για πρώτη φορά πρόσεξα πόσο ευχάριστη χροιά είχε η φωνή του. Έκανε το κράτημά του πιο σφιχτό. «Θέλω να σου μιλήσω»

Ποιος να είναι άραγε μήπως ο κολλητός της?

Σίγουρα τον ξέρει. Μα και αυτή, σε ένα τόσο μεγάλο ξενοδοχείο, πάνω σε γνωστό πήγε να πέσει; 0_0 Jamais! xD

Δε σας λέω τίποτα! Θα δείτε ποιος είναι αυτός στο επόμενο κεφάλαιο (όοοποτε καταφέρω και βρω χρόνο να το περάσω γιατί το έχω χειρόγραφο μόνο).

Ιιιιιιιιιιιιιιιιι δεν μας λες ποιος είναι;:Ρ

Σαν δεν ντρέπεσαι; :Ρ

Τι να την θέλει όμως αυτός; Αφού δεν την είδε!:Ρ

Hello there... Έκανα λίιιγο καιρό περισσότερο απ' ό,τι σκόπευα για να ανεβάσω κεφάλαιο
Είχα δουλείες, δε φταίω εγώ!

10ο κεφάλαιο

«Τι;» έκανα απορημένη χωρίς να σηκώνω το βλέμμα μου από το πάτωμα.
«Θέλω να σου μιλήσω. Είναι τόσο παράξενο αυτό;»
«Όχι», απάντησα διστακτικά. Σήκωσα τα μάτια μου από κάτω και τον είδα κανονικά για πρώτη φορά. Ήταν απλά τέλειος! Δεν υπήρχε άλλη λέξη για να τον περιγράψει. Τα σγουρά καστανόξανθα μαλλιά του, που έπεφταν πάνω στο πρόσωπό του, τα γκριζογάλανα μάτια του και το χαμόγελό του τον έκαναν να θυμίζει άγγελο.
«Ε, είσαι η Ρέιτσελ Ρις, έτσι;» ρώτησε τελικά.
Φυσικά, τι άλλο θα ρωτούσε; «Ναι», είπα.
«Είμαι ο Σεζάρ. Και πρέπει να έχεις γνωρίσει ήδη τη μητέρα μου τη Σεσίλια», συστήθηκε. Δεν περίμενα με τίποτα αυτός ο άγγελος να είναι γιος της παγοκολόνας!
«Δε μοιάζετε», έκανα προσπαθώντας να μη δείξω την έκπληξή μου.
«Πάλι καλά!» γέλασε.
«Κι εμένα με λένε Μπελαντόνα Σίλβερ, αλλά μπορείς να με φωνάζεις Μπέλα», μίλησε για πρώτη φορά η κοπέλα. Περίμενα ότι κι αυτή θα ήταν αδερφή του τόσο πολύ που έμοιαζαν. Ίσως όμως να είχαν κάποια συγγένεια.
«Εγώ και η Μπέλα πηγαίναμε πάνω, στην πισίνα. Θες να έρθεις;» με προσκάλεσε ο Σεζάρ.
Ήμουν κουρασμένη, αλλά δεν ήθελα να προσπαθήσω να κοιμηθώ ακόμα και δεν είχα τίποτα καλύτερο να κάνω, οπότε δέχτηκα. Έτσι κι αλλιώς, ήθελα κι εγώ να εξερευνήσω λίγο το ξενοδοχείο.
Η θέα από την πισίνα ήταν καταπληκτική, καθώς οι δύο από τους τέσσερις τοίχους ήταν φτιαγμένοι από γυαλί και το κτίριο ήταν ψηλά. Ευχήθηκα να είχα έρθει εδώ πάνω με την Άμπερλυ για να μιλήσουμε, να πούμε τις εντυπώσεις μας από το ταξίδι και το ξενοδοχείο. Αλλά μετά από ό,τι είχε γίνει, αυτό δεν ήταν και πολύ πιθανό να συμβεί. Πρέπει να με μισούσε τώρα, που είχα βάλει τις ζωές και των δυο μας σε κίνδυνο. Και, ακόμα κι αν τα πράγματα δεν ήταν έτσι, πάλι δε θα μπορούσαμε να έρθουμε εδώ πάνω γιατί θα φοβόταν αυτό που εγώ έβρισκα υπέροχο. Εδώ φοβόταν να κοιτάξει κάτω από το παράθυρό της στη Σχολή που δε συγκρινόταν καν με αυτό το ύψος.
«Σου αρέσει η θέα;» διέκοψε τις σκέψεις μου ο Σεζάρ. Ήρθε και στάθηκε δίπλα.
«Είναι απίστευτη», αποκρίθηκα. «Δεν έχω δει ποτέ τον κόσμο από τόσο ψηλά».
Εκείνος γέλασε. «Πρέπει να το συνηθίσεις. Θα είμαστε για έναν ακόμα μήνα τουλάχιστον πριν μας μεταφέρουν».
«Να μας μεταφέρουν; Πού;» ρώτησα παραξενεμένη. Δεν είχα σκεφτεί ότι κάποια στιγμή θα έπρεπε να φύγουμε από εδώ.
«Ε, ξέρεις, εκεί που είχαν πάει και τους παππούδες μας το ‘49».
«Και πού είναι αυτό το “εκεί”;»
«Ένα νησί. Λίγο μακριά από εδώ, είναι η αλήθεια, αλλά το ξενοδοχείο βόλευε πολύ για την αρχική συγκέντρωση και τα βασικά μαθήματά μας».
«Ποια μαθήματα;» ρώτησα ξανά, σκεπτόμενη ταυτόχρονα ότι είχα αρχίσει να γίνομαι σπαστική με τις ερωτήσεις μου.
«Δεν κατέβηκες στο βραδινό;» έκανε ο Σεζάρ αντί να απαντήσει στην ερώτησή μου.
«Όχι. Δεν ήθελα», αποκρίθηκα.
Ο Σεζάρ ένευσε. «Αυτό εξηγεί γιατί δεν ξέρεις τίποτα. Η Σεσίλια είπε κάποια πράγματα για τον σκοπό μας εδώ την ώρα του δείπνου. Αλλά μην ανησυχείς. Θα τα πουν και αύριο στον χαιρετισμό που θα έχουν έρθει όλοι».
«Πόσοι είμαστε περίπου; Και πόσους ακόμα περιμένουμε;»
«Πολλές ερωτήσεις κάνεις, Ρέιτσελ. Στο έχουν πει ποτέ αυτό;» έκανε εκείνος γελώντας.
«Είμαι σίγουρη πως της το λένε συχνά!» πετάχτηκε η Μπέλα που επέστρεφε από τα αποδυτήρια, φορώντας ένα άσπρο μαγιό. «Έτσι δεν είναι, Ρέι;» Χωρίς να περιμένει να ακούσει την απάντησή μου, πέταξε την πετσέτα της σε μια κοντινή ξαπλώστρα και έπεσε στην πισίνα.
Ο Σεζάρ με κοίταξε εξεταστικά, περιμένοντας να ακούσει. Χαμήλωσα το βλέμμα μου λίγο ντροπιασμένη. «Η θεία μου το έλεγε πολύ συχνά, ειδικά αν η ερώτησή αφορούσε τους γονείς μου ή κάτι άλλο που δεν ήθελε να ξέρω».
«Νομίζω όμως πως εκείνη δεν είχε το δικαίωμα να στο πει αυτό. Έπρεπε να ξέρεις. Ενώ εγώ από την άλλη, μπορώ να στο πω γιατί δε με ξέρεις ούτε μισή ώρα και με έχεις τρελάνει», κατέληξε γελώντας. Ήξερα ότι δεν είχε σκοπό να με προσβάλει και χαμογέλασα. Είχε κάποιο δίκιο. Δεν τον είχα αφήσει σε ησυχία.
«Λοιπόν, θα μου πεις πόσοι είμαστε;» ρώτησα ξανά.
«Δεν τα παρατάς, ε;», έκανε κι εγώ ανασήκωσα τους ώμους μου. «Καλά… Είμαστε γύρω στους εκατό από κάθε ομάδα, άρα περίπου τετρακόσιοι στο σύνολο. Αν μετρήσεις και αυτούς που δεν μεταμορφώνονται πια, νομίζω ότι ξεπερνάμε τους εξακόσιους. Βέβαια, δε θα έρθουν όλοι αυτοί εδώ. Η συγκέντρωση γίνεται κυρίως για μας».
«Και ποιες είναι οι ομάδες που υπάρχουν;» έκανα και μετά πρόσθεσα βλέποντας πώς με κοιτούσε: «Τελευταία ερώτηση, το υπόσχομαι!»
«Εντάξει», αναστέναξε ο Σεζάρ. «Είμαστε…»
«Τέσσερις ομάδες», είπε η Μπέλα κάνοντας και τους δυο μας να γυρίσουμε ξαφνιασμένοι. Ούτε που είχαμε καταλάβει ότι είχε βγει από το νερό. «Ανάλογα με το ζώο στο οποίο μεταμορφώνεται ο καθένας. Λύκος, πάνθηρας, αλεπού και τίγρη».
«Μα αυτό είναι άδικο!» αναφώνησα. «Η τίγρη είναι πιο δυνατή από τους υπόλοιπους, σωστά;»
«Ρέι, υποσχέθηκες…» έκανε ο Σεζάρ.
«Ναι, το ξέρω. Είπα ότι η προηγούμενη ερώτηση θα ήταν η τελευταία, αλλά θέλω να μάθω», τον έκοψα.
Η Μπέλα απλά χαμογέλασε. «Δεν είναι άδικο, Ρέι. Ο καθένας έχει περισσότερη δύναμη σε διαφορετικά πράγματα και αυτό είναι που μας εξισώνει όλους».
Η απάντησή της δε με κάλυπτε σχεδόν καθόλου. Ήθελα να μάθω τι είδη διαφορετικών δυνάμεων υπήρχαν, εκτός από τη σωματική, που μας έκαναν στο τέλος όλους ίδιους, αλλά δεν μου είχαν πει ήδη δύο φορές να μην κάνω άλλες ερωτήσεις και δεν ήθελα να τους χάσω και αυτούς.
«Θα τα μάθεις όλα σταδιακά», έκανε ο Σεζάρ ακουμπώντας το χέρι του στον ώμο μου, σαν να με παρηγορούσε. «Δε γίνεται να χωρέσεις όλη τη γνώση σε μια νύχτα». Μου χαμογέλασε και του το ανταπέδωσα.
«Έχεις δίκιο. Απλά είναι όλα τόσο καινούργια και θέλω τόσο πολύ να τα ξέρω…» απάντησα.
«Καταλαβαίνω πώς νιώθεις», είπε η Μπέλα. «Δεκαέξι χρόνια δεν ήξερες τίποτα… και τώρα θες να κερδίσεις το χαμένο σου χρόνο. Αλλά θα δεις σύντομα ότι πολλοί είναι στην ίδια θέση με σένα και δε χρειάζεται να ανησυχείς».
Επειδή δεν ήθελα πάλι να ρωτήσω γιατί θα υπήρχαν κι άλλοι που δε θα ήξεραν, απλά χαμογέλασα. Χαμογέλασε κι εκείνη και έπεσε πάλι μέσα στο νερό. Περίμενα μέχρι να τη δω να βγαίνει πάλι και μετά ξανακοίταξα έξω.
Ο Σεζάρ έμεινε δίπλα μου να κοιτάζει κι αυτός τη θέα.

Ήταν περασμένα μεσάνυχτα όταν τελικά φύγαμε από την πισίνα. Είχαμε μείνει μόνοι με τον Σεζάρ γιατί η Μπέλα ήθελε να ξεκουραστεί κι εγώ ήμουν τόσο ενθουσιασμένη από τη θέα που δεν ήθελα να φύγω και μόνο όταν πια ένιωθα πως δε με κρατούσαν τα πόδια μου απ’ την κούραση, με έπεισε ο Σεζάρ να πάμε πίσω στα δωμάτια.

Η επόμενη μέρα άρχισε με ένα χτύπημα στην πόρτα. Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι βαριόμουν όσο δεν έπαιρνε να σηκωθώ για προσευχηθώ και να περάσω άλλη μια μέρα στη Σχολή της Αγίας Αικατερίνης, αλλά μόνο ανοίγοντας τα μάτια μου συνειδητοποίησα πως δε βρισκόμουν πλέον εκεί.
Καθώς σηκωνόμουν από το κρεβάτι, άκουσα τη Μπέλα να μου λέει ότι έπρεπε να ετοιμαστώ γιατί θα αργούσαμε.
Έκανα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, αλλά και πάλι είχαμε αργήσει. Όταν φτάσαμε, η μεγάλη αίθουσα για τις συνεδριάσεις ήταν ήδη γεμάτη και υπήρχαν πολύ λίγες θέσεις κενές. Η Μπέλα με έσπρωξε μπροστά δείχνοντάς μου δύο κενές θέσεις στη μέση της προτελευταίας σειράς, ανάμεσα σε ένα αγόρι που φαινόταν ένα-δύο χρόνια μικρότερό μου και την Άμπερλυ που εκείνη τη στιγμή συζητούσε με τον διπλανό της. Έτσι, βρέθηκα να κάθομαι δίπλα της και να μην ξέρω τι κάνω. Ήθελα να της μιλήσω, αλλά φοβόμουν ότι δε θα είχα και την καλύτερη αντιμετώπιση.
Πάνω που είχα πάρει την απόφαση και ήμουν έτοιμη να της μιλήσω, η Σεσίλια Γκρέι άρχισε να μιλάει καλωσορίζοντάς μας στο ξενοδοχείο της και απόλυτη ησυχία επικράτησε στην αίθουσα.
«Όπως όλοι σας θα ξέρετε, ανήκετε σε ένα ξεχωριστό είδος ανθρώπων», συνέχισε. «Ένα είδος με μεγάλες δυνάμεις και πολλές ευκαιρίες να φέρει αλλαγές στον κόσμο που ζούμε. Ο καθένας από εσάς ανήκει σε μία από τις τέσσερις ομάδες –πάνθηρες, λύκοι, αλεπούδες και τίγρεις. Πριν από δύο μέρες, όταν βιώσατε την πρώτη σας μεταμόρφωση, νομίζω ότι καταλάβατε και σε ποια ομάδα ανήκετε».
Όλοι μουρμούρισαν “ναι” και είδα τη Σεσίλια να χαμογελάει, πράγμα που ξεκάθαρα είχε ξεχάσει εδώ και χρόνια πώς γινόταν.
«Επίσης, όλοι σας πρέπει να βλέπατε και κάτι σαν ομίχλη με ένα συγκεκριμένο χρώμα. Το χρώμα αυτό είναι χαρακτηριστικό της ομάδας στην οποία ανήκετε και είναι, όπως μπορείτε να φανταστείτε, πράσινο για τους πάνθηρες, γαλάζιο για τους λύκους, μωβ για τις τίγρεις και χρυσό για τις αλεπούδες. Ο λόγος για τον οποίο βλέπετε αυτά τα συγκεκριμένα χρώματα κατά τη διάρκεια της μεταμόρφωσης είναι άγνωστος ακόμα, αλλά προσπαθούμε να το ερευνήσουμε. Ένα όμως είναι σίγουρο για το χρώμα σας: είναι ίδιο με το χρώμα που θα βλέπετε κάθε φορά που χρησιμοποιείτε τις δυνάμεις σας και κάθε φορά που μεταμορφώνεστε, αν και με τον καιρό μπορείτε να ελέγξετε το τελευταίο έτσι ώστε να έχετε καλύτερη αίσθηση της όρασης όση ώρα είστε με τη μορφή του ζώου σας. Σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να τονίσω πως η μεταμόρφωσή σας γίνεται μονάχα τις μέρες της πανσελήνου και εφόσον δεν έχετε κλείσει το εικοστό έτος της ηλικίας σας. Αυτό σημαίνει πως όταν φτάσετε είκοσι, θα σταματήσετε να μεταμορφώνεστε και να χρησιμοποιείτε τις δυνάμεις σας».
«Το ήξερες αυτό;» ψιθύρισα στη Μπέλα.
Εκείνη με κοίταξε λυπημένα και ένευσε. «Ναι. Και έχω λίγο περισσότερο από έναν χρόνο… Δεν είναι άδικο;»
«Είναι», απάντησα. «Αλλά κάποιοι άλλοι θα έχουν λιγότερο χρόνο από σένα, έτσι;»
«Δεν είναι πολλοί όμως», έκανε και γύρισε μπροστά. Η κυρία Γκρέι περίμενε να σταματήσουν οι συζητήσεις μεταξύ μας για να συνεχίσει. Όλοι λίγο-πολύ θέλαμε να σχολιάσουμε την τελευταία πληροφορία. Μόλις έγινε αρκετή ησυχία, η Σεσίλια έβηξε για να καθαρίσει υποτίθεται το λαιμό της και να κάνει και τους τελευταίους να σταματήσουν. «Και τώρα, ένα ακόμα πολύ σημαντικό θέμα: η εκπαίδευσή σας. Αν και αρκετοί επιμένουν πως η χρήση των δυνάμεων πρέπει να γίνεται με βάση το ένστικτο, εγώ και οι υπόλοιποι που αναλάβαμε τη συγκέντρωσή σας, αποφασίσαμε πως πρέπει να μάθετε να τις ελέγχετε κατάλληλα, έτσι ώστε ό,τι θέλετε να κάνετε να γίνεται πιο γρήγορα και πιο αποτελεσματικά. Γι αυτό το λόγο θα αρχίσετε από σήμερα κιόλας την εκπαίδευσή σας. Η κάθε ομάδα θα έχει ως συντονιστές άτομα που ανήκαν στην ίδια ομάδα πριν από δεκαεννιά χρόνια, την προηγούμενη φορά που είχαμε το φαινόμενο της Μαύρης Πανσελήνου. Για την ομάδα των πανθήρων, υπεύθυνοι θα είμαι εγώ, ο σύζυγός μου, Τζέραλντ Γκρέι, και ο Μάρκο Λίμαν. Για τους λύκους οι Ροζελίν Πιρς, Πολ Μάρλον και Ντιάνα Γουντ. Στις τίγρεις: Γκρέγκορυ Μίλλερ, Τζος Μίτσελ και Ντάνιελ Κάρτερ και για τις αλεπούδες οι Τόμας Σαντς, Τζοάνα Μόργκαν και Κάιλα Στόουν». Κάθε φορά που ανακοίνωνε τους συντονιστές, αυτοί έκαναν μερικά βήματα μπροστά και στέκονταν κοντά της. Οι περισσότεροι από αυτούς έδειχναν αρκετά συμπαθητικοί και σίγουρα, όχι τόσο ψυχροί όσο η Σεσίλια Γκρέι.
«Πριν ακολουθήσετε τους συντονιστές σας και πάτε στις ειδικές αίθουσες που έχουμε ετοιμάσει, θα ήθελα να σας υπενθυμίσω, αν και έκανα την ανακοίνωση χτες το βράδυ, ότι την παραμονή των Χριστουγέννων θα γίνει ένας χορός, στον οποίο θα έχετε την ευκαιρία να γνωριστείτε μεταξύ σας και να χαλαρώσετε. Και τώρα, όλοι σας να συγκεντρωθείτε μπροστά από τους συντονιστές των ομάδων σας για να ξεκινήσουμε», είπε και αμέσως άρχισαν όλοι να σηκώνονται και να πηγαίνουν προς την ομάδα τους.
Σηκώθηκα ταυτόχρονα με την Άμπερλυ και τη σταμάτησα πριν φύγει προς τα δεξιά για να πάει εκεί που συγκεντρωνόταν η ομάδα την αλεπούδων.
«Κοίτα, συγγνώμη γι αυτό που έγινε χτες. Δεν ήταν η πρόθεσή μου να πειράξω κανέναν και… Απλά, συγγνώμη, Άμπερλυ», έκανα πριν προλάβει εκείνη να πει κάτι.
«Ε, εγώ συγγνώμη που σου θύμωσα. Πανικοβλήθηκα λίγο και δεν το είδα λογικά. Αλλά η Γκρέι μου είπε ότι θα τα κανονίσει όλα αμέσως μετά τα Χριστούγεννα και δε χρειάζεται να ανησυχούμε. Οπότε, νομίζω πως δεν υπάρχει πρόβλημα, έτσι;»
«Ε, ναι, κανένα πρόβλημα», αποκρίθηκα.
Εκείνη χαμογέλασε. «Τα λέμε αργότερα», είπε και κατευθύνθηκε προς την ομάδα της.

Θαύμα! ΘΑΎΜΑ! Επιτέλους, μάθαμε την συνέχεια

Μου αρέσει που έκανες παρατήρηση στην Λία, αλλά και οι δικές σου παράγραφοι ήταν σεντόνια :P

Τον Σεζάρ τον συμπάθησα αρκετά μπορώ να πω Όσο γι' αυτή την εκπαίδευση, απορώ τι θα σκεφτείς για να μας βασανίσεις παρακάτω -.-

Εεεε... Ναι, ε; Θαύμα είναι;

Δεν το πρόσεξα. (Έγραφα μισή γραμμή τη μέρα τόσον καιρό και δεν είχα αίσθηση φαίνεται )

Αν είναι να σας βασανίσω τόοοσο πολύ, μπορώ και να μη γράψω.

Ναι. Θαύμα των θαυμάτων -.- :P

Δεν λέω ότι δεν χάρηκα που ήταν μεγάλο το κεφάλαιο, ίσα ίσα. Απλώς θα χαιρόμουν αν χώριζες λίιιγο περισσότερο τις παραγράφους σου

Αν θες να συναντηθούμε μες στην δεκαετία και να μην σε σφάξω, θα το γράψεις

Yeeees, master. Την επόμενη φορά (όοοποτε, μην περιμένεις να είναι πολύ σύντομα), θα το φροντίσω.

Ωχ, scary-calm βλέπω και αυτό δε μου αρέσει καθόλου. Θα προσπαθήσω (please don't kill me )

Τέτοια θέλω να ακούω και απλώς μπορώ να φύγω ευτυχισμένη από αυτό τον ταλαίπωρο πλανήτη :'( :P

Αν γράψεις, δεν υπάρχει λόγος να σε σκοτώσω

Σπόιλερ:

Όοοοοχι! Μη φύγεις! Εγώ μετά ποιον θα πρήζω όταν θα θέλω να μου διορθώσουν τα κεφάλαια που έχω κολλήσει;

Το ελπίζω.

Σπόιλερ:

Είμαι σίγουρη ότι όλο και κάποιος θα υπάρχει εκεί έξω για να σε βοηθήσει

Κι εγώ το ελπίζω. Για το δικό σου το καλό

Χαχα οκ, την επόμενη φορά θα προσπαθήσω (τώρα, έτσι όπως τα έχω κάνει, δύο είναι τα πιθανά σενάρια: ή έχω ξεχάσει πώς γράφουν ή δεν ήξερα από την αρχή και απλά τώρα μου το λέτε :Ρ).

Ναι, αλλά το θέμα είναι ότι για μένα δεν είναι η πρώτη φορά. Έχω γράψει κι άλλα πράγματα.

ωωωωω συνέχεια!

Ωω και εγώ τον συμπάθησα τον κυριούλη... τον Σεζάρ.. Θα πέσει ρομαντικό κομματάκι με αυτόν;

Ωω Χριστίνα μην το αργήσεις... Please...!!

Ε, όχι και κυριούλη, σαν να είναι κανένας σαραντάρης! Νέο παιδί είναι!

Θα προσπαθήσω, αλλά δεν μπορώ να υποσχεθώ τίποτα. Δεν έχω ξεκινήσει καν να το γραφώ.

Εντάξει εγώ τον είπα κυριούλη έτσι και καλά!:Ρ χαχα

Χμμ καλά εγώ θα περιμένω εδώ μέχρι να δω συνέχεια πάντως...:Ρ

Περίμενε και κάποια στιγμή μπορεί να ανεβάσω.

Τότε θα περιμένωωωω!!