Darkness...

Ορίστε και η επόμενη ιστορία μου.....

DARKNESS
Μέρος 1ο:
DARK SIDE

Εισαγωγή

«Τρέχαααα», η φωνή της Λενόρ ακούστηκε πνιχτή πίσω μου. Έτρεχα, αυτό έκανα, έτρεχα παρότι ήμουν πληγωμένη και το αίμα έτρεχε ποτάμι από το μέτωπο μου, έπεφτε καυτό στα μάτια μου και θόλωνε την όραση μου.
«Τρέχα Λέικ, τρέχα», αυτή τη φορά η φωνή της ακούστηκε πιο κοντά μου. Δεν άντεξα άλλο, κατέρρευσα. Η Λενόρ με έφτασε μέσα σε μια στιγμή. «Λέικ, τι κάνεις; Τρέχα» με παρακίνησε παρακλητικά. Ξέραμε κι οι δυο ότι οι διώκτες μας, θα μας έφταναν από στιγμή σε στιγμή…
«Λενόρ, δεν μπορώ, φύγε» της είπα ξέπνοα, δεν θα τα κατάφερνα, όλα είχαν τελειώσει. Η όραση μου ήταν θολή κι έτσι δεν κατάφερα να δω το πρόσωπο της, μα όταν άκουσα τη χροιά στη φωνής της κατάλαβα ότι είχε πάρει το πιο αποφασιστικό της βλέμμα. «Τότε δεν μου αφήνεις άλλη επιλογή» είπε και ταυτόχρονα τοποθέτησε το ένα χέρι της στη μέση μου, καταφέρνοντας τελικά να με σηκώσει. Πράγμα τεχνικά αδύνατο, καθώς τα Ξωτικά έχουν λιγότερη μυϊκή δύναμη από εμάς, τα Σκοτεινά Ξωτικά. Κι όμως, η Λενόρ τα κατάφερε.
Η ανακούφιση μας, δεν κράτησε για πολύ, δεν είχαμε κάνει ούτε δυο βήματα, όταν ξαφνικά ακούσαμε κάτι να έρχεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα πάνω μας, σφυρίζοντας. Το βέλος καρφώθηκε στην πλάτη μου με απίστευτη δύναμη, η αιχμή του διαπέρασε τη σάρκα μου και το δηλητήριο με έκαψε. Αίμα και ζωή άρχισαν να ρέουν μέσα από το λαβωμένο μου σώμα και να με εγκαταλείπουν με γοργούς ρυθμούς…
Η Λενόρ ούρλιαξε καθώς εγώ έπεφτα ξανά στα γόνατα, ενώ τα πάντα γύρω μου σκοτείνιαζαν σιγά σιγά . Ήταν το τέλος….
Το σκοτάδι είχε έρθει πιο νωρίς από ότι το περίμενα… στροβιλίστηκα μέσα του και το αγκάλιασα, προσπαθώντας να λυτρωθώ από το αβάσταχτο κάψιμο στην πλάτη μου. Δεν κατάφερα τίποτα… Είχα εγκλωβιστεί στην σκοτεινή πλευρά και ήμουν μόνη μου….
Ξαφνικά σκέφτηκα τη Λενόρ κι ανησύχησα για αυτήν, οι αισθήσεις μου είχαν παραλύσει από το δηλητήριο προφανώς, και το απεγνωσμένο ουρλιαχτό της ήταν ο τελευταίος ήχος που άκουσα. Και τι δεν θα έδινα για είχε ξεφύγει και να ήταν καλά τώρα…..

Ήταν φανταστικόοο!!! Πωπω, πάρα πολύ ωραίο, δεν έχω λόγια! Το ''Σκότος'' (aka Darkness) απλά ΤΑ ΣΠΆΕΙ!!!

Σπόιλερ:

Ήταν τέλειοοοο!!! (Τελικά δίκιο είχες, το είχες πεια αυτό με τα ξωτικά )
Είμαι πολύ περίεργη να δω τι θα της συμβεί στη σκοτεινή πλευρά και πώς θα είναι η συνέχεια της ιστορίας!!!

Σπόιλερ:

ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια, τωρα θα ανεβάσω και το επομενο κεφαλαιο!

Σπόιλερ:

Κεφάλαιο 1ο : Λενόρ

Πάνε 13 χρόνια από τότε που τη γνώρισα, κι όμως εκείνη τη μέρα δεν θα την ξεχάσω ποτέ….
Ο πατέρας μου ήταν δάσκαλος ξιφομαχίας, είχε όμως παρατήσει την διδασκαλία από καιρό. Έγινε έμπορος και έκανε αυτό που αγαπούσε πολύ, ταξίδια.
Σε ένα από τα ταξίδια του στα νησιά του Κορακιού, στην βόρεια πλευρά της γης των Σκοτεινών Ξωτικών ο πατέρας μου γνώρισε ένα θηλυκό Ξωτικό…
Ήταν πρωί και εκείνος έκανε μια βόλτα στην παραλία, όταν άκουσε το αδύναμο κλάμα ενός μωρού. Πλησίασε πιο κοντά στον ήχο κι η ανάσα του ξαφνικά κόπηκε. Το θέαμα που αντίκρισε ο πατέρας μου τον άφησε άφωνο. Μια βάρκα την οποία είχε ξεβράσει το κύμα κι μέσα της καθόταν ένα υποσιτισμένο, πανέμορφο θηλυκό ξωτικό, το οποίο κρατούσε στην αγκαλιά του ένα ακόμα πιο υποσιτισμένο μωρό Ξωτικό. Ο πατέρας μου τις κοίταγε αποσβολωμένος, μόλις η ξωτικογυναίκα τον αντίκρισε, φοβήθηκε. Εκείνος έσπευσε να την καθησυχάσει, εκείνη ηρέμησε, αλλά ο πατέρας μου κατάλαβε πως ήταν υπερβολικά αδύναμη, το δέρμα της ήταν πολύ χλωμό, ακόμη και για Ξωτικό. Κατάλαβε πως δεν της έμενε πολύς χρόνος. Προσπάθησε να τη βοηθήσει αλλά εκείνη αρνήθηκε. Του είπε πως μόνο ένα πράγμα ήθελε να κάνει για αυτήν, να φροντίσει το μωρό της, το οποίο το έλεγαν Λενόρ. Ο πατέρας μου δίστασε, αν οι κάτοικοι του νησιού αναλαμβανόντουσαν την ύπαρξη ενός νεογέννητου θηλυκού Ξωτικού , θα τον κατηγορούσαν για προδοσία. Ο δισταγμός του κράτησε λίγα δευτερόλεπτα. Είπε στη ξωτικογυναίκα πως θα φρόντιζε το μωρό της. Εκείνη έκλεισε τα μάτια της εξουθενωμένη και λίγες στιγμές αργότερα ξεψύχησε, λες και περίμενε να σιγουρευτεί πως το μωρό της, θα επιβίωνε, ώστε εκείνη να μπορεί να φύγει ήσυχη. Λίγο πριν το πνεύμα της φτερουγήσει και η ψυχή της ενωθεί με τη φύση, όπως έλεγαν τα αρχαία Ξωτικά, αποκάλυψε το όνομα της στον πατέρα μου, Ναράλια. Τι υπέροχο όνομα, ταίριαζε με τα κατάξανθα μακριά μαλλιά της και τα λαμπερά μάτια της στο χρώμα του ζαφειριού. Ο πατέρας μου επέσπευσε το ταξίδι της επιστροφής του και γύρισε σπίτι μας την ίδια κιόλας μέρα, κρύβοντας την ύπαρξη της Λενόρ κατά τη διάρκεια του ταξιδιού.
Έτσι άρχισα να ξαναζώ στο μυαλό μου την μέρα εκείνη που η Λενόρ ήρθε σπίτι μας, θυμόμουν την κάθε λεπτομέρεια παρότι ήμουν μόνο 5 όταν συνέβη….
Ήταν αργά το βράδυ και μόλις είχαμε τελειώσει το φαγητό. Βρισκόμασταν όλοι στο ευρύχωρο σαλόνι στου σπιτιού μας. Η μαμά μου έπλενε τα πιάτα, ο αδερφός μου και εγώ παίζαμε ένα επιτραπέζιο παιχνίδι στρατηγικής, το οποίο μας το είχε φέρει ο πατέρας μας, ήταν δύσκολο και είχα νικήσει μόνο μια φορά. Η γιαγιά μου λαγοκοιμόταν στην πιο αναπαυτική πολυθρόνα του σαλονιού, ενώ η αδερφή μου εξασκούνταν στην ξιφομαχία σε μια γωνία. Η Ράινα ήταν τόσο φιλόδοξη…
Μόλις ακούσαμε τα βήματα του πατέρα μου στην εξώπορτα, σηκωθήκαμε και χαμογελάσαμε, μέχρι και η γιαγιά ξύπνησε! Μας είχε λείψει τόσο πολύ!
Με το που μπήκε μέσα η μαμά έτρεξε να τον αγκαλιάσει, ξαφνικά όμως σταμάτησε και έβγαλε μια έκπληκτη κραυγή όταν πίσω από τον πατέρα μου εμφανίστηκε, ένα μικρόσωμο θηλυκό Ξωτικό γύρω στα τέσσερα, το οποίο μας χαμογελούσε ντροπαλά.
«Ττττι είναι αυτό Άροχαμ;» ρώτησε η μητέρα μου, αλαφιασμένη.
«Ηρέμησε Ντράουλιν» την καθησύχασε ο πατέρας μου «Από δω η Λενόρ».
Παρατήρησα τις αντιδράσεις των άλλων γύρω μου, η μητέρα μου κοιτούσε τη Λενόρ άφωνη, κι ο αδερφός μου το ίδιο, η γιαγιά μου που τώρα πια είχε σηκωθεί, την κοιτούσε μοιρολατρικά, ενώ η αδερφή μου είχε ζαρώσει τα γκρίζα μάτια της και την κοιτούσε καχύποπτα. Εγώ μέχρι τότε δεν είχα κοιτάξει τη Λενόρ πραγματικά. Κι όταν την κοίταξα, ένιωθα πως θα την αγαπώ για όλη μου τη ζωή. Παρατήρησα τα κατάξανθα, σχεδόν ασημένια μαλλιά της που έφταναν μέχρι τα γόνατά της, τα αμυγδαλωτά, τραβηγμένα στις άκρες προς τα πάνω μάτια της που είχαν βαθύ μπλε χρώμα, τα μυτερά αυτιά της. Τότε, με κοίταξε και εκείνη, το βλέμμα της αιχμαλώτισε το δικό μου. Η αθωότητα που έκρυβε μέσα του με συγκλόνισε, γιατί δεν είχε καθόλου πονηριά , όπως το βλέμμα των Σκοτεινών Ξωτικών. Μετά από λίγο η Λενόρ μου έριξε ένα αστραφτερό χαμόγελο που με έκανε να την αγαπήσω ακόμα πιο πολύ.
Κρίμα που τα συναισθήματα μου δεν τα συμμερίζονταν όλοι…

Γιατί θα κατηγορούνταν για προδοσία ο άντρας, αν έπαιρνε το μωρό; Επίσης, ο αφηγητής της ιστορίας είναι άντρας, έτσι; Και είναι και ερωτευμένος με την Λενόρ (έρωτας με την πρώτη ματιά, so süß!!! ) Κάτι μου λέει ότι κάποιοι μέσα στο σπίτι είχαν βαλθεί να κάνουν την ζωή της Λενόρ σκέτο μαρτύριο...

Σπόιλερ:

Εγώ νόμιζα πως ήταν γυναίκα αφηγητής...

Βασικά, εγώ από την αρχή είχα την αίσθηση ότι ο αφηγητής είναι άντρας και με το πρώτο κεφάλαιο επιβεβαιώθηκαν οι υποψίες μου.

Α, και κάτι άλλο: ο πρωταγωνιστής είναι θνητός;

Όχι είναι σκοτεινό ξωτικό.

Τι κάλααα για την πληροφορία

η αφηγήτρια είναι η Λέικ!

Σπόιλερ:

ευχαριστω για τη διορθωση

Αυτό ήταν περίεργο...Ειλικρινά, από τον τρόπο που μιλάει για την Λενόρ, είναι σαν να την γούσταρε...

Α, μάλιστα...Σε ευχαριστώ για την πληροφορία...

Σπόιλερ:

Ναι, το ξέρω οτι είναιλίγο παραξενο, επειδη λέι=ει πως θα την αγαπά όλη της τη ζωή...αλλά θα δεις στη συνέχεια πόσο δεμένες ήταν!

Μου θύμισες τώρα την βασιλοπούλα και την χωριατοπούλα που έλεγαν σε ένα τραγούδι: ''Είμαι εγώ δεμένη, με σένα...''

Σπόιλερ:

τωρα τι να σου πω....συγκρινεις την ιστορια μου με την "Βασσιλοπούλα και Χωριατοπούλα"???? αχαχαχαχαχα!!!!

Σπόιλερ:

Χαχαχααα...Όχι καλέ, προς Θεού! Η δική σου ιστορία είναι κλάσης ανώτερη

Α, αν είναι έτσι, τότε δεν με πειράζει καθόλου

χαχαχαχ ευχαριστώ !!

Θα ανεβάσω και τη συνέχεια αλλά δεν βλέπω και πολύ επιτιχια :/

Γιατί καλέ;

Βλεπεις κανέναν άλλο εκτος απο σένα και τη Χριστίνα, να το χει διαβάσει?

Βρε συ, μην το λες αυτό...Είναι και η περίοδος (διακοπές, μπορεί να λείπουν τώρα) γι' αυτό δεν το έχουν διαβάσει ακόμα...

δίκιο έχεις.....και επειδή μου φτιαξες το κέφι , τσάκω και το επόμενο κεφάλαιο!!!


Κεφάλαιο 2ο : Συνέπειες

Η μητέρα μου ήταν ακόμα άφωνη κι έτσι ο πατέρας μου βρήκε την ευκαιρία και σύστησε τη Λενόρ στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας.
«Λενόρ, από ‘δω η Ράινα,» η Ράινα της έριξε ένα παγερό βλέμμα που έσταζε περιφρόνηση. Η Λενόρ ζάρωσε και ο πατέρας μου προχώρησε στον επόμενο. «Αυτός είναι ο Ιβάν», «Γεια σου», είπε σιγανά εκείνος, ήταν ακόμα συγκλονισμένος. Εκείνη του χαμογέλασε δειλά. «Από ‘δω η Ερουάννα» είπε ο πατέρας μου δείχνοντας τη γιαγιά. «Φώναζε με γιαγιά, μικρή» απάντησε εκείνη κοιτώντας τη Λενόρ γλυκά. « Κι από ‘δω η Λέικ, είναι περίπου στην ηλικία σου» είπε χαρούμενα ο πατέρας μου. Την κοίταξα και της χαμογέλασα ενθαρρυντικά, μου ανταπέδωσε το χαμόγελο. Είχαμε μόλις γίνει φίλες. Ο πατέρας μου, μας κοιτούσε περήφανος.
Την όμορφη εκείνη στιγμή διέκοψε η ψυχρή φωνή της μητέρας μου. «Το ξέρεις ότι αν δεν ήμασταν μια από τις δώδεκα ιδρυτικές οικογένειες θα μας είχαν ήδη σφάξει; Μπορεί να μην το κάνουν λοιπόν λόγω της θέσης μας, αλλά θα υπάρξουν συνέπειες Άροχαμ. Θα πέσουμε στην εκτίμηση των συμπολιτών μας, θα μας φέρονται όπως σε μολυσμένους, θα γίνουμε παρείσακτοι, εξόριστοι στην ίδια μας τη γη. Εσύ μας το έκανες αυτό» είπε δυνατά την τελευταία πρόταση τονίζοντας το «εσύ».
Η μητέρα μου είχε δίκιο ως ένα βαθμό τότε. Αν δεν ήμασταν η έβδομη οικογένεια των ιδρυτών θα μας είχαν ήδη τιμωρήσει. Μπορεί αυτό να μην έγινε αλλά οι συνέπειες ήταν τρομερές. Τίποτα πια δεν θα ήταν το ίδιο…
Μετά από εκείνη τη μέρα γίναμε δακτυλοδεικτούμενοι. Ο πατέρας μου κατάφερε να πείσει το συμβούλιο των Ιδρυτών να παραμείνει η Λενόρ στη Χώρα του Λυκόφωτος. Αλλά η γνώμη του κόσμου για μας δεν μετριάστηκε καθόλου.
Οι γονείς απαγόρευαν στα παιδία τους να κάνουν παρέα μαζί μας. Εγώ το πήρα καλά, δεν με πείραζε που δεν με έκαναν παρέα. Είχα τη Λενόρ. Δυστυχώς όμως, η Ράινα δεν το πήρε τόσο καλά, είχε συνηθίσει να είναι το κέντρο της προσοχής και εξοργίστηκε όταν άρχισαν να τις γυρνούν την πλάτη. Ο αδερφός μου πάλι, δεν είχε πρόβλημα, ήταν από τη φύση του μοναχικός, και δεν τον πείραζε να έχει μόνο ένα φίλο, τον Χόραν Βόνσνικ.
Οι Βόνσνικ ήταν οικογενειακοί μας φίλοι και ανήκαν σε μια από τις οικογένειες των ιδρυτών. Ήταν οι μόνοι συμπολίτες μας με τους οποίους είχαμε στενές σχέσεις, και πριν και μετά την ένταξη της Λενόρ στην οικογένεια μας. Ο Ορανίρ και Ουμπλιάνα Βόνσνικ ήταν ευγενικοί και καλόκαρδοι άνθρωποι, το ίδιο και ο μοναχογιός τους ο Χόραν, ο οποίος ήταν ο καλύτερος φίλος του αδερφού μου.
Μερικές φορές σκέφτομαι πόσο πιο εύκολη και διαφορετική θα ήταν η ζωή μας αν η Λενόρ δεν ήταν μέλος της οικογένειάς μας, αμέσως μετά σβήνω αυτήν τη σκέψη από το μυαλό μου και μισώ τον εαυτό μου το σκέφτηκα…

Χαίρομαι που σου αναπτέρωσα το ηθικό! Don't stop believing!

Τους έκαναν στην μπάντα για αυτό τον λόγο; Τι στενόμυαλοι που ήταν! Και να απαγορεύουν και στα παιδιά να τους κάνουν παρέα! Τι είχαν δηλαδή; Λέπρα;;;

Σπόιλερ:

Ναι, είναι πολύ προκατηλημένοι, βέβαια θα δεις ότι και τα Ξωτικα τους συμπεριφέρονται ανάλογα...

Σπόιλερ:

Εννοείς οι πρωταγωνιστές; (καλά, είναι γεγονός άλλωστε ότι τα ξωτικά είναι μοναχικά όντα )

Σπόιλερ:

Η οικογένεια τους, μέσα σε γενικές γραμμές δεν είναι προκατηλημένοι, τα υπόλοιπα όμως Σκοτεινα Ξωτικά, είναι και πολύ μάλιστα!