'Αγγιγμα Ψυχής

dont know...

ανυπομονω παντως...

Axxxxxxx πραγματι πολυ ωραιο!!!!!!Εενα μου αρεσε αυτη η σκηνη :

‘Γιάννη, θέλω να με ακούσεις. Θέλω...’ με διέκοψε. Πετάχτηκε όρθιος και με αγκάλιασε. Είχα σαστίσει.
‘ Συγνώμη!’ μου ψιθύρισε στο αυτί. ‘Εγώ φταίω, συγνώμη’. Τον αγκάλιασα και εγώ. Ήμουν τόσο χαρούμενη. Κατάλαβα πως ήθελε να είμαστε μαζί.
Εγώ και ο Γιάννης. Ο Γιάννης και εγώ.

Για καποιον λογο στο μυαλο μου βγενει τρομερη...

εχει μια ταση να δημιουργει εντονες εικονες ωρες ωρες.

Όσο πάει γίνεται όλο και πιο ενδιαφέρον!!!!
Περιμένουμε τη συνέχεια!!!

χα0χα0χα μονο αμα εχω πολυ εμπνευση και ορεξη τοτε μπορει να βγαλω ενα ακρετα καλο κεφαλαιο ή κομματι...... αλλα σας ενημερωνω πως το 1ο βιβλιο σιγα-σιγα τελειωνει..

καλα μικρη ζωγρφιζεις αντρε να δουμε τι αλλο μας περιμενει

τελειωνει? αμην! να μπουμε και στο δευτερο. πως και πως το περιμενω

χα0χ0α0χα οκ περιμενε εσυ χ0α0χα



σας περιμενουν πολλα

απο οσα ξερω σιγουρα μας περιμενουν πολλα. φαντασου οτι υπαρχουν πολλα που δεν ξερω κιολας...

χ0α0χα και πολλα που μπορει να αλλαξουν

με εσενα να τα γραφεις... το μονο σιγουρο

χα0χ0αχ0αχ ναι οντως

εισαι απροβλαπτη, τι να κανουμε? αλλα λες και αλλα γραφεις πολλες φορες. αλλα αυτο ειναι πολυ καλο γιατι αφηνεις τους αλλους σε... αααααααααγωνια...

το κανω επειτηδεσ.... χ0α0χα οχι πλακα κανω απλα μου ερχονται

παντα. ο αυθορμητισμος ειναι το παν

οντως

αυτο ελειπε να μην συμφωνεις κιολας.

new chapter


Κεφάλαιο 19ο

Κάθισε δίπλα μου και με κοιτούσε τόσο έντονα. Σαν να είχε να με δει χρόνια. Μου εξομολογήθηκε πόσο πολύ το μετάνιωσε που με έδιωξε έτσι. Μου ζήτησε άπειρες φορές συγνώμη και μου ζήτησε να του πω τα πάντα για τους Βρικόλακες.
‘ Είναι όπως και στις ταινίες.’ είπα χαμογελώντας του. Εκείνος με κοίταξε μπερδεμένος. Μα φυσικά, δεν είχε δει και ποτέ του ταινία με βρικόλακες. Δεν του άρεσαν
‘ Λοιπόν τους αρέσει το αίμα, απαγορεύεται να σκοτώνουν ανθρώπους..’ κάτι που εγώ και ο αγαπημένος μου κάναμε, ‘ γιατί αν το κάνουν τότε θα τους κάψουν στην πυρά.’ σταμάτησα να μιλάω για να διαπιστώσω αν όντως ήταν ακόμα σε θέση να ακούσει κι άλλα για εμένα. Τον είδα πολύ χαλαρό, έτσι συνέχισα.
‘ Όσοι γεννιούνται από γονείς βρικόλακες αναπτύσσονται κανονικά μέχρι τα 50 οι άνδρες και τα 40 οι γυναίκες, είναι και η ηλικία θανάτου τους. Όσοι όμως δημιουργούνται μένουν για πάντα νέοι και παγωμένοι όσο αναφορά την εξωτερική τους εμφάνιση, το μόνο που αλλάζει είναι το πόσο δυνατοί γίνονται όσο περνάνε τα χρόνια.’
‘ Συνέχισε, μην σταματάς δεν παθαίνω τίποτα.’ είπε καθησυχάζοντάς με.
‘ Αυτά είναι δεν υπάρχει κάτι άλλο.’ είπα εμφανώς ανακουφισμένη που η κουβέντα πάνω σ’ αυτό το θέμα τελείωσε.
‘ Αφού δεν σκοτώνετε για να τραφείτε τότε πως?’ «Είναι ανάγκη να έχει τόσες απορίες? Εγώ γιατί δεν ρωτάω τίποτα για τον ανθρώπινο οργανισμό? Α, ναι επειδή εγώ φρόντισα να μάθω γιατί τυχαίνει να είναι η τροφή μου», σκέφτηκα κατσουφιασμένη. Έπρεπε να απαντήσω.
‘ Υπάρχουν διάφοροι τρόποι.’ είπα ένοχη.
‘ Όπως?’ μου άρεσε περισσότερο όταν δεν τον ενδιέφερε καθόλου.
‘ Όπως περπατάει ένας στον δρόμο, τον δαγκώνουμε, τον κάνουμε να ξεχάσει και τέλος. Ή τρεφόμαστε από τον σύντροφό μας. Ή απλά βρίσκουμε έναν εθελοντή και μας δίνει το αίμα του, συνήθως αυτοί είναι ναρκομανής. Το δάγκωμά μας τους προσφέρει ένα είδους ηδονής.’ είπα προκλητικά. Δεν τον ενόχλησε καθόλου.
‘ Έχω ακούσει πως οι βρικόλακες είναι καλοί στο κρεβάτι.’ είπε και αυτός αρκετά προκλητικά. « Μάλιστα, όλα τα άλλα δεν τα ξέραμε αλλά αυτό δεν μας διέφυγε.»
‘ Ναι είναι αλήθεια.’ είπα και ήμουν σίγουρη πως θα είχα γίνει κόκκινη σαν την ντομάτα. ‘ Έμαθες αυτά που ήθελες κύριε Σέρλοκ Χόλμς?’ είπα θορυβημένη. Μου έγνεψε ναι και με πλησίασε περισσότερο. Ήταν λίγα εκατοστά μακριά μου.
‘ Είσαι πολύ όμορφη.’ μου ψιθύρισε και με φίλησε. Ένα φιλί τόσο μεθυστικό, τόσο απολαυστικό. Ανταπέδωσα και εγώ. Βρεθήκαμε να φιλιόμαστε για αρκετή ώρα χωρίς να πάρουμε ανάσα ώσπου χτύπησε το κινητό μου. Το σήκωσα ενοχλημένη που μας διέκοπταν. Ήταν ο Κρίστιαν, ακουγόταν ανήσυχος και τρομαγμένος.
‘ Πρέπει να φύγω.’ είπα δυσαρεστημένη από την μία αλλά από την άλλη ένιωθα και εγώ ανήσυχη. Ο αδερφός μου δεν μου είπε τι είχε συμβεί, μόνο πως πρέπει να πάω σπίτι.
‘ Έγινε κάτι σοβαρό?’ ρώτησε ο Γιάννης προβληματισμένος. Τον κοίταξα ήταν έτοιμος να αρπάξει τα κλειδιά και να έρθει μαζί μου.
‘ Δεν ξέρω αυτό πάω να δω τώρα.’
‘ Θα έρθω και εγώ.’ άρπαξε τα κλειδιά και το μπουφάν του. Εγώ τον κοίταξα αποτρέποντάς τον. Μου χαμογέλασε γλυκά και με έπιασε από το χέρι και πήγαμε προς το σπίτι μου.

Σκοτάδι. Κρύο. Φόβος. Τόσα συναισθήματα διαπερνούσαν το κορμί μου. Ένιωθα να πέφτω. Ένιωθα πόνο.
‘ Μη φοβάσαι. Εγώ είμαι εδώ.’ είπε μια φωνή. Μου φάνηκε γνώριμη, οικία, φιλική. Ποιος ήταν όμως? Κρίστιαν?
‘ Ναι εγώ είμαι. Μην φοβάσαι.’ αμέσως ένιωσα ανακουφισμένη. Διάβαζε το μυαλό μου για αν μάθει πως νιώθω. «Γιατί δεν μπορώ να ανοίξω τα μάτια μου?» αναρωτήθηκα.
‘ Είχες ένα ατύχημα.’ είπε ο Κρίστιαν χαϊδεύοντας τα μαλλιά μου. « Τι έγινε? Που είναι ο πατέρας μου?»
‘ Το έσκασε όταν είδε πως ήσουν τραυματισμένη. Εκείνος σε πέταξε πάνω στο ακόντιο.’ είπε στενοχωρημένος. Μου έπιασε το χέρι και το φίλησε απαλά. ’ Θέλω την άδειά σου για να σε κάνω καλά.’ ακουγόταν τρομαγμένος. « Γιατί την θες?».
’ Γιατί για να σε κάνω καλά θα πρέπει να πιεις λίγο από το αίμα μου για να κλείσει η πληγή.’ ήθελα να γελάσω. «Δεν χρειάζεσαι την άδειά μου για κάτι τέτοιο. Απλά κάντο.» Ένιωσα τα χείλη του πάνω στα δικά μου και ταυτόχρονα μια μαχαιριά στην κοιλιά μου. Κατάλαβα αμέσως πως αφαίρεσε το ακόντιο. Άνοιξε το στόμα μου ίσα-ίσα για να περάσουν λίγες σταγόνες αίματος μέσα στον οργανισμό μου.

Μπήκα μέσα στο σπίτι σαν να με κυνηγούσαν. Κοίταξα τον χώρο του σαλονιού ο οποίος ήταν σαν να είχε πέσει βόμβα. Κατευθύνθηκα προς τον διάδρομο και είδα την πόρτα του γραφείου του Κρίστιαν ορθάνοιχτη. Στο πάτωμα υπήρχε αίμα, πολύ αίμα, το ίδιο και στον διάδρομο. Οι σταγόνες με οδήγησαν στο δωμάτιο της Νίνα. Πριν ανοίξω την πόρτα, πήρα μια βαθιά ανάσα. Ο Γιάννης με χάιδεψε στον ώμο. Μπήκα μέσα και αντίκρισα την Νίνα στο κρεβάτι. Τα σεντόνια ήταν βαμμένα με αίμα. Ο Κρίστιαν ήταν στο προσκεφάλι της, κρατώντας της το χέρι.
‘ Τί έγινε εδώ?’ ρώτησα εμφανώς σοκαρισμένη. Το σπίτι ήταν σαν να είχε γίνει έφοδος. Σαν να είχε πέσει ατομική βόμβα. Ο Κρίστιαν κοίταξε τον Γιάννη, τον χαιρέτισε ευγενικά. Το ίδιο και ο Γιάννης, ο οποίος αντιλήφθηκε πως ο αδερφός μου ήθελε να μου μιλήσει ιδιαιτέρως.
‘ Θα κάτσω εγώ μαζί της.’ προσφέρθηκε. Ο Κρίστιαν με δυσκολία έφυγε από το πλάι της. Ήρθε μαζί μου στο γραφείο. Ήταν πολύ ανήσυχος.
‘ Τι στο καλό έγινε εδώ?’ φώναξα. Ήμουν τόσο αναστατωμένη και φοβισμένη.
‘ Ηρέμησε. Όλα είναι υπό έλεγχο. Το ελέγχω.’ προσπάθησε να με διαβεβαιώσει αλλά δεν τον πίστεψα.
‘ Το έχεις υπό έλεγχο? Έτσι το έχεις υπό έλεγχο εσύ? Από ότι κατάλαβα κάποιος σας επιτέθηκε και παρά λίγο να σκοτώσει την Νίνα.’ Με κοίταξε δύσπιστα. Κάθισε στην καρέκλα του και με κοίταξε χωρίς καμιά έκφραση στο πρόσωπό του.
‘ Προσπαθώ να ελέγξω την κατάσταση. Ικανοποιήθηκες?’ η έκφραση του προσώπου του φώναζε τώρα βοήθεια, αλλά δεν το παραδεχόταν. Πάντα έτσι ήταν ο Κρίστιαν. Δεν ζητούσε ποτέ βοήθεια. Δεν έλεγε ποτέ τι τον βασάνιζε. Δεν άφηνε κανέναν να αντιληφθεί τον πόνο που νιώθει μέσα του. Εγώ όμως τον καταλάβαινα. Είναι ο αδερφός μου και για εκείνον μπορώ να δώσω και την ζωή μου. Τον πλησίασα και κάθισα στα πόδια του.
‘ Είναι εντάξει να ζητάς βοήθεια. Δεν χρειάζεται να το κουβαλάς μόνο σου.’ του είπα τρυφερά. Ένιωσα όπως όταν ήμουν μικρή. Όταν με έπαιρνε στα πόδια του και μου διάβαζε ιστορίες. Όταν με έκανε να ξεχνώ τους τσακωμούς των γονιών μας. Τον αγκάλιασα.
‘ Θα μου πεις μια ιστορία τώρα?’ του είπα κοροϊδευτικά. Με κοίταξε και χαμογέλασε.
‘ Δεν είσαι λίγο μεγάλη για αυτά? Και τώρα σήκω γιατί είσαι βαριά.’ είπε και μου έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο. Έκανα πως θύμωσα αλλά του χαμογέλασα. Σηκώθηκα και πήγα να κάτσω απέναντί του.
‘ Ποίος το έκανε και γιατί?’ πήρα το σοβαρό μου ύφος.
‘ Ηρέμησε Σέρλοκ Χόλμς. Ο πατέρας της.’ είπε περιμένοντας την αντίδρασή μου. Εγώ άλλαξα εκατό χρώματα από τον θυμό μου.
’ Πως? Γιατί?’ από ότι θυμόμουν ο πατέρας της Νίνας ήταν ένας ήσυχος άνθρωπος που ποτέ δεν θα πείραζε ούτε μια τρίχα της. Την λάτρευε σαν να ήταν το οξυγόνο που αναπνέει. Αλλά κάτι μέσα μου, μου έλεγε πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Γιατί τέτοια ξαφνική αλλαγή?
‘ Ο Όσκαρ τον έκανε βρικόλακα. Ήρθε εδώ και έγινε ότι έγινε.’
‘ Μα δεν μπορεί να την έβλαψε χωρίς λόγο.’ προβληματίστηκα. Δεν αλλάζει έτσι συμπεριφορά ο άνθρωπος- βρικόλακας. Εκείνη την στιγμή θυμήθηκα.
‘ Και αν έκανε αυτό που κάνει και σε εσένα μερικές φορές? Που σε κυριεύει?’ Το βλέμμα του Κρίστιαν σκοτείνιασε. Είχε δίκιο επομένως. Ο Όσκαρ μας κάνει ότι θέλει. Νομίζω πως αυτός ο Βρικόλακας θέλει ένα χέρι ξύλο. Σηκώθηκα όρθια και πήγα ξανά στο δωμάτιο της Νίνα, ο Κρίστιαν με ακολούθησε.

Βρέθηκα για άλλη μία φορά στο ξέφωτο. Ήξερα ποιος θα εμφανιζόταν και όταν το έκανε του όρμησα, χτυπώντας τον, γρατζουνώντας με τα νύχια μου, φωνάζοντας ‘ Γιατί?’. Ήθελα να τον σκοτώσω με τα ίδια μου τα χέρια. Με απώθησε και εγώ χάνοντας την ισορροπία μου έπεσα στο έδαφος. Από το πρόσωπό του εξαφανίστηκαν όλες οι γρατζουνιές που το έκανα. Σηκώθηκα πάνω και έβγαλα από το πρόσωπό μου τα μαλλιά μου.
‘ Είσαι σκληρή.’ διαπίστωσε. Περπατούσε γύρω μου.
‘ Γιατί το έκανες αυτό?’ Σταμάτησε να περπατά και μου ψιθύρισε στο αφτί : ’ Για να σε κάνω να θυμώσεις μαζί μου. Είσαι Sexy όταν θυμώνεις.’ Γύρισα και τον χαστούκισα.
‘ Δεν σου επιτρέπω.’ φώναξα θυμωμένη. Με πλησίασε περισσότερο.
‘ Δεν μου επιτρέπεις τι? Να σε φιλάω όπως την προηγούμενη φορά ή να σου πίνω το αίμα έτσι που να σε κάνει να ξεχνάς και ποια είσαι?’ Τον κοίταξα απειλητικά. Ήθελα να τον σκοτώσω με το βλέμμα μου.
‘ Σε μισώ!’ ήμουν έτοιμη να του ορμήσω για άλλη μια φορά.
‘ Όχι. Με αγαπάς αλλά δεν το ξέρεις, ακόμα.’ είπε απολύτως βέβαιος πως έτσι έχουν τα πράγματα. Τον πλησίασα και του είπα με τέτοιο μίσος : ‘ Εγώ, με τα ίδια μου τα χέρια θα σε σκοτώσω. Να το θυμάσαι!’

επιτελους καινουργιο! οσο παει γινεται και καλυτερο. θελω παντως να δω πως θα πραγματοποιησει την απειλη της.

μουαχαχαχαχα θα δεις θα δεισ.... εγω ολα τα εχω σκεφτει ακομα και την τελευταια σκηνη πριν τελειωσει το book 1

αυτο μου το εχεις ηδη πει. οπως και την σκηνη, ασχετως αν δεν την θυμαμαι.

ευτυχως που δεν την θυμασαι..

και να την θυμομουν, θα την αλλαζες. αλλα και παλι κατι θυμαμαι, αμυδρα...

Μπράβο!!! Πολύ ωραίο!!! Θέλω συνέχεια!!!!