'Αγγιγμα Ψυχής

Παρα μα παρ απολυ ωραιοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο
Να σε ρωτησω....εχουμε πολλα κεφαλαια ακομαααααααα???????????

είναι φανταστικό!!!!!!!!!

Dark Princess. έγραψε:

Παρα μα παρ απολυ ωραιοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο
Να σε ρωτησω....εχουμε πολλα κεφαλαια ακομαααααααα???????????

ευχαριστω πολυ παιδακια


εμ...κοιτα δεν εχω πει οτι π.χ θα τελειωσει στο 20ο κεφαλαιο...... οσο παει,...... αλλωστε εχουμε και αλλα 3 ακομα...δεν τελειωνει σαυτο η ιστορια μου

Άλλα 3 κεφάλαια εννοείς?

οχι αυτο το βιβλιο δεν εχω ορισει ποσα κεφαλαια θα εχει... οσο παει.....

εννοω αλλα 3 βιβλια..

Αααα, οκ. Πότε με το καλό θα το αγοράσουμε?

χα0χ0αχα0 δεν θα το εκδοσω.....οτι διαβασετε απο εδω..

Κρίμα...

γιατι αμα το εκδιδα θα στεκοσουν ολη την βδομαδα που θα εβγαινε ξεροσταλιαζοντας εξω απο το public μεχρι να το αγορασεις???

Εγω ναιιιιιιιιιιι..........

Κι εγώ, φυσικά!!!

Εγώ δε θα ξεροστάλιαζα. Υπάρχει και η προπαραγγελεία duh :P

καλο ειρηνη οντωσ δεν φενεται κοθολου οτι σε δυσκολεψε

xa0x0a0x εσυ katherine την καλυτερη δουλεια κανεις..... duh....!!!


παιδια ευχαριστω παρα πολυ για τα καλα σας λογιαα :<3:

παιδια sorry αλλα ειναι μικρουλη....δεν είχα και πολυ ορεξη.... enjoy



Κεφάλαιο 17ο


Οι επόμενες μέρες ήταν πολύ αγχώδης. Στο σπίτι επικρατούσε πανικός. Ο Κρίστιαν και η Εύα ήταν όλη την ώρα σε επαγρύπνηση. Δεν με άφηναν να κουνήσω ρούπι αν δεν έδινα αναφορά για το τι θα έκανα. Ακόμα και το βράδυ ο ένας από τους δύο ήταν δίπλα μου, μήπως εμφανιστεί ο Όσκαρ στον ύπνο μου. Συνήθως καθόταν η Εύα, η οποία μπορούσε να εισέλθει μέσα στο κεφάλι μου για να δει τι βλέπω. Ο Κρίστιαν από την άλλη είχε βάλει λιτούς και δεμένους για να βρουν την κρυψώνα του Όσκαρ, αλλά κανείς δεν τον έβρισκε. Κρυβόταν καλά. Εγώ επέμενα πως δεν χρειαζόταν τέτοια επιτήρηση. Ήταν κουραστικό να με προσέχουν συνέχεια.
Μετά από τόσες φορές που τους είπα να μην ανησυχούν και πως τα καταφέρνω και μόνη μου, πείστηκαν και με άφησαν να κάνω αυτά που έκανα και πριν. Εκείνο το βράδυ αισθανόμουν πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Ήμουν λίγο ανήσυχη αλλά δεν ήξερα γιατί αλλά δεν έδωσα και πολύ σημασία.
Σκοτάδι. Θόρυβος. Ένα απότομο φρενάρισμα και ο ήχος ενός αυτοκίνητου να πέφτει πάνω σε κάτι άλλο. Ταράχτηκα. Τι συνέβαινε? Η εικόνα του προσώπου του πατέρα μου εμφανίστηκε από το πουθενά. Ήταν ήσυχος χαμογελαστός. Μέσα σε ένα δευτερόλεπτο αίμα άρχισε να κυλάει από το κεφάλι του, άνοιξε το στόμα του και μου είπε « Συγχώρα με!». Αυτή την φράση την είχα ξανακούσει. Μου την είχε πει ο Όσκαρ. Ακόμα δεν καταλάβαινα το γιατί. Ξύπνησα και προς μεγάλη μου έκπληξη ήταν πρωί. Πήγα προς τον καθρέφτη και είδα λίγο αίμα στο μέτωπό μου. Πήρα ένα χαρτομάντιλο από και όταν ξανακοίταξα τον καθρέφτη με την πρόθεση να το αφαιρέσω, παρατήρησα πως ήμουν καθαρή. Κοίταξα καλά το είδωλό μου, το οποίο άρχισε να θολώνει, η εικόνα του πατέρα μου εμφανίστηκε ξανά. Τα γκρίζα μαλλιά του, τα μελί του μάτια και όλα τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά του μου φαίνονταν πρωτόγνωρα. Είχα τόσο καιρό να τον δω, μου είχε λείψει. Στο μέτωπό του σχηματίστηκαν ξανά δύο φλέβες αίματος. Το βλέμμα του ήταν κενό. Τα χείλη του άκαμπτα, είχε την αίσθηση πως κάτι κακό συμβαίνει. Έπεσα στο κρεβάτι, έκλεισα τα μάτια μου και βρέθηκα πάλι στο ξέφωτο.
‘ Όσκαρ?’ αναφώνησα. Εμφανίστηκε όπως πάντα μπροστά μου. Ακόμα και τώρα που ήξερα τόσα πράγματα για αυτόν δεν μου αποκάλυπτε το πρόσωπό του. Τα μόνα χαρακτηριστικά που μπορούσα να δω ήταν τα μάτια του και τα χείλη του. Ένα χαμόγελο ευχαρίστησης σχηματίστηκε στα χείλη του, όταν αναφώνησα το όνομά του.
‘ Σε τι μπορώ να βοηθήσω?’ είπε ζεστά. Τα μάτια του με κοιτούσαν επίμονα. Κοίταξα αλλού αμήχανα.
‘ Τα ξέρω όλα. Δεν χρειάζεται να κρύβεσαι πια.’ είπα με το βλέμμα μου στραμμένο αλλού. Δεν είχα καμιά πρόθεση να τον κοιτάξω, άπλωσε το χέρι του στο πηγούνι μου και σήκωσε το κεφάλι μου ώστε να τον κοιτάξω. Ξεροκατάπια αμήχανα.
‘ Ποίος σου είπε ότι κρύβομαι, γλυκιά μου?’ ρώτησε ήρεμα ενώ τα μάτια του δεν ξεκολλούσαν από τα δικά μου.
‘ Ο Κρίστιαν σε ψάχνει αλλά δεν σε βρίσκει.’ αποκάλυψα. Άραγε πως θα αντιδρούσε? Μήπως θα θύμωνε και θα ξεσπούσε πάνω μου? Τι θα έκανε για να τον εκδικηθεί αυτή την φορά? Χαμογέλασε ευγενικά.
‘ Ο Κρίστιαν, γλυκιά μου, δεν μπορεί να με βρει επειδή είναι άχρηστος.’ τόνισε ακόμα πιο ευγενικά. Με πλησίασε, έσκυψε από πάνω μου κάνοντας φανερό τι ήθελε να κάνει. Εγώ έκανα ένα βήμα πίσω αλλά πλησίασε ακόμα περισσότερο. Του γύρισα την πλάτη, αυτός δεν έκανε τίποτα.
‘ Γιατί το κάνεις αυτό?’ είπα δειλιάζοντας στην αρχή. Έπρεπε να μάθω γιατί μου φέρεται έτσι.
‘ Τι κάνω?’ ρώτησε και εμφανίστηκε μπροστά μου. Με κοιτούσε τόσο ήρεμος. Τα μάτια του με μάγευαν. Με έκαναν εντελώς ανίκανη να αντιδράσω.
‘ Αυτό! Όλο αυτό. Στην αρχή ήσουν επιθετικό και απειλητικός. Μετά με φίλησες, μου πιες το αίμα και τώρα είναι φανερό πως θες να με ξαναφιλήσεις. Γιατί το κάνεις όλο αυτό?’ Με κοίταξε υπεροπτικά, το ίδιο και εγώ. Χαμογέλασε αλλά εγώ τον κοιτούσα σαν να ήθελα να τον σκοτώσω με το βλέμμα μου, τι κρίμα που δεν γινόταν.
‘ Είναι σαν το σκοτσέζικο ντους. Έχει πλάκα. Δεν σε κάνει να βαριέσαι.’ Τι?? Άκουσα καλά?
‘ Συγνώμη? Δηλαδή είμαι το προσωπικό σου παιχνίδι?’ Κρατιόμουν να μην του μιλήσω όπως μιλούσα στους συνομηλίκους μου. Θα του ταίριαζαν όλοι οι χαρακτηρισμοί. Χωρίς αμφιβολία.
‘ Συμβαίνει κάτι με τον πατέρα μου και τον βλέπω στον ύπνο με αίματα?’ Το ύφος του άλλαξε. Τα χείλη του σκλήρυναν και τα μάτια του σοβάρεψαν. « Σε τσάκωσα!» σκέφτηκα. Μπορεί να χαιρόμουν που κατάλαβα πως κάτι είχε κάνει, αλλά από την άλλη ανησυχούσα. Εξαφανίστηκε από μπροστά μου και εγώ ξύπνησα αντικρίζοντας τον Κρίστιαν δίπλα μου.
’ Καλημέρα.’ είπα προσπαθώντας να υποκριθώ έναν τέλειο χαμόγελο. Με κοιτούσε περίεργα.
’Καλημέρα λένε μέχρι της 11 το πρωί όχι στις 2 το μεσημέρι.’ με μάλωσε. Εγώ του γέλασα δηλώνοντας ένοχη.
’ Ε, εντάξει ήθελα να κοιμηθώ λίγο παραπάνω.’ Του έκανα τα γλυκά ματάκια και μετά τον αγκάλιασα. Πήγαμε μέσα και είδαμε την Εύα να κάθεται σκεπτική και να κοιτάζει έξω από το παράθυρο. Φαινόταν δυστυχισμένη, εξαιτίας του Γιάννη προφανώς. Ένιωσα λίγο ένοχη αφού από τότε που ο Γιάννης έμαθε όλη την αλήθεια, δεν ασχολήθηκα καθόλου με το θέμα αυτό, αντιθέτως εκείνη ασχολήθηκε μαζί μου και με όλα τα δυσάρεστα που μου συμβαίνουν.
‘ Έρχομαι, πάω λίγο μέσα.’ Έτρεξα στο γραφείο του Κρίστιαν και έπεσα πάνω στο τηλέφωνο. Κάλεσα τον αριθμό και περίμενα μέχρι να το σηκώσει. Μια νυσταγμένη φωνή ακούστηκε μέσα από το ακουστικό.
‘ Ναι?’ είπε σχεδόν έτοιμος να καταρρεύσει από την νύστα.
‘ Νερό! Η Νίνα είμαι.’ ούτε ο παραμικρός ήχος δεν βγήκε από το στόμα του.
‘ Ακούω την ανάσα σου ξέρεις.’ είπα εκνευρισμένη
‘ Τι θες?’ ρώτησε σαν πεισματάρικο παιδάκι που είναι τιμωρία.
‘ Πάρε τηλέφωνο την Εύα και πες της πως θέλεις να μιλήσετε για εσάς.’ « Πες ναι, πες ναι, πες ναι!!!»
‘ Όχι. Είσαι καλά? Εκείνη γιατί δεν έχει πάρει τόσες μέρες τηλέφωνο?’ Το ένιωθα. Εκνευρίστηκα τόσο πολύ που του είπα φωναχτά : ‘ Η Εύα λιώνει για σένα και εσύ περιμένεις να σε κυνηγήσει μετά από αυτά που της είπες? Είναι πληγωμένη!’ και του το έκλεισα στη μούρη.
Κατευθύνθηκα μέσα και παρατήρησα πως και η Εύα και ο Κρίστιαν με κοιτούσαν απορημένοι. Δεν έδωσα σημασία και έβαλα σε ένα μπολ λίγα δημητριακά με γάλα.
Η μέρα πέρασε πολύ γρήγορα και ούτε που κατάλαβα πότε πήγε 10 η ώρα. Ο Κρίστιαν με πήγε στο δωμάτιό μου και πριν φύγει με καληνύχτισε με ένα θερμό, γεμάτο πάθος φιλί. Με δυσκολία αποχωριστήκαμε ο ένας τον άλλον. Πότε δεν χορταίναμε τα φιλιά που δίναμε. Ήταν πάντα τόσο προσεκτικός, ώστε να μην καταλήξω και εγώ σαν την Σάρα που δεν εξέφραζε όλη του την αγάπη μέσα από τα φιλία του.
Για τις επόμενες μέρες έβλεπα το ίδιο όνειρο με τον πατέρα μου, μέχρι που κατάλαβα γιατί! Τώρα κατάλαβα γιατί ο Όσκαρ μου είπε : ‘Συγχώρα με!’ τώρα κατάλαβα

wow! συγκλονιστικο! κριμα που πανω κατω ξερω την συνεχεια.
(be careful!)

no u dont know anything...

οκ!
αφου το λες εσυ

ολα μπορει να αλλαξουν..

με εσενα που εμπλεξα αυτο ειναι το μονο σιγουρο

x0ax0a0xa ναιιι

μην εισαι περιφανη για αυτο

προσπαθω....

προσπαθησε περισσοτερο. δεν ειναι αρκετο

i'll try