Κυνηγώντας το Σκοτάδι

ακομα παιζεται.....

θα τη σκοτώσεις??? κρίμα ήταν η μόνη ελληνίδα ηρωιδα στο φόρουμ :Ρ !!!!

βασικα μεχρι τωρα εχω αλλαξει την ιστορια 3 φορεσ... και εχω καταληξει οτι θα ζησει.... αυτο θελω......


προς τα εκει βαδιζω.....

α, ενταξει! αν και δεν πολυ-εμπιστεύομαι την αποφασιστικότητα σου!!

σε ευχαριστω.....


τωρα θα προσταρω καινουργιο κεφαλαιο

γιούπι!!!

Κεφάλαιο 7ο


Μόλις σχολάσαμε ο Ντάρεν μου έκανε νόημα να τον ακολουθήσω. Βγήκαμε από το σχολείο και προς μεγάλη μου έκπληξη είδα την Εύα να με περιμένει στο αυτοκίνητό της. Μόλις με είδε με τον Ντάρεν μας πλησίασε, κοιτώντας τον απειλητικά.
‘ Νίνα μπες μέσα στο αμάξι.’ είπε χωρίς να ξεκολλήσει τα μάτια της από πάνω του. Εκείνος την κοιτούσε ήρεμα, το πρόσωπό του ήταν χαλαρό και σοβαρό τα μάτια του όμως γελούσαν. ’ Τι κάθεσαι και με κοιτάς, μπες στο αμάξι.’ Εκείνη την στιγμή νευρίασα. Υπό κανονικές συνθήκες θα έμπαινα αλλά τώρα ήθελα να την εξαγριώσω.
’ Όχι θα πάω με τον Ντάρεν.’ επιτέλους πήρε το βλέμμα της από πάνω του και το έστρεψε σε εμένα. Με κοιτούσε αναστατωμένη, γεμάτη απορία.
’ Γιατί? Για να μαστουρώσετε πιο πολύ?’ τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα. Μήπως τα μάτια μου ήταν ακόμα κόκκινα? Τι στο....
’ Πως το....?’ έσπευσε να μου απαντήσει, αλλά είχα μαντέψει ήδη την απάντηση και έτσι δεν την άφησα να πει αυτό που ήθελε. Αν είναι δυνατόν. Τώρα θύμωσα περισσότερο. ‘ Εσείς οι Μονέρα δεν μπορείτε να μην χώσετε την μύτη σας παντού έτσι? Αν είναι δυνατόν. Νόμιζα ότι δεν ήσουν σαν τον Κρίστιαν. Να σου πω κάτι, μη με περιμένεις το βράδυ είμαι πολύ θυμωμένη μαζί σου. Πάμε Ντάρεν!’ τον έπιασα από το χέρι και φύγαμε από το σχολείο. Ειλικρινά ήθελα να την χτυπήσω αλλά ήταν πιο δυνατή από μένα οπότε ίσως να κατέληγα στο νοσοκομείο με σπασμένο χέρι. Όση ώρα περπατούσαμε θυμήθηκα τον Κρίστιαν και δάκρυα άρχισαν να σχηματίζονται στα μάτια μου. Προσπάθησα να τα συγκρατήσω, δεν ήθελα να κάψω μπροστά στον Ντάρεν. Ξαφνικά θυμήθηκα πως δεν ήξερα που πηγαίναμε και ο Ντάρεν δεν με είχε σταματήσει απλά με ακολουθούσε χωρίς να μιλάει. Επίσης κατάλαβα ότι του έσφιγγα το χέρι πάρα πολύ. Αμέσως σταμάτησα να περπατάω και άφησα το χέρι του ελεύθερο. Δεν γύρισα αμέσως να τον κοιτάξω, πρώτα περίμενα να στεγνώσουν τα δάκρυα. Πήρα μια βαθιά ανάσα, καθάρισα τον λαιμό μου και γύρισα και τον είδα να κοιτάει δύο κοπέλες που χασκογελούσαν στην άκρη του δρόμου κοιτώντας τον. Η μία ήταν ξανθιά, κοντούλα και πολύ προκλητικά ντυμένη, έμοιαζε με πόρνη. Η άλλη, η φίλη της ήταν λίγο ψηλότερη και αυτή ξανθιά αλλά ένα-δύο τόνους πιο σκούρα από την άλλη και τι έκπληξη! Έμοιαζε και αυτή με πόρνη. Προφανώς φλέρταρε αλλά πως μπορεί και του αρέσουν κάτι τέτοιες κοπέλες.
‘ Πρόσεχε μη πλημμυρίσουμε.’ του είπα πικρόχολα. Εκείνος πήρε το βλέμμα του από τις δυο κοπέλες και το έστρεψε σε εμένα απορημένος. ‘ Σου τρέχουν τα σάλια.’ του είπα και γέλασα προσπαθώντας να κρύψω το μικρό τσίμπημα ζήλιας που ένιωσα. Μα τι με είχε πιάσει. Πρώτα κάπνισα χόρτο με έναν άγνωστο, μετά εναντιώθηκα στην καλύτερή μου φίλη, μετά έφυγα με τον άγνωστο για να μαστουρώσουμε κι άλλο και τώρα έκανα σαν να μου άνηκε.
‘ Μην ανησυχείς. Δεν είναι του στυλ μου να βγαίνω με τέτοιες, αλλά δεν είναι κακό να φλερτάρεις και λίγο έτσι?’ είπε κλείνοντάς μου πάλι το μάτι πονηρά. Εντάξει τώρα αυτό δεν ήταν της φαντασίας μου. Με φλέρταρε, λίγο. ‘ Πάμε?’ του έγνεψα και με οδήγησε σε ένα πολύ βρόμικο στενό που μύριζε μπύρα ενώ ένας άστεγος έψαχνε τα σκουπίδια. Δεν έδωσα πολύ σημασία αφού φοβήθηκα μη μας επιτεθεί αλλά ούτε και αυτός μας κοίταξε. Στην άκρη του κτιρίου υπήρχε μια σκάλα η οποία οδηγούσε στην ταράτσα. Ανέβηκε πρώτα εκείνος και μετά εγώ. Δεν υπήρχε τίποτα. Καθίσαμε σε ένα πεζούλι και κοιτούσαμε την θάλασσα από κτίρια μπροστά μας.
‘ Μπορώ να πω πως με ξάφνιασες.’ είπε χωρίς να πάρει τα μάτια του από τον ορίζοντα. Το προφίλ του ήταν τόσο σαγηνευτικό. Το πρόσωπό του ήταν σαν να το είχε σμιλέψει γλύπτης. Πραγματικά ζηλεύω τα γονίδια του. Ήταν υπέροχος. Για θνητός είναι κούκλος.
’ Τι εννοείς?’
’ Νόμιζα ότι δεν θα ερχόσουν. Δεν φαίνεσαι και πολύ κακό κορίτσι.’ και τότε γύρισε και με κοίταξε. Τα κεχριμπαρένια του μάτια έστρεψαν την προσοχή τους πάνω μου. Νομίζω ότι κοίταξε το στόμα μου για λίγο αλλά δεν ήμουν σίγουρη. ’ Πάντως δεν θα καπνίσουμε άλλο. Ήταν μια δοκιμασία για να δω πόσο σκληρή είσαι.’ Συνέχισε να με κοιτά και εγώ είχα χαθεί στην άβυσσο των ματιών του. Με είχε συνεπάρει ο τρόπος που με κοιτούσε που είχα ξεχάσει ότι σταμάτησε να μιλάει και περίμενε να του απαντήσω.
’ Και? Πέρασα?’ τα χείλη του με προκαλούσαν να τα φιλήσω. Καθόμασταν τόσο κοντά οι ώμοι μας σχεδόν ακουμπούσαν ο ένας τον άλλο.
’ Δεν ξέρω κατά πόσο είσαι έτοιμη για κάτι πραγματικά επικίνδυνο ή απλά με κοροϊδεύεις.’ είπε και ξαφνικά η έκφρασή του σοβάρεψε ακόμα πιο πολύ. Πέτρωσα στη θέση μου. Ένιωθα σα να πήγαινα στο εκτελεστικό απόσπασμα.
’ Γιατί να σε κοροϊδεύω?’ τα φρύδια μου ενώθηκαν από την απορία που είχε σχηματιστεί στο μυαλό μου. Άπλωσε το χέρι του και το ακούμπησε στο μέτωπό μου και μου είπε γλυκά ‘ Θα κάνεις ρυτίδες.’ αμέσως το πρόσωπό μου χαλάρωσε και εκείνος μου χάρισε ένα υπέροχο χαμόγελο αποκαλύπτοντάς μου μια σειρά από λευκά δυνατά δόντια. Πραγματικά δεν ξέρω τι είναι πιο επικίνδυνο. Τα ναρκωτικά ή το χαμόγελο του Ντάρεν? Ένιωσα την καρδιά μου να φτερουγίζει από χαρά. ‘ Απλά δεν καταλαβαίνω γιατί ένα τόσο όμορφο κορίτσι σα και σένα χαραμίζετε έτσι.’ Με έβρισκε όμορφη? Η καρδιά μου χτυπούσε ξέφρενα, νόμιζα ότι θα σκίσει το στήθος μου και θα πεταχτεί έξω. Τον κοίταξα γεμάτη απορία. Εκείνος χαμογέλασε για άλλη μια φορά και είπε ‘ Γιατί ψάχνεις τον κίνδυνο όταν τον ζεις καθημερινά?’ σταμάτα να χαμογελάς γιατί θα πηδήξω από την ταράτσα αυτού του κτιρίου. ‘ Όταν τον ζω καθημερινά? Δεν σε καταλαβαίνω.’ Γύρισε μπροστά και κοίταξε τον ήλιο που έδυε ενώ εγώ ένιωθα την ψυχή μου να σκοτεινιάζει που δεν με κοιτούσε πλέον. Πήρε μια βαθιά αναπνοή. ‘ Ζεις με βρικόλακες. Μπορούν να σε σκοτώσουν οποιαδήποτε ώρα της ημέρας.’ τα μάτια μου για άλλη μια φορά είχαν ανοίξει διάπλατα. Πως το ήξερε? Μήπως ήταν και αυτός βρικόλακας? Αλλά γιατί δεν φορούσε σκουλαρίκι. Και αν δεν ήταν πως το κατάλαβε? Η Εύα το είχε βγάλει για να μη συναντήσει κάποιο πρόβλημα με την εγγραφή μου στο σχολείο. Με κοίταξε πάλι και εγώ έχασα τον συνειρμό των σκέψεών μου. ‘ Ξέρω να τους αναγνωρίζω Νίνα. Δεν είμαι ηλίθιος και δεν χρειάζεται να βλέπω ένα σκουλαρίκι για να μου το υπενθυμίζει.’ τα λόγια του ήταν γεμάτα πικρία. Αμέσως κατάλαβα πως κάτι του έχει συμβεί γιατί μιλώντας για εκείνους, μπορώ να πω πως δηλητήριο έσταζε από το στόμα του.
Ξαφνικά άρχισε να γελάει, το γέλιο του ήταν τόσο..... Παιδικό, τόσο ανάλαφρο. Με έκανε και εμένα να θέλω να γελάσω αλλά δεν το έκανα. Παρέμεινα να τον κοιτάζω σαστισμένη. ‘ Λοιπόν ας μιλήσουμε τώρα, πρέπει να μάθω για σένα.’ τον κοίταξα πονηρά και του είπα ‘ Και εγώ για εσένα.’



Οι μέρες περνούσαν και ο Ντάρεν και εγώ είχαμε έρθει πιο κοντά. Κάθε απόγευμα πηγαίναμε και αράζαμε σε εκείνο το κτίριο. Κάθε απόγευμα βλέπαμε αυτόν τον άστεγο εκεί να ψάχνει τα σκουπίδια. Σήμερα του είχαμε φέρει λίγο φαγητό. Εγώ δεν τον πλησίασα γιατί φοβόμουν, ο Ντάρεν όμως μου άρπαξε από τα χέρια το πακέτο μου ψιθύρισε στο αφτί ‘ Είσαι κότα’ γέλασε με αυτό τον υπέροχο ήχο που όταν τον άκουγα ένιωθα σα να φώτιζε όλη η πόλη και του το πήγε. Ο άστεγος άπλωσε τα χέρια του που τα κάλυπταν τα τρύπια γάντια του και ανάμεσα από το πυκνό μούσι του ξετρύπωσε ένα χαμόγελο και μια σειρά από χαλασμένα δόντια. Μετά από αυτό ανεβήκαμε πάνω. Σήμερα ήθελα να τον δελεάσω λίγο, έτσι ανέβηκα πρώτη την σκάλα και αυτός μετά. Όταν έφτασα πάνω ανέβηκα πάνω στο πεζούλι και αφουγκράστηκα τους ήχους του Λονδίνου. Εκείνος έκατσε κάτω και με κοίταζε με ένα αινιγματικό βλέμμα. Τώρα ήταν η ευκαιρία. Έσκυψα μπροστά και χρησιμοποίησα το πιο παιχνιδιάρικο και πονηρό χαμόγελο που είχα και του είπα ‘ Κοιτάς κάτω από την φούστα μου?’ εκείνος σοβαρός με μάτια που γελούσαν μου απάντησε το ίδιο παιχνιδιάρικα ‘ Μήπως θέλεις να κοιτάξω?’ το χαμόγελο έσβησε από τα χείλη που και εγώ κάθισα μουτρωμένη στο πεζούλι κοιτώντας ευθεία μπροστά. Εκείνος με πλησίασε, ακούμπησε τα χείλη του στο αφτί μου και μου ψιθύρισε τόσο αισθησιακά που τα μάτια μου έκλεισαν από την ηδονή της φωνής του ‘ Την άλλη φορά φόρα κόκκινο εσώρουχο.’ γύρισα τόσο απότομα που τα χείλη μας απείχαν μία ανάσα μεταξύ τους. Κοιταχτήκαμε για λίγο και μου χαμογέλασε. ‘ Όταν φοράς φούστα και αναβαίνεις την σκάλα πρώτη είναι σίγουρο ότι ακόμα και ο άστεγος κάτω το είδε.’ αηδίασα αλλά πέτυχα αυτό που ήθελα. Να τον κάνω με κοιτάξει. Όχι όπως με κοιτούσε πριν, σαν το κοριτσάκι που παίζει με την φωτιά αλλά σα γυναίκα. Έτσι με κοιτούσε. Μου άρεσε, με έκανε να νιώθω δυνατή.
‘ Μαύρο!’ είπε και γέλασε ενώ εγώ πειράχτηκα που το συνέχιζε και τον χτύπησα ελαφρά στον ώμο. Του κόπηκε αμέσως το γέλιο, με έπιασε από τους καρπούς μου και με έριξε κάτω. Με κοίταξε και αυτό που είδα στα μάτια του ήταν πόθος. Με ποθούσε. Τον έβλεπα που κοιτούσε τα χείλη μου και σκεφτόταν αν έπρεπε να με φιλήσει. Η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά. Γιατί αργούσε τόσο? Όταν πλησίαζε τα χείλη του στα δικά μου, χτύπησε το κινητό μου και αυτός πετάχτηκε όρθιος ενώ εγώ έβριζα από μέσα μου.
‘ Που είσαι?’ είπε η φωνή αναστατωμένη. Ήταν ο Γιάννης. Ανάθεμά σε Γιάννη. Πάνω στο καλύτερο με έκοψες.
‘ Είμαι.... Τι θες?’
‘ Ξέχασες ότι σήμερα είναι τα γενέθλια της Εύας?’ Ωχ! Τι σόι φίλη είμαι εγώ θεέ μου? Πετάχτηκα όρθια μάζεψα τα πράγματα μου και είπα στον Γιάννη ένα ξερό ‘ Έρχομαι’ πριν του το κλείσω στα μούτρα. Ο Ντάρεν με κοίταξε πανικόβλητος. ‘Τι έγινε?’ είπε και το πρόσωπό του πήρε μια έκφραση ανησυχίας. ‘ Η Εύα έχει γενέθλια σήμερα και το ξέχασα τελείως. Τουλάχιστον της έχω πάρει δώρο.’ κούνησε το κεφάλι του απογοητευμένος με την αφηρημάδα μου και με βοήθησε να κατέβω από την ταράτσα. Τον φίλησα βιαστικά στο μάγουλο και έφυγα τρέχοντας για το σπίτι. Ο Ντάρεν μου είχε πάρει το μυαλό εντελώς, δεν σκεφτόμουν πια τίποτα άλλο εκτός από αυτόν.



Πονάω! Κάθε πόντος του κορμιού μου πονούσε. Ένιωθα ένα τεράστιο βάρος πάνω στο στέρνο μου αλλά στην πραγματικότητα δεν υπήρχε τίποτα εκεί. Άνοιξα τα μάτια μου με δυσκολία, καλωσορίζοντας τον ήλιο θερμά. Κοίταξα γύρω μου και το μόνο που είδα ήταν δέντρα, πανύψηλα δέντρα και πολλά φυτά. Φυτά που δεν τα βλέπεις κάθε μέρα. Προσπάθησα να σηκωθώ αλλά ένιωσα τον κόσμο γύρω μου να γυρνάει. Τα παράτησα. Ήμουν μόνος. Μόνος, πεινασμένος και εξουθενωμένος. Άκουσα έναν ήχο να έρχεται από τα αριστερά μου γύρισα και είδα ένα μικρό χρυσό βατραχάκι να με κοιτά. Οι κυνόδοντές μου πετάχτηκαν έξω, άπλωσα το χέρι μου για να το πιάσω και μόλις αισθάνθηκα την υγρή πλάτη του, ένας σουβλερός πόνος τρύπησε το κεφάλι μου. Άφησα το βατράχι και άρχισα να φωνάζω από τον πόνο. Τώρα ο πόνος έγινε δέκα φορές πιο έντονος. Νόμιζα ότι θα πέθαινα τώρα. Κοίταξα τον ουρανό και αναπόλησα την εικόνα της. Τα υπέροχα καστανά μαλλιά της, τα χαμόγελό της, τα απαλά της χέρια, τα ζουμερά της χείλη και τα μελί μάτια της που ήταν σαν πετράδια. Η μεθυστική μυρωδιά της κατέκλισε τα ρουθούνια της. Αισθάνθηκα την γεύση του αίματός της στο στόμα μου και βόγκηξα απελπισμένος το όνομά της. Ήταν η τελευταία λέξη που θα έλεγα. Τα μάτια μου έτσουζαν τόσο πολύ. Τα δάκρυα το έκαναν χειρότερο, και μετά ήρθε το σκοτάδι να απαλύνει τον πόνο που με έπνιγε.

Τι συνέβη στον καημένο τον Κριστιαν?????, αυτή η Νίνα στο λαιμό μου έχει καθίσει στα 2 τελευταία κεφάλαια.....btw !!!

ο κριστιαν ειχε ενα ατυχηματακι......

γιατι καλε το κοριτσι??

ατυχιματακι??? ο "άνθρωπος" υποφερει!

μου τη σπάει που είναι τόσο κολλημένη με τον Νταρεν και αγνοει την ύπαρξη του αγοριου καιτον φίλων της!

το οποιο εχει συμβει και σε αλλα βιβλια... εεεε νταξει ναι.... αλλα..... αλλα...αλλα.....υπαρχει και συνεχεια....


το ατυχηματακι δεν το προκαλεσε αυτος... αλλος το εκανε

ελπίζω πως θα γινουν όλα οπως πριν και ο Κριστιαν θα γίνει καλά και θα ρουφήξει το αίμα του Νταρεν ή απλά θα τον πατήσει φορτηγο (τον Νταρεν)!!!

χα00χα0χα αυτο δεν θα γινει

κρίμα!! παντως δεν θελω να δω τη Νινα να καταλήγει με τον Νταρεν....

γιατι?

Γιατί καλέ τόσο μίσος για τον Ντάρεν; Αν εξαιρέσεις το ότι είναι κακή επιρροή, μια χαρά παιδί είναι ...Εντάξει, δεν είναι ότι θέλω να πεθάνει ο Κρίστιαν (ναι, φαίνεται ότι κάποιος κρύβεται πίσω από όλα αυτά...Αλλά ποιος;;; ) αλλά θα ήθελα η Νίνα να τα φτιάξει με τον Ντάρεν (και η σχέση Νίνας-Κρίστιαν φαινόταν από καιρό ότι περνούσε κρίση, οπότε ήταν φυσικό επακόλουθο, αν θες την γνώμη μου)

συμφωνω μαζι σου.........

Και αυτό το στιλ του ''κακού αγοριού'' (όσο και αν δεν το παραδεχόμαστε) μας τραβάει εμάς τις γυναίκες Άσε δε που ο Κρίστιαν είχε γίνει υπερβολικά φορτικός τώρα τελευταία

χα0χ0α0χ για explain that

συμφωνω με τη θεωρία σου. αλλα παρόλα αυτα ψηφιζω Κριστιαν!

χμμμ...... τοτε να βαλουμε ενα topic εδω να ψηφισουμε ..... team christian or team daren.....???

Απλά την δικαιολογώ, βρε παιδί μου! Και εμένα, αν ήμουν στην θέση της δεν θα μου άρεσε κάποιος να διαβάζει ΣΥΝΈΧΕΙΑ τις σκέψεις μου. Το ψάξιμο του Κρίστιαν δεν είχε μόνο ''πληροφοριακό χαρακτήρα'' αλλά ήταν λες και το έκανε επειδή έτρεμε μόνο και στην σκέψη ότι μπορεί να έκανε κάποια λάθος κίνηση με την Νίνα ή να έλεγε κάτι που δεν έπρεπε...

(Εγώ ψηφίζω Ντάρεν, όπως καταλάβατε)

εχεις απολυτο δικιο.......



( την δικια μου ψηφο θα την δειτε στην τελευταια σελιδα του 5ου βιβλιου)

δίκιο έχεις, αλλά ειμαι πολύ πορωμενη για να το δω κα8αρα αυτη τη στιγμη!! πολύ καλη η ιδέα της ψηφοφοριας !!! νομίζω πως ξερετε τι θα ψηφισω...αχαχαχ

κριστιαν>??