Όνειρο στο Σκοτάδι

Λοιπόν, όπως υποσχέθηκα στην Εύα, ανεβάζω την ιστόρια μου. Είναι η πρώτη φορά που γράφω κάτι άλλα επλίζω ότι θα σας αρέσει. (Όπως είδες Εύα κράτησα τον τίτλο :Ρ)
Sooo, here's the first chapter! Enjoy!

1ο κεφάλαιο

«Γιατί του μίλησες;»
Η Άναμπελ με κοίταζε δολοφονικά. Ήταν ένα κεχριμπαρένιο βλέμμα που σίγουρα αν είχα άδικο θα με έκανε να ζητήσω συγγνώμη και να φύγω ντροπιασμένη. Ευτυχώς όμως δεν είχα. Απλώς για κάποιο λόγο είχε πει σε όλα τα κορίτσια να μη μιλήσουν στον καινούργιο. Όπως ήταν φυσικό εγώ δεν έδωσα σημασία.
«Δε σου είπα να μην πας;» συνέχισε
«Και γιατί να μην πάω;» αντέταξα. «Δεν έχεις κανένα δικαίωμα να μου λες τι θα κάνω! Αυτά μπορείς αν θες να τα κάνεις στα σκυλάκια τις φίλες σου που φοβούνται μη χάσουν την εύνοιά σου και σταματήσουν να είναι μέλη της παρέας σου!» Οποιοσδήποτε που ήθελε να λέει πως είναι κάποιος στο σχολείο έπρεπε να ανήκει την παρέα της Άναμπελ. Όλα τα κορίτσια λοιπόν έκαναν ό,τι τους έλεγε, είτε για να μείνουν στην παρέα είτε για να μπουν σε αυτήν. Ακόμα και τα περισσότερα αγόρια την άκουγαν πιστεύοντας ότι έτσι ίσως να είχαν κάποια ευκαιρία μαζί της.
«Μην ξαναπιάσεις τις φίλες μου στο στόμα σου γιατί θα γίνει χαμός! Κατάλαβες;» ούρλιαξε.
«Λες και είναι πραγματικά φίλες σου!» είπα. «Απλά τις έχεις για να τις εκμεταλλεύεσαι! Και τέλος πάντων, εγώ δεν είμαι φίλη σου, άρα μπορώ να κάνω ό,τι θέλω!»
«Δεν έχει σημασία το αν είσαι φίλη μου ή όχι. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι πήγες και μίλησες σε αυτόν».
«Γιατί, φοβάσαι μη στον φάω;». Δεν είχα σκεφτεί αυτή την πιθανότητα πριν το ξεστομίσω άλλα όσο περισσότερο το σκεφτόμουν τόσο πιο αληθοφανής μου φαινόταν αυτή η εκδοχή. Σίγουρα τον ήθελε μόνο για τον εαυτό της και δεν επέτρεπε σε κανέναν να τον πλησιάσει για να αποκλείσει το απίθανο ενδεχόμενο να του αρέσει κάποια άλλη.
«Να μου τον φας;! Αχ, δεν καταλαβαίνεις, δεν είναι για αυτό, είναι απλά για το ποιος είναι» Τι ασυναρτησίες ήταν αυτές που έλεγε;! Μάλλον θα έφταιγε το ότι είχα βρει την αλήθεια και δεν είχε τίποτα να πει.
«Και ποιος είναι δηλαδή;». Δεν μπορούσα να κρατηθώ. Ήθελα να δω τι θα μου πει για να το λέω μετά και να γελάω με τις φίλες μου που σε αντίθεση με τις δικές της ήταν πραγματικές.
«Δεν είναι κάτι που μπορώ να σου πω με ακρίβεια» απάντησε η Άναμπελ με σοβαρό και κάπως επίσημο τόνο. «Απλά πίστεψε ότι δεν είναι καλό να βρίσκεται γύρω μας».
«Μπα, νόμιζα ότι η πρωταθλήτρια σε αυτόν τον τομέα ήσουν εσύ!» ειρωνεύτηκα και έφυγα πριν προλάβει να πει τίποτα άλλο.

«Κορίτσια, δε θα το πιστέψετε με ποιον είμαι μαζί στην Ιστορία και τα Αγγλικά!» φώναξα ενθουσιασμένη. Οι φίλες μου με κοίταζαν περίεργα. Τέτοια χαρά δεν ήταν κάτι συνηθισμένο για μένα.
«Λοιπόν;» έκανε αδιάφορα η Ζοζεφίν.
«Ο καινούργιος!»
«Αυτός που κάπως μοιάζει με βρικόλακα!» πρόσθεσε χαρούμενα η Έμιλι.
Δεν το είχα σκεφτεί άλλα όντως έφερνε σε βρικόλακα. Τα μαύρα μαλλιά και το χλωμό δέρμα του τον έκαναν να δείχνει έτσι.
«Σιγά μη μοιάζει και με λυκάνθρωπο» πετάχτηκε η Μέλανι. «Και πώς τον λένε;»
«Άνταμ» απάντησα. «Και κάθεται δίπλα μου και στα δύο!»
«Αχά!» είπε με κουτσομπολίστικο ύφος η Ζοζεφίν. «Πώς είναι; Καλός; Από μακριά εννοώ δεν έδειχνε και για τίποτα ιδιαίτερο»
«Κούκλος! Πρώτα απ’ όλα μοιάζει με βρικόλακα».Τις άκουσα να αναστενάζουν με παραίτηση όταν το ανέφερα αυτό. Το δίχως άλλο θα ανησυχούσαν πάλι για την ψυχή μου ή για το μυαλό μου. Έκανα όμως πως δεν το πρόσεξα και συνέχισα με τη λεπτομέρεια που μου είχε αρέσει περισσότερο: «Δεύτερον έχει τέλεια μάτια. Σκούρο πράσινο…»
«Όχι άσχημα άλλα και πάλι πιστεύω ότι δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο» δήλωσε βαριεστημένα η Ζοζεφίν, πάντα ανικανοποίητη. Όχι ότι με πείραζε και πολύ σε αυτή την περίπτωση.
«Κορίτσια, έχω κι εγώ να σας πω νέα…» είπε ντροπαλά η Έμιλι.
Την κοιτάξαμε όλες με ενδιαφέρον. Δεν ήταν του χαρακτήρα της το να είναι έτσι ντροπαλή και συγκρατημένη. «Τα… Τα έφτιαξα με τον Τζέισον!»
Λοιπόν, αυτό δεν το περίμενα. Ο Τζέισον ήταν ένας από τους πιο δημοφιλείς κούκλους της τάξης μας. Δεν το περίμενα ότι θα τα έφτιαχνε με κάποιαν από την παρέα των ‘απόκληρων’, γιατί αυτό ήμασταν.
Η Ζοζεφίν ήταν μια λίγο υπεροπτική και δύσκολο να ικανοποιηθεί μισή Γαλλίδα με ξανθά μαλλιά, γαλάζια μάτια και σώμα μοντέλου. Θα έλεγε κανείς ότι ταίριαζε τέλεια στην παρέα της Άναμπελ άλλα δεν ανήκε πλέον εκεί αφού είχε τσακωθεί μαζί της.
Εγώ ήμουν το φρικιό του σχολείου, η γκοθού που ήταν κολλημένη με τους βρικόλακες. Αν και δεν υστερούσα σε εμφάνιση από τα ψώνια, καθώς είχα φυσικό ξανθοκόκκινο μαλλί, γαλαζοπράσινα μάτια και έδειχνα μια χαρά χωρίς ένα κιλό μέικ-απ, το στιλ μου τις απωθούσε και με θεωρούσαν τρελή.
Η Έμιλι ήταν τόσο κολλημένη με οτιδήποτε κινέζικο ή κορεάτικο όσο ήμουν εγώ με τα υπερφυσικά. Αυτό έκανε τις ‘φυσιολογικές’ ηλίθιες να την αντιπαθούν και να την κατατάσσουν σχεδόν στο ίδιο επίπεδο με μένα. Ήταν βέβαια και αυτή εμφανίσιμη, με σκούρα καστανά μαλλιά, καστανοπράσινα μάτια και αρκετά ψηλή.
Η Μέλανι από την άλλη δεν είχε κάτι που να την βγάζει στο περιθώριο, απλά έκανε παρέα με μας και αυτό ήταν αρκετό. Τα μαλλιά της ήταν καστανά ανοιχτά και τα μάτια της είχαν ένα χρώμα λίγους τόνους πιο σκούρο από αυτόν της Άναμπελ.
«ΟΥΑΟΥ!» είπαν με μια φωνή η Μέλανι και η Ζοζεφίν. Η Έμιλι προσπαθούσε να κρύψει ένα τεράστιο χαμόγελο.
«Μπράβο!» της είπα κι εγώ! «Αυτό είναι… τέλειο!»
«Ευχαριστώ πολύ κορίτσια!» είπε αυτή γεμάτη χαρά. «Λοιπόν, σας αφήνω!» χαμογέλασε πονηρά κα σηκώθηκε από το τραπέζι που καθόμασταν για να πάει στο δικό του.
«Άντε, και στα δικά σου με τον καινούργιο, Άλις» ειρωνεύτηκε η Μέλανι και αυτή και η Ζοζεφίν έσκασαν στα γέλια, ενώ εγώ προσπαθούσα να μη χαμογελάσω με την προοπτική αυτή.

βρε βρε... επιτελους!!! ναι. οντως κρατησες το τιτλο (μετα απο τον κοπο και τον ιδρωτα που καταβαλαμε για να τον βρουμε)
εμενα την γνωμη μου την ξερεις. μου αρεσει παρα πολυ

αλλα ανεβασε γρηγορα και τα υπολοιπα κεφαλαια.

Σπόιλερ:

οπως σου εχω ξαναπει (μην παραξενεφτεις αν εχεις ξανακουσει τα σχολια μου, πρεπει και εγω κατι να γραψω), παρατηρησα οτι εχουν ολες πρασινα ή γαλαζια ή αποχρωσεις τους σε ματια.
αχ μακαρι να ειμασταν και εμεις ετσι

Ωραιοτατο!!!!!!
Δεν με πειραξαν οι περιγραφες αν και οπως αναφερθηκε ολες ειχαν πρασινα κ. λ ματια!.,μαρεσαν τα ονοματα,και ειδικα του κουνουργιου,του Ανταμ...(Oπως λεμε Adam Lambert )
Γιατι κατι μου λεει οτι η Αλις θα αναγκαστει να παει με την Αναμπελ....οχι στην παρεα της ,αλλα σε οτιδηποτε αλλο ετοιμαζεις να μας παρουσιασεις......Η ισως να ειναι η κακια πρωην του καινουργιου..η τελος παντων...θα δειξει!!
Ανυπομονουμμεεεεεε

Ο νέος συμμαθητής που μοιάζει με βρικόλακα και αδιαφορεί για την ψεύτικη Barbie, αλλά θέλει την δικιά μας την γκοθού...Τι καλά! Περιμένουμε συνὲχεια... (πολύ ωραίος τίτλος επίσης, btw )

ειναι τελειο!!! χαιρομαι που η αδερφουλα μου σε επεισε να το δημοσιευσεις...εχει ωραιες περιγραφες, πλουσιους διαλογους και φανταστικο περιεχομενο!!!!!!!!! περιμενουμε με αγωνια τη συνεχεια!!!

Καλά, δεν το περίμενα ότι θα έμπαινε τόσος κόσμος να το διαβάσει! Χαίρομαι τόσο πολύ που σας αρέσει! Πραγματικά δεν ήξερα αν θα άρεσε γιατί είναι το πρώτο μεγάλο πράγμα που γράφω.
Τώρα, για τα μάτια, η αλήθεια είναι πως έχω βάλει πολλές με πιο ασυνήθιστα χρώματα, άλλα δύο από αυτά ταιριάζουν σε άτομα της παρέας μου στο σχολείο.
Πολύ σύντομα η συνέχεια!

ανυπομονουμε....

Εντέξει, αφού το έχω έτοιμο μη σας κρατάω σε αγωνία... (πάμε λοιπόν για έναν ακόμα γύρο βασανιστηρίων!)

2ο κεφάλαιο

«Λοιπόν, πώς το διαιρούμε τώρα αυτό, ιδιοφυία;» ρώτησε ειρωνικά η Ζοζεφίν. Από τότε που είχα πει ότι τα μαθηματικά ήταν εύκολα είχα μπλέξει με το να προσπαθώ να της εξηγήσω τις ασκήσεις.
«Κοίτα, αυτά εδώ θα βγουν κοινοί παράγοντες και στον αριθμητή και στον παρονομαστή και θα φύγουν, οπότε δεν χρειάζεται στην πραγματικότητα να διαιρέσεις τα πολυώνυμα» της εξήγησα.
«Oh, mon Dieu! Νιώθω σαν καρτούν με τύπους και ερωτηματικά να πετάνε πάνω από το κεφάλι του! Πραγματικά δεν καταλαβαίνω πώς γίνεται!»
Άντε πάλι απ’ την αρχή! Έπρεπε να της πω το ίδιο πράγμα τουλάχιστον από τρεις φορές για να το καταλάβει. Δεν μπορούσα άλλο!
«Τι λες να κάνουμε ένα διάλλειμα και να συνεχίσουμε σε λίγο;» πρότεινα και αυτή συμφώνησε.
«Λοιπόν τι νέα;» είπε.
«Καλά» απάντησα. «Ο Άνταμ μου τη δίνει στα νεύρα στην Ιστορία καμία φορά!»
«Γιατί; Τι σου κάνει;» απόρησε η Ζοζεφίν.
«Να, όταν ο καθηγητής ρωτάει κάτι αυτός τα ξέρει με τόσες λεπτομέρειες που είναι σαν να τα έχει ζήσει. Χτες λοιπόν τον ρώτησα πού τα είχε μάθει όλα αυτά και μου είπε ότι είχε διαβάσει πολλά βιβλία πάνω στην ιστορία».
«Και λοιπόν;» ρώτησε η Ζοζεφίν. «Πού είναι το πρόβλημα; Εγώ το βρίσκω απολύτως λογικό!»
«Κάτσε, δεν τελείωσα. Του ζήτησα να μου πει κανέναν τίτλο για να το ψάξω κι εγώ και ξέρεις τι μου είπε;! Ότι δε θυμόταν τίποτα!»
«Κατάλαβα, θέλει να κρατήσει για τον εαυτό του τον καλύτερο βαθμό και να μην μοιραστεί τίποτα!» Και βέβαια όταν τα λέγαμε αυτά ήταν αυτονόητο ότι δεν είμαστε κακές, απλά ρεαλίστριες.
«Κι αυτός τελικά ίδιος με τους άλλους», κατέληξα. «Κρίμα και μου είχε φανεί καλύτερος…» και παρόλο που δεν ήθελα να το παραδεχτώ ακόμα σε κανέναν πρέπει να είχα αρχίσει να τον ερωτεύομαι. Κάθε λογικό κορίτσι με γούστο στη θέση μου το ίδιο θα πάθαινε αν περνούσε δίπλα του δύο ώρες κάθε μέρα επί τρεις εβδομάδες.
«Ναι…» είπε η Ζοζεφίν. «Τέλος πάντων, ας ξαναπάμε στα μαθηματικά μήπως καταλάβω επιτέλους κάτι!»

«Πήγε εφτά!» είπα κοιτώντας το ρολόι μου. «Θα αργήσουμε, Ζοζεφίν!» Τις προηγούμενες τρεις ώρες με εξαίρεση εκείνο το μικρό διάλλειμα τις είχαμε περάσει λύνοντας ασκήσεις μαθηματικών. Εκτός λοιπόν που δεν άντεχα να εξηγώ άλλο έπρεπε να ετοιμαστούμε για να πάμε στο σπίτι της Έμιλι για να κάνουμε ένα πάρτι έκπληξη στη Μέλανι που είχε τα γενέθλιά της.
«Ναι, άλλα ακόμα δεν έχω αποφασίσει τι θα βάλω!» είπε παραπονιάρικα.
«Δες τι φοράω εγώ και βάλε κάτι παρόμοιο!» Φορούσα ένα μαύρο τζιν παντελόνι και μια μαύρη μπλούζα με αράχνες.
«Παρόμοιο με σένα που είσαι μες στη μαύρη μαυρίλα! Ναι, καλά!»
«Αυτό που ήθελα να πω ήταν να βάλεις κάτι απλό και καθημερινό, όπως εγώ!» της απάντησα με τον εκνευρισμό εμφανή στη φωνή μου. Όσο κι αν την αγαπούσα όταν αργούσε να ετοιμαστεί ή να αποφασίσει μου την έσπαγε αφάνταστα.
Μισή ώρα αργότερα είχε καταλήξει, αφού είχε πρώτα αλλάξει τρεις φορές γνώμη σε μια άσπρη μπλούζα με δαντέλα και μια καφέ φούστα με άσπρο κολάν και μπότες, που ήταν και η αρχική της επιλογή!
«Θα είναι και ο Κινέζος;» ρώτησε καθώς περπατούσαμε προς το σπίτι της Έμιλι.
«Δεν ξέρω», απάντησα, «φαντάζομαι πώς ναι. Έτσι κι αλλιώς είναι το αγόρι της Έμ, και καλύτερα να μη σε ακούσει να τον λες έτσι γιατί είναι Κορεάτης και ξέρεις πώς κάνει όταν δεν μπορούμε να δούμε τις εμφανείς διαφορές μεταξύ των δύο!» Γέλασε με τη μίμηση της φωνής της Έμιλι όταν μας εξηγούσε ποιες είναι οι διαφορές μεταξύ Κορεατών και Κινέζων. Όχι πως εμείς βλέπαμε καμία, άλλα κάναμε πως καταλαβαίναμε όταν συνέκρινε φαινομενικά ίδιες φωτογραφίες με αγαπημένους τραγουδιστές και ηθοποιούς.
«Εγώ λέω καλύτερα να τον φωνάζουμε με το όνομά του για να αποφύγουμε τις παρεξηγήσεις μέρα που είναι», δήλωσε. «Λοιπόν, για πες μου τώρα, τι πήρες για τη Μέλανι;»
«Λοιπόν, της πήρα μια μαύρη μπλούζα και γέμισα μια κάρτα με βλακείες! Εσύ;»
«Μαύρη μπλούζα;! Μα, θα της αρέσει; Αυτή, αν δεν το έχεις παρατηρήσει, δεν είναι τόσο κολλημένη με το μαύρο όσο εσύ!»
«Πιστεύω πώς ναι» είπα εγώ με σιγουριά. «Έτσι κι αλλιώς δεν είναι σκέτη μαύρη. Έχει και μια ροζ δαντελωτή καρδούλα». Εμένα βέβαια αυτό δε μου άρεσε άλλα ήξερα ότι αν έπαιρνα κάτι που θα μου άρεσε πολύ σε κάποια από τις φίλες μου, δε θα άρεσε σε αυτές.
«Α, τότε εντάξει, πρέπει να είναι γλυκούλα! Εγώ που λες, της έχω πάρει εκείνο το CD που ήθελε να πάρει όταν είχαμε πάει μαζί για ψώνια και δεν το είχε πάρει»
«Μπράβο, πολύ καλή ιδέα!»της είπα καθώς χτυπούσα το κουδούνι του σπιτιού.
Μας άνοιξε η Έμιλι με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Φορούσε ένα άσπρο τζιν και μια ροζ μπλούζα. Αμάν με το ροζ πια! Δεν είχα ιδέα πώς το άντεχε σε τόσο μεγάλες ποσότητες. Πίσω της φαινόταν ο Τζέισον πράγμα που εξηγούσε το τεράστιο χαμόγελο.
«Γεια σας κορίτσια!» Είπε με ενθουσιασμό. «Τι κάνετε;»
«Καλά…» απάντησα. «Η Μελ δεν έχει έρθει ελπίζω…»
«Όχι ακόμα άλλα θα έρθει από στιγμή σε στιγμή! Πάλι καλά που προλάβατε να φτάσετε πριν απ’ αυτήν. Δε θα είχε και πολύ πλάκα η έκπληξη χωρίς εσάς…»
Λίγα λεπτά αργότερα αφότου είχαμε μπει εμείς χτύπησε ξανά η πόρτα. Η Έμιλι άνοιξε την πόρτα ενώ εγώ, η Ζοζεφίν και ο Τζέισον προσπαθούσαμε να κρυφτούμε από πίσω κρατώντας την τούρτα.
«Γεια σου Μέλανι» είπε η Έμιλι με προσποιητή απορία. «Δεν ήξερα ότι θα έρθεις…»
«Μα πώς γίνεται αυτό;» ρώτησε «Αφού εσύ μου είπες να έρθω να σε βοηθήσω με κάτι στα Αγγλικά…»
«Ναι, ε; Λοιπόν εγώ δεν το θυμάμαι αυτό καθόλου… Τέλος πάντων, έλα μέσα αφού ήρθες…»
Μπήκε μέσα ευτυχώς χωρίς να μας δει.
«Ωραία», είπε η Έμιλι. «Τώρα γύρνα πίσω»
Γύρισε και μόλις μας είδε και κατάλαβε τι γινόταν ένα τεράστιο χαμόγελο φώτισε το πρόσωπό της.
«ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!» φωνάξαμε όλοι μαζί και την πλησιάσαμε με την τούρτα τραγουδώντας. Η Μέλανι έδειχνε όλο και πιο χαρούμενη και έτσι νιώθαμε κι εμείς. Αυτό ήταν στο μυαλό μου το πώς θα πρέπει να είναι οι φίλοι.
Μετά που τελειώσαμε με την τούρτα σειρά είχαν τα δώρα. Άνοιξε πρώτα της Έμιλι που ήταν ένα ημερολόγιο με κόκκινα ιδεογράμματα στο εξώφυλλο τα οποία, όπως μας εξήγησε, συμβόλιζαν τις λέξεις ‘ζωή’, ‘αγάπη’ και ‘όνειρο’. Η Μέλανι ενθουσιάστηκε γιατί εκτός του ότι ήταν υπέροχο εξωτερικά, της είχε μόλις τελειώσει το προηγούμενο ημερολόγιό της. Μακάρι να της άρεσε τόσο και το δικό μου. Ύστερα, ακολούθησε της Ζοζεφίν που την έκανε το ίδιο χαρούμενη με το προηγούμενο. Έπειτα του Τζέισον, ο οποίος, καθώς συμπέρανα, για αγόρι είχε πολύ καλό γούστο, αφού της είχε πάρει ένα καφέ φουλάρι που ήταν πολύ ωραίο και σίγουρα αν ήταν μαύρο θα το ήθελα κι εγώ. Τελευταίο το δικό μου. Καθώς έβγαζε από τη σακούλα ένα μαύρο πράγμα την είδα να προσπαθεί να κρύψει κάτι που μου έμοιασε με απογοήτευση. Αυτό όμως ευτυχώς άλλαξε όταν είδε τη ροζ καρδούλα και η έκφρασή της έγινε πάλι ευτυχισμένη
«Παιδιά, είναι όλα τόσο τέλεια!» φώναξε χαρούμενα. «Εύχομαι να μείνουμε για πάντα τόσο καλοί φίλοι όσο είμαστε τώρα!»
«Κι εμείς το ίδιο ευχόμαστε» είπα και οι άλλες συμφώνησαν.
«Λοιπόν, άντε, θα χορέψουμε επιτέλους;!» είπε η Έμιλι ανοίγοντας τη μουσική και βάζοντας τέλος στους οραματισμούς και τις σκέψεις μας για το μέλλον.

πολυ ωραιο....τι ωραια που ειναι να εχεις τετοιους φιλους.....

Κατανοώ απόλυτα την Ζοζεφίν! Τα μαθηματικά πάντοτε τα μισούσα Πράγματι, είναι ωραίο να έχεις τέτοιους φίλους να σου κάνουν όμορφα δωράκια-έκπληξη

Ναι, είναι πραγματικά υπέροχο! Κάτι τέτοιο μου είχαν κάνει στα δικά μου γενέθλια, βέβαια δεν ήταν πάρτι αλλά μου είχαν κάνει εκπληξη στο σχολείο και ήταν τόσο τέλειο!!!!

ζηλευω.........κι εγω θελω..........

Υπομονή, κάποια στιγμή θα σου κάνουν κι εσένα!!! Είμαι σίογουρη!!!

ειδες που φοβοσουν? τελικα αρεσει. και ο τιτλος εκανε επιτυχια.

αντε και με το καλο το τριτο

Πολυ καλο!!Αυτος ο Ανταμ.....κατι μου λεει οτι εκτος απο το οτι ειναι καλος στην ιστορια,επισεις δεν πολυ τρωει ,κοιματε ελαχιστα...κ.λ.
Χιχιχιιχιχιχ ...για να δουμεεε!!!!

Μα πώς τα μάντεψες αυτά για τον Άνταμ? Μέντιουμ είσαι?
Εύα, τελικά ο τίτλος ήταν οντώς καλός (όχι, δεν το παίρνω πάνω μου, δεν ψωνίζομαι ότι και καλά είμαι καταπληκτική, μην το ξαναπείτε!). Αύριο με το καλό το τρίτο. Είπαμε, ένα κάθε μέρα όσο τα έχω έτοιμα. Μετά ένα όποτε γράφω!

τελεια!!τα διαβασα και ειναι υπεροχα!!ανυπομονω για το επομενο!

Χαίρομαι πάρα πολύ που σου άρεσε!!!!
Για το επόμενο ξαναμπες αύριο που θα το βάλω! ;Ρ

δεν το χανω με τιποτα!!προς το παρων καλυνηχτα κοπελιες!!!!

Καληνύχτα σου!!!!
Θα τα πούμε αύριο φαντάζομαι...

δεν το παιρνεις καθολου πανω σου βλεπω... αντε δημοσιευε γρηγορα γιατι απο το εξι αρχιζει το πολυ καλο

Μα ειδες τωρα>????εκτος απο καταπληκτικη συγγραφεας και αριστη ζωγραφος ειμαι και μεντιουμ!!!
Αντε με το καλο το επομενο....!!!!!

Το επόμενο κεφάλαιο λες τώρα ήτο επόμενο χάρισμά σου?
Αν είναι για το κεφάλαιο τότε ορίστε...

3ο κεφάλαιο

Το επόμενο πρωί στο σχολείο βαριόμουν απίστευτα. Λίγο το πάρτι την προηγούμενη, λίγο ο καιρός που ήταν τόσο συννεφιασμένος που έμοιαζε με απόγευμα, λίγο και η βαρεμάρα που πάντα ένιωθα όταν έκανα μάθημα… Πέρασα λοιπόν όλη σχεδόν τη μέρα σε μια κατάσταση ανάμεσα στον ύπνο και τον ξύπνιο που με έκανε να μοιάζω με ζόμπι και επέτρεπε σε πολύ λίγα γεγονότα να εντυπωθούν στο μυαλό μου.
Έτσι δεν πρόσεχα καθόλου τι γινόταν στα μαθήματα, δεν κρατούσα σημειώσεις ούτε έδινα σημασία σε καινούργιες εργασίες που μας ανέθεταν. Όλα ως την πέμπτη ώρα που είχαμε Αγγλικά, όταν ο Άνταμ με σκούντησε και ψιθύρισε: «Θες να είμαστε ομάδα στην εργασία;»
«Ποια εργασία;!» απάντησα έκπληκτη στον ίδιο χαμηλό τόνο.
«Ε, αυτή που μόλις μας έβαλε η κυρία Σμιθ… Δεν πρόσεχες καθόλου, έτσι;» είπε μισοχαμογελώντας.
«Ναι, η αλήθεια είναι πως σήμερα δεν είμαι και στα καλύτερά μου. Βαριέμαι μέχρι θανάτου…»
«Ναι, το κατάλαβα αυτό και στην Ιστορία. Λοιπόν, θα κάνουμε ομάδα ή όχι;» Ήθελα σαν τρελή και δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ήμουν τόσο τυχερή!
«Ναι, βέβαια!» προσπάθησα να το πω αδιάφορα άλλα δεν τα κατάφερα και πολύ καλά. «Τι θέμα έχει η εργασία;»
«Ανάλυση χαρακτήρων και ιστορίας σε κάποιο από τα έργα του Σαίξπηρ».
«Α, μάλιστα. Να φανταστώ θα μας πει αυτή ποιο θα είναι, σωστά;» είπε δείχνοντας με το κεφάλι μου την καθηγήτρια η οποία για κακή μου τύχη εκείνη τη στιγμή κοίταζε προς το μέρος μας.
«Υπάρχει κάτι που θα θέλατε να μοιραστείτε με όλη την τάξη;» ρώτησε με την ειρωνική και πάρα πολύ εκνευριστική φωνή της.
«Όχι, συγγνώμη κυρία Σμιθ…» απολογήθηκα και αυτή αφού μας έριξε ένα υπεροπτικό βλέμμα γύρισε στον προτζέκτορα με τις διαφάνειες που μας πρόβαλλε.
«Όχι ακριβώς. Αυτή θα μας πει κάποιους τίτλους και η κάθε ομάδα θα αναλάβει ένα που θα το επιλέξει. Αυτό βέβαια θα γίνει αργότερα, αφού δούμε κάποια αποσπάσματα στην τάξη». Καλό αυτό, σκέφτηκα. Δε μου άρεσε καθόλου να δουλεύω πάνω σε πράγματα που δε μου άρεσαν.
Όλη η υπόλοιπη ώρα πέρασε κι αυτή μέσα στην ίδια περίπου κατάσταση στην οποία είχε περάσει και η υπόλοιπη μέρα άλλα αυτή τη φορά δεν ήμουν χαμένη στον κόσμο μου λόγω της βαρεμάρας άλλα της προσμονής. Δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι πώς θα ήταν να τον βλέπω περισσότερο και να δουλεύουμε μαζί πάνω σε κάτι που ήλπιζα θα ήταν αρκετά ενδιαφέρον. Ανυπομονούσα να μοιραστώ τα τέλεια αυτά νέα με τις φίλες μου!
Όταν επιτέλους χτύπησε το κουδούνι μόνο που δεν πετάχτηκα πάνω σχεδόν χοροπηδώντας. Ένιωθα τόσο τέλεια με μόνο μια μικρή ενόχληση από το γεγονός ότι είχα να φάω κανονικά από το μεσημέρι της προηγούμενης μέρας, στην οποία όμως δεν έδωσα καθόλου σημασία. Ο Άνταμ με πλησίασε καθώς βγαίναμε από το σχεδόν απόλυτο σκοτάδι της αίθουσας στο φως, όσο μπορούσε κανείς να πει ότι υπήρχε πράγματι φως σε αυτό το μουντό καιρό. Είχαμε βγει πλέον έξω όταν πήγε να μου πει κάτι άλλα σταμάτησε απότομα. Έκλεισε σφιχτά τα μάτια του και πίεσε τα χέρια του κοντά στο σώμα του σαν να κρύωνε ή να προσπαθούσε να προστατευτεί από κάτι. Τα είχα εντελώς χαμένα.
«Είσαι καλά;» ρώτησα αν και η απάντηση ήταν προφανής. Αυτός κούνησε αρνητικά το κεφάλι του και προσπάθησε να κάνει μερικά βήματα προς την τάξη απ’ όπου είχαμε μόλις βγει.
Εκείνη τη στιγμή περνούσε από εκεί η Άναμπελ με δύο από τους πιο πιστούς ακολούθους της, ένα ψηλό μελαχρινό αγόρι με γυαλιά και μια πολύ ξανθιά κοπέλα.
«Χάσαμε κάτι;» είπε ειρωνικά κλωτσώντας ένα ασημένιο κόσμημα που βρισκόταν δίπλα στην πόρτα της αίθουσας. Βλέποντας το να απομακρύνεται αυτή και οι φίλοι της γέλασαν σχεδόν σατανικά και συνέχισαν το δρόμο τους.
«Άνταμ, τι έχεις;» ρώτησα ανήσυχα μόλις έφυγαν από το οπτικό μου πεδίο.
«Πάμε στην αίθουσα…» μου είπε βραχνά και αδύναμα. Έκανα όπως μου είπε.
«Να φωνάξω κάποιον καθηγητή» είπα καθώς τον έβαζα να κάτσει σε μια καρέκλα
«Όχι!» είπε αυτός με περισσότερη δύναμη απ’ ότι περίμενα να έχει.
«Μα εσύ καις και απ’ ότι βλέπω είσαι στα πρόθυρα της κατάρρευσης!»
«Κάνε απλά ό,τι θα σου πω και μην ρωτήσεις τίποτα. Κάπου μέσα εδώ μου έχει πέσει ένα ασημένιο μενταγιόν με σκαλίσματα και στις δύο πλευρές. Βρες το!»
Ήταν δύσκολο να το βρω μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο κι έτσι άναψα το φως. Ο Άνταμ έδειχνε να χειροτερεύει με το δευτερόλεπτο κι έτσι δεν καθυστέρησα άλλα άρχισα να ψάχνω. Δεν ήξερα για ποιο λόγο τα να χάσει ένα μενταγιόν θα τον έκανε τόσο χάλια άλλα δεν μπορούσα να μην κάνω όπως μου είχε πει. Δεν ήταν μόνο η ανησυχία μου άλλα και κάτι παραπάνω, κάτι σαν δύναμη που με πρόσταζε να τον υπακούσω. Ξαφνικά θυμήθηκα το κόσμημα που είχε κλωτσήσει η Άναμπελ. Ίσως αυτό να ήταν το μενταγιόν γιατί όσο κι αν κοίταζα μες στην τάξη δεν μπορούσα να το βρω. Έτρεξα έξω προς την κατεύθυνση προς την οποία είχα το είχα δει να το κλωτσάει.
Ευτυχώς το βρήκα σχετικά εύκολα γιατί δεν περνούσαν και πολλά παιδιά από αυτό το μέρος του σχολείου. Το μάζεψα από κάτω. Στη μία μεριά είχε σκαλισμένο ένα τριαντάφυλλο ενώ από την άλλη κάτι γράμματα που μάλλον σχημάτιζαν κάποιες λέξεις, ίσως στα λατινικά. Καθώς έτρεχα προς την τάξη το ένιωθα σαν να πάλλεται μέσα στο χέρι μου. Αν υπήρχε μαγεία σίγουρα θα πίστευα πώς αυτό το μενταγιόν δεν ήταν ένα απλό κόσμημα μα κάτι άλλο, πολύ πιο δυνατό και μαγικό. Έδιωξα αυτές τις σκέψεις από το κεφάλι μου. Δεν υπήρχε μαγεία και το πιο πιθανό ήταν ότι αυτό το αίσθημα είχε προκληθεί από την ανησυχία, το τρέξιμο και ίσως την πείνα.
«Αυτό είναι;» τον ρώτησα βάζοντας το στο χέρι του.
«Ναι, ευχαριστώ…» είπε και το πέρασε μέσα από μια μακριά ασημένια αλυσίδα.
«Λοιπόν, τώρα που το βρήκαμε μήπως θα ήταν καλή ιδέα να πάμε στο ιατρείο να δουν τι έχεις;»
Έπιασε τα χέρια μου και με κοίταξε έντονα στα μάτια. Δεν είχα άλλη επιλογή από το να χαθώ μέσα τους, να βυθιστώ σε αυτό το πανέμορφο βαθύ πράσινο. Με μια φωνή σαν μέσα από όνειρο είπε: «Δεν έχω εγώ κάτι… Εσύ έχεις. Λιποθύμησες την ώρα που βγαίναμε από την αίθουσα των Αγγλικών. Όλα όσα συνέβησαν από εκείνη τη στιγμή ήταν απλά ένα όνειρο και τίποτα άλλο…»
Από τη στιγμή που με κοίταξε ένιωσα μια ζαλάδα που γινόταν όλο και πιο έντονη. Αν και αυτά που έλεγε έμοιαζαν να έχουν κάποιο νόημα εγώ δεν μπορούσα να καταλάβω τίποτα. Μόλις σταμάτησε να μιλάει και άφησε τα χέρια μου άρχισα να πέφτω κάτω. Πριν προλάβω να χτυπήσω στο έδαφος ο Άνταμ πρέπει να με έπιασε άλλα δεν μπορούσα να είμαι σίγουρη γιατί αμέσως μετά έχασα τις αισθήσεις μου…
Ξύπνησα μέσα στο ιατρείο του σχολείου. Για λίγα δευτερόλεπτα δεν μπορούσα να θυμηθώ τι είχε συμβεί. Ξαφνικά όλα ήρθαν στο μυαλό μου! Είχα λιποθυμήσει βγαίνοντας από την αίθουσα των Αγγλικών, λογικά επειδή δεν είχα φάει σχεδόν τίποτα εδώ και μια μέρα.
Ο Άνταμ καθόταν σε μια καρέκλα ακριβώς απέναντί μου και μόλις είδε ότι είχα ξυπνήσει ήρθε προς το μέρος μου.
«Άλις, είσαι καλά;» ρώτησε.
«Ναι…» απάντησα σιγανά. «Πόση ώρα ήμουν έτσι; Θυμάμαι ότι είδα ένα περίεργο όνειρο που αφορούσε εσένα και ένα παράξενο κόσμημα, άρα μάλλον πρέπει να είναι αρκετή».
«Ναι, πράγματι. Είναι γύρω στο ένα τέταρτο απ’ την ώρα που σε έφερα εδώ…» απάντησε τη στιγμή που έμπαινε μέσα η νοσοκόμα.
Αυτή, αφού με εξέτασε και με ρώτησε τα τυπικά, είπε πως καλύτερα θα ήταν να φύγω νωρίτερα από το σχολείο και να γυρίσω στο σπίτι μου να ξεκουραστώ.
Έτσι έφυγα από το σχολείο. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι δεν έδωσα και πολλή σημασία στο γεγονός ούτε και χάρηκα ιδιαίτερα όπως θα γινόταν σε οποιαδήποτε άλλη περίσταση που θα είχα την άδεια να γλιτώσω κάποιες βαρετές ώρες μαθήματος. Το όνειρο που είχα δει με προβλημάτιζε πολύ. Ήταν τόσο έντονο και αληθοφανές που γινόταν σχεδόν απτό, σαν να είχε συμβεί στην πραγματικότητα.

Xixixixixixiixixxiixix και ελεγα και εγω......τι στο καλω....
Τον καημενουλη...αν του αφαιρεσεις το Μενταγιον..σε μερικα λεπτα θα μεινει μονο σκονη ε??
Χιχιχιχιιχιχιιχιχι Εμενα μαρεσει!!!!!!

Οσον αφορα αυτο που ειπα ποιο πανω και περιμενω να βρω το επομενο μου χαρισμα αλλα και περιμενω το επομενο κεφαλαιο!!!

Τι έλεγες εσύ και γελάς έτσι?
Ναι, ακριβώς αυτό θα γίνει αν του βγάλεις το μενταγιόν! Μετά θα τον σκούπιζαν έτσι και είχε ήλιο...
Χαίρομαι που συνεχίζει να σου αρέσει η ιστορία!!!!

(Btw δεν έχει σχολείο εσύ?)