Όνειρο στο Σκοτάδι

Σάντρα, είναι απίστευτο! Είσαι μάντης (αν και ο τύπος φώναζε από την αρχή: Hellooo! Είμαι βρικόλακας, anyway... )

Μάλιστα...Και αυτός έχει ένα βραχιολάκι ίδιο με την Κατερίνα. Αλλά γιατί την υπνώτισε; Λες και θα το έλεγε σε κανέναν! Μπορεί απλά να σκεφτόταν ότι ήταν μια αδιαθεσία. Δεν ήταν απαραίτητο να συνδέσει το κόσμημα με την αδιαθεσία του (αν εξαιρέσεις ότι η πρωταγωνίστρια είναι κολλημένη με τους βρικόλακες και θα το υποπτευόταν ούτως ή άλλως, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα... )

Η αλήθεια είναι ότι όντως το φωνάζε ιπως είναι βρικόλακας άλλα δεν ήθελα να το κρύψω οπότε δε με πειράζει που είναι τόσο φανερό.
Ποία είναι αυτή η Κατερίνα?
Λοιπόν την υπνότισε για να μην υποψιαστεί κάτι. Πιστεύω ότι με τον τρόπο που της ζήτησε να βρει το κόσμημα είναι κατά κάποιο τρόπο σαν να της λέει ότι επεισή το έχασε δεν είναι καλά (τουλάχιστον αυτό ήθελα να φαίνεται- εσείς θα μου πείτε αν το πέτυχα). Δε είναι κάπως περίεργο ένας να είναι σε κακό χάλι και αντί ένα depon πχ να ζητάει ένα κόσμημα που κάπου του έπεσε?
Ελπίζω να έλυσα την απορία σου (και ελπίζω γενικά να σου άρεσε αν την εξαιρέσεις).

Η Κάθριν από το Vampire Diaries. Τώρα τελευταία όλοι ''Κατερίνα'' δεν την φωνάζουν;

Όχι βρε συ! Και φάνηκε και μου άρεσε. Περιμένω την συνέχεια

αμαν....βαλε και το αλλο δεν αντεχω!!

Δεν αντέχεις να βάζω ή δεν αντέχεις να μη βάζω?

να μην βαζεις!!προς θεου!μ' αρεσει πολυ η ιστορια!

Άντε, καλά... Να βάλω αν και είχα πει να βάζω ένα κάθε μέρα (και μου τελειώνουν και τα έτοιμα τώρα, έχω γράψει μέχρι το 7). Αλλά, μόνο για σένα το βάζω σήμερα!

4ο κεφάλαιο

Ολόκληρη την επόμενη μέρα στο σχολείο αναλύαμε τα χτεσινά γεγονότα. Κυρίως όμως προσπαθούσαμε να βρούμε τι μπορεί να σήμαινε το όνειρο που είχα. Πέρα από τα προφανή δηλαδή, η Μέλανι είχε φέρει και έναν αναλυτικό ονειροκρίτη. Στην πραγματικότητα εγώ δεν τα πίστευα καθόλου αυτά άλλα όλες τους επέμεναν να βρούμε τις ερμηνείες για το καθετί που θυμόμουν.
Στο μόνο πράγμα που δε δώσαμε και πολύ σημασία ήταν το πραγματικό κομμάτι, εκείνο που ο Άνταμ μου είχε προτείνει να συνεργαστούμε. Όμως, φυσικά, δε θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να μείνει ασχολίαστο και ήταν αυτό που κουβεντιάζαμε την έκτη ώρα που είχαμε Φυσική με την Έμιλι.
«Γιατί λες να σου πρότεινε να συνεργαστείτε;» με ρώτησε την ώρα που ο κύριος Νιούτον έκανε στον πίνακα κάτι γελοία σχήματα πάνω στα οποία έπρεπε να βρούμε τις δυνάμεις που τους ασκούνταν.
«Δεν ξέρω», απάντησα. «Μπορεί απλά να φαντάστηκε ότι κανένας άλλος δε θα ήθελε να κάνει ομάδα μαζί του. Όλοι δείχνουν να τον αντιπαθούν κατά τις διαταγές της Βασίλισσας Άναμπελ».
«Μπα, εγώ νομίζω ότι του αρέσεις» είπε η Έμιλι χαρούμενα. «Ίσως μέσα από την εργασία να τα φτιάξετε και να βγαίνουμε ζευγάρια! Αχ, θα είναι τόσο τέλεια!»
«Πολύ επιστημονική φαντασία διαβάζεις τώρα τελευταία και σε επηρεάζει!»
«Έι, Άλις και Έμιλι, σταματήστε να μιλάτε επιτέλους!» φώναξε ξαφνικά ο καθηγητής. «Από την στιγμή που μπήκατε δεν έχετε βάλει γλώσσα μέσα! Σταματήστε αμέσως και προσέξτε στο μάθημα!»
«Συγγνώμη κύριε Νιούτον» είπαμε και οι δύο ταυτόχρονα και σκάσαμε στα γέλια μαζί με όλη την τάξη.
Αυτός έγινε κατακόκκινος από το θυμό του και φώναξε ακόμα πιο δυνατά: «Δε θα το ανεχτώ άλλο αυτό! Εσείς οι δύο θα μείνετε μετά το σχόλασμα να καθαρίσετε και να ταχτοποιήσετε το εργαστήριο και όλη η τάξη θα έχει παραπάνω ασκήσεις για το σπίτι! Και να είμαι ξεκάθαρος, δε σημαίνει ότι επειδή εσείς θα μείνετε μέχρι αργά δε θα έρθετε διαβασμένες με όλες τις ασκήσεις αύριο!»
Μόλις τα είπε αυτά καταλάβαμε ότι δε μας έπαιρνε να μιλήσουμε άλλο και προσπαθήσαμε να προσέξουμε στο μάθημα.

«Λοιπόν, ας συνεχίσουμε από εκεί που είχαμε μείνει», είπε η Έμιλι καθώς μαζεύαμε τα όργανα από τους πάγκους του εργαστηρίου και τα βάζαμε στα ντουλάπια.
«Κοίτα, εγώ ακόμα πιστεύω το λόγο που σου είπα πριν. Δε νομίζω να το έκανε επειδή του αρέσω ή κάτι τέτοιο».
«Ναι, δε λέω, αυτό ακούγεται αρκετά λογικό όμως εγώ θα ήθελα να είναι και κάτι παραπάνω. Νομίζω ότι ταιριάζετε πάρα πολύ εσείς οι δύο!»
Κι εγώ ήθελα πάρα πολύ να είναι κάτι παραπάνω άλλα είχα πολύ λίγες ελπίδες για κάτι τέτοιο. «Ταιριάζουμε είπες;» ρώτησα «Από πού βγαίνει αυτό;»
«Από το ότι από την πρώτη μέρα του σχολείου μέχρι σήμερα δεν τον έχω δει να φοράει τίποτα άλλο εκτός από μαύρο. Επίσης, φαίνεται πολύ μυστηριώδης τύπος, πολύ κλειστός και δείχνει και κάπως μελαγχολικός. Πρέπει να παραδεχτείς πως αυτός είναι ο τύπος σου!»
«Ναι, η αλήθεια είναι ότι πράγματι είναι ο τύπος μου. Αυτό όμως δε σημαίνει κάτι».
«Καλά, δεν έχεις άδικο σε αυτό…»
Για λίγη ώρα μείναμε σιωπηλές και αφοσιωθήκαμε στο ξεσκόνισμα κάτι ραφιών με πράγματα που πρέπει να ήταν στην ίδια θέση για πάνω από μία δεκαετία και κανένας ποτέ δεν είχε σκεφτεί να τα πετάξει.
Ξαφνικά η Έμιλι αναφώνησε: «Έχω ιδέα! Γιατί δεν τον ρωτάς αύριο γιατί ήθελε να είστε ομάδα; Σίγουρα θα είναι καλύτερο από το να φανταζόμαστε διάφορα!»
«Ναι, μα πώς δεν το σκέφτηκα!;» είπα. «Αυτό ακριβώς θα κάνω!»
«Δεν το σκέφτηκες γιατί είσαι ξανθιά!» είπε η Έμιλι γελώντας.
«Ε, όχι και ξανθιά! Σε παρακαλώ, το μαλλί μου είναι ξανθοκόκκινο και προσβάλλεται όταν το βρίζουν!»
«Τι ξανθό, τι ξανθοκόκκινο! Δεν κοιτάς εδώ τη μελαχρινή που έχει την εξυπνάδα έμφυτη!»
«Τη βλακεία έχεις έμφυτη!» την πείραξα. «Η απόλυτη ενσάρκωση της εξυπνάδας είμαι εγώ!»
«Ναι, καλά που είσαι εσύ έξυπνη! Αν ήσουν θα το είχες σκεφτεί μόνη σου να τον ρωτήσεις!»
«Ναι, κοίτα, κάποια πράγματα όπως αυτό είναι πολύ μικρά για να χωρέσουν στο μυαλό μια ιδιοφυΐας σαν κι εμένα» είπα παίρνοντας το ύφος του υπεροπτικού επιστήμονα.
«Ω, μα ναι, με συγχωρείς που σε απασχολώ με τόσο ασήμαντα θέματα!» είπε με πειραχτικό και προσποιητά απολογητικό τόνο η Έμιλι.
«Σε συγχωρώ άλλα να μην επαναληφθεί!» έκανα.
«Εντάξει, να είσαι σίγουρη γι αυτό!»
«Λοιπόν,» είπα, «τι άλλα νέα;»
«Χτες βγήκαμε με τον Τζέισον!»
«Ναι, ε; Και που πήγατε;»
«Δε θα το πιστέψεις άλλα η Άναμπελ τον είχε καλέσει μαζί με κάποιους άλλους στο σπίτι της και αφού είμαι το κορίτσι του με πήρε κι εμένα μαζί! Βέβαια η Άναμπελ δεν περίμενε ότι θα πήγαινα και δεν μπορείς να πεις ότι με καλοδέχτηκε άλλα δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Έπρεπε να είσαι από μια γωνία να δεις την έκφρασή της όταν με είδε!»
«Ναι, έπρεπε. Μάλλον έχασα πολύ γέλιο!» είπα καθώς προσπαθούσα να φανταστώ πως θα ήταν. «Και για πες, πώς ήταν το σπίτι της;»
«Καλά, μιλάμε τεράστιο. Έμοιαζε κάπως με παλιό αρχοντικό, από αυτά που λες ότι είναι στοιχειωμένα όταν τα βλέπεις».
«Ουάου! Υπέροχο! Κι εγώ θα ήθελα να μένω σε ένα τέτοιο!»
«Να σου πω, εγώ όχι. Το βρήκα πολύ σκοτεινό. Είχε πολύ λίγα και μικρά παράθυρα και δεν έμπαινε σχεδόν καθόλου φως. Επίσης κάποια άλλα σημεία που ήταν κάποτε πιο μεγάλα παράθυρα ήταν καλυμμένα με κισσό και δεν έβλεπες τίποτα απ’ έξω!»
«Εγώ νομίζω πώς θα λάτρευα ένα τέτοιο σπίτι» είπα. «Ακούγεται τόσο… βαμπιρικό και στοιχειωμένο!»
«Μα ναι, ήταν πάρα πολύ έτσι! Είχε και κάτι υπόγεια…»
«Τι, πήγατε και σε υπόγεια;» Αν μου έλεγε ναι τότε θα έσκαγα από τη ζήλια μου!
«Όχι, απλά είδα τις σκάλες. Και επίσης είχε τεράστιο σαλόνι, ιδανικό για πάρτι και πολλά δωμάτια, τουλάχιστον στο ισόγειο. Στο δεύτερο όροφο δεν πήγα άλλα είμαι πολύ περίεργη να μάθω πώς είναι και το υπόγειο, και ο δεύτερος και να εξερευνήσω όλα τα δωμάτια!»
«Εγώ να δεις πώς θα το ήθελα!» εξομολογήθηκα. «Μακάρι να είχα την ευκαιρία να έρθω κι εγώ και να δω πώς είναι!»
«Είναι πολύ κρίμα που δε θα μπορέσουμε να πάμε μαζί εκεί…» έκανε η Έμιλι καθώς βγαίναμε από το εργαστήριο που μόλις είχαμε τελειώσει να ταχτοποιούμε.
«Ναι, θα ήταν πάρα πολύ ωραία αν μπορούσαμε άλλα δυστυχώς δε γίνεται. Αν η Άναμπελ κοίταζε εσένα με μισό μάτι τότε πώς θα αντιδρούσε αν ερχόμουν εγώ σπίτι της;»
«Φαντάσου σκηνή: εσύ χτυπάς του κουδούνι με ένα χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά, η Άναμπελ ανοίγει την πόρτα και με το που σε βλέπει παίρνει ένα ύφος σαν να έχει πιει ξινισμένη λεμονάδα!»
Σκάσαμε και οι δύο στα γέλια φανταζόμενες τη σκηνή με κάθε ξεκαρδιστική λεπτομέρεια καθώς βγαίναμε από το σχολείο.
Στην υπόλοιπη διαδρομή ως το σημείο που χώριζαν οι δρόμοι μας συζητάγαμε για άσχετα και ακούγαμε κορεάτικα τραγούδια. Μετά, έβαλα να ακούσω τη δική μου μουσική καθώς προχωρούσα μόνη μου, άλλοτε έχοντας το μυαλό μου στους στίχους και άλλοτε σκεπτόμενη το πώς θα μπορούσα να ρωτήσω τον Άνταμ για το θέμα της συνεργασίας μας.
Μονάχα όταν πέρασα μπροστά από το νεκροταφείο λίγα στενά πριν το σπίτι μου, σταμάτησα να περπατώ και έβγαλα τα ακουστικά από τα αυτιά μου. Από μικρή η θέα του με συνάρπαζε, αν και ποτέ δεν το είχα πει σε κανέναν. Τα άλλα παιδιά έκλαιγαν μόνο με το άκουσμα της λέξης και τη σκέψη του τι μπορεί να βρίσκεται εκεί. Εγώ το έβρισκα ενδιαφέρον και όμορφο θέαμα. Περνούσα τις ώρες μου σκεπτόμενη πως εκεί δε βρίσκονταν θαμμένοι νεκροί άνθρωποι άλλα ιστορίες και ζωές που θα ήθελα να ανακαλύψω τα μυστικά τους. Προτού μου επιτραπεί να κυκλοφορώ μόνη μου, άρα να βρω την ευκαιρία να περιπλανηθώ εκεί κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ σκεφτόμουν τον εαυτό μου να τριγυρίζει σε αυτό το μυστηριώδες μέρος και να ξεκλέβει μια μικρή ματιά στη ζωή του κάθε ανθρώπου που είχε καταλήξει εκεί. Από τα έντεκα και μετά, όταν επιτέλους οι γονείς μου έκριναν ότι ήμουν πλέον αρκετά μεγάλη για να κυκλοφορώ χωρίς κάποιον να με προσέχει στο δρόμο και χωρίς να κινδυνεύω να με πατήσει αυτοκίνητο, πάντα στο νεκροταφείο πήγαινα όταν ήθελα να ηρεμώ ή να σκέφτομαι.
Ένιωσα πάλι, όπως και τις περισσότερες φορές την παρόρμηση να ανοίξω την πύλη και να χαρίσω στον εαυτό μου λίγη ακόμα ώρα απόλυτης ηρεμίάς όμως αντιστάθηκα. Έπρεπε να γυρίσω στο σπίτι να διαβάσω και με την τιμωρία είχα ήδη αργήσει. Έτσι συνέχισα το δρόμο μου και σε λιγότερο από δύο λεπτά είχα φτάσει στο σπίτι μου.
Κατά τη γνώμη μου, έμενα σε μια από τις πιο βαρετές γειτονίες όχι μόνο του Λονδίνου άλλα και ολόκληρης της Αγγλίας. Ήταν ένα από τα μέρη τα οποία για κάποιο λόγο όλοι γονείς θεωρούν κατάλληλα για να μεγαλώσουν τα παιδία τους. Τα σπίτια ήταν παρατεταγμένα το ένα δίπλα στο άλλο, σχεδόν πανομοιότυπα, και το πιο συνταρακτικό νέο της εβδομάδας ήταν ότι η γειτόνισσα είχε φυτέψει καινούργια λουλούδια στον κήπο της.
Η μαμά μου βρισκόταν δίπλα στην πόρτα, σαν να με περίμενε και με το που άνοιξα άρχισε πάλι τις υστερίες.
«Παιδί μου! Πού ήσουν τόση ώρα;! Υποτίθεται πως έχεις σχολάσει εδώ και μιάμιση ώρα! Και μη μου πεις πάλι το γνωστό ότι ήσουν στο νεκροταφείο γιατί θα…»
«Χαλάρωσε μαμά!» τη διέκοψα σχεδόν βαριεστημένα. Αυτόν τον μονόλογο τον άκουγα συνέχεια όταν αργούσα να γυρίσω και τον είχα μάθει πλέον απέξω. «Απλά ήμουν με μια φίλη μου τιμωρία και έπρεπε να καθαρίσουμε το εργαστήριο το οποίο είχε κάτι αιώνες να καθαριστεί και μας πήρε αρκετή ώρα».
«Τιμωρία;» ρώτησε έκπληκτη λες και ήταν η πρώτη φορά. «Γιατί πάλι βρε κορίτσι μου; Τι έκανες;»
«Κοίτα, απλά μιλούσα στο μάθημα και ο καθηγητής προφανώς είχε νεύρα και ξέσπασε σε μας».
Αναστέναξε και είπε χαμηλόφωνα: «Γιατί δεν μπορείς να είσαι όπως η αδερφή σου;»
Δεν είχα καμία όρεξη να απαντήσω κι έτσι έκανα πως δεν την άκουσα.
«Ανεβαίνω να διαβάσω» δήλωσα και έφυγα πριν αρχίσει πάλι.
«Η Λίζα θέλει να τη βοηθήσεις με τα μαθήματα» φώναξε, σαν να είχε ξεχάσει όλα όσα είχαν συμβεί πριν.
Ανέβηκα πάνω και πριν κλειστώ σο δωμάτιό μου πήγα να δω τι με ήθελε η αδερφή μου. Η Λίζα ήταν σχεδόν δύο χρόνια μικρότερη από μένα. και σε πέντε μήνες θα έκλεινε τα δεκαέξι. Δεν πήγαινε στο ίδιο σχολείο με μένα γιατί από μικρή, σε αντίθεση με μένα, είχε δείξει ιδιαίτερη κλίση στην μουσική κι έτσι πήγαινε σε μουσικό σχολείο. Βέβαια, δεν μπορούσα να πω ότι ένιωθα αδικημένη από τη φύση γιατί εγώ μπορούσα να τα καταφέρω καλά στα μαθήματα και ήμουν και αρκετά καλή ηθοποιός, πράγματα τα οποία η μικρή μου αδερφή δεν είχε καθόλου. Επίσης δεν είχαμε καθόλου κοινά σημεία εκτός από τα χαρακτηριστικά. Αυτή ήταν η κλασική εικόνα του κοριτσιού, με τα χρωματιστά ρούχα και το ενδιαφέρον για τις νέες τάσεις της μόδας.
Χτύπησα την πόρτα του δωματίου της και πριν προλάβει να απαντήσει μπήκα.
«Γεια σου Λίζ!» της είπα. «Σε τι θες βοήθεια;»
«Γεια Άλις, θέλω να με βοηθήσεις με κάτι ασκήσεις στα μαθηματικά και αν έχεις την ευγενή καλοσύνη την επομένη φορά που θα θες να μπεις στο δωμάτιό μου να περιμένεις να σου απαντήσω. Δεν καταλαβαίνω δηλαδή, γιατί εσύ πρέπει να χαλάς τον κόσμο κάθε φορά που μπαίνει κάποιος χωρίς άδεια ενώ μπαίνεις στο δωμάτιό μου πριν σου πω ότι μπορείς!»
«Καλά, καλά» είπα χωρίς να δώσω και πολλή σημασία «Δείξε μου αυτές τις ασκήσεις». Έφερε το τετράδιο και μου έδειξε κάτι παντελώς γελοίες ασκήσεις τις οποίες έλυσα μέσα σε δέκα λεπτά.
Μόλις τελείωσα έφυγα και πήγα να κλειστώ στο δικό μου δωμάτιο, το μπουντρούμι, όπως το αποκαλούσε η Λίζα. Δεν είχε και πολύ άδικο βέβαια γιατί το είχα διακοσμήσει με το δικό μου γούστο. Μαύρα υφάσματα κρέμονταν από τους μοβ τοίχους, καθώς και κολάζ σχεδόν σε όλα τα ελεύθερα κομμάτια με εικόνες από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα και ταινίες. Οι συρταριέρες ήταν επίσης μαύρες και πάνω του είχαν διακοσμητικές νεκροκεφαλές και φιγουρίνια σκοτεινών νεράιδων. Γύρω από το κρεβάτι μου ήταν στερεωμένη μια σειρά από διακοσμητικά φωτάκια κλεισμένα μέσα σε αραχνοΰφαντα μοβ σακουλάκια.
Κάθισα στο γραφείο μου να διαβάσω. Βαριόμουν τόσο πολύ να κάνω οτιδήποτε και το μόνο που ήθελα ήταν να ξαπλώσω στο κρεβάτι μου διαβάζοντας κάποιο βαμπιρικό βιβλίο και ακούγοντας μουσική. Δεν μπορούσα όμως να μη διαβάσω. Με μεγάλη αυτοπειθαρχία λοιπόν στρώθηκα στο διάβασμα, υποσχόμενη στον εαυτό μου ότι θα χαλάρωνα μόλις τελείωνα. Ευτυχώς εκτός από τη Φυσική του τρελού του Νιούτον δεν είχαμε πολλά άλλα πράγματα κι έτσι είχα τελειώσει σε λιγότερο από μία ώρα.
Μόλις μάζεψα τα βιβλία πήγα στο ιδιωτικό μπάνιο του δωματίου μου. Αυτό δεν ήταν τόσο εντυπωσιακό όσο ο υπόλοιπος χώρος όμως όπου γινόταν είχε κάποιες πινελίες που έδειχναν ότι ήταν δικό μου, όπως για παράδειγμα οι θήκες σε σχήμα νεκροκεφαλής για τα σαπούνια και τις οδοντόβουρτσες και τα μαύρα σχέδια που είχα ζωγραφίσει πάνω στον καθρέφτη.
Άνοιξα τη βρύση της μπανιέρας, έβαλα ένα CD με σκοτεινή μουσική χωρίς λόγια στο Cdplayer και περίμενα μέχρι να γεμίσει βγάζοντας από τα ντουλαπάκια διάφορα καλλυντικά. Μόλις γέμισε ως πάνω μπήκα μέσα και χαλάρωσα πλατσουρίζοντας μέσα στον αρωματικό αφρό. Αυτό ήταν ένα από τα αγαπημένο μου πράγματα που έκανα στον ελεύθερο χρόνο μου εκτός από το να τριγυρνάω στο νεκροταφείο ή να βγαίνω με τις φίλες μου. Μου άρεσε τόσο πολύ να κάθομαι μέσα στο νερό, να ακούω μουσική και να ονειρεύομαι.
Η ώρα πέρασε έτσι χωρίς να το καταλάβω. Το μόνο πράγμα που μου έδειξε ότι έπρεπε να βγω ήταν το ότι ο αφρός είχε εξαφανιστεί και το νερό είχε κρυώσει κάπως. Η όλη σκηνή με το μπάνιο να είναι έτσι διακοσμημένο και τη μουσική να παίζει μου θύμιζε κάπως σκηνή σε θρίλερ ή ταινία μυστηρίου. Μια σκηνή που κάποιος ανύποπτος κακομοίρης μπαίνει στο μπάνιο και βλέπει ένα πτώμα στη μπανιέρα είτε πνιγμένο είτε με το νερό κατακόκκινο και κάπου παραπεσμένο ένα ξυραφάκι. Όχι ότι υπήρχε περίπτωση να με βρουν ποτέ εμένα έτσι γιατί αν και δε μου φαινόταν καθόλου δεν ήμουν ούτε καταθλιπτική να αυτοκτονήσω ούτε ηλίθια να πνιγώ ή να κάτσω να με πνίξουν.
Βγήκα από τη μπανιέρα, φόρεσα τις μαύρες πιτζάμες μου και κάθισα να διαβάσω ένα καινούργιο βιβλίο με βρικόλακες που είχα πάρει την προηγούμενη εβδομάδα μέχρι να φτάσει η ώρα του φαγητού.

καλα..δεν παιζεσαι!!!σ'ευχαριστω!!ορμαω!
ωραιο....!!αντε και αυριο το επομενο!

Ναι, αύριο το βράδυ θα το ανεβάσω και το επόμενο κεφάλαιο. Θα πρέπει να σας τα έχω πρήξει που το λέω συνέχεια άλλα χαίρομαι πολύ που αρέσει.
Btw, καλύτερα να αποφεύγεις να κάνεις διπλά ποστ...

Bravo!!Bravo!!!Και παλι Bravo!!
Αχχχχ εχω αρκετα κοινα με την πρωταγωνιστρια!!!
Π.χ.....μενω 3-4 λεπτα με τα ποδια απο το νεκροταφειο της περιοχης μου!!
Θελω και εγω ενα τετοιο σπιτι οπως της Αναμπελ...(Αυτη η κοπελα μονο "φυσιολογικη" δεν μου φενεται!!Καποιο λακο εχει η φαβα!!!)
Παντως μαρεσει και πολυ μαλιστα!!!
Οσο για αυτο που με ρωτησεις για το σχολειο σημερα καναμε μονο 2 ωρες και αυριο περνω το προγραμμα και τερμα!!!!)

Πολύ καλόοο! Τον καθηγητή της φυσικής της τον λένε Νιούτον! Τραγική ειρωνεία :P Αχ, πόσο θα'θελα να είναι και το δικό μου δωμάτιο σαν και το δικό της Περιμένουμε με ανυπομονησία την συνέχεια

ωστε αρχισες να ξεδιπλωνεις το συγγραφικο σου ταλεντο..... νταξει δεν θελω να σε πληγωσω αλλα τα δικα μου λογοτεχνικα εργα ειναι σε αλλο επιπεδο πιο πρωτοκλασατα... τα δικα σου νταξει...... καλα ειναι....!!! χα0χα0χα0χ0 σοβαρα τωρα παμε στην πραγματικη κριτικη.. μαρεσε αρκετα.. αν και περιμενω να δω λιγη δραση (δλδ romance)...... περιμενω για το επομενο...

θα μου παρει λιγο να μαθω τα ονοματα γιατι μπερδευομαι λιγο.. αλλα τι περιμενες αν καθεσαι και διαβαζεις στισ 12.56...!!!?????


και τωρα σε αφηνω με τις ενοχες σου αφου θα βλεπω εφιαλτες με αραχνες και ψευτικες νεκροκεφαλες..... παλι τα καταφερες να με τρομαξεις.. εμενα ενα αθωο κοριτσακι!!!!!


ευα μη μιλησεις για το αθωο... γιατι ΕΙΜΑΙ!!!!!!

Σάντρα, πολύ καλά το πας στα μαντέματα! Όντως κάτι τρέχει με την Άναμπελ.
Argy, εγώ να δεις πόσο θα ήθελα ένα τέτοιο δωμάτιο.
Ειρήνη, αθώα εσύ? Με την καμία! Το romance έρχεται αργότερα και προετομάσου να τρομάξεις κι άλλο γιατί συνήθως κεφάλαια ποστάρω το βράδυ. Άλλα μην ανησυχείς, αφού οι νεκροκεφαλές στους εφιάλτες σου είναι ψεύτικες τότε δεν υπάρχει πρόβλημα. Το πρόβλημα θα ήταν να έβλεπες αληθινές στην πραγματικότητα. Και οι αράχνες είναι τόσο γλυκά και συμπαθητικά πλασματάκια... Γούτσου-γούτσου!!!! (οκ, πλάκα κάνω, είναι αηδία)
Το επόμενο κεφάλαιο σήμερα μετά τις 10!

το διπλο ποστ δεν ξερω πως εγινε.!μετα τις 10 εε;παλι καλα δεν εχω σχολειο αυριο και θα ξενυχτησω διαβαζοντας!

τωρα που το λετε, αυτο με την αναμπελ δεν το ειχα παρατηρησει, αλλα εχετε δικιο. οντως δεν φιανεται ενα φυσιολογικο κοριτσι. μου εκανε εντυπωση που απαγορευεσε σε ολους να μιλουν στον ανταμ, αλλα δεν πηγε ο νους μου στο κακο. τελικα εγω ειμαι το αθωο κοριτσακι (οχι η ειρηνη). και το σπιτι της... σαν μπουντρουμι ειναι, απλα πιο μεγαλο. κατι μου λεει οτι αυτοι οι δυο γνωριζονται απο το παρελθον.

οσο αυτο με τον καθηγητη, οντως μεγαλη ειρωνεια. διδασκει ο νιουτον τον νομο του νιουτον (αφου ειπες κατι για δυναμεις)

οσο για τα προηγουμενα κεφαλαια, στο εχω ξαναπει νομιζω αυτο με το μεταγιον... υποπτο... πολυ υποπτο. και αν θυμαμαι σωστα τα ιδεογραμματα (που ειναι σαν λατινικα) κατι συμβολιζουν (που δεν κανει να πω τι)

και στο ειχα ξαναπει οτι απο την αρχη με τις τοσες γνωσεις ιστοριας, αρχιζουν να σκιαγραφουνται τα χαρακτηριστικα του βρικολακα... παλι καλα που δεν ειχε ηλιο

αληθεια, τι ειχε ζωγραφισει πανω στον καθρεπτη της???

εγω το 7 το εχω διαβασει???

ανυπομονω για την συνεχεια... αν και την ξερω ως ενα σημειο (εγω να υπερηφανευτω? τι λες τωρα... ποτε των ποτων!!!!)

Πράγματι γνωρίζονται από το παρελθόν αυτοί οι δύο αλλά... (δε λέω άλλα)
Ναι, δεν το είχα σκεφτεί αυτό με τον καθηγητή άλλα όντως ειρωνία.
Τα ιδεογράμματα είναι τα κινέζικα γράμματα. Τα λατινικά είναι το λατινικό αλφάβητο αν δεν κάνω λάθος. Όμως δεν ξέρεις τι είναι για να πεις. Μόλις ρωτήσω τη φιλόλογο τη μετάφραση αυτού που θέλω να πω από ελληνικά σε λατινικά θα θου πω και τότε μπορείς αν θες και να το πεις. Δεν παιζεί ιδιαίτερο ρόλο.
Με τις γνώσεις τις ιστορίας ίσως να παίξει κάτι μετά.
Στον καθρέφτη της είχε ζωγραφίσει απλά κάποια σχήματα με μαύρο μαρκαδόρο. Αν είναι κάποια στιγμή θα ποστάρω κάτι παρόμοιο με αυτά όπως τα φαντάζομαι να δεις.
Και... ορίστε το 5ο κεφάλαο! (εσύ Εύα θα πάρεις σύντομα το 8ο)

5ο κεφάλαιο

«Άνταμ» είπα καθώς βγαίναμε από την αίθουσα της Ιστορίας, «πρέπει να σου μιλήσω». Ακουγόμουν πολύ πιο άνετη απ’ όσο ένιωθα μέσα μου. Στα μάτια του Άνταμ είδα να περνά μια σκιά, η οποία μου έμοιαζε για ανησυχία άλλα ήταν στιγμιαία και έτσι δεν μπορούσα να είμαι σίγουρή ούτε αν πραγματικά υπήρξε.
«Ναι, ό,τι θες» απάντησε. «Θες να μου μιλήσεις τώρα ή στο μεσημεριανό μετά τα Αγγλικά;»
«Εμ, στο μεσημεριανό καλύτερα, να έχουμε πιο πολύ χρόνο». Ήθελα να τον ρωτήσω γιατί μου πρότεινε να συνεργαστούμε και πίστευα ότι θα μας έπαιρνε περισσότερη ώρα να το συζητήσουμε απ’ όση διαθέταμε μέσα στο μικρό διάλειμμα.
«Εντάξει τότε» είπε και έφυγε.
Εγώ δεν ήξερα πώς να νιώσω. Από τη μία είχα πολύ άγχος για το πώς θα του το πω για να μη φανεί ότι δε θέλω να είμαστε ομάδα, άλλα από την άλλη ήθελα να μάθω την απάντηση. Πέρασα λοιπόν τις επόμενες δύο ώρες με το να σκέφτομαι τι θα τον ρωτούσα, αν και κατά βάθος ήξερα ότι όσο καλά και να το σχεδίαζα σίγουρα το τελικό αποτέλεσμα θα ήταν διαφορετικό. Η ώρα περνούσε τόσο αργά και το άγχος μου όλο και μεγάλωνε.
Όταν επιτέλους τελείωσαν τα Αγγλικά κατευθυνθήκαμε με τον Άνταμ στην καφετέρια. Αυτός πήγε και κάθισε στο απόμερο τραπέζι που καθόταν συνήθως, ενώ εγώ πήγα να πω στις φίλες μου ότι δε θα καθόμουν μαζί τους.
«Κορίτσια, θα κάτσω με τον Άνταμ σήμερα», είπα «Θα τον ρωτήσω…»
«Καλή επιτυχία!» είπε η Ζοζεφίν και η Έμιλι πρόσθεσε: «Ελπίζω η απάντηση να σου αρέσει, δηλαδή να είναι αυτή που μάντεψα!»
Η Μέλανι απλά κούνησε το κεφάλι της χωρίς καν να μου ρίξει ένα βλέμμα. Κοιτούσε επίμονα το τραπέζι που κάθονταν η Άναμπελ και η παρέα της. Δεν κοιτούσε όμως την Άναμπελ άλλα ένα μελαχρινό αγόρι με γυαλιά που είχα την εντύπωση ότι λεγόταν Στέφαν.
Δεν είχα χρόνο να ασχοληθώ με αυτό κι έτσι γύρισα πίσω στο τραπέζι του Άνταμ, ο οποίος είχε φέρει εντωμεταξύ έναν δίσκο με φαγητό και για τους δύο.
«Ευχαριστώ!» είπα καθώς κάθισα.
«Τίποτα» απάντησε χαμογελώντας. «Τι ήθελες να μου πεις;» Πόσο θα ήθελα να το είχα ξεχάσει και να μην έπρεπε να τον ρωτήσω!
«Να, ήθελα να σε ρωτήσω… Γιατί ήθελες να κάνεις ομάδα μαζί μου για την εργασία των Αγγλικών;» Τα είχα καταφέρει, το είχα πει! Με κάθε λέξη που έλεγα η αγωνία μου αυξανόταν, ένιωθα την ανάσα μου να κόβεται και πίστευα ότι δε θα μπορούσα να τελειώσω την πρόταση. Ευτυχώς όμως το είχα πει και τίποτα απ’ όσα ένιωθα δε φάνηκε.
Αυτός με κοίταξε για λίγο προβληματισμένος, χωρίς να λέει τίποτα. Φοβόμουν τόσο πολύ μήπως είχε προσβληθεί, μήπως δεν ήθελε πλέον να είναι μαζί μου μετά από αυτό.
«Για να είμαι ειλικρινείς, δεν ξέρω» απάντησε.
«Μα, δε γίνεται αυτό! Πάντα πρέπει να υπάρχει κάποιος λόγος!»
«Υποθέτω πως το έκανα επειδή εσύ από όλους τους μαθητές έδειξες φιλική στάση απέναντί μου. Όλοι οι άλλοι απλά αδιαφόρησαν ή έδειχναν να με μισούν από την πρώτη στιγμή»
Η απάντησή του ήταν η πιο λογική και προσγειωμένη, αυτό ακριβώς που περίμενα. Αυτό βέβαια δε με εμπόδισε από το να απογοητευτώ. Από τη στιγμή που η Έμιλι είχε μαντέψει πάνω στην πλάκα ότι το έκανε επειδή του άρεσα ήθελα τόσο πολύ να ήταν έτσι.
«Αν δεν το έχεις παρατηρήσει» του είπα, «κι εγώ είμαι στο περιθώριο». Του έδειξα με μια κίνηση τα ρούχα μου. «Δε με νοιάζει και τόσο τι θα πουν οι άλλοι γιατί η γνώμη τους είναι ήδη τόσο χάλια που ότι και να κάνω δεν έχει καμιά μεγάλη επίπτωση».
«Δε θα έπρεπε όμως να κρίνουν κάποιον από την εμφάνισή του» είπε αυτός φαινομενικά χαμένος στις σκέψεις του.
«Ναι, σε αυτό έχεις δίκιο άλλα έτσι έχουν μάθει να κάνουν τόσα χρόνια και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει τώρα. Επίσης από πρόπερσι, όταν ήρθε η Άναμπελ στο σχολείο και έγινε ξαφνικά το πιο διάσημο άτομο, όλοι την ακούν. Κι εσένα, γι’ αυτό σε αντιπαθούν. Τους πρόσταξε την πρώτη μέρα να μη σου μιλήσουν και τους έπεισε ότι είσαι κακή επιρροή».
«Δεν εκπλήσσομαι που τα έκανε αυτά…» είπε με το βλέμμα του καρφωμένο στο τραπέζι.
«Γιατί, σε ξέρει; Σε έχει γνωρίσει;»
«Όχι άλλα αυτό σε κάποιες περιπτώσεις δεν έχει σημασία» απάντησε ο Άνταμ, με τη φωνή του χρωματισμένη με πικρία, κοιτώντας με στα μάτια. Τα δικά του είχαν γεμίσει μελαγχολία και ήταν τόσο υπέροχα, αν και στενοχωριόμουν που ένιωσε έτσι.
«Γιατί όμως; Θα έπρεπε να έχει. Στο κάτω κάτω, εμένα μου φαίνεσαι μια χαρά, χωρίς κανένα πρόβλημα»
«Τα φαινόμενα απατούν…» είπε κοιτώντας και πάλι κάτω.
«Ναι, δίκιο έχεις. Μπορεί τώρα εσένα, που σε βρίσκω μια χαρά, να σε κυνηγάνε πέντε αστυνομίες διαφορετικών χωρών για ληστείες τραπεζών, εμπόριο ναρκωτικών, φόνους, βιασμούς και άλλα τέτοια ωραία».
Ο Άνταμ γέλασε και το βαρύ κλίμα που είχε πέσει εξαφανίστηκε.
«Κοντά έπεσες», μου είπε.
«Να φανταστώ η αξιαγάπητη Άναμπελ είναι πράκτορας του FBI;»
«Μα, ναι, φυσικά! Κοίτα που τα βρίσκεις όλα! Εσένα σε κυνηγάει κανένας;»
«Εμένα με κυνηγάνε για ψιλοπράγματα, είκοσι φόνους, δώδεκα ληστείες τραπεζών, δεκαεφτά κλεμμένα αυτοκίνητα και για αποκορύφωμα την απαγωγή της βασίλισσας του γαλαξία».
«Α, μόνο!» είπε αυτός και αρχίσαμε να γελάμε και οι δύο.
«Είδες λοιπόν, πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα απ’ όσο φαίνονται», συμπέρανε ο Άνταμ μόλις σταματήσαμε.
«Έχεις δίκιο, άλλα εγώ παρ’ όλα αυτά σε συμπαθώ και δε θα πιστέψω αυτά που λένε μέχρι να έχω αποδείξεις! Ξέρω πως είναι να σε κρίνουν και σε περιθωριοποιούν χωρίς να σε γνωρίσουν και δε θέλω να το κάνω σε κάποιον άλλο».
«Σ’ ευχαριστώ» μου απάντησε.
«Θες να κάθεσαι από ‘δω και μπρος στο τραπέζι μας;» του πρότεινα. Εκτός του ότι δεν ήθελα να τον βλέπω μόνο του ήθελα να έχουμε περισσότερες ευκαιρίες να είμαστε μαζί.
Αυτός το σκέφτηκε λίγο και μετά μου απάντησε την ώρα που χτυπούσε το κουδούνι: «Εντάξει, Άλις, θα έρχομαι».
Ήταν τόσο τέλεια! Ανυπομονούσα να μοιραστώ τα νέα με την παρέα μου! Όταν τις έφτασα αυτές δε με είδαν. Ήταν προσηλωμένες στη συζήτησή τους και δεν πρόσεχαν τους άλλους τριγύρω.
«Πρέπει να κάνεις κάτι!» είπε η Έμιλι στη Μέλανι.
«Ναι, πράγματι» συμφώνησε η Ζοζεφίν. «Πρέπει να βρεις κάποιον τρόπο να το δείξεις. Ίσως αν περνάς περισσότερο χρόνο από εκεί;»
«Αυτό αποκλείεται!» την έκοψε κατηγορηματικά η Μέλανι. «Δεν πρόκειται να με δεχτούν! Και έτσι κι αλλιώς δεν το βλέπω να γίνεται τίποτα…»
«Μα γιατί καλέ;» απόρησε η Ζοζεφίν «Αφού ο τύπος έχει τα μαύρα του τα χάλια! Απορώ και που σου αρέσει άλλα από την άλλη πάντα ήξερα ότι από γούστο δεν τα πήγαινες και πολύ καλά».
«Ζοζεφίν, σταμάτα να την πειράζεις» είπε η Έμιλι. «Το θέμα είναι σοβαρό!»
«Ποιο θέμα;» πετάχτηκα εγώ.
«Α, να, απλά η Μελ μόλις μας είπε ότι της αρέσει ο Στέφαν, ξέρεις, ο γυαλάκιας απ΄ την παρέα της Άναμπελ», με ενημέρωσε η Ζοζεφίν.
«Και τώρα τη συμβουλεύουμε!» πετάχτηκε η Έμιλι.
«Και τώρα βασικά μου σπάτε τα νεύρα και μας ακούει όλο το σχολείο!» είπε η Μέλανι.
«Τι λέτε να βρεθούμε σπίτι μου σήμερα το απόγευμα να το συζητήσουμε;» πρότεινα. «Οι δικοί μου θα λείπουν, οπότε θα έχουμε την ησυχία μας».
«Εντάξει» είπε η Μέλανι και οι άλλες συμφώνησαν ενθουσιασμένες.
«Για πες μας εσύ τώρα, πώς πήγε η συνέντευξη με το βρικόλακα;» ρώτησε πειραχτικά η Έμιλι.
«Καλά, η απάντηση ήταν ακριβώς αυτό που περίμενα…»
«Κρίμα!» είπε η Έμιλι «Και ήθελα τόσο πολύ να τα φτιάξετε!»
«Και ποια ήταν η απάντηση που περίμενες;» ρώτησε η Ζοζεφίν.
«Ότι το ζήτησε γιατί μόνο εγώ δεν τον αντιπαθώ. Επίσης, δε σας είπα τα καλά νέα: από ‘δω και μπρος θα κάθετε μαζί μας!»
«Ουάου! Τέλειο!» ξεφώνισε με ενθουσιασμό η Έμιλι, ενώ η Μέλανι που επιτέλους ξύπνησε από τις ονειροπολήσεις μου είπε επιθετικά: «Τι;! Δεν πρόκειται, ξέχνα το! Η φήμη μας είναι ήδη χάλια και αν έρθει κι αυτός να κάτσει μαζί μας θα γίνει ακόμα χειρότερη! Και αν γίνει χειρότερη πώς στο καλό θα τα καταφέρω με τον Στέφαν;»
«Χαλάρωσε λίγο. Άστο να το αναλύσουμε και αυτό το απόγευμα καλύτερα» προσπάθησε να την ηρεμήσει η Ζοζεφίν καθώς την οδηγούσε προς την αίθουσα των Γαλλικών και εγώ με την Έμιλι πηγαίναμε προς τη Φυσική.

ωραιο!!ποσα κεφαλαιο εχει;;

μια χαρα. ανυπομονω να διαβασω το 8!!!
οσο για αυτο με τα ιδεογραμματα... πεταω που και που καμια μπουρδα...
κατι αλλο. παρατηρησα οτι η λιζ θα κλεισει σε 5 μηνες τα 16 και ειναι δυο χρονια μικροτερη απο την αλις. αρα η αλις κοντευει τα 18? ειναι στην τελευταια σχολικη χρονια?

ξερεις τι μου αρεσει στον τροπο γραφης σου? το οτι βαζεις μεσα στους διαλογους το προσωπικο σου στιγμα. αναφερεις και πραγματα που εχουμε συζητησει εμεις οι ιδιες εδω στο forum. και αυτο ειναι καλο γιατι βγαζει ενα αυθορμητισμο. δεν ειναι οι προσεγμενοι διαλογοι αλλων βιβλιων που παραπεμπουν ωρες ωρες σε φιλολογους. σε κανει να γελας και κανει πιο αναλαφρη την ατμοσφαιρα

οσο για την ιστορα, ανυπομονω να μαθω την σχεση ανταμ-αναμπελ. εχει καμια σχεση με το 8 (το παρτυ)? και κατι τελευταιο. αυτο που ειπε ο ανταμ οτι τα παραγματα δεν ειναι οπως φαινονται και τα φαινομενα απατουν... ειναι σαν σποντα που πεταξε? σαν μια εμμεση προειδοποιηση του τυπου μεινε μακρια μου? και αυτο που ειπε οτι δεν εκπλησσεται που η αναμπελ ειπε να μεινουν μακρια του, ηταν αυθορμητο στοιχειο οτι κατι τρεχει μεταξυ τους, που το ειπε πανω που ηταν αφηρημενος???

αυτα τα λιγα

Ναι, είναι η τελευταία σχολική χρονιά.
Αυτό με τον τρόπο γραφής να σου πω την αλήθεια το ήθελα κι εγώ να είναι έτσι άλλα και αλλιώς να ήθελα να μου βγει πιστεύω δε θα μπορούσα. Δεν μπορώ να γράψω πολύ λογοτεχνικά κι έτσι γράφω όπως μιλάμε στην πραγματικότητα.
Δεν έχει σχέση με το πάρτι (ο Άνταμ έτσι κι αλλιώς δεν ξέρει καν ότι θα πάνε). Δεν είναι καθόλου του τύπου 'μείνε μακριά μου' αυτό που είπε, απλά του ξέφυγε πάνω στην αφηρημάδα του.
Το βράδυ το επόμενο!!!! (κι εσύ μάλλον κατά το μεσημέρι το 8 - τυχερούλα!)

Άνταμ, δεν μας πολυέπεισες με την απάντησή σου. Τι απάντηση ήταν αυτή; Άκου εκεί: ''επειδή δεν με συμπαθεί κανένας άλλος και δείχνεις να μην με αντιπαθείς, άρα...'' Τι είναι δηλαδή η Άναμπελ; Λύση έκτακτης ανάγκης;;; Αν ήμουν στην θέση της, θα τον'' ξεκοκάλιζα'' μέχρι να πάρω μια έστω, ικανοποιητική απάντηση (chaaa! ) Εν πάση περιπτώση, περιμένω το καινούριο κεφάλαιο που θα ανεβάσεις το βράδυ

μηπως αντι για αναμπελ ηθελες να πεις αλις??? και εγω συμφωνω μαζι σου. τι απαντηση ειναι αυτη. σαν να λεει δεν ειχα αλλη επιλογη, αρα ηθελα δεν ηθελα, μαζι σου επρεπε να ειμαι. ηταν η πιο ανωδυνη απο τις επιλογες μου

δηλαδη την θελει κοντα του???

ανυπομονω για το 8

Αχ, ναι...Άλις ήθελα να πω...Σόρρυ...

Εντάξει, δεν πειράζει, σε συγχωρώ! (κανονικά για τιμωρία θα έπρεπε να μην ανεβάσω καινούργιο κεφάλαιο σήμερα άλλα έχε χάρη που είμαι καλός άνθρωπος)

6ο κεφάλαιο

«Λοιπόν, πείτε καμιά ιδέα τι θα κάνω ρε κορίτσια! Θα την πούμε και στην Εμ μόλις έρθει» είπε η Μέλανι. Αυτή και η Ζοζεφίν είχαν έρθει μαζί στο σπίτι μου και περιμέναμε να φτάσει και η Έμιλι η οποία θα ερχόταν αμέσως μετά από ραντεβού με τον Τζέισον.
«Ίσως να πρέπει να αρχίσει να του μιλάς» της απάντησα.
«Κι εγώ αυτό της έλεγα!» έκανε αγανακτισμένη η Ζοζεφίν. «Σε όλο το δρόμο προσπαθούσα να την πείσω!» Πήγε να προσθέσει κάτι άλλα εκείνη τη στιγμή το χτύπησε το κουδούνι.
Μόλις έφερα την Έμιλι πάνω, στο δωμάτιό μου, τη ρώτησα κι εγώ τι έπρεπε να κάνει η Μέλανι.
«Αρχίστε να κάνετε παρέα και να μιλάτε» πρότεινε κι αυτή.
«Μα πώς;» ρώτησε κλαψιάρικα η Μέλανι. «Αφού κάνω παρέα με σας δε γίνεται να αρχίσω ξαφνικά να του μιλάω. Δε θα μου δώσει καν σημασία!»
«Πώς το ξέρεις αφού δεν έχεις προσπαθήσει;» τη ρώτησε η Ζοζεφίν. «Ίσως να μη σε πάρει και με τόσο κακό μάτι. Έτσι κι αλλιώς είσαι μια χαρά νορμάλ κοπέλα! Θα μπορούσες κάλλιστα να κάνεις παρέα μαζί τους».
«Παιδιά μου ήρθε ιδέα!» είπε η Έμιλι. «Ίσως να μη χρειαστεί τίποτα απ’ όλα αυτά τελικά». Την κοιτάξαμε όλες περίεργα, σαν να της λέγαμε να συνεχίσει. «Η Άναμπελ κάνει ένα πάρτι μασκέ το Χάλογουιν και έχει καλέσει τον Τζέισον, άρα θα πάω κι εγώ».
«Και αυτό πώς ακριβώς θα κάνει τη Μελ να τα φτιάξει με το γυαλάκια;» ρώτησε η Ζοζεφίν λίγο ειρωνικά άλλα σίγουρα περίεργα.
«Μα, φυσικά θα έρθετε κι εσείς στο πάρτι! Θα προσπαθήσετε βέβαια να κάνετε κάτι να μη σας αναγνωρίζουν, άλλα η Μέλανι θα έχει την ευκαιρία να πλησιάσει τον Στέφαν».
«Πλάκα θα έχει να πάμε έτσι!» συμφώνησα. Μου άρεσε πάρα πολύ η ιδέα να πάμε απρόσκλητες και μεταμφιεσμένες, αν και ήταν λίγο παιδαριώδης.
«Κι εγώ είμαι μέσα» είπε η Μέλανι που φαινόταν λίγο χαμένη στον κόσμο της- ή μάλλον στο πάρτι με τον Στέφαν.
«Εγώ δε ξέρω…» αποκρίθηκε διστακτικά η Ζοζεφίν. «Δεν είναι του χαρακτήρα μου να κάνω τέτοια πράγματα. Άλλα δε λέω, θα έχει αρκετή πλάκα»
«Έλα τώρα!» της είπε η Έμιλι. «Δε γίνεται να μην έρθεις! Θα είναι τέλεια, θα δεις!»
«Καλά, τέλος πάντων, ας έρθω…» απάντησε, άλλα ακόμα έβλεπα ότι στην πραγματικότητα δεν ήταν σίγουρη αν το ήθελε.
«Ωραία, να σκεφτούμε τι θα βάλουμε λοιπόν!» έκανε γεμάτη ενθουσιασμό η Έμιλι.
«Πες εσύ πρώτη!» είπε η Μέλανι, η οποία φαινόταν να είχε επιτέλους ξυπνήσει από τις ονειροπολήσεις της.
«Λοιπόν, ο Τζέισον πρότεινε την ιδέα να ντυθούμε και οι δύο βρικόλακες! Βρήκα την ιδέα τέλεια! Θα ταιριάζουμε και με το σπίτι!»
«Ωραίο!» είπα. «Θες μήπως να σου δανείσω τίποτα να βάλεις;»
«Αλήθεια; Ευχαριστώ! Σκεφτόμουν ξέρεις να σε ρωτήσω άλλα με πρόλαβες» απάντησε.
«Τίποτα! Έτσι κι αλλιώς μου αρέσει να ντύνω και να βάφω κόσμο! Εγώ από την άλλη λέω να βάλω κάτι εντελώς διαφορετικό από συνήθως και θέλω βοήθεια με ιδέες για ρούχα».
«Τι λες για… Κοκκινοσκουφίτσα;» πρότεινε η Ζοζεφίν. «Είναι η περσινή μου στολή και σίγουρα δε θα τη βάλω και φέτος»
«Εγώ θα έλεγα να κάνεις κάτι πιο επιστημονικής φαντασίας» είπε η Μέλανι. «Είδα πρόσφατα μια ταινία που η πρωταγωνίστρια φορούσε μια καταπληκτική στολή. Ήταν μαύρη με φωσφόριζε πράσινες ρίγες στις άκρες».
«Δεν ξέρω αν μπορούμε να φτιάξουμε κάτι τέτοιο» αντέτεινε σκεφτικά η Ζοζεφίν.
«Γιατί δε ντύνεσαι Γκέισα;» πρότεινε η Έμιλι. «Η μαμά μου έχει μια στολή και μπορώ να σου κάνω το βάψιμο. Αν βάλεις και μια μαύρη περούκα και καφέ φακούς επαφής, ξέρεις, αυτούς της μιας μέρας, κανένας δε θα σε αναγνωρίζει!»
Οι ιδέες της Μέλανι και της Ζοζεφίν θα ήταν τέλειες αν ήταν ένα αποκριάτικο πάρτι που με είχαν προσκαλέσει, άλλα σε αυτή την περίπτωση το να μην αναγνωριστώ ήταν το πιο σημαντικό και η στολή της Γκέισας μου φάνηκε η πιο ασφαλής επιλογή.
«Λοιπόν, διαλέγω τη στολή… της Γκέισας!» είπα σαν παίχτης σε τηλεπαιχνίδι. Αυτές οι αλλεπάλληλες προτάσεις μου έφεραν έντονα στο μυαλό σκηνές από τηλεπαιχνίδα ψευτορίσκου.
«ΝΑΙ! Τέλεια!» φώναξε η Έμιλι. «Εσύ Μελ τι θα κάνεις; Άκουσα από την κοπέλα του γυαλάκια, της οποίας θα κλέψεις τη θέση φυσικά, ότι θα βάλει κάτι που θα μοιάζει με αυτά που φόραγαν παλιότερα, ξέρεις, μακρύ φόρεμα, μάσκα, κορσές…»
«Μα πού θα τα βρω αυτά;» ρώτησε η Μέλανι. Ακουγόταν κάπως απελπισμένη.
«Δε χρειάζεται να ψάξεις! Τα έχω εγώ» αποκρίθηκε η Ζοζεφίν σαν από μηχανής θεός. «Το μόνο που πρέπει να βρεις είναι μια μάσκα που θα σε κρύβει καλά γιατί εγώ δεν έχω τίποτα».
«Σ’ ευχαριστώ πολύ!» έκανε η Μέλανι με το πρόσωπό της να έχει φωτιστεί από τη χαρά. «Εσύ όμως τι θα κάνεις;» τη ρώτησε μετά. «Φαντάζομαι ότι αυτή θα ήταν η στολή που θα έβαζες…»
«Ναι, όντως, αυτά σκεφτόμουν να βάλω άλλα δεν πειράζει», απάντησε εκείνη δείχνοντας τόση γενναιοδωρία όση δεν είχε δείξει ποτέ άλλοτε όσο την ήξερα. Δε θα την κατηγορούσα καθόλου, φυσικά, αν ήθελε να κρατήσει τη στολή για τον εαυτό της, και γι αυτό η κίνησή της με εξέπληξε ευχάριστα. Ήταν μια απόδειξη ότι οι φίλες που είχα ήταν πραγματικές.
«Ναι, άλλα τι θα βάλεις;» τη ρώτησα. Ήθελα να δω τι θα έκανε τώρα που είχε δώσει τη στολή της στη Μελ.
«Ίσως να ντυθώ μπαλαρίνα. Μου έχουν μείνει ακόμα τα ρούχα της παράτασης του μπαλέτου από πέρσι άλλα δεν τα είχα σκεφτεί για στολή».
«Καλή ιδέα! Θυμάμαι ήταν πολύ ωραία τα ρούχα σου…» της είπα και η Έμιλι που είχε έρθει μαζί μου στην παράσταση συμφώνησε ότι όχι μόνο ήταν πανέμορφα άλλα της πήγαιναν και πολύ.
Όλη την υπόλοιπη ώρα την περάσαμε φτιάχνοντας όλες μαζί τα νύχια μας, ακούγοντας μουσική και «θάβοντας» αντιπαθητικούς μαθητές και καθηγητές από το σχολείο που κατά τη γνώμη μας θα έκαναν τον κόσμο καλύτερο απλώς με το να μην υπάρχουν.

μμμ... μαι χαρα. αυτες ειναι φιλες. αλληλουποστηριζονται, αλληλοβοηθιουνται και θυσιαζονται η μια για την αλλη. ειναι μια ανιδιοτελης φιλια που ολοι αποζηταμε...

και το καλο ειναι οτι αυτο το κεφαλαιο ειναι η εισαγωγη για τα ανατρεπτικα γεγονοτα των επομενων κεφαλαιων