Όνειρο στο Σκοτάδι

Yep! Είναι όντως!!!

αντε. αυριο με το καλο και το 7

Ναι! Το 7 είναι το αγαπμένο μου για την ώρα...

Μα γιατί είσαι τόσο σκληρή μαζί μου;;; Επειδή έκανα ένα τόσο δα λαθάκι πάνω στην βιασύνη μου στο keyboard;;;; Ουουου...girls just wanna have fun? Τι θα γίνει άραγε στο πάρτι;

περιμενουμε με την αγωνια μας να κορυφονεται!!

AЯianЯhod.ЬЩ.22 έγραψε:

Μα γιατί είσαι τόσο σκληρή μαζί μου;;; Επειδή έκανα ένα τόσο δα λαθάκι πάνω στην βιασύνη μου στο keyboard;;;; Ουουου...girls just wanna have fun? Τι θα γίνει άραγε στο πάρτι;

Ε, όχι και σκληρή μαζί σού! Αν ήμουν σκληρή δε θα ανέβαζα το κεφάλαιο!
Στο παρτι θα γίνουν πολλά και διάφορα. Άλλα δε λέω τίποτα γιατί δεν το έχω γράψει ακόμα και γιατί αν πω θα σας το χαλάσω πολύ...
Κατερίνα, το επόμενο κεφάλαιο το βράδυ!

ωραια..αν και μαλλον θα το διαβασω αυριο πρωι...μετα τις εξετασεις!να χαμογελασει λιγο το χειλακι μου!!καλα βλεπουμε!

7ο κεφάλαιο

Οι επόμενες δύο εβδομάδες κύλησαν πολύ ήρεμα, χωρίς πολλά ενδιαφέροντα περιστατικά. Το μόνο σημαντικό ήταν ότι ο Άνταμ ερχόταν στο τραπέζι μας στο μεσημεριανό και καθόταν πάντα στη θέση δίπλα μου. Επίσης, πάντα όταν με έβλεπε μου χαμογελούσε, όχι πολύ για να πω ότι του άρεσα, άλλα τόσο όσο να μου δίνει ελπίδες. Πίστευα πως ό,τι ένιωθα γι αυτόν ήταν γελοίο και ο τρόπος που αντιδρούσα στο κοίταγμά του ηλίθιος άλλα παρ’ όλα αυτά δεν ήθελα να το καταπολεμήσω ούτε να το κρύψω.

Όλα λοιπόν ήταν μια χαρά, μέχρι το απόγευμα της Πέμπτης που ανακοίνωσα στους γονείς μου ότι θα πήγαινα στο πάρτι την Κυριακή το βράδυ. Δεν τους είπα βέβαια σε ποιανού το πάρτι θα πήγαινα ούτε και ότι δε με είχαν προσκαλέσει.
«Μαμά, θα πάω σε ένα πάρτι μασκέ την Κυριακή» είπα, αμέσως μόλις η Λίζα είχε ανακοινώσει το ίδιο και της είχαν δώσει τη συγκατάθεσή τους.
«Σε πάρτι;!» φώναξε ο πατέρας μου. «Όχι, δε γίνεται να πας, Άλις!»
«Και γιατί δε γίνεται;» του είπα εκνευρισμένη. «Τη Λίζα την αφήνεται να πάει!»
«Γλυκιά μου», έκανε η μητέρα μου κάπως πιο ήρεμα, θέλοντας να προβάλει τον καλό και στοργικό της εαυτό, αν και στην πραγματικότητα ήξερα ότι δεν θα κρατούσε και πολύ αφού μιλούσε σε μένα. «Καλύτερα θα ήταν να μην πας. Έχεις διάβασμα!»
«Μαμά, με έχεις δει ποτέ να διαβάζω Κυριακή βράδυ;» τη ρώτησα.
«Όχι», μπήκε στη μέση ο πατέρας μου, με πολύ επιθετικό τόνο «άλλα δε νομίζεις ότι θα ήταν καλύτερα να αρχίσεις; Έχεις παραμελήσει πολύ τα μαθήματά σου!»
«Τι λέτε! Αφού πάντα καλούς βαθμούς παίρνω και μην πείτε ότι δεν είναι αρκετά καλοί!» έπρεπε να τους το κόψω πριν το πουν, γιατί ήξερα ότι θα ήταν η επόμενη κουβέντα τους.
«Μα, αφού δεν είναι!» έκανε η μαμά μου. «Δεν είναι τόσο καλοί όσο της Λίζα!»
Η Λίζα, πάλι η Λίζα, πάντα η Λίζα! Ένιωθα πως θα έσκαγα! Η αδικία με έπνιγε, τα δεκαπέντε χρόνια συνεχούς προτίμησης στη μικρότερη αδερφή μου!
«Δεν είναι τόσο καλοί όσο της Λίζα, ε;! Λοιπόν, αν θέλετε να ξέρετε της Λίζα είναι τόσο καλοί γιατί τη βοηθάω εγώ! Και η Λίζα κάνει πράγματα πολύ πιο εύκολα από μένα γιατί όχι μόνο είναι σε μουσικό σχολείο άλλα είναι και δύο χρόνια, δύο τάξεις μικρότερή μου!» φώναξα, μην μπορώντας να συγκρατήσω άλλο τον εαυτό μου. Όλη αυτή η αδικία που για χρόνια καταπίεζα επιτέλους εκτονώθηκε!
«Άλις! Σταμάτα να φωνάζεις αμέσως!» είπαν και οι δύο μου γονείς ταυτόχρονα.
«Όχι! Δε θα σταματήσω!» είπα εγώ. «Γιατί να σταματήσω; Μήπως αν το κάνω θα γίνει τίποτα; Ποτέ δε γίνεται και ποτέ δε θα γίνει! Και ξέρετε γιατί; Γιατί πολύ απλά δεν είμαι η αδερφή μου!» σε αυτό το σημείο μιμήθηκα ειρωνικά το ύφος τους όταν μου έλεγαν πως θα έπρεπε να της μοιάσω.
«Ναι, πράγματι, δεν είσαι…» είπε η μητέρα μου ψυχρά. «Δεν είσαι και αυτό θα είναι πάντα το μεγάλο σου ελλάτωμα. Δε θα είσαι ποτέ φυσιολογικό κορίτσι σαν αυτήν». Τα λόγια της δεν είχαν την προηγούμενη ένταση, όμως σε αντίθεση με πριν, αυτά τα ένιωσα να τρυπούν σαν λεπίδες την καρδιά μου. Σαν λεπίδες φτιαγμένες από πάγο.
«Αφού είναι έτσι λοιπόν, κάτσε με την πολυαγαπημένη σου Λίζα και άσε με εμένα στην αφυσικότητά μου! Δε σου ζήτησα ποτέ να κάνεις κάτι άλλο από αυτό!» ούρλιαζα και έτρεξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα προς την πόρτα. Κανένας από τους δύο δεν έκανε τίποτα για να με σταματήσει και τόσο το καλύτερο.
Βρόντηξα την πόρτα πίσω μου και συνέχισα το άσκοπο τρέξιμό μου στη βροχή.
Δεν είχα βάλει συγκεκριμένη πορεία, όμως τα βήματά μου με έφεραν στο νεκροταφείο, το καταφύγιό μου. Μπήκα μέσα και συνέχισα να τρέχω. Ήθελα να βάλω όση περισσότερη απόσταση γινόταν ανάμεσα με μένα και το σπίτι. Έτσι κατευθύνθηκα χωρίς να το συνειδητοποιήσω στην πλευρά του νεκροταφείου με του πιο παλιούς τάφους. Αυτό το κατάλαβα από το ότι τα κλασικά ‘μοντέρνα’ μνήματα έδιναν σιγά σιγά τη θέση τους σε αγάλματα και το προσεγμένο μονοπάτι γέμιζε σταθερά όλο και περισσότερους κισσούς, κλαδιά και αγριόχορτα, στα οποία σκόνταφτα όλο και πιο συχνά. Όχι ότι αυτό με ένοιαζε βέβαια. Τίποτα δε με ένοιαζε. Κάποια στιγμή, όταν σκόνταψα, δεν ήθελα να σηκωθώ ξανά. Επίσης, συνειδητοποίησα ότι για πρώτη φορά ένιωθα χαμένη σε αυτό το μέρος. Ήταν σαν να μην είχα ξαναέρθει ποτέ…
Έτσι, σύρθηκα ως τον κοντινότερο τάφο και στηρίχτηκα πάνω του. Έριξα μια βιαστική ματιά στην επιγραφή:
ΕΜΕΛΙΝ ΣΟΦΙ ΜΠΛΑΚΓΟΥΝΤ
1778-1796
ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ
Η κοπέλα που βρισκόταν θαμμένη εκεί είχε πεθάνει περίπου στην ηλικία μου. Θα μπορούσα να είμαι κι εγώ στη θέση της…αν είχα ζήσει σε εκείνη την εποχή. Και η αλήθεια είναι ότι εκείνη τη στιγμή δε θα με πείραζε και πολύ να είμαι στη θέση της… Ένιωσα τα δάκρυα να πλημμυρίζουν ξανά τα μάτια μου. Τα άφησα να κυλήσουν και να γίνουν ένα με τις σταγόνες της βροχής.
Έκατσα έτσι για αρκετή ώρα μάλλον, γιατί όταν επιτέλους σταμάτησα είχε ήδη σκοτεινιάσει. Τότε ήταν που πρόσεξα κάτι περίεργο. Μπροστά από τον τάφο υπήρχαν μερικά φρέσκα κρινάκια, τα οποία δεν είχα δει πιο πριν και είχα καθίσει πάνω τους. Ποιος άραγε να είχε φέρει εδώ; Ποιος θα μπορούσε να επισκέπτεται έναν τόσο παλιό τάφο και μάλιστα μιας φαινομενικά ασήμαντης κοπέλας; Σκέφτηκα ότι αν ήταν σημαντική τότε θα είχα ακούσει κάτι γι αυτήν, έστω και το όνομά της μόνο. Έτσι κι αλλιώς, πρέπει να ζούσε στην περιοχή αφού ήταν θαμμένη εδώ.
Έμεινα για λίγη ώρα έτσι, να αναρωτιέμαι ποια ήταν και γιατί κάποιος να ήθελε να επισκεφτεί τον τάφο της. Ξαφνικά, χωρίς κανέναν απολύτως λόγο άρχισα πάλι να κλαίω. Σταμάτησα όμως απότομα όταν άκουσα βήματα να πλησιάζουν. Ίσως αυτό να έλυνε κάποια από τα ερωτήματά μου. Το ένστικτό μου, μου υπαγόρευε να κρυφτώ κάπου κοντά, να μην αφήσω κανέναν να με δει σε αυτή την κατάσταση, όμως δεν είχα τη δύναμη να το κάνω. Έτσι έμεινα εκεί, καρφωμένη στη θέση μου, χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτα.
Τα βήματα ακούγονταν όλο και πιο κοντά. Ο ήχος τους φάνταζε κάπως απειλητικός στα αυτιά μου.
«Άλις;!» άκουσα μια γνωστή φωνή γεμάτη έκπληξη. Γύρισα και είδα… τον Άνταμ. «Τι κάνεις εδώ;!»
«Εγώ;» τον ρώτησα μπερδεμένη. «Εσύ τι κάνεις εδώ;» παρά την έκπληξη η στενοχώρια και η αδυναμία φαίνονταν στη φωνή μου.
«Άλις, τι έχεις; Είσαι καλά;» είπε γεμάτος ανησυχία καθώς με σήκωνε από το έδαφος.
«Άνταμ…» ξεκίνησα, άλλα δεν μπόρεσα να τελειώσω την πρότασή μου γιατί ένα νέο κύμα δακρύων με σταμάτησε. Ο Άνταμ βλέποντας με έτσι με πήρε στην αγκαλιά του. Υπό άλλες συνθήκες αυτό θα μπορούσε να μου έχει φτιάξει όχι μόνο τη διάθεση για εκείνη τη στιγμή άλλα και για ολόκληρη τη μέρα.
«Όλα θα πάνε καλά, Άλις. Στο υπόσχομαι πως όλα θα πάνε καλά, ό,τι κι αν είναι…». Η φωνή του ήταν ήρεμη και αισθανόμουν πως όλα αυτά που έλεγε δεν ήταν κούφια λόγια, απλά για να με ηρεμήσει, άλλα τα εννοούσε. Σύντομα λοιπόν ανέκτησα την ψυχραιμία μου. Ντράπηκα για το ξέσπασμά μου μπροστά του. Δεν ήθελα κανένας να με βλέπει έτσι, πόσο μάλλον αυτός.
«Λοιπόν, Άλις, τι φέρνει εδώ;» με ρώτησε χωρίς να σταματήσει να με κρατάει.
«Απλά ήθελα ένα μέρος να ηρεμήσω», απάντησα.
«Μάλλον δε σου έκανε και πολλά αυτό το μέρος…» παρατήρησε αφήνοντας με. «Πώς και σκέφτηκες όμως το νεκροταφείο;»
«Πάντα εδώ ερχόμουν όποτε ήθελα καταφύγιο. Και πάντοτε με έκανε να νιώσω καλύτερα. Τσακώθηκα πολύ άσχημα με τους γονείς μου. Μου φέρονταν άδικα χρόνια και απλά η σημερινή αφορμή ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Είπαν κάποια πράγματα που με πλήγωσαν κι έτσι έφυγα από το σπίτι και ήρθα εδώ. Αυτό είναι όλο». Η λογική μου έλεγε ότι δεν έπρεπε να του πω τόσο αναλυτικά τι είχε συμβεί, άλλα την αγνόησα και έκανα αυτό που με έκανε να νιώθω καλύτερα. «Εσύ γιατί είσαι εδώ;»
«Εγώ… απλά είχα έρθει για να δω κάποια… από την οικογένεια…» ο τόνος του όταν το έλεγε έγινε πιο μελαγχολικός.
«Λυπάμαι…» του είπα. «όμως, αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι γιατί είσαι στην παλιά πλευρά του νεκροταφείου».
«Μα, δεν είπα ότι πέθανε πρόσφατα. Στην πραγματικότητα ερχόμουν στο συγκεκριμένο τάφο που σε βρήκα. Είχα έρθει κι άλλες φορές πριν από αυτήν». Αυτό εξηγούσε τα λουλούδια που είχα δει. Όμως δε εξηγούσε γιατί να θέλει να επισκεφτεί κάποιος τον τάφο ενός που έχει πεθάνει εδώ και τόσον καιρό. Έτσι, ρώτησα τον Άνταμ.
«Ω, απλά μου άρεσε η ιστορία της».
«Τι ιστορία θα μπορούσε να έχει; Αφού πέθανε τόσο νέα…» ρώτησα με ενδιαφέρον.
«Ιστορία αγάπης είναι, όχι κάτι σημαντικό για τη χώρα ή κάτι τέτοιο. Δεν ξέρω πολλές λεπτομέρειες για τη ζωή της, αλλά θα σου πω το τέλος, που μάλλον είναι και το πιο σημαντικό. Λοιπόν, υπήρχε ένας νέος που αγαπούσε την Έμελιν. Την αγαπούσε πάρα πολύ και ευχόταν να περάσει τη ζωή του μαζί της. Όμως, τα πράγματα έγιναν πολύ διαφορετικά. Ξαφνικά η Έμελιν αρρώστησε. Ο νέος δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να τη σώσει. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να τη βλέπει να γίνεται κάθε μέρα όλο και πιο αδύναμη, ως που στο τέλος πέθανε. Όμως, πριν η κοπέλα πεθάνει αυτός υποσχέθηκε ότι θα την αγαπά για όλη του τη ζωή».
Η ιστορία με είχε συνεπάρει. Ακουγόταν τόσο ρομαντική, σαν κι αυτές που μόνο στα βιβλία και τις ταινίες μπορείς να συναντήσεις.
«Και κράτησε την υπόσχεση;» ρώτησα. Ακουγόμουν σαν παιδί που ρωτάει μετά το τέλος του παραμυθιού μια ερώτηση που δεν έχει στην πραγματικότητα κανονική απάντηση, άλλα μονάχα υπόθεση.
«Ίσως όχι…» απάντησε ο Άνταμ.
«Το περίμενα…» είπα με λίγη απογοήτευση. «Τέτοιες υποσχέσεις δεν μπορεί κανένας να τις κρατήσει στην πραγματική ζωή».
«Όμως πιστεύω ότι την κράτησε για αρκετό καιρό προτού την αθετήσει». Αυτό το τελευταίο το είπε κάπως περίεργα, σαν να ήξερε τον τύπο και να τον δικαιολογούσε.
«Είναι πολύ όμορφη ιστορία όμως. Μπορώ να καταλάβω γιατί ήθελες να έρθεις εδώ. Κι εγώ μάλλον το ίδιο θα έκανα».
«Έλα», είπε πιάνοντας το χέρι μου, «θα σε πάω σπίτι σου. Δεν πρέπει να μένεις σε ένα τέτοιο μέρος βραδιάτικα». Δεν ξέρω για ποιο λόγο τον ακολούθησα και κατεύθυνα προς το σπίτι μου, τη φυλακή μου, άλλα για όση ώρα ήταν μαζί μου αυτό μου φαινόταν το πιο σωστό και λογικό πράγμα που θα μπορούσα να κάνω

Αχ αυτοί οι γονείς! Μανία με αυτό το πράγμα! Αν ένα παιδί τους είναι καλύτερο σε κάτι, αμέσως να ''καταπιέσουν'' το άλλο με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, ξεχνώντας, πολλές φορές, ότι το κάθε άτομο είναι μοναδικό και ότι δεν μπορούν πάντα να το ''προσαρμόσουν'' σύμφωνα με τα δικά τους πρότυπα, τα δικά τους μέτρα και σταθμά.

Μάλιστα...Πίσω, λοιπόν, από κάθε βρικόλακα βρίσκεται μια ιστορία αγάπης Άλις, καλά έκανες και πήγες στο νεκροταφείο. Πέτυχες λαυράκι (και τι λαυράκι!) Λες να μάθουμε περισσότερα παρακάτω για την αγάπη της Έμελιν με τον Άνταμ; Λες να σχετίζεται αυτή η αγάπη με την Άλις με κάποιον τρόπο;

Χαχαχαχα!!!! Όντως λαυράκι στο νεκροταφείο.
Θα μάθεις κάποια πράγματα περισσότερα για την αγάπη Έμελιν-Άνταμ (τουλάχιστον έτσι όπως το έχω σκεφτεί) άλλα δε μου είχε περάσει από μυαλό να σχετίζονται οι δύο με κάποιο τρόπο. Όπως έχω σκεφτεί τους χαρακτήρες των δύο μάλλον α-σχετίζονται... Ίσως όμως τώρα που μου το είπες να μου κατέβει καμιά ιδέα. Ποιος ξέρει?

Μην τα λες αυτά έτσι απλά...Η αγωνία μας μετά θα χτυπάει κόκκινο! Μην απορείς αν μας βρεις κάτω από το σπίτι σου τους λυσσασμένους φαν που θέλουμε να μάθουμε την συνέχεια και να σου χτυπάμε τα κουδούνια

Ωχχχχχ......3 κεφαλαια εχω να σχολιασω!!!!!!!
Καταρχας γραφεις πολυ καλα και δεν υπαρχει καποιο σημειο στο οποιο να βαρεθηκα!
Τωρα παμε στα γεγονοτα..........
Ανυπομονο απιστευτα για το παρτυ μιας και τρελενομαι για παρτυ μασκε!!!Συνηθως ειμαι η καλυτερη απο ολους σε αυτα!!! (Μετριοφρων οπως πανταα .. )
Να δουμε και τι θα γινει εκει!!!!!!!!
Οσον αφορα τους γονεις της Αλις.........να πανε και να χωσουν τους κ***βαθμους στον κ**ο τους!!!!Α μα ποια.......και η Λιζα αυτο και η Λιζα εκεινο!!!Να πανε να χ****νε!!Εγω δεν θα ξαναπηγενα σπιτι μου!!!!
Αχχχχχχ αυτα ειναι......ξερεις συγκινουμε απιστευτα οταν καποιος απο τους δυο εχει θανατηφορα αρρωστια και πεθαινει....μαλιστα ειχα σκοπο να γραψω μια ιστορια με τετοιο θεμα αλλα εχω αλλες 5 να τελειωσω οποτε....
Μπραβο σου παντως!!!!

@Argy: Πάλι καλά που δε σας έχω πει που μένω δηλαδή!
@Σάντρα: Όπως σου έχω ξαναπεί, άσε τη μετριοφροσύνη για τους μέτριους!
Πολύ ωραία τα λες αυτά με τους βαθμούς και τη Λίζα!!!!
Κι εγώ συγκινούμαι πάρα πολύ με αυτό το θέμα και γι αυτό το έβαλα, αν και δεν αναφέρεται πολύ. Αν τη γράψεις και όποτε τη γράψεις αυτή την ιστορία που λες θέλω πάρα πάρα πάρα πολύ να τη διαβάσω (με απλά λόγια: ΓΡΑΦΕΕΕ και φρόντισε να την τελειώσεις αν την αρχίσεις, και αυτή και τις άλλες που έχεις αφήσει στη μέση)
Σας ςυχαριστώ πολύ και τις δύο για τα καλά σας λόγια και την υποστήριξη!!!! Το 8ο κεφάλαιο το βράδυ!!! Μετά όμως πρέπει να ξέρετε πως δεν έχω άλλα έτοιμα και θα πρέπει να περιμένετε γιατί αν και έχω έμπνευση έχω επίσης και εξετάσεις και όσο να 'ναι θέλω να πάω λίγο καλά... (Επίσης έχω και ένα-δύο τεχνικά θεματάκια τα οποία ελπίζω να έχω λύσει πριν χρειαστεί να φτάσω στο σημείο που να τα χρειάζομαι).

και εμενα η πρωτη μου σκεψη οταν το διαβασα πρωτη φορα ηταν πως το αγορι το οποιο ειχε ερωτευτει την εμελιν ηταν ο ανταμ (θυμασαι χριστινα?)
και πως κρατησε την υποσχεση του για πααααρα πολλα χρονια, ωσπου την αθετησε εξαιτιας της... αλις (ταμπουρλα παρακαλω)
που να ηξερε η καημενουλα οτι αυτα που δεν γινονται στην πραγματικη ζωη, δεν γινονται επειδη εκεινη δεν τα αφησε να συμβουν (χωρις να το θελει βεβαια)
και τωρα μου ηρθε και μια νεα απορια. ο ανταμ κατα τυχη μετακομισε εκει? η ειχε καποιον αποτερο σκοπο?

οσο για τους γονεις της... τι μ*****ς. αμαν πια. η λιζα το ενα, η λιζα το αλλο. ο καθενας ειναι διαφορετικος και πρεπει να τον δεχομαστε οπως ειναι.
ωστοσο η αλις απο την μια εχει γονεις που αδιαφορουν και απο την αλλη εχει φιλους που αναπληρωνουν, οσο ειναι δυνατον, αυτο το κενο με την αγαπη και την αφοσιωση τους

και σαντρα, ασχετο αλλα εσυ ποτε θα συνεχισεις τις ιστοριες σου?

Φυσικά και θυμάμαι! Ξεχνιούνται αυτά?
Ε, όχι και καημενούλα! Σίγουρα δε θα μπορούσε να το ξέρει άλλα καημενούλα δεν τη λες με τίποτα!
Όντως πάρα πολύ μ... άλλα έχεις δίκιο για τις φίλες της ότι το αντισταθμίζουν!
Ο Άνταμ δε μετακόμισε εκεί, βρισκόταν στη γύρω περιοχή από καιρό απλά πήγε στο σχολείο εκείνη τη χρονιά. That's all... Άλλα τώρα μην πω γιατί καλύτερα, ε?

ναι. καλυτερα να μην πεις

Σπόιλερ:

και καλα τοσο καιρο και δεν τον ειχαν παρει χαμπαρι?

Γιατί να τον πάρουν χαμπάρι? Πήγαινε και τους χτύπαγε τα κουδούνια??? Αφού ξέρεις πως είναι η κατάσταση στην εποχή μας που δεν ξέρουμε ποιος είναι ο γείτονας... Έτσι κι αλλιώς δεν είναι να πεις ότι έμεναν και δίπλα για να τον πετύχει πουθενά...

Σπόιλερ:

ααα...ναι σωστα. αλλα πρεπει να ξαναδιαβασω το κειμενο για να τους βρω και να στους πω
αρα κατα το απογευματακι

Οκ, περιμένω όμως! Μην τολμήσεις και το ξεχάσεις!!! :Ρ

τα ένιωσα να τρυπούν σαν λεπίδες την καρδιά μου
Σαν λεπίδες φτιαγμένες από πάγο
Τα άφησα να κυλήσουν και να γίνουν ένα με τις σταγόνες της βροχής
Ο ήχος τους φάνταζε κάπως απειλητικός στα αυτιά μου
προς το σπίτι μου, τη φυλακή μου,

αυτα ειναι. απλα εννοουσα οτι ειχες χρησιμοποιησει καποιες ωραιες εκφρασεις, συνειρμους και παρομοιωσεις

Αααα, αυτά... Τώρα κατάλαβα. Είχα έμπνευση εκείνη την ημέρα φαίνεται! :Ρ

χαχα ναι
ειχες μεγαλη εμπευση

γιατι δεν βαζεις τωρα το 8?

Το βράδυ γιατί θέλω να το διορθώσω σε κάποια σημεία...

ααα... οκ τοτε!

Εντάξει, τα διόρθωσααα.... Ορίστε το επόμενο κεφάλαιο! (Για μερικές μέρες μάλλον δε θα έχει καινούργιο κεφάλαιο γιατί αυτό είναι το τελευτάιο ολοκληρωμένο μου)

8ο κεφάλαιο

Δυστυχώς φτάσαμε γρήγορα σπίτι μου. Αν και ήξερα ότι έπρεπε κάποια στιγμή να γυρίσω δεν ήθελα να είναι τόσο σύντομα. Ειδικά αφού ήμουν μαζί με τον Άνταμ.
«Θα μείνεις λίγο;» τον ρώτησα πριν χτυπήσω το κουδούνι. «Δε νομίζω ότι θα μπορέσω να μείνω τόσο σύντομα μόνη μου μαζί τους», πρόσθεσα μελαγχολικά.
«Ναι, άλλα για λίγο, δεν μπορώ περισσότερο…» απάντησε και ένιωσα ένα βάρος να φεύγει από πάνω μου.
«Δεν πειράζει, όσο μπορείς…» του είπα χτυπώντας το κουδούνι. Τα δευτερόλεπτα της αγωνίας πριν ανοίξουν την πόρτα ήταν ό,τι χειρότερο. Ήμουν απόλυτα σίγουρη ότι την είχα πολύ άσχημα ή μάλλον την είχα πιο άσχημα απ’ ότι συνήθως. Έτσι μου ήρθε μεγάλη έκπληξη όταν η αδερφή μου άνοιξε την πόρτα και έπεσε με δύναμη πάνω μου, αγκαλιάζοντάς με.
«Άλις! Ανησύχησα!» φώναξε. «Δεν ξέρεις τι πράγματα έβαζα με το μυαλό μου μέχρι να έρθεις!»
«Λίζα…» πήγα να της πω ότι δεν περίμενα τέτοια υποδοχή όταν είδα τους γονείς μου να με κοιτάζουν έντονα. Γύρισα προς τα πίσω να δω τον Άνταμ. Είχε μείνει κολλημένος στο κατώφλι της πόρτας ενώ εγώ και η Λίζα είχαμε κάνει μερικά βήματα προς τα μέσα.
«Έλα» του είπα όσο πιο διακριτικά μπορούσα. Με το που το είπα εκείνος μπήκε μέσα λίγο επιθετικά, σαν να τον κρατούσε πίσω ένα αόρατο τείχος που είχε μόλις πέσει.
Εντωμεταξύ η μητέρα μου με είχε πλησιάσει και ετοιμαζόταν να μου μιλήσει όταν ο Άνταμ την κοίταξε δολοφονικά, σαν να της έλεγε να κάνει πίσω, να μη με πλησιάσει. Έκρινα την προστατευτική συμπεριφορά του, αν ήταν όντως αυτό, λίγο υπερβολική. Δεν είπα τίποτα όμως. Στο κάτω κάτω δεν είχε καν μιλήσει και ήταν ο μόνος που μου είχε σταθεί όταν χρειαζόμουν κάποιον δίπλα μου.
Παρά το ψυχρό και απειλητικό βλέμμα του όμως απευθύνθηκε στους γονείς μου με μια ευγένεια που μου θύμιζε παλιότερη εποχή: «Καλησπέρα κύριε Ρόουζ» είπε. Μετά στράφηκε στη μητέρα μου: «Κυρία μου…» Κατά τη γνώμη μου όλη αυτή η ευγένεια δεν τους άξιζε άλλα δεν μπορούσα να μην παραδεχτώ ότι τους έκανε καλή εντύπωση.
«Εσύ πρέπει να έφερες την Άλις πίσω, σωστά;» ρώτησε ο πατέρας μου σαν να νοιαζόταν που γύρισα.
«Ναι» απάντησε ψυχρά. «Συναντηθήκαμε και την έφερα μέχρι εδώ». Μετά γύρισε προς εμάς. «Άλις, καλύτερα να πας με τη Λίζα πάνω να αλλάζεις και να στεγνώσεις. Θα έρθω μόλις είσαι έτοιμη». Σε αντίθεση με τον προηγούμενο τόνο του, αυτός ήταν πιο ζεστός και έδειχνε να ενδιαφέρεται πραγματικά.
Ένευσα θετικά και ανέβηκα πάνω μαζί με τη Λίζα. Μόλις μπήκαμε στο δωμάτιό μου εκείνη με πήγε στο μπάνιο και με πρόσταξε να μπω στη μπανιέρα αφού την είχε γεμίσει και μου είχε φέρει στεγνά ρούχα. Υπάκουσα γιατί ήμουν πάρα πολύ κουρασμένη για να αντιδράσω. Η αδερφή μου βγήκε από το μπάνιο λέγοντας μου ότι θα με περιμένει έξω.
Μετά που τελείωσα το μπάνιο και στέγνωνα τα μαλλιά μου σκέφτηκα για πρώτη φορά πόσο παράξενη ήταν η συμπεριφορά της. Δεν το περίμενα να ενδιαφέρεται για μένα, άλλα από την άλλη πάλι, σε μια κανονική οικογένεια αυτό θα ήταν αναμενόμενο. Έτσι κι αλλιώς αδερφή μου ήταν.
Όταν βγήκα έξω τη βρήκα να κάθεται στο κρεβάτι μου.
«Πώς είσαι;» ρώτησε.
«Καλά…» απάντησα ακόμα χωρίς να μπορώ να χωνέψω ότι την ένοιαζε.
«Πού ήσουν όλη αυτή την ώρα; Ποιος είναι αυτός που σε βρήκες; Και πού σε βρήκε;»
«Πιο σιγά τις ερωτήσεις!» είπα κουρασμένα. «Ο Άνταμ είναι συμμαθητής μου, με βρήκε στο νεκροταφείο που είχα πάει και με έφερε πίσω».
«Στο νεκροταφείο πάλι, ε; Καλά εσύ το καταλαβαίνω να πας εκεί, άλλα αυτός τι δουλειά είχε;» ρώτησε πάλι.
«Είχε πάει να δει κάποια συγγενή του, μάλλον θεία του πρέπει να ήταν…» της απάντησα.
«Α, μάλιστα…» είπε. Προς μεγάλη μου έκπληξη μετά από λίγα λεπτά σιωπής με αγκάλιασε. «Άλις, μου έλειψες!» φώναξε.
«Σου… έλειψα;! Μα πως γίνεται αυτό; Δεν έλειπα και τόση ώρα».
«Απλά εννοώ ότι ανησύχησα. Μη δείχνεις τόσο έκπληκτη, είσαι αδερφή μου και σε νοιάζομαι ανεξάρτητα του πόσο τρελή είσαι. Είμαι σίγουρη πως κι η μαμά κι ο μπαμπάς νιώθουν το ίδιο για σένα!»
Αυτό το τελευταίο δεν το πολυπίστευα άλλα αυτά που μου είχε μόλις πει ήταν κάπως πολλά για να τα αφομοιώσω τόσο γρήγορα κι έτσι δεν εξέφρασα τις σκέψεις μου.
«Πάμε κάτω;» έκανε μετά από λίγο. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ακούστηκε ένα χτύπημα στην πόρτα και μπήκε μέσα ο Άνταμ.
«Είσαι καλύτερα;» με ρώτησε κι αυτός.
«Ναι, πολύ καλύτερα. Σ’ ευχαριστώ που ήρθες μαζί μου!» απάντησα.
«Δεν μπορούσα να σε αφήσω εκεί μόνη σου…» είπε. Για λίγες στιγμές μείναμε έτσι να κοιτάμε ο ένας τον άλλο χωρίς να μιλάμε. «Πρέπει να φύγω τώρα», συνέχισε. «Όποτε νιώσεις έτοιμη κατέβα κάτω να μιλήσεις με τους γονείς σου. Είμαι σίγουρος ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα από ‘δω και στο εξής». Με αυτά τα λόγια έκανε μεταβολή και κατευθύνθηκε προς τις σκάλες. Εγώ τον ακολούθησα και κατεβήκαμε μαζί κάτω.
Μόλις έφυγε πήγα στο σαλόνι όπου κάθονταν οι γονείς μου. Δεν ένοιωθα έτοιμη ακόμα άλλα ήμουν σίγουρη πως αν άφηνα να περάσει περισσότερος χρόνος η κατάσταση δε θα βελτιωνόταν. Έκατσα στην πολυθρόνα απέναντί τους και περίμενα. Αφού οι γονείς μου κοιτάχτηκαν μεταξύ τους για λίγα δευτερόλεπτα ο μπαμπάς μου δήλωσε: «Συγγνώμη, Άλις. Σου φερθήκαμε άδικα…»
«Ναι», συμφώνησε η μαμά. «Είπαμε κάποια πράγματα που δεν εννοούσαμε. Και φυσικά εννοείται πως μπορείς να πας στο πάρτι που θες». Λοιπόν, από όλα όσα περίμενα να μου πουν αυτό ήταν το τελευταίο. Δεν ήξερα τι είχε συμβεί από τη στιγμή που έφυγα ή τι τους είχε πει ο Άνταμ, άλλα αν υπήρχε μαγεία θα ήμουν σίγουρη ότι τους είχε κάνει κάποιο ξόρκι. Αλλιώς δε θα μπορούσε να εξηγηθεί η συμπεριφορά τους.
Μόλις οι σκέψεις αυτές σχηματίστηκαν στο μυαλό μου είχα μια αίσθηση déjà vu. Ήμουν σίγουρη πως είχα σκεφτεί ξανά και είχα συνδέσει τη μαγεία με τον Άνταμ ή μάλλον όχι με τον ίδιο αλλά με κάτι σχετικό με αυτόν. Δεν μπορούσα όμως με τίποτα να θυμηθώ πού, πώς, γιατί και αν είχε συμβεί στα αλήθεια αυτό το πράγμα.
«Εντάξει…» είπα διστακτικά. Ήμουν έτοιμη να τους ρωτήσω πως γινόταν η στάση τους να είχε αλλάξει τόσο πολύ από τη μια στιγμή στην άλλη. Σκεπτόμενη όμως ξανά κρατήθηκα γιατί μπορεί αυτά που θα έλεγα να έκαναν το «ξόρκι» να σπάσει και όλα να ξαναγυρίσουν στην προηγούμενη κατάσταση.
«Άλις, καλύτερα να πας πάνω να ξαπλώσεις», είπε η μαμά μου μετά από λίγο. «Και αύριο καλύτερα να μην πας σχολείο. Έμεινες έξω στη βροχή και μπορεί να κρυώσεις. Δε θα θες να χάσεις το πάρτι φαντάζομαι…»
«Εντάξει… Καλή…νύχτα…» έκανα. Ακούστηκα σαν κάποιος που μόλις έχει μάθει τις φράσεις σε μια ξένη γλώσσα και δεν είναι σίγουρος πώς να τις προφέρει. Και η αλήθεια είναι πως για μένα το να μιλάω έτσι στους γονείς μου, και αντίστοιχα αυτοί να μιλάνε έτσι σε μένα ήταν κάτι σαν καινούργια γλώσσα.
Με καληνύχτισαν και αυτοί και ανέβηκα ξανά στο δωμάτιό μου. Η Λίζα ήταν ακόμα εκεί και με περίμενε. Μόλις μπήκα αυτή κατευθύνθηκε προς την πόρτα. Πριν βγει γύρισε και είπε: «Υποσχέσου μου πως δε θα ξαναφύγεις! Με κατατρόμαξες σήμερα και για πρώτη φορά κατάλαβα πόσο σημαντική είσαι για μένα».
«Ναι, στο υπόσχομαι…» είπα κάπως βεβιασμένα. Στην πραγματικότητα δεν ήμουν σίγουρη αν το εννοούσα γιατί δεν ήμουν σίγουρη αν το εννοούσε κι αυτή. Όμως ήξερα πως εκείνη τη στιγμή μόνο έτσι θα ησύχαζε και θα με άφηνε μόνη. Και το να μείνω μόνη μου ήταν αυτό που ήθελα περισσότερο εκείνη τη στιγμή.
Όταν η αδερφή μου βγήκε από το δωμάτιο έκανα κάτι εντελώς παιδιάστικό. Έκλεισα τα μάτια μου και τσίμπησα δυνατά το χέρι μου. Περίμενα μόλις θα τα άνοιγα ξανά να βρεθώ στο νεκροταφείο, πριν να με βρει ο Άνταμ, άλλα ήμουν ακόμα στο δωμάτιό μου και όλα όσα είχα ζήσει ήταν αλήθεια.
Ξάπλωσα στο κρεβάτι και έκλεισα το φως. Φυσικά δε σκόπευα να κοιμηθώ άλλα να προσπαθήσω να βγάλω κάποιο νόημα από τη σημερινή παράνοια άλλα στάθηκε αδύνατο. Η κούραση με κυρίευσε και προτού το καταλάβω βυθιζόμουν σε έναν βαθύ και λυτρωτικό ύπνο.