Όνειρο στο Σκοτάδι

σαν να τον κρατούσε πίσω ένα αόρατο τείχος που είχε μόλις πέσει

το σαν μου αρεσει. κατι μου λεει οτι για να μπει σε ανθρωπινο σπιτι πρεπει να προσκληθει μεσα.

πολυ ανατρεπτικο κεφαλαιο. εχω την εντυπωση οτι στους γονεις της εκανε κατι σαν υποβολη οταν εμειναν μονοι. αλλα στην αδερφη της? πως και αυτη η αλλαγη συμπεριφορας? μηπως ο ανταμ εχει τηλεπαθητικες ικανοτητες και την επηρεασε απο αποσταση?

Ναι, έχεις δίκιο και για την πρόσκληση και για την υποβολή. Όμως στην αδερφή της δεν έκανε τίποτα. Η αδερφή της από μόνη της δεν ειναι τόσο κακιά... Και έτσι κι αλλιώς, ο Άνταμ δεν έχει τηλεπάθεια...

wow!!! πετυχα 2 στα 3

Ναι, είσαι εκπληκτική! Να πας να παίξεις ΛΟΤΤΟ!!! Μην αφήνεις το ταλέντο σου ανεκμετάλλευτο! :Ρ

οκ!!! αλλα εσυ με εμπνεεις. αρα θα ερθεις μαζι οταν θα παω να παιξω

ολα τα λεφτα η ιστορια σου..αντε καλη συνεχεια!

Ευχαριστώ πολύ!!!!!
Εύα αν έρθω μαζί σου θα μου δώσεις τα μισά κέρδη! Εντάξει?

:<3: too!!χαχαχαχαχαχ
περιεργος ομως μου ηρθε και εμενα ιδεα για ιστορια!!καταπληκτικο εε;μολις τελειωσουν οι εξετασεις θα προσπαθησω να αρχισω να την γραψω και να ειναι καλη μπορει να την δημοσιευσω!

Ωραία!!! Τι θέμα θα έχει?

κοιτα εχω απλα την γενικη ιδεα!!δεν το εχω επεξεργαστει ακομα καλα καλα...αλλα μολις την φτιαξω θα στην στειλω να την διαβασεις και να μου πεις πως σου φαινεται..αλλα αυτα μετα τις εξετασεις!

μπορεις να μου τη στειλεις κι εμενα?

το ενα τεταρτο των κερδων θα σου δωσω. εγω θα στυβω το μυαλο μου, οχι εσυ

Αν όμως δεν είμαι εγώ μπροστά όχι το μυαλό σου, ούτε πορτοκάλι δε θα μπορείς να στύψεις! Άρα τα μισά!

δεν διαπραγματευομαι. μπορω και ας μην εισαι κοντα να κερδισω. απλα σου ειπα οτι εισαι η εμπνευση μου ως κοπλιμεντο

παρεπιπτοντως ποτε το επομενο κεφαλαιο? εννοω ποτε θα το δημοσιευσεις. θελω να γραψω τα σχολια μου

Σήμερα το βράδυ! Αφού το έχω έτοιμο...

και κατι μου λεει οτι ολοι θα μεινουν με το στομα ανοιχτο.
εχω πολλα προαισθηματα τωρα τελευταια, ετσι?
να ανησυχω?

Πονήρε Άνταμ! Εμ προσκλήθηκες και μπήκες στο σπίτι, εμ μέσω της υποβολής τους μετέτρεψες σε ''τέλειους γονείς'' Αλλά η υποβολή που έκανε και στην ίδια δεν την αφήνει να το δει αυτό. Touché!

Σπόιλερ:

Φυσικά και θέλουμε!!!! Να την ανεβάσεις!!!!
Εύα, ελπίζω γι αυτό το ανησυχιτικό σου προαίσθημα να έχεις δίκιο!

Αλήθεια; Θέλετε;

Πάντως, να ξέρεις ότι την έχω γράψει πριν από κάτι μήνες...

Σπόιλερ:

Φυσικά και θέλουμε! Και μην ανησυχείς γι αυτό. Δεν είναι και τίποτα το ασυνήθιστο ούτε τα μασκέ πάρτι ούτε τα νεκροταφεία!

Ok...Μπορεί να την ανεβάσω σήμερα το βράδυ

ναι αμε. φυσικα και θελουμε να την ανεβασεις. εξαλλου το forum για vampire ειναι. πολλες ιστοριες βασιζονται σε αυτο

χριστινα, βαζω στοιχημα οτι το προαισθημα μου θα βγει αληθινο

Ναι? Για να δούμε...

9ο κεφάλαιο

«Καλά, ε! Είσαι θεά! Μεγαλούργησα πάλι!» είπε η Έμιλι που μόλις είχε τελειώσει με το βάψιμό μου και μου είχε φορέσει την περούκα. «Άντε να δεις στον καθρέφτη! Και μην ξεχάσεις να βάλεις και τους φακούς».
Πήγα και κοιτάχτηκα στον καθρέφτη του μπάνιου. Το πρόσωπό μου είχε βαφτεί κατάλευκο και τα χείλη μου στο χρώμα του αίματος. Αφού έβαλα τους φακούς σχεδόν δεν μπορούσα να αναγνωρίσω τον εαυτό μου! Η Έμιλι είχε κάνει καταπληκτική δουλειά.
Εγώ από την άλλη δεν είχα κάνει τόσα πολλά πάνω της. Απλά της είχα δανείσει κάποια ρούχα και την είχα βάψει με σκούρες σκιές. Αυτή θα μπορούσαν εύκολα να την αναγνωρίσουν αλλά δεν πείραζε τόσο. Αυτή θα πήγαινε στο πάρτι νόμιμα.
Μετά από λίγη ώρα που αλληλοθαυμαζόμασταν χτύπησε το κουδούνι. Ήταν ο Τζέισον που είχε έρθει από εδώ για να φύγουμε και οι τρεις μαζί για το πάρτι, αφού θα περνούσαμε πρώτα να πάρουμε τη Ζοζεφίν και τη Μέλανι που θα ετοιμάζονταν μαζί.
Όταν άνοιξα την πόρτα τον είδα μπροστά πάρα πολύ αλλαγμένο. Φορούσε κοστούμι και κάπα και έμοιαζε λίγο με το Δράκουλα σε νεαρή ηλικία. Αν και οι Κορεάτες, και γενικά όλοι οι τριγύρω, δε μου άρεσαν δεν μπορούσα να μην παραδεχτώ πως με αυτή την εμφάνιση ήταν πραγματικά κούκλος. Η Έμιλι έτρεξε, τον αγκάλιασε και φιλήθηκαν. Η σκηνή αυτή ήταν τόσο ρομαντική, σαν να είχε βγει από ταινία. Σκέφτηκα πως θα ήθελα κι εγώ να τη ζήσω και φαντάστηκα για λίγα δευτερόλεπτα πως θα ήταν αν στη θέση της Έμιλι και του Τζέισον ήμουν εγώ και ο Άνταμ…
«Είσαι τόσο νόστιμη που θέλω να σε φάω!» είπε ο Τζέισον και έκανε πως τη δάγκωνε το λαιμό, ενώ στην πραγματικότητα τη φιλούσε.
«Κι εσύ το ίδιο!» απάντησε η Έμιλι και αντέγραψε την κίνησή του.
Μόλις επιτέλους σταμάτησαν αυτά τα θεατρινίστικα φιλιά που με έκαναν να νιώθω κάπως άβολα ξεκινήσαμε. Μέσα σε ένα τέταρτο περπατήματος διακοπτόμενου συνεχώς από γέλια είχαμε φτάσει στο σπίτι της Ζοζεφίν, απ’ όπου πήραμε τα κορίτσια και συνεχίσαμε προς της Άναμπελ. Ήταν και οι δύο υπέροχες! Ειδικά η Μέλανι ήταν σαν να έχει βγει από ταινία εποχής. Φορούσε μια μακριά τιρκουάζ φούστα και κορσέ στο ίδιο χρώμα με χρυσά κεντήματα και άσπρη δαντέλα στο τελείωμα. Η μάσκα της είχε χρυσαφί χρώμα και κρατούσε στο χέρι της μια βεντάλια από λευκή δαντέλα. Η Ζοζεφίν φορούσε τα ρούχα από την παράσταση του μπαλέτου που είχε δώσει το καλοκαίρι. Αν και δε θυμόμουν ποια ήταν η παράσταση θυμόμουν πως ο ρόλος που είχε ήταν κάτι σαν φοίνικας ή πουλί της φωτιάς. Αυτό βέβαια ήταν προφανές από τα ρούχα που φορούσε που είχαν τις αποχρώσεις της φλόγας ενώ το κεφάλι της και τη μάσκα στόλιζαν φτερά του ίδιο χρώματος. Και οι δυο τους βέβαια είχαν κάνει πολύ καλή δουλειά και ήταν δύσκολο να καταλάβουν οι άλλοι ποιες ήταν.
Είχαμε συνεννοηθεί ότι δε θα πηγαίναμε όλοι μαζί για να μην μας καταλάβουν. Η Μέλανι θα πήγαινε πρώτη μόνη της και θα έλεγε πως την έλεγαν Άμπερ, δηλαδή το όνομα της κοπέλας του Στέφαν, η οποία απ’ ότι είχαν ακούσει τα κορίτσια είχε αρρωστήσει και δε θα ερχόταν. Μετά από λίγη ώρα θα ακολουθούσαν η Έμιλι με τον Τζέισον και γύρω στα δέκα λεπτά αργότερα θα πηγαίναμε η Ζοζεφίν κι εγώ και θα λέγαμε, αν μας ρωτούσε κανένας, πως εμένα με έλεγαν Τζέσικα και τη Ζοζεφίν Βικτόρια, που ήταν αρκετά συνηθισμένα ονόματα. Βέβαια, ποντάραμε και στο ότι η Άναμπελ είχε καλέσει πολλά άτομα και θα μπορούσαμε να περάσουμε απαρατήρητες μέσα στο πλήθος.
Ένα στενό πριν από το σπίτι της Άναμπελ αφήσαμε τη Μέλανι να προσχωρήσει μόνη της, αφού της ευχηθήκαμε καλή επιτυχία, ενώ εμείς παρακολουθούσαμε από τη γωνία τι γινόταν. Την είδαμε να προχωράει αργά και λίγο φοβισμένα προς την πόρτα και να χτυπάει το κουδούνι. Η Άναμπελ, ντυμένη μάγισσα, μια στολή που την έκανε να δείχνει τρομακτική, άνοιξε την πόρτα και χαιρέτησε εγκάρδια τη Μέλανι σαν να ήταν η καλύτερή της φίλη. Μάλλον τέτοια υποδοχή πρέπει να είχαν όλοι οι καλεσμένοι στο πάρτι της ανεξαρτήτως του ποιοι ήταν.
Πέντε λεπτά αργότερα πήγαν ο Τζέισον με την Έμιλι. Η Ζοζεφίν κι εγώ παραμείναμε στην κρυψώνα μας και περιμέναμε να δούμε πως θα τους υποδεχόταν αυτούς. Όπως μάντεψα είχαν την ίδια θερμή υποδοχή.
«Ίου!» έκανε με ψεύτικη αηδία η Ζοζεφίν. «Κοίτα πως την αγκαλιάζει την καημένη την Εμ! Εγώ θα είχα ξεράσει!»
Γέλασα με τον τρόπο που τα είπε και πρόσθεσα: «Έχω κάτι χαπάκια που βοηθάνε σε τέτοιες περιπτώσεις μαζί μου! Θες κανένα; Μάλλον η αγαπητή θα χαλάσει τον κόσμο αν ξεράσεις στη στολή της ή χειρότερα στα μαλλιά της!» βέβαια δεν ανέφερα το γεγονός ότι η ίδια η Ζοζεφίν πριν από ένα χρόνο έκανε καλή παρέα με την Άναμπελ και κατέληξε με εμάς λόγω ενός παντελώς ηλίθιου τσακωμού για τα μαλλιά.
«Έλα, πάμε;» ρώτησε.
«Τώρα ή ποτέ!» είπα και κατευθυνθήκαμε προς το σπίτι. Χτυπήσαμε και μας άνοιξε η Άναμπελ. Από κοντά έδειχνε ακόμα χειρότερη απ’ ότι από εκεί που ήμασταν πριν.
«Χρυσές μου!» είπε αγκαλιάζοντας και φιλώντας τα μάγουλα μας, σαν να ήμασταν καλές φίλες. «Χαίρομαι που ήρθατε τελικά!» Μόλις έκλεισε την πόρτα πίσω της γύρισε προς το μέρος μου και είπε ενθουσιασμένα: «Καινούργιο άρωμα; Μυρίζει υπέροχα!»
«Ναι, γλυκιά μου! Προχτές το πήρα και δεν το έχω ξαναβάλει! Τι λες, μου πάει;» απάντησα. Να είναι καλά το υποκριτικό μου ταλέντο και η ετοιμολογία μου.
«Μα, ναι, και βέβαια σου πάει! Μου θυμίζει μιας κοπέλας από το σχολείο, πολύ αντιπαθητικής!» Αυτό το ψωνίστικο ύφος μου την έσπαγε απίστευτα άλλα έπρεπε να το ανεχτώ και να υιοθετήσω κι εγώ.
«Α, πρέπει να λες εκείνο το φρικιό!» πετάχτηκε η Ζοζεφίν. «Την… αχ, πώς τη λένε; Άσλεϊ;»
«Ναι, αυτή λέω! Ευτυχώς δε θα έρθει, δεν την κάλεσα! Και είναι τόσο στον κόσμο της που μπορεί να μην ξέρει καν για το πάρτι!» απάντησε και εμείς προσποιηθήκαμε πως γελούσαμε. Ευτυχώς για μας ξαναχτύπησε το κουδούνι.
«Αγάπες πρέπει να ανοίξω! Θα τα ξαναπούμε όμως! Μέχρι τότε να περάσετε τέλεια!» είπε και έφυγε.
«Ουφ, ευτυχώς!» έκανα στη Ζοζεφίν. «Δε θα άντεχα ούτε λεπτό παραπάνω να με θάβω!»
Εκείνη γέλασε και συμφώνησε μαζί μου. Κατευθυνθήκαμε προς τη μεριά που βρίσκονταν ο Τζέισον, η Έμιλι και η Μέλανι.
«Άμπερ, χρυσή μου!» είπα στον τόνο της Άναμπελ για να σπάσουμε πλάκα, «Ευτυχώς που ήρθες! Δε θα γινόταν πάρτι χωρίς εσένα!»
«Ω, Τζέσικα! Τι κάνεις; Κι εσύ Βικτόρια;» έκανε αυτή με το ίδιο ύφος. «Πόσο χαίρομαι που σας βλέπω!»
«Κι εμείς το ίδιο!» απάντησε η Ζοζεφίν, «Άλλα τον καημένο τον Στέφαν δεν τον έχεις χαιρετήσει ακόμα!»
Η Μέλανι γέλασε και κοίταξε προς την κατεύθυνση που της έδειξε η Ζοζεφίν. Ο Στέφαν καθόταν σε έναν καναπέ, ντυμένος κι αυτός με το αντρικό αντίστοιχο της στολής της Μέλανι και έπινε κάτι που μου έμοιαζε από το χρώμα με Σανγκρία ή κρασί.
«Άντε, πήγαινε!» την προέτρεψα.
«Και κοίτα να περάσεις καλά!» πετάχτηκε η Έμιλι κλείνοντας πονηρά το μάτι.
Μετά από λίγη ώρα που καθίσαμε και σχολιάσαμε τις στολές των διάφορων που περνούσαν με την περιστασιακή ψιλοκουβεντούλα που πιάναμε σε άσχετους ή που έπιαναν εκείνοι μαζί μας πήγαμε να χορέψουμε. Θυμήθηκα ότι η Έμιλι μου είχε πει σε κάποια φάση πως το σαλόνι ήταν ιδανικό για πάρτι. Εγώ φυσικά δε φανταζόμουν να ήταν τόσο ευρύχωρο, δηλαδή να χωράει γύρω στα εκατό άτομα, γιατί τόσοι περίπου μου φαινόταν ότι ήμασταν, και παρ’ όλα αυτά να μην υπάρχει στρίμωγμα.
Μετά από γύρω στη μία ώρα χορού η Ζοζεφίν μου είπε: «Η Μέλανι χάθηκε εντελώς, ε; Δεν τη βλέπω πουθενά!»
«Ναι, πράγματι» είπα κοιτώντας τριγύρω. «Μάλλον εφαρμόζει τη συμβουλή της Έμιλι για… καλοπέραση!»
«Ναι, μάλλον! Και τώρα που είπες Έμιλι δεν πάμε να τη βρούμε; Βαρέθηκα να χορεύω!» Συμφώνησα και αφού ψάξαμε λίγο τη βρήκαμε σε μια απόμερη πλευρά του δωματίου να φιλιέται με τον Τζέισον με τόσο πάθος που θα έλεγε κανείς ότι πίστευαν πως δε βρισκόταν κανένας γύρω τους.
Κάναμε μια βόλτα τριγύρω μέχρι να «ξεκολλήσουν» και μετά τους πλησιάσαμε.
«Βαρεθήκαμε να χορεύουμε,» δήλωσα. «Μήπως θέλετε να εξερευνήσουμε το σπίτι;»
«Εμ, βασικά, εγώ και ο Τζέισον περνάμε καλά εδώ… Αν θέλετε μπορείτε να πάτε μόνες σας…» απάντησε δήθεν ντροπαλά η Έμιλι. Το ότι μας παρατούσε για τον Τζέισον με εκνεύρισε αρκετά. Δεν ήξερα βέβαια εγώ τι θα έκανα αν ήμουν στη θέση της, όμως δε μου φαινόταν σωστό το να μας πείσει να πάμε στο πάρτι και μετά να μας παρατήσει να περιφερόμαστε στο σπίτι μόνες μας για χάρη του Κινέζου!
Πριν όμως προλάβω να πω τίποτα η Ζοζεφίν, η οποία ήταν καλύτερη από μένα στο να επιδεικνύει τακτ είπε: «Φυσικά και δεν έχουμε πρόβλημα να πάμε μόνες μας!» και με τράβηξε σχεδόν προς την κατεύθυνση της πόρτας που μάλλον πήγαινε προς το χολ.
«Με εκνεύρισε απίστευτα αυτό που έκανε!» είπα μόλις είχαμε βγει έξω. «Εντάξει, είπαμε, είναι ερωτευμένη με τον Κινέζο άλλα όχι και να μας φτύνει έτσι!»
«Ηρέμησε!» είπε η Ζοζεφίν, κι αυτή εκνευρισμένη. «Μην εξάπτεσαι τόσο εύκολα! Τι θα έκανες δηλαδή αν στη θέση της Εμ και του Κινέζου ήσουν εσύ και ο Άνταμ;»
«Δεν είναι το ίδιο…» είπα. Το ότι είχε μαντέψει πως ήμουν ερωτευμένη με τον Άνταμ με έκανε να χάσω τα λόγια μου και να μην ξέρω τι να πω.
«Έλα τώρα Άλις, απάντησέ μου ειλικρινά! Κι εσύ το ίδιο δε θα έκανες;»
Δεν είπα τίποτα. Δεν ήθελα να απαντήσω στην ερώτηση. Έτσι η Ζοζεφίν κατέληξε πως κι εγώ το ίδιο θα έκανα και αναστέναξε παραιτημένη και εκνευρισμένη.
«Πάμε να εξερευνήσουμε;» είπα με πιο χαρούμενο τόνο για να αλλάξω θέμα. «Πεθαίνω να δω πώς είναι το σπίτι!»
«Ναι, πάμε!» απάντησε άλλα καταλάβαινα από τη φωνή της ότι ακόμα δεν είχε ξεχάσει την προηγουμένη συζήτησή μας.
Αρχίσαμε να προχωράμε στο διάδρομο και φτάσαμε ως το σημείο που οι δύο σκάλες, για τον υπόγειο και τον δεύτερο όροφο, συναντιόντουσαν.
«Πάνω ή κάτω;» έκανε η Ζοζεφίν αδιάφορα.
«Πάμε στο υπόγειο!» απάντησα. Από τότε που Η Έμιλι μου είχε μιλήσει γι αυτό ήθελα να δω πώς ήταν.
Κατεβήκαμε τη σκάλα και φτάσαμε ως την πόρτα. Προσπάθησα να την ανοίξω άλλα δυστυχώς ήταν κλειδωμένη. Ευχήθηκα να ήξερα να παραβιάζω κλειδαριές. Όμως αφού δεν είχα μάθει ποτέ δεν μπορούσαμε να μπούμε. Αυτό έκανε ακόμα πιο έντονη την αίσθηση του μυστηρίου που μου προκαλούσε αυτό το μέρος του σπιτιού. Έτσι, δεν κρατήθηκα και έριξα μια ματιά μέσα από την κλειδαρότρυπα.
Το φως του διαδρόμου ήταν αναμμένο όμως δεν υπήρχε τίποτα άλλο ενδιαφέρον. Ούτε κίνηση, ούτε ομιλίες ακούγονταν από εκεί. Ίσως εκεί να είχα «κλειδώσει» η Άναμπελ τους γονείς της για να κάνει το πάρτι. Κάπου έπρεπε να πάνε κι αυτοί…
«Τι είδες;» ρώτησε η Ζοζεφίν.
«Τίποτα ενδιαφέρον… Δεν είδα ούτε άκουσα κανέναν…»
«Δεν πειράζει! Έχουμε ακόμα τις πόρτες που είδαμε στο διάδρομο και τον πάνω όροφο! Σίγουρα θα υπάρχει έστω και μια ξεκλείδωτη να μπούμε!»
Έτσι ανεβήκαμε ξανά πάνω. Δεν τη ρώτησα πού ήθελε να πάει μόνο κατευθύνθηκα προς την πλησιέστερη πόρτα στις σκάλες. Άνοιξα και αντίκρισα μπροστά μου το συγκλονιστικό θέαμα της τουαλέτας, που δεν είχε τίποτα απολύτως το ξεχωριστό. Ήμουν σίγουρη πως το μπάνιο του δωματίου μου είχε περισσότερο ενδιαφέρον από αυτό. Καθώς έκλεινα την πόρτα άκουσα την κλειδαριά του υπογείου να ανοίγει. Η Ζοζεφίν σαν να άκουσε τις σκέψεις μου έκανε πως μου κρατούσε την τσάντα ενώ ήμουν στην τουαλέτα. Από τις σκάλες είδα να ξεπροβάλει όχι κάποιος θυμωμένος από την πολύ φασαρία μεσήλικας άλλα ο Στέφαν, ο οποίος για κάποιο λόγο έδειχνε θυμωμένος και προβληματισμένος.
Μόλις μπήκε στο σαλόνι η Ζοζεφίν είπε: «Τι λες να έκανε εκεί κάτω;»
«Δεν έχω ιδέα! Αυτό που είναι πιο περίεργο είναι το γιατί να έχει αυτός το κλειδί του υπογείου της Άναμπελ!»
«Ναι, αυτό δεν το σκέφτηκα… Πολύ παράξενο… Βέβαια ίσως να ήθελε να δανειστεί κάποιο δωμάτιο για… την καλοπέραση με τη Μέλανι – Άμπερ»
«Ναι, ίσως άλλα και πάλι περίεργο μου φαίνεται. Αν έμενε μόνη της η Άναμπελ τότε εντάξει, άλλα δε νομίζω οι γονείς της να θέλουν να γίνονται τέτοια πράγματα στο σπίτι τους…»
«Μπορεί να μην το ξέρουν!» έκανε σκεφτικά αυτή. Πήγαινε να πει κάτι ακόμα όμως τη σταμάτησα.
«Τι υπέροχο πάρτι αυτό! Πραγματικά είναι το καλύτερο που έχω πάει ποτέ!» είπα με το ύφος που είχα μιλήσει στην Άναμπελ. Ο λόγος που το έκανα αυτό ήταν ότι εκείνη τη στιγμή η Άναμπελ μαζί με τον Στέφαν έβγαιναν από το σαλόνι. Είχαν και οι δύο το ίδιο προβληματισμένο και θυμωμένο ύφος. Η Ζοζεφίν από την άλλη έδειχνε έκπληκτη και τρομαγμένη. Μάλλον θα νόμιζε ότι είχα χάσει το μυαλό μου. Ευτυχώς όμως δεν είπε τίποτα κι έτσι εγώ συνέχισα τις αερολογίες περί του πάρτι μέχρι να ακούσω την πόρτα του υπογείου να κλείνει.
«Μην ανησυχείς» ψιθύρισα «Απλά μπήκαν μέσα ο Στέφαν με την Άναμπελ και έπρεπε να μας καλύψω». Μετά της περιέγραψα τη σκηνή. Ξαφνικά άκουσα ξανά την πόρτα να ανοίγει, άρπαξα το χέρι της Ζοζεφίν και μας έβαλα βιαστικά στην τουαλέτα.
«Καλύτερα να μη μείνουμε άλλο εδώ!» της ψιθύρισα «Μπορεί να ξαναέρθουν!»
«Χαλάρωσε λίγο! Γιατί κάνεις λες και θα σε φάνε αν σε δουν;» ρώτησε το ίδιο χαμηλόφωνα.
«Δεν ξέρω…» απάντησα και όντως δεν ήμουν σίγουρη γιατί αντιδρούσα έτσι. Απλά είχα κάτι σαν προαίσθημα, σαν εσωτερική φωνή διαίσθησης που μου έλεγε πως δεν έπρεπε… δεν έπρεπε τι; Δεν ήξερα στην πραγματικότητα ούτε κι αυτό. Έτσι κι αλλιώς αφού δε μας είχαν αναγνωρίσει όταν είχαμε πρωτοέρθει μάλλον δε θα μας καταλάβαιναν καθόλου.
«Τέλος πάντων… Έτσι κι αλλιώς δε θα έχει πλάκα να μένουμε στο ίδιο σημείο…» είπε η Ζοζεφίν. «Ας βγούμε τώρα να πάμε σε κανένα άλλο δωμάτιο…»
Βγήκαμε έξω λοιπόν στον άδειο διάδρομο και προχωρήσαμε προς την πρώτη πόρτα, την οποία ανοίξαμε και μπήκαμε μέσα.
Αυτό μου είδαμε μας άφησε με το στόμα ανοιχτό.

Αμάααν! Τι λες να είδανε;;; Αυτή η εσωτερική εστίαση ώρες-ώρες με σκοτώνει Ανυπομονώ να δω τι θα γίνει στην συνέχεια (για να έχει πάντως ένα κακό προαίσθημα, αυτό κάτι σημαίνει... )

πρωτα το κακο προαισθημα, μετα το μυστηριο του υπογειου και τελος το δωματιο γεματο εκπληξεις. τελειο! απλα μπρδευτηκα λιγακι με την τουαλετα. το πρωτο δωματιο που μπηκαν ηταν αυτο? και πως εβλεπαν το υπογειο?

ειδες που βγηκα αληθινη? να με ακους οταν μιλαω

στο καλυτερο το εκοψες...αμαν!!!

Σπόιλερ: