Όνειρο στο Σκοτάδι

Η τουαλέτα ήταν η πρώτη πόρτα που άνοιξε η Άλις. Το υπόγειο τι εννοείς ακριβώς πώς το έβλεπαν? Αν λες για το πως είδαν την Άναμπελ και τον Στέφαν τότε θα σου πω: οι σκάλες για το υπόγειο ήταν δίπλα στην πόρτα της τουαλέτας όπου στέκοκταν. Και αν παρατήρησες δεν είδαν με την πρώτη ποιος ερχόταν απλά άκουσαν την κλιεδαριά και περίμεναν να δουν τους γονείς της Άναμπελ.
Κατερίνα, την Εύα να κατηγορήσεις που σας έκοψα στο καλύτερο. Αυτή μου είπε να το κόψω εκεί. Αλλίως θα το έκοβα πιο πριν.
Argy, όντως το προαίσθημα σημαίνει κάτι άλλα καλύτερα να μην πω ακόμα γιατί θα χαλάσει πολύ η ιστορία...

κατερινα. ανυπομονω

τωρα καταλαβα τι εγινε. γιατι με ειχε μπερδεψει λιγακι.
και ναι εμενα να κατηγορειτε. αλλα η συμβουλη μου ηταν να μην το κοψει στο σημειο που ειχε σκοπο, αλλα σε καποιο που εξαπτει πιο πολυ το ενδιαφερον. αδικο ειχα?

ποια ειναι η ευα!!; παντως μπραβο που σου ειπε να το συνεχισεις

Η Εύα είναι η Sensitive Vampire.
Και Εύα, όχι δεν είχες καθόλου άδικο. Πολύ καλά έκανες και μου είπες να το κόψω εκεί!
Btw, μου ήρθε έμπνευση για σκηνή παρακάτω και μου έχουν έρθει κάποια πράγματα στο μυαλό που μου φαίνονται πολύ ωράια άλλα θα τα δείτε δυστυχώς μετά τις 22 του μήνα...

δεν πειραζει. take your time. με τις εξετασεις δεν ειναι ευκολο να γραψεις
ανυπομονουμε
και κατερινα εγω ειμαι η ευα (αν και στο ειπε και η χριστινα πριν)

πολυ ωραια η συνεχεια... περιμενουμε κι αλλο

χαρηκα ευα!δεν ηξερα το ονομα σου!

λογικο. απλα εχουμε συνηθισει να φωναζουμε ο ενας τον αλλο με το ονομα του και ξεχνιομαστε

Και επεστρεψα παλι!!!!!

Λοιπον.....καποιος με ειχε ρωτησει ποιο πριν ποτε θα συνεχισω τις ιστοριες μου.....
Ηλικρινα δεν εχω ιδεα.....Ειναι και οι εξετασεις τωρα και η μητερα μου δεν με αφηνει να καθομαι καθολου στον υπολογιστη!!!Ειναι 3 ιστοριες βεβαια και η 2 ειναι στο ξεκινημα τους!!
Η καημενη η Λιζα δεν βλεπω να τελειωνει.....Θα πρεπει να γραψω τουλαχιστον αλλα 3 κεφαλαια....
Σ'ευχαριστω για αυτο που ειπες για την μετριοφροσυνη και τις ιστοριες μου....Θα κανω οτι μπορω για να ανεβασω κεφαλαιο!!!
Τλς παντων....επανερχομαι στο'Ονειρο στο Σκοταδι!!" ....
Πραγματικα αυτος ο Ανταμ βρε παιδι μου....Μου φενεται οτι φερεται λιγο περιεργα!!!!
Ιιιιιιιιι τι ειδε ρε παιδια??Καμια τελετη??Θυσια??Βασανιστηρια???
Ανυπομνω πολυυ!!!!!
Και βεβαια η ιστορια δεν θα αξιζε και πολλα χωρις την τρομερη συγγραφικη σου ικανοτητα!!!

Με αγαπη,
Σαντρα

Υ.Γ.Μπορει να κανω αρκετο καιρο να ξανασχολιασω την ιστορια σου (Και γενικα να μπω στο φορουμ )αλλα οπως προ-ανεφερα δεν με αφηνουν!!Παντως να εισαι σιγουρη πως λατρευω καθε κεφαλαιο!!

θελουμε συνεχεια!!

τοτε εφου η λιζα εχει ακομα μονο 3 κεφαλαια, γραψε αυτα πρωτα για να τελειωσει η ιστορια
να μαντεψω οτι το επομενο κεφαλαιο θα το βαλεις σημερα, χριστινα?

Αν το διαβάσεις και το σχολιάσεις πρώτη εσύ τότε ναι, σήμερα θα το βάλω.
Να πω την αλήθεια αυτά που είπε η Σάντρα για το τι είδε τα είχα σκεφτεί κι εγώ άλλα τελικά επέλεξα κάτι πολύ πιο mild.

το διαβασα. τωρα μπορεις να το βαλεις?

Μόνο για σένα Εύα!!!!

10ο κεφάλαιο

Βρισκόμασταν μπροστά σε ένα δωμάτιο-ντουλάπα με φαινομενικά άπειρα ρούχα. Και αυτά ήταν μονάχα όσα φαίνονταν. Ήμουν σίγουρη πως υπήρχαν κι άλλα που δε μπορούσαμε να δούμε.
«Ούαου!» έκανε σιγανά η Ζοζεφίν. «Τελικά ίσως και να ΄χες δίκιο για εκείνο το προαίσθημα. Ίσως να μας σκότωσαν και να βρεθήκαμε στον παράδεισο…»
«Μπα, δε νομίζω… Αν ήταν παράδεισος θα με βόλευαν περισσότερο τα ρούχα μου…» είπα και εκείνη χαμογέλασε.
«Αυτή τη στιγμή πιστεύω πως ακόμα κι ο παράδεισος δεν είναι τόσο εντυπωσιακός!» δήλωσε καθώς πήγαινε προς μια κρεμάστρα με ρούχα που μου φαίνονταν καλά.
«Σ’ αυτό συμφωνώ κι εγώ» είπα. «Αυτό το δωμάτιο είναι πραγματικά εντυπωσιακό!» Την άφησα μόνη της να κοιτάει τα ρούχα ενώ εγώ κατευθύνθηκα προς μια πόρτα μέσα στο δωμάτιο η οποία ήμουν πολύ περίεργη να τι έκρυβε από πίσω. Την άνοιξα και βρέθηκα σε ένα δωματιάκι που ήταν φτιαγμένο εξ ολοκλήρου από καθρέφτες. Ακόμα και το ταβάνι καθρέφτης ήταν! Το τέλειο μέρος για να βλέπεις αν τα ρούχα σου πάνε, σκέφτηκα.
«Ζο! Έλα να δεις τι ανακάλυψα!» τη φώναξα.
Εκείνη ήρθε λέγοντας: «Σου το έχω ξαναπεί χίλιες φορές ότι δε μου αρέσει να με φωνάζεις… Ουάου! Τι τέλειο δωμάτιο! Κι εγώ ήθελα ένα τέτοιο. Η θεία Ναταλί στη Γαλλία έχει τέτοιο στο σπίτι της! Είναι καταπληκτικό!»
«Ναι, είναι πράγματι! Εσύ βρήκες τίποτα ενδιαφέρον;»
«Όχι, μόνο κάποια καλά ρούχα άλλα τα δικά μου, μου αρέσουν περισσότερο».
«Α, καλά, πάω να τα δω κι εγώ…» είπα και βγήκα από το δωματιάκι. Πήγα στις κρεμάστρες που η Ζοζεφίν κοίταξε προηγουμένως. Αν και τα ρούχα ήταν πάρα πολλά δεν υπήρχε τίποτα πολύ πρωτότυπο πάνω τους. Αν και ήμουν εκατό τοις εκατό σίγουρη πως ήταν από ακριβά μαγαζιά και όλα τους μάρκες, εντούτοις δεν είχαν κάτι που να τα κάνει να ξεχωρίζουν από τα εντελώς μαζικής παραγωγής που πουλούσαν τα πιο φτηνά μαγαζιά. Έτσι τα άφησα και άρχισα να προχωρώ προς τον τοίχο του δωματίου πιο μακριά από την πόρτα. Ένα περίεργο πράγμα που παρατήρησα ήταν ότι όσο πιο μέσα προχωρούσα τόσο πιο παλιομοδίτικα γίνονταν τα ρούχα. Από αυτά που θα έβλεπα σε ένα μαγαζί αν έβγαινα βόλτα αυτό το Σαββατοκύριακο πήγα στα περσινά, τα προπέρσινα, τα 90’s, τα 80’s, τα 70’s. Σίγουρα όλη στην οικογένεια ασχολούνταν με τη μόδα… Συνέχισα και πέρασα 60’s και 50’s. Μου φαινόταν πολύ παράξενο που είχαν ρούχα από τόσο παλιά. Ίσως να ήταν κάποια γιαγιά ή μεγαλοθεία σχεδιάστρια μόδας. Ποιος ξέρει;
«Άλις! Δε θα πιστέψεις τι βρήκα!» άκουσα τη Ζοζεφίν να λέει ενθουσιασμένη. Όση ώρα κοιτούσα τα ρούχα εκείνη είχε φύγει απ’ τους καθρέφτες και είχε ανοίξει μια άλλα πόρτα. Πήγα λοιπόν προς τα εκεί και αντίκρισα ένα από τα πιο παράξενα άλλα και ωραία θεάματα που είχα δει ποτέ.
Το δωμάτιο ήταν γεμάτο με ρούχα εποχής! Κυρίως υπήρχαν βικτωριανά φορέματα και αξεσουάρ άλλα υπήρχαν ρούχα και από λίγο παλιότερα και λίγο πιο πρόσφατα. Σίγουρα αυτά δεν ήταν αληθινά, αγορασμένα. Δε θα μπορούσαν να είναι. Δε θα μπορούσαν να έχουν κρατήσει ρούχα τόσες γενιές και κανένας να μην έχει σκεφτεί πως είναι εντελώς άχρηστα και να τα πετάξει! Αλλά μου φαινόταν πολύ περίεργο να έχουν αγοράσει τόσα πολλά ρούχα εποχής. Γιατί άλλωστε να το κάνουν αυτό; Αυτά θα μπορούσαν να φορεθούν μονάχα σε ταινίες και στο Χάλογουιν.
Η σκέψη που είχα κάνει για κάποια σχεδιάστρια μόδας στην οικογένεια ξαναήρθε στο μυαλό μου. Ίσως απλά σε εκείνη, όποια κι αν ήταν, άρεσαν αυτά τα ρούχα και τα έφτιαχνε στον ελεύθερο χρόνο της. Πάντως, έπρεπε να παραδεχτώ ότι ήταν πάρα πολύ καλοφτιαγμένα.
«Δεν είναι πανέμορφα;» είπε η Ζοζεφίν βγάζοντάς με ξαφνικά από τις σκέψεις μου.
«Ναι, είναι καταπληκτικά! Κι εγώ θα ήθελα να έχω μια ντουλάπα γεμάτη με τέτοια ρούχα στο σπίτι μου!»
«Εγώ να δεις!» απάντησε. «Πάντως είμαστε τυχερές που μπορέσαμε να ανοίξουμε αυτή τη ντουλάπα. Συνήθως πρέπει να είναι κλειδωμένη».
«Τι σε κάνει να το λες αυτό;» ρώτησα περίεργα. Πώς θα μπορούσε να ξέρει ποιες πόρτες έμεναν κλειδωμένες και ποιες όχι σε ένα ξένο σπίτι; «Είχες έρθει εδώ πιο παλιά, όταν η Άναμπελ κι εσύ ήσασταν ακόμα φίλες;»
«Πού τέτοια τύχη!» απάντησε λυπημένα. «Μόνο στο σαλόνι και την τουαλέτα έχω πάει σε αυτό το σπίτι. Η Άναμπελ δεν μας είχε πάει ποτέ σε άλλα δωμάτια…»
«Και τότε πώς ξέρεις ότι η πόρτα είναι κανονικά κλειδωμένη;»
«Α, απλά βρήκα ένα κλειδί κάτω -μάλλον είχε πέσει από κάποιον- και το μάζεψα. Μετά όταν πήγα να ανοίξω την πόρτα ήταν κλειδωμένη, το δοκίμασα και ταίριαζε. Γι αυτό λέω ότι ήμασταν υπερτυχερές!»
«Α, κατάλαβα… Μάλλον δε θα θέλουν να μπει κανένας μέσα και να τα χαλάσει» είπα.
«Σίγουρα δε θα το θέλουν αυτό… Όμως αναρωτιέμαι αν θα τους πείραζε να μπει κάποιος και να τα κλέψει! Γιατί μπαίνω πολύ στον πειρασμό!»
«Κι εγώ το ίδιο αλλά έχουμε ένα μικρό τεχνικό θεματάκι… Πού θα τα κρύψουμε για να μην το καταλάβουν; Δεν είναι να πεις ότι είναι καλοκαιρινά μπλουζάκια. Είναι ολόκληρα μακριά φορέματα!»
«Δε χρειάζεται να τα κρύψουμε! Θα μας διακτινίσω στο σπίτι μου με το μαγικό μου βραχιόλι!» απάντησε γελώντας δείχνοντάς μου το χρυσό βραχιόλι που φορούσε.
«Α, εντάξει τότε!» είπα και σταμάτησα εκεί την κουβέντα για να εξερευνήσω κι άλλο. Αυτό το δωμάτιο ήταν πραγματικά ο παράδεισος. Κορσέδες, φούστες, φορέματα, γάντια και κομψές ομπρέλες, όλα βρίσκονταν εκεί. Πηγαινοερχόμουν ανάμεσα στις κρεμάστρες και χάζευα σαν αποβλακωμένο. Ήταν τόσο τέλεια όλα αυτά τα ρούχα!
Μόλις αποφάσισα ότι είδα αρκετά φορέματα κατευθύνθηκα προς μια συρταριέρα. Πάνω της υπήρχαν μερικές κοσμηματοθήκες που όλες τους έδειχναν σαν να ήταν φτιαγμένες στην εποχή που αντιπροσώπευαν τα ρούχα. Κουτάκια φτιαγμένα από πορσελάνη ζωγραφισμένα με χρυσά σχέδια, κουτάκια από επιχρυσωμένο ξύλο με ζωγραφιές από λουλούδια ή αγγελάκια στο καπάκι, κουτάκια φτιαγμένα από χρωματιστό γυαλί και ασήμι. Όλα τους ήταν τόσο όμορφα… Βέβαια, πέρα από την ομορφιά μου φαινόταν παράξενο που κάποιος θα μπορούσε να αγοράσει όλες αυτές τις κοσμηματοθήκες από μαγαζιά με αντίκες απλώς και μόνο για να ταιριάζουν με την εποχή των ρούχων μιας ντουλάπας που τον περισσότερο καιρό έμενε κλειστή. Τελικά η οικογένεια της Άναμπελ ήταν ή πάρα πολύ πλούσια, που πρέπει να ίσχυε για να έχουν τόσο μεγάλο σπίτι, ή πάρα πολύ περίεργη για να έχουν διατηρήσεις κάποια πράγματα για τόσες γενιές, ή ακόμα πιο πιθανό, και τα δύο.
Άνοιξα το πρώτο που βρήκα μπροστά μου. Ήταν ένα μικρό πορσελάνινο κουτάκι που έμοιαζε κάπως με μινιατούρα συρταρίερας. Δε βρήκα τίποτα το ιδιαίτερο μέσα, μονάχα κάτι σκουλαρίκια τα οποία αν και έδειχναν αρκετά πολύτιμα δεν είχαν κάτι το πολύ ξεχωριστό. Άνοιξα το επόμενο που ήταν ξύλινο με τη ζωγραφιά μιας κοιμισμένη γυναίκας και ενός μικρού αγγέλου που την κοιτούσε στο καπάκι. Αυτό είχε κάπως πιο ενδιαφέροντα πράγματα μέσα. Ανάμεσά τους υπήρχε κι ένα μαργαριταρένιο τσόκερ που μου θύμισε μια περιγραφή σε ένα βιβλίο εκείνης της εποχής που είχα διαβάσει κάποτε. Προχώρησα και στα επόμενα κουτιά όπου βρήκα παρόμοια πράγματα. Όταν όμως άνοιξα ένα λίγο μεγαλύτερο κουτί είδα μέσα κάτι που δεν περίμενα να δω. Μια ακόμα μικρή κοσμηματοθήκη σε σχήμα καρδιάς φτιαγμένη από πορσελάνη ήταν μέσα. Την άνοιξα και είδα ένα κόσμημα με αρκετά μακριά χρυσή αλυσίδα από την άκρη της οποίας κρεμόταν ένα περίεργο γυαλί με μυτερή άκρη. Το γυαλί αυτό πρέπει να ήταν τρύπιο γιατί μέσα του υπήρχε ένα κόκκινο υγρό. Το σήκωσα και το έφερα μπροστά από το φως. Το υγρό ήταν αδιαφανές γιατί δεν άλλαξε καθόλου το χρώμα του.
Καθώς πήγαινα να το βάλω μέσα είδα κάτι ασημένιο να προεξέχει μέσα στην κοσμηματοθήκη. Είχε και από κάτω διάζωμα που δεν ήταν φανερό με την πρώτη ματιά. Σίγουρα αν δεν ήταν η άκρη της αλυσίδας να μου το δείξει δε θα είχα καν σκεφτεί ότι μπορεί να υπήρχε. Τράβηξα απαλά την αλυσίδα και το πάνω διάζωμα σηκώθηκε. Αυτό που είδα εκεί μέσα έκανε την καρδιά μου να χάσει ένα χτύπο.
«Ζ-Ζο! Πρέπει να το δεις αυτό!» είπα ταραγμένη.
Η Ζοζεφίν με πλησίασε. «Ένα κολιέ… Άλις γιατί κάνεις σαν να είδες φάντασμα; Ένα απλό κόσμημα είναι!»
«Δεν είναι ένα απλό κόσμημα! Είναι… είναι αυτό που είχα δει σε εκείνο το όνειρο με τον Άνταμ!» Για την ακρίβεια δεν ήταν εντελώς ίδιο. Στο μπροστινό μέρος αντί για το τριαντάφυλλο που θυμόμουν είχε κάτι σαν σταγόνα μέσα στην οποία βρισκόταν μια πεντάλφα. Και χωρίς να είμαι απόλυτα σίγουρη, πίστευα ότι η επιγραφή πίσω ήταν κι αυτή διαφορετική. Όμως το υλικό και το σχέδιο ήταν τόσο ίδια που δεν είχα αμφιβολία ότι ήταν κάτι σαν διαφορετικές παραλλαγές του ίδιου πράγματος. Ακόμα και η αίσθηση ότι παλλόταν στο χέρι μου ήταν ίδια.
«Κράτα το για λίγο και πες μου τι νιώθεις» είπα με την ταραχή ακόμα πιο εμφανή από πριν στη φωνή μου.
Η Ζοζεφίν το έσφιξε για λίγα λεπτά στη χούφτα της και είπε: «Τι θα έπρεπε να νιώθω Άλις; Δε νιώθω τίποτα!»
«Δηλαδή δεν το νιώθεις σαν να είναι ζωντανό; Σαν μια καρδιά που χτυπάει; Σαν να αναπνέει;» τη ρώτησα έκπληκτη. Ήμουν σίγουρη πως η αίσθηση που είχα ήταν αληθινή.
Η Ζοζεφίν αναστέναξε και έβαλε το χέρι της στο μέτωπό μου. «Δε φαίνεται να έχεις πυρετό… Όμως για να λες τέτοια πράγματα είναι προφανές ότι δεν είσαι και πολύ καλά. Μήπως ήπιες;»
«Ναι, λίγο… Όχι όμως αρκετό για να έχω παραισθήσεις! Στα δικά σου γενέθλια είχα πιει πολύ περισσότερο και δεν είχα κανένα πρόβλημα».
«Ποιος ξέρει τι μπορεί να είχε μέσα αυτό που ήπιες…» είπε αυτή με λίγο μελοδραματικό τόνο.
«Δεν νομίζω να είχε κάτι μέσα…» απάντησα σκεπτικά. Ίσως να είχε δίκιο όμως η Ζοζεφίν. Η προηγούμενη φορά που είχα αυτή την αίσθηση ήταν μέσα σε ένα όνειρο το οποίο είχα δει όταν είχα λιποθυμήσει. Αλλά μετά από αυτό που είδα δεν ήμουν σίγουρη αν και το μενταγιόν εκείνο ήταν της φαντασίας μου. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι με την πρώτη ευκαιρία που θα μου δινόταν θα εξακρίβωνα αν ο Άνταμ είχε όντως το κόσμημα που είχα ονειρευτεί.
«Πάμε να δούμε και κανένα άλλο δωμάτιο;» ρώτησα προσποιούμενη την κεφάτη για να αλλάξω θέμα.
«Όχι!» είπε. «Καλύτερα να πάμε σπίτι σου. Είμαι σίγουρη πως δεν είσαι καλά».
«Μα ακόμα είναι πολύ νωρίς!» απάντησα.
«Ε, όχι και νωρίς!» έκανε εκείνη. «Είναι ήδη μία και αύριο έχουμε σχολείο!». Η Ζοζεφίν ήταν από τα άτομα που κοιμούνται από νωρίς μέχρι αργά και αν για κάποιο λόγο έχαναν τον πολύτιμο ύπνο τους καλύτερα να άρχιζες να ψάχνεις για μέρος να κρυφτείς.
Έβαλα το κόσμημα στη θέση του, κλειδώσαμε τη ντουλάπα και η Ζοζεφίν άφησε το κλειδί περίπου στο σημείο που το είχε βρει στο πάτωμα. Βγήκαμε από το δωμάτιο και μπήκαμε ξανά στη φασαρία και την πολυκοσμία του σαλονιού. Κάνοντας μερικά βήματα προς τα μέσα πετύχαμε τον Τζέισον με την Έμιλι που εκείνη τη στιγμή μας έκαναν την τιμή να μη φιλιούνται.
«Και ότι ετοιμαζόμασταν να σας ψάξουμε!» είπε ο Τζέισον.
«Εμείς λέμε να φύγουμε…» συμπλήρωσε η Έμιλι.
«Κι εμείς το ίδιο!» της απάντησε η Ζοζεφίν πριν προλάβω να πω τίποτα. Στην πραγματικότητα δεν ήθελα να φύγω. Ήθελα να μείνω να δω κι άλλα δωμάτια γιατί κάτι μου έλεγε πως θα έβρισκα κι άλλα ενδιαφέροντα πράγματα.
«Είδατε καθόλου τη Μέλανι;» ρώτησα αντί για να διαμαρτυρηθώ που ήθελα κανονικά.
«Ε, όχι, νομίζαμε ότι θα ήταν κάπου μαζί σας…» απάντησε ο Τζέισον.
«Δεν ήταν» δήλωσα το προφανές. «Λογικά θα είναι κάπου εδώ μέσα. Αν κοιτάξουμε λίγο στον κόσμο σίγουρα θα τη βρούμε!»
Κοιτάξαμε για λίγο τριγύρω, περιπλανηθήκαμε στο δωμάτιο μα πουθενά η Μέλανι. Ίσως να ήταν ακόμα με τον Στέφαν ή ίσως να είχε πάει τόσο στραβά το πράγμα ώστε να φύγει χωρίς να μας πει τίποτα και να πάει να κλάψει τη μοίρα της μόνη της. Αφού ξαναβρεθήκαμε όλοι μαζί αποφασίσαμε ότι δεν μπορούσαμε να τη βρούμε.
«Θα της στείλω μήνυμα στο κινητό» δήλωσε η Έμιλι. «Θα της πω ότι φύγαμε και όποτε το δει… Εμείς μια φορά την ψάξαμε και στο κάτω κάτω δεν έχουμε όλη τη νύχτα για χάσιμο και αύριο έχουμε και σχολείο!»
Συμφωνήσαμε όλοι με αυτά που είπε. Όσο κακό κι αν ακουγόταν, όντως δεν μπορούσαμε να περάσουμε όλη τη νύχτα ψάχνοντάς την σε ένα σπίτι με πολυάριθμα δωμάτια και πάνω από εκατό καλεσμένους.
Φύγαμε ξεχωριστά, όπως είχαμε έρθει, πάλι για να μην κινήσουμε υποψίες. Πρώτα εγώ μόνη μου, μετά η Έμιλι με τον Κινέζο και τέλος η Ζοζεφίν. Ευτυχώς, εκτός από το αποχαιρετιστήριο εγκάρδιο αγκάλιασμα από την Άναμπελ όλα τα υπόλοιπα πήγαν κατ’ ευχήν.

λοιπον. δεν μπορω να πω οτι το περιμενα οτι θα αντικριζαν αυτο το δωματιο. ηταν μεγαλη εκπληξη. ενα τελειο δωματιο. πολυ θα ηθελα να εχω ενα ιδιο. ειχε τα παντα μεσα. και μιας και μαντεψαμε οτι η αναμπελ και ο ανταμ γνωριζονταν απο παλια, αυτο σημαινει οτι η αναμπελ δεν ειναι μονο 17. και πως ολα αυτα τα ρουχα δεν ειναι απλα μια συλλογη ουτε το χομπι μιας συυγενη τους, αλλα τα ρουχα που φοραγε εκεινες τις εποχες
οσο για το κοσμημα... γιατι η ζο δεν το ενιωσε να παλεται? εχει καμια σχεση αυτο με την αλις? εχει καποιο ιδιαιτερο χαρισμα? και τα γραμματα πανω ανηκουν στον αντιπαλο... (ξερεις τι εννοω)...?
και τελος. γιατι εφυγαν χωρις να ριξουν μια ματια στο υπογειο? δεν θα ανακαλυψουν το μυστικο που κρυβεται εκει κατω? και μηπως η μελ εχει καμια σχεση με αυτο? εννοω μηπως ακουσε ή ειδε κατι που δεν επρεπε και ειναι υπο περιορισμο?

αυτα

Τώρα λοιπόν αποκαλύφθηκε! Η Άναμπελ είναι κι αυτή βρικόλακας αν και είναι υπερβολικά ρηχή.
Λοιπόν, για τη Μελ πέφτεις τρομακτικά κοντά!
Και ναι, τα γράμματα αυτό ακριβώς συμβολίζουν.
Τώρα όσο για το κόσμημα που η Άλις το νιώθει και η Ζοζεφίν δεν το νιώθει αν θες να το δεις από τώρα άνοιξε το

Σπόιλερ:

ααα.... καταλαβα.
ωστε επεσα κοντα? τελικα θα παω να παιξω λοττο

Να πας με την ευχή μου άλλα να μη λείψεις για πολύ καιρό γιατί σε ποιον θα δώσω το επόμενο κεφάλαιο όταν το γράψω?
Τελικά το άνοιξες το σπόιλερ?

Μάααλιστα...Πολύ ενδιαφέρον...Η Άναμπελ βρικόλακας! Εν τω μεταξύ, όλο το δωμάτιο ήταν σαν να το ΦΩΝΑΖΕ από χιλιόμετρα μακριά. Αχ βρε Άλις! Το μενταγιόν πάντως έπρεπε να το πάρει. Εγώ αυτό θα έκανα αν ήμουν στην θέση της

Σπόιλερ:

Ελπίζω πάντως με κάποιο τρόπο η Άλις να ξαναπάει στο σπίτι της Άναμπελ...Πολλά μυστικά έχουν ακόμα να αποκαλυφθούν από αυτό το σπίτι

Χμμμμ ισως η Αλις το νιωθει γιατι καποται ηταν δικο της σε μια αλλη ζωη και η Αναμπελ της το ειχε αρπαξει!!
Ρε παιδιααααα....γιατι γενηθηκα σε τοσο λαθως εποχη????
Μου ερχεται να βαλω τα κλαματααα!!
Ελα μου ντε ομως??Επρεπε να το παρει!!!!Σιγα που θα την επερναν χαμπαρι.....Βασικα θα την επερναν αλλα τελος παντων.....
Που ειναι η καημενουλα η Μελ????
Τι της κανουν???


Θα προσπαθησω να τελειωσω την Λιζα.....εχω και 3 εναλακτικα τελη που μπορω να δωσω βεβαια κανενα δεν ειναι Happy End!!
Πρεπει να αποφασισω ποιο θα βαλω...

ναι καλε. εννοειται πως το ανοιξα το spoiler. εμ τι? ετσι θα το αφηνα? ειχα την απαντηση μπροστα στα ματια μου και θα την αφηνα ανεκμεταλλευτη? με τιποτα!!!
αλλα και παλι εγω δεν ξερω αν επρεπε να το παρει το κοσμημα. ναι μεν ηταν πολλα τα ατομα και δεν θα ηξερε ποιος το εκανε. αλλα μην ξεχναμε οτι τις ειχε δει στην κορυφη της σκαλας. βεβαια δεν ειχε ιδεα ποιες ηταν, αλλα θα το εψαχνε
οσο για το κλειδι... μηπως βρεθηκε επιτηδες στο πατωμα?

Το κλειδί απλά έπεσε από την Άναμπελ όταν κλείδωνε τη ντουλάπα και δεν το κατάλαβε.
Σάντρα, για τέλος διάλεξε αυτό που σε ικανοποιεί πιο πολύ (και με ξέρεις εμένα, όσο πιο μαύρο τόσο πιο καλά!). Btw, κι εγώ πιστεύω ότι γεννήθηκα σε λάθος εποχή.
Η καημενούλα η Μελ,ε? Η Εύα πάντως πέτυχε που την έχουν...
Argy, κι εγώ στη θέση της Άλις θα το έπερνα το μενταγιόν. Όμως είναι σίγουρο πως θα την καταλάβαιναν γιατί η Άναμπελ θα πήγαινε και θα το έψαχνε μόλις θα τελείωνε το πάρτι γιατί δεν μπορεί να βγει έξω χωρίς αυτό.

ααα... ναι σωστα/ αυτο δεν το σκεφτηκα. θα καιγοταν!!! και θα εμενε για αρκετο καιρο μεσα στο παλατακι της. ο καλυτερος τροπος να την ξεφορτωθουν. αλλα μετα θα επελθει η εκδικηση...

και μια απορια. αν το μεταγιον καταστραφει τι θα γινει?
και εφοσον η αναμπελ ηξερε για το μεταγιον του ανταμ, τοτε γιατι το κλωτσησε οταν του ειχε πεσει? θελει να τον κανει σταχτη?

Ναι, βασικά αυτό θέλει. Όμως αφού δεν είχε ήλιο δε θα γινόταν κατευθείαν στάχτη. Απλά σε πρώτη φάση αν δεν τον βοηθουσε η Άλις θα υπέφερε πάρα πολύ.
Αν το ,ενταγιόν καταστραφεί τότε ο βρικόλακας πρέπει να ζήσει αποκλειστικα στο σκοτάδι.

καλα τελειο.
συμφωνω και εγω γιατι σε λαθος εποχη και γιατι να ην υπαρχουν βρικολακες που εγω πιστευω οτι υπαρχουν αλλα γιατι να ην γινονται φανεροι.εω θελω να γνωρισω οπωσδηποτε εναν