Όνειρο στο Σκοτάδι

την συνεχεια ποτε βλεπεις να την βαζεις;;

υποθετω μολις γυρισει μια και καλη απο τις διακοπες της

ναι σωστα!!

Αν θέλετε τη βάζω και σήμερα (πού έχω μείνει?) αλλά φεύγω (πάλι) αύριο και δε θα μπορέσω για άλλη μια βδομάδα να δω τι μου έχετε γράψει και να σας ανεβάσω κι άλλα...
Έχω όμως έτοιμα αρκετά κεφάλαια!

δεν πειράζει που φεύγεις αύριο, ανέβασε μας ενα κεφάλαιο γιατί μας έχει είχει πολύ η ιστορία σου!

Καλά λοιπόν... Ορίστε το επόμενο! Ελπίζω να σας αρέσει!

26ο κεφάλαιο

Όλη την υπόλοιπη μέρα καθώς και την επόμενη ασχοληθήκαμε με την εργασία στα Αγγλικά. Φυσικά εγώ είχα ξεχάσει τελείως ότι υπήρχε. Δυστυχώς όμως έπρεπε να γίνει κι αυτό, αν και το καλό ήταν ότι αφού δεν είχαμε τίποτα άλλο να κάνουμε την τελειώσαμε και δε θα χρειαζόταν να ασχοληθούμε άλλο.
Την Κυριακή το μεσημέρι ο Άνταμ με πήγε στο σπίτι μου. Περίμενα ότι οι γονείς μου και η Λίζα θα αντιδρούσαν με φωνές και με παράπονα ως προς το που ήμουν όλες αυτές τις μέρες και γιατί δεν είχα πάει σχολείο. Όμως η μαμά μου, την οποία είδα πρώτη όταν μπήκα, με ρώτησα αν είχα περάσει καλά στη βόλτα με τις φίλες μου. Η Λίζα το μόνο που έκανε ήταν απλά να με χαιρετήσει και να συνεχίσει να μιλάει με την κολλητή της στο κινητό για το πώς χώρισε.
Κάθισα και διάβασα για την επόμενη μέρα ως αργά το βράδυ γιατί, όσο να ‘ναι, είχα αφήσει κάτι κενά που έλειπα μια βδομάδα.

Το επόμενο πρωί, στο σχολείο, το πρώτο άτομο που είδα ήταν φυσικά ο Άνταμ, ο οποίος φαινόταν να έχει στηθεί στην είσοδο και να με περιμένει. Μετά, στην αίθουσα των Γαλλικών, συνάντησα τη Έμιλι, η οποία είχε έρθει πιο νωρίς από εμένα και είχε ήδη κάτσει στο θρανίο.
«Πού στο καλό ήσουν όλες αυτές τις μέρες;» ρώτησε την ώρα που έμπαινε μέσα η καθηγήτρια, η οποία την κοίταξε αυστηρά και πήγε στην έδρα.
«Τι πού ήμουν;» έκανα έκπληκτη. Περίμενα ότι αφού οι γονείς μου και η αδερφή μου είχα ξεχάσει ότι έλειπα, το ίδιο θα ίσχυε και για όλο τον υπόλοιπο κόσμο.
«Πού ήσουν από τη Δευτέρα και μετά και γιατί δεν απαντούσες στα μηνύματα και στα τηλέφωνα; Και για ποιο λόγο ακριβώς δε βγήκες μαζί μας;» είπε.
«Κάτι μου έτυχε», απάντησα, «και έπρεπε να φύγω εκτός πόλης για μερικές μέρες».
«Α, τέλεια! Τώρα με φώτισες! Δεν μπορείς να γίνεις λίγο πιο συγκεκριμένη;»
«Ε, η… Η θεία μου ήταν στο νοσοκομείο, ο θείος έπρεπε να είναι μαζί της και δεν υπήρχε κανένας να προσέχει τα ξαδερφάκια μου. Έτσι έπρεπε για αυτές τις μέρες να πάω εγώ στο σπίτι και να τα φροντίζω. Αλλά είχα ξεχάσει το φορτιστή του κινητού και έμεινα από μπαταρία κι έτσι δεν μπορούσα να απαντήσω», είπα. Ευτυχώς, το ταλέντο στις δικαιολογίες το είχα εξασκήσει πάρα πολύ, αν και σχεδόν ποτέ δεν είχε χρειαστεί να πω τόσο χοντρό ψέμα σε φίλη μου.
«Καλά, και για ποιο λόγο έστειλαν εσένα; Δεν υποτίθεται ότι έχεις σχολείο και ότι στο τέλος του χρόνου έχουμε εξετάσεις;» ρώτησε πάλι.
«Ε, οι γονείς μου δεν μπορούσαν να πάρουν άδεια τελευταία στιγμή», είπα αμέσως. «Και η Λίζα έπρεπε να είναι στις πρόβες για τη Χριστουγεννιάτικη παράσταση του σχολείου της. Ξέρεις, πήρε πρωταγωνιστικό ρόλο στο Μιούζικαλ που θα κάνουν και τώρα που πλησιάζει ο καιρός για την παράσταση δεν μπορεί να χάνει πρόβες».
Η Έμιλι αναστέναξε. «Καλά και δεν μπορούσες να με πάρεις τηλέφωνο από εκεί;»
«Δεν το σκέφτηκα», έκανα, και για πρώτη φορά στη ζωή ευχήθηκα να μας κάνει παρατήρηση η καθηγήτρια για να σταματήσουμε ή τουλάχιστον να μου ζητήσει να πω καμιά άσκηση ή να σηκωθώ στον πίνακα να κλίνω κανένα ανώμαλο ρήμα.
Ευτυχώς , και εντελώς ανεξήγητα, η ευχή μου εισακούστηκε.
«Αλίς! Μπορείς να μας πεις την άσκηση δώδεκα;» είπε αυτή, φροντίζοντας να τονίσει κάθε λέξη με γαλλική προφορά.
Εγώ, παραπάνω από πρόθυμη, έκανα όπως μου είπε και μετά σταματήσαμε να μιλάμε για την απουσία μου με την Έμιλι και πιάσαμε τα κουτσομπολιά του σχολείου.

Όμως, αυτό που φοβόμουν περισσότερο από το να μην μπορέσω να βρω καλές δικαιολογίες για να καλύψω όλες τις απορίες της Έμιλι ήταν η ώρα των Μαθηματικών με τη Μέλανι. Από τη μία σκεφτόμουν να κάνω κοπάνα, αλλά από την άλλη πίστευα πως αν έκανα κοπάνα τότε θα ήταν φανερό πως ο Άνταμ δε μου είχε διαγράψει τη μνήμη του περιστατικού της προηγούμενης εβδομάδας. Έτσι, με πολύ φόβο, πήρα τελικά την απόφαση να μπω στο μάθημα και να κάνω σαν να μη συμβαίνει απολύτως τίποτα. Η Μέλανι ήταν ήδη εκεί δυστυχώς, και καθόταν στο θρανίο μας με το βλέμμα κολλημένο μπροστά.
Καταπίνοντας όλο τον φόβο έβαλα μπροστά το υποκριτικό μου ταλέντο. «Γεια σου Μελ!» έκανα χαρούμενα.
«Άλις;» είπε εκείνη έκπληκτη, «Τι κάνεις;»
Από τον τόνο της μάλλον εννοούσε: «Τι κάνεις εδώ και γιατί μου μιλάς;», αλλά εγώ έκανα πως δεν κατάλαβα τίποτα και άρχισα να της αραδιάζω τα ψέματα για το πώς πέρασα μια ολόκληρη βδομάδα στο σπίτι της θείας μου να νταντεύω δύο μικρούς διαβόλους που δεν έκαναν ποτέ ό,τι τους έλεγες.
Η Μέλανι δεν έλεγε τίποτα. Απλά με κοίταξε περίεργα. Περίμενα πώς και πώς να μπει ο καθηγητής μέσα για να κάνουμε μάθημα και να μη χρειάζεται να μιλάω άλλο, αλλά αυτός δεν ερχόταν. Μετά από περίπου ένα τέταρτο αναμονής μπήκε μέσα ο διευθυντής.
«Καλημέρα παιδιά», είπε με πολύ σοβαρό τόνο. «Έχω να σας ανακοινώσω ότι σήμερα ο κύριος Μέισον δε θα μπορέσει να έρθει». Πάνω που ετοιμαζόμασταν να ζητωκραυγάσουμε αυτός συμπλήρωσε: «Γι αυτό το λόγο θα κάνετε μάθημα μαζί μου για σήμερα».
«Να πάρει!» έκανα μέσα απ’ τα δόντια μου.
Είχα ακούσει ότι ήταν πολύ αυστηρός μέσα στην τάξη, αλλά ως τώρα δεν είχα την ατυχία να το εξακριβώσω μόνη μου. Μετά όμως το ξανασκέφτηκα. Αφού ήταν αυστηρός αυτό σήμαινε ότι δε θα μας άφηνε να μιλάμε καθόλου, πράγμα που ήθελα. Προσποιήθηκα λοιπόν ότι πρόσεχα πολύ στο μάθημα και κρατούσα σημειώσεις, ενώ παράλληλα έριχνα και κλεφτές ματιές στη Μέλανι. Συνήθως την έβλεπα να είναι προσηλωμένη στο μάθημα. Μια φορά μόνο την είδα να με κοιτάει περίεργα, αλλά μόλις αντιλήφθηκε πως την κοιτούσα απέστρεψε το βλέμμα της.

Καθώς έβγαινα από την αίθουσα είδα πάλι τον Άνταμ έξω να με περιμένει. Προφανώς πίστευε πως η Μέλανι θα έκανε πάλι τα ίδια και φοβόταν για μένα. Μάλλον αυτό θα συνέχιζε ώσπου να μεταμορφωθώ.
«Δεν είπαμε ότι δε θα κάνεις επικίνδυνες βλακείες;» ρώτησε μόλις με είδε.
«Γιατί; Τι έκανα τώρα;» είπα λίγο εκνευρισμένα. Εντάξει, το μάθημα σίγουρα ήταν βλακεία άλλα σε καμία περίπτωση δεν ήταν επικίνδυνο. Δεν υπήρχε καμία απολύτως περίπτωση να μου επιτεθεί η Μέλανι μες στην τάξη ή οπουδήποτε αλλού, ειδικά μετά τη δίκη της.
«Είπες ψέματα στη Μέλανι για το τι έκανες!»
«Και τι πρότεινες να πως δηλαδή; Έκανα ότι μου έχεις αλλάξει τη μνήμη του περιστατικού και αντί να θυμάμαι τη δίκη της θυμάμαι μερικές εφιαλτικές μέρες με δύο ξαδέρφια μου».
«Αν όμως ανακαλύψουν ότι λες ψέματα τότε θα έχεις πολλά προβλήματα», αντέταξε εκείνος.
«Αν μάθουν ότι δε μου διέγραψες τη μνήμη τότε εσύ θα έχεις προβλήματα!»
«Εγώ μπορώ να το αντιμετωπίσω! Εσύ δεν μπορείς!» έκανε καθώς προχωρούσαμε προς την αίθουσα της Κοινωνιολογίας.
«Πού το ξέρεις ότι δεν μπορώ;» είπα και με μια επιδεικτική κίνηση έβγαλα έξω μια λεπτή αλυσιδίτσα που φορούσα κάτω από τη μπλούζα μου. «Το βλέπεις αυτό;» ρώτησα. «Είναι πλατίνα. Μπορεί να μην είναι επεξεργασμένη με ξόρκια για να σκοτώνει, αλλά είμαι σίγουρη πως κάτι μπορεί να κάνει κι έτσι!»
Ο Άνταμ με κοίταξε με κατάπληξη. «Πού ξέρεις εσύ για αυτό;» ρώτησε.
«Μου το είπε η Λαβίνια! Τι νομίζεις; Ότι θα κάθομαι έτσι απροστάτευτη και θα περιμένω όλα να τα κάνεις εσύ; Ε, όχι! Αυτό δεν το έχω κάνει ποτέ μου και δεν πρόκειται να το κάνω τώρα!» φώναξα με πείσμα.
Ο Άνταμ έμεινε να με κοιτάει με έκπληξη και μετά, εντελώς ξαφνικά με αγκάλιασε. Όσο ξαφνικά με αγκάλιασε, τόσο ξαφνικά αποτραβήχτηκε από μένα με ένα επιφώνημα πόνου.
«Ωχ, συγγνώμη!» είπα και δάγκωσα το κάτω χείλος μου. «Ξέχασα να την ξαναμαζέψω!» Με βιαστικές κινήσεις έβαλα πάλι την αλυσίδα κάτω απ’ τη μπλούζα μου.
Ο Άνταμ γέλασε και με αγκάλιασε. «Είσαι απίστευτη!» είπε.
Εγώ γέλασα με το σχόλιο. Μπορεί να με αγαπούσε πολύ αλλά με ήξερε λίγο. Αν με ήξερε καλά τότε θα το θεωρούσε αυτονόητο πως θα έκανα ό,τι μπορούσα για να φροντίσω μόνη μου τον εαυτό μου. Η αλήθεια είναι βέβαια πως όταν ήμουν μαζί του ο ρομαντικός μου εαυτός είχε την τάση να βγαίνει και να επισκιάζει τα άλλα μου στοιχεία.
Με την άκρη του ματιού μου είδα την κύρια Όλιβερ να μπαίνει μέσα στην τάξη.
«Πρέπει να μπω μέσα» του είπα λυπημένα. «Τα λέμε την επόμενη ώρα!»
Μπήκα μέσα στην τάξη βιαστικά και κάθισα δίπλα στη Ζοζεφίν. Η καθηγήτρια δεν είπε τίποτα, απλά μου έριξε μια επιτιμητική ματιά.
Είπα την ίδια ιστορία με τη θεία μου στη Ζοζεφίν όταν με ρώτησε πού είχα χαθεί όλες αυτές τις μέρες. Ευτυχώς έδειξε να την πιστεύει και δε ρώτησε πολλά πράγματα.

Καθώς βγαίναμε από την τάξη για να πάμε στην επόμενη μου είπε: «Ξέρεις ότι και ο Άνταμ έλειπε τις ίδιες μέρες με σένα;»
«Σοβαρά μιλάς;» είπα κάνοντας ότι είχα εκπλαγεί από το νέο.
«Ναι! Και ξέρεις, πριν μου πεις ότι έλειπες για οικογενειακούς σκοπούς νόμιζα ότι ήσασταν μαζί και κάνατε… άλλα πράγματα τέλος πάντων. Και ο περίεργο είναι ότι ξαναήρθε σήμερα που ήρθες κι εσύ. Και αυτό μου φάνηκε πάρα πολύ περίεργο! Άσε που φάνηκε σαν να ήρθατε μαζί!»
«Απλά με είδε να έρχομαι και με περίμενε στην πύλη του σχολείου. Αυτό είναι όλο», είπα αδιάφορα.
«Α, καλά…» έκανε εκείνη και με άφησε για να πάει στην τάξη της. Πού να ήξερε πόσο κοντά στην πραγματικότητα είχε πέσει πριν
Πήγα στην αίθουσα των Αγγλικών και κάθισα δίπλα στον Άνταμ.
Η κυρία Σμιθ μπήκε σχεδόν αμέσως. Της είπαμε πως είχαμε τελειώσει την εργασία και ότι ήμασταν έτοιμοι να την παρουσιάσουμε.
«Μπράβο παιδιά!» είπε εκείνη. «Είστε η δεύτερη ομάδα που τελειώνει την εργασία. Πότε θέλετε να την παρουσιάσετε;»
«Όποτε κρίνεται εσείς ότι είναι καλύτερα», απάντησε ο Άνταμ με πολλή ευγένεια.
Η καθηγήτρια πήρε μια πολύ γελοία έκφραση που μάλλον θεωρούσε πως ήταν χαμόγελο και είπε: «Τι λέτε για αύριο; Σήμερα παρουσιάζει η ομάδα που τελείωσε από την προηγούμενη Παρασκευή».
«Αύριο λοιπόν!» έκανε ο Άνταμ και η κυρία Σμιθ έφυγε και κάθισε στην έδρα για να έχει καλύτερη θέα της ομάδας που παρουσίαζε.

Όταν επιτέλους τελείωσε η ώρα, πήγαμε για μεσημεριανό. Με το που κάθισα σχεδόν η Έμιλι με σήκωσε για να πάμε μαζί στην τουαλέτα.
«Τι έχεις να πεις για τη Μέλανι;» ρώτησε μόλις είχαμε πάει στις τουαλέτες και είχε ελέγξει ότι κανένας άλλος δε βρισκόταν εκεί.
«Τι θες να πεις;» ρώτησα. Δεν μπορεί να είχε μάθει ότι η Μέλανι ήταν βρικόλακας.
«Θέλω να πω ότι η συμπεριφορά της είναι πολύ παράξενη! Δεν μπορεί να μην το έχεις παρατηρήσει κι εσύ! Δηλαδή είναι συνέχεια, μα συνέχεια όμως με την Άναμπελ και την παρέα της και σε μας δε λέει ούτε “γεια”!» είπε η Έμιλι. Καθώς μιλούσε ακουγόταν όλο και πιο εκνευρισμένη.
«Ίσως απλά να βαρέθηκε να βρίσκεται στο περιθώριο χωρίς να έχει κάποιο “ελάττωμα” όπως εμείς», απάντησα με αδιάφορο τόνο. Βέβαια, αν δεν ήξερα τον πραγματικό λόγο που ήταν με τους άλλους αυτό δε θα με έπειθε ποτέ! Δεν ήταν λόγος αυτός να παρατήσει κάποιος τους φίλους του.
«Μα τι λες;» έκανε η Έμιλι αγανακτισμένα. «Η Μέλανι δε μας έλεγε ότι ήθελε να μείνει για πάντα φίλη μας; Δεν το είχε πει τόσες φορές;»
«Ναι…» είπα σκεφτικά. «Λες να φταίει το ότι τα έφτιαξε με τον Στέφαν;»
Η Έμιλι με κοίταξε με έκπληξη, σαν να της είχε μόλις έρθει επιφοίτηση. «Να δεις που αυτός είναι ο φταίχτης! Αυτός πρέπει να μην την αφήνει να έρθει σε μας και να τη απειλεί να τη χωρίσει! Και η Μελ που είναι ερωτευμένη μαζί του κάνει ό,τι της λέει χωρίς να διαφωνεί σε τίποτα!»
Προσπάθησα να μη δείξω την ανακούφισή μου. Ευτυχώς η Έμιλι είχε πειστεί με αυτό και δε θα χρειαζόταν να βρω κάτι άλλο για να τα καταφέρω να την πείσω. Ικανοποιημένη είπε να πάμε πίσω στο τραπέζι μας.
Μόλις καθίσαμε η Ζοζεφίν μας ανακοίνωσε πως για όλες τις διακοπές των Χριστουγέννων θα πήγαινε στη Γαλλία για να δει τη σχολή που της είχε δώσει υποτροφία για κλασικό τραγούδι μέσω του ωδείου και για να δει και τους συγγενής της.
«Παιδιά», είπε ο Τζέισον, «Κι εγώ με την Έμιλι θα πάμε στην Κορέα με τις οικογένειές μας για τα Χριστούγεννα».
Γύρισα και κοίταξα την Έμιλι. Εκείνη ένευσε θετικά. «Ναι!» είπε χαρούμενα. «Το κανονίζαμε από τις αρχές Οκτωβρίου αλλά είπαμε να μην πούμε τίποτα και το γρουσουζέψουμε».
«Χαίρομαι πολύ για σένα που επιτέλους θα πας στην Κορέα!» είπα προσπαθώντας να ακουστώ πιο χαρούμενη απ’ όσο ένιωθα. «Από τότε που σε ξέρω θυμάμαι πως ήθελες σαν τρελή να πας!»
«Ναι!» έκανε αυτή με την πιο χαζοχαρούμενη φωνή που θα μπορούσα να φανταστώ. «Δεν είναι τέλεια;»
«Όχι, δεν είναι καθόλου τέλεια», απάντησα από μέσα μου. Δεν ήθελα να φύγει για όλες τις διακοπές. Ήθελα να έχουμε πιο πολύ χρόνο για να βγούμε μαζί και να διασκεδάσουμε, όπως είχα φανταστεί ότι θα γινόταν.
«Ναι, φυσικά και είναι!» απάντησα. «Εγώ θα μείνω εδώ στις διακοπές».
«Κρίμα», είπαν η Ζοζεφίν και η Έμιλι μαζί.
«Κι εγώ θα μείνω εδώ», είπε ο Άνταμ κοιτώντας με. «Θα φύγω μόνο για τρεις μέρες, από τις εικοσιοκτώ μέχρι τις τριανταμία».
Τέλεια! Πάλι μόνη μου θα ήμουν! Αντί λοιπόν να περάσω τις τελευταίες μου διακοπές ως άνθρωπος με τους φίλους μου, όπως ονειρευόμουν, θα καθόμουν μόνη μου και θα κοιτούσα το ταβάνι! Τουλάχιστον όμως ήξερα πως αυτή η κατάσταση δε θα κρατούσε για πολύ, αφού ο Άνταμ θα έλειπε μόνο για τρεις μέρες και δε θα με άφηνε μόνη μου όταν θα ήταν εδώ. Κάτι ήταν κι αυτό…

πολύ ωραία η συνέχεια! έχω όμως το προαίσθημα ότι κάτι θα πάει στραβά στο επόμενο κεφάλαιο.....

Στο επόμενο όχι, αλλά στο μεθεπόμενο...

κακουργα..τοσο καιρο μας ειχες και περιμεναμε!!
τουλαχιστον το κεφαλαιο ειναι πολυ ωραιο και οπως ειπε και η Ληδα και εμενα μου φαινεται κατι θα συμβει!!

Σαν τι λες δηλαδή ότι θα συμβεί???

εμενα μου φανηκε περιεργο που η ευχη της για το μαθημα στα γαλλικα πραγματοποιηθηκε.
αλλα και εγω ανυπομονω για το επομενο. αντε να δουμε τι θα γινει τελικα μεσα στα χριστουγεννα

Σίγουρα αυτές τις 3 μέρες κάτι θα γίνει Και απορώ πως είπε με τόση ευκολία σε όλες ψέματα χωρίς να την πάρουν χαμπάρι...Και από τον τρόπο που μίλησε στην Μέλανι περίμενα να υποψιαστεί κάτι -.-

Σε εκείνες τις τρεις μέρες συγκεκριμένα δε θα γίνει τίποτα, αλλά θα γίνει κάτι πιο πριν. Ακόμα δεν έχω φτάσει εκεί βέβαια, αλλά το έχω στο μυαλό μου (Ποιο μυαλό θα μου πείτε τώρα, αλλά τέλος πάντων, κάπου το έχω )
Η Μέλανι έχει υποψιαστεί αλλά δεν τολμάει να κάνει τίποτα άρα γι αυτό φαίνεται σαν να μην έχει υποψιαστεί κάτι.
Και σε αυτό με τα ψέματα και τις δικαιολογίες, αν και δεν είναι κάτι για το οποίο είμαι περίφανη, κι εγώ μπορούσα να πω πολύ εύκολα για να αποφύγω να δίνω εξηγήσεις σε πράγματα που δε θέλω. Αν και τώρα έχω αλλάξει και δεν είμαι έτσι πια, σε κάποια φάση το έκανα συνέχεια και ξέρω ότι αν φροντίσεις να πεις πιστευτά πράγματα πιάνει και σε πιστεύουν. Βέβαια μπορεί καμιά φορά να γίνει καμιά ΤΕΡΑΣΤΙΑ βλακεία και να σε πιάσουν και μετά άντε να το συμμαζέψεις, αλλά εδώ δε γίνεται τίποτα τέτοιο.
Εύα, όσο για την ευχή, δεν παίζει κανένα ρόλο. Δεν είναι κάτι υπερφυσικό, απλά έτυχε.

Όπου και αν είναι καταχωρημένη η ιδέα, θέλουμε να την δούμε στην πράξη

Όσο για αυτό που λες, έχεις δίκιο: μπορείς να πείσεις τους άλλους λέγοντας ψέματα, αλλά καλό είναι να μην το κάνεις γιατί στο τέλος περιπλέκονται τα πράγματα και γίνονται όλα μαλλιά κουβάρια. Εντάξει, ποιος δεν έχει πει ένα αθώο ψέμα για να αποφύγει μια δυσάρεστη κατάσταση; Αλλά από ένα σημείο και μετά (όταν χάνεις το μέτρο και καταλάβουν και οι άλλοι ότι λες ψέματα) στο τέλος θα πάψουν να σε εμπιστεύονται.

Δεν σε κρίνω, φυσικά, απλώς τοποθετούμαι επί του θέματος. Και το ότι δεν το κάνεις πια είναι πολύ καλό

Η Μέλανι δεν κάνει κάτι γιατί έχει λερωμένη την φωλιά της Και, όσο για την ευχή, θα έλεγα και εγώ ότι ήταν ένα τυχαίο γεγονός παρά κάτι που έγινε εσκεμμένα.

βρε παιδια δεν ειπα οτι η ευχη εγινε εσκεμμενα. το πιο λογικο ηταν η καθηγητρια να την σηκωσει να πει μαθημα, δεδομενου οτι μιλουσε. απλα με τοσα που εχω διαβασει, και το πιο αθωο πραγμα μου φαινεται οτι κρυβει κατι απο πισω.

οσο για τα ψεματα, θα συμφωνησω κι εγω. πολλες φορες μπορει να πεις κατι γιατι σε αναγκασε η στιγμη, αλλα το ενα φερνει το αλλο και τελικα τα πραγματα μπλεκονται. εγω οταν λεω ψεματα, μετα φροντιζω ειτε να κανω αυτο που ειπα οτι εχω ηδη κανει ωστε να ειμαι καλυμμενη, ειτε να μην το συνεχισω λεγοντας και αλλα πανω στο θεμα, και μετα απο λιγο λεω και την αληθεια

τελειοοο το καινουργιοοο κεφαλαιοοοο...!!!

Ευχαριστώ!!!
Εύα, κι εγώ προσπαθώ να το κάνω αυτό αν πω. Ευτυχώς δε συμβαίνει συχνά τώρα. Αλλά τότε που συνέβαινε ήταν πραγματικά απαίσιο. Και ΔΕ ΘΕΛΩ να το κάνω ξανά αυτό γιατί ήμουν συνέχεια μες στο άγχος μην το καταλάβει κανένας.

Και επειδή σας άρεσε το κεφάλαιο ορίστε και το επόμενο! Επειδή είμαι πολύ καλός άνθρωπος Enjoy!

27ο κεφάλαιο

Η επόμενη μέρα ως την ώρα των Αγγλικών κύλησε πάρα πολύ γρήγορα. Αν και είχα μάθει απ’ έξω τα λόγια πριν ακόμα την ξεκινήσουμε, ένιωθα πολύ άγχος μήπως και τα χάσω πάλι όπως τα είχα χάσει και τότε που το δραματοποιούσαμε μαζί με τον Άνταμ μόνοι μας. Βέβαια ο λόγος που τα είχα χάσει εκεί ήταν τελείως διαφορετικός αλλά και πάλι αγχωνόμουν πολύ μήπως και ξεχαστώ ξανά.
Στις τέσσερις ώρες πριν από τα Αγγλικά διάβαζα ξανά και ξανά τις ατάκες, σαν να ήμουν έτοιμη να παίξω μπροστά στη Βασίλισσα και όχι μπροστά στην τάξη μου.
Συναντήθηκα με τον Άνταμ μπροστά από την αίθουσα των Αγγλικών μόλις χτύπησε το κουδούνι για το τρίτο διάλλειμα.
«Είσαι έτοιμη;» ρώτησε χαμογελαστά.
«Καθόλου», απάντησα με ειλικρίνεια. «Φοβάμαι ότι θα ξεχαστώ πάλι όταν θα σε ακούσω να απαγγέλεις και δε θα τα πω σωστά».
Ο Άνταμ με αγκάλιασε. «Εδώ δε φοβάσαι μήπως σου επιτεθούν βρικόλακες και φοβάσαι μήπως χάσεις τα λόγια σου;»
Γέλασα. Είχε δίκιο σε αυτό που έλεγε. Δε φοβόμουν τον ίδιο ή τη Λαβίνια και δε φοβόμουν μήπως η Μέλανι ή κάποιος άλλος μου επιτεθεί ξανά. Πώς ήταν δυνατόν λοιπόν να φοβάμαι κάτι τόσο γελοίο όπως το να χάσω τα λόγια μου;
Το κουδούνι χτύπησε και η κυρία Σμιθ ήρθε να μας βρει.
«Παιδιά σήμερα παρουσιάζετε την εργασία σας», μας υπενθύμισε, λες και θα το είχαμε ξεχάσει. «Δηλαδή απλά θα μας πείτε κάποια βασικά σημεία της υπόθεσης και θα παίξετε το κομμάτι που επιλέξατε. Να φανταστώ ότι είναι η σκηνή του μπαλκονιού;»
«Όχι», απάντησα. «Είναι η σκηνή που ο Ρωμαίος γνωρίζει την Ιουλιέτα σε εκείνο το πάρτι του πατέρα της».
Η κυρία Σμιθ έδειξε να εκπλήσσεται. «Τόσα χρόνια αναθέτω την ίδια εργασία στους τελειόφοιτους και κανένας ποτέ δε μου έχει παρουσιάσει αυτή τη σκηνή. Μπράβο παιδιά μου!» Ακουγόταν τόσο συγκινημένη η γριέντζω που μετά βίας κατάφερα να μη γελάσω!
Όταν μπήκαν όλοι μέσα στην τάξη εγώ και ο Άνταμ σηκωθήκαμε.
«Σήμερα παιδιά θα μας παρουσιάσουν την εργασία τους ο Άνταμ με την Άλις», είπε η κυρία Σμιθ και μετά γύρισε προς το μέρος μας. «Λοιπόν, σας ακούμε».
«Το έργο που μας ανατέθηκε ήταν ο Ρωμαίος και Ιουλιέτα», ξεκίνησα. «Η πλοκή είναι σχετικά απλή».
Ο Άνταμ συνέχισε με την πλοκή του έργου σε γενικές γραμμές και με μια σύντομη παρουσίαση κάθε χαρακτήρα. Καθώς τον κοιτούσα να μιλάει, για πρώτη φορά πέρασε από το μυαλό μου η σκέψη πως αν δεν ήταν αυτή η εργασία τότε τα πράγματα για μας μπορεί να είχαν εξελιχθεί πολύ διαφορετικά. Βέβαια, αν ήταν αλήθεια ότι ο Άνταμ με αγαπούσε τόσο πολύ όσο έλεγε, τότε σίγουρα θα είχε βρει έναν άλλο τρόπο για να καταλήξουμε μαζί. Παρ’ όλα αυτά, η εργασία ήταν μια πάρα πολύ καλή αφορμή.
«Και τώρα, παιδιά», είπε η κυρία Σμιθ, «θα δούμε τη δραματοποίηση».
«Σκεφτήκαμε να κάνουμε τη σκηνή της γνωριμίας», είπα. «Καταλήξαμε σε αυτήν γιατί είναι κατά τη γνώμη μας μια πάρα πολύ ρομαντική σκηνή και είναι και πάρα πολύ σημαντική για το έργο».
Ένευσα στον Άνταμ να ξεκινήσει. Εκείνος μου έπιασε το χέρι και άρχισε να απαγγέλει. Ξαφνικά ένιωσα σαν να είχαν χαθεί τα πάντα γύρω μας και να είχαμε μείνει μονάχα εμείς. Ευτυχώς όμως αυτό δε με έκανε να χάσω πάλι τα λόγια μου.
Ξαφνικά αναρωτήθηκα τι θα κάναμε με το σημείο που φιλιούνται. Σίγουρα, όσο κι αν ήθελα να φιλήσω τον Άνταμ, αυτό δε θα άρεσε πάρα πολύ στη συντηρητική καθηγήτρια. Περίμενα να δω τι θα κάνει ο Άνταμ με το θέμα. Όταν η στιγμή αυτή έφτασε, ο Άνταμ με φαινομενικά άπειρη άνεση με φίλησε. Δεν ήταν βέβαια όπως τα συνηθισμένα μας φιλιά, ήταν πολύ πιο σύντομο. Το ίδιο έγινε και με το δεύτερο φιλί του. Βέβαια, όταν τα χείλη μας ενώθηκαν όλα τα υπόλοιπα εξαφανίστηκαν ως συνήθως από το μυαλό μου, αλλά μάλλον ο Άνταμ δεν το είχε ξεχάσει ότι υπήρχε κι ο υπόλοιπος κόσμος.
Μόλις τελειώσαμε με τη δραματοποίηση όλοι στην τάξη, ακόμα και η καθηγήτρια χειροκρότησαν.
«Είστε και οι δύο πολύ καλοί ηθοποιοί!» είπε η κυρία Σμιθ. «Παίξατε τη σκηνή καταπληκτικά!»
«Ευχαριστούμε πολύ!» είπα χαμογελαστά. Ο Άνταμ έκανε το ίδιο.
Το κουδούνι χτύπησε και βγήκαμε έξω από την αίθουσα. Στο δρόμο για την καφετέρια κάποιοι από τους συμμαθητές μας, μας έδιναν συγχαρητήρια για την παράσταση. Φαίνεται πρέπει να είχαμε παίξει όντως πάρα πολύ καλά για να καταδεχτούν οι άλλοι να μας μιλήσουν!
Πριν μπούμε στην καφετέρια ο Άνταμ με πήγε σε έναν κοντινό άλλα πολύ πιο απομονωμένο διάδρομο. Με πήρε στην αγκαλιά του και με φίλησε όπως την πρώτη φορά, σαν να έβρισκε μέσα μου ένα κομμάτι της ψυχής του.
Όταν χωριστήκαμε ο Άνταμ με ξαναπήρε στην αγκαλιά του και αυτή τη φορά με έσφιξε πάνω του και ανέπνευσε βαθιά το άρωμά μου, όπως είχα δει μια φορά να κάνει ο Στέφαν στη Μέλανι. Αυτό μάλλον πρέπει να ήταν κάτι που έκαναν γενικά οι βρικόλακες.
Μετά με πήρε από το χέρι και πήγαμε μαζί στην τραπεζαρία, όπου συναντήσαμε τους άλλους.
Ένιωθα σαν να είχε κλείσει ένας κύκλος. Και πράγματι έτσι ήταν. Η εργασία είχε εξυπηρετήσει έναν ανώτερο σκοπό, να μας φέρει πιο κοντά. Τώρα που αυτό είχε γίνει έπρεπε να τελειώσει. Ένα όμως ήταν σίγουρο: πως όσο κι αν ζούσα θα τη θυμόμουν, ακόμα κι αν ξεχνούσα στην πορεία τα πάντα από το σχολείο και τη θνητή μου ζωή.

πω πω τελειοοοο και θελουμεεε συντομαααα την συνεχειααα!!!!!!

Ευχαριστώ!!!
Η συνέχεια αύριο μάλλον!

πφφφ τεεεεελεεειααα!!!!! ανυπομονωωωω να δω και τι θα γινει με αυτην την μελανι ! ωχ αδερφε!!! Ρ

το τελος μου αρεσε παρα πολυ. εκλεισες πολυ ποιητικα το κεφαλαιο. ανυπομονω για την συνεχεια!

οσο για αυτο που ειπες για τα ψεματα, και εγω προτιμω να μην λεω. γιατι οντως το αγχος μηπως και αποκαλυφθουν και οι συνεπειες που θα εχει αυτο, ειναι χαλια.

Ποιητικά, ε? Εμένα να σου πω την αλήθεια δε μου φάνηκε να έχει τίποτα πολύ ποιητικό, αλλά αφούτο λες εσύ, μπορεί και να είναι έτσι! Αυτό το κομμάτι το έγραψα τελευταία στιγμή. Αρχικά όταν είχα γράψει το κεφάλαιο δεν το είχα, αλλά χωρίς αυτό μου φαινόταν ότι του έλειπε κάτι κι έτσι το πρόθεσα
paramu8enia, τη Μέλανι θα τη δούμε σύντομα, αλλά για λίγο. Θα τη δούμε καλά πιο μετά!!!

ΚΑΙΙΙΙ ορίστε το επόμενο κεφάλαιο που γίνεται κάτι "κακό"!
Ελπίζω να σας αρέσει. Αν και μου έχουν πει ότι η σκηνή είναι καλή εγώ δεν ξέρω. Δυσκολεύτηκα πολύ να τη γράψω, αλλά ελπίζω να βγήκε καλό το αποτέλεσμα.


28ο κεφάλαιο

Οι υπόλοιπες μέρες μέχρι τη παραμονή που θα έκλειναν τα σχολεία πέρασαν σχετικά γρήγορα και χωρίς σπουδαία γεγονότα. Προσπαθούσα να μοιράζω τον ελεύθερο χρόνο μου ανάμεσα στον Άνταμ και στους φίλους μου.
Όλα έδειχναν πως ο καιρός που θα περνούσα πριν από το Φεβρουάριο και τη μεταμόρφωσή μου θα ήταν έτσι, χωρίς καμία μεγάλη έκπληξη, χωρίς τίποτα πολύ ιδιαίτερο ή εξωπραγματικό.

Τίποτα λοιπόν δε θα μπορούσε να προειδοποιήσει το όνειρο που είδα το βράδυ πριν κλείσουν τα σχολεία.
Το περίεργο ήταν ότι γνώριζα από την αρχή πως αυτό που έβλεπα ήταν όνειρο.
Το σκηνικό ήταν γνώριμο. Βρισκόμουν ένα στενό πριν από το νεκροταφείο και περπατούσα προς τα εκεί. Έφτασα, έσπρωξα την πύλη και μπήκα μέσα.
Ενστικτωδώς γνώριζα πως έπρεπε να κατευθυνθώ προς τη σύγχρονη πλευρά. Αυτό, δεδομένου του ότι ήξερα πως ήταν όνειρο ήταν παράξενο. Αν ήταν από τα αγχωτικά όνειρά μου θα έπρεπε να έχω κατευθυνθεί προς την παλιά πλευρά και να έχω ήδη από πίσω μου μια στρατιά ζόμπι και φαντασμάτων που θέλουν για κάποιον ανεξήγητο λόγο το θάνατό μου. Επίσης, θα έπρεπε να μου φαίνεται το μέρος άγνωστο, να έχω βρεθεί ξαφνικά σε μια φτωχογειτονιά της Νέας Υόρκης και από εκεί κατευθείαν στις Πυραμίδες της Αιγύπτου με πολλούς εχθρούς να με περιτριγυρίζουν. Όμως τίποτα από όλα αυτά δε συνέβαινε.
Έπρεπε να πάω σε έναν συγκεκριμένο τάφο. Όταν έφτασα στον προορισμό μου, συνειδητοποίησα ότι ο συγκεκριμένος τάφος ήταν εντελώς καινούργιος, φρεσκοσκαμμένος και με αρκετά λουλούδια γύρω του. Δεν έριξα ούτε μία ματιά στην επιγραφή. Απλά κάθισα στην πίσω πλευρά του και περίμενα να γίνει κάτι.
Δεν περίμενα πολλή ώρα μέχρι να δω τον Άνταμ να έρχεται από μακριά. Κρατούσε στα χέρια του ένα μπουκέτο με κατακόκκινα τριαντάφυλλα, τα αγαπημένα μου λουλούδια. Αν και έπρεπε να με έχει δει ήδη, κρατούσε το βλέμμα του χαμηλωμένο και συνέχιζε να προχωράει έτσι, σαν να μην υπήρχα. Δεν μπορούσα να δω το πρόσωπό του έτσι όπως ήταν σκυμμένος αλλά κάτι μου έλεγε πως η έκφρασή του δεν ήταν χαρούμενη.
Ανησύχησα. Αν και ήξερα πως αυτό δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα όνειρο, που μάλλον προς εφιάλτη το πήγαινε τελικά, ένιωσα την καρδιά μου να σφίγγεται. Μήπως ήθελε να χωρίσουμε; Μήπως είχε έρθει να με αποχαιρετήσει γιατί έπρεπε να φύγει για πάντα για κάποιο μακρινό τόπο όπου δε θα μπορούσα να πάω; Ή μήπως πάλι ο Οίκος του του είχε αναθέσει κάποια αποστολή αυτοκτονίας;
Περίμενα να δω τι θα κάνει όταν θα έρθει κοντά μου. Αν θα με αγκαλιάσει ή αν θα μου φερθεί ψυχρά. Η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει από αγωνία.
Ο Άνταμ ήρθε επιτέλους στον τάφο και στάθηκε μπροστά μου, με την ταφόπλακα να μας χωρίζει. Σήκωσε το κεφάλι του ψηλά και είδα επιτέλους την έκφρασή του. Ήταν μια έκφραση που φανέρωνε πόνο και θλίψη. Από τα μάτια του κυλούσαν δάκρυα από αίμα.
«Τι έχεις Άνταμ;» ρώτησα με τη φωνή μου να τρέμει από ανησυχία. «Τι σου συμβαίνει;»
Εκείνος δεν απάντησε. Συνειδητοποίησα ότι δε με έβλεπε καν όταν απέστρεψε το βλέμμα του από τον συννεφιασμένο απογευματινό ουρανό και το κάρφωσε για μερικά δευτερόλεπτα μπροστά, σαν να έβλεπε μέσα από μένα.
Ξαφνικά, ενώ περίμενα τα ζόμπι να εμφανιστούν ή τον ίδιο να μετατραπεί στο αιμοσταγές τέρας που κάθε βρικόλακας έκρυβε μέσα του, ο Άνταμ έπεσε στα γόνατά του. Άφησε μπροστά από τον τάφο τα τριαντάφυλλα. «Για σένα, αγάπη μου», είπε.
Τα δάκρυα μετατράπηκαν σε λυγμούς. Αν και δεν μπορούσα να δω το πρόσωπό του ήξερα πως η έκφρασή του ήταν ακόμα πιο θλιμμένη από πριν.
Μάλλον αυτός ο τάφος ήταν της Έμελιν. Δεν υπήρχε άλλη εξήγηση. Βέβαια, ήταν στη σύγχρονη πλευρά και ο Άνταμ φορούσε ρούχα της σημερινής εποχής, αλλά στα όνειρα όλα είναι πιθανά.
«Σ’ αγαπώ όσο τίποτα άλλο στον κόσμο», συνέχισε ο Άνταμ. «Δεν μπορώ, δε θέλω να ζήσω χωρίς εσένα! Γιατί έφυγες αγάπη μου;» Σήκωσε το κεφάλι του πάλι προς τον ουρανό. «Γιατί την πήρες από μένα;»
Προφανώς με το τελευταίο απευθυνόταν στον Θεό ή σε ό,τι άλλο πίστευε. Αν και τα λόγια του ήταν πάρα πολύ συγκινητικά τα έβρισκα και λίγο θεατρινίστικα. Πιο πιθανό θα ήταν να τα δεις σε τραγωδία του Σαίξπηρ παρά στην αληθινή ζωή. Έδιναν την εντύπωση πως έβγαιναν από έναν τρελό, απελπισμένο άνθρωπο. Έναν άνθρωπο που είχε χάσει τα πάντα για πάντα.
Ο Άνταμ χαμήλωσε ξανά το βλέμμα του και επέστρεψε στη “συζήτησή” του.
«Συγχώρεσέ με Άλις», είπε.
Το σοκ του ακούσματος του ονόματός μου έκανε την καρδιά μου να χάσει έναν χτύπο. Εγώ λοιπόν ήμουν θαμμένη εδώ; Πώς είχα πεθάνει; Πότε; Γιατί;
«Έπρεπε να σε είχα μεταμορφώσει πιο σύντομα! Δεν έπρεπε να σε είχα ακούσει. Αν το είχα κάνει τότε, τώρα τουλάχιστον θα ήσουν ζωντανή. Ακόμα κι αν με μισούσες θα μπορούσα ίσως να σε κάνω κάποια στιγμή να με αγαπήσεις ξανά. Αν ήσουν δυστυχισμένη, σίγουρα κάποτε θα ξαναέβρισκες την ευτυχία σου. Αλλά τώρα είναι πολύ αργά. Τώρα όλα χάθηκαν».
Ο Άνταμ σταμάτησε να μιλάει στον τάφο και ενέδωσε σε ένα κύμα δακρύων.
«Άλις! Ω, Άλις, Άλις, Άλις!» συνέχισε. Το όνομά μου ακουγόταν κάθε φορά σαν απελπισμένη προσευχή. «Συγχώρεσέ με, αγάπη μου. Το ξέρω ότι δεν ήθελες η κατάληξη να είναι αυτή αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Χωρίς εσένα νιώθω άδειος, νεκρός. Δεν αντέχω άλλο να ζω έτσι».
Απέστρεψε το βλέμμα από τον τάφο και το σήκωσε στον ουρανό. Προέβλεπα ότι θα είχε κι άλλη συζήτηση με τον Θεό κι έπεσα μέσα.
«Σε παρακαλώ, συγχώρεσε την τελευταία μου πράξη και επίτρεψέ μου να ξαναδώ την αγαπημένη μου»
Τα τελευταία λόγια του με έκαναν να δακρύσω. Δεν μπόρεσα να κρατηθώ άλλο. «Άνταμ, δεν έχω πεθάνει! Είμαι εδώ! Σε παρακαλώ, δες με!» φώναξα, αλλά τίποτα δεν έγινε.
Προσπάθησα να κάνω μια κίνηση για να σκουπίσω τα δάκρυα που με τύφλωναν, αλλά δεν μπορούσα να κουνηθώ καθόλου.
Μέχρι να καθαρίσει η όρασή μου, ο Άνταμ είχε ήδη τραβήξει ένα πλατινένιο στιλέτο και το είχε υψώσει. Το κοιτούσε έντονα.
Κάρφωσα κι εγώ το βλέμμα μου πάνω του με μια ύστατη ελπίδα ότι μπορεί ο Άνταμ να έβλεπε την αντανάκλασή μου μέσα του. Με έκπληξη διαπίστωσα ότι δεν είχα αντανάκλαση! Έτσι λοιπόν δεν υπήρχε κανένας τρόπος να μάθει πως ήμουν δίπλα του.
Προσπάθησα να πάω προς το μέρος του για να τον αποτρέψω, αλλά στάθηκε αδύνατον.
Καθώς ετοιμαζόταν να κατεβάσει πάλι το στιλέτο εγώ ψιθύρισα: «Όχι! Όχι! Δεν μπορώ να το δω αυτό!» και έκλεισα τα μάτια μου. Αμέσως ένιωσα κάτι να αλλάζει .
Άθελά μου, άνοιξα πάλι τα μάτια μου και είδα ότι ο Άνταμ είχε μείνει τελείως ακίνητος, σαν να είχε παγώσει ο χρόνος, στη στάση ακριβώς που ήταν πριν κλείσω τα μάτια μου.
Επίσης διαπίστωσα με ανακούφιση ότι μπορούσα ξανά να κουνηθώ. Έτσι, χωρίς να χάσω στιγμή, έτρεξα και γονάτισα δίπλα του.
Για πρώτη φορά κοίταξα την επιγραφή στον τάφο:

ΑΛΙΣ ΡΟΟΥΖ
1993 – 2010
ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΚΟΡΗ ΚΑΙ ΑΔΕΡΦΗ
ΘΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ

Αν και κάτι τέτοιο περίμενα πάνω κάτω, αυτό δεν με έκανε να ξαφνιαστώ λιγότερο βλέποντας το όνομά μου. Και αυτό το τελευταίο στην επιγραφή ήταν σίγουρα κάτι που ο Άνταμ είχε ζητήσει. Ήταν τόσο ρομαντικός…
Πήρα το βλέμμα μου από την ταφόπλακα και το έστρεψα ξανά στον Άνταμ, ο οποίος είχε μείνει ακριβώς όπως ήταν και πριν, ευτυχώς. Χωρίς να χάσω άλλο χρόνο με ασήμαντα πράγματα, έκανα μια προσπάθεια να πάρω το στιλέτο από το χέρι του. Όμως, φαίνεται πως το κρατούσε πολύ σφιχτά και δεν μπορούσα να το αποσπάσω.
Έκανα άλλη μια προσπάθεια, με περισσότερη δύναμη αυτή τη φορά, αλλά και πάλι τίποτα. Έτσι, προσπάθησα ξανά να το τραβήξω με όλη μου τη δύναμη.
«Μην προσπαθείς άλλο», άκουσα μια γυναικεία φωνή να λέει, που έπαιρνα όρκο ότι είχα ξανακούσει. «Είναι μάταιο».

καταπληκτικο το τελος...η εμελιν ήταν ή η μελανι που ειπες οτι θα δουμε;;

Για τη Μέλανι έλεγα αλλά θα τη δούμε και την Έμελιν.