Τι εννοείς δε θέλει? Φυσικά και θέλει να την προστατέψει από οτιδήποτε μπορεί να την πειράξει.
Λοιπόν, ορίστε το επόμενο κεφάλαιο! Ελπίζω να σας αρέσουν οι εξελίξεις!
Μου έχει βγει λίιιιγο μεγάλο αλλά ελπίζω να μη σας πειράζει πολύ.
17ο κεφάλαιο
Περάσαμε πολλή ώρα έτσι, χωρίς να κάνουμε κάτι συγκεκριμένο, απλά με το να μιλάμε για τους εαυτούς μας, τις οικογένειές μας, τα όνειρα μας. Δεν κατάλαβα πόσο γρήγορα από εφτά πήγε εννιά και μετά έντεκα. Δυστυχώς, ο Άνταμ έπρεπε να φύγει. Θα ήθελα να μπορούσε να μείνει κι άλλο αλλά δε γινόταν.
«Θα σε σκέφτομαι συνέχεια μέχρι να σε ξαναδώ», είπε καθώς έφευγε. Ήταν τόσο ρομαντικός. Ακριβώς το αντίθετο από μένα σε αυτό το θέμα. Ή μάλλον αντίθετο με το πώς ήμουν πριν τον γνωρίσω.
«Κι εγώ», απάντησα. «Και ελπίζω να σε ξαναδώ σύντομα». Τον αγκάλιασα και τον φίλησα.
«Θα με ξαναδείς», είπε. «Ίσως και αύριο αν θες».
«Αύριο; Ναι, γιατί όχι…» αποκρίθηκα χωρίς δισταγμό. Αν μπορούσα να περάσω όλη την ημέρα μαζί του θα το έκανα.
«Θες το απόγευμα, κατά τις έξι;»
«Ναι, εντάξει. Πού να συναντηθούμε;»
«Μπροστά απ’ το νεκροταφείο θα σε βόλευε;» ρώτησε εκείνος χαμογελαστά.
Χαμογέλασα κι εγώ και απάντησα πως ήταν εντάξει.
Πριν φύγει, με κοίταξε στα μάτια και είπε: «Σ’ αγαπώ, Άλις». Το είπε με παράξενο τόνο. Ήταν ένα μίγμα που στο κυριότερο μέρος διέκρινα αγάπη και στοργή αλλά υπήρχαν και άλλα στοιχεία, που μου φάνηκαν να είναι κάτι σαν μελαγχολία με ανακούφιση ταυτόχρονα. Όμως δεν ήμουν σίγουρη αν ήταν όντως αυτά τα συναισθήματα, και ό,τι και να ήταν δεν μπορούσα να καθορίσω την προέλευσή του.
«Κι εγώ, Άνταμ», απάντησα. Εκείνος με έσφιξε στην αγκαλιά του, με καληνύχτισε κι έφυγε.
Ανέβηκα στο δωμάτιό μου σαν ζαλισμένη. Η αλήθεια ήταν πως ήμουν ευτυχισμένη και ταυτόχρονα μπερδεμένη. Ο Άνταμ με είχε κάνει να πιστέψω για πρώτη φορά πως πράγματι υπήρχε αγάπη κι αυτό ήταν που με έκανε να νιώθω έτσι. Ήθελα να αναλύσω περισσότερο τα συναισθήματά μου και ποιος άλλος τρόπος ήταν καλύτερος από το να πάρω τις φίλες μου να τα πούμε;
Κανόνισα λοιπόν η Ζοζεφίν και η Έμιλι να έρθουν σπίτι μου το επόμενο πρωί, και καλά για να διαβάσουμε. Στην πραγματικότητα θα μιλούσαμε με τις ώρες. Θα ήθελα να είναι και η Μέλανι για να μας πει κι εκείνη για τον Στέφαν αλλά όταν της τηλεφώνησα μου είπε βεβιασμένα πως δε θα μπορούσε να έρθει. Η καμένη πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. Πάλι καλά που είχα πάρει το ημερολόγιό της μήπως και έβρισκα τι έφταιγε και μπορούσα να τη βοηθήσω. Φυσικά, ένιωθα και λίγες τύψεις που εισέβαλα έτσι στην προσωπική της ζωή αλλά δεν υπήρχε άλλος τρόπος να μάθω.
Δεν κοίταξα καθόλου το ημερολόγιο εκείνο το βράδυ. Θα το διάβαζα την επόμενη μέρα, μετά που θα έφευγαν τα κορίτσια και πριν συναντήσω τον Άνταμ.
Έπεσα κατευθείαν για ύπνο γιατί είχα κουραστεί πολύ το πρωί και το προηγούμενο βράδυ είχα αφιερώσει ένα μεγάλο μέρος του χρόνου μου με το να διαβάζω.
Όπως ήταν φυσικό ονειρεύτηκα τον Άνταμ. Δεν ήταν τίποτα το περίεργο, μόνο οι δυο μας να περπατάμε σε μια ακτή κάτω από το φεγγαρόφωτο.
Όταν ξύπνησα το πρωί σχεδόν πίστευα πως όλα όσα είχα ζήσει ήταν μόνο ένα όνειρο. Όμως, ευτυχώς, δεν ήταν, γιατί με το που ήρθαν η Έμιλι με τη Ζοζεφίν άρχισαν να με ρωτάνε και οι δύο τι είχε γίνει με τον Άνταμ. Εγώ τους απάντησε με όση περισσότερη λεπτομέρεια μπορούσα.
«Το ήξερα πως του άρεσες!» είπε ενθουσιασμένη η Έμιλι όταν τελείωσα τη διήγηση των χτεσινοβραδινών γεγονότων.
«Δεν ήταν κάτι να το μαντέψεις!» έκανε η Ζοζεφίν. «Ο τύπος μόνο που δεν το είχε γραμμένο με νέον πάνω στο κεφάλι του!»
«Καλά, μόνο εγώ, που με αφορούσε κιόλας, δεν είχα καταλάβει τίποτα;» ρώτησα. Κι έλεγα πως ήμουν και παρατηρητική.
«Έτσι φαίνεται!» αστειεύτηκε η Έμιλι. «Αλλά πολλές φορές έτσι γίνεται. Δεν καταλαβαίνεις τίποτα ως την τελευταία στιγμή».
«Ναι, δίκιο έχει» συμπλήρωσε η Ζοζεφίν. «Για παράδειγμα, θυμάσαι εγώ που τα είχα για ένα διάστημα πρόπερσι με τον Άλεξ, ξέρεις, εκείνον τον ξανθό βλάκα; Ε, κι εγώ δεν είχα καταλάβει ότι ο τύπος με γούσταρε μέχρι που μου το είπε. Αλλά όλες οι άλλες το είχαν υποψιαστεί».
«Κοίτα, η αλήθεια είναι πως δεν το θυμάμαι. Ξέρεις, δε με ενδιέφερε και τόσο τι κάνεις τότε που δεν κάναμε παρέα», απάντησα. Δεν ήθελα να την προσβάλω με τα λόγια μου αλλά αυτό ήταν η αλήθεια. Αν με ενδιέφερε τι έκανε ο κάθε άσχετος τότε χάθηκα.
«Α, ναι, τώρα που το λες, εγώ νομίζω το θυμάμαι» είπε η Έμιλι. «Βασικά να σου πω την αλήθεια δε θυμάμαι όταν τα φτιάξατε, αλλά θυμάμαι όταν χωρίσατε. Τον κακομοίρη τον Άλεξ τον έκανες σκουπίδι. Και σε άκουσε και όλο το σχολείο!»
«Αφού σκουπίδι ήταν από μόνος του!» έκανε η Ζοζεφίν λίγο θυμωμένα. Μάλλον θα θυμόταν τη σχέση τους και τα είχε πάρει. «Απλά εγώ το έκανα προφανές και σε όποιον τον είχε παρεξηγήσει για άνθρωπο!»
«Εσύ είσαι κακία, ε!» είπα πειρακτικά. Ήξερα καλά ότι μπορούσε να γίνει πολύ κακιά αλλά με εξέπληττε κάθε φορά που το έβγαζε προς τα έξω τόσο έντονα.
«Σ’ ευχαριστώ!» αποκρίθηκε με αέρα βασίλισσας. «Το ξέρω ότι είμαι!»
«Πάντως, είναι τόσο τέλεια που εσείς οι δύο τα φτιάξατε επιτέλους!» διέκοψε η Έμιλι σαν να μην υπήρχε το προηγούμενο μέρος της συζήτησης. «Τώρα θα μπορούμε να βγαίνουμε ζευγάρια! Και ίσως να έρχεται και η Μέλανι αν τα έχει φτιάξει με τον Στέφαν, πράγμα που υποψιάζομαι πως έχει γίνει».
«Α, πολύ ωραία!» απάντησα. «Και τώρα πρέπει να βολέψουμε κι εσένα με κάποιον», είπα γυρνώντας προς τη Ζοζεφίν.
«Αχ, ωραία! Λοιπόν, θέλω έναν ψηλό, ξανθό, γαλανομάτη με τέλεια φωνή και μουσικό ταλέντο σαν και το δικό μου!»
«Αχά! Κοίτα, δεν έχω κάτι στο μυαλό μου αυτή την εποχή αλλά αν βρω κανέναν τέτοιον θα σου τον στείλω, εντάξει;» είπα.
«Ναι, εγώ θα περιμένω», είπε εκείνη γελώντας και μετά πρόσθεσε: «Αν μπορεί να είναι και Γάλλος ακόμα καλύτερα!»
«Μάλιστα… Ζητείται ψηλός, ξανθός, γαλανομάτης Γάλλος μουσικός από δεκαεφτάχρονη εμφανίσιμη κοπέλα με ταλέντο στη μουσική και το κλασικό τραγούδι. Πληροφορίες στο παρακάτω τηλέφωνο» είπε η Έμιλι και έκανε πως έγραφε την αγγελία. Εγώ και η Ζοζεφίν λυθήκαμε στα γέλια και μετά μας έπιασε και τις τρεις νευρικό και δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε για πολλή ώρα. Μετά συζητήσαμε λίγο για το σχολείο και για άσχετα πράγματα και διαβάσαμε για καμιά ώρα.
Ήταν περίπου τέσσερις το μεσημέρι όταν έφυγαν και είχα δύο ώρες μέχρι να συναντηθώ και πάλι με τον Άνταμ. Και η ώρα θα περνούσε τόσο αργά…
Όπως είχα προγραμματίσει, έβγαλα το ημερολόγιο της Μέλανι από το συρτάρι και συνέχισα το διάβασμα. Είχα φτάσει δυο μέρες πριν από το πάρτι.
29-10-2010 17.50
Δύο μέρες έμειναν για το πάρτι της Άναμπελ. Είμαι τόσο ενθουσιασμένη! Σχεδόν δεν μπορώ να το πιστέψω πως τελικά θα πάω. Γιατί δεν το πίστευα πραγματικά όταν το κανονίζαμε. Όμως τελικά θα πάω!!! Και νιώθω τόσο χαρούμενη.
Επίσης, είμαι και πάρα πολύ τυχερή γιατί εκτός του ότι βρήκα και στολή που να ταιριάζει σε αυτήν της Άμπερ, αυτή άκουσα να λένε πως είχε γρίπη ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων και δε θα έρθει! Τι τύχη! Τόση πολλή τύχη που πιστεύω πως κάτι δεν πάει καλά.
Η Άλις έλειπε σήμερα από το σχολείο. Ελπίζω να μην έχει αρρωστήσει. Θα ήταν κρίμα να χάσει τη διασκέδαση… Είπε βέβαια η Ζο που της έστειλε μήνυμα πως ήταν εντάξει, άρα, μάλλον θα έρθει.
30-10-2010 19.30
Η μαμά κι ο μπαμπάς έφυγαν πριν από δύο ώρες και μόλις πέρασε και η θεία Έμμα να πάρει τον Νταν. ΤΕΛΕΙΑ!!! Τώρα έχω μέχρι τις εφτά του μήνα το σπίτι, όλο για μένα!!! Ό,τι καλύτερο! Ίσως να φωνάξω τα κορίτσια καμιά από αυτές τις μέρες και να το κάνουμε σαλόνι ομορφιάς, όπως είχαμε κάνει και πέρσι τα Χριστούγεννα στο σπίτι της Έμιλι! Θα περάσουμε καταπληκτικά!!!
Και στο πάρτι είμαι σίγουρη πως θα περάσω καλά, ακόμα κι αν δε γίνει τίποτα με τον Στέφαν. Εγώ πάντως θα προσπαθήσω όσο μπορώ αλλά δε θα πεθάνω κιόλας αν δεν τα καταφέρω. Δεν έγινε και τίποτα. Απλά, αφού θα έχω προσπαθήσει, θα ξέρω και αυτό είναι σίγουρα καλύτερο από το να φαντάζομαι. Ο χαρακτήρας της φίλης μου φαινόταν να έχει αλλάξει. Η Μέλανι που κλαψούριζε πριν από ένα μήνα είχε δώσει τη θέση της σε μια πιο δυναμική και αισιόδοξη κοπέλα. Αυτό ήταν πολύ καλό. Και πήγαινε στο πάρτι αποφασισμένη πως θα περνούσε καλά ακόμα κι αν δεν κατάφερνε τίποτα με τον Στέφαν, που τελικά μάλλον κατάφερε. Συνέχισα το διάβασμα για να το εξακριβώσω.
31-10-2010 16.30
Σήμερα είναι η μεγάλη μέρα! Η μέρα του πάρτι, η μέρα που θα μάθω αν ο Στέφαν νιώθει κάτι, οτιδήποτε, για μένα. Βέβαια, αρχικά θα του παρουσιαστώ ως Άμπερ. Βέβαια, η Άμπερ είναι λίγο πιο κοντή από μένα και έχει ίσια μαύρα μαλλιά, ενώ τα δικά μου είναι σπαστά ανοιχτά καστανά. Όλα τα κορίτσια από την παρέα της Άναμπελ όμως δεν το έχουν σε τίποτα να «χαλάσουν» το χρώμα των μαλλιών τους, οπότε ίσως και να πιστέψει πως είμαι η Άμπερ με βαμμένο μαλλί. Φυσικά, εννοείται πως δε θα βάλω τακούνια, δυστυχώς, για να μην καρφωθώ, αλλά δεν πειράζει και τόσο. Πιστεύω θα έχει πάρα πολλή πλάκα η όλη φάση, να πάμε μεταμφιεσμένες και να μη μας αναγνωρίσουν! Όμως, η αλήθεια είναι πως καμιά μας δεν έχει σκεφτεί τι θα γίνει αν μας αναγνωρίσουν τελικά, αλλά δεν πιστεύω να πάθουμε τίποτα τόσο κακό. Δε θα μας σκοτώσουν κιόλας!
Στις εφτά θα έρθει η Ζοζεφίν να με φτιάξει και να τη φτιάξω κι εγώ. Θα βάλει την περσινή στολή του μπαλέτου. Εγώ θα βάλω τη δικιά της, αυτή που σχεδίαζε να βάλει σήμερα. Είναι τόσο καλή φίλη! (Αν και ώρες ώρες μπορεί να γίνει πάρα πολύ κακιά).
Ανυπομονώ τόσο πολύ να πάμε!!! Δεν μπορώ να περιμένω άλλο!!!
18.30
Μισή ώρα μέχρι να έρθει η Ζοζεφίν! Ανυπομονώ! Σχεδόν μετράω τα δευτερόλεπτα μέχρι να έρθει η ώρα του πάρτι!!! Δύο ώρες από τη στιγμή που θα έρθει η Ζο και μετά θα περνάω τέλεια!!! Σκοπεύω να κάνω το πάρτι αυτό μια νύχτα που θα θυμάμαι σε όλη μου τη ζωή. Μια τρελή νύχτα που το έσκασα χωρίς να το ξέρει κανείς για να πάω απρόσκλητη σε ένα πάρτι!!! Ακούγεται τόσο φανταστικό, από τα πράγματα που δεν περίμενα να κάνω ποτέ μου. Κι όμως, εδώ είμαι και θα το κάνω! Είμαι τόσο χαρούμενη που σχεδόν έχω τρελαθεί!!! Απίστευτο, τέλειο, υπέροχο, φανταστικό, καταπληκτικό, ό,τι καλύτερο!!!Αυτό θα πει ενθουσιασμός! Δεν περίμενα ποτέ η συγκρατημένη και σχεδόν πάντα σοβαρή Μέλανι να παραληρεί από τον ενθουσιασμό για ένα πάρτι. Εκείνη πάντα μας συμμάζευε όταν ξεφεύγαμε και κάναμε πολλές βλακείες και τώρα αποδεικνυόταν η πιο τρελή απ’ όλες!
Έριξα μια φευγαλέα ματιά στο ρολόι μου. Ήταν πέντε. Είχα ακριβώς μια ώρα ακόμα να περάσω στο σπίτι και μετά θα ήμουν με τον Άνταμ! Δεν ήθελα να περιμένω άλλο μέχρι να έρθει η στιγμή που θα τον έβλεπα αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Δεν ήθελα να είμαι και σαν ξελιγωμένη. Δεν έπρεπε κιόλας, γιατί αυτό σίγουρα θα τον απωθούσε.
Έτσι ξαναγύρισα στο ημερολόγιο παρακαλώντας τους δείκτες του ρολογιού να κινηθούν πιο γρήγορα.
Δεν είχε γράψει για τέσσερις μέρες από το πάρτι, πράγμα που μου φαινόταν πολύ παράξενο. Η Μέλανι πάντοτε κρατούσε ημερολόγιο για κάθε μέρα κι ας μην είχε τίποτα παραπάνω από μια πρόταση να πει.
4-11-2010 04.40
Όσα συνέβησαν στο πάρτι ήταν πάρα πολύ παράξενα. Δεν καταλαβαίνω γιατί και πώς, αλλά νιώθω σαν να έχω αποκοπεί. Δεν ανήκω πια. Δεν ανήκω εκεί που ανήκα. Είμαι κάποια άλλη και κάτι άλλο. Ένα πλάσμα. Μονάχα αυτή η λέξη με περιγράφει πια.
Είμαι τόσο μπερδεμένη. Ευτυχώς που έχω δίπλα μου την Άναμπελ, τη Σελένα και τον Στέφαν. Τον Στέφαν… Πόσο παιδιάστικο δείχνει το πρωτύτερο αίσθημα που είχα γι αυτόν. Ένας εφηβικός έρωτας που τώρα έδωσε τη θέση του σε κάτι απείρως δυνατότερο και εξωπραγματικό.
Δε θα έπρεπε να τα γράφω αυτά αλλά δεν μπορώ να τα κρατήσω άλλο μέσα μου. Ναι μεν ο Στέφαν και οι υπόλοιποι είναι δίπλα μου να με καθοδηγούν, αλλά και πάλι, νομίζω πως δεν είναι αρκετοί. Έτσι κι αλλιώς, ποιος θα μπορούσε να διαβάσει το ημερολόγιό μου; Πάντα το έχω μαζί μου και στο σπίτι το κλειδώνω, άρα δεν πρόκειται κανένας να το δει. Και δεν πρέπει! Αν το δει κάποιος θα πρέπει να του διαγράψω τη μνήμη, πράγμα που γίνεται πολύ εύκολα, απλά με το να κοιτάξω το «θύμα» στα μάτια και να του πω τι θέλω να κάνει ή να θυμάται. Αλλά σίγουρα θα βρω τον μπελά μου αν το μάθουν οι άλλοι. Ειδικά η Άναμπελ… Είναι και η πιο παλιά από την τριάδα, τώρα τετράδα μαζί με μένα, κι έχει περισσότερες γνωριμίες και διασυνδέσεις με τους ανώτατους του οίκου. Κι έτσι και τους το πει ότι κάποιος το διάβασε θα με τιμωρήσουν. Ελπίζω η τιμωρία, στην απίθανη περίπτωση που κάτι τέτοιο γίνει, να μην είναι η αφαίρεση του μενταγιόν. Δε θα μπορούσα να ζήσω χωρίς αυτό. Στο σκοτάδι για πάντα. Σίγουρα αυτό θα είναι καταδίκη…
Αν υπήρχε ακόμα τέτοια δυνατότητα για μένα, καρδιά μου με αυτές τις σκέψεις θα ήθελε να πεταχτεί από το στήθος μου, αφού θα είχε τρελαθεί από την αγωνία. Όμως δεν υπάρχει. Δεν μπορεί πια να πεταχτεί από το στήθος μου γιατί πολύ απλά δεν μπορεί να χτυπήσει καθόλου .
Όμως θα συνεχίσω να γράφω και θα γράψω ό,τι μου είπαν πως έγινε στο πάρτι και μετά. Ο Στέφαν πίστεψε πως ήμουν η Άμπερ, για την οποία στην πραγματικότητα δεν ένιωθε τίποτα αλλά ήθελε απλά να τη μεταμορφώσει λόγω του ιδιαίτερου διαισθητικού ταλέντου της. Όμως εκείνη αρρώστησε κι εγώ ήρθα στη θέση της. Ο Στέφαν πίστεψε λοιπόν πως ήμουν εκείνη, απλά με αλλαγμένο άρωμα. Μέσα σε ένα δωμάτιο με εκατό άτομα πώς να αναγνωρίσεις με σιγουριά τη μυρωδιά του άλλου; Αυτό μπορούν να το κάνουν μόνο οι πολύ μεγάλοι και έμπειροι, με αιώνες για να προπονηθούν. Λοιπόν, ο Στέφαν με φίλησε (τέλεια ανθρώπινη αίσθηση) και με πήρε μαζί του στο υπόγειο. Φυσικά το μυαλό μου είχε πάει στο πονηρό. Ούτε που θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ τι θα μου συνέβαινε. Μπήκαμε σε μια κρεβατοκάμαρα και άρχισε να με φιλάει με περισσότερο πάθος αφού κλείδωσε την πόρτα. Μετά από το στόμα μου άρχισε να κατεβαίνει πιο χαμηλά ως που έφτασε στο λαιμό και με δάγκωσε. Από εκείνο το σημείο και μετά η μνήμη μου γίνεται όλο και πιο αδύναμη ως τη στιγμή που σβήνει τελείως και μετά ξυπνάω… Θυμάμαι όμως πως το αίμα έφευγε γρήγορα από τις φλέβες μου κι ο κόσμος γινόταν όλο και πιο σκοτεινός και κρύος. Πίστεψα πως θα πέθαινα, και υπό μία έννοια αυτό ακριβώς έγινε. Η καρδιά μου δε χτυπάει πλέον…
Απ’ ότι μου είπε η Σελένα, που ήταν εκεί όταν ξύπνησα, ο Στέφαν αφού ρούφηξε σχεδόν όλο μου το αίμα, μου έδωσε να πιω το δικό του κι έτσι μεταμορφώθηκα. Μετά βέβαια, όταν έβγαλε τη μάσκα και είδε ποια πραγματικά ήμουν, εξοργίστηκε. Αλλά δεν μπορούσε πλέον να αντιστρέψει την κατάσταση κι έτσι η μεταμόρφωση ολοκληρώθηκε.
Αρχικά νόμιζα πως θα με μισούσαν, όμως αντιθέτως με εκτίμησαν για την πονηριά της μεταμφίεσης και με δέχτηκαν στον οίκο ως μέλος με δυναμικό κι εξυπνάδα, που θα έχει μεγάλη χρησιμότητα στη στρατηγική ή την κατασκοπεία σε περιόδους πολέμου. Ακόμα και ο Στέφαν, ο δημιουργός μου, γοητεύτηκε από την εξυπνάδα του κόλπου και τώρα ξέχασε εντελώς την Άμπερ, με την οποία έτσι κι αλλιώς δεν ήθελε να κάνει κάτι περισσότερο, για χάρη μου. Η τύχη μου όλο και πάει προς το καλύτερο και δεν ξέρω γιατί, αλλά κάποια στιγμή νιώθω πως θα αλλάξει απότομα…
Σταμάτησα να διαβάζω για να επαναφέρω την αναπνοή μου. Η Μέλανι… δεν ήμουν απολύτως σίγουρη από τα λόγια της τι της είχε συμβεί αλλά από την όλη διαδικασία φαινόταν σαν να την είχα κάνει… βρικόλακα. Μα ήταν δυνατόν; Δεν θα μπορούσε να είναι! Μήπως μιλούσε με κωδική γλώσσα; Και αν ναι, τι σήμαιναν στην πραγματικότητα όλα αυτά που έγραφε;
Είχα ακόμα ώρα μέχρι να βγω. Ίσως και να μάθαινα. Έτσι κι αλλιώς είχε μείνει περίπου μία σελίδα να διαβάσω
5-11-2010 16.45
Σήμερα πήγαμε στο σχολείο. Τι παράξενο που έδειχνε, τι καθαρά που ήταν τα πάντα! Και πόσο ορεκτικοί μου φαίνονταν όλοι. Ειδικά η Άλις που καθόταν δίπλα μου στα Μαθηματικά… Ήθελα να ορμήσω και να την στραγγίξω ως την τελευταία σταγόνα. Έχει το πιο νόστιμο αίμα που μύρισα ποτέ μου! Και δεν είχε καν κάποια πληγή ανοιχτή! Φαντάζομαι λοιπόν πως πέρα από τη μυρωδιά θα έχει και τέλεια γεύση. Αλλά δεν πρέπει να της επιτεθώ. Ήταν φίλη μου και για χάρη της ανθρώπινης ζωής που πέρασα μαζί της θα προσπαθήσω να μην ενδώσω στην πείνα που διακατέχει όλους τους νεαρούς βρικόλακες όπως έμαθα. Ευτυχώς δεν είναι τόσο δυνατή που να μην μπορώ να αντισταθώ αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορώ και να την αγνοήσω τελείως.
Ένα άλλο πράγμα που παρατήρησα ήταν πως σε σχέση με τους ανθρώπους είμαστε κατά κάποιο τρόπο πιο λαμπεροί. Όταν το είπα στον Στέφαν μου απάντησε πως αυτός είναι ο μηχανισμός αναγνώρισης μεταξύ μας. Έτσι μπορούμε να ξέρουμε ποιος είναι θνητός και ποιος βρικόλακας. Και οι θνητοί δεν μπορούν να δουν αυτή την αχνή λάμψη. Και είναι τόσο υπέροχη! Δεν χορταίνω να χαζεύω τον Στέφαν (ο οποίος όπως μου είπε φοράει τα γυαλιά για ξεκάρφωμα, σαν αξεσουάρ, αν και δεν τα χρειάζεται)!
Ένα άλλο πράγμα που έμαθα είναι πως και ο Άνταμ είναι βρικόλακας. Και μάλιστα ανήκει στο αντίπαλο οίκο. Γι αυτό και η Άναμπελ είπε σε όλους να τον αποφεύγουν, για να μη βρει κανέναν να μεταμορφώσει.
Αν τα προηγούμενα με έκαναν να λαχανιάσω, αυτά με έκαναν να χάσω εντελώς την ανάσα μου και στιγμιαία να αποπροσανατολιστώ. Χρειάστηκε αρκετά λεπτά για να μπορέσω να ηρεμήσω. Κοίταξα ξανά την ώρα. Ήταν έξι παρά τέταρτο.
Ετοιμάστηκα γρήγορα, χωρίς να προσέχω τι έβαζα πάνω μου κι έριξα μονάχα μια βιαστική ματιά στον καθρέφτη για να δω αν πήγαιναν τα ρούχα μου μεταξύ τους. Όχι ότι τα χρωματικά μου γούστα είχαν και ιδιαίτερες απαιτήσεις στους συνδυασμούς. Έβαλα βιαστικά λίγο μολύβι στα μάτια, έριξα το ημερολόγιο στην τσάντα μου μαζί με το κινητό κι έτρεξα έξω. Έτρεχα σε όλο το δρόμο κι έφτασα στην πύλη του νεκροταφείου μέσα σε πέντε λεπτά.
Ο Άνταμ ήταν ήδη εκεί και με περίμενε. Χαμογέλασε μόλις με είδε και με αγκάλιασε όταν έφτασα μπροστά του. Πήγε να με φιλήσει αλλά εγώ τον σταμάτησα. Εκείνος με κοίταξε περίεργα. Μάλλον θα αναρωτιόταν αν είχα μετανιώσει τα χτεσινά.
Πριν προλάβει να κάνει τίποτα άλλο άνοιξα την τσάντα, έβγαλα το ημερολόγιο και του το έδωσα χωρίς να κοιτάξω τα μάτια του, φοβούμενη μήπως αλλοιώσει τη μνήμη μου.
«Πάρε, διάβασε κι εξηγήσου! Και μη μου σβήσεις τη μνήμη, σε παρακαλώ! Θα περιμένω να μου πεις τι συμβαίνει και δε θα φύγω χωρίς τις απαντήσεις που θέλω!» είπα επιθετικά, κρατώντας πάντα το βλέμμα μου κάτω.
Κυρ Ιουν 05, 2011 11:35 pm
Εγώ να δεις!!!
Η καθηγήτρια μπορεί να έχει λίγο πρόβλημα...
!!!!! και εγω μαζι σου vampire girl 
Raven 
Ετχαριστώ πολύ!!!!!!!!!!! 
