Όνειρο στο Σκοτάδι

Ναι!!!!!!!!
Γιατί δε θέλετε να το ολοκληρώσω σύντομα? Θέλετε να σταματήσω να γράφω και να σας βασανίζω?

να μας βασανιζεις??????? ΕΙΣΑΙ ΤΡΕΛΗ???? (!!!!!!) λατρεύουμε την ιστορια!!!!!

πρεπειι να εισαι τρελη!

Δεν το ξέρατε ήδη ότι είμαι?
Απλά σας ρώτησα γιατί μου λέγατε ότι δε θέλετε να την τελειώσω σύντομα και γι αυτό. Αλλά το έλεγα για πλάκα! Το ξέρω ότι με λατρεύτε!!!!!!

εννοειται πως σε λατερεύουμε, και εσένα και την ιστορία σου!!!

και επιμενω. μην τολμησεις να την τελειωσεις πριν τα 43 κεφαλαια

εγώ λέω να το στρογγυλοποιήσουμε λίγο, τι λέτε για 50 κεφάλαια????

ειναι πολλα μωρε
δεν θα αντεξει τοσο
θα την κουρασουμε και μετα δεν θα γραψει αλλη ιστορια

απαπαπαα δικιο έχεις (!) . τι να κανω ..θα συμβιβαστω με τα 43 κεφάλαια !!!!!!

μπραβο μας!

Το 43 τώρα πώς σου ήρθε? Ακόμα δεν έχω γράψει ούτε τα 20 και με πήγες κατευθείαν στο τέλος! Αλλά θα σας πω καλά νέα: το βλέπω να μου βγαίνει μεγαλύτερο απ' ότι είχα υπολογίσει αρχικά! Χαίρεστε?
Και τώρα γράφω το επόμενο κεφάλαιο και βρίσκομαι περίπου στη μέση του!

το θεμα ειναι ομως ποσο το ειχες υπολογισει αρχικα. απο εκει θα εξαρτηθει η χαρα μας

ποτε πιστευεις οτι θα τελειωσεις το επομενο κεφαλαιο?

ποτε???

Όποτε σταματήσω να βαριέμαι να κουνήσω το ποντίκι μου να πάω εκεί που το έχω και να συνεχίσω να γράφω ή να διορθώνω. Μάλλον σύντομα θα είναι δηλαδή!
Τώρα, για ο σύνολο, να σας πω την αλήθεια δεν το υπολόγιζα να βγει κάτι συγκεκριμένο. Πιστεύω ότι δεν μπορώ από την αρχή να καθορίσω πόσο μεγάλο θα βγει σε αριθμό κεφαλαίων. Αλλά σίγουρα το είχα υπολογίσει αρκετά μικρότερο απ' ότι θα μο βγει τελικά γιατί είχα υπολογίσει το πάρτι ως περίπου τη μέση αλλά τελικά έτσι όπως το βλέπω κάπου εδώ (ή λίγο πιο μετά) θα είναι η μέση.

ωραιο μου ακουγεται !!!!!

Σήμερα το διάβασα το καινούριο σου κεφάλαιο! Ναιαιαι, επιτέλους η Άλις μαθαίνει ότι ο Άνταμ είναι βρικόλακας Μου άρεσε επίσης και το ύφος στο τέλος! ''Θα μιλήσεις σκουλήκι, άκουσες; Θα τα ξεράσεις όλα!'' Έεετσι Άλις, εκεί, αμείλικτη! Μου έκανε όμως εντύπωση το γεγονός ότι της έκανε εντύπωση για την φίλη της. Hello, ήταν φως φανάρι ότι ήταν βρικόλακας, τι άλλη ένδειξη ήθελες;;; :P

το επομενο ποτε ανεβαινει;;

Και το επόμενο κεφάλαιο ανεβαίνει (χώρις να το έχει δει η Εύα) σε 3,2,1...

18ο κεφάλαιο

«Περιμένεις να σου εξηγήσω εγώ τα συναισθηματικά και τις σκέψεις μιας φίλης σου;» ρώτησε ο Άνταμ αφού έριξε μια βιαστική ματιά στο ημερολόγιο. Η προσποιητή, γιατί ήμουν σίγουρη πως αυτό ήταν, έκπληξη και απορία του με εκνεύρισαν απίστευτα.
«Φυσικά και δεν εννοώ αυτό!» απάντησα. «Θέλω να μου πεις τι ακριβώς εννοεί με αυτά που γράφει στις τελευταίες σελίδες!» Δεν ήθελα να εκδηλώσω τον φόβο που ένιωθα κι έτσι τον έβγαζα προς τα έξω με τη μορφή θυμού. Ο Άνταμ δεν είπε τίποτα μόνο πήγε κατευθείαν στις τελευταίες σελίδες. Τον άφησα να διαβάσει κι έμεινα όσο πιο ακίνητη μπορούσα στη θέση μου, αν και το ένστικτό μου έλεγε να τρέξω και να φύγω από κοντά του.
«Λοιπόν;» ρώτησα μετά από την ώρα που υπολόγισα πως θα χρειαζόταν για να διαβάσει τα περιεχόμενα των σελίδων. «Τι θέλει να πει και που κολλάς εσύ στην όλη ιστορία;»
«Λέει την αλήθεια», είπε ο Άνταμ. «Αυτά που γράφει ισχύουν. Κανονικά δε θα σου έλεγα τίποτα ακόμα αλλά, έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, δε βλέπω να έχω άλλη επιλογή». Ακουγόταν απογοητευμένος και ίσως θυμωμένος.
«Έχεις πάντα την επιλογή να μου διαγράψεις τη μνήμη ή απλώς να με σκοτώσεις και να φύγεις!» αποκρίθηκα με πείσμα. Έσφιξε με δύναμη με το ένα χέρι του το μπράτσο μου ενώ με το άλλο σήκωσε το κεφάλι μου έτσι ώστε να τον κοιτάω στα μάτια.
«Πρώτον, δεν πρόκειται να σε σκοτώσω και το ξέρεις, ακόμα κι αν αυτή τη στιγμή με βάζεις στον πειρασμό!» είπε οργισμένα. «Σου έχω πει πως σ’ αγαπώ! Νομίζεις λοιπόν πως έτσι απλά θα σε σκότωνα σαν να ήσουν καμιά ξένη; Και αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος που δε θέλω να σου αλλάξω τη μνήμη πάλι!»
«Κανένας δε μου το εγγυάται αυτό!» απάντησα έξαλλη. «Μη νομίζεις πως μπορώ έτσι εύκολα να σε εμπιστευτώ!»
«Ώστε δεν μπορείς, ε; Και τι θες δηλαδή να κάνω για να με πιστέψεις επιτέλους;»
«Πρώτα απ’ όλα να με αφήσεις γιατί με πονάς!» απάντησα κι εκείνος αμέσως με ελευθέρωσε. «Ωραία, και τώρα θέλω χωρίς περιστροφές να μου εξηγήσεις τι στο διάβολο συμβαίνει!»
«Δεν ξέρω αν μετά από αυτά μπορώ στ’ αλήθεια να σε εμπιστευτώ» είπε εκείνος με πικρία.
«Μπορείς! Στο υπόσχομαι ότι μπορείς!» απάντησα γεμάτη πάθος. «Σου ορκίζομαι πως ό,τι κι αν μου πεις θα το πάρω μαζί μου στον τάφο! Κανείς δε θα το μάθει ποτέ! Αλλά εγώ πρέπει να το ξέρω, σε παρακαλώ». Σαν να είχα μόλις πει τις μαγικές λέξεις όλη οργή και η δυσπιστία του εξαφανίστηκαν με μιας.
«Στον τάφο;» ρώτησε με ανησυχία. «Δεν πρόκειται να πάρεις τίποτα μαζί σου στον τάφο, αγάπη μου. Δε θα το επιτρέψω να πας εκεί!» Έμεινα να τον κοιτάω σαν χαζή. Δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα να του πω. Μπορούσα εύκολα να βρω κάτι να πω για να αντισταθώ στο θυμό, αλλά στην αγάπη δεν μπορούσα να αντιτάξω κάποιο επιχείρημα. Βλέποντάς με να μη μιλάω εκείνος συνέχισε: «Λοιπόν, η φίλη σου λέει την αλήθεια. Πράγματι, την έχουν μεταμορφώσει. Και τώρα είναι βρικόλακας, όπως κι ο Στέφαν κι η Άναμπελ κι η Σελένα. Όπως κι εγώ…»
«Κι εσύ;» είπα αν και το γνώριζα ήδη.
«Ναι, Άλις. Δεν υπάρχουμε μόνο στη φαντασία κάποιων συγγραφέων. Είμαστε τόσο αληθινοί όσο κι εσύ».
«Και πώς είστε;» ρώτησα. «Θέλω να πω, πώς ζείτε; Ποια πράγματα ισχύουν για σας;»
«Θα εννοείς μάλλον από αυτά που έχεις διαβάσει… Κοίτα, θα σου πω κάποια γενικά πράγματα για μας. Λοιπόν, αρχίζουμε με το κυριότερο, που είναι πως πίνουμε αίμα για να τραφούμε. Όμως δεν είναι ανάγκη να σκοτώσουμε για να το κάνουμε και γενικά το αποφεύγουμε. Απλά πίνουμε, διαγράφουμε το περιστατικό από τη μνήμη του θύματος και φεύγουμε. Επίσης, δεν μπορούμε να βγούμε απευθείας στο φως του ήλιου. Καιγόμαστε αν βγούμε χωρίς προστασία, η οποία προσφέρεται από ένα μαγικό μενταγιόν που παίρνουμε όταν μεταμορφωθούμε». Τράβηξε μια αλυσίδα από το λαιμό του. Στην άκρη της ξεπρόβαλε το κόσμημα που θυμόμουν από το όνειρο και από το πάρτι της Άναμπελ. Πρέπει να πήρα κάποια περίεργη έκφραση γιατί ο Άνταμ μόλις με είδε είπε: «Α, το αναγνωρίζεις βλέπω!»
«Ναι, το όνειρο… Θυμάμαι το μενταγιόν σε εκείνο το όνειρο που είχα δει όταν είχα λιποθυμήσει». Μόλις τα ξεστόμισα αυτά κατάλαβα πως αυτό που θυμόμουν δεν ήταν όνειρο αλλά η πραγματικότητα κι ο Άνταμ απλώς μου είχε αλλάξει τη μνήμη. «Γιατί με έκανες να το θυμάμαι σαν όνειρο;» ρώτησα.
«Έπρεπε Άλις», απάντησε. «Έπρεπε να το κάνω. Υπάρχουν κανονισμοί στην κοινωνία μας που μου επιβάλουν να αλλάξω τη μνήμη κάθε θνητού που έχει υποψιαστεί κάτι για μας. Κανονικά θα έπρεπε να σου διαγράψω τη μνήμη, όμως, ακόμα και τότε που δε σε ήξερα καλά, δεν ήθελα να σε κάνω να ξεχάσεις τελείως. Τώρα δε θέλω να σου κάνω τίποτα στη μνήμη. Αυτό που θέλω είναι να είμαι ειλικρινής μαζί σου ακόμα και αν αυτό παραβιάζει τους βασικούς κανόνες της κοινωνίας μας».
«Η κοινωνία σας; Κάτι έλεγε μέσα για οίκους! Τι είναι οι οίκοι;» ρώτησα περίεργη να μάθω, προσπερνώντας αυτά που είχε πει πριν σαν να μην υπήρχαν.
«Οι οίκοι… Υπάρχουν αρκετοί οίκοι. Οι δύο ανώτατοι που βρίσκονται εδώ, στην Αγγλία είναι ο δικός μου και ο άλλος είναι αυτός που ανήκει η φίλη σου. Στους οίκους υπάρχει ένας αρχηγός που συνήθως είναι και ο πιο παλιός και είναι αυτός συνήθως που επιβάλει κανόνες και τιμωρίες για την παράβασή τους. Βέβαια, οι κανόνες είναι συνήθως απλοί και ίδιοι για όλους, όπως για παράδειγμα να μην αποκαλύπτουμε τη φύση μας στους θνητούς και να αποφεύγουμε να σκοτώνουμε για να τραφούμε. Υπάρχουν φυσικά κι άλλοι πιο πολύπλοκοι αλλά δε θα σε ζαλίσω μ’ αυτούς». Ήμουν κατά κάποιο τρόπο ενθουσιασμένη με όλα αυτά που άκουγα. Πώς να το φανταστώ ότι τα πλάσματα τα οποία μέχρι πριν από λίγο πίστευα ότι ήταν μύθοι ήταν τελικά αληθινά; Και πώς να φανταστώ πως ένα τέτοιο πλάσμα τώρα μου μιλούσε και χτες το ίδιο αυτό πλάσμα μου είχε πει πως με αγαπούσε;
«Άλις, σε παρακαλώ, κοίταξέ με!» είπε ξαφνικά ο Άνταμ. «Σου υπόσχομαι πως δε θα σου κάνω τίποτα. Σε παρακαλώ! Δε θέλω να με φοβάσαι».
Εγώ σήκωσα το βλέμμα μου από το έδαφος για να τον κοιτάξω. Πίστευα, με την ελπίδα πως δεν με είχε υπνωτίσει, πως έλεγε την αλήθεια. Μόλις τα μάτια μου συνάντησαν τα δικά του εκείνος χαμογέλασε και με φίλησε. «Θέλω να ξέρεις, πως ποτέ δε θα έκανα τίποτα που θα σε έβλαπτε. Δεν πρέπει να με φοβάσαι».
«Εντάξει», απάντησα με δισταγμό. Έπρεπε να του δείξω εμπιστοσύνη για να με εμπιστευτεί κι αυτός και να μου πει κι άλλα. «Πες μου κάποια πράγματα για σένα», συνέχισα.
«Τι θες να μάθεις;» ρώτησε.
«Να, πότε γεννήθηκες, πως ήταν πριν μεταμορφωθείς και γενικά κάποια ενδιαφέροντα σημεία της ζωής σου», αποκρίθηκα.
«Λοιπόν, γεννήθηκα το 1498» ξεκίνησε.
«Τι;» έκανα έκπληκτη. «Τόσο παλιά;»
«Ναι, τότε γεννήθηκα. Η ζωή για τους ανθρώπους ήταν δύσκολη σε κείνα τα χρόνια κι έτσι δε μου έλειψε όταν μεταμορφώθηκα. Ίσα ίσα, ήταν πολύ πιο εύκολο. Δεν αρρώσταινα ούτε ένιωθα κρύο. Το μόνο που έπρεπε να προσέχω ήταν να μην πιω μολυσμένο αίμα από τις διάφορες αρρώστιες και επιδημίες που κυκλοφορούσαν τότε. Βέβαια, συνήθως η μυρωδιά του άρρωστου αίματος μας απωθεί αλλά πρέπει και πάλι να προσέχουμε γιατί το δηλητηριασμένο αίμα είναι ένα από τα πράγματα που μας σκοτώνουν».
«Δηλαδή αν πιείτε το αίμα κάποιου που είναι άρρωστος πεθαίνετε; Ακόμα κι αν έχει κάτι τόσο απλό όσο ένα κρύωμα;»
Ο Άνταμ δεν απάντησε αμέσως. Με πήρε από το χέρι και αρχίσαμε να περπατάμε μέσα στο νεκροταφείο.
«Από κρύωμα όχι. Αν ήταν έτσι τότε κανένας δε θα είχε μείνει ζωντανός. Αυτά που μας σκοτώνουν είναι οι ίδιες αρρώστιες που σκοτώνουν τους ανθρώπους. Βέβαια, εκείνη την εποχή και από ένα κρύωμα μπορούσαν να πεθάνουν κάποιοι πολύ αδύναμοι αλλά συνήθως τέτοιους ανθρώπους δεν τους αγγίζαμε ποτέ».
«Και πώς καταλαβαίνατε αν αυτό που θα πιείτε είναι μολυσμένο ή όχι;» ρώτησα πάλι.
«Η μυρωδιά του μας απωθεί, αν και σε κάποιες περιπτώσεις δεν μπορείς να τη διακρίνεις. Τότε μένει μόνο η γεύση και σίγουρα η πολλή προσοχή. Έχει τύχει πολλές φορές να γευτώ το αίμα κάποιου που είναι άρρωστος και δεν μπορούσα να το καταλάβω από το άρωμά του. Δε χρειάζεται να πω πως η γεύση είναι απαίσια!»
«Ναι, αυτό μάλλον είναι προφανές», απάντησα. «Και αυτοί που παίρνουν ναρκωτικά σας πειράζουν;»
«Αυτούς είναι πολύ εύκολο να τους αποφύγεις γιατί η ουσία μυρίζει και γενικά προτιμάμε το καθαρό αίμα οπότε δεν τους επιλέγουμε. Άρα, δεν μπορώ να σου πω αν μας πειράζει γιατί δεν έχω δοκιμάσει ποτέ. Βέβαια, με όλα αυτά τα συνθετικά και τα χημικά που βάζετε τώρα στο φαγητό σας και με τον αέρα που αναπνέετε ίσως και να μην έχει και μεγάλη διαφορά…»
«Δηλαδή καταλαβαίνετε αν έχουμε φάει σκουπίδια;» ρώτησα έκπληκτη. Αυτά που μου έλεγε γίνονταν όλο και πιο ενδιαφέροντα.
«Ναι, το μυρίζουμε κι αυτό. Όμως, με τον καιρό συνηθίζεται και δε μας κάνει τόση εντύπωση. Αλλά βέβαια, αν έβαζαν έναν άνθρωπο του σήμερα ανάμεσα σε αυτούς του δέκατου έκτου αιώνα τότε θα φαινόταν πολύ μεγάλη διαφορά στη μυρωδιά και στη γεύση. Τότε ήταν πιο καθαρά».
«Απίστευτο!» έκανα γεμάτη έκπληξη. Ο Άνταμ χαμογέλασε με την αντίδρασή μου. «Πες μου κι άλλα!» συνέχισα με ενθουσιασμό.
«Τι άλλο θες να μάθεις;» ρώτησε εκείνος.
«Ε, αν κοιμάστε σε φέρετρα όλη τη μέρα, αν μπορείτε να μεταμορφωθείτε σε νυχτερίδες, αν πετάτε…» Ο Άνταμ γέλασε με τις ερωτήσεις μου, που μάλλον ήταν πολύ μεγάλες βλακείες.
«Λοιπόν, δεν κοιμόμαστε σε φέρετρα», είπε. «και αν κοιμόμασταν όλη μέρα τότε δε θα πηγαίναμε στο σχολείο άρα δε θα με είχες συναντήσει ποτέ. Κοιμόμαστε όπως εσείς αλλά χρειαζόμαστε πολύ λιγότερο ύπνο. Μόνο με δύο ώρες είμαστε εντάξει. Δεν είναι ανάγκη αυτές οι δύο ώρες να είναι τη μέρα αλλά συνήθως το προτιμάμε γιατί το να περνάμε έτσι ένα μέρος της νύχτας μας είναι σπατάλη χρόνου. Επίσης, δεν μπορούμε να πετάξουμε. Τώρα, όσο για τις νυχτερίδες, είναι μια παρεξήγηση».
«Παρεξήγηση;» ρώτησα.
«Ναι, μας ταυτίζουν με τις νυχτερίδες αν και δεν έχουμε καμία σχέση. Έχουμε ίδιες διατροφικές συνήθειες με κάποιους νυχτεριδόμορφους δαίμονες και γι αυτό οι θνητοί νομίζουν ότι εμείς οι βρικόλακες είμαστε οι δαίμονες».
«Ναι, ενώ εσείς είστε αγγελούδια!» ειρωνεύτηκα. Δεν μπορούσα να κρατηθώ.
Ο Άνταμ χαμογέλασε και συνέχισε: «Αγγελούδια δε μας λες αλλά, σίγουρα δεν είμαστε δαίμονες. Αυτοί, αν και πίνουν αίμα όπως εμείς είναι ανεξέλεγκτοι και σκοτώνουν. Φυσικά είναι και πάρα πολύ δυνατοί, ίσως και περισσότερο από εμάς, και είναι πάρα πολύ επικίνδυνοι. Όμως ευτυχώς τώρα έχουν εκλείψει».
«Πάλι καλά!» είπα. Ήθελα να μάθω κι άλλα για τους δαίμονες και για το πώς είχαν σκοτωθεί όλοι, αλλά εκείνη τη στιγμή με ενδιέφερε περισσότερο η ζωή του Άνταμ. «Για πες μου λοιπόν κι άλλα για τη ζωή σου!» συνέχισα.
«Δεν υπάρχει τίποτα άλλο να πω. Πιστεύω δε θα θες να ακούσεις την ιστορία και τους διάφορους πολέμους από πρώτο χέρι. Φαντάζομαι πως θα βαριέσαι όπως βαριέσαι και στην τάξη».
«Ναι, η αλήθεια είναι πως τα βαριέμαι λίγο αυτά. Αλλά θα ήθελα να ξέρω, έχεις γνωρίσει κανέναν από τους διάσημους από κοντά; Για παράδειγμα τον Αϊνστάιν ή κάποιον άλλο παρόμοιο;»
«Τον Αϊνστάιν όχι», απάντησε ο Άνταμ, «αλλά έχω γνωρίσει τον Σαίξπηρ». Μου ήρθε τόσο μεγάλη έκπληξη που σχεδόν πνίγηκα.
«Απίστευτο!» φώναξα ενθουσιασμένη. «Και πώς ήταν;»
«Να σου πω την αλήθεια δεν τον συμπαθούσα». Θυμήθηκα που αυτό το είχε πει άθελά του όταν μιλούσε με τη Ζοζεφίν. Αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ ότι το έλεγε αλήθεια.
«Γιατί δεν τον συμπαθούσες;» ρώτησα. «Σου είχε κάνει κάτι;»
«Όχι, απλά μπορείς να το πεις και ασυμφωνία χαρακτήρων, και βασικά ούτε καν αυτό. Απλά υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που με το που τους βλέπεις τους αντιπαθείς. Ο Σαίξπηρ ήταν ένας από αυτούς!»
Είχα μείνει άναυδη. Να αντιπαθήσεις με την πρώτη ματιά έναν από τους μεγαλύτερους συγγραφείς όλων των εποχών που πολλοί θα σκότωναν για να γνωρίσουν μου φαινόταν το πιο παρανοϊκό από όλα όσα είχα ακούσει σήμερα.
Ο Άνταμ δεν είπε τίποτα άλλο. Φαινόταν να σκέφτεται κάτι πολύ έντονα. Δεν ήθελα να τον βγάλω από τις σκέψεις του κι έτσι δε μίλησα ούτε εγώ. Κοίταξα εκεί που είχε καρφωθεί το βλέμμα του. Ήταν σαν να παρακολουθούσε κάτι στην παλιά πλευρά του νεκροταφείου. Αν και δε θυμόμουν καλά, είχα την εντύπωση πως κάπου εκεί πρέπει να με είχε βρει. Ο τάφος πάνω στον οποίο είχα ακουμπήσει τότε ήρθε συνειρμικά στο μυαλό μου, πράγμα που με τη σειρά του έφερε την ιστορία εκείνης της κοπέλας στο μυαλό. Συνειδητοποίησα πως ο Άνταμ σίγουρα την είχε γνωρίσει. Πάνω που πήγαινε να πει κάτι εγώ τον σταμάτησα και ψιθύρισα: «Ήξερες την Έμελιν, έτσι;»

''Ω ναι, σίγουρα την ήξερε!'' απαντάει μια ενοχλητική fan Πολύ ωραίο και ενημερωτικό κεφάλαιο για τους βρικόλακες Α, και νομίζω ότι οι νυχτερίδες πίνουν αίμα, έτσι;

Ενοχλητική γιατί?
Δεν νομίζω να πίνουν όλες οι νυχτερίδες αίμα, αλλά υπάρχουν κάποιες. Πάντως αυτέ που λέω εκεί δεν είναι ακριβώς νυχτερίδες, απλά τους μοιάζουν.

μολις το διαβασα και το εχεις δημοσιευσει τελικα

τελικα η αλις δεν κρατησε το αμειλικτο βλεμμα της. κριμα....

Ε, τι, να πετάγεται έτσι ξαφνικά μέσα στην μέση της ιστορίας; Δεν είναι ευγενικό για τους πρωταγωνιστές! :P (το λέω αυτό γιατί πάντα ήθελα να μπαίνω μέσα στις ιστορίες και να παρεμβαίνω με έναν τρόπο και να τα ξερνάω όλα στους πρωταγωνιστές!!! :P)

Όσο για αυτό που λες, πρέπει να 'χεις δίκιο...Ο διάβολος γενικά μπορεί να πάρει πολλές μορφές...

(Εύα-Και εγώ θα το ψιλοήθελα αυτό, εδώ που τα λέμε, αλλά δεν πειράζει...Ο ενθουσιασμός της είναι δικαιολογημένος )

πολύ ωραίο Raven ! εγω υποθέτω οτι η Άλις ειναι κατι σαν μετενσάρκωση της Έμελιν ή κατι τέτοιο....

Πολύ πιθανόν! Αφού ο Άνταμ συνεχώς τρέμει μόνο και στην σκέψη ότι θα πεθάνει...