Όνειρο στο Σκοτάδι

Τρέμει στη σκέψη ότι θα πεθάνει επειδή έχει δει πως είναι και δεν του άρεσε. :Ρ
Δεν έχει καθόλου μετενσαρκώσεις μέσα. Πιστεύω πως είναι λίγο μπέρδεμα να γράφω γι αυτό και δεν είμαι σίγουρη αν μπορώ.
Αν επιμένετε όμως και θέλετε μπορώ να το προσπαθήσω στο επόμενο! :Ρ (Πλάκα κάνω, δεν έχει επόμενο!)

Μα ναι, ήταν σίγουρο ότι την έχει δει να πεθαίνει...Εφόσον η αναπαράσταση από τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα ήταν ένα κομμάτι της ζωής του (επειδή την έχει ήδη ''χάσει'', κατά κάποιο τρόπο... ) Άμα θέλεις, πες μας (εκτός και αν είναι κάτι που θα δούμε στην συνέχεια, οπότε δεν επιμένω)

Σπόιλερ:

Δεν εννοούσα ακριβώς αυτό. Η αναπαράσταση ήταν απλά αναπαράσταση. Ξέρει όμως πως είναι γιατί η Έμελιν είχε πεθάνει πιο παλία. Αυτό είναι που ήθελα να πω.
Τι να σας πω αν θέλω?

Σπόιλερ:

Πες μας ό, τι θεωρείς εσύ σημαντικό...Είμαστε όλοι αυτιά

Σπόιλερ:

Σε αυτό δεν έχει κάτι άλλο να πω που να μην κάνει spoiler, άρα δε σας λέω! ;Ρ

Σπόιλερ:

Ουάαα!!! Γιατί; Μα, ενδόμυχα, ήθελα να μάθω :P Καλά, δεν σε πιέζω από την στιγμή που ούτε και εγώ δεν έχω αρχίσει τις ''αποκαλύψεις'' Αυτό είναι δίκαιο

Σπόιλερ:

Ναι καλέ, εννοείται Άλλωστε, ξέρω ότι είναι δύσκολο να γράφεις δυο ή και περισσότερες ιστορίες ταυτόχρονα. Καλό είναι να ασχολείσαι με την μια, να την τελειώνεις και μετά να γράφεις την επόμενη

καλα η συνεεια απιστευτει!!!μπραβο!

σχετικα με τς νυχτεριδες που πινουν αιμα,ειναι μον ενα ειδος η νυχτεριδα βαμπιρ που ζει στο μεξικο αν θυμαμαι καλα!!

οσο για την επομενη ιστορια μας εβαλες σε αναμενα καρβουνα!!χχαχαχα

ωραίο ακούγεται !!! εγω πάντως εξακολούθω να πιστεύω ότι υπάρχει μια σύνδεση ανάμεσα στην Εμελιν και στην Αλις....

Μα δεν υπάρχει... Δεν πιστεύεις τη συγγραφέα?

εγω πιστεευω πως απλα η εμελιν ηταν καποια συγγενης του ανταμ;;ή κατι τετοιο!

Καμία σχέση, απλά έτσι είχε πει αρχικά στην Άλις για να μην υποψιαστεί τίποτα.

ααααα...οκ!αντε θα ανακαλυψουμε συντομα

δεν ειναι οτι δεν πιστευω τη συγγραφεα....απλα μου εχει κολησει αυτη η ιδεα! ποτε πιστευεις οτι θα ανεβασεις το επομενο?

Δεν έχω ξεκινήσει ακόμα να το γράφω, άρα δεν ξέρω. Θα αρχίσω το γράψιμο σήμερα, αλλά δεν ξέρω πότε θα το έχω τελειώσει...

με το πασο σου!!

Λοιπόν, το έγραψα...
Ελπίζω να σας αρέσει! Βασίζομαι αποκλειστικά στη γνώμη σας γιατί δεν είναι η Εύα εδώ να το δει πρώτη και να μου πει.
So, enjoy!!! ;Ρ

19ο κεφάλαιο

Ο Άνταμ με κοίταξε γεμάτος μελαγχολία. «Ναι, την ήξερα», απάντησε λυπημένα.
«Ποια ήταν;» τον ρώτησα απερίσκεπτα, χωρίς να σκεφτώ από τον τρόπο του ότι μπορεί να μην ήθελε να μου πει.
«Ήταν τότε όπως είσαι εσύ τώρα για μένα. Την αγαπούσα…»
Δεν ήξερα τι να πω. Ήθελα να τον κάνω να νιώσει καλύτερα αλλά δεν ήξερα πώς. Ποτέ δεν ήμουν καλή στο να παρηγορώ τους άλλους, ποτέ δεν ήξερα τι έπρεπε να πω ή να κάνω για να τους κάνω να νιώσουν καλύτερα. Όμως, θέλοντας να του δείξω ότι νοιάζομαι γι αυτόν, τον αγκάλιασα. «Λυπάμαι», είπα απλά. Μόνο αυτό μπορούσα να σκεφτώ εκείνη τη στιγμή.
Ο Άνταμ με αγκάλιασε κι εκείνος στιγμιαία και μετά με άφησε. Το βλέμμα του ήταν γεμάτο έκπληξη και απορία. «Γιατί το έκανες αυτό;» ρώτησε.
«Αυτό ποιο; Τι έκανα λάθος;»
«Δεν έκανες κάτι λάθος, απλά με εξέπληξε η αντίδρασή σου», αποκρίθηκε. «Περίμενα να σε πιάσει καμιά κρίση ζήλιας ή κάτι τέτοιο».
«Να ζηλέψω τι ακριβώς; Εσένα ή μια κοπέλα που έχει πεθάνει εδώ και πάνω από διακόσια χρόνια και την καλή της τύχη;» είπα με ένα ίχνος ειρωνείας στη φωνή μου. Μα τι νόμιζε για μένα; Ότι ήμουν καμία από αυτές που ζήλευαν όλον τον κόσμο;
«Στην πραγματικότητα δεν είναι ακριβώς κάτι για να ζηλέψεις λογικά, αλλά ποτέ δεν ξέρεις πως μπορεί να αντιδράσει ο άλλος. Και το να με παρηγορήσεις ήταν το τελευταίο πράγμα που περίμενα να κάνεις».
«Δεν ήθελα να σε βλέπω έτσι…» αποκρίθηκα απλά. «Και ήθελα να σου δείξω πως νοιάζομαι για το πώς νιώθεις!»
Εκείνος χαμογέλασε, με φίλησε και με αγκάλιασε. «Σ’ αγαπώ», ψιθύρισε.
«Κι εγώ το ίδιο», είπα. «Και δε χρειάζεται να ανησυχείς, δε ζηλεύω, απλά θέλω να μάθω. Θα ήθελα να μου πεις για την Έμελιν».
Ο Άνταμ με κοίταξε παραξενεμένος. «Αν δε σε φέρνω σε δύσκολη θέση φυσικά!» συμπλήρωσα βιαστικά.
«Σου είχα πει ήδη κάποια πράγματα», είπε εκείνος. «Απλά αντί για έναν άγνωστο νέο τώρα πρέπει να φανταστείς εμένα».
Θυμήθηκα όλα όσα μου είχε πει. Αναμφίβολα ήταν από τα πιο ρομαντικά πράγματα που είχα ακούσει, αλλά ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι θα ήταν τόσο κοντά μου. Θυμήθηκα πως είχε πει ότι είχε υποσχεθεί να την αγαπά για πάντα.
«Πώς και δεν τη μεταμόρφωσες;» ρώτησα. «Δε θα μπορούσες να το είχες κάνει πριν αρρωστήσει;»
«Θα μπορούσα να το είχα κάνει, αλλά τα καθήκοντα του οίκου με κράτησαν μακριά της για αρκετό καιρό και όταν επέστρεψα είχε αρρωστήσει ήδη».
«Ναι, αλλά δεν μπορούσες να τη μεταμορφώσεις και να την πάρεις μαζί σου στον οίκο;»
«Δε γινόταν», απάντησε λυπημένα. «Για να τη μεταμορφώσω έπρεπε να ζητήσω άδεια από την αρχηγό και δεν μπορούσα να την πάρω γιατί είχε ήδη μεταμορφωθεί κάποιος πολύ πρόσφατα, ενώ οι αριθμοί μας και οι κανονισμοί για τον πληθυσμό δεν μας επέτρεπαν άλλα μέλη. Αν είχε γεννηθεί πενήντα χρόνια αργότερα, μετά από έναν πόλεμο που είχαμε μεταξύ των οίκων, τότε θα μπορούσα».
«Τι σε κράτησε μακριά της;» ρώτησα πάλι.
«Η εκπαίδευση αυτής που είχε μόλις μεταμορφωθεί. Κανονικά την εκπαίδευση κάθε νέου μέλους την αναλαμβάνει ο δημιουργός, όμως επειδή την είχε μεταμορφώσει χωρίς άδεια έπρεπε να υποστεί κάποια ποινή. Κι έτσι η εκπαίδευσή της έπεσε σε μένα και έπρεπε να περνάω όλο μου το χρόνο μαζί της για να της μάθω για τη ζωή και την κοινωνία μας. Όταν είχα επιτέλους τελειώσει και μπορούσα να επιστρέψω, η Έμελιν είχε αρρωστήσει και δεν υπήρχε τίποτα που θα μπορούσα να κάνω γι αυτήν. Αν έπινα το αίμα της θα πέθαινα κι εγώ πριν μπορέσω να της δώσω το δικό μου».
«Πρέπει να ήταν απαίσιο…» είπα. «Και πρέπει να μίσησες αυτήν που έπρεπε να εκπαιδεύσεις που σου στέρησε την ευκαιρία να σώσεις την Έμελιν».
«Ναι», αποκρίθηκε. «Ήταν το χειρότερο πράγμα που ένιωσα ποτέ μου. Το να βλέπω κάθε μέρα τη ζωή να την εγκαταλείπει, να τη χάνω σταδιακά, ήταν η χειρότερη εμπειρία τόσο από την ανθρώπινη όσο και από την αθάνατη ζωή μου. Και φυσικά, τη Λαβίνια, έτσι έλεγαν τη βρικόλακα, αρχικά την είχα μισήσει. Όμως τελικά αυτή ήταν που με έπεισε να μείνω ζωντανός και να ξεπεράσω το θάνατο της Έμελιν ως ένα σημείο».
Όση ώρα μιλούσε έδειχνε και ακουγόταν θλιμμένος και με έκανε κι εμένα να νιώθω άσχημα. «Σταμάτα», του είπα, «το βλέπω πως δε νιώθεις καλά που μου τα λες αυτά. Σε παρακαλώ, μη λες άλλα».
«Μα δε θες να μάθεις;» ρώτησε.
«Θέλω», αποκρίθηκα, «αλλά δε θέλω να σε βλέπω έτσι. Μακάρι να μπορούσα να σε κάνω να ξεχάσεις. Μακάρι να μπορούσα να σε ξανακάνω χαρούμενο…» Καθώς μιλούσα μερικά δάκρυα κύλησαν από τα μάτια μου. Σκατά! Πάλι έκλαιγα σαν να ήμουν κανά υπερευαίσθητο νιάνιαρο! Τα σκούπισα γρήγορα για να μην τα δει, αλλά δυστυχώς το πρόσεξε.
«Αγάπη μου», είπε σκουπίζοντας ό,τι είχε μείνει από δάκρυα και με φίλησε. «Μπορείς να με κάνεις χαρούμενο με το να είσαι εσύ χαρούμενη. Αυτό είναι για μένα η μεγαλύτερη χαρά! Αν είσαι εσύ καλά, τότε και όλα τα άλλα θα είναι εντάξει, ανάμεσά τους κι εγώ».
«Συγγνώμη», έκανα συγκρατημένα. «Δεν ξέρω τι με έπιασε. Δεν περίμενα να εξελιχθούν έτσι τα πράγματα. Και τέλος πάντων, αυτό που ήθελα να πω ήταν ότι δε χρειάζεται να μου πεις κι άλλα για την Έμελιν αν αυτό σε στεναχωρεί».
«Όχι, δεν υπάρχει πρόβλημα» απάντησε πιάνοντας το χέρι μου. «Πρέπει να ξέρεις και αφού ήδη έχεις μάθει αρκετά για τους βρικόλακες δεν καταλαβαίνω γιατί να μη μάθεις και για την Έμελιν».
«Καλά…» είπα με δισταγμό. «Από… από τι πέθανε λοιπόν και πως κατέληξες να μην, ξέρεις, να μην την ακολουθήσεις;» Πρώτο βραβείο αναισθησίας και περιέργειας στην Άλις Ρόουζ! Αλλά αφού ο ίδιος μου είπε πως δεν είχε πρόβλημα τότε θα έπρεπε να το εννοεί κιόλας! Δε μου φαινόταν από τα άτομα που άλλα λένε και άλλα θέλουν να πουν.
«Πέθανε από φυματίωση, ήταν πολύ συχνό να πεθάνεις από αυτό εκείνες τις μέρες…» απάντησε, φροντίζοντας να μη φανερώνει τα συναισθήματα του. «Και ο λόγος που δεν την ακολούθησα, όπως το θέτεις, είναι απλός. Ήθελα να την κάνω αθάνατη, να τη μεταμορφώσω. Όμως έχασα την ευκαιρία. Έτσι αποφάσισα πως θα την έκανα αθάνατη με το να τη θυμάμαι για πάντα. Έτσι ποτέ δε θα πέθαινε για μένα».
«Αυτό είναι κάτι που ποτέ πριν δεν είχα σκεφτεί, αλλά είναι λογικό», είπα. «Και πώς ήταν, εννοώ σε χαρακτηριστικά και χαρακτήρα».
«Ήταν πολύ διαφορετική από σένα. Δεν είχατε καμία εξωτερική ομοιότητα. Η Έμελιν είχε σκούρα καστανά μαλλιά και μάτια και πιο σκούρα επιδερμίδα από σένα. Και στο χαρακτήρα οι διαφορές είναι πολλές. Εκείνη ήταν πάρα πολύ ευαίσθητη και γλυκιά, αγαπητή από όλους…»
«Ναι», έκανα, «ενώ εγώ είμαι μια βλαμμένη και αναίσθητη γουρούνα που όλοι μισούν και κανένας δε θέλει να είναι κοντά μου!»
Ο Άνταμ γέλασε και με αγκάλισε. «Δεν εννοούσα αυτό!» είπε. «Απλά, εκείνη ήταν γενικά πιο ήσυχη και ήρεμη ενώ εσύ είσαι πολύ πιο δυναμική και με ισχυρότερη θέληση. Δεν μπαίνεις σε καλούπια και δε σε νοιάζει η γνώμη των άλλων για σένα. Είσαι ξεχωριστή, όπως ήταν και η Έμελιν για μένα, αλλά με το δικό σου τρόπο».
Δεν μπορούσα να κρατηθώ άλλο. Ό,τι και να έλεγε με έκανε να νιώσω υπέροχα, ή απλά με συγκινούσε. Τον σταμάτησα με ένα φιλί. Εκείνος μου χαμογέλασε μόλις χωριστήκαμε και με ξαναφίλησε.
Από εκείνο το σημείο και μετά δεν είχε άλλες σημαντικές αποκαλύψεις ούτε και συναισθηματικά ξεσπάσματα. Ένιωθα σαν να ήμασταν ένα συνηθισμένο, όσο θα μπορούσε να γίνει ποτέ συνηθισμένο με εμάς τους δύο, ζευγάρι εφήβων. Βέβαια, αντί να περπατάμε σε κάποια πλατεία ή εμπορικό κάναμε βόλτα ανάμεσα σε τάφους, πράγμα που έβρισκα πιο ρομαντικό από το να είμαστε μέσα στην πολυκοσμία.
Όταν βράδιασε ο Άνταμ με γύρισε σπίτι και μου ευχήθηκε καληνύχτα με ένα φιλί.
Με το που έφυγε σχηματίστηκαν στο μυαλό μου ένα σωρό νέες ερωτήσεις, τι οποίες θα ρωτούσα μάλλον αύριο όταν θα πρόσεχα πάρα πολύ στην Ιστορία και τα Αγγλικά.

Όταν έπεσα για ύπνο ονειρεύτηκα περίπου τη μέρα που είχε περάσει.
Στην αρχή περπατούσαμε στο νεκροταφείο χωρίς να λέμε κάτι ιδιαίτερο, όπως είχε γίνει και μετά τις αποκαλύψεις. Μου φάνηκε πως πέρασε πολλή ώρα έτσι ως που σε κάποιο σημείο εγώ έπαψα να συμμετέχω στο όνειρο και απλά παρακολουθούσα. Ο Άνταμ συνέχισε να περπατάει μόνος του μέσα στα αγάλματα και τις ταφόπλακες και φαινόταν να έχει έναν συγκεκριμένο προορισμό.
Σταμάτησε μπροστά από τον τάφο της Έμελιν. Ήταν όπως ακριβώς τον θυμόμουν από εκείνο το βράδυ, μετά από τον τσακωμό με τους γονείς μου, που με είχε βρει να κάθομαι εκεί. Όμως, πάνω στον τάφο στηριζόταν μια κοπέλα, περίπου στην ηλικία μου. Φορούσε ένα μακρύ λευκό φόρεμα που έκανε αντίθεση με τις σχεδόν μαύρες μπούκλες της και τόνιζε το σταρένιο δέρμα και τα καστανά μάτια της. Η εικόνα ήταν περίπου εκείνη που είχε η Έμελιν μέσα στο μυαλό μου, πράγμα που μάλλον σήμαινε πως ήταν εκείνη.
Η κοπέλα στην αρχή δε μίλησε, μόνο κοιτούσε τον Άνταμ και η χαμογελούσε μελαγχολικά. Ούτε κι εκείνος έλεγε κάτι. Φαινόταν να έχει χάσει τα λόγια του.
Κάποια στιγμή τον πλησίασε και του είπε: «Η υπόσχεσή σου ήταν για όλη σου τη ζωή. Όμως, την κράτησες για πολύ περισσότερο από μία ζωή. Τώρα πρέπει να την ξεχάσεις, να προχωρήσεις μπροστά και να ζήσεις». Η φωνή της ήταν απαλή, μελωδική και γεμάτη τρυφερότητα.
Ο Άνταμ επιτέλους φάνηκε να ξυπνάει με τα λόγια της. «Δεν περίμενα πως θα την έσπαγα ποτέ, δεν περίμενα να αγαπήσω ποτέ ξανά. Δεν ήθελα να τη σπάσω αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς», είπε.
«Δεν ήθελα να την κρατήσεις», απάντησε εκείνη και μετά πρόσθεσε: «Για μένα… Είσαι ελεύθερος τώρα. Αντίο…» Γύρισε την πλάτη και άρχισε να απομακρύνεται, ενώ ο Άνταμ είχε μείνει καρφωμένος να την κοιτάει. Όσο απομακρυνόταν γινόταν όλο και πιο άυλη και διάφανη ώσπου εξαφανίστηκε τελείως. Μόλις χάθηκε, ο Άνταμ ψιθύρισε: «Αντίο Έμελιν…»

Ξύπνησα ταραγμένη από το όνειρο αλλά περιέργως πιο γαλήνια μέσα μου. Ήξερα ότι ο Άνταμ ήταν ειλικρινής όταν μου έλεγε πως μ αγαπούσε. Γιατί άλλωστε να κάνει κάτι τέτοιο αν δεν το ένιωθε; Όμως, μετά που μου είπε για την Έμελιν ένιωθα λίγες τύψεις που τον έκανα να παραβεί την υπόσχεσή του για μένα. Αλλά το όνειρο ήρθε για να διαλύσει όλες τις ενοχές και να με κάνει να νιώσω καλύτερα. Αποφάσισα πως θα το έλεγα στον Άνταμ όταν θα τον έβλεπα στο σχολείο και θα του ζητούσα τη γνώμη του, ή μάλλον καλύτερα την επιβεβαίωση του για τις σκέψεις μου.

όμορφη εξέλιξη.... τελικά καλύτερα που η Άλις δεν είναι μετενσάρκωση της Έμελιν , θα ήταν μεγάλο μπέρδεμα ! Έχεις ταλέντο Raven, συνέχισε έτσι

Αχού!!!Τι ωραία αυτή η δραματική ιστορία του Άνταμ (έχω μια αδυναμία στις δραματικές ιστορίες) Άλλωστε, φαινόταν ότι θα ήταν δραματική ) Και το όνειρο...Ααααχ, ανυπομονώ για την συνέχεια!!!!

Χαίρομαι που σας άρεσε! *ουφ* Δεν ήξερα πως θα το βρίσκατε γιατί εμένα δε μου φαινόταν καλό. (όπως πάντα).
Rose_Elen@.Ever: Ναι, πράγματι. Και να πω την αλήθεια, πριν το πείτε εσείς για τις μετενσαρκώσεις εμένα ούτε που μου είχε περάσει από το μυαλό... Γι αυτό το θεωρούσα μπέρδεμα.
Argy, κι εγώ έχω μια αδυναμία στις δραματικές ιστορίες αλλά όταν γράφω δεν μου βγαίνει εύκολα το δραματικό. Αλλά δεν πειράζει, δεν έχει και πολύ δράμα από εδώ και μπρος (αν δεν το καταλάβατε τώρα σας λέω ότι η ιστορία έχει happy end - ;Ρ)
Η συνέχεια... όποτε τη σκεφτώ και κάτσω να τη γράψω!

υπεροχο...!

Ευχαριστώ!!!!!

λυπαμαι που ελειπα και δεν καταφερα να σε ενθαρρυνω αυτη την φορα. αλλα απο οτι φαινεται δεν χρειαζοταν. η ιστορια ηταν μια χαρα. και οντως ηταν ωραια η δραματικη σκηνη.

κατι μου λεει οτι η αλις οταν θα πει στον ανταμ για το ονειρο θα τον αφησει με το στομα ανοιχτο. γιατι ειτε συνεβει στην πραγματικοτητα, ειτε το ειδε και αυτος. δεν ξερω πιο απο τα 2. αλλα αυτη ειναι η εντυπωση που μου δημιουργησε