Όνειρο στο Σκοτάδι

αρκετα μεγαλος ωστε να γνωριζει παλιους και διασημους συγγραφεις. παντως παραλιγο να κανει πατατα ετσι οπως το ειπε. αν τον ειχαν υποψιαστει εστω και λιγο 9κατι που δεν συμβαινει), μετα απο αυτο θα ηταν σιγουροι για το ποιον του. Αλλα καλα τα μπαλωσε. Δεν μπορω να πω!

Με αυτά που λέτε με κάνετε να γελάω μόνη μου!!!
Ο Άνταν είναι πολύυυυ μεγάλος. Έχει γεννηθεί στα τέλη του 15ου αιώνα.
Argy, δεν του έκαψε και το σπίτι, είπαμε! Απλά με κάποιους ανθρώπους για κάποιο λόγο δεν τ πας καλά και αυτή ήταν μια τέτοια περίπτωση. Αν και μ΄αυτά που γράφω κι εγώ θέλω να τσακωθώ μαζί του! Άκου δεν τον συμπαθούσε!!! Πάντως βασικά το έγραψα για πλάκα αυτό...

ναι γιατι αν εγραφες τι καλος ανθρωπος που ηταν, θα καρφωνοταν περισσοτερο

Δίκιο έχεις, αν και δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό μου να το πω αυτό...

πως κι ετσι?

καταπληκτικο!

Ευχαριστώ!!!!!!
Εύα απλά σκέφτηκα από την αρχή να πω αυτό που είπα.

οκ τοτε. μια χαρα ειναι. ισα ισα, ειναι καλυτερο απο το: ειναι φοβερος ο τυπος

πολυ ωραιο... μπραβο....

Ευχαριστώωω!!!
Τώρα θα ξεκινήσω το επόμενο κεφάλαιο.

αντε ανυπομονουμε!

περιμενουμε. το πηρες το βιβλιο?

Όχι. Στο τέλος της εβδομάδας μάλλον αλλά δεν έχει κανονιστεί τίποτα ακόμα.

μμμ... οκ. σε αυτο θα χρησιμοποιησεις κομματια του?

Όχι, στο επόμενο μάλλον... Αλλά σίγουρα θα το χρειαστώ σύντομα.

ααα... οκ τοτε.
περιμενουμε να δουμε το first kiss

Πολυ καλο!!!!Ωραιο τον βρισκω τον Ανταμ..Μηπως ηξερε και τον Ντα Βιντσι??
Καλα η ατακα "Και σε σύναξη παρανοϊκών δολοφόνων να είχες πάει δε θα με πείραζε τόσο, πίστεψέ με». την λατρεψα.....(Ναι ναι το ξερω...ΑΚΥΡΗΗΗ!!!!)
Πραγματικα θα ηθελα να παρακολουθησω ενα μικρο παρτακι παρανοικων βρικολακων!!!!!(Και δολοφονων!Νο problem!!)

Συνεχισε ετσι!!!!!

δεν φοβασαι μηπως εκει που το παρακολουθεις γινεις εσυ το γευμα ή το θυμα αντιστοιχα?

Ναι, έλα ντε... Εγώ θα φοβόμουν να πάω σε πάρτι δολοφόνων (βρικολάκων δε θα με πείραζε τόσο).
Σάντρα τον Ντα Βίντσι δεν είχε την τύχη να τον γνωρίσει δυστυχώς...
Εύα το first kiss ανυπομονώ να το γράψω αλλά εκτός από το προσχέδιο που το έχω κάνει εδώ και καιρό χρειαζομαι το βιβλίο.
Btw, τελέιωσα και το επόμενο κεφάλαιο και θα στο στείλω να το δεις.

Χμμμ ναι..η αληθεια ειναι οτι ειναι λιγο επικυνδυνο αλλα απο την αλλη μαρεσουν τα ριψοκινδυνα πραγματαα!!!

και εμενα μου αρεσουν τα ριψοκινδυνα πραγματα λιγακι, αλλα την θελω την ζωουλα μου

το διαβασα χριστινα. αρα μαλλον θα το ποσταρεις αποψε?

Τώρα θα το ποστέρω γιατί βαριέμαι να περιμένω...

13ο κεφάλαιο

Γυρνώντας σπίτι μου σκεφτόμουν σε όλο το δρόμο αυτά που είχα αποφασίσει να καταχωνιάσω για να μπορέσω να προσέξω στα μαθήματα. Στριφογύριζα στο μυαλό μου τα λόγια της Έμιλι. Δεν μπορούσα να πιστέψω πως ήμουν τόσο ερωτευμένη με τον Άνταμ… Δεν ήταν λογικό!
Φυσικά με το να σκέφτομαι έτσι περπατώντας δεν έλυσε το πρόβλημά μου. Αντιθέτως, με μπέρδεψε ακόμα περισσότερο. Έτσι αποφάσισα να πάρω ένα πιο δραστικό μέτρο, ένα μέτρο που αν και είχα ακούσει ότι γενικά βοηθούσε δεν είχα ξαναδοκιμάσει. Να γράψω τις σκέψεις μου, σαν σε ημερολόγιο.
Ανέβηκα στο δωμάτιό μου και κλειδώθηκα μέσα. Αν και ήθελα να βάλω μουσική δεν το έκανα γιατί πίστευα πως χωρίς αυτήν θα συγκεντρωνόμουν καλύτερα και θα έβγαζα την άκρη.
Ξεκίνησα γράφοντας το δεδομένο μου.
Ο χρόνος στο διάλλειμα πέρασε αφύσικα γρήγορα.
Δεν είμαι σίγουρη γιατί. Η Εμ είπε πως μου φάνηκε έτσι επειδή είμαι ερωτευμένη με τον Άνταμ. Αλλά τόσο ερωτευμένη; Δεν νομίζω πως είναι δυνατόν αυτό. Δεν μπορεί να είναι. Έτσι κι αλλιώς τον ξέρω μονάχα δύο μήνες. Είναι δυνατόν μέσα σε δύο μήνες να άλλαξα τόσο πολύ; Δε μου φαίνεται λογικό. Αφού δεν πιστεύω στην αγάπη και τον έρωτα, όπως ακριβώς δεν πιστεύω στα ξωτικά και τους βρικόλακες. Είναι παραμύθια!
Το μόνο που πιστεύω είναι… τι είναι; Σε τι πιστεύω; Δεν το έχω ξανασκεφτεί αυτό… Νιώθω μέσα μου πως πιστεύω σε κάτι κοντινό αλλά τι είναι αυτό; Μήπως τελικά τα πιστεύω μιας ολόκληρης ζωής έχουν αρχίσει να αλλάζουν; Να αλλάζουν λόγω του Άνταμ;
Αν αυτό ισχύει τότε γιατί να μην πέρασε και ο χρόνος γρηγορότερα; Αφού το να μην πιστεύω στην αγάπη είναι σαν να υπακούω στους νόμους της φύσης, της φύσης μου. Αφού λοιπόν αυτό άλλαξε γιατί να μην αντιστραφούν και οι υπόλοιποι νόμοι;
Σταμάτησα να γράφω και κοίταξα πάλι το κείμενό μου. Μου θύμιζε ένα θεατρικό μονόλογο ενός που σταδιακά τρελαίνεται τον οποίο είχα την ατυχία να παρακολουθήσω με τη θεία μου τρία χρόνια πριν.
Τέλεια! Απλά τέλεια! Μπορεί και να τρελαινόμουν τώρα! Ή μάλλον να τρελαινόμουν περισσότερο από το φυσικό μου.
Πήγα να ξαναπιάσω το στυλό όταν χτύπησε το κινητό μου και με κατατρόμαζε. Κοίταξα τον αριθμό. Ήταν εντελώς άγνωστος. Τουλάχιστον όμως δεν ήταν απόκρυψη. Πώς τους μισούσα τους τύπους που δεν είχαν άλλη δουλειά να κάνουν και έπαιρναν στο άσχετο για να κάνουν φάρσες!
«Ναι;» είπα διστακτικά.
«Άλις, εσύ είσαι;» άκουσα μια αντρική φωνή.
«Ναι… Ποιος είναι;»
«Ο Άνταμ είμαι, Άλις! Θυμάσαι που μου είχες δώσει τον αριθμό σου στο τέλος των Αγγλικών για να σου τηλεφωνήσω να συνεννοηθούμε για την εργασία;» απάντησε.
«Α, ναι, δίκιο έχεις…» το ότι ο Άνταμ με είχε πάρει τηλέφωνο ακριβώς την ώρα που όχι μόνο σκεφτόμουν αλλά έγραφα για αυτόν με φρίκαρε τελείως.
«Θες μήπως να ξεκινήσουμε το Σάββατο;»
«Μπορούμε και από Παρασκευή αν θες…» του είπα. Σκεφτόμουν πως όσο πιο γρήγορα τελειώναμε τόσο το καλύτερο.
«Θα το ήθελα, αλλά ξέρεις θα λείπω την υπόλοιπη εβδομάδα. Θα γυρίσω Σάββατο πρωί». Ωραία, μια βδομάδα αποτοξίνωσης ήταν μάλλον αυτό που χρειαζόμουν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο εκείνη τη στιγμή.
«Διακοπούλες Άνταμ;» τον ρώτησα πειρακτικά.
Εκείνος έκανε έναν μικρό ήχο γέλιο και μου απάντησε πως θα έφευγε από το Λονδίνο λόγω οικογενειακών υποχρεώσεων. Αναρωτιόμουν τι είδους υποχρεώσεις μπορεί να είχε αλλά δεν έκανα άλλες ερωτήσεις.
«Εντάξει, οπότε θα τα ξαναπούμε το Σάββατο. Ε, αν θες μπορείς να έρθεις εσύ σπίτι μου. Οι γονείς μου με την αδερφή μου θα λείπουν και θα έχουμε περισσότερη ησυχία για την εργασία», του είπα κι εκείνος συμφώνησε.
«Τι ώρα να έρθω;» ρώτησε μετά από μια μικρή παύση.
«Έλα κατά τις… έξι». Είπα και έκλεισα. Οι γονείς μου υποτίθεται πως θα έφευγαν από τις πέντε.
Ευτυχώς που θα έλειπαν οι δικοί μου γιατί ένα από τα πράγματα που δεν μπορούσα με τίποτα να ανεχτώ ήταν να τους έχω να μπλέκονται στα πόδια μου όταν ήθελα να δουλέψω. Συνήθως βέβαια δεν το έκαναν αλλά πέρσι όταν είχα αναλάβει μια εργασία με τη Ζοζεφίν η μάνα μου έμπαινε συνεχώς στο δωμάτιο για να τη ρωτήσει αν ήθελε να πιει ή να φάει κάτι. Ο πατέρας μου έμπαινε και μας έλεγε να κάνουμε ησυχία γιατί δεν μπορούσε να μιλήσει καλά στο τηλέφωνο, ενώ εκείνος, μιλώντας πάντα στο τηλέφωνο χάλαγε τον κόσμο. Η Λίζα από την άλλη έβαζε στη διαπασών τα πιο ηλίθια pop τραγούδια που ήταν δημοφιλή εκείνη την εποχή.
Μόλις ακούμπησα το κινητό στο γραφείο μου σκέφτηκα πως είχα κάνει βλακεία που δεν τον είχα ρωτήσει τίποτα για το διάλλειμα. Έπρεπε να πάρω και μια δεύτερη γνώμη είτε για να είμαι σίγουρη πως τρελάθηκα είτε για να μου πει κι αυτός ότι του φάνηκε να περνάει γρήγορα πράγμα που θα με έκανε να νιώσω κάπως καλύτερα.
Μετά από λίγη ώρα σκέψης κατέληξα ότι μάλλον πράγματι έφταιγε ο Άνταμ που μου φαινόταν να περνάει τόσο γρήγορα ο χρόνος γιατί στη Φυσική και τα Γαλλικά που είχα τις τελευταίες ώρες τα λεπτά δεν έλεγαν να περάσουν. Για κάποιο λόγο όμως ένιωθα πως υπήρχε και κάτι άλλο πέρα από το ότι περνούσα καλά μαζί του. Κάτι που δεν μπορούσα ακριβώς να προσδιορίσω ούτε να εξηγήσω λογικά.

σωστη η αισθηση που εχει οτι κατι δεν παει καλα. αλλα εφοσον δεν μπορει ακομα να καταλαβει τι, δεν ξερω κατα ποσο της χρησιμευει. παντως φαινεται οι φιλες της να δεχονται πιο ευκολα τα πραγματα και να βρισκουν ευκολα εξηγησεις για το ενα η το αλλο θεμα. να δω ποτε θα καταλαβουν τι επαθε η μελανι.

ωραιο το κειμενακι που εγραψε στο ''ημερολογιο της''. αλλα γιατι δεν πιστευει στην αγαπη? αυτο ειναι που μου εκανε εντυπωση. ολοι πιστευουν πως υπαρχει η αγαπη. απλα ισως να μην μπορουν οι ιδιοι να την αισθανουν σε εντονο βαθμο για καποιον.

και ο ανταμ απο την αλλη. θα λειψω αυτη την εβδομαδα. που θα παει αραγε? μμμ... πολυ θα ηθελα να μαθω
αληθεια αυτος υποτιθεται οτι εχει κανονικη οικογενεια? με μητερα και πατερα? γιατι δεν το νομιζω...

ωραιο!

Ευχαριστώ πολύ!!!
Εύα για να λυθούν οι απορίες άνοιξε το

Σπόιλερ: