Όνειρο στο Σκοτάδι

Sensitive Vampire έγραψε:

αααα ναι? για να σου πω την αληθεια, ουτε το εχω διαβασει, ουτε το εχω δει. αρα δεν ξερω ολες τις σκηνες

Σπόιλερ:

Εγώ δε σκέφτηκα τίποτα! Μόνη σου τα λες και βγάζεις στον εαυτό σου το κακό όνομα! Πάντως αν θες τη γνώμη μου, αξίζει να τα δεις και τα δύο.

το ξερω οτι αξιζει. και θελω να τα δω. απλα δεν ετυχε ποτε

και οντως κατερινα, εχουμε πολλες κοινες αποψεις

Από όλα τα έργα που υπήρχαν, τους έτυχε ο Ρωμαίος και Ιουλιέτα. Οποία έκπληξη... Πάντως, αν και αναμενόμενο, ήταν ωραία σκέψη Και εγώ έχω διαβάσει τα περισσότερα από αυτά τα έργα που ανέφερες (και αν δεν έχω διαβάσει κάποια, τα έχω δει σε ταινίες) Μήπως αυτό με κάνει και εμένα ύποπτη; Λες να είμαι και εγώ βρικόλακας και να μην το ξέρω; :P

Αν είσαι εσύ τότε είμαι κι εγώ γιατί κι εγώ έχω διαβάσει!
Το ξέρω ότι η επιλογή δεν ήταν και ό,τι πιο πρωτότυπο μπορούσα να βρω αλλά τι να κάνουμε τώρα...

Όχι, δεν το είπα με αυτό το σκεπτικό...Μπορεί να ήταν αναμενόμενο, αλλά παρόλα αυτά μου άρεσε (αχ, κάτι μου λέει ότι θα ανταλλάξουν φιλιά και εκτός σεναρίου )

Αλήθεια το λες τώρα ότι θα το κάνουν αυτό το πράγμα? Απαπαπαπαπα!!! Εγώ είμαι πολύ ηθικό κοριτσάκι και τέτοια πράγματα δεν είναι καλά! Θα πάω στην κόλαση αν τα γράψω! Ούτε να τα σκέφτομαι δεν κάνει! Άκου φιλί πριν το γάμο! (Φυσικά και ναι! Άλλα το σενάριο θα βοηθήσει!)

Αυτό λέω και εγώ...Ντροπή σου έκφυλη, νεαρά κορασίδα...Σίγουρα θα πας στην κόλαση για αυτό

Ναι ρε παιδί μου! Όσο να'ναι, το σενάριο πάντα βοηθάει I can't waaait για να διαβάσω την συνέχεια

Σύντομα θα τη διαβάσεις! Τη γράφω τώρα άλλα δε θα είναι ακόμα με την εργασία γιατί θα χρειαστώ το βιβλίο (βλέπεις εγώ το έχω αγγλικά και αν και το προτιμώ να το διαβάζω από το πρωτότυπο δε λέει να το μεταφράσω μόνη μου). Περιμένω η μαμά μου να δει τη νονά μου στο τέλος της άλλης εβδομάδας για να μου το δώσει...

Το έχει και μεταφρασμένο πάντως και το έχω βρει σε πολλά βιβλιοπωλεία Εντάξει, θα περιμένουμε, μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς;;;

δεν μπορουμε να κανουμε αλλιως

ανυπομονουμε!

Εντάξει, δε θα περιμένετε πάρα πολύ...
Argy, το ξέρω ότι υπάρχει το μεταφρασμένο στα βιβλιοπωλεία αλλά πιστεύω ότι δε χρειάζεται να το αγοράσω. Αφού έχω ήδη το πρωτότυπο και η νονά μου μπορεί να μου το δώσει δε βλέπω να υπ΄ρχει λόγος να το πάρω.

σε αυτο το κεφαλαιο θα το χρειαστεις?

Όχι στο μεθεπόμενο όπως το σκέφτομαι. Αλλά πρέπει να το έχω για να το διαβάσω και να βρω τα σημεία που θα χρησιμοποιήσω.

ααα... οκ. αρα θα δημοσιευσεις σημερα το 12 και μετα μολις εχεις το βιβλιο θα γραψεις το 13?

Ναι, σήμερα το 12 αλλά υ=θα το βάλω το βράδυ γιατί τώρα πρέπει να διαβάσω...

οκ καλε. εχουμε υπομονη. τοσες μερες περιμεναμε. οι λιγες ωρες θα μας φανε?

Εντάξει, υπομονή τέρμα! Ορίστε το επόμενο κεφάλαιο.

12ο κεφάλαιο

«Ξέρετε τι συνέβη στη Μέλανι;» ρώτησα όταν καθίσαμε για μεσημεριανό. Δεν είχε έρθει στο σχολείο ούτε μας είχε πει ότι θα έλειπε, όπως έκανε συνήθως.
«Δεν έχω ιδέα!» απάντησε η Ζοζεφίν. «Της έστειλα μήνυμα το πρωί όταν δεν την είδα αλλά δε μου έχει απαντήσει ακόμα».
«Εμένα δε μου απάντησε καν από χτες το βράδυ» είπε η Έμιλι. «Πώς περιμένεις να έχει απαντήσει σε σένα; Λες να έπαθε τίποτα το κινητό της;»
«Δε θα το ‘λεγα… Αν είχε πάθει κάτι θα έπαιρνε κάποια από μας από το σταθερό και θα κλαιγόταν ή θα έκανε υστερίες. Μάλλον κάτι πρέπει να έγινε στο πάρτι…» απάντησα.
«Ποιο πάρτι;» ρώτησε ο Άνταμ ξαφνικά.
«Καλά, δεν ήξερες ότι η Άναμπελ έκανε πάρτι μασκέ χτες;» έκανε έκπληκτη η Έμιλι.
«Και πήγατε με τη Μέλανι εσείς οι δύο;» ξαναρώτησε κοιτάζοντας την Έμιλι.
«Όχι καλέ!» πετάχτηκε η Ζοζεφίν και μου έκανε νόημα να του πω τι έχει γίνει πιο σιγά.
«Όλες μαζί πήγαμε» ψιθύρισα. «Και φύγαμε χωρίς τη Μέλανι γιατί δεν τη βρίσκαμε πουθενά».
«Τι;!» αναφώνησε έκπληκτος. «Άλις, δεν το πιστεύω ότι το έκανες αυτό! Και δεν το πιστεύω ότι σε υπερασπίστηκα στους γονείς και τους… τους έπεισα να σε αφήσουν!»
«Άνταμ, γιατί κάνεις έτσι; Δεν έγινε τίποτα κακό! Εντάξει;»
«Όχι Άλις, δεν είναι εντάξει!» είπε θυμωμένα. «Δεν έπρεπε να είχες πάει! Κι αν… αν σου είχε συμβεί κάτι;» Αυτό το τελευταίο ο είπε πιο σιγανά και πολύ πιο ανήσυχα. Δεν καταλάβαινα γιατί το να πάω στο πάρτι τον είχε εξοργίσει τόσο. Στο κάτω κάτω, δεν έκανα και κανά έγκλημα.
«Σαν τι να μου συμβεί δηλαδή;» είπα ειρωνικά. «Να με βιάσουν; Να με σκοτώσουν; Τι; Το μόνο που μπορείς να πάθεις σε πάρτι είναι να μεθύσεις και να σε πονάει το κεφάλι σου το πρωί! Και εγώ δεν το έπαθα ούτε αυτό». Είδα τη Ζοζεφίν να στραβομουτσουνιάζει. Προφανώς, θεωρούσε ακόμα ότι είχα μεθύσει και τις έλεγα πώς ένιωθα το κόσμημα. Όμως ήμουν απόλυτα σίγουρη πως το είχα νιώσει στ’ αλήθεια.
«Δεν εννοούσα αυτό! Απλά πήγες στο πάρτι της Άναμπελ συγκεκριμένα είναι αυτό που με ενοχλεί. Και σε σύναξη παρανοϊκών δολοφόνων να είχες πάει δε θα με πείραζε τόσο, πίστεψέ με».
«Άνταμ, την ξέρεις την Άναμπελ και τα λες αυτά;» τον ρώτησα. Ήταν σαν να μου έλεγε ότι το πιο διάσημο, ξιπασμένο, υπεροπτικό και ρηχό δεκαεφτάχρονο άτομο που ήξερα ήταν τρισχειρότερο από ένα μάτσο παρανοϊκούς δολοφόνους.
«Όχι, αλλά ξέρω κάποια πράγματα για αυτήν που δεν μπορείς να τα φανταστείς ούτε στους χειρότερους εφιάλτες σου! Ξέρω πράγματα για την οικογένειά της που θα σε έκαναν να ουρλιάζεις και να ζητάς τη μαμά σου!» είπε με απειλητικό τόνο στη φωνή του. Να ζητάω τη μαμά μου; Για μένα δεν υπήρχε μεγαλύτερη προσβολή από αυτήν. Όμως η περιέργεια κατανίκησε τον εγωισμό και έτσι τον ρώτησα: «Δηλαδή σαν τι πράγματα είναι αυτά τα τόσο τρομερά που ξέρεις; Πες μας κι εμάς να μάθουμε να μην πέσουμε στα δίχτυα αυτού του απαίσιου και μοχθηρού πλάσματος!»
«Δεν μπορώ να σου πω… Ζήτα μου ό,τι άλλο θες αλλά όχι αυτό!» απάντησε.
«Χα, ήμουν σίγουρη ότι δε θα μπορούσες να μου πεις!» είπα σαρκαστικά. «Μήπως ζηλεύεις που δε σου είπαμε κι εσένα να έρθεις;» Δεν ήξερα τι με είχε πιάσει αλλά ήθελα να τον μειώσω. Ήθελα να τον κάνω να ακουστεί και να φανεί τόσο κατώτερος.
«Να ζηλεύω; Άλις , τι είναι αυτά που λες! Έχεις ξεφύγει τελείως κοπέλα μου!» είπε εξοργισμένα. Μπίνγκο! Αυτό ήθελα κι εγώ. Να θυμώσει τόσο που να φύγει εκτός ορίων.
«Τι είναι αυτά που λέω; Μα φυσικά λέω την αλήθεια!» συνέχισα ακάθεκτη και φαινομενικά αναίσθητη. «Έλα τώρα Άνταμ, παραδέξου το ότι ήθελες να έρθεις κι εσύ και μας κάνεις σκηνή επειδή δεν στο είπαμε» είπα πειρακτικά. Έριξα μια ματιά να δω τις αντιδράσεις των κοριτσιών. Περίμενα να έχουν όλες τους ένα κακιασμένο χαμόγελο, όμως είδα ακριβώς το αντίθετο. Από τις εκφράσεις τους και οι δύο ήταν σαν να μου έλεγαν: «Άλις, δεν πας καλά! Σταμάτα, δεν πάει άλλο!» Εγώ όμως δεν τους έδωσα καθόλου σημασία.
Έστρεψα ξανά το βλέμμα μου προς τον Άνταμ και ετοιμάστηκα να πω κάτι εξίσου κακό με το προηγούμενο όμως εκείνος με σταμάτησε και είπε: «Έλα μαζί μου!» Με τράβηξε με δύναμη από τον καρπό και με έσυρε σχεδόν μέχρι τον άδειο διάδρομο, ενώ όλο το σχολείο κοίταζε με ενδιαφέρον τη σκηνή.
Με κόλλησε σε έναν τοίχο και με κοίταξε στα μάτια. Περίμενα ότι θα με έβριζε ή θα με χαστούκιζε όμως δεν έκανε τίποτα απ’ τα δύο. Αντ’ αυτού είπε με ήρεμη φωνή: «Ξέχνα τον τσακωμό Άλις! Δεν τσακωθήκαμε ποτέ».
Για ποιον τσακωμό έλεγε; Αφού όλα πήγαιναν τόσο καλά. Στην τάξη λέγαμε αστεία για την καθηγήτρια και ήμασταν μια χαρά. Δεν είχαμε κανένα λόγο να τσακωθούμε.
«Φυσικά και δεν τσακωθήκαμε ποτέ!» απάντησα με πάθος. Το να του μιλάω έτσι μου φαινόταν οικεία αίσθηση άλλα ήμουν απόλυτα σίγουρη πως ποτέ δεν το είχα κάνει αυτό. Δεν ήμουν και τόσο τρελή. «Τι λόγο έχουμε άλλωστε για να τσακωθούμε;» συνέχισα πιο ήρεμα.
«Έχουμε λόγο…» είπε εκείνος. «Το ότι πήγες στο πάρτι της Άναμπελ. Όμως τώρα κατάλαβες ότι έκανες λάθος και πως δεν έπρεπε να είχες πάει».
«Ναι, έχεις δίκιο», απάντησα αμέσως. «Δεν ήταν σωστό που πήγα…» Δεν ήξερα το λόγο που συμφωνούσα έτσι αλλά εκείνη τη στιγμή ήμουν σίγουρη πως θα θεωρούσα σωστό ότι και αν μου έλεγε ο Άνταμ και θα τον υπάκουα ακόμα κι αν μου έλεγε να πάω να πέσω από κανά γκρεμό.
«Αυτό ακριβώς λέω κι εγώ. Όμως αφού έγινε τώρα δεν μπορεί να αλλάξει. Απλά να μου υποσχεθείς ότι δε θα ξαναπάς σε εκείνο το σπίτι».
«Στο υπόσχομαι» είπα χωρίς δεύτερη σκέψη.
«Ωραία, τώρα τι λες να πάμε πίσω στην καφετέρια;» Με πήρε από το χέρι και με οδήγησε μέσα. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο όλοι μας κοιτούσαν σαν χαζά. Κάτσαμε στο τραπέζι μας.
«Τα ξαναβρήκατε;» ρώτησε εναγωνίως η Ζοζεφίν.
«Να τα ξαναβρούμε;» έκανε έκπληκτος ο Άνταμ. «Αφού δεν τσακωθήκαμε για να χρειαστεί να τα ξαναβρούμε».
«Μα, ναι, σωστά!» είπε η Έμιλι. «Γιατί να τσακωθείτε κιόλας… Αφού η Άλις μου είπε ότι τα πηγαίνατε πολύ καλά…»
«Αυτό ακριβώς!» απάντησε εκείνος. «Τα πάμε μια χαρά και δεν τσακωθήκαμε ποτέ!»
«Όχι…» είπε και η Ζοζεφίν με το βλέμμα της χαμένο στο άπειρο. «Δεν τσακωθήκατε».
«Α, κορίτσια, με αυτές τις βλακείες περί τσακωμών ξεχάστηκα και δε σας είπα!» έκανα ενθουσιασμένη. «Η κυρία Σμιθ μας έδωσε θέμα για την εργασία. Θυμάστε που σας το είχα ξαναπεί, έτσι;»
«Ναι, φυσικά και θυμόμαστε!» είπε η Ζοζεφίν. «Λοιπόν, τι θέμα έχετε τελικά;»
«Ρωμαίο και Ιουλιέτα! Ευτυχώς μας έτυχε αυτό που το ξέρω!»
«Αχ, τι ωραία! Είναι το αγαπημένο μου από τραγωδίες!» έκανε η Ζοζεφίν.
«Ναι, γιατί έχεις διαβάσει και πολλά!» της είπε η Έμιλι.
«Πολλά τώρα δεν τα λες… Μόνο δέκα έχω διαβάσει».
«Α, μόνο!» είπα. «Εγώ δηλαδή που έχω διαβάσει δύο τι να πω;»
«Κι εγώ μόνο ένα;» πετάχτηκε και η Έμιλι.
«Λέω να πείτε: ‘Συγχαρητήρια Ζοζεφίν που έχεις διαβάσει τόοοσα πολλά! Εμείς μπροστά σου δεν πιάνουμε μία! Είσαι το πιο έξυπνο και μορφωμένο άτομο που ξέρουμε!’»
«Βασικά, δεν είσαι! Ο Άνταμ τα έχει διαβάσει όλα!» τη διόρθωσα.
«Τι; Σοβαρά; Ουάου!» έκανε αυτή έκπληκτη. «Φανταστικό! Και για πες μου πώς τα βρήκες;»
«Κοίτα, η αλήθεια είναι ότι δεν τον πολυσυμπαθούσα τον Σαίξπηρ κι έτσι τα έβλεπα με προκατάληψη. Όμως τελικά καλά έγραφε…» απάντησε ο Άνταμ.
«Τι ακριβώς εννοείς ότι δεν το συμπαθούσες; Δε σου άρεσαν αυτά που έγραφε; Αλλά μόλις είπες πως τα βρήκες καλά!» ρώτησε μπερδεμένη η Έμιλι.
«Είπα πως δεν τον συμπαθούσα;» είπε παραξενεμένος. Με κοίταξε κι εγώ ένευσα. «Ε, εννοούσα ότι πίστευα πως δε θα μου άρεσαν τα έργα του επειδή μου είχε πει η αδερφή μου πως ήταν πολύ δύσκολα και δε θα καταλάβαινα. Αυτό ήθελα να πω».
«Α, εντάξει, είπα κι εγώ! Δεν υπήρχε περίπτωση να εννοούσες πως δε συμπαθούσες τον ίδιο τον Σαίξπηρ προσωπικά!» είπα γελώντας. Αν το έλεγε αυτό τότε όχι μόνο θα έμοιαζε με βρικόλακα αλλά θα ήταν κιόλας!
«Όχι βέβαια! Απλά δεν εξέφρασα σωστά αυτό που ήθελα να πω!» έκανε κάπως βεβιασμένα, σαν να προσπαθούσε να καλύψει ένα μεγάλο μυστικό που μόλις μας είχε πει άθελά του. Δε θα τον σκοτώναμε κιόλας επειδή δεν είπε αυτό που ήθελε εντελώς κατανοητά.
Ξαφνικά χωρίς να το περιμένω χτύπησε το κουδούνι. Τι στο καλό; Λάθος πήγαινε; Το διάλλειμα δεν είχε κρατήσει ούτε δέκα λεπτά! Πήγα να παραπονεθώ αλλά είδα πως όλοι οι άλλοι είχαν αρχίσει να σηκώνονται χωρίς να διαμαρτύρονται.
«Πολύ μικρό δεν ήταν αυτό το διάλλειμα;» ρώτησα την Έμιλι καθώς προχωρούσαμε μαζί προς την τάξη.
«Ναι, η αλήθεια είναι πως κι εμένα μου φάνηκε λίγο μικρό αλλά όταν κοίταξα το ρολόι μου είδα πως χτύπησε στην ώρα του»
«Ναι, άλλα και πάλι, δε νιώθεις σαν να μην ήταν τόσο μεγάλο όσο θα έπρεπε; Εγώ είμαι σαν να έχουν χαθεί κάποια λεπτά από τη ζωή μου. Δηλαδή αμέσως σχεδόν μόλις καθίσαμε έπρεπε να σηκωθούμε να πάμε για μάθημα!»
«Μάλλον είναι ότι ο χρόνος δίπλα στον Άνταμ περνάει πολύ γρήγορα!» έκανε η Έμιλι πονηρά. «Έτσι γίνεται όταν είσαι ερωτευμένη!»
«Ίσως…» απάντησα όσο πιο αδιάφορα μπορούσα. Αν ένιωθα το χρόνο να περνάει πιο γρήγορα όταν ήμουν μαζί με τον Άνταμ τότε θα έπρεπε να αρχίσω να ανησυχώ. Δεν ήταν βέβαια ότι αυτό που ένιωθα ήταν αφύσικο ή άσχημο αλλά και πάλι, μου φαινόταν υπερβολικό. Όμως, έθαψα αυτές τις σκέψεις για την ώρα στο μυαλό μου και υποσχέθηκα ότι θα τις εξέταζα καλύτερα όταν θα γυρνούσα σπίτι μου.

λοιπον. επαναλαμβανομαι. πολυ υποβολη χρησιμοποιει αυτος. πιστευει οτι ετσι η ζωη του θα γινει πιο ευκολη? οτι θα τον ανακαλυψουν πιο δυσκολα? λαθος του!!! και κατι μου λεει οτι μετα το σχολειο θα τρεξει στο σπιτι της αναμπελ για να δει τι συμβαινει
παντως καλα θα κανει η αλις να τα θυμηθει ολα οσα την εχει κανει να ξεχασει, καποια στιγμη στο μελλον

Λες ε,? Ότι θα τρέξει όλο το σχολείο στης Άναμπελ?
Λοιπόν, αυτός όντως την υποβολή την έχει για τίποτα και τη χρησιμοποιεί συνεχώς. Αλλά όπως σου ξαναείπα η Άλις θα θυμιθεί.

το ξερω. τι εννοεις θα τρεξει ολο το σχολειο στην αναμπελ?

Εσύ το έγραψες αυτό. Δεν κατάλαβα τι εννοούσες ακριβώς...

ααα... οχι. ειπα οτι ο ανταμ μετα το σχολειο θα τρεξει στο σπιτι της αναμπελ να δει τι συμβαινει. δεν νομιζω να χρειαζεται προσκληση

Έλα ρε Άνταααμ, μην μας τα χαλάς τώρα! Υποβολή για να ξεχάσει τον τσακωμό; Θα μπορούσες απλά να της κάνεις την υποβολή για να μην ξαναπάει σε εκείνο το σπίτι. Αλλά μάλλον το ότι την έκανε να ξεχάσει και τον καυγά το έκανε για να εξαλείψει όλες τις αμφιβολίες από μέσα της. Γιατί αν υπήρχε και η παραμικρή, σίγουρα θα πήγαινε τρέχοντας στο σπίτι της Άναμπελ. Πλάκα είχε η αντίδραση και των φιλενάδων της:
''Τσακωμός; Ποιος τσακωμός; Δεν έγινε κανένας τσακωμός!''

Καλά, ο Άνταμ είχε γνωρίσει από κοντά τον Σαίξπηρ; Cooool! Αλλά αμάν πια! Τι του έκανε και δεν το πολυσυμπαθούσε; Του έκαψε το σπίτι μήπως; Μην τα λες αυτά, Άνταμ γιατί θα τσακωθούμε, χαααα!

Σπόιλερ:

Κοίτα, η αλήθεια είναι ότι δεν τον πολυσυμπαθούσα τον Σαίξπηρ...
δηλαδη τι; φιλαραια ηταν;; καλα ποσο μεγαλος παιζι να ειναι ο ανταμ ρε παιδια;;