Όνειρο στο Σκοτάδι

ωωωωωωωωωω τι ητανε τουτοο;; εμεινααααα!!!! μου αρεσεεε ητανε καταπληκτικοοοο!!!!! θελουμεεε γρηγοραααα συνεχεια!!! ποια να ητανε αραγε αυτη;;;; εγω υποψιαζομαι ή την Εβελιν ή την Μεανι ή ενα άλλο καινουργιο προσωπο που μολις προστεθηκε!!! καλα θα δουμε κιολας ! αλλα πιοο πολυ πιστευω οτι ειναι το φαντασμα της Εβελιν!!!

καλα!!! ωραιαα!! υπεροχααα!! καταπληκτικααα! συνεχα κιολας!!!

Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε!!! Η συνέχεια πολύ σύντομα!
Οι υποψίες σου είναι σωστές! ;Ρ Αλλά θα δεις τι ρόλο παίζει σοτ επόμενο κεφάλαιο και στο 35.

ειδες που στα ελεγα χριστινα? το κεφαλαιο ειναι απιθανο!

εγω οταν το διαβασμα σκεφτηκα την μελανι, αλλα τωρα που το λες και η εβελιν ειναι πιθανη. αλλα εφοσον η αλις ειπε οτι εχει ξανα ακουσει την φωνη, τεινω προς την εβελιν. την φωνη της μελανι θα την αναγνωριζε αμεσως!

συμφωνω ευα!η εβελιν πρεπει να'ναι! η συνεχεια ποτε;;

Θέλετε τώρα? Μάλλον θέλετε, ε? Καλά, εντάξει, επειδή είμαι πολύ πολύ πολύ καλός άνθρωπος θα σας το ανεβάσω τώρα!
Ελπίζω να σας αρέσει η συνέχεια!


29ο κεφάλαιο

Γύρισα το κεφάλι μου και είδα την Έμελιν να έχει εμφανιστεί από το πουθενά και να στέκεται εκεί που στεκόμουν κι εγώ προηγουμένως.
«Έμελιν;» είπα ξέπνοα από την έκπληξη. «Τι συμβαίνει;»
«Ηρέμισε Άλις», είπε βλέποντας με ταραγμένη. «Θα σου εξηγήσω ό,τι μπορώ». Ήρθε προς το μέρος μου και μου έγνεψε να σηκωθώ και να πάω μαζί της.
«Και ο Άνταμ;» ρώτησα ανήσυχα.
«Μην ανησυχείς. Δε θα πάθει τίποτα», απάντησε εκείνη και μου πρότεινε το χέρι της για να σηκωθώ από κάτω. Περίμενα το χέρι μου να περάσει μέσα από το δικό της, αλλά τίποτα τέτοιο δεν έγινε.
Αρχίσαμε να περπατάμε προς την παλιά πλευρά, να απομακρυνόμαστε όσο γινόταν περισσότερο από τον τάφο μου.
«Άκου με προσεκτικά», είπε η Έμελιν, όταν πλέον ο τάφος μου είχε φύγει από το οπτικό μας πεδίο. «Αυτό που βλέπεις τώρα δεν είναι ένα απλό όνειρο».
«Και τι είναι τότε;» έκανα με προκλητικό τόνο, που έδειχνε πως δεν την πίστευα. Βέβαια, με όλα όσα είχα ακούσει δεν ήξερα πια τι μπορούσα να ξέρω ότι είναι αλήθεια και τι όχι. Αποφάσισα πως θα άκουγα ό,τι ήθελε να μου πει και μετά θα της ζητούσα να μου δώσει κάποια πιο “στερεή” απόδειξη για την αλήθεια των λόγων της.
«Είναι το χάρισμά σου. Νομίζω ότι ο Άνταμ σου είχε πει πως είναι πολύ πιθανό να έχεις κάποιο χάρισμα όταν είδε κι εκείνος το όνειρό σου», απάντησε η Έμελιν.
«Τι θες να πεις ότι εκείνος είδε το όνειρό μου; Εμένα μου φάνηκε ότι εγώ ήμουν στο δικό του».
«Έτσι φαίνεται, ναι», έκανε η Έμελιν, «Αλλά στην πραγματικότητα είναι το αντίστροφο. Εσύ έχεις το χάρισμα και έπρεπε να κάνω πολλές προσπάθειες για να καταφέρω να κάνω τον Άνταμ να δει κι αυτός το όνειρο».
«Και ποιο ακριβώς είναι αυτό το χάρισμα που μου λες;», ρώτησα πάλι, περιμένοντας κάποια καλή εξήγηση.
«Είναι να επικοινωνείς με το φύλακα-άγγελό σου, εμένα».
«Τι; Εσύ δηλαδή είσαι φύλακας-άγγελος; Και μάλιστα δικός μου; Κανονικά δε θα έπρεπε να ζηλεύεις που ο Άνταμ με αγαπάει και να θες να με καταστρέψεις;»
«Φυσικά και όχι!» είπε εκείνη με προσβεβλημένο τόνο. «Επειδή ο Άνταμ σε αγαπάει, αυτός είναι ένας ακόμα λόγος που θέλω να σε προστατεύσω. Ξέρεις, τον αγαπούσα κι εγώ πολύ και πιστεύω ότι του άξιζε κάτι πολύ καλύτερο από διακόσια χρόνια κατάθλιψη! Αλλά αυτός το κατάλαβε αφότου γνώρισε εσένα ότι πρέπει να προχωρήσει μπροστά!»
Αυτά που έλεγε η Έμελιν, αν και για πολλούς σίγουρα θα ακούγονταν γελοία, για μένα είχαν νόημα. Κι εγώ ήθελα ο Άνταμ να προχωρήσει και να ζήσει κανονικά αν πέθαινα.
«Καλά», είπα, «και εσύ είπες ότι είσαι φύλακας-άγγελος, έτσι; Και πώς έγινε να είσαι ο δικός μου φύλακας-άγγελος; Γιατί μου φαίνεται ότι δεν είναι σύμπτωση που και οι δύο μας έχουμε ως κοινό σημείο τον Άνταμ!»
«Δεν είμαι ακριβώς φύλακας-άγγελος. Απλά χρησιμοποίησα αυτό τον όρο γιατί είναι το κοντινότερο στο ρόλο μου που μπορείς να κατανοήσεις. Βέβαια μη φανταστείς ότι μπορώ να σε προστατεύω από τα πάντα, αλλά μπορώ να σου στέλνω κάποια προαισθήματα και στη δική σου περίπτωση ξεκάθαρες εικόνες μέσω ονείρων. Το ότι έχουμε ως κοινό σημείο τον Άνταμ σίγουρα δεν είναι σύμπτωση. Τα “Μεγάλα Αφεντικά” εκεί πάνω σχεδιάζουν τα πάντα για τη ζωή του καθενός και για το φύλακά του. Φυσικά, το ποιο μονοπάτι από τα σχεδιασμένα και πώς θα πάρει ο καθένας είναι προσωπική του επιλογή και κανένας δεν μπορεί να επέμβει».
«Τι είναι αυτά τα “Μεγάλα Αφεντικά”;» ρώτησα.
«Δεν είναι αυτή η αληθινή τους ονομασία, απλά εγώ έτσι τους σκέφτομαι. Είναι κάτι σαν πνεύματα που ελέγχουν τη ζωή. Βέβαια, εγώ ποτέ δεν έχω δει κανέναν απ’ αυτούς. Τις εντολές τις δέχομαι μέσω ανώτερων αντιπροσώπων που κάποτε ήταν στη θέση μου, αλλά αυτά μέχρι να πεθάνεις δε σε αφορούν και αυτός σίγουρα δεν είναι ο κατάλληλος χρόνος για να τα αναλύσουμε. Οπότε πάμε πάλι σε αυτά που θέλω να σου πω».
«Μια τελευταία απορία!» είπα και η Έμελιν μου έκανε νόημα να της την πω αν και έδειχνε κάπως ανυπόμονη. «Πώς και δε σε είχα ξαναδεί πιο παλιά σε όνειρο;»
«Γιατί πότε σου ως τη στιγμή που έμαθες ότι ο Άνταμ είναι βρικόλακας δεν είχες ανοιχτεί πραγματικά στη μαγεία και το υπερφυσικό. Έτσι, από μόνη σου έβαζες εμπόδιο στο χάρισμά σου και δεν το άφηνες να βγει στην επιφάνεια. Αν και βέβαια, ποτέ σου δεν ήσουν τελείως κλειστή και αρνητική στη μαγεία, αφού μπορούσες από την αρχή να νιώσεις τη δύναμη του μενταγιόν. Κάποιοι δεν μπορούν να το αισθανθούν ούτε αυτό»
Η αναφορά του μενταγιόν μου φάνηκε σαν μια μικρή επιβεβαίωση ότι έλεγε την αλήθεια, αλλά δεν μου αρκούσε.
«Πώς θα ξέρω ότι μου λες αλήθεια; Πώς μπορώ πια να αναγνωρίσω την πραγματικότητα από το ψέμα;» μουρμούρισα, χωρίς να έχω σκοπό να ακουστώ.
Η Έμελιν αναστέναξε. «Πάλι κάνεις τη δύσκολη, έτσι; Καλά λοιπόν», είπε και μου έσφιξε δυνατά το χέρι. Αμέσως μόλις με άφησε στο σημείο εκείνο εμφανίστηκε μια μελανιά.
«Αν ξυπνήσεις και την έχεις ακόμα τότε όλα όσα γίνονται εδώ είναι αλήθεια!» είπε. «Λοιπόν, τώρα ελπίζω να σου λύθηκαν όλες οι απορίες;»
Ένευσα θετικά κι εκείνη συνέχισε: «Άκου με λοιπόν προσεκτικά. Κάτι θα σου συμβεί και αυτό που είδες να γίνεται πριν σταματήσεις το όραμα θα πραγματοποιηθεί. Αυτό δεν πρέπει να το αφήσεις να συμβεί! Δε θέλω να πεθάνει ο Άνταμ επειδή τον αγαπούσα όταν ήμουν ζωντανή και δε θέλω να πεθάνεις εσύ γιατί αν αυτό συμβεί τότε θα έχω αποτύχει, και μάλιστα παταγωδώς, ως φύλακας. Γι αυτό λοιπόν θέλω να προσέχεις πάρα πολύ και να μην αφήσεις να είναι αυτή η μοίρα σου!»
«Αν ήξερα πώς πέθανα και πότε θα μπορούσα να το αποφύγω», είπα. «Αλλά βλέπεις, δεν έχω ιδέα». Όχι ότι πίστευα πως θα πεθάνω αλλά λέμε τώρα!
«Το ξέρω», απάντησε η Έμελιν. «Αλλά δεν μπορώ να σου πω ακριβώς πώς και πότε γιατί τα “Μεγάλα Αφεντικά” δε μας αφήνουν να επεμβαίνουμε τόσο δραστικά.»
«Καλά, πες το όπως μπορείς», είπα και περίμενα καθώς η Έμελιν σκεφτόταν πώς να μου το φανερώσει χωρίς να σπάει τους κανόνες.
«Λοιπόν, νομίζω το ‘χω!» είπε η Έμελιν ικανοποιημένα.
«Ακούω», είπα και περίμενα.
«Κάλεσε αυτόν που αφορά ο κίνδυνος πριν προειδοποιήσεις για τον κίνδυνο», είπε αρθρώνοντας κάθε λέξη με προσοχή.
«Τι στο καλό είναι αυτό τώρα;» έκανα εκνευρισμένα. Δεν περίμενα να είναι τόσο αινιγματικό. Όχι ότι πείραζε και πάρα πολύ αλλά ήθελα να κάνω ότι την πίστευα. Σιγά μην έπαιρνα μια μελανιά για απόδειξη!
«Δεν μπορώ να στο πω αλλιώς», είπε εκείνη κοιτώντας με λυπημένα. «Λυπάμαι…»
«Καλά», απάντησα με παρηγορητικό τόνο, «θα τη βρω την άκρη κάπως…»
Η Έμελιν χαμογέλασε. «Τώρα πρέπει να τελειώσεις το όνειρο», είπε, γύρισε την πλάτη της και άρχισε να απομακρύνεται και να γίνεται όλο και πιο πολύ σαν φάντασμα.
Μόλις εξαφανίστηκε πλέον εντελώς εγώ κατευθύνθηκα προς τον τάφο μου. Ήξερα από ένστικτο τι έπρεπε να γίνει για να τελειώσει το όνειρο.
Όταν όμως αντίκρισα ξανά τον Άνταμ να είναι έτοιμος να αυτοκτονήσει δεν άντεξα και άρχισα να τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορούσα προς την πύλη του νεκροταφείου. Την άνοιξα και βγήκα έξω. Έφτασα πάλι στο στενό απ’ όπου ξεκίνησε το όνειρο, αλλά μετά από εκεί δεν υπήρχε τίποτα άλλο, παρά μόνο ένα λευκό κενό.
Το πλησίασα και το άγγιξα για να δω τι θα γίνει. Ήταν σαν τοίχος φτιαγμένος από πάγο, τόσο κρύο που ένιωσα το χέρι μου να καίγεται. Όμως αντίθετα από τον πάγο, ο τοίχος αυτός ήταν αδιαφανής και σίγουρα απόλυτα αδιαπέραστος. Επίσης δεν εξέπεμπε καθόλου κρύο γύρω του όπως θα έκανε κάτι φυσιολογικά παγωμένο.
Δεν υπήρχε λοιπόν άλλος τρόπος. Έπρεπε να κάνω αυτό που είχα υποπτευθεί από την αρχή.
Έτσι γύρισα πίσω στον τάφο μου με αργά βήματα και με δάκρυα να με τυφλώνουν. Γονάτισα δίπλα στον Άνταμ και φίλησα τα χείλη του. Δεν το περίμενα, αλλά ήταν τόσο παγωμένα όσο και ο τοίχος. Συνήθως ήταν πιο κρύα από ότι ενός θνητού, αλλά ποτέ δεν ήταν τόσο. Στάθηκα σαν ασπίδα μπροστά του, έκλεισα τα μάτια μου και ψιθύρισα: «Αυτό πρέπει να τελειώσει»
Ένιωσα έναν δυνατό πόνο στην καρδιά καθώς το στιλέτο με διαπέρασε.

Ξύπνησα στο κρεβάτι μου, με το πρόσωπό μου και το μαξιλάρι μου υγρό από δάκρυα. Τα σκούπισα με το ένα χέρι και κοίταξα το άλλο. Η μελανιά βρισκόταν όντως εκεί. Ίσως και να ήταν αλήθεια το όνειρο, ίσως και να μην ήταν. Η απόδειξη ήταν μόνο μια μελανιά, αλλά δεν ήταν εντελώς συνηθισμένη. Δεν πονούσα καθόλου όταν την άγγιζα.
Άρα μάλλον ήταν κάτι παραπάνω από απλό όνειρο αυτό που είχα δει.
Αλλά αυτό δεν ήταν και σίγουρο και δεν έβλεπα πώς θα μπορούσα να πάθω κάτι!
Όμως, για κάποιο λόγο δεν μπορούσα να κοιμηθώ και ένιωθα την ανάγκη να δω τον Άνταμ. Όχι ότι θα είχε πάθει κάτι, αλλά το όνειρο με είχε αγχώσει απίστευτα.
Άναψα το φως και σηκώθηκα. Η ώρα ήταν σχεδόν πέντε, άρα μάλλον θα έπρεπε να αποχαιρετήσω κάθε ελπίδα για περισσότερο ύπνο. Μπήκα στο μπάνιο και έκανα ένα ντους για να ηρεμήσω.
Βγαίνοντας, έγραψα την προειδοποίηση της Έμελιν σε ένα χαρτί και το έβαλα σε ένα συρτάρι του γραφείου μου.
Μετά ξάπλωσα ξανά στο κρεβάτι και έβαλα να ακούσω μουσική για να ηρεμίσω λίγο μέχρι να πάω στο σχολείο.

συγκινήθηκα....πφφφ δν θα ητανε ωραιο να πεθανει η Αλις....!!!! πφφ!! δεν πειραζει ομως γτ δεν θα πεθανει ετσι εε;;;;!!!! χμμ.... εχω να πω οτι αυτο κεφαλαιο οτι ητανε υπεροχοο σαν να βλεπω ταινια!!! Ρ

Αυτό τώρα κανονικά δε θα έπρεπε να το πω αλλά μάλλον μπροείτε να μαντέψετε και μόνοι σας.

Σπόιλερ:

Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λογια! Χαίρομαι που σου άρεσε. Κι εγώ να σου πω την αλήθεια για ν αγράψω συνήθως πρώτα σκέφτομαι εικόνες και μετά λόγια. Βέβαια καμιά φορά απλά κάθομαι και γράφω και δεν είναι τόσο καλές οι περιγραφές, αλλά άλλες φορές τις πετυχαίνω πιο καλά.

Σπόιλερ:

ξερεις ετσι ειναι το σωστο πρωτα να βλεπεις τις εικονες που εχεις στο μυαλο σου και μετα να κανεις οτιδηποτε! ετσι ειναι καλυτερο κιολας γτ ειναι σαν να το παρακολουθεις σε ταινια!

ηταν φοβερο κεφαλαιο. πολυ ζωντανο! παραστατικο! σε συγκινει απολυτα!
και αυτη η προειδοποιηση... οχι οτι την πολυκαταλαβα, αλλα κατι επιασα. κατι ελαχιστο!
ανυπομονω για την συνεχεια!

Σας ευχαριστώ πολύ και τις δύο!!!
Εννοείς ότι δεν την κατάλαβες ή έχεις υποψιαστεί κάτι αλλά δεν είσαι σίγουρη?
Η συνέχεια πολύ σύντομα!!!!

υπεροχαααα!!!

οτι κατι λιγο την εχω καταλαβει. αλλα οχι απολυτα

Δεν πειράζει και τόσο να σου πω την αλήθεια γιατί δεν είναι κάτι που πρέπει να είναι φανερό τι θέλει να πει. Οπότε θα δεις μάλλον μετά τι ακριβώς είναι η προειδοποίηση.

Για την ώρα πάρτε το επόμενο κεφάλαιο!
Enjoy my dears!

30ο κεφάλαιο

Πήγα στο σχολείο σχεδόν τρέχοντας για να δω όσο πιο σύντομα γινόταν τον Άνταμ. Μετά το όνειρο μου είχε λείψει πάρα πολύ αν και τον είχα δει μόλις το προηγούμενο απόγευμα.
Έφτασα σχεδόν πρώτη στο σχολείο. Στην αρχή ήθελα να τον περιμένω στην πύλη, αλλά η νευρικότητα δε με άφηνε να μείνω στιγμή ακίνητη. Έπρεπε οπωσδήποτε να κάνω κάτι γιατί αλλιώς ένιωθα πως θα έσκαγα. Έτσι άρχισα να κάνω γύρους μόνη μου στο προαύλιο σαν την τρελή. Η ώρα μου φαινόταν να περνάει απίστευτα αργά. Περίμενα εναγωνίως να δω τον Άνταμ να έρχεται αλλά δεν ερχόταν. Όσο δεν ερχόταν τόσο η αγωνία μου μεγάλωνε. Περίεργο αυτό. Δεν ήταν καθόλου λογικό να έχω αγωνία. Αφού σίγουρα δε θα είχε πάθει τίποτα!
Λίγα λεπτά πριν χτυπήσει το κουδούνι και ήμουν ακόμα μόνη μου, ενώ έβλεπα τους περισσότερους να έχουν έρθει και να διαβάζουν ή να κουτσομπολεύουν. Περίμενα ακόμα ον Άνταμ να έρθει, αλλά εκείνος δεν εμφανιζόταν.
Τελικά, ήρθαν η Έμιλι, ο Τζέισον και η Ζοζεφίν μαζί. Έπρεπε λοιπόν να καταπνίξω τη νευρικότητα και να προσποιηθώ τη φυσιολογική. Ευτυχώς, εκτός από το έμφυτο ταλέντο που είχα, είχα εξασκηθεί πάρα πολύ στο να προσποιούμαι πως είμαι καλά ενώ ήμουν πολύ αγχωμένη. Βέβαια, κάτω από το προσωπείο η αγωνία με κατέτρωγε, αλλά δεν άφησα τίποτα να φανεί.
Περίμενα πώς και πώς να τον συναντήσω, αλλά ο Άνταμ δεν ήρθε ούτε την πρώτη ούτε τη δεύτερη ώρα. Φοβόμουν μήπως του είχε συμβεί κάτι. Βέβαια, καθώς ήταν βρικόλακας ο φόβος μου ήταν τελείως αβάσιμος, αλλά μέχρι να τον δω δεν μπορούσα να ησυχάσω.
Ευτυχώς όμως βγαίνοντας από την αίθουσα των Μαθηματικών τον είδα να με περιμένει. Τον αγκάλιασα και τον φίλησα. Εισέπνευσα βαθιά το άρωμά του, όπως έκανε κι εκείνος με μένα. Ήθελα να κάνω ό,τι μπορούσα για να νιώσω και να αποδείξω στον εαυτό μου ότι ήταν αληθινός, ότι δεν ήταν κομμάτι κάποιου πολύ ζωντανού και παράλογου ονείρου.
«Αγάπη μου», είπε ο Άνταμ σηκώνοντας το πρόσωπό μου ώστε τα μάτια μας να συναντηθούν, «τι σου συμβαίνει; Δείχνεις στενοχωρημένη».
Δεν περίμενα η έκφρασή μου να είναι στενοχωρημένη, αλλά δεν ήταν εντελώς παράλογο. Μπροστά του έχανα τον έλεγχο των συναισθημάτων μου.
«Είδα ένα απαίσιο όνειρο», είπα πριν καν το σκεφτώ και με το που το ξεστόμισα κατάλαβα τη βλακεία μου. Δεν έπρεπε να του το είχα πει. Δεν έπρεπε να τον αγχώσω και να τον στενοχωρήσω προκαταβολικά.
«Τι όνειρο Άλις; Μήπως έχει να κάνει τίποτα με το πιθανό ταλέντο σου;»
Αυτό πια δεν περίμενα να μου το πει με τίποτα! «Όχι, όχι!» απάντησα αμέσως. Δεν ήμουν σίγουρη αν τελικά είχε ή όχι. Μπορεί απλά να ήταν ότι η εμμονή του Άνταμ να ανησυχεί μην πεθάνω είχε εντυπωθεί στο υποσυνείδητό μου και είχε παρουσιαστεί σε ανύποπτο χρόνο. Ήλπιζα να ήταν αυτό!
Ήμουν έτοιμη να πω ότι είχα δει κάτι άσχετο αλλά δυσάρεστο, όμως αποφάσισα ότι δεν έπρεπε να του κρατήσω τίποτα. Θα του έλεγα ένα μέρος και θα παρέλειπα το άλλο με την Έμελιν και την προειδοποίηση.
«Απλά είδα ότι είχα πεθάνει κι εσύ ήθελες να αυτοκτονήσεις αλλά εγώ ήμουν εκεί όμως εσύ μπορούσες να με δεις! Ήταν τόσο απαίσιο!» Η φωνή μου έσπασε, αλλά ευτυχώς συγκρατήθηκα
Ο Άνταμ με αγκάλιασε και μετά με κοίταξε σκεφτικά. «Αν πέθαινες μπορεί και να το έκανα αυτό, αλλά τίποτα τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει! Δε θα το επιτρέψω να σου συμβεί κάτι!»
«Το ξέρω», ψιθύρισα και τον φίλησα.
Μπήκα μέσα στην τάξη και κάθισα στο θρανίο. Μόλις είδα ότι ο Άνταμ είχε απομακρυνθεί ξέσπασα σε κλάματα. Δεν ήθελα να με δει να κλαίω, αυτός ή κανένας άλλος, αλλά δεν μπορούσα να το κρατήσω άλλο μέσα μου. Αν και δεν ήμουν σίγουρη για το όνειρο, τα λόγια του Άνταμ το επιβεβαίωναν. Κι αν κάτι μου συνέβαινε και πέθαινα τελικά; Κι αν γινόταν κάτι τις μέρες που θα έλειπε και δε θα ήταν εκεί για να με μεταμορφώσει;
Βλέποντάς με έτσι η κυρία Όλιβερ μου είπε να πάω να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπό μου και να ξαναγυρίσω όταν θα νιώθω καλύτερα.
«Θες να έρθω μαζί σου;» ψιθύρισε η Ζοζεφίν. Εγώ κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου και βγήκα από την αίθουσα.
Πήγα στο μπάνιο και έριξα λίγο νερό στο πρόσωπό μου. Αποφάσισα ότι αφού η καθηγήτρια μου είχε πει να επιστρέψω όταν νιώσω έτοιμη, να πάρω το χρόνο μου για να σταματήσω να δείχνω κλαμένη.
Καθώς κοιτούσα τον εαυτό μου στον καθρέφτη άκουσα στο διάδρομο τη φωνή της Μέλανι και μιας άλλης. Πήγα γρήγορα σε μια ακριανή τουαλέτα και κλειδώθηκα μέσα. Θα περίμενα να φύγουν και μετά θα έφευγα κι εγώ. Δεν ήθελα να ρισκάρω άλλη μια συνάντηση μόνη μου με τη Μέλανι, ειδικά μετά το όνειρό μου.
«Μέλανι, τι στο καλό θες να μου πεις και μου είπες στο διάλλειμα να ζητήσω τουαλέτα μες στο μάθημα; Γιατί δε μου το έλεγες τότε;»
«Τζέσικα θέλω να σου αποκαλύψω κάτι και δε γινόταν να το κάνω μπροστά σε κόσμο», απάντησε η Μέλανι. Αν δεν έκανα λάθος είχε φέρει μαζί μια από τα φυτά, που ήθελε σαν τρελή να μπει στην παρέα της Άναμπελ και προσπαθούσε να εντυπωσιάσει με “κουτσομπολιά” που έβγαζε απ’ το μυαλό της. Μάλλον θα ήθελε να τραφεί από αυτήν και για να είναι σίγουρη ότι ακόμα κι αν της έσβηνε τη μνήμη κανένας δε θα έδινε σημασία στην ιστορία της.
«Τι θες; Πρέπει να πάω στο μάθημα γιατί δεν πρέπει να χάνω Μαθηματικά! Θα μου μείνουν κενά και δε γράψω καλά στο τέλος!» είπε παραπονιάρικα. Τώρα δεν είχα αμφιβολία ότι ήταν αυτή που είχα υποθέσει.
«Κοίτα με καλά!» είπε η Μέλανι. Η Τζέσικα ούρλιαζε. Η Μέλανι μάλλον της είχε δείξει τους κυνόδοντές της.
«Σταμάτα να φωνάζεις!» είπε και αμέσως η Τζέσικα σταμάτησε σαν να την είχαν κλείσει από διακόπτη.
«Είμαι βρικόλακας Τζες, τρέφομαι με αίμα!»
«Σ-σε παρακαλώ, όχι εμένα! Δε θέλω να πεθάνω! Οι γονείς μου θα με σκοτώσουν έτσι και πάθω κάτι!» είπε πανικόβλητη. Ακουγόταν σαν ποντίκι που είχε πιαστεί σε φάκα και προσπαθούσε απελπισμένα να ξεφύγει.
«Μην ανησυχείς, δε θα σε πειράξω. Λοιπόν, άκου κι άλλα για μένα τώρα χωρίς να μιλάς! Ανήκω σε ένα Οίκο με βρικόλακες, το ίδιο και η Άναμπελ και ο Στέφαν. Αν και απαγορεύεται κρατάω ημερολόγιο και καταγράφω κάποια σημαντικά πράγματα. Το έχω σε ένα κρυφό συρτάρι γραφείου, του οποίου το δεύτερο κλειδί είναι σε μια γλάστρα στο παράθυρό μου. Επίσης, προχτές είδες έναν ιπτάμενο δίσκο!»
«Ναι, είδα έναν…» είπε η Τζέσικα σαν υπνωτισμένη. Άρα η Μέλανι εξασκούσε την υποβολή.
«Λοιπόν, τώρα θα ξεχάσεις όλα όσα σου είπα για μένα» είπε. Εξασκούσε λοιπόν και τη διαγραφή μνήμης.
Για μερικά δευτερόλεπτα ακουγόταν μονάχα η ηχηρή ανάσα της Τζέσικα.
«Λοιπόν, τι σχέση έχω εγώ με την Άναμπελ και τον Στέφαν;» ρώτησε δήθεν αδιάφορα η Μέλανι.
«Εμένα ρωτάς;» είπε η Τζέσικα «Μη μου τρως το χρόνο με βλακείες! Αν θες να μου πεις κάτι επιτέλους πες το μου!»
«Ωραία, δηλαδή δεν ξέρεις κάτι άλλο για μας εκτός σχολείου. Πες μου τώρα, πού κρατάω το κλειδί για το συρτάρι που έχω το ημερολόγιό μου;»
«Κρατάς ημερολόγιο;» έκανε ενθουσιασμένη. «Αχ, κι εγώ! Δεν περίμενα κάποια από την πιο τέλεια παρέα να κρατάει ημερολόγιο όπως εγώ! Τι τέλεια!»
«Ναι, τέλεια», είπε η Μέλανι αυτάρεσκα. «Τώρα ξέχνα όλη τη συζήτησή μας από τη στιγμή που σε έφερα εδώ! Να θυμάσαι μόνο ότι εσύ ήθελες να μου πεις για τον ιπτάμενο δίσκο που είδες!»
«Ναι…» έκανε εκείνη με την υπνωτισμένη φωνή. «Ήθελα να σου πω για τον ιπτάμενο δίσκο που είδα. Τώρα ξαναπάμε στο μάθημα;»
«Φυσικά!» απάντησε η Μέλανι. «Πάμε!»
Περίμενα λίγα λεπτά ακόμα για να απομακρυνθούν έτσι ώστε εγώ να μην διατρέχω κανέναν κίνδυνο. Βγήκα από την τουαλέτα και έλεγξα τον χώρο. Ήμουν πάλι μόνη μου. Πήγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα στην αίθουσα.
Στο μάθημα είχα τα μάτια μου καρφωμένα στην κυρία Όλιβερ, αλλά το μυαλό μου ήταν ακόμα σε αυτά που είχε πει η Μέλανι. Αν ήταν αλήθεια, τότε το ημερολόγιο θα μου προσέφερε πολλές γνώσεις και κάτι να κάνω τις ώρες που θα βαριόμουν στις διακοπές. Αποφάσισα πως κάποια στιγμή θα πήγαινα στο σπίτι της να δω αν όντως το είχε κρατήσει.
Φυσικά, δε θα έλεγα τίποτα στον Άνταμ για την εξόρμησή μου γιατί σίγουρα δε θα συμφωνούσε.
Την ώρα που έβγαινα από την τάξη ένιωσα κάποιον να με σταματάει. Περίμενα να είναι η Ζοζεφίν, αλλά έκανα λάθος. Ήταν η Άναμπελ.
Να πάρει! Το είχα ξεχάσει τελείως ότι εκείνη ήταν υπεύθυνη για την εκπαίδευση της Μέλανι πλέον. Μπορεί αυτή να της είχε πει να εξασκήσει την υποβολή πάνω σε κάποιον.
Η Άναμπελ μου χαμογέλασε και με οδήγησε έξω από την τάξη σε έναν απόμερο διάδρομο. Αν και το χαμόγελό της ήταν φιλικό ήξερα ότι κάτι δυσάρεστο με περίμενε.
«Τι θες;» ρώτησα ψυχρά. Δεν έκανα καμία προσπάθεια να της ξεφύγω γιατί αν το έκανα θα ήταν φανερό πως γνώριζα ότι ήταν επικίνδυνη. Ευχήθηκα ο Άνταμ να μην είναι πουθενά κοντά για να με δει να κινδυνεύω.
Η Άναμπελ δεν απάντησε αλλά με έκανε να κοιτάξω τα μάτια της. Τα μάτια της έγιναν σταδιακά το μόνο πράγμα στο οποίο μπορούσα να εστιάσω.
«Πες μου αλήθεια, είδες τη Μέλανι μαζί με κάποιαν άλλη στην τουαλέτα;»
«Ναι, την είδα. Ήταν μαζί με τη Τζέσικα».
«Χμ, μάλιστα. Και έλεγαν κάτι πράγματα που προφανώς εσύ δεν έπρεπε να ακούσεις, σωστά;»
«Σωστά, έλεγαν για…».
«Όχι, μη μου πεις! Θέλω να ξεχάσει ό,τι μπορεί να άκουσες εκεί κάτω. Να θυμάσαι ότι ήσουν μόνη σου στην τουαλέτα. Δεν είδες κανέναν άλλο! Δεν άκουσες τίποτα»
Η Άναμπελ τίναξε πίσω τα ξανθά σπαστά μαλλιά της και κοίταξε για μια στιγμή στο ταβάνι. Αναρωτιόμουν τι να ήθελε να μου πει…
«Τι είχες και έκλαιγες;» ρώτησε με ανεξήγητα φιλικό τόνο. Δεν μπορεί να με ήθελε γι αυτό. Πρέπει να είχε κάποιον απώτερο στόχο!
«Οικογενειακά προβλήματα», είπα αδιάφορα.
«Και σε είδε κανένας στην τουαλέτα;» ρώτησε ξανά γεμάτη ενδιαφέρον. Μήπως είχε γίνει κάτι που δεν έπρεπε να θυμάμαι στην τουαλέτα και μου είχε σβήσει τη μνήμη;
«Όχι», απάντησα με βάση αυτού που θυμόμουν αν και δεν μπορούσα να εμπιστευτώ τη μνήμη μου. «Ήμουν ολομόναχη».
«Πάλι καλά!» έκανε εκείνη ανακουφισμένη. «Είναι απαίσιο να σε βλέπουν να κλαις! Λοιπόν, τα ξαναλέμε».
Η Άναμπελ έκανε μεταβολή και έφυγε. Στάθηκα για μερικά δευτερόλεπτα να τη βλέπω να απομακρύνεται. Γιατί έπρεπε όλα τα παράξενα να συμβούν μέσα σε μια μέρα;
Πήγα στην αίθουσα των Αγγλικών και κάθισα δίπλα στον Άνταμ. Σήμερα θα παρουσίαζε την εργασία το τελευταίο ζευγάρι, πράγμα που σήμαινε ότι μπορούσα και να μην προσέχω πάρα πολύ και να επικεντρωθώ στον Άνταμ.

Το μεσημεριανό και οι υπόλοιπες ώρες πέρασαν χωρίς τίποτα άλλο περίεργο. Στο σχόλασμα ευχήθηκα καλό ταξίδι και καλά Χριστούγεννα στην Έμιλι, τον Τζέισον και τη Ζοζεφίν και τους έδωσα τα δώρα τους.
Μετά πήρα το λεωφορείο και κατέβηκα στο κέντρο για να πάρω το δώρο του Άνταμ. Κάποια στιγμή, καθώς έκανα να βγάλω το εισιτήριο από την τσέπη του παντελονιού μου, έπιασα και ένα ακόμα χαρτάκι. Θυμόμουν ότι κάποια στιγμή μέσα στη μέρα είχα κάνει μια σημείωση, αλλά δεν μπορούσα με τίποτα να θυμηθώ τι ήταν.
Το έβγαλα έξω και το ξεδίπλωσα.

Η Μέλανι δεν κατέστρεψε το ημερολόγιο.
Είναι σε ένα κρυφό συρτάρι. Το κλειδί είναι σε μια γλάστρα.

Τα γράμματα ήταν βιαστικά, αλλά σίγουρα δικά μου. Όμως πού το είχα μάθει εγώ αυτό; Δε θυμόμουν να έχω ακούσει κανέναν να μιλάει για το ημερολόγιο της Μέλανι. Παρ’ όλα αυτά δεν αμφισβητούσα ότι κάπου είχα ακούσει αυτά που είχα γράψει. Αποφάσισα να πάω κάποια στιγμή για να το ελέγξω.
Πήρα τηλέφωνο στο σπίτι τη Μέλανι για να δω πότε θα μπορούσα να πάω.
Απάντησε στο τρίτο χτύπημα του τηλεφώνου η μητέρα της.
«Είναι εκεί η Μέλανι;» ρώτησα ευγενικά. «Είμαι μια συμμαθήτριά της και ήθελα να τη ρωτήσω κάτι».
«Όχι», απάντησε αυτή. «Λείπει. Έχω την εντύπωση ότι θα λείπει μέχρι το βράδυ».
«Α, καλά», έκανα, προσπαθώντας να μη δείξω την ανακούφιση που ένιωθα που δε θα χρειαζόταν να της μιλήσω. «Απλά ήθελα να τη ρωτήσω τα σχέδιά της για τις διακοπές γιατί σκεφτόμουν να την προσκαλέσω στο εξοχικό μου για μερικές μέρες». Δεν το είχα προσχεδιάσει το ψέμα, αλλά μου βγήκε τελείως αυθόρμητα. Ακουγόταν πολύ πιο λογικό αυτό από το να τη ρωτήσω πότε θα λείπει για να περάσω.
Η μητέρα της έκανε λίγη ώρα να απαντήσει. «Θα είναι στο σπίτι της κολλητής της από τις είκοσι εφτά μέχρι τις τριανταμία».
«Α, μάλιστα», είπα φροντίζοντας να ακούγομαι απογοητευμένη με τα νέα. «Είκοσι οχτώ με τριανταμία θα της έλεγα να πάμε στο εξοχικό μου, αλλά αφού έχει ήδη κανονίσει δεν πειράζει». Να λοιπόν ποιες μέρες θα έπρεπε να πάω. Ήλπιζα ή να ξεχάσει το ημερολόγιό της ή να μην το πάρει μαζί για να μην την ανακαλύψουν οι άλλοι.
«Καλά, εντάξει», απάντησε εκείνη. «Θα της πω όμως ότι πήρες. Πώς είπες ότι σε λένε;»
Ωχ, να πάρει! Έκανε ακριβώς την ερώτηση που δεν ήθελα να ακούσω. «Τι είπατε; Δεν ακούω καλά», είπα προσπαθώντας έτσι να κερδίσω χρόνο για να σκεφτώ κάποιαν από την παρέα της Άναμπελ.
«Ποια να της πω ότι πήρε!» φώναξε για να μπορέσω υποτίθεται να ακούσω.
«Η Ρόουζ», απάντησα. Με αυτό το όνομα, αν και δεν το είχε συνειδητοποιήσει πιο πριν, δεν έλεγα ούτε ψέματα ούτε αλήθεια. Αυτό ήταν το επώνυμό μου, άρα μέρος του ονόματός μου, αλλά παράλληλα υπήρχε και μια κοπέλα που την έλεγαν Ρόουζ και έκανε πολλή παρέα με την Άναμπελ και τη Σελένα.
«Εντάξει!» φώναξε πάλι. «Καλό απόγευμα!»
«Καλό απόγευμα και σε σας», είπα και το έκλεισα.
Το τηλεφώνημά μου είχε επιτυχία. Είχα μάθει πότε θα μπορούσα να πάω χωρίς η Μέλανι να το καταλάβει. Τώρα έπρεπε να πάρω και κάποιο μικρό δωράκι ως πρόσχημα για την επίσκεψή μου.
Έτσι πήρα για τη Μέλανι ένα σετ με μικρά αφρόλουτρα με αρώματα λουλουδιών και ένα κουτί με Χριστουγεννιάτικα σοκολατάκια για τον αδερφό της. Αν δεν είχε αλλάξει δραματικά από το καλοκαίρι, ένα κουτί γλυκά και μια ιστοσελίδα με πολλά παιχνίδια στο Internet ήταν αρκετά για να τον απασχολήσουν για πάνω από μιάμιση ώρα. Ήμουν σίγουρη πως όταν θα πήγαινα θα έλειπαν και οι δύο γονείς κι έτσι δε χρειαζόταν να ανησυχώ για αυτούς.
Για τον Άνταμ από την άλλη η επιλογή ήταν πάρα πολύ πιο δύσκολη. Τι θα μπορούσα να πάρω σε έναν βρικόλακα που έχει ζήσει πεντακόσια χρόνια; Ποτέ μου δεν είχα σκεφτεί ότι θα ήταν τόσο δύσκολο να βρω κάτι καλό γι αυτόν.
Τελικά, αποφασίζοντας να το πάρω χιουμοριστικά, κατέληξα σε μια φιγούρα ενός ιππότη του Μεσαίωνα που, κατά τη γνώμη μου, του έμοιαζε.

τελειο!! υπεροχοοο! καταπληκτικοοο!!

η ηλιθ** Αναμπελ! ακους εκει να διαγραψει την μνημη της Αλις... ουστ!!!

ειναι λιγο επικίνδυνο για την Αλις να παει μονη της στο σπτιιι!!!!! οχιιιι!!μην το κανει!!!

Ευχαριστώ πολύ!!!
Η Άναμπελ της διέγραψε τη μνήμη γιατί αυτό έπρεπε να κάνει. Δεν είναι ότι το έκανε επειδή την αντιπαθεί. Οποιοσδήποτε κι αν ήταν έπρεπε να το είχε κάνει.
Θα δεις στη συνέχεια τι θα γίνει με το σπίτι! Τώρα δε σου λέω τίποτα.

χαχα καταλαβα καταλαβα! αλλα και παλι εγω δν συμπαθω Αναμπελ... ειναι βρε παιδι μου πλ του ματς..

κριμαα.... και ηθελα να μαθω τ θα γινει!!

Διάβασα τα κεφάλαια μαζεμένα μόλις τώρα!

Καλά, η σκηνή με το όνειρο τέλειααα, όπως και η σκηνή με το πάρτι που γνωρίστηκαν Εγώ λέω να τηρήσει τις αμφιβολίες της μέχρι το τέλος Όσον αφορά αυτό το κεφάλαιο τώρα:

Το πως διηγήθηκε στον Άνταμ το όνειρο...Απορώ πως δεν έπαθε εγκεφαλικό!
«Απλά είδα ότι είχα πεθάνει κι εσύ ήθελες να αυτοκτονήσεις αλλά εγώ ήμουν εκεί όμως εσύ μπορούσες να με δεις! Ήταν τόσο απαίσιο!» ΜΠΑΜ! Αιφνίδιος θάνατος :P

Έσκασα στα γέλια όταν η Τζέσικα είπε: «Σ-σε παρακαλώ, όχι εμένα! Δε θέλω να πεθάνω! Οι γονείς μου θα με σκοτώσουν έτσι και πάθω κάτι!» γιατί αντ' αυτού την φαντάστηκα να λέει: ''Μη με σκοτώσεις, αλλιώς οι γονείς μου θα με σκοτώσουν!'' :P

Θα πάει στο σπίτι της για να πάρει το ημερολόγιο; Πάλι καλά που το είχε σημειώσει και δεν το ξέχασε χάρη στην Άναμπελ

Ποια σκηνή με το πάρτι? (Έγραψα εγώ σκηνή με πάρτι??? Μάλλον το χάνω το λίγο μυαλό που έχω...)

Αυτό που λες με τη διήγηση του ονείρου δεν ήταν καλό, ε?
Βασικά επειδή ήμουν διχασμένη και τότε (τώρα δεν είμαι thanks to you ) το έβαλε έτσι, να του το λέει ως απλό όνειρο και επειδή είναι λίγο στα χάλια της εκείνη τη στιγμή του το λέει έτσι και παραλείπει το υπόλοιπο με την Έμελιν (και δεν παθαίνει εγκεφαλικά ;Ρ)

Αρχικά ήθελα να γράψω αυτό που φαντάστηκες γιατί το είχα ακούσει τα αλήθεια "Αν πεθάνεις θα σε σκοτώσω!" αλλά μου φαινόταν πολύ παιδικό κι έτσι έβαλα το άλλο.

Τώρα αν σου πω ότι έχει ήδη πάει σπίτι της και έχει πάρει το ημερολόγιο... (την έχω γράψει τη σκηνή). Και το σημείωσε επειδή ακριβώς φοβόταν μην της σβήσουν τη μνήμη.

Ευχαριστώ πολύ πολύ πολύ για τα σχόλια! Με βοήθησες πολύ για το τι να κάνω τελικά με τις διορθώσεις μου!

Εννοούσα την σκηνή που γνωρίστηκαν ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα (αμάν! Και εγώ, έτσι όπως το είπα, πως να μην μπερδευτείς; )

Δεν είναι ότι δεν ήταν καλό, απλά ήταν λιγάκι απότομο. Για φαντάσου να σου έλεγε κάποιος ''Είδα στον ύπνο μου ότι πέθανα'' έτσι στην ψύχρα. Φανταζόμουν τον Άνταμ σε κάποια φάση να σταυροκοπιέται :P Φάση είχε πάντως.

Αααα...Άρα το έκανε συνειδητά! (την παράλειψη όσων αφορά τις λεπτομέρειες, εννοώ) Πες μου έτσι! :P

Το κατάλαβα ότι αυτό είχες στο μυαλό σου, γι' αυτό και έσκασα στα γέλια

Εννοείς ΤΌΤΕ που το είχε πάρει;

Χαίρομαι που βοήθησα!

Αααα, πες μου έτσι χριστιανή μου! Να καταλάβω κι εγώ η άλλη χριστιανή!

Εγώ αυτό το είδα στον ύπνο μου ότι πέθανα πόσες φορές το έχω πει... Πάντως πράγματι θα είχε φάση να σταυροκοπιέται!
Φυσικά και το έκανε συνειδητά! Όχι μόνο επειδή δεν ξέρει αν το πιστεύει αλλά και για να μην πάθει τίποτα και ο Άνταμ! Γιατί τι δουλειά έχει η Έμελιν στο όνειρο της Άλις?

Όχι, δεν εννοώ ΤΟΤΕ. Εννοώ ότι έχω ήδη γράψει τη σκηνή που το παίρνει πάλι. Αλλά είναι στα διορθώματα ακόμα.

Και φυσικά και με βοήθησες!

Να καταλάβεις, εν Χριστώ αδερφή. Η γνώση είναι για να μοιράζεται :P

Αλήθεια το έχεις δει στον ύπνο σου; Creepy!

Σπόιλερ:

Αν το μάθαινε, υπήρχε περίπτωση να επισπεύσει την μεταμόρφωση για να είναι βέβαιος ότι δεν θα πεθάνει; Φαίνεται ότι γνωρίζει τι σημαίνει το χάρισμά της. Θα το έπαιρνε σαν σημάδι.

Και πότε λες να το ανεβάσεις και να πάψεις να μας βασανίζεις; :P

Εν Χριστώ αδερφή? Πού τα βρίσκεις αυτά?

Και να ήταν μόνο μία φορά? Αλλά δεν είναι τόσο creepy όσο ακούγεται. Μια φορά μάλιστα περνούσα και πολύ καλά πεθαμένη!

Σπόιλερ:

Ναι, αυτό θα έκανε και γι αυτό δεν του είπε κι αυτή τίποτα!

Θα το ανεβάσω αύριο το επόμενο κεφάλαιο γιατί θέλω να το ξαναδώ με την ησυχία μου. Αλλά το κεφάλαιο με το ημερολόγιο είναι το 33, οπότε θα αργήσει λίιιγο ακόμα...

Αυτά είναι ''καταστροφικές'' εμπνεύσεις της στιγμής :P

Εγώ τους έβλεπα όλους από ψηλά σε ένα όνειρο που ήμουν πεθαμένη και μετά τους στοίχειωσα κιόλας Μια χαρά περνούσα και εγώ :P

Σπόιλερ:

Καλά έκανε. Καλό είναι όλα να έρθουν στην ώρα τους, χιχι

Οκ...Καλά θα κάνεις. Εμείς ξέρεις ότι πάντα περιμένουμε (και δικαιωνόμαστε, φυσικά) το καλύτερο από εσένα

Έμοιαζε πολύ καλογριίστικο! (from all things το εν Χριστώ αδερφή ήταν το τελευταίο που περίμενα να ακούσω! )

Σπόιλερ:

Ακριβώς, χρυσό μου, ακριβώς!

Λοιπόν, εντάξει, τέρμα η αναμονή! Ορίστε το επόμενο κεφάλαιο. Ελπίζω να σας αρέσει!

31ο κεφάλαιο

Όλο το απόγευμα το πέρασα σχεδιάζοντας την επίσκεψή μου στο σπίτι της Μέλανι. Δεν έκανα και κανένα τρομερό σχέδιο, απλά σκέφτηκα λίγο τη δομή όλου του σπιτιού, τι θα έλεγα στο αδερφό της και πώς θα έπαιρνα το ημερολόγιο.

Το βράδυ ήμουν πάρα πολύ κουρασμένη. Οι ώρες που είχα χάσει το προηγούμενο βράδυ, το άγχος, η βόλτα μου στην πόλη και τα σχέδια για την επίσκεψη μου είχαν καταναλώσει όλη την ενέργεια. Κοιμήθηκα αμέσως, αλλά ξύπνησα από έναν εφιάλτη στον οποίο άκουγα μια πιο τρομακτική εκδοχή της φωνής της Έμελιν να με κυνηγάει μέσα σε μια σπηλιά της οποίας έπρεπε να βρω την έξοδο για να σταματήσω να την ακούω.
Έτσι από τις τέσσερις το βράδυ μέχρι τις εφτά που κατάφερα ξανά να κοιμηθώ προσπάθησα να βρω μια εξήγηση για την προειδοποίηση χωρίς καμία επιτυχία και χωρίς ιδιαίτερη πίστη στο όνειρο. Απλά το έκανα για να ησυχάσω το υποσυνείδητό μου, να το κάνω να σκάσει και να με αφήσει να κοιμηθώ σαν άνθρωπος!

Ξύπνησα ξανά στις δύο το μεσημέρι και μέχρι τις πέντε το απόγευμα που θα συναντούσα τον Άνταμ έκανα ό,τι μπορούσα για να απασχολήσω το μυαλό μου να μη σκέφτεται την προειδοποίηση και να με αγχώνει.
Πέρασα όλο το απόγευμα μαζί του και γύρισα σπίτι αργά το βράδυ. Ο χρόνος μαζί του περνούσε τόσο απίστευτα γρήγορα. Οι μόνες στιγμές της ημέρας που δεν ήθελα να περάσουν με τίποτα ήταν αυτές που έφευγαν πιο γρήγορα.
Για να κερδίσω κι άλλο χρόνο μαζί του τον προσκάλεσα να έρθει την άλλη μέρα σπίτι μου για το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Ήξερα ότι οι γονείς μου δε θα είχαν πρόβλημα. Είχαν ήδη επιτρέψει στη Λίζα να προσκαλέσει τις δύο κολλητές της.

Τα Χριστούγεννα με βρήκαν να στριφογυρίζω ξύπνια στο κρεβάτι μου προσπαθώντας ταυτόχρονα να μη σκέφτομαι έναν ακόμα εφιάλτη, παρόμοιο με τον προηγούμενο, αλλά να σκέφτομαι την προειδοποίηση και να προσπαθώ να βρω κάποιον κίνδυνο και κάποιον που να αφορά ο κίνδυνος αυτός και τελικά παραιτήθηκα γιατί δεν μπορούσα να βρω τίποτα.
Αποφάσισα να κάνω κάποιες κινέζικες ασκήσεις χαλάρωσης που μου είχε δείξει η Έμιλι για να καταφέρω να κοιμηθώ, ενώ παράλληλα να σκέφτομαι μόνο ευχάριστα πράγματα για να διώξω το πιθανό υλικό για εφιάλτες.

Ξύπνησα στις έντεκα και μισή το πρωί και σηκώθηκα για να ετοιμαστώ. Οι καλεσμένοι θα έφταναν στις δώδεκα και μισή.
Τελείωσα στις δώδεκα και κατέβηκα κάτω. Ευτυχώς, για πρώτη φορά εδώ και καιρό οι γονείς μου δε μου είπαν να πάω να ντυθώ σαν άνθρωπος. Από τότε που είχα επιλέξει αυτό το στιλ, κάθε φορά που είχαμε καλεσμένους, η ίδια σκηνή επαναλαμβανόταν! Η μητέρα ή ο πατέρας μου, μου έλεγαν να πάω πάνω να αλλάξω ρούχα, εγώ τους έλεγα ότι η εμφάνιση στην πραγματικότητα δε μετράει και δεν μπορούμε να είμαστε όλοι ίδιοι, μετά τσακωνόμασταν και στο τέλος, πολύ βολικά, δεν προλάβαινα να αλλάξω ρούχα και αναγκάζονταν οι καλεσμένοι να δουν ένα φρικιό για το οποίο οι οικοδεσπότες ντρέπονταν!
Βάλαμε μερικά τελευταία δώρα κάτω απ’ το δέντρο και περιμέναμε να έρθουν οι συγγενείς, οι φίλες της Λίζα και ο Άνταμ.
Πρώτη ήρθε η γιαγιά μου, η οποία αφού μας χαιρέτησε πήγε κατευθείαν στην κουζίνα για να βοηθήσει. Μετά ήρθαν μαζί οι κολλητές της Λίζα και ανέβηκαν πάνω στο δωμάτιό της για να κουτσομπολέψουν. Τι πρωτότυπο!
Ευτυχώς ο επόμενος που ήρθε ήταν ο Άνταμ και δε χρειάστηκε να περιμένω άλλο.
«Είσαι τόσο όμορφη», είπε μόλις με είδε.
Στην πραγματικότητα δεν πίστευα ότι είχα κάνει κάτι ιδιαίτερο, απλά τα ρούχα μου δεν ήταν τόσο καθημερινά όσο συνήθως. Φορούσα ένα μωβ φόρεμα με μαύρο τούλι σε σχήμα ιστού αράχνης, μια μαύρη κορδέλα με έναν ασημένιο σταυρό στο λαιμό και μαύρες μπότες.
«Κι εσύ, όπως πάντα!» απάντησα και τον οδήγησα πάνω. Μόλις μπήκαμε στο δωμάτιο μου και κλείσαμε την πόρτα πίσω μας εκείνος με φίλησε. Μάλλον όλοι οι προηγούμενοι αιώνες με τους κανόνες συμπεριφοράς τους, τον είχαν κάνει να φέρεται μπροστά σε κόσμο πολύ τυπικά και δεν ήθελε να μας δουν οι γονείς μου. Εγώ από την άλλη δε θα είχα κανένα τέτοιο πρόβλημα.
Πάνω στο πάτωμα είδα ξαφνικά το χαρτί που είχα γράψει την προειδοποίηση και τις πιθανές σημασίες. Είχα ξεχάσει να το μαζέψω όταν ταχτοποιούσα το δωμάτιό μου. Με μια γρήγορη κίνηση έσκυψα και το έπιασα από κάτω. Πριν προλάβει να το δει ο Άνταμ το τσαλάκωσα και το πέταξα στα σκουπίδια. Ευτυχώς, ακόμα κι αν τα πέταγαν τα σκουπίδια πριν προλάβω να το βγάλω από τον κάδο, δε θα έχανα τίποτα. Το είχα μάθει απέξω, δεν είχα κάνει και μεγάλη πρόοδο με την αποκωδικοποίηση και δεν ήμουν καν σίγουρη αν ήταν αλήθεια.
«Τι ήταν αυτό;» ρώτησε ο Άνταμ.
«Τίποτα που να έχει σημασία».
«Α, εντάξει» είπε εκείνος. Ακουγόταν κάπως μπερδεμένος. Ίσως να είχε δει τι είχα γράψει και να μη με πίστευε, αλλά αφού δε με ρώτησε άλλα δε χρειαζόταν να του πω.
Εκείνη τη στιγμή χτύπησε η πόρτα του δωματίου μου. Πολύ διστακτικά μπήκε μέσα η εφτάχρονη ξαδερφούλα μου, η Σύλβια, που αν και ήταν πολύ γλυκούλα εμφανισιακά μπορούσε να γίνει σωστός διάβολος.
«Η θεία λέει να κατεβείτε κάτω», είπε κι εξαφανίστηκε.
«Ελπίζω να μπορείς να φας, ξέρεις για να προσποιηθείς ότι είσαι άνθρωπος», είπα στον Άνταμ. «Δεν το είχα σκεφτεί πιο πριν ότι μπορεί να σε πειράζει…»
«Δε με πειράζει» απάντησε εκείνος χαμογελώντας. «Αφού κάθε μέρα στο σχολείο τρώω μαζί σας, το ξέχασες;»
«Ε, ναι, το ξέχασα», έκανα κάπως αμήχανα. «Και πώς είναι για σένα;»
Ο Άνταμ δεν απάντησε αμέσως. «Είναι σαν… Σαν να πίνεις εσύ σόδα», αποκρίθηκε. «Δε σε χορταίνει, δε σου προσφέρει τίποτα και δεν έχει καμία ιδιαίτερη γεύση, όμως δε σου προκαλεί κανένα πρόβλημα».
«Α, κατάλαβα νομίζω» είπα και πήγαμε κάτω. Ευτυχώς λοιπόν δε θα είχε πρόβλημα με το να δείχνει άνθρωπος για να ξεγελάσει τους υπόλοιπους.

Μετά από το φαγητό, που πέρασε χωρίς τίποτα ιδιαίτερο να συμβεί, σειρά είχαν τα δώρα. Αυτή τη στιγμή την περίμενα κάθε χρονιά, ακόμα και τώρα. Κάθε φορά που ανοίγαμε τα δώρα ένιωθα πάλι παιδί.
Πρώτα άνοιξαν τα δώρα τους τα δίδυμα, η Σύλβια και ο Κρίστιαν, που καθώς ήταν παιδιά είχαν τη λιγότερη υπομονή απ’ όλους. Στην αρχή ο καθένας ασχολήθηκε με τα δικά του πράγματα, αλλά μετά άρχισαν να παίζουν μαζί και να πλακώνονται.
Στη συνέχεια ήταν η σειρά μου και της Λίζα.
Πρώτα μας έδωσαν τα δώρα οι γονείς μας, που ήταν για τη Λίζα μια καινούργια φωτογραφική μηχανή και για μένα ένα φόρεμα που είχα δει όταν είχα πάει μαζί τους για μερικά χριστουγεννιάτικα ψώνια και δεν το είχα πάρει γιατί έπρεπε να πάρω δώρα. Η γιαγιά έδωσε και στις δυο μας από εκατό λίρες για να πάρουμε ό,τι θέλουμε. Τέλος, η θεία μου έδωσε στη Λίζα ένα ζευγάρι λιλά μεταξωτές πιτζάμες και σε μένα το αντίστοιχο αλλά σε μαύρο.
«Και τώρα παιδιά», είπε η γιαγιά, «Γιατί δεν πηγαίνετε πάνω να ανταλλάξετε τα δικά σας δώρα;»
«Εντάξει!» είπα πρόθυμα, θέλοντας να βρεθώ και πάλι μόνη μου με τον Άνταμ.
Ανεβήκαμε πάνω και κλειστήκαμε πάλι στο δωμάτιό μου. Κλείδωσα την πόρτα για να είμαι σίγουρη πως τα ξαδέρφια μου δε θα έμπαιναν ξαφνικά για να μας ενοχλήσουν με τις βλακείες τους.
«Τους βαριέσαι, έτσι;» ρώτησε πειρακτικά.
«Όχι ακριβώς» απάντησα. «Απλά προτιμώ να είμαι μαζί σου παρά με αυτούς. Έτσι κι αλλιώς τους βλέπω κάθε χρόνο από τότε που γεννήθηκα. Δε θα πάθω στέρηση αν μια χρονιά δεν είμαι μαζί τους!».
Ο Άνταμ γέλασε και με αγκάλιασε.
«Λοιπόν, να σου δώσω τώρα το δώρο μου;» ρώτησα.
«Πρώτα θέλω να σου δώσω το δικό μου», απάντησε χαμογελώντας παιχνιδιάρικα κι έβγαλε ένα μικρό κουτάκι από την τσέπη του.
«Τι είναι;» ρώτησα όλο περιέργεια. Τι θα μπορούσε να δώσει ένας βρικόλακας σε μια θνητή;
«Άνοιξέ το να δεις!» απάντησε αινιγματικά και μου το έδωσε. Το άνοιξα και έβγαλα από μέσα ένα δαχτυλίδι με πολύτιμες πέτρες διαφορετικών χρωμάτων που κρεμόταν από μια αλυσίδα.
«Είναι τέλειο!» έκανα χαρούμενα. Ήταν τόσο όμορφο και έδειχνε παλιό.
«Διάβασε τι λέει» έκανε. Έψαξα για να βρω κάποια επιγραφή χαραγμένη στη μέσα μεριά αλλά δε βρήκα τίποτα.
«Δε γράφει τίποτα», είπα προβληματισμένη. Μήπως είχε γίνει λάθος;
«Α, ναι, σωστά! Εσύ δεν είχες ζήσει στον καιρό που ήταν μόδα αυτά τα δαχτυλίδια. Ήταν μόδα κοντά στα 1900. Τα αρχικά των ονομάτων των λίθων πάνω του σχηματίζουν μια λέξη. Ξεκίνα να διαβάζεις από εδώ». Μου έδειξε μια κόκκινη πέτρα που είχα την εντύπωση ότι είχα ξαναδεί παρόμοια σε κάποιο άλλο κόσμημα.
«Γρανάτης;» ρώτησα. Ο Άνταμ ένευσε.
«Συνέχισε», είπε. «Δες τι λέει!»
«Χμμμ, λοιπόν, ένα κοκκινομώβ που δεν ξέρω τι είναι , αμέθυστος, κάτι κιτρινοπράσινο που επίσης δεν έχω ιδέα, άλλος ένας αμέθυστος, κάτι κανονικό πράσινο, τοπάζι και πάλι αμέθυστος», είπα.
«Πολύ καλά!» είπε ο Άνταμ χαμογελώντας. «Το κοκκινομώβ είναι ίασπις, το κιτρινοπράσινο είναι περίδοτο και το κανονικό πράσινο νεφρίτης. Τώρα δες τις λέξεις που φτιάχνουν».
Έγραψα σε ένα χαρτί τα γράμματα. Γύρισα και κοίταξα πάλι τον Άνταμ. Τα μάτια του φανέρωναν ανυπομονησία. «Για πάντα; Αυτό λέει;»
«Ναι», απάντησε και με πήρε στην αγκαλιά του. «Αυτό λέει και αυτό λέω κι εγώ!»
«Είναι τέλειο!» είπα και τον φίλησα. «Τόσο… ρομαντικό!»
Δε φανέρωσα τις άλλες μου σκέψεις. Δεν του είπα πως πίστευα ότι δεν υπάρχει “για πάντα”, ακόμα και για μας. Πως όσο κι αν ήθελε να είναι μαζί τώρα, άλλο τόσο θα ήθελε να με αποφύγει κάποια στιγμή στο μέλλον. Αυτό βέβαια αν το όνειρο δεν ήταν αληθινό ή, στην περίπτωση που ήταν, εφόσον έβρισκα τη σημασία εγκαίρως.
«Γιατί είσαι τόσο σκεπτική, αγάπη μου;» ρώτησε ο Άνταμ παίρνοντας το κόσμημα από χέρι μου και περνώντας το στο λαιμό μου.
Δεν ήθελα να απαντήσω στην ερώτησή του. «Τώρα σειρά μου να σου δώσω το δώρο!» είπα και του έδωσα το κουτί με τον ιππότη.
«Σου μοιάζει λίγο!» είπα μόλις το άνοιξε και τον έβγαλε από μέσα.
Εκείνος γέλασε. «Ναι, πραγματικά!» έκανε. «Βέβαια, εγώ ποτέ μου δεν είχα την τύχη να ανέβω τόσο ψηλά σε αξίωμα ποτέ μου».

Περάσαμε την υπόλοιπη ώρα μέχρι το απόγευμα με το να διαβάζουμε τα email που μου είχαν στείλει η Ζοζεφίν και η Έμιλι.
Η Ζοζεφίν έλεγε ότι είχε συναντήσει έναν κούκλο δεκαεννιάχρονο Γάλλο που έκανε σπουδές κλασικού τραγουδιού κι έπαιζε πιάνο. Επίσης είχε καταφέρει επιτέλους να πείσει τους δικού της να της βρουν σχολή για να κάνει όπερα όταν θα τελειώσει το σχολείο.
Η Έμιλι ήταν πανευτυχής που είχε πάει επιτέλους στην Κορέα και έλεγε πως κάποια στιγμή σύντομα θα έκανε συναυλία το αγαπημένο της συγκρότημα, οι Super Junior, και θα πήγαιναν με τον Τζέισον να τους δουν. Βέβαια παραπονιόταν λίγο ότι επειδή οι γονείς τους ήταν μαζί δεν μπορούσαν να κάνουν και πολλά πράγματα, αλλά δεν την πείραζε υπερβολικά πολύ μιας και το όνειρό της είχε γίνει πραγματικότητα.

Διαβάζοντας τα μηνύματά τους, ένιωσα λίγη ζήλεια ανάμεικτη με ανησυχία. Κι αν ήταν αλήθεια τελικά το όνειρο; Αν ήταν τότε εγώ μπορεί και να πέθαινα ενώ αυτές θα ζούσαν και θα έκαναν τα όνειρά τους πραγματικότητα. Όχι ότι δεν ευχόμουν το καλύτερο γι αυτές, αλλά ήθελα να είμαι σίγουρη ότι έχω τουλάχιστον μερικά χρόνια ακόμα μπροστά μου για να ζήσω μερικά πράγματα ακόμα. Δεν είχα ιδέα πια τι να πιστέψω και τι όχι. Από τη μία το όνειρο μου φαινόταν απίθανο να είναι αλήθεια, αλλά από την άλλη όλο αυτό το άγχος δε δικαιολογούταν. Αποφάσισα να μην το σκεφτώ άλλο για σήμερα και να περάσω όσο πιο καλά μπορούσα.

Κατά τις οχτώ άρχισαν να φεύγουν οι συγγενείς και έπρεπε να φύγει και ο Άνταμ.
«Σε παρακαλώ, μείνε λίγο ακόμα», είπα με έναν παρακλητικό τόνο που δεν είχα ξαναχρησιμοποιήσει ποτέ. Μα τι είχα πάθει;
«Δε γίνεται», απάντησε εκείνος. «Έχουν αρχίσει να φεύγουν οι συγγενείς σου. Οι φίλες της αδερφής σου έχουν φύγει εδώ και δύο ώρες. Δε γίνεται να μείνω».
Χαμήλωσα το βλέμμα μου απογοητευμένη. Φυσικά, δε γινόταν να μείνει κι άλλο! «Αλλά», πρόσθεσε, «μπορείς να έρθεις εσύ μαζί μου! Μπορείς αν θες να μείνεις μαζί μου απόψε!»
Ένευσα θετικά. Ήθελα σαν τρελή να είμαι μαζί του. Δεν ήθελα να χάσω στιγμή.
Βέβαια ένα κομμάτι του μυαλού μου, το λογικό μάλλον, μου έλεγε ότι έκανα σαν στερημένη, αλλά του είπα πολύ ευγενικά να σκάσει και ακολούθησα τον Άνταμ.

Εσύ φταις! Εσύ είπες ''Χριστιανή'' και ''άλλη Χριστιανή'' Εγώ το συμπλήρωσα

Ναι, Άλις, ακολούθησε τον Άνταμ (Χριστίνα, θέλουμε την συνάντηση με όλες τις πικάντικες λεπτομέρειες, ξέρεις εσύ )

Και το δώρο που της έκανε ο Άνταμ...Τι ωραίο Η Άλις όμως δεν ανέλυσε περισσότερο το σχέδιό της. Πολύ απλά τα παρουσίασε όλα και αυτό μ' ανησυχεί λιγάκι