Όνειρο στο Σκοτάδι

Εντάξει, εγώ φταίω! Αλλά τέτοια έκφραση δεν είχα ξανακούσει ποτέ (πού να την ακούσω θα μου πεις τώρα!)

Πόσο λεπτομέρειες θες δηλαδή? Για πες μου να ξέρω τι να κάνω!

Ναι, διάβασα για ένα τέτοιο δαχτυλίδι σε ένα βιβλίο και είπα να το βάλω μέσα επειδή μου άρεσε η ιδέα!

Γιατί να σε ανησυχεί όμως το σχέδιο? Αφού τα πράγματα είναι όντως πολύ απλά!

Ούτε εγώ θυμάμαι που την άκουσα, μην το ψάχνεις

Εγώ τις θέλω όλες...Τώρα οι άλλοι δεν ξέρω τι θέλουνε

Σε ποιο; Πολύ ωραία ιδέα πάντως

Έτσι απλά δείχνουν τα πράγματα στην αρχή και στο τέλος έχουν την τάση να...περιπλέκονται, γι' αυτό ανησύχησα

with Argy και εγω θελω ολες τις λεπτομερειες! μν ξεχασεις καμια!!

παντως πολυυ ωραιο το καινουργιο σου κεφαλαιο! οντως η Αλις φαινοτανε ειναι πολυ στερημενη!

Όλες, ε? Καλά... Θα δω τι μπορώ να κάνω στις διορθώσεις!

Η αναφορά για το δαχτυλίδι ήταν στο By the pricking of my thumbs (μικρός τιτλάκος όμως) της Agatha Christie! Στο συστήνω αν δεν το έχεις διαβάσει!

Τα πράγματα στην επίσκεψη δε θα περιπλακούν... πολύ! Δε θα γίνει όπως στα δικά σου που είναι όλο κλωστομπουνίδι! Τα πράγματα εδώ θα είναι πολύ πιο ήρεμα.

Άμα είναι της Agatha Christie, να είσαι σίγουρη ότι θα το ψάξω

Δηλαδή τι θα προτιμούσατε; Την Λούνα να κάθεται ανήμπορη σε μια γωνία και να τρέχουν όλοι να την σώσουν; Με το συμπάθιο, αλλά αυτό το πράγμα στην young adult fiction το έχω ψιλοβαρεθεί...(με τις ''δεσποσύνες σε κίνδυνο'' και τα τοιαύτα )

Όχι, φυσικά και δε θα το προτιμούσαμε αυτό! Αν είναι δυνατόν πια! Κανονικά έτσι θα έπρεπε να είναι οι ηρωίδες! Όχι να τις σώζουν συνέχεια! (Αν και μπορώ να πω ότι εγώ δεν το έχω εφαρμόσει και πολύ αυτό... )
Απλά έλεγα ότι καθώς το δικό μου είναι πιο χαμηλών τόνων δε θα έχει κλωτσομπουνίδι. Ακόμα τουλάχιστον. Στο τέλος θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ!

Η δική σου ιστορία είναι πιο ρομαντική είναι η αλήθεια. Η δικιά μου είναι πιο πολύ δράσης. Αν η δικιά σου είχε κλωτσομπουνίδι, π.χ, τι σόι ρομαντική θα ήτανε; :P Μην νομίζεις, θα υπάρξουν και στο δικό μου στιγμές ''ηρεμίας,'' αλλά τώρα το έχουν μάθει όλοι γι' αυτήν και θέλουν να την αποκτήσουν, οπότε γίνεται ένας ψιλοχαμός, καταλαβαίνεις

Άμα θες βοήθεια πάντως όσον αφορά το μπουνίδι-κλωτσίδι, εδώ στην ''ειδική'' ξέρεις

Ναι, είναι ρομαντική η δικιά μου!
Αλλά και το κλωτσομπουνίδι καλό είναι!
Ευχαριστώ πολύ για τη βοήθεια! Όταν θα τη χειαστώ θα σου πω! (θα δω και μερικές ταινίες με τον Chuck Norris)

Πλάκα-πλάκα, θα ήθελα να δω τον Άνταμ και σε μια μάχη

Αααα, δεν παίζω...Εσύ βάζεις τα μεγάλα μέσα Τι μπορεί να κάνει ο Bruce Lee μπροστά στον Chuck Norris; :P

Πάντως σε μια ταινία που έπαιζαν μαζί (ναι, υπάρχει) ο Bruce Lee είχε νικήσει!

Σπόιλερ:

Ορίστε το επόμενο κεφάλαιο. Επειδή σήμερα ήμουν πολύ καλός άνθρωπος είπα να κάνω την κακία σε σας και να μη βάλω πολλές λεπτομέρειες!

Σπόιλερ:

Ελπίζω όμως να σας αρέσει και χωρίς πολλά πολλά!

32ο κεφάλαιο

Φύγαμε από το σπίτι μου, αφού πρώτα ο Άνταμ έκανε υποβολή στους γονείς μου για να ξεχάσουν ότι υπήρχα ως την άλλη μέρα που θα επέστρεφα (σιγά μη με άφηναν να φύγω Χριστουγεννιάτικα αλλιώς). Κατευθυνθήκαμε με σχετικά γρήγορο βήμα προς το δικό του που βρισκόταν μερικά στενά μετά ο νεκροταφείο.
«Είναι εδώ η Λαβίνια;» ρώτησα την ώρα που εκείνος ξεκλείδωνε την πόρτα.
«Όχι», απάντησε. «Έφυγε σήμερα το πρωί για τον Οίκο. Εγώ θα φύγω στις είκοσι οχτώ το πρωί, δηλαδή όσο το δυνατόν αργότερα και θα γυρίσω πίσω τριάντα μία το βράδυ».
«Και είναι αναγκαίο να πας;» ρώτησα. Δεν το είπα με παράπονο που υπονοούσε το «Γιατί θα με αφήσεις μόνη μου;». Απλά ήθελα να μάθω.
«Ναι, δυστυχώς είναι», είπε αυτός καθώς κατεβαίναμε κάτω. «Κάθε δύο μήνες περίπου γίνεται συνεδρίαση του Οίκου. Οι ημερομηνίες είναι ίδιες για όλους τους Οίκους, άρα όλοι συνεδριάζουν ταυτόχρονα. Η συνεδρίαση κρατάει τέσσερις περίπου μέρες κάθε φορά και πρέπει όλα τα μέλη να είναι παρόντα».
«Και πώς ξέρετε πότε ακριβώς πρέπει να πάτε;»
«Κανονίζουμε την ημερομηνία σε κάθε συνεδρίαση και μια βδομάδα πριν μας έρχεται και ένα γράμμα που μας το υπενθυμίζει».
«Εντάξει!» είπα. «Όταν δεις τη Λαβίνια, σε παρακαλώ δώσε της το δώρο μου για τα Χριστούγεννα». Έβγαλα μια μικρή σακουλίτσα από την τσάντα μου και το την έδωσα. Της είχα πάρει μετά ένα αμάνικο μπλουζάκι σε απαλό ροζ. Αν και εγώ ποτέ μου δε θα φόραγα κάτι τέτοιο, ήξερα ότι η Λαβίνια λάτρευε τα απαλά χρώματα και μισούσε οτιδήποτε σκούρο. Για αυτό και στη δίκη της Μέλανι είχε βάλει μωβ, που ήταν μάλλον το επόμενο επίσημο χρώμα των βρικολάκων μετά το μαύρο.
«Εντάξει», έκανε εκείνος χαμογελώντας. Πήρε τη σακούλα και την ακούμπησε στο κομοδίνο δίπλα από το κρεβάτι.
Με τράβηξε κοντά του. Εγώ απομακρύνθηκα λιγάκι χωρίς να κοιτάω το πρόσωπό του, που ήμουν σίγουρη πως θα είχε πάρει μια απορημένη έκφραση.
«Υπάρχει κάτι ακόμα που θέλω να σου δώσω», είπα με την αγωνία μου να χτυπάει κόκκινο. «Το ξέρω ότι μπορεί να φοβάσαι μη μου κάνεις κακό, αλλά είμαι σίγουρη πως όλα θα πάνε καλά». Τράβηξα τα μαλλιά μου ώστε ο λαιμός μου να φαίνεται και σήκωσα το βλέμμα μου για να συναντήσω το δικό του. Ευτυχώς δεν ήταν θυμωμένος. «Θέλω να με δαγκώσεις», είπα χωρίς να αφήσω το βλέμμα του.
Ο Άνταμ δίστασε μερικά δευτερόλεπτα. «Είσαι σίγουρη γι αυτό; Θα πονέσει…» είπε. Αναστέναξα με ανακούφιση. Για να μου τα λέει αυτά προφανώς θα δεχόταν το δώρο μου. Δεν το είχα σχεδιάσει αυτό για σήμερα, αλλά από τότε που έμαθα ότι ήταν βρικόλακας ονειρευόμουν τη στιγμή που θα με δάγκωνε για πρώτη φορά αν και ποτέ δεν το είχα παραδεχτεί.
«Το ξέρω», απάντησα. Το είχα ζήσει κι άλλη φορά. «Αλλά είμαι σίγουρη ότι θέλω».
Ο Άνταμ έπιασε απαλά τα χέρια μου και με φίλησε. «Μη φοβάσαι», ψιθύρισε τρυφερά.
«Δε φοβάμαι», απάντησα. Αυτό βέβαια δεν ήταν εντελώς αλήθεια. Ένιωθα φόβο, αλλά ήταν το είδος του φόβου που έχεις όταν είσαι σε ένα πολύ απότομο παιχνίδι του λούνα παρκ όταν βλέπεις την πιο απότομη κατηφόρα που έχεις δει ποτέ σου να έρχεται και ενώ ανυπομονείς, παράλληλα φοβάσαι.
Ο Άνταμ φίλησε άλλη μια φορά τα χείλη μου και μετά το λαιμό μου. Ένιωσα τους κυνόδοντές του να χαϊδεύουν το δέρμα μου. Ανατρίχιασα από την αίσθηση και την προσμονή.
Ένας στιγμιαίος πόνος διαπέρασε το σημείο που δάγκωσε ο Άνταμ κι ένας αναστεναγμός ξέφυγε απ’ τα χείλη μου.
Ήταν καλύτερο απ’ ότι περίμενα! Ο πόνος δεν ήταν καθόλου έντονος, όπως τότε που με είχε δαγκώσει η Μέλανι. Ήταν σχεδόν ευχάριστος. Σίγουρα θα έφταιγε το ότι ο Άνταμ ήταν τόσους αιώνες βρικόλακας και ήξερε πώς να δαγκώνει το θύμα του για να ελαχιστοποιεί τον πόνο. Βέβαια, εγώ εκείνη τη στιγμή μόνο θύμα δεν ένιωθα. Απεναντίας έπλεα σε πελάγη ευτυχίας.
Ο Άνταμ σταμάτησε να πίνει και έβαλε το ένα του χέρι πάνω στην πληγή. Με φίλησε πάλι. Τα χείλη του είχαν μια υποψία της γεύσης του αίματος, αλλά αυτό δε με ενόχλησε καθόλου.
Κόλλησε το σώμα μου πάνω στο δικό του και βάθυνε το φιλί. Άφησε την πληγή, που είχε σταματήσει να αιμορραγεί, και μια απαλή αλλά σίγουρη κίνηση κατέβασε το φερμουάρ του φορέματός μου.
Η καρδιά μου επιτάχυνε. Με χέρια που έτρεμαν στην αρχή, άρχισα να ξεκουμπώνω το πουκάμισό του.
«Σ’ αγαπώ», ψιθύρισε.
«Κι εγώ», απάντησα. Κοίταξα τα υπέροχα πράσινα μάτια του για άλλη μια φορά. Η αγάπη που είδα μέσα τους με έκανε να ξεχάσω οποιαδήποτε επιφύλαξη, αμφιβολία ή φόβο είχα και να ανακτήσω τη σιγουριά μου. Ήθελα να τον νιώσω και να γίνω δική του με όλους τους δυνατούς τρόπους.

Περπατούσα με τον Άνταμ στα ερείπια μιας σύγχρονης πόλης. Μας περιτριγύριζαν σκελετοί ψηλών κτιρίων, μισογκρεμισμένες πολυκατοικίες και εγκαταλειμμένα αυτοκίνητα. Η πόλη η ίδια ήταν σιωπηλή και νεκρή σαν τάφος.
Αναρωτιόμουν τι θα μπορούσε να έχει γίνει για να καταλήξει έτσι. Κοίταξα μια στιγμή τον πορτοκαλί ουρανό της δύσης. Δεν έδειχνε να υπάρχει τίποτα κακό ή άρρωστο στον ορίζοντα.
Συνέχισα να κοιτάξω σαν χαμένη τα κτίρια που με περιτριγύριζαν, προσπαθώντας να βρω μέσα στα ερείπια την αιτία της καταστροφής. Έστριβα σε δρόμους χωρίς να προσέχω τίποτα, απλά προσπαθώντας να δω όσο πιο πολλά μπορούσα από πράγματα που μου τραβούσαν την προσοχή. Κάποια στιγμή γύρισα να δω τον Άνταμ, να τον ρωτήσω αν ήξερε τι είχε συμβεί ή πού ήμασταν τέλος πάντων, αλλά δεν ήταν πουθενά στο οπτικό μου πεδίο.
Ο κίνδυνος πλησιάζει, άκουσα μια φωνή να αντηχεί στο κεφάλι μου. Άρχισα να περπατάω πιο γρήγορα μέσα στους αγνώστους δρόμους προσπαθώντας να βρω τον Άνταμ. Ήξερα πως αν τον έβρισκα η φωνή θα σταματούσε. Το ήξερα γιατί είχα ξαναζήσει μια παρόμοια κατάσταση, αλλά σε άλλο περιβάλλον.
Δεν μπορείς να τον βρεις, έχεις χάσει το δρόμο. Έτσι τον έχασες και στη ζωή σου, προσπαθώντας να βρεις και να ζήσεις πράγματα πέρα απ’ τις δυνάμεις σου. Η τύχη σου Άλις, είναι χωρισμένη σε δυο μονοπάτια που οδηγούν σε εντελώς αντίθετες κατευθύνσεις. Στο ένα βρίσκεται η αθανασία, στο άλλο η αιώνια λήθη του θανάτου.
Αυτά που ψιθύριζε η φωνή στο μυαλό μου με τρόμαζαν, αλλά δεν υπήρχε τρόπος να τα παλέψω. Θα μπορούσα ίσως να μην τους δώσω σημασία, αλλά δεν ήταν οποιαδήποτε φωνή. Ήταν η φωνή της Έμελιν, αν και αλλαγμένη και πιο τρομακτική από τη γλυκιά μελωδική φωνή που είχα συνηθίσει.
Συνέχισα να τρέχω. Είδα μια ψηλή πολυκατοικία που ήταν ακόμα ολόκληρη και άρχισα να ανεβαίνω τις σκάλες. Πριν καν το καταλάβω βρισκόμουν στην κορυφή και κοιτούσα κάτω για να βρω τον Άνταμ. Φώναζα το όνομά του, αλλά τίποτα, καμία απάντηση. Κοιτούσα προς όλες τις κατευθύνσεις, αλλά δεν ήταν πουθενά.
Να θυμάσαι ότι μόνο εσύ μπορείς να διαλέξεις το τελικό μονοπάτι που θα ακολουθήσεις. Και η επιλογή δε θα είναι τίποτα παραπάνω από μια μικρή κίνηση… Μια κίνηση και ζεις για πάντα, μια κίνηση και πεθαίνεις. Μόνο θυμήσου…
Έκανα μερικά βήματα και έπεσα στο κενό. Δεν άντεχα άλλο τη φωνή και αυτά που μου έλεγε. Δεν μπορούσα να ακούσω αλλά. Ήξερα ότι αυτός ήταν ο μόνος σίγουρος τρόπος για να σταματήσει.
…κάλεσε αυτόν που αφορά ο κίνδυνος πριν προειδοποιήσεις για τον κίνδυνο!


Ξύπνησα με την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή, σαν να έπεφτα όντως από το κτίριο, με τη φωνή ακόμα να αντηχεί στο μυαλό μου.
Θα αναγκαζόμουν να διηγηθώ τον εφιάλτη στον Άνταμ γιατί δεν υπήρχε περίπτωση να μην παρατηρήσει την αναστάτωσή μου. Όταν είχα κοιμηθεί ένιωθα τόσο ευτυχισμένη που τέτοια αλλαγή δεν ήταν καθόλου λογική.
Γύρισα να κοιτάξω δίπλα μου όπου περίμενα να δω τον Άνταμ να με κοιτάει ανήσυχα. Αυτό όμως που είδα ήταν εντελώς διαφορετικό. Έδειχνε ήρεμος και ευτυχισμένος, αν και λίγο πιο νεκρός απ’ ότι είχα συνηθίσει. Κοιμόταν…
Πρέπει λοιπόν να είχε ξημερώσει η επόμενη μέρα. Δεν μπορούσα να δω τι ώρα ήταν αλλά σίγουρα ήταν πρωί για να κοιμάται.
Τον κοίταξα ξανά. Έδειχνε τόσο διαφορετικός απ’ ότι συνήθως. Έδειχνε ευάλωτος και σίγουρα ήταν.
Καθώς δεν είχα καμία ιδέα για το τι ώρα μπορεί να ήταν δεν ήξερα και πότε μπορεί να ξυπνούσε. Πίστευα πως δε θα ήθελε να τον δω έτσι, αν και δεν είχαμε κανέναν απολύτως λόγο να κρατάμε τίποτα ο ένας από τον άλλο. Κι εγώ δε θα του έκανα τίποτα ούτε θα το έβλεπα ως παράξενο ή απωθητικό.
Έμεινα να τον κοιτάω για μερικά λεπτά μέχρι τελικά από να αποφασίσω να κοιμηθώ ξανά ή τουλάχιστον να προσποιηθώ ότι κοιμάμαι μέχρι να ξυπνήσει. Αυτά βέβαια όχι γιατί φοβόμουν μήπως θυμώσει ή κάτι τέτοιο. Ήξερα πως δε θα θύμωνε. Απλά δεν ήθελα να τον κάνω να νιώσει άβολα.
Με πολύ απαλές κινήσεις χάιδεψα τα μαύρα μαλλιά του. Ο Άνταμ μου έπιασε το χέρι και το φίλησε.
«Ξύπνησες αγάπη μου;» μουρμούρισε με τα μάτια του ακόμα κλειστά.
«Ναι», του ψιθύρισα. «Σε ξύπνησα;»
Εκείνος άνοιξε τα μάτια του, ανασηκώθηκε και με πήρε στην αγκαλιά του. «Όχι αγάπη μου. Είμαι ξύπνιος εδώ και μερικά λεπτά», είπε.
Πρέπει λοιπόν να είχε ξυπνήσει σχεδόν ταυτόχρονα με μένα. Για καλή μου τύχη όμως μάλλον είχε ξυπνήσει λίγο αργότερα και δεν είχε παρατηρήσει την αναστάτωσή μου.
«Τι ώρα είναι;» ρώτησα μετά από λίγο. «Πρέπει να είναι αρκετά νωρίς, έτσι;»
Κοίταξε προς την κατεύθυνση του ρολογιού. «Εννιά και τέταρτο το πρωί», απάντησε. Δεν ήταν λοιπόν και τόσο νωρίς όσο νόμιζα.
«Πεινάς;» με ρώτησε μετά από λίγο. Δεν ήξερα πόση ώρα θα μου έπαιρνε να το καταλάβω πριν το πει, αλλά τώρα που το είχε αναφέρει…
«Σαν λύκος!» απάντησα γελώντας.
«Ωραία!» απάντησε και σηκώθηκε. Τον ακολούθησα και ανεβήκαμε πάνω στην κουζίνα που δεν είχα μπει ποτέ πριν.
Περίμενα να είναι μικρή και άβολη. Στην πραγματικότητα όμως ήταν ευρύχωρη και είχε πολύ μοντέρνο στιλ. Ο Άνταμ με σήκωσε στην αγκαλιά του και με έβαλε να κάτσω πάνω στον πάγκο.
Άρχισε να βγάζει πράγματα από το ψυγείο.
«Εσύ θες πρωινό;» ρώτησα πειρακτικά και του έδειξα το λαιμό μου.
Ο Άνταμ γέλασε. «Πάλι το ίδιο με χτες; Δε θέλω να πίνω το ίδιο αίμα δύο φορές συνεχόμενα!» είπε. Εγώ άρχισα να γελάω σαν τρελή και δεν μπορούσα να σταματήσω. Γέλασε κι εκείνος μαζί με μένα.
Όταν σταματήσαμε μετά από περίπου δέκα λεπτά μου έδωσε ένα πιάτο με μερικές φέτες ψωμί με μέλι και -ω, τι έκπληξη- μια βιταμίνη μήπως και πάθω αναιμία με μερικές γουλιές αίμα που είχε πιει. Έκανα το κουράγιο και την ήπια για να μην ανησυχεί για μένα και μετά έφαγα το πρωινό μου.

Όταν μεσημέριασε πια πήραμε το δρόμο προς το σπίτι μου.
«Θες να κάνουμε μια βόλτα;» ρώτησε όταν περνούσαμε έξω από το νεκροταφείο.
«Ναι, γιατί όχι!» απάντησα χαρούμενα. Θα περνούσα κι άλλο χρόνο μαζί του πριν τον αποχαιρετήσω μέχρι την Πρωτοχρονιά. Την επόμενη μέρα είχα αποφασίσει ότι θα περνούσα λίγο χρόνο με τους δικούς μου και μετά θα πήγαινα στο σπίτι της Μέλανι για να δω μήπως βρω το ημερολόγιο.
Μπήκαμε μέσα. Δεν ήθελα να πάμε στη σύγχρονη πλευρά γιατί θυμόμουν το όνειρο και δεν ήθελα να το θυμηθώ ακόμα περισσότερο.
Περπατώντας, βρεθήκαμε στον τάφο της Έμελιν. Ο Άνταμ τον κοίταξε με μελαγχολία και το ίδιο έκανα κι εγώ. Σκέφτηκα πώς θα ήταν γι αυτόν να τη βλέπει κάθε μέρα να πεθαίνει. Σκέφτηκα πώς θα ένιωθε μετά που πέθανε. Σίγουρα δεν ήθελα να το ξαναζήσει. Κάνοντας τη σκέψη αυτή του υποσχέθηκα σιωπηλά ότι θα έκανα τα αδύνατα δυνατά για να μείνω ζωντανή. Δεν είχα βέβαια εκείνη τη στιγμή κανένα λόγο να πεθάνω, αλλά δεν ήμουν σίγουρη αν θα συνέχιζα για πολύ να μην έχω…
«Σου λείπει;» ρώτησα αγκαλιάζοντάς τον.
«Κάποιες φορές…» απάντησε. «Δεν είναι όμως όπως παλιά. Από τη στιγμή που σε γνώρισα έπαψε να μου λείπει σαν αγαπημένη. Αλλά όσος καιρός και να περάσει δεν μπορώ να την ξεχάσω τελείως».
«Δε θα έπρεπε», έκανα. «Καλά κάνεις και τη θυμάσαι».
«Δε σε πειράζει που τη σκέφτομαι;» Άντε πάλι τα ίδια!
«Όχι. Επειδή με γνώρισες δε σημαίνει ότι πρέπει να διαγράψεις το παρελθόν σου. Και αφού ξέρω ότι με αγαπάς αυτό αρκεί».
«Κάθε στιγμή και περισσότερο!» είπε και με φίλησε.
«Όπως κι εγώ», απάντησα.
Συνεχίσαμε να περπατάμε για αρκετή ώρα. Κάποια στιγμή φτάσαμε πάλι στην πύλη. Βγήκαμε έξω και συνεχίσαμε ως το σπίτι μου αμίλητοι χαμένοι ο καθένας στις σκέψεις του. Η σιωπή δε μας ενοχλούσε, δεν ήταν νευρική. Ήταν όμορφη και γεμάτη συναισθήματα που τα λόγια δε θα μπορούσαν να εκφράσουν.
«Θα μου λείψεις αυτές τις μέρες», παραδέχτηκα μόλις φτάσαμε στην εξώπορτα του σπιτιού μου. Ακουγόταν λίγο ηλίθιο αυτό αλλά ήταν αλήθεια.
«Κι εμένα», είπε. Τον φίλησα και άνοιξα την πόρτα.
«Καλό ταξίδι!» είπα κι έκλεισα καθώς εκείνος απομακρυνόταν.
Και, ναι! Τώρα θα άρχιζαν οι πιο βαρετές μέρες από τότε που τον γνώρισα. Τουλάχιστον για αύριο είχα βάλει και μια μικρή περιπέτεια μες στο πρόγραμμα.

Άχου...Πολύ ωραίο κεφάλαιο Και δεν περίμενα με τίποτα να την δαγκώσει Εντάξει, δεν είχε όσες λεπτομέρειες ήθελα, αλλά μια χαρά περιγραφή είχε

Περιμένουμε την συνέχεια (απ' ό, τι φαίνεται, η Άλις θεωρεί την ''νίκη'' της δεδομένη, ότι δηλαδή θα βρει το ημερολόγιο χωρίς μπελάδες... )

Εντάξει, είπαμε δεν είχε λεπτομέρειες! Περιγραφή όμως είπα να βάλω μια μικρούλα, έτσι γιατί είμαι πολύ καλός άνθρωπος και ήθελα οι φαν μου να είναι χαρούμενοι! ;Ρ

Περίεργο μου φαίνεται ότι δεν περίμενες πως θα τη δάγκωνε. Εγώ είχα σκεφτεί ότι θα τη δάγκωνε κάποια στιγμή από τότε που ξεκίνησα να το γράφω!

Ναι, θεωρεί όντως τη νίκη της δεδομένη σε αυτό, αλλά το τι ακριβώς θα γίνει θα το δείτε στο επόμενο κεφάλαιο που θα το ανεβάσω αύριο αφού το διορθώσω καλά!

υπεροχοοο και αυτο το καινουργιο κεφαλαιοοοο μου αρεσε!!

τελικα δεν πειραζει που δεν ειχε πολλες λεπτομερειες! το αντεχουμεεε!!! επειδη ειμαστε καλοι! Ρ

ωωωω ανυπομονουμεε πολυυ για να δουμε τι θα γινει στο επομενο κεφαλαιο!!

Εμείς οι φαν δηλώνουμε χαρούμενοι

Σπόιλερ:

Απλά δεν περίμενα το δώρο που του έδωσε να έχει και αυτό το ''bonus'' μέσα, αν θες. Περίμενα ότι θα γινόταν την ημέρα που θα γύριζε από το συμβούλιο (ξέρεις, θα του είχε λείψει και δεν θα μπορούσε με τίποτα να αντισταθεί στην προσφορά της (όχι ότι τώρα πρόβαλε ιδιαίτερη αντίσταση, αλλά λέμε τώρα) )

Συμφωνώ με την Μαρία. Ανυπομονούμε. Δώσε ''ψωμί'' στον λαό!

Πάλι καλά που δηλώνετε χαρούμενοι!

Σπόιλερ:

Τώρα κατάλαβα τι εννοείς, αλλά ποιος είπε αγαπητή μου, ότι τελικά θα πάει στο συμβούλιο?

Για μερικές μέρες ακόμα θα έχει "ψωμί". Μετά φοβάμαι ότι λόγω έλειψης χρόνου θα πρέπει να αρκεστείτε στο παντεσπάνι, όπως είπε και η Μαρία-Αντουανέτα!


33ο κεφάλαιο

Το απόγευμα, το πρωί και το μεσημέρι πέρασα “ποιοτικό” χρόνο με τους γονείς μου και τη Λίζα. Δηλαδή, οι γονείς μου νόμιζαν ότι ήταν ποιοτικός. Εμείς απλά τους κάναμε τη χάρη να μην τους βαρεθούμε μέρα που ήταν.
Το απόγευμα παίξαμε επιτραπέζια, το βράδυ είδαμε μια “οικογενειακή” ταινία και φάγαμε όλοι μαζί βραδινό. Το πρωί πήραμε όλοι μαζί πρωινό και μετά φτιάξαμε τα μαλλιά και να νύχια μας με τη Λίζα. Το μεσημέρι φάγαμε μεσημεριανό όλοι σαν οικογένεια και μετά κάτσαμε στο σαλόνι διαβάζοντας ο καθένας το βιβλίο, την εφημερίδα ή το περιοδικό του, συζητώντας περιστασιακά και πίνοντας τσάι. Η σκηνή μου θύμιζε οίκο ευγηρίας, αλλά κάθισα μαζί τους γιατί δεν είχα τίποτα καλύτερο να κάνω.

Όταν η ώρα πήγε έξι, έκρινα πως έπρεπε να πάω στο σπίτι της Μέλανι. Σίγουρα θα είχε φύγει αυτή και οι γονείς της θα έλειπαν στη δουλειά. Ποτέ δεν έπαιρναν άδεια τις μέρες των γιορτών γιατί πίστευαν ότι έτσι έκαναν το καθήκον τους προς το συνάνθρωπο. Έτσι μονάχα ο αδερφός της θα ήταν σπίτι, άντε το πολύ πολύ και κάποιος να τον προσέχει.
Πήρα το δώρο της Μέλανι και το κουτί με τα σοκολατάκια για τον Νταν και ξεκίνησα.
Έφτασα στο σπίτι της μέσα σε ένα τέταρτο. Χτύπησα το κουδούνι και περίμενα.
Όπως το είχα προβλέψει άνοιξε ο Νταν.
«Γεια σου Ντάννυ!» είπα. «Καλά Χριστούγεννα!»
«Καλά Χριστούγεννα», απάντησε βαριεστημένος. Σίγουρα ήταν μόνος του.
«Είναι εδώ η Μέλανι;» ρώτησα.
«Όχι, έφυγε πριν από λίγο», απάντησε πάλι με τον ίδιο τόνο. «Και η μαμά και ο μπαμπάς λείπουν».
«Α, καλά», είπα κάνοντας την απογοητευμένη. «Θα σε πείραζε να πάω ως το δωμάτιο της Μελ για να αφήσω εκεί το δώρο της;»
Ο Νταν απλά κούνησε τους ώμους.
«Σου έχω πάρει κι εσένα κάτι!» είπα με προσποιητή χαρά και του έδωσα τα σοκολατάκια.
«Ουάου! Ευχαριστώ!» είπε, άρπαξε το κουτί κι έτρεξε στο δωμάτιό του. Οι γονείς του ως καλοί γιατροί δεν τον άφηναν να τρώει γλυκά.
Εγώ κατευθύνθηκα προς αυτό της Μέλανι. Έκλεισα την πόρτα πίσω μου και πήγα κατευθείαν στο γραφείο της να δω τη συρταριέρα. Ήταν αυτή που θυμόμουν. Απλή ξύλινη χωρίς τίποτα απολύτως κρυφό.
Την άφησα και πήγα στη μοναδική γλάστρα που υπήρχε στο παράθυρό της. Έψαξα λίγο και βρήκα το κλειδί μέσα στα φύλλα, καλά κρυμμένο από κάποιον που απλά κοιτούσε το φυτό. Ήταν ένα παλιό χρυσό κλειδί που από τα χρόνια είχε μαυρίσει.
Αυτό μου έλεγε ότι το κρυφό συρτάρι βρισκόταν σε ένα παλιό γραφείο. Σίγουρα λοιπόν δεν ήταν το γραφείο που η Μέλανι είχε αγοράσει πέρσι από το ΙΚΕΑ.
Προσπάθησα να θυμηθώ τι άλλο γραφείο υπήρχε μες στο σπίτι. Απ’ ότι θυμόμουν δεν υπήρχε κανένα άλλο εκτός από αυτό και τα γραφεία στη βιβλιοθήκη των γονιών της. Και ήταν και τα δύο αντίκες. Άρα λοιπόν σε ένα από αυτά ήταν το ημερολόγιο, αν ήταν και δεν του είχε αλλάξει θέση.
Βγήκα όσο πιο σιγά μπορούσα από το δωμάτιο και κατευθύνθηκα προς η βιβλιοθήκη, που ήταν το πιο μεγάλο δωμάτιο του σπιτιού μετά το σαλόνι. Όταν εγώ και η Μέλανι ήμασταν μικρές λατρεύαμε να παίζουμε εκεί μέσα αλλά σπάνια είχαμε την ευκαιρία καθώς στο δωμάτιο υπήρχε πάντα κάποιος από τους δύο γονείς που διάβαζε και ήθελε ησυχία ή αν ήταν άδειο ήταν κλειδωμένο. Πολύ σπάνια λοιπόν ήταν άδειο και είχαν ξεχάσει να κλειδώσουν. Ήλπιζα σήμερα να ήταν η τύχη με το μέρος μου.
Έφτασα μπροστά από την πόρτα και προσπάθησα να ανοίξω αλλά μάταια. Ήταν κλειδωμένο ως συνήθως.
Επέστρεψα στο δωμάτιο της Μέλανι και έκλεισα ξανά την πόρτα. Ήξερα κι άλλο τρόπο για να πάω στη βιβλιοθήκη.
Άνοιξα το παράθυρο και βγήκα έξω προσέχοντας πολύ μη ρίξω τη γλάστρα. Πάλι καλά που το σπίτι είχε μόνο έναν όροφο. Κατευθύνθηκα προς τη βιβλιοθήκη. Το παράθυρο ήταν ανοιχτό, αν και το άνοιγμα δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια μικρή χαραμάδα, για να μην είναι πολύ εμφανές στους περαστικούς. Ήξερα ότι πάντα οι γονείς της Μέλανι κρατούσαν το παράθυρο ανοιχτό σε αυτό το δωμάτιο, ακόμα και το καταχείμωνο, για να αερίζεται ο χώρος και να γίνεται λόγω του καθαρού αέρα πιο αποδοτικό το διάβασμα τους.
Το έσπρωξα για να ανοίξει περισσότερο και να με χωρέσει. Σκαρφάλωσα και μπήκα μέσα. Καθώς προσγειωνόμουν στο πάτωμα άκουσα κάτι δίπλα μου να σπάει. Κοίταξα κάτω και είδα τα απομεινάρια ενός κινέζικου βάζου. Να πάρει! Πώς θα το εξαφάνιζα τώρα το ατύχημά μου; Άφησα τα κομμάτια να περιμένουν και έψαξα για το συρτάρι.
Το κλειδί θα μπορούσε να ανήκει σε οποιοδήποτε από τα γραφεία καθώς ήταν και τα δύο σχεδόν ίδια. Αποφάσισα να ψάξω πρώτα στο γραφείο της μητέρας της με την οποία η Μέλανι είχε ανέκαθεν καλύτερες σχέσεις απ’ ότι με τον πατέρα της. Άνοιξα πρώτα τα συρτάρια. Δεν υπήρχε τίποτα κρυφό εκεί.
Μετά άρχισα να ψάχνω κάτω, στα πλάγια και οπουδήποτε αλλού θα χωρούσε ένα συρτάρι, αλλά δε βρήκα τίποτα.
Πήγα και κοίταξα στο πατέρα της. Έκανα τις ίδιες κινήσεις και με αυτό το γραφείο και τελικά βρήκα το συρτάρι.
Έβαλα το κλειδί στην κλειδαριά και το άνοιξα. Ήταν πολύ μικρό και μετά βίας χωρούσε το ημερολόγιο. Το πήρα και κλείδωσα πάλι.
Πριν φύγω απ’ το δωμάτιο έκανα να φαίνεται ότι το βάζο το είχε ρίξει η κουρτίνα ρίχνοντας κάτω τα ξύλινα ελεφαντάκια που υπήρχαν γύρω.
Βγήκα έξω και πήγα πάλι πίσω στο παράθυρο της Μέλανι.
«Νταν θα σε σκοτώσω!» άκουσα τη Μέλανι να φωνάζει. Η καρδιά μου έχασε ένα χτύπο. Γιατί είχε γυρίσει η Μέλανι;
«Τι έκανα πάλι; Εγώ απλά σε πήρα τηλέφωνο για να στο πω!»
«Λες και δεν θα έχει εκεί πιστολάκι!» είπε εκείνη αγανακτισμένη. «Δεν είναι αυτός λόγος να με ξεσηκώσεις! Κι έτσι όπως το είπες νόμιζα ότι είχα ξεχάσει κάτι πιο σημαντικό!»
Δεν περίμενα να ακούσω άλλα από τη συζήτησή τους. Έτρεξα πίσω στη βιβλιοθήκη. Άνοιξα βιαστικά το συρτάρι και μετά ξεφύλλισα το ημερολόγιο. Βρήκα την τελευταία καταχώρηση που είχα διαβάσει και την τελευταία που είχε γραφτεί και έκοψα τις σελίδες. Τις έχωσα βιαστικά σε μια τσέπη.
Ξαναέβαλα το υπόλοιπο ημερολόγιο πίσω και κλείδωσα.
Κοίταξα πάνω σε μια από τις βιβλιοθήκες και βρήκα αυτό που έψαχνα, ένα αρωματικό χώρου. Ψέκασα όσο πιο πολλές φορές μπορούσα βγαίνοντας για να είμαι σίγουρη ότι ακόμα κι αν μπει στη βιβλιοθήκη να της είναι δύσκολο να αναγνωρίσει το άρωμά μου. Πάνω στον μπουφέ που ήταν κάτω από το παράθυρο είδα ένα μπουκάλι με έναν σκορπιό και κάποιο ποτό μέσα. Το πέταξα κάτω σπάζοντάς το και ξαναψέκασα μερικές ακόμα φορές. Πήγα πάλι στο δωμάτιο της Μέλανι και έριξα το κλειδί βιαστικά μες στη γλάστρα. Η ίδια η Μέλανι έμπαινε εκείνη τη στιγμή στο δωμάτιο και μύριζε τον αέρα.
«Νταν!» φώναξε, «Πότε ήρθε εδώ η Άλις;»
«Δεν ξέρω!» απάντησε, «Πριν από λίγο!»
«Έχει φύγει;» ρώτησε αγριεμένα η Μέλανι.
«Ναι!» φώναξε ο Νταν φανερά εκνευρισμένος. «Την είδα να φεύγει από το δωμάτιο σχεδόν μόλις μπήκε για να σου αφήσει το δώρο!» Πάλι καλά που η βιβλιοθήκη βρισκόταν από την αντίθετη πλευρά του σπιτιού κι έτσι ο Νταν νόμιζε ότι είχα φύγει. Και ευτυχώς πρέπει να ήταν απασχολημένος με κάτι άλλο και δεν πρόσεξε την επιστροφή μου στο δωμάτιο.
«Την είδες να φεύγει;» φώναξε ξανά η Μέλανι. Αυτή τη φορά δεν ακουγόταν τόσο αγχωμένη.
«Ναι!» είπε ξανά ο Νταν. «Αφού στο είπα ότι την είδα να φεύγει!»
Μια κόρνα από το δρόμο με έκανε σχεδόν να ουρλιάξω από την έκπληξη. Πάλι καλά που συγκρατήθηκα.
Η Μέλανι γρύλισε σχεδόν και έφυγε από το δωμάτιο. «Φεύγω!» είπε εκνευρισμένα. «Και την επόμενη φορά να μου λες τι ακριβώς είναι αυτό που έχω ξεχάσει!»
Μάλλον η κόρνα ήταν από το αυτοκίνητο της Άναμπελ ή άλλου μέλους της παρέας. Περίμενα γύρω στα δέκα λεπτά κρυμμένη κάτω από το παράθυρο, που για καλή μου τύχη δεν έβλεπε καθόλου στο δρόμο, αλλά είχε θέα στην αυλή του σπιτιού και στην αυλή του σπιτιού του γείτονα.
Μόλις έκρινα ότι είχε περάσει αρκετός χρόνος ανέπνευσα επιτέλους ελεύθερα. Δεν είχα συνειδητοποιήσει τόση ώρα ότι κράταγα την ανάσα μου. Έφυγα τρέχοντας και πήγα σπίτι μου.
Έκρυψα τις σελίδες μέσα στη μαξιλαροθήκη μου και έκανα ό,τι μπορούσα για να χαλαρώσω.

Το βράδυ πριν κοιμηθώ άρχισα να διαβάζω. Μετά τη δίκη της δε φαινόταν να έχει άλλες καταχωρίσεις που να αναφέρονται άμεσα σε θέματα βρικολάκων. Έλεγε για το σχολείο για την οικογένεια και για την εκπαίδευσή της, χωρίς όμως να τα γράφει με τέτοιο τρόπο ώστε να την υποπτευθεί κάποιος θνητός που δεν έχει ιδέα για τους βρικόλακες. Οι περισσότερες ήταν σχετικά βαρετές, αλλά τις διάβασα όλες επιμελώς, όχι μόνο μήπως βρω κάτι χρήσιμο, αλλά και γιατί το είχα δει λίγο σαν παιχνίδι.
Δύο μόνο καταχωρίσεις, τις οποίες αποφάσισα να διαβάσω τελευταίες, ήταν γραμμένες με γράμματα και αριθμούς μαζί, φτιάχνοντας έτσι ένα κείμενο σχετικά δύσκολο στην ανάγνωση. Πρέπει να ήτα καταχωρίσεις με πράγματα σημαντικά και αποκαλυπτικά.
Ευτυχώς είχα ξαναδεί παρόμοιες τεχνικές για την κωδικοποίηση κειμένων και ήξερα κάποια πράγματα γι αυτές έτσι ώστε να καταφέρω να τις διαβάσω.

27-11-2010
Αν και το ξέρω ότι δεν πρέπει δεν μπορώ να κρατηθώ να μη γράψω. Αν και έχει περάσει καιρός από τότε δεν μπορώ να μην πω τίποτα γιατί αλλιώς νιώθω πως θα σκάσω!
Ορίστε λοιπόν, η συνήθεια και η επιθυμία είναι πιο δυνατές από την υποχρέωση…
Όμως δεν μπορώ να μην πω για τη δίκη. Φοβόμουν τόσο πολύ! Τόσο πολύ… Νόμιζα ότι θα πέθαινα, αλλά τελικά όχι. Ζω, αλλά πώς όμως; Εξαιτίας μου ο Στέφαν τιμωρήθηκε αυστηρά! Και φταίω ΜΟΝΑΧΑ εγώ. Δεν αντέχεται κάποιες φορές η ενοχή.
Μετά την τιμωρία του νόμιζα ότι θα με μισούσε, αλλά όχι! Μισεί την Άλις. Και αυτό ίσως είναι χειρότερο. Αν με μισούσε θα είχε δίκιο και θα μπορούσα ίσως πιο εύκολα να το ξεπεράσω, αλλά δε μισεί εμένα. Μισεί την Άλις!
Εγώ από την άλλη δεν είμαι σίγουρη αν τη μισώ.
Από τη μία, με αυτό που έκανε μου έφερε πολλά προβλήματα. Πια δε με εμπιστεύονται στον Οίκο και η Άναμπελ είναι τόσο αυστηρή και σκληρή μαζί μου, ακόμα κι αν στο σχολείο δείχνει να μου φέρεται καλά. Και ο Στέφαν έχει τιμωρηθεί επειδή εκείνη έκλεψε το ημερολόγιο κι εγώ ξέφυγα απ’ τον έλεγχο και της επιτέθηκα.
Από την άλλη, η Άλις με κάλυψε στη δίκη, δεν είπε τι έγραφα μέσα κι έτσι τη γλίτωσα πολύ φτηνά. Και μπόρεσα να πω ψέματα. Ευτυχώς, αν και δεν ξέρω πώς, δεν την έπιασε η υποβολή. Ευτυχώς, εγώ είμαι βρικόλακας και δεν μπορούν να μου κάνουν τίποτα τέτοιο πλέον. Και οι ανώτατοι πολλές φορές ξεχνούν ότι μπορούν να τους πουν ψέματα. Τόσοι αιώνες απόλυτης εξουσίας αυτό κάνουν…
Επίσης δεν μπορώ να ξέρω αν όντως νομίζει ότι είμαι άνθρωπος και της έχουν σβήσει τη μνήμη ή αν προσποιείται! Άλλο κι αυτό! Αλλά δε θέλω να μάθω κιόλας. Από τη στιγμή που δεν μπορεί να μου κάνει κάτι δεν έχει σημασία.
Είναι όλα τόσο μπερδεμένα. Δεν είμαι σίγουρη για τίποτα πια. Δεν μπορώ να είμαι. Και πόσο θα ήθελα να είμαι… Θα ήθελα να μου λυνόταν τουλάχιστον ένα μου ερώτημα. Και είναι τόσα πολλά. Τι θα κάνω;
Δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Ας τελειώσει η χρονιά να φύγω και να μην ξαναδώ την Άλις, που από καλύτερή μου φίλη και το άτομο που έλεγα όλα μου τα μυστικά τώρα έχει γίνει ίσως και εχθρός ή αν όχι εχθρός τότε σίγουρα έχει πάψει να είναι φίλη μου.
Δεν μπορώ άλλο! Θέλω να τελειώσει όλο αυτό!

Διαβάζοντας όσα έγραφε η Μέλανι για μένα ένιωσα κάτι σαν φόβο να με κυριεύει. Δεν ήταν μόνο ότι η ίδια, που πριν από μερικούς μήνες ήταν η καλύτερή μου φίλη, τώρα είχε γίνει στα μάτια μου ένα επικίνδυνο τέρας. Ήταν και κάτι ακόμα που ήταν εντελώς ανεξήγητο. Είχα την αίσθηση ότι ήμουν κοντά σε μια αποκάλυψη που θα άνοιγε τους ασκούς του Αιόλου και όλα θα γίνονταν άνω κάτω. Δεν ήμουν σίγουρη γιατί ένιωθα έτσι, αλλά αφού είχα κι άλλες σελίδες γραμμένες σε αυτή τη μορφή οπωσδήποτε θα μάθαινα κάτι.



12-12-2010

Πρέπει να ξαναγράψω γιατί αυτό που είδα δεν μπορώ να μην το πω πουθενά. Αν δεν το γράψω θα κάνω καμιά άλλη βλακεία που ίσως να είναι χειρότερη οπότε καλύτερα εδώ…
Στις 9-12 πήγα με την Άναμπελ στον Οίκο για να μου δείξει “κάτι”, όπως είπε κι εκείνη. Πού να ήξερα τι “κάτι” θα ήταν αυτό! Τι απαίσιο!
Με πήγε λοιπόν στα πιο χαμηλά υπόγεια του Οίκου και με οδήγησε στα μπουντρούμια. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι είχαμε και τέτοια! Μέσα στα πιο μπροστινά (τα πιο κοντινά στις σκάλες δηλαδή) ήταν κάποιοι βρικόλακες που είχαν φυλακιστεί επειδή είχαν διαπράξει εγκλήματα, που δεν ξέρω ακριβώς τι εγκλήματα, αλλά μάλλον πρέπει να ήταν ΠΟΛΥ κακά.
Έφριξα, αλλά δεν ήταν αυτό που με έκανε να φρίξω περισσότερο! Πιο μέσα, στα πιο σκοτεινά και απομακρυσμένα κελιά υπήρχαν τα Πλάσματα. Ήταν δεκαεννιά και όλοι τους απαίσιοι. Σαν τεράστιοι μαύροι άνθρωποι με φτερούγες νυχτερίδας στην πλάτη και κόκκινα μάτια. Οι Δαίμονες…
Η Άναμπελ είπε ότι θα τους στείλουμε όταν θα γίνει η επόμενη συνέλευση στον Οίκο του Αιμάτινου Ρόδου για να τους πιάσουν όλους απροετοίμαστους, να τους σκοτώσουν (θα πάμε κι εμείς για να σκοτώσουμε γιατί οι Δαίμονες δε θα μπορέσουν να τους ξεκάνουν όλους) και θα πάρει ο δικός μας οίκος βασιλική θέση. Ο Κάσσιος θα γίνει βασιλιάς κι εμείς οι υπόλοιποι αριστοκράτες!
Αλλά, θα πρέπει να σκοτώσουμε τους Δαίμονες που θα επιζήσουν μετά. Ο Κάσσιος τους έχει πει ψέματα και τους έχει υποσχεθεί ελευθερία αν μπορέσουμε να σκοτώσουμε τους άλλους βρικόλακες, αλλά θα τους σκοτώσει κι αυτούς μετά γιατί ελεύθεροι είναι πολύ επικίνδυνοι, όχι μόνο για μας αλλά και για όλο τον κόσμο. Από τη μία αυτό το βρίσκω άδικο, αλλά από την άλλη δεν μπορώ να μη σκεφτώ ότι η μόνη μοίρα που αξίζει σε αυτά τα απαίσια πλάσματα είναι ο θάνατος.
Το μόνο πράγμα που με κάνει να νιώθω πραγματικά άσχημα μ’ αυτή την ιστορία είναι η Άλις. Ο Άνταμ θα πεθάνει και αυτή θα μείνει μόνη της. Θα στενοχωρηθεί πολύ σίγουρα, αλλά δε γίνεται αλλιώς. Αλλά μετά θα κάνω ό,τι μπορώ για να τη βοηθήσω να το ξεπεράσει. Αν μπορέσω κιόλας να κάνω κάτι…
Αλλά ευτυχώς, αυτό δε χρειάζεται να το σκέφτομαι πολύ. Δε θα γίνει μέχρι

Η σελίδα σταματούσε εκεί. Και εδώ ήταν η πιο σημαντική πληροφορία! Μέχρι πότε; Όταν είχα σκίσει τις σελίδες είχα δει κάποιους αριθμούς μαζί με γράμματα στην επόμενη, αλλά πίστεψα ότι ήταν κάποιος κωδικός για τον υπολογιστή ή κάτι παρόμοιο χωρίς ιδιαίτερη αξία. Έτσι δεν είχα ρίξει ούτε μια δεύτερη ματιά για να απομνημονεύσω έστω και κάτι που ίσως να με βοηθούσε να καταλάβω ποια συνεδρίαση εννοούσε.
Ένιωθα την καρδιά μου να χτυπά σαν τρελή. Έπρεπε να προειδοποιήσω τον Άνταμ οπωσδήποτε. Κάθε λεπτό που περνούσε είχε σημασία αν εννοούσε τη συνεδρίαση των Χριστουγέννων!
Αποφάσισα να τρέξω κατευθείαν στο σπίτι του και να του το πω. Θα ήταν σίγουρα ξύπνιος!
Κάλεσε αυτόν που αφορά ο κίνδυνος πριν προειδοποιήσεις για τον κίνδυνο, άκουσα την προειδοποίηση να σφυρίζει στο μυαλό μου. Υπήρχε κίνδυνος και κάποιος που τον αφορούσε τώρα. Και θα πήγαινα να τον προειδοποιήσω. Θα τον έπαιρνα τηλέφωνο πριν πάω λοιπόν για να κάνω αυτό που μου έλεγε η προειδοποίηση να κάνω. Δεν ήμουν σίγουρη ακόμα αν ήταν αλήθεια, αλλά ήθελα να έχω κάνει ό,τι μπορώ.
Με χέρια που έτρεμαν πάτησα τα πλήκτρα και σχημάτισα το νούμερό του. Απάντησε από το δεύτερο χτύπημα.
«Άλις;» είπε απορημένος.
«Άνταμ, πρέπει οπωσδήποτε να σου μιλήσω! Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου!»
«Πες μου».
«Δεν είναι κάτι που λέγεται από το τηλέφωνο. Πρέπει να δεις!»
«Θα έρθω σπίτι σου, περίμενε, σε δέκα λεπτά είμαι εκεί!»
«Όχι! Στο νεκροταφείο σε δέκα λεπτά! Αν έρθεις θα ξυπνήσουν οι δικοί μου!» είπα και το έκλεισα.
Έβαλα τα πρώτα ρούχα που βρήκα πάνω μου, πήρα το μπουφάν κι έχωσα τις σελίδες στην τσέπη του. Πήγα ως την είσοδο νυχοπατώντας και βγήκα έξω στη νύχτα.

ωωω τελειοοο το καινουργιοοο κεφαλαιοο!! αν και ανησυχω παρα πλ για την Αλις σχετικα με το ημερολογιο που εσκισε μερικες σελιδες...αν το δει αυτο η Μελενι.... παει χαθηκε! πφφφ!!! κριμα...!!!

ανυπομονουμεεεε παρα πλ για το επομενο κεφαλαιο και να ξερεις οπως ειπε και η Argy οι φαν σου ειναι χαρουμενοι αλλα την αλλη φορα περισσοτερες λεπτομερειες!

Τι να πρωτοσχολιάσω σε αυτό το κεφάλαιο, πείτε μου;

Λοιπόν:
>Αυτό που είπε με τους γονείς έχει απόλυτο δίκιο και την καταλαβαίνω

>Σε αυτό το κεφάλαιο, έκανε δυο τραγικότατα λάθη: έσπασε το κινέζικο βάζο (αυτό σίγουρα θα το προσέξουν οι γονείς της) και μόλις δει η Μέλανι ότι λείπουν σελίδες από το ημερολόγιό της, θα κατηγορήσει (ποιον άλλον; ) την Άλις -.- Την έχει λιγάκι άσχημα ή μου φαίνεται;

>Εκεί που είπες ότι θα γίνει βασιλιάς ο Κάσσιος, άθελά μου σκέφτηκα ''Ο βασιλιάς των κάσιους'' (στο είπα και εσένα για να γελάσεις, δεν υπονοώ κάτι )

>Πάλι έχουμε ''μπλόκο'' και δεν θα μάθουμε πότε θα γίνει το ''συμπούρμπουλο'' με τους δαίμονες Πφφφ...(έχει και άμεση σχέση με το όνειρο της Άλις)

>Και τέλος, ενώ ο Άνταμ φοβόταν μην πεθάνει η Άλις, στο τέλος θα αντιστραφούν οι ρόλοι και θα φοβόμαστε μην πεθάνει εκείνος.

Τραγική ειρωνεία; :P

Θα το προσέξουν οι γονείς της Μέλανι για το βάζο αλλά δεν έχεο μεγάλη σημασία αυτό. Όμώς το ότι η Μέλανι θα προσέξει τις σελίδες θα τη βάλει σε μπελάδες στο τέλος!

Όταν λές "βασιλιάς των κάσιους" εννοείς τα φυστίκια ή είναι κάτι άλλο?

Θα το μάθουμε κι αυτό! Don't worry (be happy (αν και στην περίπτωση αυτή ισχύει πιο πολύ το don't be happy, worry!)) Για την ώρα

Ναι καλέ, τα φιστίκια εννοώ...Που πήγε το πονηρό μυαλό σου;;; :P

Ωχ! Αυτό με έκανε να ανησυχήσω κι εμένα...Μου φαίνεται ότι, προτού επέλθει το happy end, θα πεθάνουμε από την αγωνία

Πουθένα δεν πήγε το πονήρο μυαλό μου, αλλά τώρα εγώ σου γράφω για σχέδια βρικολάκων για να αποκτήσουν την εξουσία κι εσύ μου λες για φυστίκια! Πολύ λογικό! (Το όνομα το "έκλεψα" από ένα κείμενο στα Λατινικά που έκαναν κάτι φίλες μου και έλεγε για έναν Κάσσιο μέσα)

Δε θα πεθάνετε. Δεν είμαι τόσο κακιά! Αλλά πριν το happy end θα έχει και λίιιγο πιο "λυπητερά" κομμάτια. Ένα για την ακρίβεια έχω σκεφτεί, αλλά σιγά μην το πω από τώρα! Θα χαλάσω την αγωνία σας!

σαν δεν ντρεπεσαιι!! θεες να μας εχεις και σε αγωνιαααα!!!

ιιιιιιιιιιιι κακοοο!!! πολυ κακοοο!!! αντεεεεε αντεε να ερθει γρηγορα!! και τοτε θα το δουμε!! :ΡΡΡΡ

ποτε θα βαλεις με το καλο την συνεχεια??

αμαν......ο χαμος γινεται!!

Δεν είπα ότι είναι λογικό, απλά έκανα αυτόν τον συνειρμό, τι φταίω εγώ; :P (καλάαα, μην μας το πεις. Τι κακός άνθρωπος, Θεέ μου! :P)

Ναι, πότε με το καλό η συνέχεια;

Άστα βράστα, Κατερίνα! Έρχονται και χειρότερα...:P