Όνειρο στο Σκοτάδι

Σσσσσς Μην κάνεις σπόιλερ! Τι θα μείνει μετά για να έχουν αγωνιά οι αναγνώστες? ;Ρ (κάτι τέτοιο θα γίνει αλλά δε λέω ακόμα πώς...)
Ευαχριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια!!! Ελπίζω και η συνέχεια να σου αρέσει!

δηλαδη επεσα κοντα? wow

Ναι, έπεσες αρκετά κοντά και η πλάκα είναι ότι σκεφτόμουν τη σκηνή λίγο πριν να δω το post!

τυχη, ε? να παμε να παιξουμε τζοκερ

Το έχουμε ξαναπεί πως εμείς οι δύο σίγουρα πρέπει να το προσπαθήσουμε κάποια στιγμή.

οντως. αντε. ας μην το καθυστερησουμε αλλο. θα φυγει η ρεντα μας

Θα πάρω εγώ το χαρτί κι εσύ πες μου ποια νούμερα θα πέσουν. ;Ρ

οκ. λοιπον γραφε.....

Ready or not, here it comes! Ελπίζω να σας αρέσει!

20ο κεφάλαιο

Όταν πήγα όμως στο σχολείο και είδα τον Άνταμ σκέφτηκα πως ίσως να ήταν καλύτερο αν τον ρωτούσα για το όνειρό μου κάποια άλλη στιγμή. Δεν ήθελα να τον στενοχωρώ με το να τον κάνω να μου μιλάει για την Έμελιν. Ήξερα βέβαια ότι θα μου έλεγε την αλήθεια σε οτιδήποτε τον ρωτούσα αλλά και πάλι, ένιωθα πώς θα έπρεπε να το κρατήσω λίγο ακόμα. Επίσης σκέφτηκα και πως όλες μου τις απορίες έπρεπε να τις ρωτήσω όταν θα είμαστε μόνοι μας. Το σχολείο δε μου φαινόταν και το καλύτερο μέρος για να μιλάμε για βρικόλακες.

Όταν έφτασε η ώρα των Μαθηματικών εγώ έτρεξα σαν τρελή στην τάξη για να αφήσω το ημερολόγιο χωρίς να υποπτευθεί η Μέλανι κάτι. Επειδή αν υποπτευόταν αυτή ή οι φίλοι της κάτι τότε θα είχα μέσα σε όλα και ένα μάτσο βρικόλακες να με κυνηγάνε για να μου αλλάξουν τη μνήμη ή να με σκοτώσουν. Και σίγουρα κανένα δε μου έλειπε εκείνη τη στιγμή!
Έτσι μπήκα πρώτη στην τάξη και έβαλα το ημερολόγιο κάτω από το θρανίο. Ευτυχώς ο καθηγητής δεν είχε μπει ακόμα άρα δε χρειαζόταν να ανησυχώ για το αν θα με έβλεπε κανένας. Μετά βγήκα και πάλι έξω και περίμενα στο διάδρομο. Προσποιήθηκα πως εκείνη τη στιγμή είχα φτάσει μπροστά από την αίθουσα για να μην κινήσω υποψίες. Δεν ήμουν από τα άτομα που πάνε αμέσως στο μάθημα. Ο κανόνας ήταν είτε να μπαίνω τελευταία στιγμή είτε να αργώ. Βέβαια ο καθηγητής με κοίταξε λίγο περίεργα όταν με είδε να μπαίνω αμέσως μετά από εκείνον αλλά δεν ήταν κάτι για το οποίο θα μπορούσε να παραπονεθεί κι έτσι δεν είπε τίποτα –ευτυχώς.
Η ώρα πέρασε πολύ αργά. Αν η Μέλανι δεν καθόταν δίπλα μου θα ήταν και βαρετά. Η ένταση όμως και ο φόβος που μου δημιουργούσε με έκαναν να είμαι διαρκώς σε επιφυλακή περιμένοντας επίθεση. Όσο συγκρατημένη κι αν έδειχνε δεν είχα ξεχάσει τα «καλά λόγια» που είχε γράψει για το αίμα μου. Η αλήθεια είναι βέβαια πως το θεωρούσα λίγο απίθανο να μου επιτεθεί μπροστά σε τόσο κόσμο αλλά και πάλι δεν ήθελα να χαλαρώσω.
Όταν επιτέλους χτύπησε το κουδούνι για διάλλειμα σχεδόν πετάχτηκα πάνω και βγήκα όσο πιο γρήγορα μπορούσα από την τάξη. Πάει όλη η προσποίηση και η προσπάθεια να μην κινήσω υποψίες! Μόλις τους είχα προσφέρει ένα ολοκαίνουργιο θέμα για τη συμπεριφορά του φρικιού! Όμως αφού δε με ένοιαζε δεν έδωσα σημασία στα παραξενεμένα βλέμματα της τάξης και βγήκα έξω.
Ό Άνταμ με περίμενε μπροστά από την πόρτα.
«Καλά, εσύ δεν υποτίθεται πως έχεις μάθημα στην άλλη πλευρά του κτιρίου;» ρώτησα.
«Υποτίθεται» είπε και χαμογέλασε. «Αλλά επίσης υποτίθεται πως εσύ έχεις μάθημα με ένα τέρας και ήθελα να είμαι σίγουρος πως δε θα σου κάνει τίποτα».
«Έλα τώρα, τα παραλές!» έκανα χωρίς να εκδηλώνω ούτε στο ελάχιστο τον προηγούμενο φόβο μου.
«Δεν είμαι και τόσο σίγουρος». Εκείνη τη στιγμή η Μέλανι βγήκε από την τάξη. Μου έριξε ένα σύντομο αλλά αρκετά δολοφονικό βλέμμα, γύρισε την πλάτη και απομακρύνθηκε.
«Πάμε!» γρύλισε ο Άνταμ και με οδήγησε προς την αντίθετη κατεύθυνση.
«Δε θέλω να κάθεσαι με τη Μέλανι» έκανε όταν πλέον είχαμε απομακρυνθεί αρκετά.
«Ούτε κι εγώ», παραδέχτηκα. «Αλλά αν ζητήσω ξαφνικά να αλλάξω θέση τότε θα κινήσω υποψίες. Και ποιος θα κάτσει μαζί μου;»
«Δίκιο έχεις με αυτό… Θα φανεί περίεργο αν ξαφνικά και φαινομενικά χωρίς λόγο ζητήσεις να αλλάξεις θέση. Αλλά δεν αντέχω να σκέφτομαι ότι ίσως να σου συμβεί κάτι κακό».
«Ηρέμησε Άνταμ!» αποκρίθηκα. «Τίποτα δεν πρόκειται να μου συμβεί, στο υπόσχομαι!»
«Δεν μπορείς να δώσεις τέτοιες υποσχέσεις» απάντησε. «Όμως για την ώρα δε βλέπω άλλη λύση από το να ανεχτώ να κάθεσαι μαζί της». Μετά χαμογέλασε και πρόσθεσε εύθυμα: «Και να κάνω κοπάνες στην Κοινωνιολογία να σε προσέχω!»
«Να σου πω την αλήθεια, εγώ θα ήθελα πάρα πολύ να έχω μια καλή δικαιολογία να κάνω κοπάνες στην Κοινωνιολογία!» είπα γελώντας για να ελαφρύνω το κλίμα.
Ακριβώς εκείνη τη στιγμή το κουδούνι χτύπησε, βγάζοντάς και τους δυο μας από τη δύσκολη θέση. Με πήγε ως την τάξη που είχα το επόμενο μάθημα.
«Να προσέχεις!» είπε τρυφερά και με φίλησε.
«Θα προσέχω!» απάντησα και μπήκα μέσα για μια ακόμα βαρετή ώρα την οποία ευτυχώς μοιραζόμουν με τη Ζοζεφίν.

Εκτός από την ώρα με τη Μέλανι η υπόλοιπη μέρα κύλησε αρκετά γρήγορα. Βέβαια στο μεσημεριανό η Μέλανι δεν ήρθε στο τραπέζι μας, αλλά κατέλαβε ένα άλλο απόμερο με την αθάνατη παρέα της. Εγώ έριχνα μερικές κλεφτές ματιές σε αυτούς τα πρώτα δέκα λεπτά. Όμως, κάποια στιγμή το βλέμμα μου συναντήθηκε με το δολοφονικό και γεμάτο μίσος και απέχθεια της Άναμπελ κι έτσι σταμάτησα να κοιτάω.

Όταν επιτέλους χτύπησε το τελευταίο κουδούνι εγώ ήμουν από τους τελευταίους που έφυγαν. Κανόνιζα να βγω το απόγευμα με τη Ζοζεφίν, την Έμιλι και τον Τζέισον.
Καθώς κατευθυνόμουν σχεδόν μόνη μου για την πύλη του σχολείο ένιωσα ένα άγγιγμα στον ώμο μου. Γύρισα και είδα τη Μέλανι. Ενστικτωδώς απέφυγα να την κοιτάξω στα μάτια.
«Τι θέλεις;» ρώτησα όσο πιο φιλικά μπορούσα.
«Πρέπει να μιλήσουμε!» απάντησε με επιτακτικό τόνο. Με τράβηξε σε έναν άδειο διάδρομο. Η μοναδική σκέψη που έκανα ήταν ότι έπρεπε να φύγω όσο πιο γρήγορα γινόταν από κοντά της. Ίσως να ήθελε να με ξεμοναχιάσει για να «φάει».
«Μέλανι, πρέπει να γυρίσω σπίτι», της είπα, χωρίς βέβαια να περιμένω κάτι τόσο απλό να την κάνει να με αφήσει.
«Δε θα πάρει πολύ», έκανε ήρεμα και μετά άλλαξε τον τόνο της και συνέχισε γεμάτη οργή. «Απλά ήθελα να σου πω να μην ξαναπάρεις το ημερολόγιό μου! Ποτέ!»
«Το ημερολόγιό σου;» ρώτησα κάνοντας την ανήξερη.
«Έλα τώρα Άλις! Μην κάνεις πως δεν ξέρεις!»
«Μα δεν…» προσπάθησα να πω, αλλά η Μέλανι με διέκοψε.
«Άλις! Μπορώ σε μυρίσω πάνω του! Το είχες! Δεν μπορείς να το αρνηθείς, δε χάβω το ψέμα σου!»
«Σκοπός μου ήταν να σε βοηθήσω και να στο δώσω πίσω!» φώναξα.
«Ναι, ε; Λοιπόν φαίνεται πως δεν πέτυχες σε κανένα από τα δύο!» ούρλιαξε η Μέλανι. «Δεν ξέρεις σε τι μπελάδες μπορεί να μπλέξω λόγω της δικιάς σου αδιακρισίας! Ούτε που μπορείς να φανταστείς!»
Σε αυτό δεν είχα τίποτα να πω. Ήξερα πως είχε δίκιο, πως αν το ανακάλυπταν οι άλλοι η ζωή της θα καταστρεφόταν.
Η Μέλανι πήρε μια βαθιά ανάσα. «Θα κάνω ό,τι πρέπει να γίνει με σένα», είπε πιο ήρεμα και με κράτησε σφιχτά για να μη φύγω. «Αλλά πρώτα, ας ωφεληθώ κι εγώ λίγο».
Με μια απότομη κίνηση έφερε καρπό μου στο στόμα της. Ήξερα τι ήθελε να κάνει αλλά δεν μπόρεσα να αντιδράσω. Μια σουβλιά πόνο διαπέρασε το σημείο που τρύπησαν τα δόντια της και το αίμα άρχισε να ρέει.
«Τι κάνεις;!» είπα ξέπνοα. «Σταμάτα!» Η φωνή μου δεν ήταν τόσο δυνατή όσο θα ήθελα. Σχεδόν δεν ακουγόταν. Δεν ήξερα αν η Μέλανι την άκουσε ή όχι αλλά δεν έδειξε να τη νοιάζει. Έκανα ξανά μια απόπειρα να τραβηχτώ από αυτήν για να ξεφύγω αλλά το μόνο που κατάφερα ήταν να χειροτερέψω τον πόνο στο χέρι μου και να την εξαγριώσω. Με συγκράτησε με ακόμα περισσότερη δύναμη και συνέχισε να πίνει. Ένιωθα τις φλέβες μου σαν ζωντανά καλαμάκια.
Όσο η Μέλανι έπινε εγώ φυσικά αισθανόμουν όλο και πιο αδύναμη και κουρασμένη. Σταμάτησα να αντιστέκομαι. Το μόνο που ήθελα ήταν να με αφήσει και να φύγει. Να μπορέσω να ξαπλώσω κάπου. Το πάτωμα φαινόταν πολύ βολικό ξαφνικά.
«Σε παρακαλώ σταμάτα» προσπάθησα να πω. Δεν ήξερα καν αν βγήκε καθόλου ήχος.
Για πρώτη φορά μου πέρασε από το μυαλό ότι αν συνέχιζε έτσι θα με σκότωνε. Δεν έπρεπε να γίνει αυτό! Είχα υποσχεθεί στον Άνταμ ότι θα πρόσεχα, ότι τίποτα δε θα μου συνέβαινε. Όμως εκείνη τη στιγμή δεν έβρισκα κανένα δυνατό τρόπο για να κρατήσω την υπόσχεσή μου.
Ξαφνικά ένιωσα να αποτραβιέμαι βίαια από τη λαβή της Μέλανι. Κάποιος με είχε ελευθερώσει από αυτήν και με κρατούσε. Δεν έκανα καμία προσπάθεια να σταθώ όρθια. Ο σωτήρας μου με συγκράτησε.
«Δε θα την ξαναπλησιάσεις!» άκουσα τον Άνταμ να λέει. Πρέπει να φώναζε, αλλά δεν μπορούσα να το πω με σιγουριά γιατί η φωνή φαινόταν να έρχεται από μακριά.
«Πρέπει να της σβήσω τη μνήμη!» η φωνή της Μέλανι ήταν συριστική.
«Θα το κάνω εγώ αυτό! Εσύ να φύγεις πριν σε σκοτώσω, κατάλαβες; Η υπομονή μου εξαντλείται!»
Θα μου έσβηνε τη μνήμη; Μου είχε υποσχεθεί πως δε θα το έκανε! Μου είχε πει πως δε θα έκρυβε πλέον τίποτα από μένα!
«Μην ανησυχείς», ψιθύρισε ο Άνταμ σαν να είχε διαβάσει τη σκέψη μου. «Δεν πρόκειται να σου κάνω τίποτα». Μάλλον για να τα λέει αυτά η Μέλανι θα είχε ήδη φύγει. «Τώρα, αγάπη μου, μπορείς αν θες να κοιμηθείς» ψιθύρισε πάλι σαν να είχε μαντέψει κι αυτή μου την επιθυμία. Δε χρειαζόταν να μου το πει δεύτερη φορά. Άφησα όλες τις αντιστάσεις μου να πέσουν και να με αφήσουν στο κενό της αναισθησίας, ξέροντας πως αφού ο Άνταμ ήταν μαζί μου όλα θα πήγαιναν καλά με κάποιο τρόπο.

ελπιζεις? μα φυσικα και μας αρεσει. πως αλλιως θα μπορουσε να γινει?

λοιπον, ειναι οντως περιεργο ποσο ευκολα ανλλαζει η γνωμη του ανθρωπου για καποιον. βεβαια μετα απο οσα εμαθε η αλις για την μελ ειναι λογικο. αλλα και παλι. φιλες ηταν.

οσο για αυτο που εκανε η μελ. τα νευρα μου. ηθελα να την πιασω και να την χτυπαω κατω για ωρες. οχι οτι θα παθαινε τιποτα, αλλα για να εκτονωθω. τι ηλιθια!!!
και ο ανταμ. τι γλυκος!!!

Δε θα μπορούσε να γίνει αλλιώς λες?

Η Άλις και η Μελ ήταν φίλες, αλλά από τη στιγμή που η Μελ τους είχε εντελώς γραμμένους και έλεγε πως ήθελε να πιει το αίμαι της Άλις η κατάσταση δεν είναι και πολύ φιλική.
Την καημένουλα λοιπόν θες να τη σπάσεις στο ξύλο? (Δίκιο έχεις!!!)
Ο Άνταμ πρέπει να είναι γλύκος με την Άλις, όσο να 'ναι, και να θέλει να την προστατέψει. (Έτσι δε γίνεται στα τυπικά εφηβικά με βρικόλακες?)

Από την μεριά της Μελ, τουλάχιστον, η φιλία τους είχε τελειώσει. Και αυτό δεν συνέβη ex abrupto (ξαφνικά) Ήταν μια πρώιμη διαδικασία που έγινε μέσα της, για να εκδηλωθεί κάπως απρόσμενα και άτσαλα χάρη στην επιθυμία της για αίμα.

Όσο για την Μελ, γκρρρρ, μόνο τον εαυτό της σκέφτηκε! Ούτε καν δίστασε όσο έπινε! Θα μπορούσε άνετα να την σκοτώσει! Ευτυχώς που ο Άνταμ ήρθε πάνω στην κατάλληλη στιγμή (και ναι, αυτό είναι το σύνηθες όσον αφορά την ''εφηβική βαμπιρική λογοτεχνία'', παρόλα αυτά δεν μας πειράζει να βλέπουμε ή να διαβάζουμε τέτοιου είδους σκηνές ξανά και ξανά

Χαίρομαι που δε σας πειράζει γιατί εμένα που γράφω να πω την αλήθεια δε μου φαίνεται και πολυ θετικό, αλλά αν δεν ήταν εκεί να τη σώσει τότε θα πέθαινε και θα τέλειωνε και η ιστορία, άρα ήταν κάτι σαν αναγκάιο κακό.

βασικα εγω πιστευω οτι δεν ηταν αναγκαιο να ερθει ο ανταμ να την σωσει. θα μπορουσε απλα να λιποθυμησει (εξαλλου ηταν στα προθυρα), και η μελ τρομαγμενη να την αφησει και να φυγει. εξαλλου ως αρχαρια που ειναι, δεν ξερει ακομα καλα ποτε σκοτωνει καποιον και ποτε οχι.

αλλα μαλλον η εμφανιση του ανταμ βοηθαει και στο να πιστεψει η μελ οτι ο ανταμ εσβησε την μνημη της αλις και να μην ξανα ασχοληθει.

και συμφωνω και με την argy. η φιλια τους απο την μερια της μελ ειχε τελειωσει. εδειχνε μεγαλη αγανακτηση και ζηλια απεναντι στην αλις απο καιρο (ετσι τουλαχιστον φανηκε στο ημερολογιο της). αρα μαλλον η μεταμορφωση της ηταν και η ευκαιρια που ζητουσε να απομακρυνθει. ηταν το κινητρο της για να αλλαξει. για να γινει καποια αλλη.

και παρολο που θα λυπηθω αν παθει κατι, θελω να δω την φατσα της οταν ο ανταμ μεταμορφωσει την αλις

Θα τη δεις και τη φάτσα της!!!

ανυπομονω
ειμαι κακια, το ξερω. αλλα αξιζει και στην μελ και στην αναμπελ

πολυ καλο Raven! και γω θελω η Αλις να γινει βρυκόλακας !!!

και θα γινει

αντε..την συνεχεια ποτε βλεπεις να την ανεβαζεις; (το αντε παει στην Μελανι!)

Είναι σχεδόν έτοιμη!

Ωραίααα!!! Θα περιμένουμε με ανυπομονησία

Εσύ ξέρεις κάποια πράγματα ήδη. Είναι από αυτά που μου συνέστησες να βάλω.

Το ξέρω, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ανυπομονώ να τις δω διατυπωμένες

Σύντομα!!!

ναι. πολυ συντομα!!!
και αν και δεν ξερω τι της συνεστησες να βαλει, ειναι μια χαρα διατυπωμενο