Όνειρο στο Σκοτάδι

Ορίστε, διατυπωμένο!

21ο κεφάλαιο

«... και το ξέρεις ότι μας βάζεις σε κίνδυνο με το να προστατεύεις τη θνητή!» ήταν το πρώτο πράγμα που άκουσα όταν ξύπνησα. Η φωνή που μιλούσε ήταν γυναικεία και αρκετά εκνευρισμένη.
«Λαβίνια, έπρεπε να την προστατεύσω. Θα τη σκότωνε!» άκουσα τον Άνταμ να λέει. Λαβίνια; Κάτι μου έλεγε αυτό το όνομα.
«Ε, και;» έκανε μια αντρική φωνή.
«Δεν μπορούμε να αφήνουμε τους ανθρώπους να πεθαίνουν για τα λάθη τα δικά μας!» είπε και πάλι ο Άνταμ. Προς στιγμήν σκέφτηκα να ανοίξω τα μάτια μου να δω που ήμουν και ποιοι μιλούσαν, αλλά αποφάσισα πως θα ήταν καλύτερα να κάνω την κοιμισμένη για να ακούσω κι άλλα και να «ξυπνήσω» όταν θα έφευγαν οι δύο άγνωστοι βρικόλακες.
«Σ’ αυτό έχεις δίκιο, αλλά και πάλι, αν μάθουν οι ανώτατοι του οίκου ότι δεν της έσβησες τη μνήμη τότε θα έχουμε μπελάδες!» είπε ξανά η κοπέλα, αυτή τη φορά με περισσότερη ηρεμία. «Ακόμα κι αν είχες μπλέξει μόνο εμάς τους δύο σε αυτό, δε θα με πείραζε τόσο, σου χρωστάω πολλά… Αλλά τώρα έμπλεξες και τον Ρέυμοντ!»
«Λαβίνια, κι εγώ του χρωστάω…» είπε ο Ρέυμοντ. «Εδώ και εκατό χρόνια του χρωστάω τη ζωή μου».
«Ναι, κι αν μάθει η Ζενεβίβα πώς τον ξεπλήρωσες, τότε θα τη χάσεις!» έκανε ειρωνικά η Λαβίνια.
«Αφού τη σώσαμε μπορείτε να φύγετε! Κι αν δεν το πείτε σε κανέναν δε θα φτάσει στη Ζενεβίβα», είπε ο Άνταμ, που ακουγόταν προβληματισμένος αλλά κι εκνευρισμένος.
Άκουσα τους δύο βρικόλακες να βγαίνουν από το δωμάτιο. Τώρα έπρεπε να περιμένω λίγο πριν «συνέλθω». Δεν κατάλαβα πως ο Άνταμ με είχε πλησιάσει πριν τον νιώσω να μου πιάνει το χέρι.
Περίμενα μερικά λεπτά και μετά διστακτικά άνοιξα τα μάτια μου. Ο Άνταμ με κοιτούσε. Τα πράσινα μάτια του κάλυπτε ένα σύννεφο ανησυχίας. Το βλέμμα του φωτίστηκε μόλις αντιλήφθηκε πως είχα επανέλθει. Με αγκάλιασε προσεκτικά.
«Πώς νιώθεις, Άλις;» ρώτησε.
«Καλά… Λίγο ζαλισμένη, αλλά γενικά εντάξει. Πού είμαστε;» ρώτησα κοιτώντας το χώρο γύρω μου. Ήταν ένα δωμάτιο που σίγουρα δεν ήταν νοσοκομείου. Οι τοίχοι ήταν βαμμένοι ένα διακριτικό μπεζ και δεν υπήρχαν πουθενά παράθυρα. Το κρεβάτι που βρισκόμουν είχε ουρανό και κουρτίνες γύρω του. Όχι από τις κλασικές αραχνοΰφαντες, αλλά βαριές σε ένα σκούρο κόκκινο χρώμα. Απέναντι υπήρχε ένας καθρέφτης, που έδειχνε παλιός.
«Είμαστε στο σπίτι μου», απάντησε ο Άνταμ. «Σε έφερα εδώ όταν φύγαμε από το σχολείο». Πολύ ευγενικά το έθετε ότι στην πραγματικότητα με κουβάλησε ψόφια από το σχολείο στο σπίτι του.
«Και τι έγινε μετά;» ρώτησα θέλοντας να καλύψω τα κενά που είχα.
«Μετά που σε έφερα εδώ με βοήθησε η Λαβίνια, που την έχω σαν αδερφή μου, και ο Ρέυμοντ να σε συνεφέρουμε, δηλαδή να σου βάλουμε αίμα». Πάλι, πολύ ευγενικά το έθετε ότι τους είχε αναγκάσει επειδή του χρώσταγαν χάρη. «Ο Ρέυμοντ μετά που μεταμορφώθηκε μελέτησε ιατρική και ήξερε τι να κάνει. Η Λαβίνια βρήκε το αίμα».
«Η Λαβίνια… Κάτι μου λέει το όνομα…» είπα, σκεπτόμενη δυνατά.
«Η Λαβίνια είναι εκείνη που έπρεπε να εκπαιδεύσω και με κράτησε μακριά από την Έμελιν. Και αυτή επίσης με βοήθησε να μην πεθάνω μετά που την έχασα», απάντησε ο Άνταμ.
«Α, γι αυτό μου φαινόταν γνωστό», μουρμούρισα.
Ο Άνταμ δεν απάντησε, αλλά με φίλησε απαλά και με ξαναγκάλιασε.
«Δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι που συνήλθες!» είπε και ακουγόταν πραγματικά σα να είχε φύγει από πάνω του ένα τεράστιο βάρος.
«Υπήρχε περίπτωση να μη συνέλθω;»
«Αν είχα έρθει λίγα λεπτά αργότερα θα ήταν πολύ αργά για να σε σώσω».
«Δεν το πιστεύω αυτό!» είπα. «Η Μέλανι δε θα με σκότωνε! Ήμασταν φίλες!»
«Δεν είδα να τη σταματάει αυτό! Πιστεύω πως αν δεν είχα έρθει θα σε είχε σκοτώσει. Όσο φίλη σου κι αν ήταν, είναι επίσης και πρόσφατα μεταμορφωμένη, πράγμα που σημαίνει ότι χωρίς κάποιον να την καθοδηγεί δεν ξέρει πότε πρέπει να σταματήσει».
Δεν είχα κάτι να πω για αυτό. Ήταν αλήθεια πως κι εγώ είχα νιώσει ότι ίσως και να με σκότωνε αν δεν επενέβαινε ο Άνταμ. Ο Άνταμ λοιπόν με είχε σώσει πάλι. Η συνειδητοποίηση αυτού του γεγονότος δε με έκανε να νιώθω καλά. Δεν ήθελα να εξαρτώμαι από κανέναν με οποιοδήποτε τρόπο, ακόμα κι απ’ τον Άνταμ. Έπρεπε να βρω τρόπο να προστατεύω τον εαυτό μου. Ίσως αν τον ρωτούσα να μου πει πώς σκοτώνονται οι βρικόλακες, έτσι ώστε να μπορώ να κάνω κάτι σε περίπτωση άλλης επίθεσης, θα μπορούσα να έχω κάποια σχετική αυτοδυναμία.
Πάνω που πήγαινα να τον ρωτήσω μπήκε μέσα μια κοπέλα, κατά πάσα πιθανότητα η Λαβίνια. Τα μαλλιά της είχαν το πιο ανοιχτόχρωμο ξανθό που θα μπορούσα να φανταστώ και τα μάτια της ήταν ένα επίσης πολύ ανοιχτό πράσινο. Και ήταν ακόμα πιο χλωμή από τον Άνταμ. Με κοίταξε για μερικά δευτερόλεπτα με οίκτο και υπεροψία και μετά γύρισε στον Άνταμ.
«Άνταμ, η Ζενεβίβα θέλει να σου μιλήσει» είπε σοβαρά.
«Είναι εδώ;» ρώτησε έκπληκτος.
Η Λαβίνια αναστέναξε. «Φυσικά και δεν είναι εδώ! Στο τηλέφωνο είναι! Μπορεί να έχεις ζήσει όλες τις εξελίξεις από πρώτο χέρι, αλλά έχεις παραμείνει στο μεσαίωνα».
Ο Άνταμ γέλασε, κοίταξε τη Λαβίνια και μετά εμένα. «Θα μείνω μαζί της, μην ανησυχείς!» είπε η Λαβίνια. «Εσύ πήγαινε να δεις τι σε θέλει η Ζενεβίβα. Ξέρεις ότι μισεί την τεχνολογία. Για να σε πάρει τηλέφωνο λοιπόν είναι επείγον!»
Ο Άνταμ έφυγε από το δωμάτιο κι έμεινα μόνη μου με τη Λαβίνια. Για μερικά δευτερόλεπτα μείναμε και οι δύο εντελώς ακίνητες.
«Ε, γεια σου Λαβίνια. Είμαι η Άλις», είπα για να σπάσω τη σιωπή.
Η Λαβίνια δεν απάντησε αμέσως. «Χαίρομαι που σε γνωρίζω Άλις», είπε μετά από λίγη σκέψη. Στην πραγματικότητα την είχα ακούσει να μιλάει και ήξερα ότι δε χαιρόταν καθόλου που με γνώριζε, αλλά έπρεπε να της το αναγνωρίσω πως φερόταν με ευγένεια.
Χαμογέλασα και περίμενα να πει κάτι άλλο ή να μου έρθει εμένα κάτι να πω. Η Λαβίνια χαμογέλασε κι εκείνη και κάθισε δίπλα μου. «Λοιπόν, τελικά καλά έκανε και σε έσωσε ο Άνταμ», είπε. «Φαίνεται ότι μπορείς να τον κάνεις ευτυχισμένο».
«Το ελπίζω», είπα.
«Σίγουρα! Πριν σε γνωρίσει ήταν κυριολεκτικά καταθλιπτικός. Και αν και τον αγαπάω σαν αδερφό μου είναι πολύ εκνευριστικό να συζείς με έναν που είναι δυστυχισμένος και δεν μπορεί να κάνει κάτι για να σταματήσει να είναι!»
«Χαίρομαι που μπορώ να κάνω κάτι γι αυτόν», αποκρίθηκα αναρωτώμενη αν η Λαβίνια με είχε όντως ξεμισήσει.
«Πίστεψέ με, είσαι η μόνη που μπορεί» είπε. «Και σ’ ευχαριστώ που τον έβγαλες από την κατάσταση που ήταν».
Εκείνη τη στιγμή ο Άνταμ μπήκε στο δωμάτιο. Από την έκφρασή του έβλεπα πως τα νέα που του είχε πει η Ζενεβίβα δεν ήταν ευχάριστα.
«Τι ήθελε;» ρώτησε η Λαβίνια χωρίς να απομακρυνθεί από μένα.
«Ήθελε να ρωτήσει αν είχα σβήσει τη μνήμη της Άλις. Της είπα ότι μόλις συνήλθε και δεν πρόλαβα και μου είπε να μην κάνω τίποτα γιατί πρέπει να θυμάται το περιστατικό για τη δίκη της Μέλανι».
«Τη δίκη της Μέλανι;» ρώτησα ταραγμένη.
«Ναι, η φίλη σου θα δικαστεί απόψε για την παραβίαση κάποιων βασικών κανόνων του οίκου της και πρέπει να είσαι εκεί», απάντησε ο Άνταμ.
«Απόψε;» ρώτησα και πάλι. «Ωχ! Υποτίθεται ότι θα έβγαινα με τους άλλους! Τι ώρα είναι;»
«Τυπική ανθρώπινη συμπεριφορά!» έκανε η Λαβίνια μέσα από τα δόντια της. «Είναι έξι παρά είκοσι».
«Έξι είχαμε πει να βγούμε. Πρέπει να τους πάρω τηλέφωνο! Και να πάρω στο σπίτι να πω ότι…»
«Χαλάρωσε λίγο Άλις» είπε ο Άνταμ που εν τω μεταξύ είχε έρθει δίπλα μου και μου χάιδευε τα μαλλιά. «Πάρε τηλέφωνο κάποια από τις φίλες σου και πες ότι κάτι προέκυψε με την οικογένεια και δεν μπορείς. Μετά πάρε στο σπίτι σου και πες ότι θα κοιμηθείς στης Μέλανι».
«Εντάξει», απάντησα ήρεμα και έκανα ό,τι μου είπε. Η Ζοζεφίν ψιλοθύμωσε που πάλι θα έμενα σπίτι αντί να πάω βόλτα μαζί τους και η μαμά που απάντησε στο σπίτι είπε πως ήταν εντάξει να κάνω ό,τι ήθελα, αρκεί να μην κοιμόμουν αργά για να μπορέσω να πάω στο σχολείο το πρωί.
«Ωραία», έκανε η Λαβίνια μόλις τελείωσα με τα τηλεφωνήματα. «Τώρα πρέπει να σου βρω κάτι να βάλεις».
«Δεν μπορώ να πάω με τα ρούχα μου;» ρώτησα.
«Όχι βέβαια! Αν σε καλούσαν στο ανθρώπινο δικαστήριο θα πήγαινες με το σκισμένο τζιν και τα αθλητικά;» απάντησε.
Κούνησα αρνητικά το κεφάλι. «Ακριβώς! Τώρα, αν θες μπορείς να κάνεις μπάνιο. Η πόρτα στα αριστερά σου είναι το μπάνιο», είπε δείχνοντας μια πόρτα μέσα στο δωμάτιο που είχα περάσει για ντουλάπα. «Κάνε και τα μαλλιά σου για να σε χτενίσω καλύτερα!» φώναξε αφού είχε φύγει από το δωμάτιο.
Εγώ υπάκουσα και σηκώθηκα από το κρεβάτι. Η γη ξαφνικά άρχισε να γυρίζει και αναγκάστηκα να ξανακάτσω. Η Μέλανι πρέπει να είχε πιει πολύ αίμα…
Όταν ο κόσμος σταθεροποιήθηκε εγώ ξανασηκώθηκα, πιο αργά αυτή τη φορά. Ευτυχώς δε ζαλίστηκα πάλι. Πήγα με αργά βήματα ως το μπάνιο και γδύθηκα. Για πρώτη φορά παρατήρησα τον επίδεσμο στο δεξιό καρπό μου. Υπήρχε πάνω του λίγο αίμα. Πολύ προσεκτικά άρχισα να τον ξετυλίγω.
Το θέαμα στο χέρι μου με φρίκαρε. Ήταν μια σχετικά βαθιά πληγή που ένα σημείο της θύμιζε σημάδια από δόντια, ενώ το υπόλοιπο είχε ακαθόριστο σχήμα. Απέστρεψα το βλέμμα μου από την πληγή και μπήκα μέσα στο ντους. Έκανα το μπάνιο όσο πιο γρήγορα μπορούσα γιατί και το νερό και το σαπούνι που έπεφταν πάνω στην πληγή με πονούσαν.
Τυλίχτηκα με μια από τις πετσέτες και βγήκα. Το δωμάτιο ήταν άδειο, αλλά πάνω στο κρεβάτι ήταν απλωμένα τα ρούχα που μου είχε βρει η Λαβίνια. Ήταν μια μαύρη κοντομάνικη δαντελωτή μπλούζα, μια μαύρη απλή φούστα που έφτανε ως το γόνατο και μαύρες γόβες. Τα πήρα στο μπάνιο και ντύθηκα, φροντίζοντας να μην ακουμπήσω την πληγή μήπως λερωθούν. Δεν έβαλα τις γόβες γιατί δεν ήμουν σίγουρη αν η ισορροπία μου ήταν αρκετά καλή ακόμα για να μην πέσω.
Όταν βγήκα έξω με περίμενε ο Άνταμ. Φορούσε ένα μαύρο απλό κουστούμι, που μάλλον σήμαινε πως θα ερχόταν μαζί μου. Μου χαμογέλασε.
«Είσαι πανέμορφη!» είπε σιγανά.
«Κι εσύ δεν πας πίσω», απάντησα. «Δεν το περίμενα να σου πηγαίνουν τόσο πολύ τα επίσημα ρούχα!»
Εκείνος χαμογέλασε ξανά και με πήρε στην αγκαλιά του. Δεν είχαμε καθίσει παρά μερικά λεπτά όταν μπήκε μέσα η Λαβίνια. Φορούσε ένα μοβ μεταξωτό φόρεμα, περίπου στο ύψος της φούστας, μοβ γόβες, ένα κολιέ από αμέθυστο, ταιριαστά μακριά σκουλαρίκια και είχε πιάσει τα μαλλιά της σε έναν ψηλό κότσο. Το βάψιμό της ήταν πολύ ελαφρύ που σχεδόν δε φαινόταν καμία αλλαγή.
«Άνταμ, ώρα να φεύγεις!» πρόσταξε. «Εσύ Άλις κάτσε στο σκαμπό μπροστά στον καθρέφτη και εμπιστέψου σε μένα τα μαλλιά και το βάψιμο».
Ο Άνταμ βγήκε από το δωμάτιο κι εγώ κάθισα. Δεν είχα δει τον εαυτό μου στον καθρέφτη πιο πριν, αλλά παρατηρούσα τώρα πως τα ρούχα όντως μου πήγαιναν.
«Καλύτερα θα ήταν αν έβγαζες τα σκουλαρίκια νυχτερίδες» μου είπε. «Θα σου βρω εγώ αλλά πιο ταιριαστά για την περίσταση».
Μόλις τα έβγαλα η Λαβίνια μου έδωσε ένα ζευγάρι διαμαντένιες σταγόνες, που αν και δε θα έπαιρνα ποτέ για τον εαυτό μου, σίγουρα πήγαιναν καλύτερα με τα ρούχα. Όταν τα έβαλα η Λαβίνια μου είπε να χαλαρώσω και να την αφήσω να με φτιάξει. Εγώ έκλεισα τα μάτια μου και περίμενα να μου πει πότε είχε τελειώσει. Πρέπει να πέρασε πάνω από μια ώρα όταν επιτέλους μου είπε πως ήμουν έτοιμη.
Άνοιξα τα μάτια μου και τρόμαξα να αναγνωρίσω τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Η Λαβίνια είχε πιάσει τα μαλλιά μου σε έναν περίτεχνο κότσο από τον οποίο έφευγαν μερικές μπούκλες. Το σκούρο μου βάψιμο είχε δώσει τη θέση του σε ένα πολύ πιο ελαφρύ που έμοιαζε κάπως με το δικό της.
«Μου φαίνεται πως είμαι έτοιμη να πάω σε δεξίωση και όχι σε δίκη», παρατήρησα.
«Οι δίκες των βρικολάκων είναι κάτι σαν δεξιώσεις», αποκρίθηκε αινιγματικά. «Θα συναντήσεις πολλούς επίσημους και πρέπει να κάνεις καλή εντύπωση».
«Πού θα γίνει η δίκη;» ρώτησα.
«Στο σπίτι μιας που λέγεται Άναμπελ. Δε θα είναι στο δικαστήριο του οίκου γιατί η Μέλανι δε σκότωσε κανέναν άρα δεν είναι τόσο σημαντικό για να πάει εκεί».
Πίστευα πως δε θα πήγαινα ξανά στο σπίτι της Άναμπελ, ειδικά μετά την υπόσχεση που είχα δώσει στον Άνταμ. Όμως έτσι όπως είχαν έρθει τα πράγματα θα ξαναπήγαινα. Και δε χαιρόμουν ούτε στο ελάχιστο!
Ο Άνταμ μπήκε μέσα στο δωμάτιο. Η έκφρασή του ήταν σοβαρή, αλλά όταν με είδε χαμογέλασε και ήρθε κοντά μου. Πήγε να με αγκαλιάσει αλλά σταμάτησε.
«Πρέπει να δέσουμε το χέρι σου», είπε, κοιτώντας προσεκτικά την πληγή. Έφερε επίδεσμο από το μπάνιο και με πολύ απαλές κινήσεις τύλιξε το τραύμα.
Μετά με κοίταξε πάλι, με αγκάλιασε και με φίλησε. «Σου υπόσχομαι πως όλα θα πάνε καλά εκεί», ψιθύρισε.
«Το ξέρω», απάντησα, αν και δεν ήμουν καθόλου σίγουρη. Ήθελα όμως να το ακούσει εκείνος γιατί παρ’ όλο που έδειχνε ψύχραιμος ήξερα ότι δεν ήθελε να πάμε και φοβόταν για μένα.
Βγήκαμε από το δωμάτιο και προχωρήσαμε σε ένα διάδρομο με μερικές κλειστές πόρτες. Στο τέλος του διαδρόμου υπήρχε μια σκάλα που οδηγούσε προς τα πάνω. Ανεβήκαμε και βγήκαμε σε ένα κομψό σαλόνι. Συνεχίσαμε, πάντα αμίλητοι και οι τρεις και βγήκαμε έξω, όπου ήταν παρκαρισμένο ένα μαύρο αυτοκίνητο, που έμοιαζε με αυτά που έβλεπες στις ταινίες του James Bond. Η Λαβίνια πήρε τη θέση του οδηγού ενώ εγώ και ο Άνταμ καθίσαμε αγκαλιασμένοι πίσω και ξεκινήσαμε για το σπίτι της Άναμπελ.

επιτελους. λοιπον. μπορω να πω οτι χαρηκα που θα παει η μελ στο δικαστηριο. της αξιζε. και η ολη σκηνη στο απιτι του ανταμ μου αρεσε. και συμπαθησα αρκετα την λαβινια.

Χάρηκες για την καημενούλα που πάει στο δικαστήριο? Τι άνθρωπος είσαι εσύ ρε παιδί μου!
Έχει κι άλλη σκηνή στο σπίτι του Άνταμ. Και τη Λαβίνια θα τη βλέπεις συχνά.

φυσικα και χαρηκα. και πιστεψε με, πιο σκυλα απο την ιδια την μελ δεν μπορω να γινω με τιποτα

οσο για την λαβινια... ελπιζω να μην αποδειχτει καμια σκυλα και αυτη και χασω πασα ιδεα μετα

Δεν μπορείς να πιεις κανενός το αίμα. Για το σκύλα στο ανθρώπινο δεν μπορώ να ξέρω
Δε νομίζω η Λαβίνια να αποδειχτεί σκύλα. Δηλαδή δεν έχω σκεφτεί να είναι αλλά δεν ξέρω, αν εξυπηρετεί στην ιστορία τότε μπορεί.

νομιζεις οτι δεν μπορω να πιω κανενος το αιμα. αν ειναι να ξεπερασω την μελ, τοτε θα το κανω. σιγα το πραγμα

Καλά, αλλά όχι το δικό μου! Δεν είναι νόστιμο, είναι πολύ κοινό και δε θα σου αρέσει. Άντε βρες κανέναν με ομάδα ΑΒ ή τουλάχιστον Α ή Β και άσε με εμένα να γράφω!

οκ. εσενα θα σε δοκιμασω μολις τελειωσεις με την ιστορια σου. τωρα παω να ψαξω για ενα ΑΒ αρνητικο

Αν περισέψει φέρε κι από 'δω λίγο γιατί διψάω!

οκ. αλλα βρε παιδακι μου μενεις μακρια. αν και μου αρεσει να τρεχω και να νιωθω τον αερα στο προσωπο μου, που να τρεχω τωρα. ασε που πειναω πολυ για να αφησω και επιπλεον. και δεν εχω ορεξη να σκοτωσω κανεναν σημερα. ειμαι στις καλες μου

Ορίστε και το επόμενο κεφάλαιο (που είχα γράψει αλλά ξέχασα να δημοσιεύσω )!

22ο κεφάλαιο

«Άλις, κάνε την αδύναμη για να είμαι συνέχεια δίπλα σου» είπε ο Άνταμ καθώς η Λαβίνια πάρκαρε το αυτοκίνητο στο γκαράζ της Άναμπελ δίπλα σε ένα κάμπριο. «Έτσι θα είμαι σίγουρος πως κανένας δε θα χρησιμοποιήσει υποβολή πάνω σου».
«Εντάξει» συμφώνησα αμέσως. Αν και το να κάνω την αδύναμη πλήγωνε τον εγωισμό μου, ήξερα πως το να έχω τον Άνταμ δίπλα μου μέσα σε ένα σπίτι με πιθανούς εχθρούς θα εξασφάλιζε την προστασία μου.
Ένας μαυροντυμένος άντρας γύρω στα σαράντα, που από τη χλομάδα του ήμουν σίγουρη πως ήταν βρικόλακας, μας άνοιξε την πόρτα. Ο Άνταμ βγήκε πρώτος και με βοήθησε να βγω, υποτίθεται επειδή μόνη μου δεν μπορούσα. Στηρίχτηκα πάνω του για να περπατήσω. Η Λαβίνια και ο μαυροντυμένος τύπος περπατούσαν μπροστά μας.
Μπήκαμε μέσα στο σπίτι από το γκαράζ μέσω μιας πόρτας του υπογείου. Θυμήθηκα την επιθυμία μου να αποκαλύψω τα μυστικά αυτού του μέρους του σπιτιού. Τώρα που ήξερα ήδη κάποια πράγματα και την Άναμπελ και τη φύση της ήθελα ακόμα περισσότερο να δω τι κρυβόταν μέσα στα δωμάτια, όμως οι πόρτες ήταν πάλι κλειστές.
Ανεβήκαμε τις σκάλες και μπήκαμε στο σαλόνι. Οι καναπέδες που θυμόμουν είχαν δώσει τη θέση τους σε μερικές σειρές από καρέκλες, οι οποίες ήταν τοποθετημένες έτσι ώστε να αφήνουν ένα διάδρομο στη μέση του σαλονιού που οδηγούσε σε ένα υπερυψωμένο τμήμα το οποίο θύμιζε κάπως το ανθρώπινο δικαστήριο, όπως το θυμόμουν από τις λίγες δικαστικές ταινίες που είχα δει.
«Αχ, θέλω να κάτσω κάπου. Είμαι τόσο κουρασμένη», γκρίνιαξα στα ψέματα για να δώσω αληθοφάνεια στο ρόλο μου.
Ο μαυροντυμένος γύρισε και με κοίταξε με περιέργεια. Μάλλον είχε πολύ καιρό να το ακούσει αυτό.
«Θα καθίσετε σύντομα», είπε ανέκφραστος και συνέχισε το δρόμο του ως τη μπροστινή σειρά όπου μου υπέδειξε μια θέση. «Εσείς οι δύο θα καθίσετε πιο πίσω» είπε απευθυνόμενος στον Άνταμ και τη Λαβίνια.
«Καλύτερα θα ήταν να καθίσω μαζί της» έκανε ο Άνταμ στον ίδιο τόνο. «Είναι ακόμα πολύ αδύναμη για να σταθεί μόνη της».
«Θα πρέπει να συμβουλευτώ κάποιον ανώτερο γι αυτό», απάντησε ο μαυροντυμένος, έκανε μεταβολή κι έφυγε.
«Μην ανησυχείς, θα με αφήσουν να κάτσω μαζί σου» είπε ο Άνταμ με σιγουριά και κάθισε στην καρέκλα δίπλα μου μέχρι να επιστρέψει ο ταξιθέτης.
Αντί όμως για τον μαυροντυμένο, μια μικρόσωμη μελαχρινή κοπέλα ήρθε σε μας. Ήταν κι αυτή ντυμένη στα μαύρα και φαινόταν να είναι γύρω στα είκοσι ή το πολύ εικοσιπέντε.
«Ο Τζόσουα μου είπε πως πρόεκυψε κάποιο πρόβλημα με σας», είπε με αέρα αφεντικού. Αναρωτήθηκα πόσο σημαντική ήταν για να μιλάει έτσι. Ο Τζόσουα δεν έδειχνε καθόλου άνετος.
«Όχι ακριβώς πρόβλημα», έκανε ο Άνταμ με υπερβολική ευγένεια. «Απλά η θνητή είναι ακόμα πολύ αδύναμη για να μείνει μόνη της και πολύ ταραγμένη για να εμπιστευτεί κανέναν άλλον. Γι αυτό πιστεύω πως θα ήταν καλό να είμαι εγώ μαζί της να την καθησυχάζω και για να στηριχτεί πάνω μου όταν θα έρθει η ώρα να σηκωθεί».
Η κοπέλα έδειξε προβληματισμένη για μερικά δευτερόλεπτα. «Λοιπόν, υποθέτω μπορούν να γίνουν κάποιες ανακατατάξεις στις θέσεις ώστε να μπορέσετε να καθίσετε δίπλα της». Μετά γύρισε στη Λαβίνια και είπε: «Εσείς παρακαλώ ακολουθήστε με!»
Όταν η κοπέλα είπε πως ο Άνταμ μπορούσε να κάτσει δίπλα μου εγώ αμέσως χαλάρωσα. Δεν ήθελα να είμαι μόνη μου ανάμεσα σε άγνωστους βρικόλακες που μπορεί να είχαν τις ίδιες απόψεις για το αίμα μου με τη Μέλανι. Ο Άνταμ αφού ξανακάθισε στην καρέκλα δίπλα στη δικιά μου πήρε το χέρι μου στο δικό του και το έσφιξε, για να μου δείξει πως όλα θα πήγαιναν καλά.
Σιγά σιγά το δωμάτιο άρχισε να γεμίζει. Βρικόλακες, συνήθως ντυμένοι στα μαύρα και πολύ σπάνια στα μοβ, έπιαναν τις θέσεις γύρω μας χωρίς κανένας να τους δείχνει που έπρεπε να κάτσουν. Υπέθεσα πως όλοι τους είχαν παρακολουθήσει δίκη ξανά και ήξεραν πού έπρεπε να πάνε. Ευτυχώς καθόμουν από τη μεριά προς το διάδρομο και δεν έπρεπε να είναι κάποιος άλλος δίπλα μου εκτός από τον Άνταμ. Μέσα στο πλήθος είδα κάπου και την Άναμπελ με τη Σελένα, οι οποίες κάθονταν μερικές σειρές πιο πίσω.
Λίγο μετά που γέμισαν όλες οι καρέκλες, όλοι ξαφνικά σηκώθηκαν. Άνταμ με βοήθησε κι εμένα να σηκωθώ από την καρέκλα και με στήριξε.
«Γιατί σηκωθήκαμε;» ψιθύρισα.
«Θα μπουν οι ανώτατοι του οίκου» απάντησε χαμηλόφωνα ο Άνταμ, και όντως, η κλειστή πόρτα του σαλονιού άνοιξε και μπήκαν μέσα τέσσερις άντρες και μία γυναίκα, όλοι τους ντυμένοι στα κόκκινα.
Προπορευόταν ένας ψήλος, γεροδεμένος άντρας με μακριά ξανθά μαλλιά που πρέπει να ήταν γύρω στα είκοσι όταν μεταμορφώθηκε. Πίσω του ήταν ένας πιο κοντός γκριζομάλλης και ένας άλλος περίπου στο ύψος του ξανθού με κοντά καστανά μαλλιά και τέλειο σώμα. Αυτούς τους δύο ακολουθούσαν ένας άλλος άντρας με μαύρα μαλλιά στο ύψος των ώμων και η γυναίκα. Από όλους όσους είχα δει, αυτή ήταν σίγουρα η πιο ασυνήθιστη φυσιογνωμία. Το δέρμα της ήταν κατάλευκο, ακόμα πιο λευκό από αυτό της Λαβίνια. Τα μαλλιά της ήταν επίσης άσπρα και τα μάτια της είχαν μια απόχρωση του ανοιχτού κόκκινου. Ήταν εντυπωσιακή αλλά, περισσότερο απ’ αυτό, ήταν τρομακτική.
Η πεντάδα κάθισε στις θέσεις των δικαστών. Ο ξανθός κάθισε στη μέση, το πρώτο ζευγάρι κάθισε αριστερά και το άλλο δεξιά του. Τώρα παρατηρούσα πως ο ξανθός ήταν πανέμορφος και η παρουσία του επιβλητική. Μόλις αυτοί πήραν τις θέσεις τους ξανακαθίσαμε.
Ο Άνταμ γύρισε προς το μέρος μου και ψιθύρισε: «Ο κεντρικός λέγεται Κάσιος και είναι ο αρχηγός του οίκου. Ο γερασμένος είναι ο Δράκων και είναι ο διάδοχος του Κάσιου. Ο διπλανός του λέγεται Κόραν. Ο άλλος άντρας είναι ο Τζόζεφ και η κοπέλα δίπλα του λέγεται Έλσα. Η δίκη θα αρχίσει μόλις ο Κάσιος δώσει τη διαταγή».
«Φέρτε την κατηγορούμενη!» ακούστηκε μετά από μερικά λεπτά η βροντερή φωνή του Κάσιου. Η πόρτα του σαλονιού άνοιξε και πάλι και ο Στέφαν έσυρε τη Μέλανι, την οποία είχε δέσει με μια ασημιά αλυσίδα που της είχε προκαλέσει πληγές. Η Μέλανι ούρλιαξε από πόνο. Αιμάτινα δάκρυα έσταζαν από τα μάτια της. Ό,τι και να μου είχε κάνει, εκείνη τη στιγμή τη λυπόμουν. Καθώς ο Στέφαν την έσερνε από μπροστά μας, για να την πάει ως τη θέση του κατηγορούμενου, εκείνη με κοίταξε στιγμιαία. Ήταν ένα βλέμμα γεμάτο φόβο και μίσος που δε θα ξεχνούσα ποτέ.
«Αυτή εδώ που βλέπετε», είπε ο Κάσιος αφού η Μέλανι και ο Στέφαν είχαν πάρει θέση «κατηγορείται για την παράβαση βασικών κανόνων του οίκου μας. Παραβίασε την αρχή της μυστικότητας και της μη βίας προς τους θνητούς».
Περίμενα ότι μετά τη δήλωση θα γινόταν πανδαιμόνιο μες στην αίθουσα, αλλά επικρατούσε απόλυτη ησυχία. Ακόμα και οι κραυγές της Μέλανι είχαν δώσει τη θέση τους σε σιωπηλά δάκρυα.
«Οι κατηγορίες αυτές βαραίνουν περισσότερο το δημιουργό της, ο οποίος αποδείχθηκε ανεύθυνος, όντας ανίκανος να τη συγκρατήσει». Πάλι απόλυτη ησυχία.
«Τι έχεις να δηλώσεις;» είπε ο Δράκων απευθυνόμενος στη Μέλανι.
«Ο Στέφαν δεν ήταν μαζί μου!» είπε εκείνη. Ακουγόταν σαν φίδι που μιλούσε. «Μην τον κατηγορείται!»
«Αυτό για την ώρα δε μας αφορά!» είπε η Έλσα. «Πρέπει να μας μεταφέρεις το περιστατικό».
Η Μέλανι την κοίταξε τρομοκρατημένη και μετά γύρισε στιγμιαία σε μένα. «Επιτέθηκα στην Άλις επειδή μου έκλεψε το ημερολόγιο. Η αρχική μου πρόθεση ήταν να χρησιμοποιήσω υποβολή για να το επιστρέψει και να ξεχάσει τα περιεχόμενα! Αλλά η οργή μου ήταν τόσο μεγάλη που δε συγκρατήθηκα και της επιτέθηκα!»
Οι δικαστές αλληλοκοιτάχτηκαν. «Να έρθει να μεταφέρει το περιστατικό και η θνητή!» φώναξε ο Κάσιος. Αμέσως ο Άνταμ σηκώθηκε και με βοήθησε να σηκωθώ απ’ την καρέκλα.
«Να μιλήσεις μόνο όταν σου δώσουν το λόγο» ψιθύρισε. Κάναμε μερικά αργά βήματα και σταθήκαμε δίπλα στη Μέλανι.
«Μίλα, θνητή! Πες όλη την αλήθεια!» είπε ο Κόραν με περιφρόνηση στη φωνή του. Αμάν πια όλοι τους με το «θνητή»! Εντάξει, ήμουν, αλλά είχα όνομα κι άλλα χαρακτηριστικά εκτός απ’ αυτό! Η προσφώνηση αυτή μου την έδινε απίστευτα στα νεύρα αλλά δεν μπορούσα να τους πω να μη με φωνάζουν έτσι γιατί ήμουν σίγουρη πως έτσι και το έλεγα από το «θνητή» θα κατέληγα στο «νεκρή».
«Πήρα το ημερολόγιο της Μέλανι για να το διαβάσω μέσα στο Σαββατοκύριακο. Ήθελα να τη βοηθήσω με το να ξέρω τι της συμβαίνει. Τις τελευταίες μέρες δεν ήταν καλά και πίστευα πως αν το διάβαζα θα τη βοηθούσα. Της το επέστρεψα αλλά κατάλαβε ότι το είχα πάρει. Με βρήκε όταν ήμουν μόνη μου και μου επιτέθηκε». Έκανα τη φωνή μου να σπάει, σαν να ήμουν στα πρόθυρα κατάρρευσης, είτε από τη σωματική αδυναμία, είτε από την ταραχή. Ο Άνταμ με αγκάλιασε προστατευτικά.
«Ποια ήταν τα περιεχόμενα του ημερολογίου, θνητή;» ρώτησε η Έλσα.
«Δε… Δε διάβασα πολλά, δε θυμάμαι πολλά» είπα. «Ήταν κάτι για έναν που της άρεσε, για ένα πάρτι που θα πήγαινε και για την οικογένειά της». Δεν είχα σχεδιάσει να πω ψέματα αλλά αν μάθαιναν για τα πραγματικά περιεχόμενα του ημερολογίου τότε η Μέλανι θα την είχε πολύ άσχημα. Βέβαια, αν το ανακάλυπταν ότι είχα πει ψέματα, μετά εγώ θα την είχα πολύ άσχημα.
«Τα επιβεβαιώνεις αυτά που λέει η θνητή;» ρώτησε ο Τζόζεφ τη Μέλανι.
«Ναι», απάντησε εκείνη αδύναμα.
«Μπορείτε να επιστρέψετε στις θέσεις σας!» είπε ο Κάσιος κοιτώντας προς εμάς. Ο Άνταμ με βοήθησε να κάτσω ξανά.
«Πού είναι το ημερολόγιο τώρα;» ρώτησε ο Κόραν.
«Το κατέστρεψα!» απάντησε η Μέλανι. «Έτσι δε θα το ξαναβρεί κανένας!» Ευτυχώς που το είχε καταστρέψει! Σίγουρα έτσι κανένας δε θα μπορούσε να ανακαλύψει ότι είχα πει ψέματα.
«Αν κάποιος από τους παρόντες έχει να δηλώσει κάτι περισσότερο για το περιστατικό η στιγμή για να το κάνει είναι αυτή!» φώναξε ο Κάσιος. Κανένας όμως από την αίθουσα δε μίλησε και όλοι τους παρέμειναν εντελώς ακίνητοι.
Η πεντάδα δε ρώτησε άλλα πράγματα, αλλά άρχισαν να αλληλοκοιτάζονται και να γράφουν. Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι σημείωναν αυτά που είχαμε πει για να βγάλουν αργότερα την απόφαση. Όμως, μετά από λίγη ώρα ο Κάσιος ξαναμίλησε: «Η απόφαση πάρθηκε. Δε θα υπάρξει ποινή για την κατηγορούμενη. Όμως ας φύγει έχοντας το περιστατικό ως προειδοποίηση για το μέλλον. Τέτοια συμπεριφορά δε θα γίνει δεκτή ξανά απ’ αυτήν! Ο δημιουργός της θα τιμωρηθεί για ανευθυνότητα. Η νεομεταμορφωμένη διέφυγε της επίβλεψής του και επιτέθηκε σε θνητό! Αυτό είναι ανεπίτρεπτο λάθος για κάθε δημιουργό. Η εκπαίδευσή της θα περάσει από τον Στέφαν, μεταμορφωμένο το 1739, στην Άναμπελ, μεταμορφωμένη το 1612, με τις ελπίδες να αποδειχτεί πιο άξια από τον προκάτοχό της». Η Άναμπελ σηκώθηκε και προχώρησε μπροστά. Υποκλίθηκε μπροστά στους πέντε, πήρε τη Μέλανι και έφυγαν από την αίθουσα.
Ο Κάσιος συνέχισε: «Επίσης, ο δημιουργός αυτός αποκλείεται από κάθε άλλη πράξη δημιουργίας από ‘δω και στο εξής για όλη την αιωνιότητα! Η παραβίαση της απόφασης αυτής από μέρους του σημαίνει αφαίρεση του μενταγιόν». Η τιμωρία του Στέφαν μου φαινόταν πολύ σκληρή. Σίγουρα θα με μισούσε και εκείνος και η Μέλανι γι αυτό.
Όλοι έμειναν σιωπηλοί για περίπου ένα λεπτό. «H απόφαση πάρθηκε, οι μοίρες σφραγίστηκαν, η συνεδρίαση έληξε», είπε ο Κάσιος κι όλοι σηκώθηκαν. Οι πέντε ανώτατοι σηκώθηκαν κι αυτοί από τις θέσεις τους. Όλοι μέσα στην αίθουσα υποκλίθηκαν και η πεντάδα έφυγε, όπως είχε μπει. Μετά σιγά σιγά και οι υπόλοιποι άρχισαν να αδειάζουν την αίθουσα ως που μείναμε μονάχα εγώ, ο Άνταμ και η Λαβίνια.
Ο Άνταμ με σήκωσε και με κουβάλησε έξω από την αίθουσα ως τα αυτοκίνητο επειδή προφανώς έπρεπε να παίξουμε το ρόλο μας ως το τέλος.
«Θες οδηγίες για το σπίτι μου;» ρώτησα κουρασμένα. Κοίταξα το ρολόι. Η ώρα ήταν μόνο έντεκα και μισή αλλά ένιωθα πτώμα. Μάλλον ήμουν κουρασμένη από πριν αλλά το κατάλαβα μόλις χαλάρωσα.
«Όχι», απάντησε ο Άνταμ. «Δε θα πάμε σπίτι σου. Θα μείνεις μαζί μας απόψε».
«Α, εντάξει…» είπα νυσταγμένα και ακούμπησα το κεφάλι μου στον ώμο του Άνταμ. Εκείνος με έφερε πιο κοντά του και με φίλησε. Μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι του είχα αποκοιμηθεί.

ειπα κι εγω. τι εγινε και δεν το δημοσιευσε.

λοιπον, ηταν πολυ ωραιο! η σκηνη της δικης ηταν απιθανη! αλλα εχω αρχισει να φοβαμαι λιγο. η αναμπελ εκπαιδευτρια την μελ και ο στεφαν υπο περιορισμο... δεν την βλεπω καλα την αλις. τουλαχιστον η μελ πρεπει να της αναγνωρισει οτι την καλυψε

Αρχική αντίδραση: Ανέβασε δυο κεφάλαια; ΠΟΤΕ; Πρέπει να τα διαβάσω αμέσως :P

Πολύ ωραία και τα δυο κεφάλαια. Μου αρέσει τόσο το όνομα της Λαβίνια όσο και ο χαρακτήρας. Ακόμα και σκύλα να γίνει, εγώ θα συνεχίσω να την συμπαθώ :P

Σπόιλερ:

Όσο για την τιμωρία, πιστεύω ότι θα έπρεπε να πληρώσει και λίγο παραπάνω η Μελ...Σαν πολύ φτηνά την γλίτωσε Και θα ήθελα επίσης να πει και ένα ευχαριστώ στην Άλις, γιατί χάρη σε εκείνη την γλίτωσε

Εύα, να φοβάσαι αλλά όχι ακόμα. Πιο μετά...

Argy, διάβασα αυτό που μου έγραψες στο Pm. Αν και είναι καλή ιδέα δεν είμαι και τόσο σίγουρη. Η διόρθωση τώρα εδώ δεν ξέρω αν λέει και τόσο (να κάνω edit κλπ) αλλά μετά που θα το τελειώσω θα κάνω κι άλλες διορθώσεις. Η αλήθεια είναι όμως πως αν και το κομμάτι που μου πρότεινες είναι καλό δεν το νιώθω δικό μου και δεν ξέρω αν θα ενσωματωθεί καλά με τα υπόλοιπα. Όχι ότι δεν ταιριάζει φυσικά απλά θέλω λίγο χρόνο για να το σκεφτώ καλύτερα.

Η Μελ πράγματι πολύ φτηνά τη γλίτωσε. Αν ήξεραν οι "μεγάλοι" για το ημερολόγιο θα ήταν σε πολύ χειρότερη κατάσταση από τον Στέφαν. Αλλά μην πειρμένεις να την ευχαριστήσει τόσο πολύ την Άλις. Στην πραγματικότητα θα την κατηγορήσει που ο Στέφαν είναι υπό περιορισμό επειδή και καλά αυτή θα φταίει που πήρε από την αρχή το ημερολόγιο (το οποίο δεν έχει καταστρέψει).

η σκυλα

το φανταστηκα οτι δεν το κατεστρεψε

Τιιιιιιιιιιιιιι;;;; Δεν το κατέστρεψε;;; Α την σκρόφα!!! (excuse me, αλλά με αυτό που είπες μου άναψες τα λαμπάκια!) Που να βγει έξω χωρίς μεταγίον ή βραχιόλι ή ό, τι άλλο αντίστοιχο ''αντιλιακό'' του βρικόλακα για προστασία από τον ήλιο και να γίνει στάχτη και μπούλμπερη!!!

Όσο για το απόσπασμα, το είπα σε περίπτωση που στο τέλος ήθελες να κάνεις διόρθωση στα κεφάλαια. Αν νιώθεις ότι δεν σου κολλάει, τότε μην το βάλεις. Εγώ απλώς μια πρόταση έκανα

Δεν το κατέστρεψε και παίξει ρόλο μετά. Και καλύτερα να μην βγει να καεί γιατί θα χαλάσουν όλα τα ωραία σχέδια που έχω γι αυτήν...
Κατάλαβα γιατί μου το είπες. Απλά αυτό που είπα τώρα είναι πως έτσι όπως μου το έδωσες δεν το νιώθω δικό μου. Αλλά όταν κάνω διορθώσεις μπορεί να το βάλω. Ευχαριστώ για την πρόταση!!!

εχεις και σχεδια για αυτην την τειποτενια σκυλα?
θελω πολυ να τα δω, τοτε

Ναι έχω! Και τι σχέδια, ε? Καταπληκτικά, θα μείνεις με το στόμα ανοιχτό όταν θα δεις τι θα γίνει μ' αυτήν...

εμεινα ηδη

Που να το διαβάσεις κιόλας...
Τι λες ότι έχω σκεφτεί (όχι ότι πρόκειται να σου πω αλλά πες μου εσύ για να δω αν έπεσες κοντά).

που να ξερω. απλα εχω μια μικρη υποψια οτι θα γινει σαν την αναμπελ. χι οτι απεχει και πολυ, αλλα τεσπα
και οτι θα κυνηγαει την αλις για εκδικηση για αυτο που επαθε ο στεφαν
και οτι οταν η αλις μεταμορφωθει, θα μεινει με το στομα ανοιχτο και θα την μισησει ακομα περισσοτερο

γουαου!!σουπερ το κεφαλαιο!

Πολύ θέλω να δω την εκδίκηση της Μέλανι She has to pay for what she has done

Εύα, αρκετά μάντεψες!
Κατερίνα, ευχαριστώ!!! Χαίρομαι που σου άρεσε!!!
Argy, she will pay!