Κυνηγώντας το Σκοτάδι

αργησε... αλλα νομιζω πως αξιζει...


Κεφάλαιο 3ο


Ήμασταν έτοιμοι να φύγουμε από το σπίτι και να περάσουμε μια από τις πολλές ονειρεμένες βραδιές που θα ζούσαμε στο Λονδίνο. Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη για τελευταία φορά, για να διαπιστώσω αν όλα όσα είχα φορέσει θα άρεσαν στον Κρίστιαν. Ναι, ταίριαζαν. Ένα μαύρο φόρεμα μίνι, είχα καταφέρει να το αγοράσω χωρίς να το πάρει χαμπάρι ο Κρίστιαν, στράπλες, μαύρες γόβες, ένα χρυσό κολιέ, διακριτικό πάντα, μαλλιά ίσια, μακιγιάζ τέλειο. Συνδύασα όλο το ντύσιμο με μια τσάντα- πορτοφόλι σε χρυσό χρώμα. Κατέβηκα κάτω και είδα τον Κρίστιαν γυρισμένο προς εμένα, να με κοιτά με ένα βλέμμα θαυμασμού. Δεν μπόρεσα να κρύψω την ικανοποίηση μου και του χαμογέλασα πονηρά. Και εκείνος ήταν κομψά ντυμένος. Φορούσε ένα μαύρο τζιν παντελόνι, ένα άσπρο πουκάμισο, το οποίο είχε ταιριάξει με ένα μαύρο σακάκι και μαύρα παπούτσια. Ήταν πανέμορφος. Ήρθε προς το μέρος μου, με κοίταξε πάλι από την κορφή ως τα νύχια και με φίλησε.
’ Τι θα κάνω με εσένα, μου λες?’ είπε κοιτώντας με μες τα μάτια.
’ Δεν καταλαβαίνω για πιο πράγμα μιλάς.’ το έπαιξα αθώα επαρχιώτισσα που μόλις ήρθε στην πόλη.
’ Φυλακή θα με βάλουν για χάρη σου.’ είπε καθώς περνούσε το χέρι του μέσα από τα ελαφρός ατημέλητα μαλλιά του, έχοντας ένα βλέμμα αγανάκτησης στο πρόσωπό του. Του χαμογέλασα και τον αγκάλιασα βάζοντας το κεφάλι μου στο στέρνο του. Με αγκάλιασε και αυτός σφιχτά, τόσο σφιχτά που η θέρμη των κορμιών μας, μας φάνηκε αποπνικτική. Σα να περπατούσαμε κάτω από τον καυτό ήλιο στην Σαχάρα. Την ρομαντική αυτή σκηνή, όπως πάντα, διέκοψε ο Γιάννης. Παρόλο που θα πηγαίναμε στον κινηματογράφο είχαμε ντυθεί αρκετά καλά. Και εκείνος είχε ένα παρόμοιο ντύσιμο με του Κρίστιαν. Μόνο που αυτός φορούσε ένα απαλό γαλάζιο πουκάμισο και από πάνω ένα μπλε σκούρο σακάκι, τα μαλλιά του είχαν μια μικρή δόση gel αλλά φαινόντουσαν σαν του Κρίστιαν.
Από πίσω του ξεπρόβαλε η Εύα. Εκείνη φορούσε ένα μωβ φόρεμα που έδενε στο λαιμό και ντεκολτέ σε σχήμα καρδιάς. Μαύρες γόβες και εκείνη αλλά τα μαλλιά της ήταν πιασμένα σε μία χαλαρή πλεξούδα, η οποία της πήγαινε πολύ. Κρατούσε μία τσάντα-πορτοφόλι σε μωβ χρώμα και φορούσε ένα ζευγάρι σκουλαρίκια που την έκαναν να μοιάζει με Αμαζόνα, ήταν δύο μαύρα φτερά που ξεπρόβαλαν λίγο πιο κάτω από τα αφτιά της.
‘ Έτοιμοι??’ ρώτησε και πέρασε το χέρι της γύρω από το χέρι του συνοδού της, ο οποίος δεν έλεγε να πάρει το βλέμμα του από το ντεκολτέ της.
Βγήκαμε έξω και μπήκαμε σε μια πολυτελής μαύρη mercedes, η οποία ήταν στην ιδιοκτησία της Εύας. Ήταν λίγο παράξενο να την βλέπω να κάθεται στο τιμόνι ενός τέτοιου αυτοκινήτου και το Κρίστιαν στο πίσω κάθισμα μαζί μου. Αντιστροφή ρόλων. Σε λίγα λεπτά φτάσαμε στον προορισμό μας, στο Prince Charles Cinema. Μπήκαμε μέσα, βγάλαμε τα εισιτήρια και καθίσαμε να πιούμε ένα χυμό στο bar του κινηματογράφου. Η αισθητική του χώρου ήταν απίστευτα μοντέρνα. Παντού υπήρχαν posters με διάφορους καλλιτέχνες. Είχε πολύ κόσμο αλλά αυτό δεν μας ενόχλησε. Συζητήσαμε λίγο πριν μπούμε στην ταινία.
‘ Πάμε να φάμε κάπου?’ είπε ο Γιάννης πιάνοντας την κοιλιά του που μάλλον διαμαρτυρόταν από την πείνα.
‘ Ξέρω ένα καλό μέρος εδώ κοντά. Λέγεται Bella Italia, έχει καλές κριτικές.’ πρότεινε ο Κρίστιαν. Συμφωνήσαμε και κατευθυνθήκαμε προς την 1 Street Cranbourn. Φάγαμε, ήπιαμε και πήγαμε στο σπίτι.
Όταν ξάπλωσα στην αγκαλιά του Κρίστιαν ένιωσα σα να βρισκόμουν σπίτι μου. Με φίλησε και αποκοιμηθήκαμε.


‘ Μωρό μου τελειώνεις??’ άκουσα την φωνή του Γιάννη από την κρεβατοκάμαρα αλλά για κάποιο λόγο όμως δεν μπορούσα να βγω έξω από το μπάνιο. Ήμουν κολλημένη μπροστά από τον καθρέφτη και τον κοιτούσα με μανία. Γιατί? Δεν ξέρω. Ξαφνικά ένιωσα το δωμάτιο να γυρίζει και μια εικόνα να καθρεφτίζεται μπροστά μου. Έσκυψα για να δω καλύτερα και το κεφάλι μου διαπέρασε το γυαλί.
Ήταν σκοτεινά. Το σκηνικό ήταν ίδιο όπως εκείνο το όνειρο πριν φύγουμε για Αγγλία. Οι δύο άντρες που στεκόντουσαν μπροστά από μια πολυθρόνα, πάνω στην οποία καθόταν έναν τύπος. Δεν μπορούσα να δω το πρόσωπό του όμως ήταν τόσο σκοτεινά. Άκουγα μόνο λόγια.
‘ Όλα έτοιμα?’ είπε μια βραχνιασμένη φωνή. Στο άκουσμά της ρίγησα το ίδιο και οι άλλοι δύο τύποι που στεκόντουσαν όρθιοι.
‘ Ναι κύριε. Τώρα απλά περιμένουμε.’ απάντησε ο ένας.
‘ Το καλό που σας θέλω να γίνει σύντομα η δουλειά, η υπομονή μου εξαντλείται. Ελπίζω να γίνει σωστά αλλιώς σας περιμένει η καυτή φωτιά της κολάσεως.’ ακουγόταν τόσο τρομακτικός. Ο ένας από τους δύο άντρες γονάτισε και άρχισε να ικετεύει για την ζωή του.
‘ Σας παρακαλώ κύριε, μη μας σκοτώσετε. Θα κάνουμε ότι μας πείτε. Δείξτε κατανόηση.’ Ο άλλος προσπαθούσε να τον σηκώσει ζητώντας συγνώμη στον αφέντη του.
‘ Αρκετά!’ φώναξε η σκοτεινή φιγούρα. Η φωνή του ήταν πολύ βραχνή. Φαινόταν να είναι άρρωστος. Μόνο άρρωστος θα είχε αυτή την χροιά. Ένιωθα τον φόβο να κυλά μέσα μου.
‘ Ξέρετε τι παθαίνουν οι άχρηστοι. Πηγαίνετε τώρα.’ Οι δύο άντρες έγιναν καπνός. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι συνέβαινε εδώ.
‘ Όσο για σένα,’ δεν είχα καταλάβει πως μιλούσε σε εμένα μέχρι που γύρισε το κεφάλι του προς το μέρος μου. Σηκώθηκε από την πολυθρόνα. Ήταν ασταθής. Πρέπει να ήταν γέρος. Περπατούσε προς εμένα με αργά σταθερά βήματα. Όσο πλησίαζε τόσο πιο πολλά μπορούσα να διακρίνω. Ήταν ντυμένος στα μαύρα, το πρόσωπό του ακόμα δεν φαινόταν. Σταμάτησε να περπατά. Απόρησα. Ήρθε με τέτοια ταχύτητα πάνω μου που σοκαρίστηκα τόσο πολύ όταν είδα πως ολόκληρο το πρόσωπό του και τα χέρια του ήταν καμένα, που άρχισα να ουρλιάζω.
Με έπιασε από το λαιμό. Ένιωθα την καμένη σάρκα του να κολλάει πάνω στο δέρμα μου. Τα μάτια του με κοιτούσαν με μίσος. Τέλος, άνοιξε το στόμα του και με την βραχνιασμένη του φωνή, είπε : ‘Ετοιμάσου να τρέξεις.’
Όλα εξαφανίστηκαν και ως δια μαγείας, βρέθηκα πάλι στο μπάνιο του δωματίου μου να κοιτώ τον καθρέφτη ξέπνοη πλέον, από αυτό που μόλις είχα ζήσει.
Το ένιωθα μέσα μου πως κάτι κακό θα συνέβαινε. Το πότε δεν το γνώριζα, ούτε και το ποιος επρόκειτο να πάθει κάτι κακό.
Βγήκα από το μπάνιο και κοίταξα τον Γιάννη, ο οποίος είχε αποκοιμηθεί με τα ρούχα πάνω στο κρεβάτι. Του έβγαλα το σακάκι και τα παπούτσια, τον σκέπασα και ξάπλωσα δίπλα του.
Σκεφτόμουν : « Αν πάθει κάτι ο Γιάννης? Είναι θνητός, εγώ βρικόλακας. Είναι επικίνδυνο να μένει εδώ? Είναι επικίνδυνο να είμαστε μαζί? Θα του κάνω κακό μήπως? Και αν δεν είναι ο Γιάννης, μήπως είναι η Νίνα? Ο Κρίστιαν?». Δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι. Να προβληματίζομαι σχετικά με αυτό το όραμα που μόλις είχα. Στο τέλος με πήρε ο ύπνος και ησύχασα.



’ Τίποτα δεν τελειώνει μέχρι εγώ να το πω!’ το γέλιο του αντήχησε στο δωμάτιο και μια πικρή γεύση έμεινε στα χείλη μου. ’ Καληνύχτα, Νίνα.’

ΚΑλόοοοοοοο!!!! Μου άρεσε πάρα πολύ η σκηνή με τον καθρέφτη!
Μια απορία μόνο: αυτό στο τέλος τι ήταν????

ειναι ο κακος.....

αυτος ο κακος που ξερω???

shhhhhhhh its a secret...

αυτος ειναι? δεν λεω ποιος. αλλα για να λες οτι ειναι μυστικο, αυτος ειναι. χεχε

δεν ξερω... ισωσ.... ξερεις οτι συνηθως αλλαζω τα πραγματα...

μονο συνηθως. με εσενα τα πραγματα αλλαζουν συνεχως. αλλα αυτη ηταν η κεντρικη ιδεα. δεν πιστευω να την αλλαξεις

δεν ξερω θα δουμε.. εχω σκεφτει πολλα.

να δουμε ποτε θα τα γραψεις κιολας

Κεφάλαιο 4ο


Δεν έκλεισα μάτι όλο το βράδυ. Δεν μπορούσα ακόμη να καταλάβω γιατί είδα αυτό που είδα? Από την μία σκεφτόμουν, μήπως τελικά με πήρε ο ύπνος και όλο αυτό ήταν απλά ένα κακό όνειρο? Ενώ από την άλλη, ναι αλλά αφού μπορώ και βλέπω οράματα τότε κάτι κακό θα συμβεί. Μήπως θα συνέβαινε κάτι σε εμένα? Αλλά γιατί ο γλοιώδης αυτός τύπος πρόφερε το όνομα της Νίνα? Γιατί το είπε. Το άκουσα. Είμαι 100% σίγουρη. Είμαι?


Άλλο ένα πρωινό με βρήκε στην αγκαλιά του Κρίστιαν. Αυτή την φορά εκείνος είχε ξυπνήσει πρώτος και με χάζευε που κοιμόμουν.
‘ Πόση ώρα με κοιτάς?’ τα καταπράσινα μάτια του άστραψαν από το γέλιο που του προκάλεσε η χαζή ερώτησή μου.
‘ Αρκετή.’
‘ Ναι, αλλά πόση?’ επέμεινα. Μου χαμογέλασε και με έσφιξε πιο πολύ στην αγκαλιά του.
’ Ε, δέκα λεπτά?’
’ Δεν βαρέθηκες?’ το γέλιο του αντήχησε σε όλο το σπίτι και μια κουρασμένη φωνή ακούστηκε από το διπλανό δωμάτιο. Ήταν ο Γιάννης, ο οποίος μας φώναξε: « Κάποιοι θέλουν να κοιμηθούν!». Ο Κρίστιαν μου έκανε νόημα να είμαστε ήσυχοι ενώ ταυτόχρονα μου φίλησε τρυφερά. Σηκωθήκαμε διστακτικά από το κρεβάτι και κατεβήκαμε κάτω για πρωινό.
‘ Πολύ ησυχία επικρατεί σε αυτό το σπίτι.’ είπα καθώς έβαζα καφέ σε μια κούπα. Ο Κρίστιαν συμφώνησε βουβά μασουλώντας μια μπουκιά από το κρουασάν σοκολάτας του.
‘ Ξέχασα να σου πω πως σήμερα θα αργήσω να έρθω.’
‘ Δεν ήξερα ότι θα βγεις.’ είπα ενοχλημένη. Μα καλά γιατί δεν μου το πε?
‘ Ξέχασα να στο πω μάλλον.’
‘ Που θα πας?’ ρώτησα δήθεν αδιάφορα. Είχα ενοχληθεί αρκετά. Όλη την μέρα χθες μαζί ήμασταν πως το ξέχασε?
‘ Θα πάω επίσκεψη σε μία από τις εταιρείες μας,’ σκέφτηκα να του πω άμα θέλει να τον συνοδεύσω, εξάλλου δεν είχα τίποτα το σημαντικό να κάνω στο σπίτι, αλλά με πρόλαβε, ‘ θα βαρεθείς. Όλο για δουλειές θα μιλάμε.’ Εκείνη την στιγμή ένιωθα σαν να ήμασταν παντρεμένοι και ο σύζυγός μου με απατούσε με την γραμματέα του. Όσο το σκεφτόμουν αυτό, ο Κρίστιαν με κοίταξε έτοιμος να βάλει τα γέλια και εγώ αμέσως κατάλαβα το γιατί. Άφησα το ποτήρι κάτω και σηκώθηκα από το τραπέζι, το κοίταξα με ένα άγριο ύφος και κατευθύνθηκα προς τις σκάλες. Αμέσως εκείνος βρέθηκε μπροστά μου.
‘ Τι έπαθες?’
‘ Σου έχω ζητήσει πάρα πολλές φορές να το σταματήσεις αυτό!’ φώναξα νευριασμένη.
‘ Ποίο?’ είπε παιχνιδιάρικα.
‘ Δεν γελάω εγώ Κρίστιαν. Σταμάτα να διαβάζεις το μυαλό μου. Δηλαδή, έλεος.’ κατάφερα και του ξέφυγα και έτρεξα στο δωμάτιο μας και κλειδώθηκα μέσα. Εκείνος ήρθε έξω και μου ζητούσε να του ανοίξω. Ευτυχώς που είχαμε τηλεόραση στο δωμάτιο, την άνοιξα και δυνάμωσα τον ήχο. Ήξερα βέβαια ότι μια κλειδωμένη πόρτα δεν ήταν τίποτα για τον Κρίστιαν, μπορούσε να την ανοίξει οποιαδήποτε στιγμή αλλά παραήταν gentleman για να το κάνει. Έφυγε. Τότε θύμωσα με τον εαυτό μου. Τι με είχε πιάσει και φέρθηκα έτσι? Φυσικό είναι να έχει δουλειές και να μην μπορεί να είναι όλη την ώρα μαζί μου. Αλλά αυτό, που διαβάζει το μυαλό, με εκνευρίζει αφάνταστα, σαν να μην μπορώ να έχω λίγο χρόνο με τον εαυτό μου να σκεφτώ ότι βλακεία μου κατέβει.
Άλλαζα τα κανάλια με μανία, στο τέλος κατέληξα να ξαναπέσω για ύπνο. Για λίγο όλα ήταν ήρεμα αλλά ξαφνικά βρέθηκα σε εκείνο το ξέφωτο που συνήθιζε να με παρασέρνει ο Όσκαρ όταν ζούσε. Ήμουν μόνη. Ήταν πολύ ήσυχα εκεί, πρώτη φορά μετά από τόσο καιρό ένιωθα τόσο μεγάλη ηρεμία σε εκείνο το μέρος. Όπως και να το κάνουμε είχα περάσει κάποιες εφιαλτικές στιγμές εκεί. Ξάπλωσα το γρασίδι και κοίταξα τον καταγάλανο ουρανό. Αφέθηκα για λίγο, χάθηκε στις σκέψεις μου και δεν παρατήρησα για πότε σκοτείνιασε ο ουρανός. Σηκώθηκα έντρομη όρθια και αφουγκράστηκα την σιωπή. Μύριζε βροχή και φρεσκοκομμένο γρασίδι η ατμόσφαιρα. Το παραδεισένιο αυτό μέρος τώρα είχα μια σκοτεινή αύρα. Ξεροκατάπια και παρά την θέληση μου κοίταξα απέναντί μου. Και τότε τον είδα. Στεκόταν στο σκοτάδι. Με κοιτούσε. Παραξενεμένη έτρεξα προς το μέρος του. Σταμάτησα μόλις ένα μέτρο μακριά του και περίμενα να μου μιλήσει αλλά αυτό συνέχισε να με κοιτά. Εκείνα τα σκοτεινά μάτια με κοιτούσαν με μίσος.
‘ Σου έλειψα?’ είπε επιτέλους. Δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι τον είχα απέναντί μου έως ότου μου μίλησε. Ένα ρίγος διαπέρασε την σπονδυλικά στήλη.
‘ Μα ....εσύ είσαι ......δε ..πως?’ ήταν τα μόνα λόγια που μπόρεσα να αρθρώσω. Μου χαμογέλασε και έκανε ένα βήμα μπροστά, συνέχισε να παραμένει κρυμμένος στο σκοτάδι. Σα να φοβόταν να αντικρίσει τον ήλιο.
‘ Είμαι, τι?’ ρώτησε προβληματισμένος. Απόρησα, ήταν δυνατό να τον βλέπω μετά από εκείνη την νύχτα? Ο Κρίστιαν τον είχε κάνει προσάναμμα για το τζάκι.
‘ Νεκρός.’ κατάφερα να πω ξέπνοα.
‘ Ναι. Είμαι.’ με διαβεβαίωσε.
‘ Τότε πως σε βλέπω στο όνειρό μου? Πως γίνεται ακόμα και νεκρός να με παρασέρνεις εκεί που θες εσύ?’ έκανα ένα βήμα μπροστά για να βεβαιωθώ πως δεν είχα παραισθήσεις, πως ακόμα δεν είχα χάσει τα λογικά μου, πως ήξερα τι έβλεπα. Βέβαια, πως είναι δυνατό να μην έχεις χάσει το μυαλό σου όταν βλέπεις στον ύπνο σου έναν νεκρό?
‘ Μα δεν σε έφερα εγώ εδώ. Αλλά, εσύ έφερες εμένα εδώ.’ χαμογελούσε θριαμβευτικά. Καμάρωνε για το αποτέλεσμα.
‘ Εγώ? Είσαι τρελός?’
‘ Τρελός για σένα!’ Βγήκε από το σκοτάδι, από την σκιά των δέντρων και τότε είδα το καμένο του πρόσωπο, τα χέρια του ήταν επίσης καμένα. Φορούσε αυτά με τα οποία είχε πεθάνει. Ακόμα και τα ρούχα του ήταν καμένα. Μπροστά στο θέαμα της καμένης σάρκας, άρχισα να ουρλιάζω. Άπλωσε το χέρι του για να με ηρεμήσει αλλά εγώ το απέφυγα. Ξαναμπήκε στο σκοτάδι για να μην τον βλέπω. Κατάλαβα πως αυτό που έκανα δεν ήταν και πολύ ευγενικό και προσπάθησα να απολογηθώ αλλά εκείνος είπε πως δεν ήταν ανάγκη.
‘ Μάλλον, Νίνα γλυκεία μου, δεν μπορείς χωρίς εμένα. Για αυτό με έφερες εδώ με το μυαλό σου. Σου λείπω, έτσι δεν είναι? Είπε καθώς στο πρόσωπό του υπήρχε μια έκφραση περηφάνιας.
’ Όχι δεν μου λείπεις. Γιατί να μου λείπεις ύστερα από όλα όσα μου έκανες?’ Αυτός ο βρικόλακας ήταν ήδη τρελός όταν τον γνώρισα τώρα που πέθανε αποτρελάθηκε. Τελικά ο θάνατος βλάπτει.
’ Είσαι σίγουρη?’
’Απολύτως.’
’ Εγώ πάλι γιατί νομίζω πως λες ψέματα? Σου λείπω, σου λείπω πολύ. Σου λείπουν τα φιλιά μου. Είμαι σίγουρος.’
’ Δε μου λείπεις καθόλου. Πάρ’ το απόφαση. Δεν σε θέλω. ’ Χαμογέλασε πάλι αλλά αυτή την φορά το χαμόγελό του ήταν ένα χαμόγελο ευτυχίας σα να του είχα πει πως πεθαίνω για κείνον, πως δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς αυτόν, πως τον αποζητώ σε κάθε ανδρικό πρόσωπο που βλέπω στο δρόμο. Ειλικρινά αυτός με εκνεύριζε ποιο πολύ από ότι ο Κρίστιαν.
’ Εις το επανειδείν Νίνα. Θα τα ξαναπούμε πολύ σύντομα.’ αυτό μου ακούστηκε σαν υπόσχεση. Αλλά αν όπως λέει εγώ τον έφερα εκεί επειδή και καλά μου λείπει ( ειλικρινά αυτός ο τύπος δεν είναι καθόλου μετριόφρων), τότε γιατί να τα ξαναπούμε? Αφού είναι νεκρός. Δεν βγάζω άκρη.



’ Μαλώσατε? Γιατί?’ ρώτησα απορημένη και ελαφρώς προβληματισμένη.
’ Τσαντίστηκε επειδή διαβάζω τις σκέψεις τις.’ είπε αδιάφορα ο καλός μου αδερφός που πάντα χώνει την μύτη του στις ξένες υποθέσεις.
’ Δίκιο είχε. Δεν μπορείς να το κάνεις αυτό. Όλοι θέλουμε λίγο χρόνο με τον εαυτό μας, να σκεφτούμε.’ τον άκουσα να ξεφυσάει απηυδισμένος.
’ Το ίδιο ακριβώς σκέφτηκε και εκείνη.’
’ Ειλικρινά πρέπει να το σταματήσεις αυτό Κρίστιαν.’ είναι εξαρτημένος από τις σκέψεις της αγαπημένης τους ή απλώς είναι κουτσομπόλης.
’ Καλά καλά.’ είπε απεγνωσμένα.
’ Όχι καλά καλά, τώρα που θα έρθεις σπίτι να της ζητήσεις συγνώμη. Εντάξει?’
’ Ναι, πρέπει να σε κλείσω τώρα γιατί έχω δουλεία.’
Αυτό το παιδί δεν θα αλλάξει ποτέ. Γιατί πρέπει να τα ξέρει πάντα όλα? Αχ, δεν τον καταλαβαίνω ειλικρινά.
Αφουγκράστηκα λίγο την ησυχία για να δω τι κάνει η Νίνα και κατάλαβα πως κοιμότανε. Η αναπνοή της και οι χτύποι της καρδιάς της ήταν σχεδόν κανονικοί, αν και σε κάποιες στιγμές διέκρινα μια ταχυπαλμία. Όνειρο θα έβλεπε. Δεν έδωσα και ιδιαίτερη σημασία.



’ Όλα πάνε κατευχήν. Σύντομα θα είσαι δική μου, ξανά!’ Το γέλιο του αντήχησε δυνατό μέσα σε εκείνο το κρύο και υγρό δωμάτιο.

wow!!!! ειδες που δεν το αλλαξες τελικα? σιγα μην αλλαζες την κεντρικη ιδεα του βιβλιου. αλλα μαζι σου ποτε δεν ειμαι σιγουρη. παντως ηταν πολυ ωραιο το ευχαριστηθηκα

Τέλειοοοοο!!!!! Μου άρεσαν πάρα πολύ οι σκέψεις τις Νίνα μετά από τους διαλόγους! Και το όνειρο WOW!!!!! To γράψιμό σου όπως σου έχω ξαναπει έχει βελτιωθεί πολύ από το προηγούμενο!

και καθε φορα αφηνει στο τελος μια μεταιωρη φραση απο τον μυστικο εχθρο. και αυτο σε αφηνει σε αγωνια

πως θα σας κρατω σε εγρηγορση??

ελα μου ντε. σατανικη

και μετά απο ένα μεγάλο διαλειμμα να και η συνεχεια..

Κεφάλαιο 5ο


Ο Κρίστιαν όταν γύρισε σπίτι, ανέβηκε κατευθείαν στο δωμάτιό μας έχοντας στην αγκαλιά του ένα μπουκέτο με κόκκινα τριαντάφυλλα. Χτύπησε την πόρτα διακριτικά και μετά την άνοιξε χωρίς να περιμένει να του πω να περάσει. Βέβαια με πέτυχε σε μια αρκετά άβολη στιγμή γιατί άλλαζα. Μόλις αντίκρισε την γυμνή μου πλάτη, πετάχτηκε έξω, κλείνοντας την πόρτα, σα να είδε κανένα τέρας. Μόλις άλλαξα έπεσα στο κρεβάτι για ύπνο. Ξανά. Δεν είχα και τίποτα άλλο να κάνω, οπότε ο ύπνος ήταν η καλύτερη επιλογή τώρα. Ειδικά για να αποφύγω τον Κρίστιαν.
Μετά από λίγα λεπτά μάταιης προσπάθειας να με πιάσει ύπνος, ο Κρίστιαν επιχείρησε να μπει στο δωμάτιο και να μου ζητήσει συγνώμη. Εγώ, βέβαια, έκανα ότι βρισκόμουν στο δεύτερο όνειρο. Από ότι κατάλαβα άφησε τα λουλούδια σε ένα τραπεζάκι που είχαμε στο δωμάτιο, το οποίο ήταν μάλλον από ξύλο οξείας- όχι ότι ήξερα και να τα ξεχωρίζω, και πλησίασε στο κρεβάτι. Κάθισε από την μεριά μου για να με βλέπει και με χάιδεψε στο πρόσωπο. Ρίγησα στο άγγιγμά του.
‘ Συγνώμη για σήμερα,’ είπε μελαγχολικά, στην αρχή σκέφτηκα πως είχε καταλάβει πως υποκρινόμουν μετά όμως έδιωξα αυτή την σκέψη από το μυαλό μου ήθελα να δω μέχρι που θα το πάει, ‘ το ξέρω πως μου έχεις πει πολλές φορές να μην το κάνω. Αλλά θέλω να ξέρω τι σκέφτεσαι κάθε λεπτό της ημέρας. Δεν μπορώ να αντισταθώ στο πειρασμό να μην ξέρω ενώ μπορώ. Γιατί δεν καταλαβαίνεις?’ έκανε μια παύση που μου έδωσε χρόνο να σκεφτώ. Τι εννοεί ότι δεν τον καταλαβαίνω? Δεν μπορώ να έχω λίγη ιδιωτική ζωή? Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι και δεν σκέφτηκα καν ότι τόση ώρα προσποιούμουν πως κοιμόμουν και πετάχτηκα πάνω σαν να είχε πάρει φωτιά το σπίτι. Εκείνος έκπληκτος τινάχτηκε όρθιος. Σηκώθηκα και εγώ από το κρεβάτι και έτρεξα προς το τραπεζάκι και άρπαξα τα λουλούδια και του τα έφερα στο κεφάλι.
’ Εγώ δεν σε καταλαβαίνω? Σοβαρά Κρίστιαν? Σοβαρά? Να σε αφήσω να κάνεις ότι θέλεις λοιπόν με το μυαλό μου. Συγνώμη που οι σκέψεις των ΑΝΘΡΩΠΩΝ είναι ιδιωτικές και δεν θέλουμε να τις δημοσιοποιούμε. Λυπάμαι που δεν είμαστε σαν και εσάς που λέτε τα πάντα.’ είχα εξαγριωθεί τόσο πολύ μαζί του που τον χτυπούσα με τα λουλούδια και νόμιζα πως τον πόναγα. Είχα θολώσει και δεν έβλεπα πως ο Κρίστιαν δεν έκανε τίποτα για να με σταματήσει απλά καθόταν και υπέμενε όσα έλεγα. Σα να μην έφτανε αυτό η Εύα και ο Γιάννης μπήκαν μέσα φουριόζοι να δουν τι συμβαίνει.
’ Τι έγινε?’ είπε συγκλονισμένη από το θέαμα η Εύα. Μόλις τους είδα άφησα τα λουλούδια να πέσουν από τα χέρια μου και άρπαξα ένα βάζο που ήταν πάνω σο κομοδίνο, είχε και ωραίο χρώμα, και το εκτόξευσα προς το μέρος τους ουρλιάζοντας : ‘ Έξω!!!’. Πάλι καλά που το έπιασε η Εύα προτού έρθει προς το μέρος της. Εκείνη και ο Γιάννης έφυγαν.
‘ Αγάπη μου, σε παρακαλώ ηρέμησε.’ ο Κρίστιαν μιλούσε τόσο ευγενικά αλλά εγώ έτσι όπως ήμουν τώρα δεν άκουγα τίποτα. Άρχισα να του φωνάζω πάλι ώσπου εκείνος δεν άντεξε και έφυγε από το σπίτι και εγώ κάθισα στο κρεβάτι και έκλαιγα από τον θυμό μου. Δεν είχα θυμώσει με τον Κρίστιαν αλλά με εμένα που το είχα παρατραβήξει τόσο πολύ. Μα τι σκεφτόμουν? Τίποτα. Σωστά δεν σκεφτόμουν. Είμαι πολύ χαζή τελικά.
Μετά από όλο αυτό που έγινε κοίταξα γύρω μου, το δωμάτιο ήταν χάλια. Τα λουλούδια είχαν καταστραφεί. Έκατσα να τον περιμένω στο σαλόνι αλλά με πήρε ο ύπνος.
‘ Γιατί δεν την ξυπνάς?’ άκουγα μια φωνή πάνω από το κεφάλι μου να μιλάει σιγανά.
‘ Άφησέ την να κοιμηθεί.’ είπε μια άλλη που βρισκόταν πιο μακριά.
‘ Εγώ λέω να την ξυπνήσουμε και να της πούμε ότι ο Κρίστιαν δεν ήρθε όλη μέρα.’ είπε η σιγανή φωνή. Μόλις άκουσα να μιλάνε για τον Κρίστιαν πετάχτηκα πάνω.
‘ Πού είναι? Ήρθε?’ ρώτησα ανήσυχα. Με πλησίασαν και οι δύο καθησυχάζοντάς με. Μου είπαν πως κοιμόμουν όλη μέρα και πως ο Κρίστιαν δεν φάνηκε. Ούτε ένα τηλέφωνο δεν πήρε. Τους ζήτησα συγνώμη για χθες. Δεν μου είπαν τίποτα. Σίγουρα είχαν θυμώσει μαζί μου. Εδώ που τα λέμε δεν είχαν και άδικο, έκανα λες και με απάτησε ή κάτι τέτοιο. Δημιούργησα έναν καβγά για έναν ασήμαντο λόγο, εντάξει όχι και τόσο ασήμαντος γιατί σε λίγο καιρό δεν θα χρειαζόταν καν να μιλάω αφού θα τα ήξερε όλα, κάθε μου απάντηση και κάθε μου απορία. Αλλά και αυτός δεν έπρεπε να φύγει. Κάθισα στον καναπέ και περίμενα μέχρι να έρθει. Περίμενα και περίμενα αλλά τίποτα. Τον πήρα πολλές φορές τηλέφωνο και του άφησα πολλά μηνύματα αλλά στο τέλος δεν πήρα ούτε μια απάντηση, να δω τουλάχιστον αν ζει ή αν πέθανε.
‘ Φάε κάτι. Είσαι νηστική από τότε που ξύπνησες.’ αν και δεν είχα όρεξη να φάω ο Γιάννης με το ενδιαφέρον του, βάζοντας όλη του την γοητεία, με έπεισε να φάω χωρίς να φέρω αντιρρήσεις. Εκείνος άνοιξε την τηλεόραση και έβαλε να δει τα αθλητικά. Κλασσικά πράγματα για τον Γιάννη. Δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς να ξέρει ποίοι παίζουν πότε και με ποίους και πόσο είναι το σκορ. Τον κοίταξα, ήταν τόσο όμορφος αλλά τόσο παιδί. Ειλικρινά απορώ πως τον αντέχει η Εύα. Όταν θέλει κάτι ο Γιάννης πρέπει να το αποκτήσει οπωσδήποτε. Κάνει σαν μωρό, γκρινιάζει, μουτρώνει. Δεν τους έχω ακούσει ποτέ να τσακώνονται. Είναι τυχερά αυτά.
Μόλις τελείωσα το φαγητό, το οποίο ήταν φιλέτο κοτόπουλου με πουρέ που είχε περισσέψει από χθες, ήρθε η Εύα ντυμένη πολύ κομψά. Σα να επρόκειτο να συναντήσει τον Obama, φορούσε μια μαύρη φούστα μέχρι το γόνατο πολύ στενή, μία άσπρη μπλούζα όπου στο ντεκολτέ είχε δαντέλα και ένα μαύρο σακάκι και μαύρες γόβες. Τα μαλλιά της ήταν πιασμένα σε έναν πολύ προσεγμένο κότσο και το βάψιμό της ήταν τόσο ελαφρό που νόμιζες ότι δεν φορούσε. Όταν την αντίκρισε ο Γιάννης την κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω και μετά επικεντρώθηκε στον πισινό της. Οφείλω να ομολογήσω ότι αυτή η φούστα τόνιζε πολύ τον πισινό της. Μέχρι και εγώ την χάζευα. Αφού πέταξε μέσα στην μαύρη, επίσης, τσάντα της το πορτοφόλι της κάτι χαρτιά και δύο ταυτότητες γύρισε και μου απεύθυνε τον λόγο.
‘Σήκω, πήγαινε ντύσου γιατί πρέπει να φύγουμε. Τα ρούχα σου είναι έτοιμα πάνω στο κρεβάτι.’ προφανώς μετά τα χθεσινοβραδινά δεν είχε και την καλύτερη διάθεση για να μου μιλήσει ευγενικά. Έχει δίκιο. Υπάκουσα και ανέβηκα στο δωμάτιό μου και βρήκα πάνω στο κρεβάτι μια καρό κόκκινη φούστα, η οποία έφτανε λίγο πιο πάνω από το γόνατο, ένα άσπρο πουκάμισο, ένα μαύρο σακάκι, ένα ζευγάρι μαύρες καλτσοδέτες, για τις οποίες τρελαινόμουν, και ένα ζευγάρι μαύρες μπότες με λίγο τακούνι. Ντύθηκα αμέσως, βάφτηκα πολύ διακριτικά και έπιασα τα μαλλιά μου αλογοουρά. Είδα ότι εκτός από τα ρούχα που φορούσα υπήρχε πάνω στο κρεβάτι και μια μαύρη σχολική τσάντα. Τότε οι υποψίες μου βγήκαν αληθινές. Μήπως ήθελε να με κλείσει εσώκλειστη? Μήπως αυτό της είπε ο Κρίστιαν? Άρπαξα την τσάντα και όταν κατέβηκα στο καθιστικό την ρώτησα τι στην ευχή γινόταν.
‘ Τί είναι αυτά?’ είπα με έντονο ύφος?
‘ Σου πάνε.’ είπε καθώς έλεγχε το κινητό της.
‘ Δεν ζήτησα να μάθω αν μου πάνε αλλά γιατί πρέπει να τα φορέσω.’ με κοίταξε με ένα βλέμμα γεμάτο απορία και στο τέλος είπε ‘ Δεν σου είπε ο Κρίστιαν?’ να μου πει τι?
‘ Εμ, βέβαια που χρόνος για κουβέντα όταν εκτοξεύεις βάζα. Ο Κρίστιαν σε έχει γράψει σε ένα σχολείο για να έχεις την απαραίτητη μόρφωση.’ είπε αφού πρώτα με ειρωνεύτηκε λίγο κάνοντας με να νιώσω ακόμα πιο χάλια για χθες.
‘ Ζήτησα συγνώμη για χθες. Γιατί να πάω σχολείο?’ δεν απάντησε στην ερώτηση μου, έκανε σα να μη ρώτησα τίποτα και κατευθύνθηκε προς την πόρτα.
‘ Πάμε θα αργήσουμε.’ Σε όλη την διαδρομή για το σχολείο δεν μιλήσαμε καθόλου. Το κτίριο ήταν πολύ ωραίο, είχε μεσαιωνικό χαρακτήρα. Υπήρχαν πολλά παιδιά που φορούσαν ακριβώς την ίδια στολή με εμένα, μόνο που τα αγόρια φορούσαν καρό κόκκινο παντελόνι και μαύρα παπούτσια. Όλοι όσοι ήταν έξω με κοιτούσαν ψιθυρίζοντας, προφανώς ‘να η καινούργια’. Μέχρι να φτάσουμε στον γραφείο του διευθυντή εισέπραξα πολλά βλέμματα. Όταν μπήκαμε στο γραφείο η γραμματέας, μια ψηλή, πολύ αδύνατη κοπέλα μας καλώς όρισε. Ήταν ντυμένη πολύ συντηρητικά για την ηλικία της. Πρέπει να ήταν γύρω στα 27. Τα μαλλιά της ήταν ξανθά πιασμένα σε έναν πολύ επιμελές κότσο και τα μάτια της είχαν ένα πολύ σκούρο γαλάζιο χρώμα. Λίγο αργότερα μας ζήτησε να περάσουμε στο γραφείο. Εκεί βρισκόταν ένας στρουμπουλός, λίγο φαλακρός άνδρας που μόλις μας είδε σηκώθηκε από την καρέκλα, πράγμα που με άφησε έκπληκτη αφού νόμιζα ότι είχε σφηνώσει, και μας υποδέχτηκε θερμά. Τον λέγανε mr. Willow. Καθώς η Εύα και ο χοντρούλης διευθυντής μιλούσανε για την φοίτησή μου στο σχολείο θυμήθηκα πως δεν ξέρω καν σε ποιο σχολείο πρόκειται να φοιτήσω. Έτσι χωρίς να διακόψω αναζήτησα με τα μάτια μου μια ένδειξη που να λέει πως λέγεται το σχολείο. Ανάμεσα στα τρόπαια και στις κορνίζες που υπήρχαν στα ράφια διέκρινα ένα κόκκινο κασκόλ κρεμασμένο στον τοίχο που έλεγε Ashton House School. Εντυπωσιακό όνομα.
Λίγα λεπτά αργότερα άκουσα πως η Εύα προκειμένου με γράψει στο σχολείο είπε ότι είναι αδερφή μου. Ειλικρινά δεν έβλεπα καμιά ομοιότητα. Επίσης, εντύπωση μου έκανε που ο διευθυντής δεν παρατήρησε το νεαρό της ηλικίας της. Μάλλον, χρησιμοποίησε ψυχαναγκασμό. Ούτε καν που το κατάλαβα. Είναι καλή.
Ύστερα, η γραμματέας ήρθε μέσα και με πήρε για να με πάει στην τάξη, η οποία ήταν αρκετά μεγάλη. Όλοι οι μαθητές με κοιτούσαν και κάποιοι άλλοι ψιθύριζαν. Στο τέλος ο καθηγητής ο κύριος Makalister, ένας ψηλός άνδρας γεροδεμένος γύρω στα 30 που γλυκοκοίταζε την γραμματέα, μου ζήτησε να κάτσω στο τελευταίο θρανίο δίπλα σε ένα κορίτσι που έφτιαχνε το make up της και σε ένα αγόρι που με κοιτούσε επίμονα. Ήταν πολύ όμορφος. Τα μαλλιά του έφταναν μέχρι το λαιμό του, το πρόσωπό του ήταν σα ζωγραφιά και τα μάτια του είχαν αυτό το υπέροχο κεχριμπαρένιο χρώμα. Έμεινα άφωνη.

αμην επιτελους. εγραψες. αναστασγ. πως το επαθες? νομιζα οτι ειχες ξεχασει οτι υπαρχει και ενα βιβλιο που σε περιμενει

Σπόιλερ:

αραγε θα γυρισει ο κριστιαν? για να δουμε
δεν [ιστευω να νιωσει κατι για αυτον τον διπλανο της. αν και μαλλον θα παιξει σημαντικο ρολο στην εξελιξη

με όλα! (ειδικά με το πρώτο! τόσον καιρό είχες να γράψεις που κι εγώ νόμιζα ότι τα είχες παρατήσει ή τα είχες πάρει με μας τα καήμενα αθώα μικρά κοριτσάκια που δε σου έχουν κάνει ΠΟΤΕ ΤΙΠΟΤΑ και δεν ήθελες να μας βάλεις τη συνέχεια να διαβάσουμε να μας φύγει -και καλά- η αγωνία)

απλα βαριοταν. καταλαβες? εμεις να ξεροσταλιαζουμε και αητη τιποτα

Είναι πολύ σκληρή...

εμενα μου λες? το ζω καθημερινα

Σε λυπάμαι καημενούλα!!!

Σπόιλερ:

εχε χαρη που θα παρεκτραπουμε, αλλιως.....