Κυνηγώντας το Σκοτάδι

γκουχου γκουχου ειμαι εδω... μπορειτε να με θαψετε καπου αλλου... χ0α0χ


εεεε ναι ο Ντ....... αυτοσ θα παιξει αρκετα σημαντικο ρολο... απο δω και περα.... δηλαδη μεχρι το τελοσ..................τελοσ......τελοσ...............τελοσ....τελοσ.... τησ ιστοριασ/

Ωραία! Αλλά αυτό το τέλος ή τουλάχιστον το επόμενο κεφάλαιο πότε θα το δούμε?

ωχ... μην μου πεις οτι ειναι η αιτια της στροφης?

Ααααχ...Γιατί διάβασα μαζεμένα όλα τα κεφάλαια; Τώρα, μαζί με εσάς, θα με φάει η αγωνία. Μια απορία έχω: εντάξει, εκείνη φέρθηκε παρορμητικά και του πέταξε ένα βάζο εκεί πέρα και του έφερε τα λουλούδια στο κεφάλι (το μόνο που μπορούσε να πληγωθεί, εφόσον είναι βρικόλακας, είναι ο εγωισμός του) Αλλά γιατί την έβαλαν την Νίνα εσώκλειστη στο σχολείο; (δείχνει βέβαια ότι το είχαν σχεδιάσει από πριν, αλλά ποια είναι η πραγματική αιτία; )

δεν ειναι εσωκλειστη. μια απλη μαθητρια θα ειναι υποθετω

Και πάλι...Γιατί να την γράψουν σε σχολείο στα καλά καθούμενα;

γιατι ειναι ανθρωπος ουτε 17 χρονων και πρεπει να τελειωσει το σχολειο... λεω τωρα εγω?

Και πάλι, γιατί να της το κρύψουν και να μην της το πουν; Από αυτή την άποψη, δεν είναι και έγκλημα που την έγραψαν σε σχολείο...

Αυτό δεν το είχα σκεφτεί, αλλά πράγματι, γιατί να της το κρύψουν? Δεν είναι και τόσο κακό... Ή μήπως είναι?

βρε παιδια... ισως απλα να το ξεχασαν λογω των τσακωμων.
γιατι ο νους σας παει συνεχεια στο κακο?

Γιατί γράφουμε πολύ για το κακό και ο νους μας πια πάει αυτόματα...

Σπόιλερ:

καλα τοτε. παω πασο

Σπόιλερ:

Εντάξει, τι να κάνουμε... Είμαστε καχύποπτοι άνθρωποι!

Σπόιλερ:

τωρα διαβασα ολατα κεφαλαια!πολυ ωραιο!!μπραβο.περιμενουμε και την συνεχεια!

διαβασες και το ρωτο βιβλιο? γιατι αυτη ειναι η συνεχεια του βιβλιου ''αγγιγμα ψυχης''

ααα...αληθεια; τρεεεχωωωωωωω!

Αλήθεια;;; Ε τότε πρέπει να το διαβάσω οσονούπω

ναι βρε παιδια! λετε να το ξεκινησε ετσι ξαφνικα? θαματα και πραματα εγιναν στο πρωτο!

Ε, τώρα που μας άναψες φωτιές, δεν υπάρχει περίπτωση να μην το διαβάσουμε

ωραια

συμφωνω!!οπωσδηποτε θα το διαβασουμε

εγώ τωρα διάβασα και το πρωτο και το δευτερο. Ειναι τελεια, φανταστικα, υπέροχα!!!!!!!!!!!! Katerina Petrova εισαι μεγαλο ταλεντο!!!!!!!!!!!!!

ωωωω συγκινουμαι...... θα κλαψω.... απεκτησα fan club????? (φατσουλακι που κλαιει)

οριστε το καινουριο κεφαλαιο.....


Κεφάλαιο 6ο

Δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω του. Είχα κοκαλώσει και τον κοιτούσα μαγεμένη, το πρόσωπό του ήταν τόσο τέλειο, αψεγάδιαστο. Όσο ο καθηγητής με σύστηνε στην υπόλοιπη τάξη, εγώ προσπαθούσα να ξεκολλήσω τα μάτια μου από πάνω του. Με κοιτούσε και αυτός, προφανώς ήταν ενοχλημένος που τον τρόπο που τον κοιτούσα, σα να έβλεπα πρώτη φορά αρσενικό στη ζωή μου, αλλά επίσης και από την διάρκεια. Αλλά και πάλι δεν μπορούσα να καταλάβω τι σκεφτόταν, το βλέμμα του ήταν τόσο αινιγματικό και το πρόσωπό του ήταν εξίσου ήρεμο. Όταν τον είδα να ανοίγει το στόμα του, έτοιμος να μου μιλήσει η καρδιά μου σταμάτησε. Τότε εκτός από τη δική του φωνή ακούστηκαν και οι φωνές άλλων 18 ατόμων. Δεν μπορώ να πω πάντως πως με καλωσόρισε θερμά. Απογοητεύτηκα λίγο αλλά αυτό με έκανε να ξυπνήσω και να σταματήσω να τον κοιτάω σα να είναι εξωγήινος. Ο καθηγητής, ο οποίος δεν ήταν και ιδιαίτερα ψηλός του έριχνα μισό κεφάλι, είχε και αρχές φαλάκρας, με παρακάλεσε να καθίσω δίπλα ‘κύριο Blend’. Έψαξα γρήγορα με το βλέμμα μου μια άδεια θέση για να κατατοπιστώ, ώσπου η ματιά μου έπεσε δεξιά στο όμορφο τύπο, που τώρα είχε σκύψει πάνω από το θρανίο του και ζωγράφιζε κάτι στο τετράδιό του. Η θέση μου ήταν ανάμεσα στο παράθυρο και σε εκείνον. Κινήθηκα γρήγορα στην αίθουσα και κάθισα στη θέση μου καθώς ο καθηγητής μας παρακαλούσε να ανοίξουμε τα βιβλία μας στη σελίδα 10. Αμέσως φώναξε το όνομά μου και εγώ από την τρομάρα μου έριξα κατά λάθος την κασετίνα μου στο πάτωμα. Ακούστηκαν γέλια στη τάξη αλλά δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία.
‘ Παρακαλώ δεσποινίς Μονέρα ενώστε το θρανίο σας με του διπλανού σας, προς το παρόν, ελπίζω να έχει φέρει το βιβλίο του.’’ καθώς τελείωνε την φράση του ο ‘κύριος Blend’ σήκωσε το βιβλίο του και το κούνησε θριαμβευτικά στον αέρα δίνοντας στον καθηγητή να καταλάβει πως το υφάκι του δεν περνάει εδώ. Αμέσως έσκυψε και έπιασε την κασετίνα, την οποία πέταξε αδέξια και αδιάφορα πάνω στο θρανίο μου ενώ εγώ πάσχιζα να ενώσω τα θρανία μας. Μα καλά από τι τα φτιάχνουν? Το βιβλίο του ήταν σε κακό χάλι, σκισμένο και μουτζουρωμένο. Από ότι κατάλαβα κάναμε λογοτεχνία, κάτι το οποίο δεν διαπίστωσα από το κατεστραμμένο βιβλίο του τύπου δίπλα μου αλλά από αυτά που έγραφε στον πίνακα αλλά και από αυτά που έλεγε προφορικά. Όχι ότι καταλάβαινα και πολλά γιατί όπως και να το κάνουμε ακόμα δεν έχω συνηθίσει την προφορά τους, οπότε για αρχή δεν περιμένω καλούς βαθμούς. Έτσι αποφάσισα να του μιλήσω.
’ Γεια, είμαι η Νίνα.’ του χαμογέλασα όσο πιο γλυκά μπορούσα. Μετά σκέφτηκα ότι μπορεί να με περάσει για χαζή έτσι άλλαξα σε ένα φιλικό χαμόγελο. Όμως εκείνος δεν μου το ανταπέδωσε. Γύρισε και με τα κεχριμπαρένια του μάτια με κοίταξε απειλητικά. Μου σηκώθηκε η τρίχα, πολύ άγριο βλέμμα.
‘ Καλύτερα να μη μου μιλάς αν δεν θες να θαφτείς κοινωνικά σε αυτό το σχολείο.’’ τα μάτια του έλαμπαν και τα μαλλιά του ήταν ολόισια, το βλέμμα του δεν ήταν εχθρικό. Η φωνή του όμως παρέμενε έτσι. Έσκυψε ξανά πάνω από την ζωγραφιά του, η οποία ήταν μια πολύ καλή γελοιογραφία του κύριου Macalister με ένα βέλος να διαπερνά το κρανίο του. Γύρισα και τον κοίταξα. Το πρόσωπό του ήταν ήρεμο αλλά μετά συσπάστηκε κάνοντάς τον να τσαλακώσει την σελίδα και να την πετάξει στο πάτωμα.
‘ Δεν έχω βλέψεις να γίνω η βασίλισσα του σχολείου’ είπα τελικά. Εκείνος από την άλλη ούτε που γύρισε να με κοιτάξει, ούτε που γέλασε, τίποτα. Απλά κοιτούσε τον πίνακα, λες και τον ενδιέφερε. Τελικά γύρισε και με κοίταξε, το βλέμμα του σκλήρυνε. ‘ Γιατί μου μιλάς?’ είπε.
‘ Μου φαίνεσαι ενδιαφέρον τύπος και....’ βιάστηκε να με διακόψει και πρόσθεσε απειλητικά ‘ Επικίνδυνος τύπος.’
‘ Έστω, άσε που χρειάζομαι κάτι επικίνδυνο αυτή την περίοδο και δεν με ενδιαφέρει καθόλου να αποκτήσω φίλους και να γίνω δημοφιλής και άλλα τέτοια.’ μου φάνηκε πως γέλασε λίγο αλλά απέστρεψε το βλέμμα του αλλού και εγώ κατάλαβα πως είχα υψώσει την φωνή μου λίγο παραπάνω από ότι έπρεπε και όλη η τάξη με κοιτούσε, άλλοι γελούσαν και άλλοι με κοιτούσαν με μισόκλειστα μάτια, απειλητικά. Τελικά αυτό που μόλις είπα βγήκε αληθινό. Απολογήθηκα και έσκυψα ντροπιασμένη το κεφάλι μου πάνω από το βιβλίο. Η υπόλοιπη ώρα πέρασε αργά και βασανιστικά. Μόλις χτύπησε το κουδούνι ένιωσα μεγάλη ανακούφιση, ιδιαίτερα όταν η τάξη άδειασε αφού όλοι έφυγαν τρέχοντας για να απολαύσουν το διάλλειμα. Εγώ σηκώθηκα αργά και προσπάθησα να μετακινήσω το θρανίο μου πάλι πίσω στη θέση του, αυτό το πράγμα είναι πολύ βαρύ.
‘ Παρεμπιπτόντως με λένε Ντάρεν’ είπε και έσπευσε να με βοηθήσει να μετακινήσω το θρανίο. Τώρα που ήταν όρθιος διέκρινα καλύτερα το σώμα του. Ήταν αρκετά ψηλός, μου έριχνε ενάμιση κεφάλι. Μέσα από το άσπρο του πουκάμισο, το οποίο του πήγαινε τέλεια, διαγράφοντας οι κοιλιακοί του. Δεν είχε δέσει την γραβάτα του όπως τα άλλα αγόρια, την είχε αφήσει απλά να κρέμεται στο λαιμό του και αυτό μου άρεσε.
’ Λοιπόν είπες ότι ψάχνεις για κάτι επικίνδυνο αυτή την περίοδο και ίσως σου φανώ χρήσιμος. Το θέμα είναι αν το εννοείς και τι ακριβώς ψάχνεις.’ του χαμογέλασα πονηρά αλλά εκείνος παρέμεινε άκαμπτος, αγέρωχος να με κοιτά με αυτά τα υπέροχα μάτια και τα χείλη του ήταν τόσο δελεαστικά. Σε προκαλούσαν να τα φιλήσεις.
’ Πολλά!’ είπα στο τέλος. Το βλέμμα του αμέσως έγινε λίγο πιο φιλικό. Μου έκανε νόημα να τον ακολουθήσω. Στην αρχή δίστασα αλλά αφού ήθελα κάτι διαφορετικό έπρεπε να τον ακολουθήσω, όχι δηλαδή ότι ήθελε και πολύ σκέψη αφού δεν μπορούσα να αντισταθώ στον πειρασμό να μείνω μαζί του λίγο ακόμα. Έτρεξα δίπλα του, εκείνος περπατούσε σαν αν μην υπήρχα δίπλα του. Περάσαμε κάμποσες αίθουσες και την καφετέρια και διασχίσαμε και την αυλή του σχολείου ώσπου βρεθήκαμε σε ένα στενό διάδρομο πίσω από το σχολείο όπου εκεί κάθονταν μερικά παιδιά και κάπνιζαν. Δεν ήθελε και ιδιαίτερη σκέψη να καταλάβει κανείς τι ακριβώς κρατούσαν στα χέρια τους. Κοίταξα τον Ντάρεν αλλά εκείνος δεν μου ανταπέδωσε το βλέμμα.
‘ Yo, Ντάρεν έλα να δοκιμάσεις αυτή την φορά είναι καλύτερο.’ είπε ένας ξανθός τύπος πιο κοντός από τον Ντάρεν. Είχε παιδικό πρόσωπο και τα μαλλιά του ήταν ανακατεμένα, το πουκάμισό του ήταν τσαλακωμένο και δεν φορούσε σακάκι. Ο Ντάρεν πλησίασε και πήρε το χόρτο από τα χέρια του αγοριού, ρούφηξε άπληστα και μου το έδωσε. Τότε ένα άλλο αγόρι γέλασε περιφρονητικά και φώναξε ’ Ποιά είναι αυτή? Η σκύλα σου?’ ο Ντάρεν τον κοίταξε ήρεμα και τότε ο άλλος ξερόβηξε αμήχανα και ζήτησε συγνώμη. Προφανώς τον φοβόταν. Αμέσως γύρισε σε εμένα και μου είπε ‘ Άντε δεν θα δοκιμάσεις?’ ήταν τόσο προκλητικός ο τρόπος που το είπε, σαν να ήθελε να τα παρατήσω και να τρέξω στην αγκαλιά της μαμάς μου λέγοντας της να δείρει το κακό παιδάκι που με πείραξε. Πείσμωσα και πήρα μια γρήγορη ρουφηξιά. Ο καπνός που κατέβαινε στα πνευμόνια του έκαψε τον λαιμό μου, με αποτέλεσμα να αρχίσω να βήχω. Κάποιοι γέλασαν αλλά ο Ντάρεν όταν τους κοίταξε σταμάτησαν αμέσως. Πήρε το χόρτο από τα χέρια μου ρούφηξε άλλη μια τζούρα και μου το ξανάδωσε. Το ίδιο πράγμα επαναλήφθηκε άλλες 3 φορές και μετά φύγαμε. Ο λαιμός μου ήταν ξερός και τα σωθικά μου είχαν πάρει φωτιά. Δυσκολευόμουν να καταπιώ, ο Ντάρεν με κοίταξε και γέλασε. Εγώ αμέσως του έριξα ένα εχθρικό βλέμμα και συνέχισα να προχωράω προς την τάξη. Έβηξα μερικές φορές για να καθαρίσω τον λαιμό μου αλλά τίποτα.
‘ Είσαι καλά?’ με ρώτησε χωρίς βέβαια να ενδιαφέρεται και πολύ. Το πρόσωπό του ήταν εντελώς ήρεμο. Μπήκαμε μέσα στη καφετέρια και πήραμε δύο δίσκους με φαγητό και κάτσαμε σε ένα απομακρυσμένο τραπέζι μόνο οι δύο μας. ‘ Πιες νερό, θα καθαρίσει ο λαιμός σου και θα φύγει το κάψιμο’ είπε αδιάφορα μασουλώντας το σάντουιτς του. Έκανα ότι μου είπε και ένιωσα αμέσως ανακούφιση. Έκοψα ένα κομμάτι από το δικό μου σάντουιτς και το έφαγα. Πεινούσα πολύ, αυτό ήταν παράξενο γιατί μέχρι πριν 5 λεπτά δεν ήθελα να φάω. Έκοψα και άλλο κομμάτι. Εκείνος με κοίταξε και χαμογέλασε. ‘Μαστούρωσες.’ είπε με ένα χαμόγελο μέχρι τα αφτιά.
‘ Πως?’ είπα εγώ σοκαρισμένη και μουδιασμένη. Προφανώς μέχρι την στιγμή που μου το πε είχα αγνοήσει την υπέροχη αίσθηση που είχε κατακλίσει όλο μου το σώμα. Αυτό το ελαφρύ μούδιασμα στα άκρα του σώματός μου.
‘ Καταρχήν τρως σα να έχεις αν φας μέρες. Κατά δεύτερον κοκκίνισαν τα μάτια σου. Δεν το έχεις ξανακάνει έτσι?’ μόνο που δεν γελούσε με την βλακεία μου. Πραγματικά εκείνη την στιγμή ένιωθα σαν επαρχιώτισσα που δεν ξέρει τι είναι το κινητό. Εκείνος με κοιτούσε ικανοποιημένος με το κατόρθωμά του ενώ εγώ είχα σκύψει το κεφάλι μου και μασουλούσα το σάντουιτς μου. ‘ Όχι’ είπα τελικά. ‘ Για όλα υπάρχει πρώτη φορά’ μου είπε και μου έκλεισε το μάτι παιχνιδιάρικα. Τώρα αυτό ήταν σεξουαλικό υπονοούμενο ή εγώ έχω παραισθήσεις? Νόμιζα ότι θα με κορόιδευε και άλλο, αλλά δεν το έκανε.
Σηκωθήκαμε από το τραπέζι και πήγαμε στην τάξη. Πριν μπει μέσα ο καθηγητής μου είπε ‘ Μετά το σχολείο θα πάμε κάπου, δεν υπάρχει πρόβλημα έτσι?’ δεν το πιστεύω ότι μετά από αυτή την ντροπιαστική σκηνή ήθελε να περάσει και άλλο χρόνο μαζί μου. ‘ Που?’ κάπου που θα μαστουρώσουμε πιο ελεύθερα και επίσης πρέπει να μάθω κάποια πράγματα για σένα αφού θα κάνουμε «επικίνδυνα» πράγματα μαζί’ εγώ του χαμογέλασα. Ήθελε να γίνουμε φίλοι. Τέλεια! Βέβαια η χαρά δεν κράτησε και πολύ αφού μου είπε ‘ Αυτό δεν σημαίνει πως είμαστε φίλοι.’ τον κοίταξα απογοητευμένη αλλά δεν το έβαλα κάτω. Έσκυψα από πάνω του και του είπα σχεδόν σίγουρη ‘ Όχι ακόμα!’.

‘Νίνα!’ η φωνή μου ήταν τόσο αδύναμη. Άραγε που βρίσκομαι? Κάνει τόση ζέστη, νυστάζω τόσο πολύ. Δεν μπόρεσα να κρατήσω τα βλέφαρα μου ανοιχτά. Παραδόθηκα ολοκληρωτικά στον ύπνο. ‘Νίνα!’

πολυ καλο το κεφαλαιο !! η φωνή στο τέλος είναι του Κριστιαν????

ναι..... το διαβασες κιολας βρε θηριο???