Τρομακτικές Ιστορίες

Ναι, καλή ιστορία!

αμα σας πω οτι ειναι αληθεια;

Σπόιλερ:

Πολύ ωραία ιστορία!

Σπόιλερ:

σας ευχαριστω ολους και τωρα που βρικα τον χρονο διαβασα ολες τις προηγουμενες ιστοριες τις βρικα ολες φοβερες

Ειχα ενα ραντεβου με το αγορι μου τον Νικο. Η νυχτα ειχε περασει παρα πολυ καλα μεχρι που ειχε ερθει η ωρα να γυρισω στο σπιτι μου.Στο δρομο του γυρισμου εκανε κρυο και εκει που εκατσα να ξεκουραστω σε ενα παγκακι με τραβηξε καποιος απο το πουλοβερ μου. Με τραβιξε τοσο δυνατα που δεν μπορουσα να αναπνεψω. Καταφερα και ειδα το προσοπο του.Δεν μπορουσα να το πιστεψω ηταν.....το αγορι μου. Του ειπα <<Τι κανεις;>>μου απαντισε με ενα <<Σε μισω και δεν θελω να ειμαστε μαζι>>εγω ανταποκριθικα με ενα <<γιατι τι σου εκανα;>>εκεινος<<δεν εισαι αρκετα καλη για μενα>>εγω<<μα...>> εκεινος<<τερμα οι ερωτησεις>>δεν προλαβα να τελειοσω και με χαστουκισε τοσο δυνατα που δεν μπορουσα να αντεξω αλλο ορθια.Τωρα πια ειμουνα στο ελεος του.Οταν τελικα τελειοσε ειμουνα μισοζοντανη ενοιοθα σαν να πεθαινα. Ξαφνικα περασε ενας αστυνομικος αυτος καλεσε το ασθενοφορο οπου με μετεφερε στο νοσοκομειο.Εκει εκατσα μια εβδομαδα τουλαχιστον οταν τελικα βγηκα απο εκει ενιοθα εναν μικρο πονο αλλα δεν ηταν τιποτα μπροστα στα συνεσθηματα που ειχα και δεν πιστεβα οτιερωτεφτικα εναν τετοιο τυπο



Ελιπιζω να σας αρεσε

Σπόιλερ:

Πολύ ωραία

Δεν ειχα χρονο και γι αυτο εκανα λαθη αλιος θα μου εβγαινε καλυτερο

Και πάλι είναι μια χαρά

Πολύ ωραία η ιστορία σου!!

Θα σας πω μία πολύ καλή. Η ιστορία έχει θέμα την γνωστή σε όλους μας Μόρα. Η μόρα είναι μία σκιά που έρχεται στον ύπνο μας, και δεν μπορούμε να μιλήσουμε, να ζητήσουμε βοήθεια αλλά ούτε να αναπνεύσουμε. Ανεβαίνει στο στήθος μας και μελέτες δείχνουν ότι έρχεται περισσότερο σε άντρες γιατί θέλει να έρθει σε επαφή μαζί τους. Η επιστημονική εξήγηση είναι, πως δεν υπάρχει και πως είναι μια παραίσθηση του οργανισμού μας. Αυτό γίνεται όπως λένε και οι επιστήμονες επειδή δεν έχουμε ξυπνήσει εντελώς γι’αυτό νιώθουμε παρουσίες στο δωμάτιο. Ξέχασα να σας πω, πως όταν έρχεται αντιλαμβανόμαστε παρουσίες, βλέπουμε σκιές και ακούμε ήχους.

Τώρα θα σας πω τις εμπειρίες των συγγενών μου που ήταν θύματα της Μόρας. Το πρώτο θύμα ήταν η Θεία μου. Ήταν ένα βράδυ βροχερό, και μόλις ήταν έτοιμη να κοιμηθεί, ξαφνικά νιώθει ένα βάρος στο στήθος! Θέλω να σημειώσω πως πριν έχει δει μια σκιά στον τοίχο! Δεν μπορούσε να κουνηθεί, ούτε να μιλήσει! Μετά από λίγο είπε μια προσευχή και σε κλάσματα δευτερολέπτου η Μόρα εξαφανίστηκε. Όπως μου είπε ήταν μια τρομακτική εμπειρία! Το επόμενο θύμα ήταν ένας φίλος μου. Ήταν μια μέρα όπως οι άλλες. Εκεί που κοιμόταν νιώθει κάποιον να του πιάνει τα χέρια και να τον πιέζει κάτι στο στήθος. Δεν ήξερε τι να κάνει, φοβήθηκε, ήταν έτοιμος να παραληρήσει, δεν έκανε τίποτα αφού δεν μπορούσε να κουνηθεί. Η μόρα μετά από μερικά λεπτά εξαφανίστηκε! Το πρωί που ξύπνησε είχε μώλωπες! Μετά από αυτό κάθε μέρα προτού κοιμηθεί κάνει την προσευχή του. Ελπίζω να σας άρεσε η ιστορία να εχετε ενα ηρεμο βραδυ

πολυ καλη τωραα θα βαλω κι εγω την 1η μου ιστορια

Είναι Φεβρουάριος του 1948 και πολλά καράβια που πλέουν στα ανοιχτά της Ινδονησίας λαμβάνουν επείγοντα σήματα κινδύνου από την ολλανδική φρεγάτα SS Ourang Medan. Το ανατριχιαστικό μήνυμα αναφέρει: «Όλοι οι αξιωματικοί και ο καπετάνιος είναι νεκροί πάνω στο κατάστρωμα και την γέφυρα. Πιθανότατα όλο το πλήρωμα είναι νεκρό». Στην συνέχεια, λαμβάνονται ακατάληπτα σήματα μορς και τελικά μία λέξη: «Πεθαίνω».

Όταν η ομάδα διάσωσης πλησιάζει το πλοίο λίγες ώρες αργότερα, το σκηνικό που αντικρίζει είναι το εξής: Όλο το πλήρωμα κείτεται νεκρό, με τα μάτια ανοιχτά και τα πρόσωπα στραμμένα προς τον ήλιο, ενώ τα χέρια τους ήταν παρατεταμένα και τα πρόσωπά τους ανέδιδαν τρόμο.

Ακόμη και ο σκύλος του πλοίου βρίσκεται νεκρός, ενώ καθώς η ομάδα διάσωσης πλησιάζει στον υπερθερμασμένο καυστήρα, νιώθει ένα ρίγος. Ξαφνικά, εμφανίζεται καπνός, και η ομάδα μόλις που προλαβαίνει να αποβιβαστεί πριν το Ourang Medan εκραγεί και βυθιστεί. Εξήντα τρία χρόνια μετά, το μυστήριο της φρίκης στην φρεγάτα παραμένει άλυτο. καλη?

δεν θα μπορω να κοιμιθω το βραδυ

Η γυναίκα-ζόμπι της Αϊτής.

Η Felicia Felix-Mentor πέθανε το 1907, μετά από το χτύπημα μιας ξαφνικής αρρώστιας, τα χαρακτηριστικά της οποίας συμπίπτουν με τις ενδείξεις των παραδόσεων της Αϊτής που σχετίζονται με την μετατροπή σε… ζόμπι. Περίπου 30 χρόνια μετά, μία γυναίκα εμφανίστηκε να περιφέρεται στους δρόμους της περιοχής –κάποιοι ανέφεραν πως ήταν γυμνή, ενώ άλλες πηγές υποστήριξαν πως την είδαν με κουρελιασμένα ρούχα- και κατευθύνθηκε προς ένα αγρόκτημα, το οποίο σύμφωνα με τα λεγόμενά της ανήκε στον πατέρα της.

Οι ιδιοκτήτες της φάρμας αναγνώρισαν στο πρόσωπό της την μακαρίτισσα Felicia Felix, κάτι που επιβεβαίωσε και ο ίδιος ο σύζυγος της «εκλιπούσης». Λόγω της ασθενικής όψης της, μεταφέρθηκε στο κυβερνητικό νοσοκομείο. Ο γιατρός που την εξέτασε φέρεται να είπε γι’ αυτήν: «Τα περιστασιακά ξεσπάσματα γέλιου της στερούνταν νοήματος, ενώ πολύ συχνά μιλούσε για τον εαυτό της είτε στο πρώτο είτε στο τρίτο πρόσωπο, χωρίς να συνειδητοποιεί την διαφορά. Δεν είχε αίσθηση του χρόνου και ήταν μάλλον αδιάφορη για τους γύρω της». Αλεξανδρα

παρακαλω οριστε αλλη μια και η τελευταια για σημερα επιδη πιαστικα

Διαβάζοντας μια παρόμοια ιστορία θυμήθηκα κάτι που μου είχε συμβεί κι έμενα όταν ήμουν μικρή.

Με την αδελφή μου κοιμόμασταν σε ένα πολύ μικρό δωμάτιο (στο οποίο κάθομαι αυτή τη στιγμή και γράφω), και τα κρεβάτια μας έκαναν ένα γάμα. Πάνω από το δικό μου κρεβάτι υπήρχαν πολλά ράφια, στερεωμένα στον τοίχο, το κάθε ράφι ξεχωριστό από το άλλο. Το προσκέφαλο του κρεβατιού μου λοιπόν ήταν κάτω από ένα από αυτά.

Ένα βράδυ ένιωσα την επιθυμία να κοιμηθώ στην κάτω μεριά του κρεβατιού, χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Το πρωί ξυπνάω και βλέπω στην κάτω μεριά του κρεβατιού (εκεί που ήταν κανονικά το προσκέφαλο) ένα ράφι. Δεν κατάλαβα τι έγινε νόμιζα πως το έβαλαν οι γονείς μου. Μετά κατάλαβα πως το ράφι είχε πέσει το βράδυ και ήμουν τόσο τυχερή που όχι μόνο δεν έπεσε στο κεφάλι μου να με σκοτώσει αλλά ούτε καν στα πόδια μου γιατί το βράδυ τα είχα μαζεμένα. Φυσικά μετά από αυτό το σοκ οι γονείς μου αλλάξανε όλα τα ράφια και βάλανε τα πιο γερά στηρίγματα! βαρεθικα γι αυτο σταματαω για σημερα ελπιζω να σας αρεσε ! ! !

Πριν ένα χρόνο περίπου διαδραματίστηκε η ιστορία που θα σας διηγηθώ. Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι μου έχει συμβεί!

Αρχικά, ένα βράδυ καθώς γυρνούσα σπίτι, γύρω στις 2 με 2.30 παρατήρησα σχεδόν έξω από την πολυκατοικία μου μια ηλικιωμένη κυρία να στέκεται όρθια και να κοιτάει στο κενό παραμιλώντας ψιθυριστά κάτι που δεν κατάλαβα. Δεν έδωσα όμως πολύ σημασία και μπήκα στην πολυκατοικία μου.

Μετά από τρεις με τέσσερις μέρες, την ίδια ώρα περίπου, γυρίζοντας ξανά στο σπίτι μου μετά από έξοδο την είδα πάλι σχεδόν στο ίδιο σημείο! Εκεί μπορώ να πω πως με ανησύχησε λίγο, αλλά σκέφτηκα ότι μπορεί να είναι κάποια της γειτονιάς. Μετά από λίγο καιρό, για αρκετό διάστημα, άρχισα να βλέπω περίεργα, σκοτεινά όνειρα, με σκιές να με κατακλύζουν και όχι μόνο. Την ημέρα στο σπίτι μου, νόμιζα πως συνέβαιναν περίεργα πράγματα, όπως το να νομίζω πως υπάρχει κάποια ενέργεια στο χώρο. Πίστευα όμως πως είμαι επηρεασμένη από τα όνειρα. Όλα αυτά όμως, ήταν ένα τίποτα μπροστά σε αυτό που ακολούθησε στη συνέχεια.

Ένα βράδυ, καθώς ασχολούμουν με τον υπολογιστή άκουσα να χτυπάει κάποιος την πόρτα πολύ σιγανά, δεν ήταν πολύ αργά, αλλά δεν περίμενα κανέναν. Φοβήθηκα γιατί εμένα μόνη μου και με τάραζε η ιδέα ότι μπορεί κάποιος άγνωστος να μου χτυπάει την πόρτα, ούτε καν το θυροτηλέφωνο. Διστακτικά σηκώθηκα σιγά σιγά και χωρίς να κάνω θόρυβο, και κοίταξα από το ματάκι. Αυτό που είδα δεν περιγράφεται. Βασικά δεν περιγράφονται τα συναισθήματα. Ακόμα λέω, πως μπορεί να μην είδα καλά, αλλά από το ματάκι είχα δει την ίδια ηλικιωμένη κυρία που έβλεπα έξω από την πολυκατοικία να γυρίζει γρήγορα την πλάτη της και να κατεβαίνει τις σκάλες. Προσπάθησα να καθησυχάσω τον εαυτό μου, με το ότι αυτή η γιαγιά ήταν απλά κάποια τρελή που γυρνούσε στη γειτονιά και έμπαινε στις πολυκατοικίες.

Φυσικά, την επόμενη μέρα, χωρίς να έχω κλείσει μάτι, έφυγα από το σπίτι κι έμεινα για κάποιες μέρες στην κολλητή μου! Όταν αποφάσισα να γυρίσω στο σπίτι μου, στη πολυκατοικία μου, δυο πόρτες μετά το διαμέρισμα μου, γινότανε μια κηδεία. Αυτό το διαμέρισμα ήταν της διαχειρίστριας μου. Γι αυτό το λόγο πήγα για λίγο να δώσω τα συλλυπητήρια μου. Με ανατρίχιαζε λίγο η ιδέα του ότι κάποιος έχει πεθάνει σχεδόν δίπλα από το διαμέρισμα μου, αλλά γρήγορα θα το ξεχνούσα. Μπαίνοντας μέσα λοιπόν, μαθαίνω ότι έχει πεθάνει ο πατέρας της. Δίπλα στη φωτογραφία του εκλιπόντος υπήρχε η φωτογραφία μιας κυρίας, μιας ηλικιωμένης γυναίκας, η οποία μου φαινόταν γνωστή. Κατάλαβα ότι ήταν η γιαγιά που μου χτύπησε την πόρτα μια εβδομάδα πριν και η οποία στεκόταν και έξω από την πολυκατοικία.

Από ότι κατάλαβα η ηλικιωμένη είχε πεθάνει πριν καιρό. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι είχα έρθει σε επαφή με ένα πνεύμα. Ήταν ο χειρότερος εφιάλτης μου! Μετά απ αυτό το σοκ, έκανα μια σοβαρή συζήτηση με τους γονείς μου να μετακομίσω. Δυσκολεύτηκα να τους πείσω αλλά τα κατάφερα, αν και ποτέ δεν πίστεψαν την ιστορία μου! Μετά από όλα αυτά ακόμα αναρωτιέμαι για ποιο λόγο το πνεύμα της ηλικιωμένης απευθύνθηκε σ εμένα! Λογικά δεν θα μάθω και ποτέ! Ίσως αν δεν έφευγα από το σπίτι μου να μάθαινα τι ήθελε!!! γεια σου

λοιπον αποφασισα λογο βαρεμαρας να βαλω αλλη μια hope you like it
Η Υπηρετρια
Οδός Γιδογιάννου, αριθμός 13… Οι μακάβριες ιστορίες που ακολουθούν εδώ και δεκαετίες την ερειπωμένη μονοκατοικία είναι γνωστές σε όλους τους κατοίκους της Άμφισσας. Το σπίτι βρίσκεται σε έναν από τους πιο κεντρικούς δρόμους της πόλης, σχεδόν δίπλα στα σχολεία και σε απόσταση αναπνοής από τον πεζόδρομο που φιλοξενεί αρκετά πολυσύχναστα καφέ και μπαράκια.

Σύμφωνα με τους παλαιότερους, όλα ξεκίνησαν την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν το σπίτι ανήκε σε κάποιον πολύ εύπορο ντόπιο που είχε συνάψει παράνομο ερωτικό δεσμό με μία από τις υπηρέτριες του. Ένα «στιγμιαίο λάθος» (είχε ακουστεί βιασμός) και μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη οδήγησαν σε ένα αποτρόπαιο έγκλημα που έμελλε να στιγματίσει μια για πάντα το οίκημα. Φοβούμενος τη γενική κατακραυγή της μικρής κοινωνίας, ο πλούσιος ιδιοκτήτης οδήγησε τη νεαρή εγκυμονούσα σε ένα από τα υπόγεια του σπιτιού, όπου την κρέμασε! Προσπάθησε να κρατήσει καλά κρυμμένο το μυστικό, όμως… η αποθανούσα είχε άλλη γνώμη. Έτσι ξεκίνησαν τα περίεργα περιστατικά που είχαν ως αποτέλεσμα να χαρακτηριστεί στοιχειωμένη η μονοκατοικία. Ποια είναι αυτά; Κρατηθείτε: Άλλοι μιλούν για κραυγές που βγαίνουν από τα υπόγεια του σπιτιού κατά τη διάρκεια της νύχτας, άλλοι λένε για ένα κοριτσάκι που τριγυρνάει στα δωμάτια του σπιτιού, μερικοί υποστηρίζουν πως τα έπιπλα αλλάζουν θέση μόνα τους και ορισμένοι έχουν δει τη συσκευή του τηλεφώνου να χτυπάει χωρίς να είναι συνδεδεμένη στην πρίζα!

Μπορεί να ακούγονται τραβηγμένα (δεν υπάρχει αμφιβολία γιά αυτό…), όμως τα συγκεκριμένα περιστατικά έχουν οδηγήσει στην πλήρη εγκατάλειψη του σπιτιού, αφού ουδείς δέχεται να μείνει πια εκεί, ενώ όσοι τολμηροί επιχείρησαν να σπάσουν την παράδοση και να το κατοικήσουν… έφυγαν τρέχοντας και μάλιστα νύχτα!

Κάποτε πριν από μερικά χρόνια, από διάφορες κουβέντες που γινόντουσαν με τους υπολοίπους της παρέας σχετικά με την ύπαρξη πνευμάτων, πήραμε την απόφαση να καλέσουμε κάποιο πνεύμα. Αρχίσαμε ψάχνουμε σχετικά με την διαδικασία. Μάθαμε ότι για να το πετύχουμε χρειαζόμασταν την Σολομωνική. Κάποιος την βρήκε και έτσι ένα βράδυ στο σπίτι μου μαζευτήκαμε τέσσερα άτομα. Μάλιστα τον τέταρτο τον επιστρατεύσαμε γιατί η διαδικασία δεν θα γινότανε με τρεις.
Μαυρη μαγεια ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΔΕΝ ΦΕΥΓΕΙ
Στο τραπέζι επάνω είχαμε μόνο 1 κερί. Δεν θυμάμαι τι χρώμα. Διάβασα ότι έχει σημασία. Εγώ πάντως δεν θυμάμαι το χρώμα του κεριού, αλλά θυμάμαι πως δεν μας είχε απασχολήσει το θέμα αυτό τότε. Ήμασταν ιδιαίτερα συγκεντρωμένοι σε αυτό που θα κάναμε. Δεν υπήρχαν δηλαδή γελάκια ή αστειότητες. Υπήρχε αγωνία ανησυχία και λίγο φόβος. Αποφασίσαμε να καλέσουμε κάποιο πνεύμα και όχι δαίμονα. Είχαμε αυτήν την επιλογή. Μάλλον καλά κάναμε. Όπως είπα και παραπάνω στο τραπέζι είχαμε μόνο ένα κερί. Ούτε τον πίνακα με τα γράμματα ούτε τίποτε άλλο που θα μπορούσε να βοηθήσει στην επικοινωνία με το πνεύμα αργότερα.

Αφού βρήκαμε τους στίχους που έπρεπε να διαβάσουμε, έπρεπε να αποφασίσουμε πιο πνεύμα θα καλούσαμε. Σε αυτό το σημείο θέλω να αναφέρω πως δεν θυμάμαι καλά αλλά νομίζω είχε σημασία ανάλογα με την μέρα και την ώρα το ποιους στίχους (ευχή) θα διαβάζαμε για να έχουμε αποτέλεσμα. Ίσως αυτό να ήταν αναγκαίο μόνο στο κάλεσμα κάποιου δαίμονα. Τα χρόνια έχουν περάσει και κάποιες λεπτομέρειες ξεθωριάζουν.

Ένας από τους τέσσερις άρχισε λοιπόν να διαβάζει τους στίχους. Αυτοί δεν ήταν τίποτε περίεργες ευχές, πιο πολύ έμοιαζαν με προσευχή, κάτι σαν το πάτερ ημών. Με την ολοκλήρωση της ανάγνωσης άκουσα από πίσω μου, έναν θόρυβο, κάτι σαν τον θόρυβο του αέρα και σφύριγμα μαζί. Δεν είναι δυνατόν μέσο του κειμένου να τον αποδώσω. Περίπου κάτι σαν φσσσσσσσς. Η διάρκεια του θορύβου αυτού ήταν περίπου μισό δευτερόλεπτο. Πρέπει να έγινα κάτασπρος από τον φόβο μου και οι σφυγμοί μου να ήταν περισσότεροι από 200. Πέρασε περίπου 1 λεπτό βουβαμάρας, ίσως και οι άλλοι να είχαν μεγάλη ταραχή. Πήρα το θάρρος και ρώτησα τους υπόλοιπους αν άκουσαν τον θόρυβο που σας περιέγραψα. Μου απάντησαν πως ναι. την συνεχεια δεν την βρηκα

εισαι τυχερη που την βρηκα εγω ! ! !

Στην συνέχεια δεν γινόταν τίποτε. Υπολογίζαμε πως θα επικοινωνούσαμε με το πνεύμα, ζητώντας του να χτυπήσει το τραπέζι (όπως χτυπάμε με το χέρι μια πόρτα), με το ένα χτύπημα να σημαίνει ναι και τα δύο όχι. Ρωτήσαμε λοιπόν το πνεύμα αν ήταν παρών. Αν είσαι εδώ κτύπα το τραπέζι μία φορά. Αυτό δεν έγινε. Παρατήρησα όμως πως μετά την ερώτηση, η φλόγα του κεριού άρχισε να κάνει περίεργα παιγνίδια. Το επισήμανα και στους υπολοίπους. Επαναλάβαμε την ερώτηση και κάθε φορά η φλόγα συνέχιζε να κάνει κόλπα. Από 3 με 4 πόντους που ήταν πριν την ερώτηση γινόταν περίπου 20, μετά έφτανε ως το φυτίλι σαν να είχε σβήσει και στην συνέχεια επανερχόταν σε ηρεμία. Μάλιστα την 4η με 5η φορά που επαναλάβαμε την ίδια ερώτηση, η φλόγα του κεριού πρέπει να ανέβηκε σε ύψος κάτι λιγότερο του μισού μέτρου. Από ένα κεράκι 10cm. Τώρα που γράφω αυτό το κείμενο το αντιλαμβάνομαι σαν να έλεγε ΝΑΙ ΡΕ εδώ είμαι με πρήξατε.

Αυτό το εκλάβαμε σαν βίαια αντίδραση. Μάλλον δεν ήμασταν προετοιμασμένοι κατάλληλα για αυτό που κάναμε. Ίσως κατά βάθος, να μην πιστεύαμε ότι θα καταφέρναμε να έχουμε αποτέλεσμα. Ο απόλυτος πανικός. Κάποιος έκανε την αρχή και άρχισε να τρέχει. Αυτό ήταν. Ακολουθήσαμε και οι άλλοι. Ούτε στείλαμε το πνεύμα πίσω ούτε το ρωτήσαμε τίποτε άλλο. Η ιστορία δεν σταματά όμως εδώ. Εγώ γύρισα πίσω. Όλη η ιστορία εξελίχθηκε στο σπίτι μου. Μάλιστα στο δωμάτιο μου. Που να κοιμηθώ εκεί λοιπόν. Με τίποτα. Πρέπει να γύρισα στο κρεβάτι μου, καμιά εβδομάδα αργότερα. Πάντως την υπόλοιπη ημέρα χρησιμοποιούσα τον χώρο. Τα πρώτα βράδια ζοριζόμουν να κοιμηθώ.

Τελικά κάποια στιγμή το ξεπέρασα. Εκεί που έλεγα λοιπόν ότι ηρέμησα συνέβησαν τα ακόλουθα 3 περιστατικά. Αυτά που θα σας περιγράψω συνέβησαν σε χρονικό διάστημα ενός με δύο μήνες μετά.

Α). Μία μέρα διάβαζα στο αρμόνιο (έπαιζα) κάποιο κομμάτι που έπρεπε να μελετήσω για το ωδείο. Ξαφνικά άρχισαν να πατιόνται διάφορες νότες από μόνες τους. Στην αρχή μάλιστα σταμάτησα γιατί νόμισα πως εγώ έπαιζα λάθος. Τότε όμως και για μερικά δευτερόλεπτα και ενώ εγώ είχα τα χέρια μου μακριά από το όργανο, συνέχισαν να πατιόνται κάποια πλήκτρα και να ακούω τους ήχους τους. Άσχετες νότες χωρίς κάποια μελωδική αξία. Το συμβάν αυτό το αντιμετώπισα με πρωτοφανή ψυχραιμία.

Β) Ένα πρωινό, μάλιστα θυμάμαι και την ημέρα και την ώρα, ήταν Σάββατο περίπου στις 12:00 με 13:00, έβλεπα με την αδελφή μου τηλεόραση. Ξαφνικά αλλάζει το κανάλι από μόνο του από ΕΡΤ σε ΕΡΤ2. Παίρνω το κοντρόλ και ξαναβάζω το κανάλι που έβλεπα. Αμέσως αλλάζει το κανάλι. Το επαναλαμβάνω και ξανά το ίδιο αποτέλεσμα. Θεωρώ ότι το κοντρόλ κόλλησε, το παίρνω και το πάω σε ένα άλλο δωμάτιο. Ξαναγυρνάω στο σαλόνι και αλλάζω κανάλι μηχανικά από την συσκευή. Ξανά το ίδιο αποτέλεσμα. Για να μην μακρολογώ, το επανέλαβα κάποιες φορές πάντα με το ίδιο αποτέλεσμα. Στο τέλος έκλεισα την τηλεόραση. Και αυτό το συμβάν το αντιμετώπισα με ψυχραιμία. Η αδελφή μου – είναι και μικρότερη – όμως δεν έδειξε τον ανάλογο χαρακτήρα. Θυμάμαι ότι έκανε αρκετό καιρό να πλησιάσει το χαζοκούτι. Τα δύο προηγούμενα γεγονότα, είχαν αρχίσει να με επηρεάζουν ψυχολογικά, σκεπτόμενος ότι ήταν λάθος που δεν διώξαμε το πνεύμα. Ακόμα το ίδιο πιστεύω. Ίσως να το έχουμε εγκλωβίσει κάπου που δεν ανήκει. Πιστεύω όχι επ΄ άπειρον.

Γ) Ένα βράδυ, πάλι μόνος στο σπίτι με την αδελφή μου κατά τις 9:00 με 10:00 το βράδυ, χτυπάει το κουδούνι. Ανοίγω λοιπόν την πόρτα και δεν υπάρχει κανείς. Μπροστά μου υπήρχε ένας διάδρομος τεσσάρων περίπου μέτρων. Θεώρησα ότι μάλλον κάποιος φίλος μου μου έκανε πλάκα, χτύπησε το κουδούνι και κρύφτηκε. Ξαφνικά και ενώ βρίσκομαι δίπλα στο κουδούνι και μπροστά μου δεν υπάρχει κανείς, αυτό άρχισε να κτυπά σαν τρελό. Όχι σαν να είχε κολλήσει. Δεν έκανε έναν συνεχόμενο ήχο. Εξάλλου το συγκεκριμένο και συνέχεια να το πάταγες έκανε τον θόρυβο περίπου σαν εκείνο μιας μικρής καμπάνας για μία φορά. Άρχισε να κτυπά για 20 με 30 φορές με ακανόνιστο ρυθμό. Ε, εδώ πανικοβλήθηκα. Θεωρούσα ότι τα 2 προηγούμενα γεγονότα (Α και Β) ίσως – που δεν ήταν – είχαν να κάνουν με τα μηχανήματα που ήταν ηλεκτρονικά. Αυτή ήταν η πιο λογική εξήγηση που μπορούσα να δώσω με επιστημονικό ας πούμε τρόπο. Όμως και τα προηγούμενα ουσιαστικά δεν δικαιολογιόντουσαν με την λογική.

Στην συνέχεια δεν συνέβη κάτι περίεργο που να μπορώ να το συνδυάσω με τα προηγούμενα. Κανά χρόνο αργότερα αλλάξαμε σπίτι, και από τότε μπορώ να πω, πως ηρέμισα και από τότε δεν ξανά ασχολήθηκα με τα γεγονότα. Αυτά. Τέλος πάντων δεν έχω σκοπό να σας κάνω να αποδεχτείτε την όλη ιστορία αν δεν το θέλετε. Εξάλλου δεν έχω κάποιο κίνητρο να το κάνω αυτό. Απλώς καταθέτω την εμπειρία μου όπως την έζησα.

παρα πολυ

youre

Και πάλι Χριστούγεννα..

Και ακούω πάλι εκείνη την απαλή μελωδική φωνή να με καλεί σαν αντίλαλος από την θάλασσα του χρόνου. Την ακούω να με παρακαλεί: «Θα ξανάρθεις. έτσι δεν είναι;». Και εγώ το ξέρω πως αυτό το απόγευμα θα πάω. Δεν θα μπορέσω να αντισταθώ άλλο στις απόκοσμες κι αφύσικες δυνάμεις που με τραβούν εκεί στο σκοτεινό δρομάκι.

Χριστούγεννα ήταν πάλι, όταν ξεκίνησαν όλα. Είχα δώσει το αυτοκίνητο για επισκευή. Εκείνο το βράδυ έμεινα αργά σε κάτι φίλους που είχα πάει για να γιορτάσω μαζί τους. Στην επιστροφή το λεωφορείο με άφησε κοντά στο Πάουντ Σκουέαρ στο Χάιγκειτ και έτσι κατηφόρισα την οδό Σουέιν πηγαίνοντας για το σπίτι. Το κοιμητήριο του Χάιγκειτ, είναι πασίγνωστο σαν τόπος σύναξης κάθε λογής κυνηγών πνευμάτων, βάμπιρων και άλλων εκκεντρικών τύπων αυτού του είδους. Σε αυτήν την πλευρά του δρόμου την δυτική, βασιλεύει μια καταθλιπτική ερημιά. Στοιχειωμένος, ξεστοιχειωμένος ο δρόμος, εγώ βιαζόμουν να βρεθώ στο κρεβάτι μου κάτω από τα ζεστά μου σκεπάσματα.

Είχα φτάσει πια στο σημείο όπου ο δρόμος συνορεύει με το πάρκο Γουότερλοου στα ανατολικά και το παλιό κοιμητήριο του Χάιγκειτ στα δυτικά. Εδώ συνάντησα ένα παράξενο φαινόμενο, παρόλο που δεν έδωσα σημασία. Μια ομίχλη, άρχισε να απλώνεται στο δρόμο. Ήταν μια αλλόκοτη φωσφορίζουσα πρασινωπή ομίχλη, σαν το νέφος που απλωνόταν στο βιομηχανικό Λονδίνο την δεκαετία του 60′. Συνέχισα τον δρόμο μου, ώσπου στα αυτιά μου έφτασε ένας ήχος από κάποιο μπαστούνι. Μέσα στην μουντάδα που υπήρχε διέκρινα μια κυρτή φιγούρα. Ήταν μια ηλικιωμένη γυναίκα που περπατούσε στην ίδια κατεύθυνση με μένα. Κάθε τόσο σταματούσε και άκουγα την αναπνοή της. Καθώς την προσπερνούσα, σκόνταψε σε κάποιο χάλασμα του δρόμου και θα έπεφτε αν δεν προλάβαινα να την πιάσω. Το πρόσωπο της, ήταν γεμάτο φόβο όταν την κοίταξα από κοντά. «Συγνώμη αν σε τρόμαξα κυρούλα, αλλά αν δεν σ’ έπιανα θα έπεφτες» είπα προσπαθώντας να χαμογελάσω. «Μάλλον» είπε και τα φωτεινά της μάτια βυθίστηκαν μέσα στα δικά μου, εξετάζοντας με από κοντά. Πρόσεξα ότι φορούσε παλιομοδίτικα ρούχα, μακριά μαύρα φορέματα κι ένα μεγάλο μαύρο καπέλο. Ανέπνεε δύσκολα και την ρώτησα αν μπορώ να της φανώ χρήσιμος σε κάτι. Στάθηκε στο μπαστούνι της και με κοίταξε ερευνητικά. Μετέπειτα είπε «Θα δεχόμουνα το μπράτσο σας μέχρι το σπίτι μου». Συνοφρυώθηκα. Είχα περάσει πολλές φορές από εδώ και σπίτι δεν είχα δει. Μέχρι τώρα το μόνο που ήξερα ήταν ο γκρίζος τοίχος του νεκροταφείου.

Με αίσθημα αβεβαιότητας άφησα την γυναίκα να με οδηγήσει και πράγματι μετά από λίγο φτάσαμε σε ένα πέτρινο σπιτάκι. Μπροστά στην πόρτα ήταν μια κοπέλα που την περίμενε. «Μητέρα, με έκανες και ανησύχησα». Η φωνή της ήταν χαμηλή και μελωδική. Άνοιξε την πόρτα του κήπου και πήρε το χέρι της γριάς. Εκείνη είπε: «Άδικα ανησύχησες Μαίρη. Ο νέος αυτός με βοήθησε τόσο.». Η κοπέλα γύρισε και μου χαμογέλασε. «Σας ευχαριστώ κύριε. Θα θέλατε να περάσετε μέσα και να πάρετε λίγο τσάι μαζί μας; Είναι απόψε κρύα νύχτα και κάτι ζεστό θα βοηθούσε» Μιλούσε με έναν τρόπο ασυνήθιστο, σχεδόν αρχαϊκό. Είπα ναι και όρμησα μέσα σαν έφηβος. Το εσωτερικό με το τζάκι να καίει θύμιζε σκηνικό από Ντίκενς. Η γριά κάθισε στην ψηλόπλατη πολυθρόνα, ενώ η κοπέλα πήγε στο διπλανό δωμάτιο για να γυρίσει λίγο μετά, με ένα παλιό υπέροχο κινέζικο σερβίτσιο τσαγιού. Πάνω που μιλούσα κολακευτικά για αυτό, το ρολόι της τσέπης με ειδοποίησε για την ώρα. Αυτό το αντικείμενο είχε γίνει μόνιμο αντικείμενο σχολίων από τους φίλους μου, που ισχυρίζονται ότι το αγαπώ υπερβολικά. Η κοπέλα, η Μαίρη ήρθε κοντά μου. Κάθισε και με ρώτησε πως και ήμουν έξω στο δρόμο τέτοια ώρα. Ξέχασα το ρολόι και πιάσαμε μια ευχάριστη κουβέντα περί ανέμων και υδάτων. Μετά σηκώθηκα, παρατήρησα ότι ήταν αργά και ετοιμάστηκα να φύγω.

«Πρέπει να μας ξανάρθεις νεαρέ» είπε η γριά. Η Μαίρη συμφώνησε με ένα νεύμα του κεφαλιού και συμπλήρωσε: « Κι εγώ θέλω να ξανάρθεις. Είναι πολύ μοναχικά εδώ πέρα. Θα ξανάρθεις έτσι δεν είναι;». Χαμογέλασα και αναρωτήθηκα πως μια νέα και γοητευτική κοπέλα είναι μόνη σε τόσο κεντρικό σημείο του Λονδίνου. Με ρώτησε που έμενα και με κατατόπισε για το πώς θα μπορούσα να βγω στην οδό Χάιγκειτ από το μονοπάτι. Έμεινα έκπληκτος καθώς δεν ήξερα ότι υπάρχει δρομάκι να συνδέει την Σουέιν Λέιν με την οδό Χάιγκειτ. Μόλις έκλεισε η πόρτα πίσω μου, μια παράξενη παγωνιά με τριγύρισε. Ένα περίεργο συναίσθημα με κάτι διαβολικό πλανιόταν στον αέρα. Δεν είχα προχωρήσει πάρα μόνο λίγα μέτρα, όταν τα χέρια μου και το μέτωπο μου άρχισαν να ιδρώνουν. Με το κεφάλι κάτω άρχισα να βαδίζω βιαστικά. Ο μόνος ήχος που άκουγα, ήταν ο τριγμός από τα παπούτσια μου στο χιόνι. Μετά σιγά-σιγά άρχισα να ακούω ένα δεύτερο ζευγάρι βήματα. Σταμάτησα κοίταξα πίσω. Τίποτα. Κάποιο ξερόκλαδο έσπασε και με έκανε να κοιτάω ψηλά. Μια κραυγή πνίγηκε στον λαιμό μου. Για ένα δευτερόλεπτο μου φάνηκε πως είδα ένα σώμα κρεμασμένο από κάποιο κλαδί. Σκέφτηκα ότι ήμουν ανόητος και ότι αυτό που είδα έπρεπε να είναι το παιχνίδισμα του φεγγαρόφωτος. Άρχισα πάντως να βιάζομαι για τα καλά. Είχα πάλι την εντύπωση ότι κάποιος με ακολουθούσε. Άλλη μια φορά γύρισα πίσω απότομα, αλλά τίποτα. Ο ιδρώτας άρχισε να τρέχει στο σώμα μου σαν ποτάμι. Άρχισα να τρέχω, τα βήματα πίσω μου επιταχύνθηκαν . Έχετε δει ποτέ έναν εφιάλτη που τρέχετε μέσα σε έναν ατελείωτο διάδρομο με μοναδική σκέψη να φτάσετε στο τέλος. Είχα πια απελπιστεί όταν το είδα. Τα φιλόξενα σημάδια της οδού Χάιγκειτ. Είδα την πύλη πιο κάτω. Τα βήματα πίσω μου ζύγωναν. Κυριευμένος από πανικό, έτρεξα με όλη μου την δύναμη και βρέθηκα σχεδόν έξω. Ξαφνικά ένα χέρι έπιασε γερά το παλτό μου, τραβώντας με προς τα πίσω. Το ένιωσα να σχίζεται. Με την φόρα που είχα συγκρούστηκα με μια φιγούρα ντυμένη στα μπλε.

«Συγνώμη αστυφύλακα. Δεν σας είδα. Πήρε ξέρετε την παράκαμψη της οδού Σουέιν». Εκείνος απάντησε «Παράκαμψη, ποια παράκαμψη; Τέλος πάντως σήμερα είναι Χριστούγεννα, όμως άλλη φορά να προσέχετε τους νόμους για την καταπάτηση ξένης ιδιοκτησίας». Έφυγε και με άφησε εντελώς σαστισμένο. Τελικά κατέληξα στο σπίτι μου και σύντομα βρισκόμουν ανάμεσα στις ζεστές μου κουβέρτες.

Ήταν η δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων, όταν ανακάλυψα ότι το ασημένιο μου ρολόι τσέπης έλειπε. Σίγουρα το είχα ξεχάσει στο πέτρινο σπίτι. Αποφάσισα να πάω να το πάρω. Άλλωστε ήταν μια πρώτης τάξεως δικαιολογία να ξαναδώ τη Μαίρη και να επιδιώξω κάποιο ραντεβού μαζί της. Ανυπόμονα κατηφόρισα την οδό Σουέιν κι έφτασα στην είσοδο του παλιού νεκροταφείου. Ήταν ανοιχτά. Προχώρησα περιμένοντας από στιγμή σε στιγμή να δω το σπιτάκι με τις κόκκινες πέτρες. Όμως όσο πέρναγε η ώρα ο τοίχος έμοιαζε ατελείωτος και αυτό με μπέρδεψε εντελώς.

Ξαναγύρισα στην είσοδο του νεκροταφείου όπου ένας ηλικιωμένος άντρας στεκόταν εκεί. Με πρόσεξε καθώς κοιτούσα τριγύρω και με ρώτησε αν θέλω βοήθεια. Του είπα: «Μου έχουν πει για κάποιο παλιό πέτρινο σπιτάκι κάπου εδώ γύρω». Εκείνος είπε: «Λάθος κάνετε, δεν υπάρχει κανένα πέτρινο σπιτάκι..» Σταμάτησε απότομα και με κοίταξε. Με ρώτησε ποιος μου μίλησε για αυτό και είπα ένας συγγενής. Τότε είπε: «Ο συγγενής σας πρέπει να έχει γερή μνήμη. Αυτό το σπίτι δεν υπάρχει εδώ και πενήντα χρόνια. Ίσα που θυμάμαι όταν το γκρέμισαν». Ξεροκατάπια, ενώ αυτός συνέχισε «Απ’ ότι θυμάμαι το σπιτάκι ήταν στο λόφο λίγο πιο πέρα από το τέρμα του παλιού νεκροταφείου. Άνηκε σε μια γριά που ζούσε με την κόρη της εκεί. Δολοφονήθηκαν και οι δύο το 1927 ή το 1928. Ένας από τους κηπουρούς του Γουότερλοου Πάρκ ήθελε την κόρη αλλά εκείνη τον έδιωξε. Έτσι ένα βράδυ τις σκότωσε και τις δυο με ένα δρεπάνι. Μετά κρεμάστηκε. Υπήρχε και ένα μικρό δρομάκι πίσω από το σπίτι. Ο άντρας κρεμάστηκε σε ένα από τα δέντρα που υπήρχαν τότε εκεί». Ναρκωμένος, σπρωγμένος από μια περίεργη αίσθηση που δεν μπορούσα να ελέγξω ακολούθησα τους άλλους επισκέπτες στο παλιό κοιμητήριο . Τα βήματα μου με οδήγησαν εκεί που ο γέρος μου είχε πει ότι βρισκόταν το παλιό σπίτι. Προσπάθησα να θυμηθώ από πού είχα μπει στο σπίτι, όπου είχα ξεκουραστεί τόσο όμορφα πριν μερικές νύχτες. Θα πρέπει όλα να ήταν ένα περίεργο όνειρο. Έκανα να φύγω όταν άκουσα την καμπανίτσα του ρολογιού μου. Εκεί κάτω στο γρασίδι, ήταν το ασημένιο ρολόι της τσέπης. Γονάτισα να το πάρω και καθώς έσκυβα, άκουσα έναν απαλό ήχο, την μελωδική φωνή της κοπέλας «Θα ξανάρθεις, έτσι δεν είναι;». Με μια κραυγή τρόμου έφυγα από το νεκροταφείο. Τώρα είναι και πάλι Χριστούγεννα. Μπορώ και πάλι να ακούσω την φωνή της. Και εγώ το ξέρω, πως αυτό το απόγευμα, σήμερα, απόψε, τώρα θα πάω. Είμαι ανίκανος να αντισταθώ στις αλλόκοτες αφύσικες δυνάμεις που με σπρώχνουν πίσω εκεί, σε αυτό το σκοτεινό δρομάκι.

μου χε ξεφύγει αυτό το τέλειο θέμα! ωραιες οι ιστορίες

Σε ευχαριστουμε και ναι σε ολους ειχε ξεφυγει ρε παιδια μην μενετε ολοι στην γενικη κουβεντουλα Καλησπέρα σε όλους. Την εμπειρία μου την έχω μοιραστεί με λίγα άτομα στην ζωή μου αλλά πιστεύω ότι είναι κάτι που αξίζει και θέλω να ακούσω τα σχόλιά σας. Δεν μπορώ να την χαρακτηρίσω ως εξωπραγματική αλλά σίγουρα έχει να κάνει κάτι με το υποσυνείδητο ή αν θέλετε με την 6η αίσθηση. Πριν 3 χρόνια ήμουν στο σπίτι ενός ανθρώπου που είχα σχέση. Καθόμουν στο κρεβάτι και ξαφνικά κάτι ένιωσα, ας το πούμε ανατριχίλα. Κοιτούσα στο κενό και άρχισα να βουρκώνω χωρίς να ξέρω το γιατί. Ο φίλος μου καθώς κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με ρώτησε τι είχα. Εγώ τότε του απάντησα: έχω ένα πάρα πολύ κακό προαίσθημα, κάτι πολύ κακό θα γίνει, κάποιον θα τον πατήσει αμάξι. Ή εμένα ή κάποιον πολύ κοντινό μου άνθρωπο. Φυσικά το παιδί δεν μου είπε τίποτα απλά για να μην ανησυχώ. Την άλλη μέρα πήγα το πρωί στο σχολείο και όπως κάθε μέρα γύρισα με το λεωφορείο. Κατέβηκα στην στάση για να ξεκινήσω τον ποδαρόδρομο (το σπίτι μου ήταν λίγο μακρυά από την στάση), αλλά γύρισα να κοιτάξω κάτι πίσω. Και έγινε το μοιραίο. Ήταν και ένα άλλο παιδί μαζί μου, προσπάθησε να με τραβήξει αλλά δεν πρόλαβε. Με χτύπησε αμάξι. Πήγα νοσοκομείο γιατί μάλλον μου είχε βγει ο ώμος (αλλά από ότι μου είπαν οι γιατροί αργότερα είχα σπάσει την κλείδα μου), και όταν πήρα τον φίλο μου τηλέφωνο και του είπα τι έγινε τα έπαιξε, όπως και κάθε άλλος άλλωστε στην θέση του.